themabladzijde Visie 21 maart 2014

20
¬ Kortrijk
Visie ¬ Vrijdag 21 maart 2014
ACW Midden en Zuid West-Vlaanderen, Ardooiesteenweg 67, 8500 Roeselare
Redactie Visie Kortrijk Ardooiesteenweg 67, 8800 Roeselare, tel. 051/24.04.44 - [email protected]
Verantwoordelijke uitgever regionale pagina’s: Miche Vandenbroucke
Redactie: [email protected]
✔ www.acw.be/verbond/mzwvl
Internationale vrouwendag in Izegem met ASKOVI, Femma, Textuur, ACV Workwatchers en de erfgoedcel Bie Terf
Ook mijn grootouders moesten vluchten
8 maart, Internationale Vrouwendag, staat elk jaar in het teken van de
gelijkheid en solidariteit van vrouwen overal ter wereld. In Izegem
maakten Femma en ACV samen met ASKOVI, Textuur en de erfgoedcel
Bie Terf er een buitengewoon gesmaakte activiteit van. Zeventig vrouwen deelden er elkaar stukjes uit hun levensverhaal en praten en zongen in de babbelbox, er werd lekker multicultureel gekookt en gedanstmet-breiwol, en een voetmassage met zoete amandelolie en een druppeltje lavendel gaf iedereen een gerust gemoed.
B
ijzonder aan de babbelbox en de
fotoshoot (erfgoedcel Bie Terf
laat foto’s en filmpjes nog eens
zien op 27 april in het Schoenselmuseum) was dat elke vrouw een dierbaar voorwerp mocht meebrengen. Velen
hadden foto’s mee van (groot)ouders. En
achter elke foto, stak een uniek verhaal.
70 vrouwen, 70 verhalen
Iemand had een boek bij van meer dan 100
jaar oud, een ander oude chocoladeprentjes
en nog een ander het naaikoffertje van
haar mama. Magda Proot had de biografie
van haar papa bij (zijn verhaal en dat van
zijn echtgenote), Caroline Bossu een
Femma-lidkaart en nog een ander een
zwemkaart (‘zwemmen is ideaal om af te
spreken met een vriendin’). Iemand had
een zingende vis mee (‘ik wil humor doorgeven’) en Veerle Renier had haar zus
Katrien mee. ‘We zijn met vier zussen, zijn
alle vier verschillend, komen heel goed
overeen, zijn graag op zwier, maken veel
leute en zorgen voor elkaars kinderen. Zo’n
band tussen zussen is goud waard.’
De band met ASKOVI
Opvallend ook de sterke band tussen veel
Izegemse vrouwen dank zij ASKOVI, de
vereniging die allochtone gezinnen thuis
laat komen in een vreemd land. Leila
Goliz uit Iran: ‘Wat een geluk, ASKOVI te
kennen. Dit is de mooiste organisatie die ik
ooit heb gekend. Hoe moeilijk we het ook
hebben, altijd staan er mensen klaar om
ons op te vangen, ons wegwijs te maken bij
het zoeken van een woning of werk of de
papieren of om ons moed in te spreken.
Contact leggen met Belgische mensen is
moeilijk, meestal staan die daar niet voor
open. Maar dankzij ASKOVI kennen we
wel veel mensen, ook van Izegem. We kunnen samen praten en hebben vrienden van
overal ter wereld. ASKOVI groepeert ons,
helpt ons, en organiseert tal van activiteiten. ASKOVI betekent heel veel voor ons,
dit als een tweede thuis.’
Grensverleggend
Tijdens de internationale vrouwendag in
Izegem worden grenzen verlegd, zowel op
de dansvloer, bij de voetmassage als rond
de kookpotten. Tapioca met geitenkaas en
pesto en tomaat, Oosterse verrine, driehoekjes met pistache en honing, zoete
aardappelsoep met curry, blini’s met zalm
en fijne kruiden en wortelsalade met
couscous en honingdressing: hoe heerlijk
als zo’n fijne gerechten, met zoveel liefde
worden klaargemaakt.
