NIEUWSBRIEF Jaargang 37 - Kerst 2014 Inhoudsopgave • Voorwoord ........................................... 2 • Vanuit het bestuur ............................ 3 • Hans vertelt ......................................... 4 • Nieuws uit Kerzell .............................. 6 • Bijpraten met Bergeijk ..................... 8 • Vanuit het secretariaat ..................... 10 • Bijdragen kan altijd ........................... 12 • Wat best nog even vermeld mag worden .................................................. 12 Voorwoord Paul Gubbels (eindredacteur) Colofon In deze nieuwsbrief leest u bijdragen van: Hans Burgman, Marijke Schoenmakers, Barbara Reith, Marie-José Burgman, Kirsten van den Berg, Thijs Caspers en Paul Gubbels. Vertalingen: Hans Burgman (Engels), Barbara Reith (Duits), Kirsten van den Berg (Engels) en Paul Gubbels (Nederlands, Engels). Eindredactie: Paul Gubbels (e-mail: [email protected]) Vormgeving en druk: Wim Ahne Secretariaat: Marie-José Burgman, tel.: 0547-388276 e-mail: [email protected] Onze website: www.pandipieri.nl Kisumu-websites: www.pandipieri.org (algemeen - nog in opbouw), www.wakonyu.org (OMA-project) en www.mwangazart.weebly.com (Art School) 2 Dit is ‘m, de laatste nieuwsbrief van dit jaar. En zoals Thijs Caspers in zijn artikel verderop in deze brief ook al aangeeft, het was een fantastisch jaar. Voor mij als eindredacteur natuurlijk omdat ik de eindredactie van deze nieuwsbrief heb overgenomen van Eugène Burgman. Maar verder ook omdat dit jaar een compleet nieuwe nieuwsbrief het levenslicht heeft gezien. Daar word ik nou vrolijk van. Voor de stichting was het een mooi jaar omdat er een nieuwe koers is ingezet die in meerdere opzichten zijn vruchten begint af te werpen. Dat was bijvoorbeeld mooi te merken tijdens het symposium in september. Geen aloude vriendendag, maar een heus symposium. Het concept van dat symposium is trouwens nog steeds in ontwikkeling, durf ik uit betrouwbare bron te melden. Als u het symposium komend jaar weer bezoekt, zou het zomaar nóg verrassender kunnen zijn. Maar vooruit, het is niet mijn taak om daar veel over te vertellen. En zeker niet nu al. Tot slot wil ik nog benoemen dat we deze keer de nieuwe Pandipieri-folder bij deze nieuwsbrief voegen. Wij vinden ‘m mooi, en daarom willen we ‘m u niet onthouden. Wat er ook gaat gebeuren in het nieuwe jaar, eerst wachten ons de kerstdagen. Ik hoop voor u en de uwen dat Kerstmis 2014 een vredig feest van licht en samenzijn mag worden. En dat we elkaar in 2015 weer mogen tegenkomen, via deze nieuwsbrief of later dit jaar op het symposium. Maar in ieder geval in goede gezondheid! Paul Gubbels, eindredacteur Vanuit het bestuur Deze kerstbrief biedt een mooi podium om terug te kijken op het jaar dat is geweest. En het moet gezegd: het was een uitermate waardevol jaar waarin we allerlei nieuwe dingen hebben uitgeprobeerd. Het symposium begin september was daarvan – denk ik – het meest sprekende en zichtbare voorbeeld. We waren dan ook zeer verheugd dat er zoveel vrienden in Zeist aanwezig waren. Het was de uitgelezen plaats om eigen gedachten te scherpen aan inspirerende inzichten van onder meer René Grotenhuis en Hans Burgman. Bovendien was het wederom een aangenaam samenzijn, met de smaken van de Keniaanse keuken. Thijs Caspers (voorzitter) Voor het bestuur was het bovenal een jaar van heroriëntatie: wat zijn onze wortels?, wat beschouwen we als onze taak? en wat hopen we van de toekomst? We hebben er aan het begin van het jaar uitdrukkelijk voor gekozen om al luisterend op weg te gaan. Alleen zó kan het