Ça se passe à la Fleur en Pa- pier Doré,

Ça se passe à la Fleur en Papier Doré,
c'est terrible et c'est en feuilleton.
Copyright © 2009 Hugo Neirinckx
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd,
opgeslagen in een gegevensbestand, of openbaar gemaakt in
welke vorm of op welke wijze ook, zonder de schriftelijke
toelating van de auteur.
Lector: Michel De Rouck
Omslagontwerp: Danny Verbiest
Foto’s: pagina 2 en 4: Danny Verbiest
Dit manuscript wordt met toelating van de auteur
uitgegeven door het “Magazine Het Goudblommeke
in Papier - La Fleur en Papier Doré”.
Hugo Neirinckx (een regelmatige medewerker
van ons Magazine Het Goudblommeke in Papier) schreef vele artikels voor verschillende
kranten en ook een aantal boeken (o.a. de “Literaire gids voor Brabant en Brussel” (uitgegeven bij Hadewijch) en hij is medeauteur van
“Bruxella” (uitgegeven bij de Standaard) .
Deze keer waagde hij zich aan een misdaadroman en die speelt zich o.a. af in het Goudblommeke in Papier.
Als coöperanten en/of sympathisanten van dat
historisch-culturele café krijgen jullie het voorrecht die roman als eersten te lezen. Vanaf nu
mailen wij elke maand (rond de 15e) een vervolg op dit deel. Het wordt dus een feuilleton
zoals dat in de tijd van Geert van Bruaene zo in
de mode was.
“Moord in Het Goudblommeke” Hugo Neirinckx
C'est arrivé sans crier gare. Un roman
policier est entré dans l'estaminet un
jour d'hiver sous le bras d'un vieil ami
de la maison, Hugo Neirinckx. Il nous
l'a donné pour vous l'offrir en primeur.
Une bonne raison justifie ce cadeau :
les personnages ont le très mauvais
goût de passer sans ménagement de
vie à trépas entre les murs vénérables
de la Fleur en Papier Doré.
Du temps où Gérard van Bruaene promenait ici sa bonhomie, ça se faisait
encore beaucoup, de publier des romans en feuilletons dans les journaux.
Alors, nous n'avons pas hésité et
Moord in het Goudblommeke (Meurtre
à La Fleur en Papier Doré) paraîtra en
alternance avec les magazines mensuels de l'estaminet, vers le 15 des
mois à venir.
Et, maintenant une nouvelle encore
plus fraîche… et qui nous plaît beaucoup, nous avons déjà la promesse
d'une autre histoire, écrite par un autre auteur, francophone cette fois. Elle
vous parviendra de la même manière.
Nous ne vous en dirons pas plus. Nous ne
pouvons, de fait, nous engager à ce que
rien d'affreux ne surgisse encore au fil de
ce récit-là, dans notre cher bistrot. Nous
sommes sur la pente glissante de la mauvaise réputation, c'est fort à craindre.
Bericht aan onze lezers
Graag kreeg de auteur uw suggestie of
kritiek. Alles is nog mogelijk. De oplossing
van de moord(en) mogen wij niet verklappen. Diegenen die een nuttige mail sturen
krijgen een waardebon. Dus graag uw naam,
adres en bericht naar:
<[email protected]>
Enkele personages en feiten in dit boek
bestaan echt. Maar het verhaal zelf is fictie.
Bijna alle locaties zijn reëel. De tech-nieken
van politie en andere organisa-ties zijn
getoetst aan de werkelijkheid.
1
zwaar montuur had.
De onbekende slenterde uiterst traag voorbij
1
Dag één. 12:37 uur
Het café zat overvol toeristen uit de vier
windstreken van ons land. Verder enkele oudere Britten, een leuk en jong Italiaans koppeltje alsook een Portugese beeldhouwer die
in een bekend restaurant hulpkok was.
De sfeer was, zoals zo vaak in deze historische kroeg, gewoon grandioos. Wie éénmaal
het Goudblommeke kende kwam vroeg of
laat terug, alleen of met een gans pak vrienden. Het was het café van de vele ontmoetingen maar ook van artistieke intriges en
soms van dolle of vreemde avonturen. Bij de
beroemdheden die hier ooit over de vloer
kwamen was er René Magritte, het surrealistische monument dat eindelijk zijn groot
museum kreeg. Maar ook onze Hugo Claus
vierde hier in 1955 zijn huwelijk met Elly Norden, alias Overzier. Jaren later zou een andere beeldmooie Clausvrouw, de wereldberoemde actrice Sylvia Kristel in de buurt komen wonen.
