jg 24, nr 3 - herfst 2014

Erkenningsnummer P708430
Wingerdstraat 14, 3000 Leuven Tel. 016/28.47.90 — Fax. 016/20.44.45
V.U.: P. Coosemans, Schoolbergenstraat 165, 3010 Kessel-Lo
Driemaandelijkse huiskrant van het Woon- en Zorgcentrum De Wingerd
NIEUW IN DAGCENTRA
BELGIE(N) - BELGIQUE
In deze editie:
Wingerd
¤ Kleinschalige groepswoningen voor dementerende ouderen
¤ Zorgflats voor echtparen
¤ Centra voor Dagverzorging & Kortverblijf
¤ Lokaal Dienstencentrum Wijnveld
¤ Expertisecentrum Dementie Vlaams Brabant — MEMO
PB- PP B-22444
Woonzorgnet Dijleland
Edito: Thuisondersteunende diensten
Interview: Over welzijn...
Interview: Muziektherapie
Wijnveld Expo: Pressed Flower Art
Algemeen beleid: Winkelproject
100 jaar Groote Oorlog
In Beeld: Speelweek
Poëzie: September
Preekstoel: Zr. Lieve Impe
Mariaviering
MEMOmorabel
Vrijwilligers: ‘new style’
In Cijfers
Colofon
1
2
3
4
4
4
5
5
6
6
7
8
8
8
KORT VERBLIJF
Thuisondersteunende Diensten, aangepaste zorgverlening in een veranderende
zorgorganisatie...
Nadeel is evenwel dat de “bezoekers” minder kans
hebben om “bewoners” en zorgpersoneel van
de Woningen te leren kennen. Recent zijn enkele
initiatieven genomen om de drempel naar de
Woningen te verlagen. Er worden als het ware bruggen
gebouwd tussen de Thuisondersteunende diensten en
de Woningen. Zo werkt ergotherapeut Dion mee aan
de activiteiten die voor “bezoekers” en “bewoners”
samen worden georganiseerd. Muziektherapeute
Julie laat “bewoners” uit de kleinschalige woningen
aansluiten bij haar muzieksessies in het Dagcentrum.
Het is de bedoeling bij elke nieuwe cliënt in de
Centra voor Dagverzorging en het Kort Verblijf een
“zorgtraject” op te starten.
Het voorbije jaar is er heel wat gebeurd in Dagcentra
en Kort Verblijf. Er is nieuw personeel aangenomen;
er is een nieuwe ruimte in gebruik genomen en er zijn
bruggen gebouwd naar de Woningen. Hoog tijd om
de lezers van de huiskrant daarvan op de hoogte te
brengen.
Nieuwigheden
Wat de medewerkers betreft, vervangt Dion Rotthier
ergotherapeute Stefanie Meeuws in de Dagcentra.
Via een uitgebreid interview afgenomen door Mieke
Soens leert u Dion beter kennen. Julie Gheeraert is
aangeworven als muziektherapeute, een nieuwe
functie in de Dagcentra. Zij presenteert zich elders
op deze bladzijden door middel van een interview
afgenomen door Rudi Thomassen.
Er is een nieuwe ontbijt- en avondruimte in gebruik
genomen in het Kort Verblijf. Deze bevindt zich op
de eerste verdieping, waar ook de kamers zijn van
de “bezoekers” die kort in De Wingerd verblijven. Dit
maakt het mogelijk tijdens het weekeinde beter aan
te sluiten bij het dagritme van de “bezoekers”. Tijdens
het weekeinde is er namelijk slechts één zorgkundige
aanwezig en zijn er geen “bezoekers” in de Dagcentra.
Deze nieuwe accomodatie maakt de zorg meer
comfortabel voor de “bezoekers” en meer haalbaar
voor de verzorgenden.
Bruggen bouwen
Destijds in de Noormannenstraat was het Centrum
voor Kort Verblijf nog ingebed in één van de klassieke
rusthuisafdelingen. De “bezoekers” werden ’s avonds
en ’s nachts door het zorgpersoneel van de toenmalige
Afgelopen zomer werden de medewerkers van
het Kort Verblijf voor het eerst met een palliatieve
situatie geconfronteerd. Het vanuit de thuiszorg
gestarte “zorgtraject” werd op een respectvolle wijze
afgesloten. De betrokken familie wist zich enorm
gesteund, hun feedback was over de ganse lijn positief
en bijzonder lovend over de “warme” zorg waarmee ze
omringd waren geweest tijdens die moeilijke periode
en het moment van afscheid. Vanaf nu zal het palliatief
support team, dat jarenlang waardevolle expertise
heeft opgebouwd binnen de Woningen, medewerkers
van het Kort Verblijf waar nodig ondersteunen. Dit
aanbod zal hoe langer hoe meer aan een behoefte
beantwoorden omdat mantelzorgers de neiging
ACTIVITEITEN MET “BEZOEKERS” EN “BEWONERS” SLAAN BRUG TUSSEN DAGCENTRA EN WONINGEN!
De installatie van een tuinserre laat de “bezoekers”
toe hun activiteiten uit te breiden tot tuinieren.
Zorg dragen voor het moestuintje vergt heel wat
toewijding: zaaien, water geven, onkruid wieden en
oogsten. Vrijwilliger François begeleidt dit tuinieren.
De rijtjes radijzen staan soms wel wat scheef omdat
onze gelegenheidstuiniers niet altijd een vaste hand
hebben maar hun opgewekte gezichten en hun lach
maken dat allemaal goed. Nadien koken wij van de
verse groenten ook nog een lekkere soep, nog een
activiteit waaraan “bezoekers” kunnen meehelpen!
24ste jaargang, nr. 3 — herfst 2014
afdeling “Eik” opgevangen en sloten in het weekeinde
aan bij de activiteiten in de drie verschillende
leefgroepen. Op die wijze waren de “bezoekers” al geen
vreemden meer in de leefgroep waar ze tijdens het
weekeinde al eens mee aan tafel schoven. De familie
had vooraf al kennis gemaakt met de leefgroep en
het zorgteam daarvan. Daardoor verliep de eventuele
definitieve opname voor alle betrokkenen doorgaans
wat vlotter. Sindsdien is de woonzorgsituatie in het
Kort Verblijf aanzienlijk verbeterd. De gebruikers
beschikken in De Wingerd over een afzonderlijke
afdeling in een apart gebouw en speciaal voor hen
worden meer activiteiten georganiseerd dan in de
andere woningen.
hebben om het dementerende familielid waarvoor
ze zorgen zolang mogelijk thuis in de vertrouwde
omgeving te laten verblijven.
Enkel met de inzet van vrijwilligers, van eigen
medewerkers en door de samenwerking met
professionele zorgpartners kunnen wij vandaag en in
de toekomst aan kwaliteit blijven werken.
