WK Voetbal 2014 tijdens SOB / SOMS

Artilia
Officieel Orgaan Vereniging Onderofficieren Artillerie
Nummer 105 | juni 2014
WK Voetbal 2014 tijdens SOB / SOMS
Bestuur
Voorzitter
R.A. van der Veen
VustCo
Sterhyacint 11, 8255 JX Swifterbant
’t Harde, *06-536-57406, 0525-657406
0321-324229
Jolstraat 90, 1784 NL Den Helder
’t Harde, *06-536-557565, 0525-657565
0223-660684
De Wimpel 9, 8447 ED Heerenveen
Leeuwarden, 028-2655200
051-3651548
Beiersgulden 72, 8253 DW Dronten
‘t Harde, *06-536-57448, 0525-657448
06-22778078
H. Treffers
Uedemerstrasse 30, 47652 Weeze (Duitsland)
VustCo Idar Oberstein, *06-345-4710-1902, 0049-6781-511902,
0031-6-23118423
06-48271995
Secretaris / Webmaster
R.J. de Vos
VustCo Penningmeester
J.S. de Vries
ROC Friese Poort Lid
C.J.M. Damen
VustCo Lid
Lid
R.G.J.M. Oudheusden
HRF HQ
Hildo Kropstraat 42, 8331 SP Steenwijk
Münster, *06-811-2171, +49-251-5062171
Lid
S.D. Bekkema
VustCo Frederik Hendrikstraat 45, 8606 EG Sneek
‘t Harde, *06-536-57447, 0525-657447
06-22427784
Lid
R.G.J.M.L. de Moel
Hauptstrasse 299, 55743 Idar-Oberstein
VustCo Idar Oberstein, *06-345-4710-1904, 0049-6781-511904,
0049-1514-5558112
0049-6781-5676526
Lid
F.J. Amerongen
Conradi-Veenlandstraat 45, 9104 BM, Damwoude
06-14540655
0511-785062
Voorwoord
Oproep van de redactie
Voor u ziet u de 105e editie van de Artilia, wij zijn als
redactie dan ook zeer blij mee dat we inmiddels zoveel
uitgaves hebben mogen samenstellen, en dat ons blad
gelezen wordt door een groot publiek. Zonder uw inbreng
zou het blad niet kunnen bestaan. Graag willen we als
redactie nog vele jaren doorgaan met het samenstellen
van “ons” blad, echter kan dit alleen indien er genoeg
kopij wordt aangeleverd. Daarom willen we als redactie
een oproep doen aan alle Artilleristen om ons te voorzien
van kopij nu en in de toekomst, om zo het voortbestaan
van “ons” blad te kunnen blijven waarborgen. Het kost
nu erg veel moeite om kopij te verzamelen en we lopen
zo het risico dat er uitgaves tussen uit gaan vallen.
De redactie.
De zomervakantie staat voor de deur, koffers worden
weer ingepakt en auto’s ondergaan de laatste controles
om de lange tocht naar de zon te volbrengen en de
mensen te laten genieten van een welverdiende vakantie.
Om in de vakantie wat leesvoer te hebben, sturen wij u de
Artilia om de nodige tijd door te komen.
Afgelopen maanden is een vertegenwoordiging van de
vereniging aanwezig geweest bij het FLO van de Kapiteins
Henk Kemp en Herman Schonewille. Als voormalig
onderofficieren waren zij nog lid van de vereniging, maar
zij hebben de dienst als officier verlaten. Wij wensen
Henk, Herman en hun gezinnen een mooie toekomst en
veel gezonheid toe.
Helaas hebben wij de brunch, die gepland stond op 13
april 2014, wegens te weinig aanmeldingen niet door
kunnen laten gaan. Ik hoop op een grote opkomst voor
de volgende brunch die gepland staat voor 21 september
2014 in Wolvega. Hierbij wil ik dan ook een oproep aan
de leden doen, om ook naar de brunch te komen. Het
is altijd ontzettend leuk en gezellig om in een andere
omgeving eens met collega’s en hun gezinsleden kennis
te maken en om collega’s te spreken die inmiddels de
dienst hebben verlaten, om eventuele ervaringen te
kunnen delen.
Ik wens iedereen een fijne en mooie vakantie met veel
leesplezier.
Uw Voorzitter,
Rob van der Veen
Vereniging OnderOfficieren Artillerie
INHOUDSOPGAVE
Charlie Batterij DET NLD
Charlie Batterij oefent in Noorwegen Pagina 5
Pagina 6 - 7
Schiet driedaagse C-Bt ISK Harskamp
Pagina 8
Rectificatie
Pagina 9
Reünie 7e Afdeling Veldartillerie OVW
Pagina 9
Bevorderd / Dienstverlaters
Pagina 9
Het verhaal van een Nederlandse soldaat bij 3-III-8 R.A.
door Sjaak Vugts (deel 3)
Pagina 10 - 15
Artillerie Veteranen Associatie Pagina 16
Uit de oude doos Pagina 17
12e Artilleriejaarconcert / Jubileumconcert ROA op 24 mei 2014 Pagina 18 - 19
Reünie Orkest Artillerie Trompetterkorps
Pagina 19 - 20
Nederlands Artillerie Museum
Pagina 21 - 23
Noot van de redactie
Pagina 24
Charlie Batterij DET NLD
week 7 tot en met week 13 2014
In week 6 van 2014 is het overgrote deel van de Charlie batterij vertrokken naar Noorwegen om daar deel te nemen aan
de koudweer trainingen, 120MM LFX’n en aansluitend de oefening “Cold Response”. Helaas was het niet voor iedereen
mogelijk om mee te gaan op deze oefening. Hieronder volgt een korte impressie van wat het deel dat achter gebleven is
in Nederland in die 7 weken heeft gedaan.
Allereerst zijn we aan de slag gegaan met het maken van een weekvullend rooster voor de gehele periode. Dit bleek nogal
een uitdaging te zijn, omdat we in eerste instantie zeer weinig kaderleden binnen zouden hebben. Dit mede door diverse
cursussen en steunverleningen. Dit bleek al snel mee te vallen, omdat een aantal cursussen bijvoorbeeld niet door zijn
gegaan of verschoven werden. Uiteindelijk hebben we een mooi weekvullend programma kunnen wegzetten dat ook
in de uitvoering goed werkbaar bleek te zijn. Iedereen wist hierdoor goed waar hij aan toe was en wanneer welke lessen
gegeven werden.
Een aantal zaken hebben we wekelijks laten terugkomen, waaronder de reguliere sportmomenten, 120MM WEX/STEX,
verplaatsingen te voet en wapenhandelingen KKW.
Buiten deze vaste onderwerpen hebben we tal van andere onderwerpen behandeld, waaronder:
oVerbindingen (FM9000)
oCamouflage
oBGT 120MM
oMunitielessen
oBasic Search
oKRT en stelling kunnen uitzetten
oCBRN
oNavigatie (kaart & DAGR)
Met een aantal onderwerpen zijn we diep op de stof ingegaan, zoals de lessen 120MM die door de stukscommandanten
goed zijn opgepakt. Voor wat betreft het kunnen werken met het KRT en de DAGR was dit voor iedereen nieuw. Hier
hebben we een mooie slag kunnen maken. Mooi om te zien was dat onderwerpen die in het begin afgebakend waren op
het einde juist in elkaar overliepen. Een voorbeeld hiervan is het kunnen gebruiken van de DAGR om de locatie van een
KRT te kunnen bepalen of als hulpmiddel tijdens een kaartleesopdracht.We hebben deze periode afgesloten in week 12
met de uitvoering van een carrousel waarin alle onderwerpen die afgelopen weken behandeld zijn werden afgetoetst. Dit
is bij een ieder heel positief bevallen.
Op 5 maart hebben we een schietdag Glock gehad op het ASK. Dit was onder leiding van Owi Kleist. Voor een groot deel
was het weer even geleden dat ze hadden geschoten met de Glock. Voorafgaand hebben we dan ook in de KKW Sim een
aantal trainingsmomenten gehad.
Daarnaast hebben we ook op sportief gebied de C-batterij goed op de kaart
gezet. Op 19 februari hebben we met 5 man de batterij vertegenwoordigd op
de LTK Cup Cross 6km. Elke eenheid van de kazerne mocht een team leveren.
Uiteindelijk deden er 12 teams mee en zijn wij als eerste geëindigd.
Ook is er tijd in bar van de batterij gestoken. Waarschijnlijk zal het personeel
dat terugkomt uit Noorwegen even goed moeten kijken, want de oude bar is
flink verbouwd. Al met al is de bar er weer een stuk gezelliger op geworden!
Tot slot zijn we tussendoor ook nog druk bezig geweest met diverse steunverleningen, cursussen en het reguliere
onderhoud. Al met al kunnen we terugkijken op een afwisselende en leuke periode, waarbij eenieder op zijn eigen niveau
weer veel heeft bij kunnen leren!
Wmr1 Bax
vuurleider F-peloton “Gele Rijders”
5
Charlie Batterij oefent in Noorwegen
07 februari 2014 04:00 uur daar stonden we dan,
paratassen (woodland) bij de hand, laptops mee, klaar
voor 6 weken Noorwegen. Lichte spanning was toch
zeker af te lezen van een aantal gezichten. Daar kwam de
bus met bestemming Eindhoven airport. In de bus was
het verrassend stil de meesten lagen lekker te slapen.
Op het vliegveld kwamen de laatsten nog aanklikken,
die werden afgezet door hun familie en vrienden. Na een
voor sommigen emotioneel afscheid, gingen we wheels
up, onderweg naar Bardufos airport.De overgang van het
Nederlandse klimaat naar dat van Noorwegen viel erg
mee.Dit omdat het voor Noorse begrippen erg warm was
voor de tijd van het jaar, zo’n 5 graden.
De eerste twee weken stonden in het teken van de arctic
introduction course. Een cursus waarin men leerde
omgaan met de koude en het toepassen van de daarbij
behorende drill’s. Wat hierin veel voorkwam waren
laplander tour(tje)’s door de bergen en de mooie natuur
van Noorwegen. Het was opgebouwd uit meerdaagse
’s waartussen er één dag zat waar je op de kazerne was
om te repacken voor de volgende.In de eerste 2 daagse
werd er geleerd hoe er gewerkt en geleefd werd in een
UK Bell tent en een ecw (extreme cold weather) tent.
