Krabben en bijten - Free Musketeers

Krabben en bijten
Eerste druk, 2014
© 2014 Eddy Laan
Corrector: Paula Breeveld
Fred Olsen line, foto’s Bergerac/Tenorga
isbn:
nur:
9789048434305
402
Uitgever: Free Musketeers, Zoetermeer
www.freemusketeers.nl
Hoewel aan de totstandkoming van deze uitgave de uiterste zorg is besteed, aanvaarden de auteur en uitgever geen aansprakelijkheid voor eventuele fouten en
onvolkomenheden, noch voor de directe of indirecte gevolgen hiervan.
Niets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van
de uitgever worden openbaar gemaakt of verveelvoudigd, waaronder begrepen
het reproduceren door middel van druk, offset, fotokopie of microfilm of in enige
digitale, elektronische, optische of andere vorm of (en dit geldt zonodig in aanvulling op het auteursrecht) het reproduceren (I) ten behoeve van een onderneming,
organisatie of instelling of (II) voor eigen oefening, studie of gebruik welk(e) niet
strikt privé van aard is.
KRABBEN EN BIJTEN
Leixões, Portugal 1979
EDDY LAAN
Mocht iemand zich herkennen in mijn boek, en mij daarom een proces willen aandoen, bedenk dan dat nu alleen jij en ik weten wie je
bent! Bij een proces, de hele wereld!
Voorwoord
Het betreft de berging van een gezonken schip en alles wat daar mee
samenhangt. Veel onsamenhangende voorvallen met veel humor maar
ook zware momenten.
Het betreffende schip van 3607 ton werd gebouwd in 1940, in opdracht van de Noorse rederij “Fred Olsen!” Het schip kwam in de
vaart onder de naam “Bergerac”.
Na vele goede jaren werd de Bergerac overgedaan aan de Temaris Line,
‘n Griekse rederij en werd de Bergerac te boek gesteld als “Tenorga”
met de thuishaven Nicosia, Cyprus.
7
26 december 1978
De Tenorga was geladen met een complete flessenspoelfabriek en vertrokken vanuit Nicosia (Cyprus) op weg naar Duitsland.
Toen de Tenorga in Portugese wateren aankwam, belandde zij in
slecht weer en wilde de kapitein met de Tenorga de Rio Duro op naar
Porto omdat daar z’n borreltje beter op tafel bleef staan, want het weer
en de zeegang waren na de middag bar en boos geworden.
De verkeersleiding gaf daar echter geen toestemming meer voor, té
slecht!
Met een zware westerstorm met golven van vijf meter is het invaren van de rivieropgang naar Porto zeer gevaarlijk mede door de vele
zandbanken, die zich bij de havenmond bevinden.
Hem werd geadviseerd door te varen naar Vigo waar het veiliger was
binnen te lopen.
De Duitse kapitein van de Tenorga had schijt aan de verkeersleiding
en negeerde het doorvaren naar de haven van Vigo.
Vermetel als hij was koos hij ervoor om de haven van Leixões binnen
te lopen, die net even noordelijker ligt dan Porto.
8
Hoe stom kan je zijn
Op het havenkantoor van Leixões was de stormvlag gehesen en was
het havenkantoor gesloten om ongelukken te voorkomen en werd er
ook geen assistentie meer verleend. Dit is een normale procedure bij
vrijwel alle havens als er gevaar dreigt, zoals b.v. met dit soort weer.
Dan is het gebruikelijk dat schepen voor anker gaan bij de uiterton,
pakweg twee mijl uit de kust en daar het betere weer afwachten.
De kapitein vroeg in eerste instantie middels de VHF toestemming de
haven binnen te mogen en ook nog met sleepbootassistentie.
Zijn verzoek werd beantwoord met de vraag, “of dat ie doof was of
zo”, en niet gehoord had dat de haven was gesloten, en havenslepers
kon hij helemaal wel op zijn buik schrijven! Over en uit! Opzouten
en voor anker ...
Het weer werd al slechter en slechter en de eigenwijze gezagvoerder
wilde toch de haven in om dáár voor anker te gaan. Resoluut en overal
schijt aan hebbend besloot hij het dan zélf maar te doen. Een gezagvoerdersbesluit valt onder “goed zeemanschap”.
Dus onder “inzicht hebben” op de situatie en neem je de volle verantwoording.
Beide zaken bezat de beste man niet, let maar op hoe het hem verging.
Hoe het precies is gegaan zal altijd ’n raadsel blijven.
De kapitein zette er vol vermogen op en koerste op het strand af om
vervolgens met negentig graden bakboord uit onder de noordpier de
havenmond in te schieten.
De Tenorga werd door een grondzee zwaar opzij gezet en voer met
volle kracht op de golfbrekers van de noordpier.
De klap kwam zo zwaar aan dat onder de waterlijn enorme gaten ontstonden, je kon, zeg maar, door de machinekamervloer heen, zo naar
buiten kijken. De machinist had opeens vrij zicht op de pier, die hij
nu in zijn machinekamer had zitten.
De boot maakte gelijk zwaar water en door nog volle kracht achteruit
te geven en gebruikmakend van het zeetje, kon de kapitein zijn schip
9

Download Report