Waalwijk 1, Zomer

Zomer!!
Zaterdag, Raadsheer 1; 08/03/2014
Geschrokken door de snelheid van Joost zijn verslaggeving van de belevenissen van ons tweede, ben ik
ook maar waar het schrijven gegaan. Hulde aan het 2de en hun leider. Strakke winst en snelle
verslaggeving, zo hoort dat. En dat valt nog niet mee. De rol van schaakverslaggever wordt namelijk
makkelijk onderschat. Het lijkt alsof er elke wedstrijd voldoende gebeurt om een omvangrijk verslag te
vullen. Niets is minder waar. En als er weinig beschrijvenswaardigs is, dan moeten we het gaan hebben
over hetgeen de nachtmerrie is van elke schrijver. HET BLOK. Whaaahooeeee, het opschrijven ervan
alleen al roept gevoelens van weerzin op. Ik kan er (per definitie) niets verder over schrijven. Ik wil
slechts verblijven bij de vraag wat er gebeurt als ook het schrijversblok wegvalt? Hebben we dan echt
niets meer? Komt dan het grote leeg?? Laat maar even liggen, deze thematiek. Komt volgende keer wel.
Laat ik me beperken tot de beschrijvenswaardige aspecten van de tweekamp tussen de Raadsleden van
Zundert en ons Wolluks kluppie:
Goed, de reis kan soms wat memorabele momenten bevatten. Zo ook deze reis. De invallende Leon (dit
door afmeldingen van zowel Rambo als Willem) had aangeboden te rijden. Hij heeft zo’n kuuks klein
rood kermis-autootje waar met gemak 2 personen in kunnen. Aangezien mijn vrachtwagen-achtige
makkelijk 5 man aan kan, kwam ik met de drie oosterlijke wijzen langs Hotel Waalwijk teneinde 2 man in
te laden. Kom ik daar stipt 15 minuten te laat aan, blijkt alleen Richard aanwezig??? Hij wist dat er al wat
weg waren, maar wie en waarom en waarheen, dat had hij allemaal niet zo duidelijk meegekregen. En
natuurlijk had ik geen telefoonnr paraat (dat zou het allemaal veel te makkelijk maken, nietwaar!!) Net
toen wij op het punt stonden maar te gaan rijden, komt Remco het parkeerterrein op gecrossed. Het
scheelde echt secondes. Kunt U nagaan van wat voor kleine toevalligheden succes afhankelijk is!!
Dan is er natuurlijk altijd iets te schrijven over de wedstrijdmentaliteit. Het is voor een teamleider van
groot belang zijn spelers in de juiste geestesgesteldheid te krijgen. Hiervoor is een zeer gevoelige mix
van motiverende beloningen en dreigende straffen noodzakelijk. En deze mix moet elke keer opnieuw
bepaald worden. Immers, schakers reageren zeer verkeerd op herhalingen. Tegen de Raadsheer is het
mij gelukt met opera-dreiging de negatieve elementen van deze mix te hanteren. Onder dreiging van het
moeten aanhoren van Callas haar versie van Verdi’s La Traviata (IN ZIJN GEHEEL!!!!) werd de motivatie
maximaal. Als beloning voor gewonnen strijd was een vrije muziekkeuze beloofd. Dat doe ik dus nooit
meer, want wat gebeurt? De winnaars kiezen op de terugweg Carlos Santana (Samba pa ti of zoie??). Zal
dat met gebrek aan muziekkennis of leeftijd te maken hebben? Gelukkig wist Wilbert nog wat Miles af te
dwingen anders had ik mezelf een onterecht strafbeleving aangedaan. Terwijl ik de aanhangers van dit
Santana-gewriemel (Met name Richard is fan) probeerde te laten horen dat het gitaarwerk de laatste 50
jaar echt wel wat ontwikkeling heeft doorgemaakt (Steve Vai ’s Boston Rain Melody!!!!) gaat dat de
heren dwars door de oren. In plaats van in stille vervoering te genieten werden er van de 8 gespeelde
partijen door Richard en Wilbert 5 compleet blind na-geanalyseerd!!
In Nederland is het weer ook altijd een dankbaar onderwerp. Met name nu. Plotsklaps was het zomer.
En dan bedoel ik ECHT ZOMER. Gevoelsmatig was het ruim 25 graden. Dit mag overdreven klinken, maar
de eerste zomerdag voelt altijd warmer dan de laatste. Het was echt terrassenweer. Al in den Roskam
aangekomen bleek dus onmiddellijk waar de woeste haast van Leon en Rob (de berijders van het eerder
gememoreerde rode dingetje) vandaan kwam. Zij zaten reeds pontificaal op het terras van de zomerzon
te genieten toen wij nog moesten aankomen. En dan waren we nog ongebruikelijk vroeg (want: Op Tijd),
want van onze tegenstanders was de leider nog in geen velden of wegen te bekennen. Goed
schaakweer, hoor je soms als het regent en waait. Ik vind dat maar onzin. Elk weer is goed schaakweer.
