lezen

GETUIGEN GEZOCHT
Bekend neuroloog wil mysterie van bijna-doodervaring
ontrafelen —
Hoe komt het dat sommige mensen een
bijna-doodervaring krijgen en wat speelt
er zich dan af in ons lichaam? De Luikse
comaspecialist Steven Laureys wil het
weten en zoekt daarom zoveel mog
getuigenissen, Geertrui, Kamiel en
Magdalena zijn het er alvast roerend over
eens: 'We zijn geen seconde bang
geweest om te sterven.'
De bekende
neuroloog
Steven Laureys
doet onderzoek naar
bijna-doodervaringen.
Bestaat hét
witte licht écht?
G
etuigenissen over bijnadoodervaringen bestaan
al sinds eeuwen, maar
zelden werden ze wetenschappelijk onderzocht. Daar wil
Steven Laureys nu verandering in
brengen. Niet dat hij w i l weten wat
172
dat felle witte licht precies is, maar
wél welk mechanisme in onze hersenen dat licht veroorzaakt. Een
moeilijk domein, omdat je deze ervaringen niet kan onderzoeken terwijl ze zich voordoen. En dus gaat
professor Laureys op zoek naar
Kamiel is dankbaar om zijn ervaring. Ik heb
leren genieten
van het leven.'
aoodervaring
xgon Geertrui
•«eigenpraktijk
an de nieuwe
evensinzidrten
ét q kreeg te
•erspreiden.
mensen die het meemaakten, om
hen te bevragen over hun ervaring.
Honderdnegentig mensen sprak hij
al, maar voor een wetenschappelijk
onderzoek is dit lang niet voldoende. Toch wordt één ding al meteen duidelijk: nagenoeg iedereen die
het meemaakte, ziet het als iets positief en krijgt nadien een andere visie
op het leven.
Grote deur
'Wat ooit de meest traumatische dag
van mijn leven was, bekijk ik nu als
het mooiste wat me ooit is overkomen', zegt Geertrui Lemmens (45)
uit Sint-Job-in-'t-Goor. Vijftien jaar
geleden kwam zij ten val met haar
mountainbike in de Ardennen. i k
droeg geen helm en ben met mijn
hoofd tegen een bruggetje beland,
met een schedelbreuk tot gevolg.
Volgens mijn familie heb ik nog 'Dit
komt niet goed' gezegd, nadien ging
voor vijf weken het licht uit.'
Het is tijdens die comaperiode dat
Geertrui haar bijna-doodervaring
meemaakte. 'Geen licht aan het
einde van een tunnel of een levens-
GEERTRUI
Twee engeltjes kwamen
naar mij toe gevlogen, in hun
handen hadden ze een
doosje en daarin stopten ze
mijn ziel
v
film, maar engeltjes', vertelt ze.
'Met twee kwamen ze naar mij toe
gevlogen, in hun handen hadden ze
een doosje en daarin stopten ze mijn
ziel. In een volgend moment zag ik
mijn lichaam op dat ziekenhuisbed
liggen, terwijl mijn ziel met de engelen wegvloog tot bij een grote
deur. Een hemels gevoel was dat.
Plots gleed alles van mij af en was
er alleen nog maar rust. Angst om te
sterven heb ik geen seconde gehad.
En dan was daar die deur die maar
niet open wilde. Ik geloof dat mijn
ziel daar zelf de keuze heeft gemaakt om te blijven leven.'
Coma-patiënten ervaren wei
vaker een bijna-doodervaring
en die is bij iedereen anders.
Alarmbel
Maar dat leven na de bijna-doodervaring ziet er wel anders uit dan
voordien, i k hechtte veel belang
aan wetenschappelijke studies en bewijzen. Wellicht zat mijn opleiding
voeding- en dieetleer daar voor tets
tussen. Mijn job ervoer ik als stresserend en ik ging vaak over mijn
grenzen. A l s ik daar nu aan terugdenk, besef ik dat mijn lichaam al
verschillende keren aan de alarmbel
trok om het rustiger aan te doen.
maar ik negeerde die tekens. Die val
in de Ardennen was geen toeval, in
toeval geloof ik niet meer. Volgens
mij heeft alles wat wij meemaken
een betekenis, ook al kunnen we dat
niet bewijzen. Die valpartij is wellicht zo'n hogere natuurkracht, die
op de rem is gaan staan, opdat ik
wél zou luisteren en mijn leven zou
aanpassen. N u leef ik rustiger, ik
luister naar mijn lichaam.'
Sterke wil
Het heeft lang geduurd eer Geertrui
met anderen over haar ervaring kon
praten, i n het begin had ik daar de
tijd niet voor. Heel mijn leven
draaide rond mijn revalidatie. Ik
moest immers opnieuw leren lopen.
En wie zou mij geloven? Maar dit
verwerken lukte mij enkel door mijn
sterke wil. Terwijl ik vroeger emotioneel zo stabiel was. zat ik nu op
een rollercoaster. *s Ochtends kon ik
supergelukkig zijn, 's avonds een
wrak. 'Wat is er van mij geworden?', vroeg ik mij af. Wie ben ik?
Ben ik nog altijd diezelfde Geertrui,
of iemand anders, ben ik misschien
opnieuw geboren? Dat was een zeer
verwarrende periode. Tot iemand
zei: 'Geertrui, het is een bijna-doodervaring, je bent niet doodgegaan, je
bent niet opnieuw geboren, je bent
nog steeds diezelfde vrouw van
voordien'. En zo zie ik het nu ook.
Door die ervaring ben ik eens goed
door elkaar geschud, heb ik ingezien
dat ik fout bezig was. Nu ben ik gewoon de verbeterde versie van mijzelf.'
