Tour du ALS 2014 - Van Z-tot-Z

Tour du ALS 2014
Het zit er weer op………….en het is gelukt.
Vrijdag 30 mei om 05.15 uur werd ik door Maikel, van de organisatie van de Tour du ALS naar Bedoin
gebracht. In 2013 was deze plaats de startlocatie, maar in 2014 had men voor een andere startplaats
moeten kiezen, namelijk Mazan, omdat het gemeentebestuur van Bedoin geen medewerking wilde
verlenen. Echter dat zou inhouden dan ik 12 km extra zou moeten lopen en dan zou ik het door die
extra looptijd niet 2x op een dag de berg kunnen beklimmen.
Vandaar dat ik in overleg met de organisatie een lift kreeg naar Bedoin.
Aangezien ik de enig malloot was die 2x de berg op wilde, waren alleen Mirjam en Maikel getuige van
mijn start. Bij de fietsenmaker in Bedoin is voor de deur een streep in het wegdek van de D974
gemaakt van marmeren stenen en dat is het startpunt voor de beklimming vanuit Bedoin.
Zoals gezegd om 05.15 begon ik aan het avontuur met de bedoeling om in 21,5 km naar de top van
de Mont Ventoux te lopen.
Het was nog donker en ik had voor de zekerheid een reflecterend vest aangedaan, met rode lampjes
op de rug gemonteerd. Achteraf gezien redelijk overdreven, want er was geen kip op de weg.
Lopende via de D974 ging de tocht na een bocht linksaf meteen omhoog. Ik kon helaas niet goed in
mijn wandelcadans komen en het ging moeizaam. Om 05.30 zouden de fietsers uit Mazan van start
gaan en ik had het idee dat ik binnen 1 uur wel
achterop gereden zou worden door de 1e
fieters. Het duurde echter meer dan 1,5 uur
voordat er een fietser voorbij kwam en ruim
daarna een 2e en pas daarna kwam de rest. Zij
waren aan hun uitdaging begonnen (3x de berg
beklimmen).
Om 07.56 uur naderde ik voor de 1e keer het
plateau Reynard. (zie foto)
Er was daar nog geen publiek aanwezig. Alleen
Mirjam was daar stond met brood en drinken
klaar. Perfect, want het was er nog hartstikke
koud, dus geen pretje om daar op iemand te
staan wachten.
Plateau Reynard, ligt 6 km onder de top van de Mont Ventoux en in beide beklimmingen, dus zowel
uit Bedoin als uit Sault ga je via dat plateau naar boven. Vanaf dit plateau kom je in het voor de Mont
Ventoux herkenbare 'maanlandschap'. In dit stuk komen stukken voor met een stijgingspercentage
van 11%.
Na een korte pauze op het plateau vertrok ik voor de laatste 6 km. Ondanks het mooie uitzicht ging
het heel moeizaam naar boven. Mijn benen wilden nog steeds niet meewerken.
Om 09.20 uur was ik voor de 1e keer op de top en werd ik welkom geheten door de medewerkers
van de verzorgingspost bij het weerstation op de top van de berg. Toen ik vertelde dat ik een busje
zocht om weer naar beneden te gaan voor de 2e beklimmen verklaarden ze mij voor gek. Toch
doorgezet en met een zgn shuttlebusje terug naar het plateau. Daar stapte Mirjam bij ons in de bus
en werd ik naar Sault gebracht. Dat was de
startplaats voor de wandelaars en hardlopers. In
totaal waren er deze editie 54 wandelaars en 16
hardlopers. De wandelaars waren echter om 09.00
uur al weg geschoten. Onderweg naar beneden,
naar Sault kwamen we hen dan ook tegen.
In Sault was het heerlijk warm en kon ik zonder trui
om 10.24 uur van start en aan de 2e beklimming
beginnen. Aangezien de andere wandelaars al ruim een uur onderweg waren liep ik weer alleen.
Kwam wel veel fietsers tegen die van boven naar beneden kwamen racen, om later met de
massastart nog keer omhoog te gaan. Vanuit Sault is de beklimming beduidend minder zwaar dan
vanuit Bedoin.
Stijgingspercentage is gemiddeld 4%, terwijl dit uit Bedoin 8% is. Afstand vanuit Sault tot het plateau
is echter 20 km ipv 15 vanuit Bedoin.
Ondanks dat het parcours minder zwaar was dan vanuit Bedoin, ging ‘het voor geen meter”.
Het was net alsof de handrem er nog opstond. Ik kon gewoon geen snelheid maken en mijn benen
voelde als lood. Voor de wandelaars waren er 4 verzorgingsposten langs het parcours en bij de 1e
post liet ik al doorschemeren dat ik mogelijk maar tot het plateau ging lopen, want het ging gewoon
niet. Ik kreeg mijn ademhaling niet op orde, mogelijk door de verkoudheid waar ik de hele week al
last van had. Je ademhaling moet echter wel rustig zijn, want anders ga je in no time hyperventileren
door hoge tempo in- en uitademen. Ook bij de 2e rustpost was het nog geen succes en was ik
ongeveer halverwege de beklimming tot het plateau. Nadat ik weer op pad was gegaan werd ik
ingehaald door een motorrijder die 3 ambulances begeleidde van de Wensambulance. Zij waren met
3 patiënten onderweg naar het plateau of de top, zodat zij daar ‘hun team’ de sportieve prestatie
konden zien behalen. Op de een of andere manier kreeg ik daar een boost van (zij zien hun leven op
zeer korte termijn beëindigen en ik loop mij een beetje druk te maken over een paar km wandelen.
