Ledenblad van Bergspor tvereniging Klein-Brabant
juni 2014
Maxime De Groote en Sam Van Brempt beklimmen de Eiger Noordwand
Klefferaar 1
Woordje van de voorzitter
BVKB
Bergsportvereniging
Klein-Brabant
Aangesloten bij
Bankrelatie
Belfius
Iban BE98 7885 1800 4893
Bic : GKCCBEBB
Klimmuur Bornem
“Renaat Muys”
Recreatiedomein Breeven
Toegang
Sleutel te bekomen in Klimax .
Klimmuur Puurs
“KLIMAX”
Ingang via sporthal Vrijhals
C.Verschaevestraat 15
2870 Breendonk - Puurs
03 866 53 92
KLEFFERAAR
Driemaandelijks ledenblad BVKB
Leden BVKB Gratis
[email protected]
[email protected]
WEBSITE
Volg dagelijks het gebeuren van
uw club op. Foto’s, verslagen,
aankondigingen, korte filmpjes, je
vindt het allemaal op
www.klimax.be
Beste BVKB leden,
De digitalisering van de Klefferaar heeft vele voordelen, zo zijn we niet meer
gebonden aan het beperken van het aantal bladzijden of de frequentie van de
uitgaves. In deze 2de volledige digitale editie kunnen we daardoor langer blijven
stilstaan bij enkele uitzonderlijke reisverslagen (beklimming Eiger noordwand
langs de grootse Heckmair route) alsook sneller inspelen op het Festa Klimax
event.
Op het Festa Klimax willen we graag al onze vrijwilligers samenbrengen
voor een kleine bedanking, samen wat sporten in een clubkampioenschap met
een nieuwe formule, alsook de avond goed afsluiten met een mini-eetfestijn
zoals we dat jaren geleden deden. Klimax zal ook 15 jaar bestaan, wat een
perfect moment is om even terug te blikken naar wat we realiseerden, hoe
dit succesverhaal gegroeid is, en wat er nog komen gaat (een wiskundige
extrapolatie is uit den boze want dan is straks heel België aan het klimmen
binnen 15 jaar... zó snel zijn we gegaan). Uiteraard willen we vooral iedereen
nog eens samenbrengen voor een gezellige netwerking babbel net voor de
vakantie, en wie weet worden er nog klimplannen gesmeed voor diegenen die
nog een gaatje vrij hebben in hun agenda. Een must voor de BVKB-er om
aanwezig te zijn.
Wat me ook zeer positief stemt is het steeds uitgebreidere programma van onze
wandelcel, de passie en de inzet voor deze wandelingen is groots en dat uit zich
onder meer in de mooie pareltjes van streken en bezienswaardigheden waarheen
de organisatie haar tochten gidst. Ook het wandelen met ski’s (toerski) kent een
nieuwe wending binnen onze club, met een eerste editie van de ei-beklimming,
die een vooruitgeschoven meibeklimming is rond Pasen, en die als doel heeft
de BVKB-er meer vertrouwd te maken met deze manier om de top van een
berg te halen. Deze eerste editie was voortreffelijk. Het Sennes-Fanes gebied
in de Dolomieten leende zich er prima toe om voor alle deelnemers om het
beste uit zich te halen met vele toppen die we als BVKB-er nog nooit gezien
hadden. Volgend jaar meer van dit moois, misschien zelfs een dubbele ei- en
mei beklimming.
Als laatste wensen we het allerbeste toe aan onze jeugdteams die vanaf nu
weer het internationale competitieseizoen starten, beginnende in Imst. We
staan sterker dan ooit om onze kunsten te tonen en hoge scores te halen als
uithangbord van de lage landen en ter promotie van de klimsport.
Veel plezier met je persoonlijke uitdagingen en aspiraties, we zijn er om deze
te helpen realiseren.
Tot op Festa Klimax.
Koen
Ps Mag ik met aandrang vragen om alle emailadressen van BVKB leden door
te geven aan [email protected] zodat alle gezinsleden een digitale klefferaar/
nieuwsbrief mogen/kunnen ontvangen? Dank je
Bestuur
Bezoek onze website
www.klimax.be en
www.bvkb.be,
Je vindt er alle informatie over klimax en BVKB
Schrijf je rijk
Elk jaar belonen we drie van onze leden die een
artikel in de Klefferaar hebben geplaatst en ze
ontvangen een waardebon van 50 Euro.
Volgende artikels werden uitgeloot:
• Editie Juni: koud weekendje Font in de paasvakantie van Joke Custermond
• Editie December: Pollux , Breithorn halftraverse en Mt Blanc overschreiding van Ben
Bonnaerens
• Editie December: Hooggebergtetocht van
Filip Top
Ben je een van de gelukkigen, en heb je je bon nog
niet ontvangen neem dan snel contact op met Filip Top
([email protected]).
Voor de artikels die dit jaar in de Klefferaar
verschijnen verloten we begin 2015 terug 3
waardebonnen van de Berghut. Twijfel dus niet om
er razendsnel op uit te trekken en je ervaringen neer te
schrijven .
Klefferaar
Artikels sturen naar:
[email protected] of
[email protected]
Verantwoordelijke Uitgever: Filip Top
Redactie: Eline Vanderbeke, Jurgen Lis,
Filip Top, Walter De Munter
Layout: Walter De Munter
Verdeling: Marc D’Hooge
Voorzitter, Koen De Laet
Middelstraat 176, 1785 Merchtem
0475/26.50.32 , [email protected]
Secretaris, Stef Duymelinck
Lavendelstraat 144, 9100 Sint-Niklaas
0494/44.09.61,[email protected]
Financiën , Bart Van Zeghbroeck
[email protected]
tel. 0499 72 99 57
Jeugdtrainingen, Liselotte De Bruyn
Salvialaan 21 2840 Reet 0485/957267 , Liselotte.
[email protected]
Verantwoordelijke technisch team, Jurgen Lis
Smesstraat 16, 9140 Temse
0478/82.29.38, [email protected]
Jeugdklimmen & Materiaal
Hendrik Peeters, Groenstraat 63b, 2870
Breendonk
03/886.16.14, [email protected]
Klefferaar, Filip Top
Leugstraat 116, 2630 Aartselaar
0496/26.11.46, [email protected]
Klimschool
Wim Béatse, Ooststatiestraat 345, 2550 Kontich
03.440.20.16, [email protected]
Initiaties - reservatie Klimax en Breeven,
Leo Verbeeck, Lindestraat 52 ,
2860 Sint Katelijne Waver , Tel: 015/207667
[email protected]
Denkcel , Dominique Augustynen
Breendonkdorp 37, 2870 Breendonk
03/886.69.25, [email protected]
volgende copysluiting
25 augustus 2014
Klimax bestaat 15 jaar
Het verhaal achter Klimax 1
Eline Vanderbeke
Voordat er sprake was van Klimax, kwamen alpinisten,
bergbeklimmers en wandelaars samen bij BVKB. In
1978 was BVKB nog tweeledig: er was een Bornemse
en een Breendonkse kern. De Breendonkse kern
probeerde jaarlijks een activiteit (zoals bijvoorbeeld
een rappel van de kerk) op poten te zetten. In Breeven
werd in 1983 de buitenmuur opgericht. Begin jaren ‘90
was er sprake van een mobiele klimmuur. Deze was
gebouwd op een aanhangwagen, onder leiding van Dre
Hauchecorne (leraar lassen in de Technische School
te Puurs). De 12m hoge mobiele muur werd verhuurd
en deze stond al snel elke week op een jaarmarkt of
braderie. Toen kostte dit 10.000 Belgische Frank om te
huren: verplaatsing, opbouw en zekeraars inbegrepen.
Dit leidde tot heel wat belangstelling en op die manier
kon de club een spaarpotje aanleggen (naast de
inkomsten afkomstig van Breeven). Midden jaren ’90,
ontstonden binnen BVKB allerlei wilde ideeën, zoals
een indoorklimzaal. Niemand wist echter hoe dit moest
worden aangepakt: klimzalen waren toen immers eerder
zeldzaam in België. Enkele voorbeelden: in 1987 is
Terres Neuves gebouwd, in 1990 klimzaal Hungaria en
klimzaal Blok volgde enkele jaren later. Maar Klimax
zou groter en beter worden dan de andere zalen in
België! En zo is (in 1997) een groep enthousiastelingen
begonnen aan de voorbereiding. De plannen werden
gemaakt door Geert Hauchecorne en met dit idee werd
er gezocht naar een geschikte plaats en steun voor dit
grote project. De gemeente Bornem zag dit niet zitten,
maar Puurs kon wel overtuigd worden en waagde de
sprong. De gemeente heeft de buitenstructuur gezet,
waarna BVKB de inrichting en bouw van de eigenlijke
klimzaal heeft uitgevoerd.
Deze bouw is helemaal niet te vergelijken met de
huidige bouw van klimzalen. Nieuwe klimzalen worden
uitbesteed, maar Klimax I is met de hand gemaakt.
Vanaf ‘97 waren vrijwilligers elk weekend in de weer
met het maken van platen (op maat zagen, verven, zand
toevoegen en gaten boren), grepen en modules in een
zelf ingericht atelier te Ruisbroek. De grepen werden
vervaardigd in mallen (gekocht van Klimzaal Blok),
waarin het mengsel uithardde. Dit ging als volgt: de
ochtendploeg goot de mallen vol opdat deze een hele
dag konden uitharden, waarna de avondploeg de grepen
uit de mallen haalde en een nieuwe reeks klaarmaakte
die de ochtendploeg dan recupereerde. Hiervoor was
zelfs een speciale planning opgesteld om verschillende
kleuren te hebben.
Maar om een klimzaal te bouwen, heeft men ook
geld nodig. BVKB had wel een beetje gespaard en
de gemeente investeerde in de buitenbouw, maar dit
was niet voldoende. Er werd gekozen om aandelen te
verkopen om op die manier 600.000 BEF (€ 15.000) te
verzamelen via renteloze leningen. Dit was een groot
succes: op 1 week tijd waren alle aandelen verkocht!
Zowel mensen binnen BVKB als erbuiten engageerden
zich in het grote project van Klimax I. En zo werd de
droom van een indoorklimzaal werkelijkheid.
Na al het voorbereidende werk kon er in november ‘98
begonnen worden met de opbouw van de klimzaal.
Dag en nacht werd er gewerkt om de muur te bouwen:
eerst de stellingen, dan de verlichting en vervolgens
het eerste stuk muur(waar nu touwen 27 tot en met
30 hangen). Dankzij de uitstekende voorbereiding in
de voorafgaande jaren, kon dit deel van de muur op
slechts één voormiddag gebouwd worden. Het tweede
deel bestond uit de overhang op touw 14, waarna de
rand van de frietzak gebouwd werd. Hierna werden de
andere muren opgetrokken. Elke balk, plaat en bout
werd geplaatst door mensen van BVKB. Hoe meer de
bouw vorderde, hoe meer mensen een handje kwamen
toesteken. Bij het uitvoeren van dit huzarenstuk, zijn
er slechts enkele accidentjes gebeurd: in een vinger
gezaagd, een gebroken elleboog en het meest opvallende
was het doorboren van een knie met een houtboor.
Meer dan twee jaar lang hebben veel vrijwilligers
bloed, zweet en tranen in dit project gestoken. Voor
hen kwam de bekroning eind april ‘99: de opening van
Klimax I. Er mag niet uit het oog verloren worden dat
vele van hen heel gemotiveerd aan de bouw gewerkt
hebben, zonder op voorhand te weten of dit idee wel
zou lukken. Klimax I is een stukje van hen!
Er was met de gemeente Puurs afgesproken dat
er 10 klimmers per dag moesten zijn, een quotum
dat vlot gehaald werd. Nog geen jaar later was de
10.000ste klimmer een feit. Twee jaar later waren alle
investeerders al terugbetaald en Klimax bleef maar
groeien. Dankzij de onbaatzuchtige inzet van de vele
vrijwilligers werd BVKB groter en groter. Want een
Klefferaar 4
klimzaal uitbaten vereist eveneens veel inzet: de zaal
moet opengehouden worden door toezichters, moet
onderhouden worden, routes moeten gebouwd worden,
op tijd en stond zijn nieuwe grepen en touwen nodig...
Het is een eindeloos werk, maar eentje dat gedaan
wordt door de honderden vrijwilligers binnen de club,
waarvoor een welgemeende dank je wel.