'Jazeker meneer Mishima. Hier komt uw
croque' riep één der obers.
In de middenkamer zat Nagao Mishima met
zijn mooie platinablonde secretaresse. Hij
was een forse vijftigjarige zakenman en
eigenaar van een prachtige duplex aan de
peperdure Tervurenlaan. Het leek wel of de
man enkel onverstaanbaar kon fluisteren.
Zijn secretaresse zorgde steeds voor de bestellingen en sprak een gesofistikeerd Frans
en een even vloeiend Engels. Stef en Chris,
de waarden, wisten die dag niet waar hun
hoofd stond. Iedereen wou wel iets eten en in
no time meerdere drankjes consumeren.
Een onbekende met een kleine metalen attachécase liep hen flink in de weg. Het was het
type van de fijne, afgeborstelde zakenman.
'The toilets? Boven en dan rechts” zei Stef
tot de onbekende en probeerde een dienblad
boordevol kommetjes spaghetti veilig naar
een tafel te loodsen. Zijn collega Chris
bediende vele koffies met de beroemde pralines van het huis. Later konden beiden zich
onmogelijk het gezicht van die onbekende
man herinneren. Ja, hij wist wel dat de man
forse sneeuwwitte wenkbrauwen bezat,
sneeuwwit kortgeknipt haar en een bril met
“Moord in Het Goudblommeke” Hugo Neirinckx
zwaar montuur had.
De onbekende slenterde uiterst traag voorbij
het tafeltje van Mishima en bleef enkele seconden stil staan. Toen ging hij nonchalant
verder en verliet tenslotte doodgemoedereerd het café.
Plots hoorde Chris een luide gil en de uitroep
van een vrouw.
'O mon dieu, le pauvre'
Een jonge Brit bootste haar na 'My god'
terwijl zijn Vlaams lief hem kwaad tegen de
schenen stampte en fluisterde: 'Onnozel
manneke, die man gaat straks misschien
dood.'
De Japanner Mishima was voorover gezakt
met zijn neus boven op zijn hete croquemonsieur met ketchup. Zijn mond was
krampachtig verwrongen en zijn gelaat
kleurde volledig asgrauw.
'Dat wordt geen croque-monsieur maar een
croque-nez 'dacht Stef 'of misschien wel
een croque-mort'
De platinablonde ondersteunde moeizaam
de Japanner die het volgende ogenblik op de
grond neergleed.
'Een hartinfarct, ik bel de 100' riep iemand
luidkeels.
Er ontstond meteen veel tumult waarbij enkele studenten ervan profiteerden om zonder te betalen naar buiten te glippen. Amper
zeven minuten later verscheen de ambulan-
ce en werd de Japanner opgeladen. De
platinablonde stapte even later in een ander
voertuig van het medische spoedteam. Nog
twee minuten later bereikten de twee wagens het beroemde Sint-Pietershospitaal
dat op amper één kilometer van het historisch café verwijderd was.
'Wel-wel, was mij dat even schrikken' zei
Stef tot enkele vaste klanten die aan de tapkast van hun wijntje genoten.
2
'Wie is die man?'
'Ik weet enkel dat hij een bekende zakenman is. Een schatrijke Japanner die al jarenlang in Brussel woont. Die blonde vamp
die naast hem zat is zijn maîtresse ofwel
zijn officiële secretaresse'
'Is er soms een verschil?' zei een grappenmaker.
Chris en Stef haalden hun schouders op en
begonnen de vele glazen te spoelen. Het zou
voor hen nog een helse dag worden. Iemand
vertelde nog een paar ranzige moppen over
naakte mollige blondjes die oude vieze
venten hartinfarcten bezorgden. Maar niemand begreep de pointe van zijn WestVlaamse oervervelende onzin. Wat later
was het wat kalmer en kon het personeel
terug op adem komen.
2
Die dag vulde ik mijn verlofblad in en wilde
het onder de neus van de hoofdcommissaris
schuiven. Maar ik kwam van een kale reis
terug. Commissaris Richard Blomme siste
mij meteen enkele bevelen toe.
