Vinny Oorsprong
VERBINDING
TRILLING REGEERT
…’ook Jij bent Trilling’…
Vermeerder zelf de verbinding tussen je Hart en denken
tussen je beide hersenhelften
zodat je met meer plezier geniet van je mens-zijn.
Uitgeverij VNY V-OORSPRONG - Nijmegen
1
…Laat je Hart regeren
en je hoofd creëren
wat je je van Harte wenst …
Geredigeerd in samenwerking met Marianne Jansen
Omslag in samenwerking met Mark Rijksen
Tweede druk 2012
Copyright © by Vinny Oorsprong
Wil je op een of andere manier iets uit dit boek kopiëren, dit is
alleen toegestaan met bron vermelding.
Door het kopiëren (van het boek of) van tekstgedeelten uit dit boek
neemt je zelf alle verantwoording op je
voor de mogelijke gevolgen en interpretaties ervan.
Kopiëren? Jij kunt beter ;-) Deel je eigen boek
de door-start die jij hebt gemaakt
met behulp van dit boek.
Dit als voorbeeld en aanmoediging voor anderen.
Wie kan dat beter beschrijven als jij ? ! ;-)
De auteur is in staat de inhoud van dit boek in drie talen toe te
lichten, te weten in het Nederlands, het Duits en het Engels.
2
Dit boek in een notendop.
Door je met Annemarie Banket, hoofdpersoon in dit boek te
identificeren leer je jezelf anders kennen. Met haar word je
duidelijk hoe je oude pijn en ergernissen kunt los laten.
Het leven van Annemarie als vrouw, echtgenote en moeder van
twee kinderen, begint te wankelen na het overlijden van haar
moeder met wie ze een bijzonder goede relatie had. Haar
bezorgde familie zoekt hulp voor haar. Dit vindt ze in het
DoorStartHuis in het Klooster op de berg. Ze leert hoe ze zichzelf
kan bevrijden van stress en de verhalen in haar hoofd.
Ongedwongen ervaart ze meer vrijheid.
Gemotiveerd vanuit zelfvertrouwen keert ze daarna huiswaarts
om met nieuwe doelstellingen haar leven opnieuw richting te
geven.
Wilt u met me delen op welke manier Annemarie voor u van
meerwaarde
is?
Hiervoor
mijn
hartelijke
dank!
[email protected]
Mijn bronnen:
Mijn bronnen zijn de contacten om me heen, mijn vrienden,
collega’s, internet, scholing, werk- en leefervaring en mijn
intuïtie. De school van Alberto Villoldo heeft mij geholpen vorm
te
geven
aan
mijn
eigen-aardigheid.
Belangstellende
nieuwsgierigheid naar het hoe en waarom is aanzet tot mijn
grensverleggende ont-dekkingstocht waarin elke situatie leraar is.
Mijn grootste Inspiratiebron is groeipijn! Je gevoel begrijpen is de
ont-moeting met jezelf, die antwoorden en advies geeft.
Het boek helpt u de verbindingen van het dagelijks leven te
herkennen.
Met dank aan al mijn leraren, in het bijzonder mijn Ouders, T.T.,
mijn Levens-maatje, mijn kinderen en last but not least aan
Marianne Jansen: mijn kritisch motiverend klankbord tijdens deze
schrijfreis.
3
Wat betreft de tekst.
De levendigheid van taal inspireert me en ik heb ervoor gekozen
de woorden, anders dan gangbaar is, te gebruiken om uit de
drukken wat er bedoeld wordt. Door de tekst te ‘ervaren’ valt
taal weg en wordt de intentie achter het schrijven levend. In de
persoonlijke voorstelling die hierdoor ontstaat, ligt de sleutel van
de verbinding tussen willen en kunnen: de ommekeer door de
aha-beleving.
Veel leesplezier en wijsheid toegewenst.
Met respect en vriendelijke groet,
Vinny Oorsprong
[email protected]
Als jij jezelf beter kent dan wie dan ook,
wat is er dan voor nodig
om te doen waar je intens naar verlangt?
4
Hoofdstuk
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
14.
15.
16.
17.
18.
19.
20.
21.
22.
23.
24.
25.
26.
27.
28.
29.
30.
Pagina
Inleiding
Gedicht: Van Jij naar Ik
Oude bekenden
Samen op pad
Op weg zijn
Het klooster op de berg
Anders dan gedacht
Intentie als sleutel
De Kracht van Vrijheid
Licht, Liefde en Vrijheid
Gedachtenfile
Bandverdieping door afscheid
Zeepbel ervaring
Trilling op niveau
Ervaring deelt mee
Gehechtheid
Driehoekspijn
Over-compleet-uit-kleden
Na-beschouwing
Kordaat verrast
Trillingskleur verbaasd
Sprekende kleuren
Contact
Weg-wijzer
Alchemie
Verlichting en fotonen
Trilling Verlicht
Gedeelde gedachten
Stressloos eten
Iets van alles
Gedachtenloos herinneren
Huiswaarts
8
12
17
22
27
32
35
44
48
53
60
66
76
82
89
98
104
113
118
126
131
137
143
148
158
164
170
175
181
185
5
Inleiding
De een vertrouwt op het gevoel en de ander verleent zijn
verstand voorrang. En toch hebben we nog last van storende,
vaak herhalende situaties.
De een vertrouwt op het gevoel en de ander verleent zijn
verstand voorrang. En toch hebben we nog last van storende,
vaak herhalende situaties.
Als u kiest voor meer vrijheid en plezier, kan dit boek u van
dienst zijn. Op een realistische manier neemt uw
zelfredzaamheid toe.
De kracht, verborgen tussen de regels is als een katalysator.
Laat het boek u mogen verrassen over de kracht van uw
eigen-aardig-heden, waarmee u in versneld tempo de gewenste
richting aan uw leven kunt geven.
Als u het niet doet, wie dan wel!
Trilling is de gemeenschappelijke deler in onze dagelijkse
wereld. Inzicht in de wereld van trilling maakt dat
uw intentie het verschil maakt tussen leven en geleefd worden,
tussen overleven en beleven, tussen lijden en leiden.
Bewust leven activeert de verbinding tussen beide hersenhelften
waardoor rust en overzicht van-zelf-sprekend wordt. Hoe? Het
antwoord ligt voor u.
Ga samen met Annemarie dit avontuur aan, een belevenis met
een open einde.
Durft u verbinding te maken?
Een plezierig avontuur gewenst en welkom thuis!
Met respect,
Vinny Oorsprong
…wetenschap
wordt Weten-schap
na eigen ervaring…
6
Van jij naar Ik
Jezelf zien als hoofdpersoon
als levens-ondernemer
gekropen door het oog van slachtofferschap
Eenzaamheid verruild voor verbondenheid
vertrouwend op gevoel, gesteund door weten
de intuïtie toestaan.
Fantaserend over je levensdoel
je eigen ideaal volgend als gepaste richting
aansluitend bij innerlijke verlangens
als een keizer zonder kleren
gekleed voor elk moment,
met steeds de juiste invulling
wetend dat het goed is.
Zo zijn de eigen meest pijnlijke ervaringen
het kompas
waarin pijn de wegwijzers
en vreugdemomenten de energie
het vertrouwelijk beeld geven
brengend daar
waar je geboortetalenten het beste opbloeien.
Terugkijkende ont-dek je
je steeds groter wordend vermogen
de waarde-ering voor je verleden
waarin al je ervaringen
steeds duidelijker bijdragen
in ont-wikkeling tot wie je bent:
IK!
Vny312010
***
7
VERBINDING
TUSSEN WILLEN EN KUNNEN
Oude Wijsheid één met Weten-schap
…met trilling als ‘gemeenschapsleuke’ deler
meer Jezelf zijn
door oorsprongherkenning…
In samenwerking
Vinny Oorsprong /auteur
Marianne Jansen / redactie
Mark Rijksen / omslag illustratie
8
Oude bekenden
1. Oude bekenden
In het langslopen hoor je de jonge vrouw in zichzelf praten.
”Ik ben blij weer naar huis te gaan naar Frank en de kinderen.”
In gedachten lopend, maakt de grote plas water op stoep haar
wakker. Annemarie realiseert zich, dat ze ongemerkt is gekomen
waar ze heen wilde: hun huis op de markt. Het is de woning waar
ze samen met Frank en hun twee kinderen woont. Het
gemoedelijke huis is als een oude bekende voor haar. Het half
open rolgordijn op het linker bovenraam knipoogt haar tegemoet.
Het ziet er goed onderhouden en tijdloos uit. De bloembakken op
de vensterbanken, het met klinkers bestrate stoepje en de pot
bloeiende bloemen geven de woning een allure zoals een mooie
vrouw zich omwikkelt met een chique sjaal, om haar lichaam een
sexy uidrukking te geven. Met een ondeugende blik realiseert ze
zich dat ze het voor het eerst zo ziet. Dit heeft vast te maken
met haar herkregen zelfvertrouwen tijdens haar verblijf in het
klooster. Vrolijk loopt ze het stoepje naar de voordeur op.
De klopper op de houten deur glimt alsof de zon hier vandaan de
wereld over schijnt. De drukknop van de elektrische bel valt weg
achter de klimplant die zich gehecht heeft aan de gevel.
Nadat ze haar sleutel als vanzelfsprekend in het slot heeft
gestoken, ziet ze in haar verbeelding al de blije gezichtjes van
haar kinderen. De deur klemt. Alleen al de voorstelling van hun
blije snoetjes maakt dat Annemarie zich prettig opgewonden
voelt weer thuis te zijn. Als de sleutel dan een moment later voor
haar de deur opent, voelt haar vertrouwde omgeving anders als
de laatste keer.
Opgewonden zet ze haar voet over de drempel. Ze kent de
kamers die zich achter de haldeur verbergen. Haar hart klopt
opvallend, haar hoofd voelt vreemd terwijl ze verder loopt. Een
paar stralende liefdevolle ogen, omrand door kastanje gemêleerd
roodbruin haar, wachten haar op.
De grote hond bezorgt haar een warm welkom door over haar
hand te likken. Hierna neemt hij op de grond plaats, wachtend op
een reactie. Voor Annemarie is het alsof de hond op haar heeft
gewacht. Met een knuffel geeft ze hem te kennen blij te zijn hem
weer te zien. Dan hoort ze geluiden.
9
Oude bekenden
Het gekletter van pannendeksels vergezeld van zachte stemmen
maken zich hoorbaar aan het einde van de gang. “Emmy?” roept
Annemarie.
Annemarie weet dat haar buurvrouw het gezin heeft ondersteund
tijdens haar onverwachte afwezigheid.
De hond begint langzaam geluidjes te maken om de aandacht van
Annemarie te trekken. “Ja, ja, ik weet dat jij er bent”. Ze aait
de hond, draait zich om en hangt haar jas op. De opvallende
zwartwollen jas van Frank hangt mooi te zijn aan zijn
kapstokhaak. In de geur die het verspreidt, herkent zij Frank.
Als ze op de lage haakjes de kleurige jasjes van de kinderen ziet,
glundert ze zichtbaar. Waar zijn jullie, raast het door haar hoofd
en zou Frank al thuis zijn? Ze heeft Emmy immers gehoord.
Alsof ze op haar wenken bediend wordt, staat Frank boven aan de
trap. De sleutel in het voordeurslot heeft hem erop attent
gemaakt dat zijn vrouw weer thuis is. Op de onderste trede van
de trap ontmoeten ze elkaar. Met een tedere kus drukt hij zijn
blijdschap uit waarbij Annemarie geniet van het ‘welkom thuis’
gevoel. Met zijn arm om haar schouders lopen ze samen naar de
keuken. Opeens klinkt het ”Mamma, mama, waar ben je heen
geweest?” Twee kinderen komen spontaan naar Annemarie toe en
klampen zich aan haar vast. Lichtjes kleurt ze van blijdschap en
verwondering.
De kinderen pakken hun moeder ieder bij een hand om haar mee
te nemen naar boven, de trappen op de woonkamer in. Eerst
groet Annemarie Emmy en bedankt haar voor haar goede zorgen
tijdens haar afwezigheid. Dan laat ze zich graag door haar
kinderen meenemen. Even later hebben deze zich naast haar op
de bank gezet en kruipen ze dicht tegen haar aan.
Als Frank binnenkomt, draagt hij een ovaal dienblad. De kinderen
krijgen beide een glas vruchtensap met daarin feestelijk een
prikker met een druif erop. De fris geurende Jasmijnthee voor
Annemarie geurt vrouwelijk naast de gebrande mokkakoffie van
Frank. Het gezin is weer herenigd. Annemarie voelt zich intens
rijk. Haar twinkelende ogen maken dit kenbaar.
Frank kijkt trots naar zijn gezin dat tegenover hem zit. Even
kijken de ouders elkaar aan en voelen ze hoe goed het is weer bij
elkaar te zijn. De kinderen zitten trots naast hun moeder. Plots is
er een opvallend getik te horen. De houten vloer geeft aan dat
Hannes, de grote hond die Annemarie eerder verwelkomd heeft,
10
Oude bekenden
naderbij komt. Hij vlijt zich voor haar, zodat ze onmogelijk
zonder hem te storen, kan weg lopen. Hij gaat nog eens extra
goed liggen, slaakt een zucht en legt dan zijn hoofd op haar
voeten. Nu is het gezin helemaal compleet.
Als de kinderen weer wat gewend zijn om naast hun moeder te
zitten beginnen de kleuters te vertellen.
De juffrouw heeft uitgelegd waarom een kikker zo ver kan
springen. Sebastiaan maakt dat duidelijk door dit met zijn
kikkersprongen na doen op het zachte kleed voor de bank.
“Natuurlijk zijn mijn benen te kort,” zegt hij met een brede lach
op zijn gezicht. “Dat komt omdat ik geen kikker ben, ik ben een
jongen”. Hij springt op het kleed rond waarbij hij zijn moeder
goed in de gaten houdt. Dan eist zijn zusje de aandacht op.
“Sebastiaan, nu mag ik mamma wat vertellen.” Zonder de reactie
van haar broertje af te wachten begint ze honderduit te vertellen
over de muziekles en de voorstelling die het bij haar heeft
opgeroepen. “Mamma, door die muziek is het alsof je in een
groot groen bos bent, waar de zon door de bomen straalt. Op die
stralen zie je de elfjes dansen en de kabouters uit de grond te
voorschijn komen. Ze komen uit hun holletjes, om de mooie
elfendans te kunnen zien. De elfjes hebben blauwe vleugeltjes
waar je doorheen kunt kijken, zo dun zijn ze en toch ook heel
sterk!” Met haar armpjes maakt het meisje met bewegingen
duidelijk hoe zij zich die vleugeltjes voorstelt. “Dan moeten ze
wel heel sterk zijn,” zegt Sebastiaan, ”anders kunnen ze er niet
mee wegvliegen. Dat is toch zo, hè mamma?” Op vragende toon
zoekt hij bevestiging bij zijn moeder. Immers, moeders weten
alles, als je de leeftijd van Milou en Sebastiaan hebt.
Annemarie knikt en de gezichten van beide kinderen beginnen te
stralen. Ja, hun moeder weet wel hoe elfjes eruit zien en ook
weet ze dat hun dunne vleugeltjes bijzonder sterk zijn. Opeens
staat Sebastiaan voor Annemarie en zegt:”Het is herfsttijd, dan
schijnt de zon toch vaak door de bomen? Kunnen we dan straks
samen elfjes gaan kijken?” Met zijn hoofd schuin en ogen met
vraagstaartjes kijkt hij vleiend zijn moeder aan. Annemarie kijkt
eerst de kinderen aan en dan naar Frank, die het hele schouwspel
geamuseerd heeft gade geslagen. Nog beduusd van deze vraag,
helpt Frank Annemarie door het antwoord te geven. “Sebastiaan,
11
Oude bekenden
dat lijkt me een prima idee en misschien vinden we nog wel iets
eetbaars in het bos.”
Annemarie en Frank hebben beide zichtbaar plezier in het gedrag
van hun kinderen. ”Gaan we, pappa?” en daarbij trekt Sebastiaan
zijn vader aan zijn broekspijp om de aandacht van hem terug te
krijgen. “Gaan we nuuuuuuu?”.
Annemarie is blij verrast. Een blik van Frank heeft haar diep
geroerd. Het lijkt wel of de elfjes nu in haar buik zitten. Haar
gezicht wordt warm en haar ogen glanzen nog meer dan te voren,
toen ze pret had om het kindergedrag. Frank’s gezicht maakt
duidelijk dat hij Annemarie’s reactie heeft gezien. De klik is
voelbaar.
Annemarie wordt zich bewust van het veranderingsproces dat in
gang is gezet tijdens haar verblijf in het klooster. Het plezier dat
zij nu beleeft, zag ze voorheen alleen bij anderen.
***
12
Samen op pad
2.Samen op pad
Sebastiaan is al naar het toilet geweest en Milou volgt zijn
voorbeeld. Deze keer hoeft niemand hen daarom te vragen. De
kinderen hebben geleerd tijdens Annemarie’s afwezigheid
zelfstandiger te zijn. Dit laten ze hun moeder met hun gedrag
graag zien, als verrassing. Het nieuwe gedrag valt Annemarie
inderdaad op. Met blije gezichtjes nemen de kinderen het
compliment van hun moeder aan. Tijdens al deze onderneming’s
activiteiten voelt de hond zich in het nauw komen. Hij beweegt
zich van zijn plaats om ruimte te maken. Een meter verder vlijt
hij zich weer neer op het warme wollen kleed voor de bank.
Frank staat nu vlak voor Annemarie, hij kijkt haar aan als hij
zegt; ”Ik heb je gemist en ben blij dat je weer thuis bent.“ Dan
geeft hij haar een kus en neemt haar in zijn gespierde zachte
armen. De geborgenheid die Frank haar op dit moment biedt, is
een gevoel wat Annemarie zich de laatste tijd vaker gewenst
heeft.
De temperatuur is aangenaam voor de tijd van het jaar.
Sebastiaan loopt druk vertellend aan de hand van Frank. Met
enige ontroering voelt Annemarie Milou’s handje rusten in haar
hand. De warmte die het kinderhandje uitstraalt strekt zich via
haar arm door haar hele lichaam uit. Hannes volgt het gezin door
wisselend naast Frank en Annemarie te lopen. De bomen wuiven
dit gezinsgebeuren toe terwijl hier en daar een vogel de
wandeling muzikaal begeleidt. De kinderen zijn opgetogen en
spelen met de afgevallen bladeren wanneer ze zijn aangekomen
in het bosje in de buurt van hun woning.
Als de paddenstoelen de kinderen hun aandacht trekt, vertelt
Annemarie dat het de vruchten zijn van een netwerk van draden
groeiend in de grond. De paddenstoelen die lijken alleen te staan
zijn ‘onzichtbaar’ met elkaar verbonden. Terwijl Annemarie dit
de kinderen vertelt, ziet ze de gelijkenis tussen deze bosvruchten
en de mensen.
Ook mensen zijn op een bedekte manier met elkaar verbonden.
Een verbondenheid die te zien is wanneer je er voor kiest dit te
willen zien. Dit door internet, de kleding en ander consumptie
goederen en ook de relaties en gevoelens. Als Milou enthousiast
13
Samen op pad
naar eekhorentjesbrood op een boomstam wijst, is Annemarie
weer bewust bij de gezinsituatie in het bos.
Moe en voldaan komt het gezin aan het einde van de middag
weer thuis. Als na het avondeten de kinderen door Frank en
Annemarie samen nog even worden voorgelezen, is het gevoel
van weer bij elkaar zijn helemaal compleet. Dat een goedenacht-kus kan werken als slaapmiddel, dat merkt Annemarie als
ze na een kwartiertje beide kinderen rustig ziet slapen.
Als Frank en Annemarie bij elkaar voor de open haard zitten,
kijken ze terug op een prettige namiddag. Met het haardvuur als
stemmingmaker genieten ze van elkaar en het gevoel binnenin
zichzelf. De rust die er is maakt dat Frank bij Annemarie
informeert naar de afgelopen tijd. ”Wil je met me delen wat je
meegemaakt hebt?” Zijn vraag is omgeven met bezorgdheid,
genegenheid en belangstelling voor haar. Annemarie kijkt hem
aan met een poging het hem allemaal te willen uitleggen. ”Ik
vraag me af waar te beginnen,” zegt ze.
”Voordat ik vandaag bij ons huis aan kwam, liep ik in gedachten
over straat. Ik merkte hoe rijk ik ben met jullie. De afgelopen
periode heb ik veel over mezelf geleerd en ik heb mijn twijfels
en angst verruild voor zelfvertrouwen.
Het dagelijks leven is mijn werkplaats geworden om met dit
zelfvertrouwen aan de slag te gaan. Het geeft me de
mogelijkheid handig te worden om toe te passen wat ik geleerd
heb.“ Annemarie kijkt Frank blij aan waar haar ogen hem dit
zelfvertrouwen laten zien.
“Ik kijk nu anders naar het sterven van mijn moeder. De pijn
heeft zich verruild voor dierbare vredige herinneringen.
Nadat ik naar de begrafenis ben gaan, ben ik verward geraakt.
Afwisselende gedachten, boosheid en angsten werden me de
baas. Het contact met mijn moeder was bijzonder. Onze band
was innig. We konden elkaar begrijpen zonder woorden. Zelfs op
grotere afstand voelden we elkaar aan. Telefonisch contact was
steeds een verwachte reactie alsof de ander de gedachten had
gehoord. Het gemis hiervan, is de oorzaak dat ik overstuur en
chaotisch ben geweest. In het klooster, het DoorStartHuis voor
mensen, die om een of andere reden opzoek zijn naar zichzelf,
heeft mijn verdriet plaats gemaakt voor liefdevolle herinneringen
die me nu tot steun zijn.”
14
Samen op pad
Frank knikt. Hij kent de bijzondere gevoelsband die er was tussen
moeder en dochter. Dit maakte, dat hij zich vaak als
buitenstaander heeft gevoeld.
“Herinner je je nog de periode rond de tijd dat de kinderen
geboren werden?” vraagt Annemarie Frank aankijkend.
Dan haalt Frank een herinnering op. “We zijn eerder voor een
korte periode naar je ouders geweest. Je wilde bevallen in de
streek waar je je het meest thuis voelt, het platteland van je
ouderlijk huis.
De geboorte van de tweeling ging in het begin wat moeizaam. Dit
veranderde nadat je moeder verse kruiden op je buik heeft
gelegd en je kruidenthee heeft laten drinken. Hiervan werd je
rustig en ook de weeën zijn toen veranderd. Je lichaam ging open
als een poort die de kinderen verwelkomde naar een nieuwe
wereld. Dat het twee kinderen zouden zijn, dat vermoeden
hadden jij en je moeder vanaf het begin af aan heel sterk. De
bevalling is al met al soepel verlopen en de kinderen zijn gezond
en wel ter wereld gekomen.
Het beeld dat ze beiden aan je borst liggen te drinken, is een
beeld dat op mijn netvlies gebrand staat.” Even stokt Frank in
zijn spreken. De herinnering hieraan raakt hem. Dan zegt hij met
een zachte stem: “Het was voor mij als een kijkje in de hemel. Ik
weet het nog als de dag van gisteren.”
Annemarie ziet de ongemakkelijke houding van haar man en legt
teder haar arm om hem heen als teken van troost en
medegevoel.
“Toen jij vandaag door de deur weer binnenkwam,” gaat Frank
verder, “had ik het gevoel dat er veel veranderd is. Het is alsof
je nu echt bent thuis gekomen en je hier op je plaats bent.” Als
hij dit zegt kijkt hij Annemarie liefdevol aan. “Eerder voelde ik
me buitenstaander in jouw leefwereld. Betrokkenheid is daar
voor in de plaats gekomen gedurende onze telefoongesprekken
vanuit het DSH. Alsof ik een nieuwe taak heb gekregen, een meer
vriendelijke en bredere opgave dan alleen de man in het gezin te
zijn. Dit maakt me vader en echtgenoot als ook levenspartner. Ik
heb het idee dat we nu samen, als twee gelijken ons leven en
gezin leiden. En dat voelt bijzonder en goed.”
15
Samen op pad
Terwijl Frank dit tegen zijn vrouw uitspreekt, vullen zijn ogen
zich met tranen. Even is er een stilte die het gevoel van deze
beide mensen verbindt, steviger dan ooit tevoren.
“Het is goed dat je naar het DoorStartHuis bent geweest. Een
prachtig initiatief van je familieleden, dat ik van harte
ondersteund heb. Hun bezorgdheid heeft zich, net als ons
wachten tot je weer thuis kwam, geloond." Als Frank en
Annemarie elkaar aankijken is er voor hen beiden een bijzonder
gevoel zichtbaar. Hun wederzijdse omarming is als een
bevestiging van dit nieuwe begin.
Dan gaat Frank over tot de orde van de dag. “Onze buurvrouw
Emmy heeft tijdens je afwezigheid geregeld geholpen, terwijl ik
aan het werk was. De kinderen mogen haar graag en omgekeerd.
Bij thuiskomen nam ik de zorg weer over. Soms hebben we samen
de avondmaaltijd gegeten. Haar man was dan ook aanwezig. Zo
hebben Milou en Sebastiaan een extra opa en oma van hen
gemaakt. Dit tot ons aller plezier. Ik hoop dat jij je hierin kunt
vinden.”
Annemarie knikt ja, nog blij verrast over de vriendschap die er is
ontstaan met Emmy en Karel tijdens haar afwezigheid.
Het is lang geleden dat Annemarie en Frank zoveel persoonlijke
aandacht voor elkaar hebben gehad. Toch voelt het deze keer
anders, meer intens en volwassen.
De pijn en het geven van vrijheid en vertrouwen aan elkaar lijken
een speciale band te hebben gesmeed. De tijd die Annemarie
heeft gehad om zichzelf terug te vinden, de regelmatige
telefoongesprekken, de daadwerkelijke bezorgdheid van de
familie, het organiseren van het huishouden en de onverwachte
hulp van de buren. Annemarie en Frank ervaren dat dit allemaal
heeft bijgedragen aan hun vernieuwde relatie.
Als ze even later samen zachtjes naar de slaapkamer van de
kinderen lopen, geeft dit hen beiden een gevoel van bij-elkaar te
zijn. Om het hoekje van de deur kijkend, ziet Annemarie beide
kinderen slapen. Wat haar opvalt, zijn de vele tekeningen aan de
muur. Haar eerste indruk is dat het erop lijkt dat de
telefoongesprekken met haar kinderen zich in tekeningen hebben
uitgedrukt.
16
Samen op pad
Met luide slagen laat de klok horen dat de avond ouder wordt. “Ik
ben erg benieuwd naar jouw belevenissen. Toch stel ik nu voor
om te gaan slapen” zegt Frank uitnodigend tegen zijn vrouw.
Annemarie neemt dit voorstel graag aan en voelt de moeheid in
zich opkomen alsof die voorheen afwezig is geweest. Enige tijd
later liggen glimmende haarlokken als een schilderijrand om haar
gezicht. Bij deze aanblik schuift Frank de gordijnen dichter tegen
elkaar. Dit zo, dat de ochtendzon ruimte heeft om hen de
volgende dag te kunnen wekken.
De nacht is er toeschouwer van, hoe dit gezin in rust weer samen
is en vol energie en plannen voor de dagen die gaan komen.
***
17
Op weg zij
3.Op weg zijn
Als de zon zich voorzichtig laat zien, is de dag nog een
vraagteken. Annemarie vraagt zich af welke uitdagingen haar
tegemoet zullen komen. Vrolijk onderbreken de kinderen haar
gedachtenspel. Snel geven ze haar een kus als ze geroepen
worden door Frank, die ze naar school brengt. Sebastiaan
bedenkt zich en loopt even terug. “Mam, fijn dat je er weer
bent, “ zegt hij waarbij hij zijn moeder een dikke knuffel geeft.
Dan roetsjt hij de kamer uit en aangekomen bij de trapleuning is
het zijn buik die hem naar beneden glijdt. Frank wacht hem
glimlachend onderaan de trap op. Sebastiaan heeft wel vaker van
die grapjes waarmee hij telkens opnieuw zijn omgeving verrast.
Met aan iedere hand een kind brengt Frank hun kinderen naar de
crèche. Annemarie kijkt ze van onder het rolgordijn na. De
aanblik van dit tafereel vertedert haar.
Het maakt haar bewust van een onbetaalbare rijkdom. Een kijk
die is ontstaan na het sterven van haar moeder. Het klooster als
DoorStartHuis heeft daar in deze vrijwillige ont-wikkel-ing groots
aan bijgedragen.
Naar Frank toe is haar respect gegroeid. Voor de kinderen is hij,
tijdens haar afwezigheid, vader en moeder tegelijk geweest. Dat
hij hierin geslaagd is, is zichtbaar in de reactie van Milou en
Sebastiaan. .
De zon is zichtbaar aanwezig en de temperatuur buiten
aangenaam, als Frank weer terug is en Annemarie tevreden en
warm aangekleed buiten zit.
De geuren van verkleurde bladeren, muffe, natte grond en
paddenstoelen die zich hier en daar een plaatsje verworven
hebben exposeren de tuin als een levend kunstwerk. Het
activeert Annemarie’s geheugen zoals zij herfst vanuit haar
jeugdbeleving in herinnering heeft. Het samen tamme kastanjes
rapen, de vele mooie paddenstoelen bewonderen, met andere
kinderen, inktspatwerk op papier met gevallen blad. Zo ook de
gedachten van het plassentrappen, waarna je koud naar binnen
ging om in bad weer op te warmen. Ze snuift nog eens extra de
najaarsgeuren op. Even is ze weer het kind van toen. Zelfs zo,
dat het haar verrast als ze merkt dat Frank naast haar staat.
18
Op weg zij
“Ben je in dromenland of in gedachten bij je belevenissen van de
afgelopen tijd in het klooster?” De betrokkenheid waarmee Frank
haar dit vraagt is voelbaar. Terwijl Annemarie hem aankijkt
vraagt hij haar “Wil je je belevenissen in het DSH met mij te
delen? Via de telefoon hebben we dat al een beetje gedaan. Mijn
indruk is dat het je bijzonder goed gedaan heeft, als ik je zo
rustig en tevreden zie. Ik ben echt benieuwd wat je daar beleefd
hebt.”
Annemarie kijkt Frank langzaam en nadenkend aan en knikt ja.
Frank had dit al gehoopt. “Ik ben zo terug,” zegt hij terwijl hij
glunderend naar binnen gaat. Als hij even later terugkomt, draagt
hij een bont versierd dienblad. Een pot met groene thee, warme
gekookte eitjes en grof gesneden roggebrood sieren het
uitgesneden houten presenteerblad. De kleuren van de kastanjes
en enkele appels nodigen uit tot eten. De twee peren vallen
Annemarie op, als ze verlegen kijkt naar de rijkdom die haar
aangeboden wordt. Ze glimlacht naar Frank. Ze heeft graag peren
en kleurt ervan. De verrassing is compleet en meer dan dat.
Frank geniet van de reactie van zijn vrouw.
Nadat hij voor beiden de thee heeft ingeschonken neemt hij
naast haar plaats aan de buitentafel. Dit met het gevoel elkaar te
begrijpen en te respecteren. Het behang van de herfst is de
versiering van hun gevoel.
Als Annemarie haar thee half heeft opgedronken begint ze
voorzichtig te vertellen.
“Weet je, hoe het echt begonnen is, is me een raadsel. Ik weet
nog, dat mijn moeder gestorven is. Ik ben toen naar de
begrafenis gegaan en heb jou achter gelaten met de kinderen,
om ze die lange reis te besparen. De bedoeling was daarna weer
naar huis te komen, naar jullie. Waar het anders is gegaan, en
hoe, is me onduidelijk”. Frank luistert aandachtig naar
Annemarie. Hij heeft zich voorgenomen zwijgend betrokken te
zijn, om haar de kans te geven haar verhaal vrijuit te vertellen.
Ze geeft aan nog te weten dat ze op weg is gegaan naar huis,
enkele dagen na haar moeders begrafenis. Haar gevoel van
verlatenheid is dan groot, vergezeld met boos te zijn op zichzelf.
Haar gevoel van onbegrepen worden, iets vanuit haar kind zijn, is
extra actief. Met dit gevoel is ze op reis gegaan, van haar
ouderlijk huis naar Frank en de kinderen.
19
Op weg zij
Hier onderbreekt Annemarie haar verhaal. Ze merkt dat het nog
steeds indruk op haar maakt, alleen nu anders. Doordat de pijn
eruit is, is het alsof ze het verhaal vertelt van een goede
bekende.
Rondkijkend naar de herfsttuin schuift ze wat dichter tegen Frank
aan. Tevreden legt ze haar hoofd tegen zijn schouder. Even klinkt
er een vredige stilte in het weer bij elkaar zijn. Dan gaat
Annemarie verder met het delen van haar belevenissen.
“Op het centraalstation is er dan plotseling die vreemde man, die
me een kop drinken aanbiedt. Het is druk vanwege een
treinstoring. De vriendelijke man die me toen aansprak, zag er
keurig en betrouwbaar uit. Mijn innerlijk gevoel bevestigde deze
betrouwbaarheid en ik heb daarom zijn aanbod geaccepteerd. In
de stationshal hebben we wat gekletst over weinig betekenisvolle
onderwerpen. Als mijn thee op is neem ik afscheid om verder te
gaan. Intussen is het een chaotische drukte op het station. Het is
een kakofonie van geluiden die me echt storen. Of er daarvoor
ook zoveel herrie was?”
Vragend en met een glimlach op haar gezicht kijkt ze Frank
ontspannen aan. De reden ervan kan ze nu, achteraf, bedenken.
“Zal ik verder vertellen? Is er wel tijd voor? Dat we wel de klok in
de gaten houden om de kinderen weer op te halen?” Annemarie’s
bezorgdheid geeft aan weer thuis te zijn als moeder van haar
gezin. “Ik houd de klok in de gaten, maak je geen zorgen. Ik ben
benieuwd naar jouw ervaring. Het helpt me een overzicht te
krijgen over wat je meegemaakt hebt,” is Frank’s reactie. Deze
woorden moedigen Annemarie aan verder te vertellen.
“Ik weet nog dat ik verbaasd heb rondgekeken naar de drukte op
het station. Terwijl ik dat doe, voel ik dat er op mijn schouder
wordt getikt. Een jongenman vraagt me: ”Bent u Annemarie
Banket?”
Verbaasd heb ik daarop ja geknikt.” “Dan ben ik er om u op te
halen,” klinkt zijn vriendelijk uitnodigende stem. “Uw vader en
uw man Frank hebben mij gestuurd om u op te halen.”
“Ik was verbaasd. Hij wist jouw naam en eigenlijk was ik blij weg
te mogen uit de drukte. Terwijl hij mijn koffer droeg, ben ik hem
naar buiten gevolgd. Eenmaal buiten stond er een taxi klaar. Ik
herinner me zelfs nog het elegant uitnodigende gebaar dat hij
maakte, toen hij het portier voor me openhield om achterin in te
20
Op weg zij
stappen.” Terwijl ze dit vertelt, doet ze het na. “Het voelde
allemaal zo vertrouwd.” Met een verontschuldigend, vrolijk
gezicht kijkt ze haar man aan.
“Nadat hij het portier heeft gesloten neemt hij achter het stuur
plaats. Hij start de motor en vraagt me of ik voorkeur heb voor
een bepaalde muzieksoort. “Ik laat me graag door u verrassen,”
heb ik geantwoord, nog steeds overtuigd dat dit alles een goede
bedoeling heeft. Eerst heb ik het idee gehad dat hij me naar huis
brengt. De muziek die ik hoor, is een soort muziek die ik eerder
alleen in mijn fantasie heb gehoord. De taxiramen laten me
prachtige
beelden
zien
omlijst
door
de
bijzondere
muziekklanken. Als na korte tijd de weg me vreemd voorkomt,
vraag ik de chauffeur waar we heen gaan?”
“We gaan naar het Klooster op de Berg”, is het antwoord. “Daar
wordt op u gewacht.” “Hoezo, op mij gewacht? Heb ik
gechoqueerd en enigszins opstandig gevraagd.” Annemarie’s
herinnering aan die reis, is als een film die zich voor haar
afspeelt.
De onverwachte situatie laat haar gezicht kleuren. Het antwoord
van de chauffeur brengt haar in verwarring. Terwijl ze zichzelf
van alles afvraagt, geeft de chauffeur vriendelijk uitleg. “Ik heb
alleen de opdracht om u naar het Klooster op de Berg te brengen,
uw familie heeft dit voor u geregeld.” Het kalme antwoord van
de jonge man geeft Annemarie haar rust terug. De mooie
omgeving die zich voor haar ontvouwt, sterkt haar vertrouwen.
Het enige waarop ze kan terug vallen is haar mobiele telefoon.
De accu ervan blijkt leeg te zijn.
Bij het verlaten van de stad, verruilt de steenmassa zich voor de
vrije creatie van het natuurgebied.
De bomen staan verspreid door het landschap. Het lijnenspel van
vlechtheggen geeft de omgeving een opvallende groene kleur die
onderbroken wordt door het blauw van de vele meertjes.
De auto rijdt Annemarie in volle vaart een nieuw avontuur
tegemoet.
De zon geeft meer en meer warmte. De muziek in de auto is nog
steeds prettig. Dan vraagt de jongeman Annemarie waar ze
vandaan komt. Ze antwoordt dat ze van haar moeders begrafenis
afkomt en op weg is naar huis en haar gezin. “In verband met
problemen aan het spoor moest ik een tussenstop maken. In de
21
Op weg zij
stationshal heb ik thee gedronken wachtend op mijn aansluiting.
En daar hebt u me aangesproken.“
“Ik heb de opdracht gekregen om u op te halen en u bij het
Klooster op de Berg te brengen. Voor mij is het de eerste keer
dat ik daar kom. Ik kan u er dus geen verdere inlichtingen over
geven.“ Dan is het even stil. “Wilt u wat drinken, ik heb
vruchtensap bij me, voor het geval het een lange reis zou
worden. “Annemarie, blij met het aanbod, steekt haar arm naar
voren om de fles drinken aan te pakken. De chauffeur wisselt de
muziek. Deze doet haar denken aan een vreemd land, waar het
gewoon is dat trommels het gangbare muziekinstrument zijn.
Even later geeft Annemarie aan wat te gaan rusten. Ze gebruikt
de hele achterbank waarbij ze haar opgerolde jas gebruikt als
hoofdsteun en geeft ze toe aan de vraag van haar zware oogleden
om tijdelijk te mogen sluiten. Het geluid van de motor is een
klank die haar enkele bomen later in slaap brengt. Dit in een
auto, die nog steeds doorrijdt op weg naar een voor haar
onbekende bestemming.
***
22
Anders dan gedacht
4.Het klooster op de berg
Het lijkt slechts een kort moment dat ze geslapen heeft als ze
voelt dat de auto stopt. “We zijn er,“ zegt de jonge chauffeur.
”Hier is het klooster. Zo te zien wordt u verwacht.“
Enkele mensen staan voor het gebouw. Hun kleurrijke kleding
ondersteunt hun warme welkom. Een oudere man in oranje komt
naar voren en opent het portier. Vriendelijk gebaart hij
Annemarie uit te stappen. Voordat hij galant haar zijn gebruinde
oude arm aanbiedt, stelt hij zich met een hoofdknik aan haar
voor als Gerard. Een ander uit de groep pakt de koffer aan.
Annemarie neemt afscheid van de chauffeur waarna ze met
Gerard meeloopt. Begeleid door de rest van de groep lopen ze
naar de grote ingangspoort. Een poort, zo groot is de deur van
het klooster.
Ze voelt zich vereerd door de grote poort naar binnen te mogen
gaan, als ze ziet dat er ook een kleinere ingangsdeur is. Eenmaal
door de opening van de poort heen, komen ze binnen in een grote
lichte hal.
Annemarie kijkt verwonderd naar de schilderingen op de witte
muren en het plafond. De afbeeldingen zijn vriendelijk en
uitnodigend om naar te kijken. De vele kleuren die erin verwerkt
zijn, zijn vooral fel. De vormen zijn stijlvol en de kleuren nodigen
uit te blijven kijken. Door het lange en aandachtige kijken maakt
zich telkens weer een nieuwe vorm in het langgerekte
muurschilderwerk zichtbaar.
Dan vraagt Annemarie waarom ze hierheen gebracht is en of haar
gezin hier ook is.
Gerard kijkt haar recht in de ogen, vriendelijk en beslist. “Je
man en familie zijn bezorgd over je en hebben ons gevraagd of je
hier mag blijven voor de tijd die jij nodig hebt. Je kunt ze altijd
bellen vanaf hier.” Annemarie is overrompeld door dit antwoord
en ook weer niet. Iets in haar had haar doen vermoeden dat haar
familie thuis is en zij hier is voor haarzelf. Voor dit moment stelt
het antwoord en de manier waarop ze ontvangen wordt haar
gerust. Nog even kijkt ze naar de mooi beschilderde muren en
het plafond en dan laat ze zich verwennen door de hartelijke
ontvangst. ‘Zijn jullie allemaal kloosterlingen, vraagt ze
23
Anders dan gedacht
rondkijkend naar de mensen om haar heen. Terwijl de een met
het hoofd nee schudt en anderen met een glimlach haar vraag
ontkennend beantwoorden, bemerkt Annemarie de vreugde die
deze mensen uitstralen. “De meesten van hen zijn bezoekers
zoals jij dat nu ook bent. Samen werken we er hier aan om ieder
de antwoorden te laten vinden op de vele vragen die we hebben.
Hierna ontstaat er rust en overzicht om met nieuwe ideeën
huiswaarts te gaan.”
Het hebben van vele vragen herkent Annemarie wel. Behalve
vragen heeft ze momenteel meer last van boosheid over het
sterven van haar moeder. Dan nodigt Gerard haar bijna officieel
uit om gast te zijn in het klooster en van zijn medewerkers, die
haar graag behulpzaam zijn. “Verder heb ik gehoord dat je slim
bent en logisch denken een van je talenten is.”
Blij verrast bevestigen de ogen en houding van Annemarie deze
opmerking. “Deze prettige eigenschap bied je een extra
versnelling in je ontwikkelingsproces!” Even nadenkend vraagt
Annemarie van wie hij die informatie heeft. “Je vader en Frank
hebben me dit beiden verteld. Ze hebben gevraagd om ze te
bellen als je bent aangekomen. Daarvoor heb je straks alle
gelegenheid.”
“Heeft mijn vader u gebeld of Frank?” is haar reactie. Ze heeft
Frank immers nooit horen praten over dit klooster. “Je vader
heeft ons gebeld en Frank heeft ingestemd en is op de hoogte.
Even is het stil. Dan realiseert ze zich dat ze zich binnen in een
grote hal bevindt. Het plafond is als een cirkel met binnenin een
koepel van glas-in-lood die de kleuren van de regenboog
weergeeft. Een spel van kleuren aangestuurd door het zonlicht.
De zonnestralen die erdoor naar binnen glijden, vragen haar
aandacht. Het is alsof de prachtige kleurschakeringen in haar
lichaam voelbaar zijn, aangenaam van voeten tot kruin.
Terwijl de groep Annemarie meeneemt verder de hal in, hoort ze
zeggen: “Voel je hier op je gemak. Probeer steeds jezelf te zijn.”
“Annemarie, welkom!” Een spontaan applaus onderstreept hun
welkom. Terwijl de bewoners hierna ieder hun eigen weg gaan
blijft Annemarie bijna alleen achter met haar gastheer als ook
haar kofferdrager verder gelopen is.
“Ga je mee verder”, hoort ze de Gerard uitnodigend zeggen. “Je
kunt later hier terugkomen zo vaak als je wilt.“ Zijn opmerking
24
Anders dan gedacht
gehoord te hebben volgt ze hem en komt ze in een grote ruimte,
waarvan twee wanden geheel in geeltinten zijn gekleurd.
Het is een palet aan kleuren, zonder te kunnen aangeven welke
kleur zich waar bevindt. De fel gekleurde randversieringen
voorkomen eentonigheid. Opnieuw is Annemarie verrast door de
betovering van kleuren. Met open mond staat ze te kijken terwijl
ze zich realiseert dat Gerard haar gevraagd heeft, wat ze wil
drinken na de lange reis. Een jongere, wat stille mooie man komt
naar haar toe en kijkt haar vragend aan. Zijn woorden zijn zijn
gezichtsuitdrukking en zijn handen de ongesproken letters.
De oude man stelt Annemarie aan hem voor. Zijn bijzondere
uitdrukking fascineert haar. “Dit is Jamai. Hij is stom en hoort
prima. Hij houdt in de gaten wat er nodig is om het de bewoners
naar de zin te maken. Ons contact hier heeft met weinig
woorden. Door onze levenshouding zijn we in staat de bedoeling
van elkaar veelal aan te voelen. Ook lichaamstaal informeert.
Wanneer we bewust aandacht hebben voor onze omgeving, geven
onze ogen en ons gevoel ons veel informatie.
Samen en ieder voor zich zijn we hier bezig onszelf te
ontwikkelen zo, dat ons ego zijn eisende factor in ons leven
verliest. Woorden zijn in deze vaak ontoereikend en meestal
storend. Vandaar dat hier het spreken beperkt wordt.” Jamai’s
gezichtsuitdrukking bevestigt Gerards uitleg.
Annemarie kijkt verrast als ze dit hoort. Ze herkent en weet wat
Gerard bedoelt. Een traan loopt langs haar wangen vanuit
gedachten aan haar moeder. Deze zwijgende contactvorm is
dezelfde als die zij met haar moeder had. Hun respectvolle band
maakte dit mogelijk.
De wegrollende traan maakt de pijn van het over-lijden van haar
moeder zichtbaar. Tegelijk is het voor Annemarie alsof haar
heengaan een nieuwe deur heeft geopend. De deur naar dit
klooster lijkt er een van te zijn.
Heel voorzichtig vraagt Gerard aan Annemarie: ”Wat mis je nog
meer behalve je moeder?”
Bij het horen van deze vraag maken veel gedachten zich kenbaar
in Annemarie’s hoofd. De omhelzingen, de vrouwenpraat die ze,
als vriendinnen, met elkaar uitwisselden, het gevoel af en toe
gewoon kind te mogen zijn, het vertrouwd zijn met elkaar; het is
een wirwar aan hoeveelheid van emoties die zich voor Annemarie
25
Anders dan gedacht
zichtbaar maakt. Als ze al deze gedachten op waarde schat, is
het feit dat ze geliefd werd zoals ze is haar grootste gemis. Het is
het gevoel welkom te zijn zonder je te hoeven bewijzen, geeft ze
na overweging Gerard als antwoord. De stilte die er is na deze
reactie, biedt ruimte voor indruk.
Als ze elkaar dan vanuit eigen emotie weer aankijken, stelt de
wijze man heel voorzichtig en belangstellend Annemarie een
vraag. Hij heeft de indruk, haar hiermee behulpzaam te zijn bij
het loslaten van oude opgestapelde pijn, die zich verbergt achter
het verdriet van het verlies van haar moeder. Zacht en
vriendelijk bereikt zijn vraag Annemarie’s oren. “Wat zou je
veranderen aan de maatschappij als je daartoe de mogelijkheid
had?” Annemarie kijkt verbaasd en tegelijk blij de oude man aan.
De vraag klinkt haar bijna als muziek in haar oren. Ze twijfelt of
het echt de bedoeling is hierop te reageren. Met een oplettende
en nieuwsgierige blik moedigt Gerard haar aan erop te reageren.
Zwijgend gaan er allerlei gedachten door haar hoofd. Dan besluit
ze haar mening vrij te geven.
Met een wat onzekere stem zegt ze: ”Mijn wens is dat iedereen
zich welkom voelt als mens. Door je welkom en begrepen te
voelen hebben mensen meer plezier met elkaar.” Haar antwoord
komt voort uit eigen teleurstellende ervaringen.
Gerard knikt begrijpend en legt een hand op haar schouder. “Dat
is precies de reden van je verblijf hier. Je gedesoriënteerde
stemming, de hunkering naar begrip en ook het opheffen van het
gevoel van eenzaamheid. Al deze aspecten maken dit tot je
ingang hier bij ons. Je overtuiging, je gevoel te durven
vertrouwen, is je basisgereedschap om wensen in vervulling te
laten gaan.” Een reactie van verbazing en herkenning is van
Annemarie’s gezicht af te lezen.
“Jouw verwardheid is de aanleiding geweest voor je bezorgde
familie om met ons contact op te nemen.
En wij heten je van harte welkom om hier rust en inzicht te
verwerven zodat je met groeiend zelfvertrouwen binnenkort
weer naar huis kunt gaan.”
Verbaasd dit alles te horen, raakt het haar diep als ze hoort dat
haar familie zo bezorgd over haar is.
Dat Annemarie hier de mogelijkheid krijgt aan haar hartenwens
te werken, kan geen toeval zijn. Net zo min dat deze
26
Anders dan gedacht
kloosterbewoners contact met elkaar hebben zoals zij en haar
moeder dat hadden.
Bedachtzaam pinkt ze een nieuwe traan weg. Dit terwijl
gedachten door haar heen razen waarbij ze zich ze zich opnieuw
afvraagt, hoever gedachtecontact reikt.
En
welke
afstand
ze
kan
overbruggen
met
haar
gedachteboodschappen.
Dan realiseert ze zich weer waar ze is, waarmee ze haar
gedachtestroom verlaat. Voor dit moment is ze tevreden en voelt
haar aankomst in deze gemeenschap behalve als een verrassing
ook als een thuis-komen.
Gerard neemt Annemarie mee naar de patio buiten terwijl Jamai
bezig is voor hen wat te drinken te halen. Als ze aan een van de
tafeltjes plaats hebben genomen is er zichtbare aandacht voor
het tweetal. Enkele bewoners komen op hen af om Annemarie
welkom te heten. Sommigen van hen schudden haar zelfs de hand
en stellen zich aan haar voor. Er is een vrouw die haar vertelt dat
ze hier al langere tijd als gast verblijft en er geen spijt van heeft.
Een man van rond de zestig geeft haar heel nadrukkelijk een
hand, waarbij hij haar van harte verwelkomt. “Ik zie je later
weer en vind het leuk uitgebreid kennis met je te maken”. Een
andere jonge vrouw geeft haar een knipoog en zegt kalm, ”Wat
we hier leren is het neusje van de zalm. Doe er je voordeel
mee.” De hartelijkheid waarmee dit gezegd wordt, treft
Annemarie op een ongekende en positieve manier. En zo ervaart
Annemarie een onvoorstelbare ontvangst in een vreemde en
onverwachte omgeving.
***
27
Intentie als sleutel
5. Anders dan gedacht
Zichtbaar dient de jonge avond zich aan bij de zon, als
Annemarie wordt uitgenodigd deel te nemen aan de
avondmaaltijd. Het is haar eerste gelegenheid om alle bewoners
van dit oude klooster te zien.
Begeleid door Jamai en Gerard loopt Annemarie met de anderen
naar de eetzaal. Via een soort galerij komen ze in een kleine hal.
Twee openstaande deuren zijn de uitnodiging om aan tafel aan te
schuiven. In de ruimte staan drie lange tafels met aan
weerskanten stoelen of banken. Grote platte pannen met warm
eten zijn deel van het opgestelde buffet van vanavond. Als
Annemarie de kleine zaal rond kijkt, ziet ze links een tafel met
salade en fruit en water, die druk bezocht wordt. Direct achter
de ingangsdeur ligt de verscholen toegang tot de keuken van
waaruit af en aan gelopen wordt. Ook de koks zijn in
tegenstelling tot wat Annemarie gewend is, kleurrijk gekleed met
daaronder hun witte klompschoenen. Annemarie zoekt een
plaatsje op een bank langs de wand. Een gewoonte die haar een
veilig gevoel geeft, zeker in een nog onbekende omgeving.
Gerard glimlacht als hij dit gedrag herkent.
“Laat de maaltijd je smaken. Je bent vandaag lang op pad
geweest. Het eten zal je goed doen.” Met deze woorden helpt
Gerard zijn nieuwe gast zich wat meer thuis te voelen. Met een
onopvallend hoofdknikje neemt hij wat afstand en gaat aan de
tafel ernaast zitten. Annemarie krijgt alle aandacht van de
mensen om haar heen.
Ze geniet van het eten en de aandacht die iedereen hier voor
elkaar heeft. Als enkele bewoners de lege soepborden naar de
keuken brengen, denkt Annemarie met wisselende gevoelens aan
haar gezin. Ze neemt zich voor om na de maaltijd contact met
hen op te nemen. Als ieder zijn buik gezond gevuld heeft en er
voldoende is nagepraat, verlaten de bewoners in zacht
geroezemoes de eetzaal. Al lopende nemen ze de moeite om met
een vriendelijke blik of oogcontact de nieuwkomer op haar
gemak te stellen. Terwijl Annemarie verlegen de warme
begroetingen in ontvangst neemt, verleent de tegenoverstaande
stoel Gerard ondersteuning.
28
Intentie als sleutel
“Het is goed dat je hier bent,” zegt Gerard als hij alleen met
Annemarie aan een tafel zit. “Volgens mij heeft je familie een
wijs besluit genomen.” Annemarie is zichtbaar verrast. Haar
wenkbrauwen hebben zich gelift terwijl haar ogen vraagtekens
weer geven. “Hoezo, mijn familie heeft een goede keuze
gemaakt? Ik had toch ook gewoon thuis kunnen rouwen? Ik mis
mijn kinderen. Ik twijfel nog of ik hier wil blijven.”