Op 15 jaar tijd is Klimax van 0 naar de top gegaan: de
klimmers staan zowel nationaal als internationaal aan
de top, BVKB is gegroeid tot één van de grootste clubs
in België en de bouw van een derde Klimax staat in de
startblokken. Er is veel veranderd op al die jaren, maar
de waarden en ideeën zijn nog steeds hetzelfde. Mag
ik dan ook aan iedereen vragen om de klimzaal niet als
vanzelfsprekend te beschouwen, Klimax I is handwerk
van eigen bodem en een zekere vorm van respect geeft
erkenning aan de bouwers. Zonder deze harde, koppige
werkers konden we nu niet genieten van deze mooie
infrastructuur.
Ter info:
De naam Klimax is ontstaan tussen pot en pint. Er was
een klein wedstrijdje afgesloten om een leuke naam te
bedenken en op café kwam Dirk De Borgher af met
Klimax. Dit is een afkorting van ‘klimmen is de max’.
Het allereerste logo van Klimax werd ontworpen door
Steven Beuckelaers. Dit is nog een beetje herwerkt
geweest, maar iedereen kent de klimmende X van
Klimax wel.
Klefferaar 5
Klefferaar 6
Nieuws ,
heet van de naald
Big Wall avontuur in Pakistan
Genoeg gewerkt voor mij, genoeg gestudeerd voor
Siebe. Tijd voor een nieuw avontuur. Tijd voor Big
Wall in Pakistan !
Op 1 juli vertrekken Siebe Vanhee, Jairo Bogota en
ik (Tim De Dobbeleer) naar het Karakorum gebergte
in Pakistan. Siebe en ik hebben ondertussen al enkele
beklimmingen samen kunnen verwezenlijken, deze
keer nemen we Jairo Bogota mee. Deze sterke klimmer
is afkomstig diep uit de Colombiaanse jungle. Zowel
voor mij als voor Siebe zal het op de luchthaven van
Islamabad zijn dat we Jairo voor het eerst zullen zien.
Spannend !!!
Wat is het plan?
Via Skardu, de poort tot het Karakorum gebergte zullen
we ons per jeep een weg banen naar de Charakusa
Vallei. Enkele vertrouwelijke bronnen hebben ons
verteld dat daar nog maagdelijke granieten wanden te
vinden zijn. Naast chapati’s eten in het bases camp
en de welgekende regelmatige toiletbezoeken die
daarmee gepaard gaan zullen we proberen een nieuwe
route te openen op de zuid west pijler van K7. Andere
objectievenwaaronder Shipton Spire liggen allemaal
rond het K7 Base-camp.
Naast de technische moeilijkheden zal de hoogte(50006000m) een extra factor zijn om rekening mee te houden.
We voorzien 2 maanden ter plaatste, zo kan onze
darmflora rustig wennen aan de lokale eetgewoonten
en kunnen onze longen leren leven met het tekort aan
zuurstof in de lucht.
Gedurende deze periode zullen we met onze
sateliettelefoon regelmatig updates posten op onze
facebook pagina en op www.mountcoach.net
Hierbij ook dank aan onze sponsers die ons in dit
avontuur steunen : Klim en bersportfederatie, bvkb
Klein Brabant, Petzl, North Face, Millet, Julbo, Five
Ten, Careplus, Brunton, K2, Avventura, trek’n eat
Klefferaar 7
Klefferaar 8
Festa Klimax
Avontuurlijke feestdag onder vrienden !
Zaterdag 28 juni wordt een dag om nooit meer te vergeten. BVKB-Klimax heeft dit jaar alle reden om te vieren.
The BVKB Battle
We starten om 10 u (ontvangst vanaf 9u30) met het ludieke en avontuurlijke clubkampioenschap waar in groepjes
van drie, jong en oud, gestreden wordt naar de titel van meest all round BVKB team. Knopen leggen, boulderen,
oriëntatiecrosje, slack-linen, toerskieën, touwtechnieken en klimmen overgoten met een vleugje competitie. Een
kleine picknick wordt voorzien. We eindigen met een leuk aandenken voor alle deelnemers om 16 u.
Leve onze vrijwilligers
BVKB heeft dankzij een heel grote groep, gemotiveerde en deskundige vrijwilligers de club gemaakt tot wat we
nu zijn! Die vrijwilligers stellen we tijdens deze dag extra in het daglicht. Zij zijn dan ook de eregasten op onze
receptie.
15 jaar Klimax
15 jaar geleden opende Klimax I zijn deuren. Toen wisten we nog niet hoeveel succes dit zou hebben, maar
het overtrof alle verwachtingen. Wedstrijdklimmers groeiden als klimgrepen uit de muur, wedstrijden werden
georganiseerd en bergbeklimmers werkten het hele jaar door aan hun conditie. We konden dit kristallen jubileum
niet onopgemerkt laten voorbijgaan. Van 16 u tot 18 u klinken we daar met een glaasje op. Iedereen welkom.
BVKB heeft heel wat/weinig te vertellen
I, II, III KLIMAX ! BVKB-ers zijn dromers. Sommige dromen worden ook realiteit. Iedereen heeft er al van
gehoord, maar nog niemand heeft de concrete plannen gezien. Klimax III komt eraan maar met vertraging…
Bij het versturen van deze brief ligt Klimax III nog niet op de tekentafel. Hopelijk is op 28 juni beter nieuws te
melden.
Clubdiner
Om 18 u kan je nog mee komen genieten van een Italiaanse maaltijd: ravioli, penne en kalkoenfilet. Inschrijven en
vooraf betalen verplicht: BVKB-leden 10 euro, BVKB-leden <10 j. 5 euro, niet-leden 20 euro,
niet-leden <10j. 10 euro.
De avond sluiten we af met een stukje stevige rockmuziek om de beentjes terug los te schudden. Om 22 u moeten
de buren naar bed en zakken we af voor een slaapmutsje in de cafetaria.
Praktisch
Zaterdag 28 juni 2014
Klimax II van 10 u tot 22 u
Iedereen welkom, inschrijven verplicht
Clubkampioenschap ‘The BVKB Battle’
Inschrijven per drie door een mail te sturen naar [email protected] met de naam van de ploeg en de namen van de
deelnemers. Deelname is gratis en alleen voor BVKB-leden.
Receptie
Van 16 u tot 18 u - Iedereen welkom
Clubdiner
Van 18 u tot 20 u - Iedereen welkom - Inschrijven verplicht via www.bvkb.be voor 15 juni 2014.
Bar
Aan de bar kan je drank verkrijgen aan democratische prijzen.
Gelieve na het inschrijven het juiste bedrag te storten op rekeningnummer BVKB : BE98 7885 1800 4893
Klefferaar 9
Uitzonderlijke prestaties
April 2014
Maxime De Groote en Sam Van Brempt
beklimmen de Eiger Noordwand, Heckmair
Route
Uit Wikipedia :
Op 24 juni 1938 beklom Anderl Heckmair samen met
Heinrich Harrer, Fritz Kasparek en Ludwig Vörg als
eersten de noordwand van de Eiger. Twee van hen
beschikten over stijgijzers met punten aan de voorkant,
voor die tijd een nieuwigheid in de klimuitrusting die
veel tijdwinst opleverde doordat in ijs en sneeuw niet
overal treden hoefden te worden uitgehakt.
Verslag van Sam Van Brempt
Binnen enkele weken trekken Maxime De Groote en
ik (Sam Van Brempt ) naar Alaska. De laatste maanden
vielen onze agenda’s maar zelden samen, toch waren
we op zoek naar de ideale moment om een langere
alpiene route te klimmen. Laten we zeggen dat we met
de Eiger in dat opzet geslaagd zijn…
Je hoort wel vaker van klimmers die als klein kind “De
witte spin van Heinrich Harrer” lazen en jarenlang van
de Eiger droomden. Hoewel ik in mijn jeugd, zowat
alles wat geschreven werd over Tibet en de Chinese
invasie, waaronder enkele boeken van Harrer verslond
ben ik zijn boek, de witte spin nooit tegengekomen.
De Eiger noordwand was geen onbekende toch
duurde het tot ergens 2008, bij het zien van de film
The Beckoning Silence (http://www.youtube.com/
watch?v=zVkJBsUSdGs) dat ik pas echt geïnteresseerd
geraakte. Ik herinner me nog al te goed hoe dat lijntje
zich op beeld door de wand tekende en bleef tekenen.
De eerste pijler, de difficult crack, hinterstoiser
traverse, de ijsvelden, de ramp, de godentravers, de exit
chimneys en al de minder bekende secties die zich er
tussen bevinden. Geen berg in de Alpen met zo veel
geschiedenis en bekende passages, geen berg in de
Alpen met zo’n lang routeverloop. 1800 hoogtemeters
tot de top maar door al de traversen doorheen de wand
bijna 3000 klimmeters. De Eiger, natuurlijk moesten
we hem eens beklimmen…`
The 1938 Route on the north face of Eiger. The red dot
is our bivy
Al enkele keren dat ik mijn hoofd richting Eiger richtte
maar buiten wat proberen te plannen kwam er nooit veel
van. Gelukkig dat we overlaatst opvingen dat hij enkele
keren geklommen was. Een kort bericht naar Maxime,
meer was er niet nodig om hem te overtuigen. Martijn
Seuren kon ons up to date houden. Door werk misten
we een periode goed weer, gelukkig viel er tussen de 2
zonnige perioden niet veel verse sneeuw en wisten we
dat we eind maart moesten vrij houden.
Packing the bags in Grindelwald
Alles gepland en afgesproken, Maxime kwam me
vrijdagavond 28 maart ophalen en we rijden een eindje
richting de Alpen. Halverwege slapen we een 8 tal
uren om dan de volgende dag iets na de middag in
Grindelwald aan te komen. We worden omgeven door
serieuze wanden. Maar als we dan toch moeten toegeven,
de Eiger zien we niet direct liggen. We sorteren ons
materiaal uit tot ik plots terug naar boven kijk en toch
enkele sneeuwvelden in die enorme wand voor ons me
toch bekend voorkomen. We zijn zo gewend aan het
klassieke Eigerbeeld uit Kleinde Scheidegg dat we hem
hier beneden op de parking niet direct herkennen.
Klefferaar 10
met de treintunnel door heen de berg ) komen, staan we
voor de eerste serieuze rotsrib en binden we ons in.
The classic view from Kleine Scheidegg. Eiger, Monch
and Jungfrau
Vanuit Gridelwald nemen we een treintje richting Kleine
Scheidegg en voor een snelle instijg zelfs een beetje
hoger, het Eigergletsjer station. Ginds aangekomen
blijkt dat er minimum 5 touwgroepen in de wand willen
kruipen.
Maxime in the snow next to the first pillar, Grindelwald
in the back
A small afternoon nap
Our Bivyspot a the Eigergletjer station
We slapen nabij het Eigergletsjerstation, en zetten
onze wekker op 3uur ‘s nachts. Een kort ontbijt, een
eenvoudige aanloop en iets voor 5 uur doen we onze
stijgijzers aan onderaan de wand. Rechts van een
markante rotspijler starten we onze beklimming. Het
eerste deel van de route loopt zigzaggend via een
50° sneeuwhelling omhoog. Hoewel we wel vaker
vloeken als er een touwgroep voor ons zit is het nu
best aangenaam, de 3 voorgaande cordées hebben
immers een goed spoor gelegd. We vorderen zo snel
mogelijk zonder ons in het zweet te werken. Simulsolo
beklimmen we enkele kortere rotspassages. Als we ter
hoogte van het Stollenloch, (een raampje in verbinding
Sam climbing lower on the route
Van hieruit start een lange traverse naar links, volgen
we mixte terrein naar een volgende richel en traverseren
we terug 200m naar rechts. we klimmen alles simultaan,
stilaan wordt het licht en tegen 8u staan we aan de eerste
moeilijkheid, “difficult crack”.
Klefferaar 11
Maxime climbing the Difficult Crack
Maxime climbing on the lower part of Eiger’s North
Face. Stollenloch a bit lower in the back
Early morning while Maxime approaches the Difficult
Crack
Het is even wachten op de cordée voor ons die er
maar moeizaam doorgaat maar dan is het de beurt
aan Maxime die de eerste stevige lengte voorklimt.
Afgaand op de quotatie in de topo wordt duidelijk
welke moeilijkheden we in deze wand voorgeschoteld
zullen krijgen. Maxime komt er relatief vlot door en
ook ik geraak boven. Nu staan we onder de reusachtige
rotsformatie “rote fluh” we trachten zoveel mogelijk
simultaan te klimmen, opnieuw een traverse naar links
en naderen de beruchte Hinterstoisser traverse.
