voorbeeld word opmaak web

Als hij treuzelt, dan treuzelt hij maar. Dat is
veel leuker.
Bij aankomst in Brunssum komt Melanie net aanrennen
met de boodschappen. Ze had haar zoontje naar de
peuterspeelzaal gebracht en had nog even tijd voor een
boodschap voordat ik er zou zijn. Binnen staat het eten van
vanavond al op het vuur. “We eten draadjesvlees, dus dat
heb ik vast opgezet.” Onder het opruimen van de
boodschappen door, zet ze koffie en thee, plukt een pluisje
van de grond en legt een truitje klaar om even een knoop
aan te zetten voor tijdens ons gesprek. “Ik heb niks met
rust en stilte, ik moet echt wat te doen hebben, iets wat
nuttig is.”
Melanie Franssen,
Brunssum
Melanie werkt 3 dagen van 9 uur in Gulpen bij Mosaqua,
het subtropisch zwembad. Daar doet ze de PR en de
marketing. “Een ontzettend leuke baan. Volgende week
hebben we het hondenzwemmen en dat ben ik helemaal
aan het organiseren, en natuurlijk alle communicatie en
evenementen.” Melanie vertelt dat PR/marketing natuurlijk
best een drukke baan is, maar dat het werken een stuk
relaxter is dan de dagen thuis. Om thuis alles aan kant te
houden, zorgen voor Quinn van ruim 3 in haar eentje is
gewoon druk. Haar vriend werkt full time als timmerman,
interieurbouwer en gaat op maandagmorgen op dit
moment heel vroeg de deur uit naar het westen van het
land, blijft de hele week in een hotel en komt pas vrijdags
thuis. “Dan heeft hij het zo gehad, dat hij het echt nodig
d e k u n st v a n g e z o n d z i j n
heeft om te gaan vissen en slaapt dan in de visbus. Dus ik
zie hem pas op zaterdag.” Zo vliegen de weken voorbij.
Melanie vertelt dat ze zo is opgevoed. Voldoening krijg je
als je presteert, als je hard werkt. Allebei haar ouders
kwamen uit een gezin waar hard werd gewerkt en geen
plaats of tijd was voor gevoelens. Haar moeder was het
enige meisje naast drie broers en haar ouders hadden een
taxibedrijf. Dus haar moeder moest het huishouden doen.
Zo ging dat. En haar vader was de jongste van 10 kinderen,
dus ook daar in huis ging het er in volle vaart aan toe. Dat
harde werken hebben haar ouders meegenomen in hun
eigen gezin. Melanie vertelt met warmte en dankbaarheid
over haar jeugd. ”Bij ons thuis kwamen we nooit iets tekort
en was er natuurlijk meer tijd. Maar ja, wij zijn allemaal
nogal praktisch ingesteld. En daardoor hebben we het ook
allemaal goed. We hebben werk, een leuk huis en het
draait. En dat geeft zeker voldoening. Maar ervan genieten,
dat is iets waar niet over wordt gesproken.”
En dat iedere dag doordraaien, doorrennen en niet serieus
stilstaan bij voelen, gaat natuurlijk best zolang er niet
teveel narigheid langskomt. Maar dat is wel gebeurd.
Toen Melanie elf jaar was zag ze voor haar ogen haar goede
vriendje verongelukken onder een vrachtwagen. Vlakbij
haar huis op het kruispunt. Thuis wilde ze erover vertellen,
erover huilen, het verschrikkelijke beeld wat voor haar
ogen steeds weer terugflitste, proberen te stoppen. Maar
haar ouders konden haar daar niet bij helpen. Gebeurd was
gebeurd, niets meer aan te doen. “En dat was ook zo. Die
reactie verwijt ik ze ook helemaal niet. Ze konden ook niet
anders vanuit hun achtergrond en opvoeding, maar ik
stond er wel. En wat me het meeste heeft geraakt en wat
een enorme impact heeft gehad later in mijn leven is dat ik
diezelfde avond alleen op mijn kamer zat. De vader van
mijn vriendje heeft bijna de hele nacht staan te
schreeuwen om zijn zoon op dat kruispunt. Ik kon hem
horen. Ik kon hem niet helpen en niemand kwam mij
helpen. Ik kon alleen maar zelf de rolluiken dichtdoen om
het geluid iets minder te horen. En daar zat ik toen alleen
en wist echt niet wat ik moest doen”
Geëmotioneerd
vertelt Melanie dat ze zich toen
realiseerde dat ze er alleen voor stond. En dat je dus
blijkbaar hard moet zijn. En gewoon doorgaan.
In de jaren erna bleef de dood maar langskomen. “Juist in
die tienerperiode hoor je je te ontwikkelen, maar ik sloot
me steeds verder af. Ik leek de dood wel aan te trekken.
Een juffrouw van school heeft zich verhangen, een paar
mensen sprongen hier van de flat een kennis kwam door
wurgseks om het leven, de vader van een vriendin had
kanker en zo ging het maar door.” Al die incidenten
maakten dat Melanie steeds beter leerde hard te zijn en
gewoon door te gaan.
