Verslag IADMS conferentie Basel 2014: Ik had beloofd verslag te doen van mijn reis naar Basel en de conferentie van de International Association for Dance Medicine and Science die ik daar heb bijgewoond. De conferentie duurde vier dagen. De laatste dag was de zogenaamde Musculoskeletal Medicine Day. Deze was puur bedoeld voor fysiotherapeuten er artsen. De andere drie dagen werden bezocht door een gemengd gezelschap van sportartsen, orthopeden, dansschoolhouders, mensen die betrokken zijn bij dans opleidingen (zoals Codarts en Artez de dans -‐opleidingen uit respectievelijk Rotterdam en Arnhem) en nog een paar andere disciplines. De reis naar Basel was wat bijzonder omdat ik er in de trein achter kwam dat de machinisten in Duitsland om 14:00 zouden beginnen met een staking. Ik zou met de trein naar Basel reizen. Na overleg met het thuisfront heb ik Schiphol gebeld en kon vanuit de trein een retourvlucht Basel boeken. Ik ben dus uiteindelijk gaan vliegen. Vanaf het vliegveld in Basel kon ik met de bus vrij gemakkelijk bij het hotel komen. Het was prettig geregeld, want op vertoning van je hotelboeking was het openbaar vervoer gratis. Ik ben op woensdag heen gereisd en donderdag om 8:30 begon het programma. Wat opviel was dat er mensen uit de hele wereld aanwezig waren. Zo waren er mensen uit Finland, Japan, Hongkong en Nieuw-‐Zeeland. Ik heb veel mensen gesproken en heb mijn netwerk dan ook in deze vier dagen enorm kunnen verbreden. Deze dag begon met een paneldiscussie , het panel bestond uit directors van grote dansgezelschappen en hierbij lag de focus vooral op de overbelasting en psychologische stress waar veel professionele dansers aan blootgesteld staan. Ze kwamen vaak laat bij een medicus als er een blessure was en hebben de neiging om niet aan pijn toe te geven, omdat dit hun positie in de dansgroep in gevaar zou kunnen brengen en de groep als geheel zou kunnen benadelen. Er was een grote wens dat de choreografen en medische begeleiding beter zouden gaan samenwerken. Daarna kon men kiezen uit twee parallelle praatjes, waarvan er meestal 1 over een balletspecifiek onderwerp ging (deze heb ik vermeden). Ook waren er tegelijkertijd twee parallelle “bewegingssessies” gaande waarbij je kon oefenen met verschillende technieken. Deze sessies werden vooral bezocht door dansschoolhouders en mensen van dansopleidingen. Daarna was er een lezing van de Italiaanse hoogleraar en orthopeed mevrouw Pogini die het vooral had over rompstabiliteit (core stability). Dit is vaak een probleem voor dansers omdat de meesten hypermobiel zijn. Als truc gaat men de spieren stijf houden, vooral het “ billen-‐knijpen” zie je erg veel. Veel dansers hebben baat bij het leren van oefeningen om tot een ontspannen bekkenbodem in combinatie met een goede rompstabiliteit te komen. Na de pauze waren er een aantal korte praatjes. Zo was er een praatje over voeding en een praatje over de Female Athlete Triad, waar ik op Facebook al over gemeld heb. Er was een uitgebreid praatje over de effecten van vitamine D. Ik had het al voor de conferentie via Facebook met de dansers over gehad en vond het leuk te horen dat men hier wereldwijd veel meer bezig is. Op zich heb ik de dansers aangeraden om in de winter extra vitamine D te slikken, maar eigenlijk is het beter om het hele jaar door extra vitamine D te gebruiken. Dansers zijn eigenlijk geen “outdoor” types en krijgen dus ook in de zomer en lente niet zoveel zon op hun huid. Er was een grappig praatje over cafeïne en of je prestatie er beter van worden en zo ja hoeveel je ervan zou moeten gebruiken om je prestaties te verbeteren. Iemand had daar uitgebreid wetenschappelijk onderzoek naar gedaan! De Amerikaanse orthopeed Victor Prisk vertelde over voedingssupplementen. Deze man is wel de meest maffe ex-‐ danser die ik ooit ben tegen gekomen! Hij had namelijk in zijn jeugd bodybuilding (wedstrijd niveau) gecombineerd met swingdansen! Het was nog steeds een klein Jerommeke en op het dansfeest kon ik kennismaken met zijn danskwaliteiten die nog steeds uitstekend zijn. Een opgewekte, leuke vent, waarmee het groepje waar ik me later bij aansloot nog mee uit eten is geweest. Als Nederlanders onder elkaar zoek je elkaar natuurlijk wat op. Ik kreeg aansluiting bij een groepje uit Den Haag (Polikliniek voor Dansers en Musici van het Haaglanden Ziekenhuis) en heb de dagen daarna met hun opgetrokken. De tweede dag begon met een aantal praatjes over psychologische zaken zoals motivatie en overbelasting. Daarna bezocht ik een