Sam seconding the Difficult Crack
Enorm ontzag voor Hiterstoisser die dit in 1936
geklommen heeft maar geen haar op mijn hoofd dat
dacht om het te proberen vrij te klimmen. Eerst nog
een 20 tal meter steil ijs maar dan blanke rots. Gelukkig
hangt er nog steeds een vast touw waardoor we het in
enkele minuten overschrijden.
Sam starting the Hinterstoisser traverse
Klefferaar 12
We slaan de hoek om, een korte moeilijke passage
brengt ons op het eerste ijsveld. Dit is een van de
laatste plaatsen waar je nog gemakkelijk op je stappen
kan terugkomen. Een Poolse cordée die de gehele
ochtend het spoor heeft gemaakt is serieus vermoeid
en besluit af te dalen. Maxime leidt ons naar de “ice
hose” een moeilijke sectie die het eerste met het 2de
ijsveld verbindt. Een lengte die als blanke rots begint,
verder gaat in een delicate 5 centimeter dunne plak ijs
en geleidelijk dikker wordt. Maxime neemt het over en
simultaan traverseren we het reusachtige 2de ijsveld.
A brewstop at the dead bivy
Maxime starting the second ice field, you can see the
ramp at the left
Rechtsboven beklimmen we een korte rotsband en
omstreeks 14u komen we aan bij de meest comfortabele
slaapplaats in de wand, het dodenbivac. Het is veel te
vroeg om reeds te stoppen, wel plannen we even op
krachten te komen. Een korte eetstop, warmen een soep
op en hervullen onze drinkbussen. Een korte traverse
door het 3de ijsveld en we beginnen aan de ramp.
De ramp is de enige zwakkere passage doorheen de
enorme centrale wand. We klimmen alternerend,
aangenaam terrein, met sporadisch een steiler moeilijke
sectie. Het grootste probleem is onze rugzak die in deze
schoorsteen geregeld klem zit. Eindelijk komen we aan
de waterval lengte. We weten niet of er normaal ijs in
deze lengte ligt maar bij ons is ze kurkdroog. Maxime
klimt deze overhangende schoorsteen met de hulp van
enkele vaste slings en touwtjes. Ook de eerste 15 meter
van de volgende lengte (“the ice bulge” ) zijn nog heel
stevig. Snelheid is ons veel te belangrijk geworden,
uitzoeken hoe we deze het beste vrij beklimmen doen
we niet. Ik beklim deze lengte dus ook met het nodige
getrek aan het materiaal. We klimmen nog 1 eenvoudige
lengte, verlaten de ramp en komen uit op een klein
ijsveld. Het begint stilaan te schemeren en we voelen
ons leeg maar slapen is nog geen optie, er resten ons
nog 2 lengtes tot een geschikt bivac. We starten aan de
eenvoudige maar akelige traverse met veel losse brol,
“de britlle ledges” geheten. Vervolgens staan we voor
de laatste moeilijkheid van de dag. We beklimmen de
korte stevige “brittle crack” en staan in het donker aan
het begin van de godentraverse.
Sam climbing a small rockstep exciting the second ice
field
Maxime climbing the last meters to Dead Bivy
Sam disappearing in the lower part of the ramp
Klefferaar 13
Maxime in the ramp
Last pitch for the day, brittle crack
Volgens de topo bevindt er hier een comfortabele
slaapplaats. Helaas heeft een Duitse touwgroep de
2 beste plaatsen ingenomen. Wij zijn genoodzaakt
van een smalle richel in de sneeuw te graven.
We kunnen niet gestrekt liggen maar het lijkt te
volstaan. We proberen onze vochtbalans terug op
peil te brengen, eten een maaltijd en tegen 23 uur
trachten we in slaap te dommelen.
Sam in the ramp
The bivy spot on top of Brittle Crack
Maxime climbing the waterfall pitch
Our bivy above the brittle crack
Klefferaar 14
Zonder overdrijven kan ik zeggen dat we de gehele nacht en is het plots duidelijk dat we met mijn fout gekozen
om de 20 minuten zijn wakker geworden. We staan dan geul eigenlijk een directe lijn hebben geklommen.
ook pas laat op en omstreeks 8u30 start Maxime de
eerste lengte van de godentraverse. De moeilijkheid
ligt nooit hoog, maar hier, halfweg de Eiger noordwand
met meer dan 1000 meter onder onze voeten en al deze
losse rots is het toch voorzichtig voortbewegen.
Sam in the middle of the white spider
Sam in the traverse of the gods
Maxime climbing the direct gully to the Quartz Crack
We staan onderaan de “exit chimneys”, de laatste 100
moeilijke meter. Van onderuit ziet het er eenvoudig 4de
graads terrein uit. Maar als Maxime de eerste lengte start
is het snel duidelijk van niet! Ijsbijlen vinden weinig
houvast, en zelfs met blote handen is het moeilijk
klimmen op deze gladde afhellende rotsgrepen. Op de
koop toe is het nog eens behoorlijk moeilijk om deze
lengtes af te zekeren.
Maxime in the traverse of the gods
We klimmen simultaan verder doorheen de witte spin
en moeten een van de bovenste geulen in. Desondanks
de duidelijke topo en Maxime’s geroep dat ik niet de
meest linkse geul mag nemen denk ik dat ik juist zit.
Het vervolg is dan toch duidelijk en overzichtelijk en
ik ben van mening dat er iets meer naar links ook een
hoekversnijding zit. Hogerop kunnen we niet meer
volgen waar we exact zijn, er komt een lichte angst dat
we fout zitten. Niet veel later doen we een korte pendel
Maxime in the
Exit Chimneys
Klefferaar 15
Wedstrijdklimmen Jeugd
Belgisch kampioenschap voor de jeugd
Tekst van Peter en Anne Cuypers-Vaeck
The last 200 meters to the topridge
Als zekeraar kan je wel eens vloeken als de
voorklimmer het naar je mening traag doet maar als ik
de 2de lengte overneem is het snel duidelijk waarom
Maxime voorzichtig klom. Ook ik ga langzaam verder.
Het is delicaat terrein en het besef dat een uitschuiver
zal resulteren in een lange val doet ons gecontroleerd
klimmen. Gelukkig is ons touw lang genoeg en geraken
we in 2 lengtes doorheen de laatste crux. Als even later
Maxime naast me staat heerst er toch enige euforie.
Eindelijk heerst er het gevoel dat we de route zullen
klimmen, de steeds groeiende angst om te moeten
terugkeren valt van ons af.
Sam on the Mittellegi ridge
Beide zijn we moe, we doen veel te lang om de 4 laatste
lengtes richting de Mittellegigrat, en uiteindelijk staan
we om 16u op de top van de Eiger.
Op zaterdag 15 maart 2014 kwamen 106 klimmers
opdagen voor het Belgisch Jeugdklimkampioenschap.
Nagenoeg de hele Belgische jeugdtop was dan ook
aanwezig. Jammer genoeg waren enkelen geveld door
ziekte of lichte kwetsuren. De zaal was keurig ingericht
en de vele vrijwilligers stonden klaar om de gastclubs
te ontvangen. Zoals altijd viel het door de ouders van
het jeugdteam gemaakt gebak en de stevige koffie erg
in de smaak.
Op dit jaarlijks klimfeest bewees Klimax nogmaals de
sterkste club te zijn. Klimax moest het opnemen tegen
15 andere teams, waarvan 3 Vlaamse en 12 Waalse.
Omdat het deelnemersaantal overzichtelijker was dan
tijdens het Open Vlaams verliep de wedstrijd voor het
publiek, de klimmers, de zekeraars en de jury een stuk
comfortabeler. Het was minder drummen op de trap en
op de mat. Een filmpje van Alan Cuypers en Hannes
Hulstaert met interviews verschijnt op
www.klimax.be
De Klimax zekeraars
Minimaal thuisvoordeel
Klimax won de teamranking zonder fysieke of
technologische doping. De t-shirts zijn van eenvoudig
katoen en William had zijn roos topje en gestroomlijnd
broekje thuis gelaten. De huisroutebouwer Michel
Devogel heeft er alles aan gedaan om het thuisvoordeel
zo weinig mogelijk te laten meespelen. Er werden
gloednieuwe grepen besteld waar nog geen enkele
klimmer op geklommen had. De grepen waren ook
voor de thuisspelers van een compleet nieuwe,
ongekende vorm. Het aantal superfinales bleef beperkt
tot de jongste jongens D. Het is ook bijzonder moeilijk
hiervoor geschikte routes te bouwen door de enorme
verschillen en nog ongekend spelersveld.
Klefferaar 16
Podium D jongens (VAN MALDEREN Jasper,
VANCRAEYNEST Ties, MARCHAL Samuel)
Podium C jongens (VANCRAEYNEST Mats, HERBOS
Aiko, BAUDUIN Lionel)
Het Klimax-peleton
Bij de meisjes D presteerde Ite Lemière met een vierde
plaats onder het niveau dat we van haar gewoon zijn.
Ze had een greep vast met de verkeerde hand en kon
deze fout niet meer herstellen. Het nieuwkomertje Silke
Dewitte liet met haar achtste plaats al flink zien dat ze
niet van enig talent verstoken is. In de categorie van de
parameisjes D kwam Daphne Glazema enkele grepen
te kort om haar finaleroute te toppen. Karo Laperse,
die nog maar enkele maanden de trainingen voor
paraklimmers bij Joke Ceurstemont volgt, had duidelijk
al wat vooruitgang geboekt. Rafflesia Reyniers, die het
in de ranking van de beker bij de C-categorie nog tot
een derde plaats had gebracht, struikelde op een crux
in de finale en moest tevreden zijn met een 7de plaats.
Laure-Anne Stevens, het meisje van de affiche, zakte
door een dynamische pas in de finale van een 3de
plaats na de selecties in de B-groep naar een 5de plaats.
Hanne Raeymaekers miste met een 6de plaats net de
finale. In de A-groep sneuvelde Joke Piersens buiten
alle verwachtingen te laag in de finale en werd 5de.
Bij de C-jongens sloten Jesse Merens en Yannis
Laperse de rangen met een 14de en 15de plaats. In de
B-groep miste Bram Van Deuren met een 9de plaats net
de finale. Ook Nils Lemière kan stukken beter, maar
moest tevreden zijn met een 10de plaats. Thijmen
de Pauw werd voorlaatste met een 18de plaats. Arno
Luypaert vond op het moment dat hij viel dat hij beter
kon, maar haalde toch een mooie 4de plaats, dus net
niet op het podium bij de A-jongens. Sam Apostel moet
het van de sportdokter nog rustig aan doen, maar haalde
weer de finale en werd 7de. Nicolas Stevens mist met
een 10de plaats ook de finale. William Frimout die ook
een begaafd sportvisser is, toonde met een 5de plaats
in de finale bij de junioren dat hij ook nog een geducht
klimmer is. Boulderaar Jasper Schelfhout werd met een
8ste plaats voorlaatste.
Gelukkige spitsen
Charlène Tilborghs (C) haalde rustig de top. Zus
Cathinka (B) klom enkele grepen voorbij bekerwinnares
Elfe Claes, die zilver wegkaapte. Ondanks een faliekante
start van het seizoen, bewees Celine Cuypers (A) dat ze
weer de sterkste is. Een bewonderenswaardige Pavitra
Vandenhoven (para A) wist het publiek elke keer weer
te verbluffen in spectaculaire routes. Anak Verhoeven
(Jun) liet geen enkele steek vallen. Aanstormende
toppers (D) Jasper Van Malderen en Ties Vancraeynest
moesten het weer eens uitvechten in een superfinale,
waarbij Ties al ontzettend hoog ging en greep 36+
haalde, maar toch nog voorbij werd gestoken door
Jasper die uiteindelijk op greep 42 moest lossen. Bij
de C-jongens was het goud met een plus verschil voor
Mats Vancraeynest en het zilver voor Aiko Herbos.
De jury
Waalse trofee voor grootste vooruitgang
Naar jaarlijkse gewoonte overhandigde het CABbestuur de gewaardeerde wisseltrofee voor grootste
vooruitgang aan Héloïse Doumont. Émilie Guérit was
speciaal aanwezig om de trofee aan haar opvolgster
door te geven. De trofee kan je maar een maal winnen.
Hij is evenveel waard als de gouden schoen en de
klimmers zijn er ongelooflijk trots op. Deze ruilbeker
is een ingekaderde zekeringsnagel die nog van Koning
Albert I is geweest. De piton werd in opdracht van het
Koninklijk Paleis gesmeed in de Koninklijke Smederij.
