geven en ten toch failliet gaan.

getuigenis
Alles geven en toch failliet gaan!
Luc Van de Vijver - Nummer9080
“Je komt uit een Heusdense bloemistenthuis, je investeert en
realiseert een eigen bloemisterij in Lochristi, je geeft alles wat
je hebt, en toch… uiteindelijk strandt de droom in een zo lang
mogelijk afgeweerd faillissement. De crisis in de sector haalt
alles onderuit. Gelukkig maar, zijn er organisaties zoals Boeren op een kruispunt, die je helpen te heroriënteren.”
Lootse bloemisten Hugo Van Durme en Claudine De
Meyer getuigen bij hun faillissement:
Claudine: Ik kom uit een Heusdens bloemistengezin, derde generatie. Thuis kweekten wij bromelia’s, heel succesvol moet ik
zeggen. En je weet hoe dat gaat, de microbe van de zelfstandigheid zit onder je huid en je droomt dus al gauw van een eigen bedrijf. Een droom die ik deelde met mijn man, Hugo Van Durme,
die boekhouder was.
Hugo: Doordat aan de jarenlange samenwerking op het ouderlijke bedrijf door omstandigheden een einde was gekomen, en
we onszelf ervaren genoeg achtten, besloten we als dertigers een
eigen zaak te beginnen, hier in Lochristi. Wij hadden gezien wat
mogelijk was en hoeveel voldoening een zelfstandige zaak ons
kon schenken. Na enkele maanden zoeken, konden we in 1996
het bedrijf van Luc Devroe in de Hoekskensstraat overnemen, een
bloemisterij waar spathiphyllum en neoregelia gekweekt werd.
Claudine: Luc hielp nog enkele jaren mee, om ons op weg te helpen, en de zaken verliepen heel voortvarend, met handel die
vooral richtte op Frankrijk en Engeland, klassieke handelspartners
in de tuinbouwwereld. In 1998 kwamen we dan op het bedrijf zelf
wonen, ‘onder kap’, dus weinig comfortabel, dat begrijp je wel.
Maar goed, je zet alles op je bedrijf natuurlijk.
Hugo: De ‘woning onder kap’ stak een halve meter in de grond
om een klassieke ruimte van 2,5 meter hoogte te hebben, dus bij
veel hemelwater was het soms pompen of verzuipen en dat net
naast de ‘watergang’. Maar bon, het ging. We slaagden erin de
handel op een lucratief peil te houden, ook toen Luc in 1998 definitief stopte, en onze dochter, Iris, werd geboren. Ik besloot ook
mijn job als boekhouder elders stop te zetten om zelf definitief in
het bedrijf mee te helpen.
Boeren op een Kruispunt helpt boer en
tuinder bij heroriëntering.
Jullie leken vertrokken voor een mooi en welvarend leven in
de tuinbouw?
Claudine: Daar had het inderdaad alle schijn van. De zaken gingen zelfs zo goed dat we moesten uitbreiden, iets wat we konden
realiseren in de Bosdam te Zaffelare, waar we het bedrijf van Daniël Van Acker over konden nemen, een azaleakwekerij.
Hugo: Dat was een heel grote maar zeer logische investering,
met de cijfers die we toen konden voorleggen. Als boekhouder
had ik alle cijfertjes netjes rond, en de bank had maar zelden zo’n
sluitend dossier gezien, vertelden ze mij. We investeerden er voor
anderhalf miljoen euro. Een groot bedrijf, maar binnen de tuinbouwwereld lang niet ongewoon, hoor. We hervormden het azaleabedrijf naar de noden van onze warme kasplanten. Schermdoeken over de volle 15 000 m² glas waarvan 1/3 met
16 | 10 oktober 2014
assimilatiebelichting voorzien van een warmtekrachtkoppeling
(WKK). Jammer genoeg grepen we naast de overheidssteun
(WKK-certificaten), omdat de tussenkomst met terugwerkende
kracht maar terugging tot januari 2001 en de installatie ervan in
najaar 2000 had plaatsgevonden.
