Juryrapport Valerie Eyckmans Goedenavond

Juryrapport Valerie Eyckmans
Goedenavond Antwerpen,
Welkom. Ik zou willen beginnen met eenieder van jullie te vragen om het bonzen van je hart
even uit te schakelen en te genieten van het moment. Kijk om je heen. Hier zit je dan. In DE
Studio. Een welhaast mythische plek waar sinds mensenheugenis woorden en zinnen van
de groten der aarde – Shakespeare, Claus, Beckett – tot leven worden gesproken,
gefluisterd, gezongen. Waar vandaag jong talent gestimuleerd en gevierd wordt. Waar het
borrelt en bruist van creativiteit. Waar ideeën als stuiterballetjes van muren en zuilen
kaatsen.
Waar straks misschien jouw woorden klinken.
Hier gebeurt het.
Dit is het.
Het moment suprême.
Het ogenblik waarop jullie – misschien - al weken zitten te wachten, hoopvol, dagdromend,
huppelend van ongeduld. Of nagelbijtend, met een brok in de buik en een hoofd vol
vraagtekens.
Voor we namen gaan noemen, wil ik ieder van jullie feliciteren in naam van mezelf en mijn
collega-juryleden, David Troch en Lotte Dodion. Hulde voor de durf die jullie aan de dag
legden toen jullie besloten deel te nemen aan deze wedstrijd. Sommigen van jullie zijn tot op
het bot gegaan. We kregen poëzie te lezen die zo kwetsbaar was dat we er haast zelf van
gingen rillen. Proza in tinten die varieerden tussen gitzwart en aardedonker. Gelooft u ons:
als er vijftig tinten grijs zijn, dan zijn er minstens zeventig tinten zwart. ‘Gaat het nog wel
goed met onze Vlaamse jeugd?’ hebben we ons soms afgevraagd.
Het antwoord is gelukkig ‘ja’. Want wat zijn jullie vindingrijk, slim en geestig. We vierden kerst
met een blauwe familie, reisden naar een zinderend Kinshasa en ontdekten een jonge
Brusselmans in de Asbak van Duchamps. We lazen een zoete monoloog van een 17-jarig
meisje dat zich voorstelt aan de vader die ze nooit gekend heeft. De tekst was knapperig als
de zelfgebakken koekjes die erin beschreven werden, maar ontbrak net dat snuifje zout dat
je tong even doet krullen van plezier. Nu eens schuddebuikten we van het lachen, dan weer
deinsden we onwillekeurig achteruit. ‘Tap er gerust nog eentje uit dat holle vat, barman van
de schaduw van mijn hart, want dit glas is alweer volledig leeg’ schreef een van jullie in een
langgerekte fuck you waar wij, oude zakken van de jury meewarig om glimlachten.
Daarom, een beetje advies. Probeer niet te lopen voor je kan stappen. Leg de in je jeugdig
enthousiasme niet te hoog. Hou het klein en schrijf over wat je kent. Wees zuinig met dure
woorden en barokke zinsconstructies. En alsjeblieft, sta jezelf geen enkele dt-fout toe. Nu
niet, nooit niet. Never ever.
Maar goed, genoeg gezeurd nu, en over naar de orde van de dag. De eervolle vermeldingen.
De eerste gaat naar een brief. Een brief die het onderwerp werd van een lange, verhitte
discussie tussen de juryleden. Enerzijds was er die ongedwongen, poëtische stijl, met
beelden en zinnen die lang nazinderen. Anderzijds werd er soms een loopje genomen met
de grammatica. Maar over één ding waren we het alle drie roerend eens: de brief had ons
vanaf de allereerste zin beet, en die zin ging zo: “Gisteren plooide ik je per ongeluk uit een
van mijn lachrimpels vandaan.” Gefeliciteerd, Sara Eelen.
De tweede en meteen ook laatste eervolle vermelding is een verzameling van vijf korte
schetsen, elke schets een intrigerende ‘tranche de vie’ zoals de Fransen dat zo mooi
zeggen. Graag uw applaus voor ‘Het leven van wat je een mens zou kunnen noemen’ van
Lynn Elshof.
En zo zijn we bij de top-3 aanbeland.
Op nummer 3 staat opnieuw een brief. Een brief vol spijt en suggestie, waarin de schrijfster
een bevende hand reikt naar een dierbare en die hand vervolgens weer terugtrekt. De jury
was onder de indruk van de originele opbouw en knappe structuur van Brief aan mijn Zus,
een creatie van Vigdis Hansa Elst .
De tweede plaats gaat naar een schrijfster die de metafoor als stijlfiguur tot het allerhoogste
niveau tilt. We lazen een hoogst intelligente tekst die zo vol ritme zat, dat we tijdens het
lezen spontaan heen en weer wiegden van genot. Een tekst die foutloos was, verzorgd tot in
het kleinste detail, en ons van onze sokken blies met zinnen als ‘de oorlog is een rijke man
op zijn sterfbed.’ De jury buigt nederig het hoofd voor ‘Grond’ van Mirke Kist.
Over het verhaal van de winnaar van vanavond valt heel wat te zeggen. Dat het relevant is.
In een origineel jasje werd gestoken. In een geheel eigen stijl is geschreven, dat het eerst
kabbelt als een beekje en vervolgens gevaarlijk kolkt, heel eventjes maar. Dat het een
verhaal is over afscheid, over leven en overleven. Ontdekt u het zo meteen zelf maar. De
titel van het verhaal is ‘Stilte’, maar we vragen niks minder dan een oorverdovend applaus
voor de winnaar van Write Now Antwerpen, Lisa Hilte.

Download Report