Dankjewel allemaal, ook iedereen die we hier niet bij
naam hebben genoemd…
Cathy Sweerts
e-post: [email protected]
1.
Internet: www.wingerd.info
OVER WELZIJN
Een gesprek met Dion Rotthier
We ontmoeten elkaar in het Grand Café, en bij een
kopje koﬃe vertelt Dion over wat hem drijft en
enthousiasmeert hier in De Wingerd. Hij is jong en
bevlogen en spreekt met een zelfverzekerdheid en een
overtuiging die me onmiddellijk voor hem inneemt.
Het is een hele mondvol en mensen met dementie
vormen ongetwijfeld slechts een beperkte en zeker
niet de gemakkelijkste doelgroep; het proces van
een groeiende dementie kan immers niet stopgezet
worden. Maar Dion legt uit dat die zelfredzaamheid ook
In het midden tussen bewoners en vrijwilligers, op een zomerse namiddag organiseert Dion een
petanquewedstrijd voor het vereningsleven in De Wingerd.
In het 5e jaar ASO van de Steinerschool in
Antwerpen was één van de opdrachten een “sociale
stage” van enkele weken en Dion zocht zich een
woonzorgcentrum waarin hij enkele weken mocht
meedraaien. De ergotherapeut die hem daar en dan
onder haar vleugels nam, bepaalde voorgoed zijn
directe levensloop want van toen af wist hij: “Zo iets
wil ik later doen.”
Omdat hij geen bureauwerk ambieerde maar
praktisch bezig wou zijn en vooral omdat hij met
mensen aan de slag wou gaan, zag hij werken in een
woonzorgcentrum perfect zitten. En die Steinerschool
heeft hem zeker geen windeieren gelegd: de
handvaardigheid en creativiteit die ze daar zo hoog
in het vaandel dragen, is immers één van de pijlers
waarop zijn huidige gedrevenheid steunt. Hij maakte
er in de lagere én middelbare school kennis met de
grondbeginselen van houtbewerking, schilderen,
boekbinden, weven, breien, stikken, knopen leggen,
koper slaan… Het bracht hem waardering en liefde bij
voor handenarbeid, al stond er ook heel wat klassieke
kennis op het programma. De studies ergotherapie
volgde hij in de Artevelde hogeschool in Gent.
De voornaamste taak van de ergotherapeut,
een paramedicus, is de zelfactiviteit bevorderen
van mensen met fysische, psychische of sociale
tekortkomingen en de motorische en mentale
mogelijkheden op peil houden en trainen. Concreet
betekent dit: een individuele training om zichzelf
optimaal te leren behelpen in alle activiteiten van
het dagelijks leven. Dit gebeurt door vaardigheden
aan te leren en door gebruik te maken van gepaste
hulpmiddelen. Mentale en sociale vaardigheden
worden gestimuleerd tijdens groepsactiviteiten en
socioculturele activiteiten...
2.
voor mensen met dementie zo lang mogelijk beoogd
wordt, omdat ze in belangrijke mate bijdraagt tot
hun welgevoel én terzelfdertijd het aftakelingsproces
vertraagt.
Na de studies begon de zoektocht naar werk. Afkomstig
uit de streek van Sint-Niklaas kende Dion De Wingerd
helemaal niet, wat hem totaal onbevooroordeeld
naar het sollicitatiegesprek liet gaan. Dat viel erg
mee. Hij kon zich helemaal vinden in de visie die hier
gepropageerd wordt. “Er wordt immers in de mate
van het mogelijke geleefd op maat van de “cliënt”
en “belevingsgerichtheid is primair” legt hij uit en hij
verklaart zich nader “Tijd is hier rekbaar, stiptheid
staat niet in ons woordenboek als het de cliënt niet
past en er wordt zo veel mogelijk gezocht naar zinvolle
en dus voldoening gevende activiteiten.”
De sollicitatie resulteerde in een full time betrekking
in het dagcentrum.
Geïntrigeerd door zijn woordgebruik vraag ik hem
waarom hij spreekt van cliënten en niet van patiënten,
bezoekers of bewoners. Zijn antwoord komt verrassend
overtuigd en direct; dit wil hij absoluut duidelijk maken:
“Patiënten zijn passief, moeten doen wat de dokter
of verplegende zegt, ze hebben weliswaar inspraak,
maar krijgen slechts zelden een keuze. “Onze” mensen
daarentegen zijn vragende partij en de klant is koning.
Concreet: de bezoekers van het dagcentrum mogen
zelf suggesties doen, verlangens uitspreken, doen wat
ze altijd graag deden of goed konden. Hun verleden is
uiterst belangrijk.”
“Wat deden ze als werk, welke hobby’s hadden ze,
waar hielden ze van, waar muntten ze in uit? Ook
de familie wordt erbij betrokken want zij zijn het
levende geheugen als het eigen geheugen het laat
afweten. Eens we onze ‘klanten’ kennen zoeken we
naar geschikte activiteiten. We peilen in de groep
naar gemeenschappelijke interesses en maken kleine
ploegen. Samen aan iets werken is leuker en stimuleert
het sociaal gevoel. We vervaardigen een of ander met
onze handen of doen huishoudelijke karweitjes, al
naargelang de inspiratie en de vraag van het ogenblik.
Het werk wordt onder de deelnemers verdeeld naar
ieders kennis en kunde en elkeen komt aan bod. Het
eindresultaat is altijd een gezamenlijke creatie die ter
plaatse blijft en de leefruimte verfraait of, in geval van
een kookactiviteit, gezamenlijk gedegusteerd wordt.
Sommige activiteiten zijn vooral voor mannen geschikt
zoals figuurzagen, hout bewerken of behangen.
Aquarellen, boetseren of koken zal dan weer eerder
de vrouwen bekoren, al zijn ook mannen daar niet vies
van. De nadruk ligt op het proces van het creëren, het
eindproduct is wel belangrijk maar is niet het eerste
doel. Fundamenteel is dat de mensen bezig zijn met
iets dat ze zinvol en plezant vinden, dat ze zich goed
in hun vel voelen, dat ze graag blijven komen omdat
ze hier niet constant geconfronteerd worden met wat
ze niet meer kunnen, maar integendeel zichzelf en
anderen kunnen bewijzen dat ze wel nog bepaalde
activiteiten aankunnen. Je voelt perfect aan wanneer
iemand zich goed voelt” verduidelijkt Dion “want niet
zelden gebeurt het dat iemand aan het vertellen slaat,
ja zelfs zijn problemen en zorgen te berde brengt: hoe
moeilijk hij/zij bepaalde situaties ervaart of hoe hij/zij
opziet tegen het moment dat het thuis-zijn niet meer
zal lukken. In geval de gesproken taal hen in de steek
laat spreekt de lichaamstaal vaak boekdelen.”