Binnen is het altijd goed weer. En dat gezeur dat mooi weer (ik bedoel dan 25graden zonder regen en
met zon) verspilt wordt als je aan het schaken ben heb ik nooit begrepen. Aan schaken kan je geen tijd
verspillen (immers, beter besteden lukt niet). Vroeger (toen ik nog jong was) had mijn moeder de
neiging om me smorgens wakker te maken, met het argument dat in bed liggen tijdverspillen is. Ik heb
dat eerlijk gezegd ook nooit begrepen. Hoe beter kan je tijd besteden dan in bed te liggen. En zo is het
ook met schaken. Betere tijdsbesteding bestaat bijna niet. In de Roskam waren ze de zomer duidelijk
nog niet gewend. Niet alleen was het terras compleet vol, en de bediening dienovereenkomstig druk,
maar bovendien schaakte we met 6 teams (6x8=48 + publiek levert al gauw 50 personen) in een zaaltje
waar toch zeker wel 16 spelers in pasten. Al dat harde denken zou de zaal vanzelf verwarmen, moet de
redenering zijn geweest. En inderdaad, al gauw werd het 30 graden, de temperatuur waarboven mijn
hersenen prompt in de verweking schieten. Ooooh, wat heb ik aan zweten een hekel. Het doet bijna
zeer. En er was niet aan te ontkomen. Druk, warm, spannend, etc..etc… Kortom: SCHAKEN!!
En dan kunnen we het natuurlijk altijd nog hebben over de opstelling. De raadsleden hadden zich (in
tegenstelling tot ons) WEL tactisch neergelegd. Met zwakkere (relatief vanzelfsprekend) op hoog zwart
en steviger spelers op middenborden wit, hebben ze geprobeerd de onzen te verslaan. Ziehier de
consequentie van tactiek in de opstelling, een onderwerp waarover ik met Rambo regelmatig van
mening verschil. Het werkt niet. Al rap verloren ze op 1 en 3 (en konden ze, zoals later bleek, op 2 en 4
met veel moeite remises keepen!!). Dat gecombineerd met mijn snelle winst (op 5) en ze stonden al 3-0
achter voor dat ze het zelf beseften. En dan kunnen onze verdedigers rustig voor de remises gaan. Ons
team speelde als een spreeuwenvlucht. Kent U dat?. Zo’n grote groep vogels die luchtacrobatiek in
teamverband beoefenen. Prachtig mooi enzo. Ook visjes kunnen dat. Van die kleine glinstertjes. Nog
mooier. Synchroonzwemmen op olympisch niveau!! Wel grappig he, dat zowel vogels als vissen dat
doen zonder het ooit van elkaar gezien danwel geleerd te kunnen hebben. Immers; vogels kunnen het
niet waar vissen het doen en omgekeerd. Belangrijk is de groepsbeleving. Ik weet niet of daar een
natuurlijk leiderschap aan ten grondslag ligt of dat ze gewoon goed achter de voorganger aan kunnen
vliegen/zwemmen, maar de synchronisatie is frappant. De laatste tijd is er zo’n vlucht te zien op de
kruising tussen A15 en A27. Das dan weer minder, want de botsingen als gevolg van omhoogkijkerij
hebben al menig file veroorzaakt. Maar mooi blijft het. En dat kan ons team dus ook. Winnen op wit,
remises op zwart. Punten in de pocket. Synchroonschaken in teamverband. Kijkt U maar eens naar de
volgende stellingen:
Dit is Leon, amper uit de startblokken. Weet U waar me deze aanpak aan deed denken? Dansende
koeien!!! Ziet U het ook? Zo vol van zomerlol, zo blij het gras weer te voelen! Dansen in de zon. Kan niet
schelen wat men er van vind. Kan niet schelen hoe het er uitziet. Doet ons niets. Al dansen bedanken we
reeds nu de komende zomer. Onze Leon is met zijn invalbeurt in het eerste blijer dan een koei op de
eerste zomerdag. Ziet hem dansen, ziet hem springen. Een feest voor eenieder die getuige was. Maar
zoals zo vaak, dansen kost energie. En verblindt door blijdschap en moeheid wist Leon zijn superstelling
niet in winst om te zetten. Maar remise was goed genoeg. Wij hadden reeds 3 winstpunten ter pocket.
kijken of hij volgende invalbeurt dezelfde blijdschapbruis nog in zich heeft!!