Jarenlang leek dat ook goed te gaan. Tegenslagen, daar
wen je aan. En inderdaad leverde het pragmatisch
doorgaan op dat ze een leuke vriend tegenkwam met wie
ze een ontzettend leuk huis kocht in Brunssum. Allebei een
baan, zelfs in crisistijd en een kindje op komst. Maar de
d e k u n st v a n g e z o n d z i j n
bevalling viel nogal tegen. “Het was uitputtend, duurde
eindeloos, ging allemaal niet en na de geboorte voelde ik
helemaal niets. Toen ben ik helemaal op de automatisch
piloot gegaan. Ik deed wat er moest gebeuren, maar voelde
er niets bij. Natuurlijk spraken vrienden me er wel op aan.
Gaat het wel goed met je? Maar ik was heel kordaat in mijn
antwoord dat het prima ging en dat ze moesten ophouden
erover te zeuren.” Melanie is toch hulp gaan zoeken, maar
vond niet wat ze nodig had. Via de huisarts heeft ze
verschillende keren psychiaters en psychologen bezocht. Er
was duidelijk sprake van een postnatale depressie. “Maar
een uurtje in de week praten hielp gewoon niet. En dan
kom je in zo’n kliniek, alleen van de wachtkamer al werd ik
nog depressiever.”
Van een buurvrouw hoorde ze dat die een traject bij Ciran
in Maastricht had doorlopen. “En dat leek me wel wat. Al
tijdens het kennismakingsgesprek voelde het anders. Daar
hadden ze echte interesse in me. En de wachtkamer was
gewoon een fijne ruimte. Het voelde totaal anders. Ook
een team van behandelaren leek me juist heel prettig. Zo
hoor je verschillende kijken op de zaak. Uit de vragenlijsten
bleek dat ik niet alleen een post natale depressie had, maar
ook PTSS, burn out en chronische vermoeidheid. En ik
werkte gewoon door. Nou, een indicatie krijgen voor een
Ciran traject was dus geen probleem.”
Melanie vertelt dat ze veel heeft geleerd tijdens het traject.
Je leert praktisch denken in het hier en nu. Praktisch was ik
al, maar ik leerde het bij het hier en nu te houden en niet
teveel terug te kijken. Natuurlijk kreeg ze EMDR om haar
PTSS te controleren. “En dat gaat ook echt veel beter.
EMDR heeft dingen echt kunnen afsluiten. Ik heb voor veel
zaken handvatten gekregen om het dwangmatige dat ik
had over alles in orde houden, te verminderen. Zo kan ik nu
best een keer een dekentje op de bank laten liggen voor ik
ga slapen en de stoelen laten staan zoals ze staan. Vroeger
moest ik eerst alles perfect netjes hebben voor ik kon gaan
slapen.” Melanie geeft aan dat ze nu veel vaker bewust niet
afspreekt. Vroeger zat iedere avond vol. Ik vond dat dat zo
hoorde om succesvol te zijn. En het was ook leuk, maar
ondertussen was het een noodzaak, een moeten en het
ervan genieten was ver te zoeken. Nu plan ik veel minder.
Laatst had ik een heel weekend helemaal niets gepland, en
toen zijn we onverwacht een boottochtje gaan maken. Daar
hebben we van genoten! “
“Tijdens het traject ben ik ook naar Huy geweest. Ja, dat
was heel erg leuk. De omgeving is mooi en rustig en de
oefeningen die je leert heel waardevol. De lezingen zou ik
nog wel eens willen horen en ik wil dan ook nog wel een
keer teruggaan. Maar daar is het gemakkelijk. Weet je, in
Huy is het rustig en ben je een beetje van de wereld. En
een lama heeft geen kleine kinderen, dat maakt het in het
echt leven toch net even wat lastiger om te leven.”
“Ik vind het heel moeilijk om het geleerde vast te houden.
Ik ben er nog lang niet en heb dan ook regelmatig echt een
rotdag of rottijd. Ook over gevoelens spreken, zoals nu in
het gesprek, vind ik vreselijk en heel vervelend.” Melanie
vertelt dat ze regelmatig een terugval heeft. Ze heeft dan
voor haar gevoel toch nog niet genoeg kracht om het zelf te
d e k u n st v a n g e z o n d z i j n
doen. “Maar een tweede keer een traject bij Ciran kan niet
en ik weet eigenlijk niet wat dan wel. Maar het gaat wel
steeds beter. Ik heb terugvallen, maar al met al gaat de
totale weg wel omhoog. Ik had gedacht dat het na het
traject wel klaar was, dat het dan allemaal wel zou lukken.
Maar het blijft hard werken.”
Stralend vertelt Melanie over haar zoontje. “Dat was
uiteindelijk degene die me echt hielp. Vlak na de geboorte
nog niet. Toen zag ik hem niet door die post natale
depressie. Maar hij voelt me zo goed aan. Soms door me af
te leiden, soms door juist niks te zeggen en alleen maar te
kijken. Ook met eten helpt hij me. Ik neem vaak niet de tijd
om te eten, maar dan zegt hij “mama moet ook eten.
Lekker.” En dan denk ik er weer aan om ook voor mezelf te
zorgen. Hij helpt me nu vooral om te genieten. ’s Morgens
lopen we naar school. Vroeger deed ik dat met de
wandelwagen en was ik heen en weer binnen 5 minuten.
Nu nemen we er de tijd voor. En als hij treuzelt, dan
treuzelt hij maar. Dat is veel leuker.

Download Report