Makkelijker gezegd dan gedaan, loslaten. Want je verleden, de

portretten
Ik laat
het los
Makkelijker gezegd dan gedaan,
loslaten. Want je verleden, de sterke
wens voor een tweede kind of de
weemoed die je voelt als je kind groter
wordt, kunnen je leven behoorlijk
bepalen. Drie moeders vertellen.
| 115
portretten
‘Nu, twee jaar later,
heb ik mijn wens
definitief losgelaten’
CLAUDIA TULEN (38) HEEFT EEN RELATIE MET BERRIE (51). SAMEN
HEBBEN ZE EEN ZOON, DAAN (4).
“Lang voordat ik zwanger was van Daan, spraken Berrie en
ik af dat – als het zou lukken – we het bij één kind zouden
houden. Berrie is dertien jaar ouder dan ik. Te oud voor een
groot gezin, vond hij. Ik begreep zijn standpunt en legde
me erbij neer. Nadat ik twee miskramen had gehad, werd
vier jaar geleden Daan geboren. Wat waren we blij met
onze zoon. De eerste jaren na zijn komst dacht ik nooit na
over een tweede. Wel merkte ik dat ik best fel reageerde
op mensen met een mening over een enig kind. Dat ze te
veel verwend zouden worden of eenzaam zouden zijn. Of
dan die opmerking van mijn collega: ‘Dat is toch zielig, als
dat jong alleen blijft.’ ‘Weet je wat pas zielig is? Kindertjes
in Afrika, die niet te eten krijgen’, snauwde ik terug. Maar
het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Niet lang nadat
we Daans tweede verjaardag hadden gevierd, begon het
te kriebelen. Of beter gezegd: in mijn achterhoofd was ik
vaker met het onderwerp bezig dan me lief was. Zag ik
een gezin met twee of meer kinderen lopen, dan betrapte
ik mezelf op gedachten als: Daan wordt ouder, maar wij
ook. Wat als er iets met ons gebeurt, dan staat hij er later
helemaal alleen voor. Of: als we op vakantie gaan, heeft
hij geen speelmaatje. Gedachten die ik meteen weer wegdrukte, want afspraak was afspraak. Toen kwam echter
mijn zevenjarige nichtje Charlie logeren. Die avond keek
ik hoe Berrie de kinderen voorlas en dacht: Zo is het dus.
Op een vreemde manier voelden we als gezin completer.
De volgende ochtend vertelde ik mijn zus over het voorleesritueel. ‘Zou je dan een tweede willen?’, vroeg ze. Haar
vraag maakte het echt. Langer ontkennen had geen zin, ik
moest met Berrie gaan praten. Die avond bracht ik mijn
wens voorzichtig ter sprake. Berrie kreeg bijna een hartverzakking toen ik zei dat ik het toch nog wel een keer wilde
proberen. Hij wist niet beter of voor mij was een tweede
ook een no go. We hadden ons huis er zelfs op gekocht.
Toch gooide Berrie niet meteen de deur dicht. Hij wilde nadenken. Enkele weken later zei hij: ‘Als jij graag een tweede wilt, kan ik jou die wens niet ontnemen.’ Mijn emoties
gingen van blijdschap naar paniek, want ik twijfelde nog
steeds: wil ik dit nou voor Daan of puur voor mezelf?
Berrie en ik spraken af het nog één keer te proberen. Twee
maanden later was ik zwanger. Pas toen ik het hartje zag
kloppen, durfde ik over de toekomst te fantaseren. Dus ja,
het kwam hard aan toen op de tweede echo geen leven te
zien was. Nu, twee maanden later, gaat het weer goed met
me. De wens voor een tweede heb ik definitief losgelaten.
Wat niet betekent dat ik er nooit meer over zal nadenken,
maar ik accepteer van mezelf dat ik die gedachten heb.
Ik tel mijn zegeningen. Ik ben zielsgelukkig met Daan, de
liefste en mooiste zoon ter wereld.” >
€ 14,95 (Zara) | JEANS € 49,95 (Tumble ’n Dry) |
€ 79,95 (Falcotto) | CLAUDIA: JURK € 79,95 (Wehkamp)
| MAILLOT € 9,95 (de Bijenkorf) | LAARZEN € 99,95 (Dolcis)
DAAN: SHIRT
SCHOENEN
| 117
FABIENNE ZOUTENDIJK (34) IS ADMINISTRATIEF MEDEWERKSTER. ZE HEEFT
EEN RELATIE MET PIETER, SAMEN HEBBEN ZE EEN DOCHTER MARA (3).
