‘BIJ BEPPE KUNNEN WE ONSZELF ZIJN’ Mevrouw Bos (1937) woont al meer dan vijftig jaar in Franeker. Terug naar Tzummarum waar ze werd geboren, dat hoeft niet, maar ze kijkt nog geregeld even op internet om foto’s te zoeken uit die tijd. Mevrouw Bos volgde een cursus van Seniorweb en is blij dat ze dat heeft gedaan. Het is mooi om vanuit huis ‘a trip down memorylane’ te maken. “Je ziet oude foto’s van het dorp. Mooi hoor.” Dat mevrouw ergens hulp bij nodig zou hebben, zou je op het eerste gezicht niet zeggen. Dat komt allicht omdat zij de moeilijke dingen van het leven liever achter zich laat. Ze leeft nu. En ze lacht daar vriendelijk bij. Rustig oogt ze, zittend aan haar ronde tafel achter in de kamer. Het is goed te begrijpen dat de beppesizzers graag bij mevrouw Bos komen logeren. “Daar kunnen we onszelf zijn”, zeggen ze. Mevrouw Bos lacht een beetje: “Ja. Ik laat ze maar gewoon hun computerspelletjes spelen hier. Dat is van deze tijd.” Dus de kinderen nemen maar wat graag hun gameboys mee en sluiten die boven aan op de televisie. Hier bij beppe voelen ze zich thuis, hier kunnen ze lekker vrij zijn. VAN HET CONCERT DES LEVENS... Mevrouw Bos voedde zes kinderen op, dus ze is wel wat gewend. Niet alleen wat opvoeding betreft. Ze heeft van dichtbij meegemaakt dat het leven een onverwachte draai kan maken. De jaren voordat haar man stierf, waren zwaar. Meneer kwam na een longoperatie in een slechte 36 geestelijke toestand en belandde uiteindelijk bij de GGZ. Vijftien jaar lang zorgde mevrouw Bos voor haar zieke man, met hulp en steun van haar kinderen. Het moet een onwaarschijnlijk moeilijke tijd zijn geweest, maar mevrouw heeft het er niet over; dat was toen. En nu is nu. Ze kijkt even uit het raam. NIET STILZITTEN Elke week gaat ze in het dienstencentrum van Tellens, iets verderop in de wijk, even sjoelen. Op dinsdag is het koersbal. “Krekt als sjoelen, alleen dan met een bal”, lacht ze. Het houdt haar in beweging. Ze zit niet graag stil. Voorheen schonk ze samen met een vriendin koffie voor de biljarters. Dan maakten ze samen de koffiekar klaar en daarmee gingen ze op pad, naar de mannen van het biljart. 37 “Ah! Der is ús kofje! Pauze!”, riepen die dan. “En ze vlogen als een gek naar die karre toe”, vertelt mevrouw Bos lachend. Vandaag de dag moeten de mannen naar het restaurant om koffie te halen. Soms, als mevrouw Bos boodschappen gaat doen, komt ze nog wel eens een biljarter tegen. “Wanneer kom je weer eens met de koffiekar langs?”, roept die dan. Ja. Tijden, ze veranderen. Mevrouw Bos is blij met de hulp, maar doet het liefst zoveel mogelijk zelfstandig. Maar ’t was wel fijn, toen de struik in de voortuin afgelopen zomer over het pad heen hing, dat Ank die even had gesnoeid. “Ze heeft vroeger lang in een tuincentrum gewerkt, dus ze heeft er ook wel verstand van.” Een kleine moeite. Toch? ZORG EN ZELFSTANDIG LEVEN Mevrouw weet hoe dan ook haar dagen goed te vullen. En eens per week komt Ank, de huishoudelijke hulp, bij haar langs. Die helpt met het schoonmaken van de douche, de keuken en het toilet. Ze maakt het bed op, stofzuigt de kamers, dweilt de vloer en lapt de ramen. Vandaag hoefde dat laatste niet. ’t Regent dat het giet. 38 39