Erve Zurel - Welzijnsraad Gemeente Berkelland

Land van thuiskomst
1
De boerderij
Een mooie zondagochtend
in de Achterhoek
Het was nog een frisse najaarsochtend en heel voorzichtig deed het zonnetje zijn best om
de mist te verdrijven. Hoewel de bladeren nog aan de bomen zaten, was de verkleuring duidelijk zichtbaar. Rustig en zonder haast stuurde ik de wagen door het coulissenlandschap
van de Achterhoek, op zoek naar mijn bestemming, Erve Zurel, het Centrum voor Inspiratie en Wel-Zijn. Dit zou de komende paar dagen mijn verblijfsplaats zijn, de plek, waar ik samen met eigenaresse Clare Zurel de ontstaansgeschiedenis van Erve Zurel zou vastleggen. Even schoot me de vraag door mijn hoofd of ik wel aan alles gedacht had, toen ik de
deur dichtgetrokken had vanmorgen. Het was toch wat vreemd, zo plotseling een paar dagen van huis weg. Maar tegelijkertijd was het ook spannend. Hier lag de kans, waarop ik al
maanden had gewacht, een inkijk in het leven van iemand die haar hele leven al is geboeid
door de psyche van de mens. Iemand die er ten volle van overtuigd is, dat de mens zijn eigen lot in handen heeft, maar tegelijkertijd ook onderdeel van het universum uitmaakt. Ik
had gevraagd naar een pensionnetje in de buurt, maar Clare had aangedrongen op een
verblijf op het erf. Er was ruimte genoeg en op deze manier kon ik ook echt de sfeer proeven en mij beter inleven in het waarom achter het verhaal en de mens.
Niet veel later draaide ik de oprijlaan op en reed richting de bebouwing. Ik parkeerde de auto in het gras, zette de motor uit en liet het raam iets zakken. Er hing zo’n typische sfeer
van zondagsrust, een soort stilte die met woorden nauwelijks te beschrijven is, een stilte
die je voelt en die als het ware als een deken over het landschap hangt. Vreemd eigenlijk,
bedacht ik me, want er klonken genoeg vogelgeluiden uit het bosje tegenover mij en in de
verte blafte een hond als teken dat hij mij echt wel gezien had. Maar ergens waren die geluiden niet in staat om die bijzondere rust die er van de buitenwereld uitging te verstoren.
In de grote stad was dit stiltefenomeen al lang verdwenen, maar op het platteland was er
blijkbaar nog ruimte voor. Het was gewoon anders dan op andere dagen. Het leek wel alsof er een extra dimensie aan werd toegevoegd, een soort van spirituele dimensie. Zou het
te maken hebben met jeugdherinneringen uit de tijd, dat de kerkklokken nog luidden en
het religieus dagritme de sfeer bepaalde? Of was het een puur persoonlijke inkleuring van
de werkelijkheid, een stukje tijdsbeleving, waar latere generaties die steeds meer te maken
kregen met de 24-uurs economie, niet op konden terugvallen? Ik kon me goed voorstellen,
waarom Guus en Clare juist deze plek gekozen hadden. Als er ergens een plek was, waar
je tot rust kon komen, dan was het hier wel. Waar je ook keek, je zag niets anders dan natuur met enkele boerderijen ertussen. Voor stadsmensen zou het waarschijnlijk niet
2
hektisch genoeg zijn, maar voor buitenmensen was het een paradijs op aarde, een plek
waar je je een kon voelen met de natuur. Ik besloot uit te stappen en naar de ingang te lopen, maar voordat ik de auto goed en wel afgesloten had, kwam Clare al aangelopen. Ze
moest mijn auto gehoord hebben, bedacht ik me, want vanuit het woonhuis was dit stukje
terrein niet zichtbaar. Een grote houten schuur blokkeerde namelijk het zicht op de oprijlaan. Of zou het iets te maken hebben met gevoel? Zou ze geweten hebben, dat ik er
stond? Ik besloot dit punt even te laten rusten en er haar later naar te vragen. Het laatste,
wat ik wilde, was nu al in een mallemolen van vragen terecht te komen, voordat ik goed en
wel aan mijn opdracht begonnen was.
Oprijlaan
Na een hartelijk welkom in het woonhuis, besloten we eerst naar het slaap- en werkvertrek
in de kleine houtschuur te lopen, waar diverse workshops en bijeenkomsten werden georganiseerd. Ik legde mijn spullen in het appartement en liep toen mee naar de grote ruimte.
Het geheel was sfeervol verbouwd, waarbij het gebint van de oude schuur in het zicht was
gelaten. De portaalvormige houten draagconstructie liep door de hele ruimte en de hoogte
3
ervan liet duidelijk zien, dat het niet voor lange mensen was gebouwd. Gelukkig weer eens
een ruimte met een eigen karakter, bedacht ik me en liet de sfeer rustig op me inwerken.
