Deze inbreng is namens mijn man die tijdens de

Deze inbreng is namens mijn man die tijdens de raadsinformatieavond verplicht voor de tweede keer
inburgeringscursus doet, en dus zelf niet aanwezig kan zijn.
Toen hij in Nederland kwam heeft hij een inburgeringscursus gedaan en een certificaat ontvangen waarop staat
dat hij
"volgens artikel 13, tweede en derde lid van de wet inburgering nieuwkomers heeft voldaan aan de
verplichtingen in het kader van de Wet inburgering nieuwkomers" (zie bijlage).
Daarnaast heeft hij ook vrijwillig conversatielessen gevolgd.
Daarna werd de wet veranderd en moest hij opnieuw een inburgeringscursus doen omdat hij op twee onderdelen
niet op niveau 2, maar "op weg naar niveau 2" zit en volgens de nieuwe wet is er nu niveau 2 vereist.
(vergelijking: Ik heb een VWO diploma, als een paar jaar later na het behalen van mijn papier de eisen voor het
halen van een diploma veranderd worden, omdat er bijvoorbeeld gemiddeld een 6,7 ipv een 6,2 gehaald moet
worden hoef ik toch ook niet terug naar school, volgens mij kan dit wettelijk gezien niet).
Ten tweede. De school, die overigens goed is, -het gaat mij niet om de welwillendheid, die is er wel- werkt met
een "porte-folio", een inburgeraar moet uit een lijst van 70, 30 praktijksituaties kiezen en die uitvoeren, daarvan
moet een rapport opgemaakt worden waarin zowel de inburgeraar als degene met wie hij gesproken heeft
verslag doet m.b.t. verstaanbaarheid etc. Deze praktijkzaken hebben betrekking op werk zoeken, inschrijven bij
de gemeente, aangifte doen bij de politie en meer van dat soort zaken.
Dit porte-folio gebeuren breekt hem echt op.Ten eerste is hij al zo ingeburgerd dat de dingen die erop staan al
gebeurd zijn (en je mag geen fake situaties schetsen) Wat voorbeelden:
-Hij moet 8 situaties kiezen met betrekking tot "werk zoeken" terwijl hij al jaren werkt.
-Of een "bankrekening openen" terwijl dat al lang gebeurd is.
-Of voor het één of ander naar het gemeentehuis, arbeidsbureau, politiebureau etc.
We komen er niet uit, ten eerste omdat de meeste situaties al geschied zijn, ten tweede, waar haal je de tijd
vandaan als je fulltime werkt? Bovendien: Hij hoeft alleen maar voor luisteren en spreken een trapje hoger te
halen. Dit pakket is veel te tijdrovend en uitgebreid.
Je zou hier tegenin kunnen brengen, "ja maar hij mocht zelf kiezen of hij akkoord gaat met het aanbod van de
gemeente of zelf een opleiding doet", dat klopt, alleen dan komen er hoge kosten bij voor zowel de scholing als
het inburgeringsexamen. Zelfs als we zelf het niveau (gewoon samen zelf oefenen, sites op internet) op zouden
krikken wordt het inburgeringsexamen niet vergoed.
Is het betalen van een opleiding een probleem? Ja, temeer omdat mijn man, en velen met hem, een hele "groep"
mensen achter zich heeft staan waar hij financieel verantwoordelijk voor is. Wij kennen veel voorbeelden,
vooral vanuit oosterse en Afrikaanse landen, die hier mee worstelen. Hun thuisfront moet in onderhoud
voorzien worden, en dan heb ik het niet alleen over studiefianciering maar ook over eerste levensbehoeften.
Een ex-klasgenoot van mijn man werkt tot 24.00 uur in haar eigen snackbar, onderhoudt haar ouders en twee
kinderen en moet daarnaast naar school en een paar uur per avond huiswerk maken, dan heeft ze ook nog
gewoon twee kinderen hier die aandacht en verzorging nodig hebben. Achter de serviceglimlach naar haar
klanten zie je een vermoeide geest in een uitgeput lichaam.
Mijn man verzorgt bijvoorbeeld de opleiding van twee kinderen, een student en een jongen die een soort mbo
opleiding volgt in Ghana, dit alles los van ziektekosten, levensonderhoud en financiele ondersteuning van een
paar anderen. Iemand zei mij na de raadsavond, ja, maar dat is een kéus, ja, als je lijden ziet en je kán er iets aan
doen dan is dat een keus, ook als je het zelf nauwelijks kan trekken. En dan hou je geen geld over om zelf een
cursus Nederlands te betalen, want eerste levensbehoeften gaan vóór het volgen van een dure cursus in een land
waar je toch al ingeburgerd bent.