Deze reactie komt zo impulsief, alsof Gerard met zijn opmerking
een stop van een bubbelende fles heeft getrokken.
Op geruststellende toon vertelt hij haar, dat tijdens de
begrafenis haar familie heeft gezien op welke manier Annemarie
in de war was.
“Uit bezorgdheid om jou, hebben ze overleg gepleegd met je
vader en Frank. Ze kennen je immers. Je karakter is hun bekend.
Je onzekerheid, die door het overlijden van je moeder opvallend
groot leek te zijn geworden, heeft hun aan het denken gezet. En
hieruit is het voorstel ontstaan.“ Dit horend ontspant Annemarie
wat. Zo verruilt Annemarie, met een hoorbare zucht, de rand van
haar stoel voor een ontspannen houding tegen de rugleuning.
“Om tijdelijk onderdak en begeleiding voor je te regelen,” gaat
de oude man verder, “hebben ze hier geïnformeerd.
Een goede, eigen ervaring van een van je familieleden heeft hen
de doorslag gegeven om je aan te melden. Terwijl jij onderweg
naar huis was, hebben Frank en je vader ingestemd. Zo doende
hebben wij je van het station laten halen, omdat we wisten dat
je daar oponthoud zou hebben.”
Enigszins gelaten hoort Annemarie dit alles aan. “Eigenlijk wil ik
nu mijn man bellen. Is hier een telefoon?“ Begripvol wijst de
oude man Annemarie de telefoon, die om de hoek van de deur
aan het einde van de kleine hal is. “Dan ga ik nu eerst even
bellen. Ik kom zo terug. Bent u hier dan ook nog?” vraagt ze haar
gastheer. Zonder het antwoord af te wachten, loopt ze de zaal
uit en ziet in de hal de telefoon staan. Als ze even later Frank
aan de lijn krijgt, fleurt ze op bij het horen van zijn stem. Hij
vertelt haar, dat de familie heeft besloten haar de mogelijkheid
te geven in een rustige omgeving haar verdriet te verwerken.
Haar depressieve buien, die al van jongs af aan haar
‘bege-leijden*’, krijgen hier de kans voorgoed opgelost te
worden.
29
Intentie als sleutel
De leefwijze van deze gemeenschap biedt hierin passende
oplossingen. “Je kunt me steeds bellen en ook de kinderen weten
al dat je enige tijd weg blijft. Ik heb ze gezegd dat je erg
verdrietig bent omdat Oma is overleden. Ook heb ik ze uitgelegd,
dat het goed is wanneer je even minder moeder en meer
Annemarie bent.” Het horen van deze woorden maakt veel los bij
Annemarie. Haar ogen schieten vol en de brok in haar keel is
goed voelbaar. Met een hese stem vraagt ze Frank of ze de
kinderen aan de telefoon mag hebben. Nog voor haar vraag ten
einde is, klinkt er een hoge kinderstem in haar oor. “Hoi mam.
Heb je veel verdriet? Huil je veel? Ik heb ook al voor jou gehuild.
Dat helpt, heeft pappa gezegd. Dan ben je sneller weer blij.”
Als Annemarie haar dochtertje dit hoort zeggen, verruilt het
traanwater spontaan zijn plaats voor een glimlach. De brok in
haar keel lijkt opgelost terwijl haar hele borststreek opvallend
warm wordt.
“Dat helpt zeker,” komt er spontaan uit, “Ik merk het nu al, hoor
je dat ook?” Verbaasd over zichzelf heeft Annemarie plezier in
het gesprek. Dan geeft Milou de hoorn door aan haar broertje die
staat te popelen om ook met zijn moeder te praten. Sebastiaan
doet zich, tijdens dit gesprek, erg groot voor. ‘Hoi Mam, ik mis je
en zal veel aan je denken. Ik zal tekeningen voor je maken en als
je dan thuis bent, hoef je nooit meer verdrietig te zijn. En oma
kan ze ook zien.”
Het vertrouwen wat deze kleine jongen manhaftig zijn moeder
overdraagt, is voor Annemarie herkenbaar. Zelf heeft ze zich als
kind altijd groter voorgedaan dan ze werkelijk was. Dit om het
lieve meisje te zijn. In haar gesprek met Sebastiaan geeft ze dan
ook aan, dat hij gewoon verdriet mag hebben en zichzelf mag
zijn. Dat hij goed is zoals hij is. Ze geeft aan er naar uit te zien
om hun weer te kunnen knuffelen.
Dan wenst ze de kinderen een goede nacht en vraagt nog even
hun vader aan de telefoon.
Als het gesprek beëindigd is, is Annemarie overtuigd van de liefde
waarmee zij deze mogelijkheid hier aangeboden krijgt. Frank
heeft haar verzekerd dat hij en de kinderen best even zonder
haar kunnen.
30
Intentie als sleutel
Met opgeheven hoofd en nog wat rode ogen gaat Annemarie terug
naar de eetzaal. Ze is blij als ze ziet dat Gerard geduldig op haar
heeft zitten wachten.
Als ze weer plaats neemt tegenover haar gastheer, geeft ze aan
dat ze graag wil blijven voor zolang als dat nodig is. Dan reikt ze
haar hand uit over de tafel heen. Met een zo goed mogelijke lach
geeft ze formeel de oude man een hand: “Annemarie Banket.”
Vanuit een katoenen mouw komt een oude, grote hand naar
voren die met warmte de handdruk beantwoordt. “Mijn naam is
Gerard. Als een van de organisatoren heet ik je van harte
welkom.” De kleine hand van de jonge vrouw verdwijnt geborgen
in de oude werkhand van Gerard. Hij vertelt haar, dat hij al vele
jaren hier woont als vaste bewoner en begeleider.
Langzaamaan heeft hij een gedeelde leiding op zich genomen. Hij
legt Annemarie uit, dat deze leefgemeenschap samen werkt met
gelijk denkende mensen over de hele wereld.
Voor ieder van hen geldt, dat de wijsheid van verschillende
culturen en landen hen tot inspiratie is in het dagelijks leven.
Deze inspiratie leidt tot een steeds in beweging zijnde
ontwikkeling, waarin actie en reactie als vanzelf nieuwe
mogelijkheden bieden. Het internationale contact is hierin een
kracht die alle betrokkenen helpt bij het toenemen van het
persoonlijke en groeps ‘bewust-zijn’. Vanuit het standpunt je in
te zetten om zo te handelen, rekening houdend met alles wat
leeft.
Als Annemarie dit hoort, doet ze haar best om te begrijpen wat
de wijze man haar vertelt. Haar gezichtsuitdrukkingen maken dit
zichtbaar terwijl de stilte hieraan ruimte geeft.
”Wat is -alles wat leeft-.” vraagt Annemarie voorzichtig en
geïnteresseerd? Wat bedoelt u daarmee?” Opnieuw is het stil.
“Om een complexiteit simpel weer te geven, alles wat trilling
is/heeft, leeft! Stenen, planten, dieren, en dat wat onzichtbaar
lijkt voor ons, dit alles leeft omdat het trillingheeft. Onze
overtuiging is, dat trilling leven vertegenwoordigt, welke vorm
het ook heeft.” Even zwijgt Gerard waarbij hij oplettend is voor
Annemarie’s reactie. In haar ogen is een rust en tegelijkertijd
nieuwsgierigheid te zien. In afwachting van verdere informatie,
blijft haar aandacht zwijgend op Gerard gericht en haar oren
gespitst. Gerard die haar belangstelling aanvoelt denkt na of hij
31
Intentie als sleutel
hier nu al op wil reageren. Na overleg met zichzelf geeft hij
uitleg.
“De zwaartekracht veroorzaakt een magnetisch veld. Dit bestaat
uit trilling, aangeduid als krachtveld, aura en andere namen. Heb
je hier wel eens van gehoord?”
Zwijgend knikt Annemarie waarbij haar ogen hem aanmoedigen
tot verdere uitleg. ‘Onze lichaamsprocessen en zelfs onze
gedachten bestaan uit trilling,” gaat Gerard verder. “Gaandeweg
zul je hier steeds meer vertrouwd mee raken en er een eigen
inzicht over ontwikkelen. Het groeiende trillings-inzicht laat
steeds meer de betrokkenheid met alles en iedereen zien. Dit
zowel voor ons persoonlijk als ook voor ons als mensheid. Het
gevoel van geïsoleerdheid en eenzaamheid lost met deze kennis
op, waardoor er verrassende mogelijkheden zichtbaar worden,
die voorheen als onaanvaardbaar werden gezien.“
Geïnteresseerd doet Annemarie haar best om te snappen wat
Gerard haar zojuist heeft verteld. Nog voor ze hem een volgende
vraag kan stellen, geeft hij aan dat dit toenemend inzicht nu
precies de reden is waarom ze hier is. Met deze opmerking stopt
hij verdere uitleg.
“Ont-moet de andere bewoners en laat je veelzijdig verrassen
gedurende de tijd dat je hier bent. Weet dat de eerste en de
laatste, die zich met het trillingsweten bezighouden, beiden
onbekend zijn.”
Zijn guitige ogen versieren zijn uitleg en dit haalt de somberheid
bij Annemarie weg, die zij voelde na het horen van het woord
eenzaamheid. Eenzaamheid is een gevoel waarmee ze bekend is.
Als Gerard opstaat, nodigt hij haar uit, haar de weg te mogen
wijzen naar haar slaapkamer. Terwijl Annemarie de gedachten
over ‘alles is trilling’ parkeert, loopt ze opgewekt met Gerard
mee. Nog voor de nacht zijn ‘solo partij’ in unieke trillingshoogte
speelt, slaapt Annemarie. Net als haar gezin dat doet, onder
dezelfde maan, kilometers van haar verwijderd en toch dichtbij.
*bege-leijden= lijdend begeleiden
***
32
Intentie als sleutel
6.Intentie als sleutel
Na gewekt te zijn door het zingen van een vogel vlak bij haar
raam, wordt het Annemarie meer en meer duidelijk waar ze is.
De herinnering aan haar gesprek de vorige dag met Frank maakt
dat ze met gemengde gevoelens de dag tegemoet ziet.
Even later gaat ze naar beneden. Daar ziet ze tot haar verrassing
dat ze de laatste is die wakker is geworden. Een belgeklingel
maakt duidelijk dat de ontbijttafel gedekt is. Als Jamai
Annemarie opmerkt, loopt hij op haar toe. Met een vriendelijk
gebaar zegt hij haar ‘goede morgen’ waarna hij haar naar de
eetzaal begeleidt.
Na het ontbijt komt Gerard naar haar toe met de uitnodiging voor
haar eerste workshop. Hij legt uit dat de manier van werken hier
bestaat uit een reeks van veelsoortige workshops. Hierdoor
ontstaat er breed inzicht in de verbinding tussen vragen, emoties,
klachten en mogelijke oplossingen. De deelnemers ontwikkelen
vanuit hun verworven inzicht een zelfredzaamheid om waar
gewenst die toe te passen. De ogen van Annemarie drukken met
een plezierige tinteling haar nieuwsgierigheid uit.
Als Gerard aangeeft haar naar de werkzaal te willen begeleiden,
laat Annamarie weten nog een dringende vraag te hebben over
een opmerking van gisteren betreffende trilling. Hierop reageert
de oude man vriendelijk. Met een handgebaar nodigt hij haar uit
plaats te nemen aan een kleine tafel van de eetzaal. Met tijd en
aandacht voor Annemarie wacht hij haar vraag af.
Terwijl ze daar zitten zijn de anderen klaar met hun ontbijt en is
spoedig de zaal voor hen alleen. Annemarie’s nieuwsgierigheid
welt op en met enige spanning komt haar vraag naar buiten.
Haar na-denken waarmee ze in slaap is gevallen vraagt
nadrukkelijk om antwoord.
“Als alles trilling is, als gedachten dat ook zijn, is het dan ook
mogelijk contact te hebben met mijn moeder, ook nu ze
overleden is?”
Haar wangen kleuren om het tweeledig besef waarmee ze deze
vraag heeft gesteld. Er lijkt een eindeloze stilte te zijn tot
Gerards antwoord dit verbreekt en de spanning bij Annemarie
wegzakt. Zijn glimlach maakt zijn rust en betrokkenheid
33
Intentie als sleutel
zichtbaar. “Het antwoord op deze vraag kost wat tijd. Ben je
daar klaar voor, denk je?” Annemarie knikt en schuift haar stoel
nog eens extra aan.
“Ik zal mijn best doen het je zo simpel mogelijk uit te leggen. Er
spelen verschillende aspecten mee. Jij als mens, je moeder als
ziel en verbondenheid. Je vraag is logisch en begrijpelijk, zo kort
na haar overlijden. De werking van trilling is logisch en
tegelijkertijd onvoorspelbaar.” Geïnteresseerd luisterend gaat ze
voorzichtig verzitten als Gerard verder gaat met zijn uitleg. “Jij,
ik, wij mensen zijn trilling, als ik het eenvoudig mag houden. Je
overleden moeder is trilling en ook het contact met haar.
Trilling is de overeenkomst tussen zowel mensen, als
overledenen, en tussen alles wat leeft. Wil je deze onderwerpen
met elkaar in verband brengen, dan is trilling hierin de
gemeenschappelijk factor.” Gerard kijkt welke reactie
Annemarie hierop geeft.
“Dat is dan simpel,” zegt Annemarie vrolijk, zich gelijkertijd
afvragend op welke manier je de trilling dan toepast. Vragend
kijkt ze Gerard aan voor verdere informatie, hij vervolgt'.
“Bij het werken met trilling is de intentie de sleutel om van de
mogelijkheden van trillingsenergie gebruik te maken. Veel oude
culturen hebben deze wijsheid benut. Tegenwoordig wordt
anders dan voorheen, deze kennis weer erkend en toegepast. Dit
afgestemd op de huidige tijd.
Ook wij hier als gemeenschap in het klooster maken gebruik van
de intentie. Door onderlinge wereldwijde ervaringsuitwisseling
groeien de toepassingsmogelijkheden. Iets waar iedereen hier in
het klooster in meedeelt.” Annemarie’s gezicht laat blije
verbazing zien.
“Dit is meer algemene informatie. Nu naar je vraag over het
contact maken met je overleden moeder. Hierop is het antwoord
'ja’. Het is mogelijk om met je moeder contact te maken ook als
ze overleden is.”
Als Annemarie dit hoort is ze verbaasd en eigenlijk ook weer niet.
Voor haar is deze mogelijkheid tot contact een zeker weten,
zonder te weten hoe. Wat er voor nodig is om dit tot stand te
brengen, op een bewuste manier, is haar nog onbekend. Vandaar
haar vele overdenkingen vannacht en haar dringende vraag om
34
Intentie als sleutel
antwoord aan Gerard vanochtend. Haar gehechtheid aan haar
moeder is zo groot, dat dit haar de moed heeft gegeven om deze
vraag te stellen. En nu is dit onderwerp van hun gesprek.
Verbaasd over hoe iets kan lopen is ze blij dat ze de mogelijkheid
heeft om hierover meer te weten te komen.
“Ja,” gaat Gerard verder met uitleggen, “Je kunt, contact maken
met overledenen. Een van de eerste voorwaarden is het om oude
en overbodige trillingen, in de vorm van oude belastende
gevoelens en gedachten, los te laten. Of er dan nog behoefte aan
het contact is, is een andere vraag.”
Als ze dit hoort, is Annemarie even in verwarring. Waarom zou ze
geen contact meer willen met haar moeder? Dit is iets wat voor
haar nu echt ondenkbaar is.
Gerard weet uit eigen ervaring, dat de gedachten om contact te
hebben met overledenen, dierbaren rust nalaat. Dat dit vreemd
voorkomt op het moment dat je er naar hunkert, is herkenbaar.
“Het zelf-reinigen is nodig,” gaat Gerard verder, “om te
voorkomen dat het contact vertroebeld wordt. Het is als het
kijken naar kleurrijke vissen in de zee, die in troebel water een
vertekend beeld geven.”
Annemarie’s gelaatstrekken geven weer, dat ze deze nieuwe
informatie aan het verwerken is. Als ze daarna opgetogen
opkijkt, is haar reactie: ”Daar kan ik wel iets mee. Dank je wel.”
De blije bevestiging laat een aarzelende ondertoon horen. Gerard
heeft schik in de nieuws-gierig-heid die hij bij haar voor deze
nieuwe materie bespeurt.
Doordat het hier om trillingscontact gaat, een contact zonder
afstand, is voor Annemarie haar moeder opeens dichterbij
gekomen. Dan hoort ze de oude man zeggen: ”Hier is wel een
voorwaarde aan verbonden!” Annemarie kijkt verschrikt op.
“Welke dan?” vraagt ze met enige terughoudendheid in haar
stem. ”Welke voorwaarde is er om weer contact met mijn
moeder te kunnen hebben?” Annemarie’s vragende stem klinkt
twijfelend en angstig gelijktijdig. De ogen van de jonge vrouw
openen zich extra, haar gezicht laat spanning en verbazing zien.
Haar aandacht is op haar gastheer gericht, stil en afwachtend.
Dit zoals een olifant in de woestijn die de oceaan wil horen op
zoek naar drinkwater.
35
Intentie als sleutel
Dan hoort ze hem zeggen: “Dat is alleen toegestaan, als het
eigenbelang ondergeschikt is!”
Annemarie’s gezicht spreekt boekdelen bij het horen van deze
voorwaarde. Haar gevoelens racen door haar lichaam waarbij
haar gedachten rondtollen.
Gerard die vaker over dit onderwerp praat, herkent deze reactie.
Als Annemarie weer enigszins bedaard is, vraagt hij of ze er nu
uitleg over wil. Druk knikkend en gespannen bevestigt ze zijn
vraag. Hierop gaat hij verder met zijn uitleg. “Door je egoïsme
los te laten, geef je de overledenen de vrijheid over te gaan naar
de hoedanigheid, die passend is voor hen zonder lichaam.
Dat we onze dierbaren missen, dat is vanzelfsprekend. Dat je ze
bij je wilt houden is iets, dat het contact in de weg staat. Als je
hen die zijn overgegaan,” zo legt de oude man uit, ”graag bij je
wilt houden, alsof ze nog een menselijk lichaam hebben, dan doe
je ze daarmee tekort! Op die manier verhinder je ze in hun
verdere ontwikkeling. Door dierbaren vanuit persoonlijk gemis en
eigen pijn bij je te willen houden, blijven zij, zonder lichaam,
verplicht verbonden met het aardse leven. Het aardse leven van
materie en tweedeling van waarheid.”
Zwijgend met waterogen knikt Annemarie bevestigend. Ze
herkent haar eigen gemis en de wens haar moeder bij zich te
willen hebben.
“Je kent het vast wel deze tweedeling. Alsof die een keuze ja en
nee tegelijkertijd in zich heeft.
Dat is de tweedeling in waarheid, het dualisme dat menselijk is
en verbonden met de materie. Als mens lijken we te moeten
kiezen tussen goed of slecht, donker of licht, groot of klein, veraf
of dichtbij.
Als je leert kijken en denken vanuit het standpunt van trilling
vervalt deze dualiteit.” Na dit gezegd te hebben zwijgt Gerard
om deze informatie te laten doordringen. Annemarie kijkt naar
beneden terwijl haar handen in haar schoot liggen waarbij haar
duimen rondjes om elkaar heen draaien. Nadat de draairichting
van de duimen zich enkele keren heeft verwisseld, kijkt
Annemarie Gerard weer aan. “Volgens mij begrijp ik wat u zegt.”
Dan wacht ze af wat Gerard haar verder over dit onderwerp gaat
vertellen.
36
Intentie als sleutel
“Vaak leeft de wens bij de achterblijvers om hun overledenen bij
zich te houden, alsof ze nog levende mensen zijn. Dit ondanks
dat vele culturen aangeven dat overledenen naar een ander oord
gaan, waar een andere trilling is, zoals wij dat hier zien. Veel
culturen hebben hiervoor een eigen benaming zoals Hemel, de
Andere kant, Licht, Hier-na-maals. Gerard hoort Annemarie zacht
zuchten. “De troost is,” hoort Annemarie hem zeggen, “dat
keuzes maken ervaringen oplevert. Ervaringen bieden inzicht. En
deze inzichten zijn weer ondergrond voor nieuwe weloverwogen
keuzes. Zo bieden keuzes en wensen ons groei en herkansingen,
keer op keer.
“En wat kan ik daarmee om contact te maken met mijn moeder,”
vraagt Annemarie, die op dit moment alleen geïnteresseerd is in
zichzelf.
“Welke ervaring heb ik nodig om met mijn moeder contact te
kunnen hebben zonder egoïstisch te zijn?” Het antwoord van de
oude man ligt verpakt in zijn tegenvraag.
“Annemarie, kun je je voorstellen dat je uitgangspunt van je
beslissingen ten voordele is van alle betrokkenen? De jonge vrouw
laat de vraag tot zich doordringen.
Dat intussen de wijzers van de klok zich bewegen, daarvan is
tijdens dit gesprek geen besef. De interesse die beiden hebben
voor dit bijzondere gesprek, doet de tijd vergeten.
“Wat kan ik doen zonder een ander te benadelen?” denkt
Annemarie hardop. Opnieuw is het stil. “Waar heb ik iemand door
mijn keuzes benadeeld?“ klinkt het zacht in zichzelf pratend, op
zoek naar een antwoord. Opeens lijkt haar wat duidelijk te
worden. “Ik benadeel anderen door bij de keuzes voornamelijk
aan mezelf te denken. Kan het dan zo zijn dat wanneer ik iets
doe voor anderen, iedereen daar profijt van heeft? “
Terwijl ze deze redenering hardop uitspreekt, kijkt ze de oude
wijze man vragend aan. “Je bent aardig op weg. Kun je je
voorstellen dat wanneer je alleen iets doet voor anderen, dat je
dan jezelf te kort doet?” In deze kijk erop kan Annemarie zich
wel vinden, zich afvragend hoe dan wel. Haar vragen de blik lokt
de volgende vraag uit, waarmee Gerard haar stap voor stap
inzicht wil verschaffen in de oorzaak van haar pijn.
37
Intentie als sleutel
“Hoe reageer je naar je kinderen, als je voor hen beslissingen
neemt. Hoe doe je dat?” is Gerards vraag om haar op weg te
helpen naar een inzichtelijk antwoord.
“Gewoon, door mijn hart te volgen,” is het spontane antwoord
van de jonge moeder.
Als ze zich dit zelf hoort zeggen, wordt haar opeens meer
duidelijk. Nu de kinderen ouder worden is het steeds vaker nodig
om keuzes te maken. Kleding, eten en zelfs het naar school
brengen is steeds een keuze ten gunste van de kinderen binnen
de mogelijkheden van het gezin en de omgeving. Immers de
omgeving is het weer, haar eigen ruimte aan tijd om te kiezen
voor de fiets, auto of lopend. Zelfs de plannen van school en de
afspraakjes met vriendjes en vriendinnetjes uit de klas hebben
invloed op haar keuzes. Annemarie’s gezicht wordt steeds breder
door de lach die in haar ogen te zien is en haar gezicht daarin
meeneemt. Ze realiseert zich dat beslissingen verbonden zijn met
meer mensen en factoren dan zo op het eerste gezicht lijkt.
Opnieuw racen overdenkingen door haar hoofd terwijl de lach op
haar gezicht nog bezig is zich te verbreden. Dan lijkt het erop dat
de stroom van logische gedachten haar een inzicht hebben
gegeven.
“Zou het kunnen zijn dat het dualisme wordt opgelost als we
allemaal vanuit ons hart keuzes maken, die passen binnen de
mogelijkheden van onze omgeving?”
“Daar kan ik me goed in vinden,” is de reactie van Gerard, die
een dergelijk uitpluizend gesprek vaker heeft gehad.
“Is het dan wel mogelijk zo’n keuze te maken?” klinkt het
somber. “Zoiets doe je toch samen?”
“Precies,” reageert Gerard verheugd, “dat kan ook alleen als we
samen-werken.
En daarvoor is het nodig dat we ons bewust worden van ons doen
en laten. Want indirect doen we het voor onszelf en onze
dierbaren.“ Met een lach kijken de twee elkaar aan. Het zware
van de vraag is eruit. “En dat allemaal naar aanleiding van het
zelfreinigen,” zegt Annemarie met een lach. “Ik heb het idee dat
door jezelf het hoe en waarom af te vragen vanuit jezelf, je
duidelijkheid krijgt over je zelf en daarmee minder verwijten
hebt naar anderen.” “Kun je door die vermindering van boosheid
ergernissen van destijds los laten? Jezelf en misschien anderen
vergeven?” Nadat de bedenkelijkheid op haar gezicht verdwenen
38
Intentie als sleutel
is, laat ze een zacht ‘ja’ horen. “Dan heb je nu een van de
manieren ont-dekt om je trillingsveld met verdriet, boosheid,
ergernissen schoon te maken, zegt Gerard met vrolijke stem.
“Als ik het mag samenvatten,” zegt Gerard, “is het het verschil
tussen mét en vóór elkaar leven. Het verschil van één woord.”
“In ieder geval heb ik begrepen,” is Annemarie’s reactie, “dat
het egoïstisch is om mijn moeder bij me te willen hebben. En dat
wanneer ik haar loslaat ik contact met haar kan hebben. Wel van
te voren even mezelf reinigen.” zegt ze er met een onnozel
gezicht en vrolijke stem achteraan. “En dat allemaal aan een
tafeltje in de eetzaal,” grinnikt ze.
“Ik doe een voorstel.” zegt Gerard. “Wat, als we in de keuken
een grote mok drinken halen en die buiten samen opdrinken, tot
slot van dit succesvolle gesprek? Je workshop vervalt met deze
privé sessie. Annemarie stemt hier volledig mee in.
Haar eerste kennismaking met de begeleiding in het klooster
heeft ze als verrassend ervaren. Dat het gesprek nog een
verhelderende nawerking heeft, wordt haar gaandeweg de
middag duidelijk.
***
39
De kracht van Vrijheid
7.De kracht van vrijheid
Met het gesprek van de ochtend in haar hoofd zit Annemarie in de
kloostertuin. Het aanzicht van de planten in de tuin geeft haar
een ontspannen gevoel. Terwijl ze aandacht heeft voor enkele
vrolijke vogeltjes die tuimelend van tak verwisselen in een struik
dichtbij, raakt ze steeds meer afwezig. Gedachteloos is het of de
wereld om haar heen oplost in niets. Dan opeens realiseert ze
zich dat haar moeder begraven is. Opnieuw komt het verlangen
boven het contact met haar te willen herstellen. De opmerking
van Gerard herinnert ze zich ook, dat dat alleen kan zonder
eigenbelang. Net als de kleine vogeltjes buitelen haar gedachten
door haar hoofd. Totdat ze dit een halt toeroept en weet wat ze
ermee wil. Ze besluit Gerard op te zoeken en hem te vragen haar
te helpen. Ze strekt zich uit, neemt de mooie omgeving in zich op
en stapt vastbesloten op, op zoek naar Gerard.
Hier en daar vraagt ze andere bewoners of ze weten waar Gerard
is. Dan is er een bewoner die haar vertelt dat hij in de moestuin
achter het klooster bezig is. Met deze aanwijzing vervolgt ze haar
zoektocht. Dan ziet ze, als ze om het klooster heen loopt, in de
verte een oranje gestalte, die qua formaat Gerard zou kunnen
zijn. Als ze dichterbij komt, blijkt dat inderdaad het geval. Hij is
bezig met het oogsten van jonge groenten.
“Hallo Gerard,” klinkt haar opgewekte stem, “fijn dat ik je
gevonden heb. Heb je misschien nog wat tijd voor me?” “Wie kan
zo’n vriendelijk verzoek weigeren,” is het antwoord. Gerard die
ook haar ondertoon van hulp hoort, zegt met een geamuseerd
gezicht, dat als ze even op de bank voor het schuurtje wacht hij
zo bij haar komt met verse groenten en tijd voor haar vraag.
Annemarie loopt naar de kleine houten schuur waarin wat
schappen en haken ruimte bieden aan gereedschap en
opbergmanden. Sneller dan gedacht is Gerard bij haar terug.
“ En,” plaagt hij, vermoedend dat haar iets dwars zit, “ heb je
een nieuw raadsel voor me bedacht? Je denkt vast die oude man
heeft overal een oplossing voor, laat ik hem eens uitdagen met
een nieuw raadsel.” De vrolijkheid waarmee Gerard Annemarie
een gespreksopening biedt, springt over. “Ja, deze keer ga ik
voor de hoofdprijs.” Nadat ze dit gezegd heeft brandt haar vraag
40
De kracht van Vrijheid
op haar tong om uitgesproken te worden.“ Mijn vraag is,” begint
ze op vrolijke toon. Dan ontstaat er een ommezwaai in haar
gevoel en op een geheel andere toon komt haar vraag eruit.
“Kunt u mij zeggen, wat er voor nodig is om al heel binnenkort
contact met mijn moeder te maken? Misschien door een speciale
meditatie of zo. Ik, ik.” Verder komt ze niet door de brok in haar
keel die haar de woorden blokkeert.
Met een meevoelend gebaar, aait de man even over haar rug.
“Het komt best goed, we vinden samen wel een oplossing.”
Annemarie voelt haar keel weer meer toegankelijk worden.
Zwijgend wacht ze af op wat er gaat komen. Dan stelt hij haar de
vraag om te verwoorden wat ze heeft begrepen over dit
onderwerp, in hun gesprek van vanochtend.
Wat ik begrepen heb, is dat het kan met trilling, zonder te
begrijpen hoe dat werkt. Daarvoor is het nodig dat ik mezelf
reinig van oude emoties. Dit omdat het contact anders
vertroebelt, zoals vissen in troebel water er anders uit zien.
Een andere voorwaarde is, dat ik alleen contact kan maken als
mijn eigenbelang er ondergeschikt aan is. Hiervan heb ik
begrepen dat ik dat doe door contact vanuit mijn hart te maken,
vanuit liefde dus. Dit is op een soortgelijke manier als ik voor
mijn kinderen zorg.”
“Dat heb je prima begrepen. Compliment. Volgens mij wil je
weten hoe je jezelf reinigt?” merkt Gerard op. “Ja, daar wil ik
meer over weten, als dat de enige manier is om contact te
herstellen.” geeft Annemarie vragend aan, alsof ze Gerard ervan
verdenkt dat deze nog wel een andere methode kent.
“Heb je je ook al bedacht dat terwijl jij moeite doet, het wel
kan gebeuren dat je moeder contact met jou opneemt. Dit kan
tijdens een droom of meditatie. Het is vergelijkbaar met alsof zij
het is die jou opbelt en die als eerste de verbinding weer
verbreekt.”
“Oohhww” klinkt het verbaasd uit Annemarie’s’ mond. En wat
doen we dan nu?” is haar vraag aan Gerard.
“Ik wil je eerst wat meer vertellen over het eigenbelang,” zegt
hij.
Als we onze overleden dierbaren de weg naar het licht gunnen,
geven we hen daarmee hun vrijheid. Voor de achterblijvers is de
41
De kracht van Vrijheid
beloning groot. Door het loslaten van de overledene ontstaat de
weg van contact! Ieder vanuit zijn eigen leefwereld.
Het vasthouden is een weg van pijn voor alle betrokkenen. We
wensen elkaar vaak het beste toe, dat geldt toch zeker voor hen
die ons dierbaar zijn?”
Deze opmerking komt bij Annemarie precies daar, waar pijn de
plaats van vreugde heeft ingenomen. Haar hart is sneller gaan
kloppen. Haar emoties maken haar bewust van de kracht van de
woorden. Het is een confrontatie met zichzelf.
Gerard die de reactie ziet, geeft een passende beeldvorm.
“Het loslaten is als het openen van een hefboom die ons de weg
afsluit. Het gewicht aan het einde van de hefboom is te
vergelijken met onze wens iemand zijn vrijheid te gunnen,
waarmee we de hefboom kunnen openen. Als dit wordt
tegengehouden door een kettingslot aan de andere zijde van de
hefboom, staat dit het openen in de weg. Het kettingslot is te
vergelijken met je zware gedachten over verdriet en gemis. Door
te handelen vanuit ons hart, dat altijd een bevrijdende oplossing
geeft, is het mogelijk het kettingslot te verwijderen. Het
kettingslot, wat staat voor het eigen-belang. Elke beslissing die
een vrijheidsgevoel geeft, is de juiste beslissing. Het levert een
vorm van vrijheid op voor alle betrokkenen direct of op langere
termijn. Dan rolt er een traan over Annemarie’s wang.
“Zal ik je helpen met het oplichten van deze hefboom?” vraagt
Gerard die aanvoelt welke pijn er schuilt achter deze traan. Haar
tijdelijk verblijf en het openstaan voor deze materie
ondersteunen het gevoel bij hem, dat het goed is haar hier en nu
bij te staan in dit proces. Annemarie kijkt Gerard vragend aan
voor hulp.
Even is er een moment van niets waarna hij haar aanmoedigt, de
pijn van het kettingslot bewust te beleven. Annemarie volgt zijn
raad op. Voor zich ziet ze een roodwit gestreepte hefboom met
aan de openingszijde een zwarte zware ketting met een slot
eraan. Ze richt haar aandacht op de ketting. En door dat te
blijven doen, is het alsof de gedachten van de ketting zich aan
haar kenbaar maken. Hiermee opent zich een, tot nu toe
verborgen, inzicht.
Zo ont-dekt ze, dat er veel meer schuil gaat achter haar verdriet,
dan alleen het stervensgemis van haar moeder.
42
De kracht van Vrijheid
Ze krijgt de opdracht van Gerard fysiek stil te blijven zitten op
haar stoel nadat ze eerst een gemakkelijke houding heeft
aangenomen. Dan hoort ze Gerard zeggen om al haar aandacht op
de pijn te richten en deze zelfs te verwelkomen. Ze voelt de pijn
groter worden. Gerard die dit proces kent, moedigt haar op
zachte toon aan om de pijn te blijven verwelkomen en deze
gewaar te worden in haar lichaam. Opnieuw herinnert hij haar
eraan, onbeweeglijk stil op haar stoel te blijven zitten, zodat al
haar aandacht bij dit reinigingsproces blijft.
Vertrouwend op wat de oude man zegt, volgt Annemarie zijn raad
op. Dan lijkt de pijn onverdraaglijk te worden. Opnieuw hoort ze
de oude man zeggen haar lichaam stil te houden en de pijn te
blijven verwelkomen. Dan lijkt het alsof alles zwart wordt en
heeft ze het gevoel een afgrond in te vallen. Opnieuw hoort ze
Gerard haar liefdevol aanmoedigen stil te blijven zitten en de
pijn te blijven verwelkomen, hoe groot deze ook mag zijn.
Annemarie volgt op wat ze hoort terwijl ze haar aandacht bij de
groter wordende pijn houdt. Opeens verandert er iets in haar.
Haar hart reageert, de pijn geeft zijn plaats weer terug aan de
vreugde. Het gevoel van de donkere afgrond heeft zich veranderd
in een groot wit licht.
Tranen stromen over Annemarie’s gezicht, alsof oude emoties
naar buiten komen. Dan verandert het huilen in tranen van
vreugde als water dat schoonwast. Annemarie heeft het gevoel
alsof er een grote lamp is aangegaan. Het zwarte is weg net als
de pijn. Tranen van herkenning van de zwaarte van de hefboom,
van geleden pijn zijn veranderd in vreugde. Er is een vredig
gevoel in haar ontstaan. Gerard is blij met wat hij ziet.
Met een knik en een blik van respect moedigt de wijze man haar
aan, haar emotie toe te staan zodat de transformatie zich kan
voltooien. Annemarie blijft nog even na-zitten om alles tot zich
te laten doordringen.
Als er weer een glimlach op het gezicht van zijn jonge gast te
zien is, weet hij dat ze hard gewerkt heeft.
Met een waarde-erende opmerking drukt hij zijn oprechte
erkenning hiervoor uit. Annemarie is er zichtbaar blij mee. Haar
hele lichaam laat een levendigheid zien tot verrassing van
haarzelf.
43
De kracht van Vrijheid
“Begrijp je nu een beetje de kracht van vrijheid?
Als Gerard ziet dat het Annemarie goed gaat, stelt hij haar voor
vandaag een dag voor zichzelf te houden. Zo heeft ze de kans de
indrukken van zojuist te verwerken en de meerwaarde ervan te
gaan inzien.
Dankbaar neemt ze afscheid van Gerard waarna ieder zijn eigen
weg gaat.
***
44
Licht, Liefde en vrijheid
8.Licht, Liefde en Vrijheid
Mijmerend op de bank in de tuin laat Annemarie haar gedachten
de vrije loop. Het bezig zijn met het verbinden van gedachten is
iets wat haar eigen is. Vaak heeft het haar verrassende
mogelijkheden laten zien die ze met tevredenheid gebruikt
heeft. Het maken van haar logische gedachten-linken is voor
anderen soms vreemd geweest.
Ze heeft het gevoel dat deze eigen-schap hier in het klooster
wordt gewaardeerd. Zelfs nu, met het oplossen van de
stervenspijn van haar moeder en het beeld van de hefboom die
Gerard haar aanreikte, was dit alles voor haar een logisch en
passend beeld bij haar gedachten. De hefboom heeft haar een
begin van inzicht gegeven in de kracht van vrijheid.
Met deze ervaring nog fris in haar geheugen kan ze zich
inderdaad de kracht van vrijheid voorstellen. Door haar aandacht
op deze woorden gericht te houden, melden zich gedachtenlinken aan. Wat deze haar laten zien is dat vrijheid ongedwongen
verbondenheid is. Dit nadat gedachteflitsen haar de vrijheid en
onvrijheid hebben laten zien van het verschil tussen de
verbondenheid en gebondenheid. Het zijn gevoelens waarvoor
woorden ontbreken door de beperktheid van taal. Immers hoe leg
je iemand uit wat je voelt? Kinderen vertalen woorden vaak
direct in beelden, waar volwassenen hun gedachten vaak de
voorrang geven.
Als ze terug denkt aan haar jeugdbelevenissen met dieren of haar
belevenissen gewoon in de vrije natuur, bestond dit contact
altijd uit gevoelens. Het blaffen van een hond of het aanraken
van een paard was een spreken met elkaar via gevoelens.
Nog steeds verheugd met haar hefboomervaring, is haar veel
duidelijk geworden.
Door een zacht klopje op haar schouder wordt haar mijmering,
onderbroken. Als ze opkijkt, ziet ze het vriendelijke gezicht van
Gerard. “En, ben je wijzer aan het worden?” klinkt het vrolijk.
“Jaha” is Annemarie’s spontane reactie.
Beiden hebben plezier. “En geeft het meer vragen dan
antwoorden?” voegt Gerard er geamuseerd aan toe.
“Dat ligt eraan of ik nog meer wil weten, “ grapt Annemarie.
45
Licht, Liefde en vrijheid
Dan gaat ze verder op andere toon. “Op dit moment stel ik
mezelf vragen om meer inzicht te krijgen in de ervaring van
daarstraks. Nu u er toch bent, wil ik wel wat vragen.” Gerard
neemt naast haar plaats op de bank. “Ja, ik luister.”
Dan stelt Annemarie haar vraag. “U had het erover dat
overledenen naar het Licht laten gaan, naar de andere kant. Ik
heb geleerd dat je als goed mens naar de Hemel gaat. Wat is het
Licht eigenlijk? En waarom zag ik straks na het proces van de
hefboom-pijn en ook een wit licht?”
“Dat zijn een heleboel vragen tegelijk,” klinkt Gerard
vriendelijk. Hij heeft er plezier in dat ze zo vasthoudend en
onderzoekend is. De opmerking van haar vader en echtgenoot dat
ze een Aagje is, wordt steeds duidelijker. “Om het gemakkelijk
te houden,“ zo begint hij met zijn uitleg, “het volgende. Licht is
licht omdat het trillingsgetal zo hoog is dat het licht wordt.
Wetenschappers kunnen je dat op hun manier bewijzen.
Wit licht bevat alle kleuren. Behalve dat het trillingsgetal zo hoog
is, is het een gevoel. Het gevoel van onvoorwaardelijke liefde.
Past dit in je belevenis van straks?”
Zonder na te denken kan Annemarie dit liefdesgevoel beamen.
“Ja, dat was inderdaad wat ik gevoeld heb, juist op het moment
dat het ik wilde stoppen en alles zwart leek te worden. Het
gevoel van angst, alsof ik in een ravijn zou vallen, was zo heftig.
Ik hoorde u me steeds aanmoedigen waardoor ik het vertrouwen
kon behouden om door te gaan. In plaats van in een zwart gat te
vallen, werd alles licht en voelde ik me opgetild. Het was alsof ik
in een zee van wit licht was, bestaande uit onvoorwaardelijke
liefde. Dat vredige gevoel heeft alle angst en zwaarte uit de
hefboom genomen. Via een onbeschrijflijk besef werd me toen
veel duidelijk en dat is nog steeds gaande. Het is als een inzicht
van oorzaak en gevolg met betrekking tot mijzelf. Dat Wit Licht
onvoorwaardelijke liefde is, daarin kan ik me vinden. “
“Mooi, en hoe vertel je zoiets aan anderen?” vraagt Gerard haar
oprecht en geamuseerd.
Even denkt Annemarie na. “Het liefst zou ik ze ook een hefboom
ervaring geven. Het maakt je vrij van zoveel verhalen in je
hoofd! In woorden uitleggen schiet het te kort. Dat is hetzelfde
als wanneer iemand je vertelt dat je verliefd bent. Ook dan zijn
46
Licht, Liefde en vrijheid
en blijven het woorden die op geen enkele wijze het gevoel
kunnen benaderen. Alleen eigen ervaring geeft je een idee wat
het kan zijn dat die ander beleeft. En dat kan nog verschillen. Als
ik terug denk aan mezelf, ben ik vaker verliefd geweest en steeds
was het anders,” zegt Annemarie begripvol.
“Kun je je voorstellen dat degenen, die zonder lichaam zijn graag
in dit licht zijn en vanaf die plaats contact met ons willen
hebben?” is Gerards reactie. “Ja.” antwoordt Annemarie.
“Omdat het trillingsveld van licht zo hoog is, zo sereen en zuiver
is liefdevol contact mogelijk. Iedereen gunt toch zijn geliefden
de weg naar het Licht?”
Annemarie is opgetogen over de mogelijkheid die ze nu ziet.
Opeens is haar moeder op een andere manier voor haar gaan
leven. Ze heeft begrepen dat wanneer je handelt vanuit
onvoorwaardelijke liefde, pijn geen kans heeft. De emotie die zij
nu voelt voor haar moeder is betrokkenheid zonder leed. Kritiek
heeft zich verruild voor respect. Een vreemd gevoel maakt zich
van haar meester waarbij haar keel opvallend voelbaar is en haar
hart extra hard lijkt te kloppen. Een blije en ontroerde emotie
tegelijkertijd, misschien is het woord dankbaarheid hier wel op
zijn plaats. Even is het stil.
Dan laat ze haar aandacht voor Gerard los en in gedachten biedt
ze haar moeder excuses aan voor alle nare opmerkingen die ze
haar wel eens heeft toegespeeld. Enkele tranen, die over haar
gezicht rollen, veegt ze met haar mouw weg. Ze voelt een
bemoedigend schouderklopje van Gerard en hoort hem zeggen:
“Wees minder streng voor jezelf. Wij allemaal handelen telkens
weer met de kracht en het inzicht van het moment. Achteraf, als
de ervaring begrepen is, weten we dat in soortgelijke volgende
situaties we het anders zullen doen, en we een herkansing
krijgen. Een herkansing om de nare indruk van eerder te
overschrijven met een liefdevolle herinnering. ”
Met haar hoofd wat scheef laat ze een vrolijk gezicht zien. Het
gevoel van voldoening, herkenning en blijheid samen zijn
zichtbaar in haar gelaatstrekken.
Dan herinnert ze zich het schilderij in de eetzaal. Het is alsof er
van binnen een sprongetje van blijdschap voelbaar is.
Opeens staat voor haar, het boek op het schilderij, symbool voor
een verzameling indrukken. Het geeft aan, dat mensen doorleven
47
Licht, Liefde en vrijheid
in hun woorden en daden. Voor haar wordt duidelijk, dat haar
moeder voortleeft daar waar zij haar kinderen leert wat zij van
haar geleerd heeft, aangepast aan de tijd.
Annemarie snapt nu wat Gerard heeft gezegd over vasthouden uit
egoïsme. Ze ziet de betrekkelijkheid ervan in, net als in de
rijkdom van het vrijlaten.
Zeker als ze zich de relatie en belevenissen herinnert die ze had
samen met haar moeder. Vaker deed haar moeder het, in haar
ogen, verkeerd en heeft ze zich afgezet tegen haar. Nu, achteraf,
ziet ze welke positieve uitwerking haar moeders’ beslissingen op
haar hebben gehad. De zelfstandigheid die Annemarie zich
daardoor heeft eigen gemaakt en ook de ervaringen die haar
uiteindelijk gesterkt hebben. Wat zou ze veel verzuimd hebben
te leren, als haar moeder haar gegeven zou hebben, wat zij van
haar verlangd had in die tijd. Nu, achteraf, is ze rijk en
erkentelijk voor dat wat is gebeurd en de overtuiging waarmee ze
is opgevoed.
Ja, wat de oude man haar vertelt, klinkt haar logisch en
herkenbaar in de oren. Het lijkt of haar hart en al haar cellen
opnieuw geïnformeerd worden door de hefboom herkenning.
Annemarie sluit haar ogen om haar moeder van harte te danken
voor dat, wat ze haar gegeven heeft. Tegelijkertijd vraagt ze om
vergeving voor de onderwaardering naar haar. Na deze oprechte
herdenking
voelt
Annemarie
volledige
verzoening
en
verbondenheid, zonder de pijn van verlies.
Voor haar is haar verblijf hier in het klooster van betekenis. Er is
nog zoveel te leren en te begrijpen. Ze besluit zich in te zetten
om te leren beter met haar gevoelens om te gaan. Iets wat
haarzelf en anderen ten goede komt.
Opgelucht, kalm en vol energie doet ze haar ogen open. Een
zingende vogel buiten maakt haar bewust van waar ze is: op een
bankje in de tuin, samen met een oude, wijze man. Met een
onbeschrijflijke rust kijkt Annemarie Gerard aan. Annemarie
realiseert zich dan dat haar dag bijzonder is en een workshop op
zich.
***
48
Gedachtenfile
9.Gedachtenfile
De ochtendzon staat rozerood aan de lucht als Annemarie wakker
wordt. Met het gevoel als een vlinder de dag te beginnen, geven
haar benen echter aan, pas op de plaats te willen maken. Ze
lijken zwaar als lood. De gebrekkige samenwerking tussen gevoel
en realiteit is iets, waar Annemarie door de jaren heen aan
gewend is geraakt. Misschien dat haar tijd in het klooster hier
verandering in brengt. Ze strekt zich uit als een kat die een
winterslaap heeft gehad. Dan wordt er op haar deur geklopt.
Annemarie geeft zachtjes een okay. Het is Jamai. Met zijn hoofd
groet hij haar goede morgen terwijl een stapeltje gekleurde
kleding zijn armen in beslag neemt.
Met zorg legt hij de kledingbundel op de stoel naast de tafel, die
de eenvoudige kamer rijk is. Ook legt hij voor haar een paar leren
slippers klaar, die Annemarie bij verschillende bewoners al is
opgevallen. Ze bedankt Jamai voor de kleding.
Deze kleding, die ze in bruikleen krijgt, voelt voor haar als
speelkleding. Even bekruipt haar het gevoel die kinderlijke
vrijheid graag terug te willen hebben. De onbekommerdheid over
reacties van anderen, doen wat je graag wilt, je fantasie vrijelijk
uitbeelden.
Onwennig kijkt ze naar wat Jamai haar gebracht heeft. Haar
eigen kleding mist deze kleurige vrolijkheid. Ze haalt er een
donkere broek en geel shirtje uit. Even later ziet ze zich in de
spiegel aan de binnenkant van de kastdeur, anders en met een
goed gevoel. Vrolijk gekleurd gaat ze naar beneden de nieuwe
dag tegemoet.
Afgelopen nacht heeft ze goed geslapen. Monter groet Annemarie
andere bewoners die ze tegenkomt. Dan ontmoet ze Loes, een
vrouw van ongeveer vijftig, die haar vraagt om mee te doen met
meditatieoefeningen. Samen gaan ze via een hal naar de
meditatieruimte. In de hal stoppen ze even bij een tafel waarop
verschillende soorten fruit en kannen thee klaar staan.
“Neem wat je lekker vindt zodat je wat in je maag hebt.
Ontbijten doen we later. Het mediteren, gaat makkelijker met
wat licht verteerbaar voedsel in je maag.”
49
Gedachtenfile
Annemarie neemt een beker thee en een handje rozijnen.
Meelopend met Loes naar de meditatieruimte snoept ze van de
rozijnen. Als ze bij het torengebouw zijn aangekomen, ziet ze tot
haar verbazing dat het bouwwerk prachtig versierd is met heel
veel kleine gekleurde steentjes. Deze grote mozaïek beeldt iets
uit wat ze moeilijk kan definiëren. Het is als een gele vlam die
uitwaaiert van links naar rechts.
De kleurenschakering die ook hier voornamelijk geel lijkt, wordt
vergezeld door veel wit. De afmetingen van de steentjes samen
met de vele verschillende kleurnuances, maken het geheel tot
een genot om naar te kijken.
De oranje gloed die erin verwerkt is, is pas te zien als je
dichterbij bent en je er met aandacht voor detail naar kijkt. Deze
onderscheidende oranje kleur lijkt onzichtbaar op te gaan in het
geheel, als het van een afstand bekeken wordt. Zonder deze
kleur zou de gouden gloed, die het geheel uitstraalt, ontbreken.
“Houd je van kunst?” haalt Loes haar uit de verwondering van dit
kunststuk.
Enigszins geschrokken merkt Annemarie hoe ze in kleuren opgaat,
waarbij ze de wereld om haar heen vergeet. “Kleuren hebben me
wel vaker aangesproken. Voor de kunst zoals je die in musea ziet,
heb ik weinig interesse. Tot nu toe,“ vult ze er vrolijk achteraan.
Als beide vrouwen het mozaïek bekijken, vinden ze het op een of
andere manier wel te vergelijken met het leven. Het is alsof het
onopvallende zichtbaar wordt door het gemis ervan, is hun
‘filosofische’ conclusie Dit na de herkenning van de kleine
hoeveelheid oranje steentjes, die zelfs met hun geringe
hoeveelheid de kleur van het hele werk indrukwekkend
beïnvloeden. Het is als een verrassing, dat niet alles is wat het in
aanvang lijkt te zijn.
Tot dit diepzinnig inzicht komen Loes en Annemarie, door samen
met aandacht naar het kleurenmozaïek te kijken.
“Thuis heb ik nooit zo naar kunst gekeken,“ merkt Annemarie op.
“Misschien komt dat omdat we hier durven te fantaseren vanuit
gevoel.” “Als kind doe je dat toch ook?“ geeft Loes als reactie.
“Misschien brengen kleuren ons kindsgevoel wel terug,” lachen
de vrouwen. “Daaraan dacht ik nog bij het aankleden.
Als ik dat toch terug zou mogen krijgen,” zegt Annemarie met
een ondertoon, die aangeeft dat deze gedachten haar
50
Gedachtenfile
aanspreken. “Wie weet wordt je wens verhoord,” plaagt Loes.
“Kom we gaan naar binnen, anders zijn we te laat.” Nog even
kijkt Annemarie gefascineerd om naar de muur, als er een
bewoner aan komt. Als deze de aandacht van de vrouwen voor de
muurversiering opmerkt, komt hij spontaan met een opmerking.
“Het is het meesterwerk op de muur van een eenvoudig gebouw,
waar de meditatie begint, door met aandacht voor het detail te
kijken, zonder het geheel uit het oog te verliezen.”
Hierna loopt de man weer verder, vergezeld van een glimlach en
stralende vreugde ogen.
Binnen klinkt een monotoon Oem geluid dat het tweetal aanzet
zich te haasten. De dubbel-zinnige opmerking van de voorbij
lopende bewoner, gonst nog even door hun gedachten.
Binnen gekomen ziet Annemarie de bewoners in een kring zitten.
Niemand kijkt op als Loes en Annemarie wat later dan de anderen
de meditatieruimte binnenkomen. Er zijn zelfs twee stoelen in de
buitenste kring voor hen vrijgehouden.
Beide vrouwen nemen zo stil mogelijk daarop plaats en stemmen
af op het oergeluid van de Oem dat de groep met elkaar maakt.
Het kost Annemarie weinig tijd om dit als van zelf-sprekend mee
te doen. Het steeds herhalen van ‘Oem’ geeft een bijzonder
klankgevoel. Na geruime tijd wordt het stil. Annemarie’s
gedachten zijn weg.