Tegenwoordig had je veel moderne ruimtes met witte systeemplafonds en TL-verlichting.
Prima voor een vergadering, maar voor een InspriatieCentrum ongetwijfeld een verstorende factor. De term houtschuur kwam weer bij me op en ik vroeg haar of dit inderdaad een
opslagruimte voor hout was geweest. ‘Nee’, antwoordde Clare, ‘die term hebben wij er
zelf aan gegeven. Oorspronkelijk was het een stalruimte voor vee, maar het stond al langere tijd leeg en er was niet veel meer van over. Je keek door het dak naar buiten en het geheel maakte een sombere, naargeestige indruk op me. Na de aankoop hebben we hier wat
hout opgeslagen, vandaar de term.
Eigenlijk vond ik het maar niets. Iedere keer als ik die schuur zag en de sfeer ondervond
die erom heen hing, voelde ik me erg down. Het was bovendien de eerste bezichtingingsdag ook nog eens erg slecht weer en het weinige licht dat er was, werd geheel overschaduwd door de bomen die achter de schuur stonden. Ik wilde niet eens naar binnen. Op dat
moment besloot ik zelfs af te zien van de koop. Het was niet de plek, waar ik gelukkig zou
worden en mijn droom kon verwezenlijken, namelijk weer een worden met de natuur om
mij heen. Uiteindelijk zijn we drie keer teruggegaan en pas toen heb ik mij door Guus laten
overhalen om het toch te kopen. Het eerste, wat ik mij toen voornam, was de sloop van de
houtschuur. Maar het vreemde was, dat ik het niet kon. Ondanks de moeheid die ik erbij
voelde, werd ik toch als het ware tegengehouden om het neer te halen. Het was alsof mijn
onderbewuste al wist, wat de latere bestemming zou worden, terwijl ik rationeel gezien
nog geen enkel idee had. Tijdens een meditatie drong het ineens tot me door, dat dat lelijke vervallen gebouw een belangrijke rol zou gaan spelen in mijn toekomst.’
‘Oh’, zei ik, ‘hoe bedoel je dat, “tegengehouden”, kun je dat nader beschrijven?’
‘Ik weet niet goed, hoe ik het verklaren moet’, zei ze, ‘maar ik wist het gewoon, ook al wist
ik op dat moment nog niet, wat ik ermee wilde. De plannen voor het Inspiratie- en Wel-zijnCentrum zijn pas later ontstaan.’
‘Maar je had toch gewoon op dezelfde plek een ander gebouw neer kunnen zetten?, vroeg
ik door. Nee, dat is niet hetzelfde’, antwoordde ze, ‘zelfs niet als ik de materialen had hergebruikt. ‘Iets had bezit genomen van het gebouw in die huidige staat en dat iets dwong
me tot afzien van sloop.’
‘Maar je zei net zelf, dat je er niet eens in durfde en dat het zelfs een reden was om van de
koop af te zien? Had het dan met angst te maken?’
4
‘Het was geen angst die me tegenhield’, antwoordde ze, ‘het had met energie te maken.
De sombere sfeer die ervan uitging greep me erg aan. Daarnaast bestond het woonhuis uit
veel kleine kamertjes, hokjes die me een ontzettend benauwd gevoel gaven. Vergeet niet,
dat we juist buiten wilden gaan wonen om weer nieuwe energie op te doen en zo een te
worden met de natuur om ons heen. We waren al een tijdje op zoek naar een nieuwe plek,
waar ik naar harte lust lekker met de blote handen in de aarde kon wroeten. Maar die
schuur zette aanvankelijk een domper op dat gevoel.
‘En toch heb je uiteindelijk besloten om daar te gaan wonen’, zei ik.
‘Alles wat we in het leven meemaken, is ervaring’, antwoordde ze. ‘Doordat ik me liet beïnvloeden door de energie die er hing, wist ik, dat hier iets ervaren wilde worden. Wilde ik die
ervaring overwinnen, dan moest ik terug naar de oorsprong ervan.’
‘Ik begrijp het niet helemaal’, antwoordde ik. ‘Leg eens uit, hoe je teruggaat naar de oorsprong van een ervaring? En als je daar bent, wat doe je dan?’