“Jaren geleden, toen ik nog studeerde, moest ik tijdens mijn
opleiding mijn ‘kerneigenschappen’ ontdekken. Zorgzaamheid is mijn kernkwaliteit, onverschilligheid mijn allergie,
betutteling mijn valkuil en loslaten mijn uitdaging. Vooral
met dat laatste heb ik nog steeds moeite, zeker als het Mara
betreft. Na de kerstvakantie gaat Mara naar de basisschool.
Daar heeft ze ontzettend veel zin in, maar voor mij zal het
een flinke uitdaging worden. Mijn vriend heeft een eigen
zaak, waarvoor ik de administratie verzorg. Mede daardoor
had en heb ik de luxe Mara altijd in mijn buurt te hebben. Stort ik me op de cijfers, dan speelt zij op haar eigen
speelplekje in het kantoor. In mijn directe omgeving ben
ik een van de weinige moeders die haar kind niet naar een
kinderdagverblijf brengt. Mijn vriendinnen zijn weleens jaloers, die lopen een paar ochtenden en avonden per week
te stressen. Natuurlijk zullen er ook mensen zijn die pro
opvang zijn, maar ik deel die mening niet. Pieter en ik zien
vooral het positieve in van thuisblijven, we hebben het gewoon niet zo op de kinderopvang. Daarbij is Mara ook nog
nooit uit logeren geweest. Pieter en ik gaan echt weleens
samen op stap, maar we slapen het liefst thuis. Gelukkig
wonen mijn schoonouders in de buurt. Zij passen graag op
en vinden ze het geen enkel probleem om laat op te blijven.
Mara is van nature sociaal, uitbundig en ondernemend.
Was ze meer timide, dan had ik haar waarschijnlijk eerder
aangemeld voor de peuterspeelzaal. Qua contact met leeftijdsgenootjes komt ze niets tekort. Ik spreek regelmatig af
met bevriende moeders en we zitten samen op ouder-kind
zwemmen. Om te wennen aan vreemde kinderen en te
leren luisteren naar de juf – maar ook voor mij om haar los
te laten – gaat Mara sinds september drie ochtenden per
week naar de peuterspeelzaal. De eerste maandag, de enige
‘lange ochtend’ van half negen tot half twee, vond ik lastiger dan Mara. ‘Ga je nog zwaaien naar papa en mama?’,
vroeg de juf. Mara keek niet op of om, ze was veel te druk
met spelen. ‘Gaat het?’, vroeg Pieter op de terugweg. Nou,
toen kreeg ik het bijna te kwaad. Ik miste Mara gewoon.
Regelmatig zet ik sindsdien de televisie aan, om wat geluid
om me heen te hebben. Ook ben ik op mijn ‘vrije’ woens118 |
dagochtend gaan sporten. Zolang ik word afgeleid, gaat het
wel. Het is wel fijn dat ik nog nooit ben gebeld, voor mij een
teken dat Mara het ook zonder ons naar haar zin heeft. En
ik moet toegeven dat de rust af en toe best lekker is. Maar
de kleuterklas, dat is een ander verhaal. Dan ben ik haar
elke dag ‘kwijt’. Gelukkig gaat Mara in het nieuwe jaar naar
een school zonder continurooster. Ik verheug me nu al op
de lunchdates met mijn dochter.” >
FABIENNE: TRUI € 69,95 (Wehkamp) | BROEK en SCHOENEN
(privébezit) | SJAAL € 2,99 (Zeeman) | MARA: JURK € 59,95
(10 Days) | LEGGING € 2,49 (Zeeman) | LAARZEN € 29,95 (Zara)
portretten
‘Als Mara straks naar
school gaat, ben ik
haar elke dag‘kwijt’’
| 119
120 |
portretten
‘Eindelijk krijgen
mijn kinderen de
vrijheid die
ze verdienen’
ANKE DONICIE (39) IS KINDERTHERAPEUT. ZE HEEFT EEN RELATIE MET
GERT MET WIE ZE VIJF KINDEREN HEEFT: KIKI EN NOË (14), JIM (8), JESSE
(6) EN ELYN (2).