Al haar aandacht is bij de oemklank geweest. Ze merkt dat het
zijn zonder gedachten een vreemde en prettige gewaarwording
is. Zo prettig dat ze dit vaker wil. “Kan ik dit ook alleen? Of
alleen met anderen samen? Wat is er voor nodig?” Opeens razen
de gedachten door haar hoofd.
Dan betrapt ze zich erop dat zijzelf deze gedachtenfile op gang
heeft gebracht. Dit door zich zorgen te maken over, over later,
over morgen en daarna. Annemarie wordt zich ervan bewust dat
zij zelf deze gedachten-trein heeft laten rijden. Weloverwogen
zoekt ze naar een oplossing.
Als gedachten als een trein zijn, dan is deze toch ook te stoppen.
Wat ze doet, is zich gedachten voor te stellen als een minispoorbaantje waarop een trein met vele wagonnetjes rijdt. Een
minispoorbaan krijgt zijn stroom via een met de hand te
bedienen kleine transformator. Zoiets heeft ze als kind gezien. In
gedachten schakelt ze de transformator terug naar nul.
51
Gedachtenfile
Even lijkt dit te lukken. Haar gedachten zijn rustiger. Dit is
echter van korte duur.
Zoekend naar een betere oplossing, komt spontaan een ander
beeld in haar op. Het is dat van een raderstelsel van een grote
klok. Kijkend naar de ronddraaiende tandwielen, ziet ze hierin de
symboliek voor haar gedachtestroom. Zonder verder te aarzelen
neemt ze, in gedachten, een stok die ze in een van de tandwielen
steekt waarmee ze het hele uurwerk stil zet. En dan, dan merkt
ze dat ook haar gedachtestroom is gestopt.
Hierna is ze er zich weer bewust van waar ze is. Als ze rondkijkt,
ziet ze de andere bewoners bezig zijn met aandacht voor
zichzelf. De meeste hebben hun ogen dicht. Opnieuw doet
Annemarie een poging zich te concentreren om zonder gedachten
te zijn. Er is een moment dat het lukt. Daarna stopt ze alle
inspanning en besluit ze het te laten voor wat het is.
Als Loes haar later voorzichtig aantikt, merkt Annemarie dat ze
ver weg was. Ze was als in een droom en wakker tegelijkertijd.
Ze strekt haar armen en benen, wrijft eens door haar gezicht en
staat op.
Samen met Loes gaat ze naar het ontbijt. Als ze vertelt van
waaruit Loes haar heeft wakker gemaakt, reageert deze
opgetogen. “Dat is precies de bedoeling. Dat is de toestand
waarin onbewust en bewust-zijn samen komen. Vanuit daar
kunnen we informatie krijgen over onszelf én zelf veranderingen
aanbrengen. Vanuit deze diepere Ik in de waak-/slaapfase,
kunnen we ons leven een nieuwe richting geven. Dit door het
verleden en de toekomst uit onze gedachten te zetten.”
Terwijl Loes de techniek en de bedoeling ervan even snel heel
simpel uitlegt aan Annemarie, begrijpt deze best, dat het doen
ervan een uitdaging is die stap voor stap beloond wordt.
Annemarie weet van zichzelf dat ze vaak iets heeft gedaan,
zonder nadenken of alleen omdat een ander het van haar vroeg.
Dikwijls had ze er achteraf moeite mee. Ook herinnert ze zich de
keren dat ze iets deed omdat ze zeker wist dat het goed was. Ja,
inderdaad, dan was er het gevoel dat haar dat zeker-weten en
kracht tot volhouden gaf.
“Het is als een gewaarschuwde die voor twee telt,” merkt Loes
lollig op. “Jij Bewust en jij Onbewust hebben dan eenzelfde doel
en richting.” Deze opmerking maakt het opeens tot een vrolijk
52
Gedachtenfile
geheel. “En wat als deze het oneens zijn met elkaar? Of geen
afspraak hebben gemaakt? Alsof mijn armen ieder een andere
kant uit willen,” vult Annemarie aan. “Mijn linkerhand wil eten
en mijn rechter schoenenpoetsen.” “Dat ziet er dan mooi boterig
uit,” vult Loes lachend aan. Hierna kunnen ze ieder geen woord
meer uitbrengen.
Het beeld van de boterige schoenenpoetser blijft ze bij, zelfs als
ze in de eetzaal naast elkaar zitten. De fantasie hierover maakt
dat ze telkens weer uitbundig plezier hebben, zo dat anderen
vragen of ze mee mogen lachen. Met horten en stoten vertellen
de twee vrouwen hun schoenpoetsverhaal, wat aanzet tot veel
vrolijkheid. Hierdoor is een gewoon ontbijt veranderd in een
levendige gedachtewisseling.
Loes complimenteert Annemarie met haar meditatiebeleving.
"Goed hoor zoals je die ontspanning hebt bereikt waar ik je uit
heb weggehaald!” Annemarie geniet van Loes’ reactie. “Mij heeft
het geleerd, dat krampachtigheid een belemmering is om een
gewenst resultaat te behalen. De intentie als aanzet lijkt
voldoende.” Voor Loes is dit iets om over na te denken. En zo
enthousiasmeert de een de ander.
***
53
Bandverdieping door afscheid
10.Bandverdieping door afscheid
Terwijl ze rekening houden met de klok verlaten de deelnemers
de eetzaal. De aantrekkingskracht van de workshop is groot. De
georganiseerde samenkomsten blijken steeds een bron van inzicht
en ontwikkeling te zijn. De geborgen sfeer maakt dat de
deelnemers zich al snel vertrouwelijk durven te uiten, letterlijk
en figuurlijk.
Het delen van pijnlijke ervaringen in de groep geeft veel
herkenning. We hebben als mens immers meer met elkaar
gemeen dan dat we verschillen. Dat is wat ook de deelnemers
steeds duidelijker wordt en toenemende betrokkenheid geeft.
Het samen werken in steeds wisselende groepjes is een krachtige
basis voor feedback, begrip en uitdaging. Het werken in
drietallen stimuleert het evenwicht in eigen besluit-vorming.
De houten trap geeft een trommelgeluid weer als vele voeten
richting bovenzaal gaan. Daar aangekomen maakt iedereen het
zich gemakkelijk.
Voor het raam zit Gerard, die deze samenkomst zal leiden. Twee
andere
kernleden
zijn
onopvallend
medewerker.
De
indruk-wekkend-heid van de samenkomsten maakt dat het prettig
is om direct, daar waar het nodig is, individuele hulp te krijgen.
Als alle deelnemers aanwezig zijn, wordt de deur gesloten. Hier
en daar doet nog iemand moeite om een comfortabele positie te
vinden. Sommigen hebben pen en papier mee genomen, de
vloerversiering van dit moment. Gerard is de rust zelve. Hij kijkt
rond, openstaand voor dat wat zich aandient. De stilte is als een
vacuüm, dat hij verbreekt door goede morgen te wensen. Als hij
hen daarna vraagt of het echt een goede morgen is, maakt dit
zijn toehoorders opmerkzaam.
“Hoeveel oude pijn en verhalen dragen we met ons mee die een
goede morgen mistig kunnen maken? Hoe vaak hebben we
gereageerd op aanwijzingen van anderen? Wat hebben we,
allemaal, gedaan omdat het van ons verwacht werd, zelfs tegen
beter weten in? Waar hadden we echt een goede morgen en waar
viel dat tegen?” Gerard stopt even om de deelnemers tijd voor
herkenning te geven.
54
Bandverdieping door afscheid
Dat zijn over-denking het een en ander in beweging brengt, is ook
letterlijk te zien aan de lichaamshoudingen in de groep. Om te
voorkomen dat er veel in oude gedachten wordt gegraven, gaat
hij snel verder.
“Als kind zijn we afhankelijk van onze opvoeders. En zij kennen
deze zelfde afhankelijkheid van hun opvoeders. Sommige mensen
ervaren deze afhankelijkheid hun hele werkzame leven. Pas soms
daarna durven zij echt eigen keuzes te maken. De groep senioren
die hun afhankelijkheid verwisselt voor een meer assertieve
opstelling, neemt gelukkig steeds meer toe.“
“Hoe vaak hoor je mensen zeggen, dat ze zijn wie ze zijn en daar
niets aan kunnen veranderen? Ken je misschien ook de
opmerking, dat je bent wie je bent omdat je de genen hebt van
je ouders? Denk je dat je zelf ook vastzit in het patroon van je
opvoeding?” De toon waarop Gerard deze vragen stelt, maakt de
groep alert. “Wie is je ideale voorbeeld? Wie zou je willen zijn,
als je zou kunnen kiezen? Met wie zou je je leven willen ruilen?”
Dan zwijgt hij. De zachte rustige muziek op de achtergrond is als
een rockconcert in het moment.
Het bewust-zijn is onordelijk geraakt. Er is iets aan het gebeuren
bij iedere deelnemer afzonderlijk. Iets?! Er is veel in beweging.
Rondkijkend ziet Gerard de verandering bij zijn deelnemers.
Sommigen gaan verzitten, enkelen ruilen zelfs hun stoel in voor
een plaats op de grond, waar een trui als verzachting dienst doet.
Hij gunt ze dit moment. Voor hem is dit een teken dat er zowel
letterlijk als figuurlijk verschuiving plaats vindt. De persoonlijke
ervaringen en de groepsvisie staan ter discussie.
“We hebben allemaal veelvuldig gehandeld vanuit de kinderlijke
afhankelijkheid,” gaat Gerard weer verder. “Dit merendeels
vanuit de opvatting van onze opvoeders. Hun normen en waarden
hebben ze ons meegegeven. Dit samen met de regels en
gewoonten zoals zij die zelf ook bijgebracht hebben gekregen van
hun opvoeders. Of we onze jeugd nu als prettig of juist als
onplezierig hebben ervaren, we hebben ervaring opgedaan, ieder
op eigen wijze. Soms zijn we zelfs expert in een bepaald gedrag
geworden.”
55
Bandverdieping door afscheid
Als hij aangeeft dat het desondanks steeds een uitdaging is om te
genieten van elk moment, zijn de vraagtekens bij verschillende
deelnemers zichtbaar in hun gelaatsuitdrukking.
Hier en daar vertrekt er een gezicht. Ook ziet Gerard tranen die
de weg vrijmaken voor loswekende emoties. Een van de
betraande deelnemers vraagt hij naar voren te komen. Een
oudere dame staat op. Ook Gerard is opgestaan, zodat ze nu
samen in het midden van de groep staan. Dan vraagt Gerard de
vrouw aan te geven, welke herinnering haar de meeste pijn heeft
gedaan in haar kindertijd. Wat is van grote invloed geweest en
blijkbaar nog steeds, in haar huidige leven.
Met horten en stoten komt er heel voorzichtig uit, dat dit een
indrukwekkende herinnering aan haar vader is. Deze situatie
staat op haar netvlies gebrand, geeft ze aan.
De volledige groepsaandacht is op deze twee mensen gericht.
Zichtbaar voor hen is, dat de vrouw onbewust haar lichaam heeft
gestrekt nadat zij haar verhaal heeft verteld. Zelfs haar voeten
heeft ze verzet waarmee ze steviger staat. Gerard uit haar zijn
betrokkenheid, zonder mee te gaan in haar emotie. Hij legt zijn
hand geruststellend op haar schouder.
”Deze ervaring met je vader voelt als een last die je nu wel kunt
achter laten. Hier hebben we daar ruimte voor. Zullen we je
samen hiervan bevrijden?” De vrouw knikt. De groep is gelaten en
meevoelend en nieuwsgierig naar hoe hij dat gaat doen.
Dan gaat Gerard verder. “Stel je voor dat ik je vader ben, wat
zou je hem dan willen zeggen? Of liever wat zou het kleine
meisje van toen in jou hem willen zeggen?”
De verlegenheid in de vrouw maakt zich geleidelijk in haar los.
Voorzichtig begint ze met haar antwoord waar toentertijd geen
gelegenheid voor was. Gaandeweg wordt dit heftiger en gaat ze
zich anders uiten, alsof ze het kleine kind van toen is. Op
kinderlijke wijze uit ze haar verstopte ongenoegen.
Dan vraagt Gerard haar, wat haar vader geantwoord zou kunnen
hebben, toen, als haar reactie zou zijn toegestaan. Na een
ogenblik van rust en concentratie op de situatie, komt vaders
antwoord: “Je hebt gewoon te doen wat je gevraagd wordt en
verder niets.”
Dan vraagt Gerard haar hoe ze nu denkt, dat haar vader zou
reageren, als hij nu voor haar zou staan, terug-kijkend op deze
situatie.
56
Bandverdieping door afscheid
Opnieuw schat de vrouw haar vader in. “Hij zou aandacht voor
me hebben en me laten zeggen wat me stoort. Daarna zou hij me
zijn excuus aanbieden en vragen of ik hem wil vergeven. Ook hij
heeft destijds gehandeld vanuit frustratie.”
“En,“ vraagt Gerard, “wil je hem vergeven?”
De groep kijkt gespannen, wachtend op haar antwoord.
“Nu ik heb kunnen zeggen wat me toen verboden is te zeggen,
maakt dat ik hem nu kan vergeven.”
Hierna zijn het tranen die de pijn, op de uitweg naar buiten,
begeleiden. Haar huilen is enkele ogenblikken hevig en sterk.
Daarna verandert dit in een mildheid en rust waarin de tranen
alleen nog hun reinigend werk uitvoeren.
De vrouw is nog steeds onder de indruk als ze weer haar plaats
tussen de andere deelnemers inneemt. Behalve zijzelf is ook de
groep geraakt door deze voor-stelling van het bevrijden van oude
emoties.
Gerard laat de groep kort herstellen van de indrukken van zojuist
door een kleine pauze in te lassen.
De verbazing over dat wat ze zojuist hebben gezien, wordt onder
de deelnemers besproken. Ze begrijpen dat zij op een zelfde
manier hun eigen boosheid kunnen oplossen.
De pauze is om en iedereen gaat terug naar de grote zaal. Ook nu
weer is het sluiten van de deur de opening van het vervolg van de
workshop.
Gerard herneemt het woord. “Heeft de pauze jullie inzicht
gegeven? Kunnen jullie hiermee zelf aan de slag als je weer thuis
bent? Zijn er vragen over?” De deelnemers geven aan dat de
werkwijze hun duidelijk is en dat hun aantekeningen hen zullen
ondersteunen.
“Jullie hebben allemaal je eigen levensverhaal. Kijk bij jezelf
eens, waar de opvoeding indruk op je heeft gemaakt en nog
steeds zijn weerklank heeft in je dagelijks leven. Wat heb je
toen, tegen beter weten in, gedaan omdat je het zo geleerd
hebt?”
De betrokken manier waarop Gerard deze vragen stelt, geeft het
gevoel van geborgenheid. Dit maakt dat ze zijn vragen serieus
nemen en toepassen. “Waar laat je nog steeds je eigen ideeën
liggen, omdat je je beperkt voelt om ze ten uitvoer te brengen?
57
Bandverdieping door afscheid
Welke situaties of opvattingen liggen daaraan ten grondslag? ”
klinkt het op aanmoedigende toon.
“Als je nu terug kijkt, weet dan, dat ook jouw opvoeders hebben
gehandeld vanuit hun beperktheid en angst. Misschien ontbrak
hen de moed, die jij nu wel hebt, om te handelen vanuit eigen
keuze!” Bij de woorden ‘eigen keuze’ wordt er iets in Annemarie
geraakt.
Nadat ze dit heeft opgemerkt en verder zonder emotie is, gaat
haar aandacht weer terug naar de workshop.
“Weet dat we allemaal reageren vanuit kracht en inzicht van het
moment.
Soms doe je iets tegen beter weten in, gewoon omdat je is
bijgebracht dat dat goed is. Dit, vaak vanuit bezorgdheid en de
visie van de ander. Terug kijkend op een situatie is iedereen
wijzer, waardoor we in een soort gelijke situatie anders reageren
als voorheen.
Gerards woorden brengen inzicht. Met dankbaarheid denkt
Annemarie terug aan haar belevenis van gisteren. De herkenning
in de groep is hoorbaar te zien. Letterlijk en figuurlijk is er een
zekere rust ontstaan.
Nadat de meesten aantekeningen hebben gemaakt, geeft Gerard
verdere aanwijzingen. “We gaan dadelijk in kleine groepjes
werken,” horen de bewoners hem zeggen, terwijl er hier en daar
nog een onderlinge gedachtewisseling plaatsvindt.
“Jullie hebben de tijd tot het avondeten. Deel met elkaar welke
drie mensen van grote invloed op jouw leven zijn of zijn geweest.
Drie, omdat veel aspecten in het leven uit drie heersende delen
bestaat. Terwijl de een in gesprek gaat met een van de drie
indruk-wekkende personen, luisteren de anderen. Beperk je
betreffende je gesprekken, zodat alleen de kern van de pijnlijke
situatie besproken wordt. Want daar gaat het hier om.
Als je als groepje allemaal aan de beurt bent geweest, vorm je
een cirkel. Ieder bedankt dan zijn eigen indruk-wekkende
personen voor de kennis en toewijding die ze je hebben
geschonken. Geef hierbij aan, dat je voortaan je eigen keuzes
maakt en zelf richting geeft aan je leven. In tegenstelling tot
deze mensen te negeren kun jij je ze hierna herinneren als
iemand, die heeft bijgedragen aan je ontwikkeling, kracht en
inzicht.
58
Bandverdieping door afscheid
Immers zonder hen, had je die kracht en dat inzicht
waarschijnlijk niet gehad.
Zie in dat je onmacht je kracht is geworden en dat zij daarin van
belang zijn geweest. Nadat je deze personen met respect
bedankt hebt, is deze opdracht klaar. Jullie ontmoeten elkaar in
de eetzaal waar jullie je ervaringen delen.”
Spontaan ontstaan er gesprekken. Gerard laat dit even voor wat
het is. De opdracht maakt veel emotie los. De assistenten zijn
hier en daar in gesprek om de persoonlijke vragen aandacht te
geven.
Als Gerard dit ziet neemt hij weer het woord. Met luide stem
vraagt hij de aandacht.
“Jullie hebben zojuist gezien dat het loslaten van oude pijn
sneller is gegaan dan de jaren dat het je heeft geplaagd. De pijn
die bij sommigen van jullie nu voelbaar is, is je eigen pijn. Deze
is voelbaar door de identificatie met dat, wat je zojuist hebt
gezien. Het is alsof je eigen emotie zich al aan het losweken is.
Wanneer je zo dadelijk zelf weerwoord mag geven in je eigen
situatie, zul je merken dat dit bevrijdend is. De reactie die
hierop volgt, is er een van vrede en blijheid. Vertrouw op de hulp
van elkaar en ga er nu mee aan de slag.” Met deze duidelijke
stelling voorkomt hij dat er opnieuw de oude pijnlijke verhalen
verteld worden zonder iets op te lossen. Met de manier die hier is
voorgedaan, wordt de herbeleving van het trauma omzeild en
wordt er direct een krachtige en bevrijdende oplossing geboden.
De assistenten hebben het nu makkelijker en zetten de
deelnemers aan de opdracht uit te voeren.
Als een van de deelnemers blijft aandringen bij Gerard op
verdere bespreking van de opdracht van zojuist, vraagt deze
hem: “Wat hebben je verhalen van pijn en ergernissen, die je
steeds opnieuw vertelt, je gebracht?” Beiden zwijgen, ieder
vanuit een ander standpunt.
“Juist daarom heb je nu de mogelijkheid deze te verwisselen
voor de ervaring, dat afscheid een respectvolle verbondenheid
geeft met dat wat je steeds hebt gezien als tegenwerking.
Als je morgen nog dezelfde vraag hebt als vandaag, zal ik deze
voor je beantwoorden.”
Vriendelijk en beslist neemt Gerard met deze woorden afscheid
van de man. Ondanks de voor hem vreemde reactie van Gerard,
59
Bandverdieping door afscheid
voelt hij tussen de woorden Gerards waardering. De
merkwaardige opmerking over het afscheid herhaalt zich nog
enkele malen in zijn hoofd. Dan gaat hij verder om zich bij zijn
groepsgenoten te voegen.
Annemarie’s groepje spreekt af om op elkaar te wachten bij de
grote boom iets verder op het terrein. Eerst halen ze iets om op
te zitten, wat fruit en een flesje drinken.
Even later zijn groepjes deelnemers verdeeld over het terrein om
de opdracht uit te voeren. Het voorbeeldgesprek van de oudere
dame met Gerard is de motivatie voor de groep. Het bevrijdende
resultaat is het doel om bij henzelf ook de meest storende
situaties op te lossen. Het wederzijdse respect en
gelijk-waardig-heidsgevoel dat de deelnemers hebben ontwikkeld
naar elkaar, laat de angst om deze opdracht uit te voeren
smelten. De wisselende rollen die ieder op zich neemt om de
ander behulpzaam te zijn in zijn verhaal, geeft inzicht voor alle
deelnemers.
Het is voor de begeleiders een plezier om de passie te zien
waarmee de deelnemers zich inzetten. Zij weten zeker dat de
eerder voorgedane methode een bevrijdend effect heeft.
Vandaag zijn zij in dit proces elkaars steun, klankbord en leraar.
Morgen zijn ze een ervaring rijker, een ondervinding die ze de
mogelijkheid biedt er anderen mee van dienst te zijn.
Tijdens het avondeten is de hele groep deelnemers weer samen.
De stemming is opgewekt en plezierig. Annemarie voelt zich
helemaal opgenomen in de groep, zelfs zo, dat het na negenen is
als zij Frank opbelt.
Als hij de vrolijkheid in haar stem hoort, is dat voor hem een
teken dat het goed met haar gaat. Dit maakt haar gemis thuis
goed. Hij moedigt Annemarie aan, het beste uit dit verblijf te
halen. Deze uiting van bezorgdheid ontroert haar zo, dat ze het
even moeilijk heeft om te praten. De stilte die er dan is, is als
een intense verbinding tussen beiden. Dan weekt de brok in haar
keel langzaam los waarna ze Frank emotioneel zegt, blij te zijn
met zijn reactie.
Ook laat ze hem weten, dat hij en haar vader een goed besluit
hebben genomen haar hierheen te laten brengen. Iets waarmee
ze nu blij is en er nu de meer-waarde van inziet.
***
60
Zeepbel ervaring
11.Zeepbel ervaring
Annemarie raakt vertrouwd met haar nieuwe omgeving. In het
contact dat iedereen met elkaar heeft, heeft zij ook haar weg
gevonden.
Werksituaties en achtergrond van bewoners zijn hier
onbelangrijk. De gelijkwaardigheid van waaruit gewerkt wordt is
een goede voedingsbodem voor zelf-ont-plooiing. De hiervoor
aangesproken talenten verbazen meer dan eens zijn eigenaar. De
confrontatie met eigen onhebbelijkheden brengt grappige
momenten. De onruststoker bij anderen zien, is het ont-dekken
van de plaaggeest in jezelf.
In de geborgen sfeer hier is het omgaan met elkaar snel
vertrouwd en leer je met elkaar over jezelf te praten. De eerlijke
feedback van je medebewoners zet je aan tot weloverwogen
keuzes. De leerzame groepssamenkomsten zijn hierin een
bijzonder uitgangspunt.
De ongedwongenheid naar elkaar toe, maakt dat ook Annemarie
zich zo snel heeft kunnen aanpassen in dit DSH.
Er komt een man naar Annemarie toe gelopen. “Hoi, ik ben
Chiry” klinkt het, waarbij hij vriendelijk haar zijn hand ter
begroeting aanbiedt. “Ik ben een van de mensen die zo ongeveer
bij de inboedel van het klooster is gaan horen, net als Gerard,”
zegt hij met een lach in zijn stem, terwijl hij haar hartelijk de
hand schudt. “Ben je nog steeds geïnteresseerd in alles wat
trilling is?” “Zeker wel” is haar spontane antwoord, “Gaat
daarover vandaag de workshop?” vraagt Annemarie verheugd.
“Als jij dat wilt!” geeft Chiry vriendelijk als antwoord, “Ja, dan
word je na het ontbijt verwacht in de grote hal, die je bij
binnenkomst zo bewonderd hebt.” Met deze uitnodiging neemt
hij afscheid en loopt verder naar nog enkele andere bewoners.
Enigszins opgewonden aan de ontbijttafel kijkt Annemarie rond,
of ze kan herkennen wie er nog meer verwacht worden in de
grote hal. Loes zit twee tafels verder en is in gesprek. Terwijl ze
haar enthousiasme inhoudt, spreekt haar buurvrouw aan deze
ontbijttafel haar aan. “Heb je het hier naar je zin? Slaap je goed
in een vreemd bed?“ Ook nu weer ontstaat er een hartelijk en
open gesprek. Wanneer er bewoners opstaan van tafel, is dat
61
Zeepbel ervaring
voor Annemarie het signaal om zelf ook een einde aan haar
ontbijt te maken. In de grote hal wordt op haar gewacht. Er is
duidelijk een vreemd gevoel in haar romp aanwezig. Het is een
onbenoembare gewaarwording zonder dat het slecht of stekelig
aanvoelt. Ze vindt het spannend en is benieuwd wat er gaat
gebeuren. Wel heeft ze intussen vertrouwen in de hulp die haar
hier in het klooster geboden wordt. De aandacht die er voor
iedereen is, is opvallend en aangenaam.
Met een appel voor later loopt ze in de richting van de
afgesproken plaats. Blijkbaar hebben meer bewoners deze
gedachten. In de hal aangekomen ziet ze dat behalve Chiry ook
Gerard er is. Als de verwachte mensen aanwezig zijn, stelt
Gerard zijn team voor. Gezamenlijk lopen ze via de kleine
mansdeur, onderdeel van de grote houten ingangsdeur, naar
buiten. Ze verlaten de kloostergrond en vervolgen hun weg
waarin Gerard de leiding heeft.
Nadat ze hem een tijdje gevolgd hebben, komen ze bij een
zandvlakte. Zover als Annemarie kan kijken, ziet ze een
prachtige gele zandvlakte. Het lijkt een woestijn. Achter hen is
op korte afstand nog steeds de groene wereld van bomen,
grasvlakten en bloemen. Het is alsof ze op een scheidslijn staan
tussen twee werelden. Annemarie wacht af op dat wat er gaat
gebeuren.
In navolging van Gerard blijven ze allemaal zwijgend staan. Het
stilstaan laat haar gedachten cirkelen. Gerard blijft zolang staan
tot hij de indruk heeft dat de vragen in het hoofd van de
deelnemers zijn verdwenen. Ook bij Annemarie vermindert
stilletjes de spanning van het denken. De aandacht voor wat er
is, activeert haar ogen, oren en haar voelsprieten, die opeens
groots aanwezig lijken te zijn.
In de korte tijd die ze nu in het klooster verblijft, heeft ze snel
geleerd dat rust een beginpunt kan zijn. Ze laat de rust in haar
hoofd komen, door gebruik te maken van het raderstelsel van de
klok, zoals ze dat nu al vaker heeft gedaan tijdens een meditatie.
Ze merkt dat het ook deze keer werkt. Ook de anderen lijken
bewust rust in hun hoofd te maken. Het is net als tijdens de
ochtendmeditatie.
Zoals we allemaal de opwinding en de rust van een ander kunnen
voelen, zo geldt dit zeker bij dit geoefende kloosterteam.
62
Zeepbel ervaring
Als Gerard de rust bij zijn leerlingen aanvoelt, verandert hij het
stilstaan door bij de dichtstbijzijnde deelnemer naast zijn voeten
te gaan zitten. Zijn collega’s volgen dit voorbeeld zwijgend. De
gasten weten geen betere oplossing dan dit gedrag te volgen.
Twee aan twee zitten ze nu naast elkaar. Nog steeds gebeurt
alles in stilte. Zowel Annemarie als de andere gasten kijken
elkaar vragend aan in afwachting van wat er gaat gebeuren.
Gerard, zit naast Annemarie. Langzaam verschuift Gerard van
plaats en gaat met zijn rug tegen haar rug zitten. Gerards
medewerkers volgen zijn voorbeeld. Verwonderd over wat er
gebeurt, herstelt Annemarie zich snel en is ze weer ontspannen,
wachtend op wat er verder gaat gebeuren. Ze merkt dat er
behalve steun een andere vreemde gewaarwording bij haar
ontstaat. De hele rug van Gerard voelt warm aan. Zelf is
Annemarie warm van het lopen, Gerards wervelkolom is als een
straalkachel. Al haar cellen worden met warmte gevuld.
Dan voelt Annemarie zich groter worden, alsof ze contact krijgt
met het zand en de zandheuvels in de verte. Zelfs het gras en de
bloemen, die ze eerder voorbij gelopen zijn, zelfs daar voelt ze
zich mee verbonden.
Naar boven kijkend ziet ze de sterren aan de hemel staan en dat
overdag! Als ze er langer naar blijft kijken, is het of haar ogen
veranderen. De sterren zien er anders uit. Ze lijken minder ver
weg. Hierbij is Annemarie zich bewust van deze vreemde
gewaarwording.
Vanuit een ooghoek ziet ze dat de andere deelnemers op een
zelfde manier tegen elkaar aan zitten. Dan is haar aandacht weer
helemaal bij haarzelf en bij de belevenis binnenin haar.
De verbondenheid met de natuur, op deze wijze, is totaal nieuw.
Ze merkt dat ‘Annemarie’ nog voor een deel aanwezig is. Het is
alsof de Annemarie in haar een speldenknop is in het geheel van
de natuur.
Het is onbeschrijflijk en vreemd genoeg, heel herkenbaar en
aangenaam.
Het is veel grootser en ruimer dan een soortgelijke ervaring
tijdens de meditaties.
Deze samen-horigheid, dit eenheidsgevoel met de natuur, is alsof
je mens-zijn is opgelost en jij jij bent geworden, als onderdeel
van een groter geheel.
63
Zeepbel ervaring
Dan hoort ze Gerard zacht zeggen: “Maak eens contact met de
trein waar je in zat voordat je bij het klooster kwam.” Verrast
door het voorstel volgt ze het op. Ze herinnert zich de trein en
haar plaats op de bank aan het raam. Door zich dit bewust te
herinneren, raakt ze in een voor haar vreemd onbekend
bewustzijn. Om dit te beschrijven is verbeelding nodig; woorden
schieten tekort.
Annemarie ziet zichzelf hier in de woestijn in een heldere grote
zeepbel. Deze voelt als een beschermende doorzichtige cocon. In
deze cocon is de herinnering aan de treinreis een kleine zeepbel,
die zich beweegt in de grote cocon. Een kleine bel waarin de
treinreis zich laat zien als een levendige film.
Dan vraagt Gerard haar terug te denken aan het theedrinken met
de man op het perron. Ook deze aanwijzing volgt ze op. Hierna
ziet Annemarie zichzelf in de stationsruimte met de vriendelijke
onbekende man. Opnieuw ontstaat er een kleine zeepbel, een
tweede bel. Deze bevindt zich binnen de bel van de treinreis,
zoals Russische poppetjes in elkaar zijn opgeborgen.
Dan vraagt haar ruggemaatje om er met belangstelling naar te
kijken. Als Annemarie dat doet, gebeurt er iets verrassends. De
kleinste bel, die met de ontmoeting met de vreemde vriendelijk
man, ploft. En daarna ploft ook de grotere bel van de treinreis.
Deze beide situaties zijn nu opeens zichtbaar als een afbeelding
in de grote cocon waarin Annemarie zich bevindt.
Dan vraagt Gerard haar met aandacht aan haar moeder te
denken. Hij geeft daarbij aan, dat ze zich richt op verschillende
situaties uit haar herinnering. Als Annemarie dit doet, ziet ze
opeens een beeltenis van haar moeder verschijnen. Terwijl haar
gedachten naar haar moeder blijven uitgaan, wordt deze vele
malen zichtbaar in de grote cocon om haar heen. Ondanks dat er
steeds meer situaties in opduiken, is er nog steeds veel lege
ruimte over in de grote cocon die Annemarie omhult. De
afbeeldingen van de treinreis zijn ook nog aanwezig. De
weergaven van de vele situaties zijn als houtsplinters in een balk
zo klein. Desondanks zijn de details ervan duidelijk. Ieder detail
is helder en goed zichtbaar wanneer ze haar aandacht erop richt.
Zonder dit alles te begrijpen houdt ze haar aandacht op wat ze
ziet. Wel is het Annemarie duidelijk, dat alles wat ze in de cocon
ziet, betrekking heeft op haar leven.
64
Zeepbel ervaring
Na een tijdje zo gezeten te hebben, verlaat Gerard heel rustig
zijn rugplaats achter Annemarie en loopt langzaam verder. Als ze
dit merkt staat ook zij kalm, enigszins verdwaasd, op. Het is alsof
je na een indruk-wekkend-e droom de dag begint, terwijl het
gevoel van de droom nog bij je is. Blij en verbaasd kan ze nog
steeds de coconwerking beleven.
Inmiddels zijn ook de anderen opgestaan. Wat Annemarie opvalt,
is de vredige blik die op ieders gezicht te zien is. Ze bespeurt bij
zichzelf een rust, die ze als kortstondige serene momenten kent
vanuit de meditatie.
Gezamenlijk loopt de groep verder door de zandvlakte, ieder in
het vredige gevoel van de eigen cocon.
In de verte ziet Annemarie een reuze cactus staan. Bovenop de
zijarmen van de cactus bloeien bloemen met een prachtige roze
kleur. De randen van de bloem zijn donkerder gekleurd. De
binnenkant van de bloem is wit. Het hart van de bloem bevat
gele buigzame meeldraden. De bloem staat opvallend
uitnodigend te zijn. Een kleine vogel die reageert op deze
kleurrijke uitnodiging, wordt beloond met bloemnectar.
Dan richt Annemarie even haar aandacht op Gerard, die nog
steeds, net als de andere teamleden, dicht in de buurt van zijn
leerling is. Dat ook voor de andere deelnemers de cactus
verrassend goed zichtbaar is, blijkt uit hun spontane reacties
erover.
Als Annemarie vraagt of ze onderweg zijn naar de grote cactus,
glimlachen de teamleden. “Wil je er heen, ook als je weet dat
het meer dan één dag lopen is?” is de reactie van Chiry. Verbaasd
kijken de leerlingen elkaar aan. Gedachten komen. Waarom
hebben ze deze grote afstand als zo klein kunnen inschatten?
De verbazing heeft hen aan het denken gezet.
Blijkbaar als je je bevindt in het trillingsveld van de cocon en
verbonden bent met je omgeving, ontbreekt afstand en tijd.
Aandacht en intentie blijken een sleutel te zijn om afstand en
tijd te kunnen overbruggen, als je je bewust in de cocon van je
eigen ervaringen begeeft.
Rondkijkend bemerken de leerlingen dat er iets aan het
veranderen is. De cocon is er nog, al wordt deze wat waziger.
65
Zeepbel ervaring
Ieder wordt zich bewust van zijn eigen gedachten en twijfels die
weer op gang komen.
Ook Annemarie bemerkt dit. Ze doet haar best om weer zonder
gedachten te zijn. De twijfels die ze over zichzelf heeft, zetten
haar gedachten in een versnelling. Hoe meer ze haar best doet,
hoe meer ze zichzelf bekritiseert en dus hoe meer ze zich
onderdompelt in haar gedachtestroom.
Dan is de cocon weg.
Ze voelt zich onwetend en klein. Te gelijkertijd is haar
nieuwsgierigheid naar dit fenomeen geactiveerd. Het Aagje in
haar is weer alert en de hier bijbehorende glimlach in haar ogen
is terug.
***
66
Trilling op niveau
12.Trilling op niveau
Terwijl ze teruglopen wordt er weinig gesproken. De groep is
onder de indruk van haar eigen zeepbelbeleving. Op een open
plek wordt er gestopt. Als ze bij elkaar op de grond zitten, vraagt
Gerard of ze met elkaar willen delen wat ze zojuist hebben
meegemaakt.
De geopende rugzak, die een van de teamleden met zich heeft
meegedragen, brengt extra gezelligheid. Twee thermoskannen
thee, enkele appels, rijstewafels en bekers veranderen de sfeer.
Het samen theedrinken op deze ongewone plek wordt als
bijzonder ervaren. De verbondenheid met elkaar is speciaal
geworden, zoals mensen met een zelfde ervaring dat kunnen
hebben.
Uit de reacties van de deelnemers blijkt dat ieder de
verschillende in elkaar bewegende zeepbellen heeft gezien. Ook
herkenbaar is de reactie van de kleinere cocons die ploffend
opgingen in de persoonlijke grote cocon. Dit als ze er doelbewust
aandacht aan gaven. Het bijzondere gevoel van ruimteloosheid
en respect, is een beleving waarin ze zich allemaal herkennen.
Gerard geeft aan, dat wat ze gezien hebben een ervaring is op
trillingsniveau, bekeken vanuit hun eigen visie. De groep vraagt
hem hierover meer te vertellen. Gerard, als oudste, deelt zijn
visie.
“Alles is trilling; gedachten, herinneringen, het huidige moment
en zelfs de toekomst. Door de aandacht op een trilling te richten,
wordt deze ‘realiteit’ ten opzichte van jezelf. Zo is een
herinnering die je nog goed weet, helderder dan iets wat je
vergeten lijkt te zijn. Op trillingsniveau, in energie, laten mensen
zich anders zien dan zij die overleden zijn. Gestorvenen zijn door
het sterven een trillingsenergie geworden, waarbij ze hun fysieke
lichaam hebben achtergelaten.
Hoe meer jullie je van trilling bewust bent, hoe breder je inzicht
erover wordt in het dagelijks leven. Zelfs een brandende lamp is
trilling,” vrolijkt Gerard de ernstige stemming op. “En wat
kunnen we met deze wetenschap?” is een vraag uit de groep.
Chiry’s gezicht begint te stralen bij het horen van deze vraag.
“Hiermee kom je op mijn terrein. Het begeleiden van mensen en
67
Trilling op niveau
soms ook dieren met klachten en problemen, is wat ik doe.
Werken met trilling is hierin een belangrijk onderdeel. Weleens
gehoord van acupunctuur? Of healingswerk?” Rondkijkend ziet hij
de herkenning bij de deelnemers.
“Bij deze technieken wordt bewust gebruik gemaakt van trilling.
Pijn kan letterlijk en figuurlijk ervaren worden. Iemand kan zich
daar vereenzelvigen met pijn, waardoor hij de pijn wordt. Hierbij
wordt vergeten dat het een onderdeel is van de persoon die we
zijn. Als mens zijn we meer dan onze emotie, ons lichaam en ons
denken.
Boosheid is een vaak voorkomend voorbeeld van dit
vereenzelvigen, waardoor je je beperkt en onmachtig voelt in
doen en laten. Hoe vaak hoor je zeggen: “Ik ben boos.”
Door op een hoger trillingsniveau, een andere manier van
beleven, naar boosheid, pijn en trauma’s te kijken ontstaat er
echte afstand tot de emoties en klachten.
De boosheid is dan te herkennen als een boze bui. Het gevoel van
vereenzelviging met de boosheid, dat jij boos bent, is daarmee
doorbroken. Dit geeft overzicht in speelruimte naar andere
keuzes.
Het bewust worden tussen het verschil van boos-zijn en een boze
bui hebben, is het verhogen van trilling. In de muzikale termen is
dat overgaan naar een ander, hoger octaaf.
Terug naar de pijnervaring. Door bewust deze stappen van
afstand nemen, toe te passen bij pijn, krijgt de geest de vrijheid
van over-denken en daarmee een overzicht. De pijn kan daarmee
op afstand worden ervaren. In dit overzicht van pijn wordt pijn,
of de boosheid, iets menselijks.”
De gefronste wenkbrauwen hier en daar vragen om een moment
stilte.
“Wij zijn toch mensen?” is een spontane reactie. “Ja, ook,” is
Chiry’s reactie hierop.
“Wie of wat we nog meer zijn, hoe je dat ook benoemt,”
reageert Annemarie spontaan, “zelf heb ik het idee, dat wat ik
vandaag ervaren heb is, alsof Annemarie meer is dan alleen
mens.”
In haar langzame verwoording is haar overdenking te horen. Even
is het stil. “Ik ben trilling!” geeft ze hierna vrolijk weer. De hele
groep heeft plezier in deze humor. Ze begrijpen wat ze heeft
willen aangeven zonder er zelf echt woorden voor te hebben.
68
Trilling op niveau
“We begrijpen wat je zegt,” is het nuchtere antwoord van een
van de mannen van de groep, waarna het opgewekt klinkt: “Chiry
ga verder!”
“Goed, jullie lijken nu ook in te zien, dat je verschillende lagen
van inzicht en gevoel hebt. Kunnen jullie je dan ook voorstellen,
dat je vanaf afstand, vanaf een hogere trillingslaag, het overzicht
hebt. En ook dat je vanaf die laag een verandering tot stand kunt
brengen op een onder liggende laag?” De nieuwsgierige gezichten
moedigen Chiry aan verder uit te leggen.
“Als voorbeeld neem ik het bedrijfsleven. Daar wordt over het
algemeen vanuit hoger hand beslissingen genomen, vanuit een
overzicht dat ontbreekt bij de individuele werknemer.
Dit is vergelijkbaar met het overzicht op een hoger
trillingsniveau, een niveau waar je ervaringen en inzichten
belangrijker zijn dan je denken. En wanneer je die samenvoegt
met je gevoel ontstaat er betrokkenheid in je beeld, je conclusie
en beslissing.
Verandering aanbrengen bij klachten en ziekten is vanuit dit
hogere trillingsniveau goed mogelijk. Dit kan desgewenst
aangevuld
worden
met
symptoombestrijding.
Bij
symptoombestrijding worden de uiterlijk storende kenmerken in
behandeling genomen. Dit kan gebeuren door een pleister te
plakken tot het opereren van een lichamelijke klacht.
Volgens mij is het belangrijk om de onderliggende oorsprong van
de klacht te begrijpen, op welke manier je deze ook behandelt.
Het begrijpen ervan maakt dat de betreffende persoon een
blijvende verandering in zijn manier van leven kan toepassen
zodat herhaling van de klachten uitblijft. Immers het doel is
bereikt; de herkenning van de oorsprong van de klacht. Een
behandeling hierna is een aanvulling in het natuurlijke herstel
van de betreffende persoon.
De acupunctuur prikt energiebanen aan om ze te activeren.
Massage maakt letterlijk en figuurlijk veel los. Tijdens
healingswerk wordt er gevoeld en mee-beleefd.
Elke methode geeft, als je daarvoor openstaat, inzicht in een
diepere laag van de oorzaak en van de klacht. Dit openstaan van
en toelaten tot deze diepere oorzaak, biedt je inzicht waardoor
er mogelijkheden worden geboden om veranderingen toe te
passen en nieuwe klachten te voorkomen.
69
Trilling op niveau
Het begrijpen van de oorsprong van de pijn maakt dat de
behandeling bijdraagt aan het oplossen van het probleem. Als het
alleen bij het oplossen van de klacht blijft, is de kans groot, dat
deze zich herhaalt of op een andere manier gaat uiten. Het
pleisterplakken op een wond, zonder dat de betreffende persoon
inziet welke oorzaken er achter schuil gaan is, zoals ik het zie,
een beperkte oplossing.
De wond zal blijven plagen en misschien wel verergeren.
Het schoonmaken van de wond, kan letterlijk en figuurlijk van
betekenis zijn.
Het lichaam is een uiting van wie we van binnen zijn, onze
positieve en onbewuste zijde. Dat onze uitstraling iets over ons
gevoel zegt, is voor de meeste mensen aanvaardbaar. Ons fysieke
lichaam gaat een stap verder dan onze uitstraling. Deze laat ons
letterlijk en figuurlijk zien wat onze aandacht nodig heeft.
Slecht ter been zijn bijvoorbeeld, kan een verscholen reden zijn
dat iemand moeilijk verder komt. De reden van de pijn in de
benen is misschien wel te vinden in de verzuring van het lichaam,
die weer zijn oorzaak vindt in veel-voudige stress. Hef je de
verzuring op dan zal het lichaam weer beter kunnen functioneren
waardoor ook het herstel van de benen in gang wordt gezet en
iemand weer makkelijk gaat lopen en daarmee meer plezier
krijgt om in beweging te komen.
Een ander voorbeeld.
“Stel je voor, iemand heeft veel pijn in zijn arm. De arm is
verbonden met ons borstgebied, het gebied waar het hartgevoel
zetelt. Als we ons hartgevoel, onze betrokkenheid op anderen
vrij kunnen laten gaan, komt er veel uit onze handen, letterlijk
en figuurlijk. De pijn in de arm geeft mij de indruk, dat ‘iets’
niet naar buiten kan.
Betreft het de linkerarm, deze is verbonden met je Hart en je
diepere gevoelens of met de onvrede over iets. De pijn moedigt
je aan, daaraan uitdrukking te geven. Betreft het je rechter arm
dan kan het zijn dat je ideeën of meningen verzwijgen terwijl je
die graag zouden delen.
Anders gezegd het zou goed kunnen zijn dat iemand met pijn in
zijn armen zich eenzaam of buitengesloten voelt om zich te
durven te uiten.
70
Trilling op niveau
Als we ons in relaties afgescheiden voelen, ontstaat er pijn. Pijn
voelbaar in ons hart en herhaalt zich dit vaak, geeft op ten duur
het fysieke hart dit weer. De pijnlijke arm kan een uitdrukking
zijn van fysieke hartklachten.
Herkennen jullie hier iets in? Dit is een simpele uitleg van een
manier waarmee het lichaam, dat via een klacht om aandacht
vraagt.
Vaak is de achtergrond veel complexer en te vergelijken met een
in de war geraakte kluwen wol. Dit maakt dat het opsporen en
herkennen van de veel diepere aanleiding belangrijk is. Het
ontrafelen van de kluwen heeft immers weinig zin als de oorzaak
van de verwardheid zijn gang kan blijven gaan.
Door zelf bewust naar klachten en storende situaties te kijken,
steeds vanuit je eigen standpunt, wordt vaak al veel duidelijk.
Dan stopt Chiry zijn uitleg en neemt Gerard het over.
“Het is een hele opsomming van mogelijkheden om met trilling
gezondheid en levensplezier te bewerkstelligen. Wat we duidelijk
willen maken is, dat we genezing, herstel alleen kunnen
activeren op een hoger niveau dan waarop het is ontstaan.
Emoties wegwerken door lekker eten, daar zijn vele mensen al
achtergekomen dat dat geen blijvende oplossing biedt, net als je
verwennen met een cadeau.” De deelnemers bevestigen dit
standpunt.
“De verandering aanbrengen op een hoger niveau dan daar waar
de ‘schade’ is ontstaan, geldt voor elke situatie. Bedenk dat als
er brand is, de omvang ervan alleen op een hoger niveau te
overzien is, van waaruit doeltreffende maatregelingen genomen
kunnen worden. Mijn advies is, probeer in rust het overzicht te
krijgen over de levensvragen die je hebt, zodat je zelf de nodige
veranderingen kunt aanbrengen om herhaling van ongewenste
situaties te voorkomen.
Zie het als een plezierige uitdaging en laat je verrassen door de
mogelijkheden die zich aandienen. Zo verander je opgaven in
uitdagingen.”
Hierna wordt de thermoskan nog een keer doorgegeven om deze
nieuwe visie te laten bezinken.”
Even later tast Chiry, heel voorzichtig, met woorden af of
verdere uitleg gewenst is. Dan reageert Hans. “Als ik het goed
begrepen heb, kun je klachten alleen oplossen van uit een hoger
71
Trilling op niveau
niveau dan daar waar ze zijn ontstaan. Dan heeft eindeloos
praten over pijnlijke ervaringen toch weinig zin?“
Hans standpunt wordt gedeeld door de andere deelnemers.
Iedereen herkent dit als eigen ervaring. En misschien is het wel
een onderdeel van de reden waarom ze hier zijn voor
begeleiding.
“Als je een lekke band hebt en weet dat je plaksel en water
nodig hebt om deze te reparen, maakt dit weten de band dan
weer luchtdicht?” De groep kijkt Hans ontzet aan. Even is het stil
en dan zijn er opgewekte aha-reacties zichtbaar. “Dat is een
goed voorbeeld, Hans, wat je daar aanhaalt. Mag ik daarop in
gaan?” “Wees mijn gast,”is Hans vrolijke antwoord.
“In je voorbeeld laat je duidelijk zien, dat om het nare gevoel
kwijt te raken je het overzicht nodig hebt. Dit helpt om in te zien
hoe een situatie is ontstaan, wat nodig is om er een oplossing
voor te vinden. Als we dit toepassen op ons mensen, ligt de
oplossing op een hoger trillingsniveau, een prettig gevoelsniveau.
Wat ik hiermee bedoel is, als we zonder emotie naar een situatie
kunnen kijken, geeft dat een overzicht op de betrokkenheid van
de deelnemers. Zelf heb ik ervaren dat ik dit overzicht krijgt door
mezelf ondergeschikt te maken aan een situatie, alsof ik slechts
een pion in het gebeuren ben. Mijn eigen belang zet ik daarmee
buiten spel. Onze gevoelens liggen ingebed in de trilling van
creativiteit en communicatie en dat is weer als onderdeel van
inzicht en wijsheid onder het dak van de mentaliteit.” ‘Hans, kun
je dat voor ons vertalen in gewone gangbare taal? Is een vrolijke
reactie uit de groep. Dat Hans een intelligent mens is, dat
hebben zijn groepsgenoten al begrepen.
Op vriendelijk toon reageert Hans “Sorry, ik zal het anders
verwoorden. Ik heb het idee dat onze gevoelen een onderdeel
zijn van onze uiting en contact met anderen. Gevoelsuitingen in
alle creatieve vormen, van spreektaal tot kunst tot onze kleding
en kapsel. En dit alles is weer omgeven door de hogere trilling
van ethiek die weer onder te verdelen is in niveau van
betrokkenheid. Anders gezegd onze betrokkenheid met onze
omgeving draagt bij in onze creatieve uiting. Een uiting waarin
gevoel en inzicht samen beslissen. Dit alles is meer of minder
doordrenkt met het warme gevoel van mededogen voor onszelf
72
Trilling op niveau
en anderen. We laten dan ons hart spreken rekening houdend
met onze eigen mogelijkheden.
Hierdoor ontstaan er verrassende welkome veranderingen! Dit is
mijn idee over het overzicht krijgen van situaties en daarmee van
onszelf. Dit gedestilleerd uit dat wat we hier aangereikt krijgen
aan kennis.”
Hans zijn gezicht en bijna serieus. De glinsterende ogen laten zijn
vrolijkheid zien.
‘Knap uitgedacht,”is Chiry’s opgewekt reactie. “Als ik daar dan
nog een staartje aan mag breien.
Weet dat hoe hoger de trilling is waarmee je werkt hoe
aangenamer, rustgevender deze aanvoelt. Je kunt het vergelijken
met de prettige sfeer die je heel af en toe voelt tijdens een
meditatie. Zij die in een bijna-dood-ervaring het Licht hebben
gezien, weten dat de hoge trilling een gevoel is dat zich alleen in
Licht kan uitdrukken. De beste uitdrukking van dit Licht is
misschien wel Liefde, onvoorwaardelijke alles omvattende
Liefde.”
Na deze laatste woorden is het even helemaal stil.
“Terug naar de coconervaring en de zeepbellen. De oplossing van
je eigen problemen bevindt zich in je eigen grote cocon.
Wanneer je later, thuis, zelf in een meditatie opnieuw je cocon
wilt beleven kan het zijn dat je de cocon en zeepbellen niet ziet.
Wat uit reacties van andere deelnemers uit eerdere groepen
blijkt, is dat ze, zonder de cocons te zien, wel de ervaringen
ervan van de zeepbel hebben. Dit ieder vanuit een eigen
standpunt. Deze zeepbelervaringen zijn meestal aangepast aan je
eigen werkzaamheden.
Als voorbeeld, wanneer je iemand bent die werkt met geordende
systemen, met mappen of andere opberg mogelijkheden, dan kan
het zijn, dat de zeepbellen zich laten zien als mappen met daarin
een submap en daarin aantekeningen en afbeeldingen. De cocon
om je heen, deze geeft steeds een gevoel van tijdloosheid en
geborgenheid onafhankelijk van je eigen voorstelling.
Een automonteur vertaalt onbewust zijn informatie naar de auto,
de carrosserie, het ingenieuze van de motor en het rijcomfort.
Sta open voor de vorm van informatie die jij krijgt, ook al
verschilt deze van anderen. Het gaat erom dat je begrijpt wat je
ziet en daarmee antwoorden op je vragen krijgt zodat je
73
Trilling op niveau
passende veranderingen kunt aanbrengen in je eigen leven. Elke
beeldvorm is goed, als het jou de duidelijkheid geeft van niveaus!
Als je terug denkt aan de Russische poppetjes ligt de oplossing bij
het buitenste poppetje en soms in de doos waarin de poppetjes
liggen opgeborgen. Hierin bevindt zich de oorsprong en oplossing
van het vraagstuk. Begrijpen jullie de lagen die ik hiermee
bedoel?”
Een van de deelnemers geeft aan, dat ze dat wel begrijpt bij de
poppetjes, maar niet in de realiteit met haar eigen problemen.
Haar vraag hoe zij dat dan kan doen met betrekking tot haar zelf,
zet Chiry aan om daar een uitleg aan te geven.
