Het begint een beetje een gewoonte te worden als mijn wekker om

Gili Trawagan
Het begint een beetje een gewoonte te worden als mijn wekker om 05:30 gaat. Mijn tas is reeds
ingepakt en het enige dat ik hoef te doen is douchen, aankleden en tandenpoetsen. Ik vertrek
naar Gili, waar ik voor het eerst aan zal komen zonder reeds een hotel te hebben gereserveerd. Na
het uitchecken en wat yoghurt met fruit word ik opgehaald door een minibusje die ons naar de baai
brengt waarvandaan alle boten naar Gili vertrekken. Van de rit krijg ik weinig mee, ik doezel al snel
weg en word 5 minuten voor aankomst wakker als het inmiddels 9 uur is. Na een chaotische gang van
zaken met bagage, betalen en verzamelen stap ik uiteindelijk rond 10 uur op de boot het duurt een uur
en 20 minuten voor de boot aankomt op Lombok, nog eens 20 minuten later komen we aan op Gili Air
en na 10 minuten zijn we op Gili Trawagan.
Via de smalle zij richel van de boot beweegt iedereen zicht van de achter naar voorzijde van de boot
waar we doormiddel van een geïmproviseerde houten trap op het strand uitstappen. Vervolgens is het
wachten op de bagage die een voor een het strand op wordt getild. Hoewel het ontzettend warm was
op de boot en op het strand, ontkom ik er niet aan om mijn backpack op mijn rug te doen en mijn
rugzak aan de voorkant. Ik heb doormiddel van de Lonely Planet en booking.com bepaalt waar ik
ongeveer wil zitten en ga op weg. Na 5 minuten wordt de hitte, de zware tassen en de 'need a hostel?
Only 150.00' me een beetje te veel en ik wil even zitten, heb last van mijn buik en plof neer in
cafeGili waar ik geniet van een verse kokosnoot en waar ik ondertussen booking.com er nog even op
na sla. De accomodaties op Gili zijn een stuk duurder dan in de rest van Indonesië.
In het cafe ontmoet ik de Zweedse meike die hier woont en aan een hotel bouwt met haar verloofde.
Ze geeft me wat tips voor het zoeken en vol goede moed ga ik op weg. Helaas zijn de meeste hotels
niet zo happig op iemand alleen en betaal je daar een stuk meer als je alleen komt dan als je samen
komt. Dus zoek ik verder en kom ik uiteindelijk terecht bij Gili Hideaway, een accomodatie die ik al
op booking.com en word ik heel lief en hartelijk ontvangen. Ik pak mijn spullen uit en vertrek direct
naar het strand waar ik neer plof en mezelf moet onderdrukken eerst even te gaan liggen en niet gelijk
te gaan snorkelen. Het nadeel aan alleen reizen is bijvoorbeeld je tas achterlaten op het strand als je
gaat snorkelen, maar ik merk al snel dat veel mensen het doen en de meest waardevolle spullen zitten
er niet in. Dus ik neem een duik, gewapend met snorkel en camera en binnen een mum van tijd
beland ik in een prachtige onderwater wereld. Als ik de instellingen van mijn camera probeer te
veranderen zie ik in mijn ooghoek iets wat mijn aandacht trekt en waar ik zo op hoopte. Mijn vakantie
is nu echt compleet ik zie een schildpad. Ik weet niet hoe snel ik foto's moet maken en als ik de zee uit
kom moet ik gelijk wat mensen appen en facetime ik mn moeder.
Ik blijf vervolgens nog een paar uur op het strand liggen en dommel rustig weg, hetgeen ik later bij het
zwembad voort zet. Na te hebben gedoucht besluit ik richting de haven te gaan lopen voor wat eten
en kom ik terecht op de markt waar het stikt van de toeristen die bij de lokale foodtentjes eten halen,
een soort rollende keukens maar dan op gili. Daar waar het het drukste is besluit ik aan te sluiten en ik
ga uiteindelijk voor wat groente, een maiskolf en sataysaus zoals dat hier heet. Het is heerlijk, pittig,
maar erg lekker. Ik besluit het niet te laat te maken, mijn buik is nog steeds vervelend bezig en dus ga
op tijd weer naar het hotel waar ik om 10 uur heerlijk in slaap val.
