DE TIJD DRACULA

SKAGEN
ALLES VAN EVA
Vrijdag 14 maart 2014
Om 20 uur in De Schouwburg
Inleiding om 19.15 uur
Eva, lieftallig, jong, en theatergroupie, aanbidt Margot, gevestigde ster aan het
theaterfirmament. Iederéén aanbidt Margot, die echter vooral in de clinch ligt met
haar vijand de tijd. Rimpeltje na rimpeltje zet die zijn handtekening in haar gelaat,
wat Margot onzeker, en bijgevolg onhandelbaar maakt. Eva probeert in Margots
entourage door te dringen, en klimt dankzij haar charmes snel op tot ‘personal
assistant’ van de ster. Maar wat eerst toewijding leek, zou wel eens meedogenloze
ambitie kunnen zijn...
‘Alles van Eva’ (met o.a. Barbara Sarafian) gaat over mateloze ijdelheid,
nietsontziende eerzucht, en onstilbare honger naar aandacht en liefde van het
publiek. Over machtsspelletjes achter de schermen, gekonkel en listigheid, zoals je
ze overal vindt, van in de coulissen van het theater tot in de coulissen van de
werkelijkheid. De wrede wissel der generaties en het eeuwige verlies dat daarmee
gepaard gaat.
‘Alles van Eva’ is gebaseerd op het hoorspel The Wisdom of Eve van de Amerikaanse
actrice en auteur Mary Orr. In 1950 verfilmde Hollywoodregisseur L. Mankievitz het
gelijknamige scenario tot de Oscarwinnende film’ All About Eve’.
DE TIJD
DRACULA
Woensdag 26 februari 2014
Schouwburg
Aanvang: 20 uur
Duur: 100 minuten zonder pauze
Inleiding om 19.15 uur door Lucas Vandervorst
LOD/PIETER DE BUYSSER
DE ONGELOFELIJKE VERANDERINGEN VAN MENEER AFZAL
Zaterdag 29 maart 2014
Om 20.30 uur in De Komedie
Meneer Afzal is een betrouwbare man. Jarenlang goede bediende in Brussel. Tot de
mensen op het plein onder het raam van zijn kantoor verzamelen en zich ergens
tegen verzetten. Dan staat meneer Afzal op van zijn stoel. Loopt naar het raam en
steekt zijn oor er door. Een onverwachte windstoot smakt het venster dicht: oor vast.
Een slapstickverhaal begint, een politiek sprookjesboek bladert open. Pieter De
Buysser liet een heerlijke pantoffelheld uit zijn pen stappen.
Meneer Afzal vertrouwde een tijd dagelijks zijn avonturen toe aan radiozender Klara.
Nu krijgt de mysterieuze stem een gezicht.
Wie vorig seizoen het bejubelde ‘BOOK BURNING’ zag, weet dat dit een niet te
missen kleinood is.
“Iedereen, werkelijk iedereen zou ‘De ongelooflijke veranderingen van Meneer Afzal’
moeten meemaken” De Morgen
Regie: Lucas Vandervorst | Met: Bien De Moor, Suzanne Grotenhuis, Tanya
Zabarylo, Wim Danckaert, Lucas Vandervost, Cootje Veelenturf, Michael
Vergauwen, Harald Austbø | Tekst: Freek Vielen | Kostuums: Sabina Kumeling
www.detijd.be
DRACULA
Nooit had de Westerse mens het zo goed, nooit voelde hij zich zo slecht.
We zijn te alwetend, te geavanceerd, te ironisch, te bijdehand, te post-alles voor een
oubollige term als geluk.
Het Avondland is moe. Zijn bewoners voelen zich leeggezogen. Welk monster is daar
de oorzaak van?
Als we in de spiegel kijken zien we alvast onszelf niet.
Bij momenten vallen woord en beeld huiveringwekkend mooi samen, zoals wanneer de
frêle dochter, kwetsbaar in haar nachtkleedje, lijzig de bereiding van kwarteltjes
declameert: 'Snij de vleugeltjes en pootjes met een scherp mes, op de gewrichten'.
Dan wordt de taal fysiek - je voelt het koude mes op haar blote huid.
Evelyne Coussens
Pers
In 1897 schreef Tsjechov ‘Oom Wanja’ met de pen.
Bram Stoker schreef in datzelfde jaar ‘Dracula’ met een typmachine. De roman is een
verzameling van brieven, krantenknipsels, fragmenten uit dagboeken, spoorboekjes,
kookboeken, reisgidsen.
