Krachtenbundel 2014

KRACHTENBUNDEL
DE KRACHT VAN KWETSBAARHEID
OSTO
D
R
NOO
NT
A
B
A
BR
E
EDITI
2014
ALSJEBLIEFT!
DEZE KRACHTENBUNDEL IS VOOR JOU.
Lees de twaalf verhalen
en ervaar de kracht van kwetsbaarheid.
Van harte aanbevolen
door alle verhalenvertellers
en verhalenopstellers.
KRACHTENBUNDEL
© REËLLE COMMUNICATIE
KRACHTENBUNDEL
KRACHTENBUNDEL
VOORWOORD
INHOUDSOPGAVE
Dichterbij
Arif: “Ik kan weer
vooruit kijken”\
3
Aksent
Brigitte: “Ik zoek
de juiste weg voor mijn
kinderen”
Burgthoeve
Nelly: “Ik ga nooit
meer weg bij de
Burgthoeve”
5
SMO Verdihuis
Kishoor: “Ik kan
mijn leven weer oppakken”
SMO Verdihuis
Dennis: “Ik heb de
kracht in mezelf
gevonden”
7
Radius
Melina: “Ik zet mijn
leven op de rit”
9
Centra voor
Psychisch Herstel
Jan: “Ik wil weer genieten
van het leven“
11
Mooiland
Kevin: “Als het
nodig is help ik mijn
collega’s een handje”
Kleur Kinderen Jeugdzorg
Ouders Jasmijn:
“We willen dat Jasmijn een
plek vindt in de wereld”
GGZ Oost-Brabant
Ingrid: “Ik zet
mijn eigen ervaring
in om anderen te helpen”
Bureau Jeugdzorg
Noord-Brabant
Marvin: “Ik heb meer
zelfvertrouwen en maak
bewuster keuzes\”
Fokus
Paula: “Ik leef zoals
ik dat wil”
1
15
2
Voorwoord
KRACHTENBUNDEL -
INHOUDSOPGAVE
13
Gewone mensen,
bijzondere verhalen
“We gaan niet uit van de beperkingen van onze dochter.
Natuurlijk houden we er veel rekening mee. Maar we gaan
uit van wat wel kan. En dat is nog best een hele hoop. Met de
juiste ondersteuning van professionals hebben we het
eigenlijk best goed voor elkaar.” Zomaar een citaat uit
zomaar een interview uit deze Krachtenbundel. Een gesprek
met gewone mensen, met een bijzonder verhaal.
Mensen die er letterlijk het beste van maken.
17
19
De ‘Krachtenbundel’ is een goed initiatief van Reëlle. Dit
communicatiebedrijf bundelde interviews met cliënten of
hun ouders of verzorgers. Hun verhalen zijn mooi,
leerzaam en hier en daar zelfs ontroerend. Ze laten duidelijk
zien dat kwetsbaar zijn iets anders is dan machteloos. Wij
hebben van hun verhalen genoten. Wij bedanken hen voor
hun openheid. Hun houding draagt bij aan meer begrip voor
hun situatie en maakt, wat ons betreft, de wereld een klein
beetje mooier. Lees, leer en geniet.
21
23
25
Colofon
RENÉ PETERS EN HENDRIK HOEKSEMA
wethouders
Gemeente Oss
27
© REËLLE COMMUNICATIE
KRACHTENBUNDEL - VOORWOORD
2
r:
is oo
al d
ha rd
er so
t v on
Di sp
ge
ONZE DOCHTER HEEFT EEN VERSTANDELIJKE BEPERKING
WE WILLEN DAT JASMIJN HAAR PLEK VINDT IN DE WERELD
Het is gezellig in de woonkamer van familie Hermes. Iris (39) en Rob (45) zitten aan tafel met uitzicht op de tuin. Een speelparadijs voor kinderen. En ook
binnen kun je zien dat er met kinderen rekening wordt gehouden. Al wordt
dat zeker niet overdreven. “Kinderen moeten zo normaal mogelijk opgroeien.”
“Bij opgroeien hoort dat iets af en
toe fout kan gaan. Dat geldt voor
onze twee kinderen. Met of zonder
beperking, dat maakt niks uit.” Rob
en Iris praten heel open over hun
beide dochters. Waarvan Jasmijn (5)
is geboren met het syndroom van
Williams-Beuren.
de hele wereld moet worden ingericht om Jasmijn. Dat kunnen we
thuis wel proberen, maar in de echte
wereld gaat dat niet. Daar kan ze
maar aan wennen. Het gaat nu goed
met haar. En met Elise (7) ook gelukkig. Dat is anders geweest. Maar we
zijn er sterker van geworden.”
NIET VAN PAMPEREN
“Er ontbreekt een stukje van een
chromosoom. Dat zorgt onder andere
voor een verstandelijke beperking,
voedingsproblemen en een te hoog
calcium gehalte in het bloed.” De familie Hermes is niet van het pamperen. “Daar zijn we echt in gegroeid.
We hebben geleerd meer en meer op
onszelf te vertrouwen. En ons gezonde verstand. Voor het principe van
opvoeden maakt een handicap ook
niet veel uit. Je wilt het beste wat
mogelijk is voor je kind. Het ene kind
heeft veel en het andere wat minder
mogelijkheden, dat is zo. Maar het
principe blijft gelijk. Zo willen we
dit jaar weer met de tent op vakantie gaan. Gewoon, met zijn vieren.
Zo normaal mogelijk. Dat is echt iets
waar we naar toe werken. We
ontkennen niet dat onze Jasmijn van
alles mankeert. We maken er gewoon
het beste van. Dat betekent niet dat
KLEINE STAPJES VOORUIT
“Jasmijn is een mooi en open meisje. Ze is erg sociaal en praat graag.
Daardoor wordt ze overschat. Ze zit
nu in medisch kinderdagverblijf ‘de
Korf’ van Kleur in Megen. Daar helpen
ze haar met kleine stapjes vooruit. Zo
kan ze nu lopen. Al gebruikt ze nog
vaak een rollator. Het is een meisje
van uitersten. Ze kan heel erg vrolijk
zijn. Maar als het even anders gaat
dan ze in haar hoofd heeft, kan dat
ook radicaal omslaan. Binnenkort
gaat ze naar school. Een volgende
stap in haar ontwikkeling. Jasmijn
wordt soms zelfs wat ondeugend.
Dan pakt ze chips terwijl ze weet dat
dat niet mag. Ook Jasmijn moeten
we natuurlijk wel opvoeden.”
3
KRACHTENBUNDEL - KLEUR
LEVEN BIJ DE DAG
“Toen Jasmijn geboren was, bleek al
snel dat er iets aan de hand was. Met
een beetje internetten wisten we
snel wat zo’n syndroom in kon houden. Dan heb je het wel even zwaar
hoor. Toch hebben we ons er snel
overheen gezet. We moesten wel. Een
nachtje doorslapen was er echt niet
bij. Letterlijk iedere nacht waren we
wakker en met onze dochter bezig.
Het werd leven bij de dag. En leven
zonder agenda. Met ondersteuning
van vrienden en familie gelukkig.
De eerste vijf jaar van haar leven
heeft Jasmijn tien ziekenhuisopnames meegemaakt. En voor alles wat
ze mankeerde kreeg ze een eigen
specialist. Die er overigens een sport
van leken te maken zoveel mogelijk
langs elkaar heen te werken. De zorg
in Nederland kan nog wel beter.”
www.kleur.eu
EEN HELE HOOP
“Eigenlijk moesten we ons hele leven
anders in gaan richten. En werk
werd noodgedwongen ondergeschikt
aan het gezin. Op dit moment hebben we het redelijk op de rit. Jasmijn krijgt sondevoeding en loopt
nog met een rollator. Maar we hebben goede hoop dat aan beiden snel
een einde kan komen. We gaan niet
uit van de beperkingen van Jasmijn.
Natuurlijk houden we er veel rekening mee. Maar we gaan uit van wat
wel kan. En dat is nog best een hele
hoop. Met ondersteuning van school,
vrienden en familie hebben we het
eigenlijk best goed voor elkaar.”
“Een bijzonder gesprek
met gewone mensen. Ze
gaan er vanuit dat een
kind met een handicap
niet wezenlijk verschilt
van ieder ander kind.
Groot brengen is uitgaan van mogelijkheden
en groei. En wat mogelijk is verschilt gewoon
per kind.”