Kijk, zo schaakt Remco. Scherp, scherper, VLIJMSCHERP. Hem met wit laten spelen is zwartmartelen.
Het zou verboden moeten worden. Maar goed, dit is dit seizoen (zo bleek later) zijn laatste zaterdagpot,
dus hij mocht erbovenopknallen. Doe maar, Remco. Bespring hem maar. Dit is niet de blijdschap van de
koeiendans die we bij Leon zagen, maar de blijdschap van de mans wiens vrouw terugkomt van
weggeweest. De spanning spat er vanaf. En hier geen remise. Nee, als Remco beet heeft, laat hij niet
meer los. Dank voor een prima seizoen en een fantastische partij, Remco. TOT VOLGEND SEIZOEN
En dan ik
Ook hier aanvalsdrift. Ook hier energie en passie. Maar hier zien we de keerzijde. In deze stelling is de
zwartspeler duidelijk in het voordeel. Niet alleen materiaal, maar ook positioneel. En die zwartspeler,
dat ben ik niet!! Te woest vertrokken. Te wild gespeeld. Al dansend enkel verzwikt of zo. Nu moet ik
(met wit dus) in de keeperstand, en dat is niet mijn grootste talent. Als mijn achtbaanschaak niet
doorslaat, dan gaat het meestal mis. Maar grappig genoeg geldt dat ook voor mijn tegenstander. De
beroepsverdediger mist de creativiteit en misschien ook de lef, om door te zetten. Daar waar een
pionoffer (oprukken tegen de vijandelijke koning) een winst had mogelijk gemaakt, ging hij zijn eigen
koningstelling verdedigen. En mocht ik dus voor de 2de maal aanvallen. En ik ben wel dom, maar leer
heel snel. Dus de 2de keer sla ik toe. En win volledig onterecht maar wel verdiend!.
En dan Sander:
Sander speelde bijzonder. Hij heeft de zenuwenkwellende neiging slechtere stellingen te accepteren
voor klein beetje materiaal (pionnetje of zo). Schijnbaar weet hij niet wat hij daar de rest van het team
mee aandoet. Ook te Zundert weer. Moet U eens kijken. Weliswaar klein pionnetje (of twee), maar wat
een gevaar. Urenlang zweterig verdedigen. En dan rustig de remise binnenkeepen! Klasse, Sander
Wilbert speelt (tot nu toe) een fantastisch seizoen. Wint of remiseert alles. Moeilijk te verslaan, U kent
hem. Maar waar hij ooit teveel remises speelde, zijn zijn donderdagse oefensessies bij Waalwijk Intern
dit aan het veranderen. Hij begrijpt dat hij met alleen maar remises geen kampioen wordt, en begint dus
steeds meer te winnen. Gevaarlijke jongen is/wordt dit. Zo zag ook zijn tegenstander. Nu was het
niveauverschil ook wel behoorlijk, maar toch!!!
Feike mocht als zwart op 2 aantreden tegen de papieren sterkste tegenstander, die tevens teamleider
en spreekstalmeester is. Goeie openingsspeech. Maar daarmee misschien ook wat te veel kruit
verschoten. Feike deed het rustig aan. Remises met zwart, had hij goed begrepen. Feike is zo’n jongen
die als hij zijn zin heeft gezet op remise, dan krijgt hij dat. Ik dacht zelfs dat hij op het laatste gewonnen
stond, maar dat zegt vanzelfsprekend meer over mij dan over de stelling. Uiterst verdienstelijke remise.
Over Rob en Richard kan ik weinig vertellen. Over verliespartijen moet je natuurlijk wat minder praten.
Is al erg genoeg. Beide zwartspelers gingen van start af in een verdedigende houding. In een voor beide
licht inferieure stelling wisten ze erg lang door te knokken, maar in het verre eindspel gaat het dan toch
mis. Maakt niet uit, konden we inmiddels hebben.
En zo hebben we ons met een zeer verdienstelijke winst uit de klauwen van Maria Callas weten te
spelen, en tevens onze handhaving veilig gesteld. Volgende ronde tegen Garde. Altijd lastig, maar toch
meestal wel te doen. Dit jaar staan ze ruim boven ons dus er moeten een paar scheppen bovenop.
Bovendien missen we Remco dus makkelijk gaat het niet worden.
De opmerkzame lezer zal begrepen hebben dat het formaat van mijn schaakstellingen dient om
schrijversblokkades te verhullen. Het valt niet mee om pagina’s vol te brallen over weinig, en dan helpen
een paar grote borden altijd.
Hopelijk volgend verslag met inhoudsrijkere bijdragen, teken ik reeds weer:
HanS

Download Report