€ 19,95 (Zara) | MAILLOT € 1,49 (Zeeman) | SCHOENEN
prijs op aanvraag (Red-Rag) | MUIS € 59,90 (Wheelybug) | ANKE:
TOP € 49,95 (Mexx) | JASJE € 199,95 (Repeat) | BROEK € 79,95
(Yaya) | LAARZEN € 119,95 (Sacha)
ELYN: JURK
Interviews: Petra Schouten/ Foto’s: Cees Rutten jr./ Styling: Sadia Veenstra/ Visagie: Annelieke Minnee voor Laura Mercier
“Als student Sociaal Pedagogische Hulpverlening leerde
en zag ik hoe belangrijk het is je eigen ‘rugzak’ te verwerken, liefst voordat je kinderen krijgt. Veel problemen die
in gezinnen spelen, zijn al in de jeugd van de ouders ontstaan. Zo ook mijn angsten. Negen was ik, toen ik door
een zeventienjarige jongen uit ons dorp werd misbruikt.
Ik kende hem niet. Ik was jong en naïef, het heeft jaren
geduurd voor ik aan mezelf, maar ook aan mijn ouders
durfde toe te geven dat er iets naars was gebeurd. Ik stond
op de ‘overlevingsstand’, zoals vaker gebeurt na een trauma. Aan de buitenkant zag je niets, maar vanbinnen vrat
het aan me. Ik werd een angstig kind, ook omdat ik me
tot ver op de middelbare school geïntimideerd voelde. Mijn
belager werkte langs de route die mijn vriendinnen en ik
dagelijks naar school fietsten. Op een ochtend zag ik hem
staan, voor het bedrijfspand, met een peuk in zijn hand.
Hij zag mij ook en sindsdien stond hij daar bijna elke morgen mijn blik te vangen. Mijn studie was mijn wake up call.
Daardoor besefte ik: ik moet met mezelf aan de slag. Ik
droomde al jong van een groot gezin, net als mijn vriend.
Aan jezelf werken is overigens makkelijker gezegd dan
gedaan, het is een proces van jaren. Niet lang na mijn afstuderen besloten we voor een baby te gaan. Toen de tweeling werd geboren, zat ik schijnbaar prima in mijn vel.
Geen idee dat ik hen onbewust voedde met mijn angst. Dat
kwartje viel pas toen ik hen, toen ze vier waren, angstig
zag reageren op een man die mij deed denken aan de jon-
gen die me ooit had misbruikt. Het besef dat dit míjn angsten waren, en niet die van hen, hakte erin. Het laatste wat
ik wil, is mijn kinderen belemmeren om te groeien in hun
eigen kracht. Dus ging ik op zoek naar een coach die me
kon helpen. Het verleden oprakelen was het moeilijkste
wat ik ooit heb gedaan. Maar door mijn angsten onder
ogen te komen, sta ik tegenwoordig veel vrijer in het leven.
Bij Jim en Jesse werkten de oude angsten al veel minder
door, maar Elyn is voor mij het bewijs dat ik het verleden
écht heb losgelaten. Ook zij is extreem gevoelig, maar ze
staat tegelijkertijd veel steviger in haar schoenen dan de
oudste twee op die leeftijd. Ze wil de wereld in, ontdekken en onderzoeken. Elyn doet me denken aan mezelf, aan
het meisje dat ik was voor ik werd misbruikt. Open en vrolijk. Dat wil ik haar niet ontnemen. Voor ik de spoken uit
mijn verleden durfde los te laten, was ik vaker onrustig en
meer gestrest. Ik gaf mijn kinderen minder ruimte om de
grenzen op te zoeken. Kijk uit, pas op, doe dit niet, doe dat
niet. Ook dat heb ik losgelaten. Ik ben meer gaan begeleiden in plaats van opvoeden. Eindelijk krijgen mijn kinderen
de vrijheid die ze verdienen. Extra mooi vind ik het dat ik,
door mijn ervaringen, een programma heb kunnen ontwikkelen om andere moeders en hun kinderen te helpen die
ook met misbruik te maken hebben.” ◾
| 121

Download Report