Portret van Resy Koopmanschap Nu sta ik te swingen op het

Nu sta ik te swingen op het podium en dan
denk ik, zie mij nou staan.
Handig is dat hoe hersenen werken. Als je nare dingen
meemaakt, die eigenlijk te erg voor je zijn om te kunnen
verdragen, stopt het brein die gewoon in een laatje.
Deurtje dicht, op slot en niet meer naar kijken. Maar heel
onhandig dat niet alleen je hersenen een geheugen
hebben. Ook je lichaam heeft dat. En dat lijf werkt niet met
verborgen laatjes. Iedere keer kan een aanraking, een geur,
of een geluid de herinnering in je lijf aanzetten, waardoor
je pijn krijgt, of je rot voelt. Maar omdat het laatje in je
hoofd op slot zit, snapt het lijf eigenlijk niet wat er aan de
hand is. Waarom het zich zo rot voelt, waarom pijn maar
niet weggaat en zelfs erger blijft terugkomen. Dat is wat
Resy min of meer beschrijft als ik haar spreek over haar
traject bij Ciran in Almere.
Resy Koopmanschap,
Almere
Het begon met bekkenproblemen bij haar eerste
zwangerschap. Al vanaf de twintigste week lag ze plat. “ik
kreeg de ene voet niet meer voor de andere. Na de
bevalling ben ik gaan revalideren en terwijl ik aan het
opbouwen was, bleek ik weer zwanger. Dat was niet
helemaal zo gepland, maar we waren wel heel blij. Maar
direct hadden we ook zoiets van, help, wat gaat dat met
mijn lijf doen. Eigenlijk ging de tweede zwangerschap beter.
Die heb ik al hobbelend en strompelend redelijk weten uit
te zingen tot de bevalling. Gelukkig hadden we toen twee
gezonde kinderen. Maar bij de bevalling is mijn stuit
gebroken. Toen heb ik een half jaar plat gelegen vanwege
alle fysieke beperkingen.
d e k u n st v a n g e z o n d z i j n
De impact van zoiets op een gezin met twee jonge kinderen
is bijna niet voor te stellen. Een moeder die bijna de hele
dag op een bed ligt in de woonkamer. Met een wiegje
ernaast, terwijl ze de baby vrijwel niet kan verzorgen. En
dan stuitert er nog meiske van twee rond. Lopen gaat niet.
Een beetje naar buiten met de scootmobiel. Maar met een
baby gaat dat bijna niet. “ik werd er steeds minder vrolijk
van, schakelde af, wilde het allemaal niet meer,” De impact
op de kinderen is ook enorm. Zo’n kleuter die van alles wil
ontdekken, maar mama ligt op bed. En dan kan die dus niet
zoveel. Alle verzorging werd door anderen gedaan. Haar
man nam heel veel over. Maar moest ook gewoon full time
werken. Iedereen stond op de “overleven” stand; het was
echt crisis in huis. Alle vrolijkheid verdwenen.
“Ik denk dat ik ook wel depressief was. Ik lag daar maar op
bed te liggen denken hoe weinig ik kon. Daar word je ook
niet vrolijk van. Is trouwens ook niet goed voor je relatie.
En toen overleed plotseling mijn vader, mijn moeder met
de ziekte van Parkinson hulpbehoevend achterlatend. Nu
was ik helemaal weg. Ik stond echt aan de zijlijn van mijn
eigen leven.” Wilde zoveel maar kon bijna niks!
Resy ging naar een haptotherapeut in de hoop weer wat te
gaan voelen en weer wat orde in de chaos van haar leven
en relatie te scheppen. Heel langzaamaan bracht dat toch
allerlei herinneringen boven. Het geheugen van haar lijf
begon zich te roeren. “Ik wist het allemaal nog wel
natuurlijk, maar het zat heel ver weg. Ik kreeg steeds vaker
flashbacks en begon me dan dingen te herinneren die ik
heel vroeger had meegemaakt. Toen ik zeven jaar oud was
ben ik een keer door grotere jongens op straat bedreigd
met een mes. Voor die jongens was het misschien maar
een grapje, maar ik zag ze met dat mes zwaaien en was
helemaal in paniek. Thuis ben ik dat natuurlijk gaan
vertellen, maar nadat de jongens voor mijn ogen door de
politie werden opgepakt, werd er nooit meer over
gesproken. Klaar. Later in mijn jeugd ben ik misbruikt.
