Vinny Oorsprong VERBINDING TRILLING REGEERT …’ook Jij bent Trilling’… Vermeerder zelf de verbinding tussen je Hart en denken tussen je beide hersenhelften zodat je met meer plezier geniet van je mens-zijn. Uitgeverij VNY V-OORSPRONG - Nijmegen 1 …Laat je Hart regeren en je hoofd creëren wat je je van Harte wenst … Geredigeerd in samenwerking met Marianne Jansen Omslag in samenwerking met Mark Rijksen Tweede druk 2012 Copyright © by Vinny Oorsprong Wil je op een of andere manier iets uit dit boek kopiëren, dit is alleen toegestaan met bron vermelding. Door het kopiëren (van het boek of) van tekstgedeelten uit dit boek neemt je zelf alle verantwoording op je voor de mogelijke gevolgen en interpretaties ervan. Kopiëren? Jij kunt beter ;-) Deel je eigen boek de door-start die jij hebt gemaakt met behulp van dit boek. Dit als voorbeeld en aanmoediging voor anderen. Wie kan dat beter beschrijven als jij ? ! ;-) De auteur is in staat de inhoud van dit boek in drie talen toe te lichten, te weten in het Nederlands, het Duits en het Engels. 2 Dit boek in een notendop. Door je met Annemarie Banket, hoofdpersoon in dit boek te identificeren leer je jezelf anders kennen. Met haar word je duidelijk hoe je oude pijn en ergernissen kunt los laten. Het leven van Annemarie als vrouw, echtgenote en moeder van twee kinderen, begint te wankelen na het overlijden van haar moeder met wie ze een bijzonder goede relatie had. Haar bezorgde familie zoekt hulp voor haar. Dit vindt ze in het DoorStartHuis in het Klooster op de berg. Ze leert hoe ze zichzelf kan bevrijden van stress en de verhalen in haar hoofd. Ongedwongen ervaart ze meer vrijheid. Gemotiveerd vanuit zelfvertrouwen keert ze daarna huiswaarts om met nieuwe doelstellingen haar leven opnieuw richting te geven. Wilt u met me delen op welke manier Annemarie voor u van meerwaarde is? Hiervoor mijn hartelijke dank! [email protected] Mijn bronnen: Mijn bronnen zijn de contacten om me heen, mijn vrienden, collega’s, internet, scholing, werk- en leefervaring en mijn intuïtie. De school van Alberto Villoldo heeft mij geholpen vorm te geven aan mijn eigen-aardigheid. Belangstellende nieuwsgierigheid naar het hoe en waarom is aanzet tot mijn grensverleggende ont-dekkingstocht waarin elke situatie leraar is. Mijn grootste Inspiratiebron is groeipijn! Je gevoel begrijpen is de ont-moeting met jezelf, die antwoorden en advies geeft. Het boek helpt u de verbindingen van het dagelijks leven te herkennen. Met dank aan al mijn leraren, in het bijzonder mijn Ouders, T.T., mijn Levens-maatje, mijn kinderen en last but not least aan Marianne Jansen: mijn kritisch motiverend klankbord tijdens deze schrijfreis. 3 Wat betreft de tekst. De levendigheid van taal inspireert me en ik heb ervoor gekozen de woorden, anders dan gangbaar is, te gebruiken om uit de drukken wat er bedoeld wordt. Door de tekst te ‘ervaren’ valt taal weg en wordt de intentie achter het schrijven levend. In de persoonlijke voorstelling die hierdoor ontstaat, ligt de sleutel van de verbinding tussen willen en kunnen: de ommekeer door de aha-beleving. Veel leesplezier en wijsheid toegewenst. Met respect en vriendelijke groet, Vinny Oorsprong [email protected] Als jij jezelf beter kent dan wie dan ook, wat is er dan voor nodig om te doen waar je intens naar verlangt? 4 Hoofdstuk 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12. 13. 14. 15. 16. 17. 18. 19. 20. 21. 22. 23. 24. 25. 26. 27. 28. 29. 30. Pagina Inleiding Gedicht: Van Jij naar Ik Oude bekenden Samen op pad Op weg zijn Het klooster op de berg Anders dan gedacht Intentie als sleutel De Kracht van Vrijheid Licht, Liefde en Vrijheid Gedachtenfile Bandverdieping door afscheid Zeepbel ervaring Trilling op niveau Ervaring deelt mee Gehechtheid Driehoekspijn Over-compleet-uit-kleden Na-beschouwing Kordaat verrast Trillingskleur verbaasd Sprekende kleuren Contact Weg-wijzer Alchemie Verlichting en fotonen Trilling Verlicht Gedeelde gedachten Stressloos eten Iets van alles Gedachtenloos herinneren Huiswaarts 8 12 17 22 27 32 35 44 48 53 60 66 76 82 89 98 104 113 118 126 131 137 143 148 158 164 170 175 181 185 5 Inleiding De een vertrouwt op het gevoel en de ander verleent zijn verstand voorrang. En toch hebben we nog last van storende, vaak herhalende situaties. De een vertrouwt op het gevoel en de ander verleent zijn verstand voorrang. En toch hebben we nog last van storende, vaak herhalende situaties. Als u kiest voor meer vrijheid en plezier, kan dit boek u van dienst zijn. Op een realistische manier neemt uw zelfredzaamheid toe. De kracht, verborgen tussen de regels is als een katalysator. Laat het boek u mogen verrassen over de kracht van uw eigen-aardig-heden, waarmee u in versneld tempo de gewenste richting aan uw leven kunt geven. Als u het niet doet, wie dan wel! Trilling is de gemeenschappelijke deler in onze dagelijkse wereld. Inzicht in de wereld van trilling maakt dat uw intentie het verschil maakt tussen leven en geleefd worden, tussen overleven en beleven, tussen lijden en leiden. Bewust leven activeert de verbinding tussen beide hersenhelften waardoor rust en overzicht van-zelf-sprekend wordt. Hoe? Het antwoord ligt voor u. Ga samen met Annemarie dit avontuur aan, een belevenis met een open einde. Durft u verbinding te maken? Een plezierig avontuur gewenst en welkom thuis! Met respect, Vinny Oorsprong …wetenschap wordt Weten-schap na eigen ervaring… 6 Van jij naar Ik Jezelf zien als hoofdpersoon als levens-ondernemer gekropen door het oog van slachtofferschap Eenzaamheid verruild voor verbondenheid vertrouwend op gevoel, gesteund door weten de intuïtie toestaan. Fantaserend over je levensdoel je eigen ideaal volgend als gepaste richting aansluitend bij innerlijke verlangens als een keizer zonder kleren gekleed voor elk moment, met steeds de juiste invulling wetend dat het goed is. Zo zijn de eigen meest pijnlijke ervaringen het kompas waarin pijn de wegwijzers en vreugdemomenten de energie het vertrouwelijk beeld geven brengend daar waar je geboortetalenten het beste opbloeien. Terugkijkende ont-dek je je steeds groter wordend vermogen de waarde-ering voor je verleden waarin al je ervaringen steeds duidelijker bijdragen in ont-wikkeling tot wie je bent: IK! Vny312010 *** 7 VERBINDING TUSSEN WILLEN EN KUNNEN Oude Wijsheid één met Weten-schap …met trilling als ‘gemeenschapsleuke’ deler meer Jezelf zijn door oorsprongherkenning… In samenwerking Vinny Oorsprong /auteur Marianne Jansen / redactie Mark Rijksen / omslag illustratie 8 Oude bekenden 1. Oude bekenden In het langslopen hoor je de jonge vrouw in zichzelf praten. ”Ik ben blij weer naar huis te gaan naar Frank en de kinderen.” In gedachten lopend, maakt de grote plas water op stoep haar wakker. Annemarie realiseert zich, dat ze ongemerkt is gekomen waar ze heen wilde: hun huis op de markt. Het is de woning waar ze samen met Frank en hun twee kinderen woont. Het gemoedelijke huis is als een oude bekende voor haar. Het half open rolgordijn op het linker bovenraam knipoogt haar tegemoet. Het ziet er goed onderhouden en tijdloos uit. De bloembakken op de vensterbanken, het met klinkers bestrate stoepje en de pot bloeiende bloemen geven de woning een allure zoals een mooie vrouw zich omwikkelt met een chique sjaal, om haar lichaam een sexy uidrukking te geven. Met een ondeugende blik realiseert ze zich dat ze het voor het eerst zo ziet. Dit heeft vast te maken met haar herkregen zelfvertrouwen tijdens haar verblijf in het klooster. Vrolijk loopt ze het stoepje naar de voordeur op. De klopper op de houten deur glimt alsof de zon hier vandaan de wereld over schijnt. De drukknop van de elektrische bel valt weg achter de klimplant die zich gehecht heeft aan de gevel. Nadat ze haar sleutel als vanzelfsprekend in het slot heeft gestoken, ziet ze in haar verbeelding al de blije gezichtjes van haar kinderen. De deur klemt. Alleen al de voorstelling van hun blije snoetjes maakt dat Annemarie zich prettig opgewonden voelt weer thuis te zijn. Als de sleutel dan een moment later voor haar de deur opent, voelt haar vertrouwde omgeving anders als de laatste keer. Opgewonden zet ze haar voet over de drempel. Ze kent de kamers die zich achter de haldeur verbergen. Haar hart klopt opvallend, haar hoofd voelt vreemd terwijl ze verder loopt. Een paar stralende liefdevolle ogen, omrand door kastanje gemêleerd roodbruin haar, wachten haar op. De grote hond bezorgt haar een warm welkom door over haar hand te likken. Hierna neemt hij op de grond plaats, wachtend op een reactie. Voor Annemarie is het alsof de hond op haar heeft gewacht. Met een knuffel geeft ze hem te kennen blij te zijn hem weer te zien. Dan hoort ze geluiden. 9 Oude bekenden Het gekletter van pannendeksels vergezeld van zachte stemmen maken zich hoorbaar aan het einde van de gang. “Emmy?” roept Annemarie. Annemarie weet dat haar buurvrouw het gezin heeft ondersteund tijdens haar onverwachte afwezigheid. De hond begint langzaam geluidjes te maken om de aandacht van Annemarie te trekken. “Ja, ja, ik weet dat jij er bent”. Ze aait de hond, draait zich om en hangt haar jas op. De opvallende zwartwollen jas van Frank hangt mooi te zijn aan zijn kapstokhaak. In de geur die het verspreidt, herkent zij Frank. Als ze op de lage haakjes de kleurige jasjes van de kinderen ziet, glundert ze zichtbaar. Waar zijn jullie, raast het door haar hoofd en zou Frank al thuis zijn? Ze heeft Emmy immers gehoord. Alsof ze op haar wenken bediend wordt, staat Frank boven aan de trap. De sleutel in het voordeurslot heeft hem erop attent gemaakt dat zijn vrouw weer thuis is. Op de onderste trede van de trap ontmoeten ze elkaar. Met een tedere kus drukt hij zijn blijdschap uit waarbij Annemarie geniet van het ‘welkom thuis’ gevoel. Met zijn arm om haar schouders lopen ze samen naar de keuken. Opeens klinkt het ”Mamma, mama, waar ben je heen geweest?” Twee kinderen komen spontaan naar Annemarie toe en klampen zich aan haar vast. Lichtjes kleurt ze van blijdschap en verwondering. De kinderen pakken hun moeder ieder bij een hand om haar mee te nemen naar boven, de trappen op de woonkamer in. Eerst groet Annemarie Emmy en bedankt haar voor haar goede zorgen tijdens haar afwezigheid. Dan laat ze zich graag door haar kinderen meenemen. Even later hebben deze zich naast haar op de bank gezet en kruipen ze dicht tegen haar aan. Als Frank binnenkomt, draagt hij een ovaal dienblad. De kinderen krijgen beide een glas vruchtensap met daarin feestelijk een prikker met een druif erop. De fris geurende Jasmijnthee voor Annemarie geurt vrouwelijk naast de gebrande mokkakoffie van Frank. Het gezin is weer herenigd. Annemarie voelt zich intens rijk. Haar twinkelende ogen maken dit kenbaar. Frank kijkt trots naar zijn gezin dat tegenover hem zit. Even kijken de ouders elkaar aan en voelen ze hoe goed het is weer bij elkaar te zijn. De kinderen zitten trots naast hun moeder. Plots is er een opvallend getik te horen. De houten vloer geeft aan dat Hannes, de grote hond die Annemarie eerder verwelkomd heeft, 10 Oude bekenden naderbij komt. Hij vlijt zich voor haar, zodat ze onmogelijk zonder hem te storen, kan weg lopen. Hij gaat nog eens extra goed liggen, slaakt een zucht en legt dan zijn hoofd op haar voeten. Nu is het gezin helemaal compleet. Als de kinderen weer wat gewend zijn om naast hun moeder te zitten beginnen de kleuters te vertellen. De juffrouw heeft uitgelegd waarom een kikker zo ver kan springen. Sebastiaan maakt dat duidelijk door dit met zijn kikkersprongen na doen op het zachte kleed voor de bank. “Natuurlijk zijn mijn benen te kort,” zegt hij met een brede lach op zijn gezicht. “Dat komt omdat ik geen kikker ben, ik ben een jongen”. Hij springt op het kleed rond waarbij hij zijn moeder goed in de gaten houdt. Dan eist zijn zusje de aandacht op. “Sebastiaan, nu mag ik mamma wat vertellen.” Zonder de reactie van haar broertje af te wachten begint ze honderduit te vertellen over de muziekles en de voorstelling die het bij haar heeft opgeroepen. “Mamma, door die muziek is het alsof je in een groot groen bos bent, waar de zon door de bomen straalt. Op die stralen zie je de elfjes dansen en de kabouters uit de grond te voorschijn komen. Ze komen uit hun holletjes, om de mooie elfendans te kunnen zien. De elfjes hebben blauwe vleugeltjes waar je doorheen kunt kijken, zo dun zijn ze en toch ook heel sterk!” Met haar armpjes maakt het meisje met bewegingen duidelijk hoe zij zich die vleugeltjes voorstelt. “Dan moeten ze wel heel sterk zijn,” zegt Sebastiaan, ”anders kunnen ze er niet mee wegvliegen. Dat is toch zo, hè mamma?” Op vragende toon zoekt hij bevestiging bij zijn moeder. Immers, moeders weten alles, als je de leeftijd van Milou en Sebastiaan hebt. Annemarie knikt en de gezichten van beide kinderen beginnen te stralen. Ja, hun moeder weet wel hoe elfjes eruit zien en ook weet ze dat hun dunne vleugeltjes bijzonder sterk zijn. Opeens staat Sebastiaan voor Annemarie en zegt:”Het is herfsttijd, dan schijnt de zon toch vaak door de bomen? Kunnen we dan straks samen elfjes gaan kijken?” Met zijn hoofd schuin en ogen met vraagstaartjes kijkt hij vleiend zijn moeder aan. Annemarie kijkt eerst de kinderen aan en dan naar Frank, die het hele schouwspel geamuseerd heeft gade geslagen. Nog beduusd van deze vraag, helpt Frank Annemarie door het antwoord te geven. “Sebastiaan, 11 Oude bekenden dat lijkt me een prima idee en misschien vinden we nog wel iets eetbaars in het bos.” Annemarie en Frank hebben beide zichtbaar plezier in het gedrag van hun kinderen. ”Gaan we, pappa?” en daarbij trekt Sebastiaan zijn vader aan zijn broekspijp om de aandacht van hem terug te krijgen. “Gaan we nuuuuuuu?”. Annemarie is blij verrast. Een blik van Frank heeft haar diep geroerd. Het lijkt wel of de elfjes nu in haar buik zitten. Haar gezicht wordt warm en haar ogen glanzen nog meer dan te voren, toen ze pret had om het kindergedrag. Frank’s gezicht maakt duidelijk dat hij Annemarie’s reactie heeft gezien. De klik is voelbaar. Annemarie wordt zich bewust van het veranderingsproces dat in gang is gezet tijdens haar verblijf in het klooster. Het plezier dat zij nu beleeft, zag ze voorheen alleen bij anderen. *** 12 Samen op pad 2.Samen op pad Sebastiaan is al naar het toilet geweest en Milou volgt zijn voorbeeld. Deze keer hoeft niemand hen daarom te vragen. De kinderen hebben geleerd tijdens Annemarie’s afwezigheid zelfstandiger te zijn. Dit laten ze hun moeder met hun gedrag graag zien, als verrassing. Het nieuwe gedrag valt Annemarie inderdaad op. Met blije gezichtjes nemen de kinderen het compliment van hun moeder aan. Tijdens al deze onderneming’s activiteiten voelt de hond zich in het nauw komen. Hij beweegt zich van zijn plaats om ruimte te maken. Een meter verder vlijt hij zich weer neer op het warme wollen kleed voor de bank. Frank staat nu vlak voor Annemarie, hij kijkt haar aan als hij zegt; ”Ik heb je gemist en ben blij dat je weer thuis bent.“ Dan geeft hij haar een kus en neemt haar in zijn gespierde zachte armen. De geborgenheid die Frank haar op dit moment biedt, is een gevoel wat Annemarie zich de laatste tijd vaker gewenst heeft. De temperatuur is aangenaam voor de tijd van het jaar. Sebastiaan loopt druk vertellend aan de hand van Frank. Met enige ontroering voelt Annemarie Milou’s handje rusten in haar hand. De warmte die het kinderhandje uitstraalt strekt zich via haar arm door haar hele lichaam uit. Hannes volgt het gezin door wisselend naast Frank en Annemarie te lopen. De bomen wuiven dit gezinsgebeuren toe terwijl hier en daar een vogel de wandeling muzikaal begeleidt. De kinderen zijn opgetogen en spelen met de afgevallen bladeren wanneer ze zijn aangekomen in het bosje in de buurt van hun woning. Als de paddenstoelen de kinderen hun aandacht trekt, vertelt Annemarie dat het de vruchten zijn van een netwerk van draden groeiend in de grond. De paddenstoelen die lijken alleen te staan zijn ‘onzichtbaar’ met elkaar verbonden. Terwijl Annemarie dit de kinderen vertelt, ziet ze de gelijkenis tussen deze bosvruchten en de mensen. Ook mensen zijn op een bedekte manier met elkaar verbonden. Een verbondenheid die te zien is wanneer je er voor kiest dit te willen zien. Dit door internet, de kleding en ander consumptie goederen en ook de relaties en gevoelens. Als Milou enthousiast 13 Samen op pad naar eekhorentjesbrood op een boomstam wijst, is Annemarie weer bewust bij de gezinsituatie in het bos. Moe en voldaan komt het gezin aan het einde van de middag weer thuis. Als na het avondeten de kinderen door Frank en Annemarie samen nog even worden voorgelezen, is het gevoel van weer bij elkaar zijn helemaal compleet. Dat een goedenacht-kus kan werken als slaapmiddel, dat merkt Annemarie als ze na een kwartiertje beide kinderen rustig ziet slapen. Als Frank en Annemarie bij elkaar voor de open haard zitten, kijken ze terug op een prettige namiddag. Met het haardvuur als stemmingmaker genieten ze van elkaar en het gevoel binnenin zichzelf. De rust die er is maakt dat Frank bij Annemarie informeert naar de afgelopen tijd. ”Wil je met me delen wat je meegemaakt hebt?” Zijn vraag is omgeven met bezorgdheid, genegenheid en belangstelling voor haar. Annemarie kijkt hem aan met een poging het hem allemaal te willen uitleggen. ”Ik vraag me af waar te beginnen,” zegt ze. ”Voordat ik vandaag bij ons huis aan kwam, liep ik in gedachten over straat. Ik merkte hoe rijk ik ben met jullie. De afgelopen periode heb ik veel over mezelf geleerd en ik heb mijn twijfels en angst verruild voor zelfvertrouwen. Het dagelijks leven is mijn werkplaats geworden om met dit zelfvertrouwen aan de slag te gaan. Het geeft me de mogelijkheid handig te worden om toe te passen wat ik geleerd heb.“ Annemarie kijkt Frank blij aan waar haar ogen hem dit zelfvertrouwen laten zien. “Ik kijk nu anders naar het sterven van mijn moeder. De pijn heeft zich verruild voor dierbare vredige herinneringen. Nadat ik naar de begrafenis ben gaan, ben ik verward geraakt. Afwisselende gedachten, boosheid en angsten werden me de baas. Het contact met mijn moeder was bijzonder. Onze band was innig. We konden elkaar begrijpen zonder woorden. Zelfs op grotere afstand voelden we elkaar aan. Telefonisch contact was steeds een verwachte reactie alsof de ander de gedachten had gehoord. Het gemis hiervan, is de oorzaak dat ik overstuur en chaotisch ben geweest. In het klooster, het DoorStartHuis voor mensen, die om een of andere reden opzoek zijn naar zichzelf, heeft mijn verdriet plaats gemaakt voor liefdevolle herinneringen die me nu tot steun zijn.” 14 Samen op pad Frank knikt. Hij kent de bijzondere gevoelsband die er was tussen moeder en dochter. Dit maakte, dat hij zich vaak als buitenstaander heeft gevoeld. “Herinner je je nog de periode rond de tijd dat de kinderen geboren werden?” vraagt Annemarie Frank aankijkend. Dan haalt Frank een herinnering op. “We zijn eerder voor een korte periode naar je ouders geweest. Je wilde bevallen in de streek waar je je het meest thuis voelt, het platteland van je ouderlijk huis. De geboorte van de tweeling ging in het begin wat moeizaam. Dit veranderde nadat je moeder verse kruiden op je buik heeft gelegd en je kruidenthee heeft laten drinken. Hiervan werd je rustig en ook de weeën zijn toen veranderd. Je lichaam ging open als een poort die de kinderen verwelkomde naar een nieuwe wereld. Dat het twee kinderen zouden zijn, dat vermoeden hadden jij en je moeder vanaf het begin af aan heel sterk. De bevalling is al met al soepel verlopen en de kinderen zijn gezond en wel ter wereld gekomen. Het beeld dat ze beiden aan je borst liggen te drinken, is een beeld dat op mijn netvlies gebrand staat.” Even stokt Frank in zijn spreken. De herinnering hieraan raakt hem. Dan zegt hij met een zachte stem: “Het was voor mij als een kijkje in de hemel. Ik weet het nog als de dag van gisteren.” Annemarie ziet de ongemakkelijke houding van haar man en legt teder haar arm om hem heen als teken van troost en medegevoel. “Toen jij vandaag door de deur weer binnenkwam,” gaat Frank verder, “had ik het gevoel dat er veel veranderd is. Het is alsof je nu echt bent thuis gekomen en je hier op je plaats bent.” Als hij dit zegt kijkt hij Annemarie liefdevol aan. “Eerder voelde ik me buitenstaander in jouw leefwereld. Betrokkenheid is daar voor in de plaats gekomen gedurende onze telefoongesprekken vanuit het DSH. Alsof ik een nieuwe taak heb gekregen, een meer vriendelijke en bredere opgave dan alleen de man in het gezin te zijn. Dit maakt me vader en echtgenoot als ook levenspartner. Ik heb het idee dat we nu samen, als twee gelijken ons leven en gezin leiden. En dat voelt bijzonder en goed.” 15 Samen op pad Terwijl Frank dit tegen zijn vrouw uitspreekt, vullen zijn ogen zich met tranen. Even is er een stilte die het gevoel van deze beide mensen verbindt, steviger dan ooit tevoren. “Het is goed dat je naar het DoorStartHuis bent geweest. Een prachtig initiatief van je familieleden, dat ik van harte ondersteund heb. Hun bezorgdheid heeft zich, net als ons wachten tot je weer thuis kwam, geloond." Als Frank en Annemarie elkaar aankijken is er voor hen beiden een bijzonder gevoel zichtbaar. Hun wederzijdse omarming is als een bevestiging van dit nieuwe begin. Dan gaat Frank over tot de orde van de dag. “Onze buurvrouw Emmy heeft tijdens je afwezigheid geregeld geholpen, terwijl ik aan het werk was. De kinderen mogen haar graag en omgekeerd. Bij thuiskomen nam ik de zorg weer over. Soms hebben we samen de avondmaaltijd gegeten. Haar man was dan ook aanwezig. Zo hebben Milou en Sebastiaan een extra opa en oma van hen gemaakt. Dit tot ons aller plezier. Ik hoop dat jij je hierin kunt vinden.” Annemarie knikt ja, nog blij verrast over de vriendschap die er is ontstaan met Emmy en Karel tijdens haar afwezigheid. Het is lang geleden dat Annemarie en Frank zoveel persoonlijke aandacht voor elkaar hebben gehad. Toch voelt het deze keer anders, meer intens en volwassen. De pijn en het geven van vrijheid en vertrouwen aan elkaar lijken een speciale band te hebben gesmeed. De tijd die Annemarie heeft gehad om zichzelf terug te vinden, de regelmatige telefoongesprekken, de daadwerkelijke bezorgdheid van de familie, het organiseren van het huishouden en de onverwachte hulp van de buren. Annemarie en Frank ervaren dat dit allemaal heeft bijgedragen aan hun vernieuwde relatie. Als ze even later samen zachtjes naar de slaapkamer van de kinderen lopen, geeft dit hen beiden een gevoel van bij-elkaar te zijn. Om het hoekje van de deur kijkend, ziet Annemarie beide kinderen slapen. Wat haar opvalt, zijn de vele tekeningen aan de muur. Haar eerste indruk is dat het erop lijkt dat de telefoongesprekken met haar kinderen zich in tekeningen hebben uitgedrukt. 16 Samen op pad Met luide slagen laat de klok horen dat de avond ouder wordt. “Ik ben erg benieuwd naar jouw belevenissen. Toch stel ik nu voor om te gaan slapen” zegt Frank uitnodigend tegen zijn vrouw. Annemarie neemt dit voorstel graag aan en voelt de moeheid in zich opkomen alsof die voorheen afwezig is geweest. Enige tijd later liggen glimmende haarlokken als een schilderijrand om haar gezicht. Bij deze aanblik schuift Frank de gordijnen dichter tegen elkaar. Dit zo, dat de ochtendzon ruimte heeft om hen de volgende dag te kunnen wekken. De nacht is er toeschouwer van, hoe dit gezin in rust weer samen is en vol energie en plannen voor de dagen die gaan komen. *** 17 Op weg zij 3.Op weg zijn Als de zon zich voorzichtig laat zien, is de dag nog een vraagteken. Annemarie vraagt zich af welke uitdagingen haar tegemoet zullen komen. Vrolijk onderbreken de kinderen haar gedachtenspel. Snel geven ze haar een kus als ze geroepen worden door Frank, die ze naar school brengt. Sebastiaan bedenkt zich en loopt even terug. “Mam, fijn dat je er weer bent, “ zegt hij waarbij hij zijn moeder een dikke knuffel geeft. Dan roetsjt hij de kamer uit en aangekomen bij de trapleuning is het zijn buik die hem naar beneden glijdt. Frank wacht hem glimlachend onderaan de trap op. Sebastiaan heeft wel vaker van die grapjes waarmee hij telkens opnieuw zijn omgeving verrast. Met aan iedere hand een kind brengt Frank hun kinderen naar de crèche. Annemarie kijkt ze van onder het rolgordijn na. De aanblik van dit tafereel vertedert haar. Het maakt haar bewust van een onbetaalbare rijkdom. Een kijk die is ontstaan na het sterven van haar moeder. Het klooster als DoorStartHuis heeft daar in deze vrijwillige ont-wikkel-ing groots aan bijgedragen. Naar Frank toe is haar respect gegroeid. Voor de kinderen is hij, tijdens haar afwezigheid, vader en moeder tegelijk geweest. Dat hij hierin geslaagd is, is zichtbaar in de reactie van Milou en Sebastiaan. . De zon is zichtbaar aanwezig en de temperatuur buiten aangenaam, als Frank weer terug is en Annemarie tevreden en warm aangekleed buiten zit. De geuren van verkleurde bladeren, muffe, natte grond en paddenstoelen die zich hier en daar een plaatsje verworven hebben exposeren de tuin als een levend kunstwerk. Het activeert Annemarie’s geheugen zoals zij herfst vanuit haar jeugdbeleving in herinnering heeft. Het samen tamme kastanjes rapen, de vele mooie paddenstoelen bewonderen, met andere kinderen, inktspatwerk op papier met gevallen blad. Zo ook de gedachten van het plassentrappen, waarna je koud naar binnen ging om in bad weer op te warmen. Ze snuift nog eens extra de najaarsgeuren op. Even is ze weer het kind van toen. Zelfs zo, dat het haar verrast als ze merkt dat Frank naast haar staat. 18 Op weg zij “Ben je in dromenland of in gedachten bij je belevenissen van de afgelopen tijd in het klooster?” De betrokkenheid waarmee Frank haar dit vraagt is voelbaar. Terwijl Annemarie hem aankijkt vraagt hij haar “Wil je je belevenissen in het DSH met mij te delen? Via de telefoon hebben we dat al een beetje gedaan. Mijn indruk is dat het je bijzonder goed gedaan heeft, als ik je zo rustig en tevreden zie. Ik ben echt benieuwd wat je daar beleefd hebt.” Annemarie kijkt Frank langzaam en nadenkend aan en knikt ja. Frank had dit al gehoopt. “Ik ben zo terug,” zegt hij terwijl hij glunderend naar binnen gaat. Als hij even later terugkomt, draagt hij een bont versierd dienblad. Een pot met groene thee, warme gekookte eitjes en grof gesneden roggebrood sieren het uitgesneden houten presenteerblad. De kleuren van de kastanjes en enkele appels nodigen uit tot eten. De twee peren vallen Annemarie op, als ze verlegen kijkt naar de rijkdom die haar aangeboden wordt. Ze glimlacht naar Frank. Ze heeft graag peren en kleurt ervan. De verrassing is compleet en meer dan dat. Frank geniet van de reactie van zijn vrouw. Nadat hij voor beiden de thee heeft ingeschonken neemt hij naast haar plaats aan de buitentafel. Dit met het gevoel elkaar te begrijpen en te respecteren. Het behang van de herfst is de versiering van hun gevoel. Als Annemarie haar thee half heeft opgedronken begint ze voorzichtig te vertellen. “Weet je, hoe het echt begonnen is, is me een raadsel. Ik weet nog, dat mijn moeder gestorven is. Ik ben toen naar de begrafenis gegaan en heb jou achter gelaten met de kinderen, om ze die lange reis te besparen. De bedoeling was daarna weer naar huis te komen, naar jullie. Waar het anders is gegaan, en hoe, is me onduidelijk”. Frank luistert aandachtig naar Annemarie. Hij heeft zich voorgenomen zwijgend betrokken te zijn, om haar de kans te geven haar verhaal vrijuit te vertellen. Ze geeft aan nog te weten dat ze op weg is gegaan naar huis, enkele dagen na haar moeders begrafenis. Haar gevoel van verlatenheid is dan groot, vergezeld met boos te zijn op zichzelf. Haar gevoel van onbegrepen worden, iets vanuit haar kind zijn, is extra actief. Met dit gevoel is ze op reis gegaan, van haar ouderlijk huis naar Frank en de kinderen. 19 Op weg zij Hier onderbreekt Annemarie haar verhaal. Ze merkt dat het nog steeds indruk op haar maakt, alleen nu anders. Doordat de pijn eruit is, is het alsof ze het verhaal vertelt van een goede bekende. Rondkijkend naar de herfsttuin schuift ze wat dichter tegen Frank aan. Tevreden legt ze haar hoofd tegen zijn schouder. Even klinkt er een vredige stilte in het weer bij elkaar zijn. Dan gaat Annemarie verder met het delen van haar belevenissen. “Op het centraalstation is er dan plotseling die vreemde man, die me een kop drinken aanbiedt. Het is druk vanwege een treinstoring. De vriendelijke man die me toen aansprak, zag er keurig en betrouwbaar uit. Mijn innerlijk gevoel bevestigde deze betrouwbaarheid en ik heb daarom zijn aanbod geaccepteerd. In de stationshal hebben we wat gekletst over weinig betekenisvolle onderwerpen. Als mijn thee op is neem ik afscheid om verder te gaan. Intussen is het een chaotische drukte op het station. Het is een kakofonie van geluiden die me echt storen. Of er daarvoor ook zoveel herrie was?” Vragend en met een glimlach op haar gezicht kijkt ze Frank ontspannen aan. De reden ervan kan ze nu, achteraf, bedenken. “Zal ik verder vertellen? Is er wel tijd voor? Dat we wel de klok in de gaten houden om de kinderen weer op te halen?” Annemarie’s bezorgdheid geeft aan weer thuis te zijn als moeder van haar gezin. “Ik houd de klok in de gaten, maak je geen zorgen. Ik ben benieuwd naar jouw ervaring. Het helpt me een overzicht te krijgen over wat je meegemaakt hebt,” is Frank’s reactie. Deze woorden moedigen Annemarie aan verder te vertellen. “Ik weet nog dat ik verbaasd heb rondgekeken naar de drukte op het station. Terwijl ik dat doe, voel ik dat er op mijn schouder wordt getikt. Een jongenman vraagt me: ”Bent u Annemarie Banket?” Verbaasd heb ik daarop ja geknikt.” “Dan ben ik er om u op te halen,” klinkt zijn vriendelijk uitnodigende stem. “Uw vader en uw man Frank hebben mij gestuurd om u op te halen.” “Ik was verbaasd. Hij wist jouw naam en eigenlijk was ik blij weg te mogen uit de drukte. Terwijl hij mijn koffer droeg, ben ik hem naar buiten gevolgd. Eenmaal buiten stond er een taxi klaar. Ik herinner me zelfs nog het elegant uitnodigende gebaar dat hij maakte, toen hij het portier voor me openhield om achterin in te 20 Op weg zij stappen.” Terwijl ze dit vertelt, doet ze het na. “Het voelde allemaal zo vertrouwd.” Met een verontschuldigend, vrolijk gezicht kijkt ze haar man aan. “Nadat hij het portier heeft gesloten neemt hij achter het stuur plaats. Hij start de motor en vraagt me of ik voorkeur heb voor een bepaalde muzieksoort. “Ik laat me graag door u verrassen,” heb ik geantwoord, nog steeds overtuigd dat dit alles een goede bedoeling heeft. Eerst heb ik het idee gehad dat hij me naar huis brengt. De muziek die ik hoor, is een soort muziek die ik eerder alleen in mijn fantasie heb gehoord. De taxiramen laten me prachtige beelden zien omlijst door de bijzondere muziekklanken. Als na korte tijd de weg me vreemd voorkomt, vraag ik de chauffeur waar we heen gaan?” “We gaan naar het Klooster op de Berg”, is het antwoord. “Daar wordt op u gewacht.” “Hoezo, op mij gewacht? Heb ik gechoqueerd en enigszins opstandig gevraagd.” Annemarie’s herinnering aan die reis, is als een film die zich voor haar afspeelt. De onverwachte situatie laat haar gezicht kleuren. Het antwoord van de chauffeur brengt haar in verwarring. Terwijl ze zichzelf van alles afvraagt, geeft de chauffeur vriendelijk uitleg. “Ik heb alleen de opdracht om u naar het Klooster op de Berg te brengen, uw familie heeft dit voor u geregeld.” Het kalme antwoord van de jonge man geeft Annemarie haar rust terug. De mooie omgeving die zich voor haar ontvouwt, sterkt haar vertrouwen. Het enige waarop ze kan terug vallen is haar mobiele telefoon. De accu ervan blijkt leeg te zijn. Bij het verlaten van de stad, verruilt de steenmassa zich voor de vrije creatie van het natuurgebied. De bomen staan verspreid door het landschap. Het lijnenspel van vlechtheggen geeft de omgeving een opvallende groene kleur die onderbroken wordt door het blauw van de vele meertjes. De auto rijdt Annemarie in volle vaart een nieuw avontuur tegemoet. De zon geeft meer en meer warmte. De muziek in de auto is nog steeds prettig. Dan vraagt de jongeman Annemarie waar ze vandaan komt. Ze antwoordt dat ze van haar moeders begrafenis afkomt en op weg is naar huis en haar gezin. “In verband met problemen aan het spoor moest ik een tussenstop maken. In de 21 Op weg zij stationshal heb ik thee gedronken wachtend op mijn aansluiting. En daar hebt u me aangesproken.“ “Ik heb de opdracht gekregen om u op te halen en u bij het Klooster op de Berg te brengen. Voor mij is het de eerste keer dat ik daar kom. Ik kan u er dus geen verdere inlichtingen over geven.“ Dan is het even stil. “Wilt u wat drinken, ik heb vruchtensap bij me, voor het geval het een lange reis zou worden. “Annemarie, blij met het aanbod, steekt haar arm naar voren om de fles drinken aan te pakken. De chauffeur wisselt de muziek. Deze doet haar denken aan een vreemd land, waar het gewoon is dat trommels het gangbare muziekinstrument zijn. Even later geeft Annemarie aan wat te gaan rusten. Ze gebruikt de hele achterbank waarbij ze haar opgerolde jas gebruikt als hoofdsteun en geeft ze toe aan de vraag van haar zware oogleden om tijdelijk te mogen sluiten. Het geluid van de motor is een klank die haar enkele bomen later in slaap brengt. Dit in een auto, die nog steeds doorrijdt op weg naar een voor haar onbekende bestemming. *** 22 Anders dan gedacht 4.Het klooster op de berg Het lijkt slechts een kort moment dat ze geslapen heeft als ze voelt dat de auto stopt. “We zijn er,“ zegt de jonge chauffeur. ”Hier is het klooster. Zo te zien wordt u verwacht.“ Enkele mensen staan voor het gebouw. Hun kleurrijke kleding ondersteunt hun warme welkom. Een oudere man in oranje komt naar voren en opent het portier. Vriendelijk gebaart hij Annemarie uit te stappen. Voordat hij galant haar zijn gebruinde oude arm aanbiedt, stelt hij zich met een hoofdknik aan haar voor als Gerard. Een ander uit de groep pakt de koffer aan. Annemarie neemt afscheid van de chauffeur waarna ze met Gerard meeloopt. Begeleid door de rest van de groep lopen ze naar de grote ingangspoort. Een poort, zo groot is de deur van het klooster. Ze voelt zich vereerd door de grote poort naar binnen te mogen gaan, als ze ziet dat er ook een kleinere ingangsdeur is. Eenmaal door de opening van de poort heen, komen ze binnen in een grote lichte hal. Annemarie kijkt verwonderd naar de schilderingen op de witte muren en het plafond. De afbeeldingen zijn vriendelijk en uitnodigend om naar te kijken. De vele kleuren die erin verwerkt zijn, zijn vooral fel. De vormen zijn stijlvol en de kleuren nodigen uit te blijven kijken. Door het lange en aandachtige kijken maakt zich telkens weer een nieuwe vorm in het langgerekte muurschilderwerk zichtbaar. Dan vraagt Annemarie waarom ze hierheen gebracht is en of haar gezin hier ook is. Gerard kijkt haar recht in de ogen, vriendelijk en beslist. “Je man en familie zijn bezorgd over je en hebben ons gevraagd of je hier mag blijven voor de tijd die jij nodig hebt. Je kunt ze altijd bellen vanaf hier.” Annemarie is overrompeld door dit antwoord en ook weer niet. Iets in haar had haar doen vermoeden dat haar familie thuis is en zij hier is voor haarzelf. Voor dit moment stelt het antwoord en de manier waarop ze ontvangen wordt haar gerust. Nog even kijkt ze naar de mooi beschilderde muren en het plafond en dan laat ze zich verwennen door de hartelijke ontvangst. ‘Zijn jullie allemaal kloosterlingen, vraagt ze 23 Anders dan gedacht rondkijkend naar de mensen om haar heen. Terwijl de een met het hoofd nee schudt en anderen met een glimlach haar vraag ontkennend beantwoorden, bemerkt Annemarie de vreugde die deze mensen uitstralen. “De meesten van hen zijn bezoekers zoals jij dat nu ook bent. Samen werken we er hier aan om ieder de antwoorden te laten vinden op de vele vragen die we hebben. Hierna ontstaat er rust en overzicht om met nieuwe ideeën huiswaarts te gaan.” Het hebben van vele vragen herkent Annemarie wel. Behalve vragen heeft ze momenteel meer last van boosheid over het sterven van haar moeder. Dan nodigt Gerard haar bijna officieel uit om gast te zijn in het klooster en van zijn medewerkers, die haar graag behulpzaam zijn. “Verder heb ik gehoord dat je slim bent en logisch denken een van je talenten is.” Blij verrast bevestigen de ogen en houding van Annemarie deze opmerking. “Deze prettige eigenschap bied je een extra versnelling in je ontwikkelingsproces!” Even nadenkend vraagt Annemarie van wie hij die informatie heeft. “Je vader en Frank hebben me dit beiden verteld. Ze hebben gevraagd om ze te bellen als je bent aangekomen. Daarvoor heb je straks alle gelegenheid.” “Heeft mijn vader u gebeld of Frank?” is haar reactie. Ze heeft Frank immers nooit horen praten over dit klooster. “Je vader heeft ons gebeld en Frank heeft ingestemd en is op de hoogte. Even is het stil. Dan realiseert ze zich dat ze zich binnen in een grote hal bevindt. Het plafond is als een cirkel met binnenin een koepel van glas-in-lood die de kleuren van de regenboog weergeeft. Een spel van kleuren aangestuurd door het zonlicht. De zonnestralen die erdoor naar binnen glijden, vragen haar aandacht. Het is alsof de prachtige kleurschakeringen in haar lichaam voelbaar zijn, aangenaam van voeten tot kruin. Terwijl de groep Annemarie meeneemt verder de hal in, hoort ze zeggen: “Voel je hier op je gemak. Probeer steeds jezelf te zijn.” “Annemarie, welkom!” Een spontaan applaus onderstreept hun welkom. Terwijl de bewoners hierna ieder hun eigen weg gaan blijft Annemarie bijna alleen achter met haar gastheer als ook haar kofferdrager verder gelopen is. “Ga je mee verder”, hoort ze de Gerard uitnodigend zeggen. “Je kunt later hier terugkomen zo vaak als je wilt.“ Zijn opmerking 24 Anders dan gedacht gehoord te hebben volgt ze hem en komt ze in een grote ruimte, waarvan twee wanden geheel in geeltinten zijn gekleurd. Het is een palet aan kleuren, zonder te kunnen aangeven welke kleur zich waar bevindt. De fel gekleurde randversieringen voorkomen eentonigheid. Opnieuw is Annemarie verrast door de betovering van kleuren. Met open mond staat ze te kijken terwijl ze zich realiseert dat Gerard haar gevraagd heeft, wat ze wil drinken na de lange reis. Een jongere, wat stille mooie man komt naar haar toe en kijkt haar vragend aan. Zijn woorden zijn zijn gezichtsuitdrukking en zijn handen de ongesproken letters. De oude man stelt Annemarie aan hem voor. Zijn bijzondere uitdrukking fascineert haar. “Dit is Jamai. Hij is stom en hoort prima. Hij houdt in de gaten wat er nodig is om het de bewoners naar de zin te maken. Ons contact hier heeft met weinig woorden. Door onze levenshouding zijn we in staat de bedoeling van elkaar veelal aan te voelen. Ook lichaamstaal informeert. Wanneer we bewust aandacht hebben voor onze omgeving, geven onze ogen en ons gevoel ons veel informatie. Samen en ieder voor zich zijn we hier bezig onszelf te ontwikkelen zo, dat ons ego zijn eisende factor in ons leven verliest. Woorden zijn in deze vaak ontoereikend en meestal storend. Vandaar dat hier het spreken beperkt wordt.” Jamai’s gezichtsuitdrukking bevestigt Gerards uitleg. Annemarie kijkt verrast als ze dit hoort. Ze herkent en weet wat Gerard bedoelt. Een traan loopt langs haar wangen vanuit gedachten aan haar moeder. Deze zwijgende contactvorm is dezelfde als die zij met haar moeder had. Hun respectvolle band maakte dit mogelijk. De wegrollende traan maakt de pijn van het over-lijden van haar moeder zichtbaar. Tegelijk is het voor Annemarie alsof haar heengaan een nieuwe deur heeft geopend. De deur naar dit klooster lijkt er een van te zijn. Heel voorzichtig vraagt Gerard aan Annemarie: ”Wat mis je nog meer behalve je moeder?” Bij het horen van deze vraag maken veel gedachten zich kenbaar in Annemarie’s hoofd. De omhelzingen, de vrouwenpraat die ze, als vriendinnen, met elkaar uitwisselden, het gevoel af en toe gewoon kind te mogen zijn, het vertrouwd zijn met elkaar; het is een wirwar aan hoeveelheid van emoties die zich voor Annemarie 25 Anders dan gedacht zichtbaar maakt. Als ze al deze gedachten op waarde schat, is het feit dat ze geliefd werd zoals ze is haar grootste gemis. Het is het gevoel welkom te zijn zonder je te hoeven bewijzen, geeft ze na overweging Gerard als antwoord. De stilte die er is na deze reactie, biedt ruimte voor indruk. Als ze elkaar dan vanuit eigen emotie weer aankijken, stelt de wijze man heel voorzichtig en belangstellend Annemarie een vraag. Hij heeft de indruk, haar hiermee behulpzaam te zijn bij het loslaten van oude opgestapelde pijn, die zich verbergt achter het verdriet van het verlies van haar moeder. Zacht en vriendelijk bereikt zijn vraag Annemarie’s oren. “Wat zou je veranderen aan de maatschappij als je daartoe de mogelijkheid had?” Annemarie kijkt verbaasd en tegelijk blij de oude man aan. De vraag klinkt haar bijna als muziek in haar oren. Ze twijfelt of het echt de bedoeling is hierop te reageren. Met een oplettende en nieuwsgierige blik moedigt Gerard haar aan erop te reageren. Zwijgend gaan er allerlei gedachten door haar hoofd. Dan besluit ze haar mening vrij te geven. Met een wat onzekere stem zegt ze: ”Mijn wens is dat iedereen zich welkom voelt als mens. Door je welkom en begrepen te voelen hebben mensen meer plezier met elkaar.” Haar antwoord komt voort uit eigen teleurstellende ervaringen. Gerard knikt begrijpend en legt een hand op haar schouder. “Dat is precies de reden van je verblijf hier. Je gedesoriënteerde stemming, de hunkering naar begrip en ook het opheffen van het gevoel van eenzaamheid. Al deze aspecten maken dit tot je ingang hier bij ons. Je overtuiging, je gevoel te durven vertrouwen, is je basisgereedschap om wensen in vervulling te laten gaan.” Een reactie van verbazing en herkenning is van Annemarie’s gezicht af te lezen. “Jouw verwardheid is de aanleiding geweest voor je bezorgde familie om met ons contact op te nemen. En wij heten je van harte welkom om hier rust en inzicht te verwerven zodat je met groeiend zelfvertrouwen binnenkort weer naar huis kunt gaan.” Verbaasd dit alles te horen, raakt het haar diep als ze hoort dat haar familie zo bezorgd over haar is. Dat Annemarie hier de mogelijkheid krijgt aan haar hartenwens te werken, kan geen toeval zijn. Net zo min dat deze 26 Anders dan gedacht kloosterbewoners contact met elkaar hebben zoals zij en haar moeder dat hadden. Bedachtzaam pinkt ze een nieuwe traan weg. Dit terwijl gedachten door haar heen razen waarbij ze zich ze zich opnieuw afvraagt, hoever gedachtecontact reikt. En welke afstand ze kan overbruggen met haar gedachteboodschappen. Dan realiseert ze zich weer waar ze is, waarmee ze haar gedachtestroom verlaat. Voor dit moment is ze tevreden en voelt haar aankomst in deze gemeenschap behalve als een verrassing ook als een thuis-komen. Gerard neemt Annemarie mee naar de patio buiten terwijl Jamai bezig is voor hen wat te drinken te halen. Als ze aan een van de tafeltjes plaats hebben genomen is er zichtbare aandacht voor het tweetal. Enkele bewoners komen op hen af om Annemarie welkom te heten. Sommigen van hen schudden haar zelfs de hand en stellen zich aan haar voor. Er is een vrouw die haar vertelt dat ze hier al langere tijd als gast verblijft en er geen spijt van heeft. Een man van rond de zestig geeft haar heel nadrukkelijk een hand, waarbij hij haar van harte verwelkomt. “Ik zie je later weer en vind het leuk uitgebreid kennis met je te maken”. Een andere jonge vrouw geeft haar een knipoog en zegt kalm, ”Wat we hier leren is het neusje van de zalm. Doe er je voordeel mee.” De hartelijkheid waarmee dit gezegd wordt, treft Annemarie op een ongekende en positieve manier. En zo ervaart Annemarie een onvoorstelbare ontvangst in een vreemde en onverwachte omgeving. *** 27 Intentie als sleutel 5. Anders dan gedacht Zichtbaar dient de jonge avond zich aan bij de zon, als Annemarie wordt uitgenodigd deel te nemen aan de avondmaaltijd. Het is haar eerste gelegenheid om alle bewoners van dit oude klooster te zien. Begeleid door Jamai en Gerard loopt Annemarie met de anderen naar de eetzaal. Via een soort galerij komen ze in een kleine hal. Twee openstaande deuren zijn de uitnodiging om aan tafel aan te schuiven. In de ruimte staan drie lange tafels met aan weerskanten stoelen of banken. Grote platte pannen met warm eten zijn deel van het opgestelde buffet van vanavond. Als Annemarie de kleine zaal rond kijkt, ziet ze links een tafel met salade en fruit en water, die druk bezocht wordt. Direct achter de ingangsdeur ligt de verscholen toegang tot de keuken van waaruit af en aan gelopen wordt. Ook de koks zijn in tegenstelling tot wat Annemarie gewend is, kleurrijk gekleed met daaronder hun witte klompschoenen. Annemarie zoekt een plaatsje op een bank langs de wand. Een gewoonte die haar een veilig gevoel geeft, zeker in een nog onbekende omgeving. Gerard glimlacht als hij dit gedrag herkent. “Laat de maaltijd je smaken. Je bent vandaag lang op pad geweest. Het eten zal je goed doen.” Met deze woorden helpt Gerard zijn nieuwe gast zich wat meer thuis te voelen. Met een onopvallend hoofdknikje neemt hij wat afstand en gaat aan de tafel ernaast zitten. Annemarie krijgt alle aandacht van de mensen om haar heen. Ze geniet van het eten en de aandacht die iedereen hier voor elkaar heeft. Als enkele bewoners de lege soepborden naar de keuken brengen, denkt Annemarie met wisselende gevoelens aan haar gezin. Ze neemt zich voor om na de maaltijd contact met hen op te nemen. Als ieder zijn buik gezond gevuld heeft en er voldoende is nagepraat, verlaten de bewoners in zacht geroezemoes de eetzaal. Al lopende nemen ze de moeite om met een vriendelijke blik of oogcontact de nieuwkomer op haar gemak te stellen. Terwijl Annemarie verlegen de warme begroetingen in ontvangst neemt, verleent de tegenoverstaande stoel Gerard ondersteuning. 28 Intentie als sleutel “Het is goed dat je hier bent,” zegt Gerard als hij alleen met Annemarie aan een tafel zit. “Volgens mij heeft je familie een wijs besluit genomen.” Annemarie is zichtbaar verrast. Haar wenkbrauwen hebben zich gelift terwijl haar ogen vraagtekens weer geven. “Hoezo, mijn familie heeft een goede keuze gemaakt? Ik had toch ook gewoon thuis kunnen rouwen? Ik mis mijn kinderen. Ik twijfel nog of ik hier wil blijven.” Deze reactie komt zo impulsief, alsof Gerard met zijn opmerking een stop van een bubbelende fles heeft getrokken. Op geruststellende toon vertelt hij haar, dat tijdens de begrafenis haar familie heeft gezien op welke manier Annemarie in de war was. “Uit bezorgdheid om jou, hebben ze overleg gepleegd met je vader en Frank. Ze kennen je immers. Je karakter is hun bekend. Je onzekerheid, die door het overlijden van je moeder opvallend groot leek te zijn geworden, heeft hun aan het denken gezet. En hieruit is het voorstel ontstaan.