INTERVIEW Maar iedere keer kwam ik bij Dr. Giesbers terug. Wij hadden een contact dat gebaseerd was op vertrouwen. Dat vind ik heel belangrijk.” Bas hoorde van weer een andere uroloog dat IC-patiënten tot de kwetsbare soort behoren. De oorzaak en behandeling zijn niet bekend, terwijl de klachten sterk invaliderend zijn. Dus het is logisch dat je van de ene dokter naar de andere hobbelt; je gaat op alle geruchten af. En zo passeren allerlei behandelingen van verschillende allure de revue, van voetreflexologie tot watertjes die elektrisch geladen waren. De partner lijdt mee Interview met Bas Bastiaan en zijn vrouw Yvonne Bas, die nu alweer 78 jaar oud is, kreeg pas na zijn pensioen te maken met de eerste verschijn selen van IC. Hij had al een heel leven achter zich, een mooi leven, waar hij vaak met smaak over vertelt. Na een leiding gevende functie met als aan dachtspunten monumentenzorg en natuurontwikkeling bij de provincie Utrecht was hij de laatste 12 jaar van zijn dienst verband belast met Europese aangelegenheden. Door het internationale karakter van die functie kwam Bas ook in het buitenland. Bas is een mensenmens. Ook nu nog doet hij veel voor zijn medemens, luistert en vertelt zijn verhalen. 8 Een gewone uroloog “Geleidelijk moest ik meer naar het toilet en allengs werd het ook pijnlijker. De eerste dokter, of professor eigenlijk, met wie ik te maken kreeg gaf aan dat dit een fluitje van een cent was. Dat bleek minder waar. Daarna kwam ik bij dr A.A.G.M.Giesbers terecht, die al gauw zag dat er rode vlekken in de blaas zaten. Dr. Giesbers zou de uroloog van mij b lijven. Toen ik bij hem kwam sprak hij de historische woorden: “U komt van een professor en ik ben maar een gewone uroloog.” Daarmee We zijn zo gaf hij aan dat hij de wijsheid ook niet in pacht had. Hij liet me volkomen vrij in alles wat ik wilde ondernemen om er beter aan toe te raken. En zo heb ik menige uroloog bezocht , die mij tijdelijk hoop gaf op verbetering. Ook de alternatieve weg werd geregeld bewandeld. Voor Yvonne was het ook niet gemakkelijk dat Bas zo leed. Vooral als Bas zo’n erge pijn had, dat het bijna niet meer ging. Aangespoord door Bas, bleef ze wel haar eigen leven leiden maar er was steeds de zorg om Bas. Bij ieder doktersbezoek was ze er, ieder boek dat er over gepubliceerd werd las ze, ze zocht op internet en stond liefdevol naast hem. Yvonne houdt van wandelen, van de natuur, van lezen, van cultuur en Bas vond het alleen maar leuk dat Yvonne nog zo haar eigen dingen had. Dan viel er ook nog wat te bepraten. Bas had genoeg aan zichzelf en teerde op de verhalen uit het verleden, die hij met smaak kon vertellen aan zijn bezoek. En toch genieten Yvonne en Bas houden van lekker eten. Daarom doorkruisen ze heel Nederland op zoek naar net dat ene lekkere kaaskoekje of een prachtige moot zalm. Goede restaurants zijn hun welbekend. Bij hen thuis staat altijd wel iets lekkers klaar. “Yvonneke”, zegt Bas dan, “hebben we nog iets lekkers, je weet wel, kwetsbaar die lekkere koekjes.” Aan diëten wordt in huize Bastiaan niet gedaan. Alhoewel, Yvonne waagt soms een poging met shakes maar Bas trekt dan alleen maar een vies gezicht. “Het is gewoon een hobby om lekkere dingen te zoeken en daarvoor speciaal- INTERVIEW cadeautje en zo ziet Bas het ook. Een cadeautje dat hij in de komende tijd samen met Yvonne gaat uitpakken. Na twaalf jaar pijn, pijn en nog eens pijn met per nacht nog geen uur ononderbroken slaap, breekt er een leven aan, waarin weer heel veel kan en waarin hij niet iedere minuut om je heen hoeft te kijken of er wel een toilet in de buurt is. Die vieze toiletten, daar hoeft Bas niet meer in. Als ik vraag naar het cijfer dat Bas gaf aan zijn kwaliteit van leven voor de operatie en erna, dan komt hij uit op Wel eens kwaad een 1 ervoor en wel bijna een negen, “Doe ik er wel genoeg aan, Het twinkelt weer een 9-, erna. De schwung in zijn leven vroeg ik me af. Die plotseis terug. Voor Yvonne gelden