Er werd veel aandacht besteed aan hoe de tas ingepakt
dient te worden en wat er allemaal mee moet tijdens een
verplaatsing.
De daarop volgende driedaagse werd de focus gelegd
op het (over)leven in de arctic. Hierin hebben wij
onder anderen in een quincy (iglo) en een gappahut
(geïmproviseerd onderkomen) geslapen. Ook werd hier
aangeleerd hoe en waarmee men vuur kan maken in de c.
6
Als hoogte punt werd er een tour gelopen waarin we een
hoogte van 600 mtr AMSL aantikten. Voor veel mensen
was dit fysiek en mentaal een behoorlijke dobber. Ook
zat er in deze twee weken een andere discipline, waar
velen erg tegenop zagen.De mountainleaders noemden
dit het, oud Hollands wak duiken.Wat eigenlijk stond
voor met -10 in je lange ondergoed en white shot een wak
in duiken met je rugzak en skipoles geplaatst. Waarna je
in de looppas een bakje poeroet mocht opdrinken om
je vervolgens zo snel mogelijk om te kleden in de droge
kleding. Een hele ervaring. Aan het eind van deze tweede
weken werden er aan de mensen die het met goed gevolg
volbracht hadden een certificaat uitgereikt door de C 2
MCG.(Commandant 2e marine combat group)
Hierna volgde het tactische gedeelte waarin, wij vaak
vele uren achtereen aan de bak moesten om voor de
mariniers vuursteun te kunnen leveren, onze core
business uiteraard.Wel ging dit enigszins ten koste van
de slaap van ons peloton. Dus hard werken goede drills
en broederschap was hier op zijn plaats. Ook zijn hier een
hoop nieuwe drills vastgelegd voor eventueel volgende
mortiereenheden die moeten optreden in de arctic.
Veel dingen die hier als vanzelfsprekend worden ervaren
zijn daar een hele klus.
Bedenk u maar eens hoe u uw bakens gaat wegzetten in
anderhalve meter sneeuw, want het stuk zal wel op de
grond moeten staan.In deze week zijn we als peloton
sterker en wijzer geworden. Gelukkig werden deze weken
gevolgd door een wel verdiende weekendbreak.
In deze break was er tijd voor wat ontspanning een klein
feestje en wat skiën/snowboarden.
De volgende weken zouden in het teken staan van de
grote internationale oefening ’Cold Respons’ Tijdens
deze oefening gingen wij opereren vanaf de Zr.Ms.
Rotterdam, daarom gingen we dus embarkeren met het
gehele peloton en staf.Aan boord bleek al snel dat wij het
hier luxer hadden dan we de voorgaande weken hadden
ervaren. Echter bleek toch dat door de grote en de aard
van de oefening, wij niet direct ingezet zouden worden.
Er zat dus weinig anders op dan sporten, lesjes volgen en
ontspannen. Uiteindelijk kwam het verlossende woord.
Jullie gaan aan land!
Na deze oefening met succes te hebben afgerond kwam
eindelijk die tijd om terug te keren richting Nederland.
De terugvlucht werd enigszins vertraagd door schade
aan het toestel.Maar uiteindelijk landde iedereen veilig
op Eindhoven om daar terug te keren naar vrienden en
familie.
Wmr1 Jasper van Dijk
Vuurleider E-pel, Charlie Batterij
Na een snelle CoVo cyclus door onze 2IC en PC werden wij
aan land gezet doormiddel van een LCU (Landing Lraft
Utility) hier mochten we deelnemen in een groot schalig
conflict (gesimuleerd) met hoge eisen. Door echte vijand
zowel land als lucht werden wij bedreigd. Dit had soms
grote gevolgen.Hier werden alle aangeleerde skills en
drill’s toegepast in een operationeel scenario.
Door het late aan land komen van onze eenheid kwamen
wij bijna gelijk terecht in een tactical freez. Tijdens
deze TF zijn we meteen verplaatst naar onze eerste
mortierstelling.Hierin moesten wij onze routine gaan
draaien, wat neer komt op veel wacht lopen en weinig
rust. Voor de vuurregelaars was dit een interessant deel
van de actie, want er gebeurde op het radionet van alles.
Echter voor de stuco’s en hun stuks bedienaars was er
weinig te beleven, want na meer dan 24 uur in stelling te
hebben gestaan was er geen schot gelost.
Hierna mochten we naar een andere stelling verplaatsen.
Onderweg stuiten we nog op wat problemen. Er brak
namelijk een voertuig af, en was die CV90 voor ons nu
vijand of eigen troepen. Na met elk probleem grondig te
hebben afgerekend, stonden we uiteindelijk in de nieuwe
stelling. Vanuit hier konden wij het gevecht optimaal
steunen en dat werd ook van ons verwacht, want in die
stelling hebben we onze basic load snel verschoten.Toen
de vijanddruk te groot werd, moesten we afbreken en
kwamen we uiteindelijk op een plek uit waar we over de
radio hoorden ‘’endex endex endex’’.
Het zat er op.
7
Schiet driedaagse C-Bt ISK Harskamp
In week 16 stond voor de C-Batterij een schietweek op
het ISK op het programma. Op de maandag zijn er nog
wat laatste voorbereidingen getroffen en zijn er zowel
mensen van het Staf- als Foxtrot- en Echopeloton naar
de KKW-sim geweest om nog wat vaardigheden op te
frissen.
Dinsdag was het dan zover en na het appél zijn we in de
voertuigen gestapt en richting de Harskamp gereden.
Deze eerste dag stond in het teken van justerenomscholing COLT en aansluitend module 1 en 2 schieten.
De gehele dag werd er geschoten op schietbaan HOTEL.
Deze baan is volledig in de openlucht. Het was op een
paar druppels na een schitterende dag en er werd volop
genoten van de zon tussen de schietoefeningen door.
Stokstaarten (lekker om je heen kijken) werd ook volledig
en regelmatig in de praktijk gebracht.
Nadat we om 15:45 uur het sein einde schieten kregen
hebben we de schietbaan weer zo achtergelaten zoals
we hem aantroffen toen de dag begon. Hierna zijn
we, nadat we uiteraard de wapens in de wapenkamer
hebben opgeborgen, de slaapvertrekken op gaan
zoeken en hebben we ons bedje klaar gemaakt
voor de nacht.Voor de avond stond er voor de
onderofficieren van de batterij een etentje bij een
steakhouse op het programma en voor de overige
leden is er een sportmomentje verzorgd door onze 2IC.
Op de woensdag zijn we na een goed ontbijt richting
schietbaan KILO 1 gegaan en daar hebben de modules 3 - 4
en 5 geschoten. Deze schietbaan was wel overdekt, maar
omdat het zulk mooi weer was, zat iedereen wederom
heerlijk in het zonnetje te “stokstaarten” en te wachten
totdat men aan de beurt was voor zijn schietoefening.
Deze dag liep af om 16:00 uur en omdat we in twee
pelotons waren opgedeeld, de leden van het stafpeloton
waren namelijk onderverdeeld bij het Echo en Foxtrot
peloton, hebben we in twee shiften geschoten op deze
schietdag.
In de ochtend heeft het Echo peloton een mars gelopen
van ongeveer een acht kilometer en hebben ze contactdrills beoefend, nadat het Echo peloton de schietbaan
van het Foxtrot peloton had overgenomen heeft Foxtrot
8
peloton op het sportveld de oefeningen 65-66 beoefend,
alsmede ook de contact-drills onder de loep genomen.
Wederom een nuttige dag waarbij het niveau weer op
een hoger peil is gebracht.
Hierna heeft een ieder zijn bedje opgezocht, is een bakje
gaan doen of is naar de sport gegaan kortom er was tijd
voor eigen “dingen”.
Aangekomen op donderdag, de laatste dag van de
schietserie, zijn de beide pelotons richting baan LIMA
gegaan om daar gedurende deze dag de beoefende
contact-drills enkele man en oefening 65-66 in de
praktijk te brengen. Wederom was het schitterend weer
en de sfeer zat er goed in.
Dit kwam goed van pas, want aan het eind van deze
schietdag welke om 14:30 uur afgelopen was, zijn we met
de gehele batterij weer richting ’t Harde vertrokken, waar
we aansluitend een afsluitende avond hadden waarbij de
lokale chinees door de batterij aan het werk werd gezet
om een heerlijke maaltijd klaar te maken waarvan gretig
gegeten werd. Er werd afscheid genomen van een aantal
personen en nieuwe personen werden welkom geheten
en niet geheel onbelangrijk deze werden zeer goed
ingedronken.
Een mooie week werd dus op een goede en gezellige
manier afgesloten.
Sgt1 van Tatenhove
Rectificatie:
In Artilia 104 hebben we Lenie ,de echtgenote van Jos
Klein Middelink een andere voornaam gegeven.
Sorry, Lenie en Jos.
Bij het volgende uitje…. Pampus? Is de eerste koffie of
iets ander consumptie van de redactie.
Bevorderd
Opperwachtmeester
A.H. Dekker (Luart)
A.C. van den Bosch
J.F. Albers
Wachtmeester der eerste klasse
A.J. Brakke
B.M.G. Vlassak
Dienstverlaters
Adjudant
R.J. Caerteling
J.C.J. Dekker
J.G.W. Klein Middelink
Reünie
Opperwachtmeester
7e Afdeling Veldartillerie OVW
J Huisman
Op 22 augustus 2014 wordt de jaarlijkse reünie
gehouden van de 7e Afdeling Veldartillerie OVW gelegerd
van 1946 - 1949 op de Oostkust van Sumatra. De reünie
wordt gehouden op het Artillerie Schietkamp “De
Knobbel” te Oldebroek.
Wachtmeester der eerste klasse
Inlichtingen bij:
T.C. v.d Aart
Begoniastraat 69
3772 HB Barneveld
Tel: 0324-414672
Email: [email protected]
F.J.C.A. Brokken
R.A.F. Raaijmakers
B.M. de Jong
Wachtmeester
E.C. van Rijsbergen
9
Het verhaal van een
Nederlandse soldaat bij
3-III-8 R.A.
door Sjaak Vugts (deel 3)
11 Mei 1940
Deze nacht ging in met patrouille en schutswacht
lopen, en het aanbrengen van kardoezen en werden de
projectielen aangevoerd vanuit onze voorraadplaats. Het
is een hele klus, dat gesjouw met die projectielen, elk
projectiel weegt zo’n 42,5 kilogram.
