Emoties even aan de kant

© Copyright 2013 Dagblad De Limburger / Limburgs Dagblad.
Het auteursrecht, ook ten aanzien van artikel 15 AW, wordt
uitdrukkelijk voorbehouden. Dinsdag, 22 juli 2014
OVERLEVINGSMODUS
Ook de Tweede Kamerleden, zoals hier PvdA-fractieleider Diederik Samsom, tekenden gisteren het condoleanceregister.
foto ANP
Emoties even aan de kant
Hoe ga je om met een noodlot van je geliefden dat werkelijk elke fantasie te boven gaat? Ieder op z’n eigen manier, bleek gisteren in Nieuwegein. Martin Huntjens (54) uit Schinnen was er ook.
En bleef rustig, want alleen dáár is overleden zus Hanny bij gebaat.
door Roel Ophelders
„N
atuurlijk, je hebt je
moeilijke momenten. Als je even een
bepaalde plaat op
de radio hoort, bijvoorbeeld. Dan laat ik de emotie
ook toe. Maar sinds ik donderdagnacht de bevestiging kreeg dat
Hanny op de passagierslijst stond,
zit ik vooral in de overlevingsmodus. Zo van: ik zet mijn emotie even
opzij. Vooral, omdat ik alleen dan
de komende tijd heel hard kan
knallen om alles geregeld te krijgen. Het grootste probleem is dat
Hanny in Amsterdam woonde, en
ik in Sittard. Ze had geen man of
kinderen. En we hebben eigenlijk
nooit iets afgesproken voor een situatie als deze.”
„Hanny woonde al dertig jaar in
Amsterdam. Maar ze is geboren in
Heerlen, en opgegroeid in Sittard.
Ze was psychodramatherapeut, gaf
bewegingstherapie. Dat was ook de
reden dat ze in haar eentje naar Ja-
karta ging, ze ging daar workshops
geven. Persoonlijk een klein beetje
terugdoen voor wat we vroeger van
die mensen daar gepikt hebben. Ze
zei ook: de regering biedt toch nooit
excuses aan, maar ik wil een beetje
helpen. Het ticket had ze op het laatste moment weten te scoren. Kreeg
ik die middag een appje over. De
vluchtgegevens zou ze me mailen
zodra ze was aangekomen...”
„Rond half acht op donderdagavond stapte ik in mijn auto, vanaf
het werk. En het eerste wat je dan
op de radio hoort, is dat een vliegtuig van Malaysian Airlines is neergestort. Ik dacht nog: maak je maar
niet te panisch. Er zijn immers meerdere vliegtuigen die naar Kuala
Lumpur vliegen. Maar toch: je begint reisbureaus af te bellen. En omdat antwoorden uitbleven, ben ik
maar naar Schiphol gereden, omdat ik wist dat mensen daar werden opgevangen. Heb ik onderweg
nog in Amsterdam een vriendin
van haar opgepikt. Uiteindelijk werden we door de marechaussee naar
het hotel gebracht waar we ’s
nachts werden opgevangen door
een man van Malaysian Airlines.
Die vroeg: wie zoek je? Ik zei: Huntjens. Hij in een lijst kijken. Maria,
vroeg-ie? Ja dat was haar doopnaam. Toen wist ik het. Een klap.
Hoewel ik er al ernstig rekening
mee had gehouden. Het kon bijna
niet anders. Maar het sprankje
hoopt vervliegt. Dan breek je. Maar
je weet ook: je moet hier niet te
lang in blijven hangen. Je moet hándelen. Wat kunnen we voor je betekenen, vroeg een maatschappelijk
werkster. Ik hoef alleen maar informatie te hebben, zei ik. Informatie,
zoveel mogelijk. Of het nou goed
nieuws of slecht nieuws is.”
„Over die informatie ben ik wel teleurgesteld. Het wordt beloofd,
maar je hoort lang niks. Dat er een
bijeenkomst was, daar kwamen we
bij toeval achter. Dat was bij de bijeenkomst ook wel een frustratie
van veel mensen. Sinds vanmiddag
hebben we een vaste familierechercheur. Dat gaat tot nu toe goed. De
Martin Huntjens uit Schinnen.
Zus Hanny Huntjens.
trein was nog niet vertrokken of de
familierechercheur hing net al aan
de lijn. Hopen dat het zo blijft werken.”
„Ik heb vanmiddag in Nieuwegein
veel mensen zien huilen, overmand door emoties. Die niet meer
nuchter kunnen denken. Ik denk
dat ik dat wél nog kan. Het eerste
halfuur was daarom voor mij het
nuttigst, een vragenrondje. Maar
op een gegeven moment slaat die
stemming om. Dat mensen premier Rutte gewoon afbranden aan
de interruptiemicrofoon. Zo van:
jullie zijn verkeerd bezig. En: als Amerika dit overkomen was, hadden ze
het leger allang gestuurd. Een man
met wie ik aan de praat raakte tijdens de inloop vond dat ook. Hij
had zijn neef verloren. Ik heb hem
uitgelegd dat ik denk dat dat geen
enkele zin heeft. Je moet je focussen op waar je wél invloed op kunt
hebben. Probeer het verleden niet
terug te draaien, maar probeer de
dag van morgen te beïnvloeden.
Dat mensen daar anders over dachten, was een smetje. Maar toch was
het indrukwekkend, ik werd overweldigd door wat ik daar zag. Als je
de koning en koningin in het gezicht kijkt en je ziet de expressie,
dan weet je: die mensen leven ontzettend mee. Als ze zelf iets konden doen, dan deden ze het. En
dan al die mensen. Duizend. Complete families, die allemaal dezelfde
vragen hebben als jij.”
„Mijn grootste zorg is eigenlijk al
vanaf het begin: hoe krijgen we
Hanny weer terug naar hier? En
met hier bedoel ik Limburg. Uiteraard, we organiseren ook een herdenking in Amsterdam, maar mijn
grootste wens is om haar terug te
brengen naar haar roots. Maar je
moet er rekening mee houden dat
je haar niet terugkrijgt, is ons al gezegd. Het aantal lijkzakken dat in
een trein ligt, zegt nog niets, het is
afwachten.”
„De reacties zijn hartverwarmend.
Vanaf acht uur ’s ochtends gaat de
telefoon en dat gaat de hele dag
door. Dat raakt je wel. Ik ben verrast door de populariteit van mijn
zus. Dan denk ik: tja, zó geliefd was
je dus. Gisteren dachten we nog dat
we de herdenking in Amsterdam
bij iemand in de tuin konden houden, maar toen ik begon te tellen,
kwam ik ineens op zo’n vierhonderd gasten... Ik wist wel dat het
een goed mens was, maar dit doet
gewoon goed. Het geeft je kracht
om te zorgen dat het goed afgehandeld wordt. Kracht om nuchter te
blijven denken. Nee, momenten
dat ik echt wóedend ben, zijn er
nauwelijks. Tuurlijk, heel soms zou
je het liefst zo’n separatist voor zijn
bulles slaan, maar het is niet realistisch. Ik heb mensen vandaag emotioneel zien weglopen, maar op
één of andere manier blijf ik rustig.
Omdat het móet. Ja, heel af en toe
lukt dat even niet. Ik ben ook maar
een mens. Gelukkig maar.”

Download Report