Tribune 99

Magazine voor medewerkers van Tactus Verslavingszorg - Jaargang 15 - nr. 99 - juli 2014
Javier Guzman
blikt met Tactus
terug op zijn
verslaving
Lees
meer op
pagina 16
verder:
DROP OUT
BE COOL
ARBEIDSRE-INTEGRATIE
NO SHOW
NIEUWE WERKEN
MIJN VAK
Een guitig
lachebekkie!
Wie is deze op en top Friezin,
maar spreekt de taal niet?
(dat is namelijk Stellingwerfs)
Het antwoord
vind je verderop
in het blad.
Inhoud
Tribune nr. 99
Inhoud
Nummer 99
3
Personeelsmagazine
Tactus 2014
Wie
In dit blad:
16 artikelen 46 foto’s 7.396 woorden 23 collega’s in beeld
25 collega’s aan het woord
ontmoet
je in dit
nummer?
4
10
Ben maakt zich hard no
show terug te dringen
Annemiek na lang
revalideren, nu
helemaal op haar plek
4
10
14
14
14
Yasemin gaat er
graag op uit
Karin kijkt terug
op 25 bijzondere
jaren bij Tactus
15
Oscar vindt dat de
medewerker zelf
verantwoordelijk is
voor afmelding
14
15
20
20
Carol geniet van
leren en werken in
teamverband
22
23
24
Nienke houdt van
feestjes en festivalletjes
Geert was ooit van plan
gynaecoloog te worden
22
23
24
Els doet wat ze wil
colofon Tribune is het personeelsmagazine van Tactus Verslavingszorg en verschijnt vijf keer per jaar online. Tribune geeft informatie en biedt ruimte voor
verdieping en discussie. De namen van cliënten zijn waar nodig gefingeerd Redactie Jeannette Ooink (hoofdredacteur), Dyane Nijhof en Joyce Visser (eindredactie),
Anne Marie Garst, Martin Hartog, Ilse Prummel, Bianca Swart, Peter van de Vondervoort en Sjoerd van der Wal Redactieadres Hoofdkantoor Tactus, t.a.v. Tribune,
Postbus 154, 7400 AD Deventer, 088 382 28 87, [email protected] Vormgeving Annemarie Zijl Fotografie Jeroen Hofman (cover), TV Oost (P16), Je leukstefoto.nl
(P20 en backcover), Shutterstock Illustraties Edo Draaijer Illustraties Druk Graphic Improvements, Hengelo Tribune 100 verschijnt 11 oktober 2014. Heb je vragen
aan de redactie? Mail dan naar [email protected]
4
Tribune nr. 99
No show; drop out
Tribune nr. 99
No show; drop out
Niet meer passief afwachten
In beweging
bij de no show
In de verslavingszorg komt drop out – voortijdige beëindiging
van de behandeling – veelvuldig voor, los van de vraag bij
wie het initiatief voor beëindiging ligt.
Voorafgaand aan de drop out is er meestal sprake van no
show - cliënt verschijnt zonder bericht niet op een gemaakte
afspraak. Om de no show terug te dringen is het protocol
‘No show beleid’ gemaakt. De hulpverlener gaat niet meer
passief zitten (af)wachten.
H
et uitgangspunt is dat elke medewerker van Tactus die contact heeft
met cliënten een rol heeft bij het
terugdringen van de no show. Het
protocol geeft handvaten aan de
medewerker om de no show te verminderen.
Deze handvaten vormen voor een deel de werkwijze van de bemoeizorg. Actief contact zoeken
en blijven zoeken met de cliënt als deze, al dan
niet tijdelijk, afhaakt. Studies met alcohol- en
drugscliënten laten namelijk zien dat er een
sterk verband is tussen drop out en een negatief
behandelresultaat in termen van abstinentie,
terugval, tewerkstelling en justitiële vervolging
(Bleyen, 2002). Het is slechts een schrale troost
dat het merendeel van de cliënten zich na terugval
opnieuw zal melden of door iemand anders wordt
gemeld.
Koos* is een cliënt van middelbare leeftijd met een
alcoholprobleem. Hij is gemeld bij het Meldpunt
Bemoeizorg. Als de bemoeizorger bij hem thuis
komt, staat Koos open voor hulp. In het begintraject
van zijn aanmelding laat Koos veel no shows zien.
Door het telkens contact zoeken met Koos door
de bemoeizorger, lukt het Koos uiteindelijk om zijn
behandeling echt te starten. Een behandeling waarvan hij zelf zegt: “Dit heb ik écht nodig.” Had zonder
de inzet van de bemoeizorger voor Koos de no show
geleid tot drop out?
5
6
Tribune nr. 99
No show; drop out
Ik was metselaar
Koos heeft hulp nodig. Hij is eerder in behandeling geweest bij Tactus, maar het drinken is in alle
hevigheid teruggekomen en hij kan goed aangeven
waar dat door komt. En zonder hulp zegt hij niet te
kunnen stoppen. Wat opvalt, is dat Koos schittert
door afwezigheid tijdens de afspraken. De no show
is hoog.
Koos werd in maart door de woningbouw gemeld bij
het Meldpunt Bemoeizorg. Er was huurachterstand.
Bij het eerste gesprek bij Koos thuis bleek de huurachterstand al betaald te zijn en liep Koos over van
de motivatie om zijn alcoholgebruik aan te pakken.
Koos werd door de bemoeizorger aangemeld voor
de intake.
Koos: “Ik zit sinds anderhalf jaar zonder werk.
Ik was metselaar, maar mede door de crisis ben
ik zonder werk komen te zitten. Ik ontvang nu een
bijstandsuitkering. Drankgebruik zorgt er voor dat
ik dingen op zijn beloop laat. Ik heb zelf een poging
gedaan om hulp te zoeken bij het maatschappelijk
werk, maar omdat het druk was, ging ik zonder
iemand gesproken te hebben weer naar huis. Ik ben
blij dat er in maart hulp bij mij aan de deur kwam.
De problematiek is de verslaving aan alcohol. Ik wil
hier ook niet om heen draaien. Ik zie dit zeker als
het grootste probleem waar ik iets aan moet doen.
Ik drink gemiddeld een half krat bier per dag en dat
is veel te veel.”
“Ik drink gemiddeld
een half krat bier
per dag en dat is
veel te veel”
Tribune nr. 99
No show; drop out
Dinsdagmiddag is de praktijk gesloten
Eind maart had Koos een intake afspraak, maar
hij verscheen niet. Toen de intaker Koos belde, zei
Koos dat hij nog geen verwijsbrief had van de huisarts. Hij had al een paar afspraken met de huisarts
gemaakt, maar als hij op de dinsdagmiddag bij de
praktijk kwam las hij op de deur: dinsdagmiddag
is de praktijk gesloten. Toen de bemoeizorger dit
hoorde, heeft hij de praktijk gebeld en bleek dat
Koos al vijf afspraken bij de huisarts had gemaakt
om de verwijsbrief te vragen. Hij was er geen enkele
nagekomen. Toen de bemoeizorger de doktersassistent uitlegde waarom Koos niet op zijn afspraken was gekomen, zei de assistent dat dit briefje
wel bij de deur hangt, maar dat de praktijk op de
dinsdagmiddag wel open is, als er afspraken zijn
gemaakt.
