DeMorgen. zaterdag 25/10/2014 19 GRIET OP DE BEECK Wat theater vermag Ik kom dezer dagen vaker dan gemiddeld bij onze noorderburen, en ik hoor van allerlei mensen die het kunnen weten dat het triest gesteld is met hun theaterland. Sinds de hakbijl er in de subsidies werd gezet, zijn er niet alleen een boel gezelschappen gesneuveld en moeten anderen vechten om te overleven, het is blijkbaar ook door het publiek als een signaal opgevat dat naar het toneel gaan geen wenselijke tijdsbesteding meer is. Kinderen en jongeren gaan nauwelijks nog kijken via school, de media hebben het er almaar minder over, en zo verliezen de podiumkunsten aan belang, waardoor steeds meer toeschouwers afhaken. En nu staat in ons land mijnheer Gatz klaar met zijn heftige besparingsplannen, verkondigd in het openbaar met een kilte die mij ontregelde. Moeten bezuinigen volgens een regeerakkoord dat je zelf niet eens mee hebt onderhandeld is één ding, er al a priori wat bozig mopperend achteraan gooien dat de sector nu vooral niet de Calimero moet gaan uithangen, nog een heel ander. Vooral als je stilstaat bij de mogelijke concrete repercussies van dat beleid. Ik zou verwachten dat zo’n man er minstens zelf keihard het hart van in is, maar dat ben ik waarschijnlijk weer. Ik blijf ondertussen hopen dat er manieren worden gevonden om het klimaat leefbaar te houden. Zoals ik hoop dat de minister ten volle beseft hoe fantastisch ons theater wel is – ook volgens vele buitenlanden, overigens. En zoals ik hoop dat hij zelf genoeg gaat kijken, om echt te voelen wat een voorstelling kan doen met een mens. Al was het maar om er wat meer hart in te krijgen, in dat beleid. Dat kan zijn doen en laten alleen maar ten goede komen, denk ik dan. Ik moest het zelf weer heftig denken toen ik de voorbije week samen met zo’n tweehonderd anderen naar Kunst zat te kijken, de nieuwe productie van Dood Paard en STAN. Wat is theater toch een prachtige kunstvorm. Op de scène Frank Vercruyssen, Kuno Bakker en Gillis Biesheuvel. Zelfs al stond het stuk naar mijn gevoel nog niet eens tot in de kleinste momenten helemaal op scherp toen ik het zag – ik weet nu al: dat komt nog wel – ik was zo blij om door deze topspelers mee te worden genomen in hun versie van de wereld van toneelauteur Yasmina Reza. Alleen al de act van het spelen vind ik van een weergaloze ontroering, eigenlijk, om de generositeit waarmee deze toneelspelers zich op zo’n avond helemaal binnenstebuiten keren voor ons. Juist géén vol Sportpaleis, alleen maar dat bij elkaar geharkte zootje uiteenlopende mensen dat die avond daar die zaal uitverkocht wou laten ► Het lekkere spelen, de intrigerende vorm, de uitgesproken keuzes van Kunst. © SANNE PEPER Laten we koppig blijven gaan. Laten we warm verzet plegen tegen kille maatregelen Innovating Digital Content De Morgen 25/10/2014, bladzijden 90 & 91 All rights reserved. Gebruik and reproductie enkel mits toelating van de uitgever via De Morgen zijn. De manier waarop zij zoekend en proberend en twijfelend en wetend en lachend en woest de woorden stonden vorm te geven, als cadeaus voor hun publiek, die daar elk op zich, en ook een beetje samen, hun verhaal van maken. Echter wordt contact tussen mensen misschien niet, moest ik denken. Omdat het zo eerlijk is, zo geven en nemen in twee richtingen. Het is voorts overigens ook een goed idee om echt naar deze Kunst te gaan kijken. Om het lekkere spelen. Om de intrigerende vorm. Om de uitgesproken keuzes: zoals bijvoorbeeld Kuno Bakker eindeloos van kleren wisselt, als om te tonen dat hij maar blijft zoeken naar zijn echte zelf, temidden van drie liefdevol met elkaar vechtende mannen, dat toont hoeveel theater met zo weinig vermag. Om de scherpe, slimme, geestige tekst. Om de manieren waarop er wordt gesproken over kunst en hoe dat aanzet tot denken. Om de intrigerende manier waarop menselijke relaties worden getoond en verdiept waar je dan bij staat. Om het theater, en hoe goed dat hier weer is. Laten we met zijn allen alsjeblief koppig blijven gaan, laten we de theaters samen doen vollopen, laten we anderen inspireren om mee te blijven komen of om het ook, of toch weer eens, te proberen. Laten we zo warm verzet plegen tegen kille maatregelen. Omdat niet alleen de theatermensen, maar ook wij beter verdienen.