Claudine: Wij focusten aanvankelijk ook in ons nieuwe bedrijf op
spathiphyllum, en dat liep aardig tot 2002. Toen bleek plots de
Nederlandse concurrentie aan te zwengelen, met lagere prijzen,
wel van mindere kwaliteit, maar helaas toch wervend genoeg naar
de transporteurs toe, omdat er daar ook nog andere producten
aangeleverd werden. Wij besloten onmiddellijk op deze eerste
signalen te anticiperen en diversifieerden ook in ons aanbod. Wij zochten aansluiting met de modernste apparatuur van onze lokale robotleveranciers Degramec en zorgden ervoor dat ons bedrijf bovenaan de Google-hits
stond. Maar vooral: we besloten in samenspraak met de
bank om ons bedrijf in de Hoekskensstraat te verkopen.
Een dubbele locatie was echt heel lastig en weinig efficiënt.
Hugo: We verhuisden dus naar de Bosdam, waar we ook in de
serre gingen wonen, maar gezelliger ingericht dan toch, in een
soort loft. Alleen de ketel, vlak naast onze slaapkamer, maakte
een hels lawaai…
Claudine: Maar daar wen je aan, hé, Hugo. Zelfs zo erg, dat je
wakker werd als je hem niet meer hoorde… Een bloemist begrijpt
me vast wel: de warmte is voor planten essentieel. De ketel is je
bondgenoot.
Hugo: Hoe dan ook, met de verkoop van ons ene bedrijf konden
we natuurlijk veel van onze schuld bij de bank goedmaken, en
aanvankelijk rendeerden al deze beslissingen ook. We breidden
eerst onze teelt uit met impatiens, een soort van vlijtig liesje, en
dat liep behoorlijk goed. Later bleken ook de aquariumplanten
heel winstgevend. Minder goed verliep onze poging om margrieten op stam te slijten.
die ons dossier zo behartigde dat we de draad van ons leven weer
op hebben kunnen nemen. Deurwaarders hebben we door hem
nooit gezien. Hugo is nu boekhouder in een bedrijf in het Aalsterse, Somati Fie, en zelf geef ik praktijk tuinbouw in Koca Antwerpen, bijzonder onderwijs. Daartoe moest ik nog wel eerst voor
de middenjury examineren en de BaNaBa halen aan de Hogeschool Artevelde, en dat als vijftiger. Niet evident, kan ik je vertellen.
Claudine: Helaas bleef de concurrentie vanuit Nederland overweldigend. Voeg daarbij dat de verkoopperiodes in de tuinbouwwereld steeds korter werden. Vroeger was het b.v. het hele voorjaar heel druk, vanaf Nieuwjaar tot de zomer om zo te zeggen.
Maar vanaf de jaren 2000 verschoof de focus naar enkele periodes zoals Valentijn, Pasen, Moederdag… met een paar
weken daarvoor een oplaaiende verkoop, die na die dag
direct weer wegebde. Dat was vroeger heel anders. Het
De ervaring als zelfstandige maakt je, ook
resultaat: we konden onze rente bij de bank nog wel afna een faillissement, tot iemand die veel te
betalen, maar aan kapitaalaflossing doen, werd zo stilaan
onmogelijk.
bieden heeft. Dat vooral, mag je nooit
En dan voel je je bedrijf en droom als zand tussen je
vingers door glijden?
vergeten: je blijft en bent een heel waardig
mens!
Hugo: Maar eerst geef je nog jarenlang alles wat je hebt.
Ik werkte tot de zondagmiddag, zowat dag en nacht. Claudine
kookte en plaste tussendoor. We zorgden er ook de hele tijd voor
dat ons dochtertje een zo normaal mogelijk leven kon leiden,
maar zelf beknibbelden we op alle luxe en comfort.
Claudine: Zo hard werkten we voor het bedrijf, dat we nauwelijks
tijd vonden om te koken…Echt. Ik zag letterlijk mijn man wegkwijnen, zo hard als ie werkte. Hij ging er letterlijk aan kapot. In 2007
dacht ik dan voor het eerst: zo kan het niet langer. Dit houden we
niet vol. Dat was het moment waarop ik contact nam met vzw
Boeren op een Kruispunt, een organisatie die boeren en tuinders
in problemen helpt bij heroriëntering: helpen kiezen voor een andere teelt b.v. of besluiten tot het gehele of gedeeltelijke stopzetten van de zaak.
