Inleidend woord: Op zaterdag 24 Augustus zette ik, Susannah

Inleidend woord:
Op zaterdag 24 Augustus zette ik, Susannah Meerlo, een derdejaars verpleegkunde student, voor het
eerst voet op Maltese aarde. Het voelde als een eerste stap naar een nieuwe toekomst. Met deze
buitenlandse stage hoopte ik namelijk niet alleen mijn kennis over verpleegkundige zorg te vergroten,
maar hoopte ik ook om persoonlijk te groeien. Ik had mijzelf leerdoelen gesteld zoals het zelfstandiger
worden, het vergroten van mijn zelfvertrouwen en het sociaal vaardiger worden. Door op het vliegtuig te
stappen en zo al het vertrouwde voor 17 weken achter mij te laten, kreeg ik de kans om opnieuw te
beginnen. De komende 17 weken zou ik hard aan mijzelf gaan werken en ik besefte dat ik hoe dan ook,
anders terug zou keren naar Nederland.
Na mijn aankomst op Malta werd ik opgevangen door twee medewerkers van de ESE; een school in
Malta waar ik wekelijks Engelse lessen zou gaan volgen. Na een kort welkomstwoord brachten zij mij
naar mijn appartement in Sliema. Een prachtig appartement dat ik deelde met jongeren uit o.a. Turkije
en China. Tijdens mijn verblijf heb ik kennis mogen maken met hun cultuur en ben ik meer bewust
geworden van mijn eigen gewoonten, afkomstig uit de Nederlandse cultuur.
De eerste week:
In mijn eerste week op Malta liep ik nog geen stage maar volgde ik Engelse lessen ter voorbereiding op
stage. Hierdoor kon ik alvast wennen aan het spreken van de Engelse taal. Nadat ik een instaptoets had
gedaan werd in ingedeeld in een B2 klas. Deze klas bestond uit leerlingen uit Turkije, Rusland,
Duitsland, en Frankrijk. De docent woonde in Malta maar kwam oorspronkelijk uit Engeland. Samen
vormde dit een leuke mix van verschillende culturen wat grappige gesprekken opleverde. Zo gingen de
clichés en vooroordelen over de verschillende landen al gauw over tafel. Zo werd de docent gevraagd
naar zijn favoriete theesoort, werden de Russische dames ondervraagd over hun alcoholgebruik en werd
ik flink aan de tand gevoeld over mijn drugsverleden. Ik kwam immers uit het land waar drugs
gebruiken legaal was. Het feit dat ik nog nooit drugs had gebruikt kwam in het begin dan ook nogal
ongeloofwaardig over.
De eerste dagen vond ik het best spannend om Engels te spreken, maar doordat dit de enige taal was
waarmee ik mijzelf verstaanbaar kon maken begon het al snel te wennen. Na slechts één week voelde
het Engels spreken al een stuk natuurlijker aan.
Stage
Een week later was het tijd om te beginnen aan mijn stage bij het verzorgingshuis Casa Arkati in Mosta.
In dit verzorgingshuis woonden zo’n 130 ouderen, verdeeld over tweepersoons- en enkele 1 persoonskamers. De eerste weken moest ik erg zoeken naar mijn plaats binnen het team. De verwachtingen van
een stagiaire waren hier namelijk heel anders dan in Nederland. In Nederland wordt er van je verwacht
dat je veel initiatief toont, kritisch bent over de zorgverlening en je je mening geeft. In Malta werd het
juist gewaardeerd dat ik als stagiaire eerst de kat uit de boom keek en begon met het kennismaken met
collega’s, cliënten en de Maltese cultuur. Dit betekende feitelijk dat ik de eerste drie weken veel op mijn
handen moest zitten en alleen mee mocht kijken tijdens de zorgverlening. Gelukkig won ik op een
gegeven moment het vertrouwen van mijn collega’s en kreeg ik meer verantwoordelijkheden. Volledig
zelfstandig werken mocht ik niet, maar het feit dat ik steeds meer handelingen mocht uitvoeren
betekende voor mij genoeg; Ze hadden vertrouwen in mijn kunnen! Doordat niet al mijn collega’s
oorspronkelijk uit Malta kwamen, kreeg ik te maken met verschillende werkwijzen. Zo dacht niet
iedereen hetzelfde over hoe je iemand een injectie geeft. Voor mij als stagiaire was dit best verwarrend
want zei de ene collega dat ik het helemaal goed had uitgevoerd, zei de ander juist het
tegenovergestelde. Het leerzame voor mij was wel dat ik hierdoor verder ging kijken dan datgene dat ik
in Nederland had geleerd. Ik begon de verschillende werkwijzen met elkaar te vergelijken, en woog af
welke werkwijze het beste resultaat gaf. Het hielp mij om verdieping aan te brengen in de kennis die ik
al had. Naar mate de tijd vorderde ontstonden er steeds leukere contacten tussen mij en mijn collega’s
en cliënten. Ik werd gezien als volwaardig lid van het team en ik voelde mij er helemaal thuis. Het
afscheid nemen vond ik dan ook het aller moeilijkste van mijn hele verblijf in Malta.
