"Een deel van mezelf verloren"

08-02-2014, p.72
Antwerpen Noord, Antwerpen Stad, Antwerpen Zuid, Brabant-Hageland, De Nieuwe Gazet, De Ring-Brussel, Dendermonde,
Denderstreek, Gent-Eeklo-Deinze, Gent-Wetteren-Lochristi, Kempen, Leiestreek, Leuven-Brabant, Limburg, Mandelstreek,
Mechelen-Lier, Middenkust, Oostkust, Pajottenland, Vakantie, Vlaamse Ardennen, Waasland, Westhoek, Westkust
"Een deel van mezelf verloren"
Lief & Leed
Elke week praat een bekende Vlaming over het lief en leed van zijn of haar familie. Minister-president
Kris Peeters (51) blikt terug op het recente verlies van zijn moeder.
"Mijn broer, zus en ik hebben een heel gelukkige jeugd gehad.
Mijn moeder was de spil van het huishouden, zij was het die
voor ons zorgde. Als wij thuis kwamen van school, stond ze
altijd paraat. Dat gaf me een groot gevoel van warmte. Voor
het avondeten mochten we nog iets lekkers smullen, dan aten
we en keken we naar de tv. Op zaterdag gingen we met zijn
allen inkopen doen, daar werd een soort recreatieve uitstap van
gemaakt. We waren een heel gewoon Vlaams gezin.""Toen ik
jong was, vond ik dat huiselijke geluk heel vanzelfsprekend. Pas
als er iemand wegvalt, beseft een mens dat dat niet zo is. In
1996 is mijn vader plots overleden in Brussel. Hij was pas 68.
Het was verschrikkelijk. Ik werkte nog bij Unizo en werd plots
uit een vergadering gehaald. Ze hebben me toen naar het
ziekenhuis gebracht, waar hij intussen gestorven was. Ons
mooie gezin heeft toen een zeer grote knak gekregen. We
hadden het totaal niet zien aankomen, het was een heel harde
tijd. Mijn vader zei altijd tegen mij dat ik nog in de politiek zou
terecht komen. Ik heb dat altijd ontkend omdat ik dat zelf niet
zag gebeuren. In 2004 ben ik voor het eerst minister geworden,
hij heeft het dus niet meer kunnen meemaken. Hij zou daar
enorm trots op geweest zijn. Ik zou mijn vader graag nog eens
ontmoeten en zeggen: 'Papa, kijk eens waar ik nu sta'.""Na de
dood van mijn vader kreeg mijn moeder de ziekte van
Alzheimer. Ze begon te vergeten, legde zaken verkeerd. Ik
vond dat heel lastig om te ervaren. Het was niet de moeder die
ik altijd had gekend. Haar hulpeloosheid vond ik zó erg. Op die
momenten was ik het verplegend personeel heel dankbaar. Ze
heeft vorig jaar nog de kroning van de koning op televisie
meegemaakt. Na de festiviteiten ben ik doorgegaan om haar te
bezoeken. Ze zei dat ze zo blij was dat ze mij had gezien op de
tv en was opgetogen dat ik zo dicht bij de koning stond. De
nacht erop is ze overleden. 's Anderendaags moesten alle
ministers-presidenten van het land naar het paleis voor een
receptie, aangeboden door de nieuwe koning. Ik ben daar toen
naartoe geweest, voor haar, maar het was een harde noot om
te kraken. Nu heb ik geen ouderlijk klankbord meer. Dat mis ik
enorm.""We hebben datzelfde pijnlijke traject afgelegd dat vele
Vlaamse gezinnen kennen: van het ziekenhuis naar het
rustoord. Het is een ingrijpend en moeizaam proces. Ja,
mensen die gezonde ouders hebben, moeten daar zeer
kostbaar mee omgaan. Het is de logica zelf dat kinderen hun
ouders naar het graf dragen, maar dat wil niet zeggen het
makkelijk is. Ik heb natuurlijk mijn broer, zus en mijn vrouw en
zoon nog. Toch is een moeder of vader verliezen iets buiten
categorie. Je verliest een deel van jezelf. Tenminste, zo heb ik
dat aangevoeld. Maar ik heb er wel iets uit geleerd: als je leven
een krak krijgt, leer je de dingen meer waarderen.""Mijn vader
had een groot arbeidsethos. Als we thuis waren, mochten we
niet in de zetel hangen. Zo heb ik vier keer het huis
geschilderd. Elke zaterdag bedacht hij klusjes voor zijn zoons.
Mijn vader leerde ons dat je er alleen maar geraakt in het leven
door hard te werken, correct te handelen en recht doorzee te
gaan. Aan al de rest had hij geen boodschap. We moesten ons
ook maatschappelijk engageren. Zo zijn we alle drie bij de Chiro
geweest. Ik herinner me dat we gingen helpen bij het bal van
het goede hart. Uiteraard stonden vakantiejobs ook op het
menu. Wij mochten maar thuisblijven als we écht ziek waren.
Een paar dagen niet naar school gaan omdat we een
verkoudheid hadden, dat was uitgesloten. Mijn ouders waren
ook heel katholiek; we gingen elke zondag naar de mis. Dat
doe ik nu niet meer, maar ik geloof wel dat er iets is dat groter
is dan onszelf.""Wij hadden het niet breed thuis. Mijn vader
werkte bij een bank, daarna is hij voor de Christelijke
Mutualiteit gaan werken, mijn moeder was huisvrouw. We
moesten het dus doen met één loon. Mijn oudste zus trok naar
de universiteit, wat niet evident was. Daarna volgden mijn
broer en ik. Enige zuinigheid was ons niet vreemd. En ik zie nu
dat mijn zoon Karel ook niet-materialistisch is ingesteld. Dat
doet me echt plezier. Hij zegt tegen mij dat hij niet alles hoeft
te hebben. Als ik mijn zoon bezig zie, doet me dat deugd want
ik merk dat de volgende generatie zich niet gaat verliezen in
plat materialisme.""Mijn broer woont naast mij, hij heeft de
ouderlijke woning gekocht. Mijn zus woont in Antwerpen. Als ik
op zaterdag thuis ben, ga ik het liefst met mijn broer wandelen,
samen met onze honden. En dan praten we bij. Ja, we hebben
nog steeds een hele hechte band. We hebben ook kinderen, dat
geeft veel gespreksstof (lacht). Een tijdje terug hebben we in
Turkije een oude zeilboot gehuurd en zijn we met de kinderen
de zee opgetrokken. Mijn ouders zouden blij zijn mochten ze
die samenhorigheid en liefde voor elkaar kunnen zien. Het is
doorgegeven aan hun kleinkinderen."
Over Kris Peeters
Kris
Peeters
(CD&V)
is
sinds
juni
2007
Vlaams
minister-president. Kris studeerde rechten en behaalde een
bachelor in de wijsbegeerte. Hij specialiseerde zich in
management aan de Vlerickschool en behaalde een master in
fiscaliteit en boekhoudkundig onderzoek. Voor zijn politieke
carrière was Peeters advocaat en hij leidde meer dan tien jaar
Unizo, de organisatie voor zelfstandige ondernemers. Kris
Peeters is gehuwd en heeft een zoon.
© Het Laatste Nieuws

Download Report