Laat in de nacht werd er nog wat eten en drinken
gebracht, dat erg welkom was, na een dag als deze.
Onze auto zat vol kogelgaten, nadat een vliegtuig ons
beschoten had. In de verte hoorde wij het ratelen van
machinegeweren van onze jongens die op enkele
vijandelijke vliegtuigen vuurden.
Langzaam ging de tijd voorbij en zo verliep de nacht
zonder noemenswaardigheden, er werden enkele
wachten uitgezet, zodat we een beetje konden slapen.
De meeste jongens sliepen erg onrustig, want het blijft
allemaal in je hoofd spoken.
In de vroege ochtend klonk het commando “Op uw
posten” en toen iedereen gereed en op zijn post stond,
was er een voelbare spanning, wachtend op de orders die
zouden komen. Nu zou het ernst worden en het was nu
geen theorie maar werkelijkheid.
Wanneer lossen we ons eerste schot op de vijand? Lang
hoefden we echter niet te wachten, want daar klonk een
commando welke de vuurzijde aangaf. De kanonnen
werden geladen, in de juiste vuurstand gezet en zuiver
gericht.
Het lange trektouw werd bevestigd (dat wordt altijd bij
het eerste schot gebruikt, omdat het geschut zich dan
in de grond drukt en niemand te dichtbij mag staan,
zodat er geen ongelukken kunnen gebeuren) Soldaat
10
Piet Linnenbank houdt het touw vast en daar klinkt het
commando voor het eerste schot: “VUUR!!!” en met een
daverend geweld spuwt het geschut vuur. Hoog springt
het kanon op en dringt zich vast in de grond, zodat we bij
het volgende schot gewoon kunnen blijven staan.
Het was allemaal een beetje vreemd voor ons, want
wij hadden nog nooit met scherp geschoten, en nog
wel op mensen, onze wrede vijand, welke ons dierbaar
vaderland was binnen gevallen.
In het begin was men wat zenuwachtig, maar dat duurde
niet lang, want na paar schoten ging het toch wat beter
en leek het of je nooit anders gedaan had. Men wordt wat
onverschillig. Nauwkeurig en vlug werden de kannonen
opnieuw geladen en in de vuurstand gezet, gericht en
afgevuurd. Ondertussen werden de vuurwijzen geregeld
veranderd en de munitie aangevoerd.
Zo bulderden de kanonnen de gehele dag voort. Nu
kwamen de oefeningen goed van pas, je bent op elkaar
aangewezen, maar alles ging perfect.
Je denkt nergens anders meer aan, alleen nog maar
vuren, het uitvoeren van orders, en de strijd op leven en
dood. Maar de vijand zat ook niet stil, zij beantwoordde
ons vuur op een heftige wijze.
Steeds weerklonken de commando’s “VUUR” welke stipt
worden uitgevoerd. Ondertussen ging het gerucht dat
Engeland en Amerika een ultimatum naar Duitsland
gestuurd hadden, waarin zij eisten, dat Duitsland binnen
24 uur ons land moest verlaten, want anders zou door
hen de oorlog worden verklaard.
Deze geruchten werden met gejuich begroet. Nu zal
Duitsland zich wel terug trekken, maar toch waren wij
er niet van overtuigd en spraken de hoop uit dat deze
geruchten op waarheid berustten. Nog steeds was onze
batterij in actie, nu en dan werd er een vuurpauze ingelast
voor onze stukken en werd alles gecontroleerd bij de
stelling, ook onze camouflage, want dat is erg belangrijk
Tijdens het vuren klonk er plotseling een gegil aan
de linkerkant van ons geschut. De wachtmeester van
het geschut kwam naar ons toe gelopen en riep: “Een
gewonde”.
Direct liepen wij er naar toe en zagen onze vriend,
Bosschenaar soldaat Omis naast ons geschut gewond
liggen, hevig bloedend uit zijn dijbeen. Hij was getroffen
door een granaatscherf en met zijn hand op zijn wond,
riep hij: kermend van de pijn “Moeder”.
Dit waren zijn laatste woorden voor hij bewusteloos
raakte. De Rode Kruissoldaten waren zeer spoedig op de
plaats van het onheil.
God weet alleen hoeveel er nog zullen volgen. Onze eerste
gewonde werd afgevoerd allen waren enigszins terneer
geslagen, maar dat duurde niet lang, en veranderde in
bitterheid, haat en vastberadenheid om ons vaderland
en onze kameraden te beschermen. Nu was de harde
werkelijkheid tot ons doorgedrongen, wat is de wereld
toch hard en meedogenloos.
Met alle verbetenheid begonnen we opnieuw aan de
strijd. Steeds bulderen onze kanonnen en beschoten wij
vijandige artillerie en infanterie.
Achter ons stond de 10e velden en hun projectielen
gieren over ons heen en het was een ware hel. Tot nu
toe hielden wij goed stand en lieten we zien, wat we
konden, maar de vijandelijke artillerie beantwoordt ons
vuur hevig. De granaten sloegen dicht bij ons in, maar
gelukkig hadden wij een stelling die goed gecamoufleerd
was. De vijand maakte gebruik van tijdprojectielen, die
in de lucht, na een aantal seconden ontploffen. De tijd
van het ontploffen kan men precies afstellen. Eerst kon
men horen aan de projectielen of zij dicht bij of ver af tot
ontploffing zouden komen, maar met het afstellen van
de tijd kon men daar niet meer van op aan. Dicht bij onze
wachtmeester slaat een scherf in de grond, maar hij raakt
gelukkig niet gewond.
De richter van onze batterij, soldaat T. Steenbank zat op
het richttoestel, toen een granaat ons geschut raakte.
Een scherf hiervan sloeg rakelings naast onze vriend
T. Steenbank en die raakte, wonder boven wonder, niet
gewond ons geschut liep wel lichte schade op.
Het bleek een vijandelijke batterij te zijn die ons aan de
linker flank aanviel. Onze vuurwijze werd direct veranderd
om die batterij onder vuur te nemen en onschadelijk te
maken. Er zaten enkele takken van een boom in de weg,
welke we moesten verwijderen.
Met een zaagmes dat ik bij me had, trachtte ik enkele
takken te verwijderen, hetgeen te gehaast ging, en een
behoorlijke snee in mijn linkerhand opleverde.
Direct werd er een noodverband aangelegd en moest
ik per fiets naar de verbandplaats waar het opnieuw
verbonden werd. Daar hoorde ik dat onze vriend soldaat
Omis veel bloed verloren had, maar dat het nogal mee
viel. Hij was al vervoerd naar het militair hospitaal.
Op de terugweg moest ik diverse keren dekking zoeken
voor een bombardement, maar ik kwam veilig bij onze
stelling aan, waar ik het goede nieuws over soldaat Omis
vertelde. Onze batterij had ook dekking moeten zoeken
voor het bombardement en bracht verandering van de
vuurrichting aan. Alles was nu weer gereed en het 1ste
geschut kon ingeschoten worden. Na een paar maal met
de nodige correcties in de juiste richting geschoten te
hebben, kwam het bericht van de verkenningsofficier
dat ons vuur goed gericht was. Nu werden alle vier
de kanonnen in de verbeterde richting gebracht,
zodat de vijandelijke batterij binnen ons bereik lag.
Wij moesten een snelvuur geven van 5 minuten met
telkens verschillende opzethoogte, in verband met het
afstandverschil. Daar klonk het commando “vuur” en
onze vuurmonden brachten dood en verderf. De grond
daverde van het schieten en het was een hels kabaal.
De vuurtijd was om en via de verkenningsofficier kregen
we het bericht door, dat de vijandelijke batterijen
volkomen vernietigd waren.
Onze kanonnen werden weer in de eerste vuurstand
gebracht en we kregen onze welverdiende rust. Het laden
der kanonnen was zwaar werk want een projectiel weegt
heel wat.
Maar lang duurde onze rust niet, er werd telkens
geschoten met kleine tussenpauzen tot de schemer.
Plots klonk er een geweerschot en één van de jongens van
het 1ste geschut werd getroffen in zijn arm. Hij had erg
veel geluk gehad, want hij draaide zich om, vlak voordat
het schot viel. Anders was hij waarschijnlijk getroffen in
de hartstreek.
Direct moesten wij patrouille gaan lopen met luitenant
Prins, wachtmeester Timmermans en nog een paar
andere jongens, waaronder soldaat Gerard van Hulten en
ik. Overal werd er gezocht, maar zonder resultaat en de
duisternis viel al in.
Toen hoorden we plotseling een geritsel in het bos,
onmiddellijk zochten we dekking achter de bomen van de
weg en wachtten we de bevelen van onze luitenant Prins
af. Deze had een grote zaklantaarn bij zich en daar ik ook
een zaklantaarn bij me had, moesten soldaat Gerard van
Hulten en ik samen het bos in, terwijl de andere jongens
zich zouden verspreiden en de wacht zouden houden. Er
werd afgesproken dat als onze luitenant riep, ik met mijn
zaklantaarn zou seinen dat alles goed was. Zo togen wij
het bos in, het geweer in de aanslag.
We liepen voort langs bomen en struiken en een angstig
gevoel bekroop ons. Waar lag het gevaar, voor of achter
ons. We wisten het niet en bij het minste geluid bleven
we staan, en luisterden aandachtig. Zelf probeerden we
zonder geluid voort te gaan. De luitenant scheen met
zijn lantaarn nu en dan van de weg het bos in. Ik had nog
niet geseind dat alles goed was, toen er plotseling op ons
geschoten werd. Onmiddellijk zochten we dekking en
speurden de omgeving af naar onze vijand.
Gelukkig waren we geen van beiden gewond en ik
seinde dat alles in orde was. Zo hebben we de hele nacht
doorgezocht naar een mogelijke vijand, echter zonder
enig resultaat. Er werd die nacht ook niet meer op ons
geschoten.
11
12 Mei 1940
Tegen de morgen brachten we rapport uit bij luitenant
Prins. Zo brak de 3de oorlogsdag aan. Het was de 1ste
Pinksterdag, anders zo’n een grote feestdag, nu een
dag vol ellende met dood en verderf. Welke nieuwe
slachtoffers zouden er nu weer vallen?