nieuwe zich aandienen en daadwerkelijk meer zijn dan wat wij op voorhand al zelf bedacht hebben. Het is precies deze houding die ervoor zorgt dat wij de toekomst niet krampachtig zelf hoeven te maken. Eerder is het de toekomst die ons vindt en verrassende perspectieven opent. En dat is naar mijn idee een waardevolle gedachte die ons vol vertrouwen op weg stuurt voor het nieuwe jaar. In deze rijk gevulde nieuwsbrief blikken we terug op wat is geweest, tegelijkertijd zindert het van de spannende aanzetten en ideeën voor de toekomst. Als we ons oor te luister leggen, valt er een hoop te ontdekken en te doen. Laten we met elkaar, in nauwe verbondenheid met onze vrienden in Kisumu, dan ook vol goede zin het nieuwe jaar tegemoet treden. Thijs Caspers, voorzitter 3 Hans vertelt Hans Burgman Na een afwezigheid van drie maanden heb ik hier de draad weer opgepakt. Of er nog wat veranderd is? Veranderingen, zowel ten goede als ten kwade, gaan meestal zo langzaam dat je ze niet opmerkt. Toch zal ik proberen wat nieuws te vertellen. Toen ik eind oktober hier terugkeerde, was Johan Smorenburg ook net weer gearriveerd. Dat is al de zoveelste keer dat hij komt: hij blijft dan drie maanden in Nyalenda Centre wonen en knapt allerlei klussen op, vooral op administratief gebied. Behalve dat hij overal vrolijkheid brengt, is hij ook nuttig. Ik vermeld dat speciaal, omdat onze talrijke jonge bezoekers uit Nederland altijd op het hart gedrukt wordt dat ze niet moeten denken dat ze hier nuttig kunnen zijn (met andere woorden: ze moeten meer komen om te leren dan om te helpen). Johan is niet zo jong meer en kent het klappen van de Afrikaanse zweep. Ik heb hem dus meteen ingeschakeld om het OMAproject te controleren. Het OMA-project heeft een enorme vlucht genomen vanaf het eenvoudige begin toen Lidy Burgman met het idee kwam om oma’s die voor AIDS-wezen zorgden te belonen met een geit. Aangepast aan de slum-toestanden van Pandipieri, is het project onstuitbaar geëvolueerd. Eerst hebben we de geit vervangen door een ziekenhuis-verzekering. Daarna hebben we de oma’s vervangen door ieder4 een die zo’n weeskind in huis had genomen. En nu is het zo dat die weeskinderen wettelijk geadopteerd zouden moeten worden. Velen van jullie kennen dit verhaal en hebben dit project royaal gesteund; toch is het wel goed om alles nog eens op een rijtje te zetten en te zien om hoeveel mensen en hoeveel geld het gaat. Dat heb ik Johan dus laten uitpluizen. Ziehier. Om hoeveel mensen gaat het? Het aantal verzekerde gezinnen bedraagt 350. Die bevatten dan zo’n 500 weeskinderen; met andere gezinsleden erbij gaat het om 1300 personen. Dat is een flinke rompslomp, van registratie in een computer, identiteitskaarten en verwijspapieren tot verzekeringspolissen en de hele financiële kant. Het kantoor wordt fulltime bemand door het meisje Julie, die daarin wordt bijgestaan door twee parttimers. Wat maakt het uit voor de weeskinderen? Dit jaar zijn we met de adoptieprocedures begonnen. Dat behelst goedkeuring van de betrokkenen krijgen, geboortebewijzen bemachtigen, en dan de zaak bij de rechtbank aanhangig maken. Dit laatste kostte 30 euro, maar het is – naar ik meen – 50 euro geworden. Hoe ver zijn we nou? Voor 200 weeskinderen is de adoptieprocedure nu aan de gang. Hoe is het met het geld gegaan? Johan heeft alles nagetrokken van 2011, 2012, 2013 en half 2014. Al met al hebben jullie in die tijd € 49.993,63 bijgedragen. In die tijd hebben we aan polissen, administratie, leges en lonen € 44.013,87 uitgegeven. We hebben nog € 5979,76 over. Het gemiddelde dat