Vertaling: ik had een zwarte hond, zijn naam was Depressie Ik had een zwarte hond, zijn naam was Depressie. Telkens als de hond verscheen, voelde ik me leeg en ging het leven langzamer. Hij kon me met een bezoekje verrassen, zonder reden of gelegenheid. De zwarte hond liet me er ouder uit zien en voelen dan dat ik was. Terwijl de rest van de wereld van het leven genoot, kon ik het alleen door de ogen van de zwarte hond zien. Dingen die ik ooit leuk vond, vond ik nu niet meer leuk. Hij vond het leuk om mijn eetlust te bederven. Hij vrat aan mijn geheugen en concentratievermogen. Om iets te doen of ergens naar toe te gaan met de zwarte hond had ik superkrachten nodig. In sociale situaties snoof hij mijn kleine beetje zelfvertrouwen op en joeg het weg. Mijn grootste angst was dat mensen erachten kwamen. Ik was bang dat mensen me zouden veroordelen. Vanwege de schaamte en het stigma van de zwarte hond, was ik constant bang dat mensen erachter kwamen. Dus stopte ik veel energie in het verbergen van de hond. Een emotionele leugen in stand houden is vermoeiend. Zwarte Hond liet me negatieve dingen denken en zeggen. Hij kon me geïrriteerd maken, en moeilijk om mee om te gaan. Hij nam mijn liefde weg, en begroef mijn intimiteit. Hij vond niets leuker dan me wakker maken met negatieve terugkerende gedachten. Hij vond het ook leuk om te eraan te herinneren hoe moe ik de volgende dag zou zijn. Een zwarte hond in je leven hebben is niet een kwestie van je een beetje somber voelen: op je slechtste momenten heb je helemaal geen gevoelens meer. Toen ik ouder werd, werd de zwarte hond groter en kwam hij de hele tijd langs. Ik joeg hem weg met dingen waarvan ik dacht dat die hem weg zouden houden. Maar meestal kwam hij juist bovenop me, en neervallen werd makkelijker dan weer opkrabbelen. Daardoor werd ik best goed in ‘zelfmedicatie’, iets wat nooit echt hielp. Uiteindelijk voelde ik me totaal buitengesloten van alles en iedereen. Het was de zwarte hond eindelijk gelukt mijn leven over te nemen. Als je alle plezier in je leven verliest, kun je je afvragen wat het nut ervan is. Gelukkig zocht ik in deze periode professionele hulp. Dit was de eerste stap naar mijn herstel en een groot omslagpunt in mijn leven. Ik leerde dat het niet uitmaakt wie je bent, miljoenen mensen hebben last van de zwarte hond; het is een bastaard van gelijke kansen. Ik leerde ook dat er geen zilvere kogel of magische pil bestond tegen de zwarte hond. Bij sommigen helpt medicatie, en bij anderen is er een heel andere behandeling nodig. Ook leerde ik dat eerlijk zijn over je emoties tegenover de mensen die belangrijk voor je zijn een game changer kan zijn. En het belangrijkste: ik leerde niet bang te zijn voor mijn hond en leerde hem zelfs wat trucjes. Hoe moeier of gestrester je bent, hoe harder hij blaft. Het is dus belangrijk om je gedachten tot rust te laten komen. Het is wetenschappelijk bewezen dat regelmatig bewegen even effectief kan zijn tegen kleine tot middelmatige depressies, als antidepressiva. Dus ga wandelen of hardlopen en laat het mormel achter. Hou een stemmingsdagboek bij: je gedachten op papier zetten kan zuiverend werken en is vaak verhelderend. Hou ook bij waar je dankbaar voor moet zijn. Het belangrijkste is dat je bedenkt dat hoe moeilijk het ook wordt: als je de juiste stappen neemt en met de juiste mensen praat, kunnen en zullen de zwarte-honden-dagen over gaan. Ik zou niet zeggen dat ik dankbaar ben voor de zwarte hond, maar hij is een geweldige leraar geweest. Hij dwong me mijn leven te overdenken en te versimpelen. Ik leerde dat ik niet weg moet rennen van mijn problemen, maar dat het beter is om ze te omarmen. De zwarte hond zal misschien altijd een deel van mijn leven zijn, maar hij zal nooit meer het beest worden dat hij was. We hebben een afspraak. Ik heb door kennis, geduld, discipline en humor geleerd, dat de engste zwarte hond geleerd kan worden om te zitten. Als je in moeilijkheden zit, wees dan nooit bang om hulp te vragen. Dat is absoluut niet erg. Het is alleen erg om het leven mis te lopen.
© Copyright 2024 ExpyDoc