Hiermee erkent CAB het belang dat het hecht aan de
competitiesport en stimuleert inzet en gedrevenheid.
Klefferaar 17
Elfe Claes en Laure-Anne Stevens lezen hun selectieroute
Charlène Tilborghs
Discussie
Twee weken voor de wedstrijd ontstond een
discussie over de reglementen. Cmbel had op haar
bestuursvergadering enkele maanden geleden nog
beslist dat de reglement zoals ze op de site van BCCC
staan niet zouden wijzigen. Hierin staat duidelijk dat
alle deelnemers de Belgische nationaliteit moeten
hebben. Ook in de infobrief die naar alle klimzalen en
clubs is gestuurd is dit duidelijk verwoord. Er schreven
zich dan ook geen buitenlanders in.
Voor de volledige tekst omtrent deze discussie en
onenigheden verwijs ik naar
http://www.klimax.be/blog/?p=3796
Drie gelukkige meisjes A (CUYPERS
DOUMONT Héloïse, VERHAEREN Margot)
Celine,
Gele en rode kaart
Het uitreiken van de medailles verliep ook niet
vlekkeloos. Een klimster kreeg een gele kaart omdat
ze niet op het podium wou komen. Twee teamcoaches
kregen ook een gele kaart omdat zij eveneens weigerden
op het podium te komen ondanks herhaalde oproepen
van de speakers. Daarna kregen ze een tweede gele
kaart omdat ze weigerden de instructies van de
hoofdscheidsrechter op te volgen om alsnog naar het
podium te komen. Twee gele kaarten is, net zoals bij het
voetbal, gelijk aan een rode kaart.
Onder vrienden
Voor de supporters, ouders en klimmers verliep de
wedstrijd zoals gebruikelijk. De ouders haalden hun
beste Frans en Vlaams boven om bij een frisse pint
zoveel mogelijk te verbroederen en reeds plannen te
maken voor de zomervakantie aan de rotsen. Tijdens
de wedstrijd zijn de klimmers concurrenten, maar
daarbuiten zijn het vooral klimvrienden. De ene pinkt
een traan weg en de andere krijgt er felicitaties voor in
de plaats. Een dikke knuffel op het einde van de dag
geeft weer moed om met veel enthousiasme te blijven
trainen.
Het Klimax Team. Het kan altijd beter.
Met een totaal van 580 punten mist Klimax nog maar
20 punten om het maximale puntenaantal voor de
teamranking bijeen te rijven. Hiervoor komen de drie
beste plaatsen bij de meisjes en de drie beste plaatsen
bij de jongens in aanmerking. Dit wil zeggen dat
Klimax alvast trots mag zijn op 3 winnaars met 100
punten bij de meisjes, 2 winnaars met 100 punten bij
de jongens en nog eens 80 punten voor een tweede
plaats bij de jongens. Ondanks enkele ongelukkige
uitschuivers bij een aantal sterke klimmers, vergaarde
de club 6 gouden (Charlène en Cathinka Tilborghs,
Celine Cuypers, Anak Verhoeven, Jasper Van Malderen
en Mats Vancraeynest) en 3 zilveren medailles (Elfe
Claes, Ties Vancraeynest en Aiko Herbos). Klimax kan
ook trots zijn op zijn paraklimmers, maar zij tellen niet
mee in de teamranking.
Klefferaar 18
Ga je mee ?
Stuur dan een mailtje aan [email protected] zodat
we op voorhand weten wie mee gaat.
Wandelen
9 juni 2014 – Pinkstermaandag
namiddagwandeling
Merchtem
Beschrijving
Merchtem is het dorp van de steltenlopers. De brede
maar vrij ondiepe Molenbeek, die de grens vormt tussen
Merchtem en het gehucht Langevelde, trad vroeger
regelmatig buiten haar oevers. De inwoners gebruikten
dan stelten om zonder natte voeten het dorpscentrum
te bereiken. Vertrekkende aan de Onze-Lieve-Vrouwter-Noodtkerk in Merchtem gaan we langsheen
de Passerel van Pipenpoy’s, een oud molengoed.
Voorbij het Appelkot, waar oude appelsoorten geteeld
worden, naar het Banmolenpad waar men prachtige
natuurplekjes kan ontdekken.
We genieten van prachtige vergezichten.
Verharde wegen en goed begaanbare veldwegen.
Geschikt voor buggy’s.
Praktisch:
Vertrek
Onze-Lieve-Vrouwkerk, Reedijk,
1785 Merchtem om 14.00 uur.
N 50.95937° E 4.23363°
Samenkomst Klimax: 13.30 uur.
Praktisch:
We logeren op de camping van het recreatieoord
Kikmolen in Opgrimbie.
http://www.kikmolen.be
Afspraak op de camping om 10.00 uur of zaterdag
om 8.00 uur op de parking voor de Klimax voor de
samenrijders (mits op voorhand afgesproken !).
Je kan uiteraard ook vrijdag reeds op de camping
terecht.
Organisatie:
Fons Suys.
0487/49 53 14
e-mail: [email protected]
Zaterdag 31 augustus 2014
Avondwandeling Schelle
Beschrijving
Traditioneel sluit de wandelcel de zomervakantie af
met een avondwandeling.
Dit jaar verkennen we het Niels Broek en de
Walenhoek.
In het landschap van Schelde en Rupel kan je kennis
maken met een stevige brok natuur. Voorjaars- en
zomerbloeiers sieren het landschap en krijgen het
gezelschap van amfibieën en vele vogels.
Praktisch:
We vertrekken op de parking van Tolhuis – Veer
Tolhuisstraat 325 – Schelle om 19.30 uur.
Samenkomst Klimax: 19.00 uur
Organisatie:
Mit.
0472/45 90 30
e-mail: [email protected]
Organisatie:
BVKB wandelcel.
21 – 22 juni 2014
WANDEL & KAMPEERWEEKEND LIMBURG
Beschrijving
Zaterdag doen we een wandeling van 20 à 25 km,
zondag 15 à 20 km.
De wandeling start telkens om 10.00 uur aan de
camping.
(Eventueel eerst kleine verplaatsing met de auto).
Voor 1 dag mee komen wandelen kan uiteraard ook.
Zoals ieder jaar zoeken we voor ’s avonds een fijn
restaurantje
Op de camping je eigen potje koken mag uiteraard
ook.
Zaterdag kan je in het winkeltje van de camping verse
broodjes bestellen voor zondagochtend.
Nationaal Park Hoge Kempen - Limburg
Klefferaar 19
Wandelen in de Westhoek
de frontlijnroute 30april, 1 en 2 mei
jaar. We gaan op zoek naar de ‘de Ganzepoot’ het
sluizencomplex dat een belangrijke rol speelde in de
eerste oorlogsmaanden.
Verslag van Walter De Munter
De schuingedrukte tekst geeft de lezer bijkomende
informatie, voornamelijk gevonden op de site van ‘het
Onroerend Erfgoed’ van de Vlaamse Gemeenschap.
Bedoeling van dit artikel is aan wandelaars informatie
te geven over een mooie wandelroute in de Westhoek.
2014 is het jaar van de herdenking van ‘de Groote
Oorlog 1914- 1918’ . Toeristen, wandelaars fietsers,
scholen trekken naar de Westhoek om voeling te
krijgen met deze periode. Vele boeken verschijnen
in dit herdenkingsjaar en ook VRT en VTM dragen
hun steentje bij met soms sterke beelden . Een van
die programma’s die bijblijft, is het reisverhaal van
Arnout Hauben die er niet beter op had gevonden om
de frontlijn af te stappen van Nieuwpoort tot Gallipoli
in Turkije. Dit inspireerde enkele collega’s van de
school waar ik tot vorig jaar les gaf, en die met een
groepje leerlingen enkele dagen langs de frontlijn
wilden stappen. Het front is natuurlijk geen pad , men
moet zelf maar trachten een traject uit te stippelen .
Na wat opzoekingswerk op internet kwamen we aan
een beschrijving van een tracject in Vlaanderen en
Frankrijk, het was een fietstraject met Gps –tracks , ook
doenbaar om te wandelen . In eerste instantie zou dit
ons uitgangspunt worden.
Meer informatie: http://www.recreatief-fietsen.nl/
frontlijnroute
Onze plannen werden al vlug aangepast wanneer in
januari een boekje van de Grote Routepaden verscheen
: “langs de sporen van de Groote Oorlog”. Hierin staat
o.a. het traject Nieuwpoort – Poperinge , via Diksmuide
en Ieper en Kemmel . Dit traject maakt gebruik van
bestaande GR-paden en nieuwe verbindingen tussen
deze GR paden. Dit is wat we moesten hebben, en we
distilleerden er een driedaagse uit, tussen Nieuwpoort
en Kemmel.
http://www.groteroutepaden.be/nl/route/459/degroote-oorlog-in-de-westhoek.html
Dag 1 Ganzepoot, Vladslo en
Tervatebrug tot Diksmuide
wandeling van
Op woensdag 30 april stonden we, 19 leerlingen en 6
geïnteresseerde leerkrachten of oud-leerkrachten in
Nieuwpoort aan het monument van koning Albert. De
verplaatsing van Dendermonde naar Nieuwpoort werd
met de bus gedaan, we hadden ook nog een VW-busje
ter beschikking om eten , slaapmateriaal, reservekledij
enz te vervoeren. Het monument is een bouwwerf en
wordt klaargemaakt voor latere activiteiten op het
https://inventaris.onroerenderfgoed.be/woi/relict/2070
Ganzepoot en WOI
“De Ganzenpoot” is de volkse benaming voor het
sluizencomplex van Nieuwpoort en verwijst naar de
vorm van het geheel. Dit sluizencomplex regelt de
waterhuishouding en de scheepvaart op de IJzer en een
aantal secundaire waterlopen
Half oktober waren de Duitsers dicht bij Nieuwpoort
genaderd. Ze beschoten de stad en op 22 oktober 1914
namen de inwoners de wijk, eerst naar de gemeenten
ten westen van Nieuwpoort en dan verder richting
Frankrijk. De Duitsers zouden echter vóór Nieuwpoort
stranden: de onderwaterzetting van de IJzervlakte
stopte hun opmars. Over het precieze verloop van
die onderwaterzetting is reeds veel geschreven. In elk
geval openden kapitein Fernand Umé, enkele andere
militairen en schipper Hendrik Geeraert, op voorstel
van de toezichter van de Noordwatering van Veurne,
Karel Cogge, in de nacht van 29 op 30 oktober de
afwateringssluis van de Noordvaart. Door dit enkele
nachten te herhalen, steeg het water tussen de IJzer
en de spoorwegberm Nieuwpoort-Diksmuide. De 1ste
IJzerslag was ten einde.
De wandeling Nieuwpoort-Diksmuide is 21 km. Bij
een voorbereiding blijkt het eerste deel zeer eentonig
te zijn, met lange stroken asfalt en beton langs de Ijzer,
en we besluiten om ons nog even te verplaatsen met de
bus vooraleer de wandeling te beginnen. Een ‘place to
be’ is Vladslo, enkele km landinwaarts. In Vladslo ligt
een Duits kerkhof, met de gekende beelden van Käthe
Kollwitz.
Klefferaar 20
Vanaf dit befaamde kerkhof rijden we naar het
beginpunt van onze wandeling, Tervatebrug. Een 10
km moeten we deze namiddag nog overbruggen , tot
Diksmuide. Tervatebrug is het tafereel geweest van een
bloedige veldslag tijdens de 1ste slag om de Ijzer, met
grote verliezen langs Belgische zijde. Een ‘Gedenkzuil
voor het 2de bataljon Grenadiers’ herinnert aan deze
confrontatie.
https://inventaris.onroerenderfgoed.be/woi/relict/361
https://inventaris.onroerenderfgoed.be/woi/relict/251
De beeldengroep “Treurend Ouderpaar” is ontworpen
door de Duitse beeldhouwster Käthe Kollwitz. Käthe
Schmidt, geboren in 1867 in Königsberg, was gehuwd
met dokter Karl Kollwitz en samen hadden ze 2
zonen: Hans en Peter. Käthe Kollwitz zou uitgroeien
tot één van de belangrijkste sociale kunstenaars van
de 20ste eeuw. Haar jongste zoon Peter, die bij het
uitbreken van de Eerste Wereldoorlog vrijwillig dienst
had genomen, was in de nacht van 23 op 24 oktober
1914 ter hoogte van Esen gestorven. Hij werd door
zijn kameraden begraven op het Roggeveld. Pas een
maand later hadden Karl en Käthe de dood van hun
zoon vernomen. Käthe vatte reeds in december 1914
het plan op om een herdenkingsmonument voor haar
zoon te maken. Het kostte haar vele jaren vooraleer
ze uiteindelijk “Die Eltern” ontworpen had. Ze wou
via haar kunstwerk niet alleen haar eigen verdriet
ventileren, maar ze wenste te spreken uit naam van
alle ouders, wiens zonen omgekomen waren. In juli
1932 werden de beelden op de begraafplaats van het
Roggeveld opgesteld. In 1956, toen alle graven van het
Roggeveld overgebracht werden naar de begraafplaats
van Vladslo, verhuisde de beeldengroep mee en werden
de beelden achteraan op de begraafplaats geplaatst.