praatje over verschillende overbelastings-‐ botbreuken (stressfracturen) die je kunt tegenkomen bij dansers. Er was een interessant praatje over verschillende soorten dansvloeren, het kwam er grofweg op neer dat meer vering werd gewaardeerd door de dansers, maar dat extreem veel vering onprettig werd gevonden omdat men minder controle had over de bewegingen. Er is nog niet een goed gevalideerd systeem om de mate van vering van verschillende soorten dansvloeren in maat en getal uit te drukken, maar men is er wel mee bezig. Er lijkt in ieder geval een kritische grens te zijn. Meer vering is niet bij definitie beter. Een vrouw die betrokken was bij een musical opleiding vertelde over de problematiek van dansers die bij het dansen ook nog eens moeten zingen. Het leek mij een hele toer. Aan het eind van de dag een zeer interessant praatje over het National Institute for Dance Medicine and Science in Engeland. Men heeft daar de koppen bij elkaar gestoken. Dansopleidingen, artsen en fysiotherapeuten maken daar sinds twee jaar deel uit van een netwerk dat het hele land bedekt. Er zijn verschillende poliklinieken die allemaal op dezelfde wijze werken. Goed voor mij om te horen; lang niet altijd hoef je als danser bij een orthopeed te zijn. Slechts 11% van de gevallen hadden een chirurgische behandeling nodig, verreweg de meeste patiënten herstelden na fysiotherapie of houdings-‐ of bewegingsadviezen. De middag was vrij en ik heb met mijn groepje gezellig door Basel gestruind. Aan het eind van de dag zijn we uit eten geweest. Tijdens het etentje leuk gesprek met Patrizia Melchert uit Oostenrijk. Zij is danssporter en in opleiding tot Orthopedisch Chirurg. Erg leuk te horen hoe de medische zorg is geregeld voor de danssporters in Oostenrijk. Op zich vindt ze dat de NADB maar boft met een Bondsarts. Zover zijn ze in Oostenrijk nog niet. Wel heb ik het idee dat ze daar beter georganiseerd zijn dan in Nederland waar het veld erg versnipperd is. Op de derde dag (zaterdag) woonde ik praatjes bij over onder andere orthopedische problemen van de voet en was er een heel interessant praatje van Abby Alart van de dansopleiding Artez. Zij vertelde over het ontwikkelen van een les programma waarin periodisering wordt toegepast. Het komt erop neer dat voorheen in het eerste jaar van de opleiding veel dansers enorm overbelast raakten door hetgeen de choreografen van hen verlangden. Elk vak zag zichzelf als het meest belangrijk vak van de wereld en verlangde volledige inzet. Rustdagen waren er niet. In het huidige programma wordt veel aandacht besteed aan rust en herstel en dit heeft een enorm positief effect gehad. De uitval in het eerste jaar is gedaald van 46% naar 8% en de voorstellingen worden nu beter gewaardeerd door het publiek. De kwaliteit is dus toegenomen vooral omdat de dansers fitter zijn. In deze periodisering zit ook de super compensatie ingepast waar ik het op het sportcongres in Ermelo vorig jaar met jullie over gehad heb. Te weinig rust leidt tot overtraining waardoor je niet beter kan worden en je prestaties alleen maar verslechteren . De laatste dag kon ik in verband met mijn vlucht alleen het ochtendprogramma bijwonen. Een zeer revolutionaire behandeling van achillespees problematiek werd gepresenteerd door professor Hakan Alfredson die in Londen en Stockholm werkt. Helaas wordt deze methodiek nog niet in Nederland toegepast, terwijl ze er in Zweden al zes jaar onderzoek naar doen en de resultaten uitstekend zijn. Ik heb zowaar nu in mijn huisartsenpraktijk een patiënte die zeer veel baat zou kunnen hebben bij deze methode, maar het ziekenfonds wil het maar deels vergoeden en ze kan de behandeling dus niet betalen. Helaas pindakaas, mooie methode maar de patiënt kan er geen gebruik van maken. Erg jammer allemaal. Ik zou nog uitgebreid kunnen uitweiden over allerlei interessante mensen die ik heb ontmoet, hoe gezellig Basel is en hoe het hotel was bevallen (matig), maar ik denk dat dit allemaal niet zo interessant is. Al met al kan ik iedereen die dieper in deze materie wil duiken enorm aanraden een keer naar een congres van IADMS te gaan. Volgend jaar is Pittsburgh aan de beurt. Eigenlijk zijn deze congressen vooral zinnig voor mensen die trainers opleiden of dansschoolhouders adviseren (en daarnaast voor medici e.d. zoals ik). Als we weer een bondscoach zouden krijgen als NADB dan moet deze zeker met mij mee gaan, dat vind ik eigenlijk zelfs een must. Hierbij eindig ik mijn verslag. Igor Monzón -‐ https://www.facebook.com/BondsartsMonzon