7 10 OKTOBER 2014 Robert Bosisio: een andere wereld in Herentals Nieuwsblad van Geel In het Art Center Hugo Voeten in Herentals stelt de Italiaan Robert Bosisio momenteel tentoon. Een bescheiden man, maar een topschilder. ‘Vanishing Point’ heet deze expo van erg bijzonder werk. Ga maar kijken voor het weer verdwijnt! De artistieke en culturele rijkdom van Geel is diep en onmetelijk, als wij nog eens een open deur mogen intrappen. Zoals wij schilderijen aan de muur hebben hangen, dat is werkelijk niet te schatten. En als we ze zelf niet hangen hebben, dan hangt Jan Hoet ze wel in de Halle of in het Gasthuismuseum. Nee, ons hoor je niet klagen, wij komen goed aan onze trekken en daar hebben we geen posh buitenlanders voor nodig. Slechts nu en dan willen wij - door de feiten gedwongen - toegeven dat ook het buitenland zijn verdienste heeft. Neem nu Herentals... In Herentals bevindt zich het Art Center Hugo Voeten twee jaar open, bijna. Hugo Voeten is niet van Geel, maar hij woont hier al wel een poos (in de Hazenhout), en eigenlijk had dat Art Center net zo goed in Geel kunnen staan. Maar allicht omdat de artistieke en culturele rijkdom van Geel al zo diep en onmetelijk was, heeft Voeten hier zijn ei niet kunnen, mogen, en uiteindelijk ook niet meer willen leggen. Tot daar de spijtige kant van het verhaal. Hugo Voeten kocht evenwel een leegstaande graanfabriek aan de Vennen in Herentals - vlakbij Prima Lux en het Kempisch Kanaal - en maakte er een massief schrijn van waarin hij vele topstukken van zijn fenomenale kunstcollectie voor iedereen te kijk stelde. Een deel van die collectie (o.a. de Arno Brekers en het werk van vele Bulgaarse beeldenmakers) is in de Hazenhout gebleven (op afspraak te bezoeken), maar een indrukwekkende selectie is in Herentals aan een nieuw leven begonnen. Als je het ziet, denk je: misschien maar goed dat het zo gelopen is. En: als dit in Brussel-city stond, ze kwamen van Japan op bedevaart. Om maar te zeggen: aan Hugo Voeten en de bemanning van zijn Art Center zal het niet liggen. Naast de permanente collectie organiseren ze op gezette tijden tijdelijke expo’s. ‘Steinlen, Kollwitz, Masereel’, Yehiel Rabinowitz, Max Selen en Sei Arimori passeerden er de revue en deze maand loopt ‘Vanishing Point’, een tentoonstelling met schilderijen van Robert Bosisio (°1963). NIEUWE ROMANTIEK Op de vernissage, gisteren alweer twee weken geleden, was de Duitse regisseur Wim Wenders te gast. Robert Bosisio is zijn favoriete schilder en de twee zijn goed bevriend. Die vriendschap wordt ietwat als een verkoopsargument uitgespeeld - in de kunst behoeft ook goede wijn soms nog een krans - maar is vooral een iconische, doch reële referentie. Net zoals Wim Wenders werkt Robert Bosisio in Berlijn, maar hij heeft ook ateliers in ClujNapoca (Roemenië) en in Trodena, een dorpje onder Bolzano in de Italiaanse regio Trentino (Zuid-Tirol), waar hij woont, zijn wortels heeft en zijn tweetaligheid aan dankt. Bosisio leeft graag in de bergen, maar ook in diversiteit, in steden en regio’s die een ziel worden ingeblazen door etnische verscheidenheid en multiculturele invloeden, en waar precies de verschillen je een hint van het universele gunnen. Robert Bosisio, die vertegenwoordigd wordt door een kleine maar fijne galerij uit Zuid-Tirol (Doris Ghetta, in Val Gardena), exposeert sinds 1987, eerst in Italië, Oostenrijk en Duitsland, later ook