www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl Voorwoord Voordat we naar de inhoud van dit e-‐book gaan wil je hartelijk bedanken voor je interesse in mijn site www.narcis9schepersoonlijkheidsstoornis.nl en het downloaden van het e-‐ book met verhalen van lotgenoten. ! Veel mensen die de site bezoeken doen dit met een bepaalde interesse. Door mijn contact met de mensen die de site bezoeken en mijn eigen ervaringen, weet ik dat dit vrijwel al9jd komt omdat ze op zoek zijn naar antwoord(en). Zoals je in mijn mail hebt kunnen lezen ben ik zelf ook in aanraking gekomen met narcisme. Ik heb in mijn leven een periode gekend van 5 jaar waarin ik zeer ongelukkig was. Dit kwam door de rela9e waar ik des9jds in zat. Deze rela9e met mijn toenmalige vriendin heeD mij toen ontzeEend veel energie gekost, verdriet gegeven en voor allerlei andere problemen gezorgd. ! Ik kan je nu vertellen dat ik toen totaal geen idee had waardoor het kwam dat mijn toenmalige vriendin zich zo gedroeg. Ik hield heel veel van haar en zij was het eerste meisje waar ik echt verliefd op was geworden. Uiteindelijk ben ik 5 jaar bij haar gebleven, in voor-‐ en vooral tegenspoed. ! Natuurlijk ga ik je zo een groot gedeelte van mijn verhaal vertellen. De eerste reden waarom dit e-‐book is geschreven, is dat ik weet dat mensen die de site bezoeken op zoek zijn naar antwoorden. Antwoorden die ik des9jds zelf, veelal op Amerikaanse sites, heb moeten zoeken. Hoewel het bij mijn ex-‐vriendin nooit door een professional is vast gesteld dat ze lijdt aan narcis9sche persoonlijkheidsstoornis, vond ik des9jds veel rust en antwoord in de ar9kelen die ik toen heb gelezen. Ik heb me er des9jds echt lange 9jd in verdiept, hoofdzakelijk omdat ik haar wou helpen. Ik ben er haast zeker van dat ze aan deze stoornis lijdt. ! Het heeD een 9jd geduurd voordat het contact volledig verbroken was tussen mijn ex-‐ vriendin en mij. Ook dit heeD mij toen de nodige kopzorgen bezorgd. Ik las overal dat het contact rigoureus verbreken het beste was. Het heeD echter lange 9jd geduurd voordat ik haar echt los kon laten. ! Ik krijg vaak de vraag of mensen in contact kunnen komen met anderen omdat ze benieuwd zijn naar de verhalen en ervaringen van mensen die ook met narcisme in aanraking zijn gekomen. Dit is de tweede reden dat ik dit e-‐book gemaakt heb. Geloof me als ik tegen je zeg dat je niet alleen bent. Zo’n 20000 mensen per maand bezoeken mijn site, allemaal op zoek naar antwoorden en hulp. ! Met dit e-‐book wil ik mensen helpen door ze verhalen te laten zien van mensen die de site bezoeken. Het doel is dat de lezers van dit e-‐book kunnen leren van de ervaringen van anderen. Hoe zijn ze in deze situa9e gekomen, wat is er met hen gebeurd en hoe staat het nu met ze? Ik hoop dat je dit e-‐book zult lezen en er nuRge informa9e uit gaat halen. ! 1 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl Hou de site in de gaten. Onze site is con9nu in ontwikkeling. Op zoek naar nieuwe manieren om mensen bij elkaar te brengen en te helpen. Ik geloof er heilig in dat deze groep mensen iets aan elkaar kan hebben, of dit nu op emo9oneel-‐, juridisch-‐ of overig kennisvlak is. Er zit ontzeEend veel kennis en kunde die we samen moeten benuEen. Mijn doel is jullie hierbij te helpen! ! Ik ben al9jd zeer gelukkig geweest. De periode met mijn ex-‐vriendin is de enige duistere periode in mijn leven. Ik ben sinds 2009 weer uitermate gelukkig en heb zoveel geleerd van hetgeen ik mee heb gemaakt. Mijn verhaal en dat van anderen wil ik met je delen. ! Ik wens je veel leesplezier en alle geluk toe! ! Rinus ! ! ! „Eenzaamheid en het gevoel ongewenst te zijn is de ergste vorm van armoede.” - Moeder Theresa ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! 2 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl ! Mijn Verhaal Ik ben in 2003 afgestudeerd aan een HBO opleiding en heb al9jd van mijn vrijgezellenleven genoten. Ik heb een fantas9sche studenten9jd gehad waarin ik enorm veel lol had en hoofdzakelijk met vrienden, sporten en uitgaan bezig ben geweest. Ik zag in meiden op dat moment niet echt iets serieus en scharrelde af en toe maar wat. Ik woon op dat moment nog thuis bij mijn ouders. De band binnen ons gezin is fantas9sch en ik heb op dat moment helemaal geen plannen om snel te vertrekken. Ik ga wel een baan zoeken om mijn weg te vinden binnen het bedrijfsleven. Eigenlijk gaat alles op rolletjes. Dan begint mijn verhaal. ! In 2004, ik ben dan 24, kom ik 9jdens het stappen een meisje tegen en wordt vrijwel direct verliefd. Het is het eerste meisje waar ik ooit verliefd op ben geweest en ik val gigan9sch voor haar. Ik vind haar mooi, intelligent, ze heeD humor en er is meteen een klik tussen haar vriendinnen en mijn vrienden. ! Waar ik eerst nooit veel meer aandacht aan meiden besteed dan één of twee dates, kan ik haar niet uit mijn gedachten krijgen en heb ik con9nu zin in contact met haar. Ik ben voor het eerst in mijn leven hopeloos verliefd. We beginnen met serieus daten en dit gaat vrij snel. Ik blijf haar leuk vinden en mijn gevoelens worden eigenlijk alleen maar meer. Ze is charmant tegen mij en mijn omgeving, iedereen vind haar op dat moment fantas9sch. ! Waar ik later pas over na dacht maar wat ik me op dat moment niet realiseerde was dat zij een erg groot verloop had in haar vriendinnengroep. Ze was elke keer weer met een andere vriendin die ik helemaal niet kende en als ik dan vroeg waar de rest gebleven was, kwam er al9jd een verhaal waarbij er iets gebeurd was en de schuld al9jd bij de anderen lag. Op dat moment interesseerde mij dat niet zoveel, ik was verliefd en mijn vrienden waren jaloers. Ik introduceerde haar in mijn vriendengroep en dit ging in het begin allemaal goed. Onze rela9e liep goed en op dat moment merkte ik alleen dat zij erg naar mij toe trok en veel van mijn 9jd op eiste. Ik had al9jd veel vrijheid gehad en was dit niet echt gewend maar ik was verliefd en ging hier vrolijk in mee. ! Dingen die ik me in het begin niet realiseerde maar waar ik achteraf achter kwam waren bijvoorbeeld dat ze zichzelf behoorlijk hoog had ziEen. Ze had vaak problemen met haar ouders en met haar zus. Het was ook al9jd hun schuld. Vriendinnen kon ze niet echt houden en het probleem lag al9jd bij hun. Qua uiterlijk was ze helemaal verliefd op zichzelf en daar kon ze uren mee bezig zijn. Nou weet ik dat er meer vrouwen zijn die dit hebben, maar voor haar leek het een obsessie. Als we bijvoorbeeld ergens heen moesten maar bepaalde dingen lukte niet (haar haar, haar kleding, makeup), dan werd ze een totaal ander mens en moest ik het ontgelden. Omdat ik het niet gewend was dat iemand zo tegen me tekeer ging, gaf ik enorm veel weerstand wat leidde tot dikke ruzies. Ruzies waarbij zij mij al9jd de schuld gaf en vaak onredelijk bleef tot ik maar toe gaf. 3 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl Ze kon echter na 30 minuten weer een heel ander mens zijn maar een sorry kon er nooit vanaf. Ze deed dan alsof er niks gebeurd was of ze zei dat ik dan maar moest zorgen dat ik niet in de buurt was. Allemaal signalen die me achteraf zeiden dat er iets niet klopte, maar ik was verliefd en keek heel makkelijk door die dingen heen. Ik was al blij dat mijn vriendin moeite deed om er sexy en mooi uit te zien. ! Na 6 maanden kreeg ze thuis ontzeEende ruzie met haar ouders, zo erg dat ze het huis uit wilde. Ze heeD me toen gevraagd of we samen iets konden gaan zoeken. Ik was hier eigenlijk helemaal nog niet aan toe. Ik deed graag mijn eigen ding. Mijn verliefdheid kreeg echter de overhand en ik zei haar dat we samen konden gaan kijken. Ik was immers 24 en misschien was het ook wel 9jd om op eigen benen te staan. Mijn ouders vonden het geen slim idee en zeiden dat ze vonden dat mijn vriendin soms wel erg nega9ef was in gesprekken met hun, ook over mij. Ik kon me hier helemaal geen voorstelling bij maken. Voor mij was ze super lief, ze deed bijna alles voor me en mijn vrienden konden goed met haar opschieten. Ik zag geen probleem. ! Nadat we voor huurhuisjes hadden gekeken kwam zij met het idee om eens te kijken naar koophuizen. Ik was hier niet zo enthousiast over en had toen eigenlijk meteen ruzie. Ze zei dat ze me nodig had om bij haar ouders weg te komen en dat we gek op elkaar waren dus dat ik maar risico moest durven nemen. Daarnaast zei ze dat als ik echt gek op haar was, dit geen moeilijke beslissing hoefde te zijn. Als ik het niet zeker wist, dan was deze rela9e het in mijn ogen waarschijnlijk niet waard om mee verder te gaan. Hoe stom ben ik toen geweest, ik heb me om laten praten en een maand later hebben we samen een huis gekocht. We hebben het ingericht, ik was al mijn spaarcentjes kwijt en had een hypotheekschuld. Van een fijn studentenleven en wonen bij mijn familie naar samenwonen (na 7 maanden) met een meisje dat gedwongen het huis uit ging. Achteraf realiseer ik me dat ze me gebruikt heeD en zo geprobeerd heeD om me verder in te palmen. ! Hoewel ik toen nog niet echt kwaad in haar had gezien (ondanks wat rare momenten en ruzies om niks), begon de ellende pas echt toen we gingen samen wonen. Alles moest op haar manier en ik had over weinig dingen nog iets te zeggen. Binnen mijn vriendengroep kwamen de eerste geluiden dat ze me minder zagen. Als ik kwam, kwam ik al9jd met haar en zei was niet al9jd even posi9ef over mij in mijn eigen vriendengroep. Ik hoorde verhalen die zij tegen vriendinnen van mij had verteld waarin ik behoorlijk afgeschilderd werd als een boosdoener. Er ging toen langzaam een belletje bij mij rinkelen. Probleem was echter dat ik nog steeds ontzeEend verliefd was en inmiddels ook echt van haar was gaan houden. ! Binnen de kortste keren ontstond er ruzie binnen mijn vriendengroep door geroddel van haar. Ze had verhalen verspreid en iedereen kreeg wel door dat ze niet de persoon was zoals ze zich voor deed. Dit werd tegen mij gezegd maar omdat ik alles hoorde “van horen zeggen” en ik niet echt kant wou kiezen, dacht ik dat het allemaal wel los zou lopen. Mijn 4 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl vrienden hebben achteraf tegen mij gezegd dat ze alles hebben gedaan om haar op te nemen in de groep maar dat ze gewoon absoluut niet te vertrouwen was. Probleem was echter dat mijn vriendin ook niet meer naar mijn vrienden wou. Het waren allemaal leugenaars en daar wou ze niet mee om gaan. Inmiddels had ze zelf ook geen vriendinnen meer en eiste ze al mijn 9jd op. Als ik iets met mijn vrienden wilde gaan doen, dan ging ze niet mee. Ook werd ze vaak kwaad als ik dan wel gewoon ging. Dit werd zo erg dat ik elke keer ruzie moest maken om iets met mijn vrienden en vriendinnen te gaan doen. Daarnaast wou ze niet dat ik met mijn vrienden op stap ging want dat deed ik alleen om weer de losbollige student uit te hangen en met andere “wijven” te ouwehoeren. Ze was super jaloers, keek in mijn telefoon, eiste al mijn 9jd op, maakte planningen voor mij zodat ik zelf weinig 9jd over hield om dingen voor mezelf te doen. ! Wat ik achteraf het domste van mezelf vind is dat ik me er helemaal in mee heb laten slepen. Ik heb mijn vriendengroep een aantal jaar gewoon steeds minder gezien en als ik wel iets met ze ging doen had ik ruzie. Waarom ik haar dan alleen thuis liet en waarom ik niet in zag dat mijn vrienden tegen haar waren? Elke keer weer vroeg ik of ze mee wou gaan maar dat deed ze niet. Het kwam niet meer goed en telkens als ik haar alleen liet was ik een lul. Op een gegeven moment wordt je zo moe van het ruzie maken dat je minder naar je vrienden gaat. Veel van mijn vrije 9jd ging op aan haar. ! Ik merkte dat ze overal problemen had, thuis bij haar ouders, met haar zus, op haar werk, met die enkele vriendin die ze af en toe nog sprak. Ik was het enige wat ze nog had en dit liet ze me merken ook. Al mijn 9jd werd geëist. Nooit zat ze lekker in haar vel maar dit kwam door haar omgeving, haar ex vriendjes hadden haar allemaal bedrogen, haar vriendinnen waren “sleEen”. Ze was overal nega9ef over. Als ik met haar probeerde te praten over al het nega9eve, dan hadden we al9jd ruzie. Zij was niet nega9ef maar iedereen om haar heen. Ik merkte dat ze zichzelf echt fantas9sch vond, nooit de schuld op zich nam en mij con9nu probeerde onder te sneeuwen met haar gedrag. Ze was super dominant en wist precies hoe ze me moest bespelen. Als ik bijvoorbeeld vertelde dat ik het leuk had gehad op mijn werk, dan kreeg ik te horen waarom ik dit met haar moest delen omdat zij het op haar werk klote had. Elk verhaal werd nega9ef benaderd, het lag echter nooit aan haar. ! Nadat ik dit drie jaar had volgehouden, voelde ik aan mezelf dat ik leeg begon te raken. Ik had geen energie meer, had weinig contact met mijn vrienden, mijn ouders waren er inmiddels achter dat zij niet goed voor me was. Maar ik bleef geloven in het feit dat er goede dingen in haar zaten. Er waren ook momenten dat ze lief voor me was, vaak als ze me helemaal