“We zijn ook flexibel: als het onverwachts mooi weer
is zullen we een geplande activiteit vervangen door
een buitenactiviteit of omgekeerd. Het moet trouwens
niet altijd hoog gegrepen zijn; de tafel dekken kan
voor een gewezen moeder van een druk gezin even
heilzaam zijn als het ophangen van keukenkastjes
voor een vroegere doe-het-zelver of het maken van
een schilderij voor een getalenteerde hobbyist. En ook
al zullen ze, eens terug thuis, geen verslag kunnen
uitbrengen over wat ze die dag presteerden, tijdens het
werk zijn ze tevreden en voelen ze zich gewaardeerd.
Is dat niet een vorm van “gelukkig zijn”? Dát is wat
we nastreven. Persoonlijk ben ik ervan overtuigd dat
de mensen hier slechter af zouden zijn zonder ons en
dat stimuleert om gezamenlijk steeds op zoek te gaan
naar nieuwe en andere/betere vormen van zorg.” Het
is hartverwarmend te zien hoeveel goesting hij erin
heeft en hoeveel betekenis hij legt in al wat hij doet
en onderneemt.
En dan gaat de telefoon: Dion wordt dringend in het
dagcentrum gevraagd om met de voorziene activiteit
van start te gaan. Hij haast zich erheen. Voor mij was
dit veel meer dan leuke ontmoeting.
Mieke
MUZIEKTHERAPEUTE
Julie Gheeraert is sinds een paar maanden als muziektherapeute in De Wingerd werkzaam.
Wij vroegen ons af wie ze was, hoe ze hier terechtgekomen is en waarom. En wat doet
een muziektherapeute hier zo al?
Daarna kwam ze terecht in de Stichting Delacroix in
Tienen, waar ze nog steeds werkzaam is. Ze heeft daar
te maken met meervoudig mentaal gehandicapten.
Het contact maken en behouden is daar vaak het
moeilijkste aspect. Maar net zoals dementerenden
worden die mensen duidelijk gemakkelijker
aangesproken door muziek. Julie gelooft duidelijk in
de kracht van de muziek en de therapeutische werking
ervan: het straalt gewoon van haar mooie gezicht als
ze erover vertelt. Het zou mij erg verwonderen als
dat bij de bewoners geen overtuigende en heilzame
werking bevordert.
Julie komt uit Elverdinge bij Ieper. Ze is zoals zovele
anderen, schrijver dezes niet uitgezonderd, na haar
studies in Leuven „blijven plakken“. Ze huurt nu een
appartement in Kessel-Lo, gaat graag een rondje
lopen om zich te ontspannen en eet “supergraag”
italiaans, wat aan haar figuur niet te zien is.
Maar het werk in Tienen was niet voltijds, en dus keek
Julie nog uit naar wat aanvulling. Op een hint van een
collega solliciteerde ze bij de Wingerd, waar ze nu
een dag per week werkt, eigenlijk twee halve dagen,
want woensdagvoormiddag en donderdagnamiddag.
Ze werkt in het dagcentrum en kortverblijf. Daar is
een muziekruimte ter beschikking. Die ligt vlak bij de
woonruimte waar ook een aantal instrumenten in
staan: een buﬀetpiano, een metallofoon, wat slagwerk
en ook een gleuftrom. Dat is een instrument met een
houten blad met gleuven in. Door die gleuven geeft
wordt, en dan heb je ze niet meer mee, dan zeggen
ze, ongeremder dan anderen: “Amai, nee, doe maar
iets anders.”. De muziek moet je “overkomen”. En de
muziek moet open blijven.
Muziek is een van de dingen die in de hersenen lang
intact blijven, vertelt Julie nog. Ze laat nog een vorm
van communicatie toe als het verbale vermogen
afneemt of wegvalt: als een gesprek niet meer echt
ALS DE VERBALE MOGELIJKHEDEN AFNEMEN, KAN MUZIEK EEN UITWEG BIEDEN VOOR EMOTIES...
Wat de muziek betreft, begon ze als klarinettiste:
muziekschool en de plaatselijke harmonie. Daarnaast
voelde ze zich toen al aangetrokken door psychologie;
ze deed al tijdens het secundair onderwijs vakantiejobs
in een zorgcentrum. Ze vond het toen eigenlijk erg om
te zien hoe er met dementerenden werd omgegaan
en ze had het gevoel dat het anders en beter moest
kunnen.
het ding tonen als je er op klopt. Die tonen hebben
een warme klank, geven wel een soort muziek, maar
geen toonladders, zodat improviserend, zonder
nodige kunde of kennis, muziek ontstaat, waarvoor
geen “weten” nodig is, een prima instrument dus om
te gebruiken met iemand die niet systematisch muziek
(meer) kan spelen. Het muzieklokaal ligt erg dicht bij
de woon- en zitruimte en dat is zeker een voordeel.
kan, kan een liedje zingen meestal nog wel, zelfs nog
met de tekst, en als die ook wegebt, blijft blijkbaar nog
wel de melodie in herinnering, zingen op lalala blijft
dan een mogelijkheid die minder confronteert. Maar
vaak improviseert Julie ook gewoon met de mensen
en laat zich leiden door wat ze brengen en ervaren.
Dat schept communicatie op het non-verbale niveau
en werkt bevredigend.
Oorspronkelijk dacht Julie eraan psychiatrie te gaan
studeren. Maar de behoefte om ook iets met muziek
te doen opende nog een ander perspectief: dat leidde
haar uiteindelijk naar het Lemmensinstituut voor
een master-opleiding in de muziektherapie: vijf jaar
studie aan het Lemmensinstituut en de universiteit,
in de eerste twee jaren lag het accent vooral op de
muziek, dan gaandeweg toenemend meer op de
therapeutische kant. Het vijfde jaar van de opleiding was
een stagejaar (onder begeleiding van een supervisor
dus) en Julie kwam daarvoor in Kortenberg terecht,
waar ze vooral met psychotische patiënten werkte en
ook met patiënten met dementie. Dat ging zowel om
individuele therapie als om groepstherapie.
Julie geeft een achttal individuele sessies per week,
en werkt daarnaast ook in groep. Voor de individuele
sessies nodigt ze de mensen in het muzieklokaal uit,
eerst een keer of twee om te zien of het echt iets voor
hen is. Indien ja, dan probeert ze deze mensen een
keer per week te zien, een half uurtje tot drie kwartier
per persoon.
Muziek kan een manier zijn die toelaat met emoties
en herinneringen om te gaan die de mensen anders
niet meer kwijt kunnen, als de verbale mogelijkheden
afnemen. Soms staat Julie zelf versteld van wat de
muziek allemaal bij mensen opwekt. Daarom kan het
ook belangrijk zijn na de muziekactiviteit ook nog
wat op die eﬀecten door te gaan, of erin mee te gaan
tijdens een therapiesessie.