natuurlijk linge vreselijke pijn maakte minder extreme cijfers maar zij vindt me kwaad en ik had het gevoel dat ik ook dat haar levenskwaliteit erop voorhet zeker moest doen en de ander zei op dode sporen zat. Toch had ik, na dat je een stoma pas moest overwegen uitgegaan is. Van een 4 naar een 8-. Ze een jaartje Giesbers, een gevoel van als je aan zelfmoord dacht. Toch was er moet nog wel wennen aan het nieuwe aanvaarding. De hoop op genezing levensritme van Bas maar dat komt op een gegeven moment geen uitweg werd steeds minder maar ik heb zo’n vanzelf. meer en dan is het belangrijk dat je goed leven gehad, dat ik tevreden blijf vertrouwen hebt in je behandelend arts De begeleiding van Dr. Giesbers was met wat ik wel gehad heb. Het maakt optimaal, hij was empathisch en desen dat je samen met hem het hele mijn last lichter. Ik houd van omgaan kundig en dat zijn belangrijke zaken. traject doorloopt. van mensen en alles wat ik in het verle“Zorg ervoor dat u een uroloog heeft den heb ervaren of geleerd kan ik nog met wie u een goede band hebt en Complicerende factoren waren een steeds gebruiken om mensen verder te zorg er ook voor dat u in een ziekenhuis totaal verkrampte bekkenbodem en helpen. Voor de buitenwereld bleef ik terechtkomt, dat al een hartconditie, toneel spelen. Ik had als het ware twee veel operaties zodat voor deze gezichten. In wezen was ik iemand, die Nooit meer pijn gedaan heeft . knokte tegen de pijn en de uitzichtloos- operatie maatEn…… u moet er heid maar ik wilde ook maatschappelijk werk nodig was. Samen met Yvonne, die alle vragen, die helemaal aan toe zijn.” Dat wil Bas aan mee blijven doen. Je wilt de mensen iedere lotgenoot meegeven. ze hadden op papier zette, waren ze niet afstoten want je moet opletten dat je geen zeurpiet wordt. Mensen vonden uitstekend voorbereid en zo groeiden ze goed geprepareerd naar de stomame er altijd goed uitzien. Yvonne zag Ticky Oltheten operatie toe. het wel aan me. Ze noemde het een pijngrimas, een soort verkramping van mijn gezicht.” Yvonne: “Hij zag er zelfs Geen pijn meer Van de redactie een beetje verbeten door uit. Voor zijn Sinds 18 september jl. heeft Bas een ziekte had hij een soort twinkeling in Brickerstoma en geen pijn meer. Wat Interessante vraag, die nu opkomt zijn ogen maar die was weg. Nu vereen opluchting. Na wat beginners is: Hoe zit het met die totaal verzachten zijn trekken wat. Het twinkelt problemen als lekkages en koorts krijgt krampte bekkenbodemspieren? weer.” het gezonde leven vorm. De conditie Die Triggerpoints, kunnen die zich valt nog wat tegen maar daar wordt na een operatie ook ontspannen?? aan gewerkt. De wijkverpleegster hoeft Vroeger leek dat onhaalbaar voor Met de rug tegen de muur Bas. Iedere bekken Het laatste jaar was verschrikkelijk. Bas niet meer terug te komen want Bas kan het allemaal zelf. Een succesverhaal bodemspecialist van het land heeft zag tegen een stoma op en schoof de hij gezien en niemand kon hem operatie steeds voor zich uit. Ze gingen dus. Ook het hebben van een stoma heeft hij geaccepteerd. Pas geleden las helpen. De bekkenbodembehanaltijd naar Terschelling en hij wilde nog hij een verhaal over een zeventienjarig delingen zelf waren extreem pijnlijk één keer “heel” ernaar toe. “Heel” en meisje dat al een stoma kreeg. Zo jong en nu, na de operatie heeft Bas niet geschonden. Zijn twijfel werd ook en dan al voor zo’n keuze staan. Dat geen pijn meer. nog gevoed door de informatie die hij ontroerde hem zeer. Zij zag het als een kreeg van urologen. De één zei dat hij zaken op te scharrelen om daarmee ook het bezoek te verwennen. Soms ging het niet meer door alle pijn en ongemak en dat was steeds vaker het geval. Dus het was niet altijd hosanna. “De angst om weg te gaan werd groter, ik werd steeds onzekerder en maakte me druk over de vieze toiletten onderweg.” Die angst ging ook bij Yvonne in de botten zitten omdat ze zo meeleefde. lente 2014, nummer 52 9
© Copyright 2024 ExpyDoc
