22 DE VOLKSKRANT ZATERDAG 7 FEBRUARI 2015 Kunst Beurs zonder poeha voor de fijnproevers Recensie JJJJJ art rotterdam Van Nelle Fabriek, Rotterdam. T/m 8/2. artrotterdam.com D e verwachtingen zijn elk jaar weer hoog gespannen voor Art Rotterdam. Zeker nu Le Monde het dit jaar heeft uitgeroepen tot een van de beste kunstbeurzen van het moment. The Huffington Post tipte Art Rotterdam als een van de vijf beste ‘winterbeurzen’. Komt bij dat in Nederland de concurrentie ver is achtergelaten. Art Amsterdam is commercieel gegaan. Tefaf is voor meer belegen publiek. Die status geeft verplichtingen. Maar je kunt niet anders zeggen: de beurs in de Rotterdamse Van Nelle Fabriek (voor de tweede keer) maakt de verwachtingen waar. Rijp en groen, kleinschalig en te overzien – je kunt nog ouderwets speuren naar waar de kwaliteit verstopt is, in een omgeving die niet blasé maakt van de bekende namen en hoge prijzen. De een gaat naar huis met een chocoladebeeldje (Afrikaanse kop in cacao) van Renzo Martens, voor een kleine 40 euro, de ander met een zwart-wit geblokte vloermat van Koen Taselaar. Het maakt de beurs tot wat-ie wil zijn: voor wie zich wil ergeren of laten verrassen; voor wie ruim bij kas zit of weinig te besteden heeft maar wel gezegend is met een scherpe, vooruit- Advertentie ziende blik. En voor wie wil zoeken naar kunst die in ontwikkeling is en zich nog moet bewijzen. Slechts zelden hoef je je tenen bijeen te knijpen om de opgesmukte wansmaak voor parvenu’s of over-de-top-blikvangers van de heren Hirst, Koons of Murakami. Zeker, soms is er werk van weinig volgroeid niveau, zoals op Prospects & Concepts, de beursafdeling voor jong talent dat door het Mondriaan Fonds is ondersteund. Haar nu haast museale inrichting brengt hun voortijdige lancering meedogenloos aan het licht. Niet elke traag verlopende video bij de afdeling Projections is de moeite van het lange zitten waard. En waarom moet je al die mini-speelfilms met onduidelijke plots zien? Nou, daarom! Een goede beurs wil meer zijn dan straathandel op de Albert Cuyp of een uur poshy shoppen ‘bij ons’ in de PC. Menig Art-dit of Art-dat (stad invullen) is uitgegroeid tot miljonairsfair. Met kwaliteit, wellicht, maar voorspelbaar als de zoveelste expositie van Roy Lichtenstein. Het feit alleen al dat Art Rotterdam, een commerciële instelling, gesubsidieerde kunst toont die de voorhoede is van een nieuwe generatie, kan rekenen op mijn sympathie. Net als de donkere zaal waar je makkelijk een paar uur naar een gevarieerd aanbod kunstfilms kunt kijken. Waarschijnlijk vinden ze geen van alle een particuliere of museale afnemer, maar ze geven wel een beeld van waar de galeries ook hun investeringen in doen. Rutger Pontzen Foto’s Marijn Scheeres Jake & Dinos Chapman, Don't Look Now Miniatuurversie van hun Hell-serie, met nazifiguurtjes en clowns. Morbide humor waarmee de Chapman-broertjes beroemd zijn geworden en hun beelden duur: Vraagprijs 51.000 euro. Navid Nuur, Untitled (An Aquadelic Ringtone) Hallucinerend glanzende zeefdruk, oplage 27, met spuug, glitters en drie punaises als kokosnoten. Prijs 1.200 euro. Bianca Sistermans, Vlokkenlust Uit serie Alledaagse ergernissen. Wie ergert zich niet aan die grote bergen vlokken die je kind op de boterham gooit? Prijs 250 euro. Alt-J klinkt krachtiger en zelfverzekerder Recensie JJJJJ alt-j Music Hall,Amsterdam, 5/2. L aatste liedje van de avond, Breezeblocks, en pats, daar viel plotseling het zaalgeluid uit. Niets viel er nog te horen en daarom wuifden de jongens van Alt-J maar even, alvorens de aftocht te blazen. Het was een merkwaardig einde van hun optreden in de uitverkochte Music Hall in Amsterdam. Jammer, dat afgekapte slotnummer, want Breezeblocks is misschien wel het beste liedje van het kwartet uit Leeds, maar ach, we liepen hooguit twee minuutjes muziek mis en het eindoordeel was al geveld, namelijk dat Alt-J in de Music Hall aanzienlijk meer indruk maakte dan tijdens Lowlands 2012. Ze wonnen dat jaar de prestigieuze Britse Mercury Prize voor An Awesome Wave (2012), een debuutalbum vol eigenwijze ‘indietronica’, verpakt in popliedjes met tweestemmige zang, die het geluid van Alt-J heel eigen maakte. Het album werd ook in Nederland een groot succes, maar de live-prestaties bleven dus achter. Alt-J bleek een bedremmeld en kleurloos gezelschap. Hun intelligente indietronica bleek wel heel erg muziek van het verstand te zijn en niet van het hart. Hoeveel sterke songs hadden ze nu echt? Opmerkelijk dus dat het, na een veel minder tweede album (This Is All Yours, 2014), ditmaal wél werkte op een Nederlands podium, vooral omdat alle bedenkingen die je drie jaar geleden bij Alt-J kon hebben nog onverminderd van kracht zijn: statisch, weinig uitstraling, bedachtzame muziek, weinig afwisseling in sfeer. Toch wist Alt-J, ook dankzij een glashelder zaalgeluid, de aandacht nu te vestigen op wat wél mooi en goed aan de muziek is. De groep klonk krachtiger en zelfverzekerder, de knappe samenzang zweefde mooi boven de Wat zijn die songs eigenlijk elegant; ze doen nooit precies wat je verwacht muziek en wat zijn die songs toch eigenlijk elegant. Ze doen nooit precies wat je verwacht. Als de paar echt sterke liedjes (Fitzpleasure, Tessellate, Every Other Freckle) ook nog strategisch over de setlist zijn verdeeld, aangevuld met een leuke Bill Withers-cover (Lovely Day), dan is wat Alt-J te bieden heeft wonderlijk en meeslepend genoeg om je 75 minuten bij de les te houden. Of dat nu ook op een festival lukt, zien we in juni op Best Kept Secret. Menno Pot
© Copyright 2024 ExpyDoc