Na haar stage vond Julie werk ad interim voor drie
maanden in Huis Perrekes bij Geel, een woon- en
zorgcentrum dat intussen bekend is geraakt om zijn
koor De Betties, waarin bewoners met een aantal
vrijwilligers samen zingen. Ze had daar nog twee
collega’s muziektherapeuten. Ze is heel blij dat ze
daar is mogen beginnen, want ze vindt dat ze daar
een goed beeld kreeg van hoe het allemaal kan en wat
muziektherapeuten zoal kunnen doen.
24ste jaargang, nr. 3 — herfst 2014
Rond drie uur in de namiddag, als de mensen van
het dagverblijf stilaan op vertrekken staan, gaan de
deuren van het muzieklokaal open; wie wil kan dan
mee komen zingen, of ook gewoon komen luisteren
en genieten. Daarbij probeert ze iedereen een paar
liedjes te gunnen die hen bijzonder aanspreken. Dat
helpt de onrust, die gewekt wordt doordat er stilaan
mensen vertrekken en er dus altijd wat geharrewar is,
wat te bedaren.
Het vinden van de liedjes die hen aanspreken is niet
altijd even evident. De muziektherapeute moet dus
veelzijdig zijn, kunnen switchen tussen verschillende
stijlen, improviseren is een belangrijke vaardigheid. En
ze moet alles in de juiste geest kunnen overbrengen: de
mensen voelen heel goed aan wanneer het gekunsteld
De therapeute moet dan ook na elke sessie reflecteren.
Hierbij is de opleiding, waarbij ook psychoanalyse een
deel was, wel belangrijk. Je kunt op zo vele manieren
met muziek omgaan: ze maken, ernaar luisteren, erop
dansen... Maar hoe dan ook, ze wekt iets in elk mens,
en daar zijn mensen met dementie niet zo verschillend
van de anderen. Misschien wel op een punt: naarmate
andere vaardigheden afnemen, wordt het gewicht
van de muziek sterker, omdat die nog blijft.
Julie, blijf ook maar lang. We wensen jou hier in de
Wingerd nog veel werkplezier en inspiratie.
Rudi
e-post: [email protected]
3.
Internet: www.wingerd.info
WIJNVELD EXPO
WINKELPROJECT
Pressed Flower Art, door Jos Poel
“Er is nog nooit, en er zal ook nooit een goed leven zijn zonder zelfbeschikking” - Tolstoj
Sedert vele jaren houdt Jos zich bezig met het
persen van niet beschermde wilde bloemen en
planten uit de regio Leuven. De plantjes worden
geplukt en snel geperst in een bloemenpers
zodat de meeste kleuren behouden blijven. Na
3 tot 5 weken is het droogproces beëindigd. Dan
worden de bloemen geschikt en vastgekleefd op
een harde drager. De motieven worden digitaal
gefotografeerd, deze opnames dienen als basis
voor zorgvuldig gepresenteerde afdrukken.
Jos streeft ernaar om kleine juweeltjes uit de
ons omringende natuur, wat de planten toch zijn,
aan zijn toeschouwers te tonen. Schoonheden
waar we in het dagelijkse leven nauwelijks
aandacht aan besteden, vertolken de hoofdrol
in de tentoonstelling die tijdens het najaar te
bezoeken is in de wandelgangen van het lokaal
dienstencentrum Wijnveld.
Mia
Kunnen kiezen maakt ons tot vrije mensen. Wanneer
keuzes maken moeilijker wordt, willen wij onze
bewoners daarin ondersteunen. Eerst en vooral
pakken we het avondmaal aan: in de toekomst gaan
we ook hier, net als bij het ontbijt, afstappen van een
vast weekmenu.
Sodexo biedt voortaan op ‘Easyshop’ - de online
besteldienst van de cateraar - producten aan die we
voor de bewoners kunnen bestellen. Zo kan iedereen
’s avonds eten wat hij of zij het liefst lust, aangepast
aan persoonlijke levensstijl en eetgewoonten. Wie tips
en suggesties heeft omtrent de eetgewoonten van
zijn bewoner, mag dat laten weten aan het team in de
woning. We bekijken dan met de cateraar of het lijstje
met leverbare producten aangepast kan worden.
Maar we willen zelfs nog een stapje verder gaan en
onze bewoners actief betrekken in het bestelproces
van ontbijt en avondmaal. Naast de webshop op
het computerscherm, willen we alle producten van
het ontbijt, het avondmaal en de desserts uitstallen
in een echt winkeltje. De eerste stappen zijn gezet
en Sodexo is bereid om alle kruidenierswaren en
voedingsmiddelen uit te stallen. Provinciale school De
Wijnpers, of kortweg ‘De Pes’ in het Leuvens, stuurt
enkele studenten om ons winkeltje mee vorm te
komen geven.
Zo hopen we ons kleine kruideniertje begin volgend
jaar feestelijk te kunnen openen!
Nele Gaeremynck
Jan Vanwezer
100 JAAR GROOTE OORLOG ...
4.
In Flanders fields the poppies blow
Between the crosses, row on row,
That mark our place; and in the sky
The larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below.
In Vlaanderens velden gaan klaprozen open
tussen kruisen die rij aan rij verderlopen
daar waar wij zijn; en in de lucht
zingen de leeuweriken dapper voort
boven het schieten nauwelijks gehoord.
We are the Dead. Short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow,
Loved and were loved, and now we lie
In Flanders fields.
Wij leefden nog, slechts dagen geleden,
voelden dageraad, zagen avondrood,
hadden lief, werden liefgehad, liggen nu dood
in Vlaanderens velden.
Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high.
If ye break faith with us who die
We shall not sleep, though poppies grow
In Flanders fields.
Onze handen zijn nu krachtloos en moe
maar werpen jullie de toorts nog toe:
laat onze strijd niet vruchteloos zijn
want zouden wij jullie eender zijn
kunnen klaprozen ons niet helpen slapen
in Vlaanderens velden.
John McCrae
vertaling: Rudi Thomassen
SPEELWEEK
POËZIE
Tijdens de zomervakantie werd er in De Wingerd voor
het eerst een “speelweek” georganiseerd voor de
kinderen van medewerkers en buurtbewoners: een
innovatief project voor jongens en meisjes van 3 tot en
met 12 jaar, waarbij de kleinste kapoenen al schoolrijp
zijn en de oudsten zin hebben om te helpen en samen
te spelen met de kleintjes, dit alles uiteraard onder
het toeziend oog van gebrevetteerde monitoren.
September
De morgen treuzelt al een beetje langer.
De zon blijft liggen in haar ochtendbad
waarrond ze kuis een dampgordijn
heeft hangen.
En in het gras worden je voeten nat.
Enkele van de ouders aan het woord: “De kinderen
kwamen elke dag met plezier en stonden nooit te
springen om naar huis te gaan. Ruime opvanguren,
vrolijke en tevreden kinderen, zowel de binnenals buitenruimte zijn top, vrij kleine groep, leuke
knutselmomenten, springkasteel,... we gaan deze
speelweek zeker aanraden!”