'Zitten! En je zult nog minstens één week
moeten wachten vooraleer van je verlof te
genieten’
'Maar chef, ik zit aan meer dan honderd
overuren'
'En ik tweehonderd. Dat is nu éénmaal zo
als wij onze job graag doen'
'Wat is er vandaag dan zo prioritair?'
'Ik kreeg daarnet een telefoon van wetsdokter Camu die mij een verdacht overlijden
signaleerde. Een Japanner kreeg in een
bekend Brussels café een flinke dosis gif
naar binnen. Het was te laat voor tegengif.
De kerel overleed op weg naar het hospitaal.
Ik stuurde al enkele mensen naar de plaats
van de misdaad . Het café is een soort van
coöperatieve vennootschap en hun voorzitter, een zekere Danny Verbiest, is in alle
staten. Je zult hem en zijn personeel moeten
kalmeren. Die Verbiest is een vinnige kerel
en zo’n bekende van de Vlaamse televisie.'
'Hein?'
'Sorry, ik vergat dat je nooit naar tv kijkt'
'O.k., ik ga meteen naar ginder ' zei ik traag
en begon met mijn nieuwe viltstift te spelen.
Of beter gezegd, ik tekende gekke ventjes in
“Moord in Het Goudblommeke” Hugo Neirinckx
konden mij vandaag gestolen worden.
Tien minuten later stelde ik mijn ploeg sa-
mijn mininotaboekje.
'Na uw eerste onderzoek probeer je nog
een gesprek te hebben met de weduwe en
de secretaresse van meneer Mishima'
'En weet men iets meer over het slachtoffer?’
De commissaris trok grimassen en las met
veel klemtonen volgende nota:
'Mishima, Nagao,56 jaar, gehuwd met Miki
Wanata, voormalig actrice, 38 jaar zonder
kinderen of andere familie in België. Nadere
informatie van de Japanse ambassade volgt
nog. Beiden zijn afkomstig uit Osaka maar
wonen al bijna dertig jaar in België. De heer
Nagao Mishima bezit kantoren in Brussel,
Tokio en in Parijs. Op de Tervurenlaan op
amper 100 meter van de Chinese ambassade bewoont hij een luxe appartement'
'Beroep van die brave ziel?'
'Immobiliën, kunst, antiek, peperdure Bordeauxwijnen, enfin van alles. Maar onze
vrienden van de Staatsveiligheid denken dat
hij al jaren een industrieel spion is. Hij heeft
zelfs banden met Mitsubishi'
'Van de auto's?'
'Bij Mitsu doen ze in alles. Mishima en zijn
mooie madam zouden ook lid zijn van de Soka Gakkai International, de machtigste Aziatische sekte op deze planeet. De lieden van
Soka bezitten hun eigen dagblad en een flink
aantal zetels in het Japans parlement. Enkele jaren geleden openden ze een prestigieuze Soka University in de Verenigde Staten.
Van macht gesproken. Op 100 meter van het
Brussels Zuidstation bezitten ze een grote
moderne tempel met clublokalen.'
'Hum, dat is allemaal nogal indrukwekkend
en misschien niet zo fraai.'
'Ik vrees dat het een ellendig dossier wordt.
Gelukkig heb ik een topspeurder hé' zei
Blomme.
‘Chef, jij bedoelt mij toch niet?'
‘Wie anders, idioot?'
'Vorige maand was ik toch de nagel van uw
doodskist'
'Je weet dat ik dat niet meen mijn beste
vriend'
En die zin sprak de commissaris uit met een
zeemzoet stemmetje. Ik voelde meteen liters slijm en honing. Als Blomme begon te
vleien wist ik hoe laat het was. Telkens was
ik de dupe en waren vele en gevaarlijke
avonturen mijn deel. Japan en de misdaad
3
konden mij vandaag gestolen worden.
Tien minuten later stelde ik mijn ploeg samen. Mijn meest intelligente medewerkster
was Vanessa Dirkx. Ze was al tien jaar adjunctinspecteur. De forse inspecteur Gaston
Boogmans was na zijn hartoperatie een
admistratieve kracht geworden en kwam
nog zelden op het terrein. Maar hij compenseerde dit door uitstekend kantoorwerk. De
vierde in mijn team was de jonge Jackie Wy-
voet liep.