“Ja, ik ben echt wel bij die praktijk geweest, maar
na het lezen dacht ik: die is gesloten.
Half april heb ik de intake gehad. Het had wel eerder
gekund, maar toen had ik andere dingen te doen.
Ik moest met mijn moeder naar het ziekenhuis. Die
afspraken gingen voor mij voor op de afspraken die
ik bij Tactus kreeg. Vaak hoorde ik kort van te voren
van mijn moeder dat ze naar het ziekenhuis moest.
Ik had wel moeten afbellen, dat is niet goed gegaan.”
“Twee weken later had ik het adviesgesprek. Ik vond
dat maar een hectische bedoening. Er kwam een
vrouw bij zitten die een crisis had en dus halverwege het gesprek weg moest. Allemaal erg onrustig.
Ik moest in een groep en ik zou traumabehandeling
krijgen. Verdere uitleg kreeg ik niet, want de vrouw
had een crisis. En zo stond ik voor mijn gevoel in
een mum van tijd weer buiten. De vrouw was de
hoofdbehandelaar die bij het adviesgesprek hoort
te zitten, evenals de intaker.
Ik weet nog dat ik twee weken later werd gebeld
door een secretaresse van Tactus die zei dat ik
diezelfde avond al kon starten met de groep. Ik
snapte er niets van en toen heb ik afgezegd. Ik wilde
eerst die gesprekken over mijn trauma. Inmiddels
had ik in mijn ogen al zoveel mensen gesproken,
dat ik er niets meer van snapte. Ergens had ik ook
zoiets van: ze zoeken het maar uit bij Tactus, maar
ik realiseerde mij later wel dat ik alleen mezelf hiermee heb.”
“Ergens had ik
ook zoiets van: ze
zoeken het maar uit
bij Tactus, maar ik
realiseerde mij later
wel dat ik alleen
mezelf hiermee heb”
Een nieuwe afspraak is gemaakt
Half mei had Koos een afspraak bij een nieuwe
hoofdbehandelaar. Hem is gevraagd om de traumabehandeling te doen. Er werd door Koos, bij het
doorgeven van deze afspraak door de secretaresse,
gezegd dat hij mogelijk niet kon komen.
Koos komt niet. Er wordt een nieuwe afspraak voor
begin juni gemaakt. Koos komt niet.
“Ja, dat is mijn fout. Ik had op dat moment zoiets
van: ze zoeken het maar uit. Ik krijg met allemaal
mensen te maken en ik ga niet iedereen mijn
verhaal vertellen.”
De hoofdbehandelaar probeert te bellen voor een
nieuwe afspraak, maar krijgt Koos niet aan de lijn.
De bemoeizorger is Koos blijven volgen en gaat
er actief op uit om Koos te spreken en te zien.
De telefoon wordt een tijd niet beantwoord en Koos
is vaak niet thuis, of doet niet open. Pas na vele
pogingen lukt het om telefonisch met Koos een
afspraak te maken. Inmiddels is het half juni.
“Ja, half juni zag ik pas zelf in dat ik de gesprekken bij Tactus écht nodig heb. Dus wil ik graag
een nieuwe afspraak met de hoofdbehandelaar.”
De bemoeizorger sluit dit kort met de hoofdbehandelaar en een nieuwe afspraak is gemaakt.
Nu is het afwachten of Koos komt.
*Koos is een gefingeerde naam en zijn verhaal
is geanonimiseerd.
7
8
Tribune nr. 99
No show; drop out
“Bedrijfsmatig is het
geen goede zaak als
de no show hoog is”
No show protocol
Ben Grijsen is één van de mensen die zich
hard maakt om de no show terug te dringen.
Dit heeft geleid tot het no show protocol.
Ben: “Ik heb mij altijd verzet tegen de uitspraak dat no
show hoort bij de verslavingszorg. Mensen melden zich
voor behandeling aan bij Tactus. Na de intake tekenen
zij een behandelovereenkomst, ze gaan de therapie
aan. Ik vind dat ook mensen met een verslavingsprobleem hun verantwoordelijkheid moeten nemen.
Je moet elkaar serieus nemen, Tactus als hulpbieder
en de cliënt als hulpvrager.
Daarnaast is er de financiële kant. Als cliënten niet
op afspraken komen, verliezen we declarabele tijd.
Tijd die dan niet aan cliëntencontact besteed wordt.
Dus bedrijfsmatig is het geen goede zaak als de
no show hoog is. Het moet dus naar aanvaardbare
proportie worden teruggebracht.
In het verleden zijn meer pogingen gedaan om de
no show terug te dringen, maar toen is niet bereikt
wat beoogd werd.
Zaken die nu anders moeten worden zijn het wachttijdbeleid. Mensen die zich aanmelden willen geholpen
worden. Als ze drie tot zes weken moeten wachten,
is de kans groter dat de motivatie weg ebt. Daarom is de wachttijd voor de intake nu vijf tot tien dagen.
Na de intake en het adviesgesprek gaan de mensen
naar huis met de behandelovereenkomst en al ingeplande afspraken. Het eerste gesprek volgt binnen
veertien dagen.
Gastvrije werkhouding
Het blijkt dat de no show lager is als de wachttijd
korter is. Dit is gegaan van ruim 20% naar 10% bij
5-10 dagen wachttijd voor de intake.
Iedereen die met de cliënt te maken heeft, moet zich
inzetten om de no show te verlagen. Dat begint al
met het aanmeldbureau. Een gastvrije werkhouding,
uitnodigend zijn, zal bijdragen aan minder no show.
Het is en blijft een moeilijke stap die cliënten moeten
nemen om zich aan te melden. Als ze die stap genomen hebben, moeten wij er alles aan doen om ze
verder te helpen. En helpen kan alleen als de cliënt
ook verschijnt.” (MH)
Cijfers no-show 2010-2014
Ben Grijsen, circuitmanager
Tribune nr. 94
99
xxxxxxx
Nieuws
Groep 8 van KBS Alfons
Ariëns, locatie Stadsweiden, in Harderwijk is
winnaar geworden van
de Be Cool wedstrijd in
de regio Zwolle en Noordwest-Veluwe. Deze
wedstrijd is onderdeel
van het project Op tijd
voorbereid.
Basisschool Alfons Ariëns
wint wedstrijd Be Cool
De leerlingen zijn redactieleden van het blad Be Cool en
reageren op een ingezonden brief over een lastige situatie met betrekking tot alcohol of roken. Iedere deelnemende klas aan Op tijd voorbereid is in de gelegenheid
gesteld het beste advies in te sturen voor de wedstrijd.
