De winnende gedichten (PDF)

Winnaars Willem Wilmink dichtwedstrijd 2014:
1e prijs
Rineke Janssen
ze haalt hem zachtjes uit zijn slaap
en noemt hem bij zijn naam
geeft hem zijn bril, een kopje thee
de suiker er vast in gedaan
en kijkt hoe hij vanuit dat land
waarin de jaren niet meer tellen
en alles lichter lijkt te zijn
terugkeert in zijn bestaan
hoe voelt u zich vandaag
ze schuift een stoel wat dichterbij
zijn borst gaat langzaam op en neer
wat grijzig haar, een dunne nek
en daarboven zijn gezicht
een landschap met diepe voren
hij kijkt welwillend naar haar op
zoekt langzaam naar zijn woorden
ach kind, wat zal ik zeggen
ik weet het zelf niet goed
soms denk ik, ja weet je wat ik
steeds vaker wel eens denk,
ik voel me als de stad
waarin ik ben geboren
ik ben er kind aan huis geweest
maar raak er nu verloren
Enschede
het kloppend hart dat is er nog
door bypasses verbonden
maar verder, alles is zo sleets
de gevels vol met scheuren
zo hier en daar gerestaureerd
de school waar ik zoveel heb geleerd
een gebouw met lege plekken
vloeren vergaan en de kranen lekken
het was een fijne stad
en ik een jonge kerel
ik heb er hevig liefgehad
gewerkt, gelachen, ben uitgegaan
ik heb de stad doen slijten
we waren aan elkaar gewaagd
de stad en ik, dat is niet meer
wat zou ik graag nog eens een keer
willen zitten op een bankje
in dat mooie oude park
met een lief en in de zon
en dan kijken naar een kind
dat zich spiegelt in het water
waar ik tegen zeggen kon
dit is jouw stad, op deze plek
ga jij op weg naar later
2e prijs
Niels Blomberg
Almere
Hoofd
Mijn hoofd is rijk gevuld met beelden en gedachten.
Vaak gaan ze doelloos rond, of lezen mij de les.
Juist als ik het niet wil, dan laten zij zich horen,
volstrekt onhandelbaar, de bron van pure stress.
Vaak komen ze mij ’s nachts in diepe dromen storen.
Van wat ik graag vergeet, zijn zij de tweede stem.
Ik voel me als de stad waarin ik ben geboren,
de mensenmierenhoop, het piepen van de tram,
het rusteloos verkeer dat doorgaat in de nachten.
Ik moet er even uit naar weiden, wolken, wind,
naar leeggeblazen hoofd, naar uitgelaten kind.
3e prijs
Jon Brakelé
Almelo
ON-ZIN
(een boutade)
Zo’n dichtwedstrijd lijkt aardig, maar ik ben er toch op tegen.
Want de verplichte versregel zet deelnemers meteen,
Zonder pardon op het verkeerde been,
Als zij zich op het schrijverspad begeven.
Wie zijn emoties aan papier vertrouwt
Mag niet gehinderd worden door wetmatigheden.
Het dichterlijk elan dient zuiver, onversneden,
En vrij te zijn van ieder voorbehoud.
“Ik voel me als de stad waarin ik ben geboren”.
Wat móét je met die zin, als je ter wereld kwam
In het dorpje Luttelgeest, of erger nog: Den Ham,
Of als aan jou een wieg in Garnwerd was beschoren?
Is Rotterdams gevoel veel beter of juist rotter,
Dan dat van Amsterdam, Maastricht of Purmerend?
Is Haags gevoel niet altijd weer een béétje decadent?
Sint Maartensvlotbrugs daarentegen heel wat vlotter?
Zo’n dichtwedstrijd lijkt aardig, maar ik ben er toch op tegen,
Want de verplichte versregel zet menig dichter klem.
Dat maakt het uiteraard niet makkelijk voor hem.
En wie het tóch probeert, die heeft, nou ja, mijn zegen!
4e prijs
Inge Boulonois
Heerhugowaard
Ik voel me als de stad waarin ik ben geboren?
Parbleu! Als ik niet beter wist dan zou ik denken
dat iemand mij met die ontboezeming wil krenken.
Ik kan die zin niet zonder vurig blozen horen!
Nu kleur ik vliegensvlug, al sinds mijn kinderjaren;
van crue en vulgaire woorden word ik kregel.
Mijn afkeer bij de dit jaar voorgeschreven regel
noopt mij een jammerlijk geheim te openbaren!
Mijn wangen branden; dit is uiterst grof en plat.
O stond mijn wieg maar in een doodgewone stad!