'Het achterzaaltje van de Greenwich, het is
daar zeer rustig'.
'Maar ook zeer saai hé'
'Dat weet ik, na de evaluatie kunnen wij een
andere tent opzoeken’.
Ik wou rechtstaan maar Vanessa legde even haar vuist op mijn dij.
'Chef, wie gaat naar wetsdokter Camu?
'Dat doe ik wel... of de commissaris. Aan
het werk lieve mensen, en hop-hop…'
3
nant, alias “dingske”. Een computergenie
dat voordien bij Hewlett Packard als analist
werkte. Vanessa serveerde iedereen een
grote mok sterke koffie. Dat lieve kind kon
liters koffie drinken.
'Jullie krijgen een mooie zaak toegewezen.
Een Japanner die in een beroemd café aan
één of ander sterk gif bezweek. Zijn secretaresse zat bij hem aan tafel. Ik heb zo een
vermoeden dat zij ook zijn minnares is. Ik en
Vanessa gaan naar het café. Gaston zoekt
alles op over dat café alsook het verleden
van de voorzitter van de coöperatieve vennootschap. Het betreft een zekere Danny
Verbiest, vroeger bekend van de Vlaamse
televisie.'
'Samson ?'
'Yes. Jackie, jij gaat stante pede naar de
ambassade van Japan en zoekt alles uit
over het echtpaar Mishima. Vervolgens
vlooi je alles uit over zijn firma's. Tegen 17
uur een eerste evaluatie. Niet hier maar in
ons stamcafé'
'Welk ? vroeg Gaston die niet graag te
“Moord in Het Goudblommeke” Hugo Neirinckx
Vanessa stuurde de auto doorheen het
drukke middagverkeer en kwam in een stille
zijstraat op amper 50 meter van Het Goudblommeke. Ook zij was een kleine encyclopedie van mijn dierbare Brussel. De auto
parkeerde ze op een smalle grasstrook
rechtover een uitkijktoren van de Middeleeuwse stadsmuur. Maar deze stadsmuur
is het monument dat de meeste toeristen en
ook heel wat Vlamingen nooit gezien hebben.
In het café vroeg ik aan de uitbater om mij te
vergezellen naar het vergaderzaaltje op de
eerste verdieping. In mijn studententijd kwamen wij hier naar Franse chansons en gedichten luisteren. De namiddagen gingen
door in wel zes talen. Het was hier dat ik een
Russische prins en diens dochter leerde
kennen. Ania was vandaag een bekende actrice bij het Théatre Royal du Parc. Waar is
de tijd van toen?
De waard keek bezorgd.
'Het spijt mij maar over 30 minuten gaat in
het zaaltje een vergadering door'
'Met wie?'
'De Rotary'
'Afgelasten' zei ik streng.
'Hein? Dat meen je niet'
'Toch wel mijn beste. Ze moeten maar
wachten tot wij gedaan hebben. Ik beloof je
dat wij vlug zullen werken. Of denk je van
niet?'
'Ik twijfel niet aan uw capaciteiten inspecteur'
'Hoofdinspecteur van brigade 12. En kan ik
hier één van jullie goede wijnen bestellen?
'Natuurlijk, mijn helper brengt het meteen
naar boven'
4
Vanessa bewonderde de vele surrealistische schilderijtjes aan de oude muren.
Het café was een echt museum.
En sinds kort was het zelfs een geklasseerd
monument.
'Je neemt beneden die jonge helper voor
jouw rekening. Het lijkt mij nog een groentje.
Nadien ondervraag je de andere getuigen'
zei ik tot haar. Mijn adjuncte verdween.
'En met wie heb ik het genoegen? Vroeg ik
aan de kastelein. Hij leek iemand die in alle
omstandigheden zijn kalmte bewaarde. Dus
stressbestendig.
'Stef van den Bergh, werknemer bij de coöperatieve vennootschap die het café beheert.'
'Goed Stef. Heb jij die Japanner kunnen observeren ?'
'Hij kwam hier bijna iedere week met zijn
secretaresse iets eten of iets drinken. Hij
was dol op zware streekbieren'
'En die platinablonde schoonheid ?'
Stef grinnikte.
'Zijn minnares ?’ Stef grinnikte terug. 'Als jij
het zegt, enfin velen zeggen dat. Ze waren
inderdaad nogal familiair. Jaren geleden
kwam hij hier met zijn wettige echtgenote.'