Hugo: Maar daar was ik nog niet aan toe. Ik wou doorgaan, schulden afbetalen, werken tot ik erbij neerviel. Helaas, toen ook nog
eens ons gascontract moest heronderhandeld worden en de prijs
de hoogte inschoot, konden we dat niet meer behappen. Onze
gestelde doelstelling van half 2008 haalden we niet, en daarmee
was de kous af. Ik was boekhouder genoeg om in te zien dat ons
bedrijf het niet meer zou redden.
Een pijnlijke beslissing veronderstel ik?
Hugo: Vernietigend hard is dat. Je droom afgeven, je zaak waar
je alles in geïnvesteerd hebt, de confrontatie met het verlies door
de keuze voor de zelfstandigheid, een periode van twintig jaar
lang, waarin je anders een huis had kunnen verwerven… heel
pijnlijk is dat. Onze familie wist hoe hard we gewerkt hadden, dus
die zouden ons niet met de vinger wijzen. Maar mijn eergevoel
wilde nog meer: mijn leveranciers van verlies vrijwaren. En gelukkig hebben we dat ook zo goed als helemaal kunnen realiseren.
De enige schuldeiser die overbleef was de bank.
Claudine: De curator zou daarvoor zorgen, want we hadden natuurlijk nog een heel mooi en gerenoveerd bedrijf met prachtige
serres om te verkopen.
Hugo: Helaas werden we daarin door de curator te weinig gekend. Hij nam het heft in handen, maar kende veel te weinig van
de sector zelf om te weten wat de gangbare prijzen waren. Volgens ons hadden we daar zelf een beter resultaat kunnen halen.
Maar bon, gelukkig waren we dus zo verstandig genoeg geweest
onze leveranciers eerst nog zelf grotendeels uit te betalen. Ik wou
hen absoluut nog in de ogen kunnen kijken. En ook nu nog leven
we heel sober: zes jaar lang hebben we niets nieuws meer gekocht, en we wonen nu uiteraard in een huurhuis.
Claudine: Gelukkig werden we na ons faillissement echt goed
geholpen door een adviseur van vzw Boeren op een kruispunt,
Welke lessen kunnen we trekken?
Hugo: Dat je als zelfstandige, ook al moderniseer je, doe je de
juiste investeringen, heb je een goed product, werk je je uit de
naad… toch zo afhankelijk bent van de internationale markt, van
kosten zoals verwarming die je zelf niet in de hand hebt, van concurrentie die in andere condities kan werken… dat je uiteindelijk
toch op de fles kan gaan. Heel pijnlijk allemaal. Maar we hebben
ons echt niets te verwijten. Echt niet.
Claudine: Ook is het belangrijk om tijdig de feiten onder ogen te
zien. Om contact te nemen met Boeren op een kruispunt, die je
bij kunnen staan in moeilijke tijden.
Hugo: Belangrijk vind ik ook om ervoor te zorgen dat je iedereen
in de ogen kan blijven kijken. Een goede raad is inderdaad: praat
er tijdig over zodat je kan anticiperen op wat zal komen. De helft
van de land- en tuinbouwbedrijven hier in Lochristi zijn op twintig
jaar tijd verdwenen… dat zegt wel genoeg, zeker? Je staat niet
alleen met je problemen. Durf ze onder ogen te zien én te verwoorden.
Claudine: Tot slot nog dit: blijf elkaar als partners steunen. Trap
niet in de val van elkaar verwijten te sturen en de schuld te geven.
Dat hebben wij gelukkig nooit gedaan. En tot slot: geloof in jezelf.
De ervaring als zelfstandige maakt je, ook na een faillissement,
tot iemand die veel te bieden heeft. Dat vooral, mag je nooit vergeten: je blijft en bent een heel waardig mens!
Bedankt en het ga jullie nog heel goed.
Claudine en Hugo: Heel graag gedaan, en we hopen vooral dat
het voor velen de dingen bespreekbaar kan maken.
vzw
Boeren op een Kruispunt
Hulporganisatie voor bedrijven in nood.
Bel gratis
0800.99.138
http://www.boerenopeenkruispunt.be
10 oktober 2014 | 17

Download Report