Persoonlijk Verhaal Mena Mena is 34 jaar en volgt momenteel de

Persoonlijk Verhaal Mena
Mena is 34 jaar en volgt momenteel de opleiding tot pedagogisch medewerker
We kwamen net terug van vakantie en Adam was al niet helemaal lekker. Moest erg hoesten, had het
benauwd en hij zag er ziek uit. Toch maar naar de dokter. Hij ging lopend de deur uit.
Met een ernstige longontsteking werd hij in het ziekenhuis opgenomen en kort daarna ging het mis.
Adam kreeg een hartstilstand, moest gereanimeerd worden en raakte in coma. Dit was niet best. Ik
besefte niet wat er gebeurde, kwam in een achtbaan terecht… gaat hij dood?… hij had toch maar een
longontsteking? Toen hij na 2 dagen bijkwam uit zijn coma, bleek hij halfzijdig verlamd en niet te
kunnen praten. Tijdens de reanimatie had hij een ernstig herseninfarct gehad. De neuroloog bleef
maar zeggen; “Mevrouw, houd er rekening mee dat dit nooit meer goed komt”. Hij wilde tot mij
doordringen, maar ik bevond mij in een soort van film…
Mijn zoontje was net 6 jaar en ineens stond ik er alleen voor. Mijn man werd opgenomen in het
revalidatiecentrum. Ik moest alles regelen. Het huishouden, de administratie en zorgen dat mijn zoon
naar school ging en voldoende aandacht kreeg. Ik zat toen net tussen 2 banen, want anders zou ik
niet weten hoe ik dit allemaal moest doen.
Ik kon niet fietsen en reed ook geen auto. Iedere dag ging ik naar mijn man in het revalidatiecentrum.
Het was loodzwaar. Bij de maatschappelijk werker en tijdens de gespreksgroep voor partners
kwamen mijn gevoelens aan bod. Ik was doodmoe, dacht alleen maar aan mijn man en kind. Zij
spraken mij erop aan dat ik ook tijd voor mezelf nodig had om alles te verwerken. En dat iedere dag
komen erg veel is. Ik had ook inderdaad tijd voor mezelf nodig. Ik ging een dag overslaan en later
werden dit er twee. Omdat ik van Marokkaanse afkomst ben, voelde ik de sociale druk en het oordeel
van mijn familie. Ik hoor aan mijn man zijn zijde te zijn, iedere dag. Ik voelde me erg schuldig naar
Adam en naar de familie. Ze hielpen wel hoor, maar toch draaide alles om Adam. Niemand vroeg hoe
het met mij ging, behalve de lotgenoten in de partnergroep van het revalidatiecentrum. Daar stond ik
centraal.
Adam was ernstig beperkt geraakt. Werken kon hij wel vergeten. Een ernstige afasie maakt dat hij
altijd iemand nodig heeft. Toen hij thuiskwam, werd Adam erg geconfronteerd met zijn beperkingen.
Hij raakte depressief en zag het niet meer zitten. Dit was een hele zware periode. Hij kreeg
epileptische aanvallen en werd opnieuw opgenomen. Uiteindelijk heeft hij alles bij elkaar een jaar
intern opgenomen geweest. Na ontslag ging hij door naar dagbesteding. Ik kon mijn man niet hele
dagen thuis hebben, dat zou ik niet trekken en hij trouwens ook niet. Dit gaat gelukkig goed en hij
heeft het naar zijn zin.
Onze zoon had ook een behoorlijke tik meegekregen. Hij was erg angstig, verstopte zich soms
letterlijk. Wilde altijd precies weten waar zijn vader was. Hij doet het inmiddels goed op school, heeft
sociale vaardigheidstraining gehad en komt beter voor zichzelf op. Hij maakt weer lol met vriendjes en
niet onbelangrijk ook met zijn papa. Hoewel het voor Adam soms moeilijk is om zijn vaderrol te
vervullen, doet hij wel zijn best. Af en toe zijn het ook twee kibbelende kinderen en dan moet ik
ingrijpen. Maar ze kunnen tegenwoordig ook wel een middagje samen thuis zijn.
Inmiddels had ik ook voor mijzelf aan de bel getrokken. Na de revalidatie en de begeleiding in het
centrum viel ik opnieuw in een gat. Ik heb mij laten registreren als mantelzorger en ondersteuning
gekregen van het Steunpunt Mantelzorg. Alle begeleiding heeft mij goed gedaan. Zij hebben mij
geholpen met heel praktische zaken, maar ook psychisch heb ik er veel aan gehad. Zo ben ik ‘mijn
eigen dingen’ in het leven weer gaan oppakken. Ik wilde de opleiding SPW gaan doen. Inmiddels zit
ik in het derde jaar en loop ik stage. Ik krijg veel energie van kinderen en ik ben blij dat ik de opleiding
ben gaan doen. Ik haal voldoening en positieve energie uit mijn werk. En niet geheel onbelangrijk, we
krijgen het straks financieel ook weer wat breder.
Nu na 4 jaar lijkt het familieleven weer een beetje in balans te zijn. We kunnen best genieten van
onze zoon en de mooie dingen om ons heen, maar alles bij elkaar is het nog steeds zwaar, een
ernstig beperkte man een opgroeiende zoon, een opleiding volgen en een huishouden runnen. De
gelijkwaardigheid in onze relatie is weg en ik moet altijd alle beslissingen alleen nemen. Het meest
mis ik nog steeds zijn stem en onze gesprekken.

Download Report