RENÉ PETERS
wethouder
Gemeente Oss
n Door René Peters
© REËLLE COMMUNICATIE
“WE MOESTEN ONS HELE LEVEN ANDERS INRICHTEN”
KRACHTENBUNDEL - KLEUR
4
r:
is oo
al d
ha rd
er so
t v on
Di sp
ge
NELLY HEEFT VOORAL LAST VAN HAAR EPILEPSIE
IK GA NOOIT MEER WEG BIJ DE BURGTHOEVE
Nelly (28) staat in de stal bij ‘haar schatje’ Silver. Een prachtig paard dat net
die nacht een veulen heeft gekregen. Nelly woont en werkt al een flink aantal
jaren bij de paardenmelkerij en zorgboerderij Burgthoeve van de familie Van
der Burgt in Oijen. Nelly is vooral bezig met het ‘nu’.
Nelly’s geboorte is niet goed verlopen
waardoor ze lichamelijke en geestelijke beperkingen heeft. “Ik vind het
niet fijn dat ik dat heb: epilepsie.
Ik begrijp mensen niet altijd goed.
Het is ook erg lastig met keyboard
spelen, dan krijg ik last van trillende
handen. En het liefst zou ik een keer
alleen naar een popconcert gaan,
maar dat kan niet. Net zoals alleen
gaan zwemmen of naar de tandarts.
Een beetje jammer dat ik dat niet
kan. Ik kan ook niet zelf mijn paard
pakken omdat ik gehandicapt ben.”
LUST EN LEVEN
“Ik heb vele jaren op een internaat
doorgebracht en ben nu erg gelukkig in Oijen.” Zoals ze het zelf steeds
zegt ‘om voor mijn drie schatjes te
zorgen.’ De paardenmelkerij is duidelijk haar lust en haar leven. “Met
paarden omgaan vind ik het allerbelangrijkst. Ik zou het heel erg vinden
als ik niet meer voor de paarden zou
kunnen zorgen.”
PAARS EN ROZE
De familie van Nelly woont niet in de
buurt. Dat maakt haar fijne plekje in
Oijen nog belangrijker. “Ik ben geboren in Frankrijk. Mijn vader woont
daar nog steeds. Mijn moeder woont
5
KRACHTENBUNDEL - BURGTHOEVE
in Luxemburg en mijn zus Anna in
Nederland. Elke avond skype ik met
mijn vader, dat doe ik in het Frans.
Met mama ga ik op vakantie naar
Frankrijk en ik ben met haar naar
André Rieu geweest. Samen kopen
we altijd mijn kleren. Paars, maar
vooral roze, daar hou ik van.” Dat
laatste is zeker waar: haar hele kamer en slaapkamer zijn roze.
ZEVEN UUR OP
Nelly heeft een goed gevulde week op
de paardenmelkerij: “Ik sta elke dag
om zeven uur op. Van maandag tot
en met woensdag werk ik dan in de
stal. Donderdag poets ik mijn eigen
kamer en help ik met tafeldekken. Op
mijn iPod staan twee Franse liedjes
en muziek van de Beatles. Zo maak
ik dan alles schoon.” “Swingend en
zingend met stofzuigerslang door
de gang”, vult Inge, de begeleidster
van Nelly, aan.
HAAR VIERVOETERS
“Alles bij Nelly komt terug op de
paarden”, zegt Inge. Wat ze met
paarden kan, daar is ze best trots op:
“Ik heb drie paarden opgevoed, dat
vind ik best stoer. Ik ben baas over
de paarden.” Ook haar mooiste
ervaring is met een van haar
viervoeters. “Ik ging mee naar een
concours en toen mocht ik met paard
Nicolaï op de foto.”
STRUCTUREN
“Zonder hulp kan ik niet.” Daar is
Nelly stellig over. Inge vult aan:
“Nelly houdt erg van structuren.
Oriënteren is lastig. Tv aandoen
bijvoorbeeld, dat lukt niet.”
Nelly gaat verder. “Daar word ik
wel verdrietig van, dat ik dan mijn
portemonnee in huis kwijt ben. Ik
weet dan niet meer waar die ligt.
Verandering is irritant. Irritant vind
ik ook dat ze zich te veel met mij
bemoeien. Niet fijn dat ik dat heb,
epilepsie.”
www.burgthoeve.nl
NOOIT VAN MIJN LEVEN
Nelly wil Bert, de eigenaar van de
paardenmelkerij, en haar begeleidsters Inge, Marleen en Marieke niet
missen. “Ik ga hier nooit van mijn
leven weg. Als ze gaan verhuizen, ga
ik mee. Ik ben trots op mijn appartement. Dat ik alles zelf netjes kan
maken.” Dan is er genoeg gepraat.
Nelly wil naar de paarden. Ze wil nog
haar ‘drie schatjes’ laten zien.
“Goed om te zien hoe
mensen op de paardenmelkerij opbloeien. Het
contact met de dieren,
hun dagelijkse taken en
de goede begeleiding
zorgen ervoor dat ze zo
zelfstandig
mogelijk hun leven
kunnen leiden; dat ze
trots kunnen zijn op wat
ze doen.”
n Door Hendrik Hoeksema
HENDRIK HOEKSEMA
wethouder
Gemeente Oss
© REËLLE COMMUNICATIE
“IK BEN BAAS OVER DE PAARDEN”
KRACHTENBUNDEL - BURGTHOEVE
6
DENNIS RAAKTE IN ÉÉN JAAR ALLES KWIJT
IK HEB DE KRACHT IN MEZELF GEVONDEN
Dennis (35) had alles goed voor elkaar, totdat hij zijn baan verloor. Hij zag het
niet meer zitten en raakte depressief. In één jaar tijd raakte hij alles kwijt
wat hij had: zijn huis, zijn werk, zijn sociaal leven en zijn eigenwaarde. “In
principe zag mijn jeugd er goed uit totdat mijn ouders gingen scheiden.”
“Ik was 18 jaar. Mijn moeder trok
het niet met mij en mijn broertje.
Toen zijn we terug gegaan naar mijn
vader en zijn tweede vrouw. Zij had
twee kinderen. Twee gebroken gezinnen bij elkaar. Dat liep niet goed, er
was veel ruzie. Hierdoor ging ik weer
terug naar mijn moeder. Mijn broer
werd voor een time-out opgenomen
ergens in Drenthe. Na een tijdje heb
ik hem weer teruggehaald.”
EIGEN BOONTJES DOPPEN
“Mijn moeder raakte zwanger van
haar tweede man, ik kreeg dus een
halfbroertje. Ik volgde intussen de
kookopleiding in Eindhoven. Dat ging
eigenlijk goed. Na een tijdje kreeg
mijn moeder steeds meer vreemde
trekjes, ze ging steeds meer escalaties opzoeken. Ze bleek borderline te
hebben. Dat was een drama. Ze bleek
het al lang te hebben, maar dat wist
ik niet. Er werd niet over gepraat
vroeger. En ik kon er niet over praten
want met mijn vader had ik geen
contact meer. Hij nam het mij kwalijk dat ik bij mijn moeder woonde.
Vanaf die tijd heb ik mijn eigen
boontjes gedopt. Op mijn twintigste
kocht ik zelfs een eigen appartement
in Uden. Daar heb ik dertien jaar gewoond. In die jaren heb ik niets aan
7
KRACHTENBUNDEL - SMO VERDIHUIS
mezelf gedaan, alleen maar
gewerkt, dag en nacht. Veel te fanatiek, steeds meer en hoger wedstrijdkoken. Het werk ging goed, geld
genoeg, maar ik vergat mezelf.”
NEERWAARTSE SPIRAAL
“Drie jaar geleden verloor ik mijn
baan en kwam in de ww. Dat was
teveel. Ik zag het echt niet meer zitten. Ik dacht: ‘Weet je wat, ik trek de
gordijnen dicht en doe niets meer.’
Ik raakte in een sociaal isolement. Ik
hield dat een jaar vol, mijn brievenbus puilde uit. Ik wist dat ik mijn
huis niet meer kon betalen. Ik liet
de boel klappen. Drie weken voor de
executieverkoop ben ik bij het SMO
Verdihuis binnen gestapt. Zo van:
‘Ik moet mijn huis uit, wat gaan we
doen?’ Ik had enorme schulden. Ik
kwam met niks, geen spullen, geen
huis, geen geld, geen eigenwaarde.
Toen ik hier binnenkwam schrok ik
me rot: ‘O jee, waar ben ik beland?
Wat een gekkenhuis. Moet het dit
echt worden?’ Ik kreeg een klap.
Mijn enige gedachte was: ‘Hoe kom
ik hier zo snel mogelijk weer weg?’”
DE WEG TERUG
“In principe houdt de hulp van het
SMO Verdihuis na drie maanden op.