Uiteraard werd ook daar niet over gesproken. En toen op
mijn 16e een fysiotherapeut ook nog op een verkeerde
manier aan me zat en ik op straat nog een paar keer geweld
meemaakte, ging voor mij de deur van gevoel, de deur van
erover praten helemaal dicht.” Resy heeft afgeleerd over
haar gevoel te praten. En omdat ze op de een of andere
manier om moest gaan met het gebeurde, vergat ze het
gewoon.
Toen ze eenmaal volwassen was, maakte Resy de keuze om
met kinderen te gaan werken. Alle mannen waren fout,
maar kinderen waren tenminste leuk. Als zverpleegkundige zorgde ze voor zwaar beperkte kinderen.
Dat was veilig. Daar hoefde ze niet te praten, maar kon
genieten van de oprechtheid van de kinderen. En met hen
kon je gewoon veilig knuffelen. “Maar ze gingen wel af en
toe dood. Dat kon ik niet delen. Niet verwerken door er
met anderen over te praten. Ik ben toen heel veel gaan
schrijven. Dat ging wel.”
Op een gegeven moment kwam ze haar man, Paul tegen.
Vrij kort erna trouwden ze en een paar jaar later werd Resy
zwanger van hun eerste kind. En toen kwam de fysieke pijn.
Jaren van revalideren en fysiotherapie volgden. Het ging
heus wel wat beter, maar het bleef een verhaal van veel
liggen en rusten en het hele leven organiseren rond de
d e k u n st v a n g e z o n d z i j n
fysieke beperkingen. De eerste jaren waren er ook veel
zorgen om de kinderen. “Met al dat gedoe in huis was het
voor hen heel lastig om zich “normaal” te ontwikkelen. We
werden dan ook regelmatig gebeld door school met
problemen. Uiteindelijk hebben beide kinderen zich met de
jaren goed hersteld. Maar met name de laatste twee jaar,
sinds ik mijn traject bij Ciran heb afgerond, merk ik dat het
ook voor hen echt voorbij is, dat ze weer helemaal zijn
opgebloeid.” Al met al heeft de fysieke ellende dus zo’n
vijftien jaar geduurd.
Via de haptotherapie kwam Resy erachter dat ze
herinneringen had verdrongen. Maar daarmee waren ze
nog niet verwerkt. Jaren is ze naar haar eigen leven blijven
kijken, maar was niet in staat er iets aan te veranderen.
Ook andere therapieen hielpen niet echt afdoende. Tot ze
bij Ciran kwam. “Ik ben toch het misbruik gaan bespreken.
Eerst heel voorzichtig en aarzelend. Maar met de
fantastische hulp van de therapeuten ben ik het zelfs met
mijn moeder gaan bespreken. Met mijn vader kon niet
meer, maar wel met mijn moeder. Op een gegeven
moment in Huy heb ik een privéonderhoud mogen hebben
met een van de lama’s. Dat schijnt echt heel bijzonder te
zijn, want meestal ontmoet je ze wel en mag je van alles
vragen, maar hij voelde dat ik hem alleen moest spreken en
heeft me daartoe uitgenodigd. Hij heeft me uitgelegd wat
compassie is. En dat ik dat moest zien te ontwikkelen voor
mijn vader en vooral ook voor mijn moeder. Ik heb eigenlijk
veel van de nare gevoelens toen in Huy kunnen
achterlaten. Inmiddels, ook weer met hulp van de
therapeuten in Almere, snap ik dat mijn moeder toen niet
anders kon. Ze moet het wel geweten hebben, maar kon,
met vier kinderen in de relatie waarin ze zat, het niet zien.