Cultuurverschillen:
Tijdens mijn verblijf in Malta ben ik natuurlijk ook tegen cultuurverschillen aan gelopen. Zo heb ik
gemerkt dat de mensen in Malta een heel ander levensritme hebben dan wij in Nederland. In Malta
houdt men tussen de middag een siësta; een middagdutje van ongeveer een uur. Daarna vervolgen zij
hun werkzaamheden weer. Daarnaast zie je dat zij ’s avonds een stuk actiever zijn. Er zijn dan allerlei
activiteiten op straat en de restaurantjes zitten vol. Ook kleine kinderen zie je tot laat in de avond op
straat spelen. Iets waar ik in het begin erg aan moest wennen.
Als rasechte Nederlander begon ik het fietsen al gauw te missen. Maar fietsen werd mij in Malta ten
strengste afgeraden door mijn collega’s; ‘You would kill yourself’ zeiden ze dan. Er zijn namelijk geen
fietspaden en dat in combinatie met veel verkeer, pittige rijstijlen en smalle straten is de kans op een
ongeluk erg groot. Fietsers zijn dan ook een zeldzaamheid. Mensen kiezen liever voor de auto of voor de
bus om van A naar B te komen.
Het allergrootste cultuurverschil was voor mij de relaxte houding van de mensen op dit eiland.
Vanuit Nederland was ik gewend om zoveel mogelijk dingen te doen in zo min mogelijke tijd, maar hier
hadden zij zoiets van; ‘Wat vandaag niet kan, komt morgen wel’ Dit gold voor zowel afspraken die je
had gemaakt als de reistijden van de bus. Meestal kwamen de bussen te laat of kwamen zij niet eens
opdagen. Je zult begrijpen dat dit voor mij een enorme omschakeling was. In het begin ergerde ik mij
dan ook aan deze dingen. Vreemd genoeg merkte ik dat ik er langzaam aan begon te wennen en ik zelfs
deze levenshouding begon te waarderen. Ik werd niet langer geleefd door mijn agenda en begon te
genieten van de kleine dingen in het leven; De zon die schijnt, wandelingen langs de zee en gesprekken
met wildvreemden terwijl je op de bus wacht. Eenmaal terug in Nederland kostte het mij een aantal
maanden om weer te wennen aan de stress die onze cultuur met zich meebrengt. Ik had voorgenomen
om iets van de Maltese levenshouding mee terug te nemen naar Nederland. Maar deze levenshouding
past niet binnen onze cultuur. Ik ren inmiddels weer van afspraak naar afspraak en zoals een goed
Nederlander betaamd, kom ik overal keurig op tijd.
Conclusie:
Deze hele ervaring heeft mij zoveel meer gebracht dan ik kan verwoorden. Ik heb mij niet alleen als
verpleegkundige ontwikkeld, maar ben ook als persoon sterker geworden. Ik ben zelfstandiger
geworden, heb meer zelfinzicht, ben sociaal vaardiger geworden en heb meer zelfvertrouwen. Het zijn
stuk voor stuk schatten van ontelbare waarde waar ik de rest van mijn leven profijt van zal hebben. Mijn
dank gaat dan ook uit naar hen die deze stage voor mij hebben georganiseerd en naar het Leonardo da
Vinci Fonds voor het financieel mogelijk maken van deze stage. Zoals ze in Malta zouden zeggen;
Grazzi! Bedankt!

Download Report