Bob de bouwer

Column
Bob de bouwer
Afgelopen weekend had ik een
klusje. Mijn vrouw en ik hadden
besloten dat het tijd werd voor iets
nieuws in de slaapkamer. Beste
lezer, niet meteen afhaken, ik ga
het niet hebben over bezigheden
in de slaapkamer, maar slechts
over meubels. Vrijdagavond gingen we dus samen op stap naar
Ikea. Ik neem aan dat deze meubelgigant geen verdere introductie
behoeft. Uiteraard hadden we wat
voorwerk gedaan en zo gingen we
gericht op zoek naar de kast van
onze keuze. Het pad door de
showroom volgend voel ik me
altijd als een kind in de snoepwinkel, “Oh kijk, dat is ook mooi!” Na
een flinke wandeling en een hoofd
vol ongewenste indrukken bereikten we onze bestemming.
En daar sta je dan, oog in oog met
het gewenste object. Alleen, er
stond niet één kast, maar tientallen. In verschillende hoogtes,
breedtes, dieptes en kleuren. Met
klapdeuren, schuifdeuren, raampjes. En dan nog allerlei accessoires, waarvan we het bestaan nog
niet kenden. Kortom we moesten
even met elkaar in gesprek om te
bepalen wat we wilden. Natuurlijk
hadden we bij dat gesprek wat
hulp nodig van een aardige verkoopster.
Met een bestellijstje in de hand
gingen mijn vrouw en ik, tot op
dat moment nog gelukkig en in
harmonie, naar het magazijn. Bij
de juiste stellingen en de juiste
vakken, die overigens echt anders
waren dan de nummers op onze
bestellijst, zochten we de pakketten bij elkaar. “Die passen nooit in
de auto, schat”, waren de woorden
waarmee een ferme deuk in de
harmonie werd geslagen. Met een
getriggerde arrogantie duwde ik
de te zwaar beladen, slecht sturende kar via de enkels van enkele
andere bezoekers naar de kassa.
Uiteraard ging onze rij het langzaamst van allemaal. Bij de auto
aangekomen begon ik met veel
ijver en zweet alles in te laden, af
en toe een ‘zie je nou wel’ blik
naar mijn vrouw werpend.
Natuurlijk paste het, dat zij opgevouwen tussen de andere dozen
mee naar huis moest rijden, is een
irrelevant detail.
Met frisse moed begon ik aan het
in elkaar zetten van onze kast, wat
volgens de gebruiksaanwijzing
kinderlijk eenvoudig is, maar ja, ik
ben een volwassene en dus werd
het moeilijk. Lieftallig ondersteund door mijn vrouw (onze
relatie heeft de Ikea-relatiestresstest reeds vaker overleefd)
verrees uit de dozen een prachtige
kast. Her en der een schroefje
over, een plankje te veel en het zag
er allemaal iets anders uit dan op
het plaatje. Maar goed, missie
geslaagd. Met een lekker glas wijn,
zittend op het bed, zat ik naar de
kast te staren. Rustig overdacht ik
het hele proces.
Eigenlijk bestaat er niet zoveel
verschil tussen het halen en monteren van een Ikea-kast en het
werk als praktijkondersteuner.
Regelmatig loop ik door de showroom van mijn praktijk, op zoek
naar dat ene model (lees patiënt)
waarmee ik denk wat te kunnen.
Ik kom verschillende modellen
tegen (en dat mag u heel letterlijk
nemen), waarvan de vraag is wat
ik ermee moet. Als de patiënt van
keuze in mijn spreekkamer zit
open ik de doos (lees: dossier) en
ga op zoek naar de gebruiksaanwijzing. Van de meeste van mijn
modellen is de handleiding volkomen onleesbaar, onlogisch of
gewoon zoek. Gelukkig heb ik wel
enig idee wat eruit moet komen en
dus is het doel helder.
Met al mijn kennis en vaardigheden begin ik aan de montage (lees:
begeleiding) van mijn patiënt.
Zorgvuldig monteer ik alle onderdelen (lees: vaardigheden) die uiteindelijk moet leiden tot het
gewenste resultaat. Met enige
regelmaat houd ik wat onderdelen
over of kom ik er tekort. Soms valt
de hele boel in elkaar en begin ik
weer van voor af aan.
Er zijn dagen dat een patiënt mijn
spreekkamer verlaat en ik denk:
kijk, dat heb ik nou weer mooi
voor elkaar gekregen. Een prachtige Billy of Björn, precies als op het
plaatje (lees: behandeldoel). Aan
het einde van de dag geniet ik van
het resultaat. Alle losse onderdelen
van de mensen bij wie het (nog)
niet is gelukt, veeg ik op een hoop
en bewaar ik. Die komen vast wel
weer van pas. Vol goede moed
fiets ik naar huis en neurie ‘Kunnen wij het maken? Nou en of!”
Bob de bouwer, praktijkondersteuner vol goede moed!
Bas Janssen
28
Ti j d s c h r i f t vo o r p r a k t i j ko n d e r s t e u n i n g
februari 2014 | nr 1
Bas Janssen (41) is praktijkondersteuner, physician assistant en
teamleider in een gezondheidscentrum in Almere, getrouwd en
heeft 3 kinderen. Hij geeft les aan
de opleiding tot praktijkondersteuner.

Download Report