“ Dit horend ontspant Annemarie wat. Zo verruilt Annemarie, met een hoorbare zucht, de rand van haar stoel voor een ontspannen houding tegen de rugleuning. “Om tijdelijk onderdak en begeleiding voor je te regelen,” gaat de oude man verder, “hebben ze hier geïnformeerd. Een goede, eigen ervaring van een van je familieleden heeft hen de doorslag gegeven om je aan te melden. Terwijl jij onderweg naar huis was, hebben Frank en je vader ingestemd. Zo doende hebben wij je van het station laten halen, omdat we wisten dat je daar oponthoud zou hebben.” Enigszins gelaten hoort Annemarie dit alles aan. “Eigenlijk wil ik nu mijn man bellen. Is hier een telefoon?“ Begripvol wijst de oude man Annemarie de telefoon, die om de hoek van de deur aan het einde van de kleine hal is. “Dan ga ik nu eerst even bellen. Ik kom zo terug. Bent u hier dan ook nog?” vraagt ze haar gastheer. Zonder het antwoord af te wachten, loopt ze de zaal uit en ziet in de hal de telefoon staan. Als ze even later Frank aan de lijn krijgt, fleurt ze op bij het horen van zijn stem. Hij vertelt haar, dat de familie heeft besloten haar de mogelijkheid te geven in een rustige omgeving haar verdriet te verwerken. Haar depressieve buien, die al van jongs af aan haar ‘bege-leijden*’, krijgen hier de kans voorgoed opgelost te worden. 29 Intentie als sleutel De leefwijze van deze gemeenschap biedt hierin passende oplossingen. “Je kunt me steeds bellen en ook de kinderen weten al dat je enige tijd weg blijft. Ik heb ze gezegd dat je erg verdrietig bent omdat Oma is overleden. Ook heb ik ze uitgelegd, dat het goed is wanneer je even minder moeder en meer Annemarie bent.” Het horen van deze woorden maakt veel los bij Annemarie. Haar ogen schieten vol en de brok in haar keel is goed voelbaar. Met een hese stem vraagt ze Frank of ze de kinderen aan de telefoon mag hebben. Nog voor haar vraag ten einde is, klinkt er een hoge kinderstem in haar oor. “Hoi mam. Heb je veel verdriet? Huil je veel? Ik heb ook al voor jou gehuild. Dat helpt, heeft pappa gezegd. Dan ben je sneller weer blij.” Als Annemarie haar dochtertje dit hoort zeggen, verruilt het traanwater spontaan zijn plaats voor een glimlach. De brok in haar keel lijkt opgelost terwijl haar hele borststreek opvallend warm wordt. “Dat helpt zeker,” komt er spontaan uit, “Ik merk het nu al, hoor je dat ook?” Verbaasd over zichzelf heeft Annemarie plezier in het gesprek. Dan geeft Milou de hoorn door aan haar broertje die staat te popelen om ook met zijn moeder te praten. Sebastiaan doet zich, tijdens dit gesprek, erg groot voor. ‘Hoi Mam, ik mis je en zal veel aan je denken. Ik zal tekeningen voor je maken en als je dan thuis bent, hoef je nooit meer verdrietig te zijn. En oma kan ze ook zien.” Het vertrouwen wat deze kleine jongen manhaftig zijn moeder overdraagt, is voor Annemarie herkenbaar. Zelf heeft ze zich als kind altijd groter voorgedaan dan ze werkelijk was. Dit om het lieve meisje te zijn. In haar gesprek met Sebastiaan geeft ze dan ook aan, dat hij gewoon verdriet mag hebben en zichzelf mag zijn. Dat hij goed is zoals hij is. Ze geeft aan er naar uit te zien om hun weer te kunnen knuffelen. Dan wenst ze de kinderen een goede nacht en vraagt nog even hun vader aan de telefoon. Als het gesprek beëindigd is, is Annemarie overtuigd van de liefde waarmee zij deze mogelijkheid hier aangeboden krijgt. Frank heeft haar verzekerd dat hij en de kinderen best even zonder haar kunnen. 30 Intentie als sleutel Met opgeheven hoofd en nog wat rode ogen gaat Annemarie terug naar de eetzaal. Ze is blij als ze ziet dat Gerard geduldig op haar heeft zitten wachten. Als ze weer plaats neemt tegenover haar gastheer, geeft ze aan dat ze graag wil blijven voor zolang als dat nodig is. Dan reikt ze haar hand uit over de tafel heen. Met een zo goed mogelijke lach geeft ze formeel de oude man een hand: “Annemarie Banket.” Vanuit een katoenen mouw komt een oude, grote hand naar voren die met warmte de handdruk beantwoordt. “Mijn naam is Gerard. Als een van de organisatoren heet ik je van harte welkom.” De kleine hand van de jonge vrouw verdwijnt geborgen in de oude werkhand van Gerard. Hij vertelt haar, dat hij al vele jaren hier woont als vaste bewoner en begeleider. Langzaamaan heeft hij een gedeelde leiding op zich genomen. Hij legt Annemarie uit, dat deze leefgemeenschap samen werkt met gelijk denkende mensen over de hele wereld. Voor ieder van hen geldt, dat de wijsheid van verschillende culturen en landen hen tot inspiratie is in het dagelijks leven. Deze inspiratie leidt tot een steeds in beweging zijnde ontwikkeling, waarin actie en reactie als vanzelf nieuwe mogelijkheden bieden. Het internationale contact is hierin een kracht die alle betrokkenen helpt bij het toenemen van het persoonlijke en groeps ‘bewust-zijn’. Vanuit het standpunt je in te zetten om zo te handelen, rekening houdend met alles wat leeft. Als Annemarie dit hoort, doet ze haar best om te begrijpen wat de wijze man haar vertelt. Haar gezichtsuitdrukkingen maken dit zichtbaar terwijl de stilte hieraan ruimte geeft. ”Wat is -alles wat leeft-.” vraagt Annemarie voorzichtig en geïnteresseerd? Wat bedoelt u daarmee?” Opnieuw is het stil. “Om een complexiteit simpel weer te geven, alles wat trilling is/heeft, leeft! Stenen, planten, dieren, en dat wat onzichtbaar lijkt voor ons, dit alles leeft omdat het trillingheeft. Onze overtuiging is, dat trilling leven vertegenwoordigt, welke vorm het ook heeft.” Even zwijgt Gerard waarbij hij oplettend is voor Annemarie’s reactie. In haar ogen is een rust en tegelijkertijd nieuwsgierigheid te zien. In afwachting van verdere informatie, blijft haar aandacht zwijgend op Gerard gericht en haar oren gespitst. Gerard die haar belangstelling aanvoelt denkt na of hij 31 Intentie als sleutel hier nu al op wil reageren. Na overleg met zichzelf geeft hij uitleg. “De zwaartekracht veroorzaakt een magnetisch veld. Dit bestaat uit trilling, aangeduid als krachtveld, aura en andere namen. Heb je hier wel eens van gehoord?” Zwijgend knikt Annemarie waarbij haar ogen hem aanmoedigen tot verdere uitleg. ‘Onze lichaamsprocessen en zelfs onze gedachten bestaan uit trilling,” gaat Gerard verder. “Gaandeweg zul je hier steeds meer vertrouwd mee raken en er een eigen inzicht over ontwikkelen. Het groeiende trillings-inzicht laat steeds meer de betrokkenheid met alles en iedereen zien. Dit zowel voor ons persoonlijk als ook voor ons als mensheid. Het gevoel van geïsoleerdheid en eenzaamheid lost met deze kennis op, waardoor er verrassende mogelijkheden zichtbaar worden, die voorheen als onaanvaardbaar werden gezien.“ Geïnteresseerd doet Annemarie haar best om te snappen wat Gerard haar zojuist heeft verteld. Nog voor ze hem een volgende vraag kan stellen, geeft hij aan dat dit toenemend inzicht nu precies de reden is waarom ze hier is. Met deze opmerking stopt hij verdere uitleg. “Ont-moet de andere bewoners en laat je veelzijdig verrassen gedurende de tijd dat je hier bent. Weet dat de eerste en de laatste, die zich met het trillingsweten bezighouden, beiden onbekend zijn.” Zijn guitige ogen versieren zijn uitleg en dit haalt de somberheid bij Annemarie weg, die zij voelde na het horen van het woord eenzaamheid. Eenzaamheid is een gevoel waarmee ze bekend is. Als Gerard opstaat, nodigt hij haar uit, haar de weg te mogen wijzen naar haar slaapkamer. Terwijl Annemarie de gedachten over ‘alles is trilling’ parkeert, loopt ze opgewekt met Gerard mee. Nog voor de nacht zijn ‘solo partij’ in unieke trillingshoogte speelt, slaapt Annemarie. Net als haar gezin dat doet, onder dezelfde maan, kilometers van haar verwijderd en toch dichtbij. *bege-leijden= lijdend begeleiden *** 32 Intentie als sleutel 6.Intentie als sleutel Na gewekt te zijn door het zingen van een vogel vlak bij haar raam, wordt het Annemarie meer en meer duidelijk waar ze is. De herinnering aan haar gesprek de vorige dag met Frank maakt dat ze met gemengde gevoelens de dag tegemoet ziet. Even later gaat ze naar beneden. Daar ziet ze tot haar verrassing dat ze de laatste is die wakker is geworden. Een belgeklingel maakt duidelijk dat de ontbijttafel gedekt is. Als Jamai Annemarie opmerkt, loopt hij op haar toe. Met een vriendelijk gebaar zegt hij haar ‘goede morgen’ waarna hij haar naar de eetzaal begeleidt. Na het ontbijt komt Gerard naar haar toe met de uitnodiging voor haar eerste workshop. Hij legt uit dat de manier van werken hier bestaat uit een reeks van veelsoortige workshops. Hierdoor ontstaat er breed inzicht in de verbinding tussen vragen, emoties, klachten en mogelijke oplossingen. De deelnemers ontwikkelen vanuit hun verworven inzicht een zelfredzaamheid om waar gewenst die toe te passen. De ogen van Annemarie drukken met een plezierige tinteling haar nieuwsgierigheid uit. Als Gerard aangeeft haar naar de werkzaal te willen begeleiden, laat Annamarie weten nog een dringende vraag te hebben over een opmerking van gisteren betreffende trilling. Hierop reageert de oude man vriendelijk. Met een handgebaar nodigt hij haar uit plaats te nemen aan een kleine tafel van de eetzaal. Met tijd en aandacht voor Annemarie wacht hij haar vraag af. Terwijl ze daar zitten zijn de anderen klaar met hun ontbijt en is spoedig de zaal voor hen alleen. Annemarie’s nieuwsgierigheid welt op en met enige spanning komt haar vraag naar buiten. Haar na-denken waarmee ze in slaap is gevallen vraagt nadrukkelijk om antwoord. “Als alles trilling is, als gedachten dat ook zijn, is het dan ook mogelijk contact te hebben met mijn moeder, ook nu ze overleden is?” Haar wangen kleuren om het tweeledig besef waarmee ze deze vraag heeft gesteld. Er lijkt een eindeloze stilte te zijn tot Gerards antwoord dit verbreekt en de spanning bij Annemarie wegzakt. Zijn glimlach maakt zijn rust en betrokkenheid 33 Intentie als sleutel zichtbaar. “Het antwoord op deze vraag kost wat tijd. Ben je daar klaar voor, denk je?” Annemarie knikt en schuift haar stoel nog eens extra aan. “Ik zal mijn best doen het je zo simpel mogelijk uit te leggen. Er spelen verschillende aspecten mee. Jij als mens, je moeder als ziel en verbondenheid. Je vraag is logisch en begrijpelijk, zo kort na haar overlijden. De werking van trilling is logisch en tegelijkertijd onvoorspelbaar.” Geïnteresseerd luisterend gaat ze voorzichtig verzitten als Gerard verder gaat met zijn uitleg. “Jij, ik, wij mensen zijn trilling, als ik het eenvoudig mag houden. Je overleden moeder is trilling en ook het contact met haar. Trilling is de overeenkomst tussen zowel mensen, als overledenen, en tussen alles wat leeft. Wil je deze onderwerpen met elkaar in verband brengen, dan is trilling hierin de gemeenschappelijk factor.” Gerard kijkt welke reactie Annemarie hierop geeft. “Dat is dan simpel,” zegt Annemarie vrolijk, zich gelijkertijd afvragend op welke manier je de trilling dan toepast. Vragend kijkt ze Gerard aan voor verdere informatie, hij vervolgt'. “Bij het werken met trilling is de intentie de sleutel om van de mogelijkheden van trillingsenergie gebruik te maken. Veel oude culturen hebben deze wijsheid benut. Tegenwoordig wordt anders dan voorheen, deze kennis weer erkend en toegepast. Dit afgestemd op de huidige tijd. Ook wij hier als gemeenschap in het klooster maken gebruik van de intentie. Door onderlinge wereldwijde ervaringsuitwisseling groeien de toepassingsmogelijkheden. Iets waar iedereen hier in het klooster in meedeelt.” Annemarie’s gezicht laat blije verbazing zien. “Dit is meer algemene informatie. Nu naar je vraag over het contact maken met je overleden moeder. Hierop is het antwoord 'ja’. Het is mogelijk om met je moeder contact te maken ook als ze overleden is.” Als Annemarie dit hoort is ze verbaasd en eigenlijk ook weer niet. Voor haar is deze mogelijkheid tot contact een zeker weten, zonder te weten hoe. Wat er voor nodig is om dit tot stand te brengen, op een bewuste manier, is haar nog onbekend. Vandaar haar vele overdenkingen vannacht en haar dringende vraag om 34 Intentie als sleutel antwoord aan Gerard vanochtend. Haar gehechtheid aan haar moeder is zo groot, dat dit haar de moed heeft gegeven om deze vraag te stellen. En nu is dit onderwerp van hun gesprek. Verbaasd over hoe iets kan lopen is ze blij dat ze de mogelijkheid heeft om hierover meer te weten te komen. “Ja,” gaat Gerard verder met uitleggen, “Je kunt, contact maken met overledenen. Een van de eerste voorwaarden is het om oude en overbodige trillingen, in de vorm van oude belastende gevoelens en gedachten, los te laten. Of er dan nog behoefte aan het contact is, is een andere vraag.” Als ze dit hoort, is Annemarie even in verwarring. Waarom zou ze geen contact meer willen met haar moeder? Dit is iets wat voor haar nu echt ondenkbaar is. Gerard weet uit eigen ervaring, dat de gedachten om contact te hebben met overledenen, dierbaren rust nalaat. Dat dit vreemd voorkomt op het moment dat je er naar hunkert, is herkenbaar. “Het zelf-reinigen is nodig,” gaat Gerard verder, “om te voorkomen dat het contact vertroebeld wordt. Het is als het kijken naar kleurrijke vissen in de zee, die in troebel water een vertekend beeld geven.” Annemarie’s gelaatstrekken geven weer, dat ze deze nieuwe informatie aan het verwerken is. Als ze daarna opgetogen opkijkt, is haar reactie: ”Daar kan ik wel iets mee. Dank je wel.” De blije bevestiging laat een aarzelende ondertoon horen. Gerard heeft schik in de nieuws-gierig-heid die hij bij haar voor deze nieuwe materie bespeurt. Doordat het hier om trillingscontact gaat, een contact zonder afstand, is voor Annemarie haar moeder opeens dichterbij gekomen. Dan hoort ze de oude man zeggen: ”Hier is wel een voorwaarde aan verbonden!” Annemarie kijkt verschrikt op. “Welke dan?” vraagt ze met enige terughoudendheid in haar stem. ”Welke voorwaarde is er om weer contact met mijn moeder te kunnen hebben?” Annemarie’s vragende stem klinkt twijfelend en angstig gelijktijdig. De ogen van de jonge vrouw openen zich extra, haar gezicht laat spanning en verbazing zien. Haar aandacht is op haar gastheer gericht, stil en afwachtend. Dit zoals een olifant in de woestijn die de oceaan wil horen op zoek naar drinkwater. 35 Intentie als sleutel Dan hoort ze hem zeggen: “Dat is alleen toegestaan, als het eigenbelang ondergeschikt is!” Annemarie’s gezicht spreekt boekdelen bij het horen van deze voorwaarde. Haar gevoelens racen door haar lichaam waarbij haar gedachten rondtollen. Gerard die vaker over dit onderwerp praat, herkent deze reactie. Als Annemarie weer enigszins bedaard is, vraagt hij of ze er nu uitleg over wil. Druk knikkend en gespannen bevestigt ze zijn vraag. Hierop gaat hij verder met zijn uitleg. “Door je egoïsme los te laten, geef je de overledenen de vrijheid over te gaan naar de hoedanigheid, die passend is voor hen zonder lichaam. Dat we onze dierbaren missen, dat is vanzelfsprekend. Dat je ze bij je wilt houden is iets, dat het contact in de weg staat. Als je hen die zijn overgegaan,” zo legt de oude man uit, ”graag bij je wilt houden, alsof ze nog een menselijk lichaam hebben, dan doe je ze daarmee tekort! Op die manier verhinder je ze in hun verdere ontwikkeling. Door dierbaren vanuit persoonlijk gemis en eigen pijn bij je te willen houden, blijven zij, zonder lichaam, verplicht verbonden met het aardse leven. Het aardse leven van materie en tweedeling van waarheid.” Zwijgend met waterogen knikt Annemarie bevestigend. Ze herkent haar eigen gemis en de wens haar moeder bij zich te willen hebben. “Je kent het vast wel deze tweedeling. Alsof die een keuze ja en nee tegelijkertijd in zich heeft. Dat is de tweedeling in waarheid, het dualisme dat menselijk is en verbonden met de materie. Als mens lijken we te moeten kiezen tussen goed of slecht, donker of licht, groot of klein, veraf of dichtbij. Als je leert kijken en denken vanuit het standpunt van trilling vervalt deze dualiteit.” Na dit gezegd te hebben zwijgt Gerard om deze informatie te laten doordringen. Annemarie kijkt naar beneden terwijl haar handen in haar schoot liggen waarbij haar duimen rondjes om elkaar heen draaien. Nadat de draairichting van de duimen zich enkele keren heeft verwisseld, kijkt Annemarie Gerard weer aan. “Volgens mij begrijp ik wat u zegt.” Dan wacht ze af wat Gerard haar verder over dit onderwerp gaat vertellen. 36 Intentie als sleutel “Vaak leeft de wens bij de achterblijvers om hun overledenen bij zich te houden, alsof ze nog levende mensen zijn. Dit ondanks dat vele culturen aangeven dat overledenen naar een ander oord gaan, waar een andere trilling is, zoals wij dat hier zien. Veel culturen hebben hiervoor een eigen benaming zoals Hemel, de Andere kant, Licht, Hier-na-maals. Gerard hoort Annemarie zacht zuchten. “De troost is,” hoort Annemarie hem zeggen, “dat keuzes maken ervaringen oplevert. Ervaringen bieden inzicht. En deze inzichten zijn weer ondergrond voor nieuwe weloverwogen keuzes. Zo bieden keuzes en wensen ons groei en herkansingen, keer op keer. “En wat kan ik daarmee om contact te maken met mijn moeder,” vraagt Annemarie, die op dit moment alleen geïnteresseerd is in zichzelf. “Welke ervaring heb ik nodig om met mijn moeder contact te kunnen hebben zonder egoïstisch te zijn?” Het antwoord van de oude man ligt verpakt in zijn tegenvraag. “Annemarie, kun je je voorstellen dat je uitgangspunt van je beslissingen ten voordele is van alle betrokkenen? De jonge vrouw laat de vraag tot zich doordringen. Dat intussen de wijzers van de klok zich bewegen, daarvan is tijdens dit gesprek geen besef. De interesse die beiden hebben voor dit bijzondere gesprek, doet de tijd vergeten. “Wat kan ik doen zonder een ander te benadelen?” denkt Annemarie hardop. Opnieuw is het stil. “Waar heb ik iemand door mijn keuzes benadeeld?“ klinkt het zacht in zichzelf pratend, op zoek naar een antwoord. Opeens lijkt haar wat duidelijk te worden. “Ik benadeel anderen door bij de keuzes voornamelijk aan mezelf te denken. Kan het dan zo zijn dat wanneer ik iets doe voor anderen, iedereen daar profijt van heeft? “ Terwijl ze deze redenering hardop uitspreekt, kijkt ze de oude wijze man vragend aan. “Je bent aardig op weg. Kun je je voorstellen dat wanneer je alleen iets doet voor anderen, dat je dan jezelf te kort doet?” In deze kijk erop kan Annemarie zich wel vinden, zich afvragend hoe dan wel. Haar vragen de blik lokt de volgende vraag uit, waarmee Gerard haar stap voor stap inzicht wil verschaffen in de oorzaak van haar pijn. 37 Intentie als sleutel “Hoe reageer je naar je kinderen, als je voor hen beslissingen neemt. Hoe doe je dat?” is Gerards vraag om haar op weg te helpen naar een inzichtelijk antwoord. “Gewoon, door mijn hart te volgen,” is het spontane antwoord van de jonge moeder. Als ze zich dit zelf hoort zeggen, wordt haar opeens meer duidelijk. Nu de kinderen ouder worden is het steeds vaker nodig om keuzes te maken. Kleding, eten en zelfs het naar school brengen is steeds een keuze ten gunste van de kinderen binnen de mogelijkheden van het gezin en de omgeving. Immers de omgeving is het weer, haar eigen ruimte aan tijd om te kiezen voor de fiets, auto of lopend. Zelfs de plannen van school en de afspraakjes met vriendjes en vriendinnetjes uit de klas hebben invloed op haar keuzes. Annemarie’s gezicht wordt steeds breder door de lach die in haar ogen te zien is en haar gezicht daarin meeneemt. Ze realiseert zich dat beslissingen verbonden zijn met meer mensen en factoren dan zo op het eerste gezicht lijkt. Opnieuw racen overdenkingen door haar hoofd terwijl de lach op haar gezicht nog bezig is zich te verbreden. Dan lijkt het erop dat de stroom van logische gedachten haar een inzicht hebben gegeven. “Zou het kunnen zijn dat het dualisme wordt opgelost als we allemaal vanuit ons hart keuzes maken, die passen binnen de mogelijkheden van onze omgeving?” “Daar kan ik me goed in vinden,” is de reactie van Gerard, die een dergelijk uitpluizend gesprek vaker heeft gehad. “Is het dan wel mogelijk zo’n keuze te maken?” klinkt het somber. “Zoiets doe je toch samen?” “Precies,” reageert Gerard verheugd, “dat kan ook alleen als we samen-werken. En daarvoor is het nodig dat we ons bewust worden van ons doen en laten. Want indirect doen we het voor onszelf en onze dierbaren.“ Met een lach kijken de twee elkaar aan. Het zware van de vraag is eruit. “En dat allemaal naar aanleiding van het zelfreinigen,” zegt Annemarie met een lach. “Ik heb het idee dat door jezelf het hoe en waarom af te vragen vanuit jezelf, je duidelijkheid krijgt over je zelf en daarmee minder verwijten hebt naar anderen.” “Kun je door die vermindering van boosheid ergernissen van destijds los laten? Jezelf en misschien anderen vergeven?” Nadat de bedenkelijkheid op haar gezicht verdwenen 38 Intentie als sleutel is, laat ze een zacht ‘ja’ horen. “Dan heb je nu een van de manieren ont-dekt om je trillingsveld met verdriet, boosheid, ergernissen schoon te maken, zegt Gerard met vrolijke stem. “Als ik het mag samenvatten,” zegt Gerard, “is het het verschil tussen mét en vóór elkaar leven. Het verschil van één woord.” “In ieder geval heb ik begrepen,” is Annemarie’s reactie, “dat het egoïstisch is om mijn moeder bij me te willen hebben. En dat wanneer ik haar loslaat ik contact met haar kan hebben. Wel van te voren even mezelf reinigen.” zegt ze er met een onnozel gezicht en vrolijke stem achteraan. “En dat allemaal aan een tafeltje in de eetzaal,” grinnikt ze. “Ik doe een voorstel.” zegt Gerard. “Wat, als we in de keuken een grote mok drinken halen en die buiten samen opdrinken, tot slot van dit succesvolle gesprek? Je workshop vervalt met deze privé sessie. Annemarie stemt hier volledig mee in. Haar eerste kennismaking met de begeleiding in het klooster heeft ze als verrassend ervaren. Dat het gesprek nog een verhelderende nawerking heeft, wordt haar gaandeweg de middag duidelijk. *** 39 De kracht van Vrijheid 7.De kracht van vrijheid Met het gesprek van de ochtend in haar hoofd zit Annemarie in de kloostertuin. Het aanzicht van de planten in de tuin geeft haar een ontspannen gevoel. Terwijl ze aandacht heeft voor enkele vrolijke vogeltjes die tuimelend van tak verwisselen in een struik dichtbij, raakt ze steeds meer afwezig. Gedachteloos is het of de wereld om haar heen oplost in niets. Dan opeens realiseert ze zich dat haar moeder begraven is. Opnieuw komt het verlangen boven het contact met haar te willen herstellen. De opmerking van Gerard herinnert ze zich ook, dat dat alleen kan zonder eigenbelang. Net als de kleine vogeltjes buitelen haar gedachten door haar hoofd. Totdat ze dit een halt toeroept en weet wat ze ermee wil. Ze besluit Gerard op te zoeken en hem te vragen haar te helpen. Ze strekt zich uit, neemt de mooie omgeving in zich op en stapt vastbesloten op, op zoek naar Gerard. Hier en daar vraagt ze andere bewoners of ze weten waar Gerard is. Dan is er een bewoner die haar vertelt dat hij in de moestuin achter het klooster bezig is. Met deze aanwijzing vervolgt ze haar zoektocht. Dan ziet ze, als ze om het klooster heen loopt, in de verte een oranje gestalte, die qua formaat Gerard zou kunnen zijn. Als ze dichterbij komt, blijkt dat inderdaad het geval. Hij is bezig met het oogsten van jonge groenten. “Hallo Gerard,” klinkt haar opgewekte stem, “fijn dat ik je gevonden heb. Heb je misschien nog wat tijd voor me?” “Wie kan zo’n vriendelijk verzoek weigeren,” is het antwoord. Gerard die ook haar ondertoon van hulp hoort, zegt met een geamuseerd gezicht, dat als ze even op de bank voor het schuurtje wacht hij zo bij haar komt met verse groenten en tijd voor haar vraag. Annemarie loopt naar de kleine houten schuur waarin wat schappen en haken ruimte bieden aan gereedschap en opbergmanden. Sneller dan gedacht is Gerard bij haar terug. “ En,” plaagt hij, vermoedend dat haar iets dwars zit, “ heb je een nieuw raadsel voor me bedacht? Je denkt vast die oude man heeft overal een oplossing voor, laat ik hem eens uitdagen met een nieuw raadsel.” De vrolijkheid waarmee Gerard Annemarie een gespreksopening biedt, springt over. “Ja, deze keer ga ik voor de hoofdprijs.” Nadat ze dit gezegd heeft brandt haar vraag 40 De kracht van Vrijheid op haar tong om uitgesproken te worden.“ Mijn vraag is,” begint ze op vrolijke toon. Dan ontstaat er een ommezwaai in haar gevoel en op een geheel andere toon komt haar vraag eruit. “Kunt u mij zeggen, wat er voor nodig is om al heel binnenkort contact met mijn moeder te maken? Misschien door een speciale meditatie of zo. Ik, ik.” Verder komt ze niet door de brok in haar keel die haar de woorden blokkeert. Met een meevoelend gebaar, aait de man even over haar rug. “Het komt best goed, we vinden samen wel een oplossing.” Annemarie voelt haar keel weer meer toegankelijk worden. Zwijgend wacht ze af op wat er gaat komen. Dan stelt hij haar de vraag om te verwoorden wat ze heeft begrepen over dit onderwerp, in hun gesprek van vanochtend. Wat ik begrepen heb, is dat het kan met trilling, zonder te begrijpen hoe dat werkt. Daarvoor is het nodig dat ik mezelf reinig van oude emoties. Dit omdat het contact anders vertroebelt, zoals vissen in troebel water er anders uit zien. Een andere voorwaarde is, dat ik alleen contact kan maken als mijn eigenbelang er ondergeschikt aan is. Hiervan heb ik begrepen dat ik dat doe door contact vanuit mijn hart te maken, vanuit liefde dus. Dit is op een soortgelijke manier als ik voor mijn kinderen zorg.” “Dat heb je prima begrepen. Compliment. Volgens mij wil je weten hoe je jezelf reinigt?” merkt Gerard op. “Ja, daar wil ik meer over weten, als dat de enige manier is om contact te herstellen.” geeft Annemarie vragend aan, alsof ze Gerard ervan verdenkt dat deze nog wel een andere methode kent. “Heb je je ook al bedacht dat terwijl jij moeite doet, het wel kan gebeuren dat je moeder contact met jou opneemt. Dit kan tijdens een droom of meditatie. Het is vergelijkbaar met alsof zij het is die jou opbelt en die als eerste de verbinding weer verbreekt.” “Oohhww” klinkt het verbaasd uit Annemarie’s’ mond. En wat doen we dan nu?” is haar vraag aan Gerard. “Ik wil je eerst wat meer vertellen over het eigenbelang,” zegt hij. Als we onze overleden dierbaren de weg naar het licht gunnen, geven we hen daarmee hun vrijheid. Voor de achterblijvers is de 41 De kracht van Vrijheid beloning groot. Door het loslaten van de overledene ontstaat de weg van contact! Ieder vanuit zijn eigen leefwereld. Het vasthouden is een weg van pijn voor alle betrokkenen. We wensen elkaar vaak het beste toe, dat geldt toch zeker voor hen die ons dierbaar zijn?” Deze opmerking komt bij Annemarie precies daar, waar pijn de plaats van vreugde heeft ingenomen. Haar hart is sneller gaan kloppen. Haar emoties maken haar bewust van de kracht van de woorden. Het is een confrontatie met zichzelf. Gerard die de reactie ziet, geeft een passende beeldvorm. “Het loslaten is als het openen van een hefboom die ons de weg afsluit. Het gewicht aan het einde van de hefboom is te vergelijken met onze wens iemand zijn vrijheid te gunnen, waarmee we de hefboom kunnen openen. Als dit wordt tegengehouden door een kettingslot aan de andere zijde van de hefboom, staat dit het openen in de weg. Het kettingslot is te vergelijken met je zware gedachten over verdriet en gemis. Door te handelen vanuit ons hart, dat altijd een bevrijdende oplossing geeft, is het mogelijk het kettingslot te verwijderen. Het kettingslot, wat staat voor het eigen-belang. Elke beslissing die een vrijheidsgevoel geeft, is de juiste beslissing. Het levert een vorm van vrijheid op voor alle betrokkenen direct of op langere termijn. Dan rolt er een traan over Annemarie’s wang. “Zal ik je helpen met het oplichten van deze hefboom?” vraagt Gerard die aanvoelt welke pijn er schuilt achter deze traan. Haar tijdelijk verblijf en het openstaan voor deze materie ondersteunen het gevoel bij hem, dat het goed is haar hier en nu bij te staan in dit proces. Annemarie kijkt Gerard vragend aan voor hulp. Even is er een moment van niets waarna hij haar aanmoedigt, de pijn van het kettingslot bewust te beleven. Annemarie volgt zijn raad op. Voor zich ziet ze een roodwit gestreepte hefboom met aan de openingszijde een zwarte zware ketting met een slot eraan. Ze richt haar aandacht op de ketting. En door dat te blijven doen, is het alsof de gedachten van de ketting zich aan haar kenbaar maken. Hiermee opent zich een, tot nu toe verborgen, inzicht. Zo ont-dekt ze, dat er veel meer schuil gaat achter haar verdriet, dan alleen het stervensgemis van haar moeder. 42 De kracht van Vrijheid Ze krijgt de opdracht van Gerard fysiek stil te blijven zitten op haar stoel nadat ze eerst een gemakkelijke houding heeft aangenomen. Dan hoort ze Gerard zeggen om al haar aandacht op de pijn te richten en deze zelfs te verwelkomen. Ze voelt de pijn groter worden. Gerard die dit proces kent, moedigt haar op zachte toon aan om de pijn te blijven verwelkomen en deze gewaar te worden in haar lichaam. Opnieuw herinnert hij haar eraan, onbeweeglijk stil op haar stoel te blijven zitten, zodat al haar aandacht bij dit reinigingsproces blijft. Vertrouwend op wat de oude man zegt, volgt Annemarie zijn raad op. Dan lijkt de pijn onverdraaglijk te worden. Opnieuw hoort ze de oude man zeggen haar lichaam stil te houden en de pijn te blijven verwelkomen. Dan lijkt het alsof alles zwart wordt en heeft ze het gevoel een afgrond in te vallen. Opnieuw hoort ze Gerard haar liefdevol aanmoedigen stil te blijven zitten en de pijn te blijven verwelkomen, hoe groot deze ook mag zijn. Annemarie volgt op wat ze hoort terwijl ze haar aandacht bij de groter wordende pijn houdt. Opeens verandert er iets in haar. Haar hart reageert, de pijn geeft zijn plaats weer terug aan de vreugde. Het gevoel van de donkere afgrond heeft zich veranderd in een groot wit licht. Tranen stromen over Annemarie’s gezicht, alsof oude emoties naar buiten komen. Dan verandert het huilen in tranen van vreugde als water dat schoonwast. Annemarie heeft het gevoel alsof er een grote lamp is aangegaan. Het zwarte is weg net als de pijn. Tranen van herkenning van de zwaarte van de hefboom, van geleden pijn zijn veranderd in vreugde. Er is een vredig gevoel in haar ontstaan. Gerard is blij met wat hij ziet. Met een knik en een blik van respect moedigt de wijze man haar aan, haar emotie toe te staan zodat de transformatie zich kan voltooien. Annemarie blijft nog even na-zitten om alles tot zich te laten doordringen. Als er weer een glimlach op het gezicht van zijn jonge gast te zien is, weet hij dat ze hard gewerkt heeft. Met een waarde-erende opmerking drukt hij zijn oprechte erkenning hiervoor uit. Annemarie is er zichtbaar blij mee. Haar hele lichaam laat een levendigheid zien tot verrassing van haarzelf. 43 De kracht van Vrijheid “Begrijp je nu een beetje de kracht van vrijheid? Als Gerard ziet dat het Annemarie goed gaat, stelt hij haar voor vandaag een dag voor zichzelf te houden. Zo heeft ze de kans de indrukken van zojuist te verwerken en de meerwaarde ervan te gaan inzien. Dankbaar neemt ze afscheid van Gerard waarna ieder zijn eigen weg gaat. *** 44 Licht, Liefde en vrijheid 8.Licht, Liefde en Vrijheid Mijmerend op de bank in de tuin laat Annemarie haar gedachten de vrije loop. Het bezig zijn met het verbinden van gedachten is iets wat haar eigen is. Vaak heeft het haar verrassende mogelijkheden laten zien die ze met tevredenheid gebruikt heeft. Het maken van haar logische gedachten-linken is voor anderen soms vreemd geweest. Ze heeft het gevoel dat deze eigen-schap hier in het klooster wordt gewaardeerd. Zelfs nu, met het oplossen van de stervenspijn van haar moeder en het beeld van de hefboom die Gerard haar aanreikte, was dit alles voor haar een logisch en passend beeld bij haar gedachten. De hefboom heeft haar een begin van inzicht gegeven in de kracht van vrijheid. Met deze ervaring nog fris in haar geheugen kan ze zich inderdaad de kracht van vrijheid voorstellen. Door haar aandacht op deze woorden gericht te houden, melden zich gedachtenlinken aan. Wat deze haar laten zien is dat vrijheid ongedwongen verbondenheid is. Dit nadat gedachteflitsen haar de vrijheid en onvrijheid hebben laten zien van het verschil tussen de verbondenheid en gebondenheid. Het zijn gevoelens waarvoor woorden ontbreken door de beperktheid van taal. Immers hoe leg je iemand uit wat je voelt? Kinderen vertalen woorden vaak direct in beelden, waar volwassenen hun gedachten vaak de voorrang geven. Als ze terug denkt aan haar jeugdbelevenissen met dieren of haar belevenissen gewoon in de vrije natuur, bestond dit contact altijd uit gevoelens. Het blaffen van een hond of het aanraken van een paard was een spreken met elkaar via gevoelens. Nog steeds verheugd met haar hefboomervaring, is haar veel duidelijk geworden. Door een zacht klopje op haar schouder wordt haar mijmering, onderbroken. Als ze opkijkt, ziet ze het vriendelijke gezicht van Gerard. “En, ben je wijzer aan het worden?” klinkt het vrolijk. “Jaha” is Annemarie’s spontane reactie. Beiden hebben plezier. “En geeft het meer vragen dan antwoorden?” voegt Gerard er geamuseerd aan toe. “Dat ligt eraan of ik nog meer wil weten, “ grapt Annemarie. 45 Licht, Liefde en vrijheid Dan gaat ze verder op andere toon. “Op dit moment stel ik mezelf vragen om meer inzicht te krijgen in de ervaring van daarstraks. Nu u er toch bent, wil ik wel wat vragen.” Gerard neemt naast haar plaats op de bank. “Ja, ik luister.” Dan stelt Annemarie haar vraag. “U had het erover dat overledenen naar het Licht laten gaan, naar de andere kant. Ik heb geleerd dat je als goed mens naar de Hemel gaat. Wat is het Licht eigenlijk? En waarom zag ik straks na het proces van de hefboom-pijn en ook een wit licht?” “Dat zijn een heleboel vragen tegelijk,” klinkt Gerard vriendelijk. Hij heeft er plezier in dat ze zo vasthoudend en onderzoekend is. De opmerking van haar vader en echtgenoot dat ze een Aagje is, wordt steeds duidelijker. “Om het gemakkelijk te houden,“ zo begint hij met zijn uitleg, “het volgende. Licht is licht omdat het trillingsgetal zo hoog is dat het licht wordt. Wetenschappers kunnen je dat op hun manier bewijzen. Wit licht bevat alle kleuren. Behalve dat het trillingsgetal zo hoog is, is het een gevoel. Het gevoel van onvoorwaardelijke liefde. Past dit in je belevenis van straks?” Zonder na te denken kan Annemarie dit liefdesgevoel beamen. “Ja, dat was inderdaad wat ik gevoeld heb, juist op het moment dat het ik wilde stoppen en alles zwart leek te worden. Het gevoel van angst, alsof ik in een ravijn zou vallen, was zo heftig. Ik hoorde u me steeds aanmoedigen waardoor ik het vertrouwen kon behouden om door te gaan. In plaats van in een zwart gat te vallen, werd alles licht en voelde ik me opgetild. Het was alsof ik in een zee van wit licht was, bestaande uit onvoorwaardelijke liefde. Dat vredige gevoel heeft alle angst en zwaarte uit de hefboom genomen. Via een onbeschrijflijk besef werd me toen veel duidelijk en dat is nog steeds gaande. Het is als een inzicht van oorzaak en gevolg met betrekking tot mijzelf. Dat Wit Licht onvoorwaardelijke liefde is, daarin kan ik me vinden. “ “Mooi, en hoe vertel je zoiets aan anderen?” vraagt Gerard haar oprecht en geamuseerd. Even denkt Annemarie na. “Het liefst zou ik ze ook een hefboom ervaring geven. Het maakt je vrij van zoveel verhalen in je hoofd! In woorden uitleggen schiet het te kort. Dat is hetzelfde als wanneer iemand je vertelt dat je verliefd bent. Ook dan zijn 46 Licht, Liefde en vrijheid en blijven het woorden die op geen enkele wijze het gevoel kunnen benaderen. Alleen eigen ervaring geeft je een idee wat het kan zijn dat die ander beleeft. En dat kan nog verschillen. Als ik terug denk aan mezelf, ben ik vaker verliefd geweest en steeds was het anders,” zegt Annemarie begripvol. “Kun je je voorstellen dat degenen, die zonder lichaam zijn graag in dit licht zijn en vanaf die plaats contact met ons willen hebben?” is Gerards reactie. “Ja.” antwoordt Annemarie. “Omdat het trillingsveld van licht zo hoog is, zo sereen en zuiver is liefdevol contact mogelijk. Iedereen gunt toch zijn geliefden de weg naar het Licht?” Annemarie is opgetogen over de mogelijkheid die ze nu ziet. Opeens is haar moeder op een andere manier voor haar gaan leven. Ze heeft begrepen dat wanneer je handelt vanuit onvoorwaardelijke liefde, pijn geen kans heeft. De emotie die zij nu voelt voor haar moeder is betrokkenheid zonder leed. Kritiek heeft zich verruild voor respect. Een vreemd gevoel maakt zich van haar meester waarbij haar keel opvallend voelbaar is en haar hart extra hard lijkt te kloppen. Een blije en ontroerde emotie tegelijkertijd, misschien is het woord dankbaarheid hier wel op zijn plaats. Even is het stil. Dan laat ze haar aandacht voor Gerard los en in gedachten biedt ze haar moeder excuses aan voor alle nare opmerkingen die ze haar wel eens heeft toegespeeld. Enkele tranen, die over haar gezicht rollen, veegt ze met haar mouw weg. Ze voelt een bemoedigend schouderklopje van Gerard en hoort hem zeggen: “Wees minder streng voor jezelf. Wij allemaal handelen telkens weer met de kracht en het inzicht van het moment. Achteraf, als de ervaring begrepen is, weten we dat in soortgelijke volgende situaties we het anders zullen doen, en we een herkansing krijgen. Een herkansing om de nare indruk van eerder te overschrijven met een liefdevolle herinnering. ” Met haar hoofd wat scheef laat ze een vrolijk gezicht zien. Het gevoel van voldoening, herkenning en blijheid samen zijn zichtbaar in haar gelaatstrekken. Dan herinnert ze zich het schilderij in de eetzaal. Het is alsof er van binnen een sprongetje van blijdschap voelbaar is. Opeens staat voor haar, het boek op het schilderij, symbool voor een verzameling indrukken. Het geeft aan, dat mensen doorleven 47 Licht, Liefde en vrijheid in hun woorden en daden. Voor haar wordt duidelijk, dat haar moeder voortleeft daar waar zij haar kinderen leert wat zij van haar geleerd heeft, aangepast aan de tijd. Annemarie snapt nu wat Gerard heeft gezegd over vasthouden uit egoïsme. Ze ziet de betrekkelijkheid ervan in, net als in de rijkdom van het vrijlaten. Zeker als ze zich de relatie en belevenissen herinnert die ze had samen met haar moeder. Vaker deed haar moeder het, in haar ogen, verkeerd en heeft ze zich afgezet tegen haar. Nu, achteraf, ziet ze welke positieve uitwerking haar moeders’ beslissingen op haar hebben gehad. De zelfstandigheid die Annemarie zich daardoor heeft eigen gemaakt en ook de ervaringen die haar uiteindelijk gesterkt hebben. Wat zou ze veel verzuimd hebben te leren, als haar moeder haar gegeven zou hebben, wat zij van haar verlangd had in die tijd. Nu, achteraf, is ze rijk en erkentelijk voor dat wat is gebeurd en de overtuiging waarmee ze is opgevoed. Ja, wat de oude man haar vertelt, klinkt haar logisch en herkenbaar in de oren. Het lijkt of haar hart en al haar cellen opnieuw geïnformeerd worden door de hefboom herkenning. Annemarie sluit haar ogen om haar moeder van harte te danken voor dat, wat ze haar gegeven heeft. Tegelijkertijd vraagt ze om vergeving voor de onderwaardering naar haar. Na deze oprechte herdenking voelt Annemarie volledige verzoening en verbondenheid, zonder de pijn van verlies. Voor haar is haar verblijf hier in het klooster van betekenis. Er is nog zoveel te leren en te begrijpen. Ze besluit zich in te zetten om te leren beter met haar gevoelens om te gaan. Iets wat haarzelf en anderen ten goede komt. Opgelucht, kalm en vol energie doet ze haar ogen open. Een zingende vogel buiten maakt haar bewust van waar ze is: op een bankje in de tuin, samen met een oude, wijze man. Met een onbeschrijflijke rust kijkt Annemarie Gerard aan. Annemarie realiseert zich dan dat haar dag bijzonder is en een workshop op zich. *** 48 Gedachtenfile 9.Gedachtenfile De ochtendzon staat rozerood aan de lucht als Annemarie wakker wordt. Met het gevoel als een vlinder de dag te beginnen, geven haar benen echter aan, pas op de plaats te willen maken. Ze lijken zwaar als lood. De gebrekkige samenwerking tussen gevoel en realiteit is iets, waar Annemarie door de jaren heen aan gewend is geraakt. Misschien dat haar tijd in het klooster hier verandering in brengt. Ze strekt zich uit als een kat die een winterslaap heeft gehad. Dan wordt er op haar deur geklopt. Annemarie geeft zachtjes een okay. Het is Jamai. Met zijn hoofd groet hij haar goede morgen terwijl een stapeltje gekleurde kleding zijn armen in beslag neemt. Met zorg legt hij de kledingbundel op de stoel naast de tafel, die de eenvoudige kamer rijk is. Ook legt hij voor haar een paar leren slippers klaar, die Annemarie bij verschillende bewoners al is opgevallen. Ze bedankt Jamai voor de kleding. Deze kleding, die ze in bruikleen krijgt, voelt voor haar als speelkleding. Even bekruipt haar het gevoel die kinderlijke vrijheid graag terug te willen hebben. De onbekommerdheid over reacties van anderen, doen wat je graag wilt, je fantasie vrijelijk uitbeelden. Onwennig kijkt ze naar wat Jamai haar gebracht heeft. Haar eigen kleding mist deze kleurige vrolijkheid. Ze haalt er een donkere broek en geel shirtje uit. Even later ziet ze zich in de spiegel aan de binnenkant van de kastdeur, anders en met een goed gevoel. Vrolijk gekleurd gaat ze naar beneden de nieuwe dag tegemoet. Afgelopen nacht heeft ze goed geslapen. Monter groet Annemarie andere bewoners die ze tegenkomt. Dan ontmoet ze Loes, een vrouw van ongeveer vijftig, die haar vraagt om mee te doen met meditatieoefeningen. Samen gaan ze via een hal naar de meditatieruimte. In de hal stoppen ze even bij een tafel waarop verschillende soorten fruit en kannen thee klaar staan. “Neem wat je lekker vindt zodat je wat in je maag hebt. Ontbijten doen we later. Het mediteren, gaat makkelijker met wat licht verteerbaar voedsel in je maag.” 49 Gedachtenfile Annemarie neemt een beker thee en een handje rozijnen. Meelopend met Loes naar de meditatieruimte snoept ze van de rozijnen. Als ze bij het torengebouw zijn aangekomen, ziet ze tot haar verbazing dat het bouwwerk prachtig versierd is met heel veel kleine gekleurde steentjes. Deze grote mozaïek beeldt iets uit wat ze moeilijk kan definiëren. Het is als een gele vlam die uitwaaiert van links naar rechts. De kleurenschakering die ook hier voornamelijk geel lijkt, wordt vergezeld door veel wit. De afmetingen van de steentjes samen met de vele verschillende kleurnuances, maken het geheel tot een genot om naar te kijken. De oranje gloed die erin verwerkt is, is pas te zien als je dichterbij bent en je er met aandacht voor detail naar kijkt. Deze onderscheidende oranje kleur lijkt onzichtbaar op te gaan in het geheel, als het van een afstand bekeken wordt. Zonder deze kleur zou de gouden gloed, die het geheel uitstraalt, ontbreken. “Houd je van kunst?” haalt Loes haar uit de verwondering van dit kunststuk. Enigszins geschrokken merkt Annemarie hoe ze in kleuren opgaat, waarbij ze de wereld om haar heen vergeet. “Kleuren hebben me wel vaker aangesproken. Voor de kunst zoals je die in musea ziet, heb ik weinig interesse. Tot nu toe,“ vult ze er vrolijk achteraan. Als beide vrouwen het mozaïek bekijken, vinden ze het op een of andere manier wel te vergelijken met het leven. Het is alsof het onopvallende zichtbaar wordt door het gemis ervan, is hun ‘filosofische’ conclusie Dit na de herkenning van de kleine hoeveelheid oranje steentjes, die zelfs met hun geringe hoeveelheid de kleur van het hele werk indrukwekkend beïnvloeden. Het is als een verrassing, dat niet alles is wat het in aanvang lijkt te zijn. Tot dit diepzinnig inzicht komen Loes en Annemarie, door samen met aandacht naar het kleurenmozaïek te kijken. “Thuis heb ik nooit zo naar kunst gekeken,“ merkt Annemarie op. “Misschien komt dat omdat we hier durven te fantaseren vanuit gevoel.” “Als kind doe je dat toch ook?