voor zichzelf had. Afgeschermd van de buitenwereld. Achteraf begrijp ik nog steeds niet hoe ik me zo in heb laten palmen door een meisje die ik achteraf echt als een monster beschouw. ! Ruzies liepen extreem uit de hand. Mijn ouders hebben me al9jd geleerd om nooit een vrouw te slaan, gelukkig heb ik dit ook nooit gedaan. Maar zij kon zo het bloed onder mijn 5 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl nagels vandaan halen. Ze kleineerde me, schold me uit, duwde me, vroeg me om haar in elkaar te slaan. Ik weet zeker dat als ik haar ooit verkeerd met een vinger had aangeraakt, dat ze aangiDe tegen me had gedaan of haar ouders of mijn ouders tegen mij had proberen op te zeEen. Gelukkig is dit nooit gebeurd. ! Zelf was ze wel gewelddadig. Ze heeD één keer geprobeerd om me een stomp in mijn gezicht te verkopen. Deze heb ik gelukkig kunnen ontwijken. Maar duwen, trekken, schelden, krijsen, het was allemaal gewoon normaal. Mijn buren hebben vaak de poli9e gebeld. Mijn ouders en haar ouders hebben zo vaak bij elkaar gezeten om de situa9e weer te bespreken. En ik kon haar niet los laten. ! Ik weet niet waarom maar ik heb zo lang en zo veel mijn best gedaan om in haar te geloven. Achteraf weet ik dat ik niks meer over had behalve een schuld en geen vrienden. Met mijn familie is het gelukkig nooit mis gegaan, die hebben al9jd achter me gestaan. Maar het contact tussen haar en mijn ouders en broertje was drama9sch. Ze hebben haar nooit de toegang geweigerd omdat ze zagen hoe gek ik op haar was. Ze hebben geprobeerd haar te helpen maar niemand was goed genoeg om haar te helpen. Ze had geen hulp nodig, wij hadden in haar ogen hulp nodig. ! Ik vind het ongelofelijk dat ik 5 jaar lang in die situa9e heb gezeten. Alles is me op dat moment afgepakt. Ik had geen vreugde meer, geen energie. Enige keren dat ik echt gelukkig was, was als ik alleen bij mijn vrienden of familie was. Op die momenten realiseerde ik me dat ik verkeerd bezig was, dat ik hier mee moest kappen. Toch heeD dit 5 jaar geduurd. In het laatste jaar zijn we drie keer uit elkaar gegaan. Twee keer heeD ze me weer overtuigd om het weer te proberen. Ik had zo’n zwak voor haar dat ik telkens weer terug ging. Ergens denk ik ook dat ik het zielig voor haar vond. Ik wist gewoon dat er iets mis was met haar, niet wetende wat. We zijn samen naar therapie gegaan, dit heeD niet lang geduurd. Ze vond de bemoeienis van de psycholoog teveel en niet correct. Ze werd daar op nega9eve punten gewezen en dat was absoluut “not done”. Dus hielden we er weer mee op. ! Ik kan van mezelf zeggen dat ik mezelf compleet gegeven en verloren heb in deze rela9e. Ik kan zo nog 1000 voorbeelden geven van dingen die ik met haar heb mee gemaakt maar dan wordt het verhaal te lang. Waar ik spijt van heb is dat ik mijn leven zo erg heb laten beïnvloeden door iemand op zo’n nega9eve manier. Ik heb, toen ik er defini9ef een punt achter had gezet, de afspraak gemaakt met mezelf dat dit me nooit meer ging gebeuren. En dat is ook zo gegaan. ! Ik heb van die rela9e enorm veel geleerd, vooral over wat ik allemaal niet zoek in een rela9e. Ik heb me in laten palmen door een vrouw die 6 maanden deed alsof ze de perfecte vrouw was. En ze vond zichzelf ook perfect! ! Na veel lezen op Amerikaanse sites kwam ik tot de conclusie dat ik bijna 100% zeker weet dat zij aan narcis9sche persoonlijkheidsstoornis lijdt. Verliefd op zichzelf, nooit iets fout 6 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl kunnen doen, al9jd de schuld van anderen, niet echt liefde kunnen geven maar jou helemaal leeg zuigen. Alles moest voor haar opzij. Ik wens deze situa9e een ander nooit toe, toch weet ik sinds dat ik de site heb gemaakt dat er velen zijn zoals mij (in verschillende situa9es). ! Ik hoop dat jullie iets hebben aan dit e-‐book, hier sterker van worden. Dat ben ik toen wel geworden door de verhalen die ik las! Zorg dat je gelukkig bent met jezelf en je omgeving. Breek met personen die je leven nega9ef beïnvloeden. ! Wat ik als laatste nog wil zeggen is het volgende. Hoewel ik weet dat de meeste van jullie ontzeEend gruwelijke situa9es hebben meegemaakt of er nog steeds in ziEen, ben ik er van overtuigd dat niet elke narcist ongeneesbaar is. Waar mijn ex vriendin absoluut geen hulp accepteerde, ben ik er van overtuigd dat er narcisten zijn die geholpen kunnen worden. Breken met je ouders, broer, zus, vriend of ex-‐ partner (terwijl er kinderen in het spel zijn) kan verschrikkelijk zijn. Hoewel ik vanuit ervaring weet dat defini9ef breken vaak de enige manier is om weer rust in je leven te krijgen, is dit niet al9jd mogelijk vanwege de banden die er zijn tussen de narcist en jou. Probeer deze narcisten te overtuigen om samen gesprekken aan te gaan. Laat ze de informa9e in dit e-‐book lezen en probeer ze te laten inzien dat de manier waarop zij leven niet gezond is. De kans op succes is klein maar voor je geliefden is het in ieder geval het proberen waard. ! Veel sterkte en veel plezier met lezen, ! Rinus ! ! ! ! „De zwakke kan nooit vergeven. Vergiffenis is een eigenschap van de sterken” - Mahatma Gandhi ! ! ! ! 7 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl ! Anoniem Verhaal #1 Ik ben slachtoffer van een man met een narcis9sche persoonlijkheidsstoornis. Zoals velen kwam ik daar pas achter toen het contact al verbroken was. Echter was deze man mijn hulpverlener en ik aan zijn zorg toevertrouwd zoals dat zo mooi heet in juridisch jargon. Dat een narcist werkt in de gezondheidszorg is op zich niet vreemd, dat hij in de geestelijke gezondheidszorg werkzaam was, is wel bijzonder, aangezien deze mensen er om bekend staan weinig inlevingsvermogen te hebben. Ondanks deze scheve verhoudingen, verschilde ons contact waarschijnlijk niet zoveel van dat van een gewone vrouw met een "gewone" man met narcisme. Ik was begin 20 en meldde me geruïneerd, depressief en met een flinke rugzak vol verleden bij een instelling. Hier kreeg ik een begeleider toegewezen, een man van in de 40, die me zou begeleidden gedurende de 9jd dat ik er woonde. Deze man stond goed aangeschreven, althans, onder zijn collega's en bij mijn groepsgenoten. Hij was makkelijk in de omgang, maakte graag een praatje, mensen waren erg op hem gesteld, juist omdat hij verre van op die doorsnee hulpverleners leek. Vanwege mijn verleden vond hij bij mij niet zo makkelijk een ingang, maar dat weerhield hem er niet van alles uit de kast te trekken mijn vertrouwen te winnen. Net als iedereen uiteindelijk toch gecharmeerd van zijn voorkomen, ingepakt door zijn mooie woorden, begon ik hem te vertrouwen. Bovendien was ik kwetsbaar, makkelijk beïnvloedbaar en kwam er geen seconde in me op dat deze man iets verkeerds met me voor kon hebben. Zijn hoorntjes had hij goed verstopt achter zijn hulpverlenersjasje. Neem daarbij zijn super gelovige gepraat en gepreek en de halve wereld die daardoor aan zijn voeten lag, en ik had ook absoluut geen reden te twijfelen aan zijn bedoelingen. Ook was hij keurig getrouwd en had hij een bups kinderen. Al met al een keurige man leek het mij en ik voelde me dan ook wel vereerd dat de man die zo hoog in aanzien stond bij iedereen, mij tot object van zijn waardering maakte. Ik was onzeker en twijfelde aan veel dingen als het om mezelf ging. Al9jd fijn wat beves9ging te krijgen toch? Dat hij zijn collega's als nietsnuEen afschilderde die nog veel van hem konden leren baarde me in eerste instan9e niet zoveel zorgen. Ik dacht dat hij een beetje liep te pochen om populair over te komen op mij. Ik besteedde er dan ook niet zoveel aandacht aan. Toen mijn groepsgenoten het ook moesten ontgelden begon ik er wat minder van te begrijpen, wat bedoelde hij hier nu mee? Ook het opscheppen over zijn vorige baan, zijn luxe auto's, het vele geld dat hij verdiende, het HBO niveau wat hij had terwijl hij zijn Mavo niet eens had afgemaakt, vond ik wel wat arrogant. Hij had veel krediet bij zijn collega's en zelfs de mensen de boven hem stonden. Vanwege zijn makkelijke babbel vond hij al snel ingang bij de cliënten en bij anderen. Iets wat 8 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl anderen s9ekem wel bewonderden, want die kregen dat niet voor elkaar. Ze keken tegen hem op, plaatsen hem op een voetstuk. Het ergste wat je als gelovige kon doen leek mij overigens, iemand anders aanbidden dan die enige God, want daar kwam het wel bijna op neer. Die beste man vond dat allemaal heerlijk uiteraard, hij genoot ervan en steeg boven zichzelf uit. In één van mijn eerste klachten die ik later over hem schreef vroeg ik me verwonderd af of hij zich soms een profeet voelde die maar kon doen wat hij wilde. Want zo was het, niemand had vraagtekens bij zijn gedrag, hij kon wegkomen met dingen waar zijn beste collega's nooit mee weg waren gekomen. Een geestelijk leider, en mijn persoonlijk begeleider. Van integriteit had hij niet gehoord, zoveel was me al wel duidelijk geworden. Bescheidenheid was ook absoluut een woord wat niet bij hem paste. Net als vele anderen viel ik daar ook een beetje voor, hij was zoveel wat ik niet was, maar wel iets meer wilde zijn. Met zijn zesde zintuig, mensen lezen en dat voor zijn eigen doeleinden gebruiken, voelde hij dit aan. Ja, je kon gerust zeggen dat hij zijn klauwen in mij gezet had, en ik vond het nog niet erg ook. Ik had immers niks van hem te vrezen, ik woonde in een beschermde seRng en alle mensen hadden maar 1 ding voor ogen; het beste voor mij. Viel dat even tegen... Dacht ik eerst nog dat hij me zo vaak aanraakte omdat hij het beste met me voorhad, de vraagtekens waren niet meer uit mijn hoofd te ruimen toen dit verder en verder ging. Inmiddels hopeloos verloren in een man die hij eigenlijk niet was, gaf ik mezelf volledig aan hem. Ik werd geacht hem te vertrouwen, ik was daar immers om aan mezelf te werken. Daar moeilijk over gaan doen zou me geen stap verder brengen, en er was vast niks aan de hand, het zou wel weer aan mij liggen, zoals alles aan mij lag. Zelfs toen we soms wel drie keer per dag seks hadden bleef ik dit denken. Hield ik van hem? Ja, op mijn manier hield ik van hem, was ik om hem gaan geven. Dat dit volkomen misplaatst was en nooit zover had mogen komen wist ik verstandelijk wel, en hij ook wel bleek veel later, maar beiden hadden we te lijden onder één ding; een persoonlijkheidsstoornis. Ik dan wel een wezenlijk andere dan die van hem, maar toch... De lamme leidt de blinde, maar hij was degene die strapaar was, niet ik! Hij ging door alsof hij zich van geen kwaad bewust was. Ik kon me dit amper voorstellen, ik was me inmiddels wel van heel veel kwaad bewust en begon te lijden onder onze "rela9e". Voorzich9ge pogingen het te beëindigen, eindigden steevast op de zoveelste vrijpar9j. Ik vervloekte mezelf dat ik niet sterk genoeg was, dat ik zo aqankelijk van hem was geworden. Dat ik me elke keer weer liet bespelen door hem. Inmiddels was er geen sprake meer van werken aan eventuele problemen die ik had. Als er al problemen waren, dan waren die van hem en was ik er om hem te troosten. Ik begreep er niks van, de aan de ene kant zo sterke man bovenop zijn voetstuk, vereerd door zo ongeveer iedereen die ik kende. Aan de andere kant het slachtoffer, schijnbaar gevangen in een bar slecht huwelijk waar hij absoluut geen schuld aan had. 9 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl Was ik eerst nog geweldig, zoveel beter dan zijn vrouw en nog veel meer van die bla, na verloop van 9jd verdween dat en begon hij smoesjes en uitwegen te verzinnen om me niet meer zoveel te hoeven zien. Het deed mij pijn tot op het bot. Al mocht onze rela9e in de eerste plaats al niet bestaan, nu hij er toch was dacht ik eerst nog dat er iets van echtheid en oprechtheid in zat. Maar toen ik begon te besnuffelen dat hij zijn kinderen inzeEe om mij aan zich te binden, was ik degene die afstand begon te nemen. Hij raakte niet in paniek, hij was vrij zeker van de greep die hij op mij en mijn leven had. Niet meer wonend in de instelling, maar wel dichtbij zijn huis wist hij dat ik hem niet zomaar vaarwel zou zeggen. Vele tranen heb ik vergoten omdat hij me weer liet ziEen, ik kon er met niemand over praten want onze rela9e bestond voor de buitenwereld gewoon niet. Achteraf beseffen dat dit hem niet veel gedaan heeD is pijnlijk. Ik probeerde wanhopig tot hem door te dringen maar steeds meer en vaker zag ik die leegte in zijn ogen, zag ik wat er schuil ging achter dat masker. Vooral geteisterd door schuld en schaamte maakte ik op een dag een eind aan ons contact. Na veel wikken en wegen en ontelbare keren proberen in ieder geval te stoppen met de seks kwam ik tot de conclusie dat ik nooit verder zou kunnen met mijn leven voordat ik hem los had gelaten. Een wijs besluit, waarschijnlijk het wijste wat ik tot dan toe gemaakt had in mijn leven wat wederom een puinhoop was geworden. Pas toen ik probeerde het achter me te laten en door te gaan merkte ik dat dit niet lukte. Was ik eerder zonder problemen over een rela9e heen gekomen, dit was wezenlijk anders. Dat kwam vooral natuurlijk omdat hij mij als hulpverlener heel grof misbruikt had. Het heeD lang geduurd voordat ik dat kon herkennen en erkennen. Narcisten maken misbruik van mensen, dat lezen en tot me door laten dringen deed me tot die overtuiging komen. Ondanks alles wat hij al9jd beweerde hield hij niet van me, gebruikte hij me slecht om zijn seksuele behoeDes te bevredigen. Berooid bleef ik achter, niet van plan het hierbij te laten. Narcisten zijn op zich niet strapaar, dat is jammer, veel narcisten komen weg met hun daden. Deze narcist zal dat niet lukken, inmiddels is gebleken dat hij lijdt aan deze persoonlijkheidsstoornis, wat me ook op deze site bracht. Omdat hij hulpverlener was (hij is ontslagen toen ik dit verhaal aan het licht bracht gelukkig) is hij wel strapaar. Hij had met wie dan ook mogen rollebollen, maar niet met mij of welke andere kwetsbare cliënt dan ook. Ondanks dat ik vrij snel nadat ik ons contact beëindigd heb er ook werk van ben gaan maken, heeD hij kans gezien aan te pappen met een volgende cliënt, ook een jongedame die bij dezelfde instelling aanklopte voor hulp. Het zoveelste kenmerk van een narcist... Hij heeD de kans niet gehad zo ver te gaan bij haar, als hij bij mij deed gelukkig, maar het is schrijnend dat hij mij zo makkelijk aan de kant zeEe voor haar. En wat te denken van zijn bloedeigen vrouw? 