Klokkenspel
Kamiel Heyvaert (74) uit Mollem.
die negen jaar geleden een hartinfarct overleefde, maakte iets gelijkaardigs mee. 'Vroeger was ik bang
voor de dood, nu niet meer', zegt
hij. ' N a mijn hartinfarct belandde ik
voor zeven dagen in een diepe
coma. Ergens besefte ik dat ik aan
het sterven was, her en der ving ik
ook nog flarden op van wat de dokters tegen mijn vrouw en zoon zeiden. Zij waren al bijna afscheid van
mij aan het nemen toen ik plots de
klokken hoorde luiden. Het was een
prachtig klokkenspel en het klonk
erg luid. Ik voelde dat ik naar een
andere wereld ging, maar bang was
ik niet, het was daar immers zo
173
•
Bijna-doodervaringen
mooi. (denkt na) Het is een gevoel dat ik moeilijk kan beschrijven. Rust, verlossing, opluchting, ... Ik weet het niet.
Maar het eerste dat ik vroeg
toen ik ontwaakte was: Waar
>taat hier die mooie klok?'
Toen de verpleegster zei dat er
nergens in de zaal een klok
stond, wist ik het zeker: Ik had
het hiernamaals gezien. Het leven stopt niet na onze dood.
Daarom w i l ik ook niet dat ze
mij ooit cremeren/
Toen Kam iel zijn hartinfarct
kreeg, was hij een succesvol
\erzekeraar. 'Ondanks mijn
pensioenleeftijd dacht ik nog
lang niet aan stoppen. Nu zie ik
mijn infarct als een teken dat
het welletjes was geweest.
Soms help ik mijn zoon nog
eens in de zaak, maar nu geniet
ik vooral van mijn groentetuin
en mijn dagelijks uurtje fitness.
Da's iets dat ik vroeger niet
kon. Wanneer ik nu mensen gejaagd en gestresseerd zie leven,
ienk ik wel eens: Jij hebt dringend een bijna-doodervaring
nodig.' Daarna besef je waar
het leven écht om draait.'
4
Waterhoofdje
In de rustige Antwerpse gemeente 's Gravenwezel treffen
we de 56-jarige Magdalena Picavet aan. Ook zij keek de dood
in de ogen. i k was negen
maanden zwanger van mijn
ÉPCCde zoon. Oliver. Alles
scheen perfect te verlopen, tot
het moment daar was. Oliver
bleek een waterhoofdje te hebben. Voor een keizersnede was
het te laat, maar Oliver kon onmogelijk natuurlijk komen, tenzij de artsen zijn waterhoofdje
doorprikten, wat inhield dat hij
zou stenen. Veel tijd om dit te
\erwerken of hierbij stil te staan
kregen we niet. Vervuld van verdriet begon ik aan de bevalling,
tot ik plots het gevoel kreeg uit
mijn lichaam te treden, 't Is
moeilijk te omschrijven wat ik
toen zag of voelde. Alsof je de
:5.08.2014
Magdalena kreeg een
bijna-doodervaring tij
denshaar bevalling.
MAGDALENA
Toen mijn zoontje
dood werd geboren,
was ik niet verdrietig.
Ik wist waar hij
naartoe was en dat
troostte mij
9
smaak van een appel gaat omschrijven aan iemand die nog
nooit iets at. (denkt na) In eerste
instantie zweefde ik boven mijn
lichaam. Ik draaide mij om en
zag mezelf op de bevallingstafel
liggen. Opeens werd ik meegezogen in een lange, kleurrijke,
lichtgevende tunnel. Het voelde
warm en hemels aan, alles was
daar zo mooi. En plots zag ik
hoe de wereld in elkaar zat. 'Dit
moet ik aan de mensen gaan
vertellen', dacht ik. Ik geloof er
sterk in dat die gedachte, de
wens om dat allemaal te vertellen, mij heeft teruggebracht
naar de aarde. Maar het enige
dat ik uit kon brengen bij het
ontwaken was: 'Het is zo simpel.'
Struikelblok
Oliver was overleden, maar
Magdalena voelde geen verdriet. 'Natuurlijk was er een gemis, maar ik wist waar hij naartoe was en dat troostte mij. 't Is
daar goed, daarboven.'
Voor Magdalena was haar bijna-
doodervaring een grote hulp in
het verwerkingsproces van haar
doodgeboren zoon, maar binnen
haar omgeving was het een
struikelblok. 'Niemand begreep
wat ik had meegemaakt, behalve mijn vader die het zelf
ook al drie keer kreeg. Met mijn
inmiddels ex-man kon ik hier
niet over praten. Noch over mijn
ervaring, noch over Oliver. Daar
werd over gezwegen. En mijn
vriendinnen wimpelden het af
als een gevolg van de narcose,
maar dat is het niet. Ik wéét wat
ik zag en voelde, er is méér dan
wat wij hier op aarde zien en
beleven. Naar mijn gevoel is dit
hier één grote speeltuin, een
plek waar we zijn om te leren.
Hierna begint pas het echte leven, vol onvoorwaardelijk
liefde.'
Aarden
Ook Magdalena vond het
moeilijk om terug te aarden in
onze maatschappij, i k was
vroeger decoratrice, runde samen met mijn ex een eigen
zaak en werkte hard. Plots zei
dat mij niets meer. Ons leven
draait niet om geld of prestaties, het draait om liefde. Dat
gevoel probeer ik nu via relaxatietherapieën door te geven.' • KATHLEEN VERVOORT
jJ^£Q
bijna-doodervaring
^ —
meemaakte, kan contact opnemen
met Steven Laureys via
coma^chu.ulg.ac.be
W
i
eo
o
ke
e
n

Download Report