“ geeft Loes als reactie. “Misschien brengen kleuren ons kindsgevoel wel terug,” lachen de vrouwen. “Daaraan dacht ik nog bij het aankleden. Als ik dat toch terug zou mogen krijgen,” zegt Annemarie met een ondertoon, die aangeeft dat deze gedachten haar 50 Gedachtenfile aanspreken. “Wie weet wordt je wens verhoord,” plaagt Loes. “Kom we gaan naar binnen, anders zijn we te laat.” Nog even kijkt Annemarie gefascineerd om naar de muur, als er een bewoner aan komt. Als deze de aandacht van de vrouwen voor de muurversiering opmerkt, komt hij spontaan met een opmerking. “Het is het meesterwerk op de muur van een eenvoudig gebouw, waar de meditatie begint, door met aandacht voor het detail te kijken, zonder het geheel uit het oog te verliezen.” Hierna loopt de man weer verder, vergezeld van een glimlach en stralende vreugde ogen. Binnen klinkt een monotoon Oem geluid dat het tweetal aanzet zich te haasten. De dubbel-zinnige opmerking van de voorbij lopende bewoner, gonst nog even door hun gedachten. Binnen gekomen ziet Annemarie de bewoners in een kring zitten. Niemand kijkt op als Loes en Annemarie wat later dan de anderen de meditatieruimte binnenkomen. Er zijn zelfs twee stoelen in de buitenste kring voor hen vrijgehouden. Beide vrouwen nemen zo stil mogelijk daarop plaats en stemmen af op het oergeluid van de Oem dat de groep met elkaar maakt. Het kost Annemarie weinig tijd om dit als van zelf-sprekend mee te doen. Het steeds herhalen van ‘Oem’ geeft een bijzonder klankgevoel. Na geruime tijd wordt het stil. Annemarie’s gedachten zijn weg. Al haar aandacht is bij de oemklank geweest. Ze merkt dat het zijn zonder gedachten een vreemde en prettige gewaarwording is. Zo prettig dat ze dit vaker wil. “Kan ik dit ook alleen? Of alleen met anderen samen? Wat is er voor nodig?” Opeens razen de gedachten door haar hoofd. Dan betrapt ze zich erop dat zijzelf deze gedachtenfile op gang heeft gebracht. Dit door zich zorgen te maken over, over later, over morgen en daarna. Annemarie wordt zich ervan bewust dat zij zelf deze gedachten-trein heeft laten rijden. Weloverwogen zoekt ze naar een oplossing. Als gedachten als een trein zijn, dan is deze toch ook te stoppen. Wat ze doet, is zich gedachten voor te stellen als een minispoorbaantje waarop een trein met vele wagonnetjes rijdt. Een minispoorbaan krijgt zijn stroom via een met de hand te bedienen kleine transformator. Zoiets heeft ze als kind gezien. In gedachten schakelt ze de transformator terug naar nul. 51 Gedachtenfile Even lijkt dit te lukken. Haar gedachten zijn rustiger. Dit is echter van korte duur. Zoekend naar een betere oplossing, komt spontaan een ander beeld in haar op. Het is dat van een raderstelsel van een grote klok. Kijkend naar de ronddraaiende tandwielen, ziet ze hierin de symboliek voor haar gedachtestroom. Zonder verder te aarzelen neemt ze, in gedachten, een stok die ze in een van de tandwielen steekt waarmee ze het hele uurwerk stil zet. En dan, dan merkt ze dat ook haar gedachtestroom is gestopt. Hierna is ze er zich weer bewust van waar ze is. Als ze rondkijkt, ziet ze de andere bewoners bezig zijn met aandacht voor zichzelf. De meeste hebben hun ogen dicht. Opnieuw doet Annemarie een poging zich te concentreren om zonder gedachten te zijn. Er is een moment dat het lukt. Daarna stopt ze alle inspanning en besluit ze het te laten voor wat het is. Als Loes haar later voorzichtig aantikt, merkt Annemarie dat ze ver weg was. Ze was als in een droom en wakker tegelijkertijd. Ze strekt haar armen en benen, wrijft eens door haar gezicht en staat op. Samen met Loes gaat ze naar het ontbijt. Als ze vertelt van waaruit Loes haar heeft wakker gemaakt, reageert deze opgetogen. “Dat is precies de bedoeling. Dat is de toestand waarin onbewust en bewust-zijn samen komen. Vanuit daar kunnen we informatie krijgen over onszelf én zelf veranderingen aanbrengen. Vanuit deze diepere Ik in de waak-/slaapfase, kunnen we ons leven een nieuwe richting geven. Dit door het verleden en de toekomst uit onze gedachten te zetten.” Terwijl Loes de techniek en de bedoeling ervan even snel heel simpel uitlegt aan Annemarie, begrijpt deze best, dat het doen ervan een uitdaging is die stap voor stap beloond wordt. Annemarie weet van zichzelf dat ze vaak iets heeft gedaan, zonder nadenken of alleen omdat een ander het van haar vroeg. Dikwijls had ze er achteraf moeite mee. Ook herinnert ze zich de keren dat ze iets deed omdat ze zeker wist dat het goed was. Ja, inderdaad, dan was er het gevoel dat haar dat zeker-weten en kracht tot volhouden gaf. “Het is als een gewaarschuwde die voor twee telt,” merkt Loes lollig op. “Jij Bewust en jij Onbewust hebben dan eenzelfde doel en richting.” Deze opmerking maakt het opeens tot een vrolijk 52 Gedachtenfile geheel. “En wat als deze het oneens zijn met elkaar? Of geen afspraak hebben gemaakt? Alsof mijn armen ieder een andere kant uit willen,” vult Annemarie aan. “Mijn linkerhand wil eten en mijn rechter schoenenpoetsen.” “Dat ziet er dan mooi boterig uit,” vult Loes lachend aan. Hierna kunnen ze ieder geen woord meer uitbrengen. Het beeld van de boterige schoenenpoetser blijft ze bij, zelfs als ze in de eetzaal naast elkaar zitten. De fantasie hierover maakt dat ze telkens weer uitbundig plezier hebben, zo dat anderen vragen of ze mee mogen lachen. Met horten en stoten vertellen de twee vrouwen hun schoenpoetsverhaal, wat aanzet tot veel vrolijkheid. Hierdoor is een gewoon ontbijt veranderd in een levendige gedachtewisseling. Loes complimenteert Annemarie met haar meditatiebeleving. "Goed hoor zoals je die ontspanning hebt bereikt waar ik je uit heb weggehaald!” Annemarie geniet van Loes’ reactie. “Mij heeft het geleerd, dat krampachtigheid een belemmering is om een gewenst resultaat te behalen. De intentie als aanzet lijkt voldoende.” Voor Loes is dit iets om over na te denken. En zo enthousiasmeert de een de ander. *** 53 Bandverdieping door afscheid 10.Bandverdieping door afscheid Terwijl ze rekening houden met de klok verlaten de deelnemers de eetzaal. De aantrekkingskracht van de workshop is groot. De georganiseerde samenkomsten blijken steeds een bron van inzicht en ontwikkeling te zijn. De geborgen sfeer maakt dat de deelnemers zich al snel vertrouwelijk durven te uiten, letterlijk en figuurlijk. Het delen van pijnlijke ervaringen in de groep geeft veel herkenning. We hebben als mens immers meer met elkaar gemeen dan dat we verschillen. Dat is wat ook de deelnemers steeds duidelijker wordt en toenemende betrokkenheid geeft. Het samen werken in steeds wisselende groepjes is een krachtige basis voor feedback, begrip en uitdaging. Het werken in drietallen stimuleert het evenwicht in eigen besluit-vorming. De houten trap geeft een trommelgeluid weer als vele voeten richting bovenzaal gaan. Daar aangekomen maakt iedereen het zich gemakkelijk. Voor het raam zit Gerard, die deze samenkomst zal leiden. Twee andere kernleden zijn onopvallend medewerker. De indruk-wekkend-heid van de samenkomsten maakt dat het prettig is om direct, daar waar het nodig is, individuele hulp te krijgen. Als alle deelnemers aanwezig zijn, wordt de deur gesloten. Hier en daar doet nog iemand moeite om een comfortabele positie te vinden. Sommigen hebben pen en papier mee genomen, de vloerversiering van dit moment. Gerard is de rust zelve. Hij kijkt rond, openstaand voor dat wat zich aandient. De stilte is als een vacuüm, dat hij verbreekt door goede morgen te wensen. Als hij hen daarna vraagt of het echt een goede morgen is, maakt dit zijn toehoorders opmerkzaam. “Hoeveel oude pijn en verhalen dragen we met ons mee die een goede morgen mistig kunnen maken? Hoe vaak hebben we gereageerd op aanwijzingen van anderen? Wat hebben we, allemaal, gedaan omdat het van ons verwacht werd, zelfs tegen beter weten in? Waar hadden we echt een goede morgen en waar viel dat tegen?” Gerard stopt even om de deelnemers tijd voor herkenning te geven. 54 Bandverdieping door afscheid Dat zijn over-denking het een en ander in beweging brengt, is ook letterlijk te zien aan de lichaamshoudingen in de groep. Om te voorkomen dat er veel in oude gedachten wordt gegraven, gaat hij snel verder. “Als kind zijn we afhankelijk van onze opvoeders. En zij kennen deze zelfde afhankelijkheid van hun opvoeders. Sommige mensen ervaren deze afhankelijkheid hun hele werkzame leven. Pas soms daarna durven zij echt eigen keuzes te maken. De groep senioren die hun afhankelijkheid verwisselt voor een meer assertieve opstelling, neemt gelukkig steeds meer toe.“ “Hoe vaak hoor je mensen zeggen, dat ze zijn wie ze zijn en daar niets aan kunnen veranderen? Ken je misschien ook de opmerking, dat je bent wie je bent omdat je de genen hebt van je ouders? Denk je dat je zelf ook vastzit in het patroon van je opvoeding?” De toon waarop Gerard deze vragen stelt, maakt de groep alert. “Wie is je ideale voorbeeld? Wie zou je willen zijn, als je zou kunnen kiezen? Met wie zou je je leven willen ruilen?” Dan zwijgt hij. De zachte rustige muziek op de achtergrond is als een rockconcert in het moment. Het bewust-zijn is onordelijk geraakt. Er is iets aan het gebeuren bij iedere deelnemer afzonderlijk. Iets?! Er is veel in beweging. Rondkijkend ziet Gerard de verandering bij zijn deelnemers. Sommigen gaan verzitten, enkelen ruilen zelfs hun stoel in voor een plaats op de grond, waar een trui als verzachting dienst doet. Hij gunt ze dit moment. Voor hem is dit een teken dat er zowel letterlijk als figuurlijk verschuiving plaats vindt. De persoonlijke ervaringen en de groepsvisie staan ter discussie. “We hebben allemaal veelvuldig gehandeld vanuit de kinderlijke afhankelijkheid,” gaat Gerard weer verder. “Dit merendeels vanuit de opvatting van onze opvoeders. Hun normen en waarden hebben ze ons meegegeven. Dit samen met de regels en gewoonten zoals zij die zelf ook bijgebracht hebben gekregen van hun opvoeders. Of we onze jeugd nu als prettig of juist als onplezierig hebben ervaren, we hebben ervaring opgedaan, ieder op eigen wijze. Soms zijn we zelfs expert in een bepaald gedrag geworden.” 55 Bandverdieping door afscheid Als hij aangeeft dat het desondanks steeds een uitdaging is om te genieten van elk moment, zijn de vraagtekens bij verschillende deelnemers zichtbaar in hun gelaatsuitdrukking. Hier en daar vertrekt er een gezicht. Ook ziet Gerard tranen die de weg vrijmaken voor loswekende emoties. Een van de betraande deelnemers vraagt hij naar voren te komen. Een oudere dame staat op. Ook Gerard is opgestaan, zodat ze nu samen in het midden van de groep staan. Dan vraagt Gerard de vrouw aan te geven, welke herinnering haar de meeste pijn heeft gedaan in haar kindertijd. Wat is van grote invloed geweest en blijkbaar nog steeds, in haar huidige leven. Met horten en stoten komt er heel voorzichtig uit, dat dit een indrukwekkende herinnering aan haar vader is. Deze situatie staat op haar netvlies gebrand, geeft ze aan. De volledige groepsaandacht is op deze twee mensen gericht. Zichtbaar voor hen is, dat de vrouw onbewust haar lichaam heeft gestrekt nadat zij haar verhaal heeft verteld. Zelfs haar voeten heeft ze verzet waarmee ze steviger staat. Gerard uit haar zijn betrokkenheid, zonder mee te gaan in haar emotie. Hij legt zijn hand geruststellend op haar schouder. ”Deze ervaring met je vader voelt als een last die je nu wel kunt achter laten. Hier hebben we daar ruimte voor. Zullen we je samen hiervan bevrijden?” De vrouw knikt. De groep is gelaten en meevoelend en nieuwsgierig naar hoe hij dat gaat doen. Dan gaat Gerard verder. “Stel je voor dat ik je vader ben, wat zou je hem dan willen zeggen? Of liever wat zou het kleine meisje van toen in jou hem willen zeggen?” De verlegenheid in de vrouw maakt zich geleidelijk in haar los. Voorzichtig begint ze met haar antwoord waar toentertijd geen gelegenheid voor was. Gaandeweg wordt dit heftiger en gaat ze zich anders uiten, alsof ze het kleine kind van toen is. Op kinderlijke wijze uit ze haar verstopte ongenoegen. Dan vraagt Gerard haar, wat haar vader geantwoord zou kunnen hebben, toen, als haar reactie zou zijn toegestaan. Na een ogenblik van rust en concentratie op de situatie, komt vaders antwoord: “Je hebt gewoon te doen wat je gevraagd wordt en verder niets.” Dan vraagt Gerard haar hoe ze nu denkt, dat haar vader zou reageren, als hij nu voor haar zou staan, terug-kijkend op deze situatie. 56 Bandverdieping door afscheid Opnieuw schat de vrouw haar vader in. “Hij zou aandacht voor me hebben en me laten zeggen wat me stoort. Daarna zou hij me zijn excuus aanbieden en vragen of ik hem wil vergeven. Ook hij heeft destijds gehandeld vanuit frustratie.” “En,“ vraagt Gerard, “wil je hem vergeven?” De groep kijkt gespannen, wachtend op haar antwoord. “Nu ik heb kunnen zeggen wat me toen verboden is te zeggen, maakt dat ik hem nu kan vergeven.” Hierna zijn het tranen die de pijn, op de uitweg naar buiten, begeleiden. Haar huilen is enkele ogenblikken hevig en sterk. Daarna verandert dit in een mildheid en rust waarin de tranen alleen nog hun reinigend werk uitvoeren. De vrouw is nog steeds onder de indruk als ze weer haar plaats tussen de andere deelnemers inneemt. Behalve zijzelf is ook de groep geraakt door deze voor-stelling van het bevrijden van oude emoties. Gerard laat de groep kort herstellen van de indrukken van zojuist door een kleine pauze in te lassen. De verbazing over dat wat ze zojuist hebben gezien, wordt onder de deelnemers besproken. Ze begrijpen dat zij op een zelfde manier hun eigen boosheid kunnen oplossen. De pauze is om en iedereen gaat terug naar de grote zaal. Ook nu weer is het sluiten van de deur de opening van het vervolg van de workshop. Gerard herneemt het woord. “Heeft de pauze jullie inzicht gegeven? Kunnen jullie hiermee zelf aan de slag als je weer thuis bent? Zijn er vragen over?” De deelnemers geven aan dat de werkwijze hun duidelijk is en dat hun aantekeningen hen zullen ondersteunen. “Jullie hebben allemaal je eigen levensverhaal. Kijk bij jezelf eens, waar de opvoeding indruk op je heeft gemaakt en nog steeds zijn weerklank heeft in je dagelijks leven. Wat heb je toen, tegen beter weten in, gedaan omdat je het zo geleerd hebt?” De betrokken manier waarop Gerard deze vragen stelt, geeft het gevoel van geborgenheid. Dit maakt dat ze zijn vragen serieus nemen en toepassen. “Waar laat je nog steeds je eigen ideeën liggen, omdat je je beperkt voelt om ze ten uitvoer te brengen? 57 Bandverdieping door afscheid Welke situaties of opvattingen liggen daaraan ten grondslag? ” klinkt het op aanmoedigende toon. “Als je nu terug kijkt, weet dan, dat ook jouw opvoeders hebben gehandeld vanuit hun beperktheid en angst. Misschien ontbrak hen de moed, die jij nu wel hebt, om te handelen vanuit eigen keuze!” Bij de woorden ‘eigen keuze’ wordt er iets in Annemarie geraakt. Nadat ze dit heeft opgemerkt en verder zonder emotie is, gaat haar aandacht weer terug naar de workshop. “Weet dat we allemaal reageren vanuit kracht en inzicht van het moment. Soms doe je iets tegen beter weten in, gewoon omdat je is bijgebracht dat dat goed is. Dit, vaak vanuit bezorgdheid en de visie van de ander. Terug kijkend op een situatie is iedereen wijzer, waardoor we in een soort gelijke situatie anders reageren als voorheen. Gerards woorden brengen inzicht. Met dankbaarheid denkt Annemarie terug aan haar belevenis van gisteren. De herkenning in de groep is hoorbaar te zien. Letterlijk en figuurlijk is er een zekere rust ontstaan. Nadat de meesten aantekeningen hebben gemaakt, geeft Gerard verdere aanwijzingen. “We gaan dadelijk in kleine groepjes werken,” horen de bewoners hem zeggen, terwijl er hier en daar nog een onderlinge gedachtewisseling plaatsvindt. “Jullie hebben de tijd tot het avondeten. Deel met elkaar welke drie mensen van grote invloed op jouw leven zijn of zijn geweest. Drie, omdat veel aspecten in het leven uit drie heersende delen bestaat. Terwijl de een in gesprek gaat met een van de drie indruk-wekkende personen, luisteren de anderen. Beperk je betreffende je gesprekken, zodat alleen de kern van de pijnlijke situatie besproken wordt. Want daar gaat het hier om. Als je als groepje allemaal aan de beurt bent geweest, vorm je een cirkel. Ieder bedankt dan zijn eigen indruk-wekkende personen voor de kennis en toewijding die ze je hebben geschonken. Geef hierbij aan, dat je voortaan je eigen keuzes maakt en zelf richting geeft aan je leven. In tegenstelling tot deze mensen te negeren kun jij je ze hierna herinneren als iemand, die heeft bijgedragen aan je ontwikkeling, kracht en inzicht. 58 Bandverdieping door afscheid Immers zonder hen, had je die kracht en dat inzicht waarschijnlijk niet gehad. Zie in dat je onmacht je kracht is geworden en dat zij daarin van belang zijn geweest. Nadat je deze personen met respect bedankt hebt, is deze opdracht klaar. Jullie ontmoeten elkaar in de eetzaal waar jullie je ervaringen delen.” Spontaan ontstaan er gesprekken. Gerard laat dit even voor wat het is. De opdracht maakt veel emotie los. De assistenten zijn hier en daar in gesprek om de persoonlijke vragen aandacht te geven. Als Gerard dit ziet neemt hij weer het woord. Met luide stem vraagt hij de aandacht. “Jullie hebben zojuist gezien dat het loslaten van oude pijn sneller is gegaan dan de jaren dat het je heeft geplaagd. De pijn die bij sommigen van jullie nu voelbaar is, is je eigen pijn. Deze is voelbaar door de identificatie met dat, wat je zojuist hebt gezien. Het is alsof je eigen emotie zich al aan het losweken is. Wanneer je zo dadelijk zelf weerwoord mag geven in je eigen situatie, zul je merken dat dit bevrijdend is. De reactie die hierop volgt, is er een van vrede en blijheid. Vertrouw op de hulp van elkaar en ga er nu mee aan de slag.” Met deze duidelijke stelling voorkomt hij dat er opnieuw de oude pijnlijke verhalen verteld worden zonder iets op te lossen. Met de manier die hier is voorgedaan, wordt de herbeleving van het trauma omzeild en wordt er direct een krachtige en bevrijdende oplossing geboden. De assistenten hebben het nu makkelijker en zetten de deelnemers aan de opdracht uit te voeren. Als een van de deelnemers blijft aandringen bij Gerard op verdere bespreking van de opdracht van zojuist, vraagt deze hem: “Wat hebben je verhalen van pijn en ergernissen, die je steeds opnieuw vertelt, je gebracht?” Beiden zwijgen, ieder vanuit een ander standpunt. “Juist daarom heb je nu de mogelijkheid deze te verwisselen voor de ervaring, dat afscheid een respectvolle verbondenheid geeft met dat wat je steeds hebt gezien als tegenwerking. Als je morgen nog dezelfde vraag hebt als vandaag, zal ik deze voor je beantwoorden.” Vriendelijk en beslist neemt Gerard met deze woorden afscheid van de man. Ondanks de voor hem vreemde reactie van Gerard, 59 Bandverdieping door afscheid voelt hij tussen de woorden Gerards waardering. De merkwaardige opmerking over het afscheid herhaalt zich nog enkele malen in zijn hoofd. Dan gaat hij verder om zich bij zijn groepsgenoten te voegen. Annemarie’s groepje spreekt af om op elkaar te wachten bij de grote boom iets verder op het terrein. Eerst halen ze iets om op te zitten, wat fruit en een flesje drinken. Even later zijn groepjes deelnemers verdeeld over het terrein om de opdracht uit te voeren. Het voorbeeldgesprek van de oudere dame met Gerard is de motivatie voor de groep. Het bevrijdende resultaat is het doel om bij henzelf ook de meest storende situaties op te lossen. Het wederzijdse respect en gelijk-waardig-heidsgevoel dat de deelnemers hebben ontwikkeld naar elkaar, laat de angst om deze opdracht uit te voeren smelten. De wisselende rollen die ieder op zich neemt om de ander behulpzaam te zijn in zijn verhaal, geeft inzicht voor alle deelnemers. Het is voor de begeleiders een plezier om de passie te zien waarmee de deelnemers zich inzetten. Zij weten zeker dat de eerder voorgedane methode een bevrijdend effect heeft. Vandaag zijn zij in dit proces elkaars steun, klankbord en leraar. Morgen zijn ze een ervaring rijker, een ondervinding die ze de mogelijkheid biedt er anderen mee van dienst te zijn. Tijdens het avondeten is de hele groep deelnemers weer samen. De stemming is opgewekt en plezierig. Annemarie voelt zich helemaal opgenomen in de groep, zelfs zo, dat het na negenen is als zij Frank opbelt. Als hij de vrolijkheid in haar stem hoort, is dat voor hem een teken dat het goed met haar gaat. Dit maakt haar gemis thuis goed. Hij moedigt Annemarie aan, het beste uit dit verblijf te halen. Deze uiting van bezorgdheid ontroert haar zo, dat ze het even moeilijk heeft om te praten. De stilte die er dan is, is als een intense verbinding tussen beiden. Dan weekt de brok in haar keel langzaam los waarna ze Frank emotioneel zegt, blij te zijn met zijn reactie. Ook laat ze hem weten, dat hij en haar vader een goed besluit hebben genomen haar hierheen te laten brengen. Iets waarmee ze nu blij is en er nu de meer-waarde van inziet. *** 60 Zeepbel ervaring 11.Zeepbel ervaring Annemarie raakt vertrouwd met haar nieuwe omgeving. In het contact dat iedereen met elkaar heeft, heeft zij ook haar weg gevonden. Werksituaties en achtergrond van bewoners zijn hier onbelangrijk. De gelijkwaardigheid van waaruit gewerkt wordt is een goede voedingsbodem voor zelf-ont-plooiing. De hiervoor aangesproken talenten verbazen meer dan eens zijn eigenaar. De confrontatie met eigen onhebbelijkheden brengt grappige momenten. De onruststoker bij anderen zien, is het ont-dekken van de plaaggeest in jezelf. In de geborgen sfeer hier is het omgaan met elkaar snel vertrouwd en leer je met elkaar over jezelf te praten. De eerlijke feedback van je medebewoners zet je aan tot weloverwogen keuzes. De leerzame groepssamenkomsten zijn hierin een bijzonder uitgangspunt. De ongedwongenheid naar elkaar toe, maakt dat ook Annemarie zich zo snel heeft kunnen aanpassen in dit DSH. Er komt een man naar Annemarie toe gelopen. “Hoi, ik ben Chiry” klinkt het, waarbij hij vriendelijk haar zijn hand ter begroeting aanbiedt. “Ik ben een van de mensen die zo ongeveer bij de inboedel van het klooster is gaan horen, net als Gerard,” zegt hij met een lach in zijn stem, terwijl hij haar hartelijk de hand schudt. “Ben je nog steeds geïnteresseerd in alles wat trilling is?” “Zeker wel” is haar spontane antwoord, “Gaat daarover vandaag de workshop?” vraagt Annemarie verheugd. “Als jij dat wilt!” geeft Chiry vriendelijk als antwoord, “Ja, dan word je na het ontbijt verwacht in de grote hal, die je bij binnenkomst zo bewonderd hebt.” Met deze uitnodiging neemt hij afscheid en loopt verder naar nog enkele andere bewoners. Enigszins opgewonden aan de ontbijttafel kijkt Annemarie rond, of ze kan herkennen wie er nog meer verwacht worden in de grote hal. Loes zit twee tafels verder en is in gesprek. Terwijl ze haar enthousiasme inhoudt, spreekt haar buurvrouw aan deze ontbijttafel haar aan. “Heb je het hier naar je zin? Slaap je goed in een vreemd bed?“ Ook nu weer ontstaat er een hartelijk en open gesprek. Wanneer er bewoners opstaan van tafel, is dat 61 Zeepbel ervaring voor Annemarie het signaal om zelf ook een einde aan haar ontbijt te maken. In de grote hal wordt op haar gewacht. Er is duidelijk een vreemd gevoel in haar romp aanwezig. Het is een onbenoembare gewaarwording zonder dat het slecht of stekelig aanvoelt. Ze vindt het spannend en is benieuwd wat er gaat gebeuren. Wel heeft ze intussen vertrouwen in de hulp die haar hier in het klooster geboden wordt. De aandacht die er voor iedereen is, is opvallend en aangenaam. Met een appel voor later loopt ze in de richting van de afgesproken plaats. Blijkbaar hebben meer bewoners deze gedachten. In de hal aangekomen ziet ze dat behalve Chiry ook Gerard er is. Als de verwachte mensen aanwezig zijn, stelt Gerard zijn team voor. Gezamenlijk lopen ze via de kleine mansdeur, onderdeel van de grote houten ingangsdeur, naar buiten. Ze verlaten de kloostergrond en vervolgen hun weg waarin Gerard de leiding heeft. Nadat ze hem een tijdje gevolgd hebben, komen ze bij een zandvlakte. Zover als Annemarie kan kijken, ziet ze een prachtige gele zandvlakte. Het lijkt een woestijn. Achter hen is op korte afstand nog steeds de groene wereld van bomen, grasvlakten en bloemen. Het is alsof ze op een scheidslijn staan tussen twee werelden. Annemarie wacht af op dat wat er gaat gebeuren. In navolging van Gerard blijven ze allemaal zwijgend staan. Het stilstaan laat haar gedachten cirkelen. Gerard blijft zolang staan tot hij de indruk heeft dat de vragen in het hoofd van de deelnemers zijn verdwenen. Ook bij Annemarie vermindert stilletjes de spanning van het denken. De aandacht voor wat er is, activeert haar ogen, oren en haar voelsprieten, die opeens groots aanwezig lijken te zijn. In de korte tijd die ze nu in het klooster verblijft, heeft ze snel geleerd dat rust een beginpunt kan zijn. Ze laat de rust in haar hoofd komen, door gebruik te maken van het raderstelsel van de klok, zoals ze dat nu al vaker heeft gedaan tijdens een meditatie. Ze merkt dat het ook deze keer werkt. Ook de anderen lijken bewust rust in hun hoofd te maken. Het is net als tijdens de ochtendmeditatie. Zoals we allemaal de opwinding en de rust van een ander kunnen voelen, zo geldt dit zeker bij dit geoefende kloosterteam. 62 Zeepbel ervaring Als Gerard de rust bij zijn leerlingen aanvoelt, verandert hij het stilstaan door bij de dichtstbijzijnde deelnemer naast zijn voeten te gaan zitten. Zijn collega’s volgen dit voorbeeld zwijgend. De gasten weten geen betere oplossing dan dit gedrag te volgen. Twee aan twee zitten ze nu naast elkaar. Nog steeds gebeurt alles in stilte. Zowel Annemarie als de andere gasten kijken elkaar vragend aan in afwachting van wat er gaat gebeuren. Gerard, zit naast Annemarie. Langzaam verschuift Gerard van plaats en gaat met zijn rug tegen haar rug zitten. Gerards medewerkers volgen zijn voorbeeld. Verwonderd over wat er gebeurt, herstelt Annemarie zich snel en is ze weer ontspannen, wachtend op wat er verder gaat gebeuren. Ze merkt dat er behalve steun een andere vreemde gewaarwording bij haar ontstaat. De hele rug van Gerard voelt warm aan. Zelf is Annemarie warm van het lopen, Gerards wervelkolom is als een straalkachel. Al haar cellen worden met warmte gevuld. Dan voelt Annemarie zich groter worden, alsof ze contact krijgt met het zand en de zandheuvels in de verte. Zelfs het gras en de bloemen, die ze eerder voorbij gelopen zijn, zelfs daar voelt ze zich mee verbonden. Naar boven kijkend ziet ze de sterren aan de hemel staan en dat overdag! Als ze er langer naar blijft kijken, is het of haar ogen veranderen. De sterren zien er anders uit. Ze lijken minder ver weg. Hierbij is Annemarie zich bewust van deze vreemde gewaarwording. Vanuit een ooghoek ziet ze dat de andere deelnemers op een zelfde manier tegen elkaar aan zitten. Dan is haar aandacht weer helemaal bij haarzelf en bij de belevenis binnenin haar. De verbondenheid met de natuur, op deze wijze, is totaal nieuw. Ze merkt dat ‘Annemarie’ nog voor een deel aanwezig is. Het is alsof de Annemarie in haar een speldenknop is in het geheel van de natuur. Het is onbeschrijflijk en vreemd genoeg, heel herkenbaar en aangenaam. Het is veel grootser en ruimer dan een soortgelijke ervaring tijdens de meditaties. Deze samen-horigheid, dit eenheidsgevoel met de natuur, is alsof je mens-zijn is opgelost en jij jij bent geworden, als onderdeel van een groter geheel. 63 Zeepbel ervaring Dan hoort ze Gerard zacht zeggen: “Maak eens contact met de trein waar je in zat voordat je bij het klooster kwam.” Verrast door het voorstel volgt ze het op. Ze herinnert zich de trein en haar plaats op de bank aan het raam. Door zich dit bewust te herinneren, raakt ze in een voor haar vreemd onbekend bewustzijn. Om dit te beschrijven is verbeelding nodig; woorden schieten tekort. Annemarie ziet zichzelf hier in de woestijn in een heldere grote zeepbel. Deze voelt als een beschermende doorzichtige cocon. In deze cocon is de herinnering aan de treinreis een kleine zeepbel, die zich beweegt in de grote cocon. Een kleine bel waarin de treinreis zich laat zien als een levendige film. Dan vraagt Gerard haar terug te denken aan het theedrinken met de man op het perron. Ook deze aanwijzing volgt ze op. Hierna ziet Annemarie zichzelf in de stationsruimte met de vriendelijke onbekende man. Opnieuw ontstaat er een kleine zeepbel, een tweede bel. Deze bevindt zich binnen de bel van de treinreis, zoals Russische poppetjes in elkaar zijn opgeborgen. Dan vraagt haar ruggemaatje om er met belangstelling naar te kijken. Als Annemarie dat doet, gebeurt er iets verrassends. De kleinste bel, die met de ontmoeting met de vreemde vriendelijk man, ploft. En daarna ploft ook de grotere bel van de treinreis. Deze beide situaties zijn nu opeens zichtbaar als een afbeelding in de grote cocon waarin Annemarie zich bevindt. Dan vraagt Gerard haar met aandacht aan haar moeder te denken. Hij geeft daarbij aan, dat ze zich richt op verschillende situaties uit haar herinnering. Als Annemarie dit doet, ziet ze opeens een beeltenis van haar moeder verschijnen. Terwijl haar gedachten naar haar moeder blijven uitgaan, wordt deze vele malen zichtbaar in de grote cocon om haar heen. Ondanks dat er steeds meer situaties in opduiken, is er nog steeds veel lege ruimte over in de grote cocon die Annemarie omhult. De afbeeldingen van de treinreis zijn ook nog aanwezig. De weergaven van de vele situaties zijn als houtsplinters in een balk zo klein. Desondanks zijn de details ervan duidelijk. Ieder detail is helder en goed zichtbaar wanneer ze haar aandacht erop richt. Zonder dit alles te begrijpen houdt ze haar aandacht op wat ze ziet. Wel is het Annemarie duidelijk, dat alles wat ze in de cocon ziet, betrekking heeft op haar leven. 64 Zeepbel ervaring Na een tijdje zo gezeten te hebben, verlaat Gerard heel rustig zijn rugplaats achter Annemarie en loopt langzaam verder. Als ze dit merkt staat ook zij kalm, enigszins verdwaasd, op. Het is alsof je na een indruk-wekkend-e droom de dag begint, terwijl het gevoel van de droom nog bij je is. Blij en verbaasd kan ze nog steeds de coconwerking beleven. Inmiddels zijn ook de anderen opgestaan. Wat Annemarie opvalt, is de vredige blik die op ieders gezicht te zien is. Ze bespeurt bij zichzelf een rust, die ze als kortstondige serene momenten kent vanuit de meditatie. Gezamenlijk loopt de groep verder door de zandvlakte, ieder in het vredige gevoel van de eigen cocon. In de verte ziet Annemarie een reuze cactus staan. Bovenop de zijarmen van de cactus bloeien bloemen met een prachtige roze kleur. De randen van de bloem zijn donkerder gekleurd. De binnenkant van de bloem is wit. Het hart van de bloem bevat gele buigzame meeldraden. De bloem staat opvallend uitnodigend te zijn. Een kleine vogel die reageert op deze kleurrijke uitnodiging, wordt beloond met bloemnectar. Dan richt Annemarie even haar aandacht op Gerard, die nog steeds, net als de andere teamleden, dicht in de buurt van zijn leerling is. Dat ook voor de andere deelnemers de cactus verrassend goed zichtbaar is, blijkt uit hun spontane reacties erover. Als Annemarie vraagt of ze onderweg zijn naar de grote cactus, glimlachen de teamleden. “Wil je er heen, ook als je weet dat het meer dan één dag lopen is?” is de reactie van Chiry. Verbaasd kijken de leerlingen elkaar aan. Gedachten komen. Waarom hebben ze deze grote afstand als zo klein kunnen inschatten? De verbazing heeft hen aan het denken gezet. Blijkbaar als je je bevindt in het trillingsveld van de cocon en verbonden bent met je omgeving, ontbreekt afstand en tijd. Aandacht en intentie blijken een sleutel te zijn om afstand en tijd te kunnen overbruggen, als je je bewust in de cocon van je eigen ervaringen begeeft. Rondkijkend bemerken de leerlingen dat er iets aan het veranderen is. De cocon is er nog, al wordt deze wat waziger. 65 Zeepbel ervaring Ieder wordt zich bewust van zijn eigen gedachten en twijfels die weer op gang komen. Ook Annemarie bemerkt dit. Ze doet haar best om weer zonder gedachten te zijn. De twijfels die ze over zichzelf heeft, zetten haar gedachten in een versnelling. Hoe meer ze haar best doet, hoe meer ze zichzelf bekritiseert en dus hoe meer ze zich onderdompelt in haar gedachtestroom. Dan is de cocon weg. Ze voelt zich onwetend en klein. Te gelijkertijd is haar nieuwsgierigheid naar dit fenomeen geactiveerd. Het Aagje in haar is weer alert en de hier bijbehorende glimlach in haar ogen is terug. *** 66 Trilling op niveau 12.Trilling op niveau Terwijl ze teruglopen wordt er weinig gesproken. De groep is onder de indruk van haar eigen zeepbelbeleving. Op een open plek wordt er gestopt. Als ze bij elkaar op de grond zitten, vraagt Gerard of ze met elkaar willen delen wat ze zojuist hebben meegemaakt. De geopende rugzak, die een van de teamleden met zich heeft meegedragen, brengt extra gezelligheid. Twee thermoskannen thee, enkele appels, rijstewafels en bekers veranderen de sfeer. Het samen theedrinken op deze ongewone plek wordt als bijzonder ervaren. De verbondenheid met elkaar is speciaal geworden, zoals mensen met een zelfde ervaring dat kunnen hebben. Uit de reacties van de deelnemers blijkt dat ieder de verschillende in elkaar bewegende zeepbellen heeft gezien. Ook herkenbaar is de reactie van de kleinere cocons die ploffend opgingen in de persoonlijke grote cocon. Dit als ze er doelbewust aandacht aan gaven. Het bijzondere gevoel van ruimteloosheid en respect, is een beleving waarin ze zich allemaal herkennen. Gerard geeft aan, dat wat ze gezien hebben een ervaring is op trillingsniveau, bekeken vanuit hun eigen visie. De groep vraagt hem hierover meer te vertellen. Gerard, als oudste, deelt zijn visie. “Alles is trilling; gedachten, herinneringen, het huidige moment en zelfs de toekomst. Door de aandacht op een trilling te richten, wordt deze ‘realiteit’ ten opzichte van jezelf. Zo is een herinnering die je nog goed weet, helderder dan iets wat je vergeten lijkt te zijn. Op trillingsniveau, in energie, laten mensen zich anders zien dan zij die overleden zijn. Gestorvenen zijn door het sterven een trillingsenergie geworden, waarbij ze hun fysieke lichaam hebben achtergelaten. Hoe meer jullie je van trilling bewust bent, hoe breder je inzicht erover wordt in het dagelijks leven. Zelfs een brandende lamp is trilling,” vrolijkt Gerard de ernstige stemming op. “En wat kunnen we met deze wetenschap?” is een vraag uit de groep. Chiry’s gezicht begint te stralen bij het horen van deze vraag. “Hiermee kom je op mijn terrein. Het begeleiden van mensen en 67 Trilling op niveau soms ook dieren met klachten en problemen, is wat ik doe. Werken met trilling is hierin een belangrijk onderdeel. Weleens gehoord van acupunctuur? Of healingswerk?” Rondkijkend ziet hij de herkenning bij de deelnemers. “Bij deze technieken wordt bewust gebruik gemaakt van trilling. Pijn kan letterlijk en figuurlijk ervaren worden. Iemand kan zich daar vereenzelvigen met pijn, waardoor hij de pijn wordt. Hierbij wordt vergeten dat het een onderdeel is van de persoon die we zijn. Als mens zijn we meer dan onze emotie, ons lichaam en ons denken. Boosheid is een vaak voorkomend voorbeeld van dit vereenzelvigen, waardoor je je beperkt en onmachtig voelt in doen en laten. Hoe vaak hoor je zeggen: “Ik ben boos.” Door op een hoger trillingsniveau, een andere manier van beleven, naar boosheid, pijn en trauma’s te kijken ontstaat er echte afstand tot de emoties en klachten. De boosheid is dan te herkennen als een boze bui. Het gevoel van vereenzelviging met de boosheid, dat jij boos bent, is daarmee doorbroken. Dit geeft overzicht in speelruimte naar andere keuzes. Het bewust worden tussen het verschil van boos-zijn en een boze bui hebben, is het verhogen van trilling. In de muzikale termen is dat overgaan naar een ander, hoger octaaf. Terug naar de pijnervaring. Door bewust deze stappen van afstand nemen, toe te passen bij pijn, krijgt de geest de vrijheid van over-denken en daarmee een overzicht. De pijn kan daarmee op afstand worden ervaren. In dit overzicht van pijn wordt pijn, of de boosheid, iets menselijks.” De gefronste wenkbrauwen hier en daar vragen om een moment stilte. “Wij zijn toch mensen?” is een spontane reactie. “Ja, ook,” is Chiry’s reactie hierop. “Wie of wat we nog meer zijn, hoe je dat ook benoemt,” reageert Annemarie spontaan, “zelf heb ik het idee, dat wat ik vandaag ervaren heb is, alsof Annemarie meer is dan alleen mens.” In haar langzame verwoording is haar overdenking te horen. Even is het stil. “Ik ben trilling!” geeft ze hierna vrolijk weer. De hele groep heeft plezier in deze humor. Ze begrijpen wat ze heeft willen aangeven zonder er zelf echt woorden voor te hebben. 68 Trilling op niveau “We begrijpen wat je zegt,” is het nuchtere antwoord van een van de mannen van de groep, waarna het opgewekt klinkt: “Chiry ga verder!” “Goed, jullie lijken nu ook in te zien, dat je verschillende lagen van inzicht en gevoel hebt. Kunnen jullie je dan ook voorstellen, dat je vanaf afstand, vanaf een hogere trillingslaag, het overzicht hebt. En ook dat je vanaf die laag een verandering tot stand kunt brengen op een onder liggende laag?” De nieuwsgierige gezichten moedigen Chiry aan verder uit te leggen. “Als voorbeeld neem ik het bedrijfsleven. Daar wordt over het algemeen vanuit hoger hand beslissingen genomen, vanuit een overzicht dat ontbreekt bij de individuele werknemer. Dit is vergelijkbaar met het overzicht op een hoger trillingsniveau, een niveau waar je ervaringen en inzichten belangrijker zijn dan je denken. En wanneer je die samenvoegt met je gevoel ontstaat er betrokkenheid in je beeld, je conclusie en beslissing. Verandering aanbrengen bij klachten en ziekten is vanuit dit hogere trillingsniveau goed mogelijk. Dit kan desgewenst aangevuld worden met symptoombestrijding. Bij symptoombestrijding worden de uiterlijk storende kenmerken in behandeling genomen. Dit kan gebeuren door een pleister te plakken tot het opereren van een lichamelijke klacht. Volgens mij is het belangrijk om de onderliggende oorsprong van de klacht te begrijpen, op welke manier je deze ook behandelt. Het begrijpen ervan maakt dat de betreffende persoon een blijvende verandering in zijn manier van leven kan toepassen zodat herhaling van de klachten uitblijft. Immers het doel is bereikt; de herkenning van de oorsprong van de klacht. Een behandeling hierna is een aanvulling in het natuurlijke herstel van de betreffende persoon. De acupunctuur prikt energiebanen aan om ze te activeren. Massage maakt letterlijk en figuurlijk veel los. Tijdens healingswerk wordt er gevoeld en mee-beleefd. Elke methode geeft, als je daarvoor openstaat, inzicht in een diepere laag van de oorzaak en van de klacht. Dit openstaan van en toelaten tot deze diepere oorzaak, biedt je inzicht waardoor er mogelijkheden worden geboden om veranderingen toe te passen en nieuwe klachten te voorkomen. 69 Trilling op niveau Het begrijpen van de oorsprong van de pijn maakt dat de behandeling bijdraagt aan het oplossen van het probleem. Als het alleen bij het oplossen van de klacht blijft, is de kans groot, dat deze zich herhaalt of op een andere manier gaat uiten. Het pleisterplakken op een wond, zonder dat de betreffende persoon inziet welke oorzaken er achter schuil gaan is, zoals ik het zie, een beperkte oplossing. De wond zal blijven plagen en misschien wel verergeren. Het schoonmaken van de wond, kan letterlijk en figuurlijk van betekenis zijn. Het lichaam is een uiting van wie we van binnen zijn, onze positieve en onbewuste zijde. Dat onze uitstraling iets over ons gevoel zegt, is voor de meeste mensen aanvaardbaar. Ons fysieke lichaam gaat een stap verder dan onze uitstraling. Deze laat ons letterlijk en figuurlijk zien wat onze aandacht nodig heeft. Slecht ter been zijn bijvoorbeeld, kan een verscholen reden zijn dat iemand moeilijk verder komt. De reden van de pijn in de benen is misschien wel te vinden in de verzuring van het lichaam, die weer zijn oorzaak vindt in veel-voudige stress. Hef je de verzuring op dan zal het lichaam weer beter kunnen functioneren waardoor ook het herstel van de benen in gang wordt gezet en iemand weer makkelijk gaat lopen en daarmee meer plezier krijgt om in beweging te komen. Een ander voorbeeld. “Stel je voor, iemand heeft veel pijn in zijn arm. De arm is verbonden met ons borstgebied, het gebied waar het hartgevoel zetelt. Als we ons hartgevoel, onze betrokkenheid op anderen vrij kunnen laten gaan, komt er veel uit onze handen, letterlijk en figuurlijk. De pijn in de arm geeft mij de indruk, dat ‘iets’ niet naar buiten kan. Betreft het de linkerarm, deze is verbonden met je Hart en je diepere gevoelens of met de onvrede over iets. De pijn moedigt je aan, daaraan uitdrukking te geven. Betreft het je rechter arm dan kan het zijn dat je ideeën of meningen verzwijgen terwijl je die graag zouden delen. Anders gezegd het zou goed kunnen zijn dat iemand met pijn in zijn armen zich eenzaam of buitengesloten voelt om zich te durven te uiten. 70 Trilling op niveau Als we ons in relaties afgescheiden voelen, ontstaat er pijn. Pijn voelbaar in ons hart en herhaalt zich dit vaak, geeft op ten duur het fysieke hart dit weer. De pijnlijke arm kan een uitdrukking zijn van fysieke hartklachten. Herkennen jullie hier iets in? Dit is een simpele uitleg van een manier waarmee het lichaam, dat via een klacht om aandacht vraagt. Vaak is de achtergrond veel complexer en te vergelijken met een in de war geraakte kluwen wol. Dit maakt dat het opsporen en herkennen van de veel diepere aanleiding belangrijk is. Het ontrafelen van de kluwen heeft immers weinig zin als de oorzaak van de verwardheid zijn gang kan blijven gaan. Door zelf bewust naar klachten en storende situaties te kijken, steeds vanuit je eigen standpunt, wordt vaak al veel duidelijk. Dan stopt Chiry zijn uitleg en neemt Gerard het over. “Het is een hele opsomming van mogelijkheden om met trilling gezondheid en levensplezier te bewerkstelligen. Wat we duidelijk willen maken is, dat we genezing, herstel alleen kunnen activeren op een hoger niveau dan waarop het is ontstaan. Emoties wegwerken door lekker eten, daar zijn vele mensen al achtergekomen dat dat geen blijvende oplossing biedt, net als je verwennen met een cadeau.” De deelnemers bevestigen dit standpunt. “De verandering aanbrengen op een hoger niveau dan daar waar de ‘schade’ is ontstaan, geldt voor elke situatie. Bedenk dat als er brand is, de omvang ervan alleen op een hoger niveau te overzien is, van waaruit doeltreffende maatregelingen genomen kunnen worden. Mijn advies is, probeer in rust het overzicht te krijgen over de levensvragen die je hebt, zodat je zelf de nodige veranderingen kunt aanbrengen om herhaling van ongewenste situaties te voorkomen. Zie het als een plezierige uitdaging en laat je verrassen door de mogelijkheden die zich aandienen. Zo verander je opgaven in uitdagingen.” Hierna wordt de thermoskan nog een keer doorgegeven om deze nieuwe visie te laten bezinken.” Even later tast Chiry, heel voorzichtig, met woorden af of verdere uitleg gewenst is. Dan reageert Hans. “Als ik het goed begrepen heb, kun je klachten alleen oplossen van uit een hoger 71 Trilling op niveau niveau dan daar waar ze zijn ontstaan. Dan heeft eindeloos praten over pijnlijke ervaringen toch weinig zin?“ Hans standpunt wordt gedeeld door de andere deelnemers. Iedereen herkent dit als eigen ervaring. En misschien is het wel een onderdeel van de reden waarom ze hier zijn voor begeleiding. “Als je een lekke band hebt en weet dat je plaksel en water nodig hebt om deze te reparen, maakt dit weten de band dan weer luchtdicht?” De groep kijkt Hans ontzet aan. Even is het stil en dan zijn er opgewekte aha-reacties zichtbaar. “Dat is een goed voorbeeld, Hans, wat je daar aanhaalt. Mag ik daarop in gaan?” “Wees mijn gast,”is Hans vrolijke antwoord. “In je voorbeeld laat je duidelijk zien, dat om het nare gevoel kwijt te raken je het overzicht nodig hebt. Dit helpt om in te zien hoe een situatie is ontstaan, wat nodig is om er een oplossing voor te vinden. Als we dit toepassen op ons mensen, ligt de oplossing op een hoger trillingsniveau, een prettig gevoelsniveau. Wat ik hiermee bedoel is, als we zonder emotie naar een situatie kunnen kijken, geeft dat een overzicht op de betrokkenheid van de deelnemers. Zelf heb ik ervaren dat ik dit overzicht krijgt door mezelf ondergeschikt te maken aan een situatie, alsof ik slechts een pion in het gebeuren ben. Mijn eigen belang zet ik daarmee buiten spel. Onze gevoelens liggen ingebed in de trilling van creativiteit en communicatie en dat is weer als onderdeel van inzicht en wijsheid onder het dak van de mentaliteit.” ‘Hans, kun je dat voor ons vertalen in gewone gangbare taal? Is een vrolijke reactie uit de groep. Dat Hans een intelligent mens is, dat hebben zijn groepsgenoten al begrepen. Op vriendelijk toon reageert Hans “Sorry, ik zal het anders verwoorden. Ik heb het idee dat onze gevoelen een onderdeel zijn van onze uiting en contact met anderen. Gevoelsuitingen in alle creatieve vormen, van spreektaal tot kunst tot onze kleding en kapsel. En dit alles is weer omgeven door de hogere trilling van ethiek die weer onder te verdelen is in niveau van betrokkenheid. Anders gezegd onze betrokkenheid met onze omgeving draagt bij in onze creatieve uiting. Een uiting waarin gevoel en inzicht samen beslissen. Dit alles is meer of minder doordrenkt met het warme gevoel van mededogen voor onszelf 72 Trilling op niveau en anderen. We laten dan ons hart spreken rekening houdend met onze eigen mogelijkheden. Hierdoor ontstaan er verrassende welkome veranderingen! Dit is mijn idee over het overzicht krijgen van situaties en daarmee van onszelf. Dit gedestilleerd uit dat wat we hier aangereikt krijgen aan kennis.” Hans zijn gezicht en bijna serieus. De glinsterende ogen laten zijn vrolijkheid zien. ‘Knap uitgedacht,”is Chiry’s opgewekt reactie. “Als ik daar dan nog een staartje aan mag breien. Weet dat hoe hoger de trilling is waarmee je werkt hoe aangenamer, rustgevender deze aanvoelt. Je kunt het vergelijken met de prettige sfeer die je heel af en toe voelt tijdens een meditatie. Zij die in een bijna-dood-ervaring het Licht hebben gezien, weten dat de hoge trilling een gevoel is dat zich alleen in Licht kan uitdrukken. De beste uitdrukking van dit Licht is misschien wel Liefde, onvoorwaardelijke alles omvattende Liefde.” Na deze laatste woorden is het even helemaal stil. “Terug naar de coconervaring en de zeepbellen. De oplossing van je eigen problemen bevindt zich in je eigen grote cocon. Wanneer je later, thuis, zelf in een meditatie opnieuw je cocon wilt beleven kan het zijn dat je de cocon en zeepbellen niet ziet. Wat uit reacties van andere deelnemers uit eerdere groepen blijkt, is dat ze, zonder de cocons te zien, wel de ervaringen ervan van de zeepbel hebben. Dit ieder vanuit een eigen standpunt. Deze zeepbelervaringen zijn meestal aangepast aan je eigen werkzaamheden. Als voorbeeld, wanneer je iemand bent die werkt met geordende systemen, met mappen of andere opberg mogelijkheden, dan kan het zijn, dat de zeepbellen zich laten zien als mappen met daarin een submap en daarin aantekeningen en afbeeldingen. De cocon om je heen, deze geeft steeds een gevoel van tijdloosheid en geborgenheid onafhankelijk van je eigen voorstelling. Een automonteur vertaalt onbewust zijn informatie naar de auto, de carrosserie, het ingenieuze van de motor en het rijcomfort. Sta open voor de vorm van informatie die jij krijgt, ook al verschilt deze van anderen. Het gaat erom dat je begrijpt wat je ziet en daarmee antwoorden op je vragen krijgt zodat je 73 Trilling op niveau passende veranderingen kunt aanbrengen in je eigen leven. Elke beeldvorm is goed, als het jou de duidelijkheid geeft van niveaus! Als je terug denkt aan de Russische poppetjes ligt de oplossing bij het buitenste poppetje en soms in de doos waarin de poppetjes liggen opgeborgen. Hierin bevindt zich de oorsprong en oplossing van het vraagstuk. Begrijpen jullie de lagen die ik hiermee bedoel?” Een van de deelnemers geeft aan, dat ze dat wel begrijpt bij de poppetjes, maar niet in de realiteit met haar eigen problemen. Haar vraag hoe zij dat dan kan doen met betrekking tot haar zelf, zet Chiry aan om daar een uitleg aan te geven. “Stel je hebt ruzie, of bent ziek of gaat met tegenzin naar je werk. De ruzie en de tegenzin zijn gevoelens. Een niveau hoger is je mentaliteit. Kijk eens naar je mentaliteit over de situatie, over de oordelen en vooroordelen die je hebt ten aanzien van de persoon waarmee je het oneens bent of de situatie die er is. Is het echt de situatie en zijn het de mensen die er de oorzaak van zijn dat je het moeilijk hebt? Echt? Echt waar? Durf eens te kijken naar jezelf waar je het met jezelf oneens bent. Dit kijken naar jezelf, jezelf oprecht observeren zonder oordeel, is een kwetsbare stap. Als je deze stap durft te nemen, merk je dat je kwetsbaarheid, waarmee je je zelf ongewenste situaties laat overkomen, kunt gebruiken als kracht. De kracht om veranderingen toe te passen zodat je de kwetsbaarheid naar anderen verandert. Het kwetsbaar zijn geeft je informatie, dat het aan JOU is om veranderingen aan te brengen zo, dat je je prettig voelt, op je werk, in je gesprekken met anderen en met jezelf. In een gesprek kun je aangegeven dat dat wat je hoort, je kwetst of pijn doet. Deel het gevoel dat je in je contact met de ander ervaart. Vraag de ander of dit de bedoeling is. Door je kwetsbaar op te stellen ten opzichte van jezelf laat je het gevoel toe en geef je er uitdrukking aan. Door je kwetsbaar op te stellen naar de ander en te vertellen hoe je je voelt in het gesprek, bereikt het een menselijk niveau anders dan alleen zakelijk of omdat het zo hoort. De ander zal begrip tonen voor wat je zegt. Immers onze emoties zijn menselijk en herkenbaar voor andere mensen. En als reactie erop, krijgt de ander de kans aan te geven wat hij eigenlijk 74 Trilling op niveau bedoeld heeft te zeggen. Vaak durft deze dan ook iets van zijn gevoelens te laten zien. En hiermee is de ruzie omgedraaid in een ont-moeting van mens tot mens. Als we met onze gedachten en mentaliteit onszelf ziek kunnen maken en klachten kunnen veroorzaken, sta je zelf dan ook toe om het omgekeerde te laten gebeuren. Door respectvol met jezelf en anderen om te gaan voel je je beter en reageert je lichaam daar positief op. Tot op celniveau worden hierdoor de herstel-werkzaamheden geactiveerd. Let daarbij wel op, dat er genoeg fysiek materiaal is om al je herstel-werkzaamheden te kunnen uitvoeren. Wat ik daarmee bedoel is het volgende. Langdurige stress en ongenoegen eten je immuunsysteem je herstel-capaciteit, je weerstand op. Zorg ervoor dat je je immuunsysteem opwaardeert zo, dat er voldoende is voor het dagelijks leven én dat de reserve goed aangevuld wordt om achterstallig onderhoud tot staan te brengen. De natuur biedt voldoende dagelijkse verse voedingsstoffen om deze gehele weerstand op orde te houden. Gebruik je gevoel in samenwerking met je verstand, zodat deze je van dienst is bij het leven van je eigen leven mét anderen ipv. van voor anderen. Je leven leven voor een ander ten koste van jezelf is het wegcijferen wat veel mensen hebben gedaan. Daarmee hebben ze hun eigen wensen, behoefte en creativiteit vaak aangepast of nagelaten omdat het zo verwacht werd. Je eigen leven leven met anderen is je gevoel volgen en daarna te handelen, in samenwerking met anderen.” Na deze uitleg kijkt Chiry de vrouw aan die hem om deze uitleg vroeg. Met opgewekte blik geeft ze aan blij te zijn met de opheldering. En dat ook andere deelnemers hiermee blij zijn is te zien, aan de complimentjes die ze haar geven voor haar kritische vraag. “Deze week gaan jullie zelf met de genezende kracht van verschillende trillingshoogten aan de gang. Dit zonder dat je de verhalen van je opgeslagen emoties of van dat wat je is aangedaan of waarin je je tekort gedaan voelt, vertelt. Op hoger trillingsniveau gaan jullie jezelf vrijmaken van vele nare en belastende gevoelens. 