‘Wat je feitelijk doet’, zei ze, is onderzoeken, waar die emotionele lading vandaan komt die
bij die ervaring hoort en die je aandacht opeist en je ook blokkeert. Dat kan door meerdere
technieken. Zodra je die blokkade hebt opgeheven, wordt je vanzelf weer energieker, omdat die blokkade geen energie meer wegneemt. Je kunt je dan meer focussen op hetgeen
je echt wilt. Ik keek haar nog steeds vragend aan. ‘Ok, ik begrijp, dat je je eigen blokkade
weg hebt gehaald, maar daarmee is dat iets, dat bezit van de schuur had genomen nog
niet weg.’
‘Precies’, zei ze, ‘maar dat heb ik anders opgelost. Misschien gaan we daar een andere
keer wel wat verder op in’, brak ze toen mijn vragenstroom af. Ik kreeg het gevoel, dat het
een onderwerp was, dat ze liever niet meer aansneed. Wat zou er in die schuur gezeten
hebben?, vroeg ik mij af, onderwijl me realiserend, dat het voor de komende nachten mijn
slaapplaats was. Ondertussen werd het donker en we besloten terug te keren naar het
woonhuis. Morgen na het ontbijt zouden we verder praten. Met een laatste blik op de
schuur liep ik mee naar het woongedeelte.
De volgende dag was ik al vroeg op. Ondanks het ietwat onrustige gevoel, waarmee ik
was gaan slapen, had ik een prima nacht beleefd. Na het ontbijt pakten we een kan koﬃe
en zetten ons aan de tafel in de schuur. ‘Clare’, begon ik, ‘als je het goed vindt, dan gaan
we eerst even wat terug in de tijd. Ik ben namelijk nieuwsgierig naar het waarom van Erve
Zurel in relatie tot jouw persoon. ‘In feite is mijn hele leven een grote zoektocht geweest
5
De “houtschuur” voor de verbouwing
naar mijzelf’, begon ze. ‘Ik had als klein kind al het gevoel, dat ik anders was dan andere
meisjes van mijn leeftijd, maar had in die tijd nog niet het besef van het waarom. Hoewel ik
niets liever wilde dan erbij horen, werd ik juist afgewezen. Ik hield van stoere spelletjes en
was het liefst de gehele dag buiten op straat. Het gaf me een gevoel van ruimte en vrijheid, maar gek genoeg tegelijkertijd ook een zeker onbegrip naar mezelf. Ik had geen idee,
waar die drang vandaan kwam en hoe ik het moest verklaren. Dat leidde tot een zekere innerlijke onrust en onzekerheid over mezelf. Intuitief wist ik daarom al vroeg, dat ik op zoek
wilde naar die oorzaak van die onrust. Maar de eerste stap die ik zette, bracht mij alleen
maar verder weg van mijn doel. Ik trouwde en kwam voor die tijd terecht in een ideale situatie van een lieve man, een mooihuis en een goed inkomen. Zoals je je kunt indenken,
duurde het niet lang, voordat mijn geest begon te protesteren. Ik kreeg langzamerhand
6
een verstikkend gevoel en drong aan op een verhuizing. In die tijd volgde ik ook lessen
aan de School voor Filosofie in Amsterdam en bestudeerde de Vedanta leer. Daar ook
kwam ik het boek over Findhorn tegen, een spirituele community in Scholtland, Na aanvankelijk wat kleine tussenstops in Engeland kwamen we daar terecht en toen wist ik het. Dit
was het leven, dat ik wilde leiden, een harmonieus samenzijn met de natuur, werken in de
natuur. Hier pas kreeg ik innerlijke rust en ebde dat constante gevoel van ontheemd zijn
weg. Ik wilde nog maar een ding, een eigen community stichten naar het model van Findhorn. Uiteindelijk vonden we een plek in Wales, waar we dit konden realiseren. Ik was gelukkig en had mijn aardse bestemming gevonden. Ik kon buiten zijn, in de aarde wroeten
en de elementen om mij heen voelen. Ik had het gevoel belangrijk te zijn voor alles en iedereen en was de spil van de community.
Maar toen gebeurde er iets, wat ik nooit had kunnen voorzien. Ik leerde daar mijn huidige
man Guus kennen en we kregen een dochter. Niet veel later besloten we vanwege de studie van Guus terug te keren naar Nederland en alles achter te laten in Wales. Achteraf gezien was het voor ons het juiste besluit, maar ik ervaarde dat helemaal niet zo. Ik was helemaal niet voorbereid op die stap en viel terug in een situatie die ik destijds ontvlucht was.
Bovendien was ik nu nog moeder ook. Weg was het buitenleven in Wales, weg was de
energie die het me opleverde en weg was de centrale rol die ik daar speelde.’
‘Je zegt, dat het voor jou persoonlijk geen goede stap was, hoe heeft zich dat geuit?’,
vroeg ik.