De leerlingen van Alfons hebben antwoorden bedacht
op de brieven en daarna klassikaal het beste advies
gekozen om in te sturen. Ze hebben laten zien dat ze
zich de lesstof eigen hebben gemaakt en een mening
hebben gevormd over alcohol en roken en die ook
goed weten te verwoorden. “Er werden enkele tips
heel praktisch benoemd over het omgaan met een
lastige situatie waarin je met alcohol wordt geconfronteerd en “nee” wilt zeggen, maar dat lastig vindt.
De tips sloten goed aan bij de belevingswereld van
kinderen in deze leeftijd en was positief geformuleerd”, aldus Marga de Nijs, preventiewerker. De
winnaars kregen op 26 juni prijsjes en taartjes met
de afbeelding van Professor Profitacto, hèt gezicht
van het lesprogramma. Per regio is er een winnaar
uitgekomen. (DN)
Leerlingen van groep 8 van de basisschool komen met het digitale project
Op tijd voorbereid meer te weten over de risico’s van alcohol en roken en
worden bewust gemaakt van hun houding ten opzichte van alcohol en roken.
De leerlingen oefenen samen in het ‘nee’ zeggen tegen genotmiddelen.
Tactus voerde dit project in schooljaar 2013-2014 uit in:
Almere
Borne
Brummen/Eerbeek
Dalfsen
Deventer Heerde
Dinkelland
Dronten
Elburg
Ermelo
Haaksbergen
Harderwijk
Hattem
Hengelo
NOP
Oldebroek
Oldenzaal
Ommen
Putten
Raalte
Rijssen/Holten
Steenwijkerland
Tubbergen
Twenterand
Voorst
Wierden
Zeewolde
Zutphen
Zwartewaterland
9
10
Tribune nr. 99
Arbeidsre-integratie
“Het is de
ergste periode
uit mijn leven”
Tribune nr. 99
Arbeidsre-integratie
11
Succesvol re-integreren bij Tactus
“Ander werk
paste beter bij
mijn gezondheid”
A
nnemiek van Esch (36) krijgt na haar
eerste zwangerschap last van haar
bekken. Deze pijn blijft sudderen ook
als ze zwanger wordt van haar tweede.
Na deze zwangerschap gaat de pijn
over in haar rug. Als haar zoontje geboren is en zij
met hem op de bank zit hoort ze in een keer een
krak in haar rug en kan ze niets meer.
In eerste instantie wordt ze naar huis gestuurd met
de diagnose spit, maar na een goed onderzoek blijkt
ze een hernia te hebben. Ze wordt geopereerd en
gaat een lange weg van revalidatie in. Na haar revalidatie gaat ze weer aan het werk als verzorgende
op locatie Raiffeisenstraat 40. Maar de rugklachten
blijven. Twee tussenwervels blijken kapot, wederom
wordt ze geopereerd, de wervels worden vastgezet.
Revalidatie is het vervolg.
Annemiek: “In die jaren ging ik ziektewet in en
ziektewet uit. Ik kan wel zeggen dat het de ergste
periode uit mijn leven is. De pijn was verschrikkelijk,
zelfs morfine zorgde maar voor weinig verlichting.
Toen ik weer gerevalideerd was na de tweede
operatie vond de Arbo-arts het niet meer verantwoord dat ik met cliënten in crisissituaties werkte. Ik
kon niet op mijn lichaam vertrouwen en als er
iets zou gebeuren wist ik niet of ik snel bij iemand
kon zijn of iemand kon helpen. Samen met mijn
leidinggevende Ingrid Leus ben ik toen gaan kijken
wat wel een goede plek voor mij zou zijn.
Ik ben op afdelingen mee gaan kijken, heb verschillende cursussen gevolgd, en toen belde Ingrid me
op dat er een vacature aan de Polstraat in Deventer
was. Daar heb ik toen op gesolliciteerd en daar werk
ik sinds maart 2012. De cliëntenzorg is hier veel
beperkter als op de andere locatie waar ik werkte en
dat gaat goed met mijn rug. Ik zit hier helemaal op
mijn plek!
Waardering voor Tactus
De rugpijn is nooit helemaal weggegaan, ik blijf
last houden maar hier kan ik mee leven en werken.
Krijg ik last dan neem ik een pijnstiller en dan ga
ik verder. Als ik een lange dienst heb dan draag ik
’s middags ter ondersteuning van mijn rug een
korset. Ondanks dat ik zoveel ziek ben geweest in
die jaren ben ik heel blij met de begeleiding die ik
vanuit Tactus (Ingrid) heb gekregen, dat er zoveel is
gedaan om mij binnen Tactus te houden, dat waardeer ik enorm.” (JV)
12
Tribune nr. 99
Management in beeld
“Meeveren en
meebewegen,
daar draait
het om”
Friezin Ageeth de
Graaf (41) is een
nieuwsgierig aagje.
Omgaan met weerstand is voor haar
een vak. Ze geniet
als klanten bij een
verplichte reclasseringsmaatregel aanvankelijk de hakken
in het zand zetten,
maar na afloop toch
hun waardering
uitspreken.
2014 Familiekiek vlnr. Dagmar(8), Ageeth, Hidde(6), Marco en Mette(9)
Rood in een
zee van gele tulpen
“I
k kom uit Wolvega. Een streekdorp onder het
riviertje de Tsjonger, globaal de taalgrens. Wij
spreken dan ook geen Fries, maar Stellingwerfs. Wolvega is bekend om paardenraces
waarop gewed kan worden. Martin is mijn
zeven jaar jongere broer, een jongetje daartussen overleed
bij de geboorte. Door het leeftijdsverschil had ik vroeger
niet veel aan Martin, nu wel. Hij is installateur. Vader werkte
bij de Heiwo, een carrosseriebedrijf voor vrachtauto’s. Nu
werkt hij daar nog voor zijn plezier als pensionado. Moeder
was naast haar gezin druk met vrijwilligerswerk. Ons gezin
was warm en heel beschermend. Toen ik naar de havo
wilde - deze lag niet in Wolvega - zei mijn moeder dat de
mavo ook wel kon. Haha.. . mooi niet! Met mijn man Marco,
kwaliteits-bewaker bij postautomatiseerder Neopost in
Drachten, heb ik twee dochters, Mette (9) en Dagmar (8)
en zoon Hidde (6).”