De Tijd maakt met een eigen verzameling een hedendaagse ‘Dracula’.
“’Dracula’ is geen sombere voorstelling, de lichtheid schuilt in taal en spel. (…)
Eigenlijk vinden wij ‘Dracula’ het mooist zoals het begint en eindigt. Eén man met een
gek hoedje staat op een grote scène en kijkt de zaal in, op zoek naar een zielsverwant.
Hij maakt een oude grap, en zegt dan: 'Het gaat over.' Zo troost goed toneel.” De
Morgen, Evelyne Coussens
De voorstelling begint met een mop, die voortduurt lang voorbij zijn pointe. Een
uitgewoonde mop, even vermoeid als de mens die hem vertelt, terwijl zijn geest
voortmaalt in het schemergebied tussen slapen en waken.
“Een verhaal in stukken is een toestand. En De Tijd maakt van die toestand één sfeer.
‘Dracula’ verbeeldt een burn-out, maar voelt als een oase van serene tristesse in een
woestijn vol gejaag en prestatiedwang. (…)
Vijfentwintig jaar heeft Lucas Vandervost de vergankelijke lichtheid van het leven
nagejaagd. Hier vindt hij ze, meer onwetend dan ooit, in de prachtig pointillistische
tekst van Freek Vielen, in de precisie van zes andere acteurs die van de kracht van het
woord hun ambacht hebben gemaakt. ‘Dracula’ maakt van een stilstaande poel een
fonkelende vijver vol leven.” De Standaard, Wouter Hillaert
De Tijd legt lussen in de tijd. Dat is het heerlijke aan de tekstcollagevoorstellingen die
Lucas Vandervost en zijn ploeg al enkele decennia maken: zij steken filosofie,
literatuur, anekdotiek, levenservaring, grap en drama op het weefgetouw, en rijgen
alles aaneen. De voorstellingen van De Tijd kennen maar één onderwerp. Altijd gaat
het over de worsteling van de mens die zich, tussen lachen en huilen in, staande houdt
in een opslorpende, veeleisende wereld. Voorstellingen van De Tijd gaan over nu.
Met het ouder worden van Vandervost valt het op hoe melancholisch de voorstellingen
worden, hoe autobiografisch ze aan hem gaan plakken, ook al probeert hij dat goed te
verbergen. De tekst van ’Dracula’ staat op naam van de dertigjarige Freek Vielen. Toch
gaat het in ‘Dracula’ onmiskenbaar om die ene, ouder wordende man die tegen de
schandpaal wordt gezet door de onrustige spiegelbeelden die zijn dromen bevolken.
Slaap is zuster en voorbode van de dood.
In dat angstige tussengebied passeren voor zijn geestesoog allen die vervaagden en
verdwenen: zijn door anorexia weggeteerde dochter, de vrouw met wie hij de gedeelde
ontroering kwijtraakte, zijn achttienjarige ik, belust op kennis en inzicht, zijn oude
dementerende moeder. Hun stemmen stapelen zich laag boven laag opeen tot een
weemoedige close harmony. Ze stellen dezelfde vragen: ben ik tekort geschoten? Wat
met het leven dat ik niet geleid heb? Heb ik alles wel op zijn tijd gedaan?
De Tijd
De Tijd is in de jaren tachtig ontstaan. De combinatie van experimentele
tekstdramaturgie en de bijna ouderwetse ambachtelijkheid en techniek van zijn
uitvoerders typeert het werk van De Tijd. Het gezelschap verkent als weinig anderen
nieuwe mogelijkheden voor het gebruik van tekst. Qua tekstmateriaal put het
voornamelijk uit modern westers literair werelderfgoed van uiteenlopende genres. Qua
vorm vindt De Tijd inspiratie in artistieke procédés van de twintigste-eeuwse
avantgarde, zoals montage en multiperspectief.
Artistiek leider Lucas Vandervost wil taal ook presenteren als een esthetisch object,
zoals abstracte dans dat doet met lichamen. In deze ‘zintuiglijke’ benadering van tekst
maakt het gezelschap zijn naam overigens waar. Door afstand te nemen van de
klassieke plot en zijn lineair tijdsverloop, door de nadruk te leggen op taal als klank,
ritme en textuur, wordt de tijd als het ware stilgezet.

Download Report