Onze jongens doen dat niet Onze jongens doen dat niet

© Copyright 2013 Dagblad De Limburger / Limburgs Dagblad.
Het auteursrecht, ook ten aanzien van artikel 15 AW, wordt
uitdrukkelijk voorbehouden. Woensdag, 07 mei 2014
ZINLOOS GEWELD
Onze jongens doen dat niet
Dat de jonge Yoeran Meertens uit Mechelen na een avondje stappen in Gulpen zo werd mishandeld dat hij nog steeds vecht voor
zijn leven, is in het Heuvelland ingeslagen als een bom. Dat de daders, die zich de dagen erna druppelsgewijs melden, tieners uit de
eigen gemeenschap zijn, zorgt voor verbijstering in de dorpen.
door Merel Visscher
H
eilige Maria, vol van
genade… Als een mantra klinkt het noveengebed tussen de heuvels. Voor de kapel bij
het Mechelense gehucht Hilleshagen staan tientallen dorpelingen, die steun en troost proberen
te vinden bij elkaar. Het belangrijkste is nu dat hun Yoeran beter
wordt, dat hij straks weer kan
handballen of biertjes tappen in
café ’t Pintje in Mechelen. Of in
het beste geval verder kan met
zijn leven. Want hij is nog maar
negentien jaar, onze jongen.
Na een avondje stappen in de Galouppe, de enige dansgelegenheid
in het Heuvelland, werd Yoeran
net om de hoek in elkaar geslagen. Zonder aanleiding, aldus zijn
vriend. Door een groep van acht,
voornamelijk in zwart gehulde
foto Johannes Timmermans
jongens, sommigen met kort geschoren hoofden. Yoeran viel met
zijn hoofd op een vensterbank en
werd door een passerende ambulance meegenomen naar het ziekenhuis, waar hij nu met een schedelbasisfractuur in coma ligt.
De sociale media ontploften afgelopen weekend. Op Facebook
werd massaal medeleven betuigd
met de familieleden en virtuele
kaarsjes gebrand. Maar ook het virtuele volksgericht tegen de nog onbekende daders was niet mals. Dat
tuig, die idioten, die smeerlappen
moeten gevonden worden en een
hoge straf krijgen...
Langzaam dringt echter door dat
‘dat tuig’ wellicht geen gang van
skinheads is, geen groep stadse
knullen die de boel in het dorp komen verzieken, maar jonge tieners
uit omringende dorpen. Wijlre en
Voerendaal. Onze jongens, dus.
Wijlre is verbijsterd. Maar waar-
schijnlijk waren ze net zo met
stomheid geslagen als de daders
uit Eys of Partij afkomstig waren
geweest, vertelt een onderneemster uit het dorp, die uit piëteit
met de familie van het slachtoffer
niet te veel wil uitweiden. Zoals
dat in een klein dorp gaat, zingen
de namen van de mogelijk betrokken jongens al rond. En dat leidt
tot zo mogelijk nog meer verbijstering, zegt de onderneemster.
Is het gewoon een kwestie van
pech dat je zoon of dochter betrokken raakt bij fysiek geweld in
het uitgaansleven, vraagt Tjeu Seeverens zich zondag af in zijn weblog over het zinloos geweld in Gulpen. De oud-onderwijzer, schrijver maar vooral Gulpenaar, moest
zijn eigen woede van zich afschrijven, vertelt hij. „Ik ken Yoeran
niet, maar ineens kwam het heel
erg dichtbij. Ik schrok van mijn
eigen reactie: als het er eentje van
mij was, ging ik zoeken tot ik de
daders had gevonden. Maar mijn
gedachten gingen ook naar de
acht daders en hun families en de
impact die het zal hebben op hun
leven. Waarom die van mij?”
De weblog van Seeverens had
doorgaans zo’n tweehonderd lezers, maar werd in één dag ruim
3500 keer aangeklikt en gedeeld
op Facebook. „De hatemails bleven uit, ik kreeg vooral bezorgde
respons. Een moeder uit Hoensbroek reageerde dat ze iedere keer
weer blij is als ze de sleutel in de
deur hoort als haar twee kinderen
thuiskomen na het stappen. Zegt
dat we onderschatten hoe jongeren tegenwoordig door het leven
moeten, dat we niet weten hoe
groot de druk soms is.”
De gemeenschap moet hier uiteindelijk iets mee, vindt Seeverens.
„En daarbij moeten we vooral
mét en niet over onze jongeren
praten.” Ouders en scholen kunnen hierbij een rol spelen, denkt
hij.
Oud-politicus en Gulpenaar Ruud
Verhoeven schrijft al jaren columns in Gulp en Geul onder het
alter ego Françoise. De column
waarin hij de daders van het geweld van vorige week rechtstreeks
aanspreekt, werd honderden keren gedeeld via de sociale media.
‘Lieve jongen. Ik ken je niet. Of, wie
weet, misschien juist wel, want je
bent uit de buurt. Je bent één van de
acht, die vrijdagnacht Yoeran in elkaar sloegen. En, lieve jongen, dat
was niet in Amsterdam, niet in een
krioelende wereldstad, dat was niet
in een groezelige achterbuurt, dat
was gewoon in Gulpen. In mijn
dorp. Dat was in de Looierstraat,
waar ik elke dag loop naar de Plus
of zo. Je had een accent, schreven
landelijke kranten nog, en dus riep
een heel stel juichend dat je Marokkaan was. Mensen die er voor het gemak niet van uitgaan dat ook Limburgs een aardig accent kan geven.’
Verhoeven raakt een gevoelige
snaar. Hopelijk, zo reageert een le-
“
Dat het jongens
uit de buurt zijn,
maakt dat de
verbijstering
nog groter is.
Ruud Verhoeven
zer, dringt de keiharde waarheid
door. Ook bij degenen die de normen en waarden van de samenleving lijken te zijn vergeten. Want
wat brengt acht ‘lieve jongens van
om de hoek’ hiertoe?
Het zelfreinigend vermogen van
een hechte dorpsgemeenschap,
waarin we elkaar durven aan te
spreken op ongepast gedrag, valt
tegen, vindt Verhoeven. „Hier in
de buurt heb ik eens een menneke in zijn nekvel gepakt, omdat
hij blikjes schopte naar een oude
vrouw. Ik kreeg een grote mond:
waar bemoeide ik me mee? Maar
toen ik zijn vader erop aansprak,
werd me ook door hem de huid
vol gescholden. Bij de oudere generatie heerst een gevoel van onveiligheid. Maar ook jongeren begrijpen het niet, merk ik. Dat het
jongens uit de buurt zijn, maakt
dat de verbijstering nog groter is.”
Wat de dorpsgemeenschap ermee
moet? Haar stem laten horen,
vindt Verhoeven. Het plan voor
een bezinningstocht in Gulpen
(in overleg met gemeente en familie is dit voornemen op een lager
pitje gezet, red) vindt hij mooi. Je
geeft de mensen een uitlaatklep.
Maar daarna? „Als je dit wilt aanpakken, moet je de discussie aangaan met jongeren én ouders.”

Download Report