‘Ik verdrong de gedachte aan het ideale leven, zoals we in Wales hadden en schiep een illusie omtrent de nieuwe situatie. Maar diep in me wist ik natuurlijk wel, dat dit niet de oplossing was. Ik bleef onrustig en kon slecht aarden, wat vele verhuizingen tot gevolg heeft gehad. Ik had allerlei cursussen gevolgd en wist op een gegeven moment als geen ander,
hoe het universum in elkaar stak, maar ik kon het nog niet op mezelf toepassen. Ik bleef
nog steeds in een kringetje ronddraaien en besefte nog niet, dat alleen ikzelf de sleutel tot
de oplossing was. Pas toen een vriendin me op het bestaan van een zeer eﬀectieve persoonlijke ontwikkelingsmethode (Avatar) wees, zette ik achteraf gezien een eerste stap op
de lange weg die uiteindelijk zou leiden tot innerlijke rust en inzicht in mijzelf. Aanvankelijk
bleef de drang wel tot wegtrekken en hebben we heel wat plannen gemaakt in die tijd,
zelfs voor emigratie. Maar blijkbaar was er een soort van hogere macht die ons dwong om
in Nederland te blijven, want het lukte niet om te emigreren. Dus zaten we nog steeds in
ons rijtjeshuis, hoewel niet van harte. Ik ben zelfs in Frankrijk gaan kijken naar een cam7
ping, waar ik het oude communegevoel weer terug wilde vinden, maar ook dat is uiteindelijk op niets uitgelopen. Achteraf gezien echter is deze reis de echte aanleiding tot mijn zeg
maar self healing geworden. Op een dag viel alles volkomen onverwacht samen. Alle levenservaringen en alles wat ik geleerd had met Avatar en andere cursussen van bijvoorbeeld Brandon Bays en Byron Katie, kregen ineens zin en betekenis. Alle ervaringen voor
die reis kwamen voort uit mijn wil, pure mannelijkheid dus. Pas na Frankrkijk is het vrouwelijke in me geboren.’
‘Woh, onderbrak ik haar, dat klinkt enorm heftig, het lijkt wel op een soort van Deus ex Machina eﬀect?’ ‘Het was de meeste intense spirituele ervaring die ik ooit heb gehad’, antwoordde ze. ‘Ineens wist ik, dat ik niet meer zoekende was en dat ik mijn levensdoel had
bereikt. Ik hoefde niet meer te zoeken naar de zin van het leven. Het gaat namelijk niet om
de zin van het leven, maar het leven zelf is de zin van het bestaan. Mijn leven gaat tussen
mij en mijn contact met het universum, waarmee ik verbonden ben. Het leven is vol ervaringen die ervaren willen worden, anders waren ze er niet geweest. Weerstand bieden daaraan maakt, dat het leven moeilijk kan zijn. Vaak ontbreekt ook de kennis om het te herkennen. Elke ervaring geeft richting aan nieuwe kennis en wijsheid en brengt je verder. We kunnen ervaringen niet veranderen, maar waar we wel invloed op hebben, is de manier, waarop we ze ervaren. Je bent als enige verantwoordelijk voor je leven en je moet er iets mee
doen, zelf je verantwoordelijkheid nemen. Vanaf het moment, dat ik dat besefte, zijn we
weer gaan zoeken naar een buitenlocatie, totdat we uiteindelijk Erve Zurel hebben gekocht.’
Ik bleef even stil en probeerde de voor mij erg filosofische woorden van Clare op me te laten inwerken. Helemaal begrijpen deed ik het niet, maar ik begreep, dat zij het geluk en de
spirituele rust gevonden had. Clare’, vroeg ik, ‘was de aankoop van je boerderij ook het
moment, waarop je besloot, dat je je ervaringen met anderen wilde delen?’ ‘Nee’, antwoordde ze, ‘ik had toen nog geen idee van een Inspiratie- en Wel-ZijnsCentrum. Ik kon
weer heerlijk aan de slag. Ik kon letterlijk weer met de tuin bezig zijn en met de handen in
de aarde wroeten. De echte, diepere betekenis van de tuin drong nu pas tot mij door. Het
was niet alleen een plek om daardwerkelijk in bezig te zijn, maar ook een plek die de symboliek herbergt van het leven geven, van liefde en warmte geven, van zorgen voor. Allemaal typische vrouwelijke eigenschappen die ik had verdrongen.
