‘Anita Wordt Opgenomen’ (KRO), met Jur. Zap Anita Witzier had nog nooit een gek ontmoet Door Hans Beerekamp E en realityshow in een psychiatrische inrichting, waarin op een natuurlijke manier patiënten en personeel de kans krijgen te vertellen over wat daar gebeurt, dat klinkt te mooi om waar te zijn. Toch is dat precies wat A nita Word t O pgenom en (KRO) doet, en dan ook nog op een redelijk tijdstip op de populairste zender (NPO1), voor gemiddeld ruim een miljoen kijkers. De woordspelige titel is niet helemaal correct. Anita Witzier, de doorgaans wat afstandelijke presentator van bijvoorbeeld M em ories, brengt met onderbrekingen drie maanden door in twee psychiatrische klinieken: de gesloten afdeling van De Meregaard in Almere en de open afdeling van Rembrandthof in Hilversum. Maar van een opname is geen sprake. Voor haar doen toont Witzier veel warmte en persoonlijke betrokkenheid, ze leert een aantal hoofdpersonen goed kennen en vindt ze aardig. Het opvallendst is haar band met Jur (27), een grote vriendelijke reus met schizofrenieproblemen. Hij werd opgenomen als de prototypische verwarde man, die in de Etos overal islamieten van ISIS zag, die boos keken en hem wat wilden aandoen. Maar het gaat inmiddels beter. Als de bloedwaarden weer goed zijn, mag hij naar huis. Hij wil een knuffelbeerbedrijf beginnen. Dat wil zeggen: hij biedt zichzelf aan. En als mensen niet betalen kunnen, dan geven ze hem maar een zak uien, dan is het ook goed. Verbazingwekkend aan het effectieve en sympathieke programma (alleen die popballads op de soundtrack zijn nergens goed voor) is de al dan niet geveinsde onbekendheid met de geestelijke gezondheidszorg. De kijker wordt steeds opnieuw verteld dat we naar een vreemde wereld kijken, waar je normaal gesproken nooit toegang toe krijgt. In D e Wereld D raait D oor vertelde Witzier dat ze het allemaal „heftig” vond en dat ze eigenlijk nooit eerder iemand met een ernstige depressie was tegengekomen. Matthijs van Nieuwkerk begreep dat: „Ik ook niet.” Maar hoe veel documentaires en speelfilms zijn er al niet gemaakt over (anti-)psychiatrie? Is het in het Nederland van de 21ste eeuw echt mogelijk nooit een borderliner als collega of een bipolair familielid tegen te komen? Terwijl de tendens in de samenleving juist is om de inrichtingen open te gooien en mensen te vroeg vrij te laten, zodat de sociale omgeving verzorgingstaken kan overnemen. Het is een van de grote problemen van televisie: de mensen die de programma’s maken, leven in een cocon van succesvolle en welgestelde soortgenoten en herkennen niet meer goed hoe de wereld daarbuiten er uitziet. Die wereld waarin mensen veel meer kunnen dan ze in Hilversum denken, maar waar ook veel misgaat. De wereld waarin lelijkheid en pech feiten zijn die je maar beter kunt accepteren. Een plekje geven, heet dat dan.
© Copyright 2024 ExpyDoc
