reportage Schrijnende toestanden op crimi-camping ‘Fort Oranje, dus je bent tuig’ inside story Door continue wantoestanden ziet de buitenwereld camping Fort Oranje als een tuigdorp. De gemeente wil een einde maken aan de uitwassen door een verbod op permanent wonen in te voeren. Dit tot woede van de eigenaar en bewoners die menen slachtoffer te zijn van Door Jordi Kloos Fotografie Andreas Terlaak D e caravan van de Poolse arbeidsmigrant Pawel, waarin hij met zijn broer, diens echtgenoot en drie kinderen woont, is stampvol. Met het schaamrood op de kaken, laat de 28-jarige kalende Pool de woonkamer/ keuken zien. De wasmachine annex bureau staat wegens ruimtegebrek pontificaal, midden in de krappe keuken waar de deuren van de kastjes nog nauwelijks goed in de scharnieren hangen. ‘Ik slaap daar,’ zegt de werkloze steigerbouwer en wijst naar de stapel matrassen in de woonkamer. Die wordt omringd door volle waslijnen, kinderspeelgoed en zijn pasgeboren nichtje dat in een kinderwagen in het midden van de woonkamer moet slapen. Voor de nauwelijks 60 vierkante meter leefruimte tikt de familie 500 euro per maand af. Eén ding weet Pawel zeker: zodra hij vast werk en een inkomen heeft, is hij hier weg. ‘This is fucking shit!’ 34 Welkom op Fort Oranje in Rijsbergen, een camping waar RTL’s Campinglife-presentatoren Gigi Ravelli en Sander Janson met een grote bocht omheen rijden. Dat Fort Oranje een aantal jaar terug door de ANWB als vijfsterrencamping stond aangeschreven, is door de overvolle oranje prullenbakken, de urineachtige kleur van gescheiden mannen, (uitgebuite) arbeidsmigranten en mensen die aan lager wal zijn geraakt. Geregeld komt de camping in het nieuws doordat er tijdens razzia’s van de GGD, gemeente en politie wantoestanden worden aangetroffen, zoals hennepkwekerijen en arbeidsmigranten die onder erbarmelijke omstandigheden leven. een h als e beha Oude Shaggies Bij een onlangs gehouden actie, eind januari, zijn 400 stacaravans gecontroleerd en werden acht mensen aangehouden, een vuilniszak met wiet en negen auto’s in beslag genomen en zeventig uitkeringen direct stopgezet. Ook werd duidelijk dat 85 procent van de bewoners onder de armoedegrens leeft. Daarnaast trof de GGD een kind aan dat op een houten plank moest slapen en een Hongaar die onder schrijnende omstandigheden in een oud kippenhok verbleef. Fort Oranjenaar Manfred Dekkers (43) ‘Ik maak je af. Geloof mij nou maar. Over twee dagen staat hier niks meer; helemaal niks’ nieuwerevu.nl nieuwerevu.nl Blaffende herdershonden het zwembadwater, de ingegooide ramen van de cafetaria, de vrijwel lege schappen van de campingwinkel en de troosteloze, verlaten speeltuin moeilijk te bevatten. Op het terrein ter grote van een woonwijk staan zo’n vijfhonderd stacaravans, die over elf velden zijn verdeeld en waarvan er zo’n tweehonderd permanent bewoond zijn. Naast de goed onderhouden caravans en tuinen met een hoge ‘laafdichtheid’ en blaffende herdershonden staan verlaten, afgetakelde krotten met ingegooide ramen. Ze behoren toe aan voormalige recreanten die vanwege verpaupering, een gebrek aan goede faciliteiten en wanbeleid van de huidige eigenaar met de gierende banden zijn vertrokken. Zelfs Alberto Stegeman kon in een uitzending van Red mijn vakantie tot zijn grote spijt niets betekenen voor de massaal klagende campinggasten. Sinds 2011 komen hier alleen nog verdwaalde recreanten en staat Fort Oranje bekend als toevluchtsoord voor werklozen, schuldenaren, 35 reportage haalt daar z’n schouders daar over op. ‘Dat mensen in die omstandigheden wonen, kiezen ze zelf voor. Ik heb het hier prima naar m’n zin,’ beweert de vrolijke Etten-Leurder. Hij raakte na een vechtscheiding in financiële problemen en belandde een aantal jaar geleden op camping Fort Oranje. ‘M’n twee kinderen zie ik sinds de scheiding niet meer. Ik stuur ze wel elk jaar met hun verjaardag nog een kaartje in de hoop dat ze me ooit nog een keer komen opzoeken. Gelukkig is het op de camping gezellig; een soort volksbuurt, waar iedereen elkaar helpt.’ De stapel gekreukte lakens op de tweezitter in zijn rokerige woonkamer verraadt dat Dekkers’ bank dienst doet als slaapplaats. Een gebrek aan geld en shag verklaart de talloze opengescheurde oude shaggies op een berg naast de asbak op de houten salontafel. ‘Daar heb ik noodgedwongen nieuwe shaggies van gedraaid. Je moet wat hè,’ lacht de vrolijke Dekkers, waardoor zijn gebrekkige staat van z’n gebit goede zichtbaar is. Dat Fort Oranje voor de buitenwereld te boek staat als ‘crimi-camping’ ligt volgens hem aan de gemeente en de media. ‘Die zijn hier constant op zoek naar narigheid en ellende.’ 36 Zo denkt eigenaar Cees Engel (69) er ook over. ‘Het is geen louche business hier. Fort Oranje is heilig vergeleken met andere campings,’ beweert Engel. Met z’n chihuahua Pukkie op schoot zit hij aan het met ordners en papieren bezaaide bureau in zijn tl-verlichte kantoor. Dat er tijdens diverse controles telkens weer wantoestanden aan het licht komen, lijkt hem weinig te doen. ‘Ach ja, wat is erbarmelijk? Misschien slapen ze thuis ook wel op een plank. Als het ze hier niet bevalt, dan gaan ze toch ergens anders heen,’ antwoordt de achteloze campingeigenaar. Op de misstanden reageert Engel schouderophalend en doet het af met zinnen als ‘het valt allemaal wel mee’, waarbij hij continu de juridische correspondentie met de gemeente erbij pakt als bewijs. Engel, van oorsprong biochemicus, is een slimme en uitgekookte man, die alle mazen van de wet kent en graag op het randje opereert. Hij is een beruchte naam in de vastgoedwereld met misschien nog wel een dubieuzer verleden dan Fort Oranje. xxxxxxxxxxxxx. xxxxxx xxxx xxx xxxxxx xxxxxxxxxx Tot 2007 was Engel een berucht huisjesmelker in Rotterdam, die op z’n hoogtepunt zo’n 500 panden in z’n bezit had. De gemeente verweet hem dat hij ondermaatse huurwoningen tegen woekerprijzen verhuurde en expres zijn panden liet verloederen. Huurders moesten ratten, lekkages en verrotte vloeren vaak op de koop toe nemen, wat resulteerde in de bijnaam De Krottenkoning en de eerste plek op de zwarte lijst van meest malafide huisjesmelkers van Rotterdam. Volgens justitie zou Engel ook bewust onroerend goed hebben verhuurd aan drugsdealers, die hij handig tussen zijn verschillende panden in Rotterdam liet rouleren. Als de concentratie dealers in een straat te hoog werd, liet hij de handelaren verhuizen naar een ander deel van de stad. Hij werd eind jaren negentig tot anderhalf jaar cel veroordeeld voor onder meer deelname aan een criminele organisatie, het faciliteren van drugshandel is zijn panden en belastingontduiking. Uiteindelijk heeft Engel zich in 2007 door de gemeente Rotterdam voor een oprotpremie van rond de dertien miljoen euro laten uitkopen. Een onderdeel van de deal is dat hij nooit meer een pand in regio Rijnmond mag kopen of exploiteren. Vorig jaar ging zijn vastgoedbedrijf failliet en nu heeft hij naar eigen zeggen alleen nog Fort Oranje in zijn bezit. Wietplantage De camping is vanwege de aanhoudende wantoestanden al jarenlang een doorn xxxxxxxxxxxxx. xxxxxx xxxx xxx xxxxxx xxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxx. xxxxxx xxxx xxx xxxxxx xxxxxxxxxx Waarom niet met pensioen?! Waarom de 69-jarige Engel niet al z’n miljoenen heeft gepind en á la John McAfee met een stoot