Maar ik brak mijn been en daardoor
bleef ik wat langer. Toen bleek dat
ik al genoeg woonjaren had opgebouwd waardoor ik onverwacht snel
een huis kreeg toegewezen. Met
ambulante begeleiding. Ik kon mijn
leven weer oppakken. Vanaf dag één
ben ik vrijwilligerswerk gaan doen,
bij Cruijf Court, het talentencentrum, de cliëntenraad en de
buurtbus. In de cliëntenraad kan ik
peilen hoe alles in elkaar steekt. Ik
ga ook een opleiding volgen voor
ervaringsdeskundige. En ik wil parttime in de horeca werken om wat
geld te verdienen. Daarnaast wil ik
me omscholen voor een maatschappelijk vak. Dat vind ik leuk.”
www.verdihuis.nl
KRACHT IN MEZELF
“Het gaat nu goed. Geen sociaal
isolement, geen dichte gordijnen,
maar leven zoals het hoort. Ik heb de
kracht uit mezelf gehaald toen ik de
bodem had bereikt. Dit drama wil ik
nooit meer meemaken. Daarom ben
ik meteen in de startblokken gaan
staan. Ik ben perfectionistisch, ik
denk altijd dat het beter kan. Daar
ligt ook de bron van mijn kracht. Er
zijn nu weer genoeg dingen waar ik
trots op kan zijn. Ik geef mezelf niet
snel een compliment, maar zie een
wereld van verschil met een jaar
geleden. Dit laat ik nooit meer gebeuren. Ik verkloot het niet meer.”
“Het verhaal van
Dennis heeft indruk op
me gemaakt. Vooral
omdat het iedereen kan
overkomen. Dan komt
het echt aan op kracht.
Ik heb bewondering
voor de kracht van
Dennis, toen hij eenmaal besloten had weer
door te gaan. Het waarderen van de kleine dingen en genieten van het
leven, daar kan iedereen lering uit trekken!”
SANNE PETERS
hoofd primair proces
SMO Verdihuis
n Door Sanne Peters
© REËLLE COMMUNICATIE
“IK KAN NU WEER TROTS ZIJN OP MEZELF”
KRACHTENBUNDEL - SMO VERDIHUIS
8
INGRID KAMPTE MET DE EETSTOORNIS ANOREXIA NERVOSA
IK ZET MIJN EIGEN ERVARING IN OM ANDEREN TE HELPEN
Ingrid Joosten (26) vocht jarenlang tegen Anorexia Nervosa. Ze ging door
diepe dalen, maar wist de strijd uiteindelijk te winnen. Nu helpt ze anderen
in haar werk als ervaringsdeskundige in het FACT Jeugdteam bij GGZ OostBrabant. Ook startte ze haar eigen stichting waarmee ze volwassen mannen
en vrouwen met een eetstoornis online hulp biedt.
“Ik kreeg altijd complimenten over
dat ik zo lang en dun was. Toen mij
op mijn dertiende tijdens een controle bij de GGD gezegd werd dat ik
te weinig woog en dat ik aan moest
komen, schrok ik. ‘Wat als ik dan
geen complimentjes meer krijg?’,
dacht ik. Ik besloot minder te gaan
eten en hield strenge lijstjes bij met
wat ik wel en niet mocht eten op een
dag. Het ging steeds slechter met
me en hoewel ik wist dat er iets mis
was, kon ik niet begrijpen wat.”
DIEPTEPUNT
“Na diverse huisartsenbezoeken en
behandelingen, belandde ik op mijn
vijftiende op een dieptepunt. Ik
verloor steeds meer gewicht en kreeg
diverse lichamelijk klachten; zo kon
ik de trap bijna niet meer op lopen
en kon ik niet meer op een stoel zitten. Ik had het constant koud en zat
steeds te rillen. Op een gegeven
moment ging het zo slecht, dat ik
twee weken ziek in bed heb gelegen.
Ik durfde mijn ogen niet dicht te
doen omdat ik bang was dat ik niet
meer wakker zou worden. In die
periode verwondde ik mezelf ook. Ik
had een minderwaardigheidscomplex en een heel laag zelfbeeld.”
9
KRACHTENBUNDEL - GGZ OOST-BRABANT
SIGNALEN
“Ik bleek ernstig ondergewicht te
hebben. De kinderarts verwees me
door naar de deeltijdbehandeling bij
GGZ Oost-Brabant. Eigenlijk was mijn
BMI te laag om te mogen starten met
de behandeling, maar als ik
beloofde dat ik niet meer af zou
vallen, mocht ik toch starten.
Ik was ontzettend gemotiveerd en
wilde heel graag beter worden. De
angst om dood te gaan, zoals ik die
voelde tijdens de twee weken dat ik
ziek op bed lag, was groter dan de
angst om aan te komen. Tijdens de
behandeling vond ik eindelijk begrip
en herkenning en ik vond veel steun
bij lotgenoten.
Na de behandeling heb ik nog een
keer een terugval gehad. Dit vond ik
heel erg: ik had zo hard aan
mezelf gewerkt, hoe kon ik nu weer
terugvallen? Maar al gauw kon ik
accepteren dat ik herstellende was
en dat het een keer mis kan gaan.
Sindsdien gaat het gelukkig steeds
beter met me.
Ik denk niet dat ik nu ooit nog een
terugval krijg, hoewel ik dit nooit
helemaal kan uitsluiten. Maar ik
herken de waarschuwingssignalen
en kan op tijd ingrijpen.”
ERVARINGSWERKER
“Sinds maart ben ik ervaringswerker FACT jeugd in Oss. Ik ondersteun cliënten in hun herstelproces.
Als ervaringswerker kijk ik meer
vanuit het cliëntenperspectief dan
andere hulpverleners. Ik kan makkelijker in het hoofd van de cliënt
kijken. Het geeft me veel voldoening dat ik mijn eigen ervaring kan
inzetten om anderen te helpen.”
www.ggzoostbrabant.nl
DROMEN
“Al jaren droomde ik ervan om een
tijd naar Amerika te gaan. Na mijn
opleiding pedagogiek besloot ik deze
droom te verwezenlijken: ik heb hier
toen een tijd als au-pair gewerkt.
Ook ben ik een maand naar Engeland
geweest. Tijdens mijn opleiding
heb ik vier jaar gastlessen gegeven
over eetstoornissen op middelbare
scholen. Sinds kort heb ik mijn eigen stichting opgericht. Ik bied via
www.jolielifefoundation.org online
ondersteuning aan mensen met
een eetstoornis. De eerste jaren van
mijn eetstoornis kampte ik met veel
onbegrip en ik wil andere mensen
met een eetstoornis helpen om hun
eetstoornis beter te begrijpen. Ik
vind het belangrijk om mezelf te
blijven ontwikkelen, mezelf doelen
te stellen en mijn dromen te verwezenlijken. Ik ben nou eenmaal een
ambitieus persoon.”
“Er gebeuren
prachtige dingen als
Ingrid aansluit. Ze is
een grote steun voor
zowel cliënten en hun
omgeving als voor
collega’s. Ze is heel
krachtig in haar
functie.”
MARIJKE VAN LIEROP
orthopedagoog
GGZ Oost-Brabant
n Door Charlotte Vlaming
© REËLLE COMMUNICATIE
“IK BEN NOU EENMAAL AMBITIEUS”
KRACHTENBUNDEL - GGZ OOST-BRABANT
10
MARVIN LEEFDE VAN WIET EN CHIPS
IK HEB MEER ZELFVERTROUWEN EN MAAK BEWUSTER KEUZES
Klokslag zeven uur staat Marvin de Veld (19) uit Cuijk naast zijn bed. Snel
ontbijten en weg naar zijn werk op de inkoopafdeling van een papierfabriek.
Een wereld van verschil met twee jaar geleden toen hij blowde, dealde, laat
in de middag opstond en zijn ouders geen vat op hem hadden.
”Ik ben van school gestuurd en
tijdens mijn bijbaantje betrapt op
het jatten van drank. Ontslag op
staande voet. Het bleef niet bij één
diefstal en de officier van justitie
dreigde met jeugdreclassering.”
Moeder Diny: “Marvin ging niet naar
school, had geen werk en zijn dag
begon om vier uur ’s middags. Alsof
we een hotel hadden. Hij sliep hier
en ging de deur uit. Waar naartoe?
Geen idee. Als ik hem dat vroeg, hadden we ruzie.” De begeleiding die
Marvin van de GGZ kreeg voor ADHD
bleek onvoldoende en zijn ouders
melden hem aan bij Bureau Jeugdzorg Noord-Brabant (BJZ) in Oss.
BLOND HOOFDJE OP HET ERF
“Ik ben voor mijn ouders naar
Bureau Jeugdzorg gegaan. Ik wilde
niet worden geholpen. Door het
blowen lag mijn gevoel plat. Ik leefde ongezond: blowen als ontbijt en
drie zakken chips als late lunch. Zat
ik daar met zoute lippen en scheurtjes in mijn tandvlees.” Ellen van
BJZ voerde gesprekken met Marvin
en zijn ouders en overlegde met de
hulpverlener van de GGZ. Haar advies
was een verblijf van een half jaar op
een zorgboerderij van Topaze, een
Project Ervarend Leren (PEL - project).
