De preek van

De preek tijdens de kerkdienst met Pasen 6 april 2015 – predikant Arjen Hiemstra
Gemeente van Jezus Christus,
Je bent een lange weg gegaan. Een weg van proberen het leven te leven. Langs
hoogte en dieptepunten.
Soms voelde het goed. Dan was er een tijd dat je de goede dingen van het leven
mocht meemaken. Waarop je samen kon zijn, met mensen waar je van hield. Vader,
moeder, kinderen. Collega’s, vrienden. Mensen met wie je het leven kon leven als een
feest. Het was als een dag in het voorjaar. De zon scheen, de bomen stonden in bloei. De
tuin opende zich voor je in al zijn geuren en kleuren. Er was reden om tevreden te zijn.
Om van het goede te genieten.
Maar soms ook voelde je je niet goed. Was het geen tijd om van de goede dingen
van het leven te genieten. Je had een moeizame relatie. Met je man, je moeder. Er was
reden om je zorgen te maken over je kinderen. Misschien liep het op je werk wel niet
zoals je dat wilde. Je collega’s begrepen je niet. Het leek wel alsof je vrienden je
vergeten waren. Misschien was je wel iemand kwijtgeraakt, die voor jou leven zo
belangrijk was. Had je met de dood te maken. Misschien moest je jezelf wel zorgen
maken over je eigen leven.
Als je omkijkt, dan zijn beide kanten van het leven wel aanwezig, denk ik. Er is
vast wel een lichte en een schaduwkant in uw leven. Bij ieder mens heb je die
momenten. Bij de één heviger dan bij de ander. Hoogte en dieptepunten zijn niet
gelijkelijk verdeeld over de mensen. Maar als je terugkijkt dan kun je je eigen schaduwen
en lichtflitsen wel aanwijzen.
Ook in de verhalen van de evangelist Johannes zijn die schaduwen en lichtflitsen.
Het begint met een diepe schaduw. De evangelist vertelt van een leeg graf. Dat is wat ze
gezien hebben op die morgen. Veel meer is er nog niet. Het is een ochtend van
verwarring voor de drie hoofdpersonen. Een leeg graf. En de windsels liggen nog in het
graf. Maar de hoofddoek is opgerold aan de zijkant.
Maar er uiteindelijk is er toch licht. Want er is één iemand die het begrijpt. Die
weet dat het niet zomaar pech is, een grafroof of zo. Dat het ook niet kwaad willenden
zijn. En dat is degene die aangeduid wordt met die woorden: de andere discipel. Het is
degene waarmee de evangelist zich identificeert, Johannes.
Johannes beseft dat het God is die is opgetreden. Er staan die bekende woorden:
“En hij zag het en geloofde.” Op het moment dat hij het lege graf ziet en de verwarring
er omheen, weet hij dat God daar begonnen is waar de mensen Jezus achter moesten
laten. Dat het God is die hun grote verdriet heeft omgebogen. Die verder ging daar waar
zijn vrienden hem alleen moesten laten, of ze nu wilden of niet.
Dat is ook waar God met ons mensen verder gaat. Daar waar anderen ons alleen
moeten laten. Waar het op ons zelf aankomt. Daar waar wij ons eenzaam voelen, daar
gaat God met ons mee. Daar waar wij ons niet goed voelden. Waar we moeilijkheden
hadden, waar we maar niet doorheen leken te komen. Daar is God die ons net een stapje
verder helpt. Waar Hij tot ons zegt: toe maar, ga door, je kunt verder. Met mijn hulp kun
je over grenzen heen gaan.
In de afgelopen week hebben we stilgestaan bij het verhaal van Jezus lijden en
sterven. Palmzondag is die weg ingezet. Het leek heel koninklijk. Op een ezeltje. Maar al
snel kwam ook de teleurstelling.
Op Witte Donderdag hoorden we het verhaal van hoe hij samen was met zijn
vrienden. Hoe het brood brak en de wijn deelde. En hoe ze de nacht ingingen.
Goede Vrijdag kwam. We luisterden naar het verhaal van zijn proces en van zijn
kruisiging. Heel de wereld werd donker.
Tot we gisteravond bij elkaar kwamen. Om het nieuwe licht te zien. Om de
verhalen te horen van nieuw leven. Nieuw leven dat met de Geest van God mensen in
beweging zet.
En vanmorgen staan we stil bij het opstandingverhaal.
Er is heel wat geweest in de afgelopen week. Het sprankelende leven was er. Maar
de dood zagen wij ook. In al zijn facetten.
Maar ondanks alles, ging God verder met zijn Zoon. Ondanks dieptepunten was er
steeds een vervolg. Uiteindelijk was er zelfs nieuw leven na zijn dood.
Precies zo is ons leven. Er zijn momenten van sprankelend leven. Hoogtepunten
waarop het leven sprankelend is. Fris. Als water wat in een koele beek van de berg naar
beneden stroomt. Waarop nieuw leven je tegemoet lacht. Momenten waarop je zin om
verder te gaan. Om nieuwe uitdagingen aan te gaan. Om je leven te leven.
Maar er zijn ook momenten waarop dat leven een stuk minder sprankelend is.
Waarop de golven van verdriet over je heen lijken te stromen. Momenten waarop je geen
perspectief ziet. Waarop je iedere keer weer twijfel hebt of je de volgende dag aan zult
kunnen. Of je de volgende dag zult halen.
Weet dat God ondanks alles met ons mee gaat. Dat hij altijd bij ons wil zijn, opdat
er een vervolg komt. Opdat er weer een nieuwe dag zal zijn voor ons. Want zo ging hij
ook de afgelopen week mee. Zo liet hij zijn Zoon ook niet in de steek. Weet dat God er
bij is als de golven hoog worden. Weet dat God ons niet vergeet, zelfs als wij over de
grens van de dood heen moeten gaan.
Leer op deze dag van God dat wij nieuw niet alleen ons leven hoeven te leven.
Maar dat Hij steeds opnieuw nieuwe wegen zal openen voor ons en voor anderen. Voor
de wereld waarin we leven. En dat wij opnieuw mogen beginnen aan ons leven. Dat ook
wij mogen opstaan. En dat er momenten in ons leven zijn waarin dat ook zo voelen, in
het klein en in het groot. Opstandingmomenten liggen niet altijd zo ver van ons af. Ook
daar horen we van vanmorgen. In die verhalen waarin mensen hun eigen
opstandingmomenten vertellen.
Maar leer van deze dag ook dat de dood het nooit zal winnen. Dat het nooit voor
altijd donker zal blijven. Want je komt altijd wel weer in de hof waar iemand is die voor
jou het licht kan opsteken. Die je duidelijk kan maken dat er leven is dat niet ten einde
komt, maar wat doorgaat. Die je verdriet en zorgen kan delen. Want leven is sterker dan
de dood.
Amen.

Download Report