75 Trilling op niveau Het is een feest en een bonte vertoning. Het werken met trilling en energie is plezier maken, waarbij je je intentie en problemen serieus neemt. Echt! Gewoon door er aandacht aan te geven. Voor mijn collega’s en mezelf geldt, dat wij ons werk serieus nemen, waarbij de begeleiding leuk en doeltreffend is. Soms werk ik zelfs als clown, waarin de cliënt zich lachend van zijn storende emoties bevrijdt.” ”Met een vrolijk gezicht en glinsterende pretoogjes voegt Chiry toe:”Ook lachen is trilling.” Zijn gezicht stemt iedereen vrolijk en zijn ogen brengen een besmettelijke glimlach bij zijn toehoorders te weeg. Iedereen voelt zich weer terug in de mensenwereld, de wereld van de materie en dat wat je kunt vast pakken. De schaduw van de boom waarin ze zijn gaan zitten is verder gelopen. De warmte is goed voelbaar. Gezamenlijk besluiten ze dat het tijd is om op te staan en terug te lopen naar het klooster. *** 76 Ervaring deelt mee 13.Ervaring deelt mee De avondzon is lekker warm, de wind is thuis gebleven. Het belooft een lange buitenavond te worden. Op het buitenterras ont-moeten de kloostergasten elkaar als van zelf sprekend. Terwijl de een na de ander de eetzaal verlaat groeit de groep op het terras. Enkelen gaan eerst naar hun kamer voor een rust moment. Als de zon laag staat is de het terras druk bevolkt. Bij het uitwisselen van indrukken, merken ze op, dat de thuis gebleven gasten deze workshop eerder al hebben meegemaakt. Nu ze dit van elkaar weten, voelt iedereen zich ook hierin gelijkwaardig. De belevenis en de uitleg over trilling heeft de deelnemers aan het denken gezet. Er komt een vraag uit de groep deelnemers. “Als alles wat leeft trilling is, hoe zit dat dan met toeval? Ik heb wel eens gehoord dat toeval geen toeval is, eerder een zelf veroorzaakte reactie. Is het toeval dan ook terug te vinden in onze persoonlijke cocon of juist in de bel eromheen?” Met plezier reageert Chiry: “De zeepbelervaring heeft blijkbaar veel bij jullie los gemaakt. Ik dacht dat jullie nu genoeg hadden om te overdenken. “Ja, toeval is inderdaad een reactie op een uitgezonden trilling. Bewust-zijn, een hogere trilling dan de routine-matige, geeft synchroniciteit. Synchroniciteit is alsof je wens, je gedachten in korte tijd wordt beantwoord. Je denkt aan iemand en je komt deze tegen of hij belt op. Je wenst je iets heel intens en je hebt je hartenwens daarna ‘even’ weggezet in het onbewuste van je hartsverlangens. En zonder er doelgericht mee bezig te zijn, merk je dat je wens zich vervult. Je hartenwens helpt je onbewust keuzes te maken zodat ze realiteit wordt. Met een doelbewuste leefstijl ontwikkelt dit fenomeen zich sterker. Je merkt het op, doordat steeds vaker je gedachten zich aan je zichtbaar maken. Je zoekt iets en opeens wordt het je op een of andere manier aangeboden. Je denkt aan iemand en in korte tijd hebben jullie contact met elkaar. Het begint in het klein en steeds grotere wensen verwerkelijken zich en het komt steeds vaker voor, opvallend vaak. Door onbewust je leven te leven geeft iemand vaak weinig gerichte sturing aan je dagelijks leven. Hierdoor worden situaties 77 Ervaring deelt mee als toeval ervaren. Wanneer we bewust onze voorkeuren laten gelden, zien we in dat een groot deel van de situaties waarin we ons bevinden een gevolg zijn van ons handelen of juist van het nalaten ervan. ‘Onbewust zijn’ is een lage trilling. Inzicht is een hogere trilling. Deze hogere trilling ontstaat vanuit overdachte besluiten genomen met gevoel. Toeval wordt ervaren als iets dat je overkomt. Synchroniciteit wordt gezien als het resultaat van betrokken handelen en denken. Toeval en synchroniciteit zijn beide terug te vinden in onze eigen cocon en ook in de grote bel eromheen die vele cocons omvat. Door steeds bewuster te leven, zal je de synchroniciteit steeds vaker ervaren. Bewust leven is een lichtere energie. Energie is ook te ‘zien’ als magnetisch veld, dat gelijksoortige magnetische velden aantrekt. Wat je uitzendt, trek je aan. Herkennen jullie deze opmerking? En dit weer sluit aan om steeds vaardiger te worden om richting te geven aan je eigen leven. De richting waar jouw voorkeur naar uit gaat.” De deelnemers voor wie deze uitleg nieuw is, kijken elkaar verrast aan. “Dan kan mijn grote auto toch nog werkelijkheid worden, klinkt het vrolijk uit de mond van een van de deelnemers?” “En ja, mijn huis en gezin liggen dan ook binnen handbereik,“ is de volgende opmerking. “Alles is mogelijk als je het je ten doel stelt zonder er steeds op gefocust te zijn,” is Chiry’s antwoord. “En! Wees je steeds bewust van de mogelijke consequenties van de resultaten. Laat je uitgangspunt zijn dat je ten gunste van alles en iedereen besluiten neemt. Zo krijg je altijd wat je wenst.” “Dat lijkt me een hele opgave, ten gunste van alles en iedereen iets te beslissen,” oppert Annemarie. “Je kunt het ook zien als uitdaging om je zo goed mogelijk in te zetten,” vult Gerard aan. “Een uitdaging geeft leermomenten en houdt het luchtig. Het staat vergissingen toe om er slimmer van te worden. Een opgave is zwaar en berispend waarbij iemand gauw de moed verliest. Om er dan mee verder te gaan, voelt als een zware beproeving of als een heilig moeten waar dan dwangmatig mee wordt omgegaan. Wij, het team in het DSH houden het luchtig en vrolijk. Voor ons wordt een vergissing gevolgd door herkansingen. 78 Ervaring deelt mee Deze optimistische visie hebben we tot onderdeel van onze gezonde leefwijze gemaakt. En voor ons werkt het!” “Vandaar jullie opvallende pretogen,” spreekt Annemarie uit terwijl de hele groep plezier heeft. Even is Annemarie met haar gedachten bij haar gezin en haar eigen wensen voor de toekomst. Ze merkt dat het er vele zijn en eigenlijk weinig concreet. Ze neemt zich voor hier later aandacht aan te besteden. Later, tijdens haar verblijf hier en anders wanneer ze weer thuis is. Intussen hebben de meesten wel iets over zichzelf verteld, voortkomend uit de zeepbel ervaring. Dan is er plotseling een man die zich vanavond wat op de achtergrond heeft gehouden. Zijn opmerkingen waren algemeen. Daarin lijkt nu verandering te komen. De een na de ander op het terras wordt stil. De ernst van zijn woorden is voelbaar, net als de moeite die het hem blijkbaar heeft gekost, om uiteindelijk iets van zijn belevenissen te durven delen. “Mijn ervaring met de zeepbellen heeft veel in me los gemaakt,” zo begint hij voorzichtig. “Jullie hebben al veel gedeeld. Ik vind dat dat nu ook aan mij is. Wie weet kan ik er iemand mee helpen. Och ja, voor hen voor wie ik nieuw ben, ik heet Hans.” Terwijl hij dit zegt werpt hij een hartelijke blik naar Annemarie. Opeens herkent ze hem, als een van de bewoners die haar bij aankomst hier in het klooster persoonlijk verwelkomd heeft. “Tot voor kort heb ik moeite gehad om in te zien dat ik het ben, die mezelf mijn beperkingen opleg,” begint Hans heel direct, tot verbazing van de groep. “Ik zelf was mijn eigen stoorzender. Deze herkenning kwam nadat ik telkens weer uitvluchten verzon voor mijn gedrag, toen anderen me uitnodigden. De kalender was sneller verder gegaan dan ik me bewust was. Ik had een leef-tijd bereikt waarop de meesten het rustiger aan doen. Mijn lichaam was het daarmee eens. Mijn hoofd gaf tegen dit rustiger aandoen steeds opnieuw weerstand aan. Dit in tegenstelling tot mijn lichaam en gevoel. De vele excuses waren als rondzingende gedachten steeds aanwezig. Een valpartij, die me drie weken bedlegerig maakte, maakte me bewust van waar ik in het leven stond. De betrokkenheid van anderen had ik steeds afgewezen, als zij bezorgd me lieten zien met welke roofbouw ik bezig was op 79 Ervaring deelt mee mezelf te plegen. Ik ont-moette in die bedlegerige tijd, mezelf. De Ik achter de gedachten liet zich zien. Hij is, tot op de dag van vandaag mijn beste vriend en huist in mijn hart. Intussen is daar een paleis ontstaan, gebouwd met de aandacht voor mezelf en mijn omgeving. Contact maken met anderen en ook met mezelf. Ik doe mijn best dit steeds zonder voorwaarden en oordeel te doen. Dit onvoorwaardelijke respect is het fundament waarop het paleis van vrijheid en vertrouwen is gebouwd. Een bouwwerk dat zich als een kameleon aanpast aan mijn steeds vernieuwende indrukken.“ Even stopt Hans met zijn beeldende uitleg. Hij heeft alle aandacht. Of dit komt door de herkenbaarheid van zijn verslag? Dan gaat hij verder. “Mijn Ik is mijn hartsvriend geworden. Ook is hij mijn adviseur, mijn jurist en degene die de finale beslissing neemt, al is dat vaak wel moeilijk. Mijn verstand gebruik ik om uitvoer te geven aan mijn reacties en impulsen. Dit alles geeft zoveel rust, dat ik nu stap voor stap, zonder weerstand de gekozen veranderingen benut. Mijn zeepbelervaring is de laatste poetsbeurt geweest. Het heeft me een overzicht en inzicht gegeven, over dat waar ik mee bezig ben. De lege vlakken in de cocon lieten zich zien als ruimten voor nieuwe mogelijkheden. Ik hoop dat mijn ervaring voor iemand van meerwaarde is, misschien voor iemand die je kent.” Dan stopt Hans onverwachts. Er is een groeiende spanning te voelen die snel afneemt als hij zijn gevoel uit. “Het is heel naar om je gevangen te voelen in je eigen dwang en beperkingen. Zeker als het er lange tijd voor de buitenwereld uitziet als iemand die zijn werk perfect doet.” Na deze opmerking zwijgt Hans opgelucht. De bevrijding ervan is voor de hele groep voelbaar en werkt indrukwekkend. Hier en daar is een diepe zucht te horen. Tussendoor hebben meerdere groepsgenoten hun waarde-ering kenbaar gemaakt aan Hans, door een enkele korte opmerking of een schouderklopje. Wat Hans laat zien is een schoen die vele mensen op een of andere manier past. Iedereen in het DSH is er vrijwillig. Hun honger naar informatie als gereedschap voor persoonlijke ontwikkeling, is het eerste wat ze gemeenschappelijk hebben. De 80 Ervaring deelt mee aandacht voor elkaar is als de ontbrekende puzzelstukjes in het eigen groeiproces van)erkenning. Nadat Hans zijn ervaring heeft gedeeld, is hij wat meer naar achteren gaan zitten. Annemarie is bij hem gaan zitten en bedankt hem voor de hartelijke persoonlijke ontvangst bij binnenkomst. “En hoe is dat nu voor jou?” vraagt Annemarie. Hans kijkt haar blij aan, verheugd over de interesse. “Alsof ik mezelf toestemming heb gegeven mijn vernieuwde standpunt te vertrouwen,” geeft Hans trots als antwoord. “Na de derde poetsbeurt, de zeepbelervaring, heb ik de moed gehad mijn troebele visiebril af te zetten. Mijn tweede poetsbeurt was het ziekbed en de eerste poetsbeurt was het opmerken van het liegen tegen mezelf. De zeepbelervaring heeft me een goed inzicht gegeven over mijn doen en laten en de onbenutte kansen die ik heb gehad en die nog openstaan. Hierna had ik er genoeg van nog langer pijn en frustraties te hebben waardoor mijn kennissenkring steeds meer uitdunde. De valpartij, waarbij ik even buiten bewustzijn ben geweest, heeft mijn bewust-zijn wakker gemaakt.“ ”Leuke woordspeling.“ reageert Annemarie. “Ik volg wat je zegt. En wat doe je nu dan anders?” Annemarie is belangstellend en nieuws-gierig tegelijk. “Ik leer hier dirigent te zijn over mijn eigen dagelijks leven, waar heldere klanken plezier geven, letterlijk en figuurlijk. Soms voelt het als het willen inhalen van verloren tijd. Tijd die ik verprutst lijk te hebben. En als ik dan weer hier in het klooster ben, merk ik, dat ook die tijd van meer-waarde is. Dit inzicht is ontstaan, door anders te kijken naar die tijd. Ik voel me hier begrepen. Voor mij is deze keer waarschijnlijk de laatste keer dat ik hier te gast ben. Ik heb het gevoel nu zoveel zelfvertrouwen te hebben opgebouwd, dat ik zelfstandig kan gaan genieten van de levensjaren die ik nog heb. Ik ben 66 jaar. Volgens mij heb ik het meeste van de levenstaart opgebruikt, het zure gedeelte. Het beste van de taart is lekker en gezond en ik snoep het rustig aan en met plezier op. Het belangrijkste dat ik hier heb geleerd is, mijn onmacht tot kracht te maken en angst te verruilen voor zelfvertrouwen. En dat is wat ik jullie en elke gast en eigenlijk ieder mens toewens.” 81 Ervaring deelt mee “Dank je,” geeft Annemarie hem gemeend terug, “Ik wens jou het zelfde.” Even kijken de twee elkaar aan, zich afvragend wat ze met elkaar gemeen hebben. Het is een gevoel van ‘oude vrienden' dat hen verlegen maakt. Dan doorbreekt iemand uit de groep de stilte met een vraag aan Hans. “Hans, mag ik je wat vragen, naar aanleiding van dat wat je ons zo even hebt verteld?” Wat geschrokken van deze onverwachte aandacht geeft Hans toestemming en gaat daarbij wat meer recht op zitten. “Wat heeft het je reëel opgeleverd, jouw veranderingsproces? Wat ga je ermee doen?”Hans denkt na over hoe hij zijn woorden zal formuleren. “Mijn dwangmatigheid en perfectie heb ik kunnen verruilen voor het plezier van leven. Ik ben zoekende naar een manier om straks mijn ervaring te gebruiken ten gunste van anderen. Totdat ik deze veranderingen standvastig geïntegreerd heb in mijn dagelijks leven, tot dan is mijn dagelijks leven mijn oefenveld. Mijn grootste uitdaging is ‘ja te zeggen’ tegen dagelijkse plezierigheden en ‘nee’ tegen mijn over-ijverigheid. Ik wil hiermee het zoete van het leven vaker meemaken. Vrij zijn van het opleggen van beperkingen geeft ruimte aan een spontane manier van maat-geven.” Hans’ gezicht glundert van trots, als hij dit zegt. Een trots die nu oprecht is en verschilt van de glazentrots van voorheen, waarachter hij zich angstvallig jaren schuil hield, terughoudend om zijn echte gevoelens te uiten. “Volgend jaar hoop ik een andere baan gevonden te hebben, een die aansluit bij mijn intentie om als ervaringsdeskundige op het gebied van dwangmatigheid anderen van dienst te zijn.“ “En zo is het DSH letterlijk en figuurlijk een doorstarthuis,” geeft Annemarie lachend weer. “Houd je van muziek? Wat dacht je van een baan als dirigent die goed kan ‘maatgeven’?” grapt ze er opgewekt achteraan. Iedereen lacht en Hans het hardst. In haar bed liggend neemt Annemarie zich voor doelstellingen te maken, als ze weer thuis is. Voor nu geldt dat ze zich graag laat verrassen door de workshops en de kennis die haar hier in het DSH wordt aangeboden. Met dit voornemen gaat ze tevreden slapen. *** 82 Gehechtheid 14.Gehechtheid Als er een vogel vlak bij Annemarie’s raam fluit, wordt ze wakker. Blij met de vogelwekker en uitgerust herinnert ze zich de vorige dag, die veel informatie heeft opgeleverd. De zeepbelervaring en de beleving van Hans hebben haar tot nadenken gestemd. Dit heeft bijdragen aan het verruimen van haar opvattingen. De grootste wijsheid die ze uit zijn verhaal heeft mee gekregen, is je bewust te worden van je keuzes. Het rekening houden met de gevolgen van de gevolgen is dan de logische volgende stap. Zoals ze als vanzelf voor haar kinderen op lange termijn besluiten neemt, is het ook voor haar van meerwaarde dit met aandacht te doen. Met deze overweging accepteert ze veel van haar eerdere beslissingen en gedragingen. Het zijn immers de ervaringen, die je leren om het een volgende keer anders te doen. Na dit innerlijk overleg staat ze op en loopt naar het raam om de vogel te zien, die met zijn bijzondere concert haar vandaag plezierig gewekt heeft. In plaats van de vogel ziet ze de lichtblauwe, heldere lucht die de zon draagt. Vlug kleedt ze zich aan en gaat naar beneden met haar schoenen in haar hand. Als ze even later op het natte gras staat, is het net of al die grassprietjes haar blote voeten wassen. Het kriebelt prettig terwijl haar neus zijn best doet de geuren van de nieuwe dag te proeven. Een mooie ruwhouten bank biedt haar een zitplaats. De wind, het bladgeritsel, de vogels op de achtergrond, dat alles tezamen en ieder apart maakt dat Annemarie zich meer en meer bewust wordt van de schoonheid van de natuur. Dat zijzelf hier ook een onderdeel van is, is haar overduidelijk na de zeepbelbeleving van de vorige dag. Deze heeft haar band met de natuur en zijn bewoners geactiveerd. Als kind was ze graag buiten aan het spelen met dat wat de seizoenen aan speelgoed brachten; eikels, kastanjes, paddenstoelen en ook slakken, pieren, stenen die kringen maken in een plas water, het zand dat zich presenteerde als een oneindig tekenbord. Ja, als ze eraan terug denkt, is het net of de band met alles wat leeft nieuw leven is ingeblazen sinds gisteren. 83 Gehechtheid Dat is ook de reden dat ze nu buiten zit te genieten van dat, wat als ochtendglorie wordt betiteld. Terwijl ze zo aan het mijmeren is, komt Loes naast haar zitten. Al pratend merken ze op dat de natuur zoveel verschillen in zich bergt. De vele soorten bloemen, planten, dieren met daarin de uniekheid van elk levend wezen. Hierdoor herinnert Loes zich een tv-programma waarin juist de vele overeenkomsten besproken werden. ”Weet je,” zegt Loes, ”dat we allemaal meer met elkaar gemeen hebben dan dat we van elkaar verschillen. Zelfs de wetenschap is hiermee bekend. Het is een verschil van 300 genen. Als met 7 -10 tonen zoveel verschillende muziek gemaakt kan worden, dan kan ik me met verschillende 300 genen onze uniekheid voorstellen Jij ook?” Annemarie is verrast. “Is dat echt zo? Verschillen we als mens slechts 300 genen?” “Ja, en als ik het goed onthouden heb, zijn we als mens voor ongeveer 70 procent narcis en meer dan 80 procent hond en alleen de laatste 5 procent maakt ons tot mens.” Beide vrouwen hebben plezier in de gedachten eraan en de fantasie erover. “Ik heb nog wel een bloemenvaasje voor je,” plaagt Annemarie. “Ik zal het in gedachten houden,” antwoordt Loes. Dan gaat ze verder. “Weet je, later heb ik erover nagedacht,” vertelt ze vol enthousiasme. “Ik kwam tot de ontdekking dat vele volkeren wijzer zijn dan door de westerse wetenschap is aangenomen. De oude wijsheid van verschillende culturen vertelt, dat we de hele natuur in ons hebben. Totemdieren zijn hier een voorbeeld van. Deze worden gebruikt als symbool voor eigenschappen die je nodig hebt om een doel te bereiken.” Annemarie kijkt haar vragend aan. “Wat bedoel je hiermee? We hebben nog wat tijd tot aan het ontbijt.” Het is alsof er een klik is tussen beiden vrouwen, alsof ze een zelfde nieuwsgierigheid hebben, die ze ieder op eigen wijze gebruiken. Dan geeft Loes meer achtergronduitleg over haar opmerkingen. “Soms wil je iets doen, dat voorheen steeds leek te mislukken. Als je totemdier voor dat onderwerp je bekend is, krijg je door de eigenschappen van het dier te bestuderen het antwoord, op welke manier jij die doelstelling kunt bereiken. 84 Gehechtheid Als voorbeeld, ik vond het vroeger moeilijk om contact met anderen te maken. Mijn totemdier, om contact te maken was hiervoor de ijsvogel. Door letterlijk en figuurlijk veel te weten te komen over dit dier, snapte ik welke veranderingen er bij mezelf nodig waren, om relaties te kunnen opbouwen.” Wat ze Loes hoort zeggen, klinkt Annemarie logisch in de oren. “Wat is er voor nodig om te weten wat mijn krachtdier is?” vraagt Annemarie nieuwsgierig. “Vraag dat liever aan Gerard of Chiry. Zij kunnen je daar het best in adviseren.” “Weet jij welk dier voor jou in het algemeen van belang is?” vraagt Annemarie? “Dat is een heel verhaal en eigenlijk te veel om uit te leggen. Als je hier vaker komt, zul ook jij daar antwoord op krijgen. Wat ik je mee wil geven, is dat vaak, het dier dat je het meest aanspreekt, de eigenschappen vertegenwoordigt die jezelf goed ontwikkeld hebt. Het dier waar je een hekel aan hebt, bezit die eigen-aardigheden die je nodig hebt om meer jezelf te zijn. Door die karakter eigenschappen, die je in jezelf meestentijds hebt genegeerd, meer aandacht te geven, kun je bereiken wat eerder onmogelijk leek. Deze verwaarloosde karaktertrekken zijn door te geringe aandacht, minder-waardig mee gegaan in je ontwikkeling. Ze worden soms onze schaduwzijde genoemd. De redenen dat ze zo weinig in je eigen belangstelling staan, kunnen legio zijn. Door die te veranderen, verandert ook je leven, in een gewenste richting met verrassende mogelijkheden. Wat daaraan verrassend is, is dat deze genegeerde en slecht ontwikkelde eigenschappen vaak de verborgen kracht van iemand in zich te herbergen.” Het gezicht van Loes straalt wanneer ze dit als ervaringsdeskundige zegt. Het plezier en vrijheid die haar dit heeft gegeven in haar dagelijks leven, is de dankbaarheid die haar ogen uitstralen als zij over dit onderwerp met anderen praat. Ze gunt iedereen deze levensverandering! Annemarie voelt de bedoeling van de uitleg van Loes aan en bedankt haar daarvoor. Op dit moment is Annamarie tevreden met die uitleg. Later wil ze hier verder over nadenken, benieuwd wat ze over zichzelf te weten komt. 85 Gehechtheid Dan praten de vrouwen nog even over dagelijkse dingen, voordat ze samen naar de ontbijttafel gaan. Bij de ingang van de eetzaal hangt een aankondiging van het onderwerp van de workshop van vandaag: ‘Gehechtheid’. De bovenzaal is vol. Het lijkt erop dat alle gasten aanwezig zijn. Chiry, Gerard en Francis zijn er om de workshop van vandaag te leiden. Francis stelt zich aan de leerlingen voor waarbij ze vertelt dat ook zij rijk is geweest aan tegenvallers. “Op een reis heb ik dit vrolijke tweetal ontmoet,” wijzend naar Gerard en Chiry. Francis geeft aan dat haar gehechtheid haar veel gebracht heeft. Het gaf me materiële rijkdom, strijd, pijn en ook inzicht, vrijheid en de mogelijkheid om anderen te informeren. Als gastdocent ben ik enkele dagen hier, om de kracht die schuil ging achter mijn onmacht, met jullie te delen.” Tijdens deze kennismaking hebben Gerard en Chiry zich onopvallend verplaatst naar achter in de groep. Zo zijn ze voortdurend betrokken bij de reacties van de leerlingen. Beide mannen voelen zich opperbest in de functie van assistent tijdens deze workshop van Francis. Francis begint met aan te geven op welke manier gehechtheid zich kan uiten. Ze stelt vragen waarmee ze de groep bewuster maakt van de verschillende vormen ervan, die soms heel vernuftig verstopt zijn in het dagelijks leven. “Gehechtheid heeft vele gezichten en kan zich uiten in een verknochtheid aan iets. Ook liefde kan in een verstikkende gehechtheid ontaarden, eerst voor de ander en naderhand ook voor jezelf,” geeft Francis aan. “Doen zoals het moet en voldoen aan verwachtingen, kunnen uitslaan naar een nood-gedwongen-heid vanuit je eigen opvatting. Dit kan ontstaan zijn door wat begonnen is vanuit de gehechtheid aan een baan, relatie, geld of iets anders. Er kunnen vele redenen zijn om jezelf te ‘geven’ aan iets, iemand of een overtuiging. De deelnemers in de groep laten een bonte mengeling van mensen zien, betreffende huidskleur, opvattingen en achtergrond. Als Francis hen vraagt wie nog steeds leeft zoals zijn voorouders, geeft iedereen aan dat ze anders leven. 86 Gehechtheid “We leven in een andere tijd. De vooruitgang heeft ons technieken en hulpmiddelen gegeven die onze grootouders misten,” is de mening van een jonge man die met deze opmerking bijval krijgt van een groot deel van de groep. Als Francis vraagt: ”Is het echt waar dat wij anders leven dan onze grootouders? Echt waar?” wordt het stil. Haar intonatie hierbij is vriendelijk en indringend rustig. Dan lijkt er iets te gebeuren. Ook Annemarie heeft deze vraag aangezet tot na-denken. Haar jeugd op het platteland was anders dan bij de meisjes die opgroeiden in de stad. Dit ondanks dat haar ouders een modern bedrijf en vooruitstrevende ideeën hadden. Het dorp had tradities. Van enkele daarvan had haar vader een duidelijke afkeer. Met uitvluchten deed hij moeite om er afstand van te nemen. Ook Annemarie's ouders moedigden hun dochter aan om kennis te maken met zaken die voorheen alleen voor jongens waren voorbestemd. Haar vader leerde haar om te gaan met elektriciteit en het aanleggen ervan, evenals de boormachine en ander gereedschap. Ze is aangemoedigd een beroep te kiezen waarmee ze voor zichzelf de kost kon verdienen. Dan waren er de familiefeesten, het kermisvieren met de gemeenschap en nog meer van die oude gewoonten. Ja, nu ze er beter over nadenkt, heeft ze zich vaak gedragen zoals dat jaren gewoonte is geweest. De meeste deelnemers geven aan dat in hun woonomgeving er mensen zijn, die zich ten doel stellen, de oude tradities in stand te houden. Als Annemarie Francis vraagt of het behoud van tradities ook een vorm van gehechtheid is, geeft Francis aan, dat dat volgens haar meestal zo is. “De voorbeelden die jullie nu aanreiken, zijn deels vormen van gehechtheid. Iets is een gehechtheid, wanneer je angst hebt om het los te laten, wat daarvan ook de reden is. Momenteel is er een bewuste ontwikkeling gaande waarin ‘het doen omdat het zo hoort’ steeds minder een argument is. Het toepassen van eigen keuzes voeren meer de boventoon. Gehechtheid is zoals meubels die bij een inboedel zijn gaan horen. Wanneer je je tradities voorstelt als een keuzemogelijkheid, geeft dat je de vrijheid om er wel of geen gebruik van te maken. Je kunt er altijd op terugkomen. 87 Gehechtheid Verder is er de mogelijkheid om het in aangepaste vorm te gebruiken, aangepast aan je eigen wensen. Hiermee verandert een traditie in een bewuste keuze en wordt bruikbaar voor zolang je daar voor kiest.” Dit laatste is een eyeopener voor de leerlingen. “Wie woont er in een groot huis?” is Francis’ volgende vraag. Enkelen knikken bevestigend. “Stel je gaat verhuizen naar een kleine woning, welke spullen blijven er dan over en welke gaan er mee? Is het moeilijk om deze keuze te maken?” Met een brede lach geeft een van de leerlingen antwoord. Zonder zolder en vele kasten in de nieuwe woning zou, volgens hem, de verhuizing onmogelijk zijn. “De verzameling van mijn moeder, het kleine museum van mijn vader, zoals ik dat ben gaan noemen, deze groeien naar mate wij als kinderen het ouderlijk huis verlaten. Zelf heb ik op dit moment genoeg aan een koffer, als verhuismiddel en om in te wonen.” Vele gezichten laten een glimlach zien als reactie op deze opmerking. De stemming in het lokaal is ontspannen. “Zijn er ook anderen die dit fenomeen herkennen” vraagt Francis de groep rondkijkend. De bevestiging van de meesten is overduidelijk. “Verzamelen is een verborgen talent van gehechtheid. Geld verzamelen valt daar ook onder.” Bij deze woorden ontstaat een tegenreactie van de deelnemers, herkenbaar voor Francis. Het is alsof ze een leeuw uit zijn kooi heeft losgelaten. Als er dan weer als vanzelf rust in de groep terugkeert herneemt Francis het woord. “Kijk eens wie je bent als je morgen alles wat je nu hebt, kwijt zou raken. Als je zonder je spullen, geld of woning zou zijn. Wie ben je zonder dit alles? Neem allemaal pen en papier en schrijf eens op, wie je denkt te zijn, als je alles kwijt bent. Hierna is er een kleine theepauze om te delen wat je hebt opgeschreven.” Terwijl Chiry rustige muziek opzet, is ieder in de groep bezig met de opdracht. Als Francis na de kleine pauze vraagt wat hun na-denken hen heeft opgeleverd zijn de reacties uiteenlopend. Dat gehechtheid aan geld een waangedachte is, daar heeft iedereen meerdere legale redenen voor. Wel zijn ze het erover eens, dat ze graag een leven willen, waarin geld een minder belangrijke rol speelt. 88 Gehechtheid De vraag hoe, is de twijfel die hun eerdere geldmotivatie overeind houdt. Al pratend zijn ze tot de slotsom gekomen, dat ze zich eigenlijk slachtoffer voelen van geld. “Wat hebben jullie in ‘de misère van niets meer hebben,’ behouden?” is de vraag van Francis. Opnieuw maakt haar vraag veel los bij de groep. De eerste reactie is dat ze niets hebben omdat ze toch alles verloren hebben! “Wat is er dan over? Wat heb je dan nog wel?” houdt Francis vragend aan. De nadruk van deze vragen brengt ieder nog uitvoeriger tot nadenken. “Ik blijf meubelmaker, ook zonder mijn bezittingen.” laat Jos spontaan horen. Zijn antwoord maakt de anderen wakker. Ze ontdekken dat ze ieder hun talenten en hun kennis behouden hebben. Hiermee kunnen ze zich een nieuw en ander bestaan opbouwen. Ideeën vliegen door de ruimte als vlinders uitgekomen uit hun cocon. Het is alsof ze nu de vrijheid hebben gevonden, om te doen wat ze graag willen en waarbij elke beperking is opgelost. Het voelt als een herkansing. “Is het nodig om eerst alles kwijt te zijn?“ vraagt Jos aan Francis. “Wat denk jezelf? Is dat echt nodig?” geeft Francis als overdenking terug. De spontane brede glimlachen zijn een bevestiging van nieuw ont-dekte visie. De vreugde van deze onthulling laat zich horen en zien. De chaosgeluiden van eerder die ochtend, hebben zich verruild voor geluiden van plezier. Als Francis, Chiry en Gerard elkaar aankijken, is ook bij hen de vreugde te zien. Hun gasten inzicht bieden om zich los te maken van elke vorm van slachtofferschap, is een van hun grote doelstellingen. De resultaten die dit oplevert, is wat het DSH gaande houdt via mond- tot- mondreclame. De tijd voor de lunch is aangebroken. Druk pratend verlaat de groep de grote zaal terwijl Francis, Gerard en Chiry nog wat samen napraten. *** 89 Driehoekspijn 15.Driehoekspijn In de namiddag is het de beurt aan Chiry om met het onderwerp gehechtheid aan de gang te gaan. Francis en Gerard zijn dan zijn assistenten. Gestimuleerd door vernieuwde opvattingen na Francis’ ochtend workshop is de groep geïnteresseerd in dat wat Chiry hen gaat vertellen. Velen weten uit ervaring, dat hij een buitengewone kijk op dagelijkse onderwerpen heeft. Als de deur van de zaal door een van de leerlingen wordt gesloten, is dat het begin van het avontuur naar nieuwe informatie. De aandacht is gericht op Chiry. “En, zijn jullie bekomen van de eerste weerstand tegen het loslaten van gehechtheid?” Zijn hele voorkomen geeft weer, dat je met grappige inbreng serieuze zaken aan de orde kunt stellen. Zijn opmerking breekt de spanning. “Herinneren jullie je nog, dat we eerder gesproken hebben over het feit, dat alles trilling is?” Even kijkt hij de groep rond om te zien of er herkenning is. Dan gaat hij verder. “Gehechtheid is ook trilling. Het vasthouden eraan biedt schijnveiligheid. Het is een schijn-zekerheid omdat dat waaraan we gehecht zijn, vaak iets representeert dat eerder gebeurd is. Het is dus een herinnering. Het herhalen van een gebeurtenis is altijd anders dan het origineel. De originele trilling heeft toen voor de betrokkenen iets waardevols opgeleverd. De herhaling ervan is vaak uit respect. Ook het opnieuw willen beleven van de ervaring van voorheen, kan een uitgangspunt zijn. Ieder moment is uniek, net als de reactie erop. Ook op trillingsniveau is dit van toepassing.” De groep is een en al oor. “Gehechtheid uit zich in vele vormen, alle gebaseerd op een slachtoffervorm. Je kunt gehecht zijn aan de verhalen, omdat deze iets opleveren zoals iets materieels of een emotie. Zonder beloningservaring zou het voorval al vergeten zijn. Slachtoffer kun je zijn, door je benadeeld te voelen. Het steunen van het slachtoffer gebeurt meestal door andere mensen die zich in hen herkennen. Het loont dus om slachtoffer te zijn. Zelfs een kind leert vanuit de reacties van zijn omgeving, om zo te handelen dat het zich ‘verkoopt’. Het wordt bekwaam om situaties naar zijn hand te zetten. 90 Driehoekspijn Een voorbeeld is, het kind dat graag schaatsen wil en een vader die nee zegt. Als het kind haar vader dan weet te overtuigen, dat ze misschien wel de beste van de club kan worden en mee mag doen aan kampioenschappen, zet ze de vader aan tot nadenken. Hij wil wel de vader zijn van een succesvol kind en voelt zich gestreeld door deze gedachten. Zijn dochter gunt hij dit succes. De win win situatie is geschetst. Er is hierna nog weinig nodig om de schaatsen in ontvangst te nemen. Herken hierin de gehechtheid die tot slachtoffer zijn kan leiden. Het kind is de afhankelijke, het slachtoffer. De vader heeft de keus tussen schuldige of weldoener te zijn, beide zijn slachtofferrollen.” Chiry stopt kort zijn uitleg en neemt een slok water om de groep een moment te geven om tot bewust wording te komen. Dan gaat hij met zichtbare binnenpret in zijn ogen verder. “Een hele industrie is hierop gestoeld. Het verkopen van de vaak overbodige en overcomplete goederen vertegenwoordigen emotionele waarden, die met arbeid betaald wordt.” Terwijl Chiry de groep rondkijkt of er vragen zijn, ziet hij bij sommigen vragende blikken. Zijn ogen nodigen een jonge man uit hardop zijn vraag te stellen. “Hoe ziet een dergelijke situatie eruit zonder een slachtofferrol? Ik kan me er geen voorstelling van maken. De ouders zijn er toch om een kind het nodige geven?” klinkt zijn vraag twijfelend. Ook de rest van de groep is benieuwd naar de reactie van Chiry. “Dat ouders hun kinderen het nodige geven, ze aanmoedigen en ondersteunen, daarmee ben ik het eens. Volgens mij is wat een kind nodig heeft: liefde, geborgenheid, rust en eten en drinken en onderwijs. Dat wat het verder kan gebruiken, daar mag het best zelf aan bijdragen om het te verkrijgen. Dit om het zelfvertrouwen bij het kind, misschien ook bij de ouders, verder te ontwikkelen. Een vorm van eigen inbreng van het kind is belangrijk. Het zelfvertrouwen van het kind zal daarmee groeien in tegenstelling tot afhankelijk te zijn van de gift van anderen. Als ouders dit zelfredzaam gedrag stimuleren en ondersteunen, zijn zij de leraar. 91 Driehoekspijn De weldoener is een slachtofferrol, vanuit een eigen herinnering van gemis of als compensatie voor iets waarover ze zich schuldig voelen. Als het kind aangepast aan zijn mogelijkheden bijdraagt aan de schaatsen, zal het het gevoel ontwikkelen de schaatsen ‘verdiend’ te hebben.” De deelnemers zijn stil door het inzicht van de eenvoudige en praktische oplossing. Een oplossing waarin iedereen winnaar is. Chiry is blij met het begrip van de toehoorders. Hij knipoogt naar Francis en Gerard, die met een vrolijke blik zijn reactie bevestigen. Dan gaat Chiry weer terug naar zijn onderwerp namelijk gehechtheid en zijn eerdere opmerking: “Het verkopen van de vaak overbodige en overcomplete goederen vertegenwoordigen emotionele waarden, die met arbeid betaald wordt.” De ogen van de deelnemers blinken plezierig door hun herkenning van Chiry’s voorbeeld. Allemaal hebben ze weet van hun overvolle kasten en het geven van cadeaus aan dierbaren als uitdrukking van hun genegenheid. Geld speelt daarin vaak een ondergeschikte rol, als ze verblind zijn door sympathie of liefde. Een vriendelijk woord, een brief of gedicht en zelfs het gewoon er zijn voor de ander, lijkt een vergeten waarde. “De slachtofferrol is ook de rol van de dader” gaat Chiry verder na de hoorbare herkenningsreacties vanuit de groep. “De zakkenroller, de inbreker en de professional in deze branche handelen vanuit het slachtoffer-gevoel. Deze keer hebben ze de afwachtende onmacht, verruild voor een zelf-handelende machtsrol. Het geld is daarin het instrument van beloning en bevestiging van slachtoffer zijn. Dit letterlijk, emotioneel of mentaal. Zelfs de hulpverlener is slachtoffer, als deze meegaat in het slachtofferproces van de beschermeling, waarin de ander als dader wordt aangemerkt. Samen hebben zij de intentie recht te doen aan wat het slachtoffer is overkomen. Het rechtssysteem zoals we dat kennen is steeds gebaseerd geweest op macht en onmacht uitoefenen, waarin respect en zelfvertrouwen ontbreekt. Het momenteel toenemende gevoel van ethiek, 92 Driehoekspijn persoonlijk en algeheel, brengt dit oude denken tot wankelen en vraagt om herbezinning. De vele sprookjes, toneelstukken, muziek opvoeringen hebben de driehoek van slachtofferrollen in zich. De driehoek van schuldige, rechtvaardigheidspleiter en doelwit. Hiermee spelen deze verhalen in op het gevoel van de toehoorder. De toehoorder die zich in een of meerdere van de slachtofferrollen herkent. De spelers van de slachtofferdriehoek raken bij de toehoorders als het ware die zere snaar, die eenzelfde trillingshoogte heeft als hun eigen slachtofferschap in het verhaal van toen. Hoe meer herkenning, hoe groter het succes van het opgevoerde drama of liefdesverhaal.” De opmerking van Chiry, dat elke dader verantwoordelijk blijft voor zijn handelen en de gevolgen ervan, haalt de tijdelijke onrust weg. Deze was ontstaan door een gevoel van medelijden nadat Chiry had aangegeven dat ook een dader een slachtoffer is. “We zijn allemaal verantwoordelijk voor ons handelen,” luidt het als een tromslag die ieder wakker schudt uit zijn onschuld. ”Ook als we iets doen, zeggen of reageren in een moeilijke situatie. Weloverwogen keuzes maken, rekeninghoudend met de mogelijke gevolgen is daarin een van de meerwaarden in ons leven. Vragen om hulp is een tweede meerwaarde. En om jullie dan helemaal te verwennen geef ik jullie meteen nog een derde levenshulp: ‘Niet zoals het moet, wel zoals het kan’. “ Bij het horen van deze levenswijsheid ontstaan hiervan handgeschreven kopieën in de schriften van de deelnemers. “Deze pas ik nu graag gelijk toe, door jullie een korte pauze te geven. Buiten uitwaaien lijkt me goed na deze zware materie,” geeft hij vrolijk aan. Ik spreek met jullie af hier over 15 minuten weer allemaal present te zijn. Als de zaal deur opengaat en de houten trap het voetengestommel laat horen, zetten Gerard en Francis tijdelijk de ramen helemaal open. Als de deelnemers weer terug zijn en de ramen op kiepstand staan, gaat Chiry verder met zijn uitleg. De volle groepsaandacht is de stilte in de zaal, luid en ruim. Visie krijgt hierin alle kans zich bij te werken. “Gehechtheid heeft vele ingangen en uitingsvormen,” gaat Chiry verder. “Gehechtheid is als een dam. Hoe ouder het verhaal, hoe groter de verstopping in het voortvloeien van de eigen energie. 93 Driehoekspijn Als een verhaal, emotie, lang genoeg meegedragen wordt, veroudert het zelfs zo, dat de trilling zwaar en laag wordt. Deze materialiseert zich bijna. Het lichaam uit dit in klachten gevolgd door symptomen. Wanneer het verhaal dan nog onherkenbaar blijft, zoekt het zijn uitweg via ziekten en over-spannings-aan-doen-ingen. Gehechtheid en oordelen zijn een echt-paar. Mening hebben over anderen en ons zelf, is daar een uiterlijk vertoon van. Streng zijn en bescheidenheid, is een andere vorm van oordelen. Zelfs ziekte is een meningsuiting. Wanneer je er afstand van neemt, kun je in vrijheid handelen. Dit door jezelf bewust te worden dat je lichaam ziek is en jij jij bent. Door je identificatie ermee los te maken ontstaat vrijheid. Dit geldt ook voor verdriet, boosheid en elke andere emotie. Anders dan ‘ik ben boos’ of ‘ik ben verdrietig’ kun je zeggen ‘ik heb een boze bui’ en ‘ik heb verdriet’ waarmee je afstand creëert tot de pijn ervan. Afstand nemen maakt de identificatie ermee los. Dit, net als bij de verhalen in je hoofd, die soms zo oud zijn, dat het fragiele museumstukken zijn geworden. Het afstand nemen geeft je de vrijheid van plezier maken en genieten van nieuwe momenten. Je zieke lichaam zal er blij mee zijn wanneer je zo doet. Je activeert daarmee het herstellend vermogen van je lichaam, dat gezondheid bevorderend is.” De opmerking over de fragiele museumstukken is zo herkenbaar en pleziert velen, wat je ziet in de lachende gezichten. “Wie van jullie wordt er nú mishandeld?” vraagt Chiry op vriendelijk doch ook nadrukkelijke toon. Verbaasd kijken de deelnemers elkaar vragend aan. Iedereen zit toch gebroederlijk naast elkaar? Hoezo, de vraag of je mishandeld word? “Ben jij je bewust van het huidige moment. Word je ook bewust, dat dit moment zich onderscheidt van de situaties van elk van je verhalen, die je met je mee draagt?” Terwijl Chiry dit met enige nadruk zegt, is de groep benieuwd naar waar deze opmerkingen heen leiden. “Merk dat de verhalen in je hoofd fantasie zijn, opgeslagen in de opslagruimte van je denken! Het pijnlijke feit zelf is verledentijd en heeft je wijzer gemaakt. Ondanks dat, levert je slachtofferverhaal aandacht en hulp op. Je verhaal is van 94 Driehoekspijn herhalende meerwaarde, hier en daar aangedikt in aansluiting op het luisterend publiek. Als de opslagplaats voor verhalen overvol raakt, is een burn-out of langdurige ziekte de noodklep om te ontladen. Of de verhalen nog steeds van meerwaarde zijn, is dus de vraag. Of de aandacht en hulp je zelfredzaam hebben gemaakt, dat is aan jezelf om de meerwaarde ervan te bepalen. Of de verhalen je nog steeds van dienst zijn, is het rotonde van keuze mogelijkheden.” Al pratend houdt Chiry de respons van de groep in de gaten. Als hij enige onrust ziet optreden, reageert hij. “Wil iemand er iets over vragen of eraan toevoegen?” Even is het stil voordat deze uitnodiging wordt aangenomen. “En als je nu iets verschrikkelijks hebt meegemaakt, wat dan? Hoe poets ik deze ervaring weg?” Verongelijkt en bijna boos komt de vraagt uit de groep. Meerderen beginnen te knikken als teken dat dat ook hen bezig houdt. “Wat er ook is gebeurd, het is gebeurd. Momenteel zitten jullie hier. Dat het toen pijn heeft gedaan, is een feit. Nu zijn jullie hier in vrijheid aanwezig. Begrijp je, dat je ervaring is overgegaan in een verhaal?” Opnieuw tast Chiry rondkijkend de reacties af. Er volgt herkenning die enige rust oplevert. “De ervaring mag je onthouden, feiten zijn feiten. Het is de bedoeling de emotie eraf te halen! Het leermoment dat jou wijzer maakt, blijft dan over. Denk je dat er iemand is zonder fouten? Heb je zelf misschien wel eens iemand, onbewust, pijn gedaan? Heeft jouw gedrag wel eens anderen geërgerd of heb je je afgezet tegen anderen op een minder respectvolle manier? Dat hoort bij het mens-zijn, ieder met zijn eigen-aardigheden.” Dit laatste zegt Chiry met nadruk. De stilte die dan volgt krijgt kans aanwezig te zijn en brengt ont-spanning. Dan, heel behoedzaam, hervat Chiry zijn uitleg. “Kunnen jullie het met me eens zijn, dat we allemaal handelen vanuit het inzicht van het moment?” Terwijl hij deze vraag stelt, kijkt hij de groep vragend rond. 95 Driehoekspijn “Het gebeurt toch regelmatig dat we achteraf, soms na langere tijd, tot de conclusie komen, dat we de volgende keer in een gelijksoortige situatie voornemens zijn anders te handelen?” De oplettendheid van de groep behoort weer Chiry toe, benieuwd naar zijn oplossing. “Achteraf weten we vaak beter hoe we een situatie praktischer hadden kunnen aanpakken, zijn we wijzer geworden door de ervaring. Onze ouders zijn toch ook mensen, net als wij? Zou het kunnen zijn, dat onze ouders ook gehandeld hebben vanuit hun inzicht en kracht van dat moment?” Nu laat Chiry bewust wat tijd voor hij verder gaat. Deze confrontatie heeft tijd nodig om tot inzicht te komen. Dan gaat hij verder. “Als jij je slachtoffer voelt van bijvoorbeeld je ouders, plak je hen het etiket op van de schuldigen. Immers zonder dader geen slachtoffer. Kun je je voorstellen dat je hierdoor een verbindingslijn maakt naar de persoon die je beschuldigt? Hiermee kan deze moeilijk verder en zelf zit je ook vast, waarmee je beiden de bewegingsvrijheid verliest. Wat als je die ‘dader‘ ziet als mens, die net als wij allemaal, handelend naar inzicht van dat moment en daar achteraf ook van leert. Al blijft hij verantwoordelijk voor zijn daden, ook hij is een mens in ontwikkeling. Zolang je die ander als de ‘schuldige voor jouw levenslot’ blijft benoemen, leef je zelf beperkt, in de rol van het slachtoffer. Je vrijheid terugnemen kan, door die ander vanuit je hart te ontslaan uit de rol van schuldige. Tegelijkertijd hef je daarmee je eigen slachtofferrol op. Hierna is het je vrije keuze om en welk contact je wilt hebben met deze persoon.” Deze laatste opmerkingen maken indruk, te zien in de verwrongen gezichten. Het verwerken van dat wat Chiry bedoelt, duurt even. De toenemende ontspanning in hun houding geeft aan dat ze de logica ervan inzien. “Je wordt hiermee de held en daarmee hoofdpersoon van je eigen leven, je eigen idool. Al doe je het in eerste instantie gewoon voor jezelf, zowel jij als zij, die je aangemerkt hebt als dader, krijgen de vrijheid terug waarnaar ieder zijn eigen leven invulling kan geven. 