Vandaag was het de verjaardag van soldaat Jack Cremers
onze munitie aangever, een van onze jongens. Normaal
een gezellige dag voor hem, met bekenden en zeker zijn
dierbaren. Wij feliciteerden hem en wensten hem een
lang en gelukkig leven toe en vooral dat hij gezond en
wel uit deze hel zou komen. Enkele jongens hadden wat
eten en drank weten te bemachtigen, hetgeen ons goed
smaakte want sinds vrijdag hadden we weinig gehad.
Maar daar hadden we weinig tijd voor, want daar klonk
het commando “Op uw posten”
Met z’n vieren zouden we het stuk bedienen en de rest
moest de projectielen gaan halen.
Ondertussen stelde ik de schokbuizen, welke bovenop
de granaten geplaatst werden om als tijdprojectiel te
fungeren en legde de kruitlading aan, de zogenaamde
kardoezen, werden klaar gelegd. Als we moesten vuren
zou er iemand bij komen om de projectielen te stellen
en de kardoezen klaar te maken. Nadat we onze richting
bepaald hadden barstten onze salvo’s los op deze 1ste
Pinksterdag.
We vuurden steeds maar door, zodat er snel nieuwe
projectielen gehaald moesten worden uit de
ondergrondse voorraadschuur, welke zo’n 100 meter
achter onze stelling gebouwd was. Tijdens de vuurpauze
moesten wij helpen onze eigen voorraad aan te vullen,
ieder stuk had zijn eigen voorraadschuur. Geheel
onverwacht werd er uit het bos met een machinegeweer
geschoten en Luitenant Prins zond direct een patrouille
uit en verdubbelde de wacht. Maar de patrouille keerde
terug, zonder maar iets gevonden te hebben vanwaar er
op ons geschoten was.
Wij waren aan de rand van het bos gekomen welke
ongeveer zo’n 150 meter van onze stelling lag, daar
stond een huis. Van daaruit zou best wel eens geschoten
12
kunnen zijn, daar kwam onze afdelingscommandant
Kapitein Van het Land aan, die ons de opdracht gaf het
huis te bestormen.
Wij verdeelden ons en gingen in een zigzag pas rennend
naar voren, telkens dekking zoekend Er werd niet
geschoten op ons en zo kwamen we bij het huis aan. Daar
stelden we ons verdekt op en wachtten even af wat er zou
gebeuren. Soldaat Theewis, Van de Beer en ik gingen met
het geweer in de aanslag op het huis af.
Bij het huis aangekomen waren alle deuren gesloten,
evenals de luiken voor de ramen. We braken een van de
luiken open en wachten gespannen af of er iets gebeurde.
Daarna opende ik met de bajonet het raam, wat niet
geheel geruisloos ging.
Voorzichtig keek ik de kamer in, soldaat Theewis en Van
de Beer staken het geweer naar binnen. Tot nu toe was
alles veilig, en we kropen behoedzaam naar binnen.
De Kapitein bleef buiten staan met een getrokken
revolver. Binnen aangekomen doorzochten we alle
beneden kamers, kasten en een grote kelder.
Soldaat Van de Beer bleef beneden de wacht houden,
terwijl soldaat Theewis en ik naar boven gingen. Wel
gaven we elkaar rugdekking en behoedzaam gingen we
de trap op, deze kraakte behoorlijk en dat gaf voelbare
spanning. Ook hier doorzochten we alle kamers en
kasten maar vonden niets. Soldaat Theewis ging de
zolder op en ik bleef op de hal de wacht houden. Even
nadien riep hij dat ik naar boven kon komen. In de hoek
van zolder lagen een hoop kleren en we staken voor de
zekerheid onze bajonet er in.
Wij keerden onverricht terzake naar beneden. We
maakten alles weer goed dicht en gingen terug naar onze
stelling. Onderweg werden we nog beschoten door een
Duits vliegtuig, dat ook weer snel verdween.
Aangekomen bij onze stelling moesten wij onze stukken
in orde maken en spoedig klonk het commando “Vuur”
en barstten onze salvo’s weer los. De opdracht was een
snelvuur geven, afgewisseld met lagen vuur. Dit was
om een groter vuurbereik in afstand te bewerkstelligen.
Aan de rand van het bos was het 7de veld artillerie
aangekomen en ging daar in stelling.
Deze batterij was gekomen om ons te versterken en dat
was wel nodig ook, want de Duitsers vuurden steeds
heviger. Spoedig was de hel weer losgebroken en klonken
de commando’s steeds maar “vuur” met verschillende
vuurwijzen. Het gaf een vreselijk lawaai. Luitenant Prins
was onverschrokken en liep steeds op en neer van het ene
stuk naar het andere met commando’s over verschillende
vuurwijzen.
Onze batterij was ontdekt door de Duitsers en die hadden
het 7de veld artillerie, dat ongeveer 50 meter van ons
in stelling stond, onder hevig vuur genomen. Het was
zo erg dat wij ook dekking moesten zoeken, want de
projectielen bestemd voor het 7de kwamen bij ons neer.
Ook hier gebruikten de Duitsers tijdprojectielen en het
was maar goed dat onze dekking stevig was, anders waren
er weer slachtoffers gevallen. Luitenant Prins kwam door
de vuurlinie naar onze schuilplaats en vertelde ons dat
het 7de veld was vernietigd en vroeg vrijwilligers om te
helpen. Luitenant van Zurk, Prins en soldaat Gerard van
Hulten en ik met nog een andere soldaat gingen er op af.
Maar het duurde wel even voor dat we daar waren, want
het schieten van de artillerie en machinegeweren ging
onverminderd door en we moesten regelmatig dekking
zoeken.
Daar aangekomen, stokte onze adem even. Wat we
daar zagen was verschrikkelijk, overal lagen doden en
gewonden op de grond. Hulp geroep en gekerm van de
gewonden gingen door merg en been heen. Daar sta
je dan geheel machteloos en je probeert de gewonden
enkele bemoedigde woorden in te spreken.
De Rode Kruissoldaten waren ook snel ter plaatse en
gaven eerste hulp en zorgden voor het afvoeren van
de doden en gewonden. Onze taak was om het vuur te
blussen dat was ontstaan door de voltreffer, daar er
munitie opgeslagen was.
Telkens moesten we dekking zoeken voor de artillerie
en het machinegeweervuur welk nog steeds hevig was.
Toch slaagden we er in een gleuf te graven om het vuur
in te sluiten en ontploffingsgevaar van de munitie tegen
te gaan.
Bij het nablussen zag ik plotseling een geweer uit het
smeulend vuur steken dat nog brandde. De loop van het
geweer stond gericht op luitenant Prins, die naast mij
stond. Ik gaf hem een duw die hij pas begreep, nadat ik
hem op de loop van het geweer wees.
We grepen direct in door het vuur te blussen. Bij deze
bluswerkzaamheden vloekte soldaat Gerard van Hulten
hevig toen hij zijn broek precies in zijn kruis scheurde.
Terug in de stelling aangekomen werden we met
luid gejuich begroet en de broek van onze vriend van
Hulten onder groot gelach gerepareerd. Ondertussen
was het wat rustiger geworden, dus konden we even
uit blazen. Er was nog geen eten gebracht, dus aten we
het noodrantsoen op dat we aanvulden met beschuit,
hetgeen we in overvloed hadden.
Naast onze batterij stond boven op een terp een licht
machinegeweer opgesteld met een trommel van 100
patronen, die bemand werd door korporaal Van de Waal
die af en toe vuurde op laag vliegende vliegtuigen.
De stilte werd doorbroken door een laag overvliegend
vliegtuig welke scheef over onze stelling vloog. Korporaal
Van de Waal vuurde een tien tal salvo’s af, en of het al
reeds aangeschoten was of niet weten we niet. Wel dat hij
hoogte verloor en zeer laag over de toppen van de bomen
scheerde.
Wij dachten: onze batterij gaat nog verloren, maar
gelukkig liep het voor ons goed af. Kort daarna
moesten we weer het vuur openen op onze vijand met
verschillende vuurwijzen. Bij de andere batterijen waren
al verschillende slachtoffers gevallen. Bij onze stelling
was dan soldaat Omis gewond geraakt en verder waren er
wat kleine verwondingen.
Wij hadden goede officieren, maar de kapitein zag je
nooit en later hebben andere officieren nooit meer
iets van hem vernomen. Tijdens het vuren was onze
camouflage wat verzwakt en we moesten dit snel in orde
maken, voordat we verder gingen met vuren.
Toen gebeurde er iets; op onverklaarbare wijze ging er
een projectiel af en of dat een eigen projectiel was of dat
van de vijand weet ik niet, het ging allemaal zo snel, maar
een scherf trof wachtmeester Leijten in zijn knieholte.
Enkele meters boven zijn hoofd was een gat van zeker
10 centimeter in een boom geslagen. Hij kermde het uit
van de pijn en riep als maar: “Mijn moeder mag het niet
weten”. Onmiddellijk snelden we te hulp en legden een
noodverband aan en spalkten zijn been, zo goed als we
konden.
De Rode Kruissoldaten waren snel ter plaatse en namen
hem mee naar de hulppost. Bij het wegbrengen van
de gewonden, vielen ook slachtoffers bij de Rode
Kruissoldaten die hun plicht uitoefenden.
Wij kregen een nieuwe wachtmeester Te Horn, een
adelborst, hij was een beroeps marinecadet. Hij kreeg nu
het commando over ons derde stuk.
Het vuren duurde onverminderd voort en we konden
maar niet begrijpen, dat er niet meer slachtoffers waren
gevallen dan onze wachtmeester Leijten. Terwijl wij
allemaal bij hem in de buurt stonden, raakte alleen hij
maar gewond.
Zo brak de nacht en de welverdiende rust aan, de aanval
was voorlopig afgeslagen. Wanneer zou de volgende
aanval komen en zouden wij nog stand houden? De
Duitsers voerden regelmatig nieuwe troepen aan en wij
waren nog steeds niet afgelost. De vermoeidheid begon
bij ons toe te slaan.
Enkele jongens mochten gaan slapen terwijl de rest wacht
moest lopen en munitie lossen, die door de colonne
bevoorrading werd gebracht. Tijdens het lossen werd er
gasalarm gegeven en snel moesten we onze gasmaskers
op zetten.
Een Limburgse chauffeur liep hard naar zijn wagen, met
zijn hand voor de mond, om zijn gasmasker te halen.