8
Voorheen deed ik wat ik wilde, maar de wil was niet congruent met het gevoel. Elke vorm
die ik wilde neerzetten werd getorpedeerd. Ik was bezig met iets, waarvan ik dacht, dat
het een goed plan was, maar dat was niet zo. Mijn hart was er niet bij betrokken. Ik kon
mijn hart niet openstellen, dat deed teveel pijn. Die pijn werd veroorzaakt door het weggaan uit Wales en blokkeerde mijn echte gevoelens. De mens wil graag sturen. Intenties en
doelen stellen werkt echter alleen, als je hart erbij betrokken is of een hele sterke emotionele drijfveer. Alleen dan kun je je maximaal focussen op iets. Je moet het laten gebeuren en
je beslisisngen vanuit je hart nemen, dat kost de minste energie. Ik bood achteraf alleen
maar weerstand aan de ervaring en dat koste veel te veel energie. Het gevolg van mijn bezig zijn was, dat ik het gevoel weer kreeg volledig een te zijn met het universum en mezelf
kon accepteren zoals ik was. Eindelijk was het gevoel van Wales weer teruggekeerd en
had de illusie van de jaren daarna voorgoed verdrongen. En eindelijk ook begreep ik wat ik
als kind doormaakte. Naderhand begon pas het idee vorm te krijgen, dat ik mijn ervaringen wilde delen met anderen, alhoewel ik nog niet wist in welke vorm ik dat moest gieten.
In ieder geval wilde ik een cursus ontwikkelen die mede gebaseerd was op mijn eigen ervaringen, gecombineerd met mijn kennis van bijvoorbeeld Avatar, Brandon Bays en Byron Katie. De ervaring hiermee had mijn eigen leven zo verrijkt, dat ik de boodschap erachter wilde doorgeven. Uitgangspunt in mijn cursus zou het persoonlijke leven van de cursist vormen.’
Het liep intussen al tegen het einde van de middag en we besloten ermee op te houden
voor die dag. Ik verzamelde al mijn aantekeningen en nam mij voor ze diezelfde avond nog
uit te werken. Na een uitstekende vegetarische maaltijd te hebben genuttigd, bespraken
we het programma van de volgende dag. De bedoeling was, dat ik een bijeenkomst voor
vrouwen zou bijwonen die ’s-avonds werd gehouden. Het was een leuke ervaring om een
dergelijke bijeenkomst bij te wonen en het gaf me de kans om te zien, waar Erve Zurel nu
eigenlijk voor stond en wat de missie van Clare was met haar Inspiratie- en Wel-ZijnsCentrum. Hopelijk had geen van de deelneemsters bezwaar tegen mijn aanwezigheid.
Tijdens de maaltijd had ik een hele uitleg van Guus gekregen over zijn passie voor zijn
werk. Als bedrijfs- en orthomoleculair arts was hij erg gefocust op preventie. Vanuit de gedachte, dat zieke werknemers een heleboel geld kosten, had hij samen met een collega
een preventieprogramma ontwikkeld, waarmee bedrijven veel geld konden besparen. Het
is een programma, dat erop gericht is om mensen mentaal en fysiek weer sterker te laten
worden. Door een verbeterde vitaliteit is men beter bestand tegen de vaak hoge werkdruk.
9
Het programma sloot bovendien goed aan bij de plannen van Clare om hier een Inspiratieen Wel-ZijnsCentrum op te zetten. Clare is namelijk heel goed in het helpen van mensen
met emotionele problemen. Helaas is er door tijdgebrek nog niet zoveel gekomen van alle
plannen, maar dat betekent zeker geen afstel.’
Toen het negen uur was, besloot ik terug te keren naar de houtschuur om nog wat te werken. Buiten was het donker en een zacht briesje wrong zich door de takken van de bomen
achter het gebouw. Zo zonder maanlicht met alleen een klein gevellampje als gids zag het
met emotionele problemen. best grillig uit. Ik weet niet waarom, maar onwillekeurig moest
ik weer terugdenken aan het verhaal van Clare bij haar eerste bezichtiging van de boerderij.
Buiten bezig zijn
10
2
De ervaring
De grote zaal in de
‘houtschuur’
De volgende morgen was ik vroeg op. Clare en Karin waren druk met de voorbereiding van
de bijeenkomst voor die avond. Ik maakte ook voor het eerst kennis met Karin, een goede
vriendin van Guus en Clare die allerlei werkzaamheden voor Erve Zurel verrichte, waaronder een stukje pr. Een nuchtere, leuke vrouw die volgens Clare onmisbaar is geweest in
het tot stand komen van Erve Zurel. Ook zij zou die avond deelnemen aan de bijeenkomst.
Niet veel later zaten Clare en ik weer aan de tafel in de grote ruimte. ‘Clare, ik ben heel benieuwd, wat ik vanavond ga meemaken, maar voordat het zover is, wil ik graag wat dieper
ingaan op de vraag, waar Erve Zurel nu eigenlijk voor staat. Als je kijkt naar je eigen missie, op wie richt je je dan en wat is je boodschap? We hebben het al eens kort over je missie gehad, maar nu wil ik er graag wat dieper op ingaan. Je hebt het bijvoorbeeld steeds
over vrouwelijke en mannelijke energie, maar wat wil je nu echt bereiken?’
