HET IDEE AVRO KLASSIEK TROS KLASSIEK HEMELSE MUZIEK GROOT OMROEPKOOR TROS VOCAAL MUZIEK & POLITIEK TROS MUZIKALE MEESTERWERKEN PIANOCONCERTEN: MOSTLY MOZART vrijdag 30 januari 2015, 20.15 uur, inleiding Emanuel Overbeeke 19.30 uur Kroningsconcert en Henkemans met zestigjarige Brautigam philharmonie zuidnederland Daniel Smith dirigent Ronald Brautigam piano Joseph Puglia viool Hans Henkemans 1913-1995 Passacaglia en gigue voor piano en orkest 1941-1942 Wolfgang Amadeus Mozart 1756-1791 Pianoconcert nr. 26 in D KV 537 ‘Kroningsconcert’ 1790 Allegro Larghetto Allegretto PAUZE Jan van Vlijmen 1935-2004 Omaggio a Gesualdo voor viool en orkest 1971 Wolfgang Amadeus Mozart 1756-1791 Symfonie nr. 35 in D KV 385 ‘Haffner’ 1782 Allegro con spirito Andante Menuetto & Trio Presto 2 Drankje na afloop Live-uitzending Na het concert is er gelegenheid om een drankje te nuttigen. zendt dit concert vanuit TivoliVredenburg live uit op NPO Radio 4. Alle luisteraars kunnen volop genieten van het concert als mobiele telefoons, horloges en gehoorapparaten geen geluid maken. Presentatie voor Radio 4 vanuit de zaal door Mark Brouwers. ➜ WWW.RADIO4.NL Via www.radio4.nl kunt u onder ‘Luister Concerten’ kiezen uit de mooiste concertopnamen, waaronder uiteraard ook die van De Vrijdag van Vredenburg. De concerten zijn te sorteren op genres en tijdperken. AVROTROS Zestigjarige Ronald Brautigam viert jubileum Ronald Brautigam MARCO BORGGREVE Hij mag dan op 1 oktober vorig jaar zestig zijn geworden, pianist Ronald Brautigam is nog lang niet van plan om gas terug te nemen. Integendeel. Speciaal voor zijn zestigste verjaardag geeft hij dit seizoen een weelde aan concerten. Met name treedt hij op als ambassadeur van de Weense meesters Mozart en Beethoven, zowel in de concertzaal als op cd. Zo speelt hij in dit seizoen alle vijf pianoconcerten van Beethoven, en is afgelopen september een negen-cdbox uitgekomen met al diens pianosonates. Tegelijkertijd loopt nog zijn project met de cd-opnamen van de complete klavierconcerten van Mozart. De Vrijdag van Vredenburg feliciteert Ronald Brautigam met zijn jubileum en prijst zich gelukkig hem opnieuw in de Domstad te kunnen horen als solist, nu in Mozarts Kroningsconcert en muziek van Henkemans. 3 Kroningsconcert en Henkemans met zestigjarige Brautigam Licht op Hans Henkemans Geschiedenis is een intrigerend fenomeen. De feiten van weleer kunnen we niet meer veranderen, maar we kunnen er wel later anders tegen aan kijken. Wat voor tijdgenoten zeer belangrijk is, kunnen de nakomers bijkomstig vinden; en waar tijdgenoten bij een kwestie vooral tegengestelde meningen hebben, zijn latere toeschouwers het soms zeer eens, of andersom. Die veranderingen doen zich ook voor in de klassieke muziek, en de kans op een nieuwe kijk is extra groot bij figuren die in hun eigen tijd golden als controversieel of die de controverse niet schuwden. Zo iemand was Hans Henkemans. Dubbelzinnigheid Bij zijn debuut in december 1945 had hij al een opmerkelijke carrière achter zich. Geboren in 1913 in Den Haag studeerde hij compositie bij Willem Pijper, tijdens het interbellum Nederlands meest vooraanstaande componist, en daarnaast piano en medicijnen. Zoals velen in Nederland na 1910 was hij gegrepen door de muziek van Debussy en rond 1930 sloot hij met een vriend de weddenschap af dat hij binnen een half jaar alle pianowerken van