De volgende ochtend bij het ontbijt wordt door het super personeel een banana pancake voor me
gemaakt zonder meel. Ze snappen er geen reet van dat ik geen meel wil maar nadat de Engelse
eigenaresse het ze heeft uitgelegd knikken ze instemmend. De pancake is heerlijk en ook het bord
fruit en de thee smaken me meer dan goed.
Wederom breng ik mijn dag door op het strand waarvoor ik echter wel eerst flippers huur. Door diverse
stenen, dood koraal en schelpen is het een nogal pijnlijke aangelegenheid het water in te lopen en
doe je dat wel dan zie je er hoogst oncharmant uit door de knullige wijze waarop je zo snel mogelijk
verder in de zee wilt komen. Dat moeten we natuurlijk niet hebben, ik heb immers nog steeds niemand
gezien die mijn rug wel in mag smeren. Iets dat ik later op de dag ook daadwerkelijk begin te voelen
als je onbereikbare plekjes een vuurrode kleur beginnen aan te nemen.
Na eerst wat te hebben gelezen duik ik de zee weer in, dit keer niet alleen gewapend net snorkel en
duikbril maar ook met de gebuurde flippers. Het is een verademing om 'normaal doch achterstevoren'
de zee in te lopen. En na wat te hebben gesnorkeld kom ik weer terug het strand op waar ik aan mijn
kleurtje wil werken. Dat kleurtje voel ik, ondanks factor 50 en 30 na 2 uurtjes maar al te goed en dus
duik ik de zee in voor wat verkoeling. Na even te snorkelen zie ik een schildpad, op nog geen meter
afstand zwemt hij! Ik neem gepaste afstand om het dier niet te veel te laten schrikken en zwem er
achter aan, het is prachtig! Totaal overdonderd door de schildpad die zo dichtbij was neem ik weer
plaats op mijn bedje, ook dit moet uiteraard gedeeld worden met het thuisfront (sorry mam, pap, zowy,
janine en bovenal marco voor de overdaad aan over enthousiaste appjes)
Ook vandaag sluit ik weer af bij het zwembad. Ik voel me nog steeds verre van prettig en de hitte van
het strand wordt dus even ingewisseld door het verfrissende zwembad. Bij het zwembad word ik
echter niet lekker en word ik met spoed door het hotel personeel naar de dokter gebracht, waar ik een
soort Gluten vergiftiging blijk te hebben aangezien de dokter in Kuta me pillen heeft gegeven die
gluten bevatten, niet zo gek dus dat ik me niet zo goed voelde. Omdat ik al dagen amper iets binnen
houdt en de dokter me op het hart heeft gedrukt goed te eten, neemt de eigenaresse van het hotel me
mee naar cafe gili waar ik weer gado gado eet, die me, mede door de injectie met wat wonderspul,
heerlijk smaakt.
De volgende dag word ik om 10:00 verwacht in de haven voor een snorkel tripje. Ik voel me gelukkig
al een stuk beter en durf het aan. Zoals gewoonlijk ben ik te vroeg en begint het tripje, geheel
volgende de Indonesische cultuur een uur te laat. Gelukkig kom ik de tijd wel door met de Duitse Lena
die ik ontmoet. Tijdens het tripje bezoeken we gili air en gili meno en zien we wederom schildpadden.
Het blijft bijzonder dergelijke beesten in het wild te zien en roept echt een soort magisch disney gevoel
op omdat ik het, net als bij de Orang Oetans gewoon amper kan geloven.