96 Driehoekspijn Zolang je als slachtoffer deze lijn van beschuldigingen in tact laat, maak je ook de dader tot slachtoffer, waarmee je zelf ook dader geworden bent. Dit geldt ook voor hen die jou als dader van iets zien. Verzoening is vrijheid voor alle betrokkenen!” Een verbeten reactie uit de groep klinkt. “Dat klinkt wel heel simpel. Hoe kan ik hem nu vergeven voor zijn daden die mij pijn gedaan hebben?” is de reactie van een vrouw uit de groep. “Wat heeft het je nog meer gebracht dan pijn?” is Chiry’s leidende reactie. “Heb je misschien geleerd voor jezelf op te komen? Heeft het je zelfstandiger gemaakt?” Op aangepast toon zegt hij:” Wie zou je zijn zonder deze pijn en alle vaardigheden die je erdoor eigen gemaakt hebt? Welke positieve invloed heeft het op je gehad? Hoe sterk heeft het voorval je gemaakt?” Zijn vragen zijn confronterend in gelijktijdig openen ze inzicht. Iedereen in de zaal lijkt een punt van herkenning bij zichzelf gevonden te hebben. De gezichtuitdrukkingen spreken boekdelen. “Heb geen verwijt naar jezelf of anderen! We zijn allemaal mens met onze eigen hebbelijkheden. Wees je bewust, dat als je ouders geen kindje gemaakt hadden, jij er nu niet was geweest. En dat geldt voor je ouders, grootouders en voorouders. Bied ze respect, door een foto of aandenken van hen neer te zetten in je woonkamer. Kijk er regelmatig naar en bedank ze. We willen toch allemaal na onze dood in herinnering blijven? Zo geef je hen een rust-plaats en kun je zelf leven, zonder belast te zijn met hun zienswijze. Kies voor jezelf en je nieuwe mogelijkheden door hen, die de meeste indruk in je leven hebben achter gelaten, te vergeven en te respecteren. Hierdoor is jouw weg vrij om te doen wat je wilt, zonder verder gehinderd te worden door oude ervaringen en gebruiken. Voortaan geef je, op een bij jou passende manier, inhoud aan je leven. Aangereikte gebruiken en gewoonten, die je bewust kiest, kun je dan aan-gepast integreren in je eigen levens-stijl.” Dat deze uitleg velen geraakt heeft, is duidelijk. Gerard en Francis zijn hier en daar de groep in gelopen om steun te bieden. “En dan nu wat ‘vroleukers’,” klinkt het opgewekt uit Chiry’s mond. “Na het avondeten, verwacht ik jullie in badkleding, doe 97 Driehoekspijn daarover gerust even iets aan, in de kamer naast de grote zaal beneden. We gaan met z’n allen een feestje bouwen.” De stemming is meteen gekanteld. Voor iets plezierigs, daar is iedereen wel in voor. Hier en daar gaat Chiry nog even in gesprek, waar na korte tijd het lokaal leeg is. De lonkende keukengeuren leiden de deelnemers naar de eetzaal. Annemarie volgt ook vandaag haar gewoonte om iedere dag even naar huis te bellen. Vandaag doet ze dat rond etenstijd, in verband met de feestavond. Frank wenst haar veel plezier toe en geeft aan benieuwd te zijn naar het verloop van het feest. Ze spreken af dat ze, als het voor twaalven afgelopen is, Annemarie hem nog zal bellen. Met heel veel lieve telefoonkusjes wenst ze haar kinderen een goede nacht toe en voor de volgende dag veel plezier op school. *** 98 Over-compleet-uit-kleden 16.Over-compleet-uit-kleden Het is een drukte van belang in de hal. De bewoners hebben schik in elkaars outfit. Het is een ware expositie in benenwerk. Behaarde benen, dikke kuiten als ook slanke gebruinde benen, alles in verschillende maten en kleuren. Ze representeren een grote keus aan standvastigheid ondersteund door verscheidenheid aan schoeisel. Badjassen, mantels en sportjacks verhullen de in badkleding gehulde naakte lichamen. Bij deze aanblik is het carnaval van het leven te herkennen. Francis, Gerard en Chiry genieten mee van dit tafereel, terwijl ze klaar staan om hun feestgangers te ontvangen. Fantaserend over wat er mogelijk gaat komen, hebben de deelnemers zich voor de deur van de kamer verzameld. De vrolijke spanning is voelbaar. De verbeelding heeft zich ontwikkeld in dolle verhalen die lachbuien hebben opgeleverd. Als Gerard de deur opent is de ruimte nog donker. “Tra la,la,la!” klinkt uitbundig Francis stem als zij met een sierlijk gebaar de lichtknop bedient. De spotjes in het plafond laten een grote kamer zien, ingedeeld in vakken, rekken en manden. Alles ordelijk gevuld met kleding, schoenen, hoedjes en petten, sjaals, broches, kettingen, armbanden, pruiken en maskers. Een verzameling waar elk carnaval en vele toneelgroepen jaloers op zouden zijn. De verbazing is hoorbaar in de stilte van het moment. Gerard maakt gebruik van deze stilte. “Het is aan ieder van jullie om je in laagjes te verkleden en op te smukken met ongeveer drieëndertig delen. Aan jullie is de uitdaging om, met gebruik van dit alles, je eigen aanzien tot uitdrukking te brengen. Jullie hebben daarvoor een half uur waarna jullie worden verwacht in de grote zaal boven. Veel plezier ermee en tot zo.” Verrast over de opdracht kijken sommige deelnemers elkaar aan. Anderen lopen naar binnen, op zoek naar dat wat ze aanspreekt. “Het enige dat jullie hoeven te doen is jezelf aan te kleden, laagje over laagje. Veel plezier en tot zo.” klinkt Chiry’s stem vrolijk terwijl hij zwaaiend de groep toelacht. Al vaker heeft hij het uitgedoste resultaat gezien van deze opdracht, net als het 99 Over-compleet-uit-kleden ontroerende eindresultaat waarna de deelnemers beter in staat zijn om hun leven weer kleur en plezier te geven. Druppelsgewijs verzamelt de groep zich verkleed in de grote zaal. Alleen al het binnen komen van de persoonlijkheden, is een lust voor het oog. Hier en daar is een kleurige jurk zichtbaar verfraaid door een afstekende hoed ondersteund door een baard. Ook heeft iemand grote rode clownschoenen aangetrokken bij kleding die vreemd is in het circus. De kinderlijke vrijheid van fantasie is zichtbaar in de vele verschijningen. Als de groep compleet is, is de vrolijke bewondering voor elkaars kleding en versiersels hoorbaar. Dit totdat er een duidelijk herhalende “Hallo, hallo, mag ik even?” door de zaal klinkt. Het duurt even voordat er een stilte is in de gemoedelijke sfeer. Chiry neemt het woord. “Fijn dat jullie het zo naar je zin hebben. Dat komt goed van pas. Zo dadelijk horen jullie verschillende soorten muziek. Gebruik deze al dansend om te voelen op welke manier het je aanspreekt of misschien juist ergert. Kijk rond naar de anderen in de groep, naar de manier van dansen, kleding en mimiek. Word je bewust van je eigen oordelen. Houd het plezier vast, wetende dat je bij deze gewaarwording verrast gaat worden door jezelf. Voel je ook als ontspannen toeschouwer, die op afstand geniet van de hoofdrolspeler, die jij bent in je eigen leven. Zie je eigen reacties op het gebeuren in de groep.” De opmerking om toeschouwer te zijn geeft leuke reacties. Hier en daar zijn er, die hun masker op afstand van zichzelf houden, hun spiegelbeeld voorstellend. Iemand heeft een brilletje met ogen hangend aan ijzeren veren, die hij vrolijk voor zich -op en neer- laat bewegen. Dan vraagt hij aan zijn bril: “Hoe is het uitzicht vanaf die afstand?” waarmee hij zijn omstanders en zichzelf amuseert. “Jullie opdracht vanavond is bewust te worden van je kledingkeuze en daarmee meer van jezelf. Is er misschien een reden voor dat wat je aan hebt?” is Francis’ aanwijzing, “Of gebeurde het juist spontaan op gevoel? Spreekt de kleur of de uitdrukking ervan je aan. Welke Ikke in jezelf heeft gekozen voor 100 Over-compleet-uit-kleden dat wat je aan hebt en welke Ikke heeft er moeite mee en mogelijk een afkeuring erover.” Dan verandert de klank van de aanwijzing in een lage mannenstem. “In ieder geval, geniet van de beweging. Zowel van de muziek als van alles om je heen. En last but not least, merk op, wat het met jou doet! Wees je bewust van de beweging binnen in jezelf.” Terwijl Gerard dit zegt, zet hij de muziek aan. Het plezier in de groep blijft waarbij de opdracht serieus genomen wordt. De drie organisatoren bewaren gepaste afstand terwijl de deelnemers zich vrijelijk bewegen op de trillingsklanken van de muziek. Een muziekreeks van klassieke fragmenten, levenslied gedeelten gecombineerd met oldies en new-age muziek. Ook eigentijdse muziek als rapnummers en delen van hardrock zijn in de muzikale slinger verweven. Dit om elke soort van persoonlijkheid met de juiste trilling te raken waarmee ze herkenbaar wordt. Het tempo van de muziekritmes ligt duidelijk hoger dan de gemiddelde hartslag in rust, als aanzet tot complete beweging. Er is veel plezier op de dansvloer. De regelmatige oogcontacten bouwen het gevoel van samen-horigheid op wat meer en meer tot uiting komt. De chaos van bewegingen waarmee de deelnemers zijn begonnen, heeft zich gevormd tot een verbondenheid zoals bij zeegolven. De dansende groep is in eenheid met ruimte en energie, waarin ieder met aandacht voor zichzelf een onderdeel van het geheel is geworden. Het oogcontact naar elkaar neemt af door de toenemende concentratie voor zichzelf. Het uitbundige plezier heeft zich veranderd in een vrolijk geheel. Even draait Gerard de muziek luider waardoor de deelnemers zich weer bewust worden van waar ze zich bevinden, dansend als groep in de grote zaal. Als de muziek beduidend zachter wordt, komen de dansers tot stilstand. Met vreugdesterretjes in haar ogen, loopt Francis dansend met een rood gekleurde hoge doos naar het zaalmidden. Neergezet staat de doos mooi te zijn in de aandacht van de aanwezigen, als Francis niets zeggend op afstand blijft staan. Deze rode nieuweling maakt vragen los bij zijn uitgedoste omstanders, die elkaar en daarna de drie groepsleiders vragend aankijken. Ook 101 Over-compleet-uit-kleden zijn er grappige voorstellen te horen over de mogelijke functie van de rode doos. Om het vraagstuk te ontrafelen neemt Gerard het woord, waarbij hij met aandacht de deelnemers in de groep groet met zijn blik. “En, zijn jullie je Ikkes tegen gekomen tijdens het dansen? Hebben jullie delen van jezelf herkend waar je langere tijd geen aandacht voor hebt gehad? Sluit jullie kleding daarbij aan? Hebben de woorden in de muziekfragmenten de belangstelling in jezelf verbreed?” Een stille bevestiging van de groep is zichtbaar in hun ogen en hoofdknik. “Goed zo. Dan is het nu tijd voor de echte ontspanning.” De manier van het uitspreken van ont-spanning maakt de groep nieuwsgierig naar hoe dan wel. “Hoe? Jullie gaan op de volgende muziek je Ikkes deel voor deel verwijderen. Met elk kledingsstuk, sieraad, pet, pruik of schoen en alles wat jullie beneden hebben geleend, verwijder je een Ikke. Ikkes zijn de vele rollen die je jezelf hebt toegeëigend, zoals moeder, vader, zoon, buurvrouw, leraar, schilder en wat je zelf nog kunt verzinnen. Verder dragen we allemaal ‘oud papier’ met ons mee in de vorm van de vele etiketjes die ons opgeplakt zijn door anderen en ook door onszelf. De vele naamplaatjes die we kregen in situaties of die we onszelf gaven, als excuus. Dit vaak als uitvlucht voor ons gedrag. Ook deze zijn te verwijderen door het uittrekken van de verkleding. Alleen het shirt en de sokken die je op je blote huid hebt gedragen gaan in de doos die Francis zojuist in het midden heeft gezet. Behalve dat deze lichamelijk vervuild zijn en pas na een wasbeurt weer terug gaan naar de verkleedkamer, symboliseren zij vaak ook de zwaarste Ikke die je meedraagt. Meestal door onszelf toegebracht en daarmee het slechtst herkenbaar.” De ernstige nadenkendheid van de deelnemers staat in contrast met hun vrolijke laagjes-uiterlijk. De uitleg heeft ze tot nadenken aangezet. Dan verbreekt Gerard opgewekt de ernstige stemming. “Jullie gaan deze striptease maken op de manier waarop dat goed voelt voor jezelf. Laat duidelijk hoorbaar, voor jezelf en anderen, weten welke Ikke je ont-mantelt. 102 Over-compleet-uit-kleden Hierdoor help je jezelf. Het hoorbaar benoemen informeert alle delen van jou. Tot in al je cellen wordt het je duidelijk dat wat als overbodig ontdaan wordt. Onze oren zijn hulpverleners voor ons bewust-zijn. Aandachtig luisteren haalt je uit je gedachten zodat je helemaal aanwezig bent met dat waar je mee bezig bent. Je gehoor is als de luchtwortels van een plant waarmee hij zich aanvullend aardt in zijn bestaan. Het horen van elkaars Ikkes helpt je op momenten wanneer je zelf even geen Ikkes of etiketjes herinnert. De horen van de aanduiding van anderen, hiermee ontstaat herkenning van eigen verborgen persoonlijkheden.” Bij het horen van dit laatste reageert de groep op een eigen lollige manier. Met handen om hun oren en opmerkingen als “Ben je er ook al zo een ;-)“ is het duidelijk, dat plezier een gereedschap is om serieuze klachten op te lossen. Het samendoen is opnieuw de aanmoediging voor het zelfvertrouwen. De muziek nodigt de groep uit tot striptease van overbodige energiebelasting. Deze keer zijn het alleen instrumenten die door hun trilling de groep motiveert en gaande houdt. Het wisselend ritme ontlast de deelnemers. Kleding verwisselt zijn rol tot vloerversiering. Hoe voller de vloer, hoe langzamer de maat van de muziek wordt. Dit tot deze ongeveer gelijk is aan een hartslag van een mens in rust. Ook nu weer groeit er een eenheid in beweging. Hier en daar worden de laatste kledingstukken met veel élégance zwaaiend door de lucht weggeworpen. Ook zijn er die, met veel gevoel zich ont-kleden van het juk van een persoonlijkheid, die na veel hangen en wurgen vrijheid biedt in doen en laten. Dit hele workshopproces is te vergelijken met een slang die zijn oude huid afstroopt, waarmee hij het verleden achter zich laat om verdere groei mogelijk te maken. De slang die in vroeger tijden bij vele volkeren en culturen terug te zien is als uitdrukking van wijsheid en heiligheid. Naarmate de groepsleden zich vrijmaken van aangenomen en opgelegde persoonlijkheden, duurt het langer voor zij met herkenning voor het Ikke, een volgende verfraaiing verwijderen. Wanneer alle deelnemers hun laatste shirt en sokken in de rode doos hebben gelegd zijn ze moe en voldaan. Tranen uiten zich als 103 Over-compleet-uit-kleden ontlading van een bijzonder proces dat alleen door ervaring ervaren kan worden. Als oude bekenden omhelzen de deelnemers elkaar spontaan. Er is een band ontstaan. De badjas waarin ze de avond zijn binnen gekomen, doet weer dienst. Deze keer omhult het een gereinigde stralende persoonlijkheid! De muziek speelt nog door terwijl de groep plaats neemt op de grond. Samen worden ze zich gewaar van dat wat ze hebben meegemaakt. Het delen van ervaringen is als een verbroedering en verbondenheid. Francis, Chiry en Gerard hebben zich gemengd in de groep waar ze bereidwillig luisteren en ingaan op de vragen en reacties van de deelnemers. Als er het voorstel door iemand uit de groep wordt geopperd om elkaar aangekleed in de bar van het klooster te treffen, is de feestzaal snel leeg. De volgende ochtend is gepland om samen de ‘tijdelijke vloer-bedekking’ netjes op te ruimen. De drie organisatoren ontfermen zich over de rode doos en zijn inhoud. Tevreden en nog beduusd van het gebeurde, gaan de deelnemers naar bed. Dit nadat het resultaat van de avond is beklonken en gedeeld. De twee vaste kernleden die bardienst hebben, ruimen de laatste glazen en kopjes op, waarna stilte en rust de energie voor de volgende ochtend brengt. *** 104 Na-beschouwing 17.Na-beschouwing In de eetzaal is het ongewoon rustig. De bewoners maken vandaag wat later gebruik van hun ontbijt. De striptease-avond heeft iedereen verrast. Annemarie staat nog bij de telefoon als Loes naar haar toe komt. Horend dat ze nog in gesprek met haar kinderen is, wacht ze op afstand op Annemarie. Als deze haar kinderen telefonisch een fijne dag heeft toegewenst, gaan ze daarna samen naar de eetzaal. Loes is benieuwd naar de ervaring en nachtrust van Annemarie. Bij deze belangstelling, ontstaat er een opvallend blije blik in de ogen van Annemarie. Dit, door alleen al de gedachte eraan, van het prettige en opgeluchte gevoel wat het strippen van de oude Ikkes haar heeft opgeleverd. Ingaande op de interesse ernaar, deelt Annemarie haar ervaring met Loes. “Het is een vreemde gewaarwording. Momenteel heb ik het gevoel ‘leeg’ te zijn en zonder verplichtingen. Het is alsof het nodig is een nieuwe koers uit te zetten. Wat ik precies wil, is me nog onbekend. Vannacht heb ik over nog nieuwe mogelijkheden nagedacht en daarmee ben ik in slaap gevallen. In mijn droom was ik in gesprek met de redactie van een krant en ik ben daar ook weer weggegaan. Verder zag ik veel kinderen om me heen staan die me allerlei vragen stelden. Bij dit beeld had en heb ik nog steeds een goed gevoel. Dan is er nog een kleine witte veer, die dansend op de wind mijn droom vergezelde. Ik ben blij wakker geworden en vraag me nog steeds af, wat de droom me probeert te zeggen.” Terwijl ze dit uitspreekt, kijkt ze met een vragende blik Loes aan, haar hierbij een reactie uitlokkend. “Voor mij is de striptease-avond de tweede keer dat ik heb meegedaan met deze vorm van reiniging,” vertelt Loes. “De eerste keer was het alsof ik alleen de oppervlakte heb schoongemaakt. Eigenlijk heb ik me het toen gewoon gemakkelijk gemaakt en gedacht dat het allemaal en spelletje was. Naderhand thuis heb ik gemerkt, dat er wel degelijk iets met me is gebeurd. Na een verblijf hier in het DSH is het net of je leven op zijn kop staat, alsof er chaos is. In korte tijd hebben de nieuwe indrukken zich geordend en werd de bruikbaarheid van de 105 Na-beschouwing workshops me steeds duidelijker, in ieder geval zo heb ik het ervaren. De tweede keer dat ik hier kwam nam ik mezelf en mijn gevoelens meer serieus. Ik heb de bijeenkomsten intensiever ervaren, gewoon omdat ik daarvoor heb gekozen. De weerstand tegen het ont-moeten van problemen in mezelf, die ik voorheen in stand hield, heb ik laten varen. Het was verzet, gebaseerd op trots en beter weten.” Terwijl Loes dit vertelt, merkt ze de vrijheid bij haarzelf waarmee ze dit gewoon durft toe te geven, iets wat voorheen ondenkbaar was. Deze verrassende reactie voelt als een innerlijke erkenning aan haarzelf. “Volgens mij krijgen we in ons leven vele herkansingen en is het hier een goede plaats om dit te ervaren,” bemoedigt Annemarie haar. “Wil jij ook thee?” voegt ze er aan toe om bewust van onderwerp te wisselen. Terwijl de twee vrouwen bij elkaar aan de lange ontbijttafel zitten, komen ook andere bewoners binnen. Hun opgewektheid is opvallend. Wat een striptease in een klooster allemaal teweeg kan brengen. Nog voor de grote zaal weer in gebruik genomen wordt, leggen vele helpende handen de afgeworpen kleding weer geordend terug in de verkleedkamer. Na een avond als die van gisteren is het gebruikelijk dat de volgende dag de samenkomst een uur later begint, om de deelnemers breeduit de ruimte te geven voor de nodige rust. Met hier en daar nog een broodje in de hand, wordt de trap naar boven druk gebruikt. De houten treden weerklinken als een orkest, waarin af en toe een harde lach een nadrukkelijke toon legt, waar voetenwerk als tromgeroffel het gezoem van gedachtewisselingen accentueert. Een feestje zoals dat van gisteren heeft een lange nawerking, als een prettig gevoel van vrijheid en meer jezelf te zijn. Als Francis gearmd tussen Chiry en Gerard swingend binnenkomt, is de vrolijkheid bij iedereen weer luid aanwezig. De twee mannen lopen als harken waarbij ze de zwierige Francis in toom proberen te houden. De gezichten van het koddige drietal valt uit de plooi als ze voor de groep staan. Even is het vermaak van de avond ervoor terug. Wanneer het drietal naast elkaar voor de 106 Na-beschouwing groep heeft plaats genomen, wachten ze kalm af tot ze de aandacht van de groep krijgen. “Ik begrijp dat jullie de verkleedparty als aangenaam hebben ervaren?” zegt Chiry vrolijk. “Hopelijk hebben jullie goed geslapen en prettig gedroomd?“ Nog voor enthousiaste reacties de ruimte versieren, neemt Chiry zelf het woord weer. “Om jullie belevenis meer begrijpelijk te maken, kwamen wij met dubbele bedoeling binnen zoals jullie ons zonet hebben gezien. Wat we probeerden uit te beelden is, hoe verwrongen het eruit ziet als je Eigen IK, vrolijk en toch belemmerd leeft. Belemmerd tussen de strakheid van opgelegde regels, aangenomen persoonlijkheden, afspraken en beloftes. De zwierigheid van het gevoel wordt dan afgeremd tussen de op orde geharkte gedachten.” Francis en Gerard reageren hierop door een moment zich stram als een marionettenpop te bewegen. Dan schudden ze zich uit en bewegen ze zich zwierig door de zaal. De manier waarop Gerard zijn elegante bewegingsvrijheid uit, werkt iedereen op de lachspieren. Een besmettelijke, slappe lach maakt het plezier volledig en ongecompliceerd. Op een kleine lachherhaling na keert de rust weer. “Ik doe mijn best om jullie in woorden uit te leggen wat er gisteren is gebeurd tijdens het verwijderen van de Ikkes en de etiketjes.” Terwijl Chiry dit zegt, straalt zijn gezicht rust en vertrouwen uit. De groep is een en al oor voor de uitleg van hun onverklaarbare en verrassende belevenis. Er heerst een aandachtige stilte waarop Chiry’s opheldering zich beweegt. “De basis ervan is ook hier, dat alles wat leeft trilling is. Emoties, denkpatronen, muziek, ervaringen en reacties. Trillingen met ieder een eigen toonhoogte en snelheid. Soms is de klank ervan te horen, soms alleen voelbaar. Daarnaast geeft het gewaarworden van trilling een veel breder bereik weer. We kennen allemaal het gevoel van een onplezierige ervaring alsook die van een prettige gewaarwording, toch? Pijn en verliefdheid zijn hiervan een voorbeeld. Zonder de pijn en verliefdheid te zien, erkennen we ze beide door hun opvallende resultaten als iets dat echt is. De trilling ervan is blijkbaar indrukwekkend genoeg. En zo is alles trilling, met een zichtbaar resultaat, direct of op langere termijn, meer of minder herkenbaar. 107 Na-beschouwing De persoonlijke weerstand tegen het trillingsweten is de overtuiging die iemand er blind voor maakt. De aanname van het bestaan dat alles wat leeft trilling is, is de eerste stap naar het kunnen plaatsen ervan. Het opent een wereld die ons van kinds af aan al bekend is. Sommigen hebben dit vertrouwen van verbondenheid behouden naast het meeleven in de rationele wereld van afzondering. Toch is trilling voor iedereen waar te nemen. Immers wat behouden is gebleven in de blindheid voor trilling en energie, is ons gevoel! De trilling die ons ‘aanspreekt’, is voelbaar in ons fysieke lichaam. Doorgaans wordt alleen het prettige gevoel toegestaan. Storende en onprettige emoties worden afgevoerd en het liefst vergeten. Afgevoerd naar waar denk je?!” Chiry kijkt de groep rond, prikkelend tot reactie. “Naar ziek zijn?“ is een eerste reactie. “Dat is een mogelijkheid op langere termijn. Wat is jullie ervaring van gisteravond? Wat is er nodig geweest om een Ikke of etiket los te laten?” Even is het stil in de zaal. “Muziek, veel muziek en dansen,” wordt er met een lach geopperd. “Concentratie en plezier vooraf,” is een nadenkende andere reactie. “Gewoon even de wereld buiten sluiten,” klinkt het van achter uit de groep. “Wat is de overeenkomst tussen al jullie antwoorden?” moedigt Chiry vragend de groep aan. Opnieuw is de spanning op zoek naar een antwoord, voelbaar voor de deelnemers. Heel voorzichtig zegt een vrouwenstem, “Zonder denken zijn, misschien?” “Prima, dank je wel. Dat mag je best luider zeggen. Inderdaad, zonder denken kunnen we de opslagplaats leeg maken. Het magazijn in ons hoofd! Het denken en na-denken over opgeslagen ervaringen vormen een overvolle bibliotheek aan verhalen. Al deze verhalen die vaak in omvang toenemen, vormen een zwaarte. Het is het zware gevoel dat stress heet en zich uit in klachten, ziekten, afwijkingen en emotionele aandoeningen. Verhalen, het slachtofferschap, ze belasten het lichaam in het gezond functioneren. Het haalt onder andere de vrolijkheid uit het leven. Sluipend en vaak onzichtbaar in het begin, wint het terrein, ondersteund door zijn maatjes 108 Na-beschouwing angst en hebzucht. Zij verzuren letterlijk en figuurlijk ons lichaam en leven.” Dan neemt Gerard verdere uitleg over. “Verzuring vermindert de trilling, in je cellen en in de uitstraling van wie je bent. Er ontstaat een andere trillingsveld om je heen. Onze uitstraling is onze eerste indruk naar de ander toe.” Een oh en ah en hier en daar een zucht zijn reacties op deze uitleg. “Herkennen jullie ook, dat je dikwijls dezelfde mensen en situaties ongewenst en onbewust tegenkomt?” Gerard geeft ruimte voor herkenning. “Waar denk je dat dat mee te maken kan hebben?” De guitige ogen die Gerard tentoonspreidt maken dat de toehoorders stil en afwachtend blijven op zijn reactie. “Een gestoord trillingsveld, door vastgehouden emoties, trekt andere gelijkvormig gestoorde frequenties aan. Beide hebben dezelfde trillingshoogte of -laagte, het is maar hoe je het bekijkt. Verliefdheid is een reactie waarin je je eigen behoefte zichtbaar ziet bij de ander. Je herkent in de ander dat waarnaar je zelf op zoekt bent. Je herkent! Her-ken-ning. Dit is alleen mogelijk als je de eigenschap al kent!” Opnieuw laat Gerard even ruimte na deze nadrukkelijke woorden. De leergierigheid van de toehoorders laat een luide stilte horen als uitnodiging aan Gerard om verdere uitleg. “Dat wat je kent, alleen dat kan een herkenning opleveren. Door je bewust te worden van her-kenning ontstaat er de mogelijkheid er iets mee te doen. Die eigen-schappen die weinig gebruikt zijn, zijn vaak de ergernissen die anderen je tentoon stellen. De kromme tenen vanuit vervangende schaamte, zijn dan voelbaar net als ingehouden wrevel. Dit zijn eigenlijk hele waardevolle momenten! Deze ongemakkelijke houdingen hebben alles met jezelf te maken. De ander raakt alleen een over-gevoeligheid, een zere plek, een verborgen trilling. Daar waar je weinig aandacht aan geeft of juist alle moeite doet om het te ontkennen of te vermijden. Juist dat zijn je persoonlijke talenten! 109 Na-beschouwing De herhalende ergernis in jezelf is de toenemende vraag om aanvaarding in plaats van verwaarlozing van deze aanleg. We zijn elkaars leraar en spiegelbeeld waardoor steeds opnieuw je eigen Ik vraagt om bewust te zijn. Door die weggestopte eigen-aardig-heid te ont-wikkelen, vervorm je je onmacht tot een vermogen, waarmee je je leven nieuwe impulsen kunt geven. Het breekt gehechtheid en afhankelijkheid af waardoor vertrouwen en zelfstandigheid te voorschijn komen. De contacten naar anderen veranderen hierdoor in respect, vanuit een weten dat iedereen en alles speciaal en waardevol is. Dat jij waardevol en speciaal bent! Dit durven erkennen is bewust-wording.” Dan is er een stilte, een stilte alsof deze leeg is, net als in het hoofd van Annemarie. Het is alsof al haar gedachten ‘buiten westen zijn geslagen’ door de opmerking dat ook zij speciaal en waardevol is. Gerard ziet de verwondering bij de deelnemers en geeft ze vol begrip de ruimte en tijd zichzelf te vinden. Na enkele momenten zijn het voorzichtige blikken waarmee de deelnemers elkaar aankijken. Hier en daar wordt er gehuild vanuit de heftige emotie om belangrijk te zijn. Chiry en Francis verlenen assistentie, onopgemerkt voor de rest van de deelnemers, terwijl Gerard behoedzaam verder gaat. “Ieder hebben we levenservaringen die ons onbewust zijn overkomen. Door weloverwogen en doelgericht keuzes te maken in respect met alles, verandert je leven en de kijk erop. Het carnaval van het leven verwisselt zich hierdoor voor een genieten vol uitingen van jezelf. Je wordt daarmee de regisseur van je leven die als dirigent de maat aangeeft en de melodie ervan componeert. Letterlijk en figuurlijk ben jij het die je eigen trillingsrichting en -hoogte bepaalt, geïnformeerd door je gevoel en inzicht samen! Door een striptease als gisteren vaker te herhalen, ont-moet je steeds meer gelijk getemde mensen die een zelfde taal spreken, toegepast in alle wereldtalen. -Bewust leven is het toelaten en meegaan van verandering waarin oude wijsheid het inzicht vergroot.- “ Gerard weet dat het werken met trilling verwarrend kan zijn. Zijn hele gezicht straalt van plezier als bij zegt: “Heel simpel gezegd, bewustzijn is bewust zijn dat je bewust bent.” 110 Na-beschouwing Met deze simpele en doordachte opmerking is de groep weer terug in een luchtige plezierige trilling. De workshop wordt hiermee tijdelijk onderbroken. Als iedereen weer present is, is er als eerste ruimte om vragen te stellen. “Ik heb een vraag!” is een reactie. “Wat is er voor nodig om in het tegen komen van bepaalde mensen te voorkomen of te activeren? Stel ik heb van iemand een afkeer of ik wil juist nieuwe mensen met andere ideeën treffen. Hoe doe ik dat?“ De guitige ogen van Gerard zijn weer duidelijk zichtbaar. “Gewoon, door zelf te veranderen.” Als Gerard dit zegt, is hij zich bewust dat dit om toelichting vraagt. “Laten we er even voor gaan zitten, dan geef ik je het basisrecept, goed? Naderhand kunnen jullie het recept nog eens samen bekijken.” Opnieuw laat Gerard merken, dat je met plezier moeilijke onderwerpen duidelijk kunt maken. Steeds blijft in Gerards vrolijke opmerkingen het respect voelbaar. “Hebben jullie pen en papier gereed?” De manier waarop hij dit zegt geeft aan, dat het misschien toch wel een goed idee is zijn recept op te schrijven. “Klaar?” vraagt hij terwijl er een glimlach van oor tot oor te zien is op zijn gezicht. “Nou, daar gaan we dan. Je neemt een dosis plezier vermengd met een dubbele dosis respect en acceptatie. Dit verpak je in het oordeelloos zijn. Laat dit mengsel even door het bewust-zijn bezinken, zodat het ego zich erin oplost. Gebruik deze uitgewerkte melange als bijvoeding, als schoonheidsmasker en als voorgerecht in elk contact. Een goede kok proeft van te voren zijn product, dus ga in gesprek met je spiegelbeeld om te zien of je het middel hebt opgenomen in je hele structuur. Wanneer het spiegelbeeld de kinderlijke clown in jezelf laat zien, weet je dat je naar buiten kunt treden en bereikt wat je graag wilt. Houd het mengsel fris door het regelmatig te verversen. Geef dit recept aan ieder die er interesse in heeft. Zo verander je van spelbreker tot meester-regisseur in je eigen leven.” Tijdens het aangeven van dit recept heeft Gerard zijn gezicht ernstig weten te houden, terwijl de pret zijn ogen bijna uitspat. 111 Na-beschouwing Over clown gesproken, daar is hij zojuist een goed voorbeeld van geweest. De groep heeft moeite gedaan om stil te blijven om het recept tot het einde toe te kunnen opnemen. Het plezier in de groep uit zich in lachen en vermakelijke opmerkingen naar elkaar. Ook Francis en Chiry vermaken zich kostelijk. De deur van het lokaal wordt met snelheid geopend wanneer er lachende vrouwen zijn die dringend naar het toilet lopen. De boodschap is overgekomen zonder het vermaak ervan te verminderen. Korte tijd later is de groep weer compleet en de aandacht terug bij Gerard. “Blijf steeds plezier in je leven maken waarbij je je doen en laten serieus neemt.” Met enige nadruk geeft Gerard deze mededeling weer. “Waarom je met de mensen omgaat met wie je omgaat, is een veel gehoorde vraag. Weet dat zolang je dit onbewust doet, je reageert omdat die ander iets aan-trek-kelijks heeft voor jou. We herkennen iets, anders zou het onopgemerkt blijven. ‘Herkennen’ is enkel mogelijk als het al een eigenschap van jezelf is. Immers her-kennen betekent dat je het al kent. Wil je je omgeving veranderen, leef dan bewust vanuit een samengaan van gevoel en inzicht! Durf veranderingen bij jezelf toe te staan. Je visie en daarmee je handelen en beweeg-redenen stemmen zich dan als vanzelf af op je nieuwe ontwikkelingen. Door je bijgestelde trilling ontmoet je andere, gelijk-gestemde mensen. Denk erover na wat je wilt en wat je doelstelling is. Je leefomgeving laat je zien wie je bent. Aan jou is het of je met je uitingen vrede hebt.“ De ochtend is bijna ten einde. Gerard wil zijn gasten nog een laatste tip geven voor zij aanschuiven aan de gemeenschappelijke lunchtafel. “Wat ik zo gezien heb in de pauzes, geeft me de indruk dat jullie in groepjes van gedachten wisselen. Dat is een prima middel om elkaar te informeren. Immers samen weet je meer en het delen van informatie maakt alle betrokkenen wijzer op een of andere manier, direct of later. Ook dit is spelen met trilling. Bij het respectvol uitwisselen van meningen bundelt de trilling zich geleidelijk tot een eenheid met een grotere hoogte dan die, die je individueel kunt bereiken. 112 Na-beschouwing Dit is het synergie-effect en is tot voordeel en inzicht van alle betrokkenen! Wanneer je straks weer thuis bent, pas dit dan ook toe ten gunste van jezelf en je omgeving. Ook daar kun je met je omgeving in gesprek gaan, letterlijk en figuurlijk. Zet dialoog ontmoetingen op, werk samen aan een onderwerp en deel met elkaar wat het met je doet. Of dit nu het maken van bonbons is, een gezamenlijke maaltijd bereiden of een workshop zoals je hier zelf hebt meegemaakt.“ Gehoorgevend aan de behoefte van de fysieke mens, sluit Gerard af met: “En dan nodig ik jullie nu uit voor de lunch, die voor jullie in de eetzaal klaar staat. Wij zien jullie graag vanmiddag weer terug en voor nu, dank je wel voor jullie belangstelling.” *** 113 Kordaat verrast 18.Kordaat verrast Annemarie merkt dat haar verblijf in het DSH haar veel brengt. De oefeningen, de informatie die ze krijgt van de docenten als ook van medegasten brengt haar oude standpunten aan het wankelen. Dit wankelen voelt voor haar zowel vreemd als goed. Waar oude meningen haar hebben laten vastlopen in doen en laten, biedt alle informatie haar nu de kans een nieuw beeld te maken van zichzelf en biedt het mogelijkheden voor haar toekomst. Waar ze eerder in een sleur van het ritme van het dagelijks leven leefde, voelt ze zich nu als een vogel die van bovenaf een overzicht heeft over mogelijkheden en keuzes. Waar eerder alleen haar kinderen zorgden voor de afwisseling en verrassing van de dag, merkt ze dat ze nu vele wensen heeft om haar tijd mee door te brengen. Ondanks dat het is nog een chaos van ideeën is, is ze er meer dan tevreden mee. Ze borrelt er zo van over dat ze direct naar huis wil bellen. Dan bedenkt ze zich hoe leuk het zou zijn om de kinderen even goeden dag te zeggen. Dit in tegenstelling tot haar gewoonte om ’s avonds te bellen. Emmy is er immers die Milou en Sebastiaan opvangt als Frank op zijn werk is. De kinderen zijn dus thuis. Ja, ik doe het, gaan Annemarie’s spontane snelle gedachten. Ik bel ze gewoon even op. Opgewonden loopt Annemarie naar de telefoon. Met een bonzend hart van blijdschap drukt ze het haar zo bekende nummer in. Bij elk cijfer lijkt het of ze dichter bij huis komt. Als de telefoon dan wordt opgenomen, klinkt er een kinderstem in haar oren. “Met Sebastiaan, wie wilt u spreken?” Annemarie’s gezicht kleurt rood. Verrast antwoordt ze op een zelfde wijze: “Met mamma, ik wil Sebastiaan en Milou spreken. Is daar tijd voor?” Nog voor ze uitgesproken is, klinkt er een enthousiast geluid vanaf de andere kant van de verbinding. “Het is mamma, Milou, kom gauw, ze wil ons spreken!” Het blije stemmetje van het kleine meisje komt steeds dichterbij. “Hoi mamma” klinkt Milou enthousiast, kom je naar huis?” Deze opmerking raakt Annemarie diep. Een brok in haar keel vernauwt haar luchtweg. Haar stemming is vrolijk en ontroerd tegelijkertijd. “Ja, “klinkt het 114 Kordaat verrast wat hees. Met enige moeite en zo vrolijk mogelijk perst ze de woorden naar buiten. “Natuurlijk kom ik weer naar huis.” Dan wordt haar ademhaling rustig en herstelt het spreken zich. “Volgende week denk ik weer thuis te zijn. Is dat goed?” Wetend dat de kinderen op haar wachten en het fijn vinden als ze weer thuis is, komt de opmerking spontaan uit haar mond. Behalve dat Milou er verrast door is, is Annemarie dit zelf ook. Milou reageert blij: “Mamma komt volgende week naar huis, Sebastiaan, ik ga een verrassing voor haar maken. Fijn dat je weer thuis komt. Hoi, hoi hoi!” hoort Annemarie haar luid roepen. Dan realiseert Milou zich dat het nog even duurt voor ze haar moeder echt ziet en voordat ze weer verhaaltjes voorleest ’s avonds voor het slapen gaan. “Hoeveel nachtjes is dat slapen?” vraagt Milou met de terughoudendheid van een kind. “Zoveel nachtjes tot dat pappa voor de tweede keer een vrij weekeinde heeft. Dit weekeinde zijn jullie nog met zijn drietjes en als pappa dan weer het weekeinde vrij is en jullie samen allemaal thuis zijn, dan ben ik er ook bij.” Terwijl Annemarie dit zegt, merkt ze dat ze zonder nadenken een afspraak maakt los van het programma hier in het DSH. Ze voelt de dubbelheid ervan, voelbaar als een wrong in haar maag. Razendsnel gaan indrukken en gedachten door haar hoofd. Iets in haar geeft haar de bevestiging, dat de afspraak die ze zojuist met haar kinderen heeft gemaakt, goed is. Als ze met aandacht over haar afspraak na-denkt, groeit het goede gevoel. Dan neemt ze het besluit voor zichzelf, dat wat er ook gebeurt, ze eind volgende week naar huis gaat. Ze voelt zich goed en wil er weer voor haar kinderen zijn. “Ja, Milou, ik kom eind volgende week naar huis, echt.” Sebastiaan die heeft meegeluisterd, stoot enthousiaste kreten uit, zelfs zo, dat Emmy de telefoon heeft overgenomen. “Goede morgen Annemarie, begrijp ik het goed, dat je binnenkort weer naar huis komt?” Annemarie voelt de opwinding van het gesprek in zich omhoog borrelen. “Ja, ik kom eind volgende week weer naar huis, ja, dan ben ik weer thuis. “ De kordaatheid waarmee Annemarie dit zegt verrast Emmy en ook haarzelf. Emmy uit haar verbazing door stil te zijn. Dan herneemt ze zich weer en op hartelijke toon zegt ze: 115 Kordaat verrast “Annemarie, fijn dat je binnenkort weer thuis bent. Ik zal het ook Frank zeggen. Is er nog iets dat ik voor je kan doen? “ De sympathie waarmee Emmy spreekt, doet Annemarie goed. Eerder hadden de vrouwen een contact van alleen goede dag zeggen en een oppervlakkig praatje. Toen Annemarie onverwachts weg bleef, heeft Emmy zich als vanzelf sprekend aangeboden om te helpen. En nu klinken haar woorden zo warm en geborgen, waarom heeft ze de hartelijkheid van deze buurvrouw eerder gemist? Dan is Annemarie weer helemaal aanwezig en is ze blij met de lieve reacties, nog steeds verbaasd over haar eigen optreden. “Ik wil nog even de kinderen ‘goede dag’ zeggen voor ik ophang, Emmy, dank je voor al je goede zorgen. En als ik weer thuis ben, maak ik je goede zorgen graag met je goed.” Dan klinken er twee kinderstemmetjes in haar oren. “Mam, fijn dat je weer thuiskomt. We gaan het pappa ook vertellen. Bel je morgen weer?” “Ja, ik bel morgen weer ‘s avonds voor jullie gaan slapen. Doe je de juf op school de groetjes van mij? En zijn jullie lief voor Emmy!” “Ja, altijd” antwoordt een vrolijke kinderstem. “Goed zo, veel plezier vandaag op school, dikke kus en knuffel voor jullie, tot morgen, dag dag, kus, kus, daaaaaaaaaaag.” Dan beëindigt Annemarie het gesprek. Nog even is ze beduusd van het gesprek, eigenlijk van haar beslissing om volgende week thuis te zijn. Eerder zou ze zich hebben gevoegd naar de wensen en voorstellen van haar omgeving. Haar eigen beslissingen nam ze wel hoewel steeds aangepast aan de wensen van anderen. Nu heeft ze echt zelf, spontaan, een keuze gemaakt, ongeacht wat anderen er van vinden. Deze gedachte geeft haar een goed gevoel. Het sterkt haar zelfvertrouwen en ze heeft zelfs het gevoel alsof ze gegroeid is. Letterlijk. Even later merkt ze op, dat ze meer rechtop is gaan lopen, iets waarover ze als kind al aanmoedigen heeft gehad. Zonder dwang hebben haar moeder en tante haar zo af en toe aangereikt meer rechtop te gaan lopen. Vandaag herinnert ze zich deze bezorgdheid weer, nu ze merkt dat ze het als vanzelf opeens doet. Het voelt goed. Ze heeft blijkbaar nu de durf om het te doen, zonder het gevoel dat rechtoplopen arrogant is. 116 Kordaat verrast Terwijl ze naar de eetzaal loopt, gaan de gedachten dat je durf nodig hebt om rechtop te lopen vreemd en toch waar is. Ze glimlacht erover en gaat dan over tot de orde van de dag. De eetzaal is druk bezet. Annemarie kijkt even rond om te zien waar er nog een plaats vrij is. Dan achteraan, ziet ze een vrije ruimte en besluit daar te gaan zitten. Ze groet de mensen naast en tegenover zich en neemt plaats. Dan herkent ze de vrouw naast haar, die ze in het begin heeft horen zeggen dat de hulp die je hier krijgt, het neusje van de zalm is. Een boterham verder spreekt Annemarie de vrouw erover aan. Ze vertelt dat ze zich haar opmerking herinnert. De vrouw stelt zich voor als José. “Ja, ik ben nog steeds van mening dat dat zo is”, zegt José nadrukkelijk en vriendelijk. “Zelf heb ik al veel aan mezelf gewerkt”, laat ze weten. “Zoals het hier gaat, daar voel ik me bij thuis. Ik ben hier nu voor de tweede keer en ik merk dat het me zo goed doet, dat ik heb aangeboden, me in te zetten meer bekendheid te geven aan deze manier van hulpverlening. En hoe is het nu met jou?” José kijkt Annemarie geïnteresseerd aan. “Eigenlijk prima. Veel beter dan toen ik hier kwam.” geeft Annemarie als antwoord. Dan richt Annemarie haar aandacht op José. “Fijn dat je het initiatief neemt om bekendheid te geven aan de aanpak van het DSH. Daar zullen vast veel mensen hun voordeel mee kunnen doen. Zelf ben ik hier ook via een ‘ervaringsdeskundige’. Het optimisme dat deze persoon hier heeft ontwikkeld, is een visitekaartje van de inzet van Gerard en zijn collega’s.” José reageert hierop neutraal. Het gesprek tussen beide vrouwen verloopt stroef. Dat is beiden duidelijk. Ze wensen elkaar een fijne middag toe waarna het gesprek beëindigd is. Zonder veel aandacht gaat Annemarie verder met haar lunch en ook José, die daarbij in gesprek gaat met de mensen die vlak bij haar aan tafel zitten. Annemarie merkt dat dit contact met José haar een vreemd gevoel geeft. Ze voelt het respect van José en ook dat er geen verdere binding is. Of dat de reden is dat ze eerder geen contact hebben gehad, ondanks dat ze in dezelfde omgeving leven. In gedachten eet Annemarie haar lunch. 117 Kordaat verrast Het gesprek met José zet haar meer aan het denken dan het telefoongesprek met thuis. Ze besluit er met Loes over te praten, hoe zij tegen zo’n situatie aankijkt. Volgens de klok zouden de deelnemers nu moeten komen. Als Annemarie Loes ziet aankomen, wenkt ze haar. Samen lopen ze naar het lokaal terwijl Annemarie zegt: ‘Loes, ik wil je straks wat vragen. Ik wil graag jouw mening horen over iets. Kan dat?“ “Natuurlijk,” zegt Loes terwijl ze samen de trap op lopen. Eenmaal in de zaal besluiten de twee vrouwen om naast elkaar het vervolg van de workshop af te maken, waarbij Annemarie haar gedachten over het telefoongesprek met thuis en het gesprek met José parkeert in een gedachten-vakje. Hiermee kan ze nu geconcentreerd blijven bij de aangeboden informatie. *** 118 Trillingskleur verbaast 19.Trillingskleur verbaast De grote zaal is weer gevuld, net als haar gasten. Het duurt even voor dat iedereen zich ‘genesteld ‘ heeft op zijn zitplaats met een flesje water naast zich, pen en papier binnen handbereik en een gemakkelijke houding heeft aangenomen om daarna met aandacht de workshop te volgen. Nadat ze kort iedereen verwelkomd heeft, begint Francis haar inleiding. In haar hand heeft ze verschillende vellen papier die de aandacht trekken. “Morgen,” geeft ze aan, ”gaan we zelf met kleuren aan het werk. Dan zijn we te gast in het atelier in de grote schuur achter het klooster. Het gaat dan over gevoels-uitingen in verf en de beleving ervan. Voor nu heb ik een stel gekleurde vellen papier bij me waarmee ik jullie met de trilling ervan contact wil laten maken. Dit doen we al lopend. Als jullie willen komen staan?” Als iedereen klaar staat in afwachting van de opdracht, hervat Francis haar uitleg. “Voel het contact met je voeten op de vloer. Houd je aandacht bij je voeten en loop door de zaal, waarbij je opmerkt hoe de vloer voor jou aanvoelt.” Terwijl de een geconcentreerd voor zich uit kijkt, heeft een ander zijn blik op de voeten gericht. Al voelend is er beweging. Zonder aanraken schrijden de leerlingen langs elkaar, zich bewust van hun voetengevoel. Terwijl ze zo bezig zijn, legt Francis gekleurde vellen papier in het midden van de zaal als stapstenen in een tuin. “Loop er eens overheen en voel wat elke kleur met je doet. Voel ook aan waar het in je lichaam een sensatie geeft. Is dit alleen in je voeten of ook elders in je lichaam.“ Nog steeds voortschrijdend maken de leerlingen gebruik van het gekleurde papier. Enkelen lopen er langzaam overheen, terwijl anderen er even op stilstaan. Het afwisselend raken van de kleuren met alleen de rechter voet en daarna alleen de linker, wordt na-apend doorgegeven. Terwijl ieder op een eigen wijze geconcentreerd de voeten als voelsprieten gebruikt, om het verschil van kleur te ondervinden, geeft Francis verdere toelichting. 119 Trillingskleur verbaast “Alles wat leeft is trilling. Elke kleur heeft zijn eigen snelheid en trillingshoogte, de frequentie. Ook heeft het een temperatuur en magnetisch veld. Het contact met kleuren, ieder geven ze een eigen sensatie aansluitend op je persoonlijke ontwikkeling. De plaats van sensatie is de match voor dat moment. Blijf geconcentreerd op je gevoel,”moedigt Francis aan, “om je te laten verrassen wat kleuren nog meer bij je teweeg brengen.“ Francis biedt de deelnemers de tijd die ze nodig hebben om de kleuren te ervaren. Daarna nodigt ze hen uit hun beleving met elkaar te delen. Terwijl de deelnemers hun ervaringen met elkaar delen, verzamelt Francis de gekleurde vellen papier. “Wie heeft er alléén in zijn voeten een sensatie gehad?” is de vraag waarmee Francis haar begeleiding hervat. Niemand reageert. “Wie van jullie heeft duidelijke gevoelens ervaren in zijn romp?” Op deze vraag reageren de meesten door hun hand op te steken. Bij de vraag wie er gevoelens op z’n rug ervaren heeft, is er slechts een enkeling die dit bevestigt. “Op een schaal van een tot tien, steek je hand op voor de krachtigste ervaring die je hebt gehad met de kleuren van het papier. Tien?” Er is geen reactie uit de groep. “Negen?” Er is aarzeling te zien en reactie blijft uit. “Acht?“ Drie mensen steken hun hand op. “Willen jullie gaan staan en aanwijzen waar in je lichaam je dit gevoel ervaren hebt?“ Het blijkt het onderlichaam te zijn, bij alle drie. Als Francis navraagt welke kleur deze trilling heeft veroorzaakt, blijkt het bij iedereen een andere kleur te zijn. Dan vraagt ze of deze reactie al direct bij het eerste contact met het betreffende gekleurde papier ontstaan was. Alle drie geven ze aan dat het is geweest pas nadat ze al over meerdere vellen papier hadden gelopen. Francis bedankt hen voor hun reactie en vervolgt haar uitleg. “Trilling oefent veel invloed op ons uit. Het waterkristal-experiment is een zichtbare uiting van de invloed van trilling. Geuite gevoelens, die zich herbergen in het water, zijn zichtbaar in het bevroren water als een diversiteit van ijskristallen. Elk gevoel uit zich in een andere vorm of vervorming van ijskristal. 