Debussy zou kunnen instuderen. Het lukte, en hij kreeg daarmee behalve enkele flessen ook een inzicht in een repertoire dat grote invloed op hem zou uitoefenen. Voor de oorlog was hij in bescheiden mate actief als componist, vooral voor zijn eigen instrument. Tijdens de oorlog weigerde hij zich aan te melden bij de Cultuurkamer en hield hij zich onder meer in leven door het geven van illegale huisconcerten. Direct na de bevrijding toonde hij zijn Passacaglia en gigue voor piano en orkest, die hij tijdens de oorlog gecomponeerd had, aan Eduard van Beinum, de toenmalige dirigent van het Concert- Hans Henkemans 4 gebouworkest. Van Beinum was enthousiast, wilde het uitvoeren en vroeg of Henkemans de pianopartij wilde spelen. De première in december 1945 beschouwde Henkemans later als het echte begin van zijn loopbaan als pianist en componist. Kort daarna speelde hij met het Omroep Kamerorkest o.l.v. André Rieu (de vader van) alle pianoconcerten van Mozart, waarmee hij zijn reputatie vestigde als Mozartvertolker. In de muziek van Mozart en Debussy, de twee grote pijlers in zijn repertoire, bewonderde hij de helderheid, de overzichtelijke vormen en de rijkdom aan verfijnde klanken. Als pianist was hij zeer gespitst op ritmische verrassingen en zijn eigen stijl van componeren omschreef hij als “een naar het uiterste van pluritonale expressie tenderende, in diepste wezen echter monotonale schrijfwijze.” Die dubbelheid zit ook in zijn Passacaglia en gigue. Henkemans’ muziek is geworteld in de klassieke stijl, maar hij lardeert deze met vele donkere en verfijnde klanken, meteen al vanaf het begin. De eerste helft is een reeks van variaties, de tweede een opzwepende dans waarin de donkere harmonieën sterk bijdragen aan het wervelende slot. Henkemans werd geacht als pianist en componist. Als een orkest hem vroeg te soleren in een pianoconcert van Mozart, waarvoor hij ook vaak zelf een cadens maakte, en men hem ook als componist wilde belichten, speelde hij vaak op hetzelfde programma dit kleine pianoconcert. Jan van Vlijmen herdacht Zo dubbel als zijn muziek is, zo eenzijdig was Henkemans in zijn publicaties over muziek. Vanaf begin jaren zestig fulmineerde hij fel tegen avant-gardemuziek, omdat die volgens hem de fundamenten van de klassieke taal onderuit haalde. Dit was voor hem geen muziek maar ‘soniek’, en de twaalftoonstechniek van Schönberg omschreef hij grappend als ‘twaalf tonen dertien ongelukken’. Die termen lokten in de jaren zestig natuurlijk protesten uit van Nederlandse avant-gardecomponisten, onder wie Jan van Vlijmen. Van Vlijmen noemde de muziek van Henkemans in 1966 ‘niet actueel’ en wilde dat orkesten meer aandacht zouden schenken aan die componisten die grondig nadenken over die fundamenten en nieuwe ideeën presenteren. Zoals Jan van Vlijmen. In 1962 trok Van Vlijmen de aandacht met Gruppi, waarin hij het symfonieorkest niet behandelt als een massief blok, maar als een verzameling groepen van allerlei ensembles. “Je moet je best doen om muziek te doorgronden. Iemand heeft heel lang aan iets gewerkt, het wordt één keer gehoord, gelezen of gezien en dan wordt meteen een oordeel geveld... Ik wil dat mijn muziek gepassioneerd is, dat er een sterke emotionele lading onder zit... Natuurlijk ben ik een romanticus, daar kom ik echt voor uit. Waarom eigenlijk niet?”