11
KRACHTENBUNDEL - BUREAU JEUGDZORG
Diny voelde er direct voor: “Marvin
moest weg uit deze omgeving. Weg
van zijn foute vrienden. Weg van de
mensen die hem kenden als dealer.
We wisten niet op welke boerderij
Marvin zat en contact was de eerste
maand verboden. Dat was moeilijk.
Bij een uitje naar Limburg hing ik
uit het autoraampje. Zag ik niet een
blond hoofdje op het erf?’’
KNOPJE OMZETTEN
Marvin: “Op de boerderij was veel
structuur. Op tijd opstaan, koeien
melken, kalfjes voeren en opdrachten maken. Iedere week schreef ik
een brief aan mijn ouders en Ellen.
Ik leerde met gevoelens omgaan en
kritiek accepteren. Vroeger schoot ik
direct in de verdediging, nu weet ik
dat kritiek goed is bedoeld en dat ik
er iets van kan leren. Ook had ik veel
aan de vaste ‘praatmomenten’ met
de boer en boerin. Dan kon ik mijn ei
kwijt en vertellen waar ik tegenaan
liep.” Vader Wim: “Praten doen we
nog steeds. Vrijdags na het eten kijken we terug op de week. Op oudertraining kregen we handvatten om
meer te sturen en te begrenzen en
positief te reageren. Onze ervaringen
konden we kwijt aan andere ouders.
Dan merk je dat het niet alleen in
jouw gezin gebeurt en dat lucht op.
Marvin was een jongen met twee
gezichten, alsof hij een knopje kon
omzetten. Voor familie was hij een
gezellige sociale jongen, niks mis
mee. Dan ga je aan jezelf twijfelen.”
DIKKE AUTO, DIK HUIS
Diny: “Aan de brieven die langer en
levendiger werden, merkten we dat
het de goede kant opging. De eerste
keer dat we Marvin zagen, had hij
meer kleur en stonden zijn ogen helder. In augustus vorig jaar kwam hij
naar huis. We zijn trots op hem, hij
doet het goed. Uit bezorgdheid hielden we hem de eerste tijd kort, maar
nu sport hij en gaat af en toe op
stap.” Marvin: “In de kroeg vragen
mensen me nog om wiet. Het beeld
van vroeger moet slijten. Mijn oude
vrienden zie ik niet meer, hooguit een ‘hoi’ op straat. Ik heb meer
zelfvertrouwen en maak bewuster
keuzes. De dreiging van toezicht door
jeugdreclassering is van de baan.
Zonder Ellen had ik waarschijnlijk in
de bak gezeten. Zij heeft me op het
goede spoor gezet en geregeld dat ik
begeleiding krijg van Sterk in Werk.
Na een stage bij een papierfabriek
kreeg ik een contract voor negen
maanden aangeboden. Daar ben ik
superblij mee. Mijn wensen voor de
toekomst? Een dikke auto en een dik
huis. Dat wordt zeker werkelijkheid.”
www.jeugdzorg-nb.nl
“Ik heb veel respect voor
Marvin. In korte tijd
heeft hij zijn leven weer
op de rit gekregen. Een
PEL-project is niet mis
en vraagt veel van de
jongere en zijn ouders.
Ze hebben er hard aan
getrokken. Mooi om te
zien hoe trots zijn
ouders op Marvin zijn.
Ik wens ze alle goeds
voor de toekomst.”
LIAN VAN BOMMEL
team communicatie
Bureau Jeugdzorg
Noord-Brabant
n Door Lian van Bommel
© REËLLE COMMUNICATIE
“HET BEELD VAN VROEGER MOET SLIJTEN”
KRACHTENBUNDEL - BUREAU JEUGDZORG
12
PAULA VOELT ZICH NIET GEHANDICAPT MAAR ZELFSTANDIG
IK LEEF ZOALS IK DAT WIL
Paula Adriaans (30) groeide op in Kerkdriel met haar ouders en eeneiige
tweelingzus. “Ik heb atro gryposis multiplex congenita, dat is stijfheid in de
gewrichten. Pas toen we waren geboren, wisten mijn ouders dat ik gehandicapt was. Mijn hakken en polsen waren terug geklapt. Mijn zus heeft het niet.
Maar we kregen dezelfde opvoeding, hoor. ”
“Pas zes weken voor de bevalling
wisten mijn ouders dat ze een tweeling kregen. Ik kreeg dezelfde opvoeding als mijn zus: zelfstandig en
vrij. Niet als een gehandicapt kind.
Ik heb nooit kunnen lopen. Ik heb
wel geprobeerd in een zogenaamd
staanpodium te staan, maar dat was
te pijnlijk. Ik ben naar het reguliere
onderwijs gegaan. Het voortgezet onderwijs volgde ik aan de mytylschool
Werkenrode. Na de mavo deed ik de
opleiding telefoniste/receptioniste.”
LIEFST MET MENSEN WERKEN
“Na mijn opleiding werkte ik aan
de hoofdbalie van een ziekenhuis.
Daarna deed ik de administratie bij
een bedrijf. Ik heb ook nog de planning gedaan bij een taxibedrijf maar
werk nu bij de belastingdienst in
Eindhoven op de afdeling loonheffingen. Ondernemers die de belastingtelefoon bellen met vragen krijgen mij aan de telefoon. Ik werk vijf
dagen per week, vier uur per dag.
Mijn collega’s hebben me meteen
geaccepteerd. Ze vinden het normaal
om me te helpen met het uittrekken
van mijn jas en om dingen te pakken
uit mijn tas. Dat was meteen al vanzelfsprekend. Ik werk er nu zes jaar.”
13
KRACHTENBUNDEL - FOKUS
HULPHOND DANKA
“Ik voel me niet gehandicapt. Ik heb
het idee dat ik voor alles wat ik niet
kan wel een oplossing vind.
Sommige dingen kosten gewoon
meer tijd. Dat is alles. Mijn hulphond
Danka helpt me bij het uittrekken
van mijn jas, mijn schoenen en
sokken. Ze haalt de post en kan ook
de was uit de wasmachine halen.
Ze kan kastjes open trekken, deuren
openen en dichtdoen. Binnenkort
wordt ze dertien jaar maar ze is nog
niet met pensioen. De meeste hulphonden gaan met tien jaar met pensioen maar bij Danka bekijken ze het
jaar voor jaar. Ze mag bij mij blijven
tot ze doodgaat. Ze gaat overal mee
naar toe omdat ze niet alleen thuis
kan blijven. Dat hebben ze haar niet
geleerd. En dat is weleens lastig.”
KINDERWENS
“Op Valentijnsdag van dit jaar ben ik
getrouwd met Wiljan. Onze bruiloft
was een heel bijzondere ervaring.
Wiljan kwam bij mij in mijn Fokuswoning wonen. Ik woon hier nu acht
jaar. Dankzij Fokus kan ik zelfstandig
wonen. En kan Wiljan mijn man zijn
en niet mijn hulpverlener. Met Fokus
heb ik eigen regie. Ik hoef maar te
bellen en een adl-er helpt me bij alledaagse handelingen, zoals wassen,
aankleden. Wiljan en ik hebben een
kinderwens. Wat ik heb is niet erfelijk. Anders had mijn zus het ook. De
oorzaak is niet bekend. Toch wil ik
dat zeker weten. Het meest verbonden voel ik me met mijn hond, dan
met mijn man en mijn tweelingzus.”
VRIJHEID BLIJHEID
“Ik voel me niet kwetsbaar. Als ik
iets wil, moet er meestal wel meer
worden geregeld. Ik voel me niet
anders dan mijn leeftijdgenoten. Ik
heb de vrijheid om te gaan en staan
waar ik wil. Ik rijd zelf auto en ben
dus niet afhankelijk van een taxi. Dat
zou ik niet meer willen missen. Ik ga
graag met mijn vriendinnen op pad:
zingen, winkelen, terrasje pakken.
Koken doe ik ook graag. Pannenkoeken bakken is mijn specialiteit.
Ik heb een druk leven.
Ik ben sterk omdat ik niet in huis
blijf zitten maar op pad ga. Mensen
kijken maar dan kijk ik net zo hard
terug. Ik heb mijn zaakjes goed op
orde. Ik ben er trots op dat ik
alles voor elkaar heb gekregen waar
ik vroeger op hoopte: zelfstandig
wonen met mijn hond, trouwen en
zelfstandig een vaste baan vinden. Ik
leef zoals ik wil. Wat ik de lezer wil
meegeven? Geniet van elke dag want
voor je het weet is het voorbij.”
www.fokuswonen.nl
“Paula is een jonge
meid, die midden in
het leven staat. Zij haalt
alles uit het leven wat
er in zit met een lach.