Wanneer de wolken weg zijn willen ebben,
verguldt de zon alles met strijkend licht
dat al naar noten smaakt.
En spinnenwebben
spannen soms onverwacht
je doorgang dicht.
Soms hoor je nog een vogel
eenzaam zingen
maar treinen maken nu toch meer geluid.
De schoolbel maakt een eind aan spel
en springen.
Toch is het zomerlied nog niet echt uit:
Al gaat elk wingerdblad
straks winters dood,
het wordt eerst nog, als jonge wijn,
warm rood.
RT, 2008
Fien, een flinke meid die naar ons speelplein kwam,
vertelde achteraf: “De speelweek was heel leuk, het
tofste vond ik de spelletjes, we hadden ook voor alle
activiteiten goed plaats. Ik had wel verwacht dat er
waterspelletjes gingen zijn op de warme dagen. De
moni’s waren tof, ze gaven niet te rap straf maar ook
niet te laat.”
Ook Sari, Ellen & Lore, de speelpleinmonitoren, blikken
er tevreden op terug en kijken al uit naar de volgende
editie tijdens de zomer van 2015: “De speelweek in De
Wingerd was reuze fijn, zeker met al die zonneschijn!
Samen zingen met de oudjes was een hele belevenis,
het had voor iedereen een grote betekenis. Op het
springkasteel amuseerden we ons elke dag weer en
van de dessertjes wilden we alsmaar meer! Met groot
en klein speelden we heel de week te samen, totdat we
vrijdag heel moe voldaan thuis kwamen! We kunnen
al niet meer wachten tot volgend jaar, dan zijn we
weer met z’n allen daar!”
Isabelle Santy
Het begin van de herfst heeft toch altijd weer
iets treurigs en iets feestelijks: de winter wordt
langzaam aangekondigd, met het afsterven van
bladeren en het verstillen of zelfs verdwijnen van
sommige dieren, gewenste en ongewenste…
Maar het licht, het kleurenfeest en de geuren (weet
u nog: die specifieke geur in de eerste schooldagen,
in een nieuwe klas?), heeft dat toch niet ook iets
heerlijks en haalt dat geen herinneringen boven?
Rudi
HERDENKINGSVIERING
Woorden die reiken tot aan de overkant...
Naar jaarlijkse traditie herdenken we onze overleden bewoners op zaterdag 8 november 2014.
De viering start om 17u in de polyvalente zaal van het lokaal dienstencentrum Wijnveld.
Inschrijving gewenst: familieleden die wensen deel te nemen, kunnen zich aanmelden via het
secretariaat.
24ste jaargang, nr. 3 — herfst 2014
e-post: [email protected]
5.
Internet: www.wingerd.info
PREEKSTOEL
MARIAFEEST
Leg uw leven in de hand van de Heer, bouw
op Hem: Hij zal het volvoeren!
Wie ‘15 augustus’ en ‘Maria Hemelvaart’ zegt, denkt
ongetwijfeld aan een warme zomerdag met blauwe
lucht en schitterende zonneschijn. Geen wonder dat
men in De Wingerd van die dag dan ook altijd een
feestelijke hoogdag heeft gemaakt voor bewoners en
familie. Maar ‘Half-Oogst’ zou dit jaar de statistieken
in kunnen gaan als de natste en koudste dag ooit.
Gelukkig had de altijd vooruitziende Mia de dag
voordien in allerijl iedereen verwittigd dat het feest
binnenshuis moest plaatsvinden, dit keer dus niet
onder de mooie gele tent op de Wingerdwei…
Onlangs stierf bij ons zuster Lieve Impe. Wist gij
dat deze ‘lieve’ zuster vroeger gehuwd was? Haar
medezusters vroegen me om dit getuigenis van haar
eens te publiceren in ons tijdschrift.
Wel, ziehier haar getuigenis!
Pater Piet
W
Een persoonlijke getuigenis...
Toen Frans - mijn man - overleed, dacht ik dat ook
voor mij alles gedaan was; dat het leven geen zin meer
had. Mijn klein geloof had een lelijke deuk gekregen.
Alles werd in vraag gesteld. Waar was de goedheid
van God? Waarom moest dit bij ons gebeuren? De
liefde voor Frans was de énige binding - over de dood
heen - met het geloof. Want om hem wilde ik geloven
dat hij leefde, dat er een hemel was en dat God hem
nu gelukkig wilde maken. Dit was de énige inhoud van
mijn gebed.
Enkele weken na zijn overlijden vroeg een priester
- nadat wij heel wat mooie herinneringen hadden
opgehaald - of ik God al eens bedankt had om al het
goede dat ik in mijn leven gekregen had. Ik moest eerlijk
bekennen dat ik het niet gedaan had. Ik vond zelfs dat
ik het niet kon, want er was nog zoveel leed...
Toen vroeg de priester: “Mag ik het dan voor u doen?”
Zijn bidden heeft mij sterk aangegrepen. Ja, er was
zoveel goeds, ik had zoveel gekregen: lieve ouders,
een heerlijke thuis en familie, goede scholen, een
lieve man, zich twintig jaar bemind weten, een even
lieve pleegzoon, gezondheid, welstand, godsdienstige
opvoeding, veel hartelijke mensen, die gans ons leven
doorkruisten. Ik heb dit gebed als een schat mee
naar huis genomen en aarzelend ben ook ik het gaan
bidden. Ik heb ontdekt hoe een dankbaar mens, een
gelukkig mens wordt. Hoe een dankbaar mens een
biddend mens wordt en omgekeerd.
Het bidden groeide, de nood aan gebed eveneens.
Bidden is zoeken naar God. Op deze tocht naar God
kwam ik aan geestelijke lectuur: het Evangelie, het
Oude Testament en vele mooie boeken. Wie God
zoekt, vindt God. Hij laat zich kennen in al zijn liefde,
zijn liefde voor alle mensen, voor al wat leeft, voor
alles wat Hij geschapen heeft. Zijn liefde voor ieder
mens, ook voor mij persoonlijk. Geloven dat God mij
kent, beter dan ik mezelf ken. Dat Hij mij aanneemt
zoals ik ben, in al mijn zwakheid en kleinheid. Dat er
niets gebeurt zonder dat Hij het toelaat en dat alles
wat gebeurt, zin heeft. Dat Hij niets dan het goede
voor mij wil, Hij de oneindig goede Vader.
Dag na dag ontdekte ik dit alles. Er was vreugde en
vrede en ik trachtte dankbaar open te staan. Maar er
was ook de onrust om God. Als Hij mij zo liefheeft, wat
moet ik dan doen? Wat verlangt Hij van mij?
6.