Hart op de werkvloer
“Na de havo wist ik niet wat te kiezen. In de lerarenopleiding pabo bleek na twee jaar leren leuk, maar voor de
klas staan niet. Hals-over-kop zocht ik wat anders en dat
werd Pedagogiek aan Rijks Universiteit Groningen. Voor
het eerst onder ouders vleugels uit. Eén groot feest, ik
haalde maar één tentamen. Serieus draaide ik het laatste
kwartaal al mee bij de studie SPH. Ik wilde inrichtingswerk gaan doen en koos bewust voor drie maanden stage
in gevangenis Esserheem. Tussen al die stoere kerels
voelde ik me op mijn plek. Ik was nieuwsgierig en vond het
spannend uit te zoeken wat voor mensen daar zaten. Een
super leuke stage deed ik op de Verslaafden Begeleidings
Afdeling (VBA). Na diplomering was er nauwelijks werk en
uiteindelijk lukte het me om bij de Jellinek justitieel reclasseringswerk te doen. Mijn eerste betaalde baan, en ik
verkaste van Groningen naar Hilversum. Na drie jaar werd
ik daarnaast cursusleider EMA (Educatieve Maatregel
Alcohol en Verkeer). Boeiend om zo’n groep voor je te winnen. Bij de start nog allemaal met de hakken in het zand,
na afloop complimenten vanwege veranderde inzichten.
Meeveren en meebewegen, daar draait het om. In 2001
werkte ik een blauwe maandag bij het Leger des Heils om
als reclasseringswerker een nieuw team op te zetten.
13
Tribune nr. 99
Management in beeld
1976
Wat bozig kijkend,
omdat ze geen
stepje kreeg voor
haar verjaardag
1977
Op kleuterschool
De Merel
1979
1985
1991
1999
2003
2011
Friezinnetje op
schaatsen
Havist met
glanzend
haar
Dromerig in
winkelwagentje
op Camping
Op skivakantie in
Oostenrijk
Trouwdag:
Ageeth met
haar bink
Marco
Al meer dan
10 jaar op Festival
Lowlands
Ik voelde me zo ingeperkt, dat ik spoorslags naar Jellinek
terugkeerde. In 2010 werd ik leidinggevende bij Tactus en
stapte ik over van de inhoudelijke naar de faciliterende
kant. Ik was daar aan toe, al teken ik meteen aan, dat ik
niet nog een stap hoger wil. Ik kom dan te ver van de werkvloer, en daar ligt mijn hart.”
De tegenstem
“Mijn sterke kant”?” Ageeth: “Ik ken de klant, hierdoor
leg ik gemakkelijk een koppeling naar de praktijk. Mijn
verbeterpunt ? Soms stap ik er te gemakkelijk overheen
als er zaken in het team spelen. Dat is geen gebrek aan
belangstelling, maar zit in meegekregen normen en
waarden. Die luiden: “Niet lullen, maar poetsen!”. Van
nature ben ik heel nieuwsgierig en onderzoek graag iets
wat tegen heersende meningen in gaat. Op opleidingen
sta ik te boek als iemand die durft af te wijken, mooi
geïllustreerd bij mijn SPH diplomering. Ik kreeg toen een
kaartje, waarop een rode tulp in een zee van gele tulpen.
Die rode tulp ben ik. Veel mensen kiezen voor veiligheid,
durven geen tegenstem te laten horen. In mijn vak bestrijd
ik graag misvattingen, zoals het idee dat gevangenissen
een soort hotel zijn. Ik zeg dan: hoe zou je het vinden als
’s avonds de deur van de cel dicht gaat en je kunt je familie
niet meer bellen of sms’en? Is er geen internet dan?”
Ageeth (lachend): “Nee!”
Lowlands forever
“Met een man, drie kinderen en een 36-urige werkweek is
mijn leven aardig gevuld. Onze twee meiden korfballen bij
SCO in Oldeholtpade. Ik zit daar in de sponsorcommissie,
verder in de oudervereniging van de basisschool. Ik lees
veel thrillers, SC Heerenveen is mijn voetbalclub.” Leidinggevende Anton Sanderman: “Ageeth heeft ontelbare veel
verhalen over haar kinderen. Ze maakt veel mee. Voor de
rest is ze vooral een heeeel normaal mens.” PvdV: “Of toch
niet…?” Ageeth: “Ik ben zo gek op Festival Lowlands, dat
toen ik merkte eens geen kaarten besteld te hebben, nu
nog weet waar ik me op dat moment bevond!” (PvdV)
CV ageeth de graaf
Geboren 22.12.1972 in
Wolvega; 1976-1978 Kleuterschool De Merel; 1978-1984
Basisschool Plan Zuid
Wolvega; 1985-1990 Havo
Rijksscholengemeenschap
Heerenveen; 1990-1992
Pabo Hogeschool Drenthe
in Meppel (propedeuse);
1992-1993 Pedagogiek
Rijks Universiteit Groningen
(propedeuse); 1993-1997
Hbo SPH Hanzehogeschool,
Hogeschool van Groningen;
1997-2001 Reclasseringswerker Justitiële verslavingszorg Jellinek Gooi- en
Vechtstreek; 2000-2001
Cursusleider Educatieve
Maatregel Alcohol (EMA);
2001 Reclasseringswerker
Leger des Heils Lelystad;
2001-2004 Penitentiair
reclasseringswerker Jellinek
op VBA PI Over Amstel;
2004-2006 Reclasseringswerker Justitiële
verslavingszorg Jellinek
Amsterdam; 2004-2009
Cursusleider EMA en Educatieve Maatregel Gedrag
en Verkeer (EMG), eerst
bij Jellinek, vanaf 2006 bij
Tactus; 2006-2009 Senior
reclasseringswerker Tactus
reclassering Zwolle; 2000heden Deeltijd Rechten Vrije
Universiteit Amsterdam, in
2009 bachelor gehaald;
2010-heden Hoofd Bedrijfsvoering Tactus reclassering
Zwolle, ook operationeel
verantwoordelijk voor de
Educatieve Maatregelen.
14
Tribune nr. 99
Personeel
Nieuw
in dienst
Yasemin Akçakaya
Leeftijd: Functie: Locatie: 28 jaar
administratief medewerker HRM
Keulenstraat, Deventer
Voordat ik bij Tactus kwam werken heb ik gewerkt voor
Sandd, een postbedrijf, op de HR-afdeling. Ook daar was
ik werkzaam als administratief medewerker, maar door
veranderingen op het gebied van de financiële omstandigheden en automatisering werd mijn contract niet verlengd.
Op 28 februari hield mijn contract bij Sandd op, maar op
7 april kon ik alweer bij Tactus aan de slag. Ik heb het hier
erg naar mijn zin en werk in een leuk team.
Wat ik heel graag naast mijn werk doe is met vriendinnen
de stad ingaan; winkelen, gezellig wat drinken, uit eten.
Daarnaast vind ik het ook leuk met mijn man naar de
bioscoop te gaan. Ik houd er gewoon van om er lekker op
uit te gaan!
Karin Arkink
Leeftijd: Functie: Locatie:
45 jaar
senior secretaresse
Keulenstraat, Deventer
Ik werk al 25 jaar met veel plezier bij Tactus. Ik heb veel
collega’s zien komen, maar ook dierbare collega’s zien
gaan. Ik kijk terug op 25 bijzondere jaren bij Tactus van
afdelingssecretaresse tot office manager. Gaandeweg
der jaren heb ik de organisatie zien groeien tot een grote
instelling die Tactus nu is. We zijn professioneler geworden
en ik kan wel zeggen dat ik hierin ben meegegroeid.