jullie per jaar bijdragen, is € 15.525,53. Droge cijfers, maar wel een geweldig verhaal: van geiten naar adoptie. Het gaat inmiddels over heel grote bedragen, zo groot dat onze eigen mensen daar geen zicht meer op hebben. De grote klap komt door de adopties, maar dat zijn eenmalige bedragen. Ik vind dat we hier apetrots op mogen zijn. Wat is er nog meer. Kenia gaat wel vooruit, maar het lijkt dat de corruptie sprongsgewijs meegroeit. Ik las in de krant dat ongeveer 30 procent van de ambtenaren spookwerkers zijn die helemaal niet bestaan, maar wel salaris krijgen. De overheid is nu bezig met een nieuwe vorm van registratie, maar die ondervindt weerstand. Ze ruziën erover of deze registratie wel door de juiste mensen wordt uitgevoerd. Ik las vorige week ook dat het hoofd van een district onverwacht een kantoor bezocht; zij vond alle ambtenaren afwezig. Vroeger zei men dat je de corrupte lui een hoger salaris moest geven, maar de ervaring leert dat hoe hoger iemands salaris is, hoe meer hij achteroverdrukt. Ik ben blij dat ons missionariswerk veel meer de nadruk legt op gedragsveranderimg, want in die hoek moet je het zoeken. Er vinden grote veranderingen plaats in ons Magadi Centre. Dat gebied is tot parochie verheven, en er wordt nu in het centrum een grote kerk gebouwd. Zondag was er een feestelijke geldinzameling, een zogenaamde Harambee. Er waren veel belangrijke autoriteiten, en er werd meer dan € 10.000,- bij elkaar gebracht. Ik heb er een hele dag toespraken moeten aanhoren waarmee de sprekers vooral zichzelf huldigden en applaus voor zichzelf uitlokten. Wij, als Kisumu Urban Apostolate, hebben er vijfendertig jaar met hart en ziel gewerkt, maar onze naam is nooit genoemd. Hetzelfde viel mij op in Dunga Centre dit voorjaar, en collega Alois Valentin zei dat ditzelfde gebeurde bij de jubileum-vieringen in de Oegandese bisdommen Tororo en Soroti. Ik denk dat dit iets te maken heeft met de manier waarop mensen hier in deze mondelinge culturen omgaan met het verleden. In Europa heb je monumenten en musea en archieven en documenten. Hier is niets van dat alles. Het verleden glijdt gewoon weg in het niets. Een paar feiten worden ingedroogd tot stereoty- pe verhalen, en dat is het. Jammer, maar daar moet je dan maar tegen kunnen. De verkeerschaos in Kisumu is groot vanwege de nieuwe hoofdwegen die worden aangelegd, dwars door alle drukte en zonder omleidingen. Kleinere wegen, zoals die langs onze Magadi en Nyalenda centra, zouden ook verbreed en geasfalteerd worden, maar dat wil nog niet erg. Zo moest deze week onze assistent-manager Chris Akun een vergadering bijwonen over het aan te leggen tracé bij het Nyalenda Centre. De vergadering werd echter op het laatste moment afgelast, omdat men geruchten had opgevangen dat enkele rijke grondbezitters criminelen hadden ingehuurd om de vergadering te overvallen. Eergisteren had ik een uitgebreid gesprek met vier jonge meiden die vanuit het vroegere Missie en Jongeren – nu Dare2Go – een paar maanden met ons meedraaien. Mijn grote vraag was: waarom zijn jullie hierheen gekomen? Interessant, want wat mij opviel, was dat bij geen van hen het woord ‘ontwikkelingshulp’ of ‘armoede’ viel. Het ging bij hun meer om kennismaking. Zelf gebruik ik al heel lang het woord ‘armoede’ niet meer, omdat dat aldoor maar ‘niet genoeg geld’ schijnt te betekenen. Het probleem is: ook al los je de vraag op van wat is genoeg, dan blijf je nog zitten met het feit dat bijna niemand ooit genoeg geld schijnt te hebben. Armoede wil voor mij zeggen dat je talenten hebt die niet ontwikkeld zijn. Daar