Page 1 12 TREF 12 TREF Mijn hoofd deed vreemd en daarom

!"#$%&'''$
Mijn hoofd deed vreemd en daarom moest ik naar de neurloog. Op een
tafel middenin de wachtruimte stond een bordje met ‘gastvrouw/heer’. Erachter zat de dienstdoende gastvrouw/-heer met een wat
vermoeide maar strijdbare uitdrukking op haar gezicht. Ze heette
vast Jannie. Hollandse degelijkheid met een gezonde blos. Ze
vinkte me met een gele marker af op de lijst en waggelde vlug naar
de secretaresse om haar te vertellen dat ik er was. Zodat die de
dokter kon vertellen dat ik er was. Jannie nam haar taak heel
serieus. Vlug waggelen klinkt makkelijker dan het is. En ze
leunde er ook wat bij naar voren.
In de hoek zat een man. Hij droeg een jas van lang schapenhaar.
Naast hem zat een vrouw in een rolstoel, zij droeg een oude
bontjas. Ze leek op een woest gebruikt wattenstaafje. De man probeerde Jannies aandacht te trekken door hard te zuchten en haar
indringend aan te kijken.
‘Gaat het, meneer?’ Vroeg Jannie. Want dat doet een goede
gastvrouw/-heer. Die heeft oog voor haar/zijn gasten.
‘Niet echt’, zei hij.
‘Mijn vrouw heeft een spraakgebrek.’
Er viel een lange stilte. Jannie worstelde. En zei ineens, ze
schrok er zelf van: ‘Ik heb vier jaar geleden mijn man verloren.
Zo kan het ook gaan.’
‘Oh, nouja’, zei de man in het schapenhaar na een poosje.
‘Voor de één is dat vervelend en voor de ander een plezier.’ Hij
keek even naar de vrouw in de rolstoel. En zweeg.
Jannie deed alsof ze het niet had gehoord.
‘Darmkanker.’ Zei ze.‘Met uitzaaiingen in de lever.’
Het werd weer stil in de wachtruimte, die voor Jannie een tweede
thuis was geworden na het verlies van haar man. ‘Kom op Jannie’,
had ze tegen zichzelf gezegd toen ze de deur uitging om te solliciteren op de functie gastvrouw/-heer in het Onze Lieve Vrouwe aan
de Prinsengracht. ‘Je moet onder de mensen blijven’. Zonder haar
man was het zo stil geworden in huis. En je kunt ook niet de hele
dag maar voor de televisie gaan zitten. Dapper doorgaan.
‘Ja’, zei de man na een tijdje.
‘De één heeft dit en de ander dat.’
Margriet Wesselink is journalist. Ze woont in Amsterdam en droomt over
radijsjes eten in Noord-Korea, onbeperkt ranonkels voor iedereen
en de officiële afschaffing van het woord ‘zodoende’.
!"#!"#$
!"#!"#$

Download Report