In februari is ze
getrouwd en toen Paula
de feestzaal in kwam,
leek het alsof ze
zweefde. Ze heeft een
forse beperking, maar
dat merk je niet aan
haar. En dat maakt haar
krachtig.”
CONNY DAMEN
locatiemanager
Fokus
n Door Wilma Wijnen
© REËLLE COMMUNICATIE
“DANKZIJ FOKUS KAN WILJAN MIJN MAN ZIJN EN NIET
MIJN HULPVERLENER”
KRACHTENBUNDEL - FOKUS
14
ARIF IS VAN ZIJN ALCOHOL- EN DRUGSVERSLAVING AF
IK KAN WEER VOORUIT KIJKEN
Een klein jaar is Arif (42) van zijn drugs- en alcoholverslaving af. Mede dankzij Husseyin, ervaringsdeskundige bij Dichterbij, krijgt hij zijn leven weer op
de rails. Zijn droom: samen met zijn dochter genieten in de Efteling. “Ik voel
me goed nu. Thuis gaat het steeds beter, ik krijg veel steun van mijn vrouw.”
“Maar ik wil iets doen. Werken. Het
maakt niet uit wat. Door mijn
verleden valt dat niet mee. Bovendien ben ik na een hartoperatie en
diverse schouderoperaties officieel
afgekeurd. Met mijn rechterarm kan
ik niet veel. Vanmiddag ga ik samen
met Husseyin naar een sociale werkplaats hier in Oss, kijken of ik daar
een paar uur in de week aan de slag
kan. Ik denk dat het me heel goed zal
doen om te werken.”
GEEN GELUKKIGE JEUGD
“Ik heb geen gelukkige jeugd
gehad. Daarom ben ik aan de softdrugs gegaan. Ik was toen achttien
jaar. De drugs hielpen me om mijn
problemen te verdringen. Maar ik
raakte verslaafd. Ook aan de alcohol. Om aan geld te komen, ging ik
stelen. Diverse keren ben ik opgepakt
en heb ik in de gevangenis gezeten.
Vijf, zes keer ben ik afgekickt van de
alcohol en drugs, maar steeds was
het maar van korte duur. Mijn gezin
keurde het af. De mensen in mijn
omgeving keken me niet meer aan
en keerden me de rug toe. Ik ben een
tijdje begeleid gaan wonen. Ik heb
ook geprobeerd om zelfmoord te plegen. Ik zag het niet meer zitten, kon
niets voor mijn gezin betekenen.”
15
KRACHTENBUNDEL - DICHTERBIJ
HUSSEYIN IS BELANGRIJK
“Op mijn 41ste besloot ik dat het afgelopen moest zijn. Ik schaamde me
voor mijn gedrag en wilde het weer
goed maken met mijn familie. Ik ben
afgekickt en heb cursussen gevolgd,
bijvoorbeeld over het omgaan met
stress. Met hulp van de GGZ en de
reclassering ben ik nu bijna een jaar
van mijn verslaving af. Dichterbij
helpt me om alles goed op een rijtje
te krijgen, omdat ik niet alles zelf
kan en begrijp. Administratie bijvoorbeeld vind ik moeilijk. Dichterbij
heeft me in contact gebracht met
Husseyin. Hij is ervaringsdeskundige en is zelf ook verslaafd geweest.
Hij is heel belangrijk voor me. Hij
bezoekt me elke dag, gaat met me
mee naar de moskee en brengt me in
contact met andere mensen.”
NIEUWE VRIENDENKRING
“Husseyin is mijn enige vriend nu.
Langzaam maar zeker ziet de Turkse
gemeenschap dat ik veranderd ben.
Ze zeggen dat ik goed bezig ben en
dat ik vooral zo moet doorgaan. Dat
motiveert me. Ook het bidden doet
me goed. En natuurlijk de steun van
mijn vrouw en vier kinderen. Dankzij
hen kan ik weer vooruit kijken. Soms
heb ik nog moeite om van de drugs
en alcohol af te blijven. Vooral als
ik me eenzaam voel en als ik veel
nadenk, over problemen thuis bijvoorbeeld. Ik praat daar dan met
Husseyin over. Daarna gaat het weer
goed. Vrienden uit het verleden proberen me nog wel eens over te halen
als ik ze tegenkom, maar ik loop
dan door. Met hen heb ik alle banden
verbroken, ik probeer een nieuwe
vriendenkring op te bouwen.”
www.dichterbij.nl
DOE NIET WAT JE VADER DOET
“Ik ben er trots op dat ik van mijn
verslavingen ben afgekomen. Ik
probeer me ook goed te gedragen,
maar dat lukt niet altijd. Ik heb last
van stemmingswisselingen. Daarvoor
gebruik ik medicijnen. Met hulp van
de GGZ wil ik die graag afbouwen.
Wat ook helpt, is wandelen. Frisse
buitenlucht doet me goed. Ook ben
ik trots op mijn kinderen: een tweeling van 22, een zoon van 19 en een
dochter van 11 jaar. Tegen hen heb ik
altijd gezegd: doe niet wat je vader
doet. Gelukkig zijn ze allemaal op
het goede pad gebleven. De oudsten
werken, de andere zoon studeert en
mijn dochter gaat binnenkort naar
de middelbare school. Zij wil graag
met mij naar de Efteling, maar dat
durf ik nog niet aan gezien mijn
stemmingswisselingen. Het zou mooi
zijn als het binnenkort lukt. Husseyin
heeft gezegd dat hij meegaat.”
“Ik vind het geweldig
om te zien hoe mensen
in staat zijn elkaar in
hun kracht te zetten.”
MIRJAM LANGENHUIJZEN
projectleider
‘werken met ervaring’
Dichterbij Oss
n Door Marc van de Ven
© REËLLE COMMUNICATIE
“DOOR DE STEUN VAN MIJN VROUW EN KINDEREN
KAN IK VOORUIT KIJKEN”
KRACHTENBUNDEL - DICHTERBIJ
16
BRIGITTE KNOKT VOOR HAAR TWEELING MET BEPERKINGEN
IK ZOEK DE JUISTE WEG VOOR MIJN KINDEREN
‘Dat doet mijn kind ook wel eens!’ \Goedbedoeld, maar wat doet deze zin
Brigitte (39) uit Oss pijn. “Ik besef dat het vaak uit een goed bedoelde reactie
komt, maar wat mensen niet zien, is dat ik al jaren worstel met het vinden
van de juiste weg voor mijn kinderen.”
“Daarom wil ik niet met mijn echte
naam worden genoemd. Bang voor
onbegrip en vanwege de privacy van
mijn kinderen. Ik ben moeder van
een 13 jarige tweeling. Zij hebben
ADHD en beiden een ander ontwikkelingsprofiel. Eén van hen heeft een
lichte ontwikkelingsachterstand, de
ander PDD-NOS en Gille de la Tourette.
Ik heb sinds kort zelf de diagnose ADD
en bij mijn man is, naast zijn auto
immuunziekte, vermoedelijk ADHD
aan de orde. Dit legt achteraf wel
puzzelstukjes op zijn plaats.”
ALTIJD POSITIEF
“Verdorie, nu barst ik in tranen uit
als ik mijn verhaal vertel. Dat past
niet bij me. Ik ben juist degene die
altijd positief is. Maar als je het me
echt vraagt: Ja, ik vind de opvoeding
pittig, ik moet elke dag knokken.
Maar dat zal de buitenwereld niet
snel aan me zien. Ik ben vooral bezig
met het continu regelen van zaken.
Het regelen van zaken in huis, het
stroomlijnen van de dag, het overzicht houden. Het regelen van zaken
buitenshuis op de scholen van de
jongens, het regelen van indicaties
bij BJZ/CIZ, het regelen van opvang.
Eén van mijn zoons heeft vanwege
zijn disharmonisch profiel al zes
17
KRACHTENBUNDEL - AKSENT
scholen gehad. Ik heb niet de illusie
dat dat voorlopig gaat stoppen. Nu
de jongens in de puberteit raken,
komen er weer andere zaken kijken.”
GOED ZOALS ZE ZIJN
“Het is eigenlijk al begonnen met de
zwangerschap. Met 20 weken werd al
volledige bedrust van me gevraagd.
En na de geboorte van de jongens
ben ik ziekenhuis in en uit geweest.
Tot hun zesde jaar waren beide
kinderen aan de lopende band ziek.
En nu is het telkens zoeken naar het
juiste ritme, passend bij de kinderen. Maar wat vind ik het absurd als
mensen aan me vragen; ‘Wat als je
het van tevoren geweten had? Had je
het gedaan?’ Natuurlijk. Wij hadden
een kinderwens en die is in vervulling gegaan. De kinderen zijn goed
zoals ze zijn. Ik heb het gevoel dat ik
niet mag wegvallen binnen het gezin. Mijn man heeft veel kwaliteiten,
maar vindt het moeilijk de jongens
op de juiste manier te ondersteunen
en het geheel te overzien.”