wil ik voor werken, dat de talenten van iedereen volop ontplooid worden. Wat zouden we dan een mooie samenleving hebben. Dat is voor mij Het Koninkrijk Gods. Hier laat ik het bij. Heel veel groeten aan jullie allemaal. Hans 5 Nieuws uit Kerzell Het feest werd geopend door Hans Burgman met een eucharistieviering in de SintSebastianuskerk in Kerzell. Verrassingsgasten waren de leden van het Tussen-Koor uit Nederland, die met hun geweldige interpretaties de Heilige Mis tot een complete feestmis maakten. Barbara Reith Het kerstboomteam Kerzell viert feest voor de straatkinderen van Kenia Muzikale hoogtepunten en culinair genieten in Kerzell – daar waar Duitsland, Nederland en Oostenrijk elkaar raken in Afrika. Zo zou je de hoffeesten van Kerzell van dit jaar best kunnen omschrijven. 6 Aansluitend was er op het dorpsplein en in het gemeenschapshuis lekkers te eten, zoals wildzwijngoulash, gehaktballen en een enorm saladebuffet. Verder hielpen ook Oostenrijkse vrienden van het kerstboomteam mee, te weten Doris Grübel en Alfons Mali, die ook dit jaar van de partij waren om mee te helpen met de voorbereidingen. Foto: van links naar rechts: Alfons Mali en Doris Grübl, Walter Zehentmaier, Josef Reith, burgemeester Kolb en Hans Burgman. Bij de zomerse temperatuur vormde het dorpsplein van Kerzell een perfect podium voor muziekvereniging Lyra Kerzell en – als bijzondere gasten – Marc en zijn vrienden uit Ghana en Gambia, die met hun trommels de magie van Afrika naar Kerzell brachten (foto onder). Maar we kunnen natuurlijk niet alleen maar feestvieren. Alleen al dit jaar hebben wij 5000 euro binnengehaald voor het OMA-project. Verder zijn we dezer dagen druk bezig met de voorbereidingen voor de kerstboomverkoop op zaterdag 13 december. Op die dag wordt een oude boerderij in het dorp omgetoverd tot gezellige kerststal, waar onze bezoekers zich in de warmte tegoed kunnen doen aan koffie, koek en glühwein. Ook zal er een klein kraampje zijn waar we zelfgebakken koekjes verkopen, kerststerren, kerststallen, zelf gebreide sokken, truien en nog veel meer. Natuurlijk hopen we op mooi winterweer en uiteraard op veel bezoekers die bij ons hun kerstboom kopen en daarmee de projecten in Pandipieri ondersteunen. Meer informatie is te vinden op www.wbt-kerzell.de 7 Bijpraten met Bergeijk Marijke SchoenmakersNouwens Onze werkgroep heeft in september afscheid genomen van Zr. Martinia. Zij heeft het besluit genomen om een appartement te gaan bewonen, behorend bij haar kloosterorde in Schijndel. Onze parochies in Bergeijk, en wij als werkgroep in het bijzonder, hebben haar uitgezwaaid met veel goede wensen voor een welverdiende rustperiode. Veel mensen gaven blijk van hun dankbaarheid voor de dertig jaar dat zij in Bergeijk haar beste krachten gaf. Vanaf het allereerste begin dat wij in onze parochie hoorden van Kisumu en de Pandipieri-projecten (in 1999), heeft zij er enthousiast voor gezorgd, samen met pastor Wim van Bergen, dat er een werkgroep Bergeijk-Kisumu van de grond kwam. Zij is acht jaar onze voorzitter geweest en wij noemden haar ons boegbeeld. Van haar kwam ook het idee om ‘de Winkel van Sinkel’ te beginnen in de garage van de pastorie. Met de verkoop van allerlei kleine spulletjes, die mensen kwamen inleveren, wist zij met een aantal enthousiaste dames heel wat geld te verdienen voor Kisumu. Zij wist ons ook steeds een stimulerend zetje te geven en kwam vaak in de vergaderingen met een tekst die ons motiveerde. We missen haar niet graag, maar hebben haar beloofd ons best te blijven doen voor Kisumu. Op 30 oktober bezochten