Lees meer... - Loopgroep Beilen

Op vakantie: gaan de hardloopschoenen mee of niet?
Wierd Duursma
Voor velen onder ons is dit ieder jaar weer een dilemma. Je wilt eigenlijk wel een paar weken niet
gaan hardlopen; ook om de andere gezinsleden wat meer aandacht te geven dan normaal. Verder is
het ook een mooie gelegenheid om een paar echte rustweken in te lassen. Voor iedereen is het wel
eens goed om een paar weken helemaal niets te doen. Voor de echte diehards onder ons, waar ik mij
zelf ook onder reken, is dat wel erg lastig. Dus ook deze keer werden de loopschoenen en de
hardloopkleding in de vouwwagen gestopt. Wel had ik me van te voren voorgenomen om niet vaker
dan 2 keer per week te gaan hardlopen. Ik had hiermee al rekening gehouden in mijn
marathonschema, want zoals een groot aantal van jullie wel zullen weten, ga ik in oktober de
marathon van Luzern lopen.
Op zaterdag 26 juli vertrokken we naar Oostenrijk. Hermagor, een plaats in het uiterste zuiden van
Karinthië, was de bestemming. Deze bestemming was gekozen om de mooie wandelgelegenheden
en andere bezienswaardigheden. En, niet te vergeten het weer. Ik had van te voren al een aantal
mogelijke hardlooproutes uitgezet m.b.v. afstandmeten.nl.
Het eerste wat je opvalt t.o.v. Nederland is dat je nergens op de lokale wegen meer dan een paar 100
meter zicht hebt, want dan volgt er weer een bocht. De natuur is er echter adembenemend. Ik kon
dan ook bijna niet wachten om eindelijk de hardloopschoenen te kunnen aantrekken. Na een paar
dagen acclimatiseren en een paar korte wandelingen in de buurt van de camping, was het dinsdag 29
juli eindelijk zo ver. Nadat vrouwlief me nog eens op hert hart had gedrukt om toch vooral
voorzichtig te zijn, ben ik vertrokken voor een ronde van ongeveer 16 km. Ik had geen idee hoe de
route er uit zou zien. Veel heuvels of niet? Ik had bij het uitzetten van de route wel wat rekening
gehouden met de te verwachten hoogteverschillen. Volgens de kaart zou ik de zwaardere stukken
vermijden. Het eerste stuk liep via een rustig landweggetje, daarna overgaand in een fietspad langs
een regionaal spoorlijntje. De overgangen van deze spoorlijn waren niet beveiligd. De komst van de
trein werd altijd aangekondigd met een luid getoeter. Tijdens mijn loopje was dit echter niet aan de
orde. Het grootste gedeelte van de route ging over een glooiende weg, welke een aantal typische
Oostenrijkse dorpjes met elkaar verbond (Latschach, Dellach, Brugg, Mellach en Egg) om dan
uiteindelijk aan de andere kant van het dal weer op de regionale hoofdweg uit te komen. Glooiend
betekent in Oostenrijk echter heel iets anders dan in Nederland, maar het was goed te doen. Tot ik
het plaatsje Egg naderde. Er doemde een steile helling (10 %) van ongeveer 600 meter lengte op. Ik
moet zeggen, anders dan de plaatsnaam zou doen vermoeden, het was geen eitje. Nadat ik eindelijk
boven was met een gigantisch opgelopen hartslag, kon ik even op adem komen. Na een afdaling en
een relatief vlak laatste stuk was ik weer terug op de camping. Tijd voor koffie!!!
De volgende uitdaging was geen duurloop maar een wandeltocht door een van de mooiste Klammen
van Oostenrijk; de Garnitzenklamm. Deze prachtige wandeltocht is in 4 delen opgedeeld. De meeste
toeristen stoppen na het 2e deel en gaan dan via een (saai) bospad weer terug naar het beginpunt.
Dit is voor de meeste mensen al een hele beproeving. Wij zijn doorgelopen tot het einde van deel 3.
In dit deel zaten al een aantal lastige passages, maar was nog goed te doen. We waren inmiddels al
bijna 3 uren onderweg en moesten ook nog weer terug, dus besloten we het laatste en moeilijkste
gedeelte maar niet meer te doen. Na ruim 5 uren waren we moe maar voldaan weer terug bij de
ingang. Ik kan iedereen die ooit nog eens in deze regio komt aanraden de Garnitzenklamm eens
geheel of gedeeltelijk te lopen. Zeker voor leden van de loopgroep is dit een erg uitdagende
wandelroute.