10 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl Dit is het verhaal van een man die er bewust voor koos de hulpverlening in te gaan om anderen aqankelijk van hem te maken en er zelf beter uit te zien. Hij stelde niks voor, maar anderen maakten dat hij zich geweldig begon te voelen. Zelfs God gebruikte hij om Zijn licht op hem af te laten stralen, want hij wist heel goed dat zijn collega's en ook de cliënten hier gevoelig voor waren. Waarschijnlijk is hij al9jd narcis9sch geweest, maar is het om welke reden dan ook met mij geëscaleerd. Hij zal verplicht in therapie moeten, vreselijk voor hem, dat weet ik, want met hem was niks mis, niks was zijn schuld en alles lag al9jd aan anderen. Maar dat kleine stukje van mij dat nog om hem geeD weet dat dit het beste is, zijn enige kans in het reine te komen met zichzelf, zijn vrouw en zijn kinderen. ! Anoniempje ! ! ! „Sometimes life hits you in the head with a brick. Don’t lose faith” - Steve Jobs ! ! ! ! ! ! ! ! 11 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl ! Anoniem Verhaal #2 Ik dacht dat ik gek werd. Dat zei ik ook telkens: Ben ik nou gek, of hoe zit dat? De rela9e begon zo mooi, jaren en jaren geleden. Ik mankeerde van alles en kon niet meer goed meekomen. Ook seksueel, ik kon dat geestelijk en lichamelijk niet aan. Dat zei ik hem en hij antwoordde voor mijn deur: “Kan ik er wat aan doen dat ik van je hou.” En zo leek het ook, alsof hij heel veel van mij hield. We woonden al vlug samen en ik vond het geen verkeerd idee om zijn droom, een part-‐ 9me winkeltje, uit te laten komen. Daarvoor kochten we een pand en we trouwden. We waren koud en wel getrouwd of alles veranderde. De interesse was helemaal weg. Hij was plotseling veranderd in een ijskonijn. Brrrrrrr. Mijn eerste verjaardag was fantas9sch. Kosten nog moeite waren gespaard. Maar dit was VOOR het huwelijk. De eerste nadat we getrouwd was het meest kil van wat ik ooit eerder meemaakte. En die daarna ook niet. Er lag niet eens een heel klein briete ergens, van: van harte gefeliciteerd. Zijn antwoord: Je wilde het toch niet vieren? Alles draaide om hem, om zijn hobby, om zijn leven. Maar hij was niet zoals ik wel lees: agressief. Hij had de verborgen variant. Het was een bodemloze put, waar je liefde aan kon geven maar waar niets uit terug kwam. En dat vrat. Na 2 en een halve jaar was het genoeg. Ik wilde scheiden. In goede en slechte 9jden, maar ik vond dit leEerlijk een kat in de zak. Maar toe begon de ellende pas goed. Dan weer een telefoontje 's nachts, en zichzelf aDrekken (dat weet ik heel zeker, want alleen hij deed dat op die wijze) en dan weer andere stalk ellende. En con9nu wat in mijn brievenbus. Nooit iets wat van mij was natuurlijk en van waarde. Een oude vaatdoek, een stokoude theedoek en zo.. Of brietes, waarmee hij elke zwakke plek van mij wel aanroerde, ook gedumpt in die brievenbus van mij. De honden lusten er geen brood van. Die man heeD echt het slechtste in mij naar boven weten te halen. Wat haaEe ik hem, terwijl ik hem echt lief had gehad. Ik ben melding gaan doen. ! De poli9e liet me weten, dat hij telkens weer op die wijze wilde, dat ik aan hem dacht. Ik zei hem, dat ik niet bijster goed over hem dacht, maar daar was hij blijkbaar niet op uit. Uiteindelijk verhuist en waarschijnlijk was het te veel moeite om mij op te zoeken of wat dan ook: ik hoorde niks meer. Goddank! ! Later een fantas9sche man ontmoet, maar helaas met een broer met de niet verborgen variant van NPS. Pffffffffffff. 15 Jaar ouder, 2 koppen groter dan mijn vriend, 3 koppen groter dan mij, dubbel zo zwaar, en een ex-‐marinier. Wij zijn allebei erg vredelievend, maar ik heb iets minder (meer) over voor de lieve vrede. Zolang het over mijn eigen leven gaat, wil ik het graag zelf voor het zeggen hebben. Maar dat was tegen het zere been. Een klein 12 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl beetje opstand van mijn huidige partner, (wil je voortaan bellen voor je komt wil je) en dat is één groot drama geworden. Van bedreigen naar stalken van mijn partner en toen hij hem daar niet mee kon manipuleren heeD hij een lastercampagne opgezet tegen mij vooral. Samen met zijn vrouw, ook duidelijk NPS. Maar het ergste vind ik een situa9e waar ik niet bij geweest ben. Hun vader was net overleden, en vlak daarna was het Pinksteren. Hij MOEST die bij hun doorbrengen. Maar hij was in de rouw en wilde dat niet. Nou, ze kwamen hem toch halen. (Waarom? Joost mag het weten). Ze haalden hem en gingen door naar een ander familielid (nota bene). En nog al9jd was hij in de rouw. In de rouw zijn, betekent dat je misschien wat minder gezellig bent. Maar broerlief was aan het feesten (geen behoeDe aan rouwen?) en je mocht niet ongezellig zijn. Hij komt op hem af, groot en sterk en dreigt hem iets aan te doen. NIEMAND die iets zei. Dat moet eenzaam geweest zijn. Toen mijn partner nog een kind was, en de NPS-‐er een volwassene (met dit in het achterhoofd): laten schrikken op niet van die leuke manieren en al9jd s9ekem en ergens achter een raampje grijnzen van genot. Treiteren en al9jd net over het randje maar zo er bij kijken dat mijn partner er niets van aan zijn ouders durfde te zeggen. En ik kan er ondertussen wel een boek over schrijven wat er bij mijn partner allemaal naar boven is komen drijven aan nare situa9es zoals met die broer. Wij zijn van ellende verhuist. Maar hier is het leuk. En weten wij ook heel zeker: het is zo gemakkelijk om een fijn en preRg mens te zijn in een leuke omgeving en met een leuke partner. :-‐). Nu hebben het goed en we laten niemand en niets daar de klad in brengen! ! Anoniempje ! ! ! ! ! ! „De enige manier om te falen is door op te geven” - Thomas Edison ! ! ! 13 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl ! Anoniem Verhaal #3 Het volgende verhaal dat ik schrijf is, nadat ik sinds enkele maanden in therapie ben, er nu pas erachter ben gekomen wat er zich eigenlijk vroeger in mijn leven heeD afgespeeld. Ik ben nu een aantal maanden depressief thuis en kon op mijn werk niet meer func9oneren. Ik bent inmiddels 56 jaar en nog steeds achtervolgt mijn verleden me. Dit verleden heeD mijn hele leven bepaald, mijn karakter, mijn wantrouwen naar mensen, mijn hele func9oneren. Enfin als je de kenmerken leest van "een kind zijn van een narcist" dan begrijp je het wel. Ondanks eerdere sessies, bij een aantal psychologen jaren geleden is de NPS bij mijn vader nooit ontdekt. Wat ik wel weet is dat NPS jaren geleden niet zo bekend was. Het is daarom heel belangrijk dat je bij de goede hulpverlener terecht komt. Ik dacht zelfs toen ik ouder was dat het behalve een strenge opvoeding ook inherent aan die 9jd was. Behalve één aspect maar daar kom ik later op terug. Het is 9jdens mijn huidige therapie duidelijk geworden dat mijn vader een narcis9sche persoonlijkheidsstoornis had en mijn moeder al9jd "de andere kant" heeD opgekeken. Mijn vader is inmiddels overleden, Jaren dementerend) mijn moeder (83 jaar) leeD nog. Ik zal mijn verhaal in grote lijnen vertellen en beginnen vanaf mijn kleuterleeDijd. Het volgende speelde zich af in de beginjaren zes9g. Ik ging zo graag naar school, ook naar de kleuterschool. Mijn vriendinnetje vroeg mij na school9jd om samen met haar naar de speeltuin te gaan die tegenover de kleuterschool lag. Ik vond dat als vierjarige peuter een goed idee. (Ik ging al9jd alleen te voet naar school en terug). Totdat op een gegeven moment mijn moeder uiteraard heel erg ongerust naar de speeltuin kwam, heel erg boos was en vroeg waarom ik niet meteen naar huis was gekomen. Heel terecht natuurlijk, ze was dodelijk ongerust waar ik bleef. "Wacht maar totdat je vader straks naar huis komt"; zei ze. Toen mijn vader 's avonds thuiskwam werd hem dit in geuren en kleuren verteld en ik kreeg straf. Als peuter van vier begreep ik niet wat er nu zo verkeerd was, ik was toch alleen maar gaan spelen? Je denkt er op die leeDijd toch niet aan dat een moeder ongerust is al je niet meteen na school naar huis komt? De dreiging “wacht maar tot je vader thuis komt" hoorde ik steeds vaker als ik iets verkeerds/ondeugends had gedaan. Het volgende bewuste voorval van deze dreiging was ongeveer een haltaar later toen ik 9jdens het knutselen aan de eetkamertafel per ongeluk met mijn plakkwastje tegen de nieuwe gordijnen aankwam. “Wacht maar dat zal ik straks aan je vader vertellen” was haar antwoord. Zij straDe nooit, dat gebeurde al9jd door mijn vader als hij naderhand het verhaal te horen kreeg. 14 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl Toen op dat moment heb ik onbewust besloten om mijn moeder niets meer te vertellen, omdat ik wist dat ze alles aan mijn vader doorvertelde. En zo waren er nog talloze voorbeelden. Bij haar was geen veiligheid, geen vertrouwen en vond ik geen bescherming. Dit is me nu duidelijk geworden 9jdens de therapie die ik nu volg. Het enige "echte contact" dat ik me van mijn moeder herinner, is dat ze me vaker voorlas uit een kinderboekje “Gerritje het circushondje”. Ik was toen vier of vijf jaar en kan me nu nog de 9tel herinneren. :) Wat zover betreD een kort geschetst beeld van mijn moeder. Een moeder die er nooit voor me was me nooit beschermd heeD en geen veiligheid heeD geboden maar zelf ook bang was voor haar man. Mijn vader, dat had ik als klein kind al in de gaten, was een man die alles voor het zeggen had thuis. Wat er werd gegeten, waar we naar keken op tv maar vooral iemand voor wie zowel mijn moeder als ik bang waren. Hij bepaalde de hele sfeer in huis. Toen ik zeven jaar was werd mijn zus geboren. Vanaf toen ging alle aandacht van mijn moeder naar haar uit en zo is het tot nu toe ook gebleven. Het blijkt nu achteraf dat zij mij vroeger als schild tussen haar en haar man heeD geplaatst zodat zij buiten schot bleef. Zo bleef zij al9jd de "goede moeder". Onbewust heb ik als kind “de klappen” voor haar en mijn zus opgevangen. Je zoekt als kind aandacht, bescherming en veiligheid en daarvoor kon ik bij mijn moeder niet terecht en bij mijn vader al helemaal niet. Ik werd (on)bewust steeds vaker naar mijn vader “gedreven”. Ik ging toen vaker naast hem op de bank ziEen om tv te kijken. Hij sloeg dan een arm om me heen en dat voelde toen goed. Totdat op een gegeven moment die arm niet meer om mijn schouders lag maar zich verplaatste. Hij begon met het betasten van mijn nog ontluikende borstjes en zei dat meisjes dat preRg vonden. Ik vond het helemaal niet preRg maar durfde uit angst niks te zeggen. Dit gebeurde bijna dagelijks en ik wist niet wat ik hiermee aan moest. Tegen mijn moeder vertellen durfde ik al helemaal niet, zij zou me niet geloven en het misschien zelfs tegen mijn vader zeggen. Deze handelingen op een gegeven moment verder. ! Verdere details wil ik hierover niet kwijt, maar ik was ten einde raad en wist niet wat te doen. Ik ging in ieder geval niet meer naast hem op de bank ziEen. Hij werd op een gegeven moment boos en vroeg waarom ik afstand hield. Ja, wat doe je dan als kind en bang bent voor je vader? Juist ja, je gaat er uiteindelijk toch weer naast ziEen. Alleen niet meer zo vaak, ik had me iets bedacht. 