'Leek hij nerveus of angstig?'
'Meneer de hoofdinspecteur, heb je al ooit
eens aandachtig naar een Japans gezicht
gekeken? Ken je de No-maskers ? Zelfs bij
een aardbeving geven die lui nog geen kik.
Een mysterieuze cultuur als je het mij
vraagt.'
'O.k., en zijn vriendin ?'
'Die was wel degelijk gestresseerd. Zo heb
ik haar nog nooit gezien'
'Angstig? Bekommerd?'
'Inderdaad, ze leek mij vandaag enorm
bezorgd alsof ze het ergste vreesde'
En die sluipmoordenaar ?'
'Nooit gezien, sprak Engels maar toch wel
met een eigenaardig accent.'
'Hoe weet je dat?'
'Ik kwam vaak in Engeland en ik beweer dat
ik een ongewoon accent kan onderscheiden.'
'Scottish, Welsh, Iers ?'
'Bijlange niet'
'Hoe bijlange niet ?'
'Eerder een voormalig Oostblokland. Ik mik
op Bulgarije of Albanië.'
'En wanneer komt uw voorzitter ?'
'Oh, die kan hier elk ogenblik arriveren. Hij
belde mij een half uur geleden op en zei dat
hij nog in de file zat'
‘Waar ?'
'Net voor de tunnel op de Keizer Karellaan'.
Ik knikte en dronk even van de excellente
wijn. Ik legde meteen 2 maal 2 euro voor zijn
neus. Stef wou het geld weigeren.
'Niet nodig, ik trakteer'
'Dat doe je enkel als ik niet met dienst ben.
De politiezeden zijn vandaag anders dan tien
jaar geleden en wij hebben zeer strenge directeurs. Ga maar vlug naar beneden en
stuur uw voorzitter naar boven'
Ik stond recht en keek door de gerestaureerde ramen. Deze buurt was één van de
oudste van Brussel. In 1933 woonden mijn
ouders in de nabije Dinantstraat op amper
vijftig meter van het café. Ze vertelden mij
vaak van deze toen nog vrolijke buurt. Later
verhuisden ze naar de voorstad in een laan
met veel platanen. Daar zag ik het levenslicht.
4
De voorzitter zou ik zeker op de rooster
leggen. Niet omdat hij iets met de zaak te
maken had maar omdat elk detail voor het
onderzoek belangrijk kan zijn. Hij bekeek mij
met vriendelijke ogen en was zichtbaar nogal
opgewonden met een moord in zijn beschermd café. Je zou voor minder.
'Mishima zag ik zeker een tiental keren en
eens vertelde hij mij alles over zijn jeugd.'
'Da's voor straks. Leek hij jou een malafide
of een bonafide zakenman?'
'Bah !'
'Een oneerlijke of eerlijke zakenman'
'Ik weet wel wat jij bedoelt, maar ik weet
niet wat ik op je vraag moet antwoorden. En
Stef en al onze mensen weten dat ook niet.
Mishima betaalde altijd cash, gaf soms eens
een tournee generale als enkele groepjes
Japanse toeristen het café bezochten. Ik
denk dat hij vaak heimwee had. Veel van zijn
familieleden kwamen om in Hiroshima.'
‘Hum, en verder?'
'Schatrijk maar dat weten jullie wel'.
'Zijn Belgische secretaresse? Close of
niet?'
'Ook dat zijn mijn zaken niet'
'En Madammeke Mishima?'
'Nog nooit gezien'
5
“Moord in Het Goudblommeke” Hugo Neirinckx
'Dank u, dat was het meneer Verbiest'
De voorzitter stormde naar beneden. Ik
Multiple choice.'
'En dat gif?'
'Dank u, dat was het meneer Verbiest'
De voorzitter stormde naar beneden. Ik
keek
nog even door het raam. Bij de vijfde getuige
was ik aan mijn vijfde glas lekkere Pays
d'Oc-wijn. Toen zette ik mijn zakradiootje
aan om naar het nieuws te luisteren. En
nieuws was er. Met woede vernam ik het
volgende:
“Wij vernemen zopas via het persagentschap Belga een moord en een grote
kunstdiefstal in hartje Brussel. Het betreft
een Samsonite-reiskoffer met daarin een
aantal kunstwerken. Deze waren het bezit
van een Japans zakenman. In de reiskoffer
zat een klein schilderij van René Magritte,
vier schilderijen van de mysterieuze schilder Hans Boom. Verder nog 23 gravures
van Félicien Rops en James Ensor. De totale waarde wordt op minstens 2 miljoen euro
geschat. Félicien Rops staat bekend om zijn
sterk erotische tekeningen. Hans Boom uit
Delft was bekend voor zijn donkerblauwe
Delftse tinten en zijn Toskaans rood-oranje.