De vader en moeder kijken niet alleen naar hun zoon,
die vlak voor hen begraven ligt, maar tegelijk naar
alle andere slachtoffers van de oorlog. Ze zijn een
universeel symbool geworden van diepe droefheid en
een stille aanklacht tegen de wreedheid van de oorlog.
De kleinzoon van Käthe, zoon van haar zoon Hans en
eveneens Peter genaamd, sneuvelde in 1942 in Rusland.
Käthe Kollwitz stierf op 22 april 1945. De beelden
werden in hardsteen uitgevoerd naar het ontwerp van
Käthe Kollwitz: de vaderfiguur door August Rhades
(°1886, hout- en steenbeeldhouwer, leerling van Erwin
Kurz) en de moederfiguur door Fritz Diederich (°1869,
beeldhouwer aan de Berlijnse academie van 1891
tot 1898). Bij ministerieel besluit van 18 maart 1997
werd de begraafplaats met inbegrip van de beelden,
beschermd als monument.
Na de aftocht uit Antwerpen zag Koning Albert zich
gedwongen zijn troepen achter de Ijzer samen te
brengen. Op 18 oktober barstte de Slag om de Ijzer
los: de Duitsers richtten hun aanvallen op de haastig
geïnstalleerde Belgische posities en de Belgen werden
gedwongen zich steeds verder terug te trekken. Op
20 oktober was enkel Diksmuide op de oostelijke
IJzeroever nog niet in Duitse handen gevallen. In
de nacht van 21 op 22 oktober was het 26ste Duitse
Reserveregiment erin geslaagd om in de bocht van
Tervate met 2 bataljons de Ijzer over te steken, een
brug over de IJzer ineen te timmeren en de Belgische
voorposten te overvallen. De Duitsers richtten een
bruggenhoofd in en installeerden hun mitrailleurs
in de veroverde boerderijen. Ze trokken langs het
jaagpad in de richting van het gehucht Tervate, waar
ze de vernielde draaibrug wilden herstellen. De Belgen
probeerden de 22ste oktober wanhopig de Duitse
opmars te stuiten. De gevechten bij Tervate zouden
één van de felste uit de Ijzerslag worden. Tijdens een
geïmproviseerde tegenaanval in de voormiddag werden
tevergeefs 2 bataljons, van het 8ste Linieregiment en
de 1ste Karabiniers, ingezet. In de late namiddag (om
16.20u) werd opnieuw een tegenaanval opgezet, nu met
4 bataljons, afkomstig van de 1ste Grenadiers, 1ste en
2de Karabiniers en het 4de Linieregiment. Maar ook
deze tegenaanval, o.l.v. kolonel Biebuyck, werd door
het Duitse mitrailleursvuur en Duitse tegenaanvallen
in de kiem gesmoord. De verliezen waren bijzonder
groot. Gedesorganiseerd dienden de Belgen zich
terug te trekken tot Stuivekenskerke. Vooral het 2de
bataljon van de 1ste Grenadiers, dat zich te pletter liep
op een muur van mitrailleursvuur, maakte zich hier
onsterfelijk. De bataljonscommandant, majoor Henri
d’Oultremont, raakte tijdens deze gevechten dodelijk
getroffen. Een compagnie van de 1ste Grenadiers
strandde in de bocht van Tervate op 300m van de
Ijzer, maar wegens te weinig ondersteuning, dienden
zij zich terug te trekken. De Duitsers slaagden er de
volgende dagen in massaal de Ijzer over te steken en
de Belgen tot achter de spoorwegbedding te verdrijven,
mits bloedige, maar vergeefse tegenaanvallen. De
keuze van de Duitse legerleiding om een pauze in de
Klefferaar 21
gevechten in te lassen en de Belgische inundatie van
de Ijzervlakte zou de Duitse opmars beëindigen en de
stellingenoorlog inleiden.
behandelt een thema. Uitleg over deze site en wat er te
zien op elke verdieping vind je op de site: http://www.
aandeijzer.be
Vanaf Tervatebrug volgen we het GR-pad en wat
verder lopen we door het natuurgebied van de
Viconiakleiputten .
Met de lift worden we naar de 22e verdieping gebracht
met mooi panorama.
http://www.natuurenbos.be/nl-BE/Domeinen/WestVlaanderen/Viconia_Kleiputten.aspx
De Viconia Kleiputten zijn zes ondiepe kleiputten. Natte
weilanden wisselen af met vijvers, sloten, rietkragen en
hagen. De overgangen van nat naar droog, van veen
naar klei en van zout naar zoet, zorgen voor een divers
planten- en dierenrijk. Elk seizoen strijken er weer
andere vogels neer en zorgen ze voor een prachtig
spektakel in dit 30 hectare groot domein.
Het GR-pad leidt ons naar oud-Stuyvekenskerke, een
oude nederzetting, midden in de velden
In de verte is de Ijzertoren waar te nemen. De GR volgt
hier mooie rustige veldwegen. Een uurtje later komen
we aan de Ijzer en passeren we Dodengang.
h t t p : / / w w w. t o e r i s m e w e s t h o e k . b e / o n t d e k k e n /
dodengang
De Dodengang was een vooruit geschoven post in
het verdedigingssysteem en een uitstulping vormde
naar de Duitse posities. Duitse strijdkrachten gingen
in de nacht van 21 op 22 oktober 1914 de IJzer over
bij Tervate. De Belgische posities rond de dodengang,
waren tot in 1915 niet dieper dan een halve meter.
Daarna werden die uitgediept en versterkt met een
seinpost, mitrailleursnesten en een smalspoor voor
de aanvoer van munitie en mensen. Om te vermijden
dat de Duitsers de loopgraaf in zouden nemen, was
er een uitbouw die de opmars moest tegenhouden,
‘de Ruitersschans’. Doordat de Belgische en Duitse
loopgraven slechts op enkele meters van elkaar lagen,
gebeurden er soms raids. Als bescherming hiertegen
is de ‘muizenval’ aangelegd op het einde van de
Dodengang. Prikkeldraad, klemijzers en een bunker
met schietgaten hielden er de Duitsers definitief weg.
‘In de panoramazaal - hoogste verdieping - primeert het
uitzicht en het speuren naar de littekens die de oorlog
in het landschap trok. Vanop het dakterras verwijzen
we door naar wat er in de omgeving nog te zien is. Alle
begraafplaatsen van West-Vlaanderen zijn vermeld.
Het panorama van de Eerste Wereldoorlog vormt
een geschilderd tafereel van 100m² rondom de
panoramazaal, met een impressie van de frontzone,
onder meer gefocust op de Dodengang, passerellen in
het overstroomde land, de barakken in de achterhoede,
een militair hospitaal, enz.’
Zo dalen we met de trap de 22 verdiepingen af, elke
verdieping (niet zo groot) behandelt een thema.
Verdieping 12 gaat over het dagelijks leven tijdens de
bezetting.
De Duitsers installeren een bezettingsregime onder
leiding van generaal-gouverneur Ferdinand von
Bissing. Gebieden die dichter bij het front liggen,
worden Etappengebied die onder een militaire
autoriteit staan. Het land wordt herverdeeld en
begrensd door prikkeldraad. België wordt een
wingewest voor het Duitse leger en alle strategische
grondstoffen zoals papier, benzine en metaal maar
ook landbouwproducten als aardappelen, tarwe,
groenten, fruit en bier staan onder toezicht van Duitse
Zentrales die een deel van de Belgische producten
naar Duitsland versassen. De bezetter eist het vee op,
inventariseert de bewoners van elk huis en onderwerpt
verplaatsingen aan strenge regels. Het dagelijks leven
tijdens de Groote Oorlog verschraalt en vertraagt
en krimpt in tot de grenzen van de stad of het dorp.
Enkele affiches laten ons aanvoelen dat de bezetter de
touwtjes strak in handen hebben
Van de Dodengang tot Diksmuide is het nog een paar
kilometer.
Het laatste monument dat we met de leerlingen deze
dag bezoeken is de Ijzertoren. Jongeren betalen 2,5
EUR, begeleiders zijn gratis. 6 begeleiders vinden ze
wel wat veel voor 19 leerlingen maar ze begrijpen de
situatie als we uitleggen dat het zeer moeilijke jongeren
zijn die constant in het oog moeten worden gehouden.
Het museum telt 22 verdiepingen en elke verdieping
Klefferaar 22
Edward en Frans Van Raemdonck, resp. geboren in 1895
en 1897, waren 2 broers uit Temse die lid waren van
de katholieke Vlaamse studentenvereniging “Temsche
Voorwaarts” en die zich bij het uitbreken van WOI als
oorlogsvrijwilligers hadden aangemeld. Eind 1916,
tijdens de loopgravenoorlog, werden beide broers lid
van de Vlaamse studiekringen en begonnen ze mee te
werken aan het frontblaadje “Onze Temschenaars”. In
de nacht van 25 op 26 maart 1917 voerde het 24ste
Linieregiment (met o.a. de broers) een raid uit op
de Duitse stellingen nabij het Stampkot (ten NO van
Steenstrate). Het verhaal wil dat Frans na de aanval
niet kwam opdagen, waarop Edward zijn broer in het
niemandsland ging zoeken. Geen van beide keerde nog
terug. 18 dagen later werden de lijken van de broers
ontdekt, tesamen met het lijk van de Waal Fiévez. Omdat
de lichamen al te zeer ontbonden waren, besloot men ze
ter plekke te begraven, wat de volgende nacht gebeurde.
In september 1917, toen het terrein heroverd werd door
de Belgen, werden de stoffelijke resten verzameld en
herbegraven. In september 1918 plaatsten makkers van
het 24ste linieregiment een stenen kruis in de vorm van
een boom met afgehouwen takken op de rustplaats.
Een laatste kilometer brengt ons bij ‘ ’t Buitenbeentje’,
waar we aan de oevers van de Ijzer kunnen uitblazen
met een lekkere bbq.
Dag 2 : Diksmuide met een wandeling van Een kleine kilometer verder staat het “Gedenkkruis
Driegrachtenbrug naar Ieper
voor de slachtoffers van de eerste gasaanval “
Het traject Diksmuide – Ieper is 31 km en naar mijn
aanvoelen iets te lang voor deze jonge stappers,
hoe moedig ze ook zijn. Hun uitrusting, vooral het
schoeisel is bij enkelen niet optimaal. De baas van
‘tBuitenbeentje wil ons even helpen met het transport
van Diksmuide naar Driegrachtenbrug, zodat het traject
beperkt wordt tot 16 km.
Het is mooi weer, we maken een goede start. We
volgen het ‘Kanaal Ieper - Ijzer’. De eerste halte is de
Gedenkkapel van de Gebroeders van Raemdonck.
https://inventaris.onroerenderfgoed.be/woi/relict/2041
https://inventaris.onroerenderfgoed.be/woi/relict/657
Het “Verzoeningskruis” vervangt het voormalige
Franse monument voor de slachtoffers van de eerste
gasaanval, ontworpen door Maxime Real del Sarte.
Het stelde een soldaat voor, die staande voor een kruis,
getroffen wordt door het gas, met de beide handen
naar de keel grijpt, terwijl twee andere soldaten
reeds dodelijk getroffen zijn…. Tijdens WOII werd het
monument door de Duitsers te realistisch gevonden en
opgeblazen op 8 mei 1941….