15 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl Ik werd lid van de plaatselijke bibliotheek en ben ontzeEend veel, meestal aan de eetkamertafel gaan lezen. Dit was een goede zet van mijzelf besef ik achteraf. Het incest gebeuren werd daardoor steeds minder. Toen ik denk ik op een leeDijd kwam van ongeveer 12 jaar (precies weet ik het niet meer) was het afgelopen. Daarna kwamen de overige kenmerken wat NPS personen kunnen hebben extreem naar voren. Totaal naar mij gericht (Inmiddels zat ik op de middelbare school). Ook mijn moeder werd vooral in gezelschap helemaal door hem de grond ingeboord. Toen ik daar eens een keer als puber een opmerking over maakte, in bijzijn van dat gezelschap, werd ik leEerlijk naar boven getrapt (Nu zoveel over narcisme gelezen te hebben, kun je je voorstellen dat hij, de narcist, door mij ter verantwoording werd geroepen en ook nog in gezelschap). Ik had in feite geen bestaansrecht en was zijn voeding wat hij nodig had. Minachten, denigrerend, bekri9seren, dreigen, kleineren, maar ook fysiek geweld dit laatste al9jd door zijn ongecontroleerde woede uitbars9ngen. Controle gedrag, "waar ben je geweest, met wie heb je gesproken, hoe laat was je thuis". Als hij nachtdienst had gehad keek hij vanuit zijn slaapkamerraam of ik mijn lange haren wel had vastgebonden. Ik mocht niet met losse haren naar school. (Hoe gestoord ben je???) Een ander voorbeeld; ik had heel hard gestudeerd op een proefwerk en kwam trots thuis met een negen als cijfer. Zijn antwoord; "ja natuurlijk, je zult wel gespiekt hebben". Moeder zweeg en zei niets zoals al9jd. Ik kon niets maar dan ook werkelijk niets goed doen in zijn ogen, ik stelde niks voor en werd (weet ik nu) als kind alleen maar gedoogd. Toen ik ouder werd en ik in het weekend mocht uitgaan, hoorde ik alleen maar....... "Denk eraan wat ik je gezegd heb om twaalf uur thuis, en geen minuut later". Nooit maar dan ook nooit heb ik gehoord "veel plezier en amuseer je". Neen, weet je wat hij zei: "denk eraan wat ik je gezegd heb". Wat inhield, je mag twee pilsjes drinken, gedraag je en geen gedoe met jongens. Alleen maar angst aanjagen dat is waar mijn leven uit bestond. Wat was ik jaloers op mijn vriendinnen waar ik zag dat het er bij hun thuis heel anders aan toe ging. Nu zie ik dat hij mij zag als zijn bezit en hij bepaalde alles maar dan ook alles in mijn leven. Met wie ik omging, praaEe, naar toe ging, welke kleren ik droeg, hoe ik moest uitzien. Een van de ergste dingen realiseer ik me nu, was dat ik verantwoording moest afleggen vanaf dat ik de deur uit ging totdat ik thuis kwam. Ook al ging ik gewoon naar school. 16 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl Toen gebeurde er iets opmerkelijks in die 9jd en kwam er een "vriendin" in het leven van mijn moeder. Zij zaten samen wekelijks in de avonduren op zwemles, zij was weduwe. Na hun zwemles kwam ze daarna mee naar ons thuis om te socializen. Ook een van de NPS kenmerken van mijn vader was dat hij een heel charmante, ontzeEende charmeur en innemende persoonlijkheid was voor de buitenwereld. Vooral ten aanzien van vrouwen. Iedereen mocht hem graag en ik kon niet geloven dat hij zo anders was in de buitenwereld dan thuis. Wat ik als jong volwassene voelde was dat zij niet naar ons kwam voor mijn moeder. Wat ik inderdaad zag en dacht ( ik was inmiddels bijna zeven9en jaar) gebeurde ook, mijn vader en zij hadden wel héél veel aandacht voor elkaar. Hij bracht haar vaker naar huis, zodat ze niet alleen in het donker over straat moest en bleef dan uren weg. Ik vroeg aan mijn moeder of ze dat normaal vond. In het begin zei ze niets, totdat ze op een gegeven moment bij me kwam ziEen.. Ze huilde en ze wist niet wat te doen. Toen vertelde ze, dat ze hun s9ekem achterna was gegaan om te zien wat er gebeurde als hij haar had thuisgebracht. Meer hoef ik niet uit te leggen. Ik zei tegen haar dat ze ervoor moest zorgen dat ze deze zgn vriendin hier niet meer welkom was en dat ze aan mijn vader moest vertellen waarom niet. De reden dat ze daarna nooit meer kwam (ik zat er toevallig zelf bij) was dat hij zei dat hij naar haar toe zou gaan, om te vertellen dat mijn moeder niet meer wilde dat ze op bezoek kwam. Hoe manipulerend, leugenach9g en gemeen was hij om mijn moeder als schuldige aan te wijzen. Hoe onderdanig en bang voor hem was zij. Zo werd ik ouder, leerde iemand kennen, werd zwaar verliefd en ben met bijna twin9g jaar uit huis gegaan. Maanden later heb ik van mijn moeder vernomen dat hij vertelde dat dit hem 9en jaar van zijn leven had gekost???? Ik begreep totaal niet wat hij hiermee bedoelde. NATUURLIJK.......... zijn hele voeding was weg. Ik woonde net nog thuis en was negen9en jaar oud toen hij me in het bijzijn van mijn vriend en mijn moeder in de keuken in elkaar heeD geslagen. Beiden zaten in de woonkamer en deden niets. Wie laat zijn vriendin/dochter in elkaar trimmen en grijpt niet in?????? Nu heb ik geleerd dat je al9jd iemand aantrekt die ook deze trekken heeD. Gelukkig geen had hij geen NPS maar had zeker narcis9sche trekken. Hoe oud moet je zijn om dit allemaal in te zien en te begrijpen?? Een scheiding, wel pas na 22 jaar huwelijk was uiteraard het gevolg. 17 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl Toen vijf jaar later na de geboorte van mijn eerste kind, bepaalde hij zelfs wanneer ze op bezoek kwamen terwijl ik nog in het kraambed lag.. Mijn moeder wilde graag haar eerste kleindochter zo vaak mogelijk zien en ook ik had om de een of andere reden behoeDe aan mijn moeder. Zelfs toen nog bepaalde hij wanneer en hoe vaak ze kwamen. Ik was al een aantal jaren getrouwd, de kinderen waren ongeveer 9 en 10 jaar oud, toen het met mij helemaal mis ging. Ik werd zwaar depressief, ik at niks meer, ik kreeg een enorme fobie voor wat betreD mijn gebit en woog nog maar 48 kg. Ik controleerde mijn tanden minimaal 20 keer per dag, en was zo bang dat er iets aan mijn gebit zou komen. Een gaatje, stukje afgebroken, ontsteking, enfin je kunt het wel bedenken. (Tot op heden eet ik nog alles suikervrij) Ik was radeloos en ben 9g keren per jaar bij de tandarts geweest om mij gerust te laten stellen. Ik wist op een gegeven moment niet meer of ik werkelijk iets aan mijn tanden had of dat het ingebeeld was. Op het einde van mijn verhaal snap je waarom. Ik heb uiteindelijk de moed opgevat om alléén een gesprek aan te gaan met mijn vader en met mijn moeder. Ik heb anderhalf uur aan een stuk gepraat, over mijn jeugd, hoe ik alles ervaren had en....ook over het moeilijkste stuk.... zijn incest. Wat dit uiteindelijk opleverde? Verontwaardiging voor wat betreD mijn "slechte jeugd" want, ik had alles gekregen wat ik wilde. Een reis naar Parijs op de middelbare school, een brommer toen ik zes9en jaar oud was, kleding, zakgeld, wat wilde ik nog meer?/ Aan materiële zaken had het mij toch aan niets ontbroken? Het stuk incest werd door mijn vader totaal, maar dan ook totaal ontkend. Hij kon zich daar helemaal niks van herinneren. Ja....daar zit je dan!!!!! Als laatste zei mijn moeder tegen hem; "we moeten eens met elkaar praten". Dat was het resultaat van mijn jarenlang gevecht, om de ballen te hebben om deze dingen bespreekbaar te maken. Uiteindelijk heb ik besloten om het contact met mijn ouders te verbreken. Mijn moeder vond dit verschrikkelijk en belde mij (na een aantal weken) s9ekem wekelijks om te vragen of alles goed was met mij en de kleintjes. Ja... wat doe je dan zelf als moeder zijnde ? Ik had mijn moeder zóóó nodig ze wist het maar durfde niet tegen haar man op. Uiteindelijk na drie jaar werd het contact langzaam maar zeker weer iets hersteld. En zo werd het "opa, oma, kleinkinderen, vader, moeder" verhaal wat beter. 18 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl Echt goed is het nooit geweest en ook niet geworden. Mijn moeder kreeg van mij instruc9es als mijn dochtertje bij opa en oma wilde slapen. Je begrijpt welke instruc9es, haar nooit alleen met opa laten en haar ogen openhouden. Ze heeD me nooit gevraagd; "waar heb je het over, wat een onzin", diep in haar hart wist ze het denk ik verdomd goed. Terwijl ze tot op heden over mijn verleden zegt; 'dat stuk heb ik nooit geweten. Vraag me niet hoe, maar dat ik het toenter9jd heb gered, is denk ik deels door mijn studie/ opleiding die ik ben gaan volgen. Ik wist als ik dit nu niet ga doen dan beland ik ergens in een instelling. Dat was het laatste wat ik wilde, Ik heb het toen gered deels door mijn eigen wilskracht, doorzeRngsvermogen en met veel begrip van mijn man en mijn kinderen. Ook mede door de medica9e en een tot nu toe nog al9jd een ontzeEend begripvolle tandarts en assistente, die mijn probleem serieus nam en er al9jd voor mij zijn geweest tot op de dag van vandaag. Nu ben ik inmiddels 57 jaar en is het voor de 2e keer in mijn leven weer echt helemaal mis met me. Ik ben erg depressief, ik heb nergens zin in, ben ziek thuis en kan mijn werk niet meer aan op dit moment. Ook ben ik erg verdrie9g dat dit verleden mij zolang achtervolgt. Vooral wat ik daardoor aan vreugde, geluk en blijdschap heb gemist en mijn leven door mijn verleden zo is bepaald. Op dit moment woon ik 9jdelijk bij mijn vriend omdat alleen thuis wonen nu geen op9e is. Ik leer en zie nu door de therapie waarom mijn leven is zoals het nu is. Ik ben in behandeling bij een psychotherapeute die lichaamsgericht werkt en er bij de eerste sessie er al achter kwam dat mijn vader NPS had. Dat was voor mij een enorme Eye opener. Eerst inzicht leren krijgen dat is het allerbelangrijkste. Mijn ontzeEende fobie en angsten voor mijn tanden/mond komt voort uit het feit dat ik vroeger leEerlijk monddood ben gemaakt en mij de mond werd gesnoerd. Althans dat is het grootste deel van de verklaring. Het gaat nu beter maar niet zoals ik zou willen. Dit verhaal schrijven met een glaasje wijn erbij gaat makkelijker. Dit verhaal schrijven doet pijn en de wijn cedeert en geeD me meer moed. Ook fout maar dat zie ik naderhand wel. Ik woon op dit moment niet in mijn eigen huis en voel me schuldig omdat ik er niet voor mijn kinderen/kleinkinderen kan zijn zoals ik zo graag zou willen. Ook voel ik me niet preRg dat ik op dit moment niet mijn werk kan doen. Dit zijn allemaal dingen waarvan mijn huisarts en therapeute zeggen; "waar maak je je druk over, eerst zorgen dat je beter wordt en niet zover vooruit kijken, je hebt 9jd nodig". Dat begrijp ik wel maar als je je hele leven zo bent opgevoed zit dit toch in je systeem; "je bijna overal schuldig over voelen". 19 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl Ik heb nog veel sessies te gaan, maar ik ga met kleine stapjes vooruit. ! Wat ik degenen toewens en wil meegeven die mijn verhaal lezen ...............twijfel niet aan jezelf, geef jezelf niet de schuld van alles en zoek hulp want het leven is zo kort. Lieve groetjes, Annemieke. ! ! ! ! ! ! ! ! „An eye for an eye only ends up making the whole world blind” - Mahatma Gandhi ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! 20 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl Anoniem Verhaal #4 ! Sinds anderhalve maand ben ik weg bij ‘mijn’ 56-‐jarige NPS’er. ! Slechts 14 maanden was ik met hem en dus voor mijn gevoel heb ik op 9jd de rela9e verbroken. Als ik toch lees, al die vrouwen die jaren met zo’n flapdrol hebben geleefd en zichzelf daardoor helemaal kwijt zijn geraakt, gadverdamme! ! ‘Op 9jd’, omdat ik nog niet mijn iden9teit kwijt ben. Wel ben ik doodmoe van het energie stoppen in zo’n gestoorde. En ik ben boos. Met de dag word ik bozer, omdat veel kwartjes nu gaan vallen. ! Ik was 7 jaar alleen toen ik hem tegenkwam. Hij had zijn leven op orde, was stoer en sterk (schermleraar) en ik kon met hem lachen. Hij was een verademing voor me, omdat ik 7 jaar geleden een einde maakte aan de derde lange rela9e met een vaag, ranzig en ‘op-‐het-‐ randje-‐van-‐de-‐criminaliteit-‐figuur. Deze was van een totaal ander kaliber. Das ook de reden waarom ik me blind, in volle overgave, aan hem heb gegeven. Eindelijk een ‘normale’ man. Dus niet…… Feitelijk de ergste van de vier! ! Nu ben ik niet op mijn mondje gevallen en ben zeer direct en confronterend naar mezelf en ook zeker naar anderen. Zo ook naar hem. Vanaf het begin al. In die 14 maanden hebben we dan ook zeer veel aanvaringen gehad, want hij kwam niet weg met antwoorden als; ‘ja das een dingetje in mij’ of ‘ik weet het niet’ of ‘je ziet het verkeerd’ en de grappigste: ‘je moest eens weten hoe ik heb geleden en nog steeds lijdt’ Hij zei vaak: ‘liete, ik ben een fantas9sche, lieve, warme en zeer emo9onele man en ik hou vreselijk veel van je en je moet me maar accepteren, helpen en mij af en toe vergeven’ ! Ik heb hem een paar dagen geleden een genadeklap gegeven via mail. Nadat ik het uitmaakte, kwamen er natuurlijk allerlei mails van hem, dat het hem speet dat hij mij nooit betrok bij zijn familie, vrienden, kennissen (moest ik keihard voor vechten!), dat het hem speet dat hij mij het gevoel heeD gegeven (let effe op…spijt dat hij mij het gevoel wellicht had gegeven) dat ik mij genegeerd voelde door hem (neehee, niet mij het gevoel geven, hij negeerde me gewoon daadwerkelijk, om de pispotdraaierij dus!) ! In zijn laatste mail (ik dwong hem er zowat toe, hij kon er niet meer onderuit) legde hij uit waarom hij mij negeerde naar de buitenwereld toe, mij op afstand hield, mij nooit voorstelde aan kennissen die hij tegen kwam (deed ik maar zelf) en mij weghield bij zijn familie. Het was ‘angst’ zei hij. Bang om mij aan de familie te laten zien, want misschien zou hij dan de verbinding met hen verliezen. Bang voor zichzelf, bang voor alles en niet weten hoe hij daar mee om moest gaan. Het was heel unfair naar mij toe, gaf hij toe in de mail. ! Maar wat ik het ergste vind is dat hij schreef: ‘Ik was bang om trots op je te zijn liete, bang om naast je te staan’ Later had ik hem aan de telefoon en vroeg of hij zich misschien 21 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl schaamde voor mij? Nee dat was zeker niet het geval, antwoordde hij. Wat het wel was? Het was een ‘dingetje’ in hem. O my god…wat een klein zielig puinhoopje is het toch. ! Ik kan hier vertellen wat hij allemaal geflikt heeD, maar daar is in de andere verhalen van de slachtoffers genoeg over te lezen. ! Ik heb o.a. mijn theorieën bepaald door heel veel te lezen over NPS. En dat is inderdaad een herkenning van heb ik jou daar! Hij kon zo goed met mij praten, zei hij al9jd en ik was zo puur en eerlijk…blablablabla. Jaha, ik was meer zijn therapeut dan zijn vriendin. ! Ook in zijn laatste mail schreef dat hij mij intens, intens, intens dankbaar is voor alles wat ik voor hem betekend heb. Dat was voor mij zijn ul9eme genadeklap! Man, wat voel ik me gebruikt. Ik was een invullertje voor hem, een gezellige bruisende meid, waar hij al zijn beklag en zieligheid tegen aan kon gooien. In mijn verliefdheid heb ik hem zo godsgruwelijk gevoed in zijn broodnodige narcis9c supply. Dus ben ik natuurlijk ook ontzeEend boos op mezelf. ! Maar boos op jezelf hoeD niet, want je wist niet met wie je te maken had. Ik associeerde het woord ‘narcist’ al9jd met een grapje; iemand die even te lang in de spiegel kijkt; ‘hé narcist..hahahaha!’ Totdat je gaat lezen hè…wat we op dit forum allemaal zijn gaan doen. De rollercoaster waar je in komt, na het beëindigen van een rela9e met een narcist: weird gewoon!, niet alleen na zoveel jaren ook na 14 maanden. ! Die laatste ‘genadeklap-‐mail’ die ik naar hem stuurde, was grof like hell! Geen milde mailtjes meer, klaar nou. In die mail heb ik hem voor van alles en nog wat uitgemaakt en hem verteld waar hij last van heeD, NPS dus. Een URL naar hem gestuurd over NPS met de mededeling: lees het maar…als je durD! Ook gelijk even verteld wat hij het beste zou kunnen doen om het leven iets dragelijker voor zichzelf te maken en daarmee de volgende vrouwelijk slachtoffers, namelijk Cogni9eve Gedragstherapie. Het helpt, maar het zal nooit genezen. ! Nou heb ik zoveel sites gelezen over NPS, en hoe weinig kwam ik tegen over narcisme en seksualiteit. Als ik wat vond, dan was het over sadis9sche seks of over een oversekste narcist. Ik maakte mee met deze NPS’er dat hij totaal geen interesse had in seks. En als we het al deden dan ging het moeizaam, ongemakkelijk, een en al geklunsd, gepruts, onhandig en zeker niet gepassioneerd. In het begin lag hij op me, waren we bezig en binnen no-‐9me rolde hij van me af…’het mocht niet’, zei hij. Het voelde niet goed???? Ik liep al9jd op mijn tenen 9jdens die seks, wist op een gegeven moment niet meer hoe ik me moest gedragen, want bij het kleinste dingetje van mij, ging het weer niet en allerlei smoesjes dat ik het wellicht anders (?) moest doen en dat ik vooral veel geduld met hem moest hebben op dat vlak. Nou dat had ik. God o god, als ik er nu aan terug denk, want een hel was dat die seks! Voorzich9g benaderen, s9l liggen en gewoon benen wijd en maar hopen op een goede afloop..pfffff. 22 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl Ik heb seksfilms met hem gekeken om hem te s9muleren, ben met hem naar een tantramassage geweest, heb ero9sche spellen met hem gedaan en heel veel met hem er over gepraat. ! Ik ga niet zeggen dat ik een miss World ben, maar ik zie er voor mijn leeDijd (50) nog steeds goed uit. Superslank, lang blond haar…nou je kent het wel. Daar zou het toch niet aan moeten liggen, de aantrekkingskracht? Of misschien toch wel? ! Ik las ergens een stukje over NPS op een zeer wetenschappelijke site (taai om doorheen te komen) dat narcisten op alle vlakken superieur willen zijn aan hun partner. Partners dienen dus inferieur te zijn. Zwak. Tja, dat ben ik niet. Ik ben een hele sterke vrouw, een opvallende vrouw en zeker op seksgebied hoef je me niet veel meer te leren. Ik weet wel, als ik fiks aangeschoten in bed lag en dus redelijk slap en weinig ini9a9efrijk was, dan kon ie het wel. En ook als ik op zondag in mijn badjas rond 10.30 uur de afwas voor hem deed, zag het er voor hem ook kwetsbaar uit….kwam hij in ac9e. ! Is er iemand die op seksgebied hetzelfde heeD ervaren als ik? Ik hoor het graag, want er is niets fnuikender voor een vrouw om niet aantrekkelijk gevonden te worden. ! Nog een 9p voor de vrouwen (en ook mannelijke slachtoffers natuurlijk!) onder ons; luister eens naar het interview van Mar9n Appelo (gedragstherapeut voor narcis9sche kankerpa9ënten én die toegeeD dat hij zelf een narcist is!) hEp://maEhijsdewit.nl/ 2013/03/17/een-‐spiegel-‐voor-‐narcisten-‐mar9n-‐appelo/ ! Sterkte allemaal! ! ! ! „Er zit geen passie in klein leven. In genoegen nemen met een leven dat minder is dan het leven dat je zou kunnen leven” - Nelson Mandela ! ! ! 23 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl ! Anoniem Verhaal #5 Ik ben 21 jaar (geboren in 1992) en kom uit een gezin van drie kinderen, mijn ouders zijn nog steeds getrouwd. Mijn vader heeD een goed betaalde job (al moet hij hard werken) en mijn moeder werkt eigenlijk niet; zij heeD wel een diploma maar oefent haar job al lang niet meer uit en helpt mijn vader bij de uitoefening van zijn werk (dit is echter thuis). Ik zit in mijn tweede jaar aan de universiteit. Ik heb nog een oudere broer en een jongere zus. Ik heb een heel sterk vermoeden dat mijn moeder een narcis9sche persoonlijkheidsstoornis heeD. Reeds toen mijn broer en ik klein waren herinner ik mij dat mijn moeder vaak boos was. Ik herinner mij toen ik in het 7 jaar was dat ze kwaad tegen me zei dat ik een "trut" was. Ik had vanaf de lagere school al regelma9g ruzie met mama over mijn kleding, omdat ik niet al9jd wou aantrekken wat zij voor me klaarlegde, waarna zij mij consistent dwong. Mijn vader was niet vaak thuis, hij werkte heel veel, en als gezin waren we enkel 9jdens de weekends samen. Toen ik 9 was ging ik ook op muziekles. Ik wou graag hobo spelen, maar mama zei dat piano veel beter was en dat ze wou dat ik dat ging doen. Er werd ook van mij verwacht dat ik uitblonk in dit muziekinstrument. Ik heb eigenlijk nooit mijn best moeten doen op school. Daar ik hoogbegaafd ben, ging het heel lang vanzelf voor me, ik had al9jd in de 90% (net als mijn broer) en iedereen was tevreden. Vanaf mijn 11de levensjaar, toen je effec9ef al wat moest beginnen studeren voor school, deed ik dat niet; ik leerde mijn woordjes Frans niet uit mijn hoofd en studeerde mijn formules voor wiskunde niet. Ik heb echter de lagere school (tot 12 jaar in België) afgesloten met 86% en tweede beste van mijn klas . Dat was, achteraf gezien, mooi cijfer, maar niet goed genoeg voor mijn ouders. Ik had niet langer de kaap van 90% procent gehaald en zij waren hierdoor teleurgesteld, "want ik kon toch zoveel beter". Ik herinner mij dat mijn moeder zich schaamde om dit tegen mijn familie te zeggen. Mijn broer had echter wel in datzelfde jaar wél nog in de 90 procent gehaald en dit kwam natuurlijk ten goede aan bij mijn ouders, vooral bij mijn moeder. Toen ik naar het eerste middelbaar (12 jaar) ging moesten mijn en ik broer La9jn studeren, want dit was voor slimme kinderen. Toen begonnen mijn schoolproblemen. Ik studeerde nooit, was het eerste jaar nog wel geslaagd maar in het tweede middelbaar (13 jaar) gebuisd voor wiskunde. Mijn ouders zaten met hun handen in hun haar (achteraf op een niveau wel begrijpelijk, aangezien dat je wilt dat je kind naar zijn/haar kunnen presteert) en waren heel vaak boos op mij. Mijn broer daarentegen deed goed zijn best. Op 13 jaar bleek ik een leerstoornis te hebben, ADHD, ADD en NLD, en ben ik een jaar naar een aangepaste school voor leerstoornissen te gaan. Helaas moest ik wel mijn tweede middelbaar dubbelen hiervoor. 24 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl Naarmate ik ouder werd (en ik nog al9jd mijn mo9va9e voor school niet had teruggevonden, iets wat niet zou gebeuren tot ik aan de universiteit ging), begon ik meer mijn eigen stem en mijn eigen gedacht te ontwikkelen. Ik wou vaak de -‐heel conserva9eve-‐ kleren niet dragen die mama mij klaarlegde of kocht. Ik was het vaak niet met haar eens. De periode van 14 -‐ 18 jaar had ik bijna dagelijks ruzie thuis. Ik begon me te realiseren dat ik veel slimmer en verbaal veel sterker was dan mama en dat dit mijn sterke kant was. Ik kreeg soms de overhand in discussies, waarop zij vaak compleet flipte, me bij mijn haren trok, mij tegen de kast duwde, mij bij mijn kleren vastnam en omhoog trok, vaak zei dat ik niet goed genoeg was, dat er niets in mij zat, dat ik nooit iets ging bereiken, dat ik nooit zelfstandig ging kunnen leven, dat er echt iets mis met mij was. Ik kon nooit met persoonlijke problemen bij haar terecht, en als ze me verdrie9g of huilend aantrof en ik niet meteen wou zeggen wat er scheelde werd ze vaak heel kwaad. Ze was vaak heel erg gemeen (ook al was ik dat als 9ener regelma9g ook tegen haar) tegen me, schold me uit, brulde door heel het huis, smeet soms met spullen in het rond en smeet dingen naar mijn hoofd. Ze heeD twee maal gedreigd dat ik het huis uit moest. Vaak kreeg ik commentaar over mijn vrienden, dat ik slechte vrienden koos die een slechte invloed op mij hadden (for the record, ik heb nooit aan de drugs gezeten, gerookt, overma9g gaan feesten, heel losbandig geweest, zwanger geweest of wat dan ook) en dat ik die vrienden moest laten vallen of dat ze niet meer bij mij thuis mochten komen. Ze zei vaak dat ze zich schaamde om mijn schoolresultaten tegen anderen te vermelden als anderen het vroegen, en dat alle andere kinderen het veel beter deden dan ik. Toen ik zei dat ik aan de universiteit wou gaan studeren zei ze dat ik dat niet moest gaan doen omdat ik dat niet kon. ! Ze zei vaak dat ik kinderach9g was, dat ik me aanstelde, dat ik nooit mezelf kon zijn en me nooit volgens mijn leeDijd gedroeg. En soms, als we naar mijn grootmoeder gingen, vertelde ze tegen iedereen dat ik lui was, niet studeerde, hoe arrogant ik was en hoe ik al9jd mijn gelijk wou krijgen. Mijn broer had echter tot zijn 18 jaar (en nog steeds) heel mooie punten. Hij was, en is nog steeds, haar ware oogappel, zij was trots op hem en hij mocht meer dan mij "omdat hij goed zijn best deed voor school". Als ik mama (en dit is onlangs nog gebeurt) wou duidelijk maken dat ze me gekwetst had op een bepaalde manier, werd ze boos en zei ze dat dit mijn schuld was, dat ze het wel aardig had gezegd en dat ik geen kri9ek kon verdragen. Op mijn 16 jaar wou ze mij laten testen op dyspraxie (iets waarvan ik allesbehalve symptomen heb). ! Toen de meneer die deze test afnam aan haar vroeg wat mijn goede en sterke kanten waren, zei ze alleen dat ik slim was. (een feit dat ze niet kon ontkennen na verschillende afgenomen IQ-‐testen). Ik had blijkbaar geen andere goede kwaliteiten. Toen ik haar in 2010 een cadeautje voor Moederdag had gekocht, zei ze achteraf in een ruzie dat ze 'helemaal niet begreep dat ik dat had gedaan, want wij hebben toch helemaal geen goede band, en dat ze het wel zou terugbetalen. Telkens als iemand tegen mij zei hoe slank ik was, zei zij erbij dat zij nog veel slanker was op mijn leeDijd. Op mijn kledij heeD ze tot heden al9jd commentaar gehad, het zag er "marginaal", uit "schraal", "kinderach9g", "willen maar niet kunnen", en enkel als ik heel conserva9eve kledij droeg/draag zegt ze dat ik iets mooi aanheb. Voor de rest klaagde (en klaagt) ze al9jd over dat ze nooit 9jd heeD, dat iedereen 25 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl veel meer 9jd dan haar heeD, dat ze al9jd moet opruimen en dat niemand thuis ooit opruimt' (terwijl wij elke dag in de week een kuisvrouw hebben en iemand dat voor de tuin komt zorgen). Ik zou nog lang verder hierover kunnen vertellen, but you get the point. Mijn mama benaderd mij prak9sch al9jd op een nega9eve manier. Tegen iedereen in de familie en al onze vrienden was mijn moeder ontzeEend aardig. Ik kreeg hierdoor langs alle kanten te horen dat het mijn eigen schuld was dat ik zo door mijn moeder behandeld werd, omdat ik een moeilijk kind was. Mijn moeder was zo'n goede, zorgende moeder die zo hard haar best deed voor mij en ik had geluk dat ik in 'zo'n warm nest geboren was, en dat zou ik later wel beseffen'. Ze zeiden dat ik mijn moeder zo gepest had dat zij een verdedigingsmechanisme tegen mij had ontwikkeld en dat ik de gevolgen maar