Ze zei ook dat ze het niet wist. Als ze het geweten had, was
ze direct gescheiden, met alle consequenties van dien.
Daarom kon ze het niet zien en sloot ze haar ogen voor de
soms vreemde gebeurtenissen in huis. Welke vader gaat er
nou een middagdutje doen met zijn dochter van 14. Maar
als je daar iets van zegt als moeder, als je het ziet, moet je
ook handelen. Dus zij heeft het ook verdrongen, in een
laatje in haar hoofd gestopt en er werd verder gewoon niet
over gesproken.”
“Nog moeilijker was het om compassie voor mezelf te
ontwikkelen. Ik had gewoonweg het verleden
uitgeschakeld. Met de consequentie dat mijn lijf steeds
meer ging protesteren. Wat heeft iedereen daar last van
gehad. Allemaal omdat ik het me niet wilde herinneren. Zo
hield ik de pijn in stand. Wat ben ik toen boos op mezelf en
op mijn lijf geweest. Uiteindelijk ben ik gaan snappen dat ik
die tijd nodig had. En dat ik mezelf beschermde tot ik ouder
en wijzer was om het allemaal aan te kunnen. In het enorm
intensieve traject van Ciran ben je fysiek heel moe door het
zware trainen, waardoor de mentale moeheid eruit kan
komen, en tegelijkertijd ben je bezig je toekomst weer op
te bouwen. Daardoor begon ik mijn hoofd en mijn lichaam
weer te verbinden. Begon ik weer mee te doen in mijn
eigen leven. Werd ik steeds meer wie ik eigenlijk ben, maar
die al die jaren verstopt zat. Ik had nog nooit gefeest, echt
plezier gehad. Ik was altijd die grijze muis. Nooit iets geks
gedaan. Een keer tijdens het traject werd ik door een
therapeute uitgedaagd om op haar rug paardje te rijden.
Dat zou ik vroeger nooit hebben gedaan, nooit hebben
gedurfd, maar een lol dat we hadden!”
d e k u n st v a n g e z o n d z i j n
“Onze relatie heeft het gelukkig overleefd. We zijn nu aan
het inhalen samen, wat we destijds met de kleine kinderen
hebben gemist. Hij heeft altijd mezelf in mij gezien, zelfs
toen ik het niet meer zag. Maar Paul is heel blij dat ik nu
ook mezelf begin te zien. Ik schrijf nog steeds. Dat vind ik
nog steeds gemakkelijker. Maar nu praat ik daarna over
wat ik heb geschreven. En dat maakt het allemaal een stuk
eenvoudiger. Ik heb mijn ritme aangepast. Het blijft wel dat
ik moet oppassen dat ik niet veel te ver ga, maar nu weet ik
hoe ik dat moet oplossen en kan dat zelf bedenken. Ik heb
altijd graag gezongen, maar klassiek, heel strak. Nu ben ik
ook bij een koor gegaan, een amateurgroep die kleinkunst
doet. Dat is allemaal veel losser. En dan staan we te
swingen bij het zingen op dat podium en dan denk ik, zie
mij nou staan.”
Resy werkt ook weer. Ze heeft eerst een opleiding tot
doktersassistent gevolgd en goed afgerond. Daarna is ze bij
gebrek aan werk stage gaan lopen bij een
huisartsenpraktijk in de buurt. En ze is duidelijk een
volhouder, want nu wordt haar stage toch omgezet in een
reguliere arbeidsovereenkomst. En of dat nog niet genoeg
is, Resy wil heel graag haar goede ervaringen met Ciran
blijven delen en misschien mensen die ook op een gegeven
moment vastlopen, helpen als ervaringsdeskundige. En
laten wij nou net een nieuwe moderator voor ons
patiëntenforum nodig hebben!

Download Report