Mijn nieuwe uitdaging wordt mijn functie als secretaresse
BOPZ. De cultuur bij Tactus is nog steeds, zorg voor
elkaar, in ruime zin.
Ik merk dat er aantal paralellen bij Tactus en in mijn privé
leven lopen. Ik ben namelijk schoonheidsspecialiste en
heb een salon aan huis waarbij o.a. gastvrijheid, kwaliteit
en een mooi resultaat leveren erg belangrijk zijn.
Om te ontspannen hou ik van lezen, koken, architectuur,
alternatieve rockmuziek, maar speel daarnaast ook graag
een klassiek stuk van Bach op mijn piano. Maar het meest
kan ik genieten van een lange wandeling langs de beek
met mijn gezin en de hond. (JV)
Jubilaris
User in een nieuw jasje
Onlangs is gestart met een nieuw User
project. Voor 2015 zullen alle schermen
in User, die door de behandelaren worden gebruikt, helemaal zijn aangepast
in de vorm van een dashboard. Aan
deze nieuwe versie is door Impulse
en de gebruikers-vereniging al enkele
jaren gewerkt met de belangrijkste
doelstelling: gebruikers-vriendelijkheid.
Tactus gaat nu zelf aan de slag om
de schermen op maat te maken.
Inmiddels zijn we een pilot gestart op
de kliniek in Enschede. In de loop van
het jaar zullen we jullie rondom dit
onderwerp treffen. Heb je vragen
of wil je graag meedenken? Neem
dan contact op met [email protected]
of kijk op Contactus onder
Organisatie > Projecten >
Elektronisch patiëntendossier
Tribune nr. 99
Opleidingen
No show bij cliënten is bij iedereen wel
bekend: een cliënt komt zonder afmelding niet opdagen. Maar ook wijzelf
maken ons wel eens schuldig aan dit
fenomeen zo blijkt uit cijfers van afdeling Opleidingen.
Oscar Visser, coördinator Opleidingen
Verantwoordelijk
voor je eigen leren?
I
n 2013 zijn 204 cursussen gegeven door afdeling
Opleidingen, waarvoor 2.638 medewerkers zich
hebben ingeschreven en 1.986 medewerkers de
cursus met een certificaat of diploma hebben
afgerond. Maar 652 medewerkers zijn niet komen
opdagen en 229 medewerkers daarvan hebben zich niet
afgemeld. Afdeling Opleidingen houdt deze cijfers bij voor
de jaarverantwoording. Oscar Visser, coördinator Opleidingen: “Aan het einde van het jaar willen wij natuurlijk zien
hoeveel mensen hebben deelgenomen aan ons cursusaanbod: wie hebben zich ingeschreven en hoeveel deelnemers stromen af met een certificaat.“
Efficiënt opleiden
Dit heeft te maken met efficiënt opleiden: met het cursusaanbod wil de afdeling zoveel mogelijk medewerkers
opleiden. Oscar: “Natuurlijk kun je altijd ziek worden.
Met een opkomst van 80 procent zijn wij dan ook al erg
tevreden. Anders wordt het wanneer de opkomst onder dit
percentage daalt. Er is een periode geweest dat we cursussen hadden waar we een opkomst van 50 procent niet
haalden. Dit betekent dat er in plaats van één cursus twee
cursussen gefinancierd moeten worden en dat er daardoor
dubbel zoveel geld moet worden uitgegeven.”
Vasthouden van plek
Maar een ander belangrijk punt voor afdeling Opleidingen
om te sturen op aan- en afwezigheid is het leerrendement
voor Tactus medewerkers zelf. Oscar: “Door je in te schrijven voor een cursus waar je niet aan deelneemt, houd je
een waardevolle plek voor iemand anders bezet. Andere
medewerkers kunnen niet deelnemen aan een cursus die
vol is geboekt.” Niet voor niets biedt het leerportaal de
mogelijkheid jezelf twee weken van tevoren af te melden.
“Door jezelf via het leerportaal af te melden, geef je ons de
mogelijkheid collega’s te benaderen die op de wachtlijst
staan en hen op die manier een kans te geven de cursus
alsnog te volgen. Gelukkig zien we steeds meer medewerkers gebruik maken van deze mogelijkheid.“
Transparantie
Transparantie van het leerportaal draagt dus bij aan
efficiënt opleiden. Maar ook op andere gebieden kan
transparantie volgens afdeling Opleidingen bijdragen aan
een efficiënter opleidingsaanbod. Oscar: “Er is een periode
geweest waarin de no show binnen het cursusaanbod
hoger was dan nu. We zijn er toen op over gegaan om de
cursist die zonder afmelding niet kwam opdagen een mail
te sturen en vervolgens ook de leidinggevende te informeren. Deze openheid heeft geleid tot een lagere no show.”
Afmelden kan heel eenvoudig
De vraag is alleen of de verantwoordelijkheid van afmelding
bij cursussen bij de leidinggevende hoort te liggen. Oscar
vindt van niet: “Ons opleidingsaanbod is erg gericht op
autonomie en verantwoordelijkheid van de medewerker.
Niet voor niets kunnen medewerkers zich inschrijven in hun
eigen leerportaal en verloopt het contact over de cursussen
volledig via de medewerker zelf. Afmelding voor cursussen
kan via een mail of telefoontje naar onze afdeling gemakkelijk door de medewerker zelf worden gedaan. Wij zorgen dan
dat de trainer op de hoogte is van de afmelding.” (BS)
Overzicht aan-/afwezigheid interne trainingen
15
16
Tribune nr. 99
Op pad met …
op pad
met…
Humor en herstel van een verslaving gaan
samen zo laat cabaretier Javier Guzman zien
in zijn shows. Een aantal collega’s van Tactus
zagen zijn nieuwste voorstelling Delirium II
en gingen na de show met Guzman in gesprek.
De Tribune was erbij.
Javier Guzman
De duistere humor
van verslaving
J
avier Guzman is een openhartige cabaretier;
weinig blijft onbesproken. In zijn voorstelling
vertelt hij open en onbeschaamd over zijn
periode als drugsverslaafde. Van de nachtelijke
ondernemingen om drugs te scoren tot de ontluisterende werkelijkheid van het afkicken. Hij spaart
zichzelf niet; vertelt het verhaal over zijn duistere
periode, maar de lach is nooit ver weg.