Anne, Cas, Theo 8 en ik alle groepen van basisschool De Zonnesteen. Ditmaal kozen we als thema: hoe wonen wij hier in Bergeijk en zij daar in Kisumu. Wij beperkten ons deze keer tot het wonen op het platteland, door de Nederlandse dorpen zoals Bergeijk te vergelijken met de dala’s, de woongemeenschappen in de buitengebieden van Kenia. In de onderbouw werden foto’s en boekjes getoond met afbeeldingen van hutten, gemaakt van klei en een dak van riet. Dat er geitjes en kippen vrij rond mogen lopen, is natuurlijk een leuke bijkomstigheid. Later werd een kleurplaat met onderdelen van een hut ingekleurd, uitgeknipt en vastgeplakt. Alle hutjes werden bij elkaar op de vensterbank geplaatst, vóór een grote papieren boom tegen het raam. Het geheel vormde een prachtige Afrikaanse dala. In de midden- en bovenbouw kwam ook het interieur van een Afrikaanse hut aan de orde. De filmpjes en dia’s en de verhalen over het wonen in zo’n hut met al zijn beperkingen, leverde veel vragen van de leerlingen op. Hoe leef je daar zonder waterleiding en elektriciteit? Kan er wel een auto komen bij de hutten als er alleen maar smalle zandweggetjes zijn? Hoe doen ze daar boodschappen? Hebben ze wel een koelkast als het zo warm is? En hoe bewaren ze dan de ijsjes? Hoe kook je daar en hoe slaap je daar? Hoever is het lopen naar een school? Gelukkig hadden we ons goed voorbereid en spraken we uit ervaring door onze bezoeken aan Kisumu. De bovenbouw kreeg een werkblad om de indeling van een hut zelf in te vullen met behulp van de getoonde beelden en verhalen. Met wat eigen fantasie werd de hut voorzien van een woon- en eetgedeelte, een kookgedeelte en een slaapgedeelte. Groep 8 leerde ook de indeling van een dala met een vaste plaats en eigen hut voor elk gezin. De leerlingen van alle groepen werkten enthousiast, en dat leverde prachtige resultaten op. Kisumu is weer een beetje dichter bij Bergeijk gekomen, zeker voor de leerlingen van De Zonnesteen. Daar was het om begonnen: een beetje kennis overbrengen over die totaal andere Afrikaanse cultuur, met respect en waardering als gevolg. En het leuke was dat we het bij onze evaluatie erover eens waren dat we allemaal iets hadden geleerd: de kinderen, de juffen en wij niet in het minst! Vanuit Bergeijk wensen wij alle Kisumuvrienden een vredig Kerstfeest en alle goeds voor 2015! Marijke Schoenmakers, werkgroep Bergeijk-Kisumu Hans Burgman samen met Zr. Martinia tijdens het symposium in september. 9 Vanuit het secretariaat Marie-José Burgman (secretariaat) Bij gelegenheden als de vriendendag, het symposium, de Afrikadag in Bergeijk en het Hoffest in Kerzell hebben we de afgelopen jaren Artschool-kaarten, -schilderijen en -canvasprints verkocht, waarvan de opbrengst ten goede kwam aan de Artschool. Zo was dit een van de weinige ‘income generating projects’, maar onze afzetkanalen en - mogelijkheden zijn uiteraard beperkt. Daarin kan verandering komen: Floris Recycled Stationery B.V. uit Vlijmen (zie www.floris.nl), die onder meer ook de Wereldwinkel van kaarten voorziet, heeft drie ontwerpen van oud-studenten van de Artschool uitgekozen voor opname in de Wereldkaartenselectie. De Artschool ontvangt 100 euro per ontwerp en krijgt meer naamsbekendheid. Hopelijk is dit het begin van een nauwere samenwerking! Nog steeds zijn er kaarten en enkele originele schilderijen en canvasprints leverbaar via het secretariaat. In verband met de beperkte afname kunnen we helaas geen nabestellingen meer plaatsen voor canvasprints. Postzegels met het Pandipieri-logo worden herdrukt. De prijs van deze postzegels