In deze rubriek vertellen deskundigen over de ondersteuning van mensen met een verstandelijke beperking gedragsdeskundige Illustratie Josje van Koppen K ees, de man van de haken en ogen (zie Klik editie 7 2013) is niet bij het eerste Driehoeksgesprek over hemzelf. Het zou hem namelijk alleen maar in de war brengen, terwijl ons doel als familie en zorgverleners is om juist orde te scheppen in de warrige driehoek tussen Kees, ouders en begeleiders. Als ik de verhalen hoor, lijkt wel of deze driehoek in tweeen is geknipt. In de hoek van de familie, links, is het altijd slecht weer. Rechts schijnt de zon vrijwel onafgebroken. De bron van beide verhalen is Kees. Aan zijn ouders en zus vertelt hij hoe hij zich opgesloten voelt, dat het leven voor hem geen zin meer heeft, dat hij zich voor de trein zou willen gooien. Vooral als zijn ouders op vakantie gaan worden zijn verhalen dreigender. Zelfs zijn lieve zus raakt er door van slag. Ze voelt zich schuldig omdat ze Kees niet gelukkiger kan maken en is bang dat hij op een dag echt onder die trein terecht komt. In het appartementencomplex waar hij woont vertelt Kees totaal andere verhalen. Net als zijn vader beschikt Kees over veel humor en origineel taalgebruik. Kees is de bewoner met wie de begeleiders het meest praten, ze zijn dol op zijn gevatte antwoorden. Ook mij weet hij makkelijk voor zich te winnen als ik Plaatselijk bewolkt Op verzoek van de zus van Kees beginnen we aan ons eerste Driehoeksgesprek. We, dat zijn de ouders van Kees, zijn zus, zijn persoonlijk begeleider, en de leidinggevende van de locatie. op kennismakingsgesprek ga. Het kost me moeite om bij hem weg te gaan en ik begrijp hoe moeilijk het voor zijn ouders moet zijn om zich minder te laten haken. Ik teken deze driehoek. Links zijn donderwolken en regent het onophoudelijk. Rechts ziet alles er vriendelijk uit in het zonnetje. Wat een spagaat in deze driehoek! Over en weer kunnen ze nauwelijks geloven wat Kees hun vertelt. Ook Kees heeft daar lucht van gekregen. Mijn moeder zegt dat ze liegen. Begeleiders zien Kees bij toverslag 27 veranderen als ze binnen komen terwijl hij met zijn ouders zit te bellen. Dat alles maakt de basis van deze driehoek zo gespannen als een strak gespannen snaar. Mijn doel in deze Driehoeksbegeleiding is dat die snaar verandert in een stevige kabel. De eerste opdracht voor de persoonlijk begeleider van Kees is daarom dat ze elke week even belt met zijn ouders en dat zij over en weer deze vraag aan elkaar stellen: hoe is het weer aan de overkant? De vader van Kees heeft vroeger goed opgelet op de zondagsschool: “Jouw tekening doet me denken aan de wolk van de Israëlieten. Zo lijkt het bij ons ook, maar ik zou het graag anders willen.” Na dat eerste gesprek hebben we daar een begin mee gemaakt. De eerste stap was erkennen dat het is zoals het is. Niemand heeft er belang bij om de zaken anders voor te stellen. Het is Kees die hier het weer regisseert. Dat zal hij voorlopig blijven doen. Maar als begeleiders en ouders van hun plek komen en gaan samenwerken, zal Kees zich op een gegeven moment overgeven. Dan zal hij toelaten dat zijn ouders en zus merken dat het wel meevalt in de gevangenis, zoals hij zijn huis noemt als hij er met zijn familie over praat. | Chiel Egberts Klik 01 2014 | www.klik.org Klik01_gedragsdeskundige 27 10-01-2014 14:15:33
© Copyright 2024 ExpyDoc
