Klik hier voor het volledige artikel

6
dinsdag 9 december 2014
NL
RUUD BRONKHORST | ENERGIEKE ONDERNEMER WERD DEPRESSIEVE KLUIZENAAR
Als de naam
Teeven valt,
stijgt zijn
bloeddruk
AMSTERDAM | Door een blunder van justitie werd Ruud Bronkhorst
18 jaar geleden ten onrechte voor crimineel versleten. Niemand
minder dan staatssecretaris Fred Teeven, toen nog officier van justitie,
bleek verantwoordelijk voor de fout. Maar terwijl die carrière maakte,
liet iedereen Bronkhorst links liggen. Het drijft hem tot waanzin.
TOBIAS DEN HARTOG
V
andaag rijd ik mijn auto de Amstel in, denkt Ruud Bronkhorst
vaker dan hem lief is. Gewoon
lekker sterven. Alles vergeten.
Geen zorgen meer. Klaar.
Dan ziet hij er toch maar van af.
Het zal z’n trots zijn. Wil het z’n
dochter bovendien niet aandoen.
Dus doet hij op zo’n ochtend maar weer een
greep in zijn medicijnenbakje. Wacht vervolgens hoe de tijd verstrijkt. En zet tegen vieren
een maaltijd in de magnetron om daarna tot
diep in de nacht in zijn dossiers te lezen. De
tranen druppelen dan aan weerszijden van de
pagina’s. Dat dossier is de opsomming van 18
jaar leed.
Wie het begrijpen wil, moet terug naar 28 februari 1996. Het is de breuklijn in zijn leven.
Tot die dag heeft Bronkhorst vol trots een
eigen takelbedrijf opgebouwd, dat vooral klussen doet voor de overheid. Het is z’n levenswerk.
De Staat wil echter plots geen zaken meer
doen, omdat er een brief is binnengekomen
In zijn geheugen,
schrijft de
psychiater, is
alleen maar plek
voor de inhoud
van zijn dossiers
van justitie, dat Bronkhorst een ‘facilitair’ aan
criminelen zou zijn. Ene Fred Teeven, dan nog
ofﬁcier van justitie, heeft dat bepaald in een
onderzoek naar hasjhandel. Het blijkt al snel
een simpele persoonsverwisseling. Niet Ruud,
maar zijn tweelingbroer (met wie hij dan al
geen contact meer heeft) blijkt in duistere
zaakjes met Klaas Bruinsma te zitten.
Maar hoezeer Ruud vecht tegen het foute oordeel, de Staat wil niet toegeven.
Zijn naam is besmet, de opdrachten drogen op
en het bedrijf gaat op de ﬂes. Alles waar Ruud
jarenlang voor gewerkt heeft, is kapot door die
ene brief.
Lege handen
Het kostte hem 16 jaar van procederen tot het
ministerie van Justitie de fout van Teeven erkende, maar volwaardige excuses of een schadeloosstelling kwam er nooit. Hoewel een
rechtbank én de Ombudsman hierop aandrongen, staat Bronkhorst na al die tijd nog met
lege handen. De gewone man, verpletterd door
de overheid.
In een ultieme poging stapte hij onlangs naar
het gerechtshof voor een nieuwe poging. De
rechters stonden toe nu eens een goed psychiatrisch rapport op te laten maken, om te zien
hoe Bronkhorst het slepende conﬂict verteert.
Uit dat psychiatrisch rapport, waarover deze
krant beschikt, rijst een onthutsend droef
beeld van hoe een werklustige Amsterdammer
veranderde in een depressieve kluizenaar, verteerd door het verdriet om al die slepende procedures.
Zijn toestand, vertelde hij de psychiater onlangs, ‘is met geen pen te beschrijven’.
De dagen rijgen zich somber aaneen. ’s Morgens staat hij tussen 6.00 en 7.00 uur op.
Bronkhorst moet dan ‘goed douchen’, omdat
hij ‘helemaal bezweet is van nachtmerries over
ADVOCAAT
‘Excuus
had al lang
gemoeten’
,,Het is zeer opmerkelijk dat nota bene
een staatssecretaris medeverantwoordelijk wordt
gehouden voor de
psychiatrische klachten van een persoon,
maar wie het dossier
kent, is nauwelijks verbaasd,’’ zegt de advocaat van Bronkhorst,
Martin de Witte. Volgens hem had de
Staat de zaak al jaren
geleden moeten oplossen met volwaardig
excuus en een ﬁnanciële compensatie.
,,Dat vond een rechtbank én de Ombudsman ook, maar het ministerie blijkt er doof
voor. Dat heeft dus
verstrekkende gevolgen.’’ Het ministerie
van Justitie laat weten
dat het niet wil reageren, ‘omdat de zaak
nog onder de rechter
ligt.’