moest dragen. Dat ze zich niet moest verontschuldigen, want dat ik zelf de oorzaak was voor haar gedrag. Dat ik alles (materieel althans) kreeg wat ik wou en dat ik daardoor heel veel geluk had en dat mama dat toch maar allemaal voor mij kocht. Heel die 9jd had ik daarentegen een goede band met mijn vader; in discussies koos hij vaak de kant van mijn moeder, maar op andere niveaus kon hij goed met mij praten, en is op een bepaald vlak nog in mij blijven geloven. Maar hij heeD me al9jd duidelijk gemaakt dat "als hij moest kiezen tussen mij en mama, hij al9jd mama zou kiezen". Toen ik in mijn eerste jaar universiteit en mijn eerste jaar op kot (of zoals men in Nederland zegt 'op kamers gaan', in september 2011) is mijn rela9e begonnen met mijn huidige vriend. Alles ging goed het eerste jaar, al had ik last van woede-‐uitbars9ngen. Ik was hypergevoelig, voelde me heel snel tweede keus, onbelangrijk voor hem, was heel snel gekwetst. Ik had enorm weinig zelfvertrouwen en ik had heel snel het idee dat hij mij niet meer fijn vond, dat hij me beu was en dat hij van me af wou. Ik kon vaak niet geloven dat hij mij echt graag zag. Ik vond het heel moeilijk om me kwetsbaar op te stellen en dit naar hem toe te communiceren, dus zei ik niets tot ik ontploDe en helemaal uitbarsEe. Ik begon super luid te schreeuwen, zei heel gemene dingen en het was al9jd een heel nega9eve sfeer. ! Het vreemde was dat eenmaal mijn woede bui over was, ik heel goed kon kalmeren, me vaak verontschuldigde en me hier ook heel slecht over voelde. Maar dat ik al mijn frustra9e kwijt was, was wel elke keer een opluch9ng. Nu is dit een eigenschap die niet evident is om mee om te gaan. Mijn vriend had al een paar keer duidelijk gemaakt dat dit niet was hoe hij in een rela9e wou zijn en dat hij wou dat ik hier iets aan deed. Ik had al, vanaf april of mei 2012, ziEen nadenken om naar de psycholoog te gaan hierover (omdat ik dit echt niet in de hand had) maar er nooit effec9ef werk van gemaakt. In oktober 2012 beëindigde mijn vriend echter de rela9e omdat hij het beu was dat er al9jd op hem werd geschreeuwd en dat hij werd uitgescholden. Dit was voor mij een echte wake-‐up call, ik wou hem terug en vroeg mijn vader meteen of hij een afspraak kon maken bij de psycholoog, waar ik sindsdien nog al9jd heenga. En met mijn vriend kwam het gelukkig terug goed. In de eerste sessie bij de psycholoog waren mijn ouders allebei aanwezig. Mijn woede-‐ uitbars9ngen waren het probleem dat ik wou aanpakken en mijn psychologe wou, in samenspraak met mijn ouders, weten wat er van haar werd verwacht. Tijdens dit eerste 26 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl intakegesprek zei mijn mama, in het bijzijn van mijn vader, de psychologe en mezelf dat ze "al9jd minder liefdesgevoelens had ten opzichte van mij dan tegenover mijn broer en zus, maar dat ze niet wist hoe dat kwam". Achteraf heeD mijn psychologe me verteld dat zij hier de allereerste sessie al over begonnen was omdat ik en mijn moeder elkaar nooit in de ogen keken 9jdens het praten (Dit doe ik trouwens nog steeds niet, aangezien ik me heel erg ongemakkelijk voel als ik mama in de ogen kijken 9jdens het praten en als we alleen in de auto ziEen). Tijdens de sessies met mijn psychologe, die nu (op 28 december 2013) al één jaar en twee maand duren, is er mij heel wat duidelijk geworden. Mijn mama heeD bijna zeker een narcis9sche persoonlijkheidsstoornis. ‘Officieel’ gaan we dit nooit weten; zij gaat zich nooit willen laten diagnos9ceren omdat er voor haar simpelweg gewoon geen probleem is, het probleem ligt bij mij. Maar ik heb bij de psycholoog op een bepaalde manier mijn leven thuis en mijn jeugd, het nooit goed genoeg zijn en de frustra9e en pijn die ik daardoor gevoeld heb (en nog steeds voel) kunnen kaderen. Aanvankelijk had ik het hier wel heel moeilijk mee. Ik had last van zelqaat, kon mezelf niet uitstaan en haaEe het om alleen te zijn. Ik vond niets goed aan mezelf, snapte niet dat mensen met mij bevriend wouden zijn. Vaak voelde ik me ongemakkelijk bij vreemden en nam ik op voorhand al aan dat ik niet ging worden geaccepteerd, dat ik raar en anders was en dat iedereen op me neer keek. Dat mensen naar me keken en me veroordeelden, me belachelijk vonden, en over me roddelden. Hoe kon iemand nu van me houden, mij leuk vinden, als mijn eigen moeder dat al niet deed? Dan was er toch iets fundamenteel mis met mij? Een fout aan mijn persoonlijkheid, iets mis in mijn gedrag? Ik was niet goed genoeg, voor niemand en niets. Ik was boos op mezelf en op mama dat zij dit mij aandeed. En het ergste van alles vond ik dat niemand in mijn gezin mij geloofde, maar alle schuld op mij stak. Ik was heel geïsoleerd. Ik durfde na een 9jd niemand dit nog vertellen en tot op de dag van vandaag is dit een verhaal dat ik eigenlijk maar met enkele individuen gedeeld heb. Met familie en vrienden van mijn ouders zal ik het in ieder geval nooit delen: voor hen zullen we al9jd het mooi gezinnetje blijven, met de perfecte ouders en de rebelse dochter. Soms is mijn moeder een 9jdje ‘kalm’ en lijkt ze soms zelfs aardig en medelevend.; dan hoop ik vaak dat ze is veranderd en kom ik in het weekend vaker naar huis. Dit is echter iets waar ik maar blijf intrappen (vroeg of laat draait ze weer door), maar ik probeer op mijn eigen tempo wel afstand te nemen van mijn thuis en zo weinig mogelijk nog daar te zijn. Nu ik nog studeer ben ik financieel nog aqankelijk van mijn ouders, maar ik kijk uit naar de dag waarop ze mij niet meer zo kan manipuleren en chanteren met geld en dat ik los van mijn moeder in het leven kan staan. Ik zou graag, vooral voor mijn vader, zus en broer, graag nog contact met mijn familie onthouden, ook al zal dit niet veel zijn. Sinds juli-‐augustus van 2013 gaat het echter beter. Ik besef goed genoeg dat ik een moeilijke 9ener was en dat ik het mijn ouders allesbehalve gemakkelijk heb gemaakt. Maar ik besef ook dat wat mijn moeder deed, hoe ze mij behandelde en wat ze tegen me zei (en zegt), dat niet door mijn moeilijke puberteit wordt gerechtvaardigd. Ik ben nu 21, ik ben nog jong en ben nog aan het groeien, en ik heb al veel geleerd. Ik probeer vaak ra9oneel en 27 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl medelevend te zijn, ik probeer mensen te helpen als ze het mentaal moeilijk hebben en ik ben erg gevoelig voor het leed van andere mensen. Ik heb ongetwijfeld nog slechte kanten (die gaan er vast al9jd blijven zijn) maar ik zal al9jd mijn best blijven doen om een aangenaam mens te zijn. Dat is misschien het enige posi9eve wat uit heel die situa9e is gekomen: ik sta op emo9oneel vlak vaak veel verder dan mijn leeDijdsgenoten, ben bijzonder empa9sch en kan me heel goed inleven in anderen. Met de studies waar ik nu mee bezig ben kan ik geen psychologe worden, maar ik twijfel er sterk over om na het afstuderen hier nog in verder te gaan. Ik ben gelukkig dat ik veel sterker in mijn schoenen sta. Wat gebeurd is, is niet eerlijk en ik heb het er vaak nog moeilijk mee, maar het heeD me op een manier sterker gemaakt. Mijn mama is ziek, en eigenlijk is het zielig dat ze is zoals ze is en ik hoop dat ik in de toekomst veel gelukkiger ga zijn. Ik heb nog al9jd moeite met het te aanvaarden, maar heb geen andere keus. Ik hoop dat alles in mijn toekomst nog goed komt en zal mijn uiterste best blijven doen om mezelf en mijn leven op een posi9eve manier te blijven ontwikkelen. Ik ben soms wel nog heel gefrustreerd omdat ik er met niemand over kan praten omdat niemand die ik ken hetzelfde heeD meegemaakt. Ik weet dat ik een hele lange tekst heb geschreven (hij is niet al9jd zo coherent) en dat jullie het een beetje verstaan. Dit is eigenlijk de eerste keer dat ik heel mijn verhaal zo uitgetypt heb en zo volledig heb verteld. Ik hoop dat iemand er iets aan heeD. ! Anoniempje ! ! ! ! „Ik heb besloten om het bij liefde te houden. Haat is een te grote last om te dragen” - Martin Luther King Jr. ! ! 28 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl ! Anoniem Verhaal #6 Ik ben nu 19 jaar en besef al lang dat hoe mijn moeder tegen mij doet niet normaal is. Pas toen ik wat begon te lezen over narcisme, viel alles op zijn plek. ! Vandaag heeD mijn moeder voor mij en mijn zusje milka chocolade hartjes gekocht, als verassing. Ik kan niet dankbaar zijn, geen dankjewel zeggen of ook maar in mijn hersenen laten opkomen dat het écht bedoeld is al aardigheidje. Ik pak het 'cadeautje' aan terwijl mijn moeder me overduidelijk zit te observeren op enige emo9e. Maar ik zet m'n pokerface op, ik gun haar mijn emo9e niet. Het is een valstrik, ze wil mij aan het lijntje houden. Ze probeert mij te manipuleren zodat ik haar aandacht en met interesse ga luisteren naar haar verhalen die mij niks boeien. Ze geeD dit om later te kunnen zeggen 'maar ik geef jou toch ook lekkere chocolaatjes, doe ook is wat voor mij!' -‐ schijnheilig. ! Mijn moeder chanteert, kleineert, misbruikt en mishandeld mij in elk opzicht in mijn leven. Al van kleins af aan. Ik voel me mijn hele leven een mislukkeling, lelijk, minderwaardig en nuEeloos. Vroeger probeerde ik nog weleens met mijn ouders te praten over deze emo9es maar mijn moeder reageerde al9jd op zo'n manier dat ik me er alleen maar roEer door ging voelen. Zij wist immers alles en dat ik me ongelukkig voelde was mijn eigen onvermogen, het lag al9jd alleen maar aan mij. Nu weet ik soms beter, maar als klein meisje dat gepest wordt op de basisschool en thuis geen ene steun of vorm van aandacht krijgt gelooD wat haar moeder zegt. Het heeD me kapot gemaakt, ik ben er een schuw, onzeker, zenuwach9g en angs9g mens van geworden en daar wil ik vanaf! ! Mijn vader zit gevangen in mijn moeders narcisme en kiest als het erop aankomt liever voor mijn moeder. Hij is te lief voor deze wereld en daar maakt mijn moeder misbruik van. Het is dat ik niet durf te stoken, omdat ik mijn moeder dan een reden geef om me lekker te kwetsen, maar anders had ik geprobeerd mijn vader te redden uit zijn uitzichtloze situa9e. Arme man. Hij kan zoveel gelukkiger zijn zonder haar. ! alle kenmerken die over narcisme lees, herken ik in mijn moeder. Ik noem haar moeder, maar ze is geen moeder voor mij. Ze zorgt voor de was, eten en onderdak maar meer niet. Voor de buitenwereld is mijn moeder een goede moeder en dat maakt mij boos. Mensen begrijpen de situa9e niet hetgeen ergens ook wel logisch is omdat zij niet leven niet met mijn moeder, zij maken het niet mee. Tijdens een rapport gesprek in 5 vwo zij mijn mentor leEerlijk 'ja vroeger dacht ik ook dat alles aan mijn ouders lag, maar vaak is dat niet zo'. Ik was er kapot van, het was een klap in mijn gezicht. ! Dit verhaal doen vind ik al eng, ik ben bang voor nog meer reac9es die erop neerkomen dat ik me aanstel, dat ik het verkeerd doe, dat ik niet deug of dat het aan mij ligt. Ik heb mijn hele leven te horen gekregen dat ik een rotkind ben, ik ben al9jd teveel moeite en als ik per ongeluk iets laat vallen of zoiets dergelijks, dan is het huis te klein. ! Mijn moeder is schijnheilig. Denk alleen maar aan haar eigen belang en kan alleen maar aan zichzelf denken. Mijn moeder beledigd en kwetst mij zonder maar enige vorm van spijt 29 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl of medelijden. Ik had mijn jeugd niet zo ongelukkig hoeven leven als er maar 1 iemand was geweest die écht met mij was gaan praten en de situa9e had doorzien. Ik ben boos, heel boos. Op mijn moeder, hoe dit heeD kunnen gebeuren, en hoe ik niet begrepen wordt door mijn omgeving. Ik sleep een karrenvracht aan emo9onele ellende mee waar ik ook kom en ik hoop dat ik ooit een keer mezelf mag zijn en geaccepteerd kan worden door mijn ouders zoals ik ben. ! Anoniempje ! ! ! ! ! ! „Ik geloof dat al mijn mislukkingen en frustraties uit het verleden de fundering zijn geweest voor het begrip en inzicht die een heel nieuw niveau van leven hebben gecreëerd waar ik nu van geniet.” - Tony Robbins ! ! ! ! ! ! ! ! ! 30 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl ! Anoniem Verhaal #7 Omdat in mijn familie borstkanker voorkomt en ik de pil slik, vindt de huisarts het beter dat ik in het ziekenhuis een mammografie laat maken. Op de foto blijkt een verdacht plekje aanwezig, waar de radiologe zich niet direct zorgen over maakt, maar ze raadt me aan om over een half jaar terug te komen voor een nieuw onderzoek. Gelukkig blijkt bij het tweede onderzoek alles in orde, het plekje is een goedaardige cyste. Ik hoef niet meer terug te komen in het ziekenhuis, tenzij ik er last van krijg. Mijn moeder wist dat ik het onderzoek zou krijgen en ze zou me ’s avonds even bellen hoe het was gegaan. Die avond belt ze me. Ze vraagt niet aan me hoe het is gegaan in het ziekenhuis. In plaats daarvan praat ze uitgebreid over zichzelf. Wat ze heeD gedaan de afgelopen week, wat ze heeD gelezen in de krant, wie ze heeD gesproken en het weer komt ook nog even aan bod. Dat gaat een minuut of 20 zo door en dan pas vraagt ze aan me hoe het in ziekenhuis is geweest. Boos als ik ben over deze uiterst ongeïnteresseerde en ongevoelige behandeling lieg ik “Ja, ik heb borstkanker”. Haar reac9e is een luch9g en neutraal : “Oh, dus toch.” Meer niet. Ik vertel haar dat het niet waar is, maar dat ik niet kan begrijpen hoe ze 20 minuten lang alleen maar over zich zelf kan praten in plaats van meteen aan mij te vragen hoe het onderzoek is geweest. Het antwoord is een vaag “Ja, nou ja, ik wist niet of je nou naar het ziekenhuis was geweest vandaag, hoor” En daarmee is voor de haar de kous af. Marieke ! ! ! ! „Het zijn de momenten waarop we een besluit nemen die ons lot vormen.” - Tomy Robbins ! ! ! ! ! ! 