De show is sterk en snel, maar er is een toetje. Guzman
gaat in de sociëteit van het Wilminktheater met vijftien
Tactus-medewerkers in gesprek. Op het toneel is de
cabaretier een scherpe en indrukwekkende vertoning;
in ‘het echt’ oogt hij ietwat timide. Dat weerhoudt
Guzman er niet van in het gesprek af en toe stevig uit te
halen: naar de Randstad (‘die hebben niet door dat ze
op alle vlakken worden ingehaald’), het Franco-regime
en bezoekers die tijdens de show naar het toilet gaan
of van wie de telefoon gaat. “Ik ben eens iemand tot
op het toilet achtervolgd. Maar ik doe dat niet voor
mezelf; mij krijg je niet uit mijn concentratie. Ik doe het
voor die 900 andere mensen die een kaartje hebben
gekocht.” Guzman noemt cabaret het laatste heilige
bolwerk: “Telefoons hebben de musea en bioscopen
al verkloot. Dat wil ik hier voorkomen.”
Guzman vertelt over zijn manier van optreden.
“Ik weet de grap en ongeveer de weg er naar toe.
Ben ook twee jaar aan het perfectioneren; in dat
opzicht maak ik elke avond een nieuwe show.”
Hoe het vanavond ging, is de vraag van één van de
aanwezigen. Guzman wijst op de, volgens hem, vele
versprekingen. “Mijn perfecte show is als is ik geen
stap of lettergreep te veel of te weinig doe.”
Gemeten naar zijn eigen maatstaven zou je de show
niet geslaagd kunnen noemen.
Tribune nr. 97
Op pad met …
Op het podium staan is voor de cabaretier ‘het mooiste
dat er is’, toch is de zelfkritiek alom aanwezig. Waarom?
“Omdat ik me bevoorrecht voel dit te doen; dan past
een bepaalde mate van nederigheid.”
“Artiesten zijn gevoelige mensen, daarom zijn er ook
zoveel verslaafd.” Zijn eigen verhaal heeft hij al miljoenmiljard keer verteld. Nu schrijft hij een boek om ‘nog
één keer alles te vertellen’.
Het idee van de Meet & Greet noemt Guzman een
aardig concept. “Zonder de hapjes zou het een AAmeeting kunnen zijn.” Dan gaat het gesprek toch over
zijn verslaving. De weg was lang; de prijs was hoog.
“Mijn eerste bezoek aan een kliniek heeft me 50 mille
gekost. Maar de chaos die ik in mijn omgeving heb
aangericht is minstens net zo heftig.“ Met zijn voorstellingen wil Guzman bijdragen aan de acceptatie van de
ziekte verslaving. “Mensen beseffen de impact niet.”
Zijn alcoholverslaving begon al op de toneelschool; en
hij was daar niet de enige. Niet gek, volgens Guzman.
Voor de medewerkers van Tactus wil Guzman overigens nog wel een keer in zijn verleden blikken. En hij
heeft nog wel een tip voor de hulpverleners wanneer
daar om gevraagd wordt. “Vermijd het woord moeten
in de behandeling. Dat werkt vaak niet. Ik ben de hulpverlening overigens wel dankbaar; jullie hebben mijn
leven gered.” Geen grap. (SvdW)
Tactus medewerkers tijdens de Meet & Greet met Guzman
“Zonder de
hapjes zou het
een AA-meeting
kunnen zijn”
17
18
Tribune nr. 99
Column
Een intaker is ook maar een mens. Na een zeer moeizaam
verlopen Mate waarbij ik de woorden ongeveer uit Patrick moest trekken, verheugde ik mij op voorhand op het feit dat
een nieuwe intake niet automatisch in mijn caseload zou
hoeven te blijven. Met de weinige informatie die ik had weten
los te peuteren schreef ik een intakeverslag, waaraan ik het
in zwang zijnde behandeladvies leefstijltraining plakte, zodat
ik hem niet meer zelf zou hoeven te “bedienen”. Boemerang
H
et liep een beetje anders dan ik had
voorzien. Op deze smalle basis zag de
collega geen kans om een leefstijltraining
te starten. Zo hard als ik Patrick van mij af
had willen werpen, zo snel kwam hij ook
weer bij mij terug. Vervolgdiagnostiek met het doel wat
meer informatie te verzamelen leek op zijn plaats. Dus
zat hij een week later weer als een dood vogeltje
tegenover mij. In een gesprek, waarin mijn vertwijfeling
de strijd aanging met Patricks zwijgzaamheid, begreep
ik dat zijn problemen samenhingen met het opheffen van zijn klusbedrijfje, waardoor hij met een forse
schuld werd opgezadeld. Maar vooral de eenzaamheid
die hij ervoer na het verbreken van zijn relatie na elf
jaar samenwonen speelde hem parten. Toen zijn vriendin haar kinderwens uitsprak was dat voor Patrick zo
bedreigend dat hij hierop geen andere reactie wist dan
de relatie te beëindigen. Hierna was het snel bergafwaarts gegaan met hem. In de kleine puzzelstukjes die hij me toevertrouwde
kwam een beeld naar voren van een ernstig teleurgestelde en gekwetste man die erg geleden had onder de
terreur die zijn opvoeding had gekenmerkt. Het hele
gezin leed onder de militaristische opvoedingsmethoden
van vader, een voormalig majoor, die op latere leeftijd
carrière gemaakt had in de plaatselijke politiek. Om haar
man te ontlopen besloot moeder haar oude beroep
van nachtverpleegkundige weer op te pakken. Dan was
ze minder thuis en zou het schip niet steeds door twee
Jos van Schalkwijk,
sociaal psychiatrisch
verpleegkundige bij Tactus,
ontmoet tijdens huisbezoeken bijzondere mensen
en vertelt hierover in de
Tribune.
kapiteins bestuurd worden, wat, naar zij hoopte, meer
rust in het gezin zou brengen. Met gevolg dat Patrick en
zijn jongere broer nog meer aan hun tiranniek optredende vader waren overgeleverd. Door de stress gingen
de jongens weer in bed plassen. Op Spartaanse wijze
werden zij gestraft voor elk nat laken dat zij produceerden. Omdat Patrick wat beter kon leren dan zijn
broertje, kreeg hij toch wat meer aandacht van vader.
Uit onmacht begon Patrick zijn broertje stelselmatig te pesten, op zo’n stiekeme manier dat het zich aan de
waarneming van de ouders onttrok. Naarmate ons contact langer duurde, onze gesprekken
persoonlijker werden en ik meer een inkijkje kreeg in
de verwoestende werking die het ongelukkige huwelijk van de ouders eigenlijk op alle betrokkenen had
gehad, groeide mijn sympathie voor deze gekwelde
man. Omdat Patrick zich zowel schuldig als verantwoordelijk voelde voor zijn broer, probeerde ik die na
een tijdje ook bij de behandeling te betrekken. Anders
dan Patrick, die zich door alle narigheid steeds meer
in zichzelf had teruggetrokken, ageerde zijn broer uit
volle borst tegen hun vader. Dit had al eens geleid tot
een gewelddadige confrontatie die vader in het ziekenhuis en broer in de gevangenis had doen belanden.