Boom verbleef een tijd in Brussel en bezocht vaak het café Het Goudblommeke in
Papier. Op onze website tonen wij u de
foto's van de gestolen schilderijen. Alles
tips zijn welkom in verband met de moord
en de kunstdiefstal“.
Tegen vijf uur kwam commissaris Richard
Blomme mij opzoeken. Een rasechte WestVlaming uit een polderdorpje. De man sprak
vaak van de graanvelden in zijn jeugd. Het
Vlaamse graan zal de orkaan doorstaan en
Blomme zou zelfs bij een aardbeving overeind blijven. Blomme, de polderbizon zonder
manieren die het vertikte om in Brussel te
wonen. Volgend jaar zou hij met vervroegd
pensioen gaan. Blomme, een blok beton,
eerlijk en soms zelfs weemoedig. Maar voor
de rest geen manieren.
'En?”
'Wat en?
'Zeg mij niet dat je nog niets weet.'
'Niet veel. En de lijkschouwing?'
'Dokter Camu onderzocht het lijk uiterst
zorgvuldig, zoals altijd trouwens. Moord
door vergiftiging met een uiterste kleine gifkogel. De gifkogel is van op minder dan één
meter afgevuurd. Wellicht vanuit één of ander gecamoufleerd voorwerp. Hij dacht aan
een grote vaas, een schilderij, een valiesje,
een regenmantel of een zeer dikke map.
“Moord in Het Goudblommeke” Hugo Neirinckx
Multiple choice.'
'En dat gif?'
'Zwaar gif. Het VUB-labo voor toxicologie
brengt pas morgen het verslag binnen.'
'Japans gif?'
'J.F., hoe zou ik dat nu al weten?'.
'Hum, conclusie, wij beiden weten al iets
maar nog niet veel'
'Ik vrees dat je vanavond overuren mag
kloppen. Ikzelf moet naar huis, wij vieren
ons huwelijksjubileum vandaag'
'Ik niet. Enfin proficiat chef, en tot morgen'
Blomme mompelde iets en verdween. Tegen zes uur zat ik in restaurant Rugantino.
Ik kwam hier al jaren, meestal om de
stress te vergeten en de inwendige mens
flink te versterken. Mijn oude jeugdvriend
Ugo Nerrini wuifde even naar mij. Het was
hij die mij de Rugantino had leren kennen.
Toen ik aan een prachtig Osso Bucco begon ging mijn gsm over. Ik nam meteen op.
'Inspecteur?'
Het was een fijn en angstig vrouwenstemmetje vanuit een metrowagen.
'Ja?'
'Met Laurette Stein van de firma Mishima'
'Ja?'
'Ik moet u morgenvroeg absoluut spreken.
Ik begin enkele zaken beter te begrijpen.
Ook in verband met de moord en de diefstal. En er is nog iets. Mijn collega Chantalle
Bosman is spoorloos'
'Waarom denk je dat?'
'Ik denk dat niet maar haar vriend en de
andere collega's wel. Haar vriend verwittigde de politie'
'Is genoteerd mevrouw Stein. Wanneer
komt u naar mijn bureau?'
'Zeker niet naar uw bureau. Liefst morgen
om 10 uur in de hall van het Museum voor
Schilderkunst'
'Dat van Magritte?'
'Het grootste, dat met de ingang in de Regentschapstraat. Ik zal enkele zaken meebrengen'
'Mevrouw Stein, wees asjeblief voorzichtig'
'Ik doe wat ik kan. Mag ik u tevens verzoeken aan niemand iets te zeggen over onze
ontmoeting.'
'Vanzelfsprekend, mevrouw, tot morgen'
Die ontmoeting zou misschien een doorbraak worden. Goedgemutst begon ik aan
mijn dessert. Een goddelijke tiramisu.
(wordt vervolgd)
6

Download Report