Tijdens mijn 2e duurloop, een rondje 6 km direct om de Pressegger See op zaterdag 2 augustus had ik
wel een heel bijzondere ontmoeting. Ik was nog maar net onderweg toen ik 2 personen voor me zag
lopen, die me wel erg bekend voorkwamen. Ik zag ze in eerste instantie op de rug en had nog mijn
twijfels. Ik dacht: “Het zal toch niet waar zijn”, maar toen ik dichterbij kwam wist ik het zeker; Jan en
Harmtje Jager. Je komt die mensen van loopgroep Beilen ook overal tegen. Het bleek dat ze al
anderhalve week op dezelfde camping stonden als wij. We stonden dus al een week samen op de
camping en hadden mekaar nog niet eerder getroffen. Was ik niet gaan hardlopen die avond op dat
tijdstip, dan hadden we mekaar helemaal niet gezien, want de volgende ochtend zouden Jan en
Harmtje vertrekken en via een tussenstop teruggaan naar huis. We hebben nog even staan kletsen,
waarna ik mijn weg weer heb vervolgd. Het was een bevestiging dat veel meer mensen zich
aangetrokken voelen tot deze mooie omgeving.
Ik heb in de 2e week van onze vakantie nog 2 keer de hardloopkleding aangetrokken, maar een
onverwachte ontmoeting heeft dat niet meer opgeleverd. Of het moet de ontmoeting met een paar
reeën zijn tijdens mijn 3e duurloop op dinsdag 5 augustus. Ik had er deze keer voor gekozen om de
duurloop 29 juli nu in omgekeerde richting te gaan lopen. Ik dacht dat de klim vanaf de andere kant
naar Egg waarschijnlijk veel eenvoudiger zou zijn. Hier had ik me echter lelijk op verkeken. Het was
dan wel niet zo stijl, maar de klim was veel langer. Ik was nog lang niet in Egg, maar was het klimmen
zat en eigenlijk was ik al iets te laat vertrokken om de volledige route nog bij daglicht te kunnen
voltooien. Dus besloot ik maar af te slaan en een iets kortere weg te nemen. Deze weg (overgaand in
grindpad) liep deels door het bos. Daar kwam ik dus een ree tegen met een jong. De moeder was het
pad al overgestoken, maar het jong trok zich terug in de bossages, wachtend tot ik voorbij zijn. Ik heb
mijn weg vervolgd en kwam weer op de doorgaande weg. Het was inmiddels toch al een beetje
begonnen te schemeren en ik had nog zeker 5 kilometer af te leggen. Om er voor te zorgen dat het
niet helemaal donker zou zijn, heb ik mijn tempo nog maar eens verhoogd. Op een gegeven moment
dacht ik dat toch ook ergens weer linksaf het fietspad op zou moeten. Maar wanneer je uit een
andere richting komt, lijkt alles toch wat anders. Na nog een ontmoeting met een ree kwam ik langs
een stationnetje wat ik herkende van de eerste keer dat ik er langs was gekomen. Toen wist ik dat de
afslag zo zou komen. Toen ik eindelijk op het fietspad liep voor de laatste 2 km, was de duisternis
toch echt aan het invallen. Er stond een man met een verrekijker (deze keer niet Jan, maar wel Jager)
in de richting te kijken waar ik zojuist de ree was gepasseerd. Waarschijnlijk hoopte deze man ook op
een ontmoeting met een ree, maar dan om heel andere redenen. Ik was blij toen ik het weggetje vlak
bij de camping had bereikt, waar de straatverlichting brandde. Een goede raad voor iedereen: Houd
er rekening mee dat het in bergachtige omgeving vaak eerder donker wordt dan bij ons en ga dus
niet te laat weg.
Ik heb op vrijdag 8 augustus nog een kort rondje (7 km) gelopen. Ik was deze keer ruim voordat het
donker werd terug en heb geen spannende of onverwachte ontmoetingen gehad. Een ding is echter
zeker; de volgende keer gaan de hardloopschoenen gewoon weer mee.
Dan wil het volgende nog even kwijt. Ik zou samen met Frank Ottenhof de marathon van Luzern gaan
lopen. Echter Frank heeft een ernstige scheenbeenblessure opgelopen. Ik vind dit erg jammer, vooral
voor Frank zelf. Je leeft erg naar een evenement toe en dan gebeurd zoiets. Ik heb begrepen dat
Frank nu veel zwemt en fietst. Hopelijk kun je snel weer hardlopen, Frank. Beterschap en misschien
volgend jaar weer een marathon.

Download Report