Na enige zoekwerk deze gevonden te hebben en zijn
gasmasker opzette, constateerde de nuchtere Limburgse
chauffeur “loos alarm”. Hetgeen ook bevestigd werd
door onze commandant. De projectielen werden verder
gelost en in onze voorraadkelders opgeslagen. Hierna
brak er een angstige nachtrust aan, die soms verstoord
werd door het motorgeronk van een vliegtuig en de
salvo’s van een machinegeweer. Het was ongewoon
rustig en de verkenners loerden naar iedere beweging
van de Duitsers.
Men was vermoeid en zij die sliepen droomden van een
gezellig feestje of een bal, om weer wakker te worden
13
met de nuchtere werkelijkheid. De wreedheid om andere
mensen uit te schakelen of te doden is onmenselijk, het
schieten op mensen welke men nog nooit gezien heeft,
al is het je vijand. Maar de realiteit geeft de doorslag om
je eigen leven te beschermen.
Met een vastberadenheid om ons land te verdedigen
tegen de indringer, welke onze vrijheid aantastte. Het
spreekwoord “De eerste klap is een daalder waard” is hier
van toepassing. Maar hoe lang zouden we deze ongelijke
strijd nog volhouden? De vijand is beter uitgerust en voert
steeds maar nieuwe troepen aan. Wij Nederlanders staan
bekend als goede soldaten en we hebben laten zien hoe
taai wij zijn. Maar tegen verraad is niemand opgewassen.
Zo verstrijkt, maar toch met een onzeker gevoel deze
rustige nacht, die wij gebruiken om onze stellingen te
verbeteren en nieuwe munitie aan te voeren. Je slaapt
tussendoor erg onrustig en deze oorlog spookt door je
hoofd en je vraagt je eigen af, hoe zal het met mij aflopen
en hoe is het thuis gegaan. Post heb ik al lang niet meer
gehad van Annie en ik hoop dat ze heeft kunnen vluchten.
13 Mei 1940
Vroeg in de morgen, zo gauw het een beetje licht begon
te worden, klonken de commando’s al weer. En weldra
barstten onze eerste salvo’s los, om dood en verderf te
zaaien en die door de Duitsers hevig beantwoord werden.
Toch beklemde ons het gevoel dat het zo niet langer kon;
de meeste van ons waren erg vermoeid en nog steeds
waren we niet afgelost.
Het was steeds overdag in de stelling, als maar vuren en
aanvoeren van de projectielen, terwijl we in de nacht
patrouille’s moesten lopen. Maar dapper hielden we
het vol. De Rode Kruissoldaten vervoerden steeds meer
gewonden, de een kermende nog harder dan de ander en
sommigen waren bewusteloos geraakt van de pijn.
Erg verbitterd en toch met volle moed kom je in de
stemming welke je nodig hebt om te vuren op de vijand,
zonder het besef anderen te doden of te verwonden. Men
neemt grotere risico’s zonder er bij na te denken en de
commando’s worden vol overgave opgevolgd.
Zo gaat de dag in en wie weet wat voor ellende hij nog zal
brengen.
Met tussenpozen vuurden wij maar door, soms dekking
zoekend voor het tegenvuur van onze vijand. Deze
tussenpozen gebruikten we voor het aanvoeren van de
projectielen en het afkoelen van de loop.
We veranderden steeds de opzethoogte met snelvuur
met wissellende stukken geschut, om het geschut te
behoeden voor oververhitting en om het vuurbereik te
spreiden. Daardoor wordt het moeilijker voor de vijand
om ons te lokaliseren. Het totaal aantal projectielen dat
we afgeschoten hebben waren enorm. Onze stukken
konden 12 projectielen in 5 minuten tijd vuren, met een
korte rusttijd voor de afkoeling. Er kwamen berichten
binnen welke niet erg gunstig voor ons waren. Duitse
14
patrouille’s waren doorgedrongen en we moesten in
het geweer komen, want zij zouden trachten om onze
kanonnen onschadelijk te maken.
Het leek of alles nu in wanorde verliep. De geruchten
waren niet uit de lucht gegrepen. Door het vroegtijdig
terugtrekken van onze afdeling infanterie was een groot
aantal tanks in opmars.
Was er toch verraad in het spel?
Een kanon werd op de weg gesleept en in een haastig
gegraven kuil geplaatst en we zochten dekking achter de
bomen en zo lagen we te wachten op dingen die zouden
gaan komen.
Wij moesten stand houden, dat was de opdracht van
Generaal Winkelman. Luitenant Prins, Wachtmeester
Piet Timmermans, soldaat Gerard van Hulten, nog
een andere soldaat en ik gingen op verkenning uit.
Overal waar wij kwamen zagen we zich terugtrekkende
infanterietroepen althans wat er van overgebleven was.
Wat zagen die jongens er uit, de gewonden sleepten zich
voort en werden geholpen en ondersteund door het
Rode Kruis.
Het Rode Kruis deed wat het kon, het aantal gewonden
was hoog en de rest liep er zwaar gehavend bij. Sommige
huilden van de ellende die hun was overkomen, dit was
een onmenselijk aanzicht.
Ook hun verhalen gaven aan, dat de toestand ondraaglijk
was en de berichten over de opmars van de Duitsers die
niet te stuiten was. Het leek er op dat het de fatale dag
zou worden. Zonder enige vijandelijke actie’s gezien
te hebben keerden wij terug naar onze stelling en tot
onze grote ontsteltenis was deze verlaten. We kregen
de opdracht de kanonnen onschadelijk te maken, door
zand in de loop te doen, om daarna de loop te laten
exploderen. De slagpennen werden zekerheidshalve
verwijderd. Zo verlieten wij onze stellingen, het was
een trieste gedachte om deze plaats te verlaten, waar
sommige hun leven hadden gelaten voor ons vaderland.
Bij de weg aangekomen mengden wij ons tussen de
infanterie. Het terugtrekken was veel erger dan de
eigenlijke strijd in onze stelling.
De angst bekroop ons dat we onder vuur genomen
zouden worden door kanonvuur of door vliegtuigen
met machinegeweren en bommen. Er was nu nergens
dekking meer. Wat die Duitsers nu mankeerde weet ik
niet, er waren geen militaire acties meer te bespeuren,
gelukkig voor ons en al deze jongens, anders was het een
ware slachting geworden.
14 Mei 1940
In Amerongen moesten Luitenant Prins en Wachtmeester
Piet Timmermans bij ons uit de groep en snel namen we
afscheid van hen. Wij zelf kwamen bij een autocolonne
terecht. Even voor Elst vielen enkele kettingbommen die
alles verwoestten wat op hun weg kwam. De bommen
werden geworpen door een stuka, dit vliegtuig was een
bommenwerper en kon een sirene aanzetten als het een
aanval uitvoerde.
Deze vielen ongeveer 100 meter van een grote munitie
opslagplaats, welke goed gecamoufleerd was door
de bomen en onzichtbaar was voor de vijandelijke
vliegtuigen. Of deze bommen voor ons waren of niet,
gelukkig waren ze ver genoeg van ons vandaan, anders
waren er slachtoffers gevallen. Wat was dat een akelig
geluid van die stuka en het vliegtuig vloog zo laag over,
dat je de piloot kon zien.
We kwamen op de plaats aan waar de bommen gevallen
waren, en we zagen zo’n groot gat, dat er makkelijk een
paard en wagen in kon staan.
In het dorp Amerongen zelf werden wij niet al te
vriendelijk ontvangen. Zij wisten niet in wat voor hel wij
waren geweest en begrepen niet waarom ons leger zich
terugtrok.
Onderweg zag ik nog een paar Bossche jongens, welke
later nog krijgsgevangen gemaakt zijn. Bij een vriendelijke
aalmoezenier kregen we wat eten en drinken, wat ons
zeer goed smaakte.
Er kwam een auto langs gereden met gewonden en ik
zag een soldaat waar van zijn halve hand weggeschoten
was. De noodverbanden waren doordrenkt met bloed
en waren haast niet aan te zien. Een officier verzamelde
alle soldaten en wij werden met de auto verder vervoerd.
Die nacht hebben we maar steeds maar kleine afstanden
gereden, bang om ontdekt te worden en om wat te
slapen. Tijdens het rijden hielden we om beurt onze
chauffeur wakker.
15 Mei 1940
De morgen brak aan met zware mist wat voor ons gunstig
was, want zo konden de Duitsers vanuit de lucht onze
bewegingen niet waarnemen. Bij een grote boerderij
werd er halt gehouden, de auto werd onder de bomen
gezet. Er werden twee wachten uit gezet en weldra was de
rest onder zeil.
In de middag werden we gewekt door een officier, die
met een auto op verkenning was gegaan.
En kwam met een onstellend bericht terug, dat wij ons
overgegeven hadden aan de oppermachtige vijand
Duitsland en dat onze stad Rotterdam grotendeels was
gebombardeerd. En als we ons niet overgaven zouden er
nog andere steden volgen.
Het was de Duitsers toch tegengevallen, dat onze
tegenstand groter was dan ze verwacht hadden. De strijd
werd gestaakt, om zinloos bloedvergieten te voorkomen.
Deze berichten brachten een grote teleurstelling teweeg
en dit betekende dat we nu krijgsgevangenen waren.
Alle soldaten moesten zich bij hun onderdeel melden en
‘s avonds waren soldaat Gerard van Hulten en ik weer bij
onze batterij. Daar werden we met luid gejuich begroet
en zagen we onze Luitenant Prins en Wachtmeester Piet
Timmermans weer.
Nu was gelukkig iedereen terug, ze dachten dat wij samen
krijgsgevangen waren gemaakt. Van hieruit werden
we allemaal, waaronder zo’n vijftig soldaten en tien
officieren naar Benschop gebracht waar we gevestigd
werden in een kerk. Deze moesten we als voorlopige
slaapplaats inrichten, er werd door iedereen van alles
verzameld, om zo aangenaam mogelijk te slapen. Onze
wapens moesten we inleveren en daar stonden we nu,
als soldaten zonder geweer, machteloos en overgeleverd
aan de willekeur van de Duitse bezetters. De majoor
hield een toespraak, waarin hij onze daden roemde en
bedankte ons voor de tomeloze inzet, vastberadenheid
en wat wij gedaan hadden voor ons Nederland.
Hij herdacht onze gevallen kameraden die in deze
ongelijke strijd het leven lieten en die wij moesten
achterlaten in de strijd van leven en dood.