“Stel je hebt ruzie, of bent ziek of gaat met tegenzin naar je
werk. De ruzie en de tegenzin zijn gevoelens. Een niveau hoger is
je mentaliteit. Kijk eens naar je mentaliteit over de situatie,
over de oordelen en vooroordelen die je hebt ten aanzien van de
persoon waarmee je het oneens bent of de situatie die er is. Is
het echt de situatie en zijn het de mensen die er de oorzaak van
zijn dat je het moeilijk hebt? Echt? Echt waar?
Durf eens te kijken naar jezelf waar je het met jezelf oneens
bent. Dit kijken naar jezelf, jezelf oprecht observeren zonder
oordeel, is een kwetsbare stap. Als je deze stap durft te nemen,
merk je dat je kwetsbaarheid, waarmee je je zelf ongewenste
situaties laat overkomen, kunt gebruiken als kracht. De kracht
om veranderingen toe te passen zodat je de kwetsbaarheid naar
anderen verandert.
Het kwetsbaar zijn geeft je informatie, dat het aan JOU is om
veranderingen aan te brengen zo, dat je je prettig voelt, op je
werk, in je gesprekken met anderen en met jezelf. In een
gesprek kun je aangegeven dat dat wat je hoort, je kwetst of pijn
doet. Deel het gevoel dat je in je contact met de ander ervaart.
Vraag de ander of dit de bedoeling is.
Door je kwetsbaar op te stellen ten opzichte van jezelf laat je
het gevoel toe en geef je er uitdrukking aan. Door je kwetsbaar
op te stellen naar de ander en te vertellen hoe je je voelt in het
gesprek, bereikt het een menselijk niveau anders dan alleen
zakelijk of omdat het zo hoort.
De ander zal begrip tonen voor wat je zegt. Immers onze emoties
zijn menselijk en herkenbaar voor andere mensen. En als reactie
erop, krijgt de ander de kans aan te geven wat hij eigenlijk
74
Trilling op niveau
bedoeld heeft te zeggen. Vaak durft deze dan ook iets van zijn
gevoelens te laten zien.
En hiermee is de ruzie omgedraaid in een ont-moeting van mens
tot mens.
Als we met onze gedachten en mentaliteit onszelf ziek kunnen
maken en klachten kunnen veroorzaken, sta je zelf dan ook toe
om het omgekeerde te laten gebeuren.
Door respectvol met jezelf en anderen om te gaan voel je je
beter en reageert je lichaam daar positief op. Tot op celniveau
worden hierdoor de herstel-werkzaamheden geactiveerd. Let
daarbij wel op, dat er genoeg fysiek materiaal is om al je
herstel-werkzaamheden te kunnen uitvoeren. Wat ik daarmee
bedoel is het volgende.
Langdurige stress en ongenoegen eten je immuunsysteem je
herstel-capaciteit, je weerstand op. Zorg ervoor dat je je
immuunsysteem opwaardeert zo, dat er voldoende is voor het
dagelijks leven én dat de reserve goed aangevuld wordt om
achterstallig onderhoud tot staan te brengen. De natuur biedt
voldoende dagelijkse verse voedingsstoffen om deze gehele
weerstand op orde te houden.
Gebruik je gevoel in samenwerking met je verstand, zodat deze
je van dienst is bij het leven van je eigen leven mét anderen ipv.
van voor anderen. Je leven leven voor een ander ten koste van
jezelf is het wegcijferen wat veel mensen hebben gedaan.
Daarmee hebben ze hun eigen wensen, behoefte en creativiteit
vaak aangepast of nagelaten omdat het zo verwacht werd.
Je eigen leven leven met anderen is je gevoel volgen en daarna
te handelen, in samenwerking met anderen.”
Na deze uitleg kijkt Chiry de vrouw aan die hem om deze uitleg
vroeg. Met opgewekte blik geeft ze aan blij te zijn met de
opheldering. En dat ook andere deelnemers hiermee blij zijn is te
zien, aan de complimentjes die ze haar geven voor haar kritische
vraag.
“Deze week gaan jullie zelf met de genezende kracht van
verschillende trillingshoogten aan de gang. Dit zonder dat je de
verhalen van je opgeslagen emoties of van dat wat je is
aangedaan of waarin je je tekort gedaan voelt, vertelt. Op hoger
trillingsniveau gaan jullie jezelf vrijmaken van vele nare en
belastende gevoelens.
75
Trilling op niveau
Het is een feest en een bonte vertoning. Het werken met trilling
en energie is plezier maken, waarbij je je intentie en problemen
serieus neemt. Echt! Gewoon door er aandacht aan te geven.
Voor mijn collega’s en mezelf geldt, dat wij ons werk serieus
nemen, waarbij de begeleiding leuk en doeltreffend is. Soms
werk ik zelfs als clown, waarin de cliënt zich lachend van zijn
storende emoties bevrijdt.”
”Met een vrolijk gezicht en glinsterende pretoogjes voegt Chiry
toe:”Ook lachen is trilling.”
Zijn gezicht stemt iedereen vrolijk en zijn ogen brengen een
besmettelijke glimlach bij zijn toehoorders te weeg. Iedereen
voelt zich weer terug in de mensenwereld, de wereld van de
materie en dat wat je kunt vast pakken.
De schaduw van de boom waarin ze zijn gaan zitten is verder
gelopen. De warmte is goed voelbaar.
Gezamenlijk besluiten ze dat het tijd is om op te staan en terug
te lopen naar het klooster.
***
76
Ervaring deelt mee
13.Ervaring deelt mee
De avondzon is lekker warm, de wind is thuis gebleven. Het
belooft een lange buitenavond te worden. Op het buitenterras
ont-moeten de kloostergasten elkaar als van zelf sprekend.
Terwijl de een na de ander de eetzaal verlaat groeit de groep op
het terras. Enkelen gaan eerst naar hun kamer voor een rust
moment.
Als de zon laag staat is de het terras druk bevolkt. Bij het
uitwisselen van indrukken, merken ze op, dat de thuis gebleven
gasten deze workshop eerder al hebben meegemaakt. Nu ze dit
van elkaar weten, voelt iedereen zich ook hierin gelijkwaardig.
De belevenis en de uitleg over trilling heeft de deelnemers aan
het denken gezet. Er komt een vraag uit de groep deelnemers.
“Als alles wat leeft trilling is, hoe zit dat dan met toeval? Ik heb
wel eens gehoord dat toeval geen toeval is, eerder een zelf
veroorzaakte reactie. Is het toeval dan ook terug te vinden in
onze persoonlijke cocon of juist in de bel eromheen?”
Met plezier reageert Chiry: “De zeepbelervaring heeft blijkbaar
veel bij jullie los gemaakt. Ik dacht dat jullie nu genoeg hadden
om te overdenken.
“Ja, toeval is inderdaad een reactie op een uitgezonden trilling.
Bewust-zijn, een hogere trilling dan de routine-matige, geeft
synchroniciteit. Synchroniciteit is alsof je wens, je gedachten in
korte tijd wordt beantwoord. Je denkt aan iemand en je komt
deze tegen of hij belt op. Je wenst je iets heel intens en je hebt
je hartenwens daarna ‘even’ weggezet in het onbewuste van je
hartsverlangens. En zonder er doelgericht mee bezig te zijn,
merk je dat je wens zich vervult. Je hartenwens helpt je
onbewust keuzes te maken zodat ze realiteit wordt.
Met een doelbewuste leefstijl ontwikkelt dit fenomeen zich
sterker. Je merkt het op, doordat steeds vaker je gedachten zich
aan je zichtbaar maken. Je zoekt iets en opeens wordt het je op
een of andere manier aangeboden. Je denkt aan iemand en in
korte tijd hebben jullie contact met elkaar. Het begint in het
klein en steeds grotere wensen verwerkelijken zich en het komt
steeds vaker voor, opvallend vaak.
Door onbewust je leven te leven geeft iemand vaak weinig
gerichte sturing aan je dagelijks leven. Hierdoor worden situaties
77
Ervaring deelt mee
als toeval ervaren. Wanneer we bewust onze voorkeuren laten
gelden, zien we in dat een groot deel van de situaties waarin we
ons bevinden een gevolg zijn van ons handelen of juist van het
nalaten ervan. ‘Onbewust zijn’ is een lage trilling. Inzicht is een
hogere trilling. Deze hogere trilling ontstaat vanuit overdachte
besluiten genomen met gevoel. Toeval wordt ervaren als iets dat
je overkomt. Synchroniciteit wordt gezien als het resultaat van
betrokken handelen en denken. Toeval en synchroniciteit zijn
beide terug te vinden in onze eigen cocon en ook in de grote bel
eromheen die vele cocons omvat.
Door steeds bewuster te leven, zal je de synchroniciteit steeds
vaker ervaren. Bewust leven is een lichtere energie. Energie is
ook te ‘zien’ als magnetisch veld, dat gelijksoortige magnetische
velden aantrekt. Wat je uitzendt, trek je aan. Herkennen jullie
deze opmerking?
En dit weer sluit aan om steeds vaardiger te worden om richting
te geven aan je eigen leven. De richting waar jouw voorkeur naar
uit gaat.”
De deelnemers voor wie deze uitleg nieuw is, kijken elkaar
verrast aan. “Dan kan mijn grote auto toch nog werkelijkheid
worden, klinkt het vrolijk uit de mond van een van de
deelnemers?” “En ja, mijn huis en gezin liggen dan ook binnen
handbereik,“ is de volgende opmerking.
“Alles is mogelijk als je het je ten doel stelt zonder er steeds op
gefocust te zijn,” is Chiry’s antwoord.
“En! Wees je steeds bewust van de mogelijke consequenties van
de resultaten. Laat je uitgangspunt zijn dat je ten gunste van
alles en iedereen besluiten neemt. Zo krijg je altijd wat je
wenst.”
“Dat lijkt me een hele opgave, ten gunste van alles en iedereen
iets te beslissen,” oppert Annemarie.
“Je kunt het ook zien als uitdaging om je zo goed mogelijk in te
zetten,” vult Gerard aan.
“Een uitdaging geeft leermomenten en houdt het luchtig. Het
staat vergissingen toe om er slimmer van te worden. Een opgave
is zwaar en berispend waarbij iemand gauw de moed verliest.
Om er dan mee verder te gaan, voelt als een zware beproeving of
als een heilig moeten waar dan dwangmatig mee wordt
omgegaan. Wij, het team in het DSH houden het luchtig en
vrolijk. Voor ons wordt een vergissing gevolgd door herkansingen.
78
Ervaring deelt mee
Deze optimistische visie hebben we tot onderdeel van onze
gezonde leefwijze gemaakt. En voor ons werkt het!”
“Vandaar jullie opvallende pretogen,” spreekt Annemarie uit
terwijl de hele groep plezier heeft.
Even is Annemarie met haar gedachten bij haar gezin en haar
eigen wensen voor de toekomst. Ze merkt dat het er vele zijn en
eigenlijk weinig concreet. Ze neemt zich voor hier later aandacht
aan te besteden. Later, tijdens haar verblijf hier en anders
wanneer ze weer thuis is.
Intussen hebben de meesten wel iets over zichzelf verteld,
voortkomend uit de zeepbel ervaring. Dan is er plotseling een
man die zich vanavond wat op de achtergrond heeft gehouden.
Zijn opmerkingen waren algemeen. Daarin lijkt nu verandering te
komen. De een na de ander op het terras wordt stil. De ernst van
zijn woorden is voelbaar, net als de moeite die het hem blijkbaar
heeft gekost, om uiteindelijk iets van zijn belevenissen te durven
delen.
“Mijn ervaring met de zeepbellen heeft veel in me los gemaakt,”
zo begint hij voorzichtig. “Jullie hebben al veel gedeeld. Ik vind
dat dat nu ook aan mij is. Wie weet kan ik er iemand mee
helpen. Och ja, voor hen voor wie ik nieuw ben, ik heet Hans.”
Terwijl hij dit zegt werpt hij een hartelijke blik naar Annemarie.
Opeens herkent ze hem, als een van de bewoners die haar bij
aankomst hier in het klooster persoonlijk verwelkomd heeft.
“Tot voor kort heb ik moeite gehad om in te zien dat ik het ben,
die mezelf mijn beperkingen opleg,” begint Hans heel direct, tot
verbazing van de groep. “Ik zelf was mijn eigen stoorzender.
Deze herkenning kwam nadat ik telkens weer uitvluchten verzon
voor mijn gedrag, toen anderen me uitnodigden. De kalender was
sneller verder gegaan dan ik me bewust was. Ik had een leef-tijd
bereikt waarop de meesten het rustiger aan doen. Mijn lichaam
was het daarmee eens. Mijn hoofd gaf tegen dit rustiger aandoen
steeds opnieuw weerstand aan. Dit in tegenstelling tot mijn
lichaam en gevoel. De vele excuses waren als rondzingende
gedachten steeds aanwezig. Een valpartij, die me drie weken
bedlegerig maakte, maakte me bewust van waar ik in het leven
stond.
De betrokkenheid van anderen had ik steeds afgewezen, als zij
bezorgd me lieten zien met welke roofbouw ik bezig was op
79
Ervaring deelt mee
mezelf te plegen. Ik ont-moette in die bedlegerige tijd, mezelf.
De Ik achter de gedachten liet zich zien. Hij is, tot op de dag van
vandaag mijn beste vriend en huist in mijn hart.
Intussen is daar een paleis ontstaan, gebouwd met de aandacht
voor mezelf en mijn omgeving. Contact maken met anderen en
ook met mezelf. Ik doe mijn best dit steeds zonder voorwaarden
en oordeel te doen.
Dit onvoorwaardelijke respect is het fundament waarop het
paleis van vrijheid en vertrouwen is gebouwd. Een bouwwerk dat
zich als een kameleon aanpast aan mijn steeds vernieuwende
indrukken.“
Even stopt Hans met zijn beeldende uitleg. Hij heeft alle
aandacht. Of dit komt door de herkenbaarheid van zijn verslag?
Dan gaat hij verder.
“Mijn Ik is mijn hartsvriend geworden. Ook is hij mijn adviseur,
mijn jurist en degene die de finale beslissing neemt, al is dat
vaak wel moeilijk.
Mijn verstand gebruik ik om uitvoer te geven aan mijn reacties en
impulsen. Dit alles geeft zoveel rust, dat ik nu stap voor stap,
zonder weerstand de gekozen veranderingen benut.
Mijn zeepbelervaring is de laatste poetsbeurt geweest. Het heeft
me een overzicht en inzicht gegeven, over dat waar ik mee bezig
ben. De lege vlakken in de cocon lieten zich zien als ruimten voor
nieuwe mogelijkheden. Ik hoop dat mijn ervaring voor iemand
van meerwaarde is, misschien voor iemand die je kent.”
Dan stopt Hans onverwachts. Er is een groeiende spanning te
voelen die snel afneemt als hij zijn gevoel uit. “Het is heel naar
om je gevangen te voelen in je eigen dwang en beperkingen.
Zeker als het er lange tijd voor de buitenwereld uitziet als
iemand die zijn werk perfect doet.”
Na deze opmerking zwijgt Hans opgelucht. De bevrijding ervan is
voor de hele groep voelbaar en werkt indrukwekkend. Hier en
daar is een diepe zucht te horen.
Tussendoor hebben meerdere groepsgenoten hun waarde-ering
kenbaar gemaakt aan Hans, door een enkele korte opmerking of
een schouderklopje.
Wat Hans laat zien is een schoen die vele mensen op een of
andere manier past. Iedereen in het DSH is er vrijwillig. Hun
honger naar informatie als gereedschap voor persoonlijke
ontwikkeling, is het eerste wat ze gemeenschappelijk hebben. De
80
Ervaring deelt mee
aandacht voor elkaar is als de ontbrekende puzzelstukjes in het
eigen groeiproces van)erkenning.
Nadat Hans zijn ervaring heeft gedeeld, is hij wat meer naar
achteren gaan zitten. Annemarie is bij hem gaan zitten en
bedankt hem voor de hartelijke persoonlijke ontvangst bij
binnenkomst.
“En hoe is dat nu voor jou?” vraagt Annemarie. Hans kijkt haar
blij aan, verheugd over de interesse. “Alsof ik mezelf
toestemming heb gegeven mijn vernieuwde standpunt te
vertrouwen,” geeft Hans trots als antwoord. “Na de derde
poetsbeurt, de zeepbelervaring, heb ik de moed gehad mijn
troebele visiebril af te zetten. Mijn tweede poetsbeurt was het
ziekbed en de eerste poetsbeurt was het opmerken van het
liegen tegen mezelf.
De zeepbelervaring heeft me een goed inzicht gegeven over mijn
doen en laten en de onbenutte kansen die ik heb gehad en die
nog openstaan. Hierna had ik er genoeg van nog langer pijn en
frustraties te hebben waardoor mijn kennissenkring steeds meer
uitdunde. De valpartij, waarbij ik even buiten bewustzijn ben
geweest, heeft mijn bewust-zijn wakker gemaakt.“
”Leuke woordspeling.“ reageert Annemarie. “Ik volg wat je zegt.
En wat doe je nu dan anders?” Annemarie is belangstellend en
nieuws-gierig tegelijk.
“Ik leer hier dirigent te zijn over mijn eigen dagelijks leven, waar
heldere klanken plezier geven, letterlijk en figuurlijk. Soms voelt
het als het willen inhalen van verloren tijd. Tijd die ik verprutst
lijk te hebben. En als ik dan weer hier in het klooster ben, merk
ik, dat ook die tijd van meer-waarde is.
Dit inzicht is ontstaan, door anders te kijken naar die tijd. Ik voel
me hier begrepen. Voor mij is deze keer waarschijnlijk de laatste
keer dat ik hier te gast ben. Ik heb het gevoel nu zoveel
zelfvertrouwen te hebben opgebouwd, dat ik zelfstandig kan gaan
genieten van de levensjaren die ik nog heb. Ik ben 66 jaar.
Volgens mij heb ik het meeste van de levenstaart opgebruikt, het
zure gedeelte. Het beste van de taart is lekker en gezond en ik
snoep het rustig aan en met plezier op.
Het belangrijkste dat ik hier heb geleerd is, mijn onmacht tot
kracht te maken en angst te verruilen voor zelfvertrouwen. En
dat is wat ik jullie en elke gast en eigenlijk ieder mens toewens.”
81
Ervaring deelt mee
“Dank je,” geeft Annemarie hem gemeend terug, “Ik wens jou
het zelfde.”
Even kijken de twee elkaar aan, zich afvragend wat ze met elkaar
gemeen hebben. Het is een gevoel van ‘oude vrienden' dat hen
verlegen maakt.
Dan doorbreekt iemand uit de groep de stilte met een vraag aan
Hans. “Hans, mag ik je wat vragen, naar aanleiding van dat wat
je ons zo even hebt verteld?” Wat geschrokken van deze
onverwachte aandacht geeft Hans toestemming en gaat daarbij
wat meer recht op zitten.
“Wat heeft het je reëel opgeleverd, jouw veranderingsproces?
Wat ga je ermee doen?”Hans denkt na over hoe hij zijn woorden
zal formuleren.
“Mijn dwangmatigheid en perfectie heb ik kunnen verruilen voor
het plezier van leven. Ik ben zoekende naar een manier om straks
mijn ervaring te gebruiken ten gunste van anderen. Totdat ik
deze veranderingen standvastig geïntegreerd heb in mijn
dagelijks leven, tot dan is mijn dagelijks leven mijn oefenveld.
Mijn grootste uitdaging is ‘ja te zeggen’ tegen dagelijkse
plezierigheden en ‘nee’ tegen mijn over-ijverigheid. Ik wil
hiermee het zoete van het leven vaker meemaken. Vrij zijn van
het opleggen van beperkingen geeft ruimte aan een spontane
manier van maat-geven.” Hans’ gezicht glundert van trots, als hij
dit zegt.
Een trots die nu oprecht is en verschilt van de glazentrots van
voorheen, waarachter hij zich angstvallig jaren schuil hield,
terughoudend om zijn echte gevoelens te uiten.
“Volgend jaar hoop ik een andere baan gevonden te hebben, een
die aansluit bij mijn intentie om als ervaringsdeskundige op het
gebied van dwangmatigheid anderen van dienst te zijn.“
“En zo is het DSH letterlijk en figuurlijk een doorstarthuis,” geeft
Annemarie lachend weer. “Houd je van muziek? Wat dacht je van
een baan als dirigent die goed kan ‘maatgeven’?” grapt ze er
opgewekt achteraan. Iedereen lacht en Hans het hardst.
In haar bed liggend neemt Annemarie zich voor doelstellingen te
maken, als ze weer thuis is.
Voor nu geldt dat ze zich graag laat verrassen door de workshops
en de kennis die haar hier in het DSH wordt aangeboden. Met dit
voornemen gaat ze tevreden slapen.
***
82
Gehechtheid
14.Gehechtheid
Als er een vogel vlak bij Annemarie’s raam fluit, wordt ze
wakker. Blij met de vogelwekker en uitgerust herinnert ze zich
de vorige dag, die veel informatie heeft opgeleverd. De
zeepbelervaring en de beleving van Hans hebben haar tot
nadenken gestemd. Dit heeft bijdragen aan het verruimen van
haar opvattingen. De grootste wijsheid die ze uit zijn verhaal
heeft mee gekregen, is je bewust te worden van je keuzes. Het
rekening houden met de gevolgen van de gevolgen is dan de
logische volgende stap. Zoals ze als vanzelf voor haar kinderen op
lange termijn besluiten neemt, is het ook voor haar van
meerwaarde dit met aandacht te doen. Met deze overweging
accepteert ze veel van haar eerdere beslissingen en gedragingen.
Het zijn immers de ervaringen, die je leren om het een volgende
keer anders te doen.
Na dit innerlijk overleg staat ze op en loopt naar het raam om de
vogel te zien, die met zijn bijzondere concert haar vandaag
plezierig gewekt heeft. In plaats van de vogel ziet ze de
lichtblauwe, heldere lucht die de zon draagt. Vlug kleedt ze zich
aan en gaat naar beneden met haar schoenen in haar hand.
Als ze even later op het natte gras staat, is het net of al die
grassprietjes haar blote voeten wassen. Het kriebelt prettig
terwijl haar neus zijn best doet de geuren van de nieuwe dag te
proeven.
Een mooie ruwhouten bank biedt haar een zitplaats. De wind, het
bladgeritsel, de vogels op de achtergrond, dat alles tezamen en
ieder apart maakt dat Annemarie zich meer en meer bewust
wordt van de schoonheid van de natuur. Dat zijzelf hier ook een
onderdeel van is, is haar overduidelijk na de zeepbelbeleving van
de vorige dag. Deze heeft haar band met de natuur en zijn
bewoners geactiveerd.
Als kind was ze graag buiten aan het spelen met dat wat de
seizoenen aan speelgoed brachten; eikels, kastanjes,
paddenstoelen en ook slakken, pieren, stenen die kringen maken
in een plas water, het zand dat zich presenteerde als een
oneindig tekenbord. Ja, als ze eraan terug denkt, is het net of de
band met alles wat leeft nieuw leven is ingeblazen sinds gisteren.
83
Gehechtheid
Dat is ook de reden dat ze nu buiten zit te genieten van dat, wat
als ochtendglorie wordt betiteld.
Terwijl ze zo aan het mijmeren is, komt Loes naast haar zitten.
Al pratend merken ze op dat de natuur zoveel verschillen in zich
bergt. De vele soorten bloemen, planten, dieren met daarin de
uniekheid van elk levend wezen. Hierdoor herinnert Loes zich een
tv-programma waarin juist de vele overeenkomsten besproken
werden.
”Weet je,” zegt Loes, ”dat we allemaal meer met elkaar gemeen
hebben dan dat we van elkaar verschillen. Zelfs de wetenschap is
hiermee bekend. Het is een verschil van 300 genen. Als met 7 -10
tonen zoveel verschillende muziek gemaakt kan worden, dan kan
ik me met verschillende 300 genen onze uniekheid voorstellen Jij
ook?”
Annemarie is verrast. “Is dat echt zo? Verschillen we als mens
slechts 300 genen?”
“Ja, en als ik het goed onthouden heb, zijn we als mens voor
ongeveer 70 procent narcis en meer dan 80 procent hond en
alleen de laatste 5 procent maakt ons tot mens.” Beide vrouwen
hebben plezier in de gedachten eraan en de fantasie erover. “Ik
heb nog wel een bloemenvaasje voor je,” plaagt Annemarie. “Ik
zal het in gedachten houden,” antwoordt Loes. Dan gaat ze
verder.
“Weet je, later heb ik erover nagedacht,” vertelt ze vol
enthousiasme. “Ik kwam tot de ontdekking dat vele volkeren
wijzer zijn dan door de westerse wetenschap is aangenomen. De
oude wijsheid van verschillende culturen vertelt, dat we de hele
natuur in ons hebben. Totemdieren zijn hier een voorbeeld van.
Deze worden gebruikt als symbool voor eigenschappen die je
nodig hebt om een doel te bereiken.”
Annemarie kijkt haar vragend aan. “Wat bedoel je hiermee? We
hebben nog wat tijd tot aan het ontbijt.” Het is alsof er een klik
is tussen beiden vrouwen, alsof ze een zelfde nieuwsgierigheid
hebben, die ze ieder op eigen wijze gebruiken.
Dan geeft Loes meer achtergronduitleg over haar opmerkingen.
“Soms wil je iets doen, dat voorheen steeds leek te mislukken.
Als je totemdier voor dat onderwerp je bekend is, krijg je door
de eigenschappen van het dier te bestuderen het antwoord, op
welke manier jij die doelstelling kunt bereiken.
84
Gehechtheid
Als voorbeeld, ik vond het vroeger moeilijk om contact met
anderen te maken. Mijn totemdier, om contact te maken was
hiervoor de ijsvogel. Door letterlijk en figuurlijk veel te weten te
komen over dit dier, snapte ik welke veranderingen er bij mezelf
nodig waren, om relaties te kunnen opbouwen.”
Wat ze Loes hoort zeggen, klinkt Annemarie logisch in de oren.
“Wat is er voor nodig om te weten wat mijn krachtdier is?” vraagt
Annemarie nieuwsgierig.
“Vraag dat liever aan Gerard of Chiry. Zij kunnen je daar het best
in adviseren.”
“Weet jij welk dier voor jou in het algemeen van belang is?”
vraagt Annemarie?
“Dat is een heel verhaal en eigenlijk te veel om uit te leggen. Als
je hier vaker komt, zul ook jij daar antwoord op krijgen. Wat ik
je mee wil geven, is dat vaak, het dier dat je het meest
aanspreekt, de eigenschappen vertegenwoordigt die jezelf goed
ontwikkeld hebt.
Het dier waar je een hekel aan hebt, bezit die eigen-aardigheden die je nodig hebt om meer jezelf te zijn. Door die karakter
eigenschappen, die je in jezelf meestentijds hebt genegeerd,
meer aandacht te geven, kun je bereiken wat eerder onmogelijk
leek.
Deze verwaarloosde karaktertrekken zijn door te geringe
aandacht, minder-waardig mee gegaan in je ontwikkeling. Ze
worden soms onze schaduwzijde genoemd.
De redenen dat ze zo weinig in je eigen belangstelling staan,
kunnen legio zijn. Door die te veranderen, verandert ook je
leven, in een gewenste richting met verrassende mogelijkheden.
Wat daaraan verrassend is, is dat deze genegeerde en slecht
ontwikkelde eigenschappen vaak de verborgen kracht van iemand
in zich te herbergen.”
Het gezicht van Loes straalt wanneer ze dit als
ervaringsdeskundige zegt. Het plezier en vrijheid die haar dit
heeft gegeven in haar dagelijks leven, is de dankbaarheid die
haar ogen uitstralen als zij over dit onderwerp met anderen
praat. Ze gunt iedereen deze levensverandering!
Annemarie voelt de bedoeling van de uitleg van Loes aan en
bedankt haar daarvoor. Op dit moment is Annamarie tevreden
met die uitleg. Later wil ze hier verder over nadenken, benieuwd
wat ze over zichzelf te weten komt.
85
Gehechtheid
Dan praten de vrouwen nog even over dagelijkse dingen, voordat
ze samen naar de ontbijttafel gaan.
Bij de ingang van de eetzaal hangt een aankondiging van het
onderwerp van de workshop van vandaag: ‘Gehechtheid’.
De bovenzaal is vol. Het lijkt erop dat alle gasten aanwezig zijn.
Chiry, Gerard en Francis zijn er om de workshop van vandaag te
leiden. Francis stelt zich aan de leerlingen voor waarbij ze
vertelt dat ook zij rijk is geweest aan tegenvallers. “Op een reis
heb ik dit vrolijke tweetal ontmoet,” wijzend naar Gerard en
Chiry.
Francis geeft aan dat haar gehechtheid haar veel gebracht heeft.
Het gaf me materiële rijkdom, strijd, pijn en ook inzicht, vrijheid
en de mogelijkheid om anderen te informeren. Als gastdocent
ben ik enkele dagen hier, om de kracht die schuil ging achter
mijn onmacht, met jullie te delen.”
Tijdens deze kennismaking hebben Gerard en Chiry zich
onopvallend verplaatst naar achter in de groep. Zo zijn ze
voortdurend betrokken bij de reacties van de leerlingen. Beide
mannen voelen zich opperbest in de functie van assistent tijdens
deze workshop van Francis.
Francis begint met aan te geven op welke manier gehechtheid
zich kan uiten. Ze stelt vragen waarmee ze de groep bewuster
maakt van de verschillende vormen ervan, die soms heel
vernuftig verstopt zijn in het dagelijks leven.
“Gehechtheid heeft vele gezichten en kan zich uiten in een
verknochtheid aan iets. Ook liefde kan in een verstikkende
gehechtheid ontaarden, eerst voor de ander en naderhand ook
voor jezelf,” geeft Francis aan.
“Doen zoals het moet en voldoen aan verwachtingen, kunnen
uitslaan naar een nood-gedwongen-heid vanuit je eigen
opvatting. Dit kan ontstaan zijn door wat begonnen is vanuit de
gehechtheid aan een baan, relatie, geld of iets anders. Er kunnen
vele redenen zijn om jezelf te ‘geven’ aan iets, iemand of een
overtuiging.
De deelnemers in de groep laten een bonte mengeling van
mensen zien, betreffende huidskleur, opvattingen en
achtergrond.
Als Francis hen vraagt wie nog steeds leeft zoals zijn voorouders,
geeft iedereen aan dat ze anders leven.
86
Gehechtheid
“We leven in een andere tijd. De vooruitgang heeft ons
technieken en hulpmiddelen gegeven die onze grootouders
misten,” is de mening van een jonge man die met deze
opmerking bijval krijgt van een groot deel van de groep.
Als Francis vraagt: ”Is het echt waar dat wij anders leven dan
onze grootouders? Echt waar?” wordt het stil.
Haar intonatie hierbij is vriendelijk en indringend rustig. Dan lijkt
er iets te gebeuren. Ook Annemarie heeft deze vraag aangezet
tot na-denken. Haar jeugd op het platteland was anders dan bij
de meisjes die opgroeiden in de stad. Dit ondanks dat haar ouders
een modern bedrijf en vooruitstrevende ideeën hadden. Het dorp
had tradities. Van enkele daarvan had haar vader een duidelijke
afkeer. Met uitvluchten deed hij moeite om er afstand van te
nemen. Ook Annemarie's ouders moedigden hun dochter aan om
kennis te maken met zaken die voorheen alleen voor jongens
waren voorbestemd. Haar vader leerde haar om te gaan met
elektriciteit en het aanleggen ervan, evenals de boormachine en
ander gereedschap. Ze is aangemoedigd een beroep te kiezen
waarmee ze voor zichzelf de kost kon verdienen.
Dan waren er de familiefeesten, het kermisvieren met de
gemeenschap en nog meer van die oude gewoonten.
Ja, nu ze er beter over nadenkt, heeft ze zich vaak gedragen
zoals dat jaren gewoonte is geweest.
De meeste deelnemers geven aan dat in hun woonomgeving er
mensen zijn, die zich ten doel stellen, de oude tradities in stand
te houden.
Als Annemarie Francis vraagt of het behoud van tradities ook een
vorm van gehechtheid is, geeft Francis aan, dat dat volgens haar
meestal zo is. “De voorbeelden die jullie nu aanreiken, zijn deels
vormen van gehechtheid.
Iets is een gehechtheid, wanneer je angst hebt om het los te
laten, wat daarvan ook de reden is. Momenteel is er een bewuste
ontwikkeling gaande waarin ‘het doen omdat het zo hoort’ steeds
minder een argument is. Het toepassen van eigen keuzes voeren
meer de boventoon.
Gehechtheid is zoals meubels die bij een inboedel zijn gaan
horen. Wanneer
je
je tradities voorstelt
als een
keuzemogelijkheid, geeft dat je de vrijheid om er wel of geen
gebruik van te maken. Je kunt er altijd op terugkomen.
87
Gehechtheid
Verder is er de mogelijkheid om het in aangepaste vorm te
gebruiken, aangepast aan je eigen wensen.
Hiermee verandert een traditie in een bewuste keuze en wordt
bruikbaar voor zolang je daar voor kiest.”
Dit laatste is een eyeopener voor de leerlingen.
“Wie woont er in een groot huis?” is Francis’ volgende vraag.
Enkelen knikken bevestigend. “Stel je gaat verhuizen naar een
kleine woning, welke spullen blijven er dan over en welke gaan er
mee? Is het moeilijk om deze keuze te maken?” Met een brede
lach geeft een van de leerlingen antwoord. Zonder zolder en vele
kasten in de nieuwe woning zou, volgens hem, de verhuizing
onmogelijk zijn. “De verzameling van mijn moeder, het kleine
museum van mijn vader, zoals ik dat ben gaan noemen, deze
groeien naar mate wij als kinderen het ouderlijk huis verlaten.
Zelf heb ik op dit moment genoeg aan een koffer, als
verhuismiddel en om in te wonen.”
Vele gezichten laten een glimlach zien als reactie op deze
opmerking. De stemming in het lokaal is ontspannen. “Zijn er ook
anderen die dit fenomeen herkennen” vraagt Francis de groep
rondkijkend.
De bevestiging van de meesten is overduidelijk.
“Verzamelen is een verborgen talent van gehechtheid. Geld
verzamelen valt daar ook onder.” Bij deze woorden ontstaat een
tegenreactie van de deelnemers, herkenbaar voor Francis.
Het is alsof ze een leeuw uit zijn kooi heeft losgelaten. Als er dan
weer als vanzelf rust in de groep terugkeert herneemt Francis het
woord.
“Kijk eens wie je bent als je morgen alles wat je nu hebt, kwijt
zou raken. Als je zonder je spullen, geld of woning zou zijn. Wie
ben je zonder dit alles? Neem allemaal pen en papier en schrijf
eens op, wie je denkt te zijn, als je alles kwijt bent. Hierna is er
een kleine theepauze om te delen wat je hebt opgeschreven.”
Terwijl Chiry rustige muziek opzet, is ieder in de groep bezig met
de opdracht.
Als Francis na de kleine pauze vraagt wat hun na-denken hen
heeft opgeleverd zijn de reacties uiteenlopend. Dat gehechtheid
aan geld een waangedachte is, daar heeft iedereen meerdere
legale redenen voor. Wel zijn ze het erover eens, dat ze graag
een leven willen, waarin geld een minder belangrijke rol speelt.
88
Gehechtheid
De vraag hoe, is de twijfel die hun eerdere geldmotivatie
overeind houdt. Al pratend zijn ze tot de slotsom gekomen, dat
ze zich eigenlijk slachtoffer voelen van geld.
“Wat hebben jullie in ‘de misère van niets meer hebben,’
behouden?” is de vraag van Francis. Opnieuw maakt haar vraag
veel los bij de groep. De eerste reactie is dat ze niets hebben
omdat ze toch alles verloren hebben!
“Wat is er dan over? Wat heb je dan nog wel?” houdt Francis
vragend aan. De nadruk van deze vragen brengt ieder nog
uitvoeriger tot nadenken.
“Ik blijf meubelmaker, ook zonder mijn bezittingen.” laat Jos
spontaan horen. Zijn antwoord maakt de anderen wakker. Ze ontdekken dat ze ieder hun talenten en hun kennis behouden
hebben. Hiermee kunnen ze zich een nieuw en ander bestaan
opbouwen.
Ideeën vliegen door de ruimte als vlinders uitgekomen uit hun
cocon. Het is alsof ze nu de vrijheid hebben gevonden, om te
doen wat ze graag willen en waarbij elke beperking is opgelost.
Het voelt als een herkansing.
“Is het nodig om eerst alles kwijt te zijn?“ vraagt Jos aan Francis.
“Wat denk jezelf? Is dat echt nodig?” geeft Francis als
overdenking terug. De spontane brede glimlachen zijn een
bevestiging van nieuw ont-dekte visie.
De vreugde van deze onthulling laat zich horen en zien. De
chaosgeluiden van eerder die ochtend, hebben zich verruild voor
geluiden van plezier.
Als Francis, Chiry en Gerard elkaar aankijken, is ook bij hen de
vreugde te zien. Hun gasten inzicht bieden om zich los te maken
van elke vorm van slachtofferschap, is een van hun grote
doelstellingen.
De resultaten die dit oplevert, is wat het DSH gaande houdt via
mond- tot- mondreclame.
De tijd voor de lunch is aangebroken. Druk pratend verlaat de
groep de grote zaal terwijl Francis, Gerard en Chiry nog wat
samen napraten.
***
89
Driehoekspijn
15.Driehoekspijn
In de namiddag is het de beurt aan Chiry om met het onderwerp
gehechtheid aan de gang te gaan. Francis en Gerard zijn dan zijn
assistenten. Gestimuleerd door vernieuwde opvattingen na
Francis’ ochtend workshop is de groep geïnteresseerd in dat wat
Chiry hen gaat vertellen. Velen weten uit ervaring, dat hij een
buitengewone kijk op dagelijkse onderwerpen heeft.
Als de deur van de zaal door een van de leerlingen wordt
gesloten, is dat het begin van het avontuur naar nieuwe
informatie. De aandacht is gericht op Chiry. “En, zijn jullie
bekomen van de eerste weerstand tegen het loslaten van
gehechtheid?” Zijn hele voorkomen geeft weer, dat je met
grappige inbreng serieuze zaken aan de orde kunt stellen. Zijn
opmerking breekt de spanning.
“Herinneren jullie je nog, dat we eerder gesproken hebben over
het feit, dat alles trilling is?” Even kijkt hij de groep rond om te
zien of er herkenning is. Dan gaat hij verder.
“Gehechtheid is ook trilling. Het vasthouden eraan biedt
schijnveiligheid. Het is een schijn-zekerheid omdat dat waaraan
we gehecht zijn, vaak iets representeert dat eerder gebeurd is.
Het is dus een herinnering. Het herhalen van een gebeurtenis is
altijd anders dan het origineel. De originele trilling heeft toen
voor de betrokkenen iets waardevols opgeleverd. De herhaling
ervan is vaak uit respect. Ook het opnieuw willen beleven van de
ervaring van voorheen, kan een uitgangspunt zijn. Ieder moment
is uniek, net als de reactie erop. Ook op trillingsniveau is dit van
toepassing.”
De groep is een en al oor.
“Gehechtheid uit zich in vele vormen, alle gebaseerd op een
slachtoffervorm. Je kunt gehecht zijn aan de verhalen, omdat
deze iets opleveren zoals iets materieels of een emotie. Zonder
beloningservaring zou het voorval al vergeten zijn.
Slachtoffer kun je zijn, door je benadeeld te voelen. Het steunen
van het slachtoffer gebeurt meestal door andere mensen die zich
in hen herkennen. Het loont dus om slachtoffer te zijn.
Zelfs een kind leert vanuit de reacties van zijn omgeving, om zo
te handelen dat het zich ‘verkoopt’. Het wordt bekwaam om
situaties naar zijn hand te zetten.
90
Driehoekspijn
Een voorbeeld is, het kind dat graag schaatsen wil en een vader
die nee zegt. Als het kind haar vader dan weet te overtuigen, dat
ze misschien wel de beste van de club kan worden en mee mag
doen aan kampioenschappen, zet ze de vader aan tot nadenken.
Hij wil wel de vader zijn van een succesvol kind en voelt zich
gestreeld door deze gedachten. Zijn dochter gunt hij dit succes.
De win win situatie is geschetst. Er is hierna nog weinig nodig om
de schaatsen in ontvangst te nemen.
Herken hierin de gehechtheid die tot slachtoffer zijn kan leiden.
Het kind is de afhankelijke, het slachtoffer. De vader heeft de
keus tussen schuldige of weldoener te zijn, beide zijn
slachtofferrollen.”
Chiry stopt kort zijn uitleg en neemt een slok water om de groep
een moment te geven om tot bewust wording te komen. Dan gaat
hij met zichtbare binnenpret in zijn ogen verder.
“Een hele industrie is hierop gestoeld. Het verkopen van de vaak
overbodige en overcomplete goederen vertegenwoordigen
emotionele waarden, die met arbeid betaald wordt.”
Terwijl Chiry de groep rondkijkt of er vragen zijn, ziet hij bij
sommigen vragende blikken. Zijn ogen nodigen een jonge man uit
hardop zijn vraag te stellen.
“Hoe ziet een dergelijke situatie eruit zonder een slachtofferrol?
Ik kan me er geen voorstelling van maken. De ouders zijn er toch
om een kind het nodige geven?” klinkt zijn vraag twijfelend. Ook
de rest van de groep is benieuwd naar de reactie van Chiry.
“Dat ouders hun kinderen het nodige geven, ze aanmoedigen en
ondersteunen, daarmee ben ik het eens. Volgens mij is wat een
kind nodig heeft: liefde, geborgenheid, rust en eten en drinken
en onderwijs. Dat wat het verder kan gebruiken, daar mag het
best zelf aan bijdragen om het te verkrijgen.
Dit om het zelfvertrouwen bij het kind, misschien ook bij de
ouders, verder te ontwikkelen.
Een vorm van eigen inbreng van het kind is belangrijk. Het
zelfvertrouwen van het kind zal daarmee groeien in tegenstelling
tot afhankelijk te zijn van de gift van anderen. Als ouders dit
zelfredzaam gedrag stimuleren en ondersteunen, zijn zij de
leraar.
91
Driehoekspijn
De weldoener is een slachtofferrol, vanuit een eigen herinnering
van gemis of als compensatie voor iets waarover ze zich schuldig
voelen.
Als het kind aangepast aan zijn mogelijkheden bijdraagt aan de
schaatsen, zal het het gevoel ontwikkelen de schaatsen
‘verdiend’ te hebben.”
De deelnemers zijn stil door het inzicht van de eenvoudige en
praktische oplossing. Een oplossing waarin iedereen winnaar is.
Chiry is blij met het begrip van de toehoorders. Hij knipoogt naar
Francis en Gerard, die met een vrolijke blik zijn reactie
bevestigen.
Dan gaat Chiry weer terug naar zijn onderwerp namelijk
gehechtheid en zijn eerdere opmerking: “Het verkopen van de
vaak overbodige en overcomplete goederen vertegenwoordigen
emotionele waarden, die met arbeid betaald wordt.” De ogen van
de deelnemers blinken plezierig door hun herkenning van Chiry’s
voorbeeld. Allemaal hebben ze weet van hun overvolle kasten en
het geven van cadeaus aan dierbaren als uitdrukking van hun
genegenheid.
Geld speelt daarin vaak een ondergeschikte rol, als ze verblind
zijn door sympathie of liefde. Een vriendelijk woord, een brief of
gedicht en zelfs het gewoon er zijn voor de ander, lijkt een
vergeten waarde.
“De slachtofferrol is ook de rol van de dader” gaat Chiry verder
na de hoorbare herkenningsreacties vanuit de groep. “De
zakkenroller, de inbreker en de professional in deze branche
handelen vanuit het slachtoffer-gevoel. Deze keer hebben ze de
afwachtende onmacht, verruild voor een zelf-handelende
machtsrol. Het geld is daarin het instrument van beloning en
bevestiging van slachtoffer zijn. Dit letterlijk, emotioneel of
mentaal.
Zelfs de hulpverlener is slachtoffer, als deze meegaat in het
slachtofferproces van de beschermeling, waarin de ander als
dader wordt aangemerkt. Samen hebben zij de intentie recht te
doen aan wat het slachtoffer is overkomen. Het rechtssysteem
zoals we dat kennen is steeds gebaseerd geweest op macht en
onmacht uitoefenen, waarin respect en zelfvertrouwen
ontbreekt. Het momenteel toenemende gevoel van ethiek,
92
Driehoekspijn
persoonlijk en algeheel, brengt dit oude denken tot wankelen en
vraagt om herbezinning.
De vele sprookjes, toneelstukken, muziek opvoeringen hebben de
driehoek van slachtofferrollen in zich. De driehoek van schuldige,
rechtvaardigheidspleiter en doelwit. Hiermee spelen deze
verhalen in op het gevoel van de toehoorder. De toehoorder die
zich in een of meerdere van de slachtofferrollen herkent.
De spelers van de slachtofferdriehoek raken bij de toehoorders
als het ware die zere snaar, die eenzelfde trillingshoogte heeft
als hun eigen slachtofferschap in het verhaal van toen. Hoe meer
herkenning, hoe groter het succes van het opgevoerde drama of
liefdesverhaal.”
De opmerking van Chiry, dat elke dader verantwoordelijk blijft
voor zijn handelen en de gevolgen ervan, haalt de tijdelijke
onrust weg. Deze was ontstaan door een gevoel van medelijden
nadat Chiry had aangegeven dat ook een dader een slachtoffer is.
“We zijn allemaal verantwoordelijk voor ons handelen,” luidt het
als een tromslag die ieder wakker schudt uit zijn onschuld.
”Ook als we iets doen, zeggen of reageren in een moeilijke
situatie. Weloverwogen keuzes maken, rekeninghoudend met de
mogelijke gevolgen is daarin een van de meerwaarden in ons
leven. Vragen om hulp is een tweede meerwaarde. En om jullie
dan helemaal te verwennen geef ik jullie meteen nog een derde
levenshulp: ‘Niet zoals het moet, wel zoals het kan’. “
Bij het horen van deze levenswijsheid ontstaan hiervan
handgeschreven kopieën in de schriften van de deelnemers.
“Deze pas ik nu graag gelijk toe, door jullie een korte pauze te
geven. Buiten uitwaaien lijkt me goed na deze zware materie,”
geeft hij vrolijk aan. Ik spreek met jullie af hier over 15 minuten
weer allemaal present te zijn. Als de zaal deur opengaat en de
houten trap het voetengestommel laat horen, zetten Gerard en
Francis tijdelijk de ramen helemaal open.
Als de deelnemers weer terug zijn en de ramen op kiepstand
staan, gaat Chiry verder met zijn uitleg. De volle groepsaandacht
is de stilte in de zaal, luid en ruim. Visie krijgt hierin alle kans
zich bij te werken.
“Gehechtheid heeft vele ingangen en uitingsvormen,” gaat Chiry
verder. “Gehechtheid is als een dam. Hoe ouder het verhaal, hoe
groter de verstopping in het voortvloeien van de eigen energie.
93
Driehoekspijn
Als een verhaal, emotie, lang genoeg meegedragen wordt,
veroudert het zelfs zo, dat de trilling zwaar en laag wordt. Deze
materialiseert zich bijna. Het lichaam uit dit in klachten gevolgd
door symptomen. Wanneer het verhaal dan nog onherkenbaar
blijft, zoekt het zijn uitweg via ziekten en over-spannings-aan-doen-ingen.
Gehechtheid en oordelen zijn een echt-paar. Mening hebben over
anderen en ons zelf, is daar een uiterlijk vertoon van. Streng zijn
en bescheidenheid, is een andere vorm van oordelen. Zelfs ziekte
is een meningsuiting. Wanneer je er afstand van neemt, kun je in
vrijheid handelen. Dit door jezelf bewust te worden dat je
lichaam ziek is en jij jij bent.
Door je identificatie ermee los te maken ontstaat vrijheid. Dit
geldt ook voor verdriet, boosheid en elke andere emotie.
Anders dan ‘ik ben boos’ of ‘ik ben verdrietig’ kun je zeggen ‘ik
heb een boze bui’ en ‘ik heb verdriet’ waarmee je afstand
creëert tot de pijn ervan. Afstand nemen maakt de identificatie
ermee los.
Dit, net als bij de verhalen in je hoofd, die soms zo oud zijn, dat
het fragiele museumstukken zijn geworden.
Het afstand nemen geeft je de vrijheid van plezier maken en
genieten van nieuwe momenten. Je zieke lichaam zal er blij mee
zijn wanneer je zo doet. Je activeert daarmee het herstellend
vermogen van je lichaam, dat gezondheid bevorderend is.”
De opmerking over de fragiele museumstukken is zo herkenbaar
en pleziert velen, wat je ziet in de lachende gezichten.
“Wie van jullie wordt er nú mishandeld?” vraagt Chiry op
vriendelijk doch ook nadrukkelijke toon. Verbaasd kijken de
deelnemers elkaar vragend aan. Iedereen zit toch gebroederlijk
naast elkaar? Hoezo, de vraag of je mishandeld word?
“Ben jij je bewust van het huidige moment. Word je ook bewust,
dat dit moment zich onderscheidt van de situaties van elk van je
verhalen, die je met je mee draagt?” Terwijl Chiry dit met enige
nadruk zegt, is de groep benieuwd naar waar deze opmerkingen
heen leiden.
“Merk dat de verhalen in je hoofd fantasie zijn, opgeslagen in de
opslagruimte van je denken! Het pijnlijke feit zelf is verledentijd
en heeft je wijzer gemaakt. Ondanks dat, levert je
slachtofferverhaal aandacht en hulp op. Je verhaal is van
94
Driehoekspijn
herhalende meerwaarde, hier en daar aangedikt in aansluiting op
het luisterend publiek.
Als de opslagplaats voor verhalen overvol raakt, is een burn-out
of langdurige ziekte de noodklep om te ontladen. Of de verhalen
nog steeds van meerwaarde zijn, is dus de vraag. Of de aandacht
en hulp je zelfredzaam hebben gemaakt, dat is aan jezelf om de
meerwaarde ervan te bepalen. Of de verhalen je nog steeds van
dienst zijn, is het rotonde van keuze mogelijkheden.”
Al pratend houdt Chiry de respons van de groep in de gaten. Als
hij enige onrust ziet optreden, reageert hij. “Wil iemand er iets
over vragen of eraan toevoegen?” Even is het stil voordat deze
uitnodiging wordt aangenomen.
“En als je nu iets verschrikkelijks hebt meegemaakt, wat dan?
Hoe poets ik deze ervaring weg?”
Verongelijkt en bijna boos komt de vraagt uit de groep.
Meerderen beginnen te knikken als teken dat dat ook hen bezig
houdt.
“Wat er ook is gebeurd, het is gebeurd. Momenteel zitten jullie
hier. Dat het toen pijn heeft gedaan, is een feit. Nu zijn jullie
hier in vrijheid aanwezig. Begrijp je, dat je ervaring is
overgegaan in een verhaal?”
Opnieuw tast Chiry rondkijkend de reacties af. Er volgt
herkenning die enige rust oplevert.
“De ervaring mag je onthouden, feiten zijn feiten. Het is de
bedoeling de emotie eraf te halen! Het leermoment dat jou
wijzer maakt, blijft dan over.
Denk je dat er iemand is zonder fouten? Heb je zelf misschien
wel eens iemand, onbewust, pijn gedaan? Heeft jouw gedrag wel
eens anderen geërgerd of heb je je afgezet tegen anderen op een
minder respectvolle manier? Dat hoort bij het mens-zijn, ieder
met zijn eigen-aardigheden.”
Dit laatste zegt Chiry met nadruk. De stilte die dan volgt krijgt
kans aanwezig te zijn en brengt ont-spanning.
Dan, heel behoedzaam, hervat Chiry zijn uitleg.
“Kunnen jullie het met me eens zijn, dat we allemaal handelen
vanuit het inzicht van het moment?” Terwijl hij deze vraag stelt,
kijkt hij de groep vragend rond.
95
Driehoekspijn
“Het gebeurt toch regelmatig dat we achteraf, soms na langere
tijd, tot de conclusie komen, dat we de volgende keer in een
gelijksoortige situatie voornemens zijn anders te handelen?”
De oplettendheid van de groep behoort weer Chiry toe, benieuwd
naar zijn oplossing.
“Achteraf weten we vaak beter hoe we een situatie praktischer
hadden kunnen aanpakken, zijn we wijzer geworden door de
ervaring. Onze ouders zijn toch ook mensen, net als wij? Zou het
kunnen zijn, dat onze ouders ook gehandeld hebben vanuit hun
inzicht en kracht van dat moment?”
Nu laat Chiry bewust wat tijd voor hij verder gaat. Deze
confrontatie heeft tijd nodig om tot inzicht te komen. Dan gaat
hij verder.
“Als jij je slachtoffer voelt van bijvoorbeeld je ouders, plak je
hen het etiket op van de schuldigen. Immers zonder dader geen
slachtoffer. Kun je je voorstellen dat je hierdoor een verbindingslijn maakt naar de persoon die je beschuldigt? Hiermee kan deze
moeilijk verder en zelf zit je ook vast, waarmee je beiden de
bewegingsvrijheid verliest.