Klefferaar 23
Toen de ‘Eerste Slag om Ieper’ gestreden was (18
oktober – 22 november 1914) hadden de Duitse troepen
zich op de hoger gelegen gebieden in een wijde boog
omheen Ieper ingegraven. Na de eerste oorlogswinter
wilde de Duitse legerleiding de patstelling doorbreken
door de inzet met een nieuw wapen: stikgas. Zowel
op het oostelijke als op het noordelijke deel van de
Ieperboog werden cilinders met chloorgas ingegraven
door de “Stinkpioniere”, dit zijn speciaal opgeleide
Duitse genietroepen. Op 22 april 1915, om 17.00u, toen
de wind uit het N kwam, werden de ventieltjes van zo’n
5000 cilinders opengezet tussen Schreyboom (halfweg
tussen Langemark en Poelkapelle) en Steenstrate. De
beschaving maakte voor het eerst kennis met chemische
oorlogvoering…
Vooral de 2 Franse divisies zouden de gaswolk over
zich heen krijgen. Velen stikten in de eerste lijn, anderen
vluchtten in paniek weg. De chaos was compleet.
Beschermd met “Riechpäkchen” tegen het chloorgas
trokken de Duitsers 15 minuten na het loslaten van het
gas ten aanval..
We volgen verder de GR langs het kanaal en tegen de
middag zijn we in Boezinge. Over de brug is er een
café-restaurant ‘De Zege’ waar we onze picknick
mogen gebruiken. In Boezinge gaat het GR pad verder
langs velden en in de verte zien we de torens van
Ieper opduiken. Sommigen leerlingen zijn gefocust
op de omgeploegde velden in de hoop een granaat te
vinden, en met succes. De leerling die dit projectiel
gevonden heeft loopt er pronkend mee rond. Hij geeft
de informatie door aan de politie die hem aanbevelen de
granaat niet aan te raken. De plaats wordt doorgegeven
en de politie zal er verder voor zorgen.
Voor we
Ieper binnenduiken passeren we een
interessante oorlogssite : ‘Essex Farm Cemetery’ met
het herdenkingsmonument van John McCrae.
https://inventaris.onroerenderfgoed.be/woi/relict/631
‘Essex Farm Cemetery’ is ontstaan nabij een boerderij,
die door de Britten ‘Essex Farm’ werd gedoopt in het
voorjaar van 1915. Vermoedelijk werd deze naam
gegeven door het ‘2nd Battalion Essex Regiment’, die
hier toen als eenheid van de 4de divisie werd ingezet.
Toen lag de Britse frontlijn enkele kilometers ten O
van het kanaal. De eerste doden dateren van april-mei
1915 (Tweede Slag om Ieper). In de nabijheid was toen
een verbandpost geïnstalleerd. In 1915 zouden nog 76
ongelukkigen volgen (een groot deel hiervan kwam om
ten gevolge van de Duitse aanval met fosfeengas bij het
Wieltje op 19 december 1915). In 1916 werden er 801
militairen begraven (vooral in perk II), in 1917 stierven
er 205 militairen. De laatste dode zou dateren van 24
oktober 1917. De bijzettingen gebeurden min of meer
willekeurig, zonder vast plan. Vandaar dat de meeste
doden van de divisies door mekaar begraven liggen.
In perk I ligt Joe Strudwick begraven, die met zijn 15
levensjaren één van de jongste overleden militairen in
de Salient is.
John McCrae, geboren in 1872 in Guelph (Canada),
had een militaire opleiding genoten vooraleer hij
geneeskunde ging studeren. Toen hij zich bij het
uitbreken van WOI als vrijwilliger had aangemeld,
werd hij aangesteld als brigade-arts bij het ‘1st
Canadian Field Artillery’. Bevorderd tot luitenantkolonel kwam hij met zijn brigade in de nacht van 22 op
23 april 1915 terecht in de omgeving van de boerderij,
die ‘Essex Farm’ gedoopt was (nabij ‘Bridge No 4’ over
het kanaal Ieper-IJzer). Hier verzorgde hij 17 dagen
lang o.m. slachtoffers van de Duitse gasaanval van 22
april 1915. McCrae raakte heel sterk getroffen door het
gruwelijke oorlogsleed rondom hem. Op 2 mei 1915
stierf bovendien zijn goeie vriend Alexis Helmer. Totaal
ontredderd schreef hij het gedicht ‘In Flanders Fields’,
op 3 mei 1915 bij de kanaaloever nabij ‘Bridge No 4’,
uitkijkend over de pas aangelegde begraafplaats, nu
bekend als ‘Essex Farm Cemetery’. Nadat McCrae begin
juni 1915 werd overgeplaatst naar het ‘No. 3 Canadian
General Hospital’ te Dannes-Camiers in N-Frankrijk,
herschreef hij zijn gedicht en zond het op naar ‘The
Spectator’, waar het geweigerd werd. Het Londense
weekblad ‘Punch’ publiceerde het wel op 8 december
1915, weliswaar anoniem. Sindsdien begon het een
eigen leven te leiden: tegen het einde van de oorlog
genoot het gedicht een wereldwijde faam en werd het
intens aangewend als propagandamiddel. John McCrae
schreef verder nog het gedicht ‘The Anxious Dead’, dat
op 30 september 1917 verscheen in ‘The Spectator’.
Klefferaar 24
McCrae, nog maar net tot consulterend geneesheer
van de Britse legers in Frankrijk gepromoveerd, kreeg
een long- en hersenvliesontsteking en overleed op 28
januari 1918 in het Britse hospitaal van Wimereux. Hij
ligt begraven op ‘Wimereux Communal Cemetery’.
Nog enkele km wandelen langs het kanaal om onze
overnachtingplaats kamphuis “De Kaai’te bereiken.
Met nog een bezoek aan het ‘Flanders Fields Museum’
en ’s avonds de ‘Last Post’ aan de Menenpoort zit er
onze portie WO1 er op voor vandaag.
Dag 3
Ieper met een wandeling van Zillebeke Hill 60 naar
Kemmel
Om 10 uur staan we allemaal in Zillebeke , Hill 60.
Sommigen zijn met het vw-busje gekomen, de grootste
groep met de belbus.
https://inventaris.onroerenderfgoed.be/woi/relict/2090
‘Hill 60’ was aan het begin van de oorlog strategisch
eigenlijk niet zo belangrijk, totdat bleek dat de heuvel een
ideale uitkijkpost vormde voor de Duitsers, vanwaar ze
de Britse stellingen richting Ieper konden observeren.
Vandaar dat er tijdens de volgende oorlogsjaren zwaar
gevochten werd om deze heuvel.
De heuvel werd op 10 december 1914 door de Duitse
39ste divisie veroverd op het Franse ‘XVIème Corps
d’Armée’. Op 17 april 1915 veroverde de Britse 5de
divisie de heuvel, nadat ze 5 ondergrondse mijnen
onder de Duitse stellingen tot ontploffing gebracht
hadden. Nauwelijks 3 weken later, op 5 mei 1915,
heroverde het Duitse XV Korps de Britse stellingen,
waarbij gifgas werd gebruikt (een eerdere Duitse
gasaanval op 1 mei was mislukt). De heuvel zou in
Duitse handen blijven tot juni 1917. De Duitsers
bouwden er stellingen en versterkingen uit, terwijl de
ondergrondse oorlogsvoering onverminderd doorging.
Na de Mijnenslag (7 juni 1917), met de ontploffing
van 2 mijnen onder Hill 60 en de Caterpillar, kwam de
heuvel opnieuw in geallieerde handen. Eind april 1918
wisselde de heuvel opnieuw van bezetter (Duitse LenteOffensief). Tenslotte zou Hill 60 op 28 september 1918
definitief veroverd worden door de 35ste divisie, met de
hulp van de 14de divisie aan haar rechterflank.
Vandaag wordt het een mooie wandeling van 22 km.
De frontlijnroute volgt een aantal GR’s, dus opletten
geblazen dat we niet de verkeerde GR nemen. Na Hill
60 passeren we reeds vlug, verscholen in de bossen het
kleine ‘Hedge Row Trench Cemetery’
https://inventaris.onroerenderfgoed.be/woi/relict/806
‘Hedge Row Trench Cemetery’ is genoemd naar een
Britse loopgraaf die hier tijdens WOI aangelegd was.
Deze was op zijn beurt genoemd naar een nabijgelegen
boerderij die ‘Hagereke’ heette (‘Hage-reke’; ‘hagenrij’). De begraafplaats werd vroeger soms aangeduid
als ‘Ravine Wood Cemetery’, verwijzend naar het
Molenbos (‘Ravine Wood’) dat toen nog groter was dan
nu. Op 24 maart 1915 werd de eerste dode er begraven,
de laatste op 18 september 1917. In april 1918 werd
dit terrein veroverd door de Duitsers (tijdens de Slag
om Kemmel), op 28 september 1918 heroverd door de
Britten. De graven raakten echter danig beschadigd
door de beschietingen dat ze individueel niet meer te
onderscheiden waren. Vandaar dat in de na-oorlogse
jaren ‘special memorials’ werden geplaatst voor de
vernielde graven op de begraafplaats. Op vraag van
de ‘Commonwealth War Graves Commission’, de
Britse instantie die instaat voor het onderhoud van de
Britse begraafplaatsen, werden de zilverberken in de
omgeving aangeplant in cirkelvorm, als symbool voor
een mijnkrater.
Onze weg gaat dwars door het provinciaal domein
“de Palingbeek”. Dit domein is een natuurgebied met
een oppervlakte van 240 hectaren , en omvat enkele
natuurparels : Het Molenbos, Oude Vaart , Vierlingen ,
Hagereke . Wie meer wil weten over dit gebied, dat op
zich al een daguitstap waard is:
h t t p : / / w w w. w e s t - v l a a n d e r e n . b e / k w a l i t e i t /
Leefomgeving/bezoekerscentra/palingbeek
Tegen de middag bereiken we Wijtschate, in een
cafeetje kunnen we onze picknick nemen.
In ons gidsje lezen we iets merkwaardig over Wijtschate
: In de slag van Wijtschate op 2 november 1914 verliest
het onervaren Beierse reserve-infanterieregiment
ongeveer 2.900 soldaten op een totaal van 3.500. Eén
van de overlevenden is ….. Adolf Hitler.
Klefferaar 25
Wijtschate – Kemmel is het mooiste stukje van deze
3daagse wandeling : bossen , glooiende hellingen,
mooie dorpjes en interessante oorlogssites zoals ‘the
Pool of Peace’.
https://inventaris.onroerenderfgoed.be/woi/relict/2021
De ‘Spanbroekmolenkrater’, door de Britten ‘Lone Tree
Crater’ genoemd (vandaag ook wel ‘Pool of peace’),
is ongetwijfeld de bekendste van alle mijnkraters die
ontstonden op 7 juni 1917. De Duitsers hadden deze
hoogte, waar voor de oorlog een molen stond, tot een
bolwerk versterkt. De graafwerkzaamheden waren
in januari 1916 gestart door de ‘250th Tunnelling
Company’ en later overgenomen door respectievelijk
de ‘3rd Canadian Tunnelling Company’, de ‘175th
Tunnelling Company’ en de ‘171st Tunnelling
Company’. Deze laatste eenheid kon op 28 juni
1916 91.000 pond (41.314 kg) ammonal plaatsen in
een kamer, die via een tunnel van 520m verbonden
werd. De ‘171st Tunnelling Company’ kreeg daarna
de opdracht om vanuit de Spanbroekmolen-tunnel
het Duitse steunpunt ‘Rag Point’ te ondermijnen,
dat 1100m verder lag. Uiteindelijk werden deze
graafwerkzaamheden stilgelegd, toen Duitse mijnen de
werkzaamheden serieus hinderden en de lading onder de
Spanbroekmolen in gevaar brachten. Op 3 maart 1917
lieten de Duitsers 3 zware mijnladingen vanuit galerijen
van de ‘Ewald’-schacht tot ontploffing brengen, met als
gevolg dat de Britse constructie over een lengte van
meer dan 120m instortte. Toen de ‘tunnellers’ poogden
om een ‘bypass’ uit te graven, hadden ze af te rekenen
met mijngas, waarbij 3 manschappen het leven lieten.
Maar de Duitsers lieten ook de herstellingswerken niet
ongemoeid. Pas op 6 juni 1917, slechts enkele uren voor
de ‘Big Bang’, kon alles in gereedheid gebracht worden
voor een ‘succesvolle’ explosie. Het landschappelijk
resultaat was een krater van 76m diameter en 12m
diepte. Nog enkele kilometers stappen en via Wulvergem
komt de Kemmelberg vlug dichterbij. Een laatste steile
klim en via de Kemmelberg bereiken we het centrum
van Kemmel. Het is 17 uur, het uur dat onze bus ons
zou komen ophalen. Het was een mooie en leerrijke
wandeling, maar blijkbaar ook vermoeiend, iedereen,
behalve de buschauffeur lag te slapen tijdens de rit naar
Dendermonde.