Teeven’. Die ‘haat hij tot op het bot’.
Dan loopt hij naar een wand in zijn woonkamer. Aan de muur in zijn huis heeft hij een vel
papier gespijkerd om zijn afspraken en medicijnenlijstje op bij te houden.
Dan leest hij: Amlodipine (tegen hartklachten), Atorvastatine (tegen verhoogd cholesterol), Losartan (tegen hoge bloeddruk), Pantoprazol (tegen maagklachten), Diclofenac (tegen
pijn), Oxazepam (tegen angst en onrust) en Temazepam ( tegen slapeloosheid).
De lijst is in de loop der jaren alleen maar langer geworden. En de chaos in z’n hoofd tegelijk
alleen maar groter.
In zijn geheugen, schrijft de psychiater, is ‘geen
plaats voor andere zaken dan de inhoud van
zijn dossiers’, de papieren van zijn procedures.
Hij leest ze. Herleest ze. Pluist ze uit, op zoek
naar een doorbraak. En legt ze ten slotte teleurgesteld weg; de overheid heeft geen mededogen, denkt hij dan.
Autootjes rondrijden
Een maatje met een huurautobedrijf laat hem
maar dagelijks ‘autootjes rondrijden’. Gewoon
een auto van A naar B brengen. Dan komt
Ruud tenminste nog eens buiten. Bij de bedrijven waar hij komt, blijft hij zo lang mogelijk
rondhangen. Doe nog maar een bakkie, zo gaat
dat dan. Dan hoeft hij ‘niet alleen te zijn’.
Als hij tegen 16.00 uur toch maar naar huis
gaat, eet hij wat en gaat in zijn dossiers lezen.
Dat doet hij de hele avond.
Nou, soms kijkt hij tv, maar hij kan er eigenlijk
niet tegen. Al die ‘ﬁjne programma’s’ geven
hem een rotgevoel. Dan moet hij huilen. Programma’s over onrecht verdraagt Ruud al helemaal niet.
’s Nachts ligt hij wakker met de vraag: hoe kan
een land als Nederland zo omgaan met iemand als hij? De gewone man die gelijk heeft,
7
dinsdag 9 december 2014
NL
DOOR FOUT JUSTITIE
COLUMN
N
Ruud Bronkhorst
bij het terrein
waar hij ooit zijn
eigen bedrijf had.
FOTO PIM RAS
‘Barbecueën? Binnen?
Met het raam dicht?’
,,Met 112, waar kan ik u mee
helpen?’’
,,Vijf ambulances!’’
,,Vijf ambulances, weet u dat wel
zeker?’’
,,Ja, o nee zes, daar gaat er nog
eentje, zes, en snel een beetje.’’
,,Meneer, 40 procent van onze uitrukken is eigenlijk geen spoedgeval, blijkt uit onderzoek. Vertelt u
eerst eens even rustig waarom er
zes ambulances zouden moeten
uitrukken, dat lijkt mij, met alle
respect, redelijk veel, zes.’’
,,Schiet nou op mens, moet ik
soms zes UberPOP-chauffeurs bestellen?’’
,,Dat zou u kunnen doen, ze leggen zich niet neer bij de gerechtelijke uitspraak.’’
,,Zeven! zeven ambulances, er
gaan hier doden vallen en dat is
uw schuld!’’
,,Nou nou meneer, u moet weten,
de kosten van de zorg stijgen navenant, één spoedje kost 1000
euro, weet u dat eigenlijk wel? Als
dat voor niets is, is het zonde van
het geld.’’
,,Acht! Er is er nog een niet goed
geworden. Alstublieft mevrouw,
wat moet ik doen, een second opinion aanvragen?’’
,,Dat lijkt me een uitstekend idee.
De second opinion blijft in het basispakket waarschijnlijk, althans,
dat wil het Zorginstituut, minister
Schippers is nog niet overtuigd, ze
laat een second opinion over die
second opinion uitvoeren.’’
,,Vlug, vlug!’’
,,Meneer, vertelt u me nu
eerst eens even waarvoor u
die acht ambulances nodig
hebt.’’
,,Ie!’’
Zijn ernstig zieke vrouw zei op een
avond: ‘Je vecht toch wel door hè?’
De volgende dag was ze dood
maar het toch niet krijgt.
Hij geeft niet op, daar niet van. Dat heeft alles
met zijn overleden vrouw te maken. 5 jaar geleden stierf ze. Ze ‘had kanker aan haar kaak’.
Een proces van jaren met bestralingen en chemokuren, maar door de zaak tegen de Staat
‘hield ze dat niet vol’, zegt hij. Haar dood,
denkt Ruud, is door Teeven ‘versneld’.
Voor ze stierf, was ze nog van plan geweest om
hem dood te schieten. ,,Voor haar maakte het
toch niet meer uit.’’ Hij praatte het haar toch
maar uit het hoofd.