Wat als je die ‘dader‘ ziet als mens, die net als wij allemaal,
handelend naar inzicht van dat moment en daar achteraf ook van
leert. Al blijft hij verantwoordelijk voor zijn daden, ook hij is een
mens in ontwikkeling.
Zolang je die ander als de ‘schuldige voor jouw levenslot’ blijft
benoemen, leef je zelf beperkt, in de rol van het slachtoffer.
Je vrijheid terugnemen kan, door die ander vanuit je hart te
ontslaan uit de rol van schuldige. Tegelijkertijd hef je daarmee
je eigen slachtofferrol op. Hierna is het je vrije keuze om en
welk contact je wilt hebben met deze persoon.”
Deze laatste opmerkingen maken indruk, te zien in de
verwrongen gezichten.
Het verwerken van dat wat Chiry bedoelt, duurt even. De
toenemende ontspanning in hun houding geeft aan dat ze de
logica ervan inzien.
“Je wordt hiermee de held en daarmee hoofdpersoon van je
eigen leven, je eigen idool. Al doe je het in eerste instantie
gewoon voor jezelf, zowel jij als zij, die je aangemerkt hebt als
dader, krijgen de vrijheid terug waarnaar ieder zijn eigen leven
invulling kan geven.
96
Driehoekspijn
Zolang je als slachtoffer deze lijn van beschuldigingen in tact
laat, maak je ook de dader tot slachtoffer, waarmee je zelf ook
dader geworden bent. Dit geldt ook voor hen die jou als dader
van iets zien. Verzoening is vrijheid voor alle betrokkenen!”
Een verbeten reactie uit de groep klinkt.
“Dat klinkt wel heel simpel. Hoe kan ik hem nu vergeven voor
zijn daden die mij pijn gedaan hebben?” is de reactie van een
vrouw uit de groep.
“Wat heeft het je nog meer gebracht dan pijn?” is Chiry’s
leidende reactie. “Heb je misschien geleerd voor jezelf op te
komen? Heeft het je zelfstandiger gemaakt?” Op aangepast toon
zegt hij:” Wie zou je zijn zonder deze pijn en alle vaardigheden
die je erdoor eigen gemaakt hebt? Welke positieve invloed heeft
het op je gehad? Hoe sterk heeft het voorval je gemaakt?” Zijn
vragen zijn confronterend in gelijktijdig openen ze inzicht.
Iedereen in de zaal lijkt een punt van herkenning bij zichzelf
gevonden te hebben. De gezichtuitdrukkingen spreken boekdelen.
“Heb geen verwijt naar jezelf of anderen! We zijn allemaal mens
met onze eigen hebbelijkheden. Wees je bewust, dat als je
ouders geen kindje gemaakt hadden, jij er nu niet was geweest.
En dat geldt voor je ouders, grootouders en voorouders.
Bied ze respect, door een foto of aandenken van hen neer te
zetten in je woonkamer. Kijk er regelmatig naar en bedank ze.
We willen toch allemaal na onze dood in herinnering blijven? Zo
geef je hen een rust-plaats en kun je zelf leven, zonder belast te
zijn met hun zienswijze.
Kies voor jezelf en je nieuwe mogelijkheden door hen, die de
meeste indruk in je leven hebben achter gelaten, te vergeven en
te respecteren. Hierdoor is jouw weg vrij om te doen wat je wilt,
zonder verder gehinderd te worden door oude ervaringen en
gebruiken.
Voortaan geef je, op een bij jou passende manier, inhoud aan je
leven. Aangereikte gebruiken en gewoonten, die je bewust kiest,
kun je dan aan-gepast integreren in je eigen levens-stijl.” Dat
deze uitleg velen geraakt heeft, is duidelijk. Gerard en Francis
zijn hier en daar de groep in gelopen om steun te bieden.
“En dan nu wat ‘vroleukers’,” klinkt het opgewekt uit Chiry’s
mond. “Na het avondeten, verwacht ik jullie in badkleding, doe
97
Driehoekspijn
daarover gerust even iets aan, in de kamer naast de grote zaal
beneden. We gaan met z’n allen een feestje bouwen.”
De stemming is meteen gekanteld. Voor iets plezierigs, daar is
iedereen wel in voor. Hier en daar gaat Chiry nog even in
gesprek, waar na korte tijd het lokaal leeg is. De lonkende
keukengeuren leiden de deelnemers naar de eetzaal.
Annemarie volgt ook vandaag haar gewoonte om iedere dag even
naar huis te bellen. Vandaag doet ze dat rond etenstijd, in
verband met de feestavond. Frank wenst haar veel plezier toe en
geeft aan benieuwd te zijn naar het verloop van het feest. Ze
spreken af dat ze, als het voor twaalven afgelopen is, Annemarie
hem nog zal bellen. Met heel veel lieve telefoonkusjes wenst ze
haar kinderen een goede nacht toe en voor de volgende dag veel
plezier op school.
***
98
Over-compleet-uit-kleden
16.Over-compleet-uit-kleden
Het is een drukte van belang in de hal. De bewoners hebben schik
in elkaars outfit. Het is een ware expositie in benenwerk.
Behaarde benen, dikke kuiten als ook slanke gebruinde benen,
alles in verschillende maten en kleuren. Ze representeren een
grote keus aan standvastigheid ondersteund door verscheidenheid
aan schoeisel. Badjassen, mantels en sportjacks verhullen de in
badkleding gehulde naakte lichamen. Bij deze aanblik is het
carnaval van het leven te herkennen.
Francis, Gerard en Chiry genieten mee van dit tafereel, terwijl ze
klaar staan om hun feestgangers te ontvangen.
Fantaserend over wat er mogelijk gaat komen, hebben de
deelnemers zich voor de deur van de kamer verzameld. De
vrolijke spanning is voelbaar. De verbeelding heeft zich
ontwikkeld in dolle verhalen die lachbuien hebben opgeleverd.
Als Gerard de deur opent is de ruimte nog donker. “Tra la,la,la!”
klinkt uitbundig Francis stem als zij met een sierlijk gebaar de
lichtknop bedient. De spotjes in het plafond laten een grote
kamer zien, ingedeeld in vakken, rekken en manden. Alles
ordelijk gevuld met kleding, schoenen, hoedjes en petten, sjaals,
broches, kettingen, armbanden, pruiken en maskers. Een
verzameling waar elk carnaval en vele toneelgroepen jaloers op
zouden zijn.
De verbazing is hoorbaar in de stilte van het moment. Gerard
maakt gebruik van deze stilte.
“Het is aan ieder van jullie om je in laagjes te verkleden en op te
smukken met ongeveer drieëndertig delen. Aan jullie is de
uitdaging om, met gebruik van dit alles, je eigen aanzien tot
uitdrukking te brengen. Jullie hebben daarvoor een half uur
waarna jullie worden verwacht in de grote zaal boven. Veel
plezier ermee en tot zo.”
Verrast over de opdracht kijken sommige deelnemers elkaar aan.
Anderen lopen naar binnen, op zoek naar dat wat ze aanspreekt.
“Het enige dat jullie hoeven te doen is jezelf aan te kleden,
laagje over laagje. Veel plezier en tot zo.” klinkt Chiry’s stem
vrolijk terwijl hij zwaaiend de groep toelacht. Al vaker heeft hij
het uitgedoste resultaat gezien van deze opdracht, net als het
99
Over-compleet-uit-kleden
ontroerende eindresultaat waarna de deelnemers beter in staat
zijn om hun leven weer kleur en plezier te geven.
Druppelsgewijs verzamelt de groep zich verkleed in de grote zaal.
Alleen al het binnen komen van de persoonlijkheden, is een lust
voor het oog. Hier en daar is een kleurige jurk zichtbaar verfraaid
door een afstekende hoed ondersteund door een baard. Ook heeft
iemand grote rode clownschoenen aangetrokken bij kleding die
vreemd is in het circus. De kinderlijke vrijheid van fantasie is
zichtbaar in de vele verschijningen.
Als de groep compleet is, is de vrolijke bewondering voor elkaars
kleding en versiersels hoorbaar. Dit totdat er een duidelijk
herhalende “Hallo, hallo, mag ik even?” door de zaal klinkt. Het
duurt even voordat er een stilte is in de gemoedelijke sfeer.
Chiry neemt het woord.
“Fijn dat jullie het zo naar je zin hebben. Dat komt goed van
pas. Zo dadelijk horen jullie verschillende soorten muziek.
Gebruik deze al dansend om te voelen op welke manier het je
aanspreekt of misschien juist ergert. Kijk rond naar de anderen in
de groep, naar de manier van dansen, kleding en mimiek.
Word je bewust van je eigen oordelen. Houd het plezier vast,
wetende dat je bij deze gewaarwording verrast gaat worden door
jezelf.
Voel je ook als ontspannen toeschouwer, die op afstand geniet
van de hoofdrolspeler, die jij bent in je eigen leven. Zie je eigen
reacties op het gebeuren in de groep.”
De opmerking om toeschouwer te zijn geeft leuke reacties. Hier
en daar zijn er, die hun masker op afstand van zichzelf houden,
hun spiegelbeeld voorstellend.
Iemand heeft een brilletje met ogen hangend aan ijzeren veren,
die hij vrolijk voor zich -op en neer- laat bewegen. Dan vraagt hij
aan zijn bril: “Hoe is het uitzicht vanaf die afstand?” waarmee hij
zijn omstanders en zichzelf amuseert.
“Jullie opdracht vanavond is bewust te worden van je
kledingkeuze en daarmee meer van jezelf. Is er misschien een
reden voor dat wat je aan hebt?” is Francis’ aanwijzing, “Of
gebeurde het juist spontaan op gevoel? Spreekt de kleur of de
uitdrukking ervan je aan. Welke Ikke in jezelf heeft gekozen voor
100
Over-compleet-uit-kleden
dat wat je aan hebt en welke Ikke heeft er moeite mee en
mogelijk een afkeuring erover.”
Dan verandert de klank van de aanwijzing in een lage
mannenstem. “In ieder geval, geniet van de beweging. Zowel van
de muziek als van alles om je heen. En last but not least, merk
op, wat het met jou doet! Wees je bewust van de beweging
binnen in jezelf.”
Terwijl Gerard dit zegt, zet hij de muziek aan. Het plezier in de
groep blijft waarbij de opdracht serieus genomen wordt.
De drie organisatoren bewaren gepaste afstand terwijl de
deelnemers zich vrijelijk bewegen op de trillingsklanken van de
muziek. Een muziekreeks van klassieke fragmenten, levenslied
gedeelten gecombineerd met oldies en new-age muziek. Ook
eigentijdse muziek als rapnummers en delen van hardrock zijn in
de muzikale slinger verweven.
Dit om elke soort van persoonlijkheid met de juiste trilling te
raken waarmee ze herkenbaar wordt.
Het tempo van de muziekritmes ligt duidelijk hoger dan de
gemiddelde hartslag in rust, als aanzet tot complete beweging. Er
is veel plezier op de dansvloer. De regelmatige oogcontacten
bouwen het gevoel van samen-horigheid op wat meer en meer tot
uiting komt.
De chaos van bewegingen waarmee de deelnemers zijn begonnen,
heeft zich gevormd tot een verbondenheid zoals bij zeegolven.
De dansende groep is in eenheid met ruimte en energie, waarin
ieder met aandacht voor zichzelf een onderdeel van het geheel is
geworden. Het oogcontact naar elkaar neemt af door de
toenemende concentratie voor zichzelf.
Het uitbundige plezier heeft zich veranderd in een vrolijk geheel.
Even draait Gerard de muziek luider waardoor de deelnemers
zich weer bewust worden van waar ze zich bevinden, dansend als
groep in de grote zaal. Als de muziek beduidend zachter wordt,
komen de dansers tot stilstand.
Met vreugdesterretjes in haar ogen, loopt Francis dansend met
een rood gekleurde hoge doos naar het zaalmidden. Neergezet
staat de doos mooi te zijn in de aandacht van de aanwezigen, als
Francis niets zeggend op afstand blijft staan. Deze rode
nieuweling maakt vragen los bij zijn uitgedoste omstanders, die
elkaar en daarna de drie groepsleiders vragend aankijken. Ook
101
Over-compleet-uit-kleden
zijn er grappige voorstellen te horen over de mogelijke functie
van de rode doos.
Om het vraagstuk te ontrafelen neemt Gerard het woord, waarbij
hij met aandacht de deelnemers in de groep groet met zijn blik.
“En, zijn jullie je Ikkes tegen gekomen tijdens het dansen?
Hebben jullie delen van jezelf herkend waar je langere tijd geen
aandacht voor hebt gehad? Sluit jullie kleding daarbij aan?
Hebben de woorden in de muziekfragmenten de belangstelling in
jezelf verbreed?”
Een stille bevestiging van de groep is zichtbaar in hun ogen en
hoofdknik. “Goed zo. Dan is het nu tijd voor de echte ontspanning.”
De manier van het uitspreken van ont-spanning maakt de groep
nieuwsgierig naar hoe dan wel.
“Hoe? Jullie gaan op de volgende muziek je Ikkes deel voor deel
verwijderen. Met elk kledingsstuk, sieraad, pet, pruik of schoen
en alles wat jullie beneden hebben geleend, verwijder je een
Ikke. Ikkes zijn de vele rollen die je jezelf hebt toegeëigend,
zoals moeder, vader, zoon, buurvrouw, leraar, schilder en wat je
zelf nog kunt verzinnen. Verder dragen we allemaal ‘oud papier’
met ons mee in de vorm van de vele etiketjes die ons opgeplakt
zijn door anderen en ook door onszelf.
De vele naamplaatjes die we kregen in situaties of die we onszelf
gaven, als excuus. Dit vaak als uitvlucht voor ons gedrag.
Ook deze zijn te verwijderen door het uittrekken van de
verkleding. Alleen het shirt en de sokken die je op je blote huid
hebt gedragen gaan in de doos die Francis zojuist in het midden
heeft gezet.
Behalve dat deze lichamelijk vervuild zijn en pas na een
wasbeurt weer terug gaan naar de verkleedkamer, symboliseren
zij vaak ook de zwaarste Ikke die je meedraagt. Meestal door
onszelf toegebracht en daarmee het slechtst herkenbaar.”
De ernstige nadenkendheid van de deelnemers staat in contrast
met hun vrolijke laagjes-uiterlijk. De uitleg heeft ze tot
nadenken aangezet.
Dan verbreekt Gerard opgewekt de ernstige stemming. “Jullie
gaan deze striptease maken op de manier waarop dat goed voelt
voor jezelf. Laat duidelijk hoorbaar, voor jezelf en anderen,
weten welke Ikke je ont-mantelt.
102
Over-compleet-uit-kleden
Hierdoor help je jezelf. Het hoorbaar benoemen informeert alle
delen van jou. Tot in al je cellen wordt het je duidelijk dat wat
als overbodig ontdaan wordt. Onze oren zijn hulpverleners voor
ons bewust-zijn. Aandachtig luisteren haalt je uit je gedachten
zodat je helemaal aanwezig bent met dat waar je mee bezig
bent.
Je gehoor is als de luchtwortels van een plant waarmee hij zich
aanvullend aardt in zijn bestaan.
Het horen van elkaars Ikkes helpt je op momenten wanneer je
zelf even geen Ikkes of etiketjes herinnert. De horen van de
aanduiding van anderen, hiermee ontstaat herkenning van eigen
verborgen persoonlijkheden.”
Bij het horen van dit laatste reageert de groep op een eigen
lollige manier. Met handen om hun oren en opmerkingen als “Ben
je er ook al zo een ;-)“ is het duidelijk, dat plezier een
gereedschap is om serieuze klachten op te lossen. Het samendoen is opnieuw de aanmoediging voor het zelfvertrouwen.
De muziek nodigt de groep uit tot striptease van overbodige
energiebelasting. Deze keer zijn het alleen instrumenten die door
hun trilling de groep motiveert en gaande houdt. Het wisselend
ritme ontlast de deelnemers. Kleding verwisselt zijn rol tot
vloerversiering. Hoe voller de vloer, hoe langzamer de maat van
de muziek wordt. Dit tot deze ongeveer gelijk is aan een hartslag
van een mens in rust. Ook nu weer groeit er een eenheid in
beweging.
Hier en daar worden de laatste kledingstukken met veel élégance
zwaaiend door de lucht weggeworpen. Ook zijn er die, met veel
gevoel zich ont-kleden van het juk van een persoonlijkheid, die
na veel hangen en wurgen vrijheid biedt in doen en laten. Dit
hele workshopproces is te vergelijken met een slang die zijn oude
huid afstroopt, waarmee hij het verleden achter zich laat om
verdere groei mogelijk te maken.
De slang die in vroeger tijden bij vele volkeren en culturen terug
te zien is als uitdrukking van wijsheid en heiligheid.
Naarmate de groepsleden zich vrijmaken van aangenomen en
opgelegde persoonlijkheden, duurt het langer voor zij met
herkenning voor het Ikke, een volgende verfraaiing verwijderen.
Wanneer alle deelnemers hun laatste shirt en sokken in de rode
doos hebben gelegd zijn ze moe en voldaan. Tranen uiten zich als
103
Over-compleet-uit-kleden
ontlading van een bijzonder proces dat alleen door ervaring
ervaren kan worden. Als oude bekenden omhelzen de deelnemers
elkaar spontaan. Er is een band ontstaan. De badjas waarin ze de
avond zijn binnen gekomen, doet weer dienst. Deze keer omhult
het een gereinigde stralende persoonlijkheid!
De muziek speelt nog door terwijl de groep plaats neemt op de
grond.
Samen worden ze zich gewaar van dat wat ze hebben
meegemaakt. Het delen van ervaringen is als een verbroedering
en verbondenheid.
Francis, Chiry en Gerard hebben zich gemengd in de groep waar
ze bereidwillig luisteren en ingaan op de vragen en reacties van
de deelnemers. Als er het voorstel door iemand uit de groep
wordt geopperd om elkaar aangekleed in de bar van het klooster
te treffen, is de feestzaal snel leeg. De volgende ochtend is
gepland om samen de ‘tijdelijke vloer-bedekking’ netjes op te
ruimen. De drie organisatoren ontfermen zich over de rode doos
en zijn inhoud.
Tevreden en nog beduusd van het gebeurde, gaan de deelnemers
naar bed. Dit nadat het resultaat van de avond is beklonken en
gedeeld. De twee vaste kernleden die bardienst hebben, ruimen
de laatste glazen en kopjes op, waarna stilte en rust de energie
voor de volgende ochtend brengt.
***
104
Na-beschouwing
17.Na-beschouwing
In de eetzaal is het ongewoon rustig. De bewoners maken
vandaag wat later gebruik van hun ontbijt. De striptease-avond
heeft iedereen verrast. Annemarie staat nog bij de telefoon als
Loes naar haar toe komt. Horend dat ze nog in gesprek met haar
kinderen is, wacht ze op afstand op Annemarie. Als deze haar
kinderen telefonisch een fijne dag heeft toegewenst, gaan ze
daarna samen naar de eetzaal. Loes is benieuwd naar de ervaring
en nachtrust van Annemarie. Bij deze belangstelling, ontstaat er
een opvallend blije blik in de ogen van Annemarie.
Dit, door alleen al de gedachte eraan, van het prettige en
opgeluchte gevoel wat het strippen van de oude Ikkes haar heeft
opgeleverd. Ingaande op de interesse ernaar, deelt Annemarie
haar ervaring met Loes.
“Het is een vreemde gewaarwording. Momenteel heb ik het
gevoel ‘leeg’ te zijn en zonder verplichtingen. Het is alsof het
nodig is een nieuwe koers uit te zetten. Wat ik precies wil, is me
nog onbekend. Vannacht heb ik over nog nieuwe mogelijkheden
nagedacht en daarmee ben ik in slaap gevallen.
In mijn droom was ik in gesprek met de redactie van een krant en
ik ben daar ook weer weggegaan. Verder zag ik veel kinderen om
me heen staan die me allerlei vragen stelden. Bij dit beeld had
en heb ik nog steeds een goed gevoel. Dan is er nog een kleine
witte veer, die dansend op de wind mijn droom vergezelde. Ik
ben blij wakker geworden en vraag me nog steeds af, wat de
droom me probeert te zeggen.”
Terwijl ze dit uitspreekt, kijkt ze met een vragende blik Loes
aan, haar hierbij een reactie uitlokkend.
“Voor mij is de striptease-avond de tweede keer dat ik heb
meegedaan met deze vorm van reiniging,” vertelt Loes. “De
eerste keer was het alsof ik alleen de oppervlakte heb
schoongemaakt. Eigenlijk heb ik me het toen gewoon gemakkelijk
gemaakt en gedacht dat het allemaal en spelletje was.
Naderhand thuis heb ik gemerkt, dat er wel degelijk iets met me
is gebeurd. Na een verblijf hier in het DSH is het net of je leven
op zijn kop staat, alsof er chaos is. In korte tijd hebben de
nieuwe indrukken zich geordend en werd de bruikbaarheid van de
105
Na-beschouwing
workshops me steeds duidelijker, in ieder geval zo heb ik het
ervaren.
De tweede keer dat ik hier kwam nam ik mezelf en mijn
gevoelens meer serieus.
Ik heb de bijeenkomsten intensiever ervaren, gewoon omdat ik
daarvoor heb gekozen. De weerstand tegen het ont-moeten van
problemen in mezelf, die ik voorheen in stand hield, heb ik laten
varen. Het was verzet, gebaseerd op trots en beter weten.”
Terwijl Loes dit vertelt, merkt ze de vrijheid bij haarzelf
waarmee ze dit gewoon durft toe te geven, iets wat voorheen
ondenkbaar was. Deze verrassende reactie voelt als een
innerlijke erkenning aan haarzelf.
“Volgens mij krijgen we in ons leven vele herkansingen en is het
hier een goede plaats om dit te ervaren,” bemoedigt Annemarie
haar. “Wil jij ook thee?” voegt ze er aan toe om bewust van
onderwerp te wisselen.
Terwijl de twee vrouwen bij elkaar aan de lange ontbijttafel
zitten, komen ook andere bewoners binnen. Hun opgewektheid is
opvallend. Wat een striptease in een klooster allemaal teweeg
kan brengen.
Nog voor de grote zaal weer in gebruik genomen wordt, leggen
vele helpende handen de afgeworpen kleding weer geordend
terug in de verkleedkamer.
Na een avond als die van gisteren is het gebruikelijk dat de
volgende dag de samenkomst een uur later begint, om de
deelnemers breeduit de ruimte te geven voor de nodige rust. Met
hier en daar nog een broodje in de hand, wordt de trap naar
boven druk gebruikt.
De houten treden weerklinken als een orkest, waarin af en toe
een harde lach een nadrukkelijke toon legt, waar voetenwerk als
tromgeroffel het gezoem van gedachtewisselingen accentueert.
Een feestje zoals dat van gisteren heeft een lange nawerking, als
een prettig gevoel van vrijheid en meer jezelf te zijn.
Als Francis gearmd tussen Chiry en Gerard swingend binnenkomt,
is de vrolijkheid bij iedereen weer luid aanwezig. De twee
mannen lopen als harken waarbij ze de zwierige Francis in toom
proberen te houden. De gezichten van het koddige drietal valt uit
de plooi als ze voor de groep staan. Even is het vermaak van de
avond ervoor terug. Wanneer het drietal naast elkaar voor de
106
Na-beschouwing
groep heeft plaats genomen, wachten ze kalm af tot ze de
aandacht van de groep krijgen.
“Ik begrijp dat jullie de verkleedparty als aangenaam hebben
ervaren?” zegt Chiry vrolijk. “Hopelijk hebben jullie goed
geslapen en prettig gedroomd?“ Nog voor enthousiaste reacties
de ruimte versieren, neemt Chiry zelf het woord weer.
“Om jullie belevenis meer begrijpelijk te maken, kwamen wij
met dubbele bedoeling binnen zoals jullie ons zonet hebben
gezien. Wat we probeerden uit te beelden is, hoe verwrongen het
eruit ziet als je Eigen IK, vrolijk en toch belemmerd leeft.
Belemmerd tussen de strakheid van opgelegde regels,
aangenomen persoonlijkheden, afspraken en beloftes. De
zwierigheid van het gevoel wordt dan afgeremd tussen de op orde
geharkte gedachten.”
Francis en Gerard reageren hierop door een moment zich stram
als een marionettenpop te bewegen. Dan schudden ze zich uit en
bewegen ze zich zwierig door de zaal.
De manier waarop Gerard zijn elegante bewegingsvrijheid uit,
werkt iedereen op de lachspieren. Een besmettelijke, slappe lach
maakt het plezier volledig en ongecompliceerd. Op een kleine
lachherhaling na keert de rust weer.
“Ik doe mijn best om jullie in woorden uit te leggen wat er
gisteren is gebeurd tijdens het verwijderen van de Ikkes en de
etiketjes.” Terwijl Chiry dit zegt, straalt zijn gezicht rust en
vertrouwen uit. De groep is een en al oor voor de uitleg van hun
onverklaarbare en verrassende belevenis. Er heerst een
aandachtige stilte waarop Chiry’s opheldering zich beweegt.
“De basis ervan is ook hier, dat alles wat leeft trilling is. Emoties,
denkpatronen, muziek, ervaringen en reacties. Trillingen met
ieder een eigen toonhoogte en snelheid. Soms is de klank ervan
te horen, soms alleen voelbaar. Daarnaast geeft het
gewaarworden van trilling een veel breder bereik weer. We
kennen allemaal het gevoel van een onplezierige ervaring alsook
die van een prettige gewaarwording, toch? Pijn en verliefdheid
zijn hiervan een voorbeeld. Zonder de pijn en verliefdheid te
zien, erkennen we ze beide door hun opvallende resultaten als
iets dat echt is. De trilling ervan is blijkbaar indrukwekkend
genoeg.
En zo is alles trilling, met een zichtbaar resultaat, direct of op
langere termijn, meer of minder herkenbaar.
107
Na-beschouwing
De persoonlijke weerstand tegen het trillingsweten is de
overtuiging die iemand er blind voor maakt. De aanname van het
bestaan dat alles wat leeft trilling is, is de eerste stap naar het
kunnen plaatsen ervan. Het opent een wereld die ons van kinds af
aan al bekend is. Sommigen hebben dit vertrouwen van
verbondenheid behouden naast het meeleven in de rationele
wereld van afzondering.
Toch is trilling voor iedereen waar te nemen. Immers wat
behouden is gebleven in de blindheid voor trilling en energie, is
ons gevoel!
De trilling die ons ‘aanspreekt’, is voelbaar in ons fysieke
lichaam. Doorgaans wordt alleen het prettige gevoel toegestaan.
Storende en onprettige emoties worden afgevoerd en het liefst
vergeten. Afgevoerd naar waar denk je?!”
Chiry kijkt de groep rond, prikkelend tot reactie. “Naar ziek
zijn?“ is een eerste reactie.
“Dat is een mogelijkheid op langere termijn. Wat is jullie
ervaring van gisteravond? Wat is er nodig geweest om een Ikke of
etiket los te laten?”
Even is het stil in de zaal. “Muziek, veel muziek en dansen,”
wordt er met een lach geopperd. “Concentratie en plezier
vooraf,” is een nadenkende andere reactie. “Gewoon even de
wereld buiten sluiten,” klinkt het van achter uit de groep.
“Wat is de overeenkomst tussen al jullie antwoorden?” moedigt
Chiry vragend de groep aan. Opnieuw is de spanning op zoek naar
een antwoord, voelbaar voor de deelnemers. Heel voorzichtig
zegt een vrouwenstem, “Zonder denken zijn, misschien?”
“Prima, dank je wel. Dat mag je best luider zeggen. Inderdaad,
zonder denken kunnen we de opslagplaats leeg maken. Het
magazijn in ons hoofd!
Het denken en na-denken over opgeslagen ervaringen vormen een
overvolle bibliotheek aan verhalen. Al deze verhalen die vaak in
omvang toenemen, vormen een zwaarte. Het is het zware gevoel
dat stress heet en zich uit in klachten, ziekten, afwijkingen en
emotionele aandoeningen. Verhalen, het slachtofferschap, ze
belasten het lichaam in het gezond functioneren. Het haalt onder
andere de vrolijkheid uit het leven. Sluipend en vaak onzichtbaar
in het begin, wint het terrein, ondersteund door zijn maatjes
108
Na-beschouwing
angst en hebzucht. Zij verzuren letterlijk en figuurlijk ons
lichaam en leven.”
Dan neemt Gerard verdere uitleg over. “Verzuring vermindert de
trilling, in je cellen en in de uitstraling van wie je bent.
Er ontstaat een andere trillingsveld om je heen. Onze uitstraling
is onze eerste indruk naar de ander toe.”
Een oh en ah en hier en daar een zucht zijn reacties op deze
uitleg.
“Herkennen jullie ook, dat je dikwijls dezelfde mensen en
situaties ongewenst en onbewust tegenkomt?”
Gerard geeft ruimte voor herkenning. “Waar denk je dat dat mee
te maken kan hebben?”
De guitige ogen die Gerard tentoonspreidt maken dat de
toehoorders stil en afwachtend blijven op zijn reactie.
“Een gestoord trillingsveld, door vastgehouden emoties, trekt
andere gelijkvormig gestoorde frequenties aan. Beide hebben
dezelfde trillingshoogte of -laagte, het is maar hoe je het
bekijkt.
Verliefdheid is een reactie waarin je je eigen behoefte zichtbaar
ziet bij de ander. Je herkent in de ander dat waarnaar je zelf op
zoekt bent. Je herkent! Her-ken-ning. Dit is alleen mogelijk als je
de eigenschap al kent!”
Opnieuw laat Gerard even ruimte na deze nadrukkelijke
woorden. De leergierigheid van de toehoorders laat een luide
stilte horen als uitnodiging aan Gerard om verdere uitleg.
“Dat wat je kent, alleen dat kan een herkenning opleveren. Door
je bewust te worden van her-kenning ontstaat er de mogelijkheid
er iets mee te doen.
Die eigen-schappen die weinig gebruikt zijn, zijn vaak de
ergernissen die anderen je tentoon stellen. De kromme tenen
vanuit vervangende schaamte, zijn dan voelbaar net als
ingehouden wrevel. Dit zijn eigenlijk hele waardevolle
momenten!
Deze ongemakkelijke houdingen hebben alles met jezelf te
maken. De ander raakt alleen een over-gevoeligheid, een zere
plek, een verborgen trilling.
Daar waar je weinig aandacht aan geeft of juist alle moeite doet
om het te ontkennen of te vermijden. Juist dat zijn je
persoonlijke talenten!
109
Na-beschouwing
De herhalende ergernis in jezelf is de toenemende vraag om
aanvaarding in plaats van verwaarlozing van deze aanleg.
We zijn elkaars leraar en spiegelbeeld waardoor steeds opnieuw
je eigen Ik vraagt om bewust te zijn.
Door die weggestopte eigen-aardig-heid te ont-wikkelen, vervorm
je je onmacht tot een vermogen, waarmee je je leven nieuwe
impulsen kunt geven. Het breekt gehechtheid en afhankelijkheid
af waardoor vertrouwen en zelfstandigheid te voorschijn komen.
De contacten naar anderen veranderen hierdoor in respect,
vanuit een weten dat iedereen en alles speciaal en waardevol is.
Dat jij waardevol en speciaal bent! Dit durven erkennen is
bewust-wording.”
Dan is er een stilte, een stilte alsof deze leeg is, net als in het
hoofd van Annemarie. Het is alsof al haar gedachten ‘buiten
westen zijn geslagen’ door de opmerking dat ook zij speciaal en
waardevol is.
Gerard ziet de verwondering bij de deelnemers en geeft ze vol
begrip de ruimte en tijd zichzelf te vinden. Na enkele momenten
zijn het voorzichtige blikken waarmee de deelnemers elkaar
aankijken. Hier en daar wordt er gehuild vanuit de heftige emotie
om belangrijk te zijn.
Chiry en Francis verlenen assistentie, onopgemerkt voor de rest
van de deelnemers, terwijl Gerard behoedzaam verder gaat.
“Ieder hebben we levenservaringen die ons onbewust zijn
overkomen. Door weloverwogen en doelgericht keuzes te maken
in respect met alles, verandert je leven en de kijk erop.
Het carnaval van het leven verwisselt zich hierdoor voor een
genieten vol uitingen van jezelf. Je wordt daarmee de regisseur
van je leven die als dirigent de maat aangeeft en de melodie
ervan componeert.
Letterlijk en figuurlijk ben jij het die je eigen trillingsrichting en
-hoogte bepaalt, geïnformeerd door je gevoel en inzicht samen!
Door een striptease als gisteren vaker te herhalen, ont-moet je
steeds meer gelijk getemde mensen die een zelfde taal spreken,
toegepast in alle wereldtalen.
-Bewust leven is het toelaten en meegaan van verandering waarin
oude wijsheid het inzicht vergroot.- “
Gerard weet dat het werken met trilling verwarrend kan zijn.
Zijn hele gezicht straalt van plezier als bij zegt: “Heel simpel
gezegd, bewustzijn is bewust zijn dat je bewust bent.”
110
Na-beschouwing
Met deze simpele en doordachte opmerking is de groep weer
terug in een luchtige plezierige trilling.
De workshop wordt hiermee tijdelijk onderbroken.
Als iedereen weer present is, is er als eerste ruimte om vragen te
stellen. “Ik heb een vraag!” is een reactie. “Wat is er voor nodig
om in het tegen komen van bepaalde mensen te voorkomen of te
activeren?
Stel ik heb van iemand een afkeer of ik wil juist nieuwe mensen
met andere ideeën treffen. Hoe doe ik dat?“
De guitige ogen van Gerard zijn weer duidelijk zichtbaar.
“Gewoon, door zelf te veranderen.”
Als Gerard dit zegt, is hij zich bewust dat dit om toelichting
vraagt. “Laten we er even voor gaan zitten, dan geef ik je het
basisrecept, goed? Naderhand kunnen jullie het recept nog eens
samen bekijken.”
Opnieuw laat Gerard merken, dat je met plezier moeilijke
onderwerpen duidelijk kunt maken. Steeds blijft in Gerards
vrolijke opmerkingen het respect voelbaar. “Hebben jullie pen en
papier gereed?” De manier waarop hij dit zegt geeft aan, dat het
misschien toch wel een goed idee is zijn recept op te schrijven.
“Klaar?” vraagt hij terwijl er een glimlach van oor tot oor te zien
is op zijn gezicht. “Nou, daar gaan we dan.
Je neemt een dosis plezier vermengd met een dubbele dosis
respect en acceptatie. Dit verpak je in het oordeelloos zijn. Laat
dit mengsel even door het bewust-zijn bezinken, zodat het ego
zich erin oplost. Gebruik deze uitgewerkte melange als
bijvoeding, als schoonheidsmasker en als voorgerecht in elk
contact. Een goede kok proeft van te voren zijn product, dus ga
in gesprek met je spiegelbeeld om te zien of je het middel hebt
opgenomen in je hele structuur.
Wanneer het spiegelbeeld de kinderlijke clown in jezelf laat zien,
weet je dat je naar buiten kunt treden en bereikt wat je graag
wilt. Houd het mengsel fris door het regelmatig te verversen.
Geef dit recept aan ieder die er interesse in heeft. Zo verander
je van spelbreker tot meester-regisseur in je eigen leven.”
Tijdens het aangeven van dit recept heeft Gerard zijn gezicht
ernstig weten te houden, terwijl de pret zijn ogen bijna uitspat.
111
Na-beschouwing
Over clown gesproken, daar is hij zojuist een goed voorbeeld van
geweest. De groep heeft moeite gedaan om stil te blijven om het
recept tot het einde toe te kunnen opnemen. Het plezier in de
groep uit zich in lachen en vermakelijke opmerkingen naar
elkaar. Ook Francis en Chiry vermaken zich kostelijk. De deur van
het lokaal wordt met snelheid geopend wanneer er lachende
vrouwen zijn die dringend naar het toilet lopen. De boodschap is
overgekomen zonder het vermaak ervan te verminderen.
Korte tijd later is de groep weer compleet en de aandacht terug
bij Gerard.
“Blijf steeds plezier in je leven maken waarbij je je doen en
laten serieus neemt.” Met enige nadruk geeft Gerard deze
mededeling weer.
“Waarom je met de mensen omgaat met wie je omgaat, is een
veel gehoorde vraag. Weet dat zolang je dit onbewust doet, je
reageert omdat die ander iets aan-trek-kelijks heeft voor jou. We
herkennen iets, anders zou het onopgemerkt blijven. ‘Herkennen’
is enkel mogelijk als het al een eigenschap van jezelf is.
Immers her-kennen betekent dat je het al kent. Wil je je
omgeving veranderen, leef dan bewust vanuit een samengaan van
gevoel en inzicht! Durf veranderingen bij jezelf toe te staan. Je
visie en daarmee je handelen en beweeg-redenen stemmen zich
dan als vanzelf af op je nieuwe ontwikkelingen.
Door je bijgestelde trilling ontmoet je andere, gelijk-gestemde
mensen. Denk erover na wat je wilt en wat je doelstelling is. Je
leefomgeving laat je zien wie je bent. Aan jou is het of je met je
uitingen vrede hebt.“
De ochtend is bijna ten einde. Gerard wil zijn gasten nog een
laatste tip geven voor zij aanschuiven aan de gemeenschappelijke
lunchtafel.
“Wat ik zo gezien heb in de pauzes, geeft me de indruk dat jullie
in groepjes van gedachten wisselen. Dat is een prima middel om
elkaar te informeren. Immers samen weet je meer en het delen
van informatie maakt alle betrokkenen wijzer op een of andere
manier, direct of later. Ook dit is spelen met trilling.
Bij het respectvol uitwisselen van meningen bundelt de trilling
zich geleidelijk tot een eenheid met een grotere hoogte dan die,
die je individueel kunt bereiken.
112
Na-beschouwing
Dit is het synergie-effect en is tot voordeel en inzicht van alle
betrokkenen! Wanneer je straks weer thuis bent, pas dit dan ook
toe ten gunste van jezelf en je omgeving.
Ook daar kun je met je omgeving in gesprek gaan, letterlijk en
figuurlijk. Zet dialoog ontmoetingen op, werk samen aan een
onderwerp en deel met elkaar wat het met je doet. Of dit nu het
maken van bonbons is, een gezamenlijke maaltijd bereiden of
een workshop zoals je hier zelf hebt meegemaakt.“
Gehoorgevend aan de behoefte van de fysieke mens, sluit Gerard
af met: “En dan nodig ik jullie nu uit voor de lunch, die voor
jullie in de eetzaal klaar staat. Wij zien jullie graag vanmiddag
weer terug en voor nu, dank je wel voor jullie belangstelling.”
***
113
Kordaat verrast
18.Kordaat verrast
Annemarie merkt dat haar verblijf in het DSH haar veel brengt.
De oefeningen, de informatie die ze krijgt van de docenten als
ook van medegasten brengt haar oude standpunten aan het
wankelen. Dit wankelen voelt voor haar zowel vreemd als goed.
Waar oude meningen haar hebben laten vastlopen in doen en
laten, biedt alle informatie haar nu de kans een nieuw beeld te
maken van zichzelf en biedt het mogelijkheden voor haar
toekomst. Waar ze eerder in een sleur van het ritme van het
dagelijks leven leefde, voelt ze zich nu als een vogel die van
bovenaf een overzicht heeft over mogelijkheden en keuzes. Waar
eerder alleen haar kinderen zorgden voor de afwisseling en
verrassing van de dag, merkt ze dat ze nu vele wensen heeft om
haar tijd mee door te brengen.
Ondanks dat het is nog een chaos van ideeën is, is ze er meer dan
tevreden mee. Ze borrelt er zo van over dat ze direct naar huis
wil bellen.
Dan bedenkt ze zich hoe leuk het zou zijn om de kinderen even
goeden dag te zeggen. Dit in tegenstelling tot haar gewoonte om
’s avonds te bellen. Emmy is er immers die Milou en Sebastiaan
opvangt als Frank op zijn werk is. De kinderen zijn dus thuis.
Ja, ik doe het, gaan Annemarie’s spontane snelle gedachten. Ik
bel ze gewoon even op. Opgewonden loopt Annemarie naar de
telefoon. Met een bonzend hart van blijdschap drukt ze het haar
zo bekende nummer in.
Bij elk cijfer lijkt het of ze dichter bij huis komt. Als de telefoon
dan wordt opgenomen, klinkt er een kinderstem in haar oren.
“Met Sebastiaan, wie wilt u spreken?” Annemarie’s gezicht kleurt
rood.
Verrast antwoordt ze op een zelfde wijze: “Met mamma, ik wil
Sebastiaan en Milou spreken. Is daar tijd voor?”
Nog voor ze uitgesproken is, klinkt er een enthousiast geluid
vanaf de andere kant van de verbinding. “Het is mamma, Milou,
kom gauw, ze wil ons spreken!” Het blije stemmetje van het
kleine meisje komt steeds dichterbij. “Hoi mamma” klinkt Milou
enthousiast, kom je naar huis?” Deze opmerking raakt Annemarie
diep. Een brok in haar keel vernauwt haar luchtweg. Haar
stemming is vrolijk en ontroerd tegelijkertijd. “Ja, “klinkt het
114
Kordaat verrast
wat hees. Met enige moeite en zo vrolijk mogelijk perst ze de
woorden naar buiten. “Natuurlijk kom ik weer naar huis.”
Dan wordt haar ademhaling rustig en herstelt het spreken zich.
“Volgende week denk ik weer thuis te zijn. Is dat goed?”
Wetend dat de kinderen op haar wachten en het fijn vinden als
ze weer thuis is, komt de opmerking spontaan uit haar mond.
Behalve dat Milou er verrast door is, is Annemarie dit zelf ook.
Milou reageert blij: “Mamma komt volgende week naar huis,
Sebastiaan, ik ga een verrassing voor haar maken. Fijn dat je
weer thuis komt. Hoi, hoi hoi!” hoort Annemarie haar luid
roepen.
Dan realiseert Milou zich dat het nog even duurt voor ze haar
moeder echt ziet en voordat ze weer verhaaltjes voorleest ’s
avonds voor het slapen gaan. “Hoeveel nachtjes is dat slapen?”
vraagt Milou met de terughoudendheid van een kind. “Zoveel
nachtjes tot dat pappa voor de tweede keer een vrij weekeinde
heeft. Dit weekeinde zijn jullie nog met zijn drietjes en als
pappa dan weer het weekeinde vrij is en jullie samen allemaal
thuis zijn, dan ben ik er ook bij.”
Terwijl Annemarie dit zegt, merkt ze dat ze zonder nadenken een
afspraak maakt los van het programma hier in het DSH. Ze voelt
de dubbelheid ervan, voelbaar als een wrong in haar maag.
Razendsnel gaan indrukken en gedachten door haar hoofd. Iets in
haar geeft haar de bevestiging, dat de afspraak die ze zojuist met
haar kinderen heeft gemaakt, goed is. Als ze met aandacht over
haar afspraak na-denkt, groeit het goede gevoel. Dan neemt ze
het besluit voor zichzelf, dat wat er ook gebeurt, ze eind
volgende week naar huis gaat. Ze voelt zich goed en wil er weer
voor haar kinderen zijn.
“Ja, Milou, ik kom eind volgende week naar huis, echt.”
Sebastiaan die heeft meegeluisterd, stoot enthousiaste kreten
uit, zelfs zo, dat Emmy de telefoon heeft overgenomen. “Goede
morgen Annemarie, begrijp ik het goed, dat je binnenkort weer
naar huis komt?”
Annemarie voelt de opwinding van het gesprek in zich omhoog
borrelen. “Ja, ik kom eind volgende week weer naar huis, ja, dan
ben ik weer thuis. “
De kordaatheid waarmee Annemarie dit zegt verrast Emmy en
ook haarzelf. Emmy uit haar verbazing door stil te zijn. Dan
herneemt ze zich weer en op hartelijke toon zegt ze:
115
Kordaat verrast
“Annemarie, fijn dat je binnenkort weer thuis bent. Ik zal het
ook Frank zeggen. Is er nog iets dat ik voor je kan doen? “ De
sympathie waarmee Emmy spreekt, doet Annemarie goed.
Eerder hadden de vrouwen een contact van alleen goede dag
zeggen en een oppervlakkig praatje. Toen Annemarie
onverwachts weg bleef, heeft Emmy zich als vanzelf sprekend
aangeboden om te helpen. En nu klinken haar woorden zo warm
en geborgen, waarom heeft ze de hartelijkheid van deze
buurvrouw eerder gemist?
Dan is Annemarie weer helemaal aanwezig en is ze blij met de
lieve reacties, nog steeds verbaasd over haar eigen optreden.
“Ik wil nog even de kinderen ‘goede dag’ zeggen voor ik ophang,
Emmy, dank je voor al je goede zorgen. En als ik weer thuis ben,
maak ik je goede zorgen graag met je goed.” Dan klinken er twee
kinderstemmetjes in haar oren. “Mam, fijn dat je weer
thuiskomt. We gaan het pappa ook vertellen. Bel je morgen
weer?” “Ja, ik bel morgen weer ‘s avonds voor jullie gaan slapen.
Doe je de juf op school de groetjes van mij? En zijn jullie lief
voor Emmy!” “Ja, altijd” antwoordt een vrolijke kinderstem.
“Goed zo, veel plezier vandaag op school, dikke kus en knuffel
voor jullie, tot morgen, dag dag, kus, kus, daaaaaaaaaaag.”
Dan beëindigt Annemarie het gesprek.
Nog even is ze beduusd van het gesprek, eigenlijk van haar
beslissing om volgende week thuis te zijn. Eerder zou ze zich
hebben gevoegd naar de wensen en voorstellen van haar
omgeving. Haar eigen beslissingen nam ze wel hoewel steeds
aangepast aan de wensen van anderen.
Nu heeft ze echt zelf, spontaan, een keuze gemaakt, ongeacht
wat anderen er van vinden. Deze gedachte geeft haar een goed
gevoel. Het sterkt haar zelfvertrouwen en ze heeft zelfs het
gevoel alsof ze gegroeid is. Letterlijk. Even later merkt ze op,
dat ze meer rechtop is gaan lopen, iets waarover ze als kind al
aanmoedigen heeft gehad. Zonder dwang hebben haar moeder en
tante haar zo af en toe aangereikt meer rechtop te gaan lopen.
Vandaag herinnert ze zich deze bezorgdheid weer, nu ze merkt
dat ze het als vanzelf opeens doet. Het voelt goed. Ze heeft
blijkbaar nu de durf om het te doen, zonder het gevoel dat
rechtoplopen arrogant is.
116
Kordaat verrast
Terwijl ze naar de eetzaal loopt, gaan de gedachten dat je durf
nodig hebt om rechtop te lopen vreemd en toch waar is. Ze
glimlacht erover en gaat dan over tot de orde van de dag.
De eetzaal is druk bezet. Annemarie kijkt even rond om te zien
waar er nog een plaats vrij is. Dan achteraan, ziet ze een vrije
ruimte en besluit daar te gaan zitten. Ze groet de mensen naast
en tegenover zich en neemt plaats. Dan herkent ze de vrouw
naast haar, die ze in het begin heeft horen zeggen dat de hulp
die je hier krijgt, het neusje van de zalm is.
Een boterham verder spreekt Annemarie de vrouw erover aan. Ze
vertelt dat ze zich haar opmerking herinnert. De vrouw stelt zich
voor als José. “Ja, ik ben nog steeds van mening dat dat zo is”,
zegt José nadrukkelijk en vriendelijk. “Zelf heb ik al veel aan
mezelf gewerkt”, laat ze weten. “Zoals het hier gaat, daar voel
ik me bij thuis. Ik ben hier nu voor de tweede keer en ik merk dat
het me zo goed doet, dat ik heb aangeboden, me in te zetten
meer bekendheid te geven aan deze manier van hulpverlening. En
hoe is het nu met jou?” José kijkt Annemarie geïnteresseerd aan.
“Eigenlijk prima. Veel beter dan toen ik hier kwam.” geeft
Annemarie als antwoord. Dan richt Annemarie haar aandacht op
José. “Fijn dat je het initiatief neemt om bekendheid te geven
aan de aanpak van het DSH. Daar zullen vast veel mensen hun
voordeel mee kunnen doen. Zelf ben ik hier ook via een
‘ervaringsdeskundige’.
Het optimisme dat deze persoon hier heeft ontwikkeld, is een
visitekaartje van de inzet van Gerard en zijn collega’s.”
José reageert hierop neutraal. Het gesprek tussen beide vrouwen
verloopt stroef. Dat is beiden duidelijk. Ze wensen elkaar een
fijne middag toe waarna het gesprek beëindigd is. Zonder veel
aandacht gaat Annemarie verder met haar lunch en ook José, die
daarbij in gesprek gaat met de mensen die vlak bij haar aan tafel
zitten.
Annemarie merkt dat dit contact met José haar een vreemd
gevoel geeft. Ze voelt het respect van José en ook dat er geen
verdere binding is. Of dat de reden is dat ze eerder geen contact
hebben gehad, ondanks dat ze in dezelfde omgeving leven. In
gedachten eet Annemarie haar lunch.
117
Kordaat verrast
Het gesprek met José zet haar meer aan het denken dan het
telefoongesprek met thuis. Ze besluit er met Loes over te praten,
hoe zij tegen zo’n situatie aankijkt.
Volgens de klok zouden de deelnemers nu moeten komen. Als
Annemarie Loes ziet aankomen, wenkt ze haar. Samen lopen ze
naar het lokaal terwijl Annemarie zegt: ‘Loes, ik wil je straks wat
vragen. Ik wil graag jouw mening horen over iets. Kan dat?“
“Natuurlijk,” zegt Loes terwijl ze samen de trap op lopen.
Eenmaal in de zaal besluiten de twee vrouwen om naast elkaar
het vervolg van de workshop af te maken, waarbij Annemarie
haar gedachten over het telefoongesprek met thuis en het
gesprek met José parkeert in een gedachten-vakje. Hiermee kan
ze nu geconcentreerd blijven bij de aangeboden informatie.
***
118
Trillingskleur verbaast
19.Trillingskleur verbaast
De grote zaal is weer gevuld, net als haar gasten. Het duurt even
voor dat iedereen zich ‘genesteld ‘ heeft op zijn zitplaats met
een flesje water naast zich, pen en papier binnen handbereik en
een gemakkelijke houding heeft aangenomen om daarna met
aandacht de workshop te volgen.
Nadat ze kort iedereen verwelkomd heeft, begint Francis haar
inleiding. In haar hand heeft ze verschillende vellen papier die de
aandacht trekken.
“Morgen,” geeft ze aan, ”gaan we zelf met kleuren aan het werk.
Dan zijn we te gast in het atelier in de grote schuur achter het
klooster. Het gaat dan over gevoels-uitingen in verf en de
beleving ervan.
Voor nu heb ik een stel gekleurde vellen papier bij me waarmee
ik jullie met de trilling ervan contact wil laten maken. Dit doen
we al lopend. Als jullie willen komen staan?”
Als iedereen klaar staat in afwachting van de opdracht, hervat
Francis haar uitleg. “Voel het contact met je voeten op de vloer.
Houd je aandacht bij je voeten en loop door de zaal, waarbij je
opmerkt hoe de vloer voor jou aanvoelt.”
Terwijl de een geconcentreerd voor zich uit kijkt, heeft een
ander zijn blik op de voeten gericht. Al voelend is er beweging.
Zonder aanraken schrijden de leerlingen langs elkaar, zich
bewust van hun voetengevoel. Terwijl ze zo bezig zijn, legt
Francis gekleurde vellen papier in het midden van de zaal als
stapstenen in een tuin.
“Loop er eens overheen en voel wat elke kleur met je doet. Voel
ook aan waar het in je lichaam een sensatie geeft. Is dit alleen in
je voeten of ook elders in je lichaam.“
Nog steeds voortschrijdend maken de leerlingen gebruik van het
gekleurde papier. Enkelen lopen er langzaam overheen, terwijl
anderen er even op stilstaan. Het afwisselend raken van de
kleuren met alleen de rechter voet en daarna alleen de linker,
wordt na-apend doorgegeven.
Terwijl ieder op een eigen wijze geconcentreerd de voeten als
voelsprieten gebruikt, om het verschil van kleur te ondervinden,
geeft Francis verdere toelichting.
119
Trillingskleur verbaast
“Alles wat leeft is trilling. Elke kleur heeft zijn eigen snelheid en
trillingshoogte, de frequentie. Ook heeft het een temperatuur en
magnetisch veld. Het contact met kleuren, ieder geven ze een
eigen sensatie aansluitend op je persoonlijke ontwikkeling.
De plaats van sensatie is de match voor dat moment. Blijf
geconcentreerd op je gevoel,”moedigt Francis aan, “om je te
laten verrassen wat kleuren nog meer bij je teweeg brengen.“
Francis biedt de deelnemers de tijd die ze nodig hebben om de
kleuren te ervaren. Daarna nodigt ze hen uit hun beleving met
elkaar te delen. Terwijl de deelnemers hun ervaringen met
elkaar delen, verzamelt Francis de gekleurde vellen papier.