Klefferaar 26
Alternatieve meibeklimming
in april
14-23 april 2014 Eibeklimming
toerski in de Italiaanse Dolomieten
Zoals ieder jaar vindt de
meibeklimming
(sneeuwrakketten en toerski) van BVKB traditioneel
plaats in de week van O.L.H Hemelvaart.
Dit jaar valt deze feestdag vrij laat, zodat we er vorig
jaar reeds aan dachten om van de meibeklimming
een (paas)eibeklimming te maken. Een bijkomend
voordeel zou zijn, dat we met Pasen waarschijnlijk
betere sneeuwcondities zullen hebben. Tijdens de
voorbereidende bijeenkomst werden de originele
plannen om naar het Ötztal te gaan, netjes opgeborgen.
De hutten zitten er immers vol. Zoals gewoonlijk
komen Fons en Koen dan met een alternatief aandraven,
namelijk de Italiaanse Dolomieten. Aangezien
de ‘sneeuwraketters’ voor deze voorbereidende
vergadering pasten en de Italiaanse Dolomieten ideaal
zijn om te gaan toerskiën, werd deze keuze door de 7
aanwezige toerskiërs snel goedgekeurd.
Op maandagochtend 14 april vertrekt de eerste lichting
(Alain & Tanya) richting Italië. Na net geen 1000 km
bollen, komen we aan in Berggasthaus Pederü (1548m).
En ja hoor op deze hoogte ligt er gelukkig al sneeuw,
wat betekent dat we morgen alvast met de ski’s onder
onze voeten kunnen starten.
de ski’s). Na een goede 3h en 760 hoogtemeters, staan
we op de top en genieten we van het bijzonder mooie
sneeuwlandschap. De afdaling is in het begin nog wat
ijzig maar daarna is het heerlijk skiën naar de Ucla
Munt de Sennes (2176). Daar moeten de vellen terug
even aan, om daarna iets verder af te dalen naar de
Sennes Hut waar we op de komst van Fons, Karen en
Jordy wachten.
Donderdag 17 april : Sennes hut – Kleinen Seekofel
(2750m) – Sennes hut
Met Fons, Jordy, Karen, Alain & Tanya staan we onder
een stralende hemel op. Vandaag gaat de tocht naar de
Kleinen Seekopfel (2750m), 673 m stijgen. Een mooie
top waar het vooral belangrijk is om je weg te vinden
in het glooiende landschap zonder te veel op en af te
moeten. Wederom zijn we de eersten die vertrekken
vanuit de hut. Het is vrij koud geweest en al vroeg doen
we onze harscheisen aan. Het loopt iets gemakkelijker
in het bevroren landschap en je hebt iets meer grip
op de hellingen. Op het laatste stuk naar de top is de
helling wat smallekes om af te skieën maar dat moet
wel lukken. Zonder veel problemen halen we allemaal
de top waar we een fantastisch uitzicht hebben. We
maken ons klaar voor de afdaling en de kunst is nu
om de juiste weg te vinden in het landschap zodat de
vellen niet meer op moeten. Fons met al zijn ervaring
loods ons uitstekend door het glooiende terrein en zo
bereiken we vrij vlot de hut.
Dinsdag 15 april - Pederu (1548m) – Sennes hut
(2126m)
Na een goed ontbijt, hermaken we onze rugzak
onder de blauwe hemel. Pikkel, touw, stijgijzers en
ijsschroeven gaan er uit, want waar we gaan skiën zijn
er geen gletschers. We nemen de gezellige winterweg
en passeren Ucla Fordara Vedla (1966m) om zo na
een 2h30-3h aan te komen aan de prachtig gelegen
Sennes hut. Hier gaan we ons zeker nog amuseren. Na
een gemüsesoepje beklimmen we nog gauw de Col de
Lasta (2297m) en de eerste ski afdaling terug naar de
hut, is een feit.
Woensdag 16 april – Sennes hut – Muntejela (Monte)
de Sennes (2787m) – Sennes hut
Als eersten vertrekken we richting Ucla Munt de
Sennes. Het weer is fantastisch en we zien perfect hoe
we naar de berg moeten lopen. Het is een aangename
tocht met geleidelijke stijging tot aan de voet van de
berg. Op de graad gaat het evenwel steil omhoog en
moeten we ‘spitzenkehren’ (techniek om met de ski´s
in scherpe bochten steil naar boven te gaan). Vooral
het laatste stukje is zeer steil, maar nog net te doen
zonder onze ‘harscheisen’ (soort stijgijzers voor onder
Klefferaar 27
toch duidelijk in de benen en terwijl Koen en Bert naar
boven vliegen, doen de anderen het iets rustiger aan
om net voor de weinige sneeuwvlokjes de Fanes hut
te bereiken. Het minder goede weer is blijkbaar over
de Alpen geraakt. We laten het niet aan ons hart komen
want net als in de Sennes hut is het ook hier culinair dik
in orde.
Vrijdag 18 april: Sennes hut – Sas Dla Para (2462m)
– Pederu – Fanes hut (2060m)
Laatste dag in de Sennes hut en na het ontbijt – alweer
onder een stralende hemel - dalen we af naar de Ucla
Fodara Vedla (1966m). Daar laten we wat overtollig
materiaal achter om de beklimming naar de Sas Dla
Para aan te vangen. Wat een mooie tocht, echt een
aanrader! Onderweg komen we nog een toerskiër tegen
met zijn hond die zich duidelijk amuseert om de zotte
afdaling verder te zetten.
Eenmaal op de top belt Fons naar Koen. Koen en Bert
zouden rond 14h-14h30 aan de Pederu aankomen en zo
kunnen we allemaal samen naar de Fanes hut stappen,
ons basiskamp voor de volgende dagen
De afdaling van de top naar ons materiaaldepot
verloopt in goede condities. Het laatste stukje afdaling
van de winterweg naar de Pederu is echter andere koek.
Steil, smal, er liggen stenen op het pad en soms is de
sneeuw ook weg. Dus af en toe moeten de ski’s uit.
Toch geraken we zonder schade beneden. Iets later
arriveren Koen en Bert, die we hartelijk begroeten. Na
het wisselen van het reservemateriaal en een drankje in
de Pederu, vangen we - via de winterwandelweg - de
tocht aan naar de Fanes hut, die 560 meter hoger ligt.
De reeds gedane beklimming van de voormiddag zit
Zaterdag 19 april : Fanes hut – Monte Castello
(2760m) – Fanes hut
Het weer is slecht en het zit potdicht … We blijven nog
wat liggen maar een uur later is er echt geen verbetering
merkbaar. Aan de hut is al meer dan 20cm sneeuw
gevallen en de vlokken blijven maar naar beneden
dwarrelen. Er lijkt weinig doorkomen aan. We ontbijten
en de enige tocht die in zo een weer mogelijk zou zijn
is de Monte Castello.
Onderweg zien we geen steek en soms wachten we op
een lichte opklaring. Op het laatste stuk naar de top is het
steil en af ten toe begint de sneeuwlaag wat te schuiven.
Ondertussen waait er een koude stevige sneeuwwind.
Met wat moeite halen we de top. Gelukkig kunnen we
even schuilen, rusten en wat opwarmen in de bivaco
della Pass (2760), alvorens we terug naar beneden
skiën. Veel hebben we niet gezien, maar we hebben ons
toch goed geamuseerd!
Klefferaar 28
Zondag 20 april: Fanes – Zehnerspitze (Sasso delle
Dieci - 3026m) – Fanes hut
Vandaag is het bewolkt maar er is een goede
zichtbaarheid. We gaan naar de Zehnerspitze, een mooie
maar lange tocht. Na de middag slaat het weer om. Het
zonnetje is verdwenen en het is aan het dichttrekken.
Tijd om af te dalen! Eenmaal aangekomen in de hut,
bestellen we ons een bordje gemengde hapjes alvorens
te genieten van een uitgebreide Paasmaaltijd. Hier
komen we nog terug!
Maandag 21 april: Fanes hut - skitoer – Fanes hut
We splitsen want Jordy, Karen en Koen dalen af en
vertrekken terug naar België. Bert, Fons, Alain en
Tanya blijven voor hopelijk nog 2 mooie dagen. Dit keer
vertrekken we onder een bewolkte hemel richting Sass
dles Nö. Aan de instijg van de lange helling besluiten
we om rechtsomkeer te maken aangezien het weer
slecht is en er toch wel wat (veel) sneeuw is gevallen.
We rusten even uit aan de Lavarella hut en besluiten
om nog een tochtje te maken richting Le Parom waar
het spoor tussen bomen, riviertjes en rotspartijen ons
brengt tot aan de col. Daarna is het zicht weer nihil en
zakken we af. Wat een avontuur! ‘t is een fantastische
afdaling waar we toch wel ferm geconcentreerd moeten
zijn. Maar Bert voelt zich duidelijk in zijn sas en vindt
telkens het juiste pad. Eenmaal terug beneden hadden
we zelfs spijt dat we er al waren. Moe maar voldaan
keren we terug naar de hut.
Dinsdag 22 april: Faneshut - skitoer - Pederü
Bert vetrekt onmiddellijk naar beneden, om op tijd
thuis te zijn voor de verjaardag van zijn dochtertje.
We blijven dus nog met 3 dapperen over: Fons, Alain
en Tanya. Het weer is ditmaal terug volledig open en
onder een stalende blauwe hemel nemen we afscheid
van Bert. Wij trekken terug naar boven richting Sas
Dales Nu. De marmotten komen nu volop piepen en
als we onderweg ons klein topje meegenomen hebben,
kunnen we in zalige sneeuw terug afdalen. Toch wel
geconcentreerd blijven want Fons stopt net voor een
rotsband. ’t Zou een mooi jump’ken geweest zijn .
We pikken ons materiaal op en skiën nu terug naar
beneden. We zijn de laatste skiërs in dit gebied, want
de hutten sluiten. Het is het einde van het seizoen en
op het laatste moeten de ski’s – wegens gebrek aan
sneeuw - een paar keer af maar gelukkig nooit voor
lang. Aangekomen aan de Pederu – die ondertussen ook
gesloten is - laden we al het materiaal in en rijden we
goedgezind terug naar huis
’t is mooi geweest. Een zalig gebied om te toerskiën,
superhutten en goed gezelschap. Volgend jaar komen
we terug!
Tanya
Klefferaar 29
Win een prijs
Nieuwe rubriek !!
Wie herkent alle personen op deze foto’s?
Antwoord doormailen naar [email protected]
Deze foto’s komen uit het archief van BVKB.
Alle foto’s hebben op één of andere wijze te maken met BVKB en Klimax
enkele willekeurige tips:
• Klimmer op affiche OVLJ
• Zus heeft als naam :Jasmijn
• Is nog steeds zaalwachter
• Was van in het beging bij het jeugdklimmen en was een zeer goede zekeraar
• Geeft momenteel volwassentraining en is nog steeds een zeer goede rotsklimmer en zekeraar.
• Was de eerste belgisch kampioen leadklimmen van de club.
• Opgeleid in de club en rijgt de militaire kampioenentitels aan elkaar.
• Pastoor, ex-voorzitter BVKB, nog steeds actief bij BVKB.
• Deze foto is genomen in la Berarde.
• Groepsfoto van bestuur en voormalige bestuursleden ter gelegenheid van het 20 jarig bestaan.
Je kan informatie vinden op de site,oude klefferaars of spreek jong en oud aan. De uitslag wordt in de volgende
klefferaar gepubliceerd. Er wordt een mooie prijs voorzien voor wie de meeste personen kan herkennen.
In het totaal dienen 31 personen te worden herkend. Stuur dus 31 namen naar [email protected] met
vermelding ‘nieuwe rubriek’
Veel succes,
Klefferaar 30
Klefferaar 31
Materiaalbespreking
Het weghangen van een tuber in multi-pitch
situaties: hoe problemen vermijden.
Multi-pich klimmen : rotsklimmen met meerdere
touwlengtes, dus met meerdere standplaatsen
Het weghangen van een tuber gebeurt, als ik goed
rondkijk in zalen, steeds aan het ronde kabeltje. Volgens
de site van Petzl is deze kabel genormeerd op 0 (nul) kN.
Met dit artikel wil ik aangeven hoe een tuber best
weggehangen kan worden in multi-pitch situaties
bij tuber in blokkerende positie op de relais (goed
geëquipeerde massieven).