Fatsoen belet me dat ik die plaats voluit tik,
de naam is onbeschaafd en schaamteloos. Dat ik
me voel als mijn geboortestad is uitgesloten:
ik ben geboren in het Zwitsers stadje Klo…!
(Kloten is een bestaande stad in Zwitserland)
5e prijs
Ko de Laat
Tilburg
In alles
De huizen zijn gewoon opeengehoopte stenen
Die net zo goed ook elders hadden kunnen staan
Maar toch: al zijn het stenen met dezelfde genen
Ze doen wat verderop volkomen anders aan
Die éne lege kerk, die éne torenhaan
De tegels in de stoep zelfs dragen alle sporen
Van alles wat ik mocht zien komen en zien gaan
Niet per se van belang, maar wel van ooit tevoren
Hier lijkt de lucht zelfs nog bij elk gebouw te horen
Al geldt zo’n ondervinding vast alleen voor mij
Ik voel me als de stad waarin ik ben geboren
Maar dat is elke uitleg lang en breed voorbij
Het is een onverwoestbare ontastbaarheid
Al raak ik aan concrete beelden steeds meer kwijt
6e prijs
Anneke Groot
Veendam
ver weg ruist
onder de daken in de stal
begint de dag*
in mijn stille keuken speelt
het radiootje Bach
ik kan poetsen wat ik wil
ik kan zemen dat het zingt:
juli houdt haar doffe plek
maar ver weg ruist het Haagsche Bosch
kan er niks aan doen
ik voel me als de stad
waarin ik ben geboren:
huizenhoge rode hakken
knetterkorte mini rokjes
eeuwenlange hartsvriendinnen onbekommerd
gierend door de straten van Den Haag
‘k ga m’n nagels lakken
zwerfkat wil naar huis. vandaag.
*citaat
7e prijs
Bob Boswinkel
Enschede
Onbeperkt
in de midzomernacht
wacht het licht de dag
die zich traag uitstrekt
zoals jij naast mij
laat dat licht het licht
dat donker het donker
het is mij om het even
als jij maar
bij nacht en ontij
bij het krieken
het vallen
bij elke zonnewende
in een allegro con amore
mijn snaren laat zingen
wanneer ik mij laaf
aan jouw lanen
stegen, parken
straten, pleinen
ik ben als jou
wij zijn één
ik voel mij als de stad
waarin ik ben geboren
gegroeid, vergroeid, verloren
in het zuchten van haar zee
jij
gaat alle perken te buiten
en ik
ga met je mee
.
8e prijs
Frank van Nus
Almelo
plan
ik had
als kind onkambaar haar en flinke oren
toch: ik bezat
een goede bouw, werd mij bezworen
maar mettertijd kon dat
slechts weinigen bekoren
gebrek aan eigendunk is wat
mij was beschoren
jouw nieuwe blik ontwaarde echter zat
factoren
die ik al opgegeven had
of afgezworen
ik voel mij als de stad
waarin ik ben geboren
niet kaal maar glad
geen winst, maar allerminst verloren
het pad
niet effen, maar de blik opnieuw naar voren
9e prijs
Peter Jansen
Den Ham
Ik voel me als de stad waarin ik ben geboren.
Op oude foto’s: een handvol huizen en een toren.
Een kleine haven. Op de voorgrond, onder bomen,
Het open veld, alleen door hekjes onderbroken.
Vrij uitzicht op het hart. Een plek om thuis te horen.
Die stad is zoekgeraakt, verstrikt, verloren. Een brij
van nieuwbouwwijken, bedrijfsterreinen en rotonden,
oorden even onherbergzaam als de woorden
die ze aanduiden, zonder geschiedenis of sporen.
‘Op weg van A naar Beter.’ Mee in de vaart der volkeren.
Op de schop, geasfalteerd, heruitgevonden.
Zo voelt het om van kind tot man te zijn geworden.
10e prijs
Hans Manders
Heeswijk-Dinther
Geboortestad
Ik luister als het kind dat alles nog wil horen
Ik proef het leven als een lievelingsgerecht
Ik ben aan elke ochtend met hart en ziel gehecht
Ik voel me als de stad waarin ik ben geboren
De kansen die ik ruik die kunnen mij bekoren
De woorden die ik spreek zijn niet voor niets gezegd
Ik ben in deze stad ooit in de wieg gelegd
En heb daarom aan haar voor altijd trouw gezworen
Soms ben ik al te ver van mijn geboortestad
En lijkt de navelstreng voor even doorgesneden
Waardoor de weg terug gevaarlijk is en glad
Maar toch, ik vind haar weer, die stad van mijn verleden
Waaruit ik kracht kan blijven putten als een schat
En dus me als een kind steeds uitleef in het heden