Door zijn ervaringen met justitie en de reclassering
stond broer echter zeer afwijzend tegenover elke vorm
van hulpverlening. Hij moest er niets van weten. Alleen
door dagelijks veel te blowen wist hij zich nog op de
been te houden. Tribune nr. 99
Column
“zo hard als ik
patrick van mij af
had willen werpen,
zo snel kwam hij ook
weer bij mij terug”
Inmiddels werk ik al drie jaar niet meer met Patrick.
Een overplaatsing naar een andere stad maakte een
einde aan onze samenwerking. Alle plannen die ik met
hem had, zoals een huisbezoek, een bezoek aan zijn
werkplaats, langzaamaan toewerken naar wat meer
diagnostisch onderzoek, en natuurlijk hoog op de
agenda blijven proberen om met het hele gezin aan de
praat te komen, kwamen in ons behandelcontact niet
verder dan het voorstadium van behandeling, ik had
ze “in de week” gelegd, maar ik had nog niet kunnen
oogsten. Met spijt heb ik Patrick moeten loslaten.
Gelukkig heb ik hem kunnen overdragen aan een gewaardeerde collega die vanuit dezelfde invalshoek
met hem is blijven werken. Vanaf de zijlijn volg ik
de casus nog met een zekere regelmaat. Tot mijn
genoegen lees ik hoe Patrick steeds meer in beeld
komt. Door met veel geduld en op het juiste moment
de juiste actie in te zetten, is alles wat ik in de week
had gelegd nu aan het gebeuren. Met zijn broer gaat
het inmiddels zo slecht dat hij zijn weerstand tegen
hulpverlening beetje bij beetje opgeeft. Patrick staat
open voor persoonlijkheidsonderzoek, wat zijn ingewikkelde karakter beter in kaart moet gaan brengen.
Vader laat zich tijdens de inmiddels voorzichtig
gestarte systeemgesprekken zien van zijn ingebakken
narcistische kant. Moeder heeft in haar berouwvolle
terugblik op hun verwoeste Arcadië haar spijt uitgesproken over de foute keuzes die ze heeft gemaakt en
vertelt van haar pijn en verdriet. Moeizaam worden de
familiebanden weer wat verkend en aangehaald. Door
behoedzaam optreden van de behandelaars lukt
het om het onzegbare woorden te geven zonder dat
opnieuw de loopgraven worden betrokken en de strijd
wordt hervat. Langzaam komt er weer een beetje lucht
in dit zeer getroebleerde gezin. 19
20
Tribune nr. 99
Jubilaris
Carol Wieferink
25 jaar bij Tactus
Mijn mooiste
geschenk!
Tijdens haar jubileumpraatje wendt Carol (49) zich tot haar 19 jarige zoon Joris:
“Jij bent het beste wat me in die afgelopen 25 jaar is overkomen”. Zoonlief
werpt een handkusje. Een memorabel moment in Parklocatie De Jaargetijden
in Enschede. Het onderstreept Carol’s glanzende carrière in dienst van haar
moederschap.
Carol: “Al voor Joris er was, bepaalde hij mijn beroepskeuze. Ik ging pedagogiek studeren omdat ik wat met
kinderen had. Toen zelf kinderen krijgen maar niet
lukte, besloot ik psychotherapeut te worden.
Een belangrijke beslissing, zowel persoonlijk als professioneel. Ik ging in leertherapie en werkte een aantal
dingen uit mijn verleden door. Ik werd een betere
therapeut, maar ook een relaxter mens en moeder
voor mijn inmiddels geadopteerde Thaise zoon.
In mijn werk overwon ik ooit een heel moeilijke
periode en leerde dat er grenzen zijn aan wat ik kan.
Belangrijk was toen, dat een aantal mensen me niet
lieten vallen. Ik kreeg een tweede kans…”
Onlangs begon Carol aan de verkorte opleiding tot klinisch psycholoog. Ze geniet het meeste van leren en
werken in teamverband. Zo brengt ze ook het advies
dat ze anderen geeft in de praktijk: “Blijf open staan
om te leren en doe dit vak niet in je eentje!” (PvdV)
Tribune nr. 99
Nieuwe werken
21
“Regelmatig zijn er hilarische taferelen
van mensen die op zoek zijn naar een
plek om te bellen als ze een telefoontje
krijgen …naar de keuken, vol, … naar
het halletje, vol, naar het aquarium.
Het is net een klucht”
De locatie Raiffeisenstraat 75
in Enschede is al weer driekwart jaar in gebruik. Het
vernieuwde werkconcept is
redelijk ingeburgerd, maar
de diverse meningen blijven
staan. Een update in quotes,
ervaringen en foto’s.
Het nieuwe
werken in de
praktijk
De bureaus zijn op hoogte te stellen!
Een fotoverzameling van de zeer menselijke rebellie tegen de zeer strak (maar overigens prachtig neergezette)
huisstijl met de daarbij ‘geen-ruimte-voor-persoonlijke-items-en onnodige kantoor-prularia-op-het-bureau’ policy.
“Het nieuwe werken biedt veel voordelen; het is
prettig om elkaar in de pauze even op te zoeken”
22
3
Tribune nr. 99
Korte berichten
Woorden
Elke Tribune vragen we een Tactus
medewerker drie woorden te kiezen
uit onze lijst. Dit keer Nienke Bult,
maatschappelijk werker,
Ripperdastraat Enschede
Alex Govers,
preventiewerker, observeert,
spiegelt en relativeert zaken die
spelen in werk en samenleving.
Afscheid nemen
E
Leefstijl
Feestje hier, festivalletje daar en elk weekend
maximaal gezelligheid. Rusten doen we wel
’s avonds door de week. Dat was tot voor kort
mijn levensstijl. Sinds februari is dit door mijn
zwangerschap en ons nieuw gekochte huis wel
wat anders geworden. Kunnen genieten van de
rustmomenten thuis is iets waar ik steeds beter
in word Ik kijk uit naar het moment dat ik lekker
kan genieten van ons gezinnetje in ons fijne huis.
Máár… ruimte voor gezelligheid moet blijven!
Eten
Eten èn koken, twee dingen die ik graag doe.
Voor mij staat samen eten voor gezelligheid en ik
steek graag veel tijd in het voorbereiden hiervan.
Hapjes of maaltijden bereiden voor feestjes bij
familie of vrienden is dan ook een geliefde hobby.
Humor
Ik vind humor erg belangrijk, zowel privé als op
het werk vind ik dat er ruimte moet zijn voor
(gepaste) humor. Sommige mensen hebben
naar mijn mening niet door dat je met humor
soms dingen kunt oplossen of benaderen, die
je met een chagrijnige blik niet voor elkaar
krijgt. “Zeg zonnestraaltje, een lach kost je niks
extra” denk ik dan. (DN)
Woordenlijst: Leefstijl – muziek – shoppen – social media –
politiek – reizen – mode – humor – eten – sex – passie – auto
ef zit een beetje treurig voor
zich uit te kijken. “Wat is er
aan de hand?” Eef kijkt op.