Wat verlangt God van Mij? Dat was de grote vraag
die bij mij ging leven en die zich steeds meer aan
mij opdrong. Ik voelde me vrij, te vrij. Mijn leven
leek zonder opdracht, mijn huis te groot, te veel
weelde en comfort. Stilaan ontdekte ik hoe de Heer
Jezus ons in alles de weg wijst. Hoe Hij het Woord
van de Vader is, de Weg, de Waarheid en het Leven.
Hij spreekt een duidelijke taal in het Evangelie en
veel mensen spreken zijn woord. Steeds meer biedt
Hij ons nieuwe kansen tot verdieping en bezinning:
ontdekken van een onuitputtelijk bron van een jong
en zich steeds vernieuwend geloof. Ik denk hierbij aan
de charismatische gebedsgroepen, gespreksgroepen
en bezinningsdagen. Dit alles veranderde en verdiepte
mijn leven. Het verlangen groeide om dichter bij de
Heer te leven... méér aan Hem gegeven te zijn.
Ik leerde de zusters Klarissen kennen. Ik werd geboeid
door hun leven. Bij hen zou ik alles vinden waarnaar
ik verlangde. Stilte en tijd om bij de Heer te zijn;
onthechting om vrij te zijn voor Hem. Liefde voor
de Heer, liefde voor alle medezusters en liefdevol
medeleven met alle mensen. Dit alles gedragen door
de spiritualiteit van vader Franciscus, levend in een
uitnodigend huis, midden in de prachtige natuur.
Met hen verder leven is nu mijn innigste verlangen
geworden. De Heer heeft mij geroepen en mij in de
voorbije jaren rijk gezegend. Nooit kan ik Hem genoeg
danken. Wil samen met mij bidden dat Hij mij verder
zegent opdat mijn nieuw leven een echt gegeven mag
zijn aan Hem en aan zijn Kerk.
Graag draag ik in dit leven in de ‘omheinde hoven’ al
mijn dierbaren in mijn hart mee!
Zr. Lieve Impe
overleden op 24 april 2014
W
De vrijwilligers brachten de bewoners en familie naar
het Grand Café, zodat iedereen er de eucharistieviering
kon bijwonen, voorgegaan door Pater Piet. De viering
werd ingezet met een stemmig stukje muziek van
Mozart door saxofonisten Lief, Sam en Joke, familie
van vrijwilligers Johan en Lina. Zij zorgden doorheen
de viering voor mooie begeleidingsmuziek.
Bij de verwelkoming plaatste Jeannette alles in het
teken van de vreugde, dit naar aanleiding van het
evangelie van de dag: het bezoek van Maria aan
haar nicht Elisabeth. De liturgie drukt de vreugde om
het evangelie uit, om de schoonheid van de natuur
en om de zomer. Pater Piet nam dit thema over in
zijn openingsgebed, aansluitend bracht Annemie de
eerste lezing: “Het Lied van de Zomer”. Allemaal
blije bedenkingen, herinneringen en belevenissen die
verwezen naar de vreugde van warmte, zon en zomer,
met als slot: “ik probeerde de zomer te pakken, maar
ik kon die emoties in woorden niet vatten”. Ook
in zijn homilie ging Pater Piet verder op hetzelfde
thema en net op deze dag van 15 augustus zat er
een bewoonster in de viering die 101 jaar oud was
geworden. Haar naam? MARIA... Geen mooier toeval
op deze blije feestdag in De Wingerd!
Terwijl de regen tegen de ramen kletste met in de verte
bliksemschichten en donderslagen, bracht vrijwilliger
Jacqueline het mooie gedicht “Momenten” van Toon
Hermans, dat verwijst naar de afwisselende emoties
waar iedere mens telkens weer mee te maken krijgt.
Bij het einde van deze deugddoende viering hebben
we samen nog het lied “De Veldkapel” gezongen. Vele
bewoners kenden het blijkbaar nog en ze zongen dan
ook dapper mee. Tot slot kreeg iedereen nog een
mooie tekst mee van Kahlil Gibran, de Profeet, die
blijkbaar inspirerend had gewerkt bij de samenstelling
van de viering.
De vrijwilligers deelden een glaasje sangria van
het huis uit en brachten vanuit de Wingerdkeuken
voor iedereen een bordje paella aan. Dat werd
erg gewaardeerd. De stralende gezichten van de
bewoners lieten zien dat de viering en de receptie hen
wel bevallen was. Natuurlijk werd er nog een tijdje
nagebabbeld over de feestelijke dag.
Dank aan iedereen !
Roger Cappelle
DE ABDIJ VAN PARK
bij regen en zonneschijn
Op maandag 9 augustus was een uitstap voorzien naar
de abdij van Park. Daarbij werd de dreiging dat het
zou kunnen regenen getrotseerd. Rond 13 uur vertrok
een heuse karavaan – naast de twee busjes reden ook
enkele medewerkers en familieleden met hun wagen
– richting abdij. Aan deze uitstap namen 22 bewoners
deel en ongeveer evenveel begeleiders. Jos Vanwezer
was onze gids en hij vertelde dat het verhaal van de
abdij begon met de schenking in de 12de eeuw door
Godfried-met-de-Baard van zijn jachtdomein aan de
Norbertijnen van de Franse stad Laon. Hij vroeg hen
in Park een abdij op te richten. Sindsdien hebben de
Norbertijnen de abdij gebouwd en bewoond. In de
buitenmuur van de “achterpoort” van de abdij (de
Norbertuspoort) blijkt dit uit een standbeeld van
Norbertus.
Wij begonnen de wandeling echter aan de “voorpoort”,
de Leeuwenpoort. Dit was de eerste van een reeks
poortgebouwen. Over elk daarvan gaf Jos uitgebreid
uitleg. Enkele wetenswaardigheden wil ik hier toch
vermelden. De abdij was zelfbedruipend en beschikte
over een groententuin en een fruitboomgaard maar
ook over een wijngaard en over hopplanten (om
bier te maken). Het bier werd gebrouwen in een
brouwerij, het graan gemalen in een watermolen en
het brood gebakken in een bakkerij. In de stallen was
ook een duivenhok ingebouwd en de paters lieten
vijvers aanleggen om vis te kweken. Dergelijke vijvers
leverden de kloosterlingen zoveel vis op dat naar
verluidt de paus de katholieken verplichtte ’s vrijdags
vis te eten opdat de abdijen hun visoverschot kwijt
zouden geraken. In de Sint-Janspoort kregen de lekenmedewerkers ’s morgens een ontbijt. In een zijdeur
van de Sint-Janspoort werden de armen verwelkomd
op voedsel en drank. De laatste decennia zijn veel
gebouwen gerestaureerd en verscheidene hebben een
nieuwe functie gekregen. Zo is van de Watermolen een
café gemaakt met een terras met zicht op de vijvers.
