DINSDAG 1 JULI 2014 60 seconden Pieter van Hove ✱ [email protected] Ik wist genoeg, dat wordt verliezen P er ongeluk was ik zondagmiddag blijven hangen in Haarlem. Geen nood: dan zou ik daar ergens in een kroeg voetbal kijken. Helaas puilde elk café in de binnenstad uit. Daar had ik geen zin in. Dus ik ging met mijn fiets langzaam richting eindbestemming: VelsenNoord. Nog even op de route een horecagelegenheid in Haarlem-Noord bezocht. Met vier vaste klanten. Het spel op het televisiescherm was weinig verheffend. Het leek erop alsof Van Gaal en de jongens er alles aan deden om ons in het diepst mogelijke dal te storten. Een ploeg die de bal nog niet eens drie keer kan overspelen. Ik wist genoeg, dat wordt verliezen. De rust was aangebroken, ik klom op mijn fiets en ging verder, richting thuis met een comfortabele bank. Het was rustig op straat. Geen geluiden waaraan het verloop van de wedstrijd was af te leiden. Geen gejuich, geen gescheld. Even later toonde mijn iPhone dat het 0-1was voor Mexico. Ik had er opeens genoeg van en zette mijn iPhone uit. Ik vond het ook geen ramp dat ik de pont net miste. Waarom zou ik me laten kwellen voor de buis? Even later stapte ik op de pont. Er was nog een andere passagier. Verder niet. Onderweg hoorde ik knallen van vuurwerk. Hè, zouden ze dan toch? Bij thuiskomst toch maar de televisie aangezet. Ik zie nog net Huntelaar zijn aanloop nemen voor de beslissende penalty. Sjouwen Oude meubeltjes Spaarneschool op transport naar Ghana Spaarndam ✱ Leerlingen van de Spaarneschool tilden gisteren hun eigen tafels en stoelen in een vrachtwagen. De meubeltjes gaan later deze week op transport naar de stad Kumasi in Ghana. Daar worden ze verdeeld over een paar scholen. De Spaarneschool was na twintig jaar toe aan nieuwe tafels en stoelen. ,,We vonden het zonde als ons meubilair naar de oud ijzerhandelaar zou gaan om te worden vernietigd’’, zegt directeur Jacqueline Standaert. ,,In Kumasi stonden ze te juichen toen ze de foto’s van ons oude meubilair zagen en ze hoorden dat het naar hen toekwam.’’ Met de opbrengst van de sponsorloop die de Spaarneschool op 13 juni hield, wordt het transport van de school naar de haven betaald. Vervolgens zorgt een stichting ervoor dat de meubels in Ghana terecht komen. ,,Zodra alles daar is, worden er foto’s naar de Spaarneschool gestuurd, zodat we de kinderen kunnen laten zien wie er nu op ’hun’ stoeltjes zitten’’, aldus de directeur. Haarlem en omgeving Hillegommers in Carbagerun Sjaak Smakman Hillegom ✱ Een team van het Hillegomse café Zomerzorg gaat van 14 tot en met 18 juli rijden in de Carbagerun, een rit van ruim 3.000 kilometer door Nederland, Duitsland, Tsjechië, Polen, Oekraïne, Slowakije en Oostenrijk. De rit moet worden gemaakt in een auto van vóór 1998 met een dagwaarde van maximaal 500 euro. In het geval van de Hillegomse deelnemers is dat een oude Volkswagen geworden. Met de rit hopen de Hillegommers ook geld op te halen voor een goed doel. Omdat het glazen huis van Serious Request 2014 in Haarlem komt, gaat het opgehaalde geld daar naar toe. Ze hopen minstens één euro per gereden kilometer te kunnen doneren. Meer informatie is te vinden op de facebookpagina www.facebook.com/VWDUBCarbagerun of op de website van de organisatie: www.carbagerun.nl FOTO UNITED PHOTOS/TOUSSAINT KLUITERS Veearts Renske solo de boer op Veearts voor cavia en koe ✱ Contract met kinderboerderijen van de gemeente Haarlem ✱ Nieuw concept: abonnementen gericht op preventie en dierwelzijn Ellen de Boer [email protected] Haarlem ✱ Het beeld van James Herriot die op het Engelse platteland zieke dieren beter maakt, is van lang vervlogen tijden. Of toch niet? De 25-jarige Renske Draeck uit