* 5 Jan van Vlijmen (Rotterdam, 11 oktober 1935, Réveillon, 24 december 2004) In 1971 vervolgde hij zijn zoektocht naar nieuwe muzikale middelen met Omaggio a Gesualdo. Qua bezetting is het een vioolconcert, maar de solist is vaker deel van het gezelschap dan een eenling los van de groep. Ook al verwijst het stuk in de titel naar de Italiaanse componist Carlo di Gesualdo (ca. 1561-1613), diens muziek wordt nauwelijks geciteerd. In Gesualdo bewonderde Van Vlijmen vooral zijn onconventionele omgang met de muzikale taal, waarvoor de Nederlander een eigen vorm probeerde te vinden. Daardoor krijgt het stuk een enigszins dubbel karakter. De harmonie cirkelt voortdurend rond een centrum, maar dit wordt nooit als zodanig gepresenteerd. En tegenover die zoektocht naar een centrum staan allerlei ritmische verwikkelingen, waardoor een opkomend gevoel van houvast vaak wordt gefrustreerd. Het effect van al die verwikkelingen is echter ironisch genoeg dat het stuk veel lijkt op de muziek van Henkemans, veel meer dan de twee kemphanen in hun ideologische gedrevenheid rond 1970 wilden toegeven. Hans Henkemans ging ondanks zijn klassieke inborst zeer ver in zijn experimenten en Jan van Vlijmen zocht bij alle afkeer van traditionele uitgangspunten duidelijk naar een nieuw houvast. Beiden zijn als componist ook op hun best als zij die spanning in hun kunstenaarschap alle ruimte willen geven. Wie al vroeg de overeenkomst tussen de twee zag, was Theo Olof. Hij gaf in 1972 de première van Omaggio a Gesualdo van Jan van Vlijmen en circa twintig jaar daarvoor van het Vioolconcert van Hans Henkemans. Jan van Vlijmen * Jan van Vlijmen in gesprek met Thea Derks, 1-10-2004 6 Kroningsconcert Een van de overeenkomsten tussen Mozart en de twee Nederlanders is dat hun muziek vele, tegenstrijdige kanten heeft. Mozarts tijdgenoten vonden zijn muziek vooral moeilijk voor luisteraars en musici. Dat veranderde met de Romantiek. Die zag de muziek van de Oostenrijker als een toonbeeld van eenvoud, evenwichtigheid en schoonheid, kortom: Mozart gold als een lichtelijk wereldvreemde engel en een superieure zondagscomponist. Nadat WO I de vooroorlogse burgerij wreed uit zijn mooie beschavingsillusie had doen ontwaken, kreeg men oog voor zijn soms onconventionele omgang met vormen en voor zijn dramatiek (de meeste van zijn opera’s hoorde men voorheen zelden). Nu erkent men dat alle genoemde aspecten in zijn muziek zitten, vooral in de werken die hij schreef na zijn eenentwintigste, waaronder de twee in dit concert. Het Pianoconcert KV 537 heeft de bijnaam Kroningsconcert omdat het gespeeld werd bij de festiviteiten ter gelegenheid van de kroning van keizer Leopold II van Oostenrijk in Frankfurt in 1790. In 1937 werd het gespeeld bij de inhuldiging in Londen van koning George VI. Voor de romantici was dit een van Mozarts mooiste en modernste concerten. Allerlei passages uit het eerste deel keren bijna letterlijk terug in Beethovens Eerste pianoconcert, nota bene op dezelfde plaats in de vorm. Ook Hummel en Weber hadden hoorbaar grote waardering voor het concert. Omdat het manuscript niet voltooid is, weten we vrij goed hoe het stuk tot stand is gekomen. Mozart schreef eerst de partijen voor de melodie-instrumenten, daarna voltooide hij de instrumentatie. De pianopartij kwam als laatste omdat Mozart die bij de première zelf speelde en dus aan niemand anders iets hoefde aan te leveren. Helaas bestaan