Brabantsdagblad 16-8-2014 - GreatLakes

Brabants Dagblad 16/08/2014
Copy Reduced to %d%% from original to fit letter page
NET ALS IN ’T LIEDJE
door Johan Bosveld
Veel artiesten hebben hun liefde – of juist afkeer – voor een bepaalde stad bezongen.
In deze rubriek toetsen wij ter plaatse het gevoel dat de artiest wil overbrengen.
De zomertram
van Scheveningen
Daar komt hij zwaar van ouderdom
Statig en traag het hoekje om
Van dromen en herinneringen
Hij belt, hij ziet me heus wel staan
Z’n open wagen achteraan
De zomertram van Scheveningen
De zomertram van Scheveningen werd geschreven voor
het radioprogramma Cursief. Tekst: Michel van der Plas.
Muziek: Ruud Bos.
V
aag, heel vaag, herinner ik
me uit mijn eigen kindertijd een bezoekje aan
Scheveningen. Een ritje
per tram dat eindigde op een groot
plein voor een imposant, paleisachtig gebouw. Maar dankzij de tekst
en ingetogen melodie van Wim
Sonnevelds liedje De zomertram
van Scheveningen lijkt het alsof een
van ouderdom grauw geworden
schilderij zijn kleuren terugkrijgt.
Dat grote gebouw was natuurlijk
het Kurhaus en dat plein het Zeeplein. Maar of de tram een open
wagen had, kan ik me absoluut
niet meer herinneren. Daarvoor
zijn er te veel jaren verstreken of
is mijn geheugen te veel afgetakeld. In ieder geval kon tekstschrijver Michel van der Plas de oude
beelden nog goed genoeg oproepen om er eind jaren zestig een
liedje van te maken.
Natuurlijk is er veel veranderd (de
herinnering moet ergens voor de
Tweede Wereldoorlog zijn gedateerd), maar veel van het tramritje
bestaat nog. Ook nu rijdt de tram
naar Scheveningen via vrijwel dezelfde route. Stap maar in bij het
Centraal Station en je ervaart dat
net als driekwart eeuw geleden je
de stad uitrijdt ‘onder wuivend
groen’. De tram volgt de Nieuwe
Parklaan en de Frankenslag.
Veel straatnamen en gebouwen
zijn al lange tijd onveranderd. De
tram is wel met z’n tijd meegegaan. Dus geen koele zeewind
meer over de hoofden, maar een
muffe, warme coupé waar de ramen niet open kunnen en een ingeblikte stem waarschuwt niet het
in- en uitchecken te vergeten.
Op weg naar Scheveningen merk
je dat Den Haag geen stad is als andere. Er heerst sowieso een weinig
stadse sfeer, het verkeer is rustiger
dan elders en de mensen lijken
zelfs beter – ooit zeiden ze gesoigneerder – gekleed. Terwijl de internationale sfeer in Amsterdam vooral wordt bepaald door toeristen,
begeeft Den Haag zich op een ander ‘niveau’. Vanuit de tram maken we een soort wereldreis; we
passeren de ambassade van Argentinië, zien in de verte de vlag van
Ghana en kijken naar de Ecuadoriaanse ambassade. Voorbij het Internationaal Gerechtshof rijden we
onder het groen in de richting van
tekst en foto’s Willemijn Bos
O
ALASKA
(VS)
Denali
National Park
REIZEN 19
BRABANTS DAGBLAD ZATERDAG 16 AUGUSTUS 2014
18 REIZEN
Anchorage
Juneau
CAN
VS
WAAR EN WAT
Denali National Park & Preserve is
het hele jaar open. Er rijden bussen vanuit Anchorage, Fairbanks,
Seward en Talkeetna naar het
park. In de zomer is er de Denali
Star, de trein tussen Anchorage en
Fairbanks. Met de auto bereik je
de ingang van het park via Parks
Highway 3.
Rondreizen door Alaska kun je
boeken bij GreatLakes-Travel.
Kijk voor meer info op:
greatlakes-travel.nl.
Andere relevante websites:
denali.national-park.com
nps.gov/dena
travelalaska.com
f je ook beren hebt
gezien, willen mensen
weten als je in Alaska
bent geweest. De eerste
die ik zag, was een jonge,
bruine beer, ongeveer zo
groot als een schaap. Hij
scharrelde in het afval achter een supermarkt. Mijn eerste reactie: dichterbij gaan
en een foto maken. Fout! Want ma zat
waarschijnlijk in de struiken.