UITLEGGEN NIET NODIG
“Mijn ouders en een goede vriendin
kunnen inspringen, want die zijn
van alles op de hoogte. Uitleggen aan
hen is niet nodig. De mensen die het
begrijpen houd ik vast. Mensen die
me energie kosten, die het niet willen begrijpen, daar kan ik niet mee
verder. Het kringetje om me heen
is erg klein geworden. Jaloers op
anderen ben ik niet. Natuurlijk zie ik
om me heen dat een gezinsleven ook
anders kan zijn, maar toch vind ik
het goed zoals het nu is.”
www.aksent.nu
ER VOOR MIJN GEZIN ZIJN
“Mijn kinderen hebben me sterk gemaakt. Ik ben van nature verlegen,
ik kijk de kat uit de boom. Maar door
hen heb ik geleerd om ervoor te gaan
en me de kaas niet van mijn brood te
laten eten. Eerder cijferde ik mezelf
weg voor mijn gezin en omgeving. Ik
heb ervaren dat dat niet goed is. Ik
moet goed voor mezelf zorgen, als ik
dat niet doe, kan ik er ook niet voor
mijn gezin zijn. De kinderen en wijzelf zijn gelukkig. Wij genieten van
de kleine dingen in het leven, van de
dingen die we wél kunnen.
De hulpverlening is voor ons een
echte must en een PLUS. Liever zouden we het zelf kunnen, maar daarvoor is het te complex. We zijn dus
erg blij dat we de juiste ondersteuning krijgen. Ondersteuning die
dichtbij ons staat. Met ons meedenkt, maar ons de regie laat houden. We zijn als gezin, mede door de
juiste mensen om ons heen, persoonlijk maar ook als geheel gegroeid.”
“Een krachtig gezin,
met een moeder als
spil. De positiviteit van
Brigitte zorgt dat ze,
ondanks tegenslagen,
het beste voor haar
kinderen kan doen.
Aksent ondersteunt dit
gezin en springt in daar
waar het gezin hulp
vraagt. Maar we geloven
in de kracht van het
gezin. Alleen dan kun je
stappen vooruit zetten.”
INGE MIGGIELS EN
MICHEL JANSEN
initiatiefnemers
Aksent
n Door Inge Miggiels
© REËLLE COMMUNICATIE
“IK BEN TROTS DAT WE STAAN WAAR WE NU STAAN”
KRACHTENBUNDEL - AKSENT
18
KISHOOR DRONK OM TE VERGETEN EN RAAKTE DAKLOOS
IK KAN MIJN LEVEN WEER OPPAKKEN
Toen hij niets meer had en het leven niet meer zag zitten trok Kishoor (45) bij
SMO Verdihuis aan de bel. Drank maakt meer kapot dan je lief is, zo ook bij
Kishoor. Zijn grote trots, zijn gezin viel uit elkaar. Hij raakte in contact met
justitie, GGZ en verslavingszorg. Op zijn huis zat een restschuld, hij werd
dakloos.
“Ik ben veertien jaar geleden uit
Suriname naar Nederland gekomen.
Mijn werk in Suriname ging niet
goed, ik kwam op straat te staan.
Toen ben ik met mijn vrouw en
kinderen naar Nederland verhuisd.”
WIJ HADDEN ALLES
“Ik heb hier acht jaar gewerkt. Op
een gegeven moment was ik zelfstandig uitvoerder. Ik kan complete
badkamers en keukens maken. Ik kan
toiletten bouwen, binnenwerk onderhouden en elektra. Ik ben ook twee
jaar chauffeur geweest. Ik heb een
huis gekocht dat helemaal was uitgeleefd en dat heb ik gerenoveerd.
Alles netjes gemaakt, helemaal
compleet. Het ging heel goed, ik had
alles, wij hadden alles.”
DRINKEN OM TE VERGETEN
“Toch ging het mis. Ik weet het nog
heel goed. Mijn vrouw ging steeds
meer alcohol drinken. Op een gegeven moment kwam ik thuis van mijn
werk en dan was zij al dronken. Zodoende kregen we steeds meer ruzie.
Onze relatie ging kapot. De politie
moest er een paar keer bijkomen.
Uiteindelijk werden de kinderen uit
huis geplaatst. Toen ging ik zelf ook
19
KRACHTENBUNDEL - SMO VERDIHUIS
drinken. Drinken om te vergeten,
ik wilde alles vergeten. Ik wist niet
meer wat ik moest doen, ik kreeg
geen hulp van mijn vrouw. Toen mijn
broer en de rest van mijn familie
zagen hoe erg het was hebben ze mij
daar weggehaald.”
MIJN KINDEREN MAKEN ME STERK
“Ik ben bij mijn familie in Veghel
gaan wonen. Ik dacht dat ik niet
meer verder kon, alles was
vernietigd. Ik wilde gewoon niet
meer leven. Ik heb gedacht om er
een einde aan te maken. Maar ik heb
twee kinderen. Een dochter van 20
jaar en een zoon van 14 jaar en zij
zeggen: ‘Papa, wij hebben niemand,
alleen jou. We houden van jou. We
kunnen je niet missen.’ Dat maakte
me heel sterk. Toen ben ik hulp gaan
zoeken en op de crisisopvang van het
SMO Verdihuis terecht gekomen.”
EEN GOED MENS
“Hier voelde ik me al snel op mijn
gemak. Ik dacht altijd dat ik een heel
slecht mens was. Toen ik hier kwam
zag ik dat er meer mensen problemen hebben en toen dacht ik: ‘Hé, ik
kan het wel, een goede vader zijn,
een goed mens zijn.’ Op de crisis-
opvang kon ik eerst tot rust komen.
De begeleiding heeft met mij
gekeken naar een goede woonplek.
Samen hebben we voor begeleid
wonen gekozen, omdat dat goed
voor mij is. Ik kan nog niet zelfstandig wonen. Nu voel ik me hier
thuis en ik werk keihard om aan een
baan te komen. Ik wil gewoon graag
gaan werken. Voor mijn kinderen en
voor mezelf. Om weer een goed leven
te hebben.”
www.verdihuis.nl
LEVEN WEER OPPAKKEN
“In september is de hoorzitting van
mijn zoon en als ik dan een eigen
woonruimte heb, dan zal de
rechter mij mijn zoon toewijzen.
Hij wil heel graag bij mij wonen en
dat vind ik geweldig. Ik ben blij dat
mijn familie me naar Brabant heeft
gehaald, ver van Den Haag, ver van
de ellende. Ik hoop dat ik snel een
eigen woonruimte heb, dan kan ik
mijn leven weer verder op pakken,
weer een stap verder in mijn herstel.
En dan beloof ik, nee, dan weet ik
zeker, dat ik weer als een goede
vader en goed mens door kan gaan
met mijn leven.”
“Kishoor was blij met de
rust die hij hier kreeg.
Zijn grote wens is, om
weer een vader voor
zijn kinderen te zijn.
Dit vertelde hij met een
overtuigende blik in
zijn ogen. Het was voor
mij mooi om te zien dat
die blik, ook daadwerkelijk de blik was
van een doorzetter, een
sterke man en liefdevolle vader.”
n Door Herbert Alofs
HERBERT ALOFS
stafmedewerker
SMO Verdihuis
© REËLLE COMMUNICATIE
“MIJN KINDEREN MAKEN MIJ STERK”
KRACHTENBUNDEL - SMO VERDIHUIS
20
MELINA KWAM AL VROEG IN DE PROBLEMEN
IK ZET MIJN LEVEN OP DE RIT
Melina van Doren (23) uit Wanroij had als klein meisje andere dingen aan
haar hoofd dan leeftijdsgenootjes. “De scheiding van mijn ouders, veel uitgaan en vaak drinken: het kwam allemaal op mijn pad. Ik weet nu wel beter.
Ik probeer mijn leven op de rit te krijgen. De eerste stappen zijn gezet!’’
“Volgens mij was ik tien jaar toen
mijn ouders gingen scheiden. Mijn
twee broertjes en ik verhuisden met
mama, naar een woning drie straten verderop. Dat ging eigenlijk best
goed, totdat ik betrapt werd met een
sigaret. Ik was niet de makkelijkste
in die tijd en we besloten dat ik een
poosje bij papa ging wonen. Dat was
een goede beslissing. Niet veel later
kwamen ook mijn broertjes bij papa
en mij wonen en vond alles weer zijn
plekje. Maar ja, toen besloot ik dat
het belangrijk was om stoer te doen.
Toen kwam ik in moeilijkheden.”