voor het concert geen cadensen van Mozart (en ook niet van Henkemans) waarop veel pianisten gebruik maakten van een cadens waarvan we nu weten dat Mozart deze eigenlijk bestemd had voor een ander pianoconcert, KV 451. De Romantiek zag de muziek van de Oostenrijker als een toonbeeld van eenvoud, evenwichtigheid en schoonheid, kortom: Mozart gold als een lichtelijk wereldvreemde engel en een superieure zondagscomponist. Haffner-symfonie De Haffner-symfonie dankt zijn bijnaam aan de koopman voor wie Mozart dit stuk schreef. Er bestaat van Mozart ook een Haffnerserenade waarin hij meer diverterende delen opnam voor een ander publiek. Mozarts samenleving was een standensamenleving waarin elke klasse zijn eigen muziek had. Mozart kon met elke sociale laag muzikaal lezen en schrijven en was voldoende theaterdier om de stilistische verschillen muzikaal en dramatisch uit te buiten. Zijn Haffner-symfonie uit juli 1782 heeft in de melodiestijl de ernst van de muziek voor de gevestigde burgerij, maar toont ook dat Mozart zeer hield van de komische opera van lagere komaf: het tempo, de directheid, energie en afwisseling van deze theatervorm kon hij uitstekend vertalen in muziek, ook instrumentale muziek. Daarnaast heeft de symfonie de veelzijdigheid die haar zo aantrekkelijk maakte voor moderne oren. Enerzijds hebben de vier delen een duidelijk klassiek stramien: een sonatevorm in de hoekdelen, een lang lyrisch uitgesponnen langzaam tweede deel en een scherzo met trio als derde deel. Binnen die conventies is Mozart echter uiterst avontuurlijk. Hij verenigt met speels gemak meer hoekige en zangerige melodische wendingen, meteen al aan het begin van de symfonie. Hij aarzelt niet om een werk, dat overduidelijk in majeur staat, te larderen met vele momenten in mineur, maar hij plaatst die momenten zodanig, dat ze de hoofdtoonsoort altijd fraai kleuren maar nooit in gevaar brengen. Zijn behandeling van het orkest is zowel transparant als verfijnd. En als Mozart een melodie herhaalt, wat in deze symfonie vaak gebeurt, doet hij dat bijna altijd met een variant. Waarschijnlijk horen we hierin een spoor van de improvisator die ervan hield al spelende op het klavier het publiek vele verrassingen voor te schotelen. De première van de symfonie, in augustus 1782 in Wenen, zegt veel over de toenmalige concertpraktijk. Op het volledige Mozartprogramma die avond stonden achtereenvolgens de eerste drie delen van de Haffner-symfonie, een aria, het Pianoconcert KV 415, een recitatief en aria, twee delen uit de Serenade KV 320, het Pianoconcert KV 175, een aria, een fuga en twee variatiereeksen, een recitatief en een rondo plus het laatste deel van de Haffner-symfonie. Zo’n marathonprogramma was destijds zeer gebruikelijk. Emanuel Overbeeke 7 Wolfgang Amadeus Mozart uitvoerenden 8 Daniel Smith, dirigent De Australische dirigent Daniel Smith verwierf internationale bekendheid na het winnen van diverse dirigentencompetites. Na zijn debuut met het Orchestre Philharmonique de Nice dirigeerde hij orkesten in St. Petersburg, Frankfurt, Kopenhagen, Göteborg, Milaan en Odense. Hij trad op op festivals als de Mozarteum Festspiele, het Järvi Summer Festival, de Estate Musicale Chigiana, het Aspen Music Festival, het Sydney Olympic Arts Festival, het MiTo Festival en de Proms in Krakau. Vorig seizoen debuteerde hij in het Rossini Opera Festival in