“Wie heeft er alléén in zijn voeten een sensatie gehad?” is de
vraag waarmee Francis haar begeleiding hervat. Niemand
reageert. “Wie van jullie heeft duidelijke gevoelens ervaren in
zijn romp?” Op deze vraag reageren de meesten door hun hand
op te steken. Bij de vraag wie er gevoelens op z’n rug ervaren
heeft, is er slechts een enkeling die dit bevestigt.
“Op een schaal van een tot tien, steek je hand op voor de
krachtigste ervaring die je hebt gehad met de kleuren van het
papier. Tien?” Er is geen reactie uit de groep. “Negen?” Er is
aarzeling te zien en reactie blijft uit. “Acht?“ Drie mensen steken
hun hand op. “Willen jullie gaan staan en aanwijzen waar in je
lichaam je dit gevoel ervaren hebt?“ Het blijkt het onderlichaam
te zijn, bij alle drie.
Als Francis navraagt welke kleur deze trilling heeft veroorzaakt,
blijkt het bij iedereen een andere kleur te zijn.
Dan vraagt ze of deze reactie al direct bij het eerste contact met
het betreffende gekleurde papier ontstaan was. Alle drie geven
ze aan dat het is geweest pas nadat ze al over meerdere vellen
papier hadden gelopen. Francis bedankt hen voor hun reactie en
vervolgt haar uitleg.
“Trilling
oefent
veel
invloed
op
ons
uit.
Het
waterkristal-experiment is een zichtbare uiting van de invloed
van trilling. Geuite gevoelens, die zich herbergen in het water,
zijn zichtbaar in het bevroren water als een diversiteit van
ijskristallen. Elk gevoel uit zich in een andere vorm of vervorming
van ijskristal.
120
Trillingskleur verbaast
Als je bedenkt dat wij grotendeels uit water bestaan, kun je je
dan ook voorstellen wat voor een impact de Ikkes en de etiketjes
op ons gedrag en in ons lichaam hebben gehad?”
Deze bespiegeling maakt de aanwezigen nadenkend stil.
Het is alsof er een verbijstering en gelijktijdig een herkenning
binnenkomt. Met aangepaste stem gaat Francis verder. “De
etiketjes, vaak voortgekomen uit opmerkingen, hebben een
trilling. De aard van het commentaar is vergelijkbaar met een
kleur. Hoe groter de impact van kritiek, hoe groter de verstoring
van onze eigen trilling is. Een kleur geeft geringe sensatie. De
herhaling of een combinatie van kleuren beïnvloeden het lichaam
en zijn werking ervan ingrijpend doordat de trilling, als emotie of
kleur steeds intensiever wordt door de herhaling. En dit is weer
van invloed op het zelf-vertrouwen.”
Dat Francis’ woorden emoties van herkenning oproept, laten de
gezichten duidelijk zien. Zowel Gerard als Chiry zijn nu aan het
werk om deelnemers behulpzaan te zijn bij het loslaten van oude
pijnlijke gevoelens.
Dat kleur veel met ons doet, laten alleen al jullie reacties zien.
Denk verder eens aan de kleur van de kleding waarin je je prettig
voelt of juist onbehaaglijk.
Het gekleurde papier heeft onbewust veel losgemaakt. Jullie
herkenning op de uitleg ervan is dan net dat wat nodig is, om de
storende gevoelens naar boven te laten komen. Door aan deze
storende gevoelens en gedachten aandacht en respect te geven,
kun je je er blijvend vrij van maken.
Francis nodigt de groep uit in een makkelijke houding te gaan
zitten. “Geef nu aandacht aan de pijn die je gevoeld of je
herinnerd hebt. Geef het respect, hoe moeilijk dat ook lijkt.” De
deelnemers volgen de aanwijzingen op. Op zachte toon gaat
Francis verder.
“Het respect is de hoge trilling waarmee je zonder herbeleving
deze storing kunt uitblazen. Stel je pijn of belevenis nu voor als
een kleur.” Na een moment van stilte geeft ze de volgende
instructie. Blaas deze kleur nu met aandacht en respect uit,
zolang en met zoveel kracht als er voor nodig is. Zonder verwijt
lost de nare emotie op in de weggeblazen kleur. Blaas totdat de
kleur helemaal verdwenen is. Wat zie je nu?” Opnieuw geeft
Francis ruimte voor ervaring.
121
Trillingskleur verbaast
“Voel wat dit doet met je lichaam en be-leef deze verandering.
Houd je aandacht erop gericht.”
Rustig afwachtend tot de aandacht van de groep weer bij haar is,
observeert Francis de groepsbeweging. Als ze ziet dat sommigen
het er moeilijk mee hebben, reikt ze op een zachte
ondersteunende toon woorden aan.
“Herken welk profijt de pijn je heeft opgeleverd. Herken de
kracht die je daardoor hebt ontwikkeld. Zie hen, die in de
situatie van pijn betrokken zijn als een mens, die net als jij, ook
handelt vanuit inzicht en kracht van het moment.
Geef alle betrokkenen jouw respect, hiermee geef je jezelf
respect en vrijheid! Jouw vrijheid staat los van de
verantwoordelijkheid van de daad van de ander.”
De groep observerend ziet ze rust ontstaan.
“Gun jezelf de on-gebonden-heid van de situatie, door het
respectvol
wegblazen
van
de
kleur,
die
je
pijn
vertegenwoordigt.”
De reactie op haar liefdevolle begeleiding is hoorbaar in de
zuchten van opluchting gevolgd door hier en daar een traan van
ontroering. Ook Gerard en Chiry laten met hun knipoog Francis
weten, dat de energie die ze creëert een goede trilling is om
storende emoties los te laten.
Regelmatige rustpauzes zijn een goed fundament voor
emotioneel werk. Als Gerard en Chiry de deur van de zaal openen
als teken van pauze, werken de koffie, thee en toiletten als een
magneet waar de deelnemers graag gebruik van maken. Het
docenten drietal verlaat als laatste de grote ruimte nadat alle
ramen zijn open gezet. Terwijl zij naar beneden lopen, zoeken
de deelnemers beladen met een beker drinken een zitplaats in de
zonnestralen.
Annemarie en Loes hebben zich bij een groepje gevoegd. Het
onderwerp van gesprek zijn de dierbaren thuis. Ondanks de goede
contacten, zorg en het leerplezier dat ze hier met elkaar hebben,
wordt het gemis merkbaar.
De meesten hebben langzaam het gevoel weer naar huis te
willen. Hier en daar zijn deelnemers met een mobiele telefoon
hun dierbaren aan het bellen.
De zon, die iedereen verrast met zijn aanwezigheid, draagt bij
aan de ontspannen sfeer. Als Chiry en Francis de groep zo zien,
122
Trillingskleur verbaast
geven ze aan de pauzetijd te verdubbelen zodat ze kunnen
genieten van de warme ontspanning waarin de tijd afwezig is.
Als later enkele deelnemers de groep kenbaar maakt dat ze weer
verwacht worden, duurt het nog even voordat iedereen er weer
is.
Als Francis de bijeenkomst hervat is de sfeer in de groep
veranderd. Het is alsof de bewustwording van de deelnemers met
een grote sprong is toegenomen nadat er veel gevoeligheid als
kleur uitgeblazen is. Hun zithouding, gezichtsuitdrukking, de
ogen en de gelatenheid waarmee ze nu aanwezig zijn, dit alles is
voor Francis een teken van toenemend zelfvertrouwen.
De stemming voelt luchtig. Op een positieve manier beïnvloedt
dit ook Francis, Gerard en Chiry. Zo is het geven van een
begeleiding en workshop ook voor hen steeds een
trillingsverrijking.
“Kleur, licht, trilling, materie, gevoel, het zijn de
verschijningsvormen van eenzelfde iets op verschillende
belevingsniveaus,” hervat Francis haar workshop over
kleurtrilling.
“Zelfs woorden hebben trillingskleur waarmee ze een
gevoelskleur weergeven. Het donkerrood van de opwinding en het
pastelroze van liefde en zachtheid, terwijl het helder rood een
gevoel van geborgenheid en zelfvertrouwen activeert.
De wereld van trilling is én logisch én onvoorspelbaar tegelijk!
Onze ervaringen geven iedere keer opnieuw de complexiteit
hiervan enigszins weer. Terug naar de Ikkes en etiketjes. De vele
Ikkes zijn merendeels ontstaan vanuit het ego, uit het meer of
beter willen zijn dan de ander. Zonder beter te weten, is het de
slachtofferhouding die lange tijd veel opgeleverd heeft.
Aandacht is de kracht van transformatie van trilling! Een
dagelijks voorbeeld ervan is de aandacht voor reclame, die je
bewust kunt afwijzen en onbewust in je gedachten blijft hangen.
De aandacht voor de kleuren om je heen, in je kamer, je kleding,
in de natuur, ook hier geldt dat ze je bewust van meerwaarde
kunnen zijn of dat je kiest ze te veranderen. Onbewust hebben
ze een herhalende uitwerking op je hele doen en laten. Herken
de vrolijkheid die lichte kleuren je geven en het zware gevoel dat
donkere kleuren kunnen oproepen.
123
Trillingskleur verbaast
En als laatste voorbeeld, de aandacht van het spreken. Hoeveel
verschilt het als je bewust je woorden kiest of aangeeft geen
woorden voor iets te weten. En hoe is het om onbewust in
gesprek te zijn, hoe vaak heb je achteraf spijt over wat je gezegd
hebt.”
Zonder onderbreking heeft Francis de belangstelling van de
deelnemers gehad. Ze heeft voor hen haar kennis van de kracht
van kleur tot een inzichtelijke ervaring gemaakt.
Annemarie is in gedachten. Situaties en herinneringen draaien
zich als een film in haar hoofd af. Ze kijkt ernaar op afstand.
“Weet vanaf nu” hoort ze Francis zeggen, “dat we niets met de
energie van een ander mens kunnen. Het verstoort zelfs ons eigen
energieverloop op alle niveaus. Het eigen inzicht wordt erdoor
versluierd en de eigen gevoelens worden erdoor onderdrukt. Op
den duur verstoort het je bloedsomloop, geeft Francis aan.
“Hoe je wel kunt omgaan met ideeën, opmerkingen of goede
raad van anderen, is door ze te zien als een mogelijkheid. Zelf
stel ik ze me voor als een traktatie op een dienblad. Het is aan
mij om te beslissen of ik er gebruik van maak of ze laat liggen,
misschien tot een later moment.
Als het toepassen van een idee of voorstel van een ander jou
vrijheid geeft, is het ook een goed idee voor jou. Wanneer het als
belemmering en beklemmend aanvoelt, dan is het misschien goed
voor de ander, doch jij kunt er beter van afzien en het op het
dienblad laten liggen. Door het voor te stellen als een traktatie
die je ook mag afwijzen, helpt het om dit goed bedoelde advies
op respectvolle manier te laten voor wat het is.
Respect is een hoge trilling die lagere trillingen in zich opneemt
en transformeert. Je kunt dit proces vergelijken met de
composteerbare kracht van Moeder Aarde. Zij transformeert
‘afval’ tot voeding.
Respect werkt als een filter. De trilling, gevoelens, gedachten en
handelingen die je in respect bereijken* zijn voor jou van
waarde. Een waarde die zich direct of later laat voelen. Dat
maakt het de moeite waard voor jezelf en je omgeving.”
Hierbij kijkt ze de groep met een aanmoedigende blik rond en
vult het aan met een laatste kanttekening.
124
Trillingskleur verbaast
“Geloof niets van wat ik jullie vertel! Probeer het zelf uit en zie
wat het je oplevert. Alleen onze eigen ondervindingen zijn het,
die ons zelfvertrouwen het meest doen groeien.”
De opkomende onrust in de groep laat zien, dat ze op dit moment
verzadigd zijn met nieuwe informatie. Francis bedankt iedereen
voor de aandacht. De zonnestralen wekken opeens de
belangstelling van de deelnemers. De buitenlucht van het najaar
lonkt. Enkele minuten later is het terras buiten druk bezet door
groepjes deelnemers. Met gestrekte benen, hun gezicht naar de
zon gericht genieten verschillende deelnemers van deze
zonnewarmte.
Na een tijdje hoort Annemarie iemand zeggen: “Ik heb een goede
tip.Behandel je medemens als je beste vriend, zeker in moeilijke
situaties. Dan is er toch respect?” Dit voorstel, van een van de
deelnemers, spreekt ook anderen aan. Daarop reageert een van
de mannen.
“Met een vriendelijke reactie ontwapen je elke storende kracht.
Dat heb ik zelf ervaren in mijn werk. Het was de eerste keer eng;
het verrassende resultaat heeft me aangezet er vaker aan te
denken en het toe te passen. Mijn manager en ik kunnen het nu
goed met elkaar vinden.” Hans heeft de voorstellen gehoord. Het
heeft zijn filosofische karaktertrek geactiveerd.
“Misschien helpt jullie deze vergelijking,” oppert hij. “Wat als je
de energie ziet als een zee. Beide hebben onderverdelingen. De
zee in waterdruppels die kunnen verdampen waarna ze via
regendruppels tot grondwater worden, om daarna ondergronds,
soms met een omweg via rivieren en waterlopen weer in de zee
thuis te komen. Het is en blijft water, ieder in een eigen
hoedanigheid. Wij zijn net als water.
We hebben meer met elkaar gemeen dan we verschillen. We
hebben allemaal dezelfde behoeften. Liefde, waardering,
erkenning, geborgenheid en respect. Dit is onze levensenergie.
Hoe je het ook wendt of keert, we zijn als waterdruppels
onderdeel van één geheel, al gaan we hier of daar even onze
eigen weg. Uiteindelijk zijn we een beweegbaar onderdeel van
het ‘in-beweging-zijnde geheel’ van trilling.”
125
Trillingskleur verbaast
“Hans, gun je me even de tijd dit te laten door sijpelen in mijn
gevoel?” is een vrolijke reactie hierop. “Natuurlijk,” reageert
Hans heel gelaten met een lachend gezicht.
Als Francis voorbij loopt, herinnert ze de groep eraan, dat ze ’s
middags uitgenodigd zijn in het atelier om de kracht van kleur
zelf te gaan toepassen.
*Bereijken= bereiken+ berijken=> rijker worden
***
126
Sprekende kleuren
20.Sprekende kleuren
Uit de schuur klinken geluiden van plezier. Als de deelnemers via
een kier van de schuurdeur naar binnen gaan, zien ze tot hun
verrassing een gloed van mooie kleuren verdeeld over
verschillende schilderijen. Als ze Francis zien, zijn ze zich weer
bewust van de workshop met kleuren. Francis wacht de groep op
samen met een kleine donker gekleurde man. Als Annemarie de
man ziet, groet ze hem vriendelijk met een blik alsof ze deze
man eerder heeft gezien. Als ze zijn lachende ogen ziet, weet ze
wie hij is. “Hebt u het mozaïek op het torengebouw gemaakt?
Daar hebben we elkaar gezien.” De kunstenaar knikt bevestigend.
Beiden hebben plezier in de herkenning.
De schuurdeur laat een voor een de deelnemers binnen die
Francis verwelkomt. Als Annemarie een plaatsje gevonden heeft,
kijkt ze op afstand rond in het atelier.
De kunstenaar valt op met zijn verfspatten versierde schoenen.
De manier waarop hij zich in de schuur beweegt, geeft de indruk
dat hij in deze ruimte thuis is.
In een hoek staan lange tafels gereed om de nieuwe
schilderacrobaten gelegenheid te bieden zich vertrouwd te
maken met kleuruitingen. Als Annemarie Loes ziet zitten,
verhuist ze van plaats en gaat naast haar zitten. De twee hebben
steeds meer contact met elkaar.
Als de groep compleet is, wordt de schilder door Francis aan de
groep voorgesteld als Frank.
“Ik heb van Francis gehoord dat jullie al een eerste ervaring met
kleurkracht hebben opgedaan,” richt Frank zich vriendelijk en
uitnodigend tot de groep.
“Om dit verder te ontwikkelen is, zoals bij zoveel, oefening
nodig. Ik nodig jullie uit nu buiten een steen en een stuk hout of
een afgebroken tak te zoeken. Ik zie jullie over 5 minuten terug.”
Frank haalt intussen enkele verse bloemen
terwijl Francis enkele krukken klaarzet met daarop een groot
stuk hout of een grote ruwe steen. Op drie andere krukken legt
Frank een mooie bloem. Als iedereen er weer is, vraagt Frank ze
om flink in hun handen te wrijven. “Blijf met je aandacht bij je
handen en voel hoe deze aanvoelen.” Handenwrijvend is de groep
bezig, benieuwd naar de volgende instructie. “Als jullie je
127
Sprekende kleuren
handen warm gewreven hebben, ga dan eens op onderzoek uit of
er meer is gebeurd. Begin vanuit een bidhouding waarbij je je
handen tegen elkaar voor je borst houdt, steeds met je aandacht
op je handpalmen gericht.
Concentreer je,” moedigt hij nog eens extra aan.
“Terwijl je geconcentreerd blijft, laat je je vingers tegen elkaar
rusten waarbij je de polsen steeds verder uit elkaar laat gaan.
Houd je aandacht op je handpalmen gericht en voel wat daar
gebeurt.
Misschien is het alsof daar iets is, een gevoel dat zich voor ieder
van ons anders manifesteert. Blijf geconcentreerd. Ga nu ook
heel voorzichtig met je vingers van elkaar zodat je je handen op
kleine afstand tegen over elkaar hebt, waarbij je nog steeds je
aandacht op en tussen in je handpalmen houdt. En wat voel je
daar?” De gezichten van de deelnemers beginnen de stralen als
teken dat ze verrast worden.
“Beweeg langzaam je handen uit elkaar en weer naar elkaar toe.
Hoe voelt dit?
Stel je voor dat het een bal is die je tussen je handen hebt, een
bal van gevoel. Hoe groot is deze bal? Hoever kun je je handen
uit elkaar bewegen waarbij ze nog steeds contact met elkaar
hebben, door die bal van iets. Waar houdt die bal op? Voel de
contouren van deze bal.”
Als Frank en Francis de groep rondkijken, zien ze verschillende
verbazende gezichten en ook gezichten van herkenning, waarbij
handen aftastend bewegen.
“Ga nu weer langzaam terug naar je bidhouding. Blijf steeds
geconcentreerd op je handpalmen en misschien zelfs
tegelijkertijd op je lichaam. Mogelijk voel je daar ook sensatie
wanneer je je handen uit elkaar en naar elkaar beweegt.” Franks
woorden zijn kalm en uitnodigend. De groep is duidelijk aan het
spelen met de trilling die te voelen is tussen de gewreven
handen. Als Frank ziet dat de meeste deelnemers de oefening
hebben beëindigd, hervat hij zijn trillings-voorlichting.
“Nu jullie dit ervaren hebben gaan we verder. Wil je de kracht
van kleur enigszins aanvoelen, dan is het nodig je gewaarwording
te openen. Leg de steen en het hout, die je zonet buiten hebt
gevonden, voor je neer.
Houd nu je handen bijna op een voorwerp, ook nu weer met al je
aandacht op je handpalmen gericht. Neem nu langzaam met je
128
Sprekende kleuren
handen afstand van het voorwerp. Voel ook nu weer waar de bal,
die om het voorwerp zit, ophoudt. Als het moeilijk gaat, wrijf je
in je handen en schudt ze daarna even flink uit. Leg opnieuw je
handen om het natuurvoorwerp heen.
Kijk met je handen welke vorm er om je steen of hout te voelen
is. Is het misschien ook een bal? Of heeft het juist een andere
vorm?
Doe dit eerst bij de steen en wanneer je deze kent, herhaal je je
oefening bij het hout. Wat belangrijk is, is steeds je aandacht bij
je handpalmen te houden.”
De groep is enthousiast bezig met voelen: het gewaar worden van
trilling, voelbaar in de handpalmen.
“Wanneer jullie klaar zijn, voel dan het verschil met een grote
steen en een groot stuk ruw hout.
Als laatste is het aan jullie om een bloem te voelen. Wanneer
jullie daarmee aan de slag gaan, stel dan je hele lichaam open
voor respons ervan. Houd je aandacht op je lichaam gericht om
te merken waar de bloem een sensatie geeft als je met je handen
het magnetisch veld, de bal, van de bloem aftast. Wees je
daarbij gewaar van het verschil met de bal in je handen, de
kleine steen en de afgevallen tak die je net zelf mee naar binnen
hebt gebracht.” Dan laten Francis en Frank de groep
experimenteren met het voelen van energieën.
Francis en Frank genieten van de aanblik, zich herinnerend hoe
dit was voor hen zelf, de eerste keer.
Het was een begin van een avontuur met vele mogelijkheden en
toepassingen. Door de gevoeligheid in je handen te activeren is
het gemakkelijk om dat wat je met je handen maakt je gevoel
erin uit te drukken. Door het vaker te doen word je bedreven om
je gevoel in je hand-werk te leggen, zichtbaar en voelbaar voor
de toeschouwer.
Met respect wachten beide docenten af tot de groep klaar is. Als
een deelnemer genoeg geëxperimenteerd heeft, wijst Francis op
de tafel waarop kannen thee en glazen zijn. Hierna volgen
geleidelijk ook de anderen. Het vele drinken is bedoeld als
reiniging voor dat wat er los komt tijdens de samenkomsten.
Dan gaat het echte schilderwerk van start. Terwijl Frank wat
afstand neemt van de groep neemt Francis het van hem over.
129
Sprekende kleuren
De groep wordt uitgenodigd om de schilderijen van Frank te
bekijken als inspiratie voor het creëren van hun eigen kunstwerk.
Op deze uitnodiging wordt direct ingegaan. Al snel zijn Frank en
Francis omringd door nieuwsgierige blikken. Ook Annemarie is
nieuwsgierig naar wat die kleuren haar te bieden hebben.
“Bekijk gerust eerst de schilderijen die hier hangen en ervaar
tegelijkertijd wat het met je doet. Als je genoeg ervaring hebt
opgedaan is het tijd om je aan je eigen kunstwerk te gaan
wijden.
Ga hiervoor eerst even rustig zitten en vraag jezelf om een
trefwoord met betrekking tot een gevoel of situatie, als
onderwerp van je schilderij. Wacht tot je een spontaan idee
krijgt. Laat dit idee in je opkomen als een begrip en misschien
wel als een beeld.
Concentreer je er op en laat dan je handen het schilderij maken
waarbij jij jezelf laat verrassen door de kleuren en vormen die er
in verf op het doek verschijnen. Op trillingsniveau is het nodig
vragen te stellen om een antwoord te mogen ontvangen.
Schilderen is als het spelen met trilling. De verschillende kleuren
vertegenwoordigen de verschillende visies van je trefwoord. Vaak
tot verrassing van de schilder zelf. Dit maakt dat een schilderij
groeit onder de haren van je penseel.
Er ligt voor iedereen een linnen zak met openingen klaar. Dit als
schort om je kleding tegen verfspatten te beschermen. Verder
vind je langs de wand penselen, mengplankjes en verschillende
formaten lijsten met opgespannen linnen.”
De aanblik van de uitstalling van materialen is een
onweerstaanbare uitnodiging om er mee aan het werk te gaan.
De groep beweegt zich langs de opgehangen schilderijen waarbij
ze de kleuren bekijken en voelen.
De belangstelling voor de kleine werken, die in eerste instantie
onopvallend zijn, heeft verrassende uitwerkingen. Het oh en ah
en andere uitingen van verwondering maakt duidelijk dat de
intensiteit van de kunst ieder blij verrast.
Frank zelf heeft intussen zijn schildersjas aangetrokken en is met
zijn eigen werk aan de gang gegaan.
Op de achtergrond is hij aanwezig als raadgever. Francis, die zelf
kunstenares is, begeleidt de groep verder zelfstandig.
Verschillende deelnemers hebben de verleiding van het penseel
al beantwoord door het gereed maken van een kleurenpalet. De
130
Sprekende kleuren
anderen volgen. Het begin is gemaakt, de deelnemers lopen af en
toe naar een schilderij van Frank ter inspiratie. Anderen zijn
bezig vanuit hun eigen opwellende ingevingen.
Ook Annemarie lijkt even zonder inspiratie te zijn. Ze besluit
opnieuw naar de schilderstukken in het atelier te gaan kijken.
Rondkijkend ziet ze Frank, vriendelijk neuriënd, bezig. De kleine
man heeft duidelijk plezier in zijn bezigheden. Met één kwast
over dwars in zijn mond, zijn palet in zijn ene en een brede
waaierkwast in zijn andere hand, bekijkt hij zijn kunstwerk, het
resultaat van zijn schildersstreken.
Annemarie kucht beleefd om haar aanwezigheid hoorbaar te
maken. Guitige bruine ogen kijken vanuit een opvallend
vriendelijk gezicht haar geleidelijk aan meer aan. Nog voor
Annemarie iets kan zeggen wordt ze zacht bij de arm genomen
met de uitnodiging om de schilderijen van dichtbij te bekijken.
Gelaten laat Annemarie zich leiden. De kleuren die haar van de
schilderijen tegemoet komen, voelen aan als een warm welkom.
Een welkom van een eindeloze hartelijkheid, teveel voor
woorden.
Plots is Annemarie zich bewust van haar gedachten. Even
geschrokken, kijkt ze ongemakkelijk om zich heen. Als ze ziet dat
ieder voor zichzelf bezig is zonder op haar te letten, maakt ze
opnieuw contact met kleuren. Ditmaal met de felle kleuren geel,
rood en wit. Haar buik geeft sensaties weer. Naarmate
Annemarie zich meer op deze kleuren concentreert, voelt ze
meer sensaties in haar buik. Ook in haar maag.
Haar lichaam blijkt in staat de kleuren te interpreteren. Als ze
weer terug is op haar plaats tussen de andere deelnemers voelt
ze zich weer een met de groep.
De groeiende kunst laat zich zien. De kleuren die de witte doeken
versieren vermeerderen zich uitbundig.
De opmerking uit de groep dat ze er in hun schortzak allemaal
wel heel gekleurd bijlopen, vraagt om kunstzinnige reacties.
”Wat is er mis als ik in mijn eigen schilderskunst rondloop?”
reageert Annemarie, terwijl ze met een lach haar schortzak
toont.
Het belooft een creatieve periode te worden, waarin nieuw
geboren ideeën zich vertalen in vaste kleur.
***
131
Contact
21.Contact
Zoals iedere dag belt Annemarie ook vandaag weer naar huis.
Soms heeft ze een kort moment contact met Frank. Vaker belt ze
op een tijd voordat de kinderen naar bed gaan.
Zo ook vandaag. Als de telefoon gaat rond etenstijd, is het hollen
wie het eerst de hoorn in de handen heeft. De ander drukt dan
gauw de handsfree knop in, zodat ze samen in gesprek zijn met
hun moeder.
Als Annemarie vandaag na de workshop naar huis belt, is het alsof
haar kinderen naast de telefoon zitten te wachten, zo snel wordt
deze opgenomen.
“Hallo mamma, ben jij dat?” klinkt de enthousiaste kinderstem
van Milou. “Ja, zat je al te wachten? En is Sebastiaan ook in de
buurt?” “Ja, hij wil ook met je praten. We hebben afgesproken
‘omstebeurt’ te praten.
En ik ben nu aan de beurt,” klinkt het vrolijk onderwijzend in
Annemarie’s oor. “Ik hoor alles via de luidspreker,” klinkt
Sebastiaans stem trots op de achtergrond. Dan is Milou weer aan
het woord. “We hebben vandaag op school een tekening van
vetkrijt gemaakt. En na het tekenen en weer zwart maken, kwam
er met krassen een mooie kleurtekening tevoorschijn.”
“Had je er vast van te voren veel mooie kleuren onder verstopt,”
vraagt Annemarie opgewekt die de techniek nog kent vanuit haar
jeugd. “Ja, hele mooie kleuren” bevestigt Milou, die blij klinkt
met de reactie van haar moeder. “En wat heb jij gedaan,
Mamma?”
Annemarie is blij verrast met de belangstelling van haar
kinderen. Deze belangstelling is voor haar een signaal dat ook de
kinderen veranderd zijn. Meer zelfstandig geworden? Gespannen
luisteren de kinderen naar wat hun moeder gaat vertellen. “Ik
heb vandaag ook met kleuren gewerkt. Wist je dat kleuren
kunnen praten?“ “Och? Hoe dan? Dat wil ik ook,” klinkt het
dubbelstemmig vanuit de kindermondjes.”
“Ik zal het je vertellen. Luistert pappa ook mee?” “Ja,” klinkt de
zware stem van Frank op de achtergrond, “dit kind luistert ook
graag naar verhaaltjes, zeker voor het naar bed gaan.” Zijn lach
die in de opmerking te horen is, ziet Annemarie voor zich. Frank
heeft zo zijn eigen vriendelijke manier om iets duidelijk te
maken.
132
Contact
“Jullie weten toch dat er kaboutertjes zijn die verstopt wonen
voor mensen die denken dat ze bedenksels zijn?“ “Jaha,” klinkt
het antwoord van Sebastiaan waarna het stil is aan de andere
kant.
“In het dorp waarover het vandaag gaat, wonen kabouters.
Kabouters met witte kleren en zwarte kleren en ook kabouters
die kleren aan hebben met verschillende kleuren. Allemaal
hebben ze andere werkjes. De kabouters met witte kleding
kunnen met alle andere kabouters goed samenwerken. Ze praten
over van alles en weten heel veel. Iedereen vindt ze lief. De
kabouters met de zwarte kleding hebben het moeilijk. Ze zijn
eigenlijk ook heel lief en hebben ook nare dingen meegemaakt
die ze moeilijk kunnen vergeten. Ze willen af en toe best contact
met de andere kabouters.
Ze voelen zich eenzaam, ook als ze samen met anderen zijn. Dit
is hun geheim, wat ze van binnen voor zichzelf houden. Door
vrolijk en stoer te zijn naar anderen willen ze hun geheim
verstoppen.
De kabouters met de gekleurde kleding maken van alles mee en
schrijven dat op in het nieuwsblad, of ze maken grote
schilderijen die ze ophangen in het bos of langs de sloten. Ze
maken schilderijen van bloemen, boomblaadjes, grassprietjes,
gevonden veertjes en ook van elfjes, vlinders, sprinkhanen,
libellen, de mol onder de grond en de egel die eigenlijk heel lief
is.
Eigenlijk van alles wat er in de natuur leeft. Van eikeltjes maken
ze sierlijke windhangers die ze aan de takken hangen als
windmuziekjes.”
Dat wil ik ook maken.” hoort Annemarie Milou zeggen.
“Sssssttttt” verbetert Sebastiaan haar.
“Elke kleur is als een taal.” gaat Annemarie weer verder. “Stel je
tomatenrood eens voor, hoe voelt dat bij jullie?” Even is het stil
en dan hoort ze kindervoetjes op de grond stampen. “En de kleur
groen, hoe is dat voor jullie?“ Geduldig wacht Annemarie af tot
ze iets hoort. Op de achtergrond klinkt het “Auw, niet zo hard.”
Als regisseur geeft Frank de situatie thuis weer en laat weten,
dat Sebastiaan zijn zusje een knuffel geeft en ook zijn vader.
Annemarie is helemaal verbaasd en eigenlijk ook weer niet.
Kinderen hebben immers nog het vermogen om zich in te leven
en natuurlijk te uiten.
Het raakt haar diep. Dan hervat ze haar verhaal.
133
Contact
“In kabouterland is het de bedoeling dat iedereen alle kleuren
leert begrijpen. Elke kabouter is goed zoals hij is, welke kleur hij
ook draagt.
Een oude wijze kabouter heeft gezegd, dat wanneer het hele
dorp zijn best doet, ze later allemaal parelmoeren witte kleding
dragen met een glans waarin alle kleuren zichtbaar zijn. En dat
ze steeds beter leren om ook met de natuur, die boven de bomen
uitsteekt, contact te hebben. Want ook daar leven wezentjes. En
samen met deze wezentjes kunnen ze zien, wat er zich boven de
bomen en buiten het bos allemaal afspeelt.
En om dat te leren is het nodig, zo heeft de wijze kabouterman
gezegd, om te luisteren, ook met je ogen dicht. De oude
kabouter zegt, dat het net is als het leren bespelen van een
muziekinstrument, door het heel vaak met aandacht en plezier te
oefenen.”
De verbazende oh en ah’s reacties van de kinderen zijn er,
zonder dat ze hun moeder onderbreken. Het voelbare plezier van
de kinderen is genieten voor beide ouders. Deze
contactmomenten zijn dan ook van grote meerwaarde voor het
hele gezin.
Ontspannen en met veel fantasie plezier vertelt Annemarie
verder.
“Alle kabouters doen hun best om alle kleuren te begrijpen. Ze
wensen zich allemaal het grote feest.
Op het grote feest, dan zijn ze allemaal parelmoer wit met de
glans van alle kleuren. Tot die tijd is het nodig, dat ze elkaar
vertellen over de gevoelens van hun eigen kleur.”
Dan betrekt Annemarie de kinderen op een andere manier bij het
verhaal.
“Denk eens aan ‘lief zijn voor elkaar’. Welke kleur denken jullie
dat daar bij hoort?” de reactie op haar vraag is er direct. “Roze,”
roept Milou enthousiast uit. “Meisjes vinden dat dat roze is.
Jongens kunnen ook lief zijn hoor,” protesteert Sebastiaan
’’Jongens gebruiken groen en wat licht blauw,” klinkt het vol
overtuiging uit de kindermond. “Dat is toch ook goed, hé Mam?“
komt er voorzichtig achteraan.
Moeders steun is toch heel belangrijk als je klein bent, ook voor
stoere jongens. Dat merkt Annemarie ook nu weer.
“Wat denken jullie zelf, kan het alle twee goed zijn! In ieder
geval, in de kabouterwereld is elke kleur goed. Daarom gebeurt
134
Contact
het steeds vaker dat ze elkaars kleren dragen. Ze begrijpen hun
vriendjes dan beter.
Soms komen ze zelfs thuis met een trui of broek van iemand,
waar ze die dag mee gespeeld hebben. En zo kan het gebeuren
dat een kind in plaats van met zwarte kleren met gekleurde
kleren naar huis komt. En soms ook witte kleding of alleen een
wit shirt.
Kinderen in kabouterdorp helpen zo de grote mensen elkaar beter
te begrijpen. Ze leren dat kleuren spreken en dat alle kleuren
fijn zijn door ze af te wisselen.”
Om een einde aan het verhaal te maken, gaat Annemarie over
naar haar dagelijkse leven.
“Jullie doen eigenlijk toch ook als de kabouters, als je ’s morgens
zelf je schoolkleren uitkiest.
Waarom kies je voor de kleur die je aan wilt en waarom is de
andere kleur verkeerd?
Is dat misschien omdat je juist heel fijn gedroomd hebt of je naar
school moet en eigenlijk thuis wilt blijven? Of om wat je denkt
dat andere kinderen ervan zullen zeggen.” Bij het horen van deze
herkenbare vragen ontstaan er verschillende achtergrond
geluiden in huize Banket. De tijd is beperkt, daarom negeert
Annemarie de kinder reacties. Om de vrolijkheid op te verhogen,
stelt ze nog een laatste vraag. “Of juist omdat ze op school iets
heel leuks gaan doen waarop je je verheugt?”
De enthousiaste ja’s die deze vraag oplevert, is een goede
voedingsbodem voor leuke dromen. “Als jullie straks gaan slapen,
denk dan aan de kabouters. Misschien leren ze jullie in de droom
ook over kleuren.”
“Als de kabouters vannacht komen, ga ik morgen tekenen wat ze
me geleerd hebben,“ vertelt Sebastiaan op een echte
jongensachtige manier.”
Met een enthousiaste goedkeuring, zoals moeders dat doen,
neemt Annemarie ook deze keer weer afscheid van haar
kinderen. Begeleid met telefoonkusjes wenst ze hen een fijne
nacht en een gezonde nieuwe dag toe. Dan vraagt ze Frank aan
de lijn. Als hij de telefoon overneemt, ontstaat er een speciaal
gevoel.
Hun gesprekken zijn steeds meer een respectvol contact waarin
hun liefde voor elkaar groeit. Het wederzijdse begrip is anders
geworden sinds Annemarie in het DSH is.
135
Contact
Beiden zijn ze blij met deze geboden mogelijkheid. Intussen
bespeurt Frank ook steeds meer, dat het hen beiden goed doet.
Ook hij is anders in het leven gaan staan na de dagelijkse
gesprekken met zijn vrouw. Dat wat ze met hem deelt, de
oefeningen en wat het met haar doet, het is alsof het ook bij
hem veranderingen te weeg brengt. Om zelf deel te nemen, dat
is voor hem een stap te ver. Graag laat hij zich door zijn vrouw
informeren.
Later overdenkt hij, hoe iets voor hem is en wat zijn kijk erop is.
Ook vanavond vertelt Annemarie enthousiast over het lopen over
gekleurd papier en over haar ervaring tijdens het bekijken van de
schilderijkleuren. Terwijl ze Frank erover vertelt, merkt ze dat
ze achteraf haar belevenissen beter kan verwoorden dan direct
erna. Als dit het resultaat van bezinking is, is dat de
aanmoediging om dit ook toe te passen in andere situaties.
Annemarie’s maag meldt zich voor het avondeten. Ze neemt
afscheid van Frank, deze keer met het verlangen om binnenkort
weer thuis te zijn. Met tranen in haar ogen en een brok in haar
keel neemt ze afscheid.
Als de hoorn is neergelegd en zijn stem een herinnering, is het
voor Annemarie gemakkelijker weer bij het huidige moment in
het klooster te zijn. Met een gevoel van dankbaarheid voor alles
wat is, loopt ze naar de eetzaal om deel te nemen aan de warme
maaltijd.
Nadat ze aan tafel heeft plaats genomen is de pijnlijke emotie
van zojuist opgelost. Genietend van de mensen om haar heen en
de ervaringen die er worden gedeeld, voelt Annemarie zich weer
opgenomen in de groep van tijdelijke bewoners in het DSH in het
klooster op de berg.
Tijdens het telefoongesprek van de volgende dag, vertelt Frank
dat de kinderen bijzonder goed geslapen hebben. Het is zelfs
nodig geweest om ze te wekken om naar school te gaan. Op
school en thuis hebben ze tekeningen gemaakt over
fantasiefiguren die tussen de planten wonen en bij de bomen.
Sommige waren zelfs vlinders geworden. “Jouw slaapverhaal
heeft hun fantasie zo geraakt, dat zij vandaag de
verhalenvertellers waren in de kleuterklas. Als middelpunt van de
klas kwamen de kleurfiguren bij iedereen tot leven. De juffrouw
136
Contact
zegt vandaag een bijzondere lieve klas kinderen te hebben gehad
die voor elkaar opvallend hulpvaardig is geweest.
En dat allemaal naar aanleiding van vetkrijt tekeningen die
vanachter de zwarte bovenlaag verrassende mooie figuren lieten
ontstaan.”
Of Annemarie’s ervaringen dan misschien meer mensen raakt dan
alleen Frank en de kinderen?
***
137
Weg-wijzer
22.Weg-wijzer
De nieuwe dag verschijnt vandaag met veel zonnestralen.
Iedereen lijkt extra vroeg op te zijn. In een van de tuinkamers
zijn
meerdere
gasten
gezamenlijk
bezig
hun
ochtendstrekoefeningen te doen. Dit nog voor de dagelijkse
meditatie. Gedurende dit verblijf hebben deelnemers zich
beurtelings voor de begeleiding van de strekoefening
verantwoordelijk gesteld.
Het meedoen met aangeboden samenkomsten is steeds op
vrijwillige basis. De drukbezochte meditaties maken de blijvende
interesse ervoor zichtbaar. Ook het wandelen in de kloostertuin
en de omgeving is in trek bij de gasten. Deelnemers voelen zich
tijdens hun verblijf hier in het DSH meer en meer verbonden met
de natuur. Vandaag lijkt de dag een bijzondere uitstraling te
hebben, waar iedereen van wil genieten.
Annemarie voelt zich opmerkelijk fit ondanks haar korte
nachtrust. De kleurrijke dagen hebben haar veel energie
gegeven. Met de nodige verfstreken heeft ze voor Milou en
Sebastiaan ieder een kleine fantasie op doek gemaakt. Met
aandacht voor haar kinderen is er een spontaan kleurenspel
ontstaan, waarin lijnen opvallend de uitdrukking van Annemarie’s
genegenheid voor haar kinderen zichtbaar maken. Beide
werkstukken, met eenzelfde zachte gevoelsuitdrukking, zijn
persoonlijk en verschillend.
Creativiteit geeft energie, aan het werkstuk, de verbeelding van
de toeschouwer en aan de kunstenaar zelf. Ook vandaag verruilt
Annemarie de strekoefeningen voor het kijken naar het levend
schilderij, de natuur.
Zittend op een bank volgt ze de beweging van zwierende bomen,
het wuiven van kruiden, het toneelspel van insecten en de
muziek van de vogels. Dan zijn het de wolken die drijvend haar
aandacht meenemen naar het niets.
Als ze op haar schouder wordt getikt met de mededeling dat het
ontbijt op haar wacht, schrikt Annemarie op vanuit een tijdloos
gevoel waarheen de wolken haar hebben meegenomen.
Terwijl de andere gasten al verder lopen, komt Annemarie
langzaam weer tot het besef waar ze is. Ze staat op en loopt
138
Weg-wijzer
vrolijk, vol zelfvertrouwen naar de eetzaal waar het bekende
geroezemoes haar verwelkomt.
De afgelopen anderhalve dag hebben ze zich als kinderen zo vrij
gevoelt. Hun verfkunst is hiervan tastbaar resultaat. In
raamwerken weerspiegelt het handwerk van hun innerlijke groei,
betrokkenheid met zichzelf en anderen. Dat de periode in het
DSH naar een einde toe gaat is merkbaar in alles. Er heerst een
geleidelijk gevoel van verzadiging. Annemarie’s spontane reactie,
in het telefoongesprek naar haar kinderen, is daar een voorbeeld
van. Bij navraag blijkt dat haar verblijf inderdaad ten einde
loopt. De opgedane ervaringen en informatie van de deelnemers,
staan te wachten om ingepast te worden in het dagelijks leven.
De onderwerpen van de bijeenkomsten sluiten hier op aan.
Het aangename weer heeft velen uitgenodigd buiten te
ontbijten. Chiry en Gerard geven rondlopend aan, dat zij deze
keer in de zaal achter de keuken de informatie verzorgen.
De sfeer in de groep is opgewekt, geïnteresseerd en welwillend,
zoals een paard dat zijn stal heeft geroken ongedwongen zijn weg
vervolgt.
“Zo, jullie hebben goede zin vandaag! Komt dat door de
zonneschijn of omdat het einde van jullie verblijf in zicht is?”
plaagt Chiry. De reactie die hij hierop krijgt is vrolijk en
verschillend. Opgewekt neemt hij weer het woord. “Het lijkt me
een goed idee om schriftelijke geheugensteuntjes te maken. Na
enig gerommel is iedereen voorzien van pen en papier.
“Als jullie vragen hebben,” gaat hij verder, “ laat het me dan
weten. Dit om te voorkomen dat ik te snel ga. Jullie zijn ieder
met een eigen probleem hier binnen gekomen. Problemen zijn
ook trilling. Het bewust verwijderen van een oorzaak ervan, kan
op diverse manieren.
Het weghalen van ongewenste oordelen en situaties in de vorm
van zware en oude energieën, hebben jullie ervaren bij de
striptease avond.
Het zijn de verhalen in ons hoofd, die volharden in het idee, dat
we benadeeld te zijn. Wat ik heb geleerd van mijn leraar, is dat
wanneer je de triangel van benadeelde, schuldige en verdediger
loslaat, je de hoofdpersoon van je eigen leven wordt.
Hoofdpersoon zijn is eerder gezien als egoïsme. Toch, wanneer je
eerst goed voor jezelf zorgt en dit blijft doen, kun je daarna
139
Weg-wijzer
anderen steeds van dienst zijn. Zelfverzorging is dus een eerste
vereiste om begeleider te kunnen zijn. Vergeet je dit, dan is het
risico groot, dat je na verloop van tijd zelf hulp nodig hebt. Deze
zelfzorg is wat er wordt bedoeld met van jezelf houden.”
Kopiërende handen maken deze uitgangspunten zichtbaar op
papier. De deelnemers zijn druk bezig met schrijven.
“Dan is er het onderwerp van de driehoek van slachtofferschap,
waarover we eerder hebben gesproken. Door te kiezen voor
jezelf, met respect voor jezelf en anderen, zet je een eerste stap
uit deze beklemmende relatie-van-drie: dader, benadeelde en
weldoener.
Om deze relatie-van-drie te helpen loslaten, is de erkenning van
de persoonlijkheden ervan noodzakelijk. Stress is in deze
driehoeksverhouding een grote aanwezige. Om de vele gezichten
van stress gemakkelijker te herkennen, heb ik wat tips voor
jullie.
Stress houdt het bestaan van deze triangel van drie, gezien en
ongezien in tact. Dit ondanks dat het, zoals een triangel dat
doet, van zich laat horen in verschillende trillingen.
Als eerste; probeer je je zoveel mogelijk bewust te zijn van het
gevoel in je lichaam. Het lichaam is de vertaler van emoties.
Stress is te herkennen aan het gevoel, dat het je beperkt in doen
en laten.
Wanneer een situatie je de mogelijkheid tot ontplooiing biedt en
een gevoel van vrijheid, komt de situatie, het voorstel je ten
goede. Dit is voelbaar in de blije reactie. Vermindering van stress
geeft toenemende gezondheid.
Als tweede gaan we naar de afdeling toverformules.” Met deze
woorden schijnt Chiry de groep echt te verrassen, gezien de
vrolijk vragend blikken. “Kunnen jullie je de toverformule
herinneren die vaak in sprookjes is gebruikt: Sesam open u.
Nu, in het dagelijks leven is deze spreuk nog steeds van
toepassing. De hedendaagse versie ervan luidt: Wat is er voor
nodig om…”.
“Wat is er voor nodig om…, kun je jezelf afvragen, wanneer je je
onprettig voelt. Als voorbeeld kun je vragen;”Wat is er voor nodig
om meer plezier te hebben. Wat is er voor nodig om uit deze
situatie te komen.”
140
Weg-wijzer
Ook kun je bij anderen informeren naar hun idee, door ze deze
vraag te stellen. Dit om daarmee uit je ongewenste situatie te
komen. Of om je gewenste resultaat te behalen. Je kunt er
achter komen welke veranderingen je van dienst kunnen zijn op
een vraag die je bij je draagt.
Zien jullie, dat het inderdaad een vraag is, die vele
mogelijkheden biedt?” De levendige respons zet Chiry aan tot
verdere informatie.
“Dan is er nog de praktische kant ervan. Stel je bent op zoek naar
een boek, een bijzondere gebruiksvoorwerp, een passende baan
of de ervaren dienstverlener. Dit zijn voorbeelden om jullie
duidelijkheid te geven in de mogelijkheden van deze
toverformule.
Wanneer je de bekwame winkelier deze vraagt stelt, open zich
een scala van ingangen voor je om je doel te bereiken. Hij is
immers deskundig op zijn gebied en kent de leveranciers en hun
handelwijze. Zo kun je op een snelle en respect volle manier
jezelf vele deuren laten openen, zonder dat je iemand te kort
doet.
Wanneer je jezelf deze vraag stelt, kom je in een sfeer van
overzicht terecht. Je haalt hiermee voor jezelf de emotie uit een
situatie, waardoor je structuur kunt aanbrengen om je wens aan
te sturen.”
De deelnemers zijn druk bezig met het noteren van deze
aanwijzingen.“Hebben jullie nog ruimte op je papier? Hier en
daar wordt over een brilrand kijkend ja geknikt.
“Wat vinden jullie van de derde aanwijzing: Niet zoals het moet,
doe zoals het kan. Hiermee wordt het moeten uit veel situaties
gehaald. Dit kun je heel dichtbij toepassen; in je dagelijkse
handelingen, bij beslissingen op korte en lange termijn. In samen
werking met anderen werkt het ontspannend.
Om deze stelregel toe te passen is je herinnering een goede hulp.
Dit door je te herinneren, dat we allemaal meer gemeen hebben
dan dat we van elkaar verschillen. We hebben allemaal dezelfde
levensbehoeften, liefde, erkenning, geborgenheid, vriendschap,
voeding en een plaats om te wonen.
Hiermee kun je de onmacht van de ander beter herkennen en is
het gemakkelijker om met respect en aandacht in contact met je
omgeving te zijn.
141
Weg-wijzer
Dan is er een vierde tip die je helpt in je dagelijks leven. Kennen
jullie de opmerking, dat je in de ander je zelf kun herkennen. En
hoe vaak heb je je dat werkelijk herkend? Soms laat de ander
eigenschappen van je zien, die je al achter je hebt gelaten,
waarin je je eigen groei ziet.
Er is nog een bespiegeling. Deze helpt je jezelf te meesteren.
Dit is in de re-actie van de ander op jou actie. Wanneer deze
re-actie anders is als door jou bedoeld, vraag je dan eens af,
waarom dat zo is. Weet dat een actie en re-actie elkaar
spiegelen. Als de intentie van je handeling of van dat wat je zegt
verschilt met de re-actie van je de ander, vraag je dan eens af
waarom dat is. Wat als jij met dezelfde intentie je actie bijstelt.
De respons van de ander laat zien of je genoeg hebt verandert in
je uiting. Als je dezelfde intentie terug krijgt als die die je
uitzendt, zitten zender en ontvanger op gelijke spoor, op gelijke
trillingshoogte.
Daar we allemaal uniek zijn, is het de uitdaging om bekwaam te
worden in je uitingen. Het is jezelf bewust meesteren in
communicatie, wat meer is als alleen praten. De troost hierin is,
dat je lichaam je intentie zichtbaar maakt, dit volgt dus als
vanzelf.
Het andere leuke aspect eraan is, dat anderen steeds prettiger
gaan reageren naar jou en het aanzet tot navolging. En dat heeft
weer als prettige gevolgen dat het de basis behoefte die we
allemaal hebben, steeds meer vervult: vriendschap, erkenning,
liefde, geborgenheid.
En…..Door dit toe te passen krijg je de erkenning die je verdient,
van jezelf. Gewoon omdat je bereikt wat je wilt bereiken en dat
voelt goed en versterkt je zelf vertrouwen. De tijd dat je bij
anderen gehengeld hebt om erkenning is daarmee af gesloten.
Door bewust te leven ontstaat er vrijheid en plezier en
zelfrespect en vertrouwen.
Dan is er nog een vijfde tip: Leef je eigen leven MET elkaar,
anders dan voor- of ten koste van elkaar!
Bedenk zelf, hoe jouw leven eruit ziet, als je dit toepast. En hoe
de wereld om je heen. En wat als alle mensen dit toepassen, hoe
ziet dan onze wereld eruit?! En bevalt het je ?
Wat is er voor nodig om dit te bereiken? Denk er eens over, of het
wensbeeld dat je bij je hebt, er in bijdraagt.
142
Weg-wijzer
Alles is trilling, ook jouw gedachten.
Wat gebeurt er als de groep mensen zich keer op keer een
respectvolle wereld voorstellen. Als positieve trilling die zich
steeds weer herhaalt. Wat denk je dat je impact ervan is, op de
wereld als trillings-energie? En wat als zich dit steeds herhaalt?
En als de groep deelnemers die hieraan mee werkt toeneemt?
Ook nu weer geldt, geloof niets van de leef-wegwijzers die ik
jullie zojuist heb aangereijkt*.
Probeer het zelf uit, je eigen ervaring is de beste leermeester.“
*aanreijken
figuurlijk
=>
door
aanreiken
rijker
worden,
letterlijk,
***
143
Alchemie
23.Alchemie
In de namiddag druppelen de deelnemers in groepjes binnen,
beladen met uitgeschreven ideeën. Het overleggen met elkaar
heeft ertoe geleid dat er ook veel ervaringen zijn uitgewisseld.
Het is een opluchting te ontdekken dat anderen gelijksoortige
problemen hebben, waardoor je uit je isolement gehaald wordt.
De verbondenheid die dit oplevert is een meerwaarde voor alle
betrokkenen.
Loes en Annemarie vinden elkaar terug in de zaal. Ieder hebben
ze met andere deelnemers samengewerkt. Zonder alles samen te
doen, vinden ze het prettig contact te hebben. Beiden hebben ze
een manier van denken en een kijk op het leven die aanvullend
en hetzelfde is.
Het delen met elkaar zonder de ander te willen overtuigen is
misschien wel de verbindingsschakel in deze groeiende
vriendschap.
De oranje gestalte van Gerard lijkt vandaag opvallender dan
anders. “Gerard, heb je je mooi gemaakt voor ons? Het lijkt of je
kleding anders oranje schijnt dan anders,” is de plagende
opmerking van uit de groep. “Jullie weten toch, dat ik me graag
mooi maak voor jullie, zeker nu jullie zelf meer gaan stralen!” is
Gerards reactie.
Zijn leeftijd, boven de 75, daar kun je alleen naar gissen. Zijn
gelaat geeft de indruk van een zestiger, zijn bewegingen zijn
jonger, zijn gedrevenheid lijkt tijdloos, alleen zijn handen
vertellen je dat hij wijsheid heeft verkregen door jarenlange
ervaring. De aan de oppervlakte liggende blauwe aderen en de
dunne wat geschrompelde huid zijn daarvan de stille getuigen.