120 Trillingskleur verbaast Als je bedenkt dat wij grotendeels uit water bestaan, kun je je dan ook voorstellen wat voor een impact de Ikkes en de etiketjes op ons gedrag en in ons lichaam hebben gehad?” Deze bespiegeling maakt de aanwezigen nadenkend stil. Het is alsof er een verbijstering en gelijktijdig een herkenning binnenkomt. Met aangepaste stem gaat Francis verder. “De etiketjes, vaak voortgekomen uit opmerkingen, hebben een trilling. De aard van het commentaar is vergelijkbaar met een kleur. Hoe groter de impact van kritiek, hoe groter de verstoring van onze eigen trilling is. Een kleur geeft geringe sensatie. De herhaling of een combinatie van kleuren beïnvloeden het lichaam en zijn werking ervan ingrijpend doordat de trilling, als emotie of kleur steeds intensiever wordt door de herhaling. En dit is weer van invloed op het zelf-vertrouwen.” Dat Francis’ woorden emoties van herkenning oproept, laten de gezichten duidelijk zien. Zowel Gerard als Chiry zijn nu aan het werk om deelnemers behulpzaan te zijn bij het loslaten van oude pijnlijke gevoelens. Dat kleur veel met ons doet, laten alleen al jullie reacties zien. Denk verder eens aan de kleur van de kleding waarin je je prettig voelt of juist onbehaaglijk. Het gekleurde papier heeft onbewust veel losgemaakt. Jullie herkenning op de uitleg ervan is dan net dat wat nodig is, om de storende gevoelens naar boven te laten komen. Door aan deze storende gevoelens en gedachten aandacht en respect te geven, kun je je er blijvend vrij van maken. Francis nodigt de groep uit in een makkelijke houding te gaan zitten. “Geef nu aandacht aan de pijn die je gevoeld of je herinnerd hebt. Geef het respect, hoe moeilijk dat ook lijkt.” De deelnemers volgen de aanwijzingen op. Op zachte toon gaat Francis verder. “Het respect is de hoge trilling waarmee je zonder herbeleving deze storing kunt uitblazen. Stel je pijn of belevenis nu voor als een kleur.” Na een moment van stilte geeft ze de volgende instructie. Blaas deze kleur nu met aandacht en respect uit, zolang en met zoveel kracht als er voor nodig is. Zonder verwijt lost de nare emotie op in de weggeblazen kleur. Blaas totdat de kleur helemaal verdwenen is. Wat zie je nu?” Opnieuw geeft Francis ruimte voor ervaring. 121 Trillingskleur verbaast “Voel wat dit doet met je lichaam en be-leef deze verandering. Houd je aandacht erop gericht.” Rustig afwachtend tot de aandacht van de groep weer bij haar is, observeert Francis de groepsbeweging. Als ze ziet dat sommigen het er moeilijk mee hebben, reikt ze op een zachte ondersteunende toon woorden aan. “Herken welk profijt de pijn je heeft opgeleverd. Herken de kracht die je daardoor hebt ontwikkeld. Zie hen, die in de situatie van pijn betrokken zijn als een mens, die net als jij, ook handelt vanuit inzicht en kracht van het moment. Geef alle betrokkenen jouw respect, hiermee geef je jezelf respect en vrijheid! Jouw vrijheid staat los van de verantwoordelijkheid van de daad van de ander.” De groep observerend ziet ze rust ontstaan. “Gun jezelf de on-gebonden-heid van de situatie, door het respectvol wegblazen van de kleur, die je pijn vertegenwoordigt.” De reactie op haar liefdevolle begeleiding is hoorbaar in de zuchten van opluchting gevolgd door hier en daar een traan van ontroering. Ook Gerard en Chiry laten met hun knipoog Francis weten, dat de energie die ze creëert een goede trilling is om storende emoties los te laten. Regelmatige rustpauzes zijn een goed fundament voor emotioneel werk. Als Gerard en Chiry de deur van de zaal openen als teken van pauze, werken de koffie, thee en toiletten als een magneet waar de deelnemers graag gebruik van maken. Het docenten drietal verlaat als laatste de grote ruimte nadat alle ramen zijn open gezet. Terwijl zij naar beneden lopen, zoeken de deelnemers beladen met een beker drinken een zitplaats in de zonnestralen. Annemarie en Loes hebben zich bij een groepje gevoegd. Het onderwerp van gesprek zijn de dierbaren thuis. Ondanks de goede contacten, zorg en het leerplezier dat ze hier met elkaar hebben, wordt het gemis merkbaar. De meesten hebben langzaam het gevoel weer naar huis te willen. Hier en daar zijn deelnemers met een mobiele telefoon hun dierbaren aan het bellen. De zon, die iedereen verrast met zijn aanwezigheid, draagt bij aan de ontspannen sfeer. Als Chiry en Francis de groep zo zien, 122 Trillingskleur verbaast geven ze aan de pauzetijd te verdubbelen zodat ze kunnen genieten van de warme ontspanning waarin de tijd afwezig is. Als later enkele deelnemers de groep kenbaar maakt dat ze weer verwacht worden, duurt het nog even voordat iedereen er weer is. Als Francis de bijeenkomst hervat is de sfeer in de groep veranderd. Het is alsof de bewustwording van de deelnemers met een grote sprong is toegenomen nadat er veel gevoeligheid als kleur uitgeblazen is. Hun zithouding, gezichtsuitdrukking, de ogen en de gelatenheid waarmee ze nu aanwezig zijn, dit alles is voor Francis een teken van toenemend zelfvertrouwen. De stemming voelt luchtig. Op een positieve manier beïnvloedt dit ook Francis, Gerard en Chiry. Zo is het geven van een begeleiding en workshop ook voor hen steeds een trillingsverrijking. “Kleur, licht, trilling, materie, gevoel, het zijn de verschijningsvormen van eenzelfde iets op verschillende belevingsniveaus,” hervat Francis haar workshop over kleurtrilling. “Zelfs woorden hebben trillingskleur waarmee ze een gevoelskleur weergeven. Het donkerrood van de opwinding en het pastelroze van liefde en zachtheid, terwijl het helder rood een gevoel van geborgenheid en zelfvertrouwen activeert. De wereld van trilling is én logisch én onvoorspelbaar tegelijk! Onze ervaringen geven iedere keer opnieuw de complexiteit hiervan enigszins weer. Terug naar de Ikkes en etiketjes. De vele Ikkes zijn merendeels ontstaan vanuit het ego, uit het meer of beter willen zijn dan de ander. Zonder beter te weten, is het de slachtofferhouding die lange tijd veel opgeleverd heeft. Aandacht is de kracht van transformatie van trilling! Een dagelijks voorbeeld ervan is de aandacht voor reclame, die je bewust kunt afwijzen en onbewust in je gedachten blijft hangen. De aandacht voor de kleuren om je heen, in je kamer, je kleding, in de natuur, ook hier geldt dat ze je bewust van meerwaarde kunnen zijn of dat je kiest ze te veranderen. Onbewust hebben ze een herhalende uitwerking op je hele doen en laten. Herken de vrolijkheid die lichte kleuren je geven en het zware gevoel dat donkere kleuren kunnen oproepen. 123 Trillingskleur verbaast En als laatste voorbeeld, de aandacht van het spreken. Hoeveel verschilt het als je bewust je woorden kiest of aangeeft geen woorden voor iets te weten. En hoe is het om onbewust in gesprek te zijn, hoe vaak heb je achteraf spijt over wat je gezegd hebt.” Zonder onderbreking heeft Francis de belangstelling van de deelnemers gehad. Ze heeft voor hen haar kennis van de kracht van kleur tot een inzichtelijke ervaring gemaakt. Annemarie is in gedachten. Situaties en herinneringen draaien zich als een film in haar hoofd af. Ze kijkt ernaar op afstand. “Weet vanaf nu” hoort ze Francis zeggen, “dat we niets met de energie van een ander mens kunnen. Het verstoort zelfs ons eigen energieverloop op alle niveaus. Het eigen inzicht wordt erdoor versluierd en de eigen gevoelens worden erdoor onderdrukt. Op den duur verstoort het je bloedsomloop, geeft Francis aan. “Hoe je wel kunt omgaan met ideeën, opmerkingen of goede raad van anderen, is door ze te zien als een mogelijkheid. Zelf stel ik ze me voor als een traktatie op een dienblad. Het is aan mij om te beslissen of ik er gebruik van maak of ze laat liggen, misschien tot een later moment. Als het toepassen van een idee of voorstel van een ander jou vrijheid geeft, is het ook een goed idee voor jou. Wanneer het als belemmering en beklemmend aanvoelt, dan is het misschien goed voor de ander, doch jij kunt er beter van afzien en het op het dienblad laten liggen. Door het voor te stellen als een traktatie die je ook mag afwijzen, helpt het om dit goed bedoelde advies op respectvolle manier te laten voor wat het is. Respect is een hoge trilling die lagere trillingen in zich opneemt en transformeert. Je kunt dit proces vergelijken met de composteerbare kracht van Moeder Aarde. Zij transformeert ‘afval’ tot voeding. Respect werkt als een filter. De trilling, gevoelens, gedachten en handelingen die je in respect bereijken* zijn voor jou van waarde. Een waarde die zich direct of later laat voelen. Dat maakt het de moeite waard voor jezelf en je omgeving.” Hierbij kijkt ze de groep met een aanmoedigende blik rond en vult het aan met een laatste kanttekening. 124 Trillingskleur verbaast “Geloof niets van wat ik jullie vertel! Probeer het zelf uit en zie wat het je oplevert. Alleen onze eigen ondervindingen zijn het, die ons zelfvertrouwen het meest doen groeien.” De opkomende onrust in de groep laat zien, dat ze op dit moment verzadigd zijn met nieuwe informatie. Francis bedankt iedereen voor de aandacht. De zonnestralen wekken opeens de belangstelling van de deelnemers. De buitenlucht van het najaar lonkt. Enkele minuten later is het terras buiten druk bezet door groepjes deelnemers. Met gestrekte benen, hun gezicht naar de zon gericht genieten verschillende deelnemers van deze zonnewarmte. Na een tijdje hoort Annemarie iemand zeggen: “Ik heb een goede tip.Behandel je medemens als je beste vriend, zeker in moeilijke situaties. Dan is er toch respect?” Dit voorstel, van een van de deelnemers, spreekt ook anderen aan. Daarop reageert een van de mannen. “Met een vriendelijke reactie ontwapen je elke storende kracht. Dat heb ik zelf ervaren in mijn werk. Het was de eerste keer eng; het verrassende resultaat heeft me aangezet er vaker aan te denken en het toe te passen. Mijn manager en ik kunnen het nu goed met elkaar vinden.” Hans heeft de voorstellen gehoord. Het heeft zijn filosofische karaktertrek geactiveerd. “Misschien helpt jullie deze vergelijking,” oppert hij. “Wat als je de energie ziet als een zee. Beide hebben onderverdelingen. De zee in waterdruppels die kunnen verdampen waarna ze via regendruppels tot grondwater worden, om daarna ondergronds, soms met een omweg via rivieren en waterlopen weer in de zee thuis te komen. Het is en blijft water, ieder in een eigen hoedanigheid. Wij zijn net als water. We hebben meer met elkaar gemeen dan we verschillen. We hebben allemaal dezelfde behoeften. Liefde, waardering, erkenning, geborgenheid en respect. Dit is onze levensenergie. Hoe je het ook wendt of keert, we zijn als waterdruppels onderdeel van één geheel, al gaan we hier of daar even onze eigen weg. Uiteindelijk zijn we een beweegbaar onderdeel van het ‘in-beweging-zijnde geheel’ van trilling.” 125 Trillingskleur verbaast “Hans, gun je me even de tijd dit te laten door sijpelen in mijn gevoel?” is een vrolijke reactie hierop. “Natuurlijk,” reageert Hans heel gelaten met een lachend gezicht. Als Francis voorbij loopt, herinnert ze de groep eraan, dat ze ’s middags uitgenodigd zijn in het atelier om de kracht van kleur zelf te gaan toepassen. *Bereijken= bereiken+ berijken=> rijker worden *** 126 Sprekende kleuren 20.Sprekende kleuren Uit de schuur klinken geluiden van plezier. Als de deelnemers via een kier van de schuurdeur naar binnen gaan, zien ze tot hun verrassing een gloed van mooie kleuren verdeeld over verschillende schilderijen. Als ze Francis zien, zijn ze zich weer bewust van de workshop met kleuren. Francis wacht de groep op samen met een kleine donker gekleurde man. Als Annemarie de man ziet, groet ze hem vriendelijk met een blik alsof ze deze man eerder heeft gezien. Als ze zijn lachende ogen ziet, weet ze wie hij is. “Hebt u het mozaïek op het torengebouw gemaakt? Daar hebben we elkaar gezien.” De kunstenaar knikt bevestigend. Beiden hebben plezier in de herkenning. De schuurdeur laat een voor een de deelnemers binnen die Francis verwelkomt. Als Annemarie een plaatsje gevonden heeft, kijkt ze op afstand rond in het atelier. De kunstenaar valt op met zijn verfspatten versierde schoenen. De manier waarop hij zich in de schuur beweegt, geeft de indruk dat hij in deze ruimte thuis is. In een hoek staan lange tafels gereed om de nieuwe schilderacrobaten gelegenheid te bieden zich vertrouwd te maken met kleuruitingen. Als Annemarie Loes ziet zitten, verhuist ze van plaats en gaat naast haar zitten. De twee hebben steeds meer contact met elkaar. Als de groep compleet is, wordt de schilder door Francis aan de groep voorgesteld als Frank. “Ik heb van Francis gehoord dat jullie al een eerste ervaring met kleurkracht hebben opgedaan,” richt Frank zich vriendelijk en uitnodigend tot de groep. “Om dit verder te ontwikkelen is, zoals bij zoveel, oefening nodig. Ik nodig jullie uit nu buiten een steen en een stuk hout of een afgebroken tak te zoeken. Ik zie jullie over 5 minuten terug.” Frank haalt intussen enkele verse bloemen terwijl Francis enkele krukken klaarzet met daarop een groot stuk hout of een grote ruwe steen. Op drie andere krukken legt Frank een mooie bloem. Als iedereen er weer is, vraagt Frank ze om flink in hun handen te wrijven. “Blijf met je aandacht bij je handen en voel hoe deze aanvoelen.” Handenwrijvend is de groep bezig, benieuwd naar de volgende instructie. “Als jullie je 127 Sprekende kleuren handen warm gewreven hebben, ga dan eens op onderzoek uit of er meer is gebeurd. Begin vanuit een bidhouding waarbij je je handen tegen elkaar voor je borst houdt, steeds met je aandacht op je handpalmen gericht. Concentreer je,” moedigt hij nog eens extra aan. “Terwijl je geconcentreerd blijft, laat je je vingers tegen elkaar rusten waarbij je de polsen steeds verder uit elkaar laat gaan. Houd je aandacht op je handpalmen gericht en voel wat daar gebeurt. Misschien is het alsof daar iets is, een gevoel dat zich voor ieder van ons anders manifesteert. Blijf geconcentreerd. Ga nu ook heel voorzichtig met je vingers van elkaar zodat je je handen op kleine afstand tegen over elkaar hebt, waarbij je nog steeds je aandacht op en tussen in je handpalmen houdt. En wat voel je daar?” De gezichten van de deelnemers beginnen de stralen als teken dat ze verrast worden. “Beweeg langzaam je handen uit elkaar en weer naar elkaar toe. Hoe voelt dit? Stel je voor dat het een bal is die je tussen je handen hebt, een bal van gevoel. Hoe groot is deze bal? Hoever kun je je handen uit elkaar bewegen waarbij ze nog steeds contact met elkaar hebben, door die bal van iets. Waar houdt die bal op? Voel de contouren van deze bal.” Als Frank en Francis de groep rondkijken, zien ze verschillende verbazende gezichten en ook gezichten van herkenning, waarbij handen aftastend bewegen. “Ga nu weer langzaam terug naar je bidhouding. Blijf steeds geconcentreerd op je handpalmen en misschien zelfs tegelijkertijd op je lichaam. Mogelijk voel je daar ook sensatie wanneer je je handen uit elkaar en naar elkaar beweegt.” Franks woorden zijn kalm en uitnodigend. De groep is duidelijk aan het spelen met de trilling die te voelen is tussen de gewreven handen. Als Frank ziet dat de meeste deelnemers de oefening hebben beëindigd, hervat hij zijn trillings-voorlichting. “Nu jullie dit ervaren hebben gaan we verder. Wil je de kracht van kleur enigszins aanvoelen, dan is het nodig je gewaarwording te openen. Leg de steen en het hout, die je zonet buiten hebt gevonden, voor je neer. Houd nu je handen bijna op een voorwerp, ook nu weer met al je aandacht op je handpalmen gericht. Neem nu langzaam met je 128 Sprekende kleuren handen afstand van het voorwerp. Voel ook nu weer waar de bal, die om het voorwerp zit, ophoudt. Als het moeilijk gaat, wrijf je in je handen en schudt ze daarna even flink uit. Leg opnieuw je handen om het natuurvoorwerp heen. Kijk met je handen welke vorm er om je steen of hout te voelen is. Is het misschien ook een bal? Of heeft het juist een andere vorm? Doe dit eerst bij de steen en wanneer je deze kent, herhaal je je oefening bij het hout. Wat belangrijk is, is steeds je aandacht bij je handpalmen te houden.” De groep is enthousiast bezig met voelen: het gewaar worden van trilling, voelbaar in de handpalmen. “Wanneer jullie klaar zijn, voel dan het verschil met een grote steen en een groot stuk ruw hout. Als laatste is het aan jullie om een bloem te voelen. Wanneer jullie daarmee aan de slag gaan, stel dan je hele lichaam open voor respons ervan. Houd je aandacht op je lichaam gericht om te merken waar de bloem een sensatie geeft als je met je handen het magnetisch veld, de bal, van de bloem aftast. Wees je daarbij gewaar van het verschil met de bal in je handen, de kleine steen en de afgevallen tak die je net zelf mee naar binnen hebt gebracht.” Dan laten Francis en Frank de groep experimenteren met het voelen van energieën. Francis en Frank genieten van de aanblik, zich herinnerend hoe dit was voor hen zelf, de eerste keer. Het was een begin van een avontuur met vele mogelijkheden en toepassingen. Door de gevoeligheid in je handen te activeren is het gemakkelijk om dat wat je met je handen maakt je gevoel erin uit te drukken. Door het vaker te doen word je bedreven om je gevoel in je hand-werk te leggen, zichtbaar en voelbaar voor de toeschouwer. Met respect wachten beide docenten af tot de groep klaar is. Als een deelnemer genoeg geëxperimenteerd heeft, wijst Francis op de tafel waarop kannen thee en glazen zijn. Hierna volgen geleidelijk ook de anderen. Het vele drinken is bedoeld als reiniging voor dat wat er los komt tijdens de samenkomsten. Dan gaat het echte schilderwerk van start. Terwijl Frank wat afstand neemt van de groep neemt Francis het van hem over. 129 Sprekende kleuren De groep wordt uitgenodigd om de schilderijen van Frank te bekijken als inspiratie voor het creëren van hun eigen kunstwerk. Op deze uitnodiging wordt direct ingegaan. Al snel zijn Frank en Francis omringd door nieuwsgierige blikken. Ook Annemarie is nieuwsgierig naar wat die kleuren haar te bieden hebben. “Bekijk gerust eerst de schilderijen die hier hangen en ervaar tegelijkertijd wat het met je doet. Als je genoeg ervaring hebt opgedaan is het tijd om je aan je eigen kunstwerk te gaan wijden. Ga hiervoor eerst even rustig zitten en vraag jezelf om een trefwoord met betrekking tot een gevoel of situatie, als onderwerp van je schilderij. Wacht tot je een spontaan idee krijgt. Laat dit idee in je opkomen als een begrip en misschien wel als een beeld. Concentreer je er op en laat dan je handen het schilderij maken waarbij jij jezelf laat verrassen door de kleuren en vormen die er in verf op het doek verschijnen. Op trillingsniveau is het nodig vragen te stellen om een antwoord te mogen ontvangen. Schilderen is als het spelen met trilling. De verschillende kleuren vertegenwoordigen de verschillende visies van je trefwoord. Vaak tot verrassing van de schilder zelf. Dit maakt dat een schilderij groeit onder de haren van je penseel. Er ligt voor iedereen een linnen zak met openingen klaar. Dit als schort om je kleding tegen verfspatten te beschermen. Verder vind je langs de wand penselen, mengplankjes en verschillende formaten lijsten met opgespannen linnen.” De aanblik van de uitstalling van materialen is een onweerstaanbare uitnodiging om er mee aan het werk te gaan. De groep beweegt zich langs de opgehangen schilderijen waarbij ze de kleuren bekijken en voelen. De belangstelling voor de kleine werken, die in eerste instantie onopvallend zijn, heeft verrassende uitwerkingen. Het oh en ah en andere uitingen van verwondering maakt duidelijk dat de intensiteit van de kunst ieder blij verrast. Frank zelf heeft intussen zijn schildersjas aangetrokken en is met zijn eigen werk aan de gang gegaan. Op de achtergrond is hij aanwezig als raadgever. Francis, die zelf kunstenares is, begeleidt de groep verder zelfstandig. Verschillende deelnemers hebben de verleiding van het penseel al beantwoord door het gereed maken van een kleurenpalet. De 130 Sprekende kleuren anderen volgen. Het begin is gemaakt, de deelnemers lopen af en toe naar een schilderij van Frank ter inspiratie. Anderen zijn bezig vanuit hun eigen opwellende ingevingen. Ook Annemarie lijkt even zonder inspiratie te zijn. Ze besluit opnieuw naar de schilderstukken in het atelier te gaan kijken. Rondkijkend ziet ze Frank, vriendelijk neuriënd, bezig. De kleine man heeft duidelijk plezier in zijn bezigheden. Met één kwast over dwars in zijn mond, zijn palet in zijn ene en een brede waaierkwast in zijn andere hand, bekijkt hij zijn kunstwerk, het resultaat van zijn schildersstreken. Annemarie kucht beleefd om haar aanwezigheid hoorbaar te maken. Guitige bruine ogen kijken vanuit een opvallend vriendelijk gezicht haar geleidelijk aan meer aan. Nog voor Annemarie iets kan zeggen wordt ze zacht bij de arm genomen met de uitnodiging om de schilderijen van dichtbij te bekijken. Gelaten laat Annemarie zich leiden. De kleuren die haar van de schilderijen tegemoet komen, voelen aan als een warm welkom. Een welkom van een eindeloze hartelijkheid, teveel voor woorden. Plots is Annemarie zich bewust van haar gedachten. Even geschrokken, kijkt ze ongemakkelijk om zich heen. Als ze ziet dat ieder voor zichzelf bezig is zonder op haar te letten, maakt ze opnieuw contact met kleuren. Ditmaal met de felle kleuren geel, rood en wit. Haar buik geeft sensaties weer. Naarmate Annemarie zich meer op deze kleuren concentreert, voelt ze meer sensaties in haar buik. Ook in haar maag. Haar lichaam blijkt in staat de kleuren te interpreteren. Als ze weer terug is op haar plaats tussen de andere deelnemers voelt ze zich weer een met de groep. De groeiende kunst laat zich zien. De kleuren die de witte doeken versieren vermeerderen zich uitbundig. De opmerking uit de groep dat ze er in hun schortzak allemaal wel heel gekleurd bijlopen, vraagt om kunstzinnige reacties. ”Wat is er mis als ik in mijn eigen schilderskunst rondloop?” reageert Annemarie, terwijl ze met een lach haar schortzak toont. Het belooft een creatieve periode te worden, waarin nieuw geboren ideeën zich vertalen in vaste kleur. *** 131 Contact 21.Contact Zoals iedere dag belt Annemarie ook vandaag weer naar huis. Soms heeft ze een kort moment contact met Frank. Vaker belt ze op een tijd voordat de kinderen naar bed gaan. Zo ook vandaag. Als de telefoon gaat rond etenstijd, is het hollen wie het eerst de hoorn in de handen heeft. De ander drukt dan gauw de handsfree knop in, zodat ze samen in gesprek zijn met hun moeder. Als Annemarie vandaag na de workshop naar huis belt, is het alsof haar kinderen naast de telefoon zitten te wachten, zo snel wordt deze opgenomen. “Hallo mamma, ben jij dat?” klinkt de enthousiaste kinderstem van Milou. “Ja, zat je al te wachten? En is Sebastiaan ook in de buurt?” “Ja, hij wil ook met je praten. We hebben afgesproken ‘omstebeurt’ te praten. En ik ben nu aan de beurt,” klinkt het vrolijk onderwijzend in Annemarie’s oor. “Ik hoor alles via de luidspreker,” klinkt Sebastiaans stem trots op de achtergrond. Dan is Milou weer aan het woord. “We hebben vandaag op school een tekening van vetkrijt gemaakt. En na het tekenen en weer zwart maken, kwam er met krassen een mooie kleurtekening tevoorschijn.” “Had je er vast van te voren veel mooie kleuren onder verstopt,” vraagt Annemarie opgewekt die de techniek nog kent vanuit haar jeugd. “Ja, hele mooie kleuren” bevestigt Milou, die blij klinkt met de reactie van haar moeder. “En wat heb jij gedaan, Mamma?” Annemarie is blij verrast met de belangstelling van haar kinderen. Deze belangstelling is voor haar een signaal dat ook de kinderen veranderd zijn. Meer zelfstandig geworden? Gespannen luisteren de kinderen naar wat hun moeder gaat vertellen. “Ik heb vandaag ook met kleuren gewerkt. Wist je dat kleuren kunnen praten?“ “Och? Hoe dan? Dat wil ik ook,” klinkt het dubbelstemmig vanuit de kindermondjes.” “Ik zal het je vertellen. Luistert pappa ook mee?” “Ja,” klinkt de zware stem van Frank op de achtergrond, “dit kind luistert ook graag naar verhaaltjes, zeker voor het naar bed gaan.” Zijn lach die in de opmerking te horen is, ziet Annemarie voor zich. Frank heeft zo zijn eigen vriendelijke manier om iets duidelijk te maken. 132 Contact “Jullie weten toch dat er kaboutertjes zijn die verstopt wonen voor mensen die denken dat ze bedenksels zijn?“ “Jaha,” klinkt het antwoord van Sebastiaan waarna het stil is aan de andere kant. “In het dorp waarover het vandaag gaat, wonen kabouters. Kabouters met witte kleren en zwarte kleren en ook kabouters die kleren aan hebben met verschillende kleuren. Allemaal hebben ze andere werkjes. De kabouters met witte kleding kunnen met alle andere kabouters goed samenwerken. Ze praten over van alles en weten heel veel. Iedereen vindt ze lief. De kabouters met de zwarte kleding hebben het moeilijk. Ze zijn eigenlijk ook heel lief en hebben ook nare dingen meegemaakt die ze moeilijk kunnen vergeten. Ze willen af en toe best contact met de andere kabouters. Ze voelen zich eenzaam, ook als ze samen met anderen zijn. Dit is hun geheim, wat ze van binnen voor zichzelf houden. Door vrolijk en stoer te zijn naar anderen willen ze hun geheim verstoppen. De kabouters met de gekleurde kleding maken van alles mee en schrijven dat op in het nieuwsblad, of ze maken grote schilderijen die ze ophangen in het bos of langs de sloten. Ze maken schilderijen van bloemen, boomblaadjes, grassprietjes, gevonden veertjes en ook van elfjes, vlinders, sprinkhanen, libellen, de mol onder de grond en de egel die eigenlijk heel lief is. Eigenlijk van alles wat er in de natuur leeft. Van eikeltjes maken ze sierlijke windhangers die ze aan de takken hangen als windmuziekjes.” Dat wil ik ook maken.” hoort Annemarie Milou zeggen. “Sssssttttt” verbetert Sebastiaan haar. “Elke kleur is als een taal.” gaat Annemarie weer verder. “Stel je tomatenrood eens voor, hoe voelt dat bij jullie?” Even is het stil en dan hoort ze kindervoetjes op de grond stampen. “En de kleur groen, hoe is dat voor jullie?“ Geduldig wacht Annemarie af tot ze iets hoort. Op de achtergrond klinkt het “Auw, niet zo hard.” Als regisseur geeft Frank de situatie thuis weer en laat weten, dat Sebastiaan zijn zusje een knuffel geeft en ook zijn vader. Annemarie is helemaal verbaasd en eigenlijk ook weer niet. Kinderen hebben immers nog het vermogen om zich in te leven en natuurlijk te uiten. Het raakt haar diep. Dan hervat ze haar verhaal. 133 Contact “In kabouterland is het de bedoeling dat iedereen alle kleuren leert begrijpen. Elke kabouter is goed zoals hij is, welke kleur hij ook draagt. Een oude wijze kabouter heeft gezegd, dat wanneer het hele dorp zijn best doet, ze later allemaal parelmoeren witte kleding dragen met een glans waarin alle kleuren zichtbaar zijn. En dat ze steeds beter leren om ook met de natuur, die boven de bomen uitsteekt, contact te hebben. Want ook daar leven wezentjes. En samen met deze wezentjes kunnen ze zien, wat er zich boven de bomen en buiten het bos allemaal afspeelt. En om dat te leren is het nodig, zo heeft de wijze kabouterman gezegd, om te luisteren, ook met je ogen dicht. De oude kabouter zegt, dat het net is als het leren bespelen van een muziekinstrument, door het heel vaak met aandacht en plezier te oefenen.” De verbazende oh en ah’s reacties van de kinderen zijn er, zonder dat ze hun moeder onderbreken. Het voelbare plezier van de kinderen is genieten voor beide ouders. Deze contactmomenten zijn dan ook van grote meerwaarde voor het hele gezin. Ontspannen en met veel fantasie plezier vertelt Annemarie verder. “Alle kabouters doen hun best om alle kleuren te begrijpen. Ze wensen zich allemaal het grote feest. Op het grote feest, dan zijn ze allemaal parelmoer wit met de glans van alle kleuren. Tot die tijd is het nodig, dat ze elkaar vertellen over de gevoelens van hun eigen kleur.” Dan betrekt Annemarie de kinderen op een andere manier bij het verhaal. “Denk eens aan ‘lief zijn voor elkaar’. Welke kleur denken jullie dat daar bij hoort?” de reactie op haar vraag is er direct. “Roze,” roept Milou enthousiast uit. “Meisjes vinden dat dat roze is. Jongens kunnen ook lief zijn hoor,” protesteert Sebastiaan ’’Jongens gebruiken groen en wat licht blauw,” klinkt het vol overtuiging uit de kindermond. “Dat is toch ook goed, hé Mam?“ komt er voorzichtig achteraan. Moeders steun is toch heel belangrijk als je klein bent, ook voor stoere jongens. Dat merkt Annemarie ook nu weer. “Wat denken jullie zelf, kan het alle twee goed zijn! In ieder geval, in de kabouterwereld is elke kleur goed. Daarom gebeurt 134 Contact het steeds vaker dat ze elkaars kleren dragen. Ze begrijpen hun vriendjes dan beter. Soms komen ze zelfs thuis met een trui of broek van iemand, waar ze die dag mee gespeeld hebben. En zo kan het gebeuren dat een kind in plaats van met zwarte kleren met gekleurde kleren naar huis komt. En soms ook witte kleding of alleen een wit shirt. Kinderen in kabouterdorp helpen zo de grote mensen elkaar beter te begrijpen. Ze leren dat kleuren spreken en dat alle kleuren fijn zijn door ze af te wisselen.” Om een einde aan het verhaal te maken, gaat Annemarie over naar haar dagelijkse leven. “Jullie doen eigenlijk toch ook als de kabouters, als je ’s morgens zelf je schoolkleren uitkiest. Waarom kies je voor de kleur die je aan wilt en waarom is de andere kleur verkeerd? Is dat misschien omdat je juist heel fijn gedroomd hebt of je naar school moet en eigenlijk thuis wilt blijven? Of om wat je denkt dat andere kinderen ervan zullen zeggen.” Bij het horen van deze herkenbare vragen ontstaan er verschillende achtergrond geluiden in huize Banket. De tijd is beperkt, daarom negeert Annemarie de kinder reacties. Om de vrolijkheid op te verhogen, stelt ze nog een laatste vraag. “Of juist omdat ze op school iets heel leuks gaan doen waarop je je verheugt?” De enthousiaste ja’s die deze vraag oplevert, is een goede voedingsbodem voor leuke dromen. “Als jullie straks gaan slapen, denk dan aan de kabouters. Misschien leren ze jullie in de droom ook over kleuren.” “Als de kabouters vannacht komen, ga ik morgen tekenen wat ze me geleerd hebben,“ vertelt Sebastiaan op een echte jongensachtige manier.” Met een enthousiaste goedkeuring, zoals moeders dat doen, neemt Annemarie ook deze keer weer afscheid van haar kinderen. Begeleid met telefoonkusjes wenst ze hen een fijne nacht en een gezonde nieuwe dag toe. Dan vraagt ze Frank aan de lijn. Als hij de telefoon overneemt, ontstaat er een speciaal gevoel. Hun gesprekken zijn steeds meer een respectvol contact waarin hun liefde voor elkaar groeit. Het wederzijdse begrip is anders geworden sinds Annemarie in het DSH is. 135 Contact Beiden zijn ze blij met deze geboden mogelijkheid. Intussen bespeurt Frank ook steeds meer, dat het hen beiden goed doet. Ook hij is anders in het leven gaan staan na de dagelijkse gesprekken met zijn vrouw. Dat wat ze met hem deelt, de oefeningen en wat het met haar doet, het is alsof het ook bij hem veranderingen te weeg brengt. Om zelf deel te nemen, dat is voor hem een stap te ver. Graag laat hij zich door zijn vrouw informeren. Later overdenkt hij, hoe iets voor hem is en wat zijn kijk erop is. Ook vanavond vertelt Annemarie enthousiast over het lopen over gekleurd papier en over haar ervaring tijdens het bekijken van de schilderijkleuren. Terwijl ze Frank erover vertelt, merkt ze dat ze achteraf haar belevenissen beter kan verwoorden dan direct erna. Als dit het resultaat van bezinking is, is dat de aanmoediging om dit ook toe te passen in andere situaties. Annemarie’s maag meldt zich voor het avondeten. Ze neemt afscheid van Frank, deze keer met het verlangen om binnenkort weer thuis te zijn. Met tranen in haar ogen en een brok in haar keel neemt ze afscheid. Als de hoorn is neergelegd en zijn stem een herinnering, is het voor Annemarie gemakkelijker weer bij het huidige moment in het klooster te zijn. Met een gevoel van dankbaarheid voor alles wat is, loopt ze naar de eetzaal om deel te nemen aan de warme maaltijd. Nadat ze aan tafel heeft plaats genomen is de pijnlijke emotie van zojuist opgelost. Genietend van de mensen om haar heen en de ervaringen die er worden gedeeld, voelt Annemarie zich weer opgenomen in de groep van tijdelijke bewoners in het DSH in het klooster op de berg. Tijdens het telefoongesprek van de volgende dag, vertelt Frank dat de kinderen bijzonder goed geslapen hebben. Het is zelfs nodig geweest om ze te wekken om naar school te gaan. Op school en thuis hebben ze tekeningen gemaakt over fantasiefiguren die tussen de planten wonen en bij de bomen. Sommige waren zelfs vlinders geworden. “Jouw slaapverhaal heeft hun fantasie zo geraakt, dat zij vandaag de verhalenvertellers waren in de kleuterklas. Als middelpunt van de klas kwamen de kleurfiguren bij iedereen tot leven. De juffrouw 136 Contact zegt vandaag een bijzondere lieve klas kinderen te hebben gehad die voor elkaar opvallend hulpvaardig is geweest. En dat allemaal naar aanleiding van vetkrijt tekeningen die vanachter de zwarte bovenlaag verrassende mooie figuren lieten ontstaan.” Of Annemarie’s ervaringen dan misschien meer mensen raakt dan alleen Frank en de kinderen? *** 137 Weg-wijzer 22.Weg-wijzer De nieuwe dag verschijnt vandaag met veel zonnestralen. Iedereen lijkt extra vroeg op te zijn. In een van de tuinkamers zijn meerdere gasten gezamenlijk bezig hun ochtendstrekoefeningen te doen. Dit nog voor de dagelijkse meditatie. Gedurende dit verblijf hebben deelnemers zich beurtelings voor de begeleiding van de strekoefening verantwoordelijk gesteld. Het meedoen met aangeboden samenkomsten is steeds op vrijwillige basis. De drukbezochte meditaties maken de blijvende interesse ervoor zichtbaar. Ook het wandelen in de kloostertuin en de omgeving is in trek bij de gasten. Deelnemers voelen zich tijdens hun verblijf hier in het DSH meer en meer verbonden met de natuur. Vandaag lijkt de dag een bijzondere uitstraling te hebben, waar iedereen van wil genieten. Annemarie voelt zich opmerkelijk fit ondanks haar korte nachtrust. De kleurrijke dagen hebben haar veel energie gegeven. Met de nodige verfstreken heeft ze voor Milou en Sebastiaan ieder een kleine fantasie op doek gemaakt. Met aandacht voor haar kinderen is er een spontaan kleurenspel ontstaan, waarin lijnen opvallend de uitdrukking van Annemarie’s genegenheid voor haar kinderen zichtbaar maken. Beide werkstukken, met eenzelfde zachte gevoelsuitdrukking, zijn persoonlijk en verschillend. Creativiteit geeft energie, aan het werkstuk, de verbeelding van de toeschouwer en aan de kunstenaar zelf. Ook vandaag verruilt Annemarie de strekoefeningen voor het kijken naar het levend schilderij, de natuur. Zittend op een bank volgt ze de beweging van zwierende bomen, het wuiven van kruiden, het toneelspel van insecten en de muziek van de vogels. Dan zijn het de wolken die drijvend haar aandacht meenemen naar het niets. Als ze op haar schouder wordt getikt met de mededeling dat het ontbijt op haar wacht, schrikt Annemarie op vanuit een tijdloos gevoel waarheen de wolken haar hebben meegenomen. Terwijl de andere gasten al verder lopen, komt Annemarie langzaam weer tot het besef waar ze is. Ze staat op en loopt 138 Weg-wijzer vrolijk, vol zelfvertrouwen naar de eetzaal waar het bekende geroezemoes haar verwelkomt. De afgelopen anderhalve dag hebben ze zich als kinderen zo vrij gevoelt. Hun verfkunst is hiervan tastbaar resultaat. In raamwerken weerspiegelt het handwerk van hun innerlijke groei, betrokkenheid met zichzelf en anderen. Dat de periode in het DSH naar een einde toe gaat is merkbaar in alles. Er heerst een geleidelijk gevoel van verzadiging. Annemarie’s spontane reactie, in het telefoongesprek naar haar kinderen, is daar een voorbeeld van. Bij navraag blijkt dat haar verblijf inderdaad ten einde loopt. De opgedane ervaringen en informatie van de deelnemers, staan te wachten om ingepast te worden in het dagelijks leven. De onderwerpen van de bijeenkomsten sluiten hier op aan. Het aangename weer heeft velen uitgenodigd buiten te ontbijten. Chiry en Gerard geven rondlopend aan, dat zij deze keer in de zaal achter de keuken de informatie verzorgen. De sfeer in de groep is opgewekt, geïnteresseerd en welwillend, zoals een paard dat zijn stal heeft geroken ongedwongen zijn weg vervolgt. “Zo, jullie hebben goede zin vandaag! Komt dat door de zonneschijn of omdat het einde van jullie verblijf in zicht is?” plaagt Chiry. De reactie die hij hierop krijgt is vrolijk en verschillend. Opgewekt neemt hij weer het woord. “Het lijkt me een goed idee om schriftelijke geheugensteuntjes te maken. Na enig gerommel is iedereen voorzien van pen en papier. “Als jullie vragen hebben,” gaat hij verder, “ laat het me dan weten. Dit om te voorkomen dat ik te snel ga. Jullie zijn ieder met een eigen probleem hier binnen gekomen. Problemen zijn ook trilling. Het bewust verwijderen van een oorzaak ervan, kan op diverse manieren. Het weghalen van ongewenste oordelen en situaties in de vorm van zware en oude energieën, hebben jullie ervaren bij de striptease avond. Het zijn de verhalen in ons hoofd, die volharden in het idee, dat we benadeeld te zijn. Wat ik heb geleerd van mijn leraar, is dat wanneer je de triangel van benadeelde, schuldige en verdediger loslaat, je de hoofdpersoon van je eigen leven wordt. Hoofdpersoon zijn is eerder gezien als egoïsme. Toch, wanneer je eerst goed voor jezelf zorgt en dit blijft doen, kun je daarna 139 Weg-wijzer anderen steeds van dienst zijn. Zelfverzorging is dus een eerste vereiste om begeleider te kunnen zijn. Vergeet je dit, dan is het risico groot, dat je na verloop van tijd zelf hulp nodig hebt. Deze zelfzorg is wat er wordt bedoeld met van jezelf houden.” Kopiërende handen maken deze uitgangspunten zichtbaar op papier. De deelnemers zijn druk bezig met schrijven. “Dan is er het onderwerp van de driehoek van slachtofferschap, waarover we eerder hebben gesproken. Door te kiezen voor jezelf, met respect voor jezelf en anderen, zet je een eerste stap uit deze beklemmende relatie-van-drie: dader, benadeelde en weldoener. Om deze relatie-van-drie te helpen loslaten, is de erkenning van de persoonlijkheden ervan noodzakelijk. Stress is in deze driehoeksverhouding een grote aanwezige. Om de vele gezichten van stress gemakkelijker te herkennen, heb ik wat tips voor jullie. Stress houdt het bestaan van deze triangel van drie, gezien en ongezien in tact. Dit ondanks dat het, zoals een triangel dat doet, van zich laat horen in verschillende trillingen. Als eerste; probeer je je zoveel mogelijk bewust te zijn van het gevoel in je lichaam. Het lichaam is de vertaler van emoties. Stress is te herkennen aan het gevoel, dat het je beperkt in doen en laten. Wanneer een situatie je de mogelijkheid tot ontplooiing biedt en een gevoel van vrijheid, komt de situatie, het voorstel je ten goede. Dit is voelbaar in de blije reactie. Vermindering van stress geeft toenemende gezondheid. Als tweede gaan we naar de afdeling toverformules.” Met deze woorden schijnt Chiry de groep echt te verrassen, gezien de vrolijk vragend blikken. “Kunnen jullie je de toverformule herinneren die vaak in sprookjes is gebruikt: Sesam open u. Nu, in het dagelijks leven is deze spreuk nog steeds van toepassing. De hedendaagse versie ervan luidt: Wat is er voor nodig om…”. “Wat is er voor nodig om…, kun je jezelf afvragen, wanneer je je onprettig voelt. Als voorbeeld kun je vragen;”Wat is er voor nodig om meer plezier te hebben. Wat is er voor nodig om uit deze situatie te komen.” 140 Weg-wijzer Ook kun je bij anderen informeren naar hun idee, door ze deze vraag te stellen. Dit om daarmee uit je ongewenste situatie te komen. Of om je gewenste resultaat te behalen. Je kunt er achter komen welke veranderingen je van dienst kunnen zijn op een vraag die je bij je draagt. Zien jullie, dat het inderdaad een vraag is, die vele mogelijkheden biedt?” De levendige respons zet Chiry aan tot verdere informatie. “Dan is er nog de praktische kant ervan. Stel je bent op zoek naar een boek, een bijzondere gebruiksvoorwerp, een passende baan of de ervaren dienstverlener. Dit zijn voorbeelden om jullie duidelijkheid te geven in de mogelijkheden van deze toverformule. Wanneer je de bekwame winkelier deze vraagt stelt, open zich een scala van ingangen voor je om je doel te bereiken. Hij is immers deskundig op zijn gebied en kent de leveranciers en hun handelwijze. Zo kun je op een snelle en respect volle manier jezelf vele deuren laten openen, zonder dat je iemand te kort doet. Wanneer je jezelf deze vraag stelt, kom je in een sfeer van overzicht terecht. Je haalt hiermee voor jezelf de emotie uit een situatie, waardoor je structuur kunt aanbrengen om je wens aan te sturen.” De deelnemers zijn druk bezig met het noteren van deze aanwijzingen.“Hebben jullie nog ruimte op je papier? Hier en daar wordt over een brilrand kijkend ja geknikt. “Wat vinden jullie van de derde aanwijzing: Niet zoals het moet, doe zoals het kan. Hiermee wordt het moeten uit veel situaties gehaald. Dit kun je heel dichtbij toepassen; in je dagelijkse handelingen, bij beslissingen op korte en lange termijn. In samen werking met anderen werkt het ontspannend. Om deze stelregel toe te passen is je herinnering een goede hulp. Dit door je te herinneren, dat we allemaal meer gemeen hebben dan dat we van elkaar verschillen. We hebben allemaal dezelfde levensbehoeften, liefde, erkenning, geborgenheid, vriendschap, voeding en een plaats om te wonen. Hiermee kun je de onmacht van de ander beter herkennen en is het gemakkelijker om met respect en aandacht in contact met je omgeving te zijn. 141 Weg-wijzer Dan is er een vierde tip die je helpt in je dagelijks leven. Kennen jullie de opmerking, dat je in de ander je zelf kun herkennen. En hoe vaak heb je je dat werkelijk herkend? Soms laat de ander eigenschappen van je zien, die je al achter je hebt gelaten, waarin je je eigen groei ziet. Er is nog een bespiegeling. Deze helpt je jezelf te meesteren. Dit is in de re-actie van de ander op jou actie. Wanneer deze re-actie anders is als door jou bedoeld, vraag je dan eens af, waarom dat zo is. Weet dat een actie en re-actie elkaar spiegelen. Als de intentie van je handeling of van dat wat je zegt verschilt met de re-actie van je de ander, vraag je dan eens af waarom dat is. Wat als jij met dezelfde intentie je actie bijstelt. De respons van de ander laat zien of je genoeg hebt verandert in je uiting. Als je dezelfde intentie terug krijgt als die die je uitzendt, zitten zender en ontvanger op gelijke spoor, op gelijke trillingshoogte. Daar we allemaal uniek zijn, is het de uitdaging om bekwaam te worden in je uitingen. Het is jezelf bewust meesteren in communicatie, wat meer is als alleen praten. De troost hierin is, dat je lichaam je intentie zichtbaar maakt, dit volgt dus als vanzelf. Het andere leuke aspect eraan is, dat anderen steeds prettiger gaan reageren naar jou en het aanzet tot navolging. En dat heeft weer als prettige gevolgen dat het de basis behoefte die we allemaal hebben, steeds meer vervult: vriendschap, erkenning, liefde, geborgenheid. En…..Door dit toe te passen krijg je de erkenning die je verdient, van jezelf. Gewoon omdat je bereikt wat je wilt bereiken en dat voelt goed en versterkt je zelf vertrouwen. De tijd dat je bij anderen gehengeld hebt om erkenning is daarmee af gesloten. Door bewust te leven ontstaat er vrijheid en plezier en zelfrespect en vertrouwen. Dan is er nog een vijfde tip: Leef je eigen leven MET elkaar, anders dan voor- of ten koste van elkaar! Bedenk zelf, hoe jouw leven eruit ziet, als je dit toepast. En hoe de wereld om je heen. En wat als alle mensen dit toepassen, hoe ziet dan onze wereld eruit?! En bevalt het je ? Wat is er voor nodig om dit te bereiken? Denk er eens over, of het wensbeeld dat je bij je hebt, er in bijdraagt. 142 Weg-wijzer Alles is trilling, ook jouw gedachten. Wat gebeurt er als de groep mensen zich keer op keer een respectvolle wereld voorstellen. Als positieve trilling die zich steeds weer herhaalt. Wat denk je dat je impact ervan is, op de wereld als trillings-energie? En wat als zich dit steeds herhaalt? En als de groep deelnemers die hieraan mee werkt toeneemt? Ook nu weer geldt, geloof niets van de leef-wegwijzers die ik jullie zojuist heb aangereijkt*. Probeer het zelf uit, je eigen ervaring is de beste leermeester.“ *aanreijken figuurlijk => door aanreiken rijker worden, letterlijk, *** 143 Alchemie 23.Alchemie In de namiddag druppelen de deelnemers in groepjes binnen, beladen met uitgeschreven ideeën. Het overleggen met elkaar heeft ertoe geleid dat er ook veel ervaringen zijn uitgewisseld. Het is een opluchting te ontdekken dat anderen gelijksoortige problemen hebben, waardoor je uit je isolement gehaald wordt. De verbondenheid die dit oplevert is een meerwaarde voor alle betrokkenen. Loes en Annemarie vinden elkaar terug in de zaal. Ieder hebben ze met andere deelnemers samengewerkt. Zonder alles samen te doen, vinden ze het prettig contact te hebben. Beiden hebben ze een manier van denken en een kijk op het leven die aanvullend en hetzelfde is. Het delen met elkaar zonder de ander te willen overtuigen is misschien wel de verbindingsschakel in deze groeiende vriendschap. De oranje gestalte van Gerard lijkt vandaag opvallender dan anders. “Gerard, heb je je mooi gemaakt voor ons? Het lijkt of je kleding anders oranje schijnt dan anders,” is de plagende opmerking van uit de groep. “Jullie weten toch, dat ik me graag mooi maak voor jullie, zeker nu jullie zelf meer gaan stralen!” is Gerards reactie. Zijn leeftijd, boven de 75, daar kun je alleen naar gissen. Zijn gelaat geeft de indruk van een zestiger, zijn bewegingen zijn jonger, zijn gedrevenheid lijkt tijdloos, alleen zijn handen vertellen je dat hij wijsheid heeft verkregen door jarenlange ervaring. De aan de oppervlakte liggende blauwe aderen en de dunne wat geschrompelde huid zijn daarvan de stille getuigen. Voor hen die hem ontmoeten is hij een raadsel, een open boek en een aantrekkelijk voorbeeld tegelijkertijd. Ook Chiry is aanwezig. Beide mannen zijn de pijlers van het DSH. En wie komt daar vrolijk en wel binnen? Francis samen met Frank. Het is of er een wolk van luchtige blijdschap de zaal inwaait. Beiden worden hartelijk verwelkomd door de deelnemers. Op een bijzondere manier zijn deze creatieve mensen geliefd. Zonder veel woorden voegen ze zich naast Gerard en Chiry voor in het lokaal. 