Hoe het wel moet, leer je snel in Alaska;
overal staan borden met instructies. Zorg
dat je niet alleen bent, maak geluid, praat.
Dan weet de beer dat je in de buurt bent
en smeert-ie ’m doorgaans. Sta je toch oog
in oog met een beer en is het een grizzly,
ga dan niet rennen. Loop langzaam achteruit, spreek hem kalm toe. Is het een zwarte
beer, maak dan je borst nat, grijp een stok
en bereid je voor op een gevecht.
We zijn in Talkeetna, een voormalig mijndorp op de plek waar de rivieren Talkeetna,
Susitna en Chulitna samenkomen. Aan het
eind van de middag lopen er mannen door
de dorpsstraat met verweerde koppen, baarden, dikke rugzakken en bergschoenen.
Het zijn de beklimmers van Noord-Amerika’s hoogste berg, Mount Denali (6.168 meter), die terugkomen via het basiskamp op
de West Buttress, de klassieke route van en
naar de top. Daar waren wij vanmiddag
ook, maar wij kwamen en gingen met een
klein vliegtuigje. Eerst over de laagvlakte
ten zuiden van Mount Denali, toen over de
besneeuwde toppen en gletsjers van de
Alaska Range, waarvan Mount Denali deel
uitmaakt. Spectaculair zijn de gletsjers, die
Van bovenaf gezien hebben sommige
gletsjers iets van snelwegen.
䡵
Beer op zoek naar zalm
Copyright (c)2014 Brabants Dagblad 16/08/2014
䡵
Mount Denali is met zijn 6.168 meter de
hoogste berg van Noord-Amerika en is
onderdeel van de Alaska Range.
de planken van de pier/Zit er bij elke stap een kier/Waardoor je of je
wilt of niet/Beneden je de golven
ziet.’ De pier is dicht, afgesloten
met planken, prikkeldraad en
hangsloten. Een monument van
teloorgang van een badplaats, daaraan veranderen Kurhaus, Casino
of Circustheater niets.
Dan maar het strand, slenteren op
flinke afstand van de loungeterrassen met niet erg bijpassende muziek. Of ze wilden of niet, het
strand en de zee, de branding en
de zwevende meeuwen konden
de mensen niet veranderen. Dus
krijgt Sonneveld eindelijk zijn zin:
‘Het strand maakt vrolijk licht en
blij/De dag gaat veel te vlug voorbij/In flitsen en in schitteringen/
En al de tijd in ’t hemels blauw/
Wacht boven in de verte trouw/
De zomertram van Scheveningen.’
Beren op
de weg
Midden in Alaska ligt Denali
National Park, een beschermd
stuk natuur, groter dan de helft
van Nederland. Met ijsmeren,
bossen, bevroren toendra’s en
de hoogste berg van NoordAmerika, Mount Denali. En...
heel veel wilde dieren.
als brede snelwegen tussen de bergpieken
door hun weg zoeken.
Vandaag gaan we met de bus door Denali
National Park. Met eigen auto mag niet. Er
loopt maar één weg door het park, de Park
Road, 150 kilometer. Je kunt uit verschillende bustochten kiezen. Diverse thema’s én
van een paar uur tot een lange tocht. Dat
laatste betekent: helemaal tot het eindpunt
bij het oude mijnwerkersdorp Kantishna.
Maar dan zit je de hele dag in de bus en wij
willen ook nog een stuk lopen.
Het is goed geregeld met die bussen. Je
kunt op acht plekken uitstappen, daar
wacht de bus een kwartier en kun je wat
rondkijken. Maar je kunt er ook blijven –
gaan wandelen bijvoorbeeld – en weer verder of terugrijden met willekeurig welke
bus weer langskomt.
Aan onze bus zijn twee fietsen gebonden
van jongens die een stuk van de biketrail
“
䡵
Madurodam. Die materiële zaken
bezingt Sonnevelds niet. Na de
Frankenslag ziet hij al de vlaggetjes ‘in top’ op het Zeeplein.
Daar stappen ze uit: ‘Mijn vader
heeft een wandelstok/Mijn moeder draagt een witte rok.’ De sfeer
die Sonneveld oproept, is er een
die we van oude foto’s herkennen.