31 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl ! Anoniem Verhaal #8 Ik ben 20 en na een paar jaar op kamers te hebben gewoond krijg ik mijn eerste huisje. Ik heb zelf alles geschilderd en verhuisd maar er moeten nog wat kleine dingetjes gebeuren, zoals lampen ophangen en dergelijke. Mijn ouders komen mij daarmee helpen. Als ze binnen zijn laat mijn moeder mij haar grote trots zien: halve valletjes van vitragestof, om voor de ramen te hangen. Ik vind het maar niks en dat zeg ik ook. Er hangt weliswaar nog niets voor de ramen, maar tussen mijn appartement en dat van de overburen zit een brede kade en omdat ik op de 4e verdieping woon heb ik vanaf de straat ook geen inkijk. Het is mijn bedoeling om binnenkort luxaflexjes op te hangen, dat wel. Geen sprake van vindt mijn moeder, er moet nú iets voor de ramen en bovendien heeD ze er heel veel werk aan gehad om ze te maken. Dus worden ze ook opgehangen. Zij schreeuwt, ik schreeuw, en de kat vlucht in paniek de kaEenbak in. Uiteindelijk zegt ze tegen mijn vader “Pak je spullen, we vertrekken. Ze zoekt het zelf maar uit.” Ik ben door het stof gegaan en heb die afschuwelijke valletjes uiteindelijk maar geaccepteerd. Het gereedschap van mijn vader werd weer uitgepakt en de lampen alsnog opgehangen. ! Marieke „Mensen beseffen niet dat er niks anders is dan NU. Er is geen verleden of toekomst, behalve in de vorm van een herinnering of verwachting in je geest” - Eckhart Tolle 32 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl ! Anoniem Verhaal #9 Ik heb Marco drie jaar geleden ontmoet. Wat hij al meteen zei was, dat wijven zeikwijven waren. Dat voelde voor mij al raar. Geen vrouwen, maar wijven. Toch wou ik hem het voordeel van de twijfel geven en sprak de volgende dag af. Marco was met een huurhuisje bezig om dat te betrekken, maar hij is niet meer bij me weggegaan. Drie weken later, kwamen zijn twee kinderen logeren, zonder te overleggen. Ik durfde niets te zeggen, dat kwam ook omdat ik pas met hem was uit geweest en blijkbaar had er iemand tegen mij aan staan dansen en toen we s ’nachts thuis kwamen, viel hij enorm tegen mij uit. Zomaar uit het niets. Het zweet brak me uit en ik dacht ,mijn hart floept eruit. Ik kreeg zo’n schrik en angst. Dat had ik nog nooit voor iemand gehad. Maar toen dus die avond dat zijn kinderen kwamen ,zei zijn toen 13jarige zoon, dat zijn vader al9jd zijn moeder had geslagen. Ik kwam er ook achter dat Marco geen gezag meer had over de kinderen en dat hij bijna 10 jaar geen normaal contact meer had. Soms met jeugdzorg erbij ,zag hij ze soms een uurtje. ! De kinderen zijn in dat jaar 15 keer geweest waarvan hij me 13 keer een uur tot anderhalf uur apekte, kleineerde en vernederde waar drie kinderen bij zaten. Twee van hem en een van mij. Die zaten te huilen, ik durfde niets, ik moest een bed van hem opmaken en kreeg 9en minuten de 9jd, anders kon zijn zoon niet goed liggen. Als dat niet lukte, moest ik maar afwachten wat er gebeurde, zei hij. Ik mocht ook niet over de helD van mijn eigen bed komen s, nachts, anders kon hij niet slapen. Ik heb daar een jaar last van gehad, dat ik wel eens wakker werd en keek of dat ik ook niet over die helD was gegaan. Na een paar maanden, op 20 juli 2011 gebeurde dat ,wat ik nooit verwacht had. ! Hij zat al9jd op mijn dochter te viEen, zijn kinderen hadden nooit wat gedaan. Voor de goede rust zei ik dan tegen mijn dochter, doe maar niet. Dus duwde ik mijn dochter in een hoek om hem maar niet boos te maken. Dus ook die avond lagen zijn en mijn dochter op een kamer. Zijn dochter lag ondersteboven in bed en mijn dochter kreeg daar de schuld van, het raam zat dicht en dat kwam ook door mijn dochter want mijn dochter was bang voor spinnen en stookte zijn dochter op. Maar toen zei dat meisje, nee papa, ik slaap thuis ook met het raam dicht. Hij geloofde het niet en haalde zijn dochter uit bed en wilde haar bij ons leggen, ik zei dat ik dat niet wilde, ik zag hem duivels kijken. Ik wilde naar de trap lopen naar beneden en op de bovenste tree, kreeg ik een vuistklap boven tegen mijn slaap. ! Ik voelde dat ik bewusteloos raakte en voor ik het wist, kreeg ik de tweede vuistslag. Ik zag nog net de kinderen staan toen ik in een keer bij mijn arm werd vast gepakt, blijkbaar door mijn vader die me naar beneden hielp. Toen ben ik gevlucht maar ik voelde me niet goed en er kwam bloed uit mijn neus en ik dacht, straks slaat hij mijn vader ook. Mijn dochter had inmiddels 112 gebeld en toen ik thuis aankwam en naar binnen liep, kwam de poli9e er ook al aan. Hij werd in de boeien geslagen, de ambulance werd gebeld, ik had een hersenschudding en een gekneusde neus. De kinderen werden door zijn ex opgehaald ,ze vertelde mij, dat ik snel bij hem weg moest want hij zou me helemaal kapot maken. Zij nam de kinderen mee, ik werd door de officier van jus99e gebeld en die vertelde mij dat Marco 33 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl een ellenlang straplad had van huiselijk geweld en of dat ik wel beseDe met wie ik te maken had. ! Maar drie dagen erna, toen hij vrij kwam ,ging ik hem gewoon weer halen. Zijn kinderen was hij weer kwijt, hij zei dat het niet meer zou gebeuren. Inmiddels is het vijf keer gebeurd en dan heb ik het nog niet over hoe hij me dagelijks bleef kleineren en vernederen. En uit het niets boos werd om kleine dingen, alles moest naar zijn zin. Hij moest al9jd weten waar ik heen ging en met wie en hoelang. Hij was ziekelijk jaloers, ik keek naar niemand. Hij wel ,maar hij mocht alles en ik moest me maar verantwoorden. Hij dreigde naar mijn vader en moeder. Mijn vader is ziek en durfde niets. Mijn moeder wel maar dat gaf ruzie en dan kreeg ik het weer te horen, veel mensen uit zijn familie hebben mij gewaarschuwd en ook uit zijn vriendenkring en toch bleef ik bij hem. ! We zijn 5 keer uit elkaar geweest en nu is hij uit zichzelf gegaan,. Ik dacht, misschien laat hij me nu wel met rust, maar gisteren kreeg ik weer een sms, die ging wel nergens over, maar hij doet het toch maar weer . Ik heb niet gereageerd, voel me wel rot onder de situa9e, maar nu ik meer heb gelezen over narcisme en een rela9e, voel ik me sterker . Ik ben er nog niet, want er is een grote leegte ontstaan die ik weer moet opvullen en mijn rot gevoel moet kwijt raken. Op het moment voel ik me raar en alleen en kan het nog niet allemaal geloven, het is pas een week geleden, ik hoop dat ik er goed uit kom. Ik waarschuwde andere mensen al9jd en dacht dat het mij nooit zou overkomen, nu weet ik wel beter. ! Anoniempje ! ! ! ! „Als je geen eigen plan ontwerpt voor je leven, is er een grote kans dat je in het plan van iemand anders valt. En raad eens wat ze allemaal voor je gepland hebben? Niet veel.” - Jim Rohn ! ! ! ! ! ! ! 34 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl ! Anoniem Verhaal #10 Hoi, ik wil graag anoniem mijn verhaal doen voor jullie e-‐book omdat ik hoop dat het herkenning geeD bij mensen die met een narcist leven. Ik kwam per toeval op jullie site terecht omdat het woord narcist maar telkens overal bleef verschijnen. Toen ik het ging googlen kwam ik op jullie site terecht en bij het lezen daarvan viel er zoveel op zijn plaats. Ik dacht bij zoveel dingen dat ik het niet goed of goed genoeg had gedaan. Ik begreep niet waarom het kwartje bij hem niet viel. Ik bleef hopen tegen beter weten in dat ik door zijn pantser heen kon prikken. Soms lukte het heel even en zag ik mijn echte broer maar al snel daarna verviel hij weer in zijn oude gedrag en was hij niet meer te bereiken. ! Ik ben 46 en ben de zus van een broer die NPS heeD. Ik kan dit na het lezen van jullie site wel beamen. Mijn broer is 3 jaar ouder dan mij en vanaf jongs af aan draaide alles om hem. Als baby hing zijn foto al in de winkelstraat van een bekende fotograaf. Hij was toen al grappig en leuk en draaide iedereen om zijn vinger. Alles wat hij deed wist hij al9jd zo te draaien alsof het de fout van iemand anders was behalve die van hemzelf. Hij werd verwend met grote cadeaus door mijn oma omdat zij maar 2 kleinkinderen had. Hij kreeg een trapauto van een duur merk en ik een pop. Hij kreeg een brommer en ik een fiets. Hij kreeg een auto en ik...niets. Ik vond het des9jds niet erg omdat ik niet materialis9sch ben ingesteld maar ik denk wel dat het mijn broer gevormd heeD omdat hij hier erg gevoelig voor is. Hij wil al9jd het mooiste duurste om maar op te vallen. De duurste brommer, een gewone chrysler was niet goed genoeg het moest een MTX zijn. Dé brommer des9jds. Geen schaatsen van een onbekend merk maar de duurste van het merk Bauer. Geen goedkoop autootje maar nee meteen een BMW wel een tweedehandse maar natuurlijk geen goedkope tweedehandse van een onbekend of goedkoop bekendstaand merk. Hij had geen gewone vrienden maar al9jd rijkelui vrienden. Terwijl wij uit een gewoon modaal gezin komen. Hij had geen geld als water te besteden.. Als hij bij die groep was voelde hij zich belangrijk. Nu heeD hij al 2 jaar geen baan maar sluit zich wel aan bij clubs als de Heeren van de Ronde Tafel. Hij koopt zich in met geld en doet zich voor alsof hij ook één van hen is. Trekt een kostuum aan en He is The Man. ! Mijn broer is erg charmant. Draait iedereen om zijn vinger. Vrouwen vallen als een blok voor hem. Mensen die hem niet kennen vinden hem de tofste kerel. Al9jd in voor feestjes. GeeD al9jd de duurste feestjes ook al heeD hij geen cent te makken. Niemand zal dat weten. Als hij maar kan stralen. Zet op Facebook waar hij op vakan9e gaat. Ibiza terwijl hij een uitkering heeD. Dure etentjes bij restaurants. Alles om te laten zien wie hij is (lees denkt dat hij is). ! Al mijn vriendinnen vallen als een blok voor hem en ik moet lijdend toezien hoe ze allemaal stuk voor stuk worden gekwetst. Ook zijn hedendaagse vriendinnen. Om de twee jaar worden ze ingeruild omdat hij het dan gezien heeD. De aandacht voor hem gaat er af en het gewone leven dient zich aan en dat wil hij niet. Hij wil alle aandacht. Vrouwen met kinderen kan hij al helemaal niet handelen want alles moet om hem draaien en hij krijgt zijn vrouwen zover dat ze hun kinderen op de tweede plaats zeEen en hem boven hun 35 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl kinderen. Ik probeer deze vrouwen nog te waarschuwen. Maar 'nee' hij is 'zo lief, zo charmant'....maar ondertussen lopen ze bij de psycholoog omdat ze hun rela9e moeten verklaren. ! Denken dat het aan hen ligt en ik weet wel beter ondertussen, maar mag me er niet mee bemoeien maar zou ze zo graag willen beschermen tegen mijn broer. Waar ligt de grens dat je moet op komen. Ik trek die grens bij zijn kinderen. Hij houdt niet van ze. Kijkt niet naar ze om. Hij is 9en jaar geleden gescheiden en zou de kinderen om het weekend bij zich hebben, maar zelfs een weekend is te lang en heeD hij geen 9jd om voor ze te zorgen. De kinderen zijn meer bij mij. Ik zie de kinderen de ene na de andere keer gekwetst worden. Zo ziet hij ze 2 jaar niet, zo laat hij ze vallen waar ze bij staan. Vertelt tegen anderen wat een goede vader hij is. Neemt ze 1 week mee op vakan9e en vertelt dan hoe geweldig ze het hadden. Terwijl ik op diezelfde vakan9e moet aanzien hoe hij de hele dag ligt te bakken in de zon. Zelf gaat winkelen voor zichzelf, Zelf 's avonds gaat stappen en zijn kinderen alleen op de kamer achterlaat. Dingen die zijn omgeving niet zien want hij weet het allemaal zo te brengen alsof hij de geweldigste vader is. ! Hij liegt over alles zoals vader zijn, over zijn werk hoe hij ontslagen is (iedereen denkt dat het bedrijf moest reorganiseren), hoe hij diploma's heeD van studies die hij nooit heeD gehaald (ik weet de ruzies hierover thuis), en zo gaat het maar door. ! Mijn vader heeD sinds kort de band met hem verbroken, hij kon er niet meer mee leven. Om te zien hoe zijn bloedeigen zoon liegt en bedriegt van kleins af aan. Het ergste vindt hij hoe mijn broer zijn eigen kinderen behandelt, vreselijk hoe hij zijn vriendenwereld voor de gek houdt. Zijn echte vrienden kennen hem intussen en nemen ook afstand. Voor mij voelt dit goed omdat eindelijk meer mensen door zijn façade heen prikken en zien wie hij echt is. ! Ik heb ooit 1x de band met mijn broer verbroken omdat hij zijn nieuwe vriendin verkoos