Pesaro met Rossini’s Il viaggio a Reims en bij het Mariinsky Theater in St. Petersburg. Veel ervaring als operadirigent deed hij op als assistentdirigent bij het Teatro dell’Opera di Roma, waar hij werkte aan de zijde van Giancarlo del Monaco en Franco Zeffirelli. Daar leidde hij uitvoeringen van Cavalleria rusticana, Gianni Schicchi, Suor Angelica, Der fliegende Holländer en La Rondine. Daniel Smith studeerde orkestdirectie bij Jorma Panula, Neeme en Paavo Järvi, Gianluigi Gelmetti, Hugh Wolff en Peter Gülke. Hij behaalde een Master of Music-diploma van het conser- Ronald Brautigam, piano Ronald Brautigam studeerde in zijn woonplaats Amsterdam, waarna hij zijn studie voortzette in Londen en de Verenigde Staten bij Rudolf Serkin. In 1984 werd hem de Nederlandse Muziekprijs uitgereikt. Hij treedt regelmatig op met orkesten als het Koninklijk Concertgebouworkest, het BBC Philharmonic Orchestra, het Scottish Chamber Orchestra, het London Philharmonic Orchestra, het Orchestre National de France, het Budapest Festival Orchestra en het Gewandhausorchester Leipzig, met dirigenten als Riccardo Chailly, Charles Dutoit, Bernard Haitink, Frans Brüggen, Philippe Herreweghe, Christopher Hogwood, Andrew Parrott, Bruno Weil, Iván Fischer en Edo de Waart. Daarnaast heeft Ronald Brautigam een passie ontwikkeld voor de fortepiano, waarop hij steeds vaker te beluisteren is met o.a. het Orkest van de Achttiende Eeuw, Tafelmusik, the Orchestra of the Age of Enlightenment, het Freiburger Barock- Ronald Brautigam MARCO BORGGREVE Daniel Smith vatorium van Sydney en studeerde verder aan het Trinity College in Londen, de American Academy of Conducting in Aspen en het Mozarteum in Salzburg. Joseph Puglia orchester, the Hanover Band, Concerto Copenhagen en l’Orchestre des ChampsElysées. Brautigam speelde onder meer tijdens de Salzburger Festspiele, het Schleswig-Holstein Musik Festival, de Londense ‘Proms’ en New Yorks ‘Mostly Mozart Festival’ en is jaarlijks te gast bij het English Haydn Festival. Sinds 1990 vormt hij een duo met violiste Isabelle van Keulen; daarnaast is hij regelmatig te horen met pianisten Melvyn Tan en Alexei Lubimov. Met Riccardo Chailly en het Koninklijk Concertgebouworkest nam hij pianoconcerten van Sjostakovitsj, Hindemith en Frank Martin op. Zijn opnames van muziek Haydn, Mozart en Beethoven zijn herhaaldelijk in de prijzen gevallen. In eerdere seizoenen speelde Ronald Brautigam in De Vrijdag van Vredenburg mee in de Nederlandse première van Lera Auerbachs Serenade for a Melancholic Sea, in de twee pianoconcerten van Brahms en Stravinsky’s Concert voor piano en blazers. Joseph Puglia, viool De Amerikaanse violist Joseph Puglia maakte zijn solodebuut in het Amsterdamse Concertgebouw tijdens het Holland Festival 2009. Daarna speelde hij in diverse concertzalen in New York, Londen, Parijs en Melbourne. Hij is winnaar van het Vriendenkrans Concours in het Amsterdamse Concertgebouw en het Concorso Internazionale Andrea Postacchini in Italië, waar hij ook een prijs won voor zijn uitvoering van Berio’s Sequenza VIII voor viool. Vorig jaar voerde hij onder meer het Vioolconcert van Ligeti uit met Asko|Schönberg o.l.v. Reinbert de Leeuw, Klas Torstenssons Pocket-Size violin concerto voor Radio 4, en gaf hij recitals en kamermuziekconcerten in Nederland, Frankrijk en Italië. Joseph Puglia speelde samen met Gordan Nikoli´c, Vera