“Ik weet het niet. Ik voel
me leeg.” “Leeg” papegaai ik terug.
“Mmmmm, ik heb nu al een tijd niet
geblowd. Ik ben weer gaan sporten.
Heb wat leuke mensen leren kennen
bij het sporten.” Eef haalt zijn schouders op. “En je voelt je leeg?” ”Het
is of ik wat mis. Ik weet alleen niet
wat?” Onwillekeurig moet ik denken
aan mijn collega’s waarvan ik dit jaar
afscheid heb genomen. Goed afscheid
nemen is belangrijk. Ruimte maken
voor een nieuw begin. Ik heb dit jaar
veel afscheid genomen. Mijn dochter
nam afscheid van groep 8. En zo nam
ik ook afscheid van veel ouders die ik
heb leren kennen. “Mis je je stickie?”
Eef kijkt op. “Ik mis het wel, maar ook
weer niet. Ik duw het dan weg, maar
eigenlijk voelt dat niet goed.” Ik wil
mijn collega’s niet kwijt. Ik heb geen
keus. Ik kan mijn dochter ook niet
vasthouden. Loslaten is onvermijdelijk. Maar ik duw niet weg. Ik laat het
los. “Waarom duw je het weg?
Kun je het ook loslaten?”, probeer ik.
Eef kijkt verward op. “Het was een
trouwe metgezel. Die duw je toch niet
weg. Die laat je los”, merk ik op. “Dus
ik neem afscheid van mijn stickie?”
“Heb je een idee hoe je dat wilt doen?”
“Daaaaaaag Stickie”, gapt Eef. “Geen
flauw idee!”
Tribune nr. 99
Mijn vak
MIJN VAK
23
Psychiater
Elke Tribune vragen we twee collega’s naar hun
vak, voor deze keer staat de psychiater centraal.
Geert Schuthof
Stationsstraat, Apeldoorn
Hoe ben je in dit vak terecht gekomen?
Olga Andrioti
Raffeisenstraat 75, Enschede
Hoe ben je in dit vak terecht gekomen?
Ik wilde als klein meisje dokter worden. Ik vond anderen
helpen en proberen te genezen ontzettend leuk.
Maar daarnaast vroeg ik mij af wat de reden van
bijzonder gedrag zou kunnen zijn. In mijn vak heb ik
de mogelijkheid om mensen op weg te helpen met
hun bijzonderheden.
Wat is zo leuk aan je vak?
Als psychiater kan ik mijn twee grootste interesses
combineren, anderen helpen en (soms rare) gedragingen te begrijpen. Ik vind mijn vak spannend, interessant,
leerzaam en zinvol. Communicatie met anderen is wat
ik het leukste vind.
Wat is het moeilijkste in je vak?
Psychiatrie is sowieso ingewikkeld, maar psychiatrie
+ verslaving is nog ingewikkelder, dat is precies wat ik
er zo interessant aan vind.
Ik was ooit van plan gynaecoloog te worden. Na een
half jaar assistent gynaecologie te zijn geweest in het
Radboudziekenhuis In Nijmegen werd wel duidelijk dat
dat mijn vak niet was. Ik herinnerde me toen dat ik in de
psychiatrie een maand of acht erg leuk had gewerkt op
Wolfheze. Ik zag toen een vacature op Het Oolgaardthuis, de detox en hiërarchisch gestructureerde
therapeutische gemeenschap van de vroegere Grift
(nu Iriszorg) en daar werd ik aangenomen. Het Oolgaardthuis was gelieerd aan Wolfheze en na een jaar of
twee ben ik naar een psychiatrische afdeling geswitcht.
Zo kwam ik weer in de psychiatrie terecht.
Wat is zo leuk aan je vak?
Het leuke van mijn vak vind ik het intensieve contact
met mensen in nood. Hoe komt iemand nu hier met
deze hulpvraag? Wat betekenen psychiatrische symptomen voor deze persoon in deze constellatie van zijn
leven? Dan creatief bedenken wat zijn of haar levensgeluk weer zou verbeteren. Eigenlijk speurwerk,
componeren van een multidisciplinaire behandeling
en vervolgens toch vaak wel resultaat zien…
Wat is het moeilijkste in je vak?
Het moeilijkste vind ik om mezelf te begrenzen, er zijn
zo velen die van je hulp en aandacht kunnen profiteren,
wanneer stop je dat contact, wanneer heb je geen tijd
meer om meer patiënten aan te nemen wetende dat
er dan heel lang misschien geen psychiater naar kan
kijken… (JV)
24
Tribune nr. 99
Portret
Meer
weten over
Els
Grunder
Functie:
verpleegkundige
Medische Zorg Unit Enschede
Locatie:
Ripperdastraat
Leeftijd:
60
Hobby:
koken, tennissen, lezen, creatief
bezig zijn (maken van sieraden)
en sport kijken op TV (tennis,
voetbal, Tour de France)
Direct,
maar meelevend!
Ik ben…
Ik werk…
Mijn mooiste reisherinnering
een familiemens met gevoel voor
humor. Ben 38 jaar getrouwd met
Willem (ook werkzaam bij Tactus,
red.). Samen hebben we twee
fantastische jongens, Bram van
33 en Tim van 30 jaar. En ook nog
een mooie schoondochter Martine.
Ik ben zorgzaam en creatief, maak
het graag aangenaam voor anderen,
maar kan ook directief zijn.
alweer elf jaar bij Tactus. Heb hier
veel veranderingen meegemaakt;
het starten van de gebruikersruimte
en het verstrekken van heroïne op
medisch voorschrift. Dat was in het
begin wennen, maar je ziet wel goede
resultaten bij een aantal cliënten.
Ik zou iedereen een keer willen uitnodigen om een dag of twee mee te
lopen op de MZU, zodat ze een goed
beeld krijgen van wat wij doen.
Als ik niet hoefde te werken…
Ik ga elk jaar met twee zussen een
week naar Mallorca. Dit doen we al
26 jaar. Met z’n vieren gaan we elk
jaar in oktober een weekendje weg.
De band met mijn zussen is speciaal;
dat koester ik. We hebben altijd veel
plezier. Eerlijkheidshalve moet ik
zeggen dat ik vorig jaar New York,
met Willem, zus, zwager en vrienden,
tot nu toe mijn mooiste reisherinnering vond. Zeker een stad om nog een
keer naar terug te gaan.
zou ik een tweedehands winkel
beginnen met mijn zus, maar daar
ben ik nu helaas te oud voor.
samen met Willem oud worden!
(DN)
Ik hou van…
creatief te zijn met koken. Voor mij is
het ontspanning om in de keuken te
staan; aparte gerechten uit te zoeken
en creatief zijn met recepten. Ik vind
het fijn om samen aan tafel te gaan
en allerlei gerechten te proeven.
Mijn grootste droom is…

Download Report