‘Mijn dienstverlening met Erve Zurel zou je onder de noemer bewustzijnstherapie kunnen
scharen. Ieder mens bezit zowel mannelijke als vrouwelijk energie. Zolang deze twee in balans zijn, is er harmonie in de wereld en leven man en vrouw als twee gelijkwaardige wezens naast en met elkaar. Als je echter naar de ontwikkeling door de eeuwen heen kijkt,
dan treedt er telkens een verstoring op van die balans. In het ene tijdperk slaat de balans
door naar het matriarchale, waarin het vrouwelijke dus de overhand heeft en in het andere
tijdperk overheerst juist het patriarchale, de mannelijke energie. De afgelopen eeuwen zijn
gedomineerd door de mannelijke energie, maar je ziet voorzichtig weer een ontwikkeling
de andere kant op richting het matriachale, richting een nieuwe balans. De huidige tijd
vraagt om typisch vrouwelijke kenmerken als zachtheid, het leven geven, meegaan met de
flow. Mannen lijken vrouwelijker te worden, ze passen op de kinderen, doen het huishouden en worden emotioneler. Vrouwen daarentegen worden mannelijker. Ze doen stoer, focussen op zakelijk succes en zetten meer hun wil door. Niet iedereen echter is zich daarvan bewust of kan daarmee omgaan. Vaak ontbreekt ook de kennis over een dergelijk onderwerp. Door die onbalans vanuit het verleden hebben veel mensen zogenaamde “zielenpijn”, zeg maar een soort innerlijke verwonding vanuit het verleden. Ik kan hen helpen om
deze pijn weg te nemen. Ik richt me daarbij in eerste instantie geheel op de vrouw, omdat
ik die nu eenmaal beter begrijp dan mannen.’
‘Kun je een voorbeeld geven van die zielenpijn, waar je het over had?’, vroeg ik.
‘Er zijn bijvoorbeeld heel veel vrouwen die zich ongelijkwaardig voelen ten opzichte van de
12
man, omdat ze bijvoorbeeld mishandeld zijn of omdat de maatschappij ze in een bepaalde
rolverdeling dwingt, waarin ze zich niet lekker voelen. Andere vrouwen weer hebben heel
veel moeite om zich open te stellen voor anderen. Doordat zij die pijn nooit hebben weggenomen, ze hebben hooguit een manier gevonden om deze te verdringen, blijft er een litteken bestaan en kost het voortdurend energie. Juist deze vrouwen vormen mijn missie, mijn
echte doelgroep. Ik wil helpen om deze vrouwen weer in hun kracht te zetten, zodat ze het
wezenlijke van de vrouw weer ervaren en accepteren en hun vrouwelijke eigenschappen
niet als beperking zien, maar als gelijkwaardig aan de mannelijke eigenschappen. Man en
vrouw staan als het ware niet tegenover elkaar, maar vullen elkaar aan.’
Vrouwelijke energie
‘Ben je dan een soort therapeut?’, vroeg ik? ‘Nee, dat ben ik niet en dat wil ik niet meer
zijn. Ik focus mij op de volledige zelfverantwoordelijkheid van de mens. Alles wat er gebeurt in je leven kan alleen maar geschieden, omdat jij het toelaat en ermee instemt. Na-
13
tuurlijk ben je je daarvan niet bewust, maar dat is nu precies het punt, waarop ik mij richt,
op die bewustwording. Je bent geen slachtoﬀer, maar het gaat om de ervaring die ervaren
wil worden. Als je begrijpt en leert zien, hoe die ervaringen je leven verrijken, dan komt er
meer ruimte vrij in en voor jezelf. Je leert inzien, dat er geen goede of foute beslissingen
zijn, alleen maar ervaringen. Dit geeft zoveel acceptatie en rust, dat de energie die daardoor vrij komt, nog beter besteed kan worden aan creatie en expressie van jezelf. Je innerlijke kracht neemt toe en de liefde die je in je hebt, kan zich vrijer uiten.’
Volgens mij keek ik nog wat glazig, want ze kwam onmiddellijk met een praktijkvoorbeeld.
‘Stel, je krijgt een aanrijding’, zei ze. ‘Het is niet jouw schuld, maar je raakt wel gewond en
komt dus te laat op een belangrijke afspraak. Je bent hier dus duidelijk het slachtoﬀer. Wat
zou je reactie zijn?’
‘Nou, ik denk, dat ik toch wel kwaad zou zijn en tegelijkertijd mezelf ook wel zielig zou vinden, dat mij dit moest overkomen.’