voor een nieuwe vriendin. (Twee jaar zag hij zijn kinderen niet!) Maar ben eraan kapot gegaan. Hem deed het niks. Alhoewel hij na 2 jaar weer op de stoep stond om het goed te maken. Ik weet dat hij niet zonder mij kan. Ik kan door hem heen prikken en dan zie ik dat lieve jongetje dat zo verlangd naar een arm om hem heen en toch weet hij alles steeds weer kapot te maken. Doordat ik dit jongetje kan zien en ik zielsveel van hem hou kan ik de band niet loslaten maar ik begrijp wel dat mensen het moeten doen om uit zijn charmante web los te komen, voordat hij nog meer kapot kan maken. Hij wordt ook vreselijk agressief als je niet doet wat hij zegt. Agressief met harde woorden maar ook met zijn handen als hij het niet kan winnen. Hij is vreselijk dominant. Hij bepaalt en de rest volgt. Ik kan nog zoveel verhalen vertellen. ! Voor mij was het lezen van jullie site een eyeopener; te beseffen dat het niet aan mij ligt en dat ik hem niet kan veranderen in de jongen die ik zo graag zie als ik echt door hem heen prik. Ik kan niet bij die jongen komen omdat hij dat nooit zal toelaten. Hij leeD in een fantasiewereld met nepvrienden. Ik heb zo'n medelijden met hem. Hij zou een mooi leven 36 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl kunnen hebben met 2 lieve dochters die hem nu haten om wat hij allemaal heeD aangericht. Een dochter neigt ook al naar narcis9sch gedrag omdat ze zich heeD afgesloten voor alle pijn en zichzelf nu boven alles heeD gesteld om maar te overleven. Ik kan haar al niet meer bereiken. Vele psychologen hebben niet door haar heen kunnen prikken. Ik moet leven met het verdriet, de rotzooi die hij achterlaat en banjert maar door alsof er niks aan de hand is. Hij weet van niks. ! Wat heerlijk als je dit kunt geloven van je zelf omdat je het gewoon niet beseD en wat vreselijk dat je niet ziet wat je allemaal kapot maakt en er telkens nog mee weg komt ook. De mensen die het meeste echt! van hem houden lijden het meeste. Het is inderdaad de band loslaten of accepteren dat hij zijn weg zelf bepaalt en dat het niet aan jou is om hierop in te gaan of hem te helpen. Ik hoop dat ik hem binnenkort kan benaderen en laten zien dat hij NPS heeD en hopelijk dat hij dan in therapie zou willen, maar ik vrees na alles wat ik gelezen heb dat dit ook een droom is. Ik weet dat ook velen exen hebben gevraagd om samen met hen in therapie te gaan, maar helaas....het ligt niet aan hem. Hij heeD nergens last van. Het is niet zijn probleem. Toch blijf ik voor hem vechten het is mijn broer en ik weet nu dat hij ziek is, hetgeen het toch voor mij draagbaar maakt. Begrijpelijker.... Ik geef hem -‐ nog -‐ niet op! Maar ik moet wel telkens voor mijzelf een manier vinden om met hem om te gaan. Tot op de dag dat het echt niet meer gaat........en ook mijn grens in houden van is bereikt. Ik kan wel zeggen dat de grens aan een zijden draadje hangt. ! Omdat houden van jezelf niet ophoudt bij alleen houden van jezelf...... ! Anoniempje ! ! ! ! „Hoe je je voelt wordt vooral bepaald door wat je denkt en waar je aandacht aan besteed.” - Daniel Kahneman ! ! ! ! 37 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl Anoniem Verhaal #11 ! Hier begint mijn levensverhaal met mijn narcis9sche Moeder, zus en (nu ex) man. ! Gisteren is mijn 90 jarige Narcis9sche Moeder begraven. ! Ik was al een half jaar niet bij haar geweest, wat mij erg kwalijk werd genomen door de familie en voor mijn jongste zus de aanleiding was om mij geen rouwkaart te sturen. Ik ben natuurlijk toch gegaan. Maar ik was het naar zich toetrekken en afstoten, manipuleren meer dan zat en kon het niet meer aan. ! De begrafenis werd geregeld door mijn jongste narcis9sche zus. Geen inspraak, geen delen nee want zij moest alle aandacht (en schouderklopjes). ! Eerlijk heeD zij ook veel voor Moeder gedaan, vooral als het verplegend personeel uit het verzorgingshuis in de buurt was. Maar aan de andere kant mijn Moeder ook uitgebuit, kaalgeplukt en psychisch mishandelt. En dat is moeilijk om van een afstand mee te maken. ! Niet voor reden vatbaar want commentaar wordt niet getolereerd. Ik ben een dag gaan helpen om de flat van Moeder leeg te maken, waaronder 68 blouses die zij in haar kast had. En kwam erachter dat alle waardevolle spullen al verdwenen waren. Of vervangen waren door oude spullen van mijn zus. Bij alles wat ik deed werd ik gecontroleerd en in de gaten gehouden. Ik heb geprobeerd met haar te praten maar er werd niet geluisterd. Toen heb ik haar een brief gestuurd dat ik wel wilde helpen als zij de controle los liet. Ik heb niets meer gehoord. ! "Toevallig" had ik mijn eerste jeugdherinnering geschilderd, want ik was aan verwerken en loslaten toe. Een heel klein angs9g en verdrie9g kindje ( 3-‐4 jaar) wat opgesloten zat in een donkere kelder. In de deuropening stond een persoon die op ontploffen stond, kon niet zien wie maar ik heb wel een vermoeden. ! En zo was het in mijn jeugd, al9jd die angst dat Moeder zou ontploffen en gaan slaan. Als middelste van 3 dochters, was ik degene die in opstand kwam en dus ook gekleineerd werd en de klappen kreeg. Mijn oudste zus werd op handen gedragen en mijn jongste zus is eigenlijk door mijn Oma verzorgd, want mijn ouders hadden geen 9jd. ! Mijn jongste zus (die ook een narcis9sche persoonlijkheidsstoornis heeD) heeD al9jd op haar tenen gelopen en zo geprobeerd diezelfde aandacht te krijgen als de oudste. ! Uiterlijk vertoon was voor mijn Moeder heel belangrijk. Zij ging naar de kerk, hoedje op, handschoenen aan. Het ideale plaatje voor de buitenwereld. Al9jd moest zij het mooiste en beste hebben, er het beste uitzien. Ze zag het als concurren9e als iemand anders er ook mooi bij liep. ! 38 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl Mijn Vader was een lieve zachtaardig man, die achteraf niet opgewassen was tegen mijn Moeder. Hij is op 53 jarige leeDijd overleden en vanaf die 9jd (zag haar toen vaker) viel het mij op dat er iets niet klopte met Moeder, maar wist niet wat. Moeder en ik hadden ziEen waken bij Pa, waren naar huis gegaan. Zaten daar bij een kopje thee bij te komen. De telefoon ging dat Pa was overleden, Ma draaide zich om, wees naar mij en zei dat ik mijn Vader had vermoord. Dat hakt er wel in, vooral als je als 21 jarige heel de nacht zijn gevecht tegen kanker had meegemaakt. Maar emo9es, daar kon zij niet mee om en ik was in de buurt en kreeg ik dus de volle laag over me heen. ! Wij, Moeder en 2 van de 3 dochters, sloten de zaak (café-‐restaurant) en verhuisde naar een flat. Ik heb daar nog ruim een jaar gewoond voor ik op mezelf ging wonen. Moeder en mijn jongste zus leefden met elkaars gezelschap en hadden een haat-‐ liefde rela9e. Voor mij was dat moeilijk, want ik werd buiten gesloten en fungeerde als bemiddelaar als zij samen onenigheid hadden. En dan was ik weer het zwarte schaap als hun ruzie was bijgelegd. ! Mijn rela9e met mijn Moeder was er een van vallen en opstaan. Mijn jongste zus wilde mijn Moeder helemaal voor zichzelf en ondermijnde mijn Moeder-‐ kind rela9e. ! Ik heb nooit het gevoel gehad dat er van mij werd gehouden, tot ik zelf mijn zoon kreeg. Moeder maakte groot onderscheid tussen haar 3 dochters, zo ook bij haar kleinkinderen. In haar ogen was ik het zwarte schaap en dus mijn zoon ook. Iedereen die haar op een voetstuk zeEe was haar favoriet en anderen zag zij niet staan. Dat heeD menigeen en ook mij veel verdriet bezorgd. ! Er was een periode dat Ma zei dat degene die het grootste cadeau gaf voor haar verjaardag, het meest van haar hield. Daar ben ik toen meteen mee gestopt, liet dat niet gebeuren. En nam weer een 9jd afstand, wat ik regelma9g deed. ! Dan werd er gebeld dat ma voor alle drie de dochters een goud keRnkje gekocht had, om mij zo weer naar zich toe te trekken. Dat heb ik geweigerd en tot een jaar voor haar dood, had zij het nog steeds daarover. En vertelde zij mij met een triomfantelijke grijns op haar gezicht, dat zij die keRng die ik niet wilde aan mijn nichtje had gegeven. Ik heb geprobeerd haar uit te leggen dat wij een vreemde rela9e hadden, maar volgens Ma lag dat aan mijn zelfstandigheid. Toen zij in het verpleegtehuis kwam werd zij wat milder en waren er ook goede gesprekken mogelijk. Maar ook toen bleef zij haar kinderen tegen elkaar uitspelen en manipuleren. Zij was de koningin en wij moesten voor haar zorgen, dat is wat zij zei. ! Achteraf zie ik dat ook mijn (nu ex) man ook een narcist was. Geen echte interesse in mij of later ook niet in onze zoon. ! Hij heeD eens een “geintje” uitgehaald met onze zoon, die toen 3 -‐4 maanden was. Wij gingen bij een zus van mijn ex op bezoek. Toen wij 3 hoog op de galerij van de flat stonden, hield hij onze zoon buiten de reling en vroeg of hij zou stuiteren als hij hem los liet. Ik heb daar 25 jaar regelma9g nachtmerries over gehad. En nog steeds heb ik veel problemen met 39 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl hoogtes. Ik heb geprobeerd om erover te praten, maar het geintje was het niet waard om je druk over te maken. Vanaf die 9jd heb ik mijn ex nooit meer alleen durven laten met onze zoon. En ben ik 6 jaar later gescheiden. ! Nu we ruim 25 jaar verder zijn blijkt dat al die stress bij mij geleid heeD tot bijnieruitpuRng en ik een hoop lichamelijke problemen heb. ! Psychische problemen heb ik in het verleden ook behoorlijk wat gehad, waaronder zware depressies. In een bepaalde periode had Ma te horen gekregen dat ik niet alleen mocht zijn en kwam zij wel helpen. Ze is 1 nacht blijven slapen en vroeg toen ze weg ging of ik wel verzekerd was bij de Dela. En dat terwijl er een klein kind rond liep. ! Ik heb mijn leven nu redelijk op de rails. Heb een schat van een zoon en een enorme sterke band met hem. In periodes zoals nu, komen emo9es en herinneringen terug en neem ik er de 9jd voor die te verwerken. Ik schrijf veel van mij af en ben bezig om het ook op doek te zeEen. Ik ben blij en dankbaar dat het mij gelukt is een intense rela9e op te bouwen met mijn zoon en heb het gevoel dat er voor het eerst van mijn leven iemand is die onvoorwaardelijk van mij houd en dat is een prach9g gevoel. ! En dit terwijl ik wel erken dat ik zwaar geleden heb onder mijn Moeder, zus en ex echtgenoot en dat ook wel hun sporen heeD achter gelaten in mijn leven. Ik zelf ben psychisch en lichamelijk verwaarloosd en mishandeld en hoop het nu af te sluiten en een plek te geven. Ik heb er veel van geleerd, vooral hoe je niet met mensen omgaat. ! Ik heb op deze site veel gelezen, herkend en heb nu ook besloten mijn jongste zus los te laten omdat ik niet langer in een destruc9eve rela9e met haar wil ziEen. ! Dit was in het kort mijn verhaal. Ik hoop dat U er iets mee kunt en anderen er wat aan hebben. ! Alice ! „Niemand is zo aardig als een narcist als je reageert op het leven volgens zijn voorwaarden” - Elizabeth Bowen ! ! ! 40 www.narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl ! ! Nawoord Ik wil iedereen die zijn of haar verhaal heeD gedeeld in dit e-‐book hartelijk bedanken. Ik ben ontzeEend blij dat er mensen zijn die zeer openhar9g over hun verhaal willen praten om andere mensen te helpen. ! De verhalen in dit e-‐book zijn leEerlijk overgenomen en bevaEen dus geen aanpassingen, hoogstens enkele tekstuele. Dit zijn dus verhalen van echte mensen, die net als jou te maken hebben (gehad) met narcisme. De meeste verhalen in dit e-‐book zijn anoniem vermeld op verzoek van de schrijvers. De verhalen die wel een naam bevaEen zijn fic9ef. ! Ik hoop dat jij als lezer iets gehad hebt aan de verhalen in dit e-‐book. Dat je de situa9e waar jij in zit herkent en weet dat je met een persoon te maken hebt die hoogstwaarschijnlijk aan nps of ander extreem narcisme lijdt. ! Herkenning is zeer belangrijk in het proces rich9ng een oplossing of verlich9ng. Ik zeg verlich9ng omdat er in sommige situa9es geen oplossing is. Je moeder blijD je moeder. Je broer blijD je broer. Het contact verbreken met zo iemand als je eigen moeder of broer is ontzeEend moeilijk en uit ervaring weet ik dat veel mensen dit niet als een op9e zien. In dat geval is het belangrijk om manieren te vinden zodat jij met deze persoon om kunt blijven gaan maar je leven zo min mogelijk nega9ef beïnvloed wordt. ! Als je vindt dat dit e-‐book waarde heeD gebracht, blijf dan ingeschreven op onze mailinglijst. Wij gaan dit jaar mensen proberen te helpen om de posi9viteit in hun leven weer terug te vinden en ze handvaEen te geven om dit te doen. Ook willen wij ze handvaEen bieden om hun kwaliteit van leven te verbeteren door ze manieren te leren waarop ze bijvoorbeeld met een dierbare om kunnen gaan die aan nps lijdt. ! Hou dus je mailbox in de gaten en we houden contact ;) ! Veel sterkte en posi9viteit toegewenst, ! Rinus „Ik denk dat het heel moeilijk is en het een hele dosis spirituele integriteit en discipline vereist om geen narcist te zijn, in een samenleving die het continu aanmoedigt” - Alan Ball 41
© Copyright 2024 ExpyDoc