Indien de voorklimmer de naklimmer zekert aan de
relais met de tuber in blokkerende werking, kan er
door het weghangen van de tuber aan het kabeltje een
levensgevaarlijke situatie optreden. Het is beter de tuber
weg te hangen aan de gordel via de bevestigingsring
zoals beschreven wordt in foto 2.
Hieronder het “bijna” ongeval in foto afgebeeld:
Casus: bijna ongeval tijdens multi-pitch klimmen
Ook aan de rotsen hangt men blijkbaar de tuber
meestal weg aan het kabeltje (foto 1). Toch kan dit tot
levensgevaarlijke situaties komen bij aankomst op de
relais als de voorklimmer de naklimmer op deze manier
wil zekeren. Ik verwijs naar een bijna ongeval uit één
van de klimstages die ik begeleidde.
Foto 1: Foutief
foto 3: Foutief
Foto 2: Correct
foto 4: Correct
Klefferaar 32
Door het weghangen van de tuber (hier reverso-Petzl)
aan het kabeltje (foto 1) bestaat de mogelijkheid dat
bij het inhangen van de tuber vanuit de gordel deze
op de foto 3 gedemonstreerde manier rechtstreeks aan
de relais ingehangen wordt. Nadien kan dan het touw
foutief ingehangen worden met de musketon. Enerzijds
creëert men hiermee een katrol-functie, anderzijds is
de kabel van de tuber niet gedimensioneerd om bij een
mogelijkse val / blok van de naklimmer deze kracht op
te vangen met een breuk van de kabel en fataal ongeval
tot gevolg. Om vergissingen uit te sluiten is het beter
de tuber rechtstreeks aan de bevestigingsring weg te
hangen, zodat deze vanuit deze situatie rechtstreeks
aan de relais ingehangen kan worden (of in de centrale
karabiner).
Artikel: Rudi Frankinouille
Docent EHBO / Klimletsels VTS
KVB3-evaluator
Trailrun
Crêtes de Spa 2014
Een goede traing voor wie naar de bergen gaat
Een jaar geleden
Zaterdag 30 maart 2013, zenuwachtig kom ik ‘s middag
toe in Spa. Ondanks dat het eind maart is, is het nog
ijskoud en ligt er een dikke laag sneeuw. Niet goed
wetende wat de 21 km trail van de Crêtes de Spa moet
voorstellen sta ik ruim op tijd aan de start van wat mijn
eerste trailrun is. Tot mijn verbazing staan hier nog
geen mensen klaar aan het vertrek en ik weet zelfs tot
de laatste minuten niet waar we moeten starten. Wat
een andere sfeer dan bv. de 10 miles van Antwerpen.
Ook de bevoorradinsposten tijdens de loop zijn voor
mij wereldvreemd , snoep, gels, cola, alles is hier
te vinden. Hier wordt niet in volle vaart de drankjes
aangenomen, maar mensen stoppen en nemen de tijd
om de broodnodige suikers tot zich te nemen. Op de
skipiste (waar je bijna kunt skieën door de hoeveelheid
sneeuw) die we omhoog moeten is het ijskoud, en
zeker op de hoogvlaktes is het moeilijk om je warm
te houden. Na de derde helling zit ik er helemaal
door en gaat het lopen over naar kruipen. Man, is dit
moordend. Maar eens boven hoor ik in de verte muziek,
dit kan niet anders dan de finish zijn. Vol nieuwe moed
schiet ik terug in actie en zo kan ik onder de twee uur
finishen. Trots maar kapot eindig ik deze eerste trail,
niet begrijpend hoe je in godsnaam hier de afstand
van 55 km kunt lopen over zo een zwaar terrein, dat is
gewoon zelfmoord.
Een jaar later
Vrijdagavond 28 maart 2014, zo goed als een jaar
later kom ik toe aan mijn hotel in Spa. Dit jaar gaan
we terug deelnemen aan de Crêtes de Spa, maar deze
keer gaan we voor de zelfmoord : een trail van 55
km met ongeveer 2100 hoogtemeters. Blijkbaar ben
ik niet de enige met die gedachte, behalve een team
van Nederlandse dakwerkers is iedereen in het hotel
ingeschreven voor de wedstrijd. Om het milieu wat te
sparen besluit ik mee te rijden met andere lopers. Hoe
ik na de wedstrijd terug naar het hotel moet geraken is
een zorg voor later, de 2 km van de finish naar het hotel
zal mij nog wel lukken. Waar er een jaar geleden nog
een laag sneeuw lag is het dit jaar tropisch warm, van
tegenstrijdigheden gesproken. Door de verschillende
trailwedstrijden die ik het afgelopen jaar gelopen heb,
kom ik vele bekende gezichten tegen, er is veel volk en
het startshot is al lang gegeven als ik over de startlijn
ga. Een van de vele voordelen van trailwedstrijden is
dat stress hier onbestaand is , dit in tegenstelling tot bv
de 20 km van Brussel. Ik besluit om samen met Mario
te lopen, een trailloper van het “lef(fe) gozers team”.
Al kort na de start krijgen we iets te zien wat je tijdens
een stratenloop niet direct gaat meemaken, een hert
is verstrikt geraakt tussen de massa lopers. Verschrikt
springt het dier van links naar rechts om uiteindelijk te
ontsnappen aan de mensenmassa.
Na ongeveer 9km lopen bereiken we de eerste grote
uitdaging, de skipiste Thier des Rexhones. Waar ik deze
verleden jaar met volle moed omhoog liep besluit ik het
Klefferaar 33
dit jaar wat rustiger aan te doen, we zijn er immers nog
bijlange niet. Na de eerste bevoorrading komen we de
volgende uitdaging tegen, de beklimming van RoanneCoo, een stijging van een 260 hoogtemeters over een
afstand van de ongeveer 2km. Onder een stralend zon
overwinnen we ook deze helling en kunnen we genieten
van prachtige vergezichten. Op km 22 komt pas echt
de fun, eerste een steile beklimming van Exbomont om
dan af te dalen naar de skipiste van Mont des Brumes.
Wie denkt dat de eerste piste leuk skiën is raad ik zeker
aan om deze op te zoeken, maar is het om te lopen dan
adviseer ik toch om hier weg te blijven. Zigzaggend
zoekt iedere deelnemer zijn eigen weg omhoog, de
persoon die deze route bedacht heeft moet nu echt
wel binnenpretjes hebben. Onder het moto “what
goes up must come down” volgt er na de skipiste een
iets technischere en lange afdaling naar de volgende
bevoorrading aan de voet van de Col du Rosier,
een populaire helling in de wielerklassieker LuikBastenaken-Luik. Hier neem ik afscheid van Mario, ik
zit er volledig door en heb geen flauw idee hoe ik de
overige 25 km moet overbruggen. Met volle moed start
ik na een korte rust opnieuw aan een opeenvolgende
reeks van hellingen en afdalingen om er na een tijd de
brui aan te geven. Doodop leg ik mij onder een boom
en begin ik mijn voorraad chocolade op te eten, aan
wat ben ik hier in godsnaam begonnen. Nadat ik aan
de zoveelste deelnemer heb moeten bevestigen dat
alles oke is en ik nog min of meer leef besluit ik maar
terug een poging te ondernemen om te bewegen. Ik
raak aan de praat met Philippe Voet die aan deze loop
al meermaals heeft meegedaan. Maar is het de warmte
of iets anders, Philippe zelf kan niet verklaren waarom
ook hij er volledig doorzit. We proberen elkaar erdoor te
praten en wonderwaar werkt dit goed, want voordat we
het goed en wel beseffen bereiken we de bevoorrading
op de 40km. Moeizaam gaat het van hieruit verder
en kunnen we meermaals horen dat we niet te ver
van het racecircuit van Francorchamps zitten. In mijn
gedachten zie ik me al een halve marathon lopen op
het circuit van Francorchamps , mezelf een formule1
wagen voelend op dit legendarische circuit. Waarom is
er nog nooit iemand op dit idee gekomen ? Maar mijn
‘zere benen’ brengen mij al snel terug tot de realiteit:
“lopen of niet lopen that’s the question “ . Met enkele
zwakke pogingen tot lopen naderen we langzaam maar
zeker de laatste bevoorrading op bijna 50 km. Ook
mentaal krijgen we hier een boost , we zijn hier een
uur voor sluiting van de post, en met nog maar 5 km te
gaan moeten we het einde kunnen halen. Philippe vindt
dat ik nog veel frisser zit en hij besluit direct de laatste
5 km richting finish in te zetten. Ik daarentegen beslis
om wat langer te rusten en te genieten van de chocolade
paaseitjes. En nu we toch zot bezig zijn neem ik twee
cafeïne- gelletjes binnen , wie weet help het. Met volle
moed en onder de nodige aanmoedigingen zet ik mijn
laatste 5 km lopend in. Al snel vergezel ik Philippe,
die het niet erg vindt dat ik doorga. Is het omdat ik een
lekkere trappist heb geroken, of omdat ik een tweede
adem heb gevonden, of werken die gellekes echt goed,
ik zal het nooit weten maar de laatste 5km gaan als
vanzelf. Het bospad kronkelt langs een rivier omhoog
en omlaag om uiteindelijk in de beschaving te eindigen.
Na zeer trots mijn medaille en finisher T-shirt in
ontvangst genomen te hebben blik ik terug op een
unieke ervaring. Met een tijd van iets meer dan 8 uur en
een gemiddelde snelheid van 6.77 km moet ik mij zeker
niet schamen en kan ik terugblikken op een geslaagde
eerste ultra loop. Een podium zit er met deze tijd niet
in, maar ik ben toch ook niet de laatste. Ik eindig op
een mooie 390’ste plaats op 446 finishers. 28 lopers
halen de finish maar buiten tijd en 26 lopers halen de
eindmeet niet. Ik wacht nog Phillippe Voet op, deze
eindtijd heb ik grotendeels aan hem te danken. Een
trail uitlopen zit hem voor 90% in het kopje, en zonder
zijn steun had ik het nooit gehaald.
Filip Top
PS: Enkele maanden later lees ik dat mijn idee ook
werkelijkheid geworden is en er begin Maart een halve
marathon doorgegaan is op Francorchamps. En deze
was er niet bij 
Klefferaar 34
Klefferaar 35
ma
di
wo
do
vr
za
zo
ma
di
wo
do
vr
za
zo
ma
di
wo
do
vr
za
zo
ma
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
zo
ma
di
wo
do
vr
za
zo
1
2
3
4
5
6
7
8
Clubkampioenschap
KVB 3 Yvoir
VVM Beez
Kampeer en
wandelweekend
Kampeer en
wandelweekend
Pinksteren
Pinkstermaandag
dagwandeling
Bestuur
JUNI
do
wo
di
wo
do
vr
za
zo
ma
di
ma
wo
do
vr
za
zo
di
do
vr
za
zo
ma
wo
di
wo
do
vr
za
zo
ma
di
Nationale feestdag
Bestuur
JULI
zo
za
vr
za
zo
ma
di
wo
do
vr
do
za
zo
ma
di
wo
vr
zo
ma
di
wo
do
za
vr
za
zo
ma
di
wo
do
vr
KVB 3 MLD
VVM Dave
Ecodag Yvoir
avondwandeling
Open klimdag
jeugd/klimschool
Bestuur
AUGUSTUS
di
ma
di
wo
do
vr
za
zo
ma
zo
di
wo
do
vr
za
ma
wo
do
vr
za
zo
di
ma
di
wo
do
vr
za
zo
ma
KVB 1 : Examen Klimax 1
KVB 3 Proefexamen Yvoir
dagwandeling
KVB 1: Klimax
KVB 1: Klimax
SEPTEMBER
Bestuur
Kalender
Periodiek tijdschrift - Driemaandelijks - juni 2014
Verantwoordelijke uitgever: Filip Top
Leugstraat 116
2630 Aartselaar
Kantoor van uitgifte:
2870 Puurs
België-Belgique
P 706382
P.B. 2870 PUURS
8/5157
Alain en Fons kijken uit naar Koen en Bert die een dagje later zullen toekomen
volgende copysluiting
25 augustus 2014
Klefferaar 36

Vacature Het importeren van woondecoratie en lifestyle

KLIK HIER - Leijestroom

startlijst.

Flyer re enactement Duits

VACATURE dasKULTURforum Antwerpen zoekt een deeltijds

Oktober 1944 Een zonnige zondag. Even de hond uitlaten. Veel

ANDEL Lars van Wijk ARKEL Britt Jakobs ASPEREN Dominique

en investeringsrelatie tussen Duitsland en Nederland: 2013

Flyer Huttendorp Gouda 2014