in Zwitserland, Roemenië en de USA, en nu voor het eerst in België. Het werk van Robert Bosisio is moeilijk te beschrijven, omdat het op een bijzondere manier op je inwerkt. De titel van de tentoonstelling - ‘Vanishing point’ - zegt al iets: het lijkt alsof de objecten die hij schildert op het punt staan te verdwijnen. Nog één stapje verder, en je ziet ze niet meer. Je ziet ze trouwens ook heel goed als je ernaast kijkt. De waas die Bosisio over zijn werk weet te hangen, verhult en intrigeert tegelijk. Hij schept in elk geval een afstand tussen de kijker en het object, dat van zijn concreetheid ontdaan wordt, en tot een mysterieuze aanwezigheid herleid wordt. Over de identiteit van dat object heeft Robert Bosisio zelf vaak zijn twijfels. “Onze hersenen zijn geprogrammeerd om in een bepaalde vorm een menselijk gezicht, of een gestalte te zien”, zegt hij. “Maar voor mij zijn het niet noodzakelijk gezichten en gestaltes die ik schilder. Als je er dichtbij staat, is het vaak iets anders dan van ver.” Er hangen een dertigtal van die intrigerende, bevreemdende, ongrijpbare werken in Herentals. Daaronder ook het eerste werk van de kunstenaar - zijn kamer, met zijn bed -, die destijds als figuratief tekenaar begon (hij studeerde aan de Hogeschool voor Toegepaste Kunst in Wenen en zette zijn studies verder in Berlijn, New York en Londen), maar langzaamaan zijn interesse voor het concrete van de tekening verloor en naar een eigen taal evolueerde met verf op canvas. Vele lagen verf, ondertussen! Bosisio toont ook zijn voorkeur voor rechtlijnige composities met deuren, waar hij een beetje op zijn Eschers graag mee speelt: dat vlak, zit dat vóór de deur, of erachter? Wat is binnen, en wat is buiten? In elk van zijn werken lijkt hij ons een glimp van een andere wereld te willen tonen. In het doek waarin wij - net zoals iedereen, allicht - een mond zagen, ziet hij net zo goed een grot; zo’n spleet in de rotsen, langs een richel bereikbaar, waar onze voorouders destijds beschutting zochten. In de Dolomieten vind je die dingen wel. “Ik probeer mijn werk het gevoel mee te geven dat je soms hebt in een kamer, waar je alleen bent, maar waar je toch de indruk hebt dat er nog iets of iemand aanwezig is”, zegt hij. Die ‘aanwezigheid’ zit er inderdaad in, maar ze heeft niets griezeligs; eerder iets troostends, iets zalvends voor je zintuigen en voor je gemoed. Dat gevoel is de essentie van Robert Bosisio’s kunstenaarschap, en dat hij het zo sterk weet over te brengen, komt door zijn immens vakmanschap. Bij zijn technisch meesterschap begint alles, maar daar eindigt het gelukkig niet. Misschien is dit wel nieuwe romantiek... Er hangt in het Art Center ook kunst met een sterk engagement, met een boodschap over onze wereld, wat daar zo fout aan is en waar we dringend bij stil moeten staan. Dat weet Robert Bosisio ook, maar hij brengt die boodschap niet en dat is een verademing. Hij zoekt liever naar mijmerende schoonheid, naar plagende raadselachtigheid, naar zachtheid en naar beelden die zo goed gemaakt zijn, dat ze perfect bij je binnenkomen. Je kunt ze moeilijk typeren, maar je herkent ze meteen. ‘Vanishing point’ van Robert Bosisio loopt nog tot 30 oktober bij Art Center Hugo Voeten, Vennen 23 in Herentals. Open van maandag tot en met zaterdag van 13.30 tot 17 uur en na afspraak. Toegang: 5 of 3 € . Een absolute aanrader. (dk)
© Copyright 2024 ExpyDoc