is gelijk aan de gangbare zegelprijs voor een gewicht tot 20 gram. Er zit geen opslag bij die Pandipieri ten goede komt, want dan worden ze te duur. Het gaat in dit geval om ondersteuning in de zin van ‘meer bekendheid geven aan’. Voor bestellingen of vragen: [email protected] Marie-José Burgman - secretariaat 10 Verzending nieuwsbrief Deze editie van de nieuwsbrief wordt zowel per e-mail als per post verzonden. Zoals we eerder al meldden, doen we dat om het contact enigszins te behouden met mensen die niet over e-mail beschikken. De korte herfsteditie, met onder meer informatie over het symposium, is alleen per e-mail verstuurd. De reden daarvoor is heel eenvoudig: besparing van portokosten. En precies daarom vragen wij ontvangers van de ´brief per post´ nogmaals dringend om hun e-mailadres, voorzover dat bij ons nog niet bekend is. Via e-mail kunnen wij iedereen meerdere keren per jaar op de hoogte houden van alle ontwikkelingen rondom Pandipieri, ook via de kronieken van Hans Burgman die uitsluitend per e-mail worden verstuurd. En als u de brief nog ontvangt, maar hier inmiddels geen prijs meer op stelt, laat u het ons dan weten. Soms blijken mensen al jaren geleden te zijn verhuisd of overleden. Dit werd ons af en toe duidelijk gemaakt door nieuwe, meer attente bewoners. Kirsten van den Berg PR & Communicatie Overigens leidt bovenstaand verzoek vanzelf tot een oproep. Als er een gulle gever is die wil bijdragen aan sponsoring van de nieuwsbrief, dan kunnen wij hiermee de druk- en portokosten dekken. Zo niet, dan wordt de volgende uitgave weer enkel per e-mail verspreid. Marie-José Burgman - secretariaat Kirsten van den Berg - PR/Communicatie Bedankt voor uw bijdrage! Ook dit jaar hebben we weer mogen rekenen op de steun van veel vrienden. Met uw bijdrage is de gemeenschap van Pandipieri in staat de projecten voor scholing, gezondheidszorg, straatkinderen, voorzieningen en het OMA-project voort te zetten. Daarmee steunt u niet alleen de meest noodbehoeftigen, maar de hele gemeenschap. Ook voor de toekomst hopen we uw belangstelling levendig te kunnen houden en op uw gaven te mogen rekenen voor de vrienden in Pandipieri en de activiteiten van de Stichting Vrienden van Pandipieri in Nederland. 11 Wat best even vermeld mag worden... Op het symposium van de stichting in september was er ook een delegatie uit het Duitse Kerzell aanwezig. Op zichzelf niets bijzonders, zou je kunnen denken. Leuk dat ze er zijn. Maar realiseert u zich wel dat de afstand Kerzell – Zeist ruim 460 kilometer bedraagt? En dat dit toch al snel een autorit is van circa vierenhalf uur? Iedereen die op het symposium is ge- Bijdragen kan altijd op: ING-bankrekeningnr. : NL52INGB0001066957 of ABN-AMRO-bankrekeningnr. : NL39ABNA0400236311 t.n.v. Missieprocuur Mill Hill, Oosterbeek. S.v.p. vermelden: H. Burgman, plus de projectcode (bijv. H. Burgman, KUAP 01). 12 weest, heeft daar de kans gehad mee te genieten van de Keniaanse lunch. Susan Antvelink-Achieng uit Kisumu, die tegenwoordig in Nederland woont en studeert, had deze maaltijden voor het symposium bereid. Susan heeft aan de universiteit van Nairobi gestudeerd en is nu aan de Universiteit Twente haar Master’s in Business Administration aan het afronden. U kunt kiezen uit de volgende projectcodes: KUAP 01 KUAP 02 KUAP 11 KUAP 16 KUAP 34 KUAP 39 C 1108 C 1560 W 148 (= Algemeen, projectkeuze door ‘t KUAP-bestuur), (= Kunstacademie) (= Huishoudschool) (= Pandigraphics) (= Straatkinderen) (= Informele School) (= Borduur Atelier) (= OMA-project) (= Hans Burgman)
© Copyright 2024 ExpyDoc