Zelf hebben wij van het terras geen gebruik kunnen
maken. Mia trakteerde de bewoners en begeleiders
liever achteraf op een drankje in het Grand Café.
Het was trouwens ook geen weer om op een terras
te zitten. De uitleg bij de Leeuwenpoort was nog niet
voltooid of het begon te druppelen. Gelukkig konden
wij onder de overdekte Mariapoort schuilen. Toen de
uitleg daarover gegeven was, had het opgehouden
met regenen. Toen het wat later opnieuw begon te
druppelen, konden wij (zeer passend) schuilen in de
overdekte toegang tot het Gastenverblijf. Jos ging
verder met zijn verhaal tot de zon opnieuw begon
te schijnen. Zijn timing was perfect. En de abdij met
haar overdekte poortgebouwen bood optimale
schuilmogelijkheden bij het regenachtige weer.
24ste jaargang, nr. 3 — herfst 2014
Op zaterdagvoormiddag, 14 juni 2014, bracht een grote groep vrijwilligers van De Bijster in Essen een
tegenbezoek aan De Wingerd. Het werd een gezellig wederziens...
Wij zijn in geen enkel gebouw binnen geweest; zelfs
de kerk was gesloten. Hopelijk gaan wij later nog eens
terug om de binnenkant te bewonderen. Over de
buitenkant hebben wij echter alles vernomen. Als u
zelf het hele verhaal eens wil horen, moet u bij een
volgende gelegenheid uw naam maar doorgeven aan
Mia als familielid van een bewoner of als vrijwilliger.
Johan
VRIJWILLIGERS
Jaarlijkse busreis, ‘new style’
Bij gebrek aan inspiratie moet deze speech deze
dienen als commentaar bij de foto’s...
Beste vrienden,
Na de verschillende ‘laudationes’ bij de pensionering
van directeur De Belie had ik gezworen nooit meer
op te treden als woordvoerder van de vrijwilligers,
vooral wegens het verregaand overschrijden van
mijn houdbaarheidsdatum. Helaas ben ik vandaag
nogmaals bezweken voor de mooie ogen van ons
aller Mia en sta ik hier toch wat onzin uit te kramen,
voor de allerlaatste keer dan.
evolueerde tot Landelijke Thuiszorg en uitmondde
in ONS met al die fantastische mogelijkheden:
mij persoonlijk sprak de groen- en klusjesdienst
meer aan dan deskundig advies bij aanpassing
van kledij, thuisbevalling of woningaanpassing.
Ook het bezoek aan de Moskee in Beringen viel
erg mee, alhoewel hij wat klein uitviel vergeleken
met die van Cairo. Vooral de indringende zangstijl
van de imam zal mij nog dagen achtervolgen.
Iedereen vond gelukkig zijn eigen schoenen terug
Het Mijnmuseum daarentegen zal ik niet licht vergeten:
die oude, vervallen, lege gebouwen en die pakkende
simulatie van een ondergrond se mijnschacht… Mijn
respect voor het harde werk van die mijnwerkers is
nog toegenomen, vooral omdat hun verhaal verteld
werd door een man die alles 17 jaar lang zelf heeft
meegemaakt. En de Koolputter smaakte achteraf naar
meer…
De Paalse Plas was voor mij een ware verjongingskuur,
een bedevaartplaats, want zo’n 40 jaar geleden
pleegden wij hier onze eerste, meestal mislukte
pogingen om ons rechtstaand te houden op … een
surfplank!
Wat ons later, in warme mediterrane
wateren beter lukte! Surfers hebben we er niet gezien;
rijke golfers wel!
Toen ik het dagprogramma van deze zoveelste uitstap
van de vrijwilligers onder ogen kreeg, was ik niet erg
enthousiast…Enkel het onovertroﬀen ontbijtbuﬀet
in De Wingerd en het afsluitende etentje in een
befaamd restaurant kwamen me vertrouwd voor. Bij
de activiteiten tussen deze twee zekerheden in, had
ik zo mijn twijfels.
We gingen immers voor het eerst -in dit postDeBeliaanse tijdperkgeen enkel woon- en
zorgcentrum bezoeken, niet in Nederland, niet net op
de grens, niet in Wallonië, niet in West-Vlaanderen,
zelfs niet in het Waasland, zodat elke vergelijking met
onze Wingerd altijd in ons voordeel zou uitvallen.
Maar wat wij als vrijwilligers in een moskee gingen
zoeken of in een oude steenkoolmijn was mij een
volkomen raadsel en ONS, met alle respect, Griet, was
voor mij één groot vraagteken.
Welnu, er zijn werkelijk nog creatievelingen onder
ons. Wat zij vandaag uit hun hoge hoed toverden,
heeft me werkelijk verbaasd. Het getuigt alleszins van
originaliteit en heeft gezorgd voor een substantiële
verruiming van onze geest. Gefeliciteerd!
ONS is ons geweldig meegevallen: we hebben op de
Remy-site in Wijgmaal geleerd hoe de Boerinnenbond
Genoeg larie. Wat mijzelf en velen onder ons
gelukkig maakt, is het feit dat deze daguitstap met
de vrijwilligers, niettegenstaande alle veranderingen,
blijft voortbestaan. Zo’n busreisje verruimt niet alleen
onze geest, maar brengt ons, vrijwilligers, samen
met de directie, in een andere context bij elkaar. We
leren zo elkaar anders kennen dan in onze gewone
bezigheden in De Wingerd en dit komt de groepsgeest
fel ten goede. Daarom hef ik mijn glas - samen met u
allen – op Griet en Jan, op de afwezige Lina en Johan
en op al wie bijgedragen heeft tot het sukses van deze
uitstap!
Ad multos annos: nog vele jaren!
Paul Coosemans
e-post: [email protected]
7.
Internet: www.wingerd.info
GEKKENWERK
IN CIJFERS
Kleine ondeugden voor zorgdragers
Antipathie, luiheid, middelmatigheid, hypocrisie,
woede en ongehoorzaamheid zijn ondeugden
waarvan in het algemeen wordt aangenomen dat ze
niet thuishoren in de zorg. De deugden integendeel,
de tegengestelden daarvan, maken deel uit van
het ideaalbeeld van goede zorg. Proberen dit
ideaalbeeld van zorg in de praktijk te bereiken, lijkt
wel gekkenwerk. Linus Vanlaere en Roger Burggraeve,
twee zorgethici, bekijken deze zes ondeugden heel
anders. Zij vertrekken vanuit de gedachte dat niets
menselijks een zorgdrager vreemd is. Een zorgdrager
kan dus deze ondeugden vertonen en dat mag. De
auteurs beschouwen deze ondeugden als hefbomen
voor een zorg die wel deugt!