Beths, het Osiris Trio en het Brooklyn Rider Quartet. Joseph Puglia is een fervent pleitbezorger van hedendaagse muziek en speelt als concertmeester bij het Asko|Schönberg Ensemble. Hij verzorgde diverse wereldpremières in Europa en de VS en werkte samen met componisten als Pierre Boulez, John Adams, Peter Eötvös, Heinz Holliger, Oliver Knussen en Louis Andriessen. Puglia studeerde in zijn geboortestad New York aan de Juilliard School of Music bij Louise Behrend en Robert en Nicholas Mann. In 2008 behaalde hij een Master of Music-diploma van het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. philharmonie zuidnederland De philharmonie zuidnederland bestaat sinds april 2013 en is ontstaan uit een fusie van Het Brabants Orkest en het Limburgs Symfonie Orkest. Met zo’n 110 formatieplaatsen is het het grootste regionale orkest maar ook een van de grootste Nederlandse orkesten geworden. Zo kunnen groots bezette werken van Strauss, Mahler, Wagner en Stravinsky worden uitgevoerd. Ook zijn er opsplitsingen mogelijk in meerdere kleinere kamerorkesten voor kleiner bezette partituren en voor educatieve doeleinden. In het eerste seizoen bepaalden (gast)dirigenten van de samenstellende orkesten zoals Kees Bakels, Jan-Willem de Vriend, Ed Spanjaard, Otto Tausk en 9 philharmonie zuidnederland 10 Andrew Grams de koers van de philharmonie zuidnederland. Naast Brabant en Limburg bedient het orkest ook Zeeland. Vaste verbintenissen zijn er met Liberation Concert Margraten, Musica EERSTE VIOOL Adelina Hasani Takeshi Kanazawa Jan Homa Wilfred Sassen Stephen Calder Violetta Calin-Carstea Annet van Deinse David Ernst Vladimir Horvat Ewa Niziol Monique van der Pijl-Pellens Geertje Podevyn Pascal Prégardien Machiel Swillens TWEEDE VIOOL Marleen de Bruin Heidi van den Berg-Poessé Siana Dragneva Julia van Eck-Jegorova Lykle Lykles Marleen Matser Roland van Mil Florin Negreanu Annerieke Nentjes Isabelle Stiennon Jeroen van der Wel Coleman Willis Sacra, het Internationaal Vocalisten Concours, de Nieuwjaarsconcerten, de Carnavalsconcerten, Opera op de Parade en Opera Zuid. ALTVIOOL Marc Tooten Alès Hrdlicka Ynze Dam Paula Galavazi Manfred Kloens Erika de Laat Pieta Maring Evelien Minken-de Vries Jordan Schwartz Joanne Wigmans HOBO/ALTHOBO Herman Vincken Harry van Veldhoven Andries Boelens PAUKEN/SLAGWERK Maarten Smit Mari van der Putten Albert Straten KLARINET/ BASKLARINET Arno van Houtert Roger Debougnoux Karel Plessers Roger Niese HARP Marieke Schoenmakers CELLO Paul Uyterlinde Caroline Kerpestein Sanne de Graaf José Backhuijs Sander van Berkel Anton Ivanov Marc Knippenberg Joep Willems FAGOT/CONTRAFAGOT József Auer Jolanda Wolters Lucas Bos Michel Bergenhuizen CONTRABAS Boris Kozlov Eva Vavrinecz Lisa Blok Gildas Delaporte Nienke Kosters Maarten Kroese FLUIT/PICCOLO/ ALTFLUIT José Antonio Cabedo Cervera Angela Schneidt-Stone Alice Poulussen Elodia Climent Espana HOORN Christiaan Moolenaars Jaap van Wershoven Steven Minken Cleo Simons TROMPET Raymond Vievermanns Ruud Visser Ramon Wolkenfelt TROMBONE/ BASTROMBONE Sandor Hendriks Axel Urlings Mark Boonstra TUBA Ries Schellekens GITAAR Paul van Utrecht CELESTA Paul Hermsen vrijdag 6 februari 2015, 20.15 uur TivoliVredenburg, Utrecht inleiding Paul Korenhof 19.30 uur SERIES TROS KLASSIEK / TROS VOCAAL / vrijdag 13 februari 2015, 20.15 uur TivoliVredenburg, Utrecht Inleiding Leo