STOER DOEN
“Op het vmbo gooide ik er met de pet
naar. Ik heb het aan mijn leraren te
danken dat ik toch mijn diploma heb
gehaald. Eigenlijk hield ik me met
alles bezig, behalve met school. Ik
was te druk met vrienden, erbij horen en blowen. Vanaf mijn dertiende
ging ik ook al flink stappen. Daar
hoorde dan natuurlijk veel alcohol
bij, want dat was stoer. Rond mijn
vijftiende kwam ik in aanraking met
drugs. In die tijd heb ik veel mensen
pijn gedaan. Mijn ouders en anderen
die van me hielden en het beste met
me voorhadden. Dat ik anderen heb
gekwetst, vind ik nu het ergste.’’
21
KRACHTENBUNDEL - RADIUS
HELPEN IN DE ZORG
“Rond mijn negentiende ging de
knop om. Ik ging op mezelf wonen
in Wanroij en kon mijn geld dus wel
anders gebruiken. Het lukte om mijn
opleiding tot helpende in de zorg af
te ronden. Via een stage kwam ik in
aanraking met verstandelijk beperkten. Eerst dacht ik ‘dat is niks voor
mij’, maar na twee dagen was ik
volledig verkocht. Op de een of andere manier begrijp ik deze mensen
vaak zonder woorden; een blik of gebaar zegt genoeg. Je krijgt waardering voor wat je doet: heel oprecht,
in de meest eenvoudige dingen!’’
JONGERENWERK
“Een paar jaar geleden kwam ik
graag bij jongerencentrum De
Wissel. Ze hebben daar een superleuke hangplek waar je elkaar kunt
treffen. Met jongerenwerkster
Catheleine van Radius had ik al snel
een klik. Elke keer dat we elkaar
zagen kon ik mijn verhaal even bij
haar kwijt. Zonder dat ze over alles
oordeelt. Catheleine en ik hebben zo
een speciale band opgebouwd.’’
VRIJWILLIGSTER VOOR RADIUS
“Toen Catheleine me in 2012 vroeg
om mee te gaan op jongeren uit-
wisseling, heb ik snel mijn twijfels
opzijgezet. Met een paar leden van
Yahoe, een vrijetijdsclub voor jongeren met een beperking of rugzakje,
beleefden we een intensieve week
in Spanje. Stef Bongers en ik werden
elkaars buddy. Het leuke is dat we
samen nog steeds veel lol hebben
tijdens de activiteiten van Yahoe. Ik
ben inmiddels twee jaar vrijwilliger
bij Radius voor Yahoe. Door het vrijwilligerswerk heb ik geleerd meer
op mezelf te vertrouwen en klaar te
staan voor anderen. Het gevoel dat
ik het vertrouwen van anderen kan
winnen en dat mensen weer op mij
kunnen bouwen, vind ik helemaal
geweldig. Dat maakt me sterk.’’
www.radius-lvc.nl
GOEDE KEUZES
“Ik heb geluk met mijn ouders, mijn
broers en een aantal andere mensen
die zijn blijven geloven in mij. Ook
mijn vriend, tevens mijn beste maa
tje, hoort daar al jaren bij. Net als
Catheleine helpen ze me goede keuzes te maken in het leven. Niet door
continu met advies klaar te staan,
maar door er écht voor me te zijn.
Het is belangrijk zelf verantwoordelijkheid te nemen en je familie en
vrienden daarin te betrekken. Voor
wat de buitenwereld denkt, hoef je
niet bang te zijn. Je krijgt je leven
pas echt op de rit door je eigen weg
te volgen!’’
“Melina is een zorgzame
vrijwilligster op wie we
altijd kunnen bouwen.
Haar inzet, eerlijkheid
en positiviteit worden
door iedereen bij Yahoe
gewaardeerd. In het
bijzonder is ze een groot
talent in de omgang
met verstandelijk
beperkten. Prachtig om
te zien!”
CATHELEINE VERSTRATEN
jongerenwerkster
Radius
n Door tekstbureau Roestvrij Taal
© REËLLE COMMUNICATIE
“MENSEN BLIJVEN IN MIJ GELOVEN!”
KRACHTENBUNDEL - RADIUS
22
JAN BELANDDE NA HET OVERLIJDEN VAN ZIJN VROUW IN EEN DEPRESSIE
IK WIL WEER GENIETEN VAN HET LEVEN
Toen de vrouw van Jan Golverdingen (61) stierf aan de gevolgen van kanker,
raakte hij in een diep dal. Op zijn werk toonden ze weinig begrip voor hem en
onzeker is of hij zijn baan kan behouden. Sinds kort is Jan opgenomen in het
Centrum voor Psychisch Herstel in Rosmalen. Hier komt Jan tot rust en leert hij
omgaan met de heftige gebeurtenissen in zijn leven.
“Ik was zestien toen ik mijn vrouw
leerde kennen. Ik wist het meteen:
zij is degene met wie ik oud wil
worden. Toen mijn vrouw ziek werd
en na een zware strijd overleed,
stortte mijn wereld in. Wanneer je zo
lang samen bent, weet je niet meer
wat je zonder elkaar moet. Zij was
degene die altijd alles regelde en
ineens stond ik overal alleen voor. Ik
raakte depressief en zag het nut van
het leven niet meer in. Het kon me
niks interesseren als mij ook iets zou
overkomen.”
OP DE GOEDE PLEK
“Het ging steeds slechter met me en
daarom besloot ik hulp te zoeken bij
een psycholoog. Daar merkte ik al
gauw dat ik meer nodig had en zo
kwam ik bij een psychiater terecht.
Mijn psychiater gaf me een brochure
van het Centra voor Psychisch Herstel
(CPH), hier worden mensen gedurende een aantal weken opgenomen om
te herstellen van een burn-out of een
depressie. ‘Wat moet ik hiermee?
Ik ben toch niet achterlijk?’, zei ik
tegen mijn psychiater. ‘Jan, jij moet
uit je depressie komen’, antwoordde
hij. ‘En dat gaat je niet lukken door
hier iedere week een
23
KRACHTENBUNDEL - CENTRA VOOR PSYCHISCH HERSTEL
uurtje met mij te praten. Jij hebt
meer nodig en|daar zijn ze gespecialiseerd om jou de passende hulp
te bieden. Daar ben je op de goede
plek’.”
WERELD VAN VERSCHIL
“Thuis heb ik de brochure eens goed
doorgelezen en op advies van mijn
dochter besloot ik om me te laten
opnemen in het CPH. Toen ik hier
aankwam, liep ik alleen maar te
huilen. Het is een wereld van verschil
hoe het nu, vijf weken later, met me
gaat. Ik voel me sterker en ik heb
meer rust; ik pieker veel minder en
het lukt me steeds beter mijn
leven weer op te pakken. Ook krijg ik
handvatten hoe met mijn werk om
te gaan. De behandelaren hier zijn
deskundig en je kunt altijd bij ze
terecht. Er wordt per persoon gekeken naar wat iemand nodig heeft.”
WEER GENIETEN VAN HET LEVEN
“Ik kwam hier met het doel om weer
een leuke vader te worden voor mijn
dochter en schoonzoon en een leuke
opa voor mijn drie kleinkinderen.
Zij zijn het allerbelangrijkste voor
mij en ik wil weer samen met hen
genieten van het leven. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik deze kans
heb gekregen en ik ben er trots op
dat ik deze heb aangegrepen.
Het Centrum voor Psychisch Herstel
zorgde voor een keerpunt in mijn
leven. De behandeling hier heeft me
kracht gegeven. Daarnaast haal ik
ook veel kracht uit alle mooie
herinneringen aan mijn vrouw. We
hebben een mooi leven gehad samen
en ik voel haar aanwezigheid nu nog
steeds; ik weet dat ze altijd bij me
is.”
www.vanklachtnaarkracht.nl
“Jan weet anderen
te motiveren, aan te
moedigen en te
inspireren om weer in
zichzelf en de toekomst
te geloven. Behalve dat
hij weer kan genieten
van zijn dierbaren voelt
hij ook weer de passie
in zijn hart om op de
vrachtwagen te gaan
rijden. Jan kan weer
zeggen: ‘Ik ben terug’.”
n Door Charlotte Vlaming
ALS THUIS
“Als ik eerlijk ben, zie ik er best
tegenop op om over een paar weken
weer naar huis te gaan. Voor mij
voelt het hier echt als thuis. Ik vind
het dan ook jammer dat het CPH
vanuit het overheidsbeleid moest
krimpen, want er zijn veel mensen
die daar kunnen worden geholpen.”