Weet dat vele nieuwkomers hier een heftig verleden achter de rug hebben, met veel pijn en moeite hier binnen
hebben mogen komen (ons persoonijk heeft dát ons al in de schulden gebracht, maar dat is een ander verhaal)
en dat hun hoofd vaak al overvol zorgen zit om de situatie van achterblijvers.
Velen doen aan de meest directe vorm van ontwikkelingsshulp, ze ondersteunen de ontwikkeling van mensen in
hun eigen land. Middels investering in bedrijfjes of educatie maken ze mensen onafhankelijk waardoor ze ook
niet de grote oversteek naar bijvoorbeeld Nederland hoeven te maken. Plausibel toch?
Maar even terug naar de inburgeringscursus
Wellicht is de wet inburgering goed voor bepaalde bevolkingsgroepen, ik had laatst een leuk gesprek met een
Marokkaanse vrouw en die vond het geweldig, een kans om iets te leren en niet de hele dag thuis hoeven zijn.
(Ik wil niet generaliseren, werk zelf op een school op Kanaleneiland dus weet dat er genoeg werkende moeders
zijn) Op de raadsinformatieavond werd bovenstaand aspect ook als reden genoemd om de inburgeringscursus
verplicht te stellen. De inburgeringscursus verplichten als ontsnappingsclausule, een manier om het doorbreken
van aloude man/vrouw rolpatronen af te dwingen.
Wij echter pleiten voor een programma op maat en meer keuzevrijheid hoe de bepaalde niveaus op een minder
tijdrovende en meer effectieve manier te behalen zonder dat daar dan opeens financiele last aan verbonden zit.
Ik wil toch ook even het emotionele vlak aanstippen.
Nu zie ik mijn man van een vrolijke, integere, rustige, wijze man langzaam veranderen in een zeer vermoeid en
niet blij type. De druk wordt te hoog. Wij als Nederlandse beleids- en programma makers hebben vaak geen
idee wat wij sommige buitenlanders aandoen met onze goedbedoelde en zeer zorgvuldig uitgewerkte plannen.
Resumerend kom ik op twee hoofdpunten:
1-Het al of niet wettelijk legaal zijn van iemand terugroepen die al eerder aan de eisen der toen bestaande wet
heeft voldaan. Ik wil dit graag onderzocht hebben.
2-Of...als het dan wel wettelijk zou zijn:
De keuzevrijheid (eventueel zelf) een programma op maat samen te stellen (betalen is geen keuzevrijheid) zodat
met de minst mogelijke middelen en tijd het gewenste resultaat behaald wordt.(Dus ook gewoon thuis met eigen
materiaal en wat oefenexamens bijvoorbeeld)
Het "grappige" is dat mijn man alvoor dat hij verplicht werd aangaf dat hij zijn Nederlands wilde verbeteren en
we al plannetjes hadden gemaakt, op deze manier echter is alle "lol" eraf.
Hartelijke groet,
Mevrouw Lucienne Berndsen,
vrouw van Eric Kwame Agyei
PS1: Opmerking na een uitwisseling na het officiele gedeelte van de raadsinformatieavond:
Het blijkt dat de verplichtstelling/het vaststellingsstelsel voor een groot deel ook ter bevordering van de
emancipatie van vrouwen uit ongeëmancipeerde bevolkingsgroepen is. Op zich een goed streven, maar niet als
andere bevolkingsgroepen daaronder moeten lijden. Bovendien grijp je een wet aan voor een ander doel dan
waar die voor bedoeld is.
PS 2: Ik citeer uit de cie. brief verordening inburgering: "De Rijksfinanciering voor de inburgeringstrajecten zit
in een voorziening (de BDU-SIV) voor de jaren 2007 tot en met 2009. Zoals u weet hebben wij de taakstelling
voor deze periode nog niet gehaald. Niet-bestede middelen uit deze voorziening zullen worden teruggevorderd
door het Rijk".
Voorstel: gebruik de nietbestede middelen om samen met de inburgeraars een effectief programma op maat
samen te stellen uit alle scholingsmogelijkheden, en betaal gewoon het inburgeringsexamen voor alle
inburgeraars.
Bijlage: Certificaat Inburgering eerste inburgeringscursus.

Download Report