Ondanks dat het voorjaar was, was het altijd koud in de
kerk en vooral de stenen vloer. Een maal per dag moesten
we de paarden verzorgen, die buiten in de stallen stonden
en dat nam ongeveer een uur in beslag. Voor de rest
moesten we de hele tijd in de kerk blijven. Deze dagen
duurden op deze manier erg lang en waren saai.
19 Mei 1940
Op deze dag werden we overgeplaatst naar een boerderij
waar de boer ons niet al te vriendelijk ontving. Deze
dagen waren er erg eentonig, de hele dag niets anders
doen dan eten, slapen en kaarten. We zaten te wachten
tot het zondag 21 mei werd, want dan moesten we naar
onze stellingen om het een en ander aan geschut en
projectielen op te halen en naar Vredestein te brengen,
om het daar in te leveren bij de Duitsers. Zo lagen we te
luieren in de zon, toen plotseling de vader van soldaat
van Hulten voor ons stond.
Het was een grote vreugde voor hem, om zijn zoon Gerard
gezond en wel terug te zien. Wel, die twee hadden elkaar
genoeg te vertellen, zodat ik ondertussen gauw een
briefje geschreven had voor mijn ouders en voor mijn
meisje Annie, hopelijk is ze in Den Bosch, en gaf deze aan
de vader van soldaat Gerard van Hulten en vroeg of hij
er voor kon zorgen dat het bij mijn ouders terechtkwam.
Dat beloofde hij en dat was een hele geruststelling voor
mij. Met grote spanning wachtte ik de dagen af, in de
hoop dat mijn brief in Den Bosch aangekomen was.
15
Artillerie Veteranen Associatie
www.artillerieveteranen.nl
Het postbusnummer is gewijzigd in:
VustCo MPC 35C t.a.v. AVA, Postbus 90004, 3509 AA Utrecht
DiSK staat voor Digitale Sociale Kaart Veteranen en is de wegwijzer naar werk, wonen,
welzijn en zorg in uw gemeente en regio. DiSK helpt de burger en professional bij het
vinden van de juiste voorziening en is het instrument voor een goede uitvoering van de
WMO (Wet Maatschappelijke Ondersteuning) en WWB (Wet Wet en Bijstand).
Via www.DISK-veteranen.nl kan men kennis nemen van de verschillende groepen die zich in Nederland bezig houden
met nuldelijnshulpverlening aan veteranen. In dit overzicht is ook de Artillerie Veteranen Associatie (AVA) terug te
vinden. Er wordt voor hulpzoekenden in principe geen onderscheid gemaakt naar wapen, dienstvak of regiment. Die
kunnen zich melden bij de dichtstbijzijnde veteranenhelper.
Inmiddels zijn de volgende artilleristen gecertificeerd voor dit netwerk.
- Frits Dürst Britt (regio Veluwe) Telefoonnummer: 06-46569813 E-mail: [email protected]
- Jos Mol (regio Steenwijk) Telefoonnummer: 06-43035871 E-mail: [email protected]
- Frans Dirks (regio Breda) Telefoonnummer: 06-53718668 E-mail: [email protected]
- Peter Fröling (regio Gouda) Telefoonnummer: 06-460267545 E-mail: [email protected]
Helpt U mee dit landelijk netwerk te verdichten en in voorkomend geval te willen betekenen voor uw buddies?
Aanmelden en info via [email protected].
Lkol art bd F.T. Dürst Britt
16
Uit de oude doos
LAATSTE DAG ENVELOP
De Stichting Handhaving Traditie Vrouwelijke Militairen Koninklijke Landmacht heeft ons gevraagd het nu volgende
artikel op te nemen, hetgeen wij vanzelfsprekend graag doen.
Het, inmiddels al weer 37 jaar oude korps, wordt met ingang van 1 januari 1981 opgeheven.
Een Korps dat zeker een unieke plaats in de Koninklijke Landmacht heeft ingenomen en meent zijn opheffing de
nodige aandacht te moeten geven.
Dit gebeurt onder meer met het uitgeven van een zogenaamde ‘’LAATSTE DAG ENVELOP’’.
(Filatelisten, opgelet!)
Afmeting envelop 10x19 cm ; 100 grams papier;
Twee frankeerzegels van de serie EUROPA CEPT, Folklore, 45 en 65 cent (uitgifte PTT, september 1981).
De afstempeling hiervan zal geschieden op 31 december 1981 met het stempelnummer 37 van de VELDPOST.
Bestellingen hiervan zijn mogelijk tot 15 december 1981 door storting/overschrijving van f3,50 per envelop op het
postrekening nummer xxxxx t.n.v Majoor b.d. Th.J. van Zwieteren
1944**1981
17
12e Artilleriejaarconcert /Jubileumconcert ROA op 24 mei 2014
Dit concert werd uitgevoerd in de Petrus en Pauliskerk
te Soest en viel precies op de datum van het 12,5 jarig
jubileum van het ROA. Bij de ca. 400 aanwezigen
werden welkom geheten de artilleriegeneraals Nijhout,
Bouman en Rosengarten, Commandant Militaire Muziek
Krijgsmacht (lkol W. Soldaat) en zijn stafdirigent (maj
A. Span) en de voorzitter International Military Music
Society (IMMS) afdeling Nederland, dhr J. de Vroe.
een nieuwe generatie, uitreikingen van Koninklijke
onderscheidingen en speciale verjaardagen.
In de afgelopen jaren is dit orkest dankzij onze
dirigenten Henk van ’t Veer en Joop van Wakeren in
muzikale kwaliteit gegroeid en hebben we deelgenomen
aan concerten, parades, herdenkingen, ceremonies,
ensemble-optredens in alle delen van Nederland en in
het buitenland, bij militaire manifestaties en bij civiele
evenementen.
Voorzitter F.T. Dürst Britt verwoordde dat er een link
is tussen het ROA en Soest omdat deze plaats door het
ROA de meeste optredens zijn gehouden. Het orkest
bestaat vandaag precies 12,5 jaar en van degenen die er
in de oprichtingsbijeenkomst bij waren zijn er nog 28
aanwezig.
De muzikanten vertegenwoordigen de lichtingen van het
ATK uit de jaren 1960 tot 1995 en variëren ook in leeftijd
van ruim 70 jaar tot ca. 30 jaar. Een van onze leden, Joop
Schuring, is al 65 jaar muzikant. Ons jongste lid is Marcel
v Wensen; de zoon van een van onze leden die ook bijna
de hele periode met ons is opgetrokken. Hij is nog bezig
met een studie aan het conservatorium in Tilburg maar
heeft zich ontpopt als een melodisch slagwerker van
buitengewone kwaliteit.
Het ROA is geen gewoon orkest; het is in de afgelopen
jaren gesmeed tot een hechte vriendenclub. Als ik een
vergelijking trek met een huwelijk dan hebben we veel
lief en leed met elkaar gedeeld
In de afgelopen jaren zijn ons drie vrienden van het ROA
ontvallen: Piet van de Burgt (een rasechte Limburger
die ondanks de afstand toch altijd aanwezig was), Nico
Schukking (dankzij zijn initiatief is de banier vervaardigd)
en Laurens Koppenaal (hij was ons oudste lid; een 80-er
en artilleriemuzikant van voor de oprichting van het ATK)
Naast meeleven met onze leden en familie bij ernstige
ziektes, zware operatie en soms overlijdens hebben we
gelukkig ook veel plezierige dingen met elkaar gedeeld
zoals huwlijken of huwelijksjubilea, geboorten van
18
Het muziekprogrammaprogramma van het
jaarconcert 2014
Dirigent: Henk van ’t Veer en ladyspeaker: Astrid
Bonemeijer.
Signaal “geef acht”
Wilhelmus van Nassouwe (Walther Boer)
1 Openingsfanfare: Trumpet Voluntary (Jeremiah Clarke
arr. D. Grace) dmv samengesteld koper-ensemble met
begeleiding van orgel (Nico van Ouheusden)
2 Mars van het 1 (GE/NL) Corps (Geert Flik)
3 Suite over Valeriusliederen (Jan de Haan)
4 Gammatique (G. Boedijn)
5 Ouverture ‘Nabucco’ (G. verdi, arr. Alyre Delhaye)
6 Mars: Gibraltar (R. Waterer arr. Jaap Pesch)
7 Where ever You Walk (G.F. Händel, arr. de Rooy) met
begeleiding van orgel (Nico van Oudheusden)
Pauze
Reunie Orkest Artillerie
Trompetterkorps
www.reunieorkestartillerie.tk
Het postbusnummer is gewijzigd in:
VustCo MPC 35C t.a.v. ROA, Postbus 90004, 3509 AA
Utrecht
Geplande optredens in 2014
8 Salzburg Impression (Dizzy Stratford)
9 St. Louis Blues March (W.C. Handy, arr. Leo Bos ),
dirigent Wietse de Vries
10 Big Spender (Cy Coleman-Dorothy Fields),
dirigent Wietse de Vries
11 The Vanished Army ‘They never Die’ (Kenneth J. Alford,
arr. H. Sierat)
12 Spanish Eyes (Bert Kaempfert, bew. W. Hautvast),
dirigent Wietse de Vries
13 Czardas (V. Monti, arr. G. Bomhof ) met solo Marcel
van Wensen op xylofoon
14 ATK-mars ( Marten van der Worp)
15 Artillerie-mars (S. van der Poort)
16 Helter-Skelter (WG Lemon, arr. Ray Woodfield) met
solo Marcel van Wensen op xylofoon, dirigent Wietse
de Vries
17 Radetzky mars (Johann Strauss, instr. H. Sierat)
Toegift; Amicus Magnus (Hoksbergen-mars) ( F. Limburg)
Algemene indruk: de bezoekers waren enthousiast en het
ROA heeft de C-MMK laten zien en horen dat zij de status
van vrijwilligersorkest waard is. Nu nog het convenant
met C-LAS. Op naar het zilveren jubileum.