144 Alchemie “Terwijl jullie verblijf hier afloopt, wordt onze opdracht de komende dagen bijzonder aangenaam. Die bestaat uit afspraakjes maken met jullie.” Bij het woord afspraakjes doet Gerard zijn best om een flirtgezicht te zetten, tot vermaak van allen en zeker voor hem zelf. Hij trekt daarbij nog eens extra en opvallend zijn donkeroranje broek in de plooi, waarbij hij zijn gezicht serieus houdt. Met plezierogen hervat hij zijn uitleg. “Wij mogen horen welke plannen jullie hebben voor de komende tijd. Zonder plannen geen doel. Zonder doel geen reden om op te staan of een toekomst om voor te leven. Het uitvoeren van korte termijn doelen is jezelf serieus nemen. Het helpt je je dagelijks leven te organiseren. Stap voor stap bereik je dan je doel. Wij bieden jullie daarbij onze hulp aan om samen je plan door te lezen. Waar nodig kun je zelf aanvullingen aanbrengen. Het is prachtig om te zien, de metamorfose die jullie bij jezelf bewerkstelligd hebben, door jullie inzet tijdens de bijeenkomsten. Jullie zijn veranderd van tere wezentjes in ontwikkelde persoonlijkheden. Ik benadruk hier nog eens extra, dat wij als complete kernploeg van het klooster, deze dagen gedurende de hele dag aanspreekbaar zijn. In de keuken is zelfs een nachtploeg actief. Deze kunnen jullie ook benaderen voor een luisterend oor of advies, als de ochtend te ver weg zou zijn. Toch adviseren we jullie je nachtrust te benutten. Immers in de rust en inspiratie van de nacht, verenigt de maan je gevoel met je verstand. En dromen zijn de idee-boodschappers die passen bij jou persoonlijk. Wees zoals een ondernemer die elk plan overweegt. Leg pen en papier steeds naast je bed om slaapwakend je invallen direct te noteren, waarna je ontspannen kunt verder slapen. Bij het wakker worden helpen je aantekeningen je je inval te herinneren. En zo word je levens-ondernemer. De kennis van ervaringen helpen je steeds meer Jezelf te zijn. Hierdoor verbetert je contact met je omgeving en beleef je meer plezier en vrijheid bij alles wat je doet.” Deze uitleg is als honing voor de deelnemers. Als dit het zoete van het leven is, dan smullen ze daar graag van. Zeker na hun 145 Alchemie ongewenste ervaringen die, voordat ze hier voor begeleiding kwamen, hun leven overheersten. Dan neemt Chiry het woord. “Jullie hebben veel gedeeld met elkaar, ook over stress en zijn uitingsvormen. Onze volgende opdracht voor jullie sluit daarop aan.” Terwijl Chiry uitleg geeft over de nieuwe opdracht, delen Francis en Frank grote opgerolde vellen papier uit. Gerard loopt met een houten doos rond van waaruit hij potloden met gummetjes uitdeelt. “In de stress-herkenning en in ‘je benadeeld voelen’, zijn jullie nu kenner. Dat het je ook van dienst is geweest, dat gaan we nu zichtbaar maken. De meerwaarde uit nare situaties is, dat je daarmee als het ware, in een lift van groei terecht komt. De herkenning en daarna ook de erkenning ervan haalt de pijn uit de situaties, zodat alleen de herinnering overblijft. En ook deze verdwijnt na verloop van tijd, waarmee er ruimte komt voor nieuwe indrukken. Je manier van kijken naar het leven wordt door de groei-erkenning optimistischer en luchtiger. Als trilling gezien, wordt je visie steeds breder en lichter. Zonder jullie nu nog verder in spanning te houden, volgt hier de gebruiksaanwijzing. Straks rol je het vel papier volledig uit. Zet op kleine afstand van boven een verbindende horizontale streep tussen de twee buitenranden van je vel. Plaats dan in het midden van deze streep, een verticale lijn tot helemaal onderin het papier. Zet nu boven de horizontale lijn aan de linkerkant ‘ongezien’ en rechts het woord ‘meerwaarde’.“ Nieuwsgierig vragende blikken moedigen Chiry aan zijn uitleg te versnellen. “Schrijf in de linkerkolom zinnen, waarin je uitdrukking geeft aan je ergernis, je verdriet, je zwijgen, je onenigheid en andere gevolgen die de stresssituaties je hebben nagelaten. Schrijf rechts wat voor positiefs elke situatie je gebracht heeft. Welke kracht het je heeft gegeven, welke zelfstandigheid, zelfontplooiing en vaardigheid om je beter uit te drukken. Welke talenten hebben deze stresssituaties in je geactiveerd? Kort gezegd, rechts staan de meerwaarden voortkomend uit je stresssituaties van de linker kolom. Als je het moeilijk vindt om er optimistisch naar te kijken, schrijf alles dan met de hand die je gewoonlijk ongebruikt laat om mee 146 Alchemie te schrijven. Dit helpt je uit je gedachten te gaan en bij je gevoelens te komen.” Hier en daar wordt het potlood in een andere hand genomen, overwegend wat nu de schrijfhouding van deze hand is. Deze voor het team bekende reactie bezorgt iedereen plezier. Tot slot moedigt Chiry de deelnemers aan.“Vertrouw jezelf, en werk ieder voor zich. Laat je verrassen door de antwoorden die uit je hand komen. Jullie hebben er de rest van de dag de tijd voor. Dan wens ik jullie nu veel inzicht toe.” Met de kleine respect uitdrukkende hoofdknik sluit hij zijn uitleg af. Dan komt de groep in beweging om een plek te vinden, waar het papier de ruimte heeft ontvankelijk te zijn voor de verwoorde tranen uit het ver-leden en de verrassing van het ongeziene van vandaag. “Vanavond,” deelt Francis de groep mee,”is er een groot vuur buiten, op de open vlakte bij de boomgaard, rechts naast het klooster. Daar gaan we op oude traditionele wijze de trilling, die jullie op dit vel papier onder woorden hebben gebracht, teruggeven aan de trillingsbron. We gebruiken hier de linkerkant van je papier voor, het beschreven drama. Knip deze er af, als je klaar bent en het hebt nagelezen. De rechterkant is als wegwijzer voor jezelf, als hulp, om je eraan te herinneren dat je rijker bent dan je dacht, een schatkist aan sterke eigenschappen.” Bij het horen van het woord schatkist is bij veel deelnemers een glundering te zien. “Jullie hebben de kleuren van schilderijen kunnen voelen, de uiting van gevoelens. Het vuur is als alchemie. Het ontwart de trillingskluwen van situaties. Letters zijn ook trilling. Door het verbranden gaat iedere trilling van jullie pijnlijke situaties terug naar zijn oorsprong. In gewone taal simpel uitgelegd: in de beschreven situaties, links op je vel papier, zijn meerdere betrokkenen. Door de verbranding van de letters, een weergave van gevoelens en situaties, worden deze ontleed en krijgt iedere deelgenoot zijn energie weer terug. We kunnen namelijk niets met de energie van een ander. Deze is als een last voor de een en een verlies 147 Alchemie voor de ander. Intentie is ook trilling. Het is je intentie die dit alchemieproces activeert. Oude volkeren maakten daar al gebruik van en vandaag volgen wij hun Wijze voorbeeld. Eet vanavond alleen zoveel als je echt nodig hebt, waarbij je de dierlijke eiwitten vermijdt. De keuken houdt er vandaag rekening mee bij het eten bereiden. Zo is het meevoelen van de veranderingen die het vuur teweeg brengt, gemakkelijker. De alchemie is zichtbaar in de kleuren en het gedrag van de vlammen en voelbaar in je lichaam als een persoonlijke sensatie. Namens het hele team nodig ik jullie van harte uit bij deze vuurceremonie.” Ook Francis eindigt haar mededeling aan de groep met een onopvallende hoofdknik. Verrast en met een onwennig gevoel over dat wat er zojuist is gezegd, gaan de deelnemers aan de slag met het invullen van de twee kolommen. Dat ze zijn uitgenodigd om het verschijnsel van de alchemie te mogen mee beleven, heeft een onverklaarbaar respect opgeroepen. Als de late avondlucht donkerblauw is en de maan haar licht werpt over de groep, is iedereen een met elkaar. Het vuur verwarmt, informeert en brengt rust. Het is een ervaring waar elk woord een misser is en die elke fantasie te boven gaat. Het is een persoonlijke ervaring, een met jezelf en met de onzichtbare wereld van trilling. *** 148 Verlichting en fotonen 24.Verlichting en fotonen Op veler verzoek hebben Gerard en Chiry de groep beloofd om vandaag uit te leggen wat er bedoeld wordt met ‘Verlichting.’ Het is een beladen uitdrukking die vaak als zweverig wordt geïnterpreteerd. De belangstelling voor hun opvatting hierover is groot. De ruimte loopt vol. Hier en daar worden de bovenramen geopend om voldoende frisse lucht te hebben. Dan is het zover. Gerard loopt naar voren en heet alle geïnteresseerden van harte welkom. “Fijn dat er zoveel belangstelling voor Verlichting is. Dit haalt het onbekende eruit. Ik voel me vereerd dat ik jullie daarover mag informeren, vanuit mijn kijk en hier en daar vanuit eigen ervaring. Jullie vraag over wat Verlichting is, is een vraag die telkens weer terug komt. Als oudste van de kernploeg word ik wel eens aangezien als de wijste van het team,” grapt Gerard. ”Of dat zo is? We hebben ieder onze eigen ontwikkeling op een eigen specifiek gebied. Of leef-tijd en wijsheid gelijk opgaan, is nog maar de vraag. Ik heb het idee dat dat los van elkaar staat. Zoals in oude tekeningen en geschriften is teruggevonden, zijn er in verschillende continenten mensen geweest die als ‘Verlicht’ worden gezien. Ieder hebben ze op een eigen manier een wijsheid ontwikkeld, die voor anderen uitzonderlijk lijkt. Wat deze ‘verlichte’ mensen gemeenschappelijk hebben, is dat ze ons een leefwijze hebben aangereikt waarmee andere mensen hun eigen ontwikkeling kunnen volgen. Allen geven ze aan, dat het nodig is om bewust te leven. ‘Bewustzijn is je bewust zijn dat je bewust bent.’ En de oefening hiervan is, dat je je inzet om dit dagelijks te realiseren, je hele mensenleven lang. Mensenleven, omdat zij ervan uitgaan, ik overigens ook, dat je meer bent dan je menselijk lichaam. Je lichaam is een vorm om je in voort te bewegen, in te laten zien, hier op aarde. Je doet er ervaringen mee op om wijzer te worden. Voor mij zijn we een Ik, een onsterfelijke trilling in een fysiek lichaam. Via onze persoonlijkheid geven we uitdrukking aan ons 149 Verlichting en fotonen doen en laten, aangevuld door onze kleding en andere vormen van omhulsels. Ons gevoel en onze mentaliteit liggen vaak verscholen achter onze eerste indruk, die onze uitstraling kan overschaduwen. Als Ik, de trilling Ik, ben je verbonden met je lichaam om ervaringen op te doen. Immers, ervaringen zijn onderdeel van verdere groei. Met een aards lichaam kunnen we emotionele- en lichamelijke ervaringen hebben zoals pijn en plezier. Wanneer je als mens de Ik in jezelf weet te vinden en daarmee bewust contact maakt, vereenzelvig je je steeds minder met je lichaam, je doen en laten en steeds meer met je Ik. Waar de mens aan het zwoegen is geweest om de kost te verdienen, waarbij hij het slachtoffer is geweest van macht en onmacht, daar kun je met aandacht en inzet zover komen, dat je weinig of geen last meer hoeft te hebben van dit onmachtsgevoel. Door je kijk op situaties te veranderen ontstaat er een respect naar je omgeving. Hierdoor ervaar je je werk op een andere manier waardoor er zich nieuwe mogelijkheden voordoen. Ook het contact met de mensen in je omgeving krijgt een beter gevoel. Samen-werken is dan een logische volgende stap. Deze verandering ontstaat door de Ik in jezelf, wie je in wezen bent, hoofdpersoon te laten zijn, waarbij je ‘het mens zijn’ als een uitdaging van ervaringen beleeft. Je eigen-aardigheden worden daarmee ook steeds meer geaccepteerd door jezelf en daarmee komen je talenten aan het licht. Elke ervaring telt, ook de kleine die je voorheen misschien als nietig en als gewoonte hebt gezien. Je kijk op het leven verandert door steeds meer in respect met jezelf en anderen te leven. Daarmee veranderen ook je doen en laten en je gevoelservaringen. Ik zie jullie vragende blikken. Laat ik het anders uitleggen. Op het moment dat je je afvraagt wie je nu eigenlijk bent, maak je de slapende Ik in jezelf wakker. Je geeft je Ik de kans zich te uiten en deze uitingen serieus te bekijken. De Ik is het intuïtieve in jezelf. Hoe meer je naar dit intuïtieve luistert hoe beter je ermee leert omgaan. Het zijn de spontane ingevingen die goed voelen, die je een warm hartsgevoel geven. 150 Verlichting en fotonen Vanuit trillingsniveau gezien is de trilling van het ‘overleven’ en het harde werken een lage trilling. Alles in je lichaam heeft een eigen trilling en al je ‘lichaams-onderdelen’ samen vormen een samenwerkend trillingsgeheel, dat zichtbaar wordt in je persoonlijkheid. Dat is wat je je omgeving van jezelf bewust en onbewust laat zien. Ons hart en onze hersenen hebben een ‘eigen’ trilling dat van indrukwekkende betekenis is op ons leven, op ons lichaam en ons functioneren. Het eenvoudigste voorbeeld ervan is het slapen. Een goede nachtrust geeft energie en laat je ontspannen, wat je lichaamscellen aanzet tot herstel en groei. In trilling gezien gaat tijdens het slapen de frequentie van je hart en je hersenen omlaag en je lichaam ontstrest. Hoe vaker je weloverwogen keuzes maakt, hoe minder stress er is, hoe minder energie het lichaam nodig heeft voor herstel werkzaamheden en jezelf dus meer energie overhoudt voor dat wat je prettig vindt. Kort samengevat, door jezelf af te vragen wie je echt bent en welke toegevoegde waarde je geboorte heeft op dat moment maak je je intuïtieve Ik wakker. De trilling in je hart en hersenen worden daardoor een stuk rustiger. Deze rust is vergelijkbaar met je slaaptrilling, die je lichaam rust en herstel biedt. Door interesse te hebben in jezelf, krijg je ook meer interesse in de mensen om je heen. Je gaat over van het ‘ik’- naar het ‘ik met de ander’- gevoel. In plaats van je buitengesloten te voelen of het gevoel te hebben er alleen voor te staan, ga je naar een gevoel van toenemende verbondenheid. Zo ontstaat er een aangenamere kijk op je leven en de mogelijkheden die je hebt wat meer levensplezier geeft. De verandering van hard zwoegen wordt zo werken samen met anderen. Samen-werken betekent toch inzichten delen en werk uit handen durven geven? Dat maakt het werkzame leven toch aangenamer? Is de tijd van hard werken dan voor niets geweest? In tegendeel! Alles wat je geleerd hebt zijn vaardigheden die je kunt blijven gebruiken, soms aangepast aan je nieuwe situatie. Hoe je van een pijnlijk verleden een waardevolle herinnering maakt? Door vergeving! Vergeving aan de ander en vergeving aan jezelf. Vergeving die eerlijk en van harte komt! Hiermee laat je de ballast van het verleden achter je en blijft de herinnering over. 151 Verlichting en fotonen Gedeeltelijk hebben jullie met het loslaten van het verleden al kennis gemaakt tijdens jullie verblijf hier. Wat de oude geschriften en overleveringen zeggen, is dat wanneer je bewust leeft, je lichaam zich daaraan aanpast. Je blijft gezonder en je blijft langer fit. Het geeft blije en tevreden mensen. Dit omdat bewust leven het vasthouden van zware en overbodige energieën voorkomt. Ook moderne inzichten vanuit de wetenschap en gezondheidszorg getuigen hiervan. Verlichting is een altijd durend proces. Het is alsof je je steeds minder identificeert met de betrekkelijkheid van het menselijk lichaam en steeds meer de Ik die erin ‘woont’. Er zijn aanwijzingen dat het fysiek lichaam van verlichte mensen anders is dan dat van hun medemensen. Ze hebben een ‘lichtere’ huidskleur. De hedendaagse wetenschap heeft ontdekt dat elke levende cel zogenaamde biofotonen uitzendt. Fotonen zijn hele kleine energiepakketjes, trillingsbundeltjes, het zichtbare deel van elektromagnetische straling. Hoe hoger de trilling, hoe meer licht er uitgezonden wordt. En dit fenomeen is ook van toepassing op menselijke cellen. Ik ben geen bioloog of natuurkundige. Wat ik hier in mijn eigen woorden probeer weer te geven, is mijn beperkte uitleg over zoals ik Verlichting zie. Iedereen nodig ik uit hierover voor zichzelf een beeld te vormen.” Dan neemt Chiry het woord en nodigt iedereen uit om te pauzeren. Na de pauze is er weer alle aandacht voor Gerard, misschien nog wel meer dan te voren. De openhartigheid waarmee hij zijn kijk op dit veel besproken onderwerp deelt, spreekt aan. “Blijkbaar heb ik jullie besmet met de interesse over dit onderwerp. Jullie zijn immers weer hier. Laten we dan maar verder gaan, daar komen jullie tenslotte voor,’ zegt Gerard op vrolijke toon. “Alles is trilling, ook ons fysieke lichaam. De snelheid waarmee het trilt, maakt dat het een vast, een tastbaar lichaam is. Om dit uit te leggen neem ik water als voorbeeld. Wanneer water de minste snelheid heeft, in trillingen, is het ijs. Als vloeibaar water is de trilling sneller. Als stoom is de trilling nog sneller. En als luchtvochtigheid is deze waarschijnlijk nog sneller. 152 Verlichting en fotonen Terug naar Licht trilling. Door steeds bewuster te leven, zijn we in staat oude overbodige en storende trillingen op te lossen. Storende trillingen zijn bijvoorbeeld gevoelige emoties, de herhalende verhalen in ons hoofd, de pijn van herinneringen. Je kunt dit oplossen doordat je in staat bent steeds meer te relativeren. Je krijgt een steeds beter overzicht over je eigen leven en de belangrijkheid van de situaties. Je respect in het algemeen neemt toe. Dit biedt veel ont-spanning. Door het oplossen van oude frustraties en angsten verandert je trillingsveld. Je hoogt je trilling steeds meer op. Licht is een hoge trilling. Hoe meer we ieder en samen in staat zijn de trilling te verhogen, hoe prettiger we ons voelen en hoe meer we ons leven mét elkaar leven. Daarmee verruilt het gevoel van eenzaamheid zich voor het ‘wij’-gevoel, we gaan samenwerken als groep en ten slotte is het heel natuurlijk om te denken, te leven en te handelen als samenleving. Het is als het zorgen voor elkaar, onze leefomgeving en als samenleving. Internet is hierin misschien wel een belangrijke stimulator?!! Het Verlichtingsproces is een groeiproces. Een van de zichtbare uitingen daarvan is de overgang van re-actie naar actie, het zelf initiatief nemen. Vanuit een veranderende visie op alles, nemen we vaker zélf de nodige stappen in plaats van afwachtend te zijn. We nemen toenemend beslissingen vanuit ons eigen standpunt en onze ont-wikkeling ook nu weer in overleg en samen werking met anderen, waarbij steeds meer rekening gehouden wordt met een bredere groep betrokkenen. Misschien is dit wel de kern van het Verlichtingsproces. Het bewust je eigen leven mét anderen leven in plaats van vóórof ten koste van anderen. Is dit dan misschien het samen-leven waar we naar op zoek zijn? Is dit onbewust al in volle gang zonder dat we er ons echt bewust van zijn? Om erachter te komen welke positieve ontwikkelingen er al aan de gang zijn, ga dan op onderzoek uit via nieuwsmedia en sociale berichtgevingen. Misschien ontdek je wel een project waarin jouw talenten een welkome bijdrage zijn! En zo is je 153 Verlichting en fotonen interesse in Verlichting misschien wel je ‘werk-adviseur’,” klinkt het vrolijk. Handelen tegen beter weten in, is de stress veroorzaker op alle gebied, het verzuurt je lichaam, het plezier in je leven waaruit zware trillingen ontstaan die slechte gevoelens geven, klachten ,symptomen, ziekten, slechte sociale contacten etc. etc. Stress is dat wat ons weerhoud ‘Verlicht’ te zijn, Verlicht in al zijn aspecten. Bewust leven activeert het contact tussen je beide hersenhelften waarmee stress steeds minder kans krijgt door de hogere trilling die daarmee ontstaat. Het menselijk lichaam is zware energie met een lage trillingssnelheid ten opzichte van onze gevoelens, onze gedachten, onze ervaringen en onze Ik. In deze volgorde ‘klimt’ de snelheid van trilling op. Ons Ik, een bijzonder snel beweeglijke trilling, krijgt in een doelbewust leven steeds meer de ruimte. Dit is de opluchting die je voelt en bij anderen kunt zien. Bijvoorbeeld nadat er een conflict is opgelost of nadat je een herinnering hebt kunnen ontdoen van zijn pijn. Zo komen er steeds meer snelbeweeglijke trillingen in ons lichaam, in onze cellen. Immers pijn, stress zijn zware trillingen, vreugde en plezier zijn hogere, lichtere trillingen. Hoe meer deze uitwisseling van zware energie, langzame trilling, plaats maakt voor snellere trilling, lichte energie, hoe meer plezier we krijgen. Zie hier de opwaartse spiraal van meer plezier en rust in je leven.” De opgewekte manier waarmee hij dit zegt en zijn wijsvinger die de spiraal weergeeft, maakt zijn uitleg zichtbaar. Als hij een slok water neemt, is dit voor anderen een aanzet om wat te drinken uit hun meegenomen flesjes. Dan gaat Gerard verder met het geven van voorbeelden van Verlichting. “De opwaartse spiraal is bij de meesten wel bekend. Het gevolg is dat je fysieke lichaam op deze toenemende gewenste ontplooiing reageert in al zijn processen. Het zelfgenezend vermogen van het lichaam wordt hierdoor geactiveerd. En dit resulteert in een verlangzaming van het verouderingsproces. En zo houdt het bewuste leven iemand langer jong!” 154 Verlichting en fotonen Het is muisstil in de zaal. De deelnemers zijn blij met deze uitleg. Het geeft ze een beeld over iets waar ze alleen vraagtekens bij hadden. “De snelheid van veroudering, vermindert. Soms lijkt dat de kalender sneller ouder wordt dan deze groep mensen, getuige de toenemende groep oude, gezonde mensen die nog met veel levensenergie hun leven leeft. ” Deze laatste opmerking brengt vrolijkheid in de zaal. “Kalenders, ” zo grapt Gerard “lijken vaker op een hulpmiddel om structuur aan te brengen in een wereld die vergeten is te genieten en respectvol met elkaar om te gaan.” Even is het stil na deze verrassende opmerking. “Herkennen jullie het gevoel dat het is alsof de tijd stilstaat? Je was in gedachten verzonken zonder je bewust te zijn waar je je bevond…. Of wanneer je dat deed wat je echt graag doet. Je passie geeft je het gevoel of je zeeën van tijd hebt, tot dat een afspraak de druk opvoert. Dan is het alsof de tijd vliegt. Herkennen jullie dit ook? Het tijdsbesef is volgens mij een heel persoonlijke beleving. En om je nog verder uit te dagen heb ik nog een vraag.” Gerard lijkt weer helemaal ‘in zijn element’ te zijn. “Als dit alles over Verlichting je te onwerkelijk klinkt, vraag je dan eens af, wie het is die er denkt. Jijzelf? Goed. En als jij het dan bent die denkt, wie is het dan, die zich bewust is van die gedachten? En waar speelt zich dit alles af? In je hoofd? En dat is toch een onderdeel van je lichaam? Als ik het mag samenvatten: in het lichaam ben jij het, je persoonlijkheid, die denkt. En dan is er nog een deel, dat ons intuïtief, spontaan van ideeën, inzichten en beelden voorziet. Dit alles wordt waargenomen door een derde deel van ons? Het enige dat ik hier mee wil aantonen is dat we meer zijn dan een fysiek lichaam! Of het allemaal tussen onze oren zit? Dat antwoord laat ik aan jullie over. Voor een gedeelte is ‘de manager’ tussen onze oren druk bezig, soms te druk. Met deze manager bedoel ik de hersenen. 155 Verlichting en fotonen De hersenen laten het lichaam de waarde van gedachten aanvoelen: prettig, storend, irritant of juist als een ‘aha’beleving. De hersenreactie is voelbaar via het contact met het hart. Denk eens terug aan een prettige situatie, houd die situatie eens voor ogen. Als je ernaar kijkt of je je die herinnert, waar is die herinnering in je lichaam tussen je kruis en keel voelbaar. Voel!’ Gerard geeft graag zijn publiek de tijd om de herinnering fysiek gewaar te worden. “En, merken jullie dat je meer bent dan een lichaam of je gedachten? Ben je dan misschien je gevoelens of zijn dat signalen die jou informeren? Wat ik hiermee begrijpelijk wil maken, is dat ik van mening ben dat de Ik die we zijn, een intelligentie is, een snelle trilling, ons eigen Licht. Wanneer we ons hiervan bewust zijn, zijn wij koningin of koning van ons lichaam zijn. We hebben dus een koninkrijk om over te regeren waarbij het aan ieder van ons is, om daaraan invulling te geven. Zo, dat is gezegd. En daarmee voel ik me vereerd voor zoveel koninklijkheid hier te mogen spreken.” Met deze opgewekte opmerking, die ook een waarheid in zich bergt, maakt Gerard de serieuze sfeer wat luchtiger. “Als je je eenmaal hebt geïdentificeerd met je Ik, ben je in staat de koning of koningin van je eigen rijk te zijn. Je eigen rijk is je doen en laten waar je fysieke lichaam het instrument van is. Ieder van ons kan medelevend met het inzicht en situatie zijn hersenen instructies geven en wensen delegeren. Deze worden dan door het lichaam met al zijn vernuftigheid opgevolgd. Hoe meer je op weg bent deze koning of koningin te worden, hoe meer je bezig bent met het Verlichtingsproces. En daardoor manifesteert jouw intelligente trilling zich in je cellen waarbij oude storende en overbodige lagere trillingen plaats maken voor jouw Eigen energie trillingen. Het is te vergelijken met het overschrijven van meerdere computerfuncties. Het Verlichtingsproces is het ont-wikkelen van jezelf. Je wikkelt dat wat niet langer van nut is of van anderen is, af. Daarmee wordt je steeds meer jezelf. ” 156 Verlichting en fotonen Nu terug naar mijn uitleg over Verlichting, want dat is het onderwerp van vandaag en daarvoor zijn jullie nu hier. We zijn opgehouden bij onze lichaamscellen. De lichaamscellen die steeds meer ‘Ik’ worden, door het oplossen van storende, vastgehouden energieën. Oude energie wordt steeds zwaarder naarmate ze ouder wordt. Zwaarder in de zin van minder snel, minder beweeglijk en ook zwaarder in lichaamsgewicht. Wanneer we als mens veel zware energieën hebben, hebben we veel stress verzameld die op den duur ziekmakend is. Wisten jullie dat ziekte een herstel- en overlevingsmodus is van het lichaam? Ziekte verschijnselen worden als ongewenst ervaren en vanuit dat inzicht bestreden. In feite is het een herstelmodus van het lichaam waarmee het zijn best doet om met de beweging die er nog is, te blijven functioneren. En daar waar het kans ziet voert het tijdens de ziekte periode herstelwerkzaamheden uit. Ziekte is een redmiddel van het lichaam om de balans te herstellen. De zware energie is een langzaam bewegende trilling. Stress haalt de bewegingssnelheid uit de cellen en lichaamsprocessen. Dit geeft klachten. Wanneer de signalen van het lichaam bij onze ‘persoonlijkheid’ niet worden opgemerkt, gaan symptomen over in klachten in ziekten, soms langdurig. Bewust leven, betekent dat iemand zich ervan bewust is dat hij de Ik in zijn lichaam is. In het begin is dit een vreemd idee. De meeste mensen in het Westen zijn opgevoed met het begrip dat we een lichaam zijn, dat we een mens zijn. Herkent u het? We hebben geleerd te zeggen: Ik ben Piet in plaats van mijn naam is Piet. Ook wanneer kinderen zeggen Pietje wil eten, wordt hem al gauw geleerd te zeggen: Ik wil eten. Het verschil is dat Ik en Pietje twee verschillenden zijn, twee samen-werkers. En daarmee is ons al op jonge leeftijd, vanuit de best bedoelde zorg, geleerd dat we een mens, een lichaam zijn. Wanneer eenmaal het contact met ons Ik is gelegd is het herstelproces begonnen op lichamelijk, emotioneel, mentaal en sociaal gebied. 157 Verlichting en fotonen Wij zelf kunnen dit herstelproces versnellen door de verbinding tussen voelen en denken te leggen. Eigenlijk herstellen we zo de natuurlijke verbinding tussen hart en inzicht. De aangeboren reacties van een kind. Vanaf de zijkant geeft Chiry een signaal aan Gerard dat het tijd is voor de middagpauze. “Ik krijg net ingeseind dat er een Koninklijke lunch voor ons gereed staat. En omdat we behalve koningen en koninginnen ook mens zijn, stel ik voor om te pauzeren en gebruik te maken van dat wat de keukenprinsen voor ons bereid hebben. Ik dank jullie voor jullie aandacht en hoop jullie later weer terug te zien. Voor nu, laat het jullie smaken!” *** 158 Trilling Verlicht 25.Trilling Verlicht De lunch is inderdaad bijzonder geweest. Verse vruchten en noten, het zelf gebakken brood en de soep. Allen hebben ze heerlijk genoten van de producten van Moeder Natuur. De stoel voor Gerard wacht uitnodigend op hem. Behalve de deelnemers zijn vandaag ook de meeste kernleden aanwezig. Zij hebben al vaker gemerkt dat ook al denk je een onderwerp te kennen, er meestal wel nieuwe boeiende informatie geboden wordt. Een andere klemtoon of een opmerking waarnaar je op zoek bent, geeft vaak het ‘aha’ dat een groot inzicht voor je opent. Iedereen is aanwezig en ook Chiry en Gerard hebben hun plaatsen ingenomen. Met zijn blik rondgaand door de zaal hervat Gerard zijn informatie. “Dat we lichaamscellen hebben, daar heeft onze lekkere lunch ons net opnieuw aan herinnerd. Hebben jullie ook genoten van de smakelijke lunch? Goed zo, dat is het compliment voor het keukenpersoneel. “Dan nodig ik jullie nu uit verder te reizen in de verbeelding van het verlichtingsproces. Het proces waarmee je steeds weer nieuwe verbanden legt die de basis zijn voor vernieuwingen. Nieuwe inzichten zijn de oorsprong voor overleg, nieuwe producten en diensten. De Wijze Mensen van alle tijden uit verschillende landen en culturen, geven aan, dat het belangrijk is dat je je innerlijke Ik erkent. Vaak zijn ze een voorbeeld voor anderen. Door met je innerlijke Ik in contact te blijven, ben je steeds beter in staat overzicht te krijgen over je eigen leven. Vanuit je Ik is dit een overzicht zonder emotie, van waaruit het steeds praktischer is om besluiten te nemen. In de zakenwereld wordt dit helikopteren genoemd. Een ondernemer heeft deze vorm van overzicht nodig om zijn werk tot een uitdaging te maken, wat ondernemen is. Dit geldt ook voor het levens-ondernemen. Het dienstbaar zijn, het willen bijdragen met eigen talent en binnen de grenzen van je eigen kunnen, is een van de aspecten van het Verlichtingsproces. Hier geldt dat je je eigen leven leeft met anderen in plaats van voor of ten koste van anderen En dat 159 Trilling Verlicht alles is van invloed op de reactie van de processen van je fysieke lichaam.” Dan kijkt de oude man geamuseerd de zaal rond. “Hoe is het in jullie hoofd? Kunnen jullie me nog volgen of dienen er zich steeds gedachten aan om nu alles te willen begrijpen? Of we het ooit kunnen begrijpen, al deze informatie, vind je dat nodig? De drukte in je hoofd, is iets wat we allemaal wel kennen. Wat de ontspanning in het hoofd betreft, daar is ieder van jullie, op een of andere manier tijdens je verblijf hier, ervaringsdeskundige in geworden. De samenhang tussen de rust in je hoofd, gezondheid, een bewuste levensstijl, de verbinding van hart en hersenen met verlichting, is wat ik jullie nu wil uitleggen. Alles is trilling. Dit blijft mijn uitgangspunt om het verlichtingsonderwerp duidelijk te maken. Gedachten, emoties, materie, stroom, energie, geluid, licht: het is allemaal trilling. Ieder van ons heeft een menselijk lichaam dat omgeven is door een trillingsveld. De onderdelen van ons lichaam hebben zelf een eigen trillingsveld, zo ook het hart en de hersenen. Eerder heb ik aangegeven dat het trillingsveld om ons lichaam weergeeft welke ‘storende’ trillingen we met ons meedragen in de vorm van oude emoties en gevoelens. Dit is de zware energie van hinderlijke trillingen die jullie voor een deel hebben weggewerkt tijdens de workshops van de afgelopen tijd. Is dit tot zover duidelijk?” Gerard krijgt positief respons. “Kunnen jullie je voorstellen dat deze storende gevoelens ook storend zijn voor je lichaamsprocessen? De zware energieën die oude emoties en nare gedachten geven, nemen de plaats in van positieve lichte energie. De moeders onder ons weten dat het hart het eerste orgaan is dat nieuw leven aankondigt. Het hartje van een foetus klopt als eerste levensteken en is vaak een bevestiging van de zwangerschap. Wetenschappers hebben ontdekt dat de trillingskracht van het hart vele malen sterker is dan die van de hersenen. Hoe is dat uit te leggen in het dagelijks leven? 160 Trilling Verlicht Het blijkt dat als we een idee krijgen vanuit ons hartsgevoel, we dit gedachteloos en vol vertrouwen ten uitvoer brengen. Soms laten we ons tijdelijk hinderen door reacties van anderen en zetten we het idee in de ‘pauze’, tot we ons vrij voelen om het alsnog tot uiting te brengen. Denk bij jezelf eens terug aan een ingeving, een idee dat zo goed voelde en waarvan je warm werd. Anders gezegd, als je je iets van harte wenst, gá je ervoor. Wanneer je een goed idee hebt, komt het nogal eens voor dat het bij een idee blijft. In trilling gezegd: onze hersenen gehoorzamen ons hart direct. Wanneer echter onze hersenen ons hart wil overtuigen, heeft deze over-weging-stijd nodig. Emoties vanuit ons hart hebben een directe en grote invloed op ons lichaam en op ons doen en laten in tegenstelling tot op ons denken. Willen jullie hierover meer en gedetailleerde gegevens, internet biedt daar een zee aan informatie over.” “De trilling van het hart,” zo gaat hij verder, “is vele malen sterker dan die van de hersenen. Het hart is daarmee de beslissende factor in ons leven. Hiermee wordt de oorzaak van stress langs een andere weg duidelijk. Stress ontstaat als we tegen beter in handelen, als ons denken ons hartgevoel negeert. Dit is ook terug te vinden in oude opvattingen van zowel oosterse wijsheid als de leefwijzen van indianen en andere volkeren die als ’primitief’ bestempeld worden. Zij zijn het die ons, westerse mensen, hebben proberen te leren denken met het hart en te voelen met het hoofd. Wat dit met het verlichtingsproces te maken heeft? Misschien wel alles. Wanneer we ons bewust worden van de Ik in onszelf, onze intuïtie, komt er een grote verandering in onze lichamelijke trilling. Door bewust te gaan leven, verandert de trilling van je hersenen. Het tempo wordt rustiger. Als je bewust leeft, krijgt je hart en de eraan verbonden eigen-aardig-heden de aandacht die het verdient. Je eigen karaktereigenschappen worden daarmee steeds meer je talenten die je ten dienste staan en waarmee je in goed contact met anderen bent. 161 Trilling Verlicht We herstellen dan deze natuurlijke verbinding tussen onze gevoelens en inzichten en maken keuzes waar we van harte achter staan. Je harttrilling informeert je hersenen via een verbindingsnetwerk tussen die twee organen. Wanneer je hart je hersenen informeert, reageren je hersenen hierop met het activeren van lichaamsprocessen waarin hormonen een belangrijke rol spelen. Hierdoor activeren we onze gezondheid en krijgen we steeds meer plezier in ons leven, ons zelfvertrouwen neemt toe en we voelen ons bij alles wat we doen vrijer. De trilling van ons hart en hersenen wordt rustiger, verhoogt in toonhoogte wat ons activeert om steeds meer ons eigen leven in te richten zoals we dat zelf graag willen. Over vleugels krijgen gesproken? Het is dit vrijheidsgevoel, de beloning van je herhaalde inspanning om bewust je eigen leven te leven. De rust die van Gerard uitgaat terwijl hij dit vertelt, is zacht en indringend. Zijn uitleg doet vermoeden dat hij het vanuit eigen ervaring geleerd heeft. “Om het allemaal wat begrijpelijker te maken zal ik mijn best doen deze ‘wetenschap’ te vertalen naar het dagelijks leven. De drukte in ons hoofd uit zich in de chaos van het leven, waarbij iemand zich druk maakt om zijn baan, zijn huis, zijn inkomen, om alles waarin hij hoofdpersoon is. Zolang je met deze hoge hersentrillingssnelheid leeft, maak je je druk om alles wat met jezelf te maken heeft. In deze staat van zijn, voelen mensen zich vaak eenzaam en afgezonderd of buitenstaander. Ze hebben vaak het gevoel het allemaal zelf te moeten doen, onbegrepen te zijn. Ze zijn druk bezig met het harde werken. Als het hart meer gaat ‘spreken’ waarbij de hersenen gaan ‘meevoelen’ ontstaat een gevoel van verbondenheid. Dit gevoel geeft ontspanning en overzicht. Mensen leven dan samen en houden rekening met elkaar en…zichzelf! Eerst binnen een beperkte groep, daarna steeds meer grensverleggend, uitgroeiend tot de aarde en zijn bewoners. Het globale denken en doen, terug is te zien in meerdere projecten vanuit veelal persoonlijke initiatief opgestart. Mensen die in de westerse maatschappij verdiende geld gebruiken om in minder bedeelde gebieden er mensen of zelf 162 Trilling Verlicht hele gemeenschappen me te helpen. Projecten die gericht zijn op ontwikkeling, groei en zelfredzaamheid van de betrokkenen. Wanneer we langere tijd op deze manier leven wordt de volgende fase geactiveerd. In deze nieuwe fase van nog meer rust, begint het vertrouwen in het leven toe te nemen. In de combinatie van deze twee fasen leven al veel mensen. Ze denken en doen veel met betrokkenheid tot anderen en hebben ook steeds meer momenten dat ze leven in vertrouwen. Zonder zich zorgen te maken over zichzelf, volgen ze hun gevoel en inzicht en handelen daarin. Hun vertrouwenstrilling resoneert naar anderen. Het is prettig om in de omgeving te zijn van mensen met deze hogere trilling. Vaak zijn ze een voorbeeld voor hun omgeving. Dit kunnen ‘gewone mensen’ zijn die actief zijn in een woonwijk of vereniging en ook bekenden die opvallen en daar in de wereld aandacht voor hebben gekregen. Enkele voorbeelden zijn Gandhi, Moeder Theresa, Mandela. Zo zijn er veel mensen die opvallen en als voorbeeld dienen of als idool gezien worden. Ze zijn terug te vinden in alle tijden en culturen. Het zijn opmerkelijke mensen! Door in de nabijheid te zijn van deze sociale, meelevende mensen, verhogen steeds meer mensen hun dagelijkse trilling. Zij gaan bewuster leven en ze delen hun gedachten en ervaringen met anderen, als hen daarom gevraagd wordt. Het delen van ervaringen geeft verbondenheid, het is een rimpeleffect. Rimpeleffect is het activeren van elkaar, het initiatief van de een is de motivatie voor de ander. De verbazing, herkenning en blijheid over deze uitleg is op de gezichten van de deelnemers te zien. Iedereen kent wel iemand waar hij graag bij in de buurt is. De opgetogen reactie van de toehoorders geeft ook een rimpeleffect: Gerard, Chiry en de andere kaderleden zijn zichtbaar verheugd met de reactie van de toehoorders. Dan stapt Chiry naar voren:”Lieve mensen, het lijkt me een goed idee om een pauze in te lassen en jullie te laten genieten van de informatie die Gerard ons zo beeldend heeft gegeven.” Na deze woorden staan de toehoorders rustig op en na wat napraten met elkaar verlaten ook de laatste belangstellenden de 163 Trilling Verlicht ruimte. De achtergebleven tassen zijn de zichtbare bewijzen van de intenties naar verdere informatie over Verlichting, een onderwerp dat misschien wel verder reikt dan licht kan reiken. *** 164 Gedeelde gedachten 26.Gedeelde gedachten In kleine groepjes komen de geïnteresseerden weer terug, sommigen met nog een mok drinken in de hand. In tegenstelling tot vanochtend is er nu interesse voor de ruimte als geheel. De rustige kleuren schakering van de wanden van vanille wit naar zacht geel waarbij gele kozijnen de ruimte vrolijk accentueren. Het koepelvormig plafond met daarin het ronde glas-in-lood raam heeft interesse. Het is een opmerkelijk werkstuk van Frank waarin verschillende kleuren in ondefinieerbare vormen het raam zo bijzonder maakt. De koperen geraamtes die de elektrische lampen verbergen zijn de sfeermakers als het donker is. Annemarie herkent de ruimte nog van haar binnenkomst waar de kleuren en de rust die de ruimte uitstraalt haar meteen aansprak. Als de aanwezigen klaar zitten in afwachting van verder informatie neemt Chiry het woord. “Gerard heeft me gevraagd om een deel van de informatie over Verlichting van hem over te nemen, wat ik met plezier doe. Waar nodig vult hij me aan. Gerard heeft vandaag al veel inzichten met jullie gedeeld over dit onderwerp. Het reinigen van storende trillingen, om zo de eigen trilling weer compleet te krijgen, is waar we het nu over gaan hebben. Dit is eenvoudig gezegd : ons ontdoen van energieën die eigenlijk van een ander zijn. Jezelf ontdoen van oude en overbodige energieën als emoties, gedachten, fysieke klachten, overbodige spullen en situaties, is een proces wat rust en aandacht vraagt. Herinneren jullie nog hoe je met elkaar in groepjes hebt gewerkt om met drie indrukwekkende mensen in gesprek te gaan om datgene te zeggen waar je voorheen niet de kans voor kreeg? Door een situatie te herhalen in je gevoel en te zeggen waar je je eerder beperkt in voelde, daarmee open je als het ware de ‘hefboom’ naar je vrijheid. Dat proces heeft te maken met het vrij maken van je eigen energie die elders is blijven liggen. Een andere tak van sport binnen dit proces is het delen van ervaring. Het delen van ervaring is belangrijk. De herkenning dat we als mens meer met elkaar gemeen hebben dan we verschillen biedt ons groei. 165 Gedeelde gedachten Oude onverwerkte pijn werpt drempels op waarmee de simpelheid van een situatie een opgave lijkt te zijn geworden. Op het moment dat je de drempels erkent, ontstaat er de rust van bewustwording. En dit maakt dat een opgave verandert in een uitdaging. Het toestaan en ondergaan van deze verandering is een onderdeel in het proces van Verlichting.” Dan stopt Chiry voor een moment zijn uitleg. Gerard en ik zijn het er over eens dat een van de grote uitdagingen van ons mens zijn het de uitdaging is, ons eigen leven te leven in respect en verbinding met de wereld om ons heen. Met de mensen die we ont-moeten, met onze dierbaren, met de natuur als geheel. Het verleden ‘afsluiten’ als gebeurtenis en ermee in vrede leven als een van de vele emotieloze herinneringen is een belangrijk onderdeel van het verlichtingsproces!” Dat deze laatste uitleg een bijzondere indruk heeft achtergelaten bij de toehoorders, is te zien in hun gezichtsuitdrukkingen. “Er is ook goed nieuws,” zegt Gerard op ontspannen toon. Intussen is hij opgestaan en heeft hij een klankschaal in zijn hand genomen. Met behulp van een met stof beklede stok maakt hij de klank van de schaal hoorbaar. Het geluid ervan is indringend en aangenaam. “Alles is trilling en trilling is te beïnvloeden met andere trillingen. Daarom maken woorden, gedachten, letters, kleuren, klanken, voeding, elkaar, de omgeving, huisdieren, muziek, eigenlijk alles indruk op ons, bewust en onbewust. Als we ons laten beïnvloeden door voor ons aangenaam voelende trillingen verhogen we onze eigen trilling. De omgevingstrillingen komen ons lichaam binnen en hebben uitwerking op onze hormoonstelsels. De zuiverende werking van tonen kan gebruikt worden om een hormoonstelsel vrij te maken van andere ingeslopen vreemde trillingen. De verhoging in trilling in onszelf en daardoor ook in het hormoonstelsel optimaliseert ons hele functioneren. In oudere tijden werden helende klanken toegepast via klankschalen, het geluid van blaas-horens en -schelpen, trommels en het zingend herhalen van tonen of woorden. Tegenwoordig 166 Gedeelde gedachten zijn we instaat digitaal de trilling te maken die we willen hebben. “Alles is trilling,” zo vervolgt Chiry de uitleg. “Trilling is zichtbaar te maken met het schoolvoorbeeld van ijzervijlsel dat op een glazen plaat een zichtbaar patroon krijgt door onder de plaat een magneet te bewegen. De beweging van de magneet wordt gevolgd door het ijzervijlsel, dat op haar beurt het magnetisch veld, het trillingsveld van de magneet weergeeft. Zo heeft alle materie een trillingsveld om zich heen, wat jullie hebben kunnen voelen tijdens de schilderworkshop bij Francis en Frank. “ “Klanken zijn van grote invloed op ons menselijk trillingsveld. Dit is waarom klanken gebruikt kunnen worden als zuivering voor mentaliteit, emoties en uiteindelijk voor fysieke klachten. Alles is trilling en die is waarneembaar door onze aandacht erop te richten. De coconwerking is voor de meeste van jullie een bijzondere ervaring geweest. Denk er eens aan terug. In de wetenschap zou dat binnen het begrip ‘parallelle universums’ kunnen vallen. Ook hierover biedt internet je een breed scala aan informatie vanuit verschillende standpunten. Of de coconervaring binnen het verlichtingsproces valt, dat is aan ieder van jullie om te beoordelen. Zijn jullie je ervan bewust dat hoe meer aandacht je hebt voor een onderwerp, hoe beter overzicht je erop krijgt, zeker zolang je je vrij voelt van tijdsdruk. Misschien als je op internet bezig bent met het je oriënteren op iets dat je interesse heeft. Je ziet dan toch ook steeds meer verbanden tussen jouw begin onderwerp en de linken die je opent? En heb je alles wat je binnen dat overzicht ervaart eerder geleerd door scholing of ervaring? Is het je wel eens of vaker gebeurd dat je aandacht wordt beloond met ‘spontane’ informatie invallen of ideeën? Kun je je voorstellen dat jouw aandachtstrillingen passende trillingen opvangt? Immers de trilling die we uitzenden wordt beantwoord door gelijksoortige trilling, een soort echowerking van wat je uitzendt ontvang je. In een van de workshops hebben we daarover gesproken in verband met het bijstellen van je wensen en de mensen die je graag wilt ontmoeten. “ 167 Gedeelde gedachten Hier en daar weekt er een herinnering zich los. Ze hebben immers zoveel ervaringen opgedaan tijdens hun verblijf. Hebben jullie het idee dat jullie al begonnen zijn aan je Verlichtingsproces? En zijn jullie er zweverig van geworden of juist meer mens? Een mens, die zich beter bewust is van de doelen die hij zich stelt en de keuzes die hij wil maken? Beginnen jullie een beetje in te zien dat dit proces juist een heel menselijk proces is, dat de verbinding aanbrengt tussen verschillende trilling hoogtes, onze verschillende levens-aspecten? Met een blij gezicht vat Chiry zijn uitleg samen. “ Kort gezegd is het, hoe vrijer je bent van zware trillingen in je lichaam en je trillingsveld, hoe meer plezier je in je leven ervaart en hoe meer je het herstellingsproces van je fysieke lichaam activeert. Dat brengt toenemende gezondheid en nieuwe uitdagingen waarin je steeds bekwamer wordt er passende keuzes uit te maken. Het belangrijkste daarbij is het contact met je eigen Ik. En hoe beter je daarmee omgaat hoe meer je jezelf daarin leert kennen en je ermee identificeren kunt zodat je steeds meer Ik bent in je menselijk leven en daarmee steeds meer jezelf terug vindt in je lichaamscellen als Licht, dat we als trilling zijn. Veel mensen met een bijna doodervaring erkennen dat wij ieder in oorsprong Licht zijn. Dit zijn mijn woorden om uitleg te geven aan belevingen waar woorden tekort schieten.” Hiermee sluit Chiry zijn informatie af. Als er spontaan uit het publiek aan Gerard wordt gevraagd of hij hier nog iets aan toe te voegen heeft, staat deze met een glimlach op zijn gezicht op. “Zoals ik het zie, heeft trilling een onoverzichtelijke hoeveelheid aan mogelijkheden op alle niveaus. En daarmee ook het aanzetten tot nieuwe trilling.” Met een welgemeend en respectvol applaus bedanken de toehoorders deze indrukwekkende informatiedag. Terwijl de mensen op staan en nog napraten klinkt de bel van de eetzaal als uitnodiging voor de gezamenlijke warme maaltijd. Voor iedereen is het een bijzondere dag geweest. Een verzameling van inzichten hebben eerdere overtuigingen aan het 168 Gedeelde gedachten wankelen gebracht en vragen om opnieuw geordend te worden. Behalve menselijke capaciteiten zijn vandaag ook de capaciteiten van de voice-recorders benut. In de eetzaal klinkt een zacht geroezemoes. De uitbundig gedekte tafels en de sfeerverlichting maken deze avond bijzonder. Het is alsof iedereen zich thuis voelt bij zichzelf en bij elkaar. Als later in de avond de laatste deelnemers naar hun kamer gaan, kijkt het kernteam van het DSH terug op een succesvolle periode en een bijzondere avond. De gedachte aan het afscheid nemen van deze groep is gaat gepaard met een lach en een traan en met dankbaarheid voor het vertrouwen dat ze hebben gekregen. Het is fijn te mogen bijdragen in de ontwikkeling van ieder van de deelnemers en daarmee in het bewust zijn van de wereld als geheel. Of Annemarie de enige is die deze bijzondere dag nog eens door haar herinnering laat gaan? Wat ze ervan begrepen heeft is dat het verwijderen van overbodige energie ‘het enige’ is dat nodig is om Verlicht te worden. Het los laten van overbodige energie, de opgeslagen zware energie van de verhalen in je hoofd. Net als de energie van anderen waarmee je niets kunt, omdat we alleen onze eigen energie trilling kunnen gebruiken. Volledig je Eigen trilling zijn, is Verlicht zijn, zo eenvoudig is het en zo complex, een uitdagende belevenis voor een mens om te doen, dat beloond wordt met toenemend plezier en vrijheid. Wat ze tijdens haar verblijf hier in het DSH ook begrepen heeft is dat wetenschappers hun best hebben gedaan om de Ziel en/of Geest in een mens pakbaar te kunnen vinden. Alle pogingen hierin zijn mislukt. Ze herinnert zich een uitleg die aangeeft dat we met behulp van de trillingsredenatie onze groei en ervaringen enigszins kunnen begrijpen en daarmee onze Ik wel enigszins ‘pakbaar’ wordt. Door bewust gedachten toe te laten, onze woorden te kiezen, ons doen en laten zelf te bepalen, beïnvloeden we de wereld om ons heen, in alle trillingshoogte en daarmee indirect ook onze Ik. Weten dat je hiermee alles en iedereen beïnvloedt, ook dat is een onderdeel van Verlichting. Het is het beïnvloeden van de toekomst, letterlijk en figuurlijk en misschien ook het beïnvloeden van het verleden. 