De gepassioneerde blogger Will van Broekhoven Iedere dag stuur

De gepassioneerde blogger
Will van Broekhoven
Iedere dag stuur ik voor mijn twee bedrijfjes een handvol tweets de cloud in. Het is wel leuk om
telkens weer ultrakorte wervende stukjes tekst te bedenken. Tweets van anderen lees ik nauwelijks.
Ik lees vooral, met diepe voldoening, mijn eigen tweets. Ik geloof dat ik niet de enige ben.
Op LinkedIn sprokkel ik gestaag connecties bij elkaar; de teller staat op 350, dus nog lang geen 500+.
Er zijn veel valse verwachtingen verbonden aan dit medium. Mij heeft dit virtuele forum nooit iets
gebracht. Het is als bij fysieke netwerkbijeenkomsten: je ontmoet voornamelijk concurrenten of
mensen die iets aan jou willen slijten in plaats van andersom, wat ik heel deprimerend vind. Daar
staat iets tegenover. Het maakt mijn dag helemaal goed als ik een verzoek krijg om te linken. Of als
iemand mij endorsements geeft, positieve referenties over vaardigheden waarvan men blijkbaar
meent dat ik daarover beschik - vaak tot mijn verrassing. Ik onderga ze als strokes, uitingen van
vriendelijkheid, genegenheid of onvoorwaardelijke acceptatie, die lichaam en geest gezond houden
maar die je niet moet beschouwen als een serieuze bijdrage aan je zelfkennis.
Dit klinkt allemaal misschien niet alsof de passie er bij mij van af spat. Maar wacht. Ondertussen
maken Twitter en LinkedIn wel deel uit van een verslavende rondgang langs de sociale media, die ik
dagelijks zo’n vijftien keer afleg. In dat arrangement zit ook Facebook. Het is een amalgaam van
trivialiteiten en bijzondere ervaringen, banale grappen en diepe gedachten. Ik apprecieer het
allemaal, voornamelijk omdat ik de meeste mensen ken. Familie, vrienden, vrienden van vrienden en
verre gelijkgezinden. Op dit platform heb ik meteen de controverse beproefd. Het werd me
vergeven, maar het was duidelijk niet de bedoeling dat ik ermee doorging. Niet voor niets ontbreekt
op Facebook een ‘unlike’ knop of een duimpje naar beneden; anders was het medium al lang ten
gronde gegaan.
Mijn werkelijke passie op het terrein van sociale media ligt bij mijn weblog, waar ik een half jaar
geleden mee begon. Het is voor mij een plaats waar ik samenbreng wat ik ben, wat ik had willen zijn
en wat ik nog zou willen doen. Ik ben psycholoog, coach en trainer. Ik had literaire aspiraties, die
mijn ego tientallen jaren hebben gestut zonder dat ik mijn handen uit de mouwen hoefde te steken.
Nu is het uur van de waarheid aangebroken. Op mijn weblog kan ik ongeremd polemisch tekeer
gaan, maar niet alleen dat. Ik kan er bijvoorbeeld ook gedichten kwijt en verhalen uit mijn
familiegeschiedenis. Mijn weblog is besloten, ik wil niet op straat liggen. Toch, hoewel ze vaak een
persoonlijk karakter hebben, deel ik mijn berichten graag met belangstellenden, ook buiten de kring
van intimi. Wie kennis wil nemen van mijn schrijfsels en beeldmateriaal kan zich als lezer aanmelden.
Dat vind ik meestal zo sympathiek dat ik reageer met een uitnodiging.
Via mijn weblog vloeit mijn passie toch, langs een omweg, mijn werk binnen. Afgelopen jaren gaf ik
cursussen voor startende leidinggevenden en coaches in de maatschappelijke opvang. Ik liep met
plannen rond om een element van e-learning aan het didactische pakket toe te voegen. Daarin heb
ik nu de eerste stappen gezet. Ik richtte een hoek van mijn weblog voor de deelnemers aan mijn
cursus Coaching bij leiden en begeleiden. Je kon er alleen komen door een code in te voeren.
Op deze plaats nam ik alle artikelen, leerdoelen, presentaties, oefeningen , vragenlijsten, verslagen
en actualiteiten op die ik voorheen via e-mail met mijn cursisten uitwisselde of tijdens de cursus
presenteerde en verspreidde. Een deel daarvan kon als PDF gedownload worden. Daar voegde ik
nog allerlei links, afbeeldingen en filmpjes aan toe. Via mails hield ik de cursisten van de updates op
de hoogte. Los daarvan raadde ik ze aan om geregeld de weblog te bezoeken. Ook nodigde ik ze uit
om met reacties te komen en zelf ideeën en materiaal aan te leveren.
Wat zijn nu mijn ervaringen? Was dit een handige aanpak? Werkte het zowel voor de cursisten als
voor mijzelf enthousiasmerend? Voegde het iets toe aan mijn gangbare manier van werken?
Wat kan ik hieruit leren voor de volgende gelegenheid?
Het opzetten en onderhouden van de pagina bracht voor mij een hoop extra werk met zich mee.
Maar ja, wie zijn passie volgt kijkt niet op een uurtje. Voor alle betrokkenen was het prettig dat de
communicatie gedurende de cursusperiode heel overzichtelijk was. Het e-mailverkeer werd beperkt
tot wat korte mededelingen, zonder bijlagen. Bovendien kun je als cursusleider op dit forum werk
maken van een aantrekkelijke vormgeving en bijvoorbeeld leuk ondersteunend beeld- of
geluidmateriaal toevoegen. Ja, dit tijdsgewricht smeekt om entertainment.
Ik had mijn hoop gevestigd op de mogelijkheid tot interactie die het weblog kon bieden buiten de
bijeenkomsten om. Ik hecht veel waarde aan het principe dat cursisten actief zijn in hun eigen
leerproces en zich medeverantwoordelijk tonen voor dat van anderen. Mijn droom was een
swingend open forum. Helaas, zelden werd hiervan gebruik gemaakt. Het heeft een beetje te maken
met het format van de site, dat zich daarvoor minder leent. En misschien ook met het feit dat de site
niet exclusief voor de cursus was opgezet. Toch, met uitnodigen en aanmoedigen redden we het
blijkbaar niet. Ik denk dat het mogelijk moet zijn om opdrachten en oefeningen zo in het vat te
gieten dat interactie via het weblog een vanzelfsprekend, duidelijk meerwaarde opleverend gegeven
wordt.
Beste lezers, kunnen we hierover met elkaar in interactie gaan?

Download Report