Samama 19.30 uur SERIE MUZIKALE MEESTERWERKEN HEMELSE MUZIEK Quattro pezzi sacri Mozart en Reger en de Fontane di Roma blikken terug Radio Filharmonisch Orkest Groot Omroepkoor Pietari Inkinen dirigent Gijs Leenaars koordirigent Residentie Orkest Thomas Zehetmair dirigent Martine van der Loo fluit Godelieve Schrama harp Mariangela Sicilia sopraan Wagner Ouverture Parsifal Respighi Fontane di Roma Verdi Quattro pezzi sacri Ingeleid door muziek van Wagner en de kleurrijke schildering van de Romeinse fonteinen door Ottorino Respighi gaan hier vier religieuze werken voor vocale solisten, koor en orkest van Giuseppe Verdi, de Quattro pezzi sacri. Daarin klinkt een fraaie mengeling van de aloude kerkmuziekstijl van de Roomse renaissance-componist Palestrina en de expressieve chromatiek van het fin de siècle. Mozart Adagio en fuga KV 546 Mozart Concert voor fluit, harp en orkest KV 299 Reger Variaties over een thema van Mozart De vernieuwer Mozart was de eerste componist die de harp gebruikte als concertinstrument. Maar hij componeerde even gemakkelijk een Adagio en Fuga in de stijl van Bach. Hij had Bachs kunstige vlechtwerk van stemmen bij Baron Van Swieten leren kennen, en die muziek was voor Mozart niets minder dan ‘een openbaring’ geweest. Reger op zijn beurt was idolaat van Mozart. Zijn Variaties en Fuga op een thema van Mozart werd zijn meest geliefde orkestwerk. volgende concerten 11 12 zaterdag 31 januari 2015, 14.15 uur Concertgebouw, Amsterdam WWW.ZATERDAGMATINEE.NL Een nieuw symfonisch gedicht Radio Filharmonisch Orkest Markus Stenz dirigent Grieg Pianoconcert Strauss Also sprach Zarathustra confrontatie met grote genres uit het verleden, zoals (dit maal) het negentiendeeeuwse symfonisch gedicht. Ter vergelijking klinkt een meesterwerk van Richard Strauss in dit genre, Also sprach Zarathustra. Na het plechtige - en dankzij Stanley Kubrick wereldberoemde - openingsgebaar is het nog een halfuur lang genieten van een ongekend virtuoze orkestschildering, waarbij het gelijknamige boek van Nietzsche als rode draad dient. “Een soort hommage aan Strauss”, zo stelde Bruno Mantovani zich zijn nieuwe symfonische gedicht voor toen hij eind 2012 de eerste schetsen maakte van Schlemihl. Mantovani, die afgelopen najaar zijn veertigste verjaardag vierde schrijft muziek van onze tijd. Maar hij zoekt daarbij graag de Tussen beide symfonische gedichten klinkt het geliefde Pianoconcert van Edvard Grieg, een temperamentvol én lyrisch werk waarin de romantische erfenis van Schumann en de eigen stem van de jonge Noor samenkomen: een kolfje naar de hand van meesterpianist Alexander Gavrylyuk. Alexander Gavrylyuk piano Mantovani Schlemihl (opdrachtwerk Teatro alla Scala di Milano, NTR ZaterdagMatinee, Orchestre de Paris en BOZAR Brussel - colofon NEDERLANDSE PREMIÈRE) PROGRAMMERING ADMINISTRATIE & FINANCIËN CASTING DIRECTOR Astrid in ’t Veld Anneke de Vries Mauricio Fernández PRODUCTIE PRESENTATIE AVROTROS NPO ARTISTIEK LEIDER Manon Tuynman, Bert Begeman (TivoliVredenburg) en Paula van Meyl (philharmonie zuidnederland) RADIO 4 Kees Vlaardingerbroek Mark Brouwers PROGRAMMATOELICHTING RANDPROGRAMMERING RADIO4 Emanuel Overbeeke Thea Derks REDACTIE PROGRAMMABOEK PUBLICITEIT & PRODUCTIE EINDREDACTIE AVROTROS NPO Clemens Romijn JONG TALENT RADIO 4 EINDREDACTIE Anne Marie van Doorn Tim Moen Onno Schoonderwoerd
© Copyright 2024 ExpyDoc