‘Op zich een menselijke reactie’, antwoordde Clare, ‘maar verandert dat wat aan de situatie?
‘Nee, maar mag ik dan geen emoties hebben of tonen?’
‘Natuurlijk wel, emoties horen bij de mens en zo’n reactie is heel natuurlijk. Maar als je je
boos voelt of zielig, dan blijven de emoties hangen, zoals ik dat noem, dan wil er iets ervaren worden. Ik ben bezig om dit uit te werken tot een nieuwe cursus’, zei ze toen. Mensen
beseﬀen niet altijd, dat wat ze zelf uitzenden naar de wereld, diezelfde wereld ook weer terug projecteert op henzelf. Het uitgangspunt van de cursus is je eigen leven, zoals het zich
nu voordoet. Door middel van vragen als “waar ben je”, “waar sta je”, “wat vindt je leuk”
en “wat gaat je gemakkelijk af”, maken we een quick scan van je leven en kijken we hoe je
gedrag weerspiegeld wordt door de wereld om je heen. Zo en nu moeten we stoppen,
want ik heb nog het een en ander te doen voor vanavond.’
Ik besloot de rest van de dag te besteden aan het uitwerken aan het verhaal. Hier en daar
zette ik rode strepen om aan te geven, dat ik hier nog op terug moest komen. Tegen het
einde van de middag kwam Clare met een voor mij onbekende vrouw binnen. ‘Ik wil graag,
dat je even maakt met Sandra”, zei ze, ‘zij leidt de bijeenkomst vanavond. Ik heb haar uitgelegd, waarom je hier bent.
Sandra vindt het prima, dat je erbij bent, mits de ander deelneemsters geen bezwaar ma-
14
ken en mits je je wat afzijdig opstelt.’ Ik gaf haar een hand en stelde mij voor. ‘Nu we toch
hier zijn, wil je misschien wel even helpen met de stoelen. Ik wil straks beginnen met een
kringopstelling.’
Kringopstelling in grote zaal “houtschuur”
Niet veel later kwamen de cursisten binnen en al gauw bleek, dat mijn aanwezigheid, mits
op de achtergrond, niet als storend werd ervaren. Karin gaf de aftrap, heette iedereen welkom en begon met het gebruikelijke vragenrondje.
Ik was nieuwsgierig omtrent de samenstelling van de groep. Wat waren het voor vrouwen
die deelnamen en wat was hun verwachting van de bijeenkomst?
15
Als ik Clare mocht geloven, dan ging het vanavond om de healing van de vrouwelijk energie. Niemand was persoonlijk aangeschreven, maar blijkbaar had iedere aanwezige de behoefte gevoeld om deel te nemen, iedereen vanuit zijn eigen achtergrond en met zijn eigen
vragen. Allemaal hadden ze hun eigen verwonding als het ging om de vrouwelijk energie.
Alleen als je die verwonding kon genezen, kon je ook de man tegemoet treden vanuit de
gelijkheidsgedachte en zo de balans tussen mannelijke en vrouwelijke energie herstellen.
Nadat iedereen zijn zegje gedaan had, nam Sandra het over en begon met de uitleg van
het programma. Ik had vanaf mijn zitplaats een uitstekend zicht op de groep. Iedereen
werd verzocht zich per twee te groeperen en elkaar diep in de ogen te kijken zonder te praten tegen elkaar. Er ontstond een wat onwezenlijke stilte, maar waarschijnlijk had dat ook
te maken met het feit, dat ik nooit absolute stilte om mij heen had. Later zou Clare verklaren, dat het een soort van onderlinge kennismaking was. Je moest respect en liefde voor
de eigen vrouwelijkheid tonen voor elkaar en dit zonder woorden proberen over te brengen. Bovendien moest je los komen van thuis en je bewust worden van de locatie waar je
op dat moment was. Op zich nog niets bijzonders, zo leek me. Ik kon begrijpen, dat er verbinding ontstaat, als je je sterk focust op een ander.
Even later werd de opstelling verbroken en werd er een lange sliert gevormd, waarbij de
deelneemsters in volgorde van leeftijd hand in hand stonden. Met behulp van een soort
Slavische muziek werden er danspassen uitgevoerd, ongetwijfeld een soort van oerdans
aan de wat primitieve bewegingen te zien. Iedereen was heel geconcentreerd en merkwaardig genoeg leek het wel, alsof de muziek je in trance bracht, hoewel dit onderdeel slechts
een paar minuten duurde. Daarna werden er weer tweetallen geformeerd en keken ze elkaar wederom in de ogen zonder wat te zeggen. Hoe het precies kwam, weet ik niet, maar
ineens voelde de sfeer anders. Er was ontegenzeggelijk een soort van warme energie in de
ruimte voelbaar. Het kon niet anders, dan dat het door de vrouwen zelf werd opgeroepen,
maar ik kon het niet verklaren. Er heerste een sfeer van totale openheid naar elkaar, waar
blijkbaar geen plek meer was voor remmingen of geconditioneerd gedrag. En nog steeds
was het doodstil en was er zelfs geen ademhaling te horen. Zo werden er een aantal oefeningen uitgevoerd die elkaar duidelijk versterkten.