Het enige wat ontbreekt, is de
strooien zomerhoed. Die sfeer is
voorgoed verdwenen. Daarvoor in
de plaats misschien wel de lelijkste strandboulevard die mensen
hebben verzonnen. De broodjes
hamburger zijn vandaag in de aanbieding, evenals de pizza’s en kebab. Dan zijn er nog wat winkels
voor huishoudelijke producten,
tandpasta en ander sfeervolle zaken. En dat alles met ‘gratis wifi’
en ‘gratis live sport’ via Fox Sports.
Sonneveld zingt ook nog: ‘Tussen
De Kerstman geeft
voorkeur aan een
vrouwtjesrendier.
Dan verdwaalt hij
tenminste niet
gaan afleggen. Joe, onze buschauffeur, legt
ondertussen uit waar de nooddeuren en
-luiken van de bus zitten, waar de EHBOdoos staat en dat je absoluut niet je handen
of hoofd uit het raam mag steken; die zouden er zomaar eens afgeklauwd kunnen
worden. En: je mag ‘stop’ roepen als je wild
ziet. Dan doen de passagiers dan ook regelmatig en dan stopt Joe, zodat we allemaal
kunnen kijken naar wat er te zien valt.
Veel eekhoorns langs de weg. Die vinden
in het grint kalkdeeltjes om op te peuzelen. Dus jakkeren de vossen ook langs de
weg, want zij hebben het op de eekhoorns
voorzien. ‘Stop’ wordt er geroepen en jawel, heel in de verte knabbelen drie beren
lekker aan de struiken. Een puur wonder
dat iemand die bruine stippen vanuit de
bus ziet. Ook zien we elanden in de struiken, een rendier steekt pal voor de bus de
weg over. Joe vertelt dat de Kerstman zijn
slee door een vrouwtjesrendier laat trekken. „Dat kun je zien, want de mannetjes
verliezen in de winter hun gewei. Bovendien geeft de Kerstman de voorkeur aan
䡵
REIZEN
eindredactie
Bauke Boersma
vormgeving
Birgitta Hermans
Gemma Kessels
advertentieverkoop
Wegener Media
Nationale Verkoop
[email protected]
reageren?
[email protected]
Artikelen in deze bijlage komen tot stand onder
verantwoordelijkheid van de redactie. Daarvoor
werkt de redactie soms samen met reisorganisaties en verkeersbureaus. De redactie behoudt
volledige zeggenschap over de redactionele
inhoud.
een vrouwtjesrendier. Dan verdwaalt hij
niet, want vrouwen zijn niet bang de weg
te vragen.” Gegniffel in de bus.
Denali National park is opgericht in 1918
om de bedreigde populatie Dall-schapen te
beschermen. Het heette Mount McKinley
National Park, naar de 25e president van de
VS. In de jaren zeventig verdrievoudigde
president Carter de oppervlakte van het
park, dat toen Denali National Park and
Preserve ging heten. De hoogste berg heet
nu dan ook Mount Denali, wat in de taal
van de oorspronkelijke bewoners – de Athabascan-indianen – ‘de hoge’ betekent.
Onze wandeling is schitterend. Maar van alle dieren die je hier kunt tegenkomen – beren, marters, lynxen, wolven, Dall-schapen
en bevers – zien we er helaas niet één. Als
de bus ons weer naar de uitgang van het
park brengt, staat de EHBO-doos nog onaangeroerd op z’n plek, is niemands hand
eraf gebeten en hebben we veel foto’s van
bruine stipjes tussen struiken.
Die avond maken we kennis met twee
vriendinnen uit Nieuwegein. Ze blijken
vandaag dezelfde route te hebben gelopen
als wij en zij hebben wél van heel dichtbij
beren gezien. „Het waren er twee. Ze liepen op een pad, pal achter twee wandelaars langs die vóór ons liepen. Die hadden
niks in de gaten, kijk maar...” En ze laten
op hun fototoestel de foto zien die ze ervan
maakten. Inderdaad, de beren steken doodgemoedereerd een pad over, pal achter
twee mensen langs. Het zijn grizzlyberen,
de soort die je kalm moet toespreken.
En de mensen op de foto... Dat zijn wij! Met
zo’n verhaal kun je thuiskomen: nou en of
we beren hebben gezien, van heel dichtbij.
Op het fototoestel van iemand anders.
Vlak voor een naderende bus kan er zomaar
een rendier oversteken.
Joe, buschauffeur
Augustus 21, 2014 10:08 am / Powered by TECNAVIA

Download Report