hoeren naar een tropische bananenrepubliek is vertrokken, komt doordat hij al zijn geld vorig jaar in rook zag opgaan. Zijn bedrijf Engel Vastgoed bv werd namelijk failliet verklaard. ‘Er waren verschil- lende financiers die nog geld van mij tegoed hadden. Waar ik had verwacht dat er zo’n vijf ton naar de Belastingdienst zou gaan, inde de fiscus vijf miljoen euro aan vorderingen. Daarna werd dat bedrag zelfs nog hoger,’ stelt Engel, die zijn bankroet geheel in de schoenen van de fiscus schuift. in het oog van de gemeente Zundert, waar Rijsbergen onder valt. Pogingen van het gemeentebestuur om de camping te sluiten, mislukten. Engel stelt dat, net als tijdens zijn Rotterdamse periode, de gemeente een persoonlijke hetze tegen hem voert en dat daardoor Fort Oranje constant negatief in de schijnwerpers staat. De gemeente ontkent echter dat het hier gaat om een persoonlijke vete en stelt dat de controles en een verbod op permanente bewoning ervoor moeten zorgen dat Fort Oranje ‘weer een normale camping wordt, waar mensen komen om te recreëren’. Engel: ‘Die invallen zijn gewoon pesterijen van de gemeente. Ze willen zo’n onaantrekkelijk mogelijk beeld creëren, zodat de camping failliet gaat. Eerst hebben ze alle recreanten al weggejaagd en nu willen ze ook de andere bewoners weg hebben door een verbod op permanent wonen in te voeren. Waarom de gemeente dat wil, is mij een raadsel,’ vertelt Engel over de strijd met de gemeente die al jarenlang voortduurt. De 52-jarige Henk Besems vreest net als de meeste campinggasten, dat veel mensen op straat staan, zodra er een verbod komt op permanent wonen. De jolige Bredanaar is een jaar of vier geleden wegens geldproblemen met zijn gezin naar Fort Oranje getrokken. Toen hij nog in een huurhuis woonde, stapelden de rekeningen zich op. Hij dacht makkelijk geld te verdienen door een wietplantage in te beginnen. ‘Ik had eigenlijk helemaal geen verstand van hoe dat allemaal moest, dus m’n eerste twee oogsten mislukte. Toen de derde oogst eindelijk goed was, werd ik gepakt en van de ene op de andere dag m’n huis ‘Ik kan niet eens wat te eten bestellen, want zodra ze ‘Fort Oranje’ horen, zeggen ze ‘nee mevrouw, komt u het maar halen’’ uit gezet.’ Hoewel Besems parttime werkt als inpakker, zit hij nu thuis op z’n groene kunstlederen hoekbank bij te komen van een bypassoperatie. Hij onderbreekt zijn spelletje Farmville en rolt vol trots zijn Tshirt omhoog om zijn litteken te showen. Doordat hij nu goedkoop kan wonen op Fort Oranje heeft hij nagenoeg zijn schulden af kunnen betalen en een eenvoudig huishouden op kunnen bouwen. Besems is gelukkig op Fort Oranje en praat vol eerbied over campingeigenaar, die door hem wordt gezien als ‘reddende Engel’, die hulpeloze mensen een helpende hand toereikt door ze een goedkope woonruimte aan te bieden. ‘Ze moeten meneer Engel lekker met rust laten. Hij vangt juist de arme mensen op. Bij de gemeente hoef je niet aan te kloppen. Die regelde voor mij ook niks toen ik nieuwerevu.nl nieuwerevu.nl Krottenkoning reportage 37 coverstory m’n huis uit was gezet. Degenen die hier wonen, zitten hier niet zo maar. Voor veel mensen is dit de laatste optie. Dat er bij invallen wel eens wat wordt gevonden, wil niet zeggen dat iedereen op de camping slechte bedoelingen heeft.’ nieuwerevu.nl Woonwagenkamp 38 Deze gedachte heerst ook bij de 28-jarige Rachel Burger, die een jaar geleden naar Fort Oranje verhuisde. ‘Je komt van Fort Oranje, dus je bent tuig. Zo wordt er naar ons gekeken door de buitenwereld,’ briest de alleenstaande moeder, die voorheen met haar ex-vriend op een berucht woonwagenkamp in DriebergenZeist woonde. ‘De meeste mensen leven gewoon normaal hier. Zijn dit erbarmelijke omstandigheden dan?,’ raast ze verder. Burger geeft een tour door haar stulpje, dat wordt opgesierd met witte natuurstenen meubels, zilveren buddha’s en kristallen vazen met witte nepbloemen. ‘Vriendjes van mijn zoontje mogen hier niet eens komen spelen. Ik kan niet eens wat te eten bestellen, want zodra ze ‘Fort Oranje’ horen, zeggen ze ‘nee mevrouw, komt u het maar halen’. Ze is dan ook woedend over hoe de bewoners van Fort Oranje tijdens de invallen van afgelopen maand zijn aangepakt. ‘M’n hele huis werd overhoop gehaald en we werden als een stel joden behandeld,’ doelt de woedende ex-kamper op de oranje bandjes die alle gecontroleerde bewoners, zowel volwassenen als kinderen, om hun polsen moesten doen van de politie. Dat er bij de controles consequent misstanden worden aangetroffen, valt volgens haar niet te wijten aan Cees Engel. Die heeft ze, net als de meeste bewoners, heel hoog zitten. ‘Moet hij dan elke dag bij alle caravans langs om te kijken of er een kwekerij staat? Natuurlijk wonen hier ook slechte mensen, maar dat is in een normale woonwijk ook het geval. Maar daar hoor je minder snel wat over dan wanneer het gaat om een beruchte xxxxxxxxxxxxx. xxxxxx xxxx xxx xxxxxx xxxxxxxxxx camping,’ die ze net als Manfred Dekkers bestempelt als ‘volksbuurt waar de mensen voor elkaar nog helpen’. ‘Iedereen leeft hier gezellig met elkaar als één grote familie.’ Verziekt Van de familiaire, volksbuurtachtige sfeer waar iedereen het over heeft, is een paar dagen later vrijwel niets meer over. Tijdens een tweede bezoek aan de camping belandt Nieuwe Revu midden in de climax van een campingsoap als blijkt dat verschillende bewoners in het geheim belastende informatie over Engel en andere Fort Oranjenaren hebben doorgespeeld aan de gemeente. De sfeer onder de bewoners is daardoor behoorlijk verziekt. Iedereen is achterdochtig en niemand vertrouwt elkaar meer. ‘Wietplantages, lege caravans, dealers; eigenlijk alle ellende op de camping werd doorgegeven,’ vertelt één van de verklikkers, de Haagse Bella Roos, die dacht uit algemeen belang voor de camping te handelen. ‘Het leidde alleen maar tot invallen en niet tot een betere situatie hier. Ik voel me zwaar gebruikt door de gemeente,’ vertelt Roos. Uit wroeging heeft ze alles aan Engel opgebiecht. Ze verwijt haar partners in crime, Jimmy en Monique van de Bleek, dat ze uit eigenbelang handelden. ‘Ze deden het alleen maar om Engel weg te krijgen, zodat ze de camping over konden nemen,’ stelt Roos, die sinds haar onthullingen depressief thuis zit. Jimmy, tevens beheerder van de camping, is woest doordat zijn couppoging is mislukt en reageert zijn frustraties af op Engel, die in zijn kantoor zijn dreigementen aanhoort. ‘Ik brand die hele kankercamping af. Ik maak je af. Geloof mij nou maar. Over twee dagen staat hier niks meer; helemaal niks.’ Ook Bella en Nieuwe Revu worden door de ziedende campingbeheerder bedreigd. Door zijn primaire reactie, in combinatie met de tranen die over zijn rood aangelopen babyface diggelen en zijn warrige ongekamde blonde haar, zet Jimmy zichzelf weg als een groot kind dat z’n zin niet krijgt. Ook niet echt een uithangbord waar Fort Oranje trots op kan zijn. Gelukkig voor Engel en de bewoners staat de camping er na een paar dagen nog steeds. De sfeer onder de campinggasten is nog steeds om te snijden. Engels onverschillige reactie op de doodsbedreigingen en de totaal verziekte stemming is kenmerkend hoe de campingeigenaar, een meester van understatement, op al z’n problemen reageert: schouderophalend. ‘Ach, dat gebeurt wel vaker. Het komt wel weer goed.’ A
© Copyright 2024 ExpyDoc