169 Gedeelde gedachten Al sluimerend verminderen haar gedachten in snelheid. Ze herinnert zich nog dat verlichting fysiek aan te tonen is, door middel van het meten van de hoeveelheid lichtfotonen in de cellen. Zowel Gerard als Chiry hebben het idee dat er wetenschappers zijn, die hebben ontdekt dat elke levende cel lichtfotonen bevat, dus ook wij mensen. Licht is een superhoge, snelle trilling. Het toenemen van de hoeveelheid lichtfotonen in onze cellen is Verlichting. Het bijzondere hiervan is dat wetenschap en religie hier bij elkaar komen, ieder vanuit een eigen manier van beredenering en standpunt. En dan herinnert ze zich nog iets, dat een bijzondere indruk bij haar heeft achter gelaten. Gerard, zijn team en nog vele mensen in verschillende continenten zijn van mening dat de voorspelling dat er een einde van wereld komt, te maken heeft met het einde van een denkwijze in de wereld zoals die lange tijd heeft bestaan. Daardoor komt er een einde aan de wereld zoals we die zolang hebben gekend en brengt een nieuwe mentaliteit en denkwijze een ‘nieuwe wereld’. In deze nieuwe wereld is ons gevoel en inzicht verbonden waardoor er wordt geleefd vanuit een ethisch wij-samen-standpunt. Weerstand ertegen maakt ziek en overspannen. De verbinding van ons hart met onze visie verruilt de hardheid van besluiten in de betrokkenheid en haalbaarheid ervan. Annemarie herinnert zich nog goed, dat dit nieuwe denken het realiseren van hartenwensen haalbaar maakt. Het geeft haar een motivatie en vertrouwen om te gaan werken aan dat wat ze leuk vindt, waar ze goed in is en waarmee ze anderen van dienst kan zijn. De herinnering aan dit voornemen maakt haar opnieuw blij. Met het verzinnen van mooie toekomstplannen valt ze tenslotte in slaap! Bewust richting geven aan het onbewuste met de intentie en het vertrouwen van het bewust-zijn wetende dat dat wat je uitzendt aantrekt, is het doelbewust toepassen van trillingsweten. vnyo. *** 170 Stressloos eten 27.Stressloos eten De vorige dag heeft veel indruk gemaakt op de deelnemers. Ze hebben ook geleerd hoe ze, deze vorm van alchemie, voor zichzelf op kleinere schaal kunnen uitvoeren. Een bakblik en vloeipapier met daarop de trefwoorden van zware energie, voldoen prima. Je eigen intentie om de alchemie in gang te zetten, blijft essentieel. De intentie en het moment dat je deze procedure activeert, maakt het telkens opnieuw tot een bijzondere gebeurtenis. Vandaag is de bijeenkomst in het glazen huis, de wintertuin waar planten een warm verblijf hebben gedurende koudere jaargetijden. Hier en daar zie je vaste plantenbewoners die, netjes opgepot, de ruimte verfraaien. In verband met het onderwerp van vandaag, is de bijeenkomst in deze ongewone en aangename omgeving georganiseerd. Gerard, Chiry, Francis en Frank begeleiden ook vandaag weer samen de groep. Nadat Gerard iedereen een goede morgen heeft gewenst, geeft hij aan dat de ochtend in het glashuis en de middag in de moestuin is gepland. Tijdens de wandeling door de moestuin en boomgaard wordt er kennis uit gewisseld over het telen, bewaren en bereiden van groenten en fruit. Dan neemt Chiry het woord. “Vandaag willen we jullie eraan herinneren dat we als mens onze ervaringen opdoen in een fysiek lichaam, dat het nodig heeft om goed gevoed te worden.” Chiry spreekt uit een lange ervaring van het begeleiden van zieke mensen. “Eten is iets dat we heel gewoon zijn gaan vinden. In tegenstelling tot de hoeveelheid lijkt de kwaliteit van ons voedsel ondergewaardeerd te zijn. Gelukkig is hier een welkome en toenemende kentering gaande. Binnenkort gaan jullie allemaal weer naar huis, ieder in een eigen richting naar een eigen leefomgeving. Sommigen van jullie leven in een koud gebied, anderen in de warmte. De meesten brengen het dagelijks leven in een gematigd klimaat door. We weten dat er in de wereld verschillende klimaten heersen. Hoe kan het dan 171 Stressloos eten zijn, dat er over het algemeen hetzelfde voedsel gegeten wordt. Is dit een geldkwestie? Waar ik naar toe wil, is jullie te laten inzien dat de natuur in onze leefomgeving ons alles biedt om gezond en met plezier te kunnen leven. Een olifant in warme streken, de ijsbeer in de kou, de kameel op de zandvlakte en de eland op de toendra: zij leven gezond van dat wat hun leefomgeving hen aanreikt. Dit, als de mens hen dat gunt…” komt er kritisch als toegevoegde opmerking uit. “Ander voedsel vraagt een ander lichaam. Mensen eten wat er wereldwijd verbouwd wordt en ervaren dat als een luxe. Het is een versluierd beeld van overvloed, met een hoge prijs. Een prijs waar geld honger achterlaat, land verdort door uitputting, het vervoer heen en weer een economisch luchtkasteel is dat slachtoffers achterlaat. Heeft een van jullie het wel eens koud gehad, echt koud?“ Sommigen knikken ja. “En had je genoeg geld om een warme jas te kopen?” Opnieuw wordt er ja gegeven door de groep. “En heeft het geld je lichaam warm gehouden of de jas? Is het het geld dat honger stopt of voeding? ” Met een droog gezicht zet hij met deze overweging de groep aan het denken. Dan neemt Gerard het woord over. Zijn overtuiging is de gelijk-waardigheid van mensen, gelijke kansen en herkansingen, eigen verantwoordelijkheid in handelen, in een respectvolle samen-leving. Vanuit deze gelijk-waardigheid is hij actief betrokken bij het werk in het DSH. Hier is ieder die wil werken aan zichzelf welkom zonder dat iemands achtergrond een reden tot afwijzing is. De eigen hulpvraag is de deuropener op deze locatie. In een wereld waar geld stroomt, spoelt daarvan steeds het nodige het DSH binnen, waarmee deze gewaardeerde organisatie in beweging blijft. “Ja, ik begrijp dat er antwoorden zijn zoals, dat je met geld eten kunt kopen. Dit kan alleen daar waar eten is verzameld. Ik ben van mening dat het goed is, na te denken over het feit, dat de natuur ons geeft wat we nodig hebben, ieder seizoen weer en hoeveel gebruik we daarvan maken. En ook, dat wanneer we voedsel kopen in onze eigen omgeving, hoeveel we bijdragen aan werk, voedsel en eigen-waarde van mede-mensen. 172 Stressloos eten En verder, bedenk eens op welke vele manieren het eten van lokale voeding bijdraagt aan de gezondheid van onszelf, anderen en van de wereld, letterlijk en figuurlijk en de gevolgen indirect daarvan. Wist je dat er op dit moment vrouwenprojecten lopen, waarin mensen op een klein stukje grond onbespoten groenten en fruit kweken. Iedere maand komen ze samen en overleggen ze wat er nodig is, om hun producten milieuvriendelijk te kunnen blijven verbouwen tegen betaalbare prijzen. Deze vrouwen zijn aangesloten bij een lokale instelling die hen een gegarandeerd minimum inkomen geeft over de geleverde producten. Ook de afnemers krijgen wekelijks, voor steeds dezelfde prijs, een tas lokale groenten. De instantie zelf is in staat met kleine winst het financiële verschil tussen de winter- en zomeroogst op te vangen. Deze voedselvoorziening is ontstaan uit een wederzijdse behoefte. Eerder haalden veel van de mensen, die nu groenten en fruit telen, hun eten uit afvalbakken naast de luxe hotels. Door het opzetten van deze organisatie zijn het lokale bewoners die een gezond inheems en vers product -kopen waarbij er voor alle betrokken in dit project een beter leven ontstaat. Hiermee is de dagelijkse vertwijfeling veranderd in zelfvertrouwen en plannen maken.” Dan is het stil. “Zelf ben ik ervan overtuigd dat er genoeg voedsel in de wereld is voor iedereen, ondanks dat we met zo velen zijn. Met de juiste mentaliteit en logistiek zou het voedsel zo verdeeld kunnen worden dat honger tot het verleden behoort. Immers in welvaartslanden hebben bijna net zoveel mensen last van overgewicht als er ondervoede mensen zijn in andere delen van de wereld. En als je weet dat er voor vleesproductie ongeveer twintig keer zoveel grondstoffen nodig zijn dan voor vegetarische voeding, kun je jezelf de resultaten voorstellen wanneer we als mensheid overgaan tot voornamelijk vegetarische voeding. Ik heb wel eens horen zeggen dat ‘wat een gezicht heeft, leg je niet op een bord’. Dat het gezond is en je van vegetarische voeding sterk wordt, zien we aan de mensen in de blauwe zones, enkele leefgebieden verdeeld over de wereld. 173 Stressloos eten Leefgebieden die opvallen omdat de mensen die er wonen opvallend gezond oud worden. Ze worden merendeels ouder dan honderd jaar. Behalve mensen zijn grote krachtige dieren die in staat zijn oud te worden van vegetarische voeding hierin een voorbeeld. In staat om oud te worden, omdat zij vaak voortijdig sterven als prooidier van stropers. Voorbeelden van de kracht en leeftijd van vegetariërs zijn de olifant en gorilla. De grootste vegetariër is de walvishaai die tussen de 90 en 130 jaar oud wordt. Ons advies is, om geleidelijk aan, je patroon en voedselkeuze aan te passen aan je leefwijze. Een leefwijze waar jij je prettig voelt. Die je naar eigen keuze steeds weer bijstelt aan je toenemend inzicht en je omstandigheden waarin je leeft Na een korte pauze neemt Chiry het woord. “De verbondenheid met elkaar en de natuur hebben jullie de afgelopen tijd meerdere malen ervaren, ook zonder internet. Onze kleding, ons voedsel, onze behuizing komt direct of indirect van de aarde. De aarde is als een moeder voor ons. Als we de aarde en ons lichaam beheren in tegenstelling tot beheersen, ontstaat er een prettig leven voor alle bewoners. De mensen die leven in de ‘blauwe zones’ zijn hierin een voorbeeld. De blauwe zones zijn gebieden verdeeld over verschillende continenten en culturen, waar de bewoners dikwijls de leeftijd van honderd jaar bereiken. Deze hoge leeftijd is daar gewoonte net als het het plezier wat ze in hun leven hebben. Hun ‘geheim’ is hun levensstijl! De manier van leven van deze mensen vertoont veel overeenkomst met elkaar, ondanks dat ze op andere locaties op de aarde hun bestaan hebben. Ze hebben allemaal een doel om ’s ochtends voor op te staan! Ze dragen, ongeacht hun leeftijd, bij aan de leefgemeenschap waarin iedereen sociaal gewaardeerd wordt. In deze leefstructuren is er dagelijks ruimte voor rustmomenten voor alle bewoners. Ook de voeding in deze ‘blauwe zones’ bestaat alle dagen uit het eten van verse en zelfgedroogde groente, fruit en noten. Producten uit de eigen omgeving. Er is een groot verschil met wat we zien in onze consumptiemaatschappij! 174 Stressloos eten Een van hun leefregels is om zoveel te eten, dat er altijd nog ruimte over is in de maag voor meer. Brood en lekkernijen bakken, waar samen van genoten wordt, is het zoete van deze levensvisie. Anders dan voorgeschoteld op een bord, loopt bij deze mensen het vlees levend rond. Deze mensen eten vegetarisch waarbij ze wel gebruik maken van de producten van de lokale dieren zoals melk, boter en honing. De oudere mensen zetten dagelijks hun spieren aan het werk door het doen van oefeningen of ze maken zich dienstbaar voor de gemeenschap, Zo blijven ze op hun oude dag fit. Ongeacht hun leeftijd laten alle bewoners van de blauwe zones hun verbondenheid met de natuur zien, en,…dit laatste voorbeeld zal jullie zeker aanspreken,… de meeste van hen drinken iedere dag één glas wijn of één borrel.“ Behalve van de thee, koffie en koek genieten de deelnemers van het vrije uitzicht naar buiten. De vruchten in de boomgaard zijn zoals de versiering van een kerstboom kan zijn, betoverend en fantasieprikkelend. Het bewust zien van deze schoonheid en rijkdom van de natuur, maakt verrassende reacties los. Smullen van zongerijpt fruit, groenten en noten uit je eigen ‘achtertuin’, smakelijk idee! Ook Annemarie is onder de indruk van wat er gezegd is en van wat er zo dichtbij te halen is. Haar gedachten aan een volkstuintje maakt haar enthousiast. Even laat ze haar fantasie de vrije loop en stelt ze zich voor, samen met de kinderen te zaaien, wieden, oogsten en ze dan ook te betrekken bij het koken van het eten. De gedachten eraan laat haar stralen. Ze neemt zich voor thuis serieus werk van haar volkstuinidee te maken. Haar binnenpret erover is zichtbaar in haar hele houding. *** 175 Iets van alles 28.Iets van alles Iedereen heeft weer een zitplaats als Francis binnen komt. Ze draagt een mand met zich mee met verschillende groenten, fruit, noten en halmen met zaden. “Deze keer wil ik jullie verrassen met de kleuren van de natuur. De afgelopen tijd hebben jullie voornamelijk gewerkt op emotioneel en mentaal niveau. Nu is ons lichaam aan de beurt. Immers, we zijn mens en we ervaren emoties lichamelijk, inclusief het smakelijke eten. Verder is het ons lichaam dat ons brengt waar onze gedachten naar uitgaan. Over het algemeen gebeurt dit zonder na te denken over de brandstof, als je het lichaam ziet als voertuig. Bij de mensen die wonen in de zogenaamde ‘blauwe zones’ is hun dagelijkse voeding meer dan voldoende voor hun dagelijks functioneren. Hoe dat kan met zo beperkt te eten? Door hun leefwijze ontstaat er weinig blijvende en opgeslagen stress. Stress is een onzichtbare grootverbruiker van energie! Functioneren kost energie. En waar haalt het lichaam de kracht ervoor vandaan? Uit de dagelijkse voeding komt onze brandstof om te functioneren. En wat als het te kort komt? Precies, dan hebben we een reserve: het immuunsysteem. Dit is onze ‘emmer’ met reserve weerstand. Stress is een grootverbruiker van deze reserve voorraad. Stress veroorzaakt weerstand. Dat hebben jullie zelf vaak genoeg ervaren. Een deel van deze weerstand hebben jullie zelf weggehaald met het verwijderen van ‘etiketjes’ op de feestavond. Ik bespaar jullie nu de uitleg over het proces van stressopslag en de lichamelijke gevolgen ervan. Vandaag houden we het eenvoudig en laten we jullie de hulp van Moeder Natuur zien. Het gaat erom dat jullie het verband gaan zien tussen stress, gezondheid, ziekten en ontspannen leven. “Herinneren jullie je nog het gevoel dat het lopen over het gekleurde papier op je heeft gehad? Even geeft ze ruimte zodat deze herinnering weer in beeld komt. “Kleur is dus merkbaar. Dit geldt altijd, ook voor voeding. Het dagelijks eten van de regenboogkleuren van groeten en fruit, activeert ons schoonmaakproces op emotioneel en lichamelijk 176 Iets van alles gebied. Verder vult het eten van die meerdere kleuren van groente en fruit per dag ons immuunsysteem aan.” Terwijl ze dit zegt laat ze de mand met verse groenten, fruit en noten doorgeven, als voorbeeld van de mogelijkheden. “Natuurlijk vullen groenten, fruit, noten en kiemen onze natuurlijke behoeften aan. Dit is een doordenkertje” plaagt ze de groep. “Wil je bijdragen aan je gezondheid en gezond blijven? Kennis over voeding motiveert, net als het betrokken zijn bij de bereiding ervan. Internet biedt je een overvloed aan informatie, in woord en op video. Wees selectief en kies bewust wat op jou van toepassing is! Denk je dat de natuur nagemaakt of vervangen kan worden? Het samenwerken van de plantaardige stoffen wordt vergroot als je groente en fruit van verschillende kleuren dagelijks eet. Zelf doe ik mijn best om dat ook dagelijks te doen in verse of in gedroogde vorm.” Om het duidelijker te maken stelt Francis de groep vragen. “Wie van jullie regelt bewust z’n ademhaling? En wie de stofwisseling, het hartritme, de pompkracht van de bloedsomloop en wie verzorgt zelf het verloop van zijn eigen lichaamsprocessen? En dat allemaal tegelijkertijd!” “Het lichaam beheren is wel een haalbare taak. Het is gezonder het te beheren dan het te beheersen Het lichaam is wijzer dan wij kunnen bedenken,“ vertelt Francis enthousiast. “Aan ons is het, om het te voeden, in beweging te houden, het geregeld rust te gunnen, er aandacht voor te hebben en het regelmatig te reinigen. Kort gezegd, er zorg voor te dragen, rekening houdend met de signalen die het afgeeft.” Dan reageert Chiry aanvullend. “De mensen die ik vele jaren begeleid heb, hadden vaak deze opmerking naar mij toe: ‘Als ik dat toch eerder had geweten….’ Dit is een van de redenen dat wij dat hier, op het einde van jullie verblijf, nog ter sprake brengen. Stel je eens voor hoe de gezondheidszorg er uit zou zien, als we allemaal een rijk gevuld immuunsysteem zouden hebben? Een dat simpel onderhouden kan worden door onze dagelijkse voeding? Misschien dat dan de preventie in plaats van herstel van de gezondheid de aanpak van de gezondheidszorg zou zijn. 177 Iets van alles Ik heb eens eerder horen vertellen, dat in oudere tijden de Chinezen een dokter bezochten om gezond te blijven en hem daarvoor betaalden. Als ze ziek werden, was het aan hem zijn preventieve werk bij te stellen zonder vergoeding tot ze weer gezond waren.” Na deze opmerking stapt Chiry weer terug. De gevulde mand die Francis heeft meegebracht gaat nu voor een tweede keer rond. Deze keer om te genieten van vers zongerijpt fruit dat helpt bij het krijgen van je eigen lichaamsgewicht. De oren van veel vrouwen zijn gespitst. “Ga eens na hoe jullie nu eten? Welke soorten van groenten, fruit of granen is jullie bekend en welke onbekend? Over-gewicht heeft meerdere oorzaken. Als eerste zijn het opgeslagen emoties. Het is de zware trilling waar je zwaar van wordt.” Dit zegt Francis met een glimlach. “Die opgeslagen emoties is opgeslagen stress. Hoe meer je daarvan op voorraad hebt, hoe slechter je lichaam kan verteren. Vaak zijn moeilijk te verteren emoties daarom weggestopt, opgeslagen met als gevolg dat je lichaam verteringsproblemen heeft. Kort gezegd, de gevolgen van opgeslagen emoties zitten, onder je huid. Stress is hierin de veroorzaker en hindert steeds meer het verteringsproces. Het verzuurt én je levensplezier én je lichaam en beïnvloedt lichaamsprocessen te nadelig. Als laatste noodmaatregel, bij aanhoudende stress, worden dan verschillende functies uitgeschakeld om de levensbelangrijke processen op gang te houden. Dit verminderen en aanpassen van lichaamsprocessen zijn signalen die het lichaam afgeeft, vervolgens worden het klachten en later ziekten. Kijk eens wat er gebeurt met verzuurde grond? Verzuring doodt leven. Verzuring van het lichaam is pijnlijk. Een verzuurde spier doet pijn en houdt je tegen om verder te gaan in je doen en laten. Je hart is ook een spier! In verse rauwe groenten en fruit zitten allerlei stoffen die je helpen deze verzuring op te heffen en na verloop van tijd je immuunsysteem aan te vullen. Zure vruchten zijn goede ontzuurders, al klinkt dit misschien vreemd. 178 Iets van alles Het verwerken van goede verse producten voor een warme maaltijd vraagt aandacht, zeker wat betreft de verhitting. Dit om de waarde van de producten zo veel mogelijk te behouden. Ik adviseer jullie om zo min mogelijk bewerkt voedsel te eten. Echt, het zal je goed doen!” Met deze overtuiging beëindigt Francis haar informatie. Dan neemt Chiry het woord. “Graag wil ik een idee en ervaring met jullie delen. Denk er eens over na en misschien vinden jullie de ervaring die ik nu met jullie deel de moeite waard om verder te vertellen. Een van onze medewerkende organisaties heeft een oude techniek toegepast, die in mijn ogen levensreddend is. Dit in de streek waar de oogst zo goed als mislukt was. De tijd om opnieuw te zaaien, te groeien en te oogsten ontbrak. Het tekort aan voedsel voor de komende tijd leek een treurig feit. Wat deze organisatie heeft gedaan is rijst en graan en wat andere zaden besteld in andere landen. Ze hebben de mensen geleerd om zaden en peulvruchten te kiemen. Kiemen vraagt weinig water en geeft bijzonder veel resultaat. Nadat de mensen een pot, pan of lege schaal gedeeltelijk hadden gevuld met zaden, ongepelde rijst of peulvruchten lieten ze deze een dag en nacht wellen. Daarna werd het water afgegoten en de gewelde zaden verdeeld over verschillende lage schalen. Onderin werd een opgevouwen schone doek gelegd. Deze schalen werden afgedekt in het zonlicht gezet totdat de kiemen gingen spruiten. Daarna zijn de deksels eraf gehaald. Iedere dag kregen de kiemen een beetje water. Als dank voor de goede zorg groeiden deze kiemen en ontstonden er mooie frisgroene stekjes, geworteld in de vochtige doek. Deze stekjes zijn een concentraat van mineralen, plantenstoffen en vitaminen. Naast de gekookte rijst en meelkoeken die een goede maagvulling zijn, hebben de kiemen deze mensen voorzien van alle stoffen die het lichaam nodig heeft om gezond te blijven. De tip van een oude aardappelteler om mineralen aan het land terug te geven, door jaarlijks met een zeezoutoplossing het land te besproeien, bleek waardevol. Zijn waarschuwing om de dosering van een eetlepel zeezout in tien liter water goed op te lossen, wordt nauwgezet opgevolgd. 179 Iets van alles De bevolking heeft gezond de volgende zaaiperiode gehaald. Tegenwoordig is het eten van kiemen nog steeds een onderdeel van hun dagelijkse voeding. Behalve dat het een goede voeding is, is het mogelijk met minder voeding, minder landbouw, minder hard werk gezond te blijven. De tijd die hierdoor is vrij gekomen, wordt gebruikt voor scholing en creatieve toepassing van hun groeiende kennis. Dit voor de mannen, vrouwen en kinderen. Zij zijn door dit project meer zelfredzaam geworden. Frank neemt het nu over. “Na het eten gaan we in groepjes naar buiten, waar we elkaar gaan informeren over de mogelijkheden van het planten van groenten, over de werkwijze en recepten. Al gauw blijkt dat het planten van groenten in houten kistjes een goede manier is wanneer je tuin een balkon is. Aan het einde van de middag komen we hier weer terug. Er liggen dan verschillende grote vellen papier die jullie kunnen gebruiken om korte tips op te schrijven. En voor ‘de koks’ onder ons kunnen, als zij dat willen hun emailadres erop schrijven om later recepten uit te wisselen.” Met deze voorstellen beëindigen Francis en Frank de ‘gezonde’ ochtend. Als het avond wordt, is het plezier van de middag zichtbaar. Grote vellen papier met aantekeningen zijn tijdelijk op de glazen wanden geplakt. De stoelen zijn gegroepeerd, een kar met vuile vaat en lege kannen is onderdeel van het werktoneel in de serre. De lijst met ‘koksadressen’ is lang. Iedereen wil bijdragen aan een verrassend eigen of lokaal recept en een maaltijdadvies. De ochtendinformatie blijkt de vruchtbare ondergrond van een geslaagde middag te zijn. Als Annemarie naar huis belt, neemt Sebastiaan aan, met zijn mond nog vol. “Stoor ik bij het eten?“ plaagt Annemarie als ze de kleine man onhandig hoort praten. “We zijn na school nog gaan wandelen met pappa en Emmy en op de terugweg hebben we samen boodschappen gedaan. En ik heb de worteltjes mogen snijden en Milou heeft boontjes gebroken. En pappa heeft vandaag aardappelen geschild. En Emmy heeft gelachen, toen ze dat zag en eigenlijk hebben we allemaal plezier gehad.” 180 Iets van alles In een enthousiaste stroom woorden, komt al slikkend, het verhaal eruit. Geamuseerd luistert Annemarie naar dat wat Sebastiaan haar vertelt. ”Zijn jullie dan nu wel klaar met eten of staat jouw bordje eten nog op je te wachten?” “Hmm mm, klinkt het nadenkend in bevestigende toon.” En dan is het een meisjesstem die de telefoon overneemt. “Ik ben al klaar, mam. Pappa en Sebastiaan zijn nog bezig. Mogen jullie ook wel eens helpen eten klaar maken daar in het klooster?” klinkt het nieuwsgierig uit de kindermond. “Het eten klaarmaken voor ons, dat doen andere mensen. Wel hebben we vandaag door de groentetuin gelopen. Alle groenten hadden lachende gezichtjes, omdat ze het fijn vinden dat ze zo goed verzorgd worden. En de fruitbomen dragen heel veel vruchten. En misschien gaan wij straks ook zelf groenten kweken. Dan mogen jullie helpen ze te verzorgen en helpen schoonmaken en ze dan lekker opeten. Vind je dat een goed idee? Sebastiaan die ook heeft meegeluisterd laat samen met zijn zusje opgetogen horen dat ze het een goed idee vinden.”En dan kan ik leren aardappels schillen,” klinkt het vrolijk met een zware stem op de achtergrond. Frank heeft het gesprek gevolgd en laat weten dat hij het een goed idee vindt. Hij spreekt af rond te kijken waar er volkstuintjes zijn in hun buurt. De avond wordt door de gasten gebruikt om hun kamer op te ruimen en hun spullen zover als mogelijk in te pakken. Morgen is de laatste dag van dit verblijf in het DSH. Als Annemarie José ontmoet merkt ze dat het een vriendelijk contact is. Ze herinnert zich opeens een spreuk van haar moeder duidelijk: Respect voor iedereen, vriendschap voor velen en persoonlijke liefde voor dierbaren. Dit helpt haar echt vriendelijk te zijn naar José toe. Het storende gevoel van eerder tussen haar en José wordt hierdoor anders. Met de gedachten aan haar dierbaren gaat Annemarie slapen, zich verheugend op het thuiskomen bij haar gezin. *** 181 Gedachteloos herinneren 29.Gedachteloos herinneren Verschillende koffers staan verzameld in de patio. Ze staan alleen gelaten te wachten op de reis die gaat komen. Als je goed luistert, is het belletje in het meditatiegebouw hoorbaar. De laatste ochtend is er een speciale meditatie, die de gasten ook thuis kunnen toepassen op momenten dat vragen blokkerend werken. Het is een oefening om vanuit onrust van dat moment te ont-spannen. Zo’n laatste dag biedt daar alle gelegenheid voor. Annemarie doet haar best de meditatie mee te be-leven. Het is de bedoeling dat de deelnemers een trefwoord bedenken voor een thema of probleem waarin ze meer inzicht willen krijgen. Even is het stil om je bewust te worden van wat dit zou kunnen zijn. Dan wordt er aangegeven, dat het eerste wat in je opkomt je onderwerp is. Dit kan een herinnering of voorval zijn of misschien wel een opmerking. Het is om het even. Als het onderwerp je bekend is, geef je daaraan een trefwoord. Dit trefwoord wordt straks gebruikt als mantra na de Oem. Wanneer je dit trefwoord in het ritme van de Oem gaat herhalen, kan het gebeuren dat het zich spontaan wijzigt. Met klem wordt door de meditatieleider aangegeven mee te gaan met deze verandering. Door de verandering toe te laten blijf je buiten de gedachten. Het kan zelfs gebeuren dat het zich nog enkele keren verdraait tot er uiteindelijk een compleet ander woord ontstaat. Vaak is dit laatste woord een antwoord op het trefwoord waar je mee gestart bent. Een enkele keer blijft de herinnering aan een tussenwoord aanwezig. De verbondenheid van je eigen trefwoord aan het begin en je eindwoord, geven inzicht in dat wat onbewust bij je speelt en je aandacht vraagt. Voorbeeld, stel dat je begint met het woord ‘angst’. Herhaal dit in het ritme van de Oem zo, dat het je overkomt dat je opeens een ander woord zegt. Bijvoorbeeld in het woord ‘langst’ dat dit weer verandert in lang en misschien wel in ‘land’. Luister naar 182 Gedachteloos herinneren wat je mond zegt en blijf je bewust van het ritme van de oem waarin je je trefwoord herhaalt Als deze uitleg voor iedereen duidelijk is, wordt er om concentratie gevraagd. Nog even gaat Annemarie gemakkelijk op haar meditatiekussen zitten. Dan klinkt de hoge beltoon van de kleine tweeling-bel als teken van het begin van de meditatie. De trilling van de herhalende Oemklank brengt voelbaar ontspanning. Net voordat de slaap Annemarie lijkt te overmannen, klinkt er opnieuw een beltoon, nu een lage klank. Ze is zich weer bewust van de oefening door het horen van de vele trefwoorden van de andere deelnemers. Deze uitingen passen zich in in het zelfde ritme als de oemklank, die door de meditatieleider hoorbaar als ondersteuning wordt voortgezet. Annemarie sluit zich aan en begint met het herhalen van haar trefwoord. Eerst vindt ze het moeilijk haar vierlettergrepig woord op het ritme van oem te zeggen. Toch snel heeft ze voor zichzelf een manier gevonden om dit te doen. Ze blijft het woord herhalen. Opeens vervalt er een lettergreep en verandert de klank. Er vallen nog twee lettergrepen weg. Als ze dit opmerkt is ze verbaasd. Dan herinnert ze zich de aanwijzing, de spontaan ontstane veranderingen toe te laten. Dit als onderdeel van het proces. De herinnering aan deze opmerking maakt, dat ze zich zonder verdere zorgen kan overgeven aan het geluid dat er uit haar mond komt. Ze blijft hardop herhalen, zonder schroom. Opnieuw hoort ze een verandering in haar woordklank ontstaan. Even later vormt zich een nieuw woord. Als ze dit hoort schrikt ze. Ze stopt haar herhaling omdat het nieuwe onverwachte woord veel bij haar los maakt. Ze herinnert zich opeens verschillende meegemaakte situaties. Het trefwoord waar ze mee begonnen is, meldt zich ook als herinnering. Dan ziet ze de verbinding met de herinneringen, het eindwoord en het startwoord. Met een vreemd gevoel kijkt ze de groep rond om te zien, hoe het met de andere deelnemers is. Rondkijkend krijgt ze de indruk dat de rust in de groep nog aanwezig is, zij het anders dan voorheen. 183 Gedachteloos herinneren Of anderen een soortgelijke ervaring hebben als zij? Annemarie weet geen andere oplossing dan opnieuw haar aandacht naar haarzelf te richten en te kijken naar het laatste woord. Ze ziet het woord voor zich en houdt haar aandacht erop gericht zoals je je blik op een kaarsvlam geconcentreerd kunt hebben. Deze kijk geeft haar een gevoel van rust. Het woord lijkt het middelpunt te worden van allerlei beelden. Dan verdwijnt ook dit woord en is het alsof Annemarie verdrinkt in de beelden. En als dan ook de beelden verdwijnen, blijft er alleen een gevoel over. Een gevoel dat onbeschrijflijk is. Het best benaderbare woord is vrede of Ik. Volledig ontspannen blijft ze in dit gevoel, alsof ze slaapt en wakker tegelijk is; beide in afgezwakte vorm. Hiermee is er voor haar een nieuw inzicht ontstaan dat de pijn uit oude herinneringen heeft opgelost. Haar lichaam reageert met een rilling over haar rug en een beroering rond haar maagstreek. Het nieuwe inzicht is als een ontstopper dat vele oude verhalen heeft afgevoerd. De traan over haar wang is als het water dat alles schoonwast, gevolgd door een zucht van opluchting en verlichting. Vreemd, dankbaar en blij is Annemarie met deze verrassende ervaring. Opnieuw ervaart ze de meerwaarde van meditatie. Meditatie, zoals ze hier geleerd heeft, is het moment van tijdloosheid en oneindigheid nadat je je bewust geconcentreerd hebt op een onderwerp of handeling. Aandacht geven is wat je bewust doet en wat je kunt sturen. Meditatie is een sfeer die je overkomt, bijvoorbeeld als gevolg van aandachtig te zijn of door je in een bijzondere situatie te bevinden. Meditatie geeft inzicht door beelden, gevoelens, ideeën en ook door zeker weten. Als dan de hoge tweelingbelletjes weer - klinken, wordt iedereen zich weer gewaar van zijn lichaam, wat de meesten rekkend en strekkend bevestigen. Dan is er een geroezemoes waarin er met belangstelling voor elkaar wordt gevraagd wat de reis naar jezelf heeft opgeleverd. Ook Annemarie wordt dit gevraagd. Als ze in het kort haar gebeuren weergeeft, blijkt de reactie van haar buurman een soortgelijke. De beleving zelf, het verwonderende inzicht, hiervan wordt aangeraden dit voor jezelf te houden. Dit omdat de juiste 184 Gedachteloos herinneren woorden ervoor ontbreken. En wanneer je moeite doet om het uit te leggen, laat je de energie en kracht van je ervaring ervan ontsnappen. Uitleg over de innerlijke ervaring laat deze springen, zoals kristal knapt bij een hoge toon. De blijdschap en dankbaarheid die de ervaring je geeft, die mag iedereen zien. Juist de uitingen na zulke bijzondere meditaties zijn als vrolijke vlaggen in de zaal, de beloning van concentratie. Van het delen van de nieuw verworven wijsheid, ontstaan waardevolle reacties en worden alle betrokkenen rijker. Terwijl de groep opgetogen het meditatie gebouw verlaat, laat de zon zich stralend tussen de wolken door zien. Het verlate ontbijt is voor velen een afscheid en een tot ziens, hier in dit klooster, via een ontmoeting onderling of via de videotelefoon per internet. Met knuffels en hier en daar nog een uitwisseling van gegevens en afspraken is het eind van dit verblijf aangebroken. Als het aantal koffers toeneemt, de bestelde taxibusjes voor komen rijden, vrijwilligers met beddengoed in de weer zijn is de thuisreis dichtbij. Van de leiding van het DSH wordt afscheid genomen. Ook Annemarie maakt haar ronde naar alle medewerkers die ze van harte bedankt voor het gastvrije verblijf dat ze tijdelijk als thuis heeft ervaren. Het afscheid van Francis, Chiry, Frank en Gerard valt haar zwaar, ieder op een andere manier. Voor haar zijn het bijzondere en speciale mensen geworden, die ze graag als voorbeeld in herinnering houdt. Voor Annemarie is het geen keuze meer of ze deel wil nemen aan de mogelijkheid van een vervolgverblijf. Ze kijkt uit naar de volgende workshopperiode. Ze heeft het gevoel dat haar verblijf hier meer is dan toeval. De mogelijkheid om zich op haar eigen manier onbegrensd te mogen ontwikkelen, daar maakt ze graag gebruik van voor de tijd zolang als dat voor haar als meerwaarde voelt. Met haar koffer in de hand, weer in haar eigen kleding stapt ze in het taxibusje op weg naar huis. *** 185 Huiswaarts 30.Huiswaarts Het taxibusje brengt de thuiskerende deelnemers tot vlak bij het station. Beladen met koffers en nieuwe plannen zoekt ieder, op de borden in de grote hal, de vertrektijd van zijn trein naar huis. Annemarie groet met een zwaai en loopt dan in de richting van het perron van haar trein. Een vreemd gevoel bekruipt haar, als zij zich haar laatste stationbezoek herinnert. Een duidelijk aanwezig geluid laat haar weten dat haar trein komt. Veel mensen dringen zich naar voren om in te stappen. De belangstelling voor deze rit is groot. Annemarie sluit aan en vindt een plaatsje in een lange coupe, achteraan naast het raam. Met haar koffer tussen haar voeten, haar jas op haar schoot zoekt ze zich een gemakkelijke houding. Dan hoort ze het fluitsignaal dat de trein in beweging brengt. Haar hart klopt in haar maag vergezeld van onrust in haar buik. Ze verheugt zich op het weerzien met Milou en Sebastiaan. In gedachten hoort ze de hoge kinderstemmetjes, die de afgelopen tijd alleen via de telefoon hoorbaar waren. De gedachten aan Frank gaan gepaard met wat gemengde gevoelens. Ze hoopt dat hun gevoel voor elkaar zo groeiend blijft als tijdens haar verblijf in het klooster. Ook voor hem zal het vreemd zijn, zijn vrouw weer om zich heen te hebben, zeker nu ze assertiever is geworden. Voor zichzelf hoopt Annemarie dat ze haar enthousiasme milder naar anderen kan overbrengen dan voorheen. Hier over denkend beseft ze opeens dat het gevoel van vertrouwen, dat ze had in haar jeugd, nu weer terug is. Als ik een langere tijd met vreemden kan samenwonen zonder ergernis, dan kan ik dat zeker met mij eigen gezin, komt het in haar op. Haar gezicht straalt bij deze bemoedigende gedachten terwijl de trein zijn rails vervolgt. De vreemde stad achter zich latend wisselt de natuur zijn landschapskleur. Het krachtige geluid van de zware treindiesel laat van zich horen in een steeds terugkerend ritme. Wat scheef hangend tegen de wand van de trein neemt het geluid steeds meer ruimte in Annemarie’s hoofd in. Lang, kort, kort, kort, kort, 186 186 Huiswaarts lang, kort, kort, kort, kort, drijft het zware geluid haar gedachten voort. Het is vergelijkbaar zoals de Indianen bij speciale gelegenheden het hartritme van de aarde weergeven met hun trommels. Annemarie’s gedachten zijn als voorgelezen aantekeningen. Het volkstuintje en de kracht van kleur van verse groenten en fruit, het zaaien met de kinderen, de striptease van de oude Ikkes en de vele etiketjes en opmerkingen, de uitleg van Gerard dat ze werken vanuit trilling omdat dat de gemeenschappelijke gelijkheid van al het leven is. Dit alles speelt zich in de herinnering van Annemarie af. Deze gedachten zetten zich voort in een reeks nieuwe herinneringen. Dat trilling zelf ook verschillende verschijningsvormen heeft, het magnetisch veld, bewustzijn, verschillende vormen van trillingsvelden. Dan is er opnieuw weer het indringende ritmische geluid van de trein, lang kort kort lang, kort kort lang. Buiten is een toneel zichtbaar waar bomen in samenspel zijn met paarden die rond dollen. En opnieuw zijn er Annemarie’s gedachten die de kans krijgen zich vrijelijk te uiten. De opmerking na een indrukwekkende meditatie, dat rijkdom de ervaring van aandacht is, is voor haar als broodbeleg. Ze hoort in haar herinnering een opmerking van een van de medegasten. Opnieuw maakt deze indruk op haar. “Spreken met je hart is universeel en begrijpelijk voor mens en dier en nodig om te kunnen leven.” Dit geldt ook voor Annemarie. Haar kinderen zijn hiervan een goed voorbeeld. De lieve woorden die ze haar als moeder geven, de geborgenheid die zij krijgen van hun ouders is de basis voor een Thuis. Even herinnert Annemarie zich haar moeder toen ze zelf nog klein was en dan is er weer het geluid van de trein, kort – kort - lang, kort – kort kort lang. In gedachten verzonken zakt haar hoofd tegen het coupéraam, maar slechts heel even. Het glas van het raam geeft de trillingen van de treinbeweging voelbaar door. Ze gaat weer recht op zitten en kijkt rond. Dan remt de trein af. Verschillende mensen maken zich gereed om uit te stappen. Annemarie weet dat haar reis nog even duurt. Het in- en 187 187 Huiswaarts uitstappen verloopt snel en de trein komt weer in beweging. In korte tijd neemt de snelheid toe en als de huizen als gekleurde vlekken achterblijven, versnelt de trein zoals een hazewind sprint op de renbaan. Dan herinnert Annemarie zich het toenemende verrassende gevoel wanneer ze haar emoties en gedachten met anderen heeft durven delen. In het begin vond ze het vreemd en een oude opmerking dat je ‘de vuile was niet buiten hangt’, maakte het haar moeilijk. Nadat ze deze opmerking aan de kant had geschoven, ontstond er voor haar een verrassende nieuwe ervaring. Door het onderwerp dat haar zorgen baarde te delen met een ander, kwam er een ontspannen gesprek op gang. Hierin vroeg zij de ander wat zij zagen als mogelijke oplossing. Het wederzijds respect wat hiermee ontstaat heeft Annemarie het gevoel gegeven de erkenning te krijgen waar ze eerder naar opzoek is geweest. Nu achteraf ziet ze het verschil met vroeger, waarin ze alle aandacht heeft gegeven aan het vertellen van haar verhalen, haar drama en ze ‘blind’ was voor een mogelijke oplossing. In haar hele DSH verblijf heeft ze op allerlei manieren ervaren dat wanneer je aandacht hebt voor wat er op dat moment speelt, je alleen dan in staat bent er verandering in aan te brengen. En waarschijnlijk wordt dat bedoeld met in het nu leven. Door het drama van het vraagstuk in een enkele zin weer te geven, ontstaat er een wederzijdse herkenning en verbondenheid tijdens het gesprek. Ja, de vuile was, het drama, wordt slechts even benoemd om alle verdere tijd en energie aan een mogelijke oplossing te geven. Het delen van vraagstukken en oplossingen is nu een vrijblijvende uitwisseling geworden waarin het gelijk-hebben verruild is voor een ‘dienblad’ met mogelijkheden en meningen. Annemarie heeft zich voorgenomen deze manier van communiceren te gebruiken in haar relatie met Frank om zo geïnteresseerd te blijven in hem en in elkaar. Dat het oefening vraagt is haar duidelijk. Annemarie doet haar best om naar buiten te kijken wat enkele kilometers ook lukt. Dan laat ze haar gedachten weer toe. Haar gedachten gaan over licht. Dat wij zijn opgebouwd uit lichtcellen, net als planten. Dat we door planten te eten ook licht eten. Dat zware energieën, de ergernissen, de opgeslagen 188 188 Huiswaarts emoties, het onuitgesproken verdriet, dat dit alles en meer het licht in onze cellen verduistert. Ze herinnert dat Gerard haar heeft gezegd, dat vergeving de snelste en doeltreffendste methode is om zware energieën los te laten. Dat zei hij toen ze hem vroeg, hoe ze zelf haar nare herinneringen kon loslaten om meer plezier in haar leven te brengen. Dan is er nog het vuur, dat losgelaten zware energietrillingen scheidt en ieder zijn eigen energie weer terugkrijgt. De gedachten roepen haar bijzondere gewaarwording op tijdens de vuurceremonie. Het is een prettig gevoel, vreemd en aangenaam. Annemarie probeert dit aangename gevoel vast te houden door alle andere gedachten te laten voor wat ze zijn en haar oplettendheid te houden bij ja, bij wat eigenlijk. Bij het Niets te houden? Dan wordt ze op haar schouder geklopt, “Mevrouw, hallo, hallo mevrouw, mag ik uw treinkaartje even zien?” Een grote man die gewend is dat er vaker mensen in de trein in slaap vallen, is geduldig en vriendelijk tegen haar. Geschrokken kijkt Annemarie om zich heen. Ja, ze was inderdaad aan het dagdromen. Snel pakt ze haar tas van waaruit ze uit het zijvak haar treinkaartje te voorschijn haalt. Dan informeert ze hoelang het nog duurt voor ze thuis is. Met een breeduit vriendelijk gezicht antwoordt de man: “Dan kan ik u verrassen, het volgende station is uw bestemming en dat is over 30 minuten.” Als Annemarie hem dit hoort zeggen begint haar hart sneller te kloppen. Het is de herinnering aan de vorige keer dat de trein een onderbreking had. “Sorry, ik was even in gedachten. Waarom is er straks een onderbreking?“ vraagt Annemarie belangstellend. Geduldig krijgt ze het antwoord. Het is nodig om te wachten op de trein vanuit de andere richting waarmee het spoor voor deze lange trein vrij komt.) Opgelucht bedankt Annemarie de conducteur voor zijn uitleg. Deze wenst haar een gezellige dag toe. “Die heb ik zeker”, reageert ze spontaan met een lach. De opwinding in haar lichaam neemt toe, de kriebels zijn steeds duidelijker te voelen. Het idee dat ze een groot deel van de reis gedagdroomd heeft anders dan geslapen, is een binnenpretje die alleen haar ogen verraden. Met haar handen op de stoel, aan de 189 189 Huiswaarts weerskanten onder haar benen, wiebelt ze als een klein kind heen en weer. Dan gaat ze weer rechtop zitten en doet ze haar best om, als afleiding, de film te zien die de coupéramen haar voorspiegelen. Zo snel als de tijd eerst voorbij is gegaan, zo langzaam gaat deze nu. Ze neemt haar tas en na veel gegrabbel vindt ze haar haarborstel onder in. De tijd die ze nodig heeft om haar haar te kammen is kort, te kort. Haar borstel verdwijnt weer terug in haar tas. Het wachten op het volgende station duurt lang. Ze probeert een oefening te doen die ze geleerd heeft tijdens de meditatie in het klooster. Deze mislukt. Het enige dat ze echt wil is naar huis gaan. De tijd in het DSH is bijzonder geweest en het heeft haar goed gedaan en nu, nu is het tijd om weer thuis te zijn. Frank weet dat ze vandaag thuis komt, welke trein, dat was een gok. Toch hoopt ze voorzichtig dat hij misschien met de kinderen op het station zal staan. De trein stopt. Annemarie realiseert zich dat ze bijna thuis is. Ze trekt haar jas aan en zet haar koffer dicht naast zich neer. Ze voelt zich als een pijl in een gespannen boog die met een klein gebaar zijn vrije weg door de lucht naar zijn doel bereikt. Enkele minuten later rolt de trein het station binnen. Annemarie loopt hoopvol naar de treindeur, wachtend tot deze zich opent. Nog even nemen de remmen afscheid van haar met een vleiend geluid. Dan staat de trein stil en is er de klik waarmee de deuren zich openen. Na een hoge stap en nog een, voelt Annemarie het perron onder haar voeten. Thuis is nu binnen loopafstand. Rondkijkend loopt ze naar de uitgang zonder Frank of de kinderen te zien. Even is er teleurstelling gevolgd door de troost van het idee, dat daar wel een reden voor is. Buiten het station loopt ze in de richting van het centrum. Haar koffer lijkt steeds zwaarder te worden. Ze spant manhaftig haar armspieren en versnelt haar pas. Nog twee straten en dan is ze thuis. De plassen op de weg laten haar weten dat het hier kortelings heeft geregend. Terwijl ze verder loopt dringt het tot haar door, hoe rijk ze is, met haar gezin, met de kinderen en Frank en eigenlijk met alles wat ze tot nu heeft beleefd. 190 190 Huiswaarts Dan maakt ze in gedachten een knipoog naar haar moeder. Haar sterven is voor Annemarie een nieuw begin geworden. Haar lichaam strekt zich, rijk, dankbaar en vol zelfvertrouwen loopt ze naar huis, waar het water van een regenplas haar laat voelen dat ze echt met beide voeten op de grond staat. *** Benieuwd naar uw ervaring staat [email protected] open voor uw reactie. Hartelijk dank. Vny;-) 191 191 Redactie re-actie Redactie re-actie Het boek dat je nu in handen hebt kan je leven compleet veranderen. Het heeft alles met bewustwording te maken. Je kunt het boek als een informatiebron gebruiken. Dan doe je het echter wel tekort. Beter is het om het als een soort werkboek te zien. De hoofdpersoon Annemarie komt in een klooster terecht waar allerlei workshops gehouden worden. Ze doet eraan mee en wij via haar ook. Veel van wat zij ervaart kunnen wij mee beleven. En met wat zij uitwerkt kunnen wij ons voordeel doen. De manier waarop de thema’s gepresenteerd worden is nieuw en het resultaat is verrassend effectief. Dikwijls ben je je probleem kwijt. Je voelt je vrij. Je hebt iets doorgemaakt. De manier waarop het verhaal beschreven wordt is speels en vol humor. Het boek daagt je uit. Het confronteert je, geeft aanwijzingen, levert inzichten op en het blijft je intrigeren. Ook als je er even genoeg van hebt laat het je niet los. Als je het boek doorgewerkt hebt, ben je een ander mens geworden. Wanneer je het daarna opnieuw oppakt merk je dat de inhoud voor jou bekend is gaan worden en je er makkelijker mee om kunt gaan. Op een ander niveau komen er nu andere aspecten van jezelf aan bod. Of je legt de accenten anders waardoor een onderwerp een heel andere betekenis krijgt. Het zal je blijven bezig houden. In je leven doen zich steeds situaties voor waarin dit boek je kan steunen, leiden, inzicht en advies kan geven. Daarnaast ga je beter je lichaam voelen. Wat weten we nu over ons gevoel in ons lichaam? Dit boek helpt het je ontdekken. Ik wens je veel leesplezier toe. Marianne Jansen 192 192
© Copyright 2025 ExpyDoc