Voor hen die hem ontmoeten is hij een raadsel, een open boek en
een aantrekkelijk voorbeeld tegelijkertijd.
Ook Chiry is aanwezig. Beide mannen zijn de pijlers van het DSH.
En wie komt daar vrolijk en wel binnen?
Francis samen met Frank. Het is of er een wolk van luchtige
blijdschap de zaal inwaait. Beiden worden hartelijk verwelkomd
door de deelnemers. Op een bijzondere manier zijn deze
creatieve mensen geliefd. Zonder veel woorden voegen ze zich
naast Gerard en Chiry voor in het lokaal.
144
Alchemie
“Terwijl jullie verblijf hier afloopt, wordt onze opdracht de
komende dagen bijzonder aangenaam. Die bestaat uit afspraakjes
maken met jullie.”
Bij het woord afspraakjes doet Gerard zijn best om een
flirtgezicht te zetten, tot vermaak van allen en zeker voor hem
zelf. Hij trekt daarbij nog eens extra en opvallend zijn
donkeroranje broek in de plooi, waarbij hij zijn gezicht serieus
houdt. Met plezierogen hervat hij zijn uitleg.
“Wij mogen horen welke plannen jullie hebben voor de komende
tijd. Zonder plannen geen doel.
Zonder doel geen reden om op te staan of een toekomst om voor
te leven. Het uitvoeren van korte termijn doelen is jezelf serieus
nemen. Het helpt je je dagelijks leven te organiseren. Stap voor
stap bereik je dan je doel.
Wij bieden jullie daarbij onze hulp aan om samen je plan door te
lezen. Waar nodig kun je zelf aanvullingen aanbrengen. Het is
prachtig om te zien, de metamorfose die jullie bij jezelf
bewerkstelligd hebben, door jullie inzet tijdens de
bijeenkomsten.
Jullie zijn veranderd van tere wezentjes in ontwikkelde
persoonlijkheden. Ik benadruk hier nog eens extra, dat wij als
complete kernploeg van het klooster, deze dagen gedurende de
hele dag aanspreekbaar zijn. In de keuken is zelfs een nachtploeg
actief. Deze kunnen jullie ook benaderen voor een luisterend oor
of advies, als de ochtend te ver weg zou zijn.
Toch adviseren we jullie je nachtrust te benutten. Immers in de
rust en inspiratie van de nacht, verenigt de maan je gevoel met
je verstand. En dromen zijn de idee-boodschappers die passen bij
jou persoonlijk.
Wees zoals een ondernemer die elk plan overweegt.
Leg pen en papier steeds naast je bed om slaapwakend je
invallen direct te noteren, waarna je ontspannen kunt verder
slapen. Bij het wakker worden helpen je aantekeningen je je
inval te herinneren. En zo word je levens-ondernemer. De kennis
van ervaringen helpen je steeds meer Jezelf te zijn.
Hierdoor verbetert je contact met je omgeving en beleef je meer
plezier en vrijheid bij alles wat je doet.”
Deze uitleg is als honing voor de deelnemers. Als dit het zoete
van het leven is, dan smullen ze daar graag van. Zeker na hun
145
Alchemie
ongewenste ervaringen die, voordat ze hier voor begeleiding
kwamen, hun leven overheersten.
Dan neemt Chiry het woord. “Jullie hebben veel gedeeld met
elkaar, ook over stress en zijn uitingsvormen. Onze volgende
opdracht voor jullie sluit daarop aan.”
Terwijl Chiry uitleg geeft over de nieuwe opdracht, delen Francis
en Frank grote opgerolde vellen papier uit. Gerard loopt met een
houten doos rond van waaruit hij potloden met gummetjes
uitdeelt.
“In de stress-herkenning en in ‘je benadeeld voelen’, zijn jullie
nu kenner. Dat het je ook van dienst is geweest, dat gaan we nu
zichtbaar maken.
De meerwaarde uit nare situaties is, dat je daarmee als het ware,
in een lift van groei terecht komt. De herkenning en daarna ook
de erkenning ervan haalt de pijn uit de situaties, zodat alleen de
herinnering overblijft. En ook deze verdwijnt na verloop van tijd,
waarmee er ruimte komt voor nieuwe indrukken. Je manier van
kijken naar het leven wordt door de groei-erkenning
optimistischer en luchtiger. Als trilling gezien, wordt je visie
steeds breder en lichter.
Zonder jullie nu nog verder in spanning te houden, volgt hier de
gebruiksaanwijzing. Straks rol je het vel papier volledig uit.
Zet op kleine afstand van boven een verbindende horizontale
streep tussen de twee buitenranden van je vel. Plaats dan in het
midden van deze streep, een verticale lijn tot helemaal onderin
het papier. Zet nu boven de horizontale lijn aan de linkerkant
‘ongezien’ en rechts het woord ‘meerwaarde’.“ Nieuwsgierig
vragende blikken moedigen Chiry aan zijn uitleg te versnellen.
“Schrijf in de linkerkolom zinnen, waarin je uitdrukking geeft aan
je ergernis, je verdriet, je zwijgen, je onenigheid en andere
gevolgen die de stresssituaties je hebben nagelaten.
Schrijf rechts wat voor positiefs elke situatie je gebracht heeft.
Welke kracht het je heeft gegeven, welke zelfstandigheid,
zelfontplooiing en vaardigheid om je beter uit te drukken. Welke
talenten hebben deze stresssituaties in je geactiveerd? Kort
gezegd, rechts staan de meerwaarden voortkomend uit je
stresssituaties van de linker kolom.
Als je het moeilijk vindt om er optimistisch naar te kijken, schrijf
alles dan met de hand die je gewoonlijk ongebruikt laat om mee
146
Alchemie
te schrijven. Dit helpt je uit je gedachten te gaan en bij je
gevoelens te komen.”
Hier en daar wordt het potlood in een andere hand genomen,
overwegend wat nu de schrijfhouding van deze hand is. Deze voor
het team bekende reactie bezorgt iedereen plezier. Tot slot
moedigt Chiry de deelnemers aan.“Vertrouw jezelf, en werk
ieder voor zich. Laat je verrassen door de antwoorden die uit je
hand komen. Jullie hebben er de rest van de dag de tijd voor.
Dan wens ik jullie nu veel inzicht toe.”
Met de kleine respect uitdrukkende hoofdknik sluit hij zijn uitleg
af.
Dan komt de groep in beweging om een plek te vinden, waar het
papier de ruimte heeft ontvankelijk te zijn voor de verwoorde
tranen uit het ver-leden en de verrassing van het ongeziene van
vandaag.
“Vanavond,” deelt Francis de groep mee,”is er een groot vuur
buiten, op de open vlakte bij de boomgaard, rechts naast het
klooster. Daar gaan we op oude traditionele wijze de trilling, die
jullie op dit vel papier onder woorden hebben gebracht,
teruggeven aan de trillingsbron.
We gebruiken hier de linkerkant van je papier voor, het
beschreven drama. Knip deze er af, als je klaar bent en het hebt
nagelezen.
De rechterkant is als wegwijzer voor jezelf, als hulp, om je eraan
te herinneren dat je rijker bent dan je dacht, een schatkist aan
sterke eigenschappen.” Bij het horen van het woord schatkist is
bij veel deelnemers een glundering te zien.
“Jullie hebben de kleuren van schilderijen kunnen voelen, de
uiting van gevoelens.
Het vuur is als alchemie. Het ontwart de trillingskluwen van
situaties. Letters zijn ook trilling.
Door het verbranden gaat iedere trilling van jullie pijnlijke
situaties terug naar zijn oorsprong.
In gewone taal simpel uitgelegd: in de beschreven situaties, links
op je vel papier, zijn meerdere betrokkenen. Door de
verbranding van de letters, een weergave van gevoelens en
situaties, worden deze ontleed en krijgt iedere deelgenoot zijn
energie weer terug. We kunnen namelijk niets met de energie
van een ander. Deze is als een last voor de een en een verlies
147
Alchemie
voor de ander. Intentie is ook trilling. Het is je intentie die dit
alchemieproces activeert.
Oude volkeren maakten daar al gebruik van en vandaag volgen
wij hun Wijze voorbeeld.
Eet vanavond alleen zoveel als je echt nodig hebt, waarbij je de
dierlijke eiwitten vermijdt. De keuken houdt er vandaag rekening
mee bij het eten bereiden. Zo is het meevoelen van de
veranderingen die het vuur teweeg brengt, gemakkelijker. De
alchemie is zichtbaar in de kleuren en het gedrag van de
vlammen en voelbaar in je lichaam als een persoonlijke sensatie.
Namens het hele team nodig ik jullie van harte uit bij deze
vuurceremonie.”
Ook Francis eindigt haar mededeling aan de groep met een
onopvallende hoofdknik.
Verrast en met een onwennig gevoel over dat wat er zojuist is
gezegd, gaan de deelnemers aan de slag met het invullen van de
twee kolommen. Dat ze zijn uitgenodigd om het verschijnsel van
de alchemie te mogen mee beleven, heeft een onverklaarbaar
respect opgeroepen.
Als de late avondlucht donkerblauw is en de maan haar licht
werpt over de groep, is iedereen een met elkaar. Het vuur
verwarmt, informeert en brengt rust.
Het is een ervaring waar elk woord een misser is en die elke
fantasie te boven gaat. Het is een persoonlijke ervaring, een met
jezelf en met de onzichtbare wereld van trilling.
***
148
Verlichting en fotonen
24.Verlichting en fotonen
Op veler verzoek hebben Gerard en Chiry de groep beloofd om
vandaag uit te leggen wat er bedoeld wordt met ‘Verlichting.’
Het is een beladen uitdrukking die vaak als zweverig wordt
geïnterpreteerd. De belangstelling voor hun opvatting hierover is
groot.
De ruimte loopt vol. Hier en daar worden de bovenramen
geopend om voldoende frisse lucht te hebben. Dan is het zover.
Gerard loopt naar voren en heet alle geïnteresseerden van harte
welkom.
“Fijn dat er zoveel belangstelling voor Verlichting is. Dit haalt het
onbekende eruit. Ik voel me vereerd dat ik jullie daarover mag
informeren, vanuit mijn kijk en hier en daar vanuit eigen
ervaring.
Jullie vraag over wat Verlichting is, is een vraag die telkens weer
terug komt. Als oudste van de kernploeg word ik wel eens
aangezien als de wijste van het team,” grapt Gerard. ”Of dat zo
is? We hebben ieder onze eigen ontwikkeling op een eigen
specifiek gebied. Of leef-tijd en wijsheid gelijk opgaan, is nog
maar de vraag. Ik heb het idee dat dat los van elkaar staat.
Zoals in oude tekeningen en geschriften is teruggevonden, zijn er
in verschillende continenten mensen geweest die als ‘Verlicht’
worden gezien. Ieder hebben ze op een eigen manier een
wijsheid ontwikkeld, die voor anderen uitzonderlijk lijkt. Wat
deze ‘verlichte’ mensen gemeenschappelijk hebben, is dat ze ons
een leefwijze hebben aangereikt waarmee andere mensen hun
eigen ontwikkeling kunnen volgen.
Allen geven ze aan, dat het nodig is om bewust te leven.
‘Bewustzijn is je bewust zijn dat je bewust bent.’
En de oefening hiervan is, dat je je inzet om dit dagelijks te
realiseren, je hele mensenleven lang.
Mensenleven, omdat zij ervan uitgaan, ik overigens ook, dat je
meer bent dan je menselijk lichaam. Je lichaam is een vorm om
je in voort te bewegen, in te laten zien, hier op aarde. Je doet er
ervaringen mee op om wijzer te worden.
Voor mij zijn we een Ik, een onsterfelijke trilling in een fysiek
lichaam. Via onze persoonlijkheid geven we uitdrukking aan ons
149
Verlichting en fotonen
doen en laten, aangevuld door onze kleding en andere vormen
van omhulsels. Ons gevoel en onze mentaliteit liggen vaak
verscholen achter onze eerste indruk, die onze uitstraling kan
overschaduwen.
Als Ik, de trilling Ik, ben je verbonden met je lichaam om
ervaringen op te doen. Immers, ervaringen zijn onderdeel van
verdere groei. Met een aards lichaam kunnen we emotionele- en
lichamelijke ervaringen hebben zoals pijn en plezier.
Wanneer je als mens de Ik in jezelf weet te vinden en daarmee
bewust contact maakt, vereenzelvig je je steeds minder met je
lichaam, je doen en laten en steeds meer met je Ik.
Waar de mens aan het zwoegen is geweest om de kost te
verdienen, waarbij hij het slachtoffer is geweest van macht en
onmacht, daar kun je met aandacht en inzet zover komen, dat je
weinig of geen last meer hoeft te hebben van dit
onmachtsgevoel.
Door je kijk op situaties te veranderen ontstaat er een respect
naar je omgeving. Hierdoor ervaar je je werk op een andere
manier waardoor er zich nieuwe mogelijkheden voordoen. Ook
het contact met de mensen in je omgeving krijgt een beter
gevoel. Samen-werken is dan een logische volgende stap.
Deze verandering ontstaat door de Ik in jezelf, wie je in wezen
bent, hoofdpersoon te laten zijn, waarbij je ‘het mens zijn’ als
een uitdaging van ervaringen beleeft.
Je eigen-aardigheden worden daarmee ook steeds meer
geaccepteerd door jezelf en daarmee komen je talenten aan het
licht.
Elke ervaring telt, ook de kleine die je voorheen misschien als
nietig en als gewoonte hebt gezien.
Je kijk op het leven verandert door steeds meer in respect met
jezelf en anderen te leven. Daarmee veranderen ook je doen en
laten en je gevoelservaringen.
Ik zie jullie vragende blikken. Laat ik het anders uitleggen.
Op het moment dat je je afvraagt wie je nu eigenlijk bent, maak
je de slapende Ik in jezelf wakker. Je geeft je Ik de kans zich te
uiten en deze uitingen serieus te bekijken. De Ik is het intuïtieve
in jezelf. Hoe meer je naar dit intuïtieve luistert hoe beter je
ermee leert omgaan. Het zijn de spontane ingevingen die goed
voelen, die je een warm hartsgevoel geven.
150
Verlichting en fotonen
Vanuit trillingsniveau gezien is de trilling van het ‘overleven’ en
het harde werken een lage trilling.
Alles in je lichaam heeft een eigen trilling en al je
‘lichaams-onderdelen’ samen vormen een samenwerkend
trillingsgeheel, dat zichtbaar wordt in je persoonlijkheid. Dat is
wat je je omgeving van jezelf bewust en onbewust laat zien.
Ons hart en onze hersenen hebben een ‘eigen’ trilling dat van
indrukwekkende betekenis is op ons leven, op ons lichaam en ons
functioneren. Het eenvoudigste voorbeeld ervan is het slapen.
Een goede nachtrust geeft energie en laat je ontspannen, wat je
lichaamscellen aanzet tot herstel en groei. In trilling gezien gaat
tijdens het slapen de frequentie van je hart en je hersenen
omlaag en je lichaam ontstrest. Hoe vaker je weloverwogen
keuzes maakt, hoe minder stress er is, hoe minder energie het
lichaam nodig heeft voor herstel werkzaamheden en jezelf dus
meer energie overhoudt voor dat wat je prettig vindt.
Kort samengevat, door jezelf af te vragen wie je echt bent en
welke toegevoegde waarde je geboorte heeft op dat moment
maak je je intuïtieve Ik wakker. De trilling in je hart en hersenen
worden daardoor een stuk rustiger. Deze rust is vergelijkbaar met
je slaaptrilling, die je lichaam rust en herstel biedt.
Door interesse te hebben in jezelf, krijg je ook meer interesse in
de mensen om je heen. Je gaat over van het ‘ik’- naar het ‘ik
met de ander’- gevoel. In plaats van je buitengesloten te voelen
of het gevoel te hebben er alleen voor te staan, ga je naar een
gevoel van toenemende verbondenheid. Zo ontstaat er een
aangenamere kijk op je leven en de mogelijkheden die je hebt
wat meer levensplezier geeft. De verandering van hard zwoegen
wordt zo werken samen met anderen.
Samen-werken betekent toch inzichten delen en werk uit handen
durven geven? Dat maakt het werkzame leven toch aangenamer?
Is de tijd van hard werken dan voor niets geweest? In tegendeel!
Alles wat je geleerd hebt zijn vaardigheden die je kunt blijven
gebruiken, soms aangepast aan je nieuwe situatie.
Hoe je van een pijnlijk verleden een waardevolle herinnering
maakt? Door vergeving! Vergeving aan de ander en vergeving aan
jezelf. Vergeving die eerlijk en van harte komt! Hiermee laat je
de ballast van het verleden achter je en blijft de herinnering
over.
151
Verlichting en fotonen
Gedeeltelijk hebben jullie met het loslaten van het verleden al
kennis gemaakt tijdens jullie verblijf hier.
Wat de oude geschriften en overleveringen zeggen, is dat
wanneer je bewust leeft, je lichaam zich daaraan aanpast. Je
blijft gezonder en je blijft langer fit. Het geeft blije en tevreden
mensen. Dit omdat bewust leven het vasthouden van zware en
overbodige energieën voorkomt.
Ook moderne inzichten vanuit de wetenschap en gezondheidszorg
getuigen hiervan.
Verlichting is een altijd durend proces. Het is alsof je je steeds
minder identificeert met de betrekkelijkheid van het menselijk
lichaam en steeds meer de Ik die erin ‘woont’. Er zijn
aanwijzingen dat het fysiek lichaam van verlichte mensen anders
is dan dat van hun medemensen. Ze hebben een ‘lichtere’
huidskleur.
De hedendaagse wetenschap heeft ontdekt dat elke levende cel
zogenaamde biofotonen uitzendt. Fotonen zijn hele kleine
energiepakketjes, trillingsbundeltjes, het zichtbare deel van
elektromagnetische straling. Hoe hoger de trilling, hoe meer licht
er uitgezonden wordt. En dit fenomeen is ook van toepassing op
menselijke cellen.
Ik ben geen bioloog of natuurkundige.
Wat ik hier in mijn eigen woorden probeer weer te geven, is mijn
beperkte uitleg over zoals ik Verlichting zie. Iedereen nodig ik uit
hierover voor zichzelf een beeld te vormen.” Dan neemt Chiry
het woord en nodigt iedereen uit om te pauzeren.
Na de pauze is er weer alle aandacht voor Gerard, misschien nog
wel meer dan te voren. De openhartigheid waarmee hij zijn kijk
op dit veel besproken onderwerp deelt, spreekt aan. “Blijkbaar
heb ik jullie besmet met de interesse over dit onderwerp. Jullie
zijn immers weer hier. Laten we dan maar verder gaan, daar
komen jullie tenslotte voor,’ zegt Gerard op vrolijke toon.
“Alles is trilling, ook ons fysieke lichaam. De snelheid waarmee
het trilt, maakt dat het een vast, een tastbaar lichaam is. Om dit
uit te leggen neem ik water als voorbeeld.
Wanneer water de minste snelheid heeft, in trillingen, is het ijs.
Als vloeibaar water is de trilling sneller. Als stoom is de trilling
nog sneller. En als luchtvochtigheid is deze waarschijnlijk nog
sneller.
152
Verlichting en fotonen
Terug naar Licht trilling. Door steeds bewuster te leven, zijn we
in staat oude overbodige en storende trillingen op te lossen.
Storende trillingen zijn bijvoorbeeld gevoelige emoties, de
herhalende verhalen in ons hoofd, de pijn van herinneringen. Je
kunt dit oplossen doordat je in staat bent steeds meer te
relativeren.
Je krijgt een steeds beter overzicht over je eigen leven en de
belangrijkheid van de situaties. Je respect in het algemeen
neemt toe. Dit biedt veel ont-spanning.
Door het oplossen van oude frustraties en angsten verandert je
trillingsveld. Je hoogt je trilling steeds meer op. Licht is een hoge
trilling. Hoe meer we ieder en samen in staat zijn de trilling te
verhogen, hoe prettiger we ons voelen en hoe meer we ons leven
mét elkaar leven. Daarmee verruilt het gevoel van eenzaamheid
zich voor het ‘wij’-gevoel, we gaan samenwerken als groep en
ten slotte is het heel natuurlijk om te denken, te leven en te
handelen als samenleving.
Het is als het zorgen voor elkaar, onze leefomgeving en als
samenleving. Internet is hierin misschien wel een belangrijke
stimulator?!!
Het Verlichtingsproces is een groeiproces. Een van de zichtbare
uitingen daarvan is de overgang van re-actie naar actie, het zelf
initiatief nemen. Vanuit een veranderende visie op alles, nemen
we vaker zélf de nodige stappen in plaats van afwachtend te zijn.
We nemen toenemend beslissingen vanuit ons eigen standpunt en
onze ont-wikkeling ook nu weer in overleg en samen werking met
anderen, waarbij steeds meer rekening gehouden wordt met een
bredere groep betrokkenen. Misschien is dit wel de kern van het
Verlichtingsproces.
Het bewust je eigen leven mét anderen leven in plaats van vóórof ten koste van anderen. Is dit dan misschien het samen-leven
waar we naar op zoek zijn?
Is dit onbewust al in volle gang zonder dat we er ons echt bewust
van zijn? Om erachter te komen welke positieve ontwikkelingen
er al aan de gang zijn, ga dan op onderzoek uit via nieuwsmedia
en sociale berichtgevingen. Misschien ontdek je wel een project
waarin jouw talenten een welkome bijdrage zijn! En zo is je
153
Verlichting en fotonen
interesse in Verlichting misschien wel je ‘werk-adviseur’,” klinkt
het vrolijk.
Handelen tegen beter weten in, is de stress veroorzaker op alle
gebied, het verzuurt je lichaam, het plezier in je leven waaruit
zware trillingen ontstaan die slechte gevoelens geven, klachten
,symptomen, ziekten, slechte sociale contacten etc. etc.
Stress is dat wat ons weerhoud ‘Verlicht’ te zijn, Verlicht in al
zijn aspecten. Bewust leven activeert het contact tussen je beide
hersenhelften waarmee stress steeds minder kans krijgt door de
hogere trilling die daarmee ontstaat.
Het menselijk lichaam is zware energie met een lage
trillingssnelheid ten opzichte van onze gevoelens, onze
gedachten, onze ervaringen en onze Ik. In deze volgorde ‘klimt’
de snelheid van trilling op.
Ons Ik, een bijzonder snel beweeglijke trilling, krijgt in een
doelbewust leven steeds meer de ruimte. Dit is de opluchting die
je voelt en bij anderen kunt zien. Bijvoorbeeld nadat er een
conflict is opgelost of nadat je een herinnering hebt kunnen
ontdoen van zijn pijn.
Zo komen er steeds meer snelbeweeglijke trillingen in ons
lichaam, in onze cellen. Immers pijn, stress zijn zware trillingen,
vreugde en plezier zijn hogere, lichtere trillingen.
Hoe meer deze uitwisseling van zware energie, langzame trilling,
plaats maakt voor snellere trilling, lichte energie, hoe meer
plezier we krijgen. Zie hier de opwaartse spiraal van meer plezier
en rust in je leven.”
De opgewekte manier waarmee hij dit zegt en zijn wijsvinger die
de spiraal weergeeft, maakt zijn uitleg zichtbaar. Als hij een slok
water neemt, is dit voor anderen een aanzet om wat te drinken
uit hun meegenomen flesjes.
Dan gaat Gerard verder met het geven van voorbeelden van
Verlichting. “De opwaartse spiraal is bij de meesten wel bekend.
Het gevolg is dat je fysieke lichaam op deze toenemende
gewenste ontplooiing reageert in al zijn processen. Het
zelfgenezend vermogen van het lichaam wordt hierdoor
geactiveerd. En dit resulteert in een verlangzaming van het
verouderingsproces. En zo houdt het bewuste leven iemand
langer jong!”
154
Verlichting en fotonen
Het is muisstil in de zaal. De deelnemers zijn blij met deze
uitleg. Het geeft ze een beeld over iets waar ze alleen
vraagtekens bij hadden.
“De snelheid van veroudering, vermindert. Soms lijkt dat de
kalender sneller ouder wordt dan deze groep mensen, getuige de
toenemende groep oude, gezonde mensen die nog met veel
levensenergie hun leven leeft. ” Deze laatste opmerking brengt
vrolijkheid in de zaal.
“Kalenders, ” zo grapt Gerard “lijken vaker op een hulpmiddel
om structuur aan te brengen in een wereld die vergeten is te
genieten en respectvol met elkaar om te gaan.” Even is het stil
na deze verrassende opmerking.
“Herkennen jullie het gevoel dat het is alsof de tijd stilstaat? Je
was in gedachten verzonken zonder je bewust te zijn waar je je
bevond….
Of wanneer je dat deed wat je echt graag doet. Je passie geeft
je het gevoel of je zeeën van tijd hebt, tot dat een afspraak de
druk opvoert. Dan is het alsof de tijd vliegt. Herkennen jullie dit
ook?
Het tijdsbesef is volgens mij een heel persoonlijke beleving.
En om je nog verder uit te dagen heb ik nog een vraag.”
Gerard lijkt weer helemaal ‘in zijn element’ te zijn.
“Als dit alles over Verlichting je te onwerkelijk klinkt, vraag je
dan eens af, wie het is die er denkt. Jijzelf? Goed. En als jij het
dan bent die denkt, wie is het dan, die zich bewust is van die
gedachten? En waar speelt zich dit alles af? In je hoofd? En dat is
toch een onderdeel van je lichaam?
Als ik het mag samenvatten: in het lichaam ben jij het, je
persoonlijkheid, die denkt. En dan is er nog een deel, dat ons
intuïtief, spontaan van ideeën, inzichten en beelden voorziet. Dit
alles wordt waargenomen door een derde deel van ons? Het enige
dat ik hier mee wil aantonen is dat we meer zijn dan een fysiek
lichaam!
Of het allemaal tussen onze oren zit? Dat antwoord laat ik aan
jullie over. Voor een gedeelte is ‘de manager’ tussen onze oren
druk bezig, soms te druk. Met deze manager bedoel ik de
hersenen.
155
Verlichting en fotonen
De hersenen laten het lichaam de waarde van gedachten
aanvoelen: prettig, storend, irritant of juist als een ‘aha’beleving. De hersenreactie is voelbaar via het contact met het
hart. Denk eens terug aan een prettige situatie, houd die situatie
eens voor ogen. Als je ernaar kijkt of je je die herinnert, waar is
die herinnering in je lichaam tussen je kruis en keel voelbaar.
Voel!’
Gerard geeft graag zijn publiek de tijd om de herinnering fysiek
gewaar te worden.
“En, merken jullie dat je meer bent dan een lichaam of je
gedachten? Ben je dan misschien je gevoelens of zijn dat signalen
die jou informeren?
Wat ik hiermee begrijpelijk wil maken, is dat ik van mening ben
dat de Ik die we zijn, een intelligentie is, een snelle trilling, ons
eigen Licht. Wanneer we ons hiervan bewust zijn, zijn wij
koningin of koning van ons lichaam zijn.
We hebben dus een koninkrijk om over te regeren waarbij het
aan ieder van ons is, om daaraan invulling te geven.
Zo, dat is gezegd. En daarmee voel ik me vereerd voor zoveel
koninklijkheid hier te mogen spreken.”
Met deze opgewekte opmerking, die ook een waarheid in zich
bergt, maakt Gerard de serieuze sfeer wat luchtiger.
“Als je je eenmaal hebt geïdentificeerd met je Ik, ben je in staat
de koning of koningin van je eigen rijk te zijn. Je eigen rijk is je
doen en laten waar je fysieke lichaam het instrument van is.
Ieder van ons kan medelevend met het inzicht en situatie zijn
hersenen instructies geven en wensen delegeren. Deze worden
dan door het lichaam met al zijn vernuftigheid opgevolgd.
Hoe meer je op weg bent deze koning of koningin te worden, hoe
meer je bezig bent met het Verlichtingsproces. En daardoor
manifesteert jouw intelligente trilling zich in je cellen waarbij
oude storende en overbodige lagere trillingen plaats maken voor
jouw Eigen energie trillingen. Het is te vergelijken met het
overschrijven van meerdere computerfuncties.
Het Verlichtingsproces is het ont-wikkelen van jezelf. Je wikkelt
dat wat niet langer van nut is of van anderen is, af. Daarmee
wordt je steeds meer jezelf. ”
156
Verlichting en fotonen
Nu terug naar mijn uitleg over Verlichting, want dat is het
onderwerp van vandaag en daarvoor zijn jullie nu hier. We zijn
opgehouden bij onze lichaamscellen.
De lichaamscellen die steeds meer ‘Ik’ worden, door het oplossen
van storende, vastgehouden energieën.
Oude energie wordt steeds zwaarder naarmate ze ouder wordt.
Zwaarder in de zin van minder snel, minder beweeglijk en ook
zwaarder in lichaamsgewicht.
Wanneer we als mens veel zware energieën hebben, hebben we
veel stress verzameld die op den duur ziekmakend is.
Wisten jullie dat ziekte een herstel- en overlevingsmodus is van
het lichaam? Ziekte verschijnselen worden als ongewenst ervaren
en vanuit dat inzicht bestreden. In feite is het een herstelmodus
van het lichaam waarmee het zijn best doet om met de beweging
die er nog is, te blijven functioneren. En daar waar het kans ziet
voert het tijdens de ziekte periode herstelwerkzaamheden uit.
Ziekte is een redmiddel van het lichaam om de balans te
herstellen.
De zware energie is een langzaam bewegende trilling. Stress
haalt de bewegingssnelheid uit de cellen en lichaamsprocessen.
Dit geeft klachten. Wanneer de signalen van het lichaam bij onze
‘persoonlijkheid’ niet worden opgemerkt, gaan symptomen over
in klachten in ziekten, soms langdurig.
Bewust leven, betekent dat iemand zich ervan bewust is dat hij
de Ik in zijn lichaam is.
In het begin is dit een vreemd idee. De meeste mensen in het
Westen zijn opgevoed met het begrip dat we een lichaam zijn,
dat we een mens zijn.
Herkent u het? We hebben geleerd te zeggen: Ik ben Piet in
plaats van mijn naam is Piet. Ook wanneer kinderen zeggen
Pietje wil eten, wordt hem al gauw geleerd te zeggen: Ik wil
eten. Het verschil is dat Ik en Pietje twee verschillenden zijn,
twee samen-werkers.
En daarmee is ons al op jonge leeftijd, vanuit de best bedoelde
zorg, geleerd dat we een mens, een lichaam zijn.
Wanneer eenmaal het contact met ons Ik is gelegd is het
herstelproces begonnen op lichamelijk, emotioneel, mentaal en
sociaal gebied.
157
Verlichting en fotonen
Wij zelf kunnen dit herstelproces versnellen door de verbinding
tussen voelen en denken te leggen.
Eigenlijk herstellen we zo de natuurlijke verbinding tussen hart
en inzicht. De aangeboren reacties van een kind.
Vanaf de zijkant geeft Chiry een signaal aan Gerard dat het tijd is
voor de middagpauze.
“Ik krijg net ingeseind dat er een Koninklijke lunch voor ons
gereed staat. En omdat we behalve koningen en koninginnen ook
mens zijn, stel ik voor om te pauzeren en gebruik te maken van
dat wat de keukenprinsen voor ons bereid hebben. Ik dank jullie
voor jullie aandacht en hoop jullie later weer terug te zien. Voor
nu, laat het jullie smaken!”
***
158
Trilling Verlicht
25.Trilling Verlicht
De lunch is inderdaad bijzonder geweest. Verse vruchten en
noten, het zelf gebakken brood en de soep. Allen hebben ze
heerlijk genoten van de producten van Moeder Natuur.
De stoel voor Gerard wacht uitnodigend op hem. Behalve de
deelnemers zijn vandaag ook de meeste kernleden aanwezig. Zij
hebben al vaker gemerkt dat ook al denk je een onderwerp te
kennen, er meestal wel nieuwe boeiende informatie geboden
wordt.
Een andere klemtoon of een opmerking waarnaar je op zoek
bent, geeft vaak het ‘aha’ dat een groot inzicht voor je opent.
Iedereen is aanwezig en ook Chiry en Gerard hebben hun plaatsen
ingenomen. Met zijn blik rondgaand door de zaal hervat Gerard
zijn informatie.
“Dat we lichaamscellen hebben, daar heeft onze lekkere lunch
ons net opnieuw aan herinnerd. Hebben jullie ook genoten van de
smakelijke lunch? Goed zo, dat is het compliment voor het
keukenpersoneel.
“Dan nodig ik jullie nu uit verder te reizen in de verbeelding van
het verlichtingsproces. Het proces waarmee je steeds weer
nieuwe verbanden legt die de basis zijn voor vernieuwingen.
Nieuwe inzichten zijn de oorsprong voor overleg, nieuwe
producten en diensten.
De Wijze Mensen van alle tijden uit verschillende landen en
culturen, geven aan, dat het belangrijk is dat je je innerlijke Ik
erkent. Vaak zijn ze een voorbeeld voor anderen.
Door met je innerlijke Ik in contact te blijven, ben je steeds
beter in staat overzicht te krijgen over je eigen leven. Vanuit je
Ik is dit een overzicht zonder emotie, van waaruit het steeds
praktischer is om besluiten te nemen. In de zakenwereld wordt
dit helikopteren genoemd.
Een ondernemer heeft deze vorm van overzicht nodig om zijn
werk tot een uitdaging te maken, wat ondernemen is. Dit geldt
ook voor het levens-ondernemen.
Het dienstbaar zijn, het willen bijdragen met eigen talent en
binnen de grenzen van je eigen kunnen, is een van de aspecten
van het Verlichtingsproces. Hier geldt dat je je eigen leven leeft
met anderen in plaats van voor of ten koste van anderen En dat
159
Trilling Verlicht
alles is van invloed op de reactie van de processen van je fysieke
lichaam.”
Dan kijkt de oude man geamuseerd de zaal rond.
“Hoe is het in jullie hoofd? Kunnen jullie me nog volgen of dienen
er zich steeds gedachten aan om nu alles te willen begrijpen? Of
we het ooit kunnen begrijpen, al deze informatie, vind je dat
nodig?
De drukte in je hoofd, is iets wat we allemaal wel kennen. Wat
de ontspanning in het hoofd betreft, daar is ieder van jullie, op
een of andere manier tijdens je verblijf hier, ervaringsdeskundige
in geworden.
De samenhang tussen de rust in je hoofd, gezondheid, een
bewuste levensstijl, de verbinding van hart en hersenen met
verlichting, is wat ik jullie nu wil uitleggen.
Alles is trilling. Dit blijft mijn uitgangspunt om het
verlichtingsonderwerp duidelijk te maken. Gedachten, emoties,
materie, stroom, energie, geluid, licht: het is allemaal trilling.
Ieder van ons heeft een menselijk lichaam dat omgeven is door
een trillingsveld.
De onderdelen van ons lichaam hebben zelf een eigen
trillingsveld, zo ook het hart en de hersenen.
Eerder heb ik aangegeven dat het trillingsveld om ons lichaam
weergeeft welke ‘storende’ trillingen we met ons meedragen in
de vorm van oude emoties en gevoelens. Dit is de zware energie
van hinderlijke trillingen die jullie voor een deel hebben
weggewerkt tijdens de workshops van de afgelopen tijd.
Is dit tot zover duidelijk?” Gerard krijgt positief respons.
“Kunnen jullie je voorstellen dat deze storende gevoelens ook
storend zijn voor je lichaamsprocessen? De zware energieën die
oude emoties en nare gedachten geven, nemen de plaats in van
positieve lichte energie.
De moeders onder ons weten dat het hart het eerste orgaan is dat
nieuw leven aankondigt.
Het hartje van een foetus klopt als eerste levensteken en is vaak
een bevestiging van de zwangerschap.
Wetenschappers hebben ontdekt dat de trillingskracht van het
hart vele malen sterker is dan die van de hersenen. Hoe is dat uit
te leggen in het dagelijks leven?
160
Trilling Verlicht
Het blijkt dat als we een idee krijgen vanuit ons hartsgevoel, we
dit gedachteloos en vol vertrouwen ten uitvoer brengen. Soms
laten we ons tijdelijk hinderen door reacties van anderen en
zetten we het idee in de ‘pauze’, tot we ons vrij voelen om het
alsnog tot uiting te brengen.
Denk bij jezelf eens terug aan een ingeving, een idee dat zo goed
voelde en waarvan je warm werd.
Anders gezegd, als je je iets van harte wenst, gá je ervoor.
Wanneer je een goed idee hebt, komt het nogal eens voor dat het
bij een idee blijft.
In trilling gezegd: onze hersenen gehoorzamen ons hart direct.
Wanneer echter onze hersenen ons hart wil overtuigen, heeft
deze over-weging-stijd nodig.
Emoties vanuit ons hart hebben een directe en grote invloed op
ons lichaam en op ons doen en laten in tegenstelling tot op ons
denken. Willen jullie hierover meer en gedetailleerde gegevens,
internet biedt daar een zee aan informatie over.”
“De trilling van het hart,” zo gaat hij verder, “is vele malen
sterker dan die van de hersenen. Het hart is daarmee de
beslissende factor in ons leven. Hiermee wordt de oorzaak van
stress langs een andere weg duidelijk. Stress ontstaat als we
tegen beter in handelen, als ons denken ons hartgevoel negeert.
Dit is ook terug te vinden in oude opvattingen van zowel oosterse
wijsheid als de leefwijzen van indianen en andere volkeren die
als ’primitief’ bestempeld worden. Zij zijn het die ons, westerse
mensen, hebben proberen te leren denken met het hart en te
voelen met het hoofd. Wat dit met het verlichtingsproces te
maken heeft? Misschien wel alles.
Wanneer we ons bewust worden van de Ik in onszelf, onze
intuïtie, komt er een grote verandering in onze lichamelijke
trilling. Door bewust te gaan leven, verandert de trilling van je
hersenen. Het tempo wordt rustiger. Als je bewust leeft, krijgt je
hart en de eraan verbonden eigen-aardig-heden de aandacht die
het verdient.
Je eigen karaktereigenschappen worden daarmee steeds meer je
talenten die je ten dienste staan en waarmee je in goed contact
met anderen bent.
161
Trilling Verlicht
We herstellen dan deze natuurlijke verbinding tussen onze
gevoelens en inzichten en maken keuzes waar we van harte
achter staan.
Je harttrilling informeert je hersenen via een verbindingsnetwerk
tussen die twee organen. Wanneer je hart je hersenen
informeert, reageren je hersenen hierop met het activeren van
lichaamsprocessen waarin hormonen een belangrijke rol spelen.
Hierdoor activeren we onze gezondheid en krijgen we steeds
meer plezier in ons leven, ons zelfvertrouwen neemt toe en we
voelen ons bij alles wat we doen vrijer.
De trilling van ons hart en hersenen wordt rustiger, verhoogt in
toonhoogte wat ons activeert om steeds meer ons eigen leven in
te richten zoals we dat zelf graag willen. Over vleugels krijgen
gesproken? Het is dit vrijheidsgevoel, de beloning van je
herhaalde inspanning om bewust je eigen leven te leven.
De rust die van Gerard uitgaat terwijl hij dit vertelt, is zacht en
indringend. Zijn uitleg doet vermoeden dat hij het vanuit eigen
ervaring geleerd heeft.
“Om het allemaal wat begrijpelijker te maken zal ik mijn best
doen deze ‘wetenschap’ te vertalen naar het dagelijks leven.
De drukte in ons hoofd uit zich in de chaos van het leven, waarbij
iemand zich druk maakt om zijn baan, zijn huis, zijn inkomen,
om alles waarin hij hoofdpersoon is. Zolang je met deze hoge
hersentrillingssnelheid leeft, maak je je druk om alles wat met
jezelf te maken heeft. In deze staat van zijn, voelen mensen zich
vaak eenzaam en afgezonderd of buitenstaander. Ze hebben vaak
het gevoel het allemaal zelf te moeten doen, onbegrepen te zijn.
Ze zijn druk bezig met het harde werken.
Als het hart meer gaat ‘spreken’ waarbij de hersenen gaan
‘meevoelen’ ontstaat een gevoel van verbondenheid. Dit gevoel
geeft ontspanning en overzicht. Mensen leven dan samen en
houden rekening met elkaar en…zichzelf! Eerst binnen een
beperkte groep, daarna steeds meer grensverleggend,
uitgroeiend tot de aarde en zijn bewoners. Het globale denken en
doen, terug is te zien in meerdere projecten vanuit veelal
persoonlijke initiatief opgestart.
Mensen die in de westerse maatschappij verdiende geld
gebruiken om in minder bedeelde gebieden er mensen of zelf
162
Trilling Verlicht
hele gemeenschappen me te helpen. Projecten die gericht zijn op
ontwikkeling, groei en zelfredzaamheid van de betrokkenen.
Wanneer we langere tijd op deze manier leven wordt de volgende
fase geactiveerd. In deze nieuwe fase van nog meer rust, begint
het vertrouwen in het leven toe te nemen. In de combinatie van
deze twee fasen leven al veel mensen.
Ze denken en doen veel met betrokkenheid tot anderen en
hebben ook steeds meer momenten dat ze leven in vertrouwen.
Zonder zich zorgen te maken over zichzelf, volgen ze hun gevoel
en inzicht en handelen daarin. Hun vertrouwenstrilling resoneert
naar anderen. Het is prettig om in de omgeving te zijn van
mensen met deze hogere trilling. Vaak zijn ze een voorbeeld voor
hun omgeving. Dit kunnen ‘gewone mensen’ zijn die actief zijn in
een woonwijk of vereniging en ook bekenden die opvallen en daar
in de wereld aandacht voor hebben gekregen. Enkele voorbeelden
zijn Gandhi, Moeder Theresa, Mandela.
Zo zijn er veel mensen die opvallen en als voorbeeld dienen of als
idool gezien worden. Ze zijn terug te vinden in alle tijden en
culturen. Het zijn opmerkelijke mensen!
Door in de nabijheid te zijn van deze sociale, meelevende
mensen, verhogen steeds meer mensen hun dagelijkse trilling. Zij
gaan bewuster leven en ze delen hun gedachten en ervaringen
met anderen, als hen daarom gevraagd wordt. Het delen van
ervaringen geeft verbondenheid, het is een rimpeleffect.
Rimpeleffect is het activeren van elkaar, het initiatief van de een
is de motivatie voor de ander.
De verbazing, herkenning en blijheid over deze uitleg is op de
gezichten van de deelnemers te zien. Iedereen kent wel iemand
waar hij graag bij in de buurt is.
De opgetogen reactie van de toehoorders geeft ook een
rimpeleffect: Gerard, Chiry en de andere kaderleden zijn
zichtbaar verheugd met de reactie van de toehoorders. Dan stapt
Chiry naar voren:”Lieve mensen, het lijkt me een goed idee om
een pauze in te lassen en jullie te laten genieten van de
informatie die Gerard ons zo beeldend heeft gegeven.”
Na deze woorden staan de toehoorders rustig op en na wat
napraten met elkaar verlaten ook de laatste belangstellenden de
163
Trilling Verlicht
ruimte. De achtergebleven tassen zijn de zichtbare bewijzen van
de intenties naar verdere informatie over Verlichting, een
onderwerp dat misschien wel verder reikt dan licht kan reiken.
***
164
Gedeelde gedachten
26.Gedeelde gedachten
In kleine groepjes komen de geïnteresseerden weer terug,
sommigen met nog een mok drinken in de hand. In tegenstelling
tot vanochtend is er nu interesse voor de ruimte als geheel. De
rustige kleuren schakering van de wanden van vanille wit naar
zacht geel waarbij gele kozijnen de ruimte vrolijk accentueren.
Het koepelvormig plafond met daarin het ronde glas-in-lood raam
heeft interesse. Het is een opmerkelijk werkstuk van Frank
waarin verschillende kleuren in ondefinieerbare vormen het raam
zo bijzonder maakt. De koperen geraamtes die de elektrische
lampen verbergen zijn de sfeermakers als het donker is.
Annemarie herkent de ruimte nog van haar binnenkomst waar de
kleuren en de rust die de ruimte uitstraalt haar meteen aansprak.
Als de aanwezigen klaar zitten in afwachting van verder
informatie neemt Chiry het woord.
“Gerard heeft me gevraagd om een deel van de informatie over
Verlichting van hem over te nemen, wat ik met plezier doe. Waar
nodig vult hij me aan.
Gerard heeft vandaag al veel inzichten met jullie gedeeld over
dit onderwerp.
Het reinigen van storende trillingen, om zo de eigen trilling weer
compleet te krijgen, is waar we het nu over gaan hebben. Dit is
eenvoudig gezegd : ons ontdoen van energieën die eigenlijk van
een ander zijn. Jezelf ontdoen van oude en overbodige energieën
als emoties, gedachten, fysieke klachten, overbodige spullen en
situaties, is een proces wat rust en aandacht vraagt.
Herinneren jullie nog hoe je met elkaar in groepjes hebt gewerkt
om met drie indrukwekkende mensen in gesprek te gaan om
datgene te zeggen waar je voorheen niet de kans voor kreeg?
Door een situatie te herhalen in je gevoel en te zeggen waar je je
eerder beperkt in voelde, daarmee open je als het ware de
‘hefboom’ naar je vrijheid. Dat proces heeft te maken met het
vrij maken van je eigen energie die elders is blijven liggen. Een
andere tak van sport binnen dit proces is het delen van ervaring.
Het delen van ervaring is belangrijk. De herkenning dat we als
mens meer met elkaar gemeen hebben dan we verschillen biedt
ons groei.
165
Gedeelde gedachten
Oude onverwerkte pijn werpt drempels op waarmee de
simpelheid van een situatie een opgave lijkt te zijn geworden.
Op het moment dat je de drempels erkent, ontstaat er de rust
van bewustwording. En dit maakt dat een opgave verandert in
een uitdaging.
Het toestaan en ondergaan van deze verandering is een
onderdeel in het proces van Verlichting.” Dan stopt Chiry voor
een moment zijn uitleg.
Gerard en ik zijn het er over eens dat een van de grote
uitdagingen van ons mens zijn het de uitdaging is, ons eigen leven
te leven in respect en verbinding met de wereld om ons heen.
Met de mensen die we ont-moeten, met onze dierbaren, met de
natuur als geheel. Het verleden ‘afsluiten’ als gebeurtenis en
ermee in vrede leven als een van de vele emotieloze
herinneringen
is
een
belangrijk
onderdeel
van
het
verlichtingsproces!”
Dat deze laatste uitleg een bijzondere indruk heeft achtergelaten
bij de toehoorders, is te zien in hun gezichtsuitdrukkingen.
“Er is ook goed nieuws,” zegt Gerard op ontspannen toon.
Intussen is hij opgestaan en heeft hij een klankschaal in zijn hand
genomen. Met behulp van een met stof beklede stok maakt hij de
klank van de schaal hoorbaar. Het geluid ervan is indringend en
aangenaam.
“Alles is trilling en trilling is te beïnvloeden met andere
trillingen. Daarom maken woorden, gedachten, letters, kleuren,
klanken, voeding, elkaar, de omgeving, huisdieren, muziek,
eigenlijk alles indruk op ons, bewust en onbewust. Als we ons
laten beïnvloeden door voor ons aangenaam voelende trillingen
verhogen we onze eigen trilling. De omgevingstrillingen komen
ons lichaam binnen en hebben uitwerking op onze
hormoonstelsels.
De zuiverende werking van tonen kan gebruikt worden om een
hormoonstelsel vrij te maken van andere ingeslopen vreemde
trillingen. De verhoging in trilling in onszelf en daardoor ook in
het hormoonstelsel optimaliseert ons hele functioneren.
In oudere tijden werden helende klanken toegepast via
klankschalen, het geluid van blaas-horens en -schelpen, trommels
en het zingend herhalen van tonen of woorden. Tegenwoordig
166
Gedeelde gedachten
zijn we instaat digitaal de trilling te maken die we willen
hebben.
“Alles is trilling,” zo vervolgt Chiry de uitleg. “Trilling is
zichtbaar te maken met het schoolvoorbeeld van ijzervijlsel dat
op een glazen plaat een zichtbaar patroon krijgt door onder de
plaat een magneet te bewegen. De beweging van de magneet
wordt gevolgd door het ijzervijlsel, dat op haar beurt het
magnetisch veld, het trillingsveld van de magneet weergeeft. Zo
heeft alle materie een trillingsveld om zich heen, wat jullie
hebben kunnen voelen tijdens de schilderworkshop bij Francis en
Frank. “
“Klanken zijn van grote invloed op ons menselijk trillingsveld. Dit
is waarom klanken gebruikt kunnen worden als zuivering voor
mentaliteit, emoties en uiteindelijk voor fysieke klachten.
Alles is trilling en die is waarneembaar door onze aandacht erop
te richten.
De coconwerking is voor de meeste van jullie een bijzondere
ervaring geweest. Denk er eens aan terug. In de wetenschap zou
dat binnen het begrip ‘parallelle universums’ kunnen vallen.
Ook hierover biedt internet je een breed scala aan informatie
vanuit verschillende standpunten. Of de coconervaring binnen het
verlichtingsproces valt, dat is aan ieder van jullie om te
beoordelen.
Zijn jullie je ervan bewust dat hoe meer aandacht je hebt voor
een onderwerp, hoe beter overzicht je erop krijgt, zeker zolang
je je vrij voelt van tijdsdruk. Misschien als je op internet bezig
bent met het je oriënteren op iets dat je interesse heeft. Je ziet
dan toch ook steeds meer verbanden tussen jouw begin
onderwerp en de linken die je opent?
En heb je alles wat je binnen dat overzicht ervaart eerder
geleerd door scholing of ervaring? Is het je wel eens of vaker
gebeurd dat je aandacht wordt beloond met ‘spontane’
informatie invallen of ideeën?
Kun je je voorstellen dat jouw aandachtstrillingen passende
trillingen opvangt? Immers de trilling die we uitzenden wordt
beantwoord door gelijksoortige trilling, een soort echowerking
van wat je uitzendt ontvang je. In een van de workshops hebben
we daarover gesproken in verband met het bijstellen van je
wensen en de mensen die je graag wilt ontmoeten. “
167
Gedeelde gedachten
Hier en daar weekt er een herinnering zich los. Ze hebben
immers zoveel ervaringen opgedaan tijdens hun verblijf.
Hebben jullie het idee dat jullie al begonnen zijn aan je
Verlichtingsproces? En zijn jullie er zweverig van geworden of
juist meer mens?
Een mens, die zich beter bewust is van de doelen die hij zich
stelt en de keuzes die hij wil maken? Beginnen jullie een beetje
in te zien dat dit proces juist een heel menselijk proces is, dat de
verbinding aanbrengt tussen verschillende trilling hoogtes, onze
verschillende levens-aspecten?
Met een blij gezicht vat Chiry zijn uitleg samen. “ Kort gezegd is
het, hoe vrijer je bent van zware trillingen in je lichaam en je
trillingsveld, hoe meer plezier je in je leven ervaart en hoe meer
je het herstellingsproces van je fysieke lichaam activeert. Dat
brengt toenemende gezondheid en nieuwe uitdagingen waarin je
steeds bekwamer wordt er passende keuzes uit te maken. Het
belangrijkste daarbij is het contact met je eigen Ik. En hoe beter
je daarmee omgaat hoe meer je jezelf daarin leert kennen en je
ermee identificeren kunt zodat je steeds meer Ik bent in je
menselijk leven en daarmee steeds meer jezelf terug vindt in je
lichaamscellen als Licht, dat we als trilling zijn. Veel mensen met
een bijna doodervaring erkennen dat wij ieder in oorsprong Licht
zijn.
Dit zijn mijn woorden om uitleg te geven aan belevingen waar
woorden tekort schieten.”
Hiermee sluit Chiry zijn informatie af.
Als er spontaan uit het publiek aan Gerard wordt gevraagd of hij
hier nog iets aan toe te voegen heeft, staat deze met een
glimlach op zijn gezicht op.
“Zoals ik het zie, heeft trilling een onoverzichtelijke hoeveelheid
aan mogelijkheden op alle niveaus. En daarmee ook het
aanzetten tot nieuwe trilling.”
Met een welgemeend en respectvol applaus bedanken de
toehoorders deze indrukwekkende informatiedag. Terwijl de
mensen op staan en nog napraten klinkt de bel van de eetzaal als
uitnodiging voor de gezamenlijke warme maaltijd.
Voor iedereen is het een bijzondere dag geweest. Een
verzameling van inzichten hebben eerdere overtuigingen aan het
168
Gedeelde gedachten
wankelen gebracht en vragen om opnieuw geordend te worden.
Behalve menselijke capaciteiten zijn vandaag ook de capaciteiten
van de voice-recorders benut.
In de eetzaal klinkt een zacht geroezemoes. De uitbundig gedekte
tafels en de sfeerverlichting maken deze avond bijzonder. Het is
alsof iedereen zich thuis voelt bij zichzelf en bij elkaar.
Als later in de avond de laatste deelnemers naar hun kamer gaan,
kijkt het kernteam van het DSH terug op een succesvolle periode
en een bijzondere avond.
De gedachte aan het afscheid nemen van deze groep is gaat
gepaard met een lach en een traan en met dankbaarheid voor het
vertrouwen dat ze hebben gekregen. Het is fijn te mogen
bijdragen in de ontwikkeling van ieder van de deelnemers en
daarmee in het bewust zijn van de wereld als geheel.
