ZATERDAG 11 OKTOBER 2014 Nu de straten zachtoranje kleuren, beginnen we te verlangen naar een stevige boswandeling. Herfstgeur, weemoed en melancholie. Het gidsje ’De mooiste boswandelingen van Nederland, 14 rondwandelingen’ heeft de binnenduinrandbossen van de landgoederen van Kennemerland opgenomen. Tekst en foto: Leonie Groen Geen Europese bizon te bekennen op het wisent-kijkpunt. AL DA EG Tetterode W. OR DEW M I L/I TfinishN Start AI RE - SPO RO W. B L O EM E N . EW TT W EG T TE SE LN EG . Za eri B R OU W E R S K nd j- Overveen Wimbledon OL K va Brouwerskolkpark t WE ar E Z IJLW W NDU IN rij va a Bro rt M I DD E de Brouwerskolkje u we rs- RT EG G Z an - EG Middenduin OVERVEEN KO vaar t Hout ck a e r t s d uin w Ro e manp ad N V. P LA A RAM VL AA MS EW Ram plaa nspad E L S W OU DU IN LU T S LAA N ST W EG g rce lis- HAARLEM PA D Ma vaa TS LI E rt W EG DU IN V INL US N208 T- l aan H a e mst e d e N W EG Z IJ WEG RD UIN G WE Bentveld Meester Enschedépark VA 100m maps4news.com/©Petels Wat & Waar Begin- en eindpunt: Station Overveen Lengte: 20 kilometer (als je de route helemaal volgt). Honden: nee. Rolstoeltoegankelijk: nee. OV: goed. Parkeren: gratis bij station Overveen. Horeca: Eetcafé Klein Centraal in het stationsgebouw en Kraantje Lek (wo. gesloten). We dalen af, lopen regelrecht het natuurreservaat in. ’Goede keuze’, deze wandeling, vinden we. Want let op: we kunnen een wisentkijkpunt verwachten. Ofwel: een plek waar we de Europese bizon kunnen spotten. Het dier was aan het begin van de twintigste eeuw bijna uitgestorven maar is gered. Nu is dit gebied van de enige in het wilde levende kudde in Nederland. De dieren zorgen ervoor dat het duinlandschap open blijft. We volgen het eerste bordje ’wisent-kijkpunt’. We lopen door, lopen door. Het duurt best lang voor het tweede bordje komt. Maar dan zijn we op het wisentenpad dat een lusje vormt aan de rondwandeling. We stellen ons verdekt op tussen de door mensenhanden gebouwde wandjes, gevormd uit rijen verticaal geplaatste boomstammetjes, om het schuwe dier te zien opdoemen. Wild We turen over het duinmeer waar hij geregeld water komt drinken. We speuren tussen het groen. Zou hij ergens grazen? Staat er ergens een eik waaronder hij eikels loopt te snoepen? Niks. Wel gefluit van vogels, opspattend water, veroorzaakt door watervogels. Hebben we te hard gestampt? Te veel gekletst? Onnodig hard gelachen? We horen een groepje mensen met kleine kinderen naderen. Elke kans op wild is nu helemaal verkeken. We JU L A IA N NS L TO R BE GL AA N B UR WE E ST G. D . T E XL A A N DU BOVE Gelukkig heeft de meelopende vriendin haar viervoeter niet meegenomen. Want dan hadden we weer kunnen omkeren bij het bord ’Middenduin’, waar we het zandpad omlaag moeten nemen. Huh? ’Verboden voor honden’. Dat stond niet in het wandelgidsje. EW TE NWE G Honden OD UI Verwijtende blikken: ’Dit is een fietspad!’ ER D WES T E R it boekje heeft ons al een keer naar Zeewolde gebracht. Verrassend mooie route was dat. De verwachtingen zijn al met al hoog gespannen: we gaan tenslotte de best mogelijke wandeling maken in dit mooie gebied met zijn abelen-iepenbossen. In april moet de bodem uitbundig zijn begroeid met bosanemonen, voorjaarshelmbloemen en daslook, leren we van Jan Ensing, de schrijver van het gidsje. ,,De bloei moet plaatsvinden voordat de bomen vol in blad zijn en er geen zon meer tot de bosbodem doordringt.” Oh. Nou ja, als deze wandeling bevalt, komen we in het voorjaar terug. We beginnen te lopen bij het spoorwegstation in Overveen. Dit mooie bakstenen stationnetje heeft op de nominatie gestaan om gesloopt te worden, maar is nog net behouden gebleven. Gelukkig maar. Want arriveer je per trein of zet je de auto op de gratis parkeerplaats, dan overvalt je direct een buitenlandgevoel. Je staat middenin het groen, naast een spoorrailtje en kijkt uit op een knusse tearoom met een gemoedelijk ogend terras buiten. Geen muzikaal behang hier. Het is er gewoon stil. Mensen in wandeloutfit, met een dagrugzakje, drentelen om het gebouw heen. We belanden nu wel in de zondagmiddagrust. Doordeweeks schijnt deze enige halte tussen Haarlem en Zandvoort in gebruik te zijn bij studenten van Hogeschool Inholland Haarlem. We moeten linksaf, de Tetterodeweg oplopen maar dat gaat eventjes niet; de weg ligt open (ik weet niet of dat bij het ter perse gaan van deze krant nog zo is). Een tijdelijk bospad is het nu. Met hopen rul zand, kuilen en gaten. En met betonnen ’kokers’ ter rechterzijde als omgehakte bomen. Ploegen dus, een stuk langs het spoor, de grote weg over. ZE TE Weemoed en wrevel D N2 00 ZEE- . Wandeling n e e v r e Ov Wethouder Laanpark Aerdenhout gaan. We vervolgen onze goed beschreven route. Duiken via het tunneltje onder het spoor door. Dit kennen we van een eerdere wandeling. Maar dan moeten we rechtsaf het fietspad langs de Duinlustweg op. Mountainbikers scheuren bellend langszij. Tegemoetkomende fietsers werpen boze en verwijtende blikken: ’Dit is een fietspad!’ Bij Kraantje Lek kunnen we er even af, het duin op. Maar dan moeten we weer terug om onze weg te vervolgen op het fietspad. Zo is een kilometer een heel eind. Bij de Koningshof zouden we een tweede lus moeten maken. Maar daarna, zien we, moeten we weer het fietspad op. En dan nog, lijkt het, een heel eind langs geasfalteerde wegen met weer een lusje rust. Geen aantrekkelijk vooruitzicht. We besluiten de kortste weg naar huis te nemen en koersen, via de met kastanjes en eikels bezaaide stoepen langs de Zijweg en de Bovenweg, naar station Heemstede-Aerdenhout. Links en rechts villa’s die allemaal dezelfde bordjes op de omheiningen om de tuinen hebben: ’collectief beveiligd’. We zijn terug in het harde bestaan. ■ EG