Dominique Coopman
TIEN
VRAGEN
Wie ben je? Van waar kom je? Hoe
klinkt goeie dag in jouw taal? Wat
heb je geleerd van je ouders? Wat
wil je doorgeven aan je kinderen?
Hoe belangrijk is je familie? Heb je
een beter leven dan je ouders? Wat
betekent ‘thuis-zijn’ voor jou? Wat is
jou dierbaar (en kan je niet missen)?
Ken je een oud liedje uit je kindertijd
en kan je dat eens zingen?
‘Ik wil hier heel veel leren’
Hawra Mohammed Noori komt
uit Irak. ‘Hallo!’ ‘Mahaban!’
‘Mijn familie is heel belangrijk
voor me. Maar ik ben moeten
vluchten. Ik kom uit een onherbergzame, gevaarlijke streek, en
woon nu drie jaar in België (2 jaar
in Izegem). Hier is het veilig. Van
mijn ouders heb ik geleerd vriendelijk en eerlijk te zijn. Als ik kinderen zou hebben, zou ik hen
leren respect te hebben. Wij kregen positief, mijn man werkt. Bij
ASKOVI is het heel leuk. Het badminton, de kookles: dat zijn leuke
activiteiten. Dankzij ASKOVI heb
ik al heel veel mensen leren kennen en het lukt goed om
Nederlands te praten. Ik wil heel
veel leren. Ik wil Frans leren, en
piano spelen, en schilderen en
tekenen. Vanavond heb ik een foto
van me laten nemen, in de babbelbox gepraat, gezongen, gedanst,
gekookt en deelgenomen aan de
meditatie met voetmassage.’
Leila
‘Hier is het veilig’
Hawra
‘Wij kennen geen honger’
Claudia Dewilde werkt als verzorgende bij Familiehulp en is
actief in Femma Rumbeke.
‘Ik kende ASKOVI niet, maar het
grijpt we wel aan. Ik ben getroffen
door de warmte die deze vrouwen
uitstralen. Ik stel me in de plaats
van een vluchteling… in een
vreemd land. Ik heb als dierbaar
voorwerp iets mee van mijn grootvader, iets dat op de motorkap van
een oude Mercedes stond en waar
je cognac in kon doen. Ook mijn
grootvader heeft moeten schuilen
in een kelder en had honger. Wij
hebben dat nooit gekend: een
maag die inkrimpt van de honger,
de angst dat het verkeerd zal aflopen, de onrust die het hart beklijft.
Hier zijn, bij Femma, ACV en
ASKOVI in Izegem, doet deugd. Je
bent door elkaar geswitcht, maar
leert zo anderen kennen. Je mag
mediteren, dansen, gratis van je
eigen lichaam genieten. Ik hou
van de natuur, de rust van het bos
en het geluid van de golven van de
zee.’
Claudia
Leila Goliz uit Iran is hier zes jaar, en wacht nog altijd
op papieren. Dat is zeer stresserend. Iran is een mooi,
schatrijk land, met veel olie- en gasbronnen. Bekend om
zijn tapijt en kaviaar. Voor de Iraanse revolutie waren
mannen en vrouwen gelijkwaardig. Internationale
vrouwendag was een feestdag. ‘Binnen’ het gezin is de
liefde en het respect gebleven. Vrouwen krijgen dan een
cadeautje van hun man en kinderen. Maar ‘buiten’
werd het anders. Voor de revolutie konden we zwemmen, skiën. Nu gaan jongens en meisjes naar verschillende scholen en zitten ze apart op de lijnbus. Vrouwen
moeten een hoofddoek dragen en zwemmen kan enkel
in een aparte, beperkte zone. Wie de regels overtreedt,
krijgt stokslagen.
Hoe het is om hier te zijn? Veilig. Maar ook stresserend.
We zijn hier zes jaar, en het is nog altijd wachten op
papieren. Wachten, wachten, wachten. We mogen niet
studeren, niet werken. Ik ben hier met mijn man en
zoontje van 7. Hij zit in het 2de leerjaar, praat enkel
Nederlands, kent Iran van de verhalen die wij vertellen.
Gelukkig is er ASKOVI (artikeltje hierboven, dc). D.C

Download Report