Arbeidsmarktproblemen los je niet op met simpele slogans

Brussel, 4 februari 2015
Arbeidsmarktproblemen los je niet op met simpele slogans
Het ACV is geschokt door de uitspraken van Zuhal Demir (N-VA) over het beperken in de tijd van
werkloosheidsuitkeringen. Want door de uitkering te beperken in de tijd, drijf je mensen in
armoede. Ze vallen dan terug op andere uitkeringen, een leefloon via het OCMW of de
ziekteverzekering. Je verschuift alleen het probleem. Bovendien zijn werkloosheidsuitkeringen nu
helemaal niet royaal, integendeel. De verhoging van de minimumuitkeringen, ook die van de
werkloosheid, zoals afgesproken in het ontwerp sociaal akkoord, brengt enkel die minima een stap
dichter bij de Europese armoedenormen. Maar er is nog een enorme weg te gaan. Het manoeuvre
van Zuhal Demir is bovendien zeer doorzichtig. Ze wil de stap naar meer fiscale rechtvaardigheid
uitstellen. En dus werklozen gijzelen om vermogenden niet te moeten aanspreken op hun
rechtvaardige bijdrage. Maar droog brood schept geen jobs. Meer jobs moeten er komen door de
tax shift.
Zuhal Demir laat uitschijnen dat alle werklozen profiteurs zijn. En dat je mensen door hun uitkering
te ontnemen aan de slag helpt. Dat is een perfide redenering. Want er is met het activeringsbeleid
dat in 2004 werd opgestart, een sterke begeleiding van werkzoekenden en een sterke controle op
werkbeschikbaarheid. Zo worden werkzoekenden maandelijks door de VDAB opgeroepen. Wie een
langere tijd werkloos is, wordt door de RVA opgeroepen om zijn of haar zoekgedrag naar werk te
bewijzen. Als je geen inspanningen kunt bewijzen, riskeer je een sanctie. Je kan mensen schorsen
omdat ze geen werk zoeken, maar je kan geen mensen schorsen die wel inspanningen doen om
werk te vinden. En dat is de overgrote meerderheid.
Wat nodig is, is een gepast jobaanbod. Werkloosheid is geen statisch gegeven. Er is een in- en
uitstroom. Als de conjunctuur gunstig is, vinden per maand meer dan dertigduizend mensen werk in
Vlaanderen. Maar daar staat tegenover dat een groot deel van die vacatures voor uitzendarbeid zijn,
dus voor zeer onstabiele contracten. En dan zijn er nog de vacatures die structureel niet ingevuld
raken, de zogenaamde knelpuntberoepen. Als we nagaan over welke jobs het dan gaat, blijkt dat
deels te gaan om beroepen waar de arbeidsomstandigheden en arbeidsvoorwaarden echte
knelpunten zijn. Naast deze groep zijn vooral ook de knelpunten met kwalitatieve tekorten een
hardnekkig structureel fenomeen. Werkgevers zoeken te vaak naar dé witte raaf en nemen geen
genoegen met de bonte specht die ze groeimogelijkheden kunnen bieden.
Ook de overheid heeft de belangrijke taak om er mee voor te zorgen dat jongeren niet zonder
kwalificaties van de schoolbanken komen. Zeker in een maatschappij waarin laaggekwalificeerde
arbeid weggesaneerd wordt, komen zij er niet aan te pas.
Arbeidsmarktproblemen los je dus niet op met simpele slogans als ‘beperk de
werkloosheidsuitkeringen in de tijd’.
Meer informatie over de degressiviteit en de impact van het beperken in de tijd van
werkloosheidsuitkeringen vindt u ook in de recente HIVA-studie “Het vel van de kei”,
http://hiva.kuleuven.be/nl/docs/publicaties/het-vel-van-de-kei.pdf

Download Report