Plots voelde ik mij weer sterker worden en kon in een goed tempo naar het plateau lopen. Daar trof
ik om 14.00 uur Mirjam die weer met brood en cola (lekker veel suiker) weer op mij stond te
wachten.
Op het plateau zag ik dat er daar nog wandelaars waren die ook nog aan het laatste stuk moesten
beginnen. Dat gaf mij de motivatie om toch weer aan het laatste stuk te gaan beginnen. De zon was
ondertussen achter de wolken verdwenen en na wat eten en een flinke slok cola ging ik weer op pad
voor de laatste 6 km.
Ik was nog maar net vertrokken toen ik de eerste regendruppels voelde. Op het plateau had ik
iemand iets horen over onweer, maar had niet gehoord wat hij daar precies mee bedoelde.
Nou dat werd gauw duidelijk, want ik hoorde het gaan rommelen en er zat duidelijk onweer in de
lucht. Het ging ook harder regenen en de wind nam toe. Het was koud. Nadat ik een groepje met
wandelaars had ingehaald werd ik vervolgens ingehaald door een ALS-patiënt op de tandem. Samen
met de begeleidende fietsers werd het groepje iets verder door een motorrijder aan kant gezet en ik
begreep uit de reacties dat zij van de organisatie moesten stoppen en terug moesten gaan in verband
met het naderende slechte weer. Mij werd echter niets gezegd, dus door naar boven. Wat
makkelijker gezegd was dan gedaan, want de positieve boost van een paar kilometer geleden was
verdwenen als sneeuw voor de zon. Met pap in de benen ging het heel langzaam naar boven. Ook de
paar fietsers die mij nog voorbij gingen vielen door hun lage tempo bijna om. Regen en wind maakte
er een ware veldslag van. Het werd stiller op het parcours. De weg was nat geworden en het was
voor de fietsers link geworden om naar beneden te gaan.
Door de natte kleding en harde wind die met vlagen over de berg ging raakten van alle deelnemers
de spieren erg stram. In de regen passeerde ik nog 3 wandelaars die als ‘plastic zakken’ over het
parcours gingen. De lol was er duidelijk af. Met vele korte pauzes kwam ik eindelijk om 15.20 uur op
de top aan, waar een verkleumde Mirjam op mij stond te wachten. Wat heerlijk om haar te zien,
want ik was helemaal op. Het enige wat ik nog kon zeggen was “dit doe ik nooit meer”. Shit, wat was
dit zwaar. Zelfs de 100 km Dodentocht is een peulenschil vergeleken bij deze 2 beklimmingen.
Koud, maar toch ook weer voldaan en een beetje trots, konden wij met een shuttlebusje terug naar
beneden. Gelukkig stonden er meerdere shuttlebusjes te wachten om deelnemers naar beneden te
brengen, want zoals gezegd mochten de fietsers niet meer op de fiets naar beneden, dus ook zij
moesten met het busje naar beneden worden gebracht. En dat was van te voren niet zo ingeschat,
dus werd dringen. Mazzel, maar we konden samen naar het plateau, waar we in het volgende busje
moesten stappen dat ons naar start en finish in Mazan zou brengen. Op het plateau stonden ook
weer meerdere mensen op vervoer te wachten, waaronder deelnemers. Door het wachten in het
natte kleding werd het echt koud. Gelukkig was er op het plateau een post van het Rode Kruis en
kreeg ik van een medewerker een aluminium-deken. Deze onder mijn trui gedaan en dat hield de
lichaamswarmte een beetje vast. Zag er ook meteen een stuk zieliger uit en bij het eerste de beste
busje mocht ik instappen, samen met nog een aantal deelnemers, gehuld in aluminium. Mirjam had
pech en moest wachten.
Bij start en finish in Mazan was het een gezellig drukte, want daar was geen druppel regen gevallen
en was de temperatuur nog zeer aangenaam. Bij inlevering van mijn startnummer kreeg ik weer een
mooie witte polo met opdruk van de Tour du ALS. Daar doe je het natuurlijk niet voor, maar als ik de
polo draag heb ik het gesprek met omstanders snel op de beroerde ziekte ALS en ook op de acties
om extra geld bij elkaar te harken voor extra onderzoek. Eigenlijk maak je dus met die polo reclame
voor de Stichting ALS. Een functionele polo dus…………………….
De tussenstand voor mijn actie in het kader van de Tour dus ALS is € 2550,-- euro. Mijn doel om 1500
euro in te zamelen is dus bereikt, maar het mag echt meer worden………
en dit kan via http://deelnemers.tourduals.nl/member/gerardschouten/
Alle mensen die al hebben geschonken, zowel via de site als via de
collectebussen bij de Spar, Smikkelhof of Jonge Prins HEEL HARTELIJK DANK !!!!!!!!!!!!!!!
Mijn collega Jan Scholtens is door SBS, Hart van Nederland, nog geïnterviewd. Dit item is via
uitzending gemist van donderdag 29 mei nog te bekijken. Ik moet zeggen dat ik behoorlijk onder de
indruk was.
Jan was bij de Tour du ALS als vrijwilliger actief. Samen met nog een paar collega's van de
parketpolitie Alkmaar reden zij op de motorfiets om verkeer en deelnemers te begeleiden. Jan reed
hierbij op een 3-wielige motorfiets. Tijdens het interview kon je goed zien wat ALS doet.
Spieren vallen uit en dit manifesteert zich bij Jan bv al in zijn spraak. Zonder ondertiteling was hij bijna
niet te volgen. Heel triest om te zien. En om met de woorden van Jan te eindigen:
"Voor het onderzoek naar ALS is nog veel geld nodig, daarom wil ik mij inzetten. Voor mij
zal het niet meer helpen, maar er komen nog vele nieuwe patiënten na mij."

Download Report