Dit is een onverwacht, contradictorisch en paradoxaal
standpunt. Om hun redenering enigszins begrijpelijk
te maken, werk ik die even uit voor hypocrisie en wel
toegepast op een woonzorgcentrum. Van hypocrisie
is sprake als de intenties veel minder deugdzaam zijn
dan het gedrag laat uitschijnen. Bij milde hypocrisie
gaat het slechts om doen alsof. Een zorgdrager doet
soms alsof om de zorgontvanger te ontzien. In een
woonzorgcentrum is er soms een groot verschil
tussen de werkelijkheid van de zorgdrager en de
werkelijkheid van de persoon met dementie. Deze
laatste kan er bijvoorbeeld op aandringen om naar
huis te gaan omdat zijn moeder op hem wacht. Een
zorgdrager kan uitgaan van de objectieve waarheid en
de dementerende persoon erop wijzen dat zijn moeder
al tientallen jaren geleden gestorven is. De zorgdrager
kan echter ook aansluiten bij de leefwereld van de
dementerende en vertellen dat hij vandaag niet naar
huis gaat maar dat zijn moeder daarvan op de hoogte
is. Dit is mogelijk hypocriet maar de dementerende zal
er zich beter bij voelen. Deze kleine ondeugd vormt
dan een hefboom voor een beter welbevinden van de
dementerende persoon.
Het boek kaart een moeilijke problematiek aan,
waarbij de auteurs de oplossingen meestal vinden
bij Emmanuel Levinas. Het boek is echter vlot
leesbaar, onder andere omdat het overvloedig
geïllustreerd wordt met citaten uit relevante romans
Praatcafés dementie
Woensdag 8 oktober om 19u30
Toneelstuk Oblivium door Theaterfactorij Leuven
Buurthuis, Pastoriestraat 1, 3360 Korbeek-Lo
Ingang € 6.
Vooraf inschrijven verplicht via [email protected]
of telefonisch op het nummer: 016 46 14 00
Dinsdag 30 september 2014
“Va” - Educatieve theatermonoloog over dementie
Meesterlijk vertolkt door dhr. Willy De Jaeghere
GC Den Breughel, Wespelaarsestwg 85, 3150 Haacht
Op woensdag 8 oktober van 14 tot 16u30 stellen
Linus Vanlaere en Roger Burggraeve in het
Dienstencentrum hun boek “Gekkenwerk” voor.
Professionele en vrijwillige zorgverleners en
mantelzorgers zijn welkom. Inschrijven bij Mia De
Brabander ([email protected]) is
wel noodzakelijk. Dit is een gelegenheid bij uitstek
om van de auteurs zelf meer te vernemen over dit
intrigerende boek!
Johan Beullens, Roger Cappelle, Paul
Coosemans, Mia Debrabander, Piet
Debruyn, Nele Gaeremynck, Isabelle
Santy, Mieke Soens, Cathy Sweerts,
Rudi Thomassen en Jan Vanwezer.
Dinsdag 2 december 2014
“Dementie: de beleving van de familie”
Spreker: dhr. Erik Stroobants, auteur en mantelzorger
GC Den Breughel, Wespelaarsestwg 85, 3150 Haacht
Expertisecentrum Dementie
Vlaams-Brabant
Tel: 016/50 29 06 op werkdagen
van 9 tot 12 en van 14 tot 17 uur.
E-mail: [email protected]
Meer info: www.ecdmemo.be
SPONSORS
CONIX RDBM
ARCHITECTS
Londenstraat 60 b121
2018 Antwerpen
Pues Begrafenissen
Drukkerij Ameel
Uitvaartcentrum
De Meerleire -Tossyn
Brusselsestraat 61
3000 Leuven
Eikestraat 2
3020 Winksele
Platte-Lostraat 216
3010 Kessel-Lo
Garage Mees
Viridee NV
www.garagemees.be
3061 Leefdaal
Verzekeringskantoor
Vanden Eynde-Tuyls
‘s Hertogenlaan 42
3000 Leuven
W. Degreefstraat 10a
1560 Hoeilaart
KBC Bank
& Verzekeringen
Sint-Jacobsplein 32
3000 Leuven
Thyssen Krupp
Cibo cleaning
Sodexo NV
DRUKKERIJ acco
Av. metrologie 10
1130 Brussel
Gontrode Heirweg 148B
9090 Melle
C. Lemairestraat 1
1160 Brussel
Rijweg 173
3020 Herent
Foto’s: medewerkers en vrijwilligers
Vormgeving:
Eindredactie:
S. Paemelaere
P. Coosemans
tel. 016/25.45.64
WOONZORGNET DIJLELAND
Reageren op de inhoud via:
[email protected]
Samen met de woon- en zorgcentra Ter Meeren in Neerijse,
Keyhof in Huldenberg en Dijlehof in Leuven, werkt De Wingerd
aan kwaliteitsvolle voorzieningen voor ouderen in de regio.
Jaarabonnement:
Steunabonnement:
[ www.woonzorgnet-dijleland.be ]
we afscheid en
families: Dewit,
Louw,
Mets,
Vanderpooten,
MEMORABEL
Wingerdstraat 14 - 3000 LEUVEN
T: 016 28 47 90
F: 016 20 44 45
E: [email protected]
Lokaal Dienstencentrum Wijnveld
T: 016 28 49 50 E: [email protected]
De voorbije maanden namen
deelden in het verlies van de
Dohmen, Hamels, Lammens,
Ronsmans, Vandemoortele,
Weemaels en Wegria.
Johan
WERKTEN MEE AAN DEZE EDITIE
Kleinschalig Genormaliseerd Wonen
Zorgflats voor echtparen
Sociale Dienst De Wingerd
T: 016 28 47 93
E: [email protected]
8.
en voorbeelden uit de zorgpraktijk. Vrijwillige en
professionele zorgverleners biedt het boek een
ontwapenende, geruststellende visie op de zorg.
Kleine ondeugden of tekorten vertonen, dat mag wel
maar je moet er iets mee doen. De eerste essentiële
stap is je bewustworden van de ondeugd. Die probeer
je dan als basis te gebruiken voor een constructieve
actie. Familieleden van dementerende personen
helpt het boek realiseren dat zorgdragers ook maar
mensen zijn.
WOON- EN ZORGCENTRUM DE WINGERD
Centra voor Dagverzorging & Kortverblijf
Thuisondersteunende Diensten
T: 016 28 48 00
E: [email protected]
We verwelkomen 13 nieuwe bewoners: dhr.
Keustermans, dhr. Hamels en dhr. De Jaeghere in
woning 1, mvr. Buysse in woning 5, dhr. Michiels
in woning 6, mvr. Lapaige in woning 8, dhr.
Biesemans, mvr. Rimanque, mvr. Vanderijken en
mvr. Van Ingh in woning 9, mvr. Verstraelen, dhr.
Pouillon in woning 10 en tenslotte mvr. Vervoort
in woning 11.
€ 12,00
€ 50,00
IBAN: BE69 7343 5622 0078
BIC: KREDBEBB