Of Annemarie de enige is die deze bijzondere dag nog eens door
haar herinnering laat gaan? Wat ze ervan begrepen heeft is dat
het verwijderen van overbodige energie ‘het enige’ is dat nodig is
om Verlicht te worden. Het los laten van overbodige energie, de
opgeslagen zware energie van de verhalen in je hoofd. Net als de
energie van anderen waarmee je niets kunt, omdat we alleen
onze eigen energie trilling kunnen gebruiken.
Volledig je Eigen trilling zijn, is Verlicht zijn, zo eenvoudig is het
en zo complex, een uitdagende belevenis voor een mens om te
doen, dat beloond wordt met toenemend plezier en vrijheid.
Wat ze tijdens haar verblijf hier in het DSH ook begrepen heeft is
dat wetenschappers hun best hebben gedaan om de Ziel en/of
Geest in een mens pakbaar te kunnen vinden. Alle pogingen
hierin zijn mislukt.
Ze herinnert zich een uitleg die aangeeft dat we met behulp van
de trillingsredenatie onze groei en ervaringen enigszins kunnen
begrijpen en daarmee onze Ik wel enigszins ‘pakbaar’ wordt.
Door bewust gedachten toe te laten, onze woorden te kiezen, ons
doen en laten zelf te bepalen, beïnvloeden we de wereld om ons
heen, in alle trillingshoogte en daarmee indirect ook onze Ik.
Weten dat je hiermee alles en iedereen beïnvloedt, ook dat is
een onderdeel van Verlichting. Het is het beïnvloeden van de
toekomst, letterlijk en figuurlijk en misschien ook het
beïnvloeden van het verleden.
169
Gedeelde gedachten
Al sluimerend verminderen haar gedachten in snelheid. Ze
herinnert zich nog dat verlichting fysiek aan te tonen is, door
middel van het meten van de hoeveelheid lichtfotonen in de
cellen. Zowel Gerard als Chiry hebben het idee dat er
wetenschappers zijn, die hebben ontdekt dat elke levende cel
lichtfotonen bevat, dus ook wij mensen.
Licht is een superhoge, snelle trilling. Het toenemen van de
hoeveelheid lichtfotonen in onze cellen is Verlichting.
Het bijzondere hiervan is dat wetenschap en religie hier bij
elkaar komen, ieder vanuit een eigen manier van beredenering en
standpunt. En dan herinnert ze zich nog iets, dat een bijzondere
indruk bij haar heeft achter gelaten.
Gerard, zijn team en nog vele mensen in verschillende
continenten zijn van mening dat de voorspelling dat er een einde
van wereld komt, te maken heeft met het einde van een
denkwijze in de wereld zoals die lange tijd heeft bestaan.
Daardoor komt er een einde aan de wereld zoals we die zolang
hebben gekend en brengt een nieuwe mentaliteit en denkwijze
een ‘nieuwe wereld’. In deze nieuwe wereld is ons gevoel en
inzicht verbonden waardoor er wordt geleefd vanuit een ethisch
wij-samen-standpunt.
Weerstand ertegen maakt ziek en overspannen.
De verbinding van ons hart met onze visie verruilt de hardheid
van besluiten in de betrokkenheid en haalbaarheid ervan.
Annemarie herinnert zich nog goed, dat dit nieuwe denken het
realiseren van hartenwensen haalbaar maakt. Het geeft haar een
motivatie en vertrouwen om te gaan werken aan dat wat ze leuk
vindt, waar ze goed in is en waarmee ze anderen van dienst kan
zijn. De herinnering aan dit voornemen maakt haar opnieuw blij.
Met het verzinnen van mooie toekomstplannen valt ze tenslotte
in slaap!
Bewust richting geven
aan het onbewuste
met de intentie en het vertrouwen van het bewust-zijn
wetende dat dat wat je uitzendt aantrekt,
is het doelbewust toepassen van trillingsweten.
vnyo.
***
170
Stressloos eten
27.Stressloos eten
De vorige dag heeft veel indruk gemaakt op de deelnemers. Ze
hebben ook geleerd hoe ze, deze vorm van alchemie, voor
zichzelf op kleinere schaal kunnen uitvoeren. Een bakblik en
vloeipapier met daarop de trefwoorden van zware energie,
voldoen prima. Je eigen intentie om de alchemie in gang te
zetten, blijft essentieel. De intentie en het moment dat je deze
procedure activeert, maakt het telkens opnieuw tot een
bijzondere gebeurtenis.
Vandaag is de bijeenkomst in het glazen huis, de wintertuin waar
planten een warm verblijf hebben gedurende koudere
jaargetijden.
Hier en daar zie je vaste plantenbewoners die, netjes opgepot,
de ruimte verfraaien. In verband met het onderwerp van
vandaag, is de bijeenkomst in deze ongewone en aangename
omgeving georganiseerd.
Gerard, Chiry, Francis en Frank begeleiden ook vandaag weer
samen de groep.
Nadat Gerard iedereen een goede morgen heeft gewenst, geeft
hij aan dat de ochtend in het glashuis en de middag in de
moestuin is gepland. Tijdens de wandeling door de moestuin en
boomgaard wordt er kennis uit gewisseld over het telen, bewaren
en bereiden van groenten en fruit.
Dan neemt Chiry het woord. “Vandaag willen we jullie eraan
herinneren dat we als mens onze ervaringen opdoen in een fysiek
lichaam, dat het nodig heeft om goed gevoed te worden.” Chiry
spreekt uit een lange ervaring van het begeleiden van zieke
mensen.
“Eten is iets dat we heel gewoon zijn gaan vinden. In
tegenstelling tot de hoeveelheid lijkt de kwaliteit van ons voedsel
ondergewaardeerd te zijn. Gelukkig is hier een welkome en
toenemende kentering gaande.
Binnenkort gaan jullie allemaal weer naar huis, ieder in een eigen
richting naar een eigen leefomgeving. Sommigen van jullie leven
in een koud gebied, anderen in de warmte. De meesten brengen
het dagelijks leven in een gematigd klimaat door. We weten dat
er in de wereld verschillende klimaten heersen. Hoe kan het dan
171
Stressloos eten
zijn, dat er over het algemeen hetzelfde voedsel gegeten wordt.
Is dit een geldkwestie?
Waar ik naar toe wil, is jullie te laten inzien dat de natuur in
onze leefomgeving ons alles biedt om gezond en met plezier te
kunnen leven. Een olifant in warme streken, de ijsbeer in de kou,
de kameel op de zandvlakte en de eland op de toendra: zij leven
gezond van dat wat hun leefomgeving hen aanreikt. Dit, als de
mens hen dat gunt…” komt er kritisch als toegevoegde opmerking
uit.
“Ander voedsel vraagt een ander lichaam. Mensen eten wat er
wereldwijd verbouwd wordt en ervaren dat als een luxe. Het is
een versluierd beeld van overvloed, met een hoge prijs. Een prijs
waar geld honger achterlaat, land verdort door uitputting, het
vervoer heen en weer een economisch luchtkasteel is dat
slachtoffers achterlaat.
Heeft een van jullie het wel eens koud gehad, echt koud?“
Sommigen knikken ja. “En had je genoeg geld om een warme jas
te kopen?” Opnieuw wordt er ja gegeven door de groep.
“En heeft het geld je lichaam warm gehouden of de jas? Is het
het geld dat honger stopt of voeding? ” Met een droog gezicht zet
hij met deze overweging de groep aan het denken.
Dan neemt Gerard het woord over. Zijn overtuiging is de
gelijk-waardigheid van mensen, gelijke kansen en herkansingen,
eigen verantwoordelijkheid in handelen, in een respectvolle
samen-leving.
Vanuit deze gelijk-waardigheid is hij actief betrokken bij het
werk in het DSH.
Hier is ieder die wil werken aan zichzelf welkom zonder dat
iemands achtergrond een reden tot afwijzing is.
De eigen hulpvraag is de deuropener op deze locatie. In een
wereld waar geld stroomt, spoelt daarvan steeds het nodige het
DSH binnen, waarmee deze gewaardeerde organisatie in
beweging blijft.
“Ja, ik begrijp dat er antwoorden zijn zoals, dat je met geld eten
kunt kopen. Dit kan alleen daar waar eten is verzameld. Ik ben
van mening dat het goed is, na te denken over het feit, dat de
natuur ons geeft wat we nodig hebben, ieder seizoen weer en
hoeveel gebruik we daarvan maken. En ook, dat wanneer we
voedsel kopen in onze eigen omgeving, hoeveel we bijdragen aan
werk, voedsel en eigen-waarde van mede-mensen.
172
Stressloos eten
En verder, bedenk eens op welke vele manieren het eten van
lokale voeding bijdraagt aan de gezondheid van onszelf, anderen
en van de wereld, letterlijk en figuurlijk en de gevolgen indirect
daarvan.
Wist je dat er op dit moment vrouwenprojecten lopen, waarin
mensen op een klein stukje grond onbespoten groenten en fruit
kweken. Iedere maand komen ze samen en overleggen ze wat er
nodig is, om hun producten milieuvriendelijk te kunnen blijven
verbouwen tegen betaalbare prijzen. Deze vrouwen zijn
aangesloten bij een lokale instelling die hen een gegarandeerd
minimum inkomen geeft over de geleverde producten.
Ook de afnemers krijgen wekelijks, voor steeds dezelfde prijs,
een tas lokale groenten.
De instantie zelf is in staat met kleine winst het financiële
verschil tussen de winter- en zomeroogst op te vangen. Deze
voedselvoorziening is ontstaan uit een wederzijdse behoefte.
Eerder haalden veel van de mensen, die nu groenten en fruit
telen, hun eten uit afvalbakken naast de luxe hotels.
Door het opzetten van deze organisatie zijn het lokale bewoners
die een gezond inheems en vers product -kopen waarbij er voor
alle betrokken in dit project een beter leven ontstaat.
Hiermee is de dagelijkse vertwijfeling veranderd in
zelfvertrouwen en plannen maken.” Dan is het stil.
“Zelf ben ik ervan overtuigd dat er genoeg voedsel in de wereld is
voor iedereen, ondanks dat we met zo velen zijn. Met de juiste
mentaliteit en logistiek zou het voedsel zo verdeeld kunnen
worden dat honger tot het verleden behoort. Immers in
welvaartslanden hebben bijna net zoveel mensen last van
overgewicht als er ondervoede mensen zijn in andere delen van
de wereld.
En als je weet dat er voor vleesproductie ongeveer twintig keer
zoveel grondstoffen nodig zijn dan voor vegetarische voeding,
kun je jezelf de resultaten voorstellen wanneer we als mensheid
overgaan tot voornamelijk vegetarische voeding. Ik heb wel eens
horen zeggen dat ‘wat een gezicht heeft, leg je niet op een
bord’.
Dat het gezond is en je van vegetarische voeding sterk wordt,
zien we aan de mensen in de blauwe zones, enkele leefgebieden
verdeeld over de wereld.
173
Stressloos eten
Leefgebieden die opvallen omdat de mensen die er wonen
opvallend gezond oud worden. Ze worden merendeels ouder dan
honderd jaar.
Behalve mensen zijn grote krachtige dieren die in staat zijn oud
te worden van vegetarische voeding hierin een voorbeeld. In
staat om oud te worden, omdat zij vaak voortijdig sterven als
prooidier van stropers.
Voorbeelden van de kracht en leeftijd van vegetariërs zijn de
olifant en gorilla. De grootste vegetariër is de walvishaai die
tussen de 90 en 130 jaar oud wordt.
Ons advies is, om geleidelijk aan, je patroon en voedselkeuze aan
te passen aan je leefwijze. Een leefwijze waar jij je prettig
voelt. Die je naar eigen keuze steeds weer bijstelt aan je
toenemend inzicht en je omstandigheden waarin je leeft
Na een korte pauze neemt Chiry het woord.
“De verbondenheid met elkaar en de natuur hebben jullie de
afgelopen tijd meerdere malen ervaren, ook zonder internet.
Onze kleding, ons voedsel, onze behuizing komt direct of indirect
van de aarde. De aarde is als een moeder voor ons. Als we de
aarde en ons lichaam beheren in tegenstelling tot beheersen,
ontstaat er een prettig leven voor alle bewoners.
De mensen die leven in de ‘blauwe zones’ zijn hierin een
voorbeeld. De blauwe zones zijn gebieden verdeeld over
verschillende continenten en culturen, waar de bewoners dikwijls
de leeftijd van honderd jaar bereiken.
Deze hoge leeftijd is daar gewoonte net als het het plezier wat
ze in hun leven hebben. Hun ‘geheim’ is hun levensstijl! De
manier van leven van deze mensen vertoont veel overeenkomst
met elkaar, ondanks dat ze op andere locaties op de aarde hun
bestaan hebben.
Ze hebben allemaal een doel om ’s ochtends voor op te staan! Ze
dragen, ongeacht hun leeftijd, bij aan de leefgemeenschap
waarin iedereen sociaal gewaardeerd wordt. In deze
leefstructuren is er dagelijks ruimte voor rustmomenten voor alle
bewoners. Ook de voeding in deze ‘blauwe zones’ bestaat alle
dagen uit het eten van verse en zelfgedroogde groente, fruit en
noten.
Producten uit de eigen omgeving. Er is een groot verschil met wat
we zien in onze consumptiemaatschappij!
174
Stressloos eten
Een van hun leefregels is om zoveel te eten, dat er altijd nog
ruimte over is in de maag voor meer. Brood en lekkernijen
bakken, waar samen van genoten wordt, is het zoete van deze
levensvisie. Anders dan voorgeschoteld op een bord, loopt bij
deze mensen het vlees levend rond. Deze mensen eten
vegetarisch waarbij ze wel gebruik maken van de producten van
de lokale dieren zoals melk, boter en honing.
De oudere mensen zetten dagelijks hun spieren aan het werk
door het doen van oefeningen of ze maken zich dienstbaar voor
de gemeenschap, Zo blijven ze op hun oude dag fit.
Ongeacht hun leeftijd laten alle bewoners van de blauwe zones
hun verbondenheid met de natuur zien, en,…dit laatste voorbeeld
zal jullie zeker aanspreken,… de meeste van hen drinken iedere
dag één glas wijn of één borrel.“
Behalve van de thee, koffie en koek genieten de deelnemers van
het vrije uitzicht naar buiten. De vruchten in de boomgaard zijn
zoals de versiering van een kerstboom kan zijn, betoverend en
fantasieprikkelend.
Het bewust zien van deze schoonheid en rijkdom van de natuur,
maakt verrassende reacties los. Smullen van zongerijpt fruit,
groenten en noten uit je eigen ‘achtertuin’, smakelijk idee!
Ook Annemarie is onder de indruk van wat er gezegd is en van
wat er zo dichtbij te halen is. Haar gedachten aan een
volkstuintje maakt haar enthousiast. Even laat ze haar fantasie
de vrije loop en stelt ze zich voor, samen met de kinderen te
zaaien, wieden, oogsten en ze dan ook te betrekken bij het
koken van het eten. De gedachten eraan laat haar stralen.
Ze neemt zich voor thuis serieus werk van haar volkstuinidee te
maken. Haar binnenpret erover is zichtbaar in haar hele houding.
***
175
Iets van alles
28.Iets van alles
Iedereen heeft weer een zitplaats als Francis binnen komt. Ze
draagt een mand met zich mee met verschillende groenten, fruit,
noten en halmen met zaden.
“Deze keer wil ik jullie verrassen met de kleuren van de natuur.
De afgelopen tijd hebben jullie voornamelijk gewerkt op
emotioneel en mentaal niveau.
Nu is ons lichaam aan de beurt. Immers, we zijn mens en we
ervaren emoties lichamelijk, inclusief het smakelijke eten.
Verder is het ons lichaam dat ons brengt waar onze gedachten
naar uitgaan. Over het algemeen gebeurt dit zonder na te denken
over de brandstof, als je het lichaam ziet als voertuig.
Bij de mensen die wonen in de zogenaamde ‘blauwe zones’ is hun
dagelijkse voeding meer dan voldoende voor hun dagelijks
functioneren. Hoe dat kan met zo beperkt te eten?
Door hun leefwijze ontstaat er weinig blijvende en opgeslagen
stress. Stress is een onzichtbare grootverbruiker van energie!
Functioneren kost energie. En waar haalt het lichaam de kracht
ervoor vandaan? Uit de dagelijkse voeding komt onze brandstof
om te functioneren. En wat als het te kort komt? Precies, dan
hebben we een reserve: het immuunsysteem. Dit is onze ‘emmer’
met reserve weerstand. Stress is een grootverbruiker van deze
reserve voorraad.
Stress veroorzaakt weerstand. Dat hebben jullie zelf vaak genoeg
ervaren. Een deel van deze weerstand hebben jullie zelf
weggehaald met het verwijderen van ‘etiketjes’ op de
feestavond. Ik bespaar jullie nu de uitleg over het proces van
stressopslag en de lichamelijke gevolgen ervan.
Vandaag houden we het eenvoudig en laten we jullie de hulp van
Moeder Natuur zien. Het gaat erom dat jullie het verband gaan
zien tussen stress, gezondheid, ziekten en ontspannen leven.
“Herinneren jullie je nog het gevoel dat het lopen over het
gekleurde papier op je heeft gehad? Even geeft ze ruimte zodat
deze herinnering weer in beeld komt.
“Kleur is dus merkbaar. Dit geldt altijd, ook voor voeding. Het
dagelijks eten van de regenboogkleuren van groeten en fruit,
activeert ons schoonmaakproces op emotioneel en lichamelijk
176
Iets van alles
gebied. Verder vult het eten van die meerdere kleuren van
groente en fruit per dag ons immuunsysteem aan.”
Terwijl ze dit zegt laat ze de mand met verse groenten, fruit en
noten doorgeven, als voorbeeld van de mogelijkheden.
“Natuurlijk vullen groenten, fruit, noten en kiemen onze
natuurlijke behoeften aan. Dit is een doordenkertje” plaagt ze de
groep.
“Wil je bijdragen aan je gezondheid en gezond blijven? Kennis
over voeding motiveert, net als het betrokken zijn bij de
bereiding ervan. Internet biedt je een overvloed aan informatie,
in woord en op video.
Wees selectief en kies bewust wat op jou van toepassing is! Denk
je dat de natuur nagemaakt of vervangen kan worden?
Het samenwerken van de plantaardige stoffen wordt vergroot als
je groente en fruit van verschillende kleuren dagelijks eet. Zelf
doe ik mijn best om dat ook dagelijks te doen in verse of in
gedroogde vorm.”
Om het duidelijker te maken stelt Francis de groep vragen. “Wie
van jullie regelt bewust z’n ademhaling? En wie de stofwisseling,
het hartritme, de pompkracht van de bloedsomloop en wie
verzorgt zelf het verloop van zijn eigen lichaamsprocessen? En
dat allemaal tegelijkertijd!”
“Het lichaam beheren is wel een haalbare taak. Het is gezonder
het te beheren dan het te beheersen Het lichaam is wijzer dan
wij kunnen bedenken,“ vertelt Francis enthousiast.
“Aan ons is het, om het te voeden, in beweging te houden, het
geregeld rust te gunnen, er aandacht voor te hebben en het
regelmatig te reinigen. Kort gezegd, er zorg voor te dragen,
rekening houdend met de signalen die het afgeeft.”
Dan reageert Chiry aanvullend. “De mensen die ik vele jaren
begeleid heb, hadden vaak deze opmerking naar mij toe: ‘Als ik
dat toch eerder had geweten….’
Dit is een van de redenen dat wij dat hier, op het einde van jullie
verblijf, nog ter sprake brengen.
Stel je eens voor hoe de gezondheidszorg er uit zou zien, als we
allemaal een rijk gevuld immuunsysteem zouden hebben? Een dat
simpel onderhouden kan worden door onze dagelijkse voeding?
Misschien dat dan de preventie in plaats van herstel van de
gezondheid de aanpak van de gezondheidszorg zou zijn.
177
Iets van alles
Ik heb eens eerder horen vertellen, dat in oudere tijden de
Chinezen een dokter bezochten om gezond te blijven en hem
daarvoor betaalden. Als ze ziek werden, was het aan hem zijn
preventieve werk bij te stellen zonder vergoeding tot ze weer
gezond waren.” Na deze opmerking stapt Chiry weer terug.
De gevulde mand die Francis heeft meegebracht gaat nu voor een
tweede keer rond. Deze keer om te genieten van vers zongerijpt
fruit dat helpt bij het krijgen van je eigen lichaamsgewicht. De
oren van veel vrouwen zijn gespitst.
“Ga eens na hoe jullie nu eten? Welke soorten van groenten, fruit
of granen is jullie bekend en welke onbekend?
Over-gewicht heeft meerdere oorzaken. Als eerste zijn het
opgeslagen emoties. Het is de zware trilling waar je zwaar van
wordt.” Dit zegt Francis met een glimlach.
“Die opgeslagen emoties is opgeslagen stress. Hoe meer je
daarvan op voorraad hebt, hoe slechter je lichaam kan verteren.
Vaak zijn moeilijk te verteren emoties daarom weggestopt,
opgeslagen met als gevolg dat je lichaam verteringsproblemen
heeft.
Kort gezegd, de gevolgen van opgeslagen emoties zitten, onder je
huid. Stress is hierin de veroorzaker en hindert steeds meer het
verteringsproces.
Het verzuurt én je levensplezier én je lichaam en beïnvloedt
lichaamsprocessen te nadelig. Als laatste noodmaatregel, bij
aanhoudende stress, worden dan verschillende functies
uitgeschakeld om de levensbelangrijke processen op gang te
houden. Dit verminderen en aanpassen van lichaamsprocessen
zijn signalen die het lichaam afgeeft, vervolgens worden het
klachten en later ziekten. Kijk eens wat er gebeurt met
verzuurde grond? Verzuring doodt leven.
Verzuring van het lichaam is pijnlijk. Een verzuurde spier doet
pijn en houdt je tegen om verder te gaan in je doen en laten. Je
hart is ook een spier!
In verse rauwe groenten en fruit zitten allerlei stoffen die je
helpen deze verzuring op te heffen en na verloop van tijd je
immuunsysteem aan te vullen. Zure vruchten zijn goede
ontzuurders, al klinkt dit misschien vreemd.
178
Iets van alles
Het verwerken van goede verse producten voor een warme
maaltijd vraagt aandacht, zeker wat betreft de verhitting. Dit om
de waarde van de producten zo veel mogelijk te behouden.
Ik adviseer jullie om zo min mogelijk bewerkt voedsel te eten.
Echt, het zal je goed doen!” Met deze overtuiging beëindigt
Francis haar informatie.
Dan neemt Chiry het woord. “Graag wil ik een idee en ervaring
met jullie delen. Denk er eens over na en misschien vinden jullie
de ervaring die ik nu met jullie deel de moeite waard om verder
te vertellen.
Een van onze medewerkende organisaties heeft een oude
techniek toegepast, die in mijn ogen levensreddend is. Dit in de
streek waar de oogst zo goed als mislukt was. De tijd om opnieuw
te zaaien, te groeien en te oogsten ontbrak. Het tekort aan
voedsel voor de komende tijd leek een treurig feit.
Wat deze organisatie heeft gedaan is rijst en graan en wat andere
zaden besteld in andere landen. Ze hebben de mensen geleerd
om zaden en peulvruchten te kiemen.
Kiemen vraagt weinig water en geeft bijzonder veel resultaat.
Nadat de mensen een pot, pan of lege schaal gedeeltelijk hadden
gevuld met zaden, ongepelde rijst of peulvruchten lieten ze deze
een dag en nacht wellen. Daarna werd het water afgegoten en de
gewelde zaden verdeeld over verschillende lage schalen.
Onderin werd een opgevouwen schone doek gelegd. Deze schalen
werden afgedekt in het zonlicht gezet totdat de kiemen gingen
spruiten. Daarna zijn de deksels eraf gehaald. Iedere dag kregen
de kiemen een beetje water.
Als dank voor de goede zorg groeiden deze kiemen en ontstonden
er mooie frisgroene stekjes, geworteld in de vochtige doek. Deze
stekjes zijn een concentraat van mineralen, plantenstoffen en
vitaminen.
Naast de gekookte rijst en meelkoeken die een goede
maagvulling zijn, hebben de kiemen deze mensen voorzien van
alle stoffen die het lichaam nodig heeft om gezond te blijven. De
tip van een oude aardappelteler om mineralen aan het land terug
te geven, door jaarlijks met een zeezoutoplossing het land te
besproeien, bleek waardevol. Zijn waarschuwing om de dosering
van een eetlepel zeezout in tien liter water goed op te lossen,
wordt nauwgezet opgevolgd.
179
Iets van alles
De bevolking heeft gezond de volgende zaaiperiode gehaald.
Tegenwoordig is het eten van kiemen nog steeds een onderdeel
van hun dagelijkse voeding.
Behalve dat het een goede voeding is, is het mogelijk met minder
voeding, minder landbouw, minder hard werk gezond te blijven.
De tijd die hierdoor is vrij gekomen, wordt gebruikt voor scholing
en creatieve toepassing van hun groeiende kennis. Dit voor de
mannen, vrouwen en kinderen. Zij zijn door dit project meer
zelfredzaam geworden.
Frank neemt het nu over. “Na het eten gaan we in groepjes naar
buiten, waar we elkaar gaan informeren over de mogelijkheden
van het planten van groenten, over de werkwijze en recepten. Al
gauw blijkt dat het planten van groenten in houten kistjes een
goede manier is wanneer je tuin een balkon is.
Aan het einde van de middag komen we hier weer terug. Er liggen
dan verschillende grote vellen papier die jullie kunnen gebruiken
om korte tips op te schrijven. En voor ‘de koks’ onder ons
kunnen, als zij dat willen hun emailadres erop schrijven om later
recepten uit te wisselen.”
Met deze voorstellen beëindigen Francis en Frank de ‘gezonde’
ochtend.
Als het avond wordt, is het plezier van de middag zichtbaar.
Grote vellen papier met aantekeningen zijn tijdelijk op de glazen
wanden geplakt. De stoelen zijn gegroepeerd, een kar met vuile
vaat en lege kannen is onderdeel van het werktoneel in de serre.
De lijst met ‘koksadressen’ is lang. Iedereen wil bijdragen aan
een verrassend eigen of lokaal recept en een maaltijdadvies. De
ochtendinformatie blijkt de vruchtbare ondergrond van een
geslaagde middag te zijn.
Als Annemarie naar huis belt, neemt Sebastiaan aan, met zijn
mond nog vol.
“Stoor ik bij het eten?“ plaagt Annemarie als ze de kleine man
onhandig hoort praten. “We zijn na school nog gaan wandelen
met pappa en Emmy en op de terugweg hebben we samen
boodschappen gedaan. En ik heb de worteltjes mogen snijden en
Milou heeft boontjes gebroken. En pappa heeft vandaag
aardappelen geschild. En Emmy heeft gelachen, toen ze dat zag
en eigenlijk hebben we allemaal plezier gehad.”
180
Iets van alles
In een enthousiaste stroom woorden, komt al slikkend, het
verhaal eruit. Geamuseerd luistert Annemarie naar dat wat
Sebastiaan haar vertelt. ”Zijn jullie dan nu wel klaar met eten of
staat jouw bordje eten nog op je te wachten?” “Hmm mm, klinkt
het nadenkend in bevestigende toon.”
En dan is het een meisjesstem die de telefoon overneemt. “Ik
ben al klaar, mam. Pappa en Sebastiaan zijn nog bezig. Mogen
jullie ook wel eens helpen eten klaar maken daar in het
klooster?” klinkt het nieuwsgierig uit de kindermond.
“Het eten klaarmaken voor ons, dat doen andere mensen. Wel
hebben we vandaag door de groentetuin gelopen. Alle groenten
hadden lachende gezichtjes, omdat ze het fijn vinden dat ze zo
goed verzorgd worden. En de fruitbomen dragen heel veel
vruchten. En misschien gaan wij straks ook zelf groenten kweken.
Dan mogen jullie helpen ze te verzorgen en helpen schoonmaken
en ze dan lekker opeten. Vind je dat een goed idee?
Sebastiaan die ook heeft meegeluisterd laat samen met zijn zusje
opgetogen horen dat ze het een goed idee vinden.”En dan kan ik
leren aardappels schillen,” klinkt het vrolijk met een zware stem
op de achtergrond.
Frank heeft het gesprek gevolgd en laat weten dat hij het een
goed idee vindt. Hij spreekt af rond te kijken waar er
volkstuintjes zijn in hun buurt.
De avond wordt door de gasten gebruikt om hun kamer op te
ruimen en hun spullen zover als mogelijk in te pakken. Morgen is
de laatste dag van dit verblijf in het DSH.
Als Annemarie José ontmoet merkt ze dat het een vriendelijk
contact is. Ze herinnert zich opeens een spreuk van haar moeder
duidelijk: Respect voor iedereen, vriendschap voor velen en
persoonlijke liefde voor dierbaren. Dit helpt haar echt vriendelijk
te zijn naar José toe. Het storende gevoel van eerder tussen haar
en José wordt hierdoor anders.
Met de gedachten aan haar dierbaren gaat Annemarie slapen,
zich verheugend op het thuiskomen bij haar gezin.
***
181
Gedachteloos herinneren
29.Gedachteloos herinneren
Verschillende koffers staan verzameld in de patio. Ze staan
alleen gelaten te wachten op de reis die gaat komen. Als je goed
luistert, is het belletje in het meditatiegebouw hoorbaar. De
laatste ochtend is er een speciale meditatie, die de gasten ook
thuis kunnen toepassen op momenten dat vragen blokkerend
werken. Het is een oefening om vanuit onrust van dat moment te
ont-spannen.
Zo’n laatste dag biedt daar alle gelegenheid voor.
Annemarie doet haar best de meditatie mee te be-leven. Het is
de bedoeling dat de deelnemers een trefwoord bedenken voor
een thema of probleem waarin ze meer inzicht willen krijgen.
Even is het stil om je bewust te worden van wat dit zou kunnen
zijn. Dan wordt er aangegeven, dat het eerste wat in je opkomt
je onderwerp is. Dit kan een herinnering of voorval zijn of
misschien wel een opmerking.
Het is om het even. Als het onderwerp je bekend is, geef je
daaraan een trefwoord. Dit trefwoord wordt straks gebruikt als
mantra na de Oem. Wanneer je dit trefwoord in het ritme van de
Oem gaat herhalen, kan het gebeuren dat het zich spontaan
wijzigt.
Met klem wordt door de meditatieleider aangegeven mee te gaan
met deze verandering. Door de verandering toe te laten blijf je
buiten de gedachten. Het kan zelfs gebeuren dat het zich nog
enkele keren verdraait tot er uiteindelijk een compleet ander
woord ontstaat.
Vaak is dit laatste woord een antwoord op het trefwoord waar je
mee gestart bent. Een enkele keer blijft de herinnering aan een
tussenwoord aanwezig.
De verbondenheid van je eigen trefwoord aan het begin en je
eindwoord, geven inzicht in dat wat onbewust bij je speelt en je
aandacht vraagt.
Voorbeeld, stel dat je begint met het woord ‘angst’. Herhaal dit
in het ritme van de Oem zo, dat het je overkomt dat je opeens
een ander woord zegt. Bijvoorbeeld in het woord ‘langst’ dat dit
weer verandert in lang en misschien wel in ‘land’. Luister naar
182
Gedachteloos herinneren
wat je mond zegt en blijf je bewust van het ritme van de oem
waarin je je trefwoord herhaalt
Als deze uitleg voor iedereen duidelijk is, wordt er om
concentratie gevraagd. Nog even gaat Annemarie gemakkelijk op
haar meditatiekussen zitten.
Dan klinkt de hoge beltoon van de kleine tweeling-bel als teken
van het begin van de meditatie. De trilling van de herhalende
Oemklank brengt voelbaar ontspanning.
Net voordat de slaap Annemarie lijkt te overmannen, klinkt er
opnieuw een beltoon, nu een lage klank. Ze is zich weer bewust
van de oefening door het horen van de vele trefwoorden van de
andere deelnemers. Deze uitingen passen zich in in het zelfde
ritme als de oemklank, die door de meditatieleider hoorbaar als
ondersteuning wordt voortgezet. Annemarie sluit zich aan en
begint met het herhalen van haar trefwoord. Eerst vindt ze het
moeilijk haar vierlettergrepig woord op het ritme van oem te
zeggen. Toch snel heeft ze voor zichzelf een manier gevonden om
dit te doen.
Ze blijft het woord herhalen. Opeens vervalt er een lettergreep
en verandert de klank. Er vallen nog twee lettergrepen weg. Als
ze dit opmerkt is ze verbaasd. Dan herinnert ze zich de
aanwijzing, de spontaan ontstane veranderingen toe te laten.
Dit als onderdeel van het proces. De herinnering aan deze
opmerking maakt, dat ze zich zonder verdere zorgen kan
overgeven aan het geluid dat er uit haar mond komt. Ze blijft
hardop herhalen, zonder schroom.
Opnieuw hoort ze een verandering in haar woordklank ontstaan.
Even later vormt zich een nieuw woord. Als ze dit hoort schrikt
ze. Ze stopt haar herhaling omdat het nieuwe onverwachte woord
veel bij haar los maakt.
Ze herinnert zich opeens verschillende meegemaakte situaties.
Het trefwoord waar ze mee begonnen is, meldt zich ook als
herinnering. Dan ziet ze de verbinding met de herinneringen, het
eindwoord en het startwoord.
Met een vreemd gevoel kijkt ze de groep rond om te zien, hoe
het met de andere deelnemers is. Rondkijkend krijgt ze de indruk
dat de rust in de groep nog aanwezig is, zij het anders dan
voorheen.
183
Gedachteloos herinneren
Of anderen een soortgelijke ervaring hebben als zij? Annemarie
weet geen andere oplossing dan opnieuw haar aandacht naar
haarzelf te richten en te kijken naar het laatste woord. Ze ziet
het woord voor zich en houdt haar aandacht erop gericht zoals je
je blik op een kaarsvlam geconcentreerd kunt hebben.
Deze kijk geeft haar een gevoel van rust. Het woord lijkt het
middelpunt te worden van allerlei beelden. Dan verdwijnt ook dit
woord en is het alsof Annemarie verdrinkt in de beelden. En als
dan ook de beelden verdwijnen, blijft er alleen een gevoel over.
Een gevoel dat onbeschrijflijk is. Het best benaderbare woord is
vrede of Ik.
Volledig ontspannen blijft ze in dit gevoel, alsof ze slaapt en
wakker tegelijk is; beide in afgezwakte vorm.
Hiermee is er voor haar een nieuw inzicht ontstaan dat de pijn uit
oude herinneringen heeft opgelost. Haar lichaam reageert met
een rilling over haar rug en een beroering rond haar maagstreek.
Het nieuwe inzicht is als een ontstopper dat vele oude verhalen
heeft afgevoerd. De traan over haar wang is als het water dat
alles schoonwast, gevolgd door een zucht van opluchting en
verlichting.
Vreemd, dankbaar en blij is Annemarie met deze verrassende
ervaring. Opnieuw ervaart ze de meerwaarde van meditatie.
Meditatie, zoals ze hier geleerd heeft, is het moment van
tijdloosheid en oneindigheid nadat je je bewust geconcentreerd
hebt op een onderwerp of handeling. Aandacht geven is wat je
bewust doet en wat je kunt sturen. Meditatie is een sfeer die je
overkomt, bijvoorbeeld als gevolg van aandachtig te zijn of door
je in een bijzondere situatie te bevinden. Meditatie geeft inzicht
door beelden, gevoelens, ideeën en ook door zeker weten.
Als dan de hoge tweelingbelletjes weer - klinken, wordt iedereen
zich weer gewaar van zijn lichaam, wat de meesten rekkend en
strekkend bevestigen.
Dan is er een geroezemoes waarin er met belangstelling voor
elkaar wordt gevraagd wat de reis naar jezelf heeft opgeleverd.
Ook Annemarie wordt dit gevraagd. Als ze in het kort haar
gebeuren weergeeft, blijkt de reactie van haar buurman een
soortgelijke.
De beleving zelf, het verwonderende inzicht, hiervan wordt
aangeraden dit voor jezelf te houden. Dit omdat de juiste
184
Gedachteloos herinneren
woorden ervoor ontbreken. En wanneer je moeite doet om het
uit te leggen, laat je de energie en kracht van je ervaring ervan
ontsnappen. Uitleg over de innerlijke ervaring laat deze springen,
zoals kristal knapt bij een hoge toon.
De blijdschap en dankbaarheid die de ervaring je geeft, die mag
iedereen zien. Juist de uitingen na zulke bijzondere meditaties
zijn als vrolijke vlaggen in de zaal, de beloning van concentratie.
Van het delen van de nieuw verworven wijsheid, ontstaan
waardevolle reacties en worden alle betrokkenen rijker.
Terwijl de groep opgetogen het meditatie gebouw verlaat, laat
de zon zich stralend tussen de wolken door zien. Het verlate
ontbijt is voor velen een afscheid en een tot ziens, hier in dit
klooster, via een ontmoeting onderling of via de videotelefoon
per internet.
Met knuffels en hier en daar nog een uitwisseling van gegevens en
afspraken is het eind van dit verblijf aangebroken.
Als het aantal koffers toeneemt, de bestelde taxibusjes voor
komen rijden, vrijwilligers met beddengoed in de weer zijn is de
thuisreis dichtbij. Van de leiding van het DSH wordt afscheid
genomen. Ook Annemarie maakt haar ronde naar alle
medewerkers die ze van harte bedankt voor het gastvrije verblijf
dat ze tijdelijk als thuis heeft ervaren. Het afscheid van Francis,
Chiry, Frank en Gerard valt haar zwaar, ieder op een andere
manier. Voor haar zijn het bijzondere en speciale mensen
geworden, die ze graag als voorbeeld in herinnering houdt.
Voor Annemarie is het geen keuze meer of ze deel wil nemen aan
de mogelijkheid van een vervolgverblijf. Ze kijkt uit naar de
volgende workshopperiode.
Ze heeft het gevoel dat haar verblijf hier meer is dan toeval. De
mogelijkheid om zich op haar eigen manier onbegrensd te mogen
ontwikkelen, daar maakt ze graag gebruik van voor de tijd zolang
als dat voor haar als meerwaarde voelt.
Met haar koffer in de hand, weer in haar eigen kleding stapt ze in
het taxibusje op weg naar huis.
***
185
Huiswaarts
30.Huiswaarts
Het taxibusje brengt de thuiskerende deelnemers tot vlak bij het
station. Beladen met koffers en nieuwe plannen zoekt ieder, op
de borden in de grote hal, de vertrektijd van zijn trein naar huis.
Annemarie groet met een zwaai en loopt dan in de richting van
het perron van haar trein.
Een vreemd gevoel bekruipt haar, als zij zich haar laatste
stationbezoek herinnert. Een duidelijk aanwezig geluid laat haar
weten dat haar trein komt. Veel mensen dringen zich naar voren
om in te stappen. De belangstelling voor deze rit is groot.
Annemarie sluit aan en vindt een plaatsje in een lange coupe,
achteraan naast het raam. Met haar koffer tussen haar voeten,
haar jas op haar schoot zoekt ze zich een gemakkelijke houding.
Dan hoort ze het fluitsignaal dat de trein in beweging brengt.
Haar hart klopt in haar maag vergezeld van onrust in haar buik.
Ze verheugt zich op het weerzien met Milou en Sebastiaan.
In gedachten hoort ze de hoge kinderstemmetjes, die de
afgelopen tijd alleen via de telefoon hoorbaar waren. De
gedachten aan Frank gaan gepaard met wat gemengde gevoelens.
Ze hoopt dat hun gevoel voor elkaar zo groeiend blijft als tijdens
haar verblijf in het klooster. Ook voor hem zal het vreemd zijn,
zijn vrouw weer om zich heen te hebben, zeker nu ze assertiever
is geworden.
Voor zichzelf hoopt Annemarie dat ze haar enthousiasme milder
naar anderen kan overbrengen dan voorheen. Hier over denkend
beseft ze opeens dat het gevoel van vertrouwen, dat ze had in
haar jeugd, nu weer terug is.
Als ik een langere tijd met vreemden kan samenwonen zonder
ergernis, dan kan ik dat zeker met mij eigen gezin, komt het in
haar op.
Haar gezicht straalt bij deze bemoedigende gedachten terwijl de
trein zijn rails vervolgt.
De vreemde stad achter zich latend wisselt de natuur zijn
landschapskleur. Het krachtige geluid van de zware treindiesel
laat van zich horen in een steeds terugkerend ritme. Wat scheef
hangend tegen de wand van de trein neemt het geluid steeds
meer ruimte in Annemarie’s hoofd in. Lang, kort, kort, kort, kort,
186
186
Huiswaarts
lang, kort, kort, kort, kort, drijft het zware geluid haar
gedachten voort.
Het is vergelijkbaar zoals de Indianen bij speciale gelegenheden
het hartritme van de aarde weergeven met hun trommels.
Annemarie’s gedachten zijn als voorgelezen aantekeningen. Het
volkstuintje en de kracht van kleur van verse groenten en fruit,
het zaaien met de kinderen, de striptease van de oude Ikkes en
de vele etiketjes en opmerkingen, de uitleg van Gerard dat ze
werken vanuit trilling omdat dat de gemeenschappelijke
gelijkheid van al het leven is.
Dit alles speelt zich in de herinnering van Annemarie af. Deze
gedachten zetten zich voort in een reeks nieuwe herinneringen.
Dat trilling zelf ook verschillende verschijningsvormen heeft, het
magnetisch veld, bewustzijn, verschillende vormen van
trillingsvelden. Dan is er opnieuw weer het indringende ritmische
geluid van de trein, lang kort kort lang, kort kort lang.
Buiten is een toneel zichtbaar waar bomen in samenspel zijn met
paarden die rond dollen.
En opnieuw zijn er Annemarie’s gedachten die de kans krijgen
zich vrijelijk te uiten.
De opmerking na een indrukwekkende meditatie, dat rijkdom de
ervaring van aandacht is, is voor haar als broodbeleg.
Ze hoort in haar herinnering een opmerking van een van de
medegasten. Opnieuw maakt deze indruk op haar.
“Spreken met je hart is universeel en begrijpelijk voor mens en
dier en nodig om te kunnen leven.”
Dit geldt ook voor Annemarie. Haar kinderen zijn hiervan een
goed voorbeeld.
De lieve woorden die ze haar als moeder geven, de geborgenheid
die zij krijgen van hun ouders is de basis voor een Thuis. Even
herinnert Annemarie zich haar moeder toen ze zelf nog klein was
en dan is er weer het geluid van de trein, kort – kort - lang, kort
– kort kort lang. In gedachten verzonken zakt haar hoofd tegen
het coupéraam, maar slechts heel even.
Het glas van het raam geeft de trillingen van de treinbeweging
voelbaar door.
Ze gaat weer recht op zitten en kijkt rond. Dan remt de trein af.
Verschillende mensen maken zich gereed om uit te stappen.
Annemarie weet dat haar reis nog even duurt. Het in- en
187
187
Huiswaarts
uitstappen verloopt snel en de trein komt weer in beweging. In
korte tijd neemt de snelheid toe en als de huizen als gekleurde
vlekken achterblijven, versnelt de trein zoals een hazewind sprint
op de renbaan.
Dan herinnert Annemarie zich het toenemende verrassende
gevoel wanneer ze haar emoties en gedachten met anderen heeft
durven delen.
In het begin vond ze het vreemd en een oude opmerking dat je
‘de vuile was niet buiten hangt’, maakte het haar moeilijk. Nadat
ze deze opmerking aan de kant had geschoven, ontstond er voor
haar een verrassende nieuwe ervaring.
Door het onderwerp dat haar zorgen baarde te delen met een
ander, kwam er een ontspannen gesprek op gang. Hierin vroeg zij
de ander wat zij zagen als mogelijke oplossing. Het wederzijds
respect wat hiermee ontstaat heeft Annemarie het gevoel
gegeven de erkenning te krijgen waar ze eerder naar opzoek is
geweest.
Nu achteraf ziet ze het verschil met vroeger, waarin ze alle
aandacht heeft gegeven aan het vertellen van haar verhalen,
haar drama en ze ‘blind’ was voor een mogelijke oplossing. In
haar hele DSH verblijf heeft ze op allerlei manieren ervaren dat
wanneer je aandacht hebt voor wat er op dat moment speelt, je
alleen dan in staat bent er verandering in aan te brengen.
En waarschijnlijk wordt dat bedoeld met in het nu leven.
Door het drama van het vraagstuk in een enkele zin weer te
geven, ontstaat er een wederzijdse herkenning en verbondenheid
tijdens het gesprek. Ja, de vuile was, het drama, wordt slechts
even benoemd om alle verdere tijd en energie aan een mogelijke
oplossing te geven.
Het delen van vraagstukken en oplossingen is nu een vrijblijvende
uitwisseling geworden waarin het gelijk-hebben verruild is voor
een ‘dienblad’ met mogelijkheden en meningen. Annemarie heeft
zich voorgenomen deze manier van communiceren te gebruiken
in haar relatie met Frank om zo geïnteresseerd te blijven in hem
en in elkaar. Dat het oefening vraagt is haar duidelijk.
Annemarie doet haar best om naar buiten te kijken wat enkele
kilometers ook lukt. Dan laat ze haar gedachten weer toe.
Haar gedachten gaan over licht. Dat wij zijn opgebouwd uit
lichtcellen, net als planten. Dat we door planten te eten ook licht
eten. Dat zware energieën, de ergernissen, de opgeslagen
188
188
Huiswaarts
emoties, het onuitgesproken verdriet, dat dit alles en meer het
licht in onze cellen verduistert.
Ze herinnert dat Gerard haar heeft gezegd, dat vergeving de
snelste en doeltreffendste methode is om zware energieën los te
laten. Dat zei hij toen ze hem vroeg, hoe ze zelf haar nare
herinneringen kon loslaten om meer plezier in haar leven te
brengen.
Dan is er nog het vuur, dat losgelaten zware energietrillingen
scheidt en ieder zijn eigen energie weer terugkrijgt. De
gedachten roepen haar bijzondere gewaarwording op tijdens de
vuurceremonie. Het is een prettig gevoel, vreemd en aangenaam.
Annemarie probeert dit aangename gevoel vast te houden door
alle andere gedachten te laten voor wat ze zijn en haar
oplettendheid te houden bij ja, bij wat eigenlijk. Bij het Niets te
houden?
Dan wordt ze op haar schouder geklopt, “Mevrouw, hallo, hallo
mevrouw, mag ik uw treinkaartje even zien?”
Een grote man die gewend is dat er vaker mensen in de trein in
slaap vallen, is geduldig en vriendelijk tegen haar. Geschrokken
kijkt Annemarie om zich heen. Ja, ze was inderdaad aan het
dagdromen.
Snel pakt ze haar tas van waaruit ze uit het zijvak haar
treinkaartje te voorschijn haalt. Dan informeert ze hoelang het
nog duurt voor ze thuis is. Met een breeduit vriendelijk gezicht
antwoordt de man: “Dan kan ik u verrassen, het volgende station
is uw bestemming en dat is over 30 minuten.”
Als Annemarie hem dit hoort zeggen begint haar hart sneller te
kloppen. Het is de herinnering aan de vorige keer dat de trein
een onderbreking had. “Sorry, ik was even in gedachten. Waarom
is er straks een onderbreking?“ vraagt Annemarie belangstellend.
Geduldig krijgt ze het antwoord. Het is nodig om te wachten op
de trein vanuit de andere richting waarmee het spoor voor deze
lange trein vrij komt.) Opgelucht bedankt Annemarie de
conducteur voor zijn uitleg. Deze wenst haar een gezellige dag
toe. “Die heb ik zeker”, reageert ze spontaan met een lach.
De opwinding in haar lichaam neemt toe, de kriebels zijn steeds
duidelijker te voelen. Het idee dat ze een groot deel van de reis
gedagdroomd heeft anders dan geslapen, is een binnenpretje die
alleen haar ogen verraden. Met haar handen op de stoel, aan de
189
189
Huiswaarts
weerskanten onder haar benen, wiebelt ze als een klein kind
heen en weer.
Dan gaat ze weer rechtop zitten en doet ze haar best om, als
afleiding, de film te zien die de coupéramen haar voorspiegelen.
Zo snel als de tijd eerst voorbij is gegaan, zo langzaam gaat deze
nu. Ze neemt haar tas en na veel gegrabbel vindt ze haar
haarborstel onder in.
De tijd die ze nodig heeft om haar haar te kammen is kort, te
kort. Haar borstel verdwijnt weer terug in haar tas. Het wachten
op het volgende station duurt lang. Ze probeert een oefening te
doen die ze geleerd heeft tijdens de meditatie in het klooster.
Deze mislukt.
Het enige dat ze echt wil is naar huis gaan. De tijd in het DSH is
bijzonder geweest en het heeft haar goed gedaan en nu, nu is het
tijd om weer thuis te zijn.
Frank weet dat ze vandaag thuis komt, welke trein, dat was een
gok. Toch hoopt ze voorzichtig dat hij misschien met de kinderen
op het station zal staan.
De trein stopt. Annemarie realiseert zich dat ze bijna thuis is. Ze
trekt haar jas aan en zet haar koffer dicht naast zich neer. Ze
voelt zich als een pijl in een gespannen boog die met een klein
gebaar zijn vrije weg door de lucht naar zijn doel bereikt. Enkele
minuten later rolt de trein het station binnen. Annemarie loopt
hoopvol naar de treindeur, wachtend tot deze zich opent. Nog
even nemen de remmen afscheid van haar met een vleiend
geluid. Dan staat de trein stil en is er de klik waarmee de deuren
zich openen. Na een hoge stap en nog een, voelt Annemarie het
perron onder haar voeten.
Thuis is nu binnen loopafstand. Rondkijkend loopt ze naar de
uitgang zonder Frank of de kinderen te zien. Even is er
teleurstelling gevolgd door de troost van het idee, dat daar wel
een reden voor is.
Buiten het station loopt ze in de richting van het centrum. Haar
koffer lijkt steeds zwaarder te worden. Ze spant manhaftig haar
armspieren en versnelt haar pas. Nog twee straten en dan is ze
thuis. De plassen op de weg laten haar weten dat het hier
kortelings heeft geregend. Terwijl ze verder loopt dringt het tot
haar door, hoe rijk ze is, met haar gezin, met de kinderen en
Frank en eigenlijk met alles wat ze tot nu heeft beleefd.
190
190
Huiswaarts
Dan maakt ze in gedachten een knipoog naar haar moeder. Haar
sterven is voor Annemarie een nieuw begin geworden.
Haar lichaam strekt zich, rijk, dankbaar en vol zelfvertrouwen
loopt ze naar huis, waar het water van een regenplas haar laat
voelen dat ze echt met beide voeten op de grond staat.
***
Benieuwd naar uw ervaring staat [email protected] open
voor uw reactie.
Hartelijk dank.
Vny;-)
191
191
Redactie re-actie
Redactie re-actie
Het boek dat je nu in handen hebt kan je leven compleet
veranderen.
Het heeft alles met bewustwording te maken.
Je kunt het boek als een informatiebron gebruiken. Dan doe je
het echter wel tekort. Beter is het om het als een soort werkboek
te zien.
De hoofdpersoon Annemarie komt in een klooster terecht waar
allerlei workshops gehouden worden. Ze doet eraan mee en wij
via haar ook. Veel van wat zij ervaart kunnen wij mee beleven.
En met wat zij uitwerkt kunnen wij ons voordeel doen.
De manier waarop de thema’s gepresenteerd worden is nieuw en
het resultaat is verrassend effectief. Dikwijls ben je je probleem
kwijt.
Je voelt je vrij. Je hebt iets doorgemaakt.
De manier waarop het verhaal beschreven wordt is speels en vol
humor.
Het boek daagt je uit. Het confronteert je, geeft aanwijzingen,
levert inzichten op en het blijft je intrigeren. Ook als je er even
genoeg van hebt laat het je niet los.
Als je het boek doorgewerkt hebt, ben je een ander mens
geworden. Wanneer je het daarna opnieuw oppakt merk je dat
de inhoud voor jou bekend is gaan worden en je er makkelijker
mee om kunt gaan. Op een ander niveau komen er nu andere
aspecten van jezelf aan bod. Of je legt de accenten anders
waardoor een onderwerp een heel andere betekenis krijgt. Het
zal je blijven bezig houden.
In je leven doen zich steeds situaties voor waarin dit boek je kan
steunen, leiden, inzicht en advies kan geven.
Daarnaast ga je beter je lichaam voelen. Wat weten we nu over
ons gevoel in ons lichaam? Dit boek helpt het je ontdekken.
Ik wens je veel leesplezier toe.
Marianne Jansen
192
192

MZR 17 februari 2014

Flyer - Kalverfokclub Ring Súd

Expositie van Collage/acryl bij Restaurant Julie Hoek J.

29NOP2010 - BREEAM.nl

Advertorial 9, wk 48 - Samen meer Hoeksche Waard

Activiteiten

Vacature_2015_stagia..

Zomerboekenlijst voor groep 3

Uitslag zaterdag Klasse 1-12uur