F.T. Dürst Britt, vz ROA
10-13 juli
optredens ROA-ensemble in Haamstede
14 augustus
herdenking einde WO2 in Azië in Doorn (bij De Basis)
13 september herdenking en concert in Ginneken (Citadel van Antwerpen 1832)
25 oktober optreden t.g.v. 70 jaar Bevrijding Bergen op Zoom
24 december viering kerstavond m.m.v. ROA-
ensemble in Nederhorst ten Berg
Mocht U nog een beroep willen doen op het ROA voor
een optreden, meldt U dat dan tijdig via
[email protected]
Het repetitieschema voor 2014: zie onze website
www.reunieorkestartillerie.tk
Voor evt. wijzigingen. De repetities zijn (tenzij anders
aangegeven) op de zaterdag vanaf 10.00 tot 14.30 uur
in de voormalige filmzaal op de Lkol Tonnetkazerne in
‘t Harde. In 2014 zijn de volgende repetities gepland die
ook door belangstellenden bezocht kunnen worden,
2 en 23 augustus, 11 oktober, 8 en 29 november.
I.v.m. de toegangscontrole tot het kazerneterrein,
worden bezoekers verzocht zich vooraf aan te melden
bij Frits Dürst Britt.
Aanvraag (ceremoniële) militaire muziek
Regelmatig wordt het ROA gevraagd of het mogelijk
is om een muzikant ter beschikking te stellen voor het
blazen van de Last Post of de Taptoe bij een begrafenis.
Dat is in 2013 een aantal malen gebeurd en op 7 februari
is dit eerbetoon uitgevoerd door dhr. Peter van der Horst
bij de begrafenis van kap® art b.d. B.P. (Ben) Hofstede
in Zeist.
Niet algemeen is bekend dat U in voorkomend geval
een aanvraag kunt richten aan het Impresariaat
Militaire Muziek (sgt1 J.F. Derks 06-53712971) bij Staf
CLAS in Utrecht. De website is http://www.defensie.nl/
onderwerpen/muziek/inhoud/contact-en-boekingen.
Daar is een aanvraagformulier te downloaden en toe te
mailen aan [email protected]
Regelmatig wordt gevraagd om bij begrafenissen of
crematies de “Last Post” ten gehore te brengen, maar
dat is het Amerikaanse signaal terwijl in Nederland de
“Taptoe” het passende signaal is. Voor (oud-)militairen
19
Last post
De “Last Post” is een trompetsignaal,gebruikt in
verschillende legers. Het signaal wordt bij de meeste
herdenkingen in Groot-Brittannië en Commonwealthlanden wordt het signaal gebruikt. Oorspronkelijk werd
het gespeeld als afsluiting van de dag, tijdens de inspectie
van de posten. Tegenwoordig wordt de Last Post vooral
gebruikt bij militaire herdenkingen en begrafenissen.
In Ieper (België) wordt het elke dag om 20 uur gespeeld
onder deMenenpoort door de leden van de Last Post
Association, als eerbetoon aan hen die sneuvelden in de
Eerste Wereldoorlog. Dit ritueel doet men al sinds 1928,
met enige onderbreking tijdens de bezetting van Ieper
door de Duitsers tussen mei 1940 en 6 september 1944.
Ontstaan last post
Het verhaal begint in 1862 tijdens de Amerikaanse
burgeroorlog. Terwijl een legereenheid van de Unie
onder bevel van Kapitein Robert Ellicombe in de buurt
was van Harrison’s Landing in Virginia, stond aan de
andere kant van deze smalle landsgrens het leger van
de Confederatie. Het is nacht en Kapitein Ellicombe
hoorde in het voorterrein het gekreun van een ernstig
gewonde militair. Hij weet niet of het een bevriende
soldaat of een van de vijand is. De kapitein besluit,
ondanks het eigen levensgevaar, de gewonde soldaat
te gaan zoeken, om hem medische verzorging te
bieden. In het gevecht en de duisternis sluipt hij tot
bij de gewonde soldaat en brengt hem naar zijn kamp. Wanneer hij zijn kamp bereikt, ontdekt hij dat het een
vijandelijk soldaat is en dat die reeds was overleden. De
kapitein ontstak een lantaarn, en in de schemering zag
hij het gezicht van de jonge soldaat. Het was zijn eigen
zoon. De jongen studeerde muziek in het Zuiden toen
de oorlog uitbrak. Zonder zijn vader te verwittigen had
hij dienst genomen in het leger van de Confederatie.
De volgende ochtend, met een gebroken hart, vraagt de
kapitein ondanks de vijandstatus van zijn zoon, aan zijn
commandant om hem met militaire eer te begraven. Zijn
verzoek werd uitzonderlijk ingewilligd. Hij vroeg ook
of de muziekkapel van het leger de begrafenis mocht
begeleiden. Maar dit verzoek werd geweigerd omdat zijn
zoon een vijandelijk soldaat was. Maar uit respect voor
de vader werd besloten om één enkele muzikant toe te
wijzen. De kapitein koos voor een hoornblazer. Hij vroeg
aan de muzikant om een reeks noten te blazen van een
stukje papier die hij gevonden had in de jaszak van het
uniform van zijn zoon.
20
Zo ontstond de ingrijpende melodie “The Last Post“ die
tegenwoordig op militaire herdenking en begrafenis
weerklinkt.http://nl.wikipedia.org/wiki/Last_Post
Bij de melodie behoort ook een tekst:
“Day is done, gone the sun,
from the lakes, from the hills,
from the sky. All is well,
safely rest, God is nigh.
Fading light, dims the night,
and a star, gems the sky.
Gleaming bright, from afar.
Drawing nigh, falls the night.
Thanks and praise, for our days,
Neath the sun, neath the stars,
neath the sky. As we go,
this we know, God is nigh.”
(“De dag is voorbij, de zon is weg.
Van de meren, van de heuvels, van de hemel.
Alles is goed, je kan nu veilig rusten, God is nabij.
Het licht vervaagd, verduisterd het zicht.
En een ster, schittert aan de hemel.
Glanzend helder, vanuit de verte.
Tekenend nabij, valt de nacht.
Dank en loof, voor onze dagen.
Onder de zon, onder de sterren, onder de hemel.
Als we gaan, dit weten we, God is nabij.”)
Lkol art bd F.T. Dürst Britt
NEDERLANDS
ARTILLERIE
M U S E U M
www.nederlandsartilleriemuseum.nl
Het postbusnummer is gewijzigd in:
VustCo MPC 35C t.a.v. HCKVA, Postbus 90004, 3509 AA Utrecht
Bezoekers 2013
In 2013 werd het Artilleriemuseum bezocht door ca. 7.000 belangstellenden, waarbij 4.000 met gratis toegang. Een kleine
vergoeding werd betaald door 1496 volwassenen en door 1482 kinderen. Er werden 92 verjaardagspartijtjes georganiseerd
en 18 schoolklassen bezochten het NAM.
Scholenprogramma
De gemeente Elburg prijst zich gelukkig met een groot aantal musea. In 2013 is er een plan bedacht om leerlingen uit het
basisonderwijs in het kader van buitenschoolse activiteiten daar een bezoek te laten brengen. Afhankelijk van de leeftijd
van de kinderen wordt er een lespakket samengesteld voor een bepaald museum. Zodoende is er door vrijwilligers van
het NAM o.l.v. Sietske Koelink een educatief programma opgesteld voor leerlingen uit groep 3 in de leeftijdsgroep 6-7
jaar. Daarmee bijt het NAM het spits af voor deze leerlingen bij hun kennismaking met musea.
Als voorbereiding is er een lesbrief samengesteld en is er een legerkist gevuld met lesmateriaal. De kist is van school naar
school gegaan zodat de leerlingen inzicht zouden krijgen over de Artillerie.
Het onderwijzend personeel heeft dit een week voor het geplande museum bezoek met de leerlingen doorgenomen. De
bedoeling was om kinderen van deze leeftijd iets mee te geven over het bestaan van een leger. Zowel in de tegenwoordige
tijd als in het verleden. Er is een speciale puzzeltocht voor de kinderen gemaakt in paviljoen 3 en 4 met veel foto materiaal,
de kinderen konden via de foto’s alles opzoeken, dit vanwege het gegeven dat deze groepen nog niet voldoende kunnen
lezen.
Het enthousiasme was groot, na het verkleden
en schminken voelden ze zich allemaal een echte
soldaat. Opmerkingen als cool, vet en gaaf hoorden
we regelmatig. Verhalen van familieleden die allemaal
in het leger waren of waren geweest kwamen bij elke
klas weer naar voren en na afloop wilden ze allemaal
het leger in. Ook de begeleiders werden met petten
getooid en geschminkt.
De film over saluutschoten werd bekeken voor ze met
de speurtocht starten, uitgelegd aan de kinderen dat
de bedoeling van saluutschoten ook kan zijn dat er een
kroonprins of prinses is geboren en daar hadden we
foto van in de lesbrief gezet met daarop Koning Willem
Alexander en Koningin Maxima en kroonprinses
Amalia om het te verduidelijken.
Er was een klas bij die het Artillerielied met volle borst mee kon zingen. Na de puzzeltocht hebben we gezamenlijk met de
kinderen de uitslagen bekeken en ook daar kwamen weer veel verhalen los, je merkt dan duidelijk dat ze geïnteresseerd
zijn geraakt en voor hun leeftijd goede vragen stellen. Anders dan bijvoorbeeld met de verjaardagen.
Het programma voldoet aan de verwachtingen en wordt geëvalueerd. Mogelijk dat andere omliggende gemeenten in de
regio ook van dit unieke lespakket en museumbezoek gebruik gaan maken.
Toekomst in het NAM: moderne breedband technologie adsl
De afkorting ADSL staat voor Asymmetric Digital Subscriber Line. Het is een standaard voor een digitale technologie
die snellere datacommunicatie over een telefoonlijn van koperdraad toelaat. Daar de doorvoersnelheid voor
gegevens bij de ADSL-technologie hoger ligt dan met een conventioneel analoog modem noemen we dit ook wel een
breedbandtechnologie. De A in ADSL staat voor asymetrisch. Dit houdt in dat bestanden opvragen via het internet
sneller gaat dan bestanden versturen. ADSL biedt breedbandig internet over een gewone telefoonaansluiting.
21
NEDERLANDS
ARTILLERIE
M U S E U M
www.nederlandsartilleriemuseum.nl
In Belgie en Nederland kregen veel huishoudens aan het eind van de 20e eeuw toegang tot het internet via inbelverbindingen
met een analoog modem of ISDN-modem. Bij de opkomst van de breedbandtechnologie werd het mogelijk met hetzelfde
paar koperdraden dat voor analoge telefonie of ISDN werd gebruikt, sneller internetverkeer te realiseren. Een reeds
aanwezige telefoonlijn wordt door een splitter in twee banden gesplitst: een voor de telefoongesprekken en een voor
de internetverbinding. De splitter heeft hiervoor ook twee uitgangen: een voor de bestaande telefoonaansluiting en
een voor de ADSL-modem. Dit is een toestel dat de verbinding legt tussen de splitter en de computer. Tegenwoordig
wordt vaak een toestel gebruikt dat men kortweg “Router” noemt. Hiermee kunnen er meerdere computers (in een
thuisnetwerk) op één ADSL-aansluiting van Internet worden voorzien.