SANKA VAN DEN HEUVEL
-psycholoog
Centra voor Psychisch
Herstel
© REËLLE COMMUNICATIE
“VOOR MIJ VOELT HET HIER ECHT ALS THUIS”
KRACHTENBUNDEL - CENTRA VOOR PSYCHISCH HERSTEL
24
KEVIN HEEFT AUTISME EN EEN LICHTE VERSTANDELIJKE BEPERKING
ALS HET NODIG IS HELP IK MIJN COLLEGA’S EEN HANDJE
Kevin Seegers (25), positief en betrokken, kent bijna al zijn collega’s. En iedereen kent hem! Kevin werkt sinds 2008 via Dichterbij in het Graafse kantoorpand van woningcorporatie Mooiland en Gemeente Grave. Samen met twaalf
collega’s en begeleiding verzorgen zij dagelijks facilitaire werkzaamheden.
Kevin heeft autisme en een lichte
verstandelijke beperking. Sinds 2010
woont hij zelfstandig in Berghem
met ondersteuning van Dichterbij.
Kevin is als enig kind opgegroeid in
Ravenstein en ging naar Kinderdagverblijf ‘De Korf’ in Megen en later
naar de Bernadetteschool, een school
voor ZMLK-onderwijs. Dankzij zijn ouders, zijn leerperiode op school heeft
Kevin zich ontwikkeld tot een positief en zelfverzekerde man. Ook het
werken bij Mooiland en de gemeente
dragen daar een steentje aan bij.
TROTS
Kevin is trots op wat hij bereikt
heeft. “Ik werk zelfstandig en als
het nodig is help ik mijn collega’s
een handje. Als ik er even niet uitkom dan kan ik altijd terugvallen op
Dichterbij. Ik doe van alles, van post
rondbrengen, mailings verzorgen,
archief opruimen, prullenbakken
leggen, inbinden en nog veel meer.
Ook help ik in het bedrijfsrestaurant.
Ik ben overal inzetbaar en die afwisseling vind ik leuk.”
POES NOORTJE
Kevin is dol op poes Noortje. “Toen ik
net zelfstandig ging wonen in
Berghem vond ik dat heel spannend.
25
KRACHTENBUNDEL - MOOILAND
Ik moest erg wennen aan het alleen
zijn. Sinds poes Noortje is het alleen
wonen een stuk leuker geworden. Zij
is altijd blij als ik thuis kom.” Noortje is erg belangrijk voor Kevin. Kevin
woont in een appartementengebouw
in Berghem samen met acht andere
bewoners. Iedereen woont zelfstandig. Wonen op de eerste etage is
voor Kevin wel prettig want hij heeft
een hekel aan tuinieren. Kevin kookt
zelf en houdt ook zijn appartement
schoon, dat heeft hij van zijn moeder geleerd. Heeft hij hulp nodig?
Dan krijgt hij deze van Dichterbij. De
begane grond is voor een woongroep
van 16 personen. Op dit moment is er
nog nachthulp aanwezig en dat geeft
Kevin een veilig gevoel.
VOETBAL EN TREINEN
Iedereen bij Mooiland weet dat Kevin
dol op voetbal en Ajax is. Ook beheert hij dit jaar de voetbalpoule van
Mooiland. Maar hij voetbalt zelf ook!
Kevin is een hele goede verdediger
bij TOP OSS in het team G1. “Ik heb
ook nog een andere hobby. Ik ben
een echte treinenfan!” Graag spot
Kevin allerlei treinen en maakt ook
graag een rit in een speciale trein.
En als je ergens heen wil met de
trein, dan zoekt Kevin het voor je uit.
EEN BEPERKING? HOEZO?
Kevin voelt zich niet beperkt. Kevin
voelt zich geaccepteerd en dat wordt
hij ook. Op zijn werk, thuis, bij familie maar ook in de maatschappij.
“Als iemand mij iets vraagt dan luister ik goed. En weet ik het antwoord
niet dan zeg ik dat gewoon.” En zo
eenvoudig is het ook.
www.mooiland.nl
VRIJHEID!
Kevin heeft een brommerrijbewijs.
En het is voor hem eigenlijk heel
gewoon dat hij dit heeft gehaald. “Ik
heb de tweede keer mijn theorieexamen gehaald. Dit deed ik gewoon
met een groep andere mensen. En
hoe ik geleerd heb? Uit het boekje
natuurlijk!” Daarna is Kevin brommer gaan rijden en nu heeft hij een
eigen 45 km auto. Dit geeft hem
vrijheid. “Ik kan nu met de auto naar
het werk en naar familie. Als mijn
ouders niet thuis zijn pas ik op de
hond. Ik haal de hond lekker zelf op.”
“Met een sterk geloof
in jezelf, kom je heel
ver. Dat is de wijze
les van Kevin voor ons
allemaal.”
TOEKOMSTDROOM
Kevin heeft ook een toekomstdroom.
‘Ik wil heel graag een keertje op vakantie naar New York en Washington.
Een bezoekje aan het Witte Huis lijkt
me geweldig.’ Tip van Kevin: “Wees
vooral jezelf! Wees blij met jezelf.
En… mensen met een beperking
kunnen ook een echte baan hebben
binnen een bedrijf.”
MIRJAM KRÄWINKEL
directeur wonen
Mooiland
n Door Mirjam Kräwinkel
© REËLLE COMMUNICATIE
“EEN BEPERKING? HOEZO?”
MOOILAND - KRACHTENBUNDEL
26
COLOFON
KRACHTENBUNDEL NOORDOOST-BRABANT 2014
De Krachtenbundel is een goed idee van Reëlle Communicatie.
Dit magazine is enig in zijn soort, maar wij juichen het toe als
jij dit goede voorbeeld volgt. Reacties zijn van harte welkom.
AAN DEZE UITGAVE WERKTEN MEE:
twaalf verhalenvertellers en twaalf
verhalenopstellers van twaalf
organisaties
bijna 200 levensverhalen
uit alle Krachtenbundels
WIE IS REELLE?
Deze Krachtenbundel is een
initiatief van Reëlle Communicatie
uit Valkenswaard. Bij Reëlle’s
communicatiebedrijf werken
professionals met levenswijsheid.
Ieder van ons is gedreven, vakbekwaam én ervaringsdeskundig.
Dat is onze eigen wijsheid.
Eigenwijsheid die wij graag delen.
KRACHTENBUNDEL
E KRACHT VAN KWETSBAARHEID
D
IE
EDIT RG
LIMBU
D
RH
EI
D
D
KR
KR
KW
ET
SB
AA
DE
D
AC
AC
HT
HT
VA
EN
NK
W
1
ED
TIL ITIE
BU
RG
HT
VA
N
ZOMER 2013
NAJAAR
2013 201
ZO2013
AC
KR
A
CH
TE
NB
UN
EIGENWIJSHEID. HET ZIT IN ONS.
KR
ET
BU
SB
AA
ND
RH
EID
EL
1
ER
20
13
Eigenwijsheid is immers niet te
kopiëren…
DDE
TEKST-, EINDREDACTIE EN PRODUCTIEBEGELEIDING: Marieke van Gastel,
Marjolijn Daverveld, Wilma Wijnen,
Mariska Veraa, Inge van Kemenade
(Reëlle Communicatie)
DE
L
IDEE: Marjolijn Daverveld
(Reëlle Communicatie)
ALLE RECHTEN VOORBEHOUDEN
Niets uit deze uitgave kan worden
verveelvoudigd of openbaar gemaakt
in enige vorm of op enige wijze of op
enige andere manier zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van
de uitgever.
Download
ZO
M
FOTOGRAFIE: Quido Veekens
EDIT
IE 20
NAJA
13AR 201
HELM
1
OND
NA
JA
VORMGEVING: Luc Sprengers
OPMAAK: Quido Veekens
DRUKWERK: ATEA-groep
OPLAGE: 2.500 stuks
2NA0J
1A3AR
KRACHTENBUNDEL - COLOFON
1
20
1
1
1
Ga naar www.reelle.nl,
kies voor de EigenWijzer en selecteer
alle verhalen die jij wilt lezen!
UITGEVER: Reëlle Communicatie,
Den Dries 2, 5552 CL Valkenswaard,
www.reelle.nl. Uitgegeven in eigen
beheer, © 2014.
27
20
AR
© REËLLE COMMUNICATIE
KRACHTENBUNDEL
28
KRACHTENBUNDEL(EN)
Kwetsbare mensen hebben iets te vertellen.
Levensverhalen die niet te kopiëren zijn.
Levenslessen waarvan wij kunnen leren. Waarvan
wij wíjzer worden. Daarom bundelt Reëlle deze
persoonlijke verhalen in een kleurrijk magazine:
De Krachtenbundel.
Bundel ook in jouw gemeente of regio de
krachten met kwetsbare burgers!
Doe mee aan Re^ëlle’s inspirerende project en
maak een Krachtenbundel. Met Reëlle doe je dit
op maatschappelijk verantwoorde wijze.

Download Report