Bloemendaal gaat vanaf half juli in haar eentje aan de slag als veearts voor kinderboerderijdieren, hobbydieren en paarden. Als Calimero probeert ze een plekje te verwerven in een regio waarin slechts grote veeartspraktijken als Stad & Land en Paardendokters actief zijn. Ze zal als haar illustere, Engelse voorbeeld door de regio rondrijden in haar eigen auto en 24-uursservice bieden. Draeck had uitzicht op een baan bij een praktijk, maar ze volgt haar hart. ,,Ik was al zover in het opzetten van mijn eigen bedrijf. Als ik niet voor mezelf begin, ben ik bang dat ik spijt krijg’’, vertelt ze tussen de damherten bij kinderboerderij De Houthoeve in Haarlem. Kinderboerderij Hier, tussen de dieren in De Hout, heeft ze al vele voetstappen liggen. Vier jaar lang, gedurende een deel van haar studie diergeneeskunde in Utrecht, werkte ze er als oproepkracht. Dat inspireerde haar om als dierenarts aan de slag te gaan bij kinderboerderijen. ,,Er is geen dierenarts in de Randstad die hierin is gespecialiseerd. De diversiteit aan dieren, echt van cavia tot koe, en het doel waarvoor de kinderboerderijen zijn opgezet, vind ik leuk.’’ Door haar werk als oproepkracht heeft ze veel geleerd over welke ziektes die dieren kunnen krijgen. ,,Die zijn heel anders dan ziektes bij bedrijfsmatig gehouden dieren, zoals koeien. Dieren in een kinderboerderij worden veel ouder en krijgen daardoor andere aandoeningen. Artrose, overgewicht, chronische huidproblemen, klauwproblemen. Of dan hebben de geiten last van hun pens, omdat er weer een lading brood over het hek is gegooid.’’ Inmiddels heeft ze een contract met de gemeente Haarlem die behalve De Houthoeve ook Schoterhoeve, het Huisdiercentrum en de Dierenweide aan de Kleverlaan beheert. De gemeente sluit bij Draeck abonnementen af die gericht zijn op preventie en dierwelzijn. Een nieuw concept voor kinderboerderijen. ,,Bij alle kinderboerderijen ga ik vier keer per jaar langs. Dan bekijk ik of de verblijven nog passend zijn voor het dier, wat voor voer de dieren krijgen, hoe de gezondheid is. Ik geef de inentingen en doe mestonderzoek. Na zo’n bezoek geef ik advies voor verbeteringen.’’ Aan paardeneigenaren wil ze ook pakketten aanbieden voor drie of vier keer per jaar mestonderzoek. Ze wil gaan vaccineren, voedingsadviezen geven en gebitten behandelen. Dierenarts Renske Draeck te midden van de geiten in kinderboerderij De Houthoeve. FOTO UNITED PHOTOS/REMCO VAN DER KRUIS Sportduiven Mensen die kippen in de tuin hebben of een paar geiten op een stukje land, kunnen ook bij haar terecht. Mogelijk gaat ze zich richten op sportduiven, waarvoor slechts een handjevol specialistische dierenartsen in Nederland rondloopt. Nu ze op de drempel van een nieuw bestaan staat, zoekt ze nog gauw wat vriendinnen op die verder weg wonen. ,,Straks kan dat niet meer’’, zegt Draeck lachend. Als ze eenmaal aan het werk is, kan ze haar zelf verkozen regio tussen Alkmaar, Amsterdam, Hoofddorp en Zandvoort niet meer uit. Ze wil toch zeker binnen drie kwartier bij een patiënt kunnen zijn. Op vakantie gaan? Nee dus. Ziek worden? Kan eigenlijk niet. ,,Maar als ik een keer een flinke griep heb, kan ik mensen altijd doorverwijzen naar een ander.’’ Zwaar zo alleen? ,,In het begin zal het nog wel te overzien zijn. Voor een eenmans- zaak weekenddienst draaien, is heel anders dan voor een grote, drukke praktijk. Ik ga graag mijn bed uit voor een spoedgeval.’’ ,,Mijn kracht is dat je als diereigenaar altijd met mij te maken hebt. Geen assistenten, geen collega’s. Ik wil informeel en laagdrempelig zijn. Mensen moeten het gevoel hebben dat ze me altijd kunnen bellen.’’ Meer informatie op www.dierenartspraktijkdraeck.nl
© Copyright 2024 ExpyDoc