Bij defensie is een eigen computernetwerk (Mulan) voor onderling dataverkeer in gebruik. Ook bij het NAM hebben
een beperkt aantal vrijwilligers toegang tot dit netwerk waarmee e-mailverkeer mogelijk is. Ook is het mogelijk in te
loggen op het internet. Genoemde vrijwilligers hebben hiervoor een eigen account met een code, waardoor niet alle
medewerkers van het NAM gebruik kunnen maken van deze defensiecomputers.
Het NAM beschikt ook over een aantal eigen (stand alone) computers of draagbare computer (laptop) waarop activiteiten
kunnen worden uitgevoerd, maar deze hebben geen internetaansluiting. Sinds een aantal jaren heeft defensie aan op de
kazerne gehuisveste militairen de mogelijkheid geboden van een internetaansluiting op hun legeringskamer. Onlangs
is er ook toestemming verleend aan de stichtingen van het NAM en het Museum KRA om op eigen kosten een ADSLaansluiting te realiseren. Het voordeel is dan dat internetmogelijkheden voor de beide stichtingen nu aanwezig zijn.
Ook voor bezoekers van de HCKVA en de HCKRA betekent het nieuwe mogelijkheden om met hun eigen digitale apparatuur
(zoals laptop, tablet, i-pad of smartphone) in te loggen op internet. Een voorwaarde is wel dat aan de gebruiker dan het
betreffende wachtwoord bekend wordt gesteld. De bezoeker kan zelf meer informatie over een object in de expositie
opzoeken op internet. Door het NAM en het MKRA kunnen nu ook applicaties (apps) worden gemaakt als aanvulling
op de informatie bij objecten in de expositie. Die apps kunnen worden “gelezen”m.b.v. de eigen digitale apparatuur
van de bezoeker. Een applicatie (letterlijk: toepassing, afgekort als app) is een computerprogramma dat bedoeld is voor
eindgebruikers en wordt weergegeven als een “vierkantje met kronkels”. Dit in tegenstelling tot een servertaak of andere
taken die door een besturingssysteem in de achtergrond worden uitgevoerd. Een applicatie draait ‘op’ (of ‘onder’) een
bepaald besturingssysteem. Uiteraard moet de app door vrijwilligers van het NAM of MKRA worden gemaakt, net als de
filmpjes op de monitoren waarmee in paviljoen 4 wordt geëxperimenteerd.
Heeft u daar aardigheid in en wilt u ons helpen neem dan contact op met het NAM. Voor het vervaardigen van een dergelijke
presentatie is niet de voortdurende aanwezigheid van U op de LbO nodig. U kunt dat ook op Uw eigen computer doen.
Vertrek museummanager
In het kader van het opheffen van het Legermuseum en de oprichting van het Nationaal Militair Museum wordt per
1-4-2014 dhr. Paul van Brakel ontheven van zijn functie als museummanager van het NAM. Hij zal een nieuwe functie
gaan bekleden binnen de stichting Defensie Musea. Paul was sinds eind 2000 belast met de dagelijkse aansturing van de
vrijwilligers bij het NAM en was ook adviseur voor diverse andere collecties zoals bij het Museum KRA, de HCGLVD in De
Peel. Op 28 maart is op de LbO afscheid van hem worden genomen.
Schenkingen
Het Nederlands Artillerie Museum heeft in de afgelopen periode de volgende schenkingen mogen ontvangen.
• Kap art B. den Turk: een Afghaans kostuum dat hij kreeg als dank voor zijn verdiensten in Tarin Kowt (Uruzgan).
• C- Vustco: een vlag, een wapenschild en een borstzakhanger van het Vustco.
• HC KMA, d.t.v. kol inf T. van de Grinten: een ingelijste banier van 3 R.V.A.
• Dhr. H. Jonker: een militair paspoort, een herkenningsplaatje en diverse P-voorschriften.
• Dhr. J. van Lierop: een exemplaar van “de grote Veertien” (uitgave 14 Afdva, maart/.april 1963) en enkele ander
documenten.
• KCWM: diverse boeken en tabellen.
• Lkol art b.d. W. Hendriks: een scherpschuttersinsigne pistool, een schützenschnur, een leistungsabzeichen en een
oliebuisje.
22
NEDERLANDS
ARTILLERIE
M U S E U M
www.nederlandsartilleriemuseum.nl
• Lkol art b.d. L. Schellekens: twee fieldmanuals voor de PC Lance.
• Aoo art b.d. J. Boot: een kruitthermometer.
Alle schenkers worden bij deze nogmaals hartelijk bedankt voor hun bijdrage om het Artilleristisch erfgoed te completeren.
Heeft U nog voorwerpen en/of documentatie met een relatie naar Defensie en in het bijzonder naar de Artillerie en
waarvan U afstand wenst te doen?
In dat geval even bellen met 0525-657310, fax 657311 of e-mail [email protected] voor een afspraak om
het af te leveren in ’t Harde om het op te laten halen.
Informatie gezocht en gevonden
De gegevens van de in 1979 op oefening overleden soldaat Tuinstra van 42 Afdva zijn bekend, met dank aan aoo b.d. H.
Hut.
Nieuwe informatie gezocht
Uitgezonden artilleristen
Artilleristen met een of meer uitzendingen op hun naam worden verzocht zich te melden bij [email protected]
om te worden opgenomen in het bestand van artillerieveteranen. Zo mogelijk ook de namen van collega’s waarmee zij op
uitzending zijn geweest. Er wordt getracht bij het NAM een bestand aan te leggen op naam, militair registratienummer,
missie, periode en locatie. door te geven aan het NAM. Gegevens worden verzameld zowel van op individuele basis
uitgezonden artilleristen als van collega’s die in groepsverband op missie zijn geweest. Namenlijsten zijn uiteraard ook
van harte welkom.
Beginperiode 43 afdva
Het NAM is op zoek naar informatie over de oprichting en de beginperiode van 43 Afdva in 1950, toen deze eenheid nog
was gehuisvest op de Legerplaats Oirschot. De afdeling was uitgerust met de 25-ponder en werd in 1957 omgenummerd
tot 12 Afdva. Na enige jaren als mobilisabele afdeling werd de eenheid in 1960 weer paraat gesteld in de Legerplaats
Steenwijkerwold. Definitieve opheffing gebeurde in 1993.
Artillerie attenties
Via het Artilleriemuseum in ‘t Harde worden diverse artilleristische artikelen aangeboden. Een batig saldo komt ten
goede aan de exploitatie van de exposities. Bestellingen kunnen worden gedaan via [email protected]
in ’t Harde.
Lkol art bd F.T. Dürst Britt
23
Noot van de redactie:
Ereleden
Dhr.
Dhr.
Dhr.
Dhr.
Dhr.
Th. C. van der Aart
J.A.H.M. Majoie
R.P. van der Pol
A.J.A. Beekmans
F. van der Knaap
medeoprichter en eerste voorzitter
medeoprichter en ex-bestuurslid
ex-bestuurslid
ex-bestuurslid en redactielid
tweede voorzitter na oprichting
•
Kopij aanleveren in Word
•
Tekst moet plat zijn. Dus niet vet, onderstreept, met
tabs of andere opmaak. Lever eventuele opmaakwensen op een aparte uitdraai mee.
Activiteitencommissie
Lever uw kopij pas in als u er zeker van bent dat de
inhoud niet meer aan wijzigingen onderhevig is.
Auteurscorrecties hebben altijd invloed op reeds
gerealiseerde opmaak. Indien dit niet mogelijk is
omdat er b.v. ontwikkelingen gaande zijn, die u op
dat moment van schrijven nog niet weet, meldt dit
dan, dan kan er rekening mee worden gehouden.
Commissie van goede diensten
•
•
•
•
Lever altijd losse foto’s aan in jpg. Nooit foto’s in het
word document verankeren. Dit levert een te lage
resolutie op.
Het formaat van de foto mag niet kleiner zijn dan
10 x 13 cm en moet in een hoge resolutie (300 dpi)
worden aangeleverd. Vergrotingen leveren bij te
klein formaat of te lage resolutie onscherpe foto’s
op of foto’s met lelijke vierkantjes (artifacten).
Geen plaatjes / foto’s van het internet gebruiken.
Deze hebben een te lage resolutie en u, en dus ook
wij, lopen het risico van inbreuk op eigendomsrecht.
Aooi C.J.M. Damen
Owi F.J. Amerongen
Lid
Lid
Lid
Lid
Dhr. F. van der Knaap
Dhr. A.J.A. Beekmans
Dhr. J.Brood
Kap H.D.G. Bosch
tel: 038-4440994
tel: 076-5219238
tel: 026-3621476
tel: 06-30478527
Penningmeester
Owi J.S. de Vries
De Wimpel 9
8447 ED Heerenveen
Bankrelaties
ING
NL51INGB0005360680
ABN/AMRO
NL07ABNA0459322303
t.n.v. Penningmeester V.O.O.A. te Heerenveen
Secretaris VOOA
Aooi R.J. de Vos
Postbus 90004
3509 AA Utrecht
E-mail: [email protected]
www.vooa.nl
Webmaster
Mocht u om wat voor reden dan ook niet of niet geheel in
staat zijn, aan het bovenstaande te voldoen, laat dat geen
belemmering voor u zijn maar meldt dat aan de redactie.
Wij zullen i.o.m. de vormgever een oplossing proberen
te realiseren.
Aooi R.J. de Vos
Jolstraat 90
1784 NL Den Helder
Tel: 0223-660684
E-mail: [email protected] en/of [email protected]
Redactie
Aooi H.Treffers
Owi S.D. Bekkema
Wmr1 R.G.J.M.L. de Moel
Wim Speth e-mail: [email protected]
telefoon: 06-20427335
Redactieadres
Postbus 90004
3509 AA Utrecht
E-mail [email protected]
Vormgeving
©H.H.W.
Oplage
450 exemplaren