Ruim twee uur later was de sessie over en nam iedereen weer plaats. Er werd thee geschonken en iedereen kon zijn eigen ervaring nog eens met elkaar delen. Ik bleef zitten
16
waar ik zat en stond pas weer op toen iedereen weg was. Clare en Karin kwamen weer de
ruimte binnen. ‘Je had me hierop niet voor kunnen bereiden’, zei ik, ‘ook al had je nog zo
je best gedaan.’
‘Geloof me, ook ik vond het een een hele intensieve avond’, antwoordde ze. ‘Je kunt van
te voren nooit voorspellen hoe zo’n avond afloopt. Het hangt namelijk heel sterk van de
deelnemers af. Maar hoe heb jij het zelf beleefd?’
‘Ik probeerde mijn aandacht erbij te houden en me niet te laten meeslepen door alle emoties, maar dat viel niet altijd mee. Maar waar ik meer nieuwsgierig naar ben, is naar het resultaat. Als de deelneemsters morgen opstaan, wat is er dan gebeurd met ze?’
‘Ik weet zeker, dat gevoelens van bevrijding, ontroering, verbintenis en opluchting overheersen. Er is een hoop opgeruimd uit het verleden.’
‘Is dat, wat je vanochtend bedoelde met je verhaal over het bewustzijn?’, vroeg ik. ‘Zijn deze vrouwen zich bewust geworden van hun eigen rol en verantwoordelijkheid met betrekking tot bepaalde emoties, zodat ze ze op konden ruimen, zoals jij het noemt?’
‘Ja, en dat is nu precies wat ik met Erve Zurel wil bereiken, de vrouw weer in haar kracht
zetten, het wezen van vrouw zijn weer voelbaar en zichtbaar maken.’
Het liep inmiddels tegen 23.30 uur en we besloten te gaan slapen. De volgende dag werkte ik de laatste aantekeningen uit en nam ze met Clare door. ‘Ik denk, dat we nu met de
tekst wel klaar zijn, Clare. De rest kan ik wel thuis afmaken en naar je opsturen.’
Met een laatste kop koﬃe kletsten we nog wat na over de paar bijzondere dagen die ik
hier had doorgebracht. Ik kon niet anders concluderen, dan dat Erve Zurel een mooie en
vooral ook gastvrije plek met een missie was, namelijk de vrouw weer in haar kracht zetten
als een gelijkwaardig wezen aan de man. Niet veel later reed ik het erf af, na nog een laatste blik op het bos en de houtschuur te hebben geworpen.
17
Het bos achter de houtschuur.
Klik op onderstaande link voor meer inspiratie over Erve Zurel
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=46JOHemrCwc
18
Dankwoord
Mijn dank gaat uit naar Clare en Guus Zurel voor de warme en gastvrije ontvangst op Erve
Zurel. Ondanks alle strubbelingen in het begin, kun je niet anders concluderen, dan dat
daar een zeer inspirerende plek is ontstaat, gericht op de healing van de vrouw en wellicht
straks ook op de healing van de man.
Enigszins lommerrijk gelegen in dat prachtige Achterhoekse landschap kan het niet anders,
dan dat je van die plek gaat houden, als je er eenmaal geweest bent. Gezien de vele activiteiten die er regelmatig plaatsvinden, wordt dit gelukkig door velen erkend en ook zo beleefd.
Ook mij heeft het nieuwe inspiratie voor het schrijven gebracht. Wat een ervaring!
Rob Weeber
xix
Credits
VANATOTO is het label van Rob Weeber, schrijver van de
thriller “De Tiende Kruistocht” en “The Tenth Crusade”.
Met zijn activiteit auteurisatie biedt hij bedrijven en andere
geïnteresseerden een unieke mogelijkheid om hun geschiedenis, product of andere bijzondere gebeurtenis als e-
Auteurisatie
book vast te leggen, waarbij tekst met diverse digitale effecten gecombineerd kan worden, zoals hyperlinks, 2D en
3D afbeeldingen, 360 gr. afbeelding etc.
© Copyright: Rob Weeber, 2014
Niets uit dit boekwerkje mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd
gegevensbestand of openbaar gemaakt in enige vorm of op enigere wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of op enig andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur.
xx

Download Report