Het is niet alleen mooi hetgeen ik allemaal zie tijdens het tripje, het is ook heel gezellig om weer eens
lekker te kunnen kletsen met iemand. Na het tripje drink ik nog wat met lena en besluit ik nog even op
het strand te gaan liggen voor ik met lena op de markt van Gili ga eten. Geen maiskolf dit keer want
het kostte me 7 minuten tandenpoetsen voor ik alle velletjes tussen mijn tanden vandaan kreeg, dus ik
ga voor wat rijst met groente en satay saus, want he, hier hebben ze het en mijn motto met sate is
alles beter moet natuurlijk wel na worden geleefd. Ik loop een groot stuk over het eiland na het eten, ik
probeerde te gaan hardlopen, maar merkte al snel dat ik nog een beetje wankeltjes ben dus loop ik
verder waarna ik een mooie massage salon zie op de weg terug naar het hotel. In een mooi, luxe en
schoon ogende salon besloot ik een volledige lichaamsmassage met aromatische olie te nemen en
gedurende een uur geniet ik, het is heerlijk, puur genieten en het beste wat ik ooit aan massage's heb
gehad. Geheel relaxed val ik in slaap.
Omdat ik door een gebrek aan voedingsstoffen de afgelopen dagen nog een beetje wankel ben besluit
ik vrijdag niet te gaan duiken en ga ik lekker op het strand liggen. Omdat ik ook graag nog aan de
andere kant van het eiland wil snorkelen loop ik helemaal die kant op en geniet ik onderweg van een
heerlijke lunch in de vorm van een smoothie en een bakje yoghurt met fruit bij een super leuk
biologisch tentje! Helaas betrekt het weer een beetje als ik aan de andere kant van het eiland aan
kom, maar des al niet te min duik ik het water in. Het is druk en voor ik het weet krijg ik van een man
met overdadig grote bierbuik een beuk en voor ik het weet vliegt mijn GoPro uit mijn handen en ligt hij
op de bodem van de zee. De bodem is hier op een metertje of 8 en dus niet iets waar je even naar toe
duikt. Ik raak lichtelijk in paniek en door mijn hoofd flitst de gedachte van het verliezen van alle foto's
en video's. Na zeker 40 keer duiken lukt het me uiteindelijk mede met mijn flippers de camera te
pakken te krijgen. In paniek zijn en ademen door een snorkel is geen aanrader maar ook dit heb ik
weer in mijn eentje opgelost, bam! Na het snorkelen is het al weer een uurtje of half 6 en dus begint
het al weer donker te worden op het eiland. Ik ga terug naar het hotel waar ik voor de laatste keer een
koude douche neem en alvast een deel van mijn spullen in pak voor mijn vertrek van morgen. Ik loop
nog een keer naar het centrum en eet nog een keer op de markt, waar je voor 1,80 een heerlijke verse
maaltijd hebt, bizar. Eenmaal na het eten blijkt mijn backpack te zijn gekrompen en blijken mijn spullen
er amper in te passen. Na heel wat bloed en zweet, maar zonder tranen, gat hij dicht en slaap ik nog 1
nachtje op Gili.
Zaterdag, vandaag verlaat ik het paradijsje dat Gili heet en vertrek ik naar Ubud. Na het ontbijt breng
ik tijd door bij mijn favoriete Gili cafe waar ik de Engelse Rosie ontmoet en de Nederlandse Katrijn,
beide gaan ook met de boot naar bali en de uren tot vertrek komen we dus met gemak door. Ook als
we eenmaal op de boot zitten luister ik ademloos naar de avonturen van Rosie die al 7 maanden over
de wereld aan het reizen is. Het lijkt me geweldig om al die landen te zien, maar 7 maanden zonder
familie en vrienden en alleen in hostels en met een backpack? Nee ik zou het niet kunnen. Toch vind
ik het luisteren naar haar verhalen geweldig en voor we het weten zijn we op Bali en neem ik afscheid
van Rosie die naar Kuta gaat. Met een ander busje vertrek ik naar Ubud, over het algemeen zijn er
zoals gewoonlijk vrijwel alleen stelletjes in het busje, maar gelukkig is er nog 1 andere solo reiziger.
Wederom reist ze al maanden en ze is nog lang niet van plan naar huis te gaan. Ik voel me een beetje
een saaie muts met 3 weken vakantie een vaste baan en een huis, maar stiekem voel ik me er maar
wat prettig bij.

Download Report