Toen hij op een avond wegging, na het bezoekuur, zei ze tegen hem: ,,Je vecht toch wel door,
hè?’’
De volgende dag was ze dood.
Soms staat hij zich toe aan gelukkiger tijden te
denken. Hij heeft een goede jeugd gehad. Zijn
vader leerde hem dat eerlijkheid het langst
duurt. En dat hij hard moest werken.
Daar heeft hij nooit moeite mee gehad, Ruud
werkte graag. Toen hij als 20-jarige zijn bedrijf
begon, maakte hij steevast dagen van 18 uur.
Zijn vrouw en dochtertje hielden hem in het
weekend gezelschap op de zaak.
Hoe eenzaam is het nu. Woede, machteloosheid en verdriet vechten om voorrang. Als hij
een willekeurige agent op straat ziet, moet hij
zich inhouden. Ruud zou hem zo aanvliegen.
Als zijn vrienden er niet zouden zijn, ‘bestaat
het gevaar dat hij naar het huis van Teeven zal
gaan’. Hij weet waar deze woont. Heeft hem
ook wel eens bedreigd. Als hij z’n zaak niet
wint, doet hij ‘net zo lief’ iets waarvoor hij ‘15
jaar zal moeten zitten’. Al zegt hij dat in de
emotie van het moment.
Polsfrequentie
Wanneer zijn woede tegen Teeven ter sprake
komt, stijgt zijn polsfrequentie naar 88 slagen
per minuut, bij een bloeddruk van 190/120. De
psychiater heeft het gemeten.
Diezelfde psychiater stelt ook vast dat ‘hoewel
de reactie van betrokkene heftig is’, hij ‘geen
wanen, hallucinaties, verwardheid of psychotische verschijnselen’ heeft.
Zijn reactie op Teeven is ‘objectiveerbaar aan
zijn lichamelijke verschijnselen, zoals huilen,
transpireren, polsslag en bloeddruk’.
En na al die jaren heeft zich zeker ‘een psychiatrische stoornis ontwikkeld’, als gevolg van
trauma of stress. Bovendien, zo schrijft de psychiater, is het ‘aannemelijk’ dat zonder het
voorval met Teeven er ‘geen psychiatrisch ziektebeeld zou zijn ontstaan’, zo besluit hij.
Bronkhorst hoorde deze bevindingen onlangs
met een glimlach aan. Het biedt weer wat munitie in zijn worsteling met de Staat. Zie je wel,
het ligt niet aan hem.
Die avond herlas hij het stuk. En nog eens. En
weer. Een sprankje hoop. Dat kon hij goed gebruiken.
Vincent Bijlo
Tien
ambu’s
dus, daar
gaat weer
10.000
euro
,,Wat is er gebeurd meneer?’’
,,We hadden hier geen gas...’’
,,Ah, ik snap het, u kunt het heel
gemakkelijk met dekens of dekbedden oplossen, dat helpt uitstekend tegen onderkoeling.’’
,,Ze zijn niet onderkoeld, het is
hier minstens 50 graden.’’
,,Zo warm? U heeft nu wel weer
gas begrijp ik, zet dan de verwarming iets lager en als de patiënten
na een uur nog niet bijgekomen
zijn, belt u een de huisarts. Zullen
we het zo oplossen? Dat scheelt
ons heel veel geld, meneer.’’
,,Nee, u moet komen. Echt, u
moet!’’
,,Maar waarom dan, meneer?’’
,,We waren aan het barbecueën.’’
,,Elektrisch, neem ik aan?’’
,,Nee, met houtskool.’’
,,Met houtskool? Hoe kan het dan
50 graden zijn, zo warm wordt het
toch niet buiten?’’
,,Nee, we waren binnen met
houtskool aan het barbecueën.’’
,,Pardon? Binnen? Met de ramen
open?’’
,,Nee, dicht, omdat het zo koud
was.’’
,,Dicht? U zat binnen te barbecueën op houtskool met de ramen
dicht? Waarom in hemelsnaam
meneer, waarom?’’
,,Omdat we geen gas hebben.’’
,,Meneer, dan moet u mij niet hebben, maar Centraal Beheer. U
moet even Apeldoorn bellen.
Negen ambulances zeg.’’
,,Ugggguuuuuuguuuuguuu…’’
Meneer… bent u daar nog, meneer? Tien ambulances dus,
daar gaat weer 10.000 euro.
Zou er eigenlijk op zakken
houtskool staan dat je ze
niet binnen mag gebruiken
met de ramen dicht? Kunnen
we misschien een zaak
van maken. O daar
gaat-ie weer